Αετόπουλα της Θεσσαλίας, μετά από βασανιστήρια χωροφυλάκων

Τον Απρίλη συμπληρώνονται  76 χρόνια από τη συγκρότηση της πρώτης από τις τρεις κατοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, γνωστές ως κυβερνήσεις των δοσιλόγων.Η κυβέρνηση, που σχημάτισε στις 7 του Απρίλη 1943 ο Ιωάννης Δ. Ράλλης, ήταν η τρίτη στη σειρά κατοχική κυβέρνηση που αναλάμβανε τη «διακυβέρνηση» της χώρας με γερμανική εντολή. Είχαν προηγηθεί οι κυβερνήσεις του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου (29 του Απρίλη 1941 - 2 του Δεκέμβρη 1942) και του καθηγητή της Ιατρικής Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου (2 του Δεκέμβρη 1942 - 6 του Απρίλη 1943), τον οποίο όρισε πρωθυπουργό ο Τσολάκογλου.

Ο τελευταίος, από τους πρωτοστάτες της συνθηκολόγησης με το γερμανικό στρατό και της παράδοσης της χώρας στους Γερμανούς, τερμάτισε τον πρωθυπουργικό βίο του μετά από 18 μήνες. Η αστική τάξη χρειαζόταν μία «νέα» κατοχική κυβέρνηση, πιο κατάλληλη και ικανή να «χειριστεί» το λαό. Πρώτα από όλα, χρειαζόταν άλλος πρωθυπουργός. Ο Λογοθετόπουλος δεν εκπληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις και λόγω πολιτικής οξυδέρκειας, και λόγω πολιτικής επιρροής. Ο Ι. Δ. Ράλλης, στον οποίο προτάθηκε η πρωθυπουργία, εκείνη την ώρα αρνήθηκε.
Η επιλογή ως πρωθυπουργού του Λογοθετόπουλου ήταν αναγκαστική και φανερά μεταβατική λύση. Σύντομα επαναβεβαιώθηκε ότι τη θέση του πρωθυπουργού έπρεπε να καταλάβει ένα πρόσωπο ικανό και αποφασιστικό, προερχόμενο μάλιστα από τον αστικό πολιτικό κόσμο του κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να διευρυνθούν οι συμμαχίες και η κοινωνική βάση της κατοχικής κυβέρνησης.

Ετσι, οι γερμανικές αρχές Κατοχής επανήλθαν στον Ι. Δ. Ράλλη, γιο πρωθυπουργού και επί χρόνια βουλευτή και υπουργό του «Λαϊκού Κόμματος» (Δ. Γούναρη, Π. Τσαλδάρη). Βρισκόμαστε στο 1943, που οι διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες είχαν αρχίσει να αλλάζουν ουσιαστικά.Διεθνώς, συντελούνταν ριζική στροφή στην πορεία του Β- Παγκοσμίου Πολέμου, μετά τη συντριβή των γερμανικών στρατιών στο Στάλινγκραντ. Από την άλλη, διαφαινόταν ότι από μήνα σε μήνα η Ιταλία θα κατέρρεε, όπως και έγινε. Στις 8 του Σεπτέμβρη, η Ιταλία συνθηκολόγησε.

Στην Ελλάδα, το ΕΑΜ αναπτυσσόταν και ο ΕΛΑΣ είχε συγκροτηθεί, ενώ τα πρώτα σημάδια μιας θυελλώδους ανάπτυξης και των δύο ήταν ορατά. Στις 5 του Μάρτη 1943 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το μεγάλο συλλαλητήριο που ματαίωσε την πολιτική επιστράτευση.

Το έδαφος, λοιπόν, άρχισε να τρίζει κάτω από τα πόδια της αστικής τάξης. Τους όρους, που ο Ράλλης είχε θέσει στις γερμανικές και ιταλικές αρχές Κατοχής στο παρελθόν και τους οποίους αυτές είχαν απορρίψει, με αποτέλεσμα να μη δεχθεί την πρωθυπουργία, τώρα τους δέχθηκαν. Για την ακρίβεια, δέχθηκαν τον πιο βασικό όρο: Να δημιουργηθούν τα Τάγματα Ασφαλείας.
​
Στα τέλη του Οκτώβρη 1943, σε μυστική σύσκεψη, που πραγματοποίησαν μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλομαυραγορίτες, αποφασίστηκε να χρηματοδοτηθεί ο Ράλλης με μεγάλα χρηματικά ποσά, για να εξοπλίσει τα Τάγματα Ασφαλείας. Προηγουμένως, στις 18 του Ιούνη 1943, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 260/1943 «περί συγκροτήσεως τεσσάρων ευζωνικών ταγμάτων».

Οι αντιθέσεις διεθνώς και στην Ελλάδα

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που η μεγάλη τους όξυνση είχε οδηγήσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέχισαν και μετά από αυτόν και εξαιτίας των αποτελεσμάτων του να παραμένουν εξαιρετικά οξυμένες και μάλιστα να οξύνονται ακόμα περισσότερο και γοργά. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από τη μία πλευρά, ήταν η χιτλερική Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία του Μουσολίνι, μαζί με τους συμμάχους τους (Βουλγαρία, Ρουμανία κ.ά.).

Απέναντι στον Άξονα βρέθηκαν αρχικά η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και σειρά άλλων καπιταλιστικών κρατών. Αργότερα προστέθηκαν οι ΗΠΑ.

Ηταν και αυτός πόλεμος ιμπεριαλιστικός, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η νικημένη και ταπεινωμένη πλευρά του πρώτου πολέμου, η Γερμανία, επιζητούσε μανιωδώς τη ρεβάνς. Οι αντιθέσεις ήταν αδύνατο να τιθασευτούν, παρά το γεγονός ότι κοινός αντίπαλος και των δύο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων ήταν η Σοβιετική Ενωση, που μπήκε στον πόλεμο στις 22 του Ιούνη 1941, μόλις η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον της.
​
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις διαπέρασαν κάθετα όλα τα καπιταλιστικά κράτη, δημιουργώντας στο καθένα δύο αντιμαχόμενες αστικές παρατάξεις, συγκριτικά μικρότερης ή μεγαλύτερης πολιτικής εμβέλειας η μία από την άλλη. Η τοποθέτηση των αστικών δυνάμεων σε αυτή ή στην έτερη μεριά καθοριζόταν από λόγους ιδεολογικοπολιτικούς, καθώς και από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικές δοσοληψίες γερμανικών και ιταλικών οικονομικών μεγαθηρίων με εγγλέζικα, αμερικανικά και άλλα μονοπώλια ποτέ δεν σταμάτησαν. Πολλοί αστοί (οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, καθώς και διανοούμενοι), εκτός από τους παραπάνω λόγους, θεωρούσαν τη Γερμανία πιο ικανή και αποφασισμένη να συντρίψει τη σοβιετική εξουσία.

Φυσικά, η κατάσταση διαγραφόταν πολύ πιο σύνθετη. Παράλληλα με την αντιπαράθεση, καταβάλλονταν διπλωματικές προσπάθειες (π.χ. από το Βατικανό) να συνενωθεί ο καπιταλιστικός κόσμος εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ταυτόχρονα, οι αντιμαχόμενες πλευρές των αστικών δυνάμεων δε συγκροτούσαν - σταθερά ή και προσωρινά - δύο μεταξύ τους «καθαρά» αντίπαλα στρατόπεδα.
Ως προς αυτό, αν δούμε ως παράδειγμα την Ελλάδα, παρατηρούμε ότι με το μέρος της γερμανικής πλευράς πέρασαν και αστοί που είχαν παραδοσιακούς δεσμούς με τη Μ. Βρετανία ή και παρέμειναν υποστηρικτές του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αντιλαμβάνονταν ότι ο πόλεμος κάποια στιγμή θα τελειώσει και έπρατταν αναλόγως. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, αυτός ο «διπλός» ρόλος επίσης εκδηλώθηκε χαρακτηριστικά. Πρυτάνευσε η ανάγκη της ελληνικής αστικής τάξης να συντηρήσει - όσο επέτρεπαν, βεβαίως, οι συνθήκες της Κατοχής - τη λειτουργία του κράτους της, προκειμένου να διατηρήσει τη βάση της μεταπολεμικής του ανασυγκρότησης και θωράκισης και, ταυτόχρονα, να το υπερασπίσει στις κατοχικές συνθήκες από τους ταξικούς αντιπάλους της.
​Ο Β- Παγκόσμιος Πόλεμος, που μία από τις ιδιομορφίες του, σε σύγκριση με τον πρώτο, ήταν η κατάκτηση και κατοχή χωρών από ξένα στρατεύματα, διαμόρφωσε συνθήκες υψηλού βαθμού όξυνσης των κοινωνικοταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό των περισσότερων καπιταλιστικών χωρών. Η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας βρισκόταν σε άμεση συνάρτηση με το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο της πάλης.

Από τις παραπάνω απόψεις δεν είναι αντικειμενικός ο χαρακτηρισμός «Ελληνες εναντίον Ελλήνων», που έγινε τίτλος βιβλίου. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί, με πιο γνωστό εκείνον του «εμφυλίου πολέμου», κρύβουν το χαρακτήρα που έχει ο ένας ή ο άλλος πόλεμος (π.χ. ταξικός, εθνικοαπελευθερωτικός), γιατί προτάσσουν ως κριτήριο το κοινό φυλετικό στοιχείο των αντιμαχομένων ή και αποδίδουν το χαρακτήρα του πολέμου αποκλειστικά με αυτό το κριτήριο.

Μάλιστα, η σχολή της «αναθεώρησης» της Ιστορίας, σχολή του χυδαίου αντικομμουνισμού, διαπράττει την εξής λαθροχειρία: Εκτιμώντας ότι η ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα άρχισε το 1943 (γιατί όχι το 1942;), από τότε δηλαδή που δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας, υποβαθμίζει ή «απαλύνει» μέχρι και εξαφάνισης το στοιχείο της κατάκτησης. Έτσι, παρουσιάζει το ΚΚΕ, λίγο - πολύ, να κρύβεται πίσω από το ΕΑΜ, για να ξεγελάσει το λαό! Αυτό επανέλαβαν πρόσφατα και οι Στ. Καλύβας και Ν. Μαραντζίδης, αλλά και ο Θ. Πάγκαλος, αποσιωπώντας μεθοδικά τις θέσεις του ΚΚΕ εκείνων και μεταγενέστερων χρόνων, που κάνουν σαφέστατες τις επιδιώξεις που είχε και πώς έβλεπε το θέμα της εξουσίας.
Η ταξική σύγκρουση υπήρχε και εκδηλωνόταν από την πρώτη ώρα της Κατοχής. Στην πορεία μάλιστα, ιδιαίτερα το 1944, πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση, δεν κυριάρχησε πριν από το Δεκέμβρη του 1944.Παράλληλα, από την «αναθεώρηση», αλλά και από οπορτουνιστικά ρεύματα, η αντίθεση στο πολιτικό επίπεδο χαρακτηρίζεται ως αντίθεση «αριστεράς - δεξιάς». Κι αν ακόμα δεχόμαστε αυτήν την ορολογία, τίθεται το ερώτημα: Πού βρισκόταν τότε το «Κέντρο»; Γιατί ουδέτερο δεν ήταν, ούτε οι εκπρόσωποί του είχαν ...εξαφανιστεί από προσώπου Γης. Η ορολογία «δεξιά, κέντρο, αριστερά» κρύβει επίσης ποια τάξη εκφράζει κάθε κόμμα και ποιες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις συγκρούονται.

Θεμ. Σοφούλης: «Τα Τάγματα και τα μάτια σας»!..

Είναι μονόπλευρη η άποψη που καλλιεργείται επί χρόνια, ότι τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν αποκλειστικό έργο της κυβέρνησης Ι. Ράλλη και των γερμανικών αρχών Κατοχής. Ηταν - άμεσα ή έμμεσα - έργο όλων των ντόπιων αστικών πολιτικών δυνάμεων, καθώς και της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό είναι πια αποδεκτό από πληθώρα πολιτικών και ιστοριογράφων.

Εγραψε σχετικά ο Κομνηνός Πυρομάγλου, υπαρχηγός του ΕΔΕΣ:
«...η κυβέρνησις Ι. Ράλλη είναι, εις τας παραμονάς της απελευθερώσεως της Ελλάδος, η πρώτη "Δυτικοσυμμαχική" Κυβέρνησις εις την Ελλάδα (...)».

«Συνεπώς, η Κυβέρνησις Ράλλη και τα Τάγματα Ασφαλείας δεν είναι απλώς μία Κατοχική Κυβέρνησις, αλλά, προ παντός, η "Τρίτη Δύναμις", η δυναμική εμφάνισις των Παλαιών Κομμάτων, η διεκδικούσα εθνική και πολιτική δύναμις την Εξουσίαν μετά την απελευθέρωσιν».



Ο ίδιος:
«Τας δολιχοδρομήσεις και την γραμμήν πλεύσεως των Παλαιών Κομμάτων, θα τας συνοψίσουμεν ως κατωτέρω:
(...) δ) Εμμεσος συνεργασία με την Κυβέρνησιν Ι. Ράλλη, ως προς το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ...
(...) ε) Ενίσχυσις και ανάπτυξις των Ταγμάτων Ασφαλείας...».

Και σε άλλο σημείο ο Κ. Πυρομάγλου υπογραμμίζει:
«Η κυβέρνησις Ι. Ράλλη σχηματίζεται, την 8ην Απριλίου 1943, με την ρητήν συγκατάθεσιν των Αρχηγών των αστικών Πολιτικών Κομμάτων και την υποστήριξιν των Αρχών Κατοχής εις την Ελλάδα, ιδιαιτέρως των Γερμανών. Ακόμη και με την σιωπηράν έγκρισιν του Βασιλέως Γεωργίου Β- και την σιωπηράν ανοχήν του Λονδίνου».

Στο βιβλίο του Σπύρου Γασπαρινάτου «Η ΚΑΤΟΧΗ» διαβάζουμε σχετικά:
«...στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ο αντιστράτηγος Κ. Μαζαράκης διαβίβασε έγγραφο του κατοχικού πρωθυπουργού Ι. Ράλλη απευθυνόμενο "προς τον Αρχιστράτηγον Στρατιάς Μέσης Ανατολής - Προς τον Α.Ε. κ. Παπανδρέου". Σ' αυτό ο κατοχικός πρωθυπουργός πληροφορεί για την πρόθεση των Γερμανών ως προς τη "δυνατότητα να υπάρξη εγγύησις της τάξεως εις την πρωτεύουσαν έναντι εντίμου τοπικής συνθηκολογήσεως" (των γερμανικών δυνάμεων). Επίσης, τονίζει ότι "εν πάση περιπτώσει, θα ήτο χρήσιμον να εγνώριζον τας οδηγίας σας εν ευθέτω χρόνω, διά να συντονίσω μικράς στρατιωτικάς δυνάμεις και να συγκρατήσω επ' ολίγας ώρας εις απόστασιν πολυπληθείς ομάδας τρομοκρατών έτοιμους να εισβάλουν εις πρωτεύουσαν, διά να καταλάβουν την εξουσίαν και να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα". Βλ. το κείμενο εις Τσουδερού, Ιστορικό Αρχείο, Γ2, σελ. 1.225».
​
Ας δούμε τι λέει και η γερμανική πλευρά για το ίδιο θέμα. Εγραψε ο Γκίντερ Αλτενμπουργκ, πληρεξούσιος (πρέσβης) του Ράιχ στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια:
«...θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ο Ράλλης είχε δηλώσει επανειλημμένα σε μεταξύ μας συζητήσεις, ότι ανέλαβε το αξίωμα μετά από συνεννόηση με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου».
Και ο Βασίλης Μπαρτζιώτας:
«Τα ελληνόφωνα κτήνη, σαν τον Ράλλη και Ταβουλάρη (...) με τη βοήθεια της Αγγλίας, του βασιλιά Γλύξμπουργκ και των αστικών κομμάτων (του Σοφούλη, του Καφαντάρη, του Κ. Τσαλδάρη, του Γονατά κτλ., κτλ.) ετοίμαζαν ένοπλες δυνάμεις, για να αιματοκυλίσουν το λαό».
Είναι πλήθος τα γεγονότα που πιστοποιούν την ομόγνωμη στάση σύμπαντος του αστικού πολιτικού κόσμου απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας.

Στην απολογία του στο δικαστήριο των δοσιλόγων, ο Ι. Ράλλης είπε:
«Μοι επιβάλλεται όμως εν τω σημείω τούτω να εκφράσω τας ζωηράς μου ευχαριστίας εις τον πάντοτε αντίπαλόν μου αλλ' εξόχου καλής πίστεως άνδρα, τον σεβαστόν πρόεδρον κ. Σοφούλην, βεβαιώσαντα ότι εθνικώς κατά την πρωθυπουργίαν μου επολιτεύθην». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεμ. Σοφούλης ήταν μάρτυρας υπεράσπισης του Ράλλη στη δίκη των δοσιλόγων. Ηταν ο ίδιος που είχε πει στον δολοφόνο Πλυτζανόπουλο: «Τα Τάγματα και τα μάτια σας»!..
Ο Κρις Γούντχαουζ, αρχηγός της συμμαχικής στρατιωτικής αποστολής στα ελληνικά βουνά μετά την αποχώρηση του Εντι Μάγιερς, έγραψε:
«Ο Ράλλης έβλεπε τα Τάγματα Ασφαλείας ως μία γέφυρα διά το πέρασμα της Ελλάδος από της γερμανικής κατοχής εις την απελευθέρωσίν της υπό των συμμάχων, χωρίς να μεσολαβήσει κανένα χάος».
Αλλά και η σύνθεση της κυβέρνησης Ράλλη είναι πολύ εύγλωττη. Στα μέλη της συγκαταλέγονταν ο βενιζελογενής υπουργός των Εσωτερικών Αντ. Ταβουλάρης, άνθρωπος της εμπιστοσύνης του δικτάτορα Θ. Πάγκαλου, καθώς και ο Ν. Καλύβας, υπουργός Εργασίας, παλαιός συνδικαλιστής και σοσιαλιστής. (Ο Καλύβας εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ, έξω από το σπίτι του στο Κολωνάκι, στις 27 του Γενάρη 1944).

Εξάλλου και ο Δαμασκηνός έγινε αρχιεπίσκοπος στις 6 του Ιούλη 1941, με τη συναίνεση των Γερμανών και των Εγγλέζων και αφού άλλαξε υπέρ του το συσχετισμό στην Ιερά Σύνοδο μαζί με τον Γ. Τσολάκογλου, που καθαίρεσε τον μέχρι τότε αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο. Εγγλεζόφιλος δεν ήταν μόνο ο Δαμασκηνός, ήταν και ο Αγγελος Εβερτ, ήταν και Ι. Δ. Ράλλης, ο οποίος θα συνεργαζόταν με οποιονδήποτε κατακτητή, προκειμένου να επιτύχει το στόχο της αστικής τάξης.

Και ο Λαντζ, ο Γερμανός διοικητής των Ιωαννίνων, κατέθεσε για τον Ναπολέοντα Ζέρβα, αρχηγό του ΕΔΕΣ, στις 4 του Φλεβάρη 1947, στο αμερικανικό στρατοδικείο:
«Είχα συνάψει μία απόρρητη συμφωνία με τον διοικητή των εθνικιστών ανταρτών στρατηγό Ζέρβα για κατάπαυση του πυρός. (...) Ο στρατηγός Ζέρβας με ειδοποιούσε διά μέσον του αξιωματικού συνδέσμου που είχα κοντά του - θα μπορούσα να αναφέρω το όνομά του - σχετικά με επικείμενες συγκρούσεις με τους Ελασίτες. Ετσι βοηθούσα το Ζέρβα στον αγώνα του εναντίον των κομμουνιστών ανταρτών».

Και ο Γεώργιος Παπανδρέου συγχαίρει...

Ταυτόχρονα τους κατοχικούς πρωθυπουργούς επιδοκίμασε σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Διαβάζουμε:
«Ο πρωθυπουργός κ. Τσολάκογλου εδέχθη χθες τους Πολιτικούς ηγέτας της χώρας, κ.κ. Πάγκαλον, Γονατάν, Οθωναίον, Μάξιμον, Κ. Τσαλδάρην, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλον, Β. Δηλιγιάννην, Γ. Πεσματζόγλου, Γ. Μερκούρην, Βελέντζαν και Περ. Ράλλην. Μετά τας συνομιλίας εδόθη εις τον Τύπον η κάτωθι επίσημος ανακοίνωσις:
"Ο κ. Πρωθυπουργός ήκουσε μετά προσοχής τας γνώμας των ανδρών τούτων, αφού εξέθεσε την κατάστασιν και τας ακολουθητέας κατευθύνσεις της Κυβερνήσεως. Πάντες ανεγνώρισαν ότι η κυβέρνησις Εθνικής Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθή εκ μέρους πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς"».
Και ο «γέρος της Δημοκρατίας», ο Γεώργιος Παπανδρέου λοιπόν...

Το κοινωνικό καθεστώς...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα Τάγματα Ασφαλείας θα προσέφεραν στα γερμανικά στρατεύματα βοήθεια κατά την υποχώρησή τους, που διαφαινόταν ότι δε θα αργούσε. Πράγματι, έντεκα μήνες μετά τον εξοπλισμό των Ταγμάτων Ασφαλείας, η Αθήνα απελευθερώθηκε. Ταυτόχρονα, με την υποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων, τα Τάγματα Ασφαλείας ήρθαν να καλύψουν το κενό που αυτά άφησαν. Ωστόσο, ο βασικός ρόλος της δημιουργίας τους ήταν ο εσωτερικός ταξικός. Ο Ράλλης είναι αφοπλιστικός και ως προς το λόγο της δημιουργίας των Ταγμάτων Ασφαλείας:
«...διότι εμφανώς πλέον έβλεπον τας προθέσεις του ΕΑΜ και εθεώρουν (η Χωροφυλακή είχεν υποστεί κάπως την επίδρασιν των κομμουνιστών κατά ένα μέρος) ότι ήτο απαραίτητος ανάγκη να υπάρχουν τμήματα απολύτως εθνικιστικά δυνάμενα να αντιπαλαίσουν κατά των καταχθονίων σκοπών του κομμουνισμού και να αναλάβουν την προστασίαν του κινδυνεύοντος κοινωνικού μας καθεστώτος».
Και σε άλλο σημείο:
«Η αναρχία εδέσποζε της χώρας όλης, ως είπον ήδη. Αι πρόοδοι των ανατρεπτικών στοιχείων ήσαν καταφανείς. Τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο. Επρεπε το κράτος να παρασκευασθή διά την άμυνάν του, εάν ήθελε να ζήση».
Αυτή η τοποθέτηση του Ράλλη, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, δεν ήταν άποψη και στόχος μόνο του Ράλλη, δε σηκώνει παρερμηνείες και αποτελεί ξεκάθαρη απάντηση, δοσμένη μάλιστα πριν από 65 χρόνια, σε όσους υποστήριξαν στο παρελθόν και υποστηρίζουν απόψεις σε σύγκρουση με τα πραγματικά γεγονότα.

Μία από αυτές είναι του σοσιαλδημοκράτη γνωστού δημοσιογράφου Βάσου Μαθιόπουλου, ο οποίος υιοθετεί την εξής εκδοχή για τους ταγματασφαλίτες:
«Είναι εξτρεμιστές, εθνικιστές και αντικομμουνιστές. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πρόσωπα που δεν έχουν καμιά ιδεολογία αλλά σκοτεινό παρελθόν. Ο κομμουνισμός αποτελεί γι' αυτούς πρόσχημα. Εκείνο που ενδιαφέρει τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας είναι η λεηλασία, η αρπαγή και η καταστροφή της μακεδονικής γης. Η χωρίς όρια καταστροφή!».
Δεν είναι σωστό ότι οι ταγματασφαλίτες δεν είχαν ιδεολογία, ούτε ότι ο σκοπός τους ήταν γενικά η αρπαγή. Είναι βεβαίως γεγονός ότι στα Τάγματα Ασφαλείας είχαν προσχωρήσει και πολλά λούμπεν στοιχεία και διαφόρων ειδών τρωκτικά. Είχαν προσχωρήσει και άτομα που για ένα πιάτο φαΐ δεν δίσταζαν μπροστά σε τίποτα. Επόμενο, αφού τα παιδιά ευκατάστατων οικογενειών, τους οποίους η κυβέρνηση Ράλλη κάλεσε να καταταγούν, αρνήθηκαν, για να μη διακινδυνεύσουν...
Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι στα Τάγματα είχαν προσχωρήσει και ιδεολόγοι αντικομμουνιστές.

Τα τότε γεγονότα δίνουν επίσης απάντηση στους εκπροσώπους της «αναθεώρησης». Αυτοί οι ιστορικοί, καθώς και άλλοι της αστικής διανόησης, αιτιολογούν, όπως και ο Ράλλης, τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας ως αποτέλεσμα της τρομοκρατίας που ασκούσε το ΕΑΜ στους κατοίκους της υπαίθρου!!

Εγραψε σχετικά ο Στάθης Καλύβας του Γέιλ:
«Η εκστρατεία δολοφονίας αμάχων που διεξήγαγε το ΕΑΜ το χειμώνα του 1943-'44 δεν περιορίστηκε στην Αργολίδα. Ενα παρόμοιο κύμα δολοφονιών σάρωσε ολόκληρη την Πελοπόννησο την ίδια εποχή, ενδεχομένως και ολόκληρη τη χώρα».
Τα ίδια επαναλαμβάνει ο πεζογράφος και ακαδημαϊκός Θανάσης Βαλτινός:
«Τα Τάγματα έγιναν αργότερα. Ως αντίδρασις των όσων συνέβησαν. Των συλλήψεων και εκτελέσεων».
​
Από την άλλη, φαίνεται ότι οι Γερμανοί ήσαν ...ήπιοι! Γράφει ο Καλύβας:
«Στα μάτια ενός απληροφόρητου παρατηρητή οι επιδρομές αυτές φαντάζουν σαν άσκηση αδιάκριτης βίας από τους κατακτητές σε βάρος αθώων πολιτών. Είναι όμως σαφές πως επρόκειτο επίσης για επιλεκτικές πράξεις αντιποίνων, στο πλαίσιο μιας κλιμακούμενης τοπικής διένεξης»!!!
Είναι από εκείνους που ξαναγράφουν την ιστορία, κάνοντας το μαύρο άσπρο. Γιατί, βεβαίως, συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Οι ταγματασφαλίτες ήταν ένα τρομοκρατικό και δολοφονικό χέρι που στρεφόταν συνολικά εναντίον του απλού λαού, ακόμα και αμέτοχων στο κίνημα, για να υποταχθεί, να αποθαρρυνθεί η προσχώρηση στο ΕΑΜ και να δημιουργηθούν κεντρόφυγες τάσεις απομαζικοποίησης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Και, ταυτόχρονα, να συσπειρωθούν εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ όσο το δυνατόν περισσότερα μικροαστικά στρώματα, που αποτελούσαν τότε τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.

Από την άλλη, διάφοροι ιστοριογράφοι παρεμφερούς ή και όμοιας μεθοδολογίας, εμφανίζουν ως πρωτότυπη την ερμηνεία τους, ότι η αστική τάξη επιδίωξε τότε να εξασφαλίσει τη συνέχεια του κράτους της, παρά το γεγονός ότι αυτό ακριβώς υποστήριξε ο Ι. Ράλλης, όπως και ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, ο πρώτος για τις συνθήκες της Κατοχικής Ελλάδας και ο δεύτερος στις συνθήκες της Μέσης Ανατολής, αναφερόμενος ωστόσο στην Ελλάδα. Είπε ο Ράλλης:

«Αλλά το κράτος, κύριοι δικασταί, δεν παύει υπάρχον και μετά την κατοχήν (...) Εχον όθεν το κατά την κατοχήν υπάρχον κράτος το δικαίωμα και την υποχρέωσιν να ζη, έχει ανάγκη νόμων, διαταγμάτων, πιστώσεων, πράξεων, ενί λόγω απάντων εκείνων των μέσων, δι ων εν Κράτος δύναται να εξασφαλίσει την διαβίωσιν των αποτελούντων αυτό πολιτών, των εν αυτώ οικούντων και ζώντων».

Και ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, υπουργός στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» υπό τον Γ. Παπανδρέου, που σχηματίστηκε μετά το «Συμβόλαιο του Λιβάνου», μιλώντας στους υπαλλήλους του υπουργείου Δικαιοσύνης, στο Κάιρο, έλεγε αποφασιστικά και τρομοκρατώντας:

«...πρέπει να επικρατήση το αίσθημα ότι απαρεγκλίτως άκαμπτος θα είναι η θέλησις προς εργασίαν και προς επιβολήν της τάξεως. Εκ της θελήσεως ταύτης θα προκύψει η έννοια του κράτους. Οσοι θέλουν να συμμορφωθούν προς την τοιαύτην έννοιαν του κράτους».

Επομένως δεν κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας απόψεις όπως: «... εν τέλει το κατοχικό κράτος ως συνέχεια του προπολεμικού». Είναι επιπλέον και λαθεμένες, επειδή κάνουν λόγο και για «την παραδοξότητα της ενσωμάτωσής τους (σημείωση δική μας: των Ταγμάτων Ασφαλείας) στο μεταπολεμικό εθνικό αφήγημα».

Καμία παραδοξότητα. Οι συγγραφείς του παραπάνω είναι που φάσκουν και αντιφάσκουν. Τα Τάγματα Ασφαλείας χρησιμοποιήθηκαν και το Δεκέμβρη του 1944 εναντίον του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής, τότε υφυπουργός Στρατιωτικών, έγραψε:

«Συνολικά υπήρχαν 27.000 άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Χρησιμοποιήσαμε 12.000, τους λιγότερο εκτεθειμένους και οπωσδήποτε κανένα από τα σημαίνοντα στελέχη. Τους ντύσαμε και τους εξοπλίσαμε».

Αυτή ήταν η νομιμότητα της εγχώριας αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της.

>Τελικά οι δοσίλογοι της Κατοχής, αν και παραμένουν κρυφό καμάρι της τάξης τους, ρίχτηκαν στον Καιάδα της ιστορίας από άλλους συναδέλφους τους του αστικού πολιτικού κόσμου. Μάλιστα η ταξική πάλη τα έφερε έτσι - τραγική ειρωνεία - ώστε να μετατραπούν σε κατηγόρους των δοσιλόγων εκείνοι που επίσης έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου, μαζί με τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο, Ράλλη, Κατσιμήτρο και λοιπούς. Οχι βέβαια ότι οι δοσίλογοι κάθισαν πράγματι στο σκαμνί. Οι δίκες των δοσιλόγων ήταν δίκες παρωδία.

Αν λοιπόν κάποιοι δικαίως στιγματίστηκαν, γιατί δεν είναι έτσι κι αλλιώς στιγματισμένοι, πολιτικοί σαν τον Νικόλαο Πλαστήρα; Σε επιστολή του από τη Νίκαια της Γαλλίας έγραψε μεταξύ άλλων στις 21 του Απρίλη 1941:

«Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει Κυβέρνηση φιλογερμανική για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)».

Τι άλλο, άραγε, είπαν και έκαναν οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης; Και αν η έμπνευση να συγκροτηθούν τα Τάγματα Ασφαλείας ανήκει και στους «φιλελεύθερους» Θεόδωρο Πάγκαλο και Στυλιανό Γονατά, βενιζελικός ήταν και ο Γεώργιος Πούλος, απότακτος αξιωματικός μετά το αποτυχημένο κίνημα του Βενιζέλου το 1935, επικεφαλής του περιβόητου «τάγματος Πούλου», που έδρασε μαζί με τους Γερμανούς κατά του λαού στη Βόρεια Ελλάδα. Καμία εντύπωση δεν προξενεί το γεγονός. Και ο Πλαστήρας ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι.
​
Οι δοσίλογοι πρόδωσαν το έθνος, για να το σώσουν, δηλαδή για να σώσουν την αστική τάξη και την εξουσία της, που την ταυτίζουν με το έθνος.

Γι' αυτό και το ζήτημα είναι ότι επισήμως στιγματίστηκαν ελάχιστοι, πάλι για να διασωθεί η τάξη.
Και οι μεν και οι δε, ταξικοί.

Και ο Γκίντερ Αλτενμπουργκ έμεινε με την απορία (υποκριτική):
«...Ιδιαίτερα με ξένισε η δικαστική δίωξη που ασκήθηκε κατά του καθηγητή Λούβαρι. Αυτός μόνο μετά από προτροπή του Δαμασκηνού δέχθηκε να αναλάβει το Υπ. Πολιτισμού στην κυβέρνηση Ράλλη, χωρίς ωστόσο ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος στο μεταξύ είχε αναλάβει αντιβασιλέας, να πάρει το μέρος του κατά τη διάρκεια της δίκης. Αντίθετα, στην Αγγλία για παράδειγμα, η βρετανική κυβέρνηση ευχαρίστησε επίσημα, μετά τον πόλεμο, τις προσωπικότητες εκείνες, οι οποίες στην κατοχή ορισμένων νησιών της Μάγχης είχαν συνεργαστεί με τις γερμανικές αρχές κατοχής προς όφελος των συμπατριωτών τους»...

​
ΠΗΓΕΣ
1. Πέτρου Ρούσου, «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ», τ. Α', σελ. 514, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
2. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 385, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
3. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 392, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
4. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 384, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
5. Σπύρου Γασπαρινάτου, «Η ΚΑΤΟΧΗ», τόμος Α', σελ. 219, εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ
>6. Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τόμος Α', σελ. 31, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ.
7. Βασίλη Μπαρτζιώτα, «Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΑΘΗΝΑ», σελ. 147, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
8. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 12, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
9. Νίκου Καρκάνη, «Οι δωσίλογοι της Κατοχής», σελ. 23, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
10. Από Σπύρου Γασπαρινάτου, «Η ΚΑΤΟΧΗ», τ. Α', σελ. 222, εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ.
11. Τα στοιχεία από Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τ. Α', σελ. 363, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ.
12. Christoph U. Schminck Gustavus, «Μνήμες Κατοχής Ι», σελ. 189, εκδόσεις «Ισνάφι», ΙΩΑΝΝΙΝΑ 2007.
13. Κομνηνού Πυρομάγλου, «Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΤΑΛΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ 1934-57», τ. Α', σελ. 136-137, εκδόσεις «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ».>
14. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 59, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
15. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 42, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
16. Βάσου Π. Μαθιόπουλου, «Ο Δεκέμβριος του 1944», σελ. 71-72, ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ - Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ.
17. Μαρκ Μαζάουερ, «Μετά τον πόλεμο», σελ. 166, εκδόσεις «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ».
18. Θανάση Βαλτινού, «Ορθοκωστά», σελ. 127, εκδόσεις «ΩΚΕΑΝΙΔΑ».
19. Μαρκ Μαζάουερ, «Μετά τον πόλεμο», σελ. 171, εκδόσεις «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ».
20. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 14, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
21. Θεμιστοκλή Τσάτσου, «Αι παραμοναί της Απελευθερώσεως (1944)», σελ. 23, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ.
22. «ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», σελ. 224, εκδόσεις «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ».
23. «ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», σελ. 224, εκδόσεις «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ».
24. Πέτρου Ρούσου, «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ», τ. Β' , σελ. 358, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
25. Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 1997.
26. Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τόμος Α', σελ. 31, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ

Κέρδη ρεκόρ οι έλληνες εφοπλιστές, πληρώνουν οι ναυτεργάτες

Οσο αυξάνεται η κερδοφορία τους τόσο πιο άγρια επιτίθενται στα εργασιακά δικαιώματα

Τα απανωτά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ενάντια στα δικαιώματα των ναυτεργατών το τελευταίο διάστημα, «εμπλουτίζοντας» συνολικά το αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο, κατ’ εντολή των εφοπλιστών, έρχονται να αναδείξουν ότι καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει κυρίως ένταση της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο.

Οι Ελληνες εφοπλιστές διαθέτουν το μεγαλύτερο στόλο παγκοσμίως, κάθε χρόνο καταγράφουν και νέα ρεκόρ σε πλοία και χωρητικότητα, ανεβάζοντας σε δυσθεώρητα ποσά την αξία του στόλου τους.

Επενδύουν διαρκώς και σε νέους τομείς, όπως είναι για παράδειγμα οι ναυπηγήσεις που δρομολογούν το τελευταίο χρονικό διάστημα είτε για να κατασκευάσουν πλατφόρμες για την εξόρυξη υδρογονανθράκων είτε για μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) κλείνοντας τεράστιες συμφωνίες, όπως αυτές με τις ΗΠΑ για τη μεταφορά του LNG.

Ομως, οι εκπρόσωποι των εφοπλιστών, όπως ο πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, Θ. Βενιάμης, κάθε φορά αξιώνει και νέα μέτρα για να:

«Συνεχίσουν τα πλοία των Ελλήνων να βρίσκονται στην πρωτοπορία του παγκόσμιου μεταφορικού έργου»,

όπως ανέφερε πριν από 15 μέρες μιλώντας στο διεθνές συνέδριο «SeaNation Conference», που έγινε στο Ευγενίδειο Ιδρυμα.

Αξιώνουν δηλαδή όλο και φτηνότερο ναυτεργατικό δυναμικό, όπως και άλλα μέτρα, για να θωρακίσουν παραπέρα την ανταγωνιστικότητά τους έναντι των αντιπάλων τους (π.χ. Ιαπωνία, Κίνα κ.ά.).

Οσο αυξάνεται η κερδοφορία…

Εντελώς ενδεικτικά, σύμφωνα με την εταιρεία ναυτιλιακών πληροφοριών, στατιστικών κ.λπ. «VesselsValue», το Γενάρη του 2018 η αξία μόνο του ελληνόκτητου στόλου ανερχόταν στα 99,589 δισ. δολάρια, 10 δισ. δολάρια παραπάνω από το 2ο μεγαλύτερο στόλο του κόσμου, αυτόν της Ιαπωνίας, ο οποίος αγγίζει τα 89,122 δισ. δολάρια.

Τα στοιχεία που είχαν δημοσιευτεί το Δεκέμβρη του 2017 ανέφεραν ότι η αξία του ελληνόκτητου στόλου ανερχόταν στα 97,2 δισ. δολάρια, ενώ τον Απρίλη του 2016 στα 91,1 δισ. δολάρια.

Ακόμα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Επιτροπής Ναυτιλιακής Συνεργασίας του Λονδίνου Committee, που δόθηκαν στη δημοσιότητα στις 21 Μάρτη, ο ελληνόκτητος στόλος αυξήθηκε κατά 63 πλοία ή 1,5% το χρονικό διάστημα από το Μάρτη του 2017 έως το Μάρτη του 2018 και μετράει πλέον 4.148 πλοία χωρητικότητας άνω των 1.000 gt (μονάδα χωρητικότητας) το καθένα.

Επιπλέον, το 2017 οι Ελληνες εφοπλιστές βρέθηκαν στην πρώτη θέση παγκοσμίως σε επενδύσεις για νεότευκτα πλοία και για την αγορά μεταχειρισμένων.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία του ναυλομεσιτικού οίκου «Clarksons» και των εταιρειών «VesselsValue» και «Allied Shipbroking», που δημοσίευσε ο ναυτιλιακός Τύπος, οι Ελληνες εφοπλιστές φέρεται να επένδυσαν περισσότερα από 9,4 δισ. δολάρια.

Μέχρι τα Χριστούγεννα του 2017 είχαν αγοράσει 289 μεταχειρισμένα ποντοπόρα έναντι 4,640 δισ. δολαρίων και είχαν επενδύσει άλλα 4,690 δισ. δολάρια για την παραγγελία 104 νέων πλοίων. Οπως αναφέρεται, οι παραγγελίες αυτές σε μονάδες ξεπερνούν το 12,5% του συνόλου των παραγγελιών που έγιναν το 2017.

Οσο για τις μπίζνες που κλείνουν, είναι ενδεικτικό ότι ο όμιλος Προκοπίου έκλεισε συμφωνία για τη ναυπήγηση δύο υπεράκτιων πλωτών σταθμών υποδοχής, προσωρινής αποθήκευσης και αεριοποίησης (LNG), γνωστών στην αγορά αυτή ως Floating Storage & Regasification Unit ή FSRU.

Αξίζει να σημειωθεί ακόμα η συνεργασία του ομίλου Χανδρή με την αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία «Dominion Energy Inc», η οποία διαθέτει τον 2ο μεγαλύτερο τερματικό σταθμό διαχείρισης LNG των ΗΠΑ.

…αγριεύει η επίθεση

Παρά τον πακτωλό κερδών οι εφοπλιστές απαίτησαν και η κυβέρνηση εκτέλεσε, ψηφίζοντας στις 2 Απρίλη και μάλιστα με διαδικασίες fast track, παραβιάζοντας ακόμα και τον κανονισμό του αστικού Κοινοβουλίου, νομοσχέδιο για την:

«Ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της Οδηγίας (ΕΕ) 2015/1794 και άλλες διατάξεις»,

με την οποία απελευθερώνει τις ομαδικές απολύσεις στα καράβια.

Σημειωτέον, την Οδηγία καταψήφισε μόνο το ΚΚΕ. Ολα τα κόμματα, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, τη βρήκαν θετική.

Αμέσως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, έγινε γνωστό ότι το υπουργείο Ναυτιλίας έστειλε για έγκριση στις εφοπλιστικές Ενώσεις σχέδιο Υπουργικής Απόφασης με τον χαρακτηριστικό τίτλο:

«Διενέργεια μεταφορών εμπορευμάτων μεταξύ ελληνικών ηπειρωτικών λιμένων και ελληνικών νησιωτικών λιμένων ή μεταξύ ελληνικών νησιωτικών λιμένων ή μεταξύ ελληνικών ηπειρωτικών λιμένων, από πλοία που δεν έχουν δικαίωμα διενέργειας μεταφοράς σύμφωνα με το άρθρο 166 του ΚΔΝΔ, που κυρώθηκε με το ν.δ. 187/1973 […] σε περιπτώσεις ανεπάρκειας πλοίων που έχουν δικαίωμα διενέργειας μεταφοράς».

Προβλέπει τη δρομολόγηση πλοίου με σημαία τρίτων κρατών, δηλαδή «ευκαιρίας» και με μόνη… «υποχρέωση»:

«Ο ενδιαφερόμενος ή πράκτορας του υπό δρομολόγηση πλοίου να υποβάλει στις αρμόδιες αρχές έγγραφο ελάχιστης ασφαλούς στελέχωσης (safe manning document).»

Η Υπουργική Απόφαση «φέρνει» τη ναύλωση καραβιών στις εσωτερικές θαλάσσιες μεταφορές με σημαίες ευκαιρίας και με ελάχιστη στελέχωση, που σημαίνει πρακτικά χωρίς οργανική σύνθεση και με ναυτεργάτες ανασφάλιστους, χωρίς κανένα συγκροτημένο εργασιακό δικαίωμα και Συλλογική Σύμβαση, αυξάνοντας τους κινδύνους σε βάρος της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.

Σε αυτά έρχονται να προστεθούν οι αξιώσεις που προβάλλει ευθέως ο πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων υπερασπιζόμενος το:

«Δικαίωμα στους παλιούς ναυτικούς να μπορέσουν να πάνε στα πλοία με ατομικές συμβάσεις, το δικαίωμα στον οποιονδήποτε νέο να επιλέξει την εργασία και τους όρους εργασίας και το δικαίωμα της κυβέρνησης να πιστοποιήσει ότι δεν ισχύει πλέον η συλλογική σύμβαση.»

Να ενταθεί ο αγώνας των ναυτεργατών

Από το παράδειγμα των εφοπλιστών γίνεται φανερό πως η διατήρηση της καπιταλιστικής ανάκαμψης και κερδοφορίας σε τέτοια επίπεδα και η αύξηση των κερδών του κεφαλαίου προϋποθέτουν εργαζόμενους όλο και πιο φτηνούς, όπως και την αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων χωρίς ημερομηνία λήξης (αμέτρητες είναι οι φοροαπαλλαγές και τα εφοπλιστικά προνόμια πληρωμένα από τη λεηλασία του λαού).

Απάντηση με 24ωρη απεργία σε όλα τα λιμάνια στις 18 Απρίλη

Με 24ωρη απεργία σε όλα τα λιμάνια της χώρας και σε όλες τις κατηγορίες πλοίων, απαντούν στις 18 Απρίλη οι ναυτεργάτες στην επιχείρηση της κυβέρνησης και των εφοπλιστών να δρομολογήσουν στις εσωτερικές θαλάσσιες μεταφορές πλοία με πληρώματα χωρίς ΣΣΕ, Κοινωνική Ασφάλιση, υπό καθεστώς σημαιών ευκαιρίας, αυξάνοντας ταυτόχρονα τους κινδύνους σε βάρος της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.

Η απεργία θα ξεκινήσει στις 6 τα ξημερώματα της 18ης Απρίλη και θα διαρκέσει έως τις 6 το πρωί της 19ης, ενώ η απόφαση προβλέπει προοπτική κλιμάκωσης.

Τον κώδωνα του κινδύνου σήμανε το σχέδιο Υπουργικής Απόφασης που έστειλε ο υπουργός Ναυτιλίας, Π. Κουρουμπλής, στις εφοπλιστικές ενώσεις με πρόσχημα την ανεπάρκεια πλοίων μεταφοράς εμπορευμάτων, προβλέπει τη δρομολόγηση πλοίων με ελάχιστη ασφαλή σύνθεση, δηλαδή με ένα λιγοστό αριθμό ναυτεργατών, ενώ δίνει το ελεύθερο στους εφοπλιστές να μην έχουν στο καράβι ούτε ένα ναυτεργάτη με συγκροτημένα δικαιώματα.

Τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ» και ΠΕΕΜΑΓΕΝ, απαιτούν την απόσυρση της νομοθετικής ρύθμισης που ετοιμάζεται και καλούν τους ναυτεργάτες να δώσουν με αποφασιστικότητα τη μάχη της απεργίας απαιτώντας ΣΣΕ με αυξήσεις, επαναφορά της ΕΓΣΣΕ με κατώτερο μισθό στα 751€, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, ενάντια στη φοροληστεία, στους πλειστηριασμούς κ.ά.

Ένα παραμύθι για την αυτοδιάθεση των λουλουδιών

Ελένη Γερασιμίδου

Η πασχαλιά μου.
Έχουμε μια τρελή πασχαλιά στον κήπο. Ανθίζει όποτε γουστάρει εκτός από το Πάσχα.
Συνήθως κοντά στα Χριστούγεννα πετάει κάτι ασθενικά ανθάκια που προσπαθούν εις μάτην να γίνουν κανονικά άνθη. Μένουν καχεκτικά ώσπου έρχεται ένα κρύο λίγο πιο τσουχτερό και αναστέλλει την ανάπτυξη.
Εξωτερικοί παράγοντες και κλιματικές αλλαγές φέρνουν τα πάνω -κάτω στην αυλή μου.
Το γιασεμί σταθερό, μοσχομυρίζει σε όλους τους καιρούς, συγκαταβατικό με την περιπλεγμένη ανάμεσα στα κλαδιά του πασχαλοχριστουγεννιά μου -αυθαίρετη δική μου ονομασία-. Περιμένει να αποφασίσει μόνη για την ανθοφορία της. Φαντάζομαι πως σιγοτραγουδάει από μέσα του με καλοσύνη το γνωστό του Άκη Πάνου: “Ασ’ τον τρελλό στην τρέλα του”.
Δείχνει-το γιασεμί μου πάντα-μεγάλη κατανόηση στις επιλογές της γειτόνισσάς του.
Η αλήθεια είναι πως μπλέκονται αρμονικά οι μυρουδιές τους.
Το γιασεμί μου έχει μια εσάνς πασχαλιάς κι η πασχαλιά μου μοσχοβολάει γιασεμί.
Μάλλον τα βρήκαν μεταξύ τους και μένα μου περισσεύει.
Καλή και ήσυχη βδομάδα.

Η επί γης ειρήνη…

Από τον ποιητή Γιώργο Μπίμη λάβαμε και δημοσιεύουμε το κείμενο που ακολουθεί. Τον ευχαριστούμε.

Εμείς είμαστε ο αγέρας της γης, οι άγιοι προλετάριοι που κρατάμε αναμμένη τη σπίθα της φωτιάς στο χώμα κι αγάλλονται οι ουρανοί, εμείς είμαστε το δόρυ κι η ασπίδα που αντιτασσόμαστε με ένθερμο ζήλο στην κακόβουλη κι αλόγιστη εξουσία, σ’ αυτή που κατάφερε να κυριαρχήσει, εκμεταλλευόμενη το δικό μας δισταγμό, που θέσπισε και καθιέρωσε εντέλει το έρεβος και τον τρόμο στον απάνω κόσμο…
Ας ζήσουμε αρμονικά με την αφθονία της φύσης κι εμείς οι αδικημένοι, ας επισκιάσει επιτέλους το δικό μας καλόβολο φως τις άγονες και δυσπρόσιτες εκτάσεις της σκιάς κι ας αφανίσουμε από προσώπου γης τους πολεμοχαρείς και τους πατριδοκάπηλους που εξυμνούνε την ανασφάλεια και την ιδιοτέλεια στο χώμα… Το δαίμονα που εξαπάτησε τον άνθρωπο, το  πνεύμα του κακού που απόβαλλε κι εξοστράκισε τους ξωμάχους και τους δουλευτές από τα παραδεισένια λιβάδια των ουρανών, που τους καταδίκασε να ζήσουν αιώνια στο ζόφο  και στο εφιαλτικό καθαρτήριο της γης…
Ναι, η στείρα διαμάχη κι η άγονη αντιπαράθεση πρέπει να καταργηθούν πάραυτα για να ανακαινιστεί η πεποίθησή μας πως μπορούμε να συμβαδίσουμε και να συμπορευτούμε με ειρήνη και με δικαιοσύνη πάνω στο ανασκαμμένο κι αιματοβαμμένο χώμα…
Γιατί μόνο η ειρήνη κι η ομόνοια αφυπνίζουν το όραμα του ξενυχτισμένου πεζολάτη, του πρόσφυγα, του μετανάστη κι αυτές μονάχα μπορούν, με το απόθεμα που διαθέτουν, να ενεργοποιήσουν και να αναδείξουν τα υψηλότερα ιδανικά του ανθρώπινου στοχασμού…
Ο γνήσιος κι ο απαραποίητος άνθρωπος έχει χρέος να εχθρεύεται   τον πόλεμο που παραμένει προσηλωμένος στην επέκταση της βάναυσης πράξης στη γη, αυτή που εκπορεύεται κι αναδύεται από την αρχέγονη τραγωδία των ενστίκτων.
Η πλεονεξία και η μισανθρωπία αντιστρατεύονται την ηθική αντίληψη του  σύμπαντος, γιατί συγκροτούν  την οργανωμένη  δύναμη που συντηρεί την αμάχη, τον όλεθρο και την ερείπωση, σε αντίθεση  με την φιλαλληλία και τη φιλανθρωπία που μοχθούν ακάματα για την ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων των κοινωνικών ομάδων, που προσβλέπουν σε μια αλλιώτικη  θεώρηση των στοιχείων, τέτοια ώστε να αναβαθμίζεται ο χαρακτήρας του  ανθρώπου, να βελτιώνεται η ουσία της φύσης, να προάγεται  το βαθύτερο νόημα της ζωής…
Ας  αφυπνίσουμε εκείνο το αλλοτινό όραμα που κοιμάται στη σκιά, την αρχέγονη ανάμνηση που τη λεηλάτησαν οι αιώνες κι η συνήθεια, αυτή που πρέπει ν’ αποτελέσει το εφαλτήριο για την εκκίνηση και την κατάκτηση εντέλει των στόχων  του δικού μας μέλλοντος…
Γιατί  έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να θυσιαστεί ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, γιατί ήρθε η στιγμή να διεκδικήσουν το δικό τους ουρανό οι κολασμένοι, γιατί ήδη σήμανε το προσκλητήριο και μας επινεύει να εγκαταλείψουμε τη σπορά ή τη συγκομιδή, να σμίξουμε στους αδερφωμένους δρόμους του αγώνα, να διαδηλώσουμε για τη ενόχληση, για τη δυσαρέσκεια και για τη δυσφορία μας…
Μέσα στις ανήλιαγες πολιτείες και στα νοτερά σοκάκια, πεινάσαμε και δε μας εκχώρησαν μια μπουκιά ψωμί να θρέψουμε την ψυχή μας, μέσα στην κάψα και στο λιοπύρι, υπηρετώντας ολοζωής αλλότριες ανάγκες, διψάσαμε και δε θυσίασαν μήτε μια σταγόνα νερού να μετριάσουμε τη ζέση της καρδιάς μας…
Αν κι είμαστε εμείς οι αγωγιάτες της γης που επινοούν  εξαίσιες βεβαιότητες κι απέριττες, φωτεινές ελπίδες μέσα στη γενική σύγχυση και στην αβεβαιότητα που μαστίζει τη γη και τους ουρανούς, έχουμε δυστυχώς απολέσει  κάθε προνόμιο και κάθε πνευματικό ή υλικό δικαίωμα…
Οι ευνοημένοι κι οι εύποροι,  αρνούνται  πεισματικά να συμμορφωθούν με  τους αναντίρρητους νόμους της φύσης κι ασκούν μια εξουσία ανεξέλεγκτη, αυταρχική και τυραννική… Εθισμένοι στην κραιπάλη του πλούτου, αδιαφορούνε προκλητικά για τα τετελεσμένα γεγονότα, για τη μεταβολή και την αλλοίωση κι αλλοτριωμένοι όσο ποτέ, παρεμβαίνουν με κάθε μέσο για να στερήσουν την ειρήνη και την ελευθερία των λαών, για να αποτρέψουν τη συμμετοχή του ανθρώπου στο κοινωνικό γίγνεσθαι, για να κρατήσουν μακριά τον αδικημένο πολίτη από την ανατρεπτική προοπτική της συλλογικής  δράσης…
Ταράχτηκαν τα σπλάχνα μου από την υποκρισία και την ψευδαισθησία και τούτη την καταλυτική κι ανατρεπτική ώρα  πρέπει να ορθώσω το ανάστημά μου, να κραυγάσω και να αντιλογήσω γι’ αυτό που υπάρχει και γίνεται ανά τους αιώνες… Τώρα πια, είναι καταφανές, ο φθόνος, το πάθος κι η μισανθρωπία που κατέκλεισαν την πλάση, μέσα στα σκοτεινά κελάρια τους κρύβουν μια ανομολόγητη οδύνη κι απαιτείται μια ανώτερη ευφυΐα, ένα πνεύμα αυθεντικό, δημιουργικό κι αισιόδοξο, για να μετουσιώσει το μαρτύριο σε έξαρση, σε ενθουσιασμό, σε θρίαμβο και σε αξόδευτης ευτυχίας δάκρυα…

Η Διάσκεψη της Γιάλτας. Η πραγματικότητα πίσω από τις θεωρίες για “μοίρασμα του κόσμου”

Κατιούσα

Στις 4 Φλεβάρη 1945 ξεκίνησε η διάσκεψη της Γιάλτας, κατά την οποία ελήφθησαν πολύ σημαντικές αποφάσεις τόσο για τον πόλεμο που έφθανε στο τέλος του, όσο κυρίως για το μέλλον του μεταπολεμικού κόσμου και ιδίως της Ευρώπης. Πολύς κόσμος, αλλά και μερίδα της ιστοριογραφίας, αντιμετωπίζει τη διάσκεψη με μια αγοραία και συνωμοσιολογική αντίληψη, που συνοψίζεται στη φράση “οι μεγάλοι μοίρασαν τον κόσμο”. Η αλήθεια είναι πως αφενός εκείνο που πραγματικά έκρινε την μεταπολεμική Ευρώπη, ήταν στρατιωτική ισχύς καθενός από τους συμμάχους σε συνδυασμό με τις συνθήκες στο εσωτερικό των χωρών που απελευθέρωναν. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, οι πράγματι κρίσιμες αποφάσεις της Γιάλτας θα παρέμεναν κενό γράμμα. Αφετέρου η γενική αίσθηση που υπήρχε μετά τη διάσκεψη, ήταν πως η ΕΣΣΔ κατόρθωσε να περάσει, με παραχωρήσεις ασφαλώς, τις απόψεις της σε μια σειρά κρίσιμα ζητήματα. Ίσως σε κάποιο βαθμό η αισιοδοξία που εξέφραζε ο σοβιετικός τύπος αλλά και αξιωματούχοι που μετείχαν στη διάσκεψη να συνιστούσε υποτίμηση της διάθεσης και της δυνατότητας των αντιπάλων να ανασχέσουν το συσχετισμό δυνάμεων, αλλά και μια υπερτίμηση του ίδιου του συσχετισμού από σοβιετικής πλευράς. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι ως αποτύπωμα της στιγμής, η Διάσκεψη της Γιάλτας σηματοδοτούσε μια νέα εποχή στις διεθνείς σχέσεις, στην οποία ο ρόλος της ΕΣΣΔ αλλά και προσωπικά του ηγέτη της Ιωσήφ Στάλιν αναδεικνυόταν πρωταγωνιστικός. Τα αποσπάσματα που επιλέξαμε να μεταφράσουμε προέρχονται από το βιβλίο του αστού ιστορικού Geoffrey Roberts “Οι πόλεμοι του Στάλιν. Από τον Παγκόσμιο στον Ψυχρό Πόλεμο 1939-1953”, όπου παρουσιάζονται με νηφάλιο τρόπο κάποια βασικά σημεία της συνδιάσκεψης, καθώς και η σοβιετική αποτίμηση της την επαύριο των αποφάσεών της.

Η Γιάλτα ή αλλιώς Διάσκεψη της Κριμαίας όπως την αποκαλούσαν οι Σοβιετικοί, ήταν μια πολύ μεγαλύτερη υπόθεση από την Τεχεράνη (τη διάσκεψη της Τεχεράνης, 1943 σ.τ.Μ). Οι αντιπροσωπείες ήταν μεγαλύτερες και περιλάμβαναν πιο σημαντικούς αξιωματούχους. […] Οι συζητήσεις είχαν μεγαλύτερο εύρος και πολύ περισσότερες αποφάσεις ελήφθησαν απ’ό,τι στην Τεχεράνη. Στην προηγούμενη συνάντηση των Τριών Μεγάλων το επίκεντρο της συζήτησης ήταν ο πόλεμος, στη Γιάλτα οι τρεις ηγέτες επικεντρώθηκαν σταθερά στην αναδυόμενη μεταπολεμική τάξη. Το ίδιο το μέρος ήταν κάπως εξωπραγματικό: Το τσαρικό ανάκτορο Livadia του Νικολάου Β’ με 50 δωμάτια στην λουτρόπολη της Γιάλτας στην Κριμαία.Είχε υποστεί σοβαρές βλάβες στη διάρκεια της κατοχής της Κριμαίας, αλλά οι Ρώσοι επισκεύασαν το παλάτι όσο καλύτερα μπορούσαν. Όπως και στην Τεχεράνη υπήρχαν διμερείς συναντήσεις μεταξύ των Τριών Μεγάλων καθώς και τριμερείς ολομέλειες. Ο πρώτος σταθμός του Στάλιν στις 4 Φλεβάρη 1945 ήταν ο Τσώρτσιλ. Αμφότερες οι σοβιετικές και οι δυτικές δυνάμεις πολεμούσαν τώρα στη Γερμανία και οι δυο ηγέτες είχαν μια σύντομη ανταλλαγή απόψεων για την πρόοδο των μαχών εκεί. Στη συνέχεια ο Στάλιν συνάντησε το Ρούζβελτ και είχε μια πιο εκτενή συζήτηση με τον πρόεδρο, κατά την οποία οι δυο τους συνέχισαν να αντιδικούν για τον Ντε Γκώλ, όπως είχαν κάνει στην Τεχεράνη. Η πρώτη ολομέλεια ξεκίνησε στις 5 μ.μ εκείνης της μέρας, με το Στάλιν να προσκαλεί το Ρούζβελτ να ανοίξει τη διαδικασία, κάτι που έκανε λέγοντας πως οι συμμετέχοντες είχαν ήδη μια καλή αλληλοκατανόηση και θα έπρεπε να είναι ειλικρινείς. Μετά η ολομέλια ασχολήθηκε με μια ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων για την στρατιωτική κατάσταση στα διάφορα μέτωπα.

Το ανάκτορο Livadia, όπου έλαβε χώρα η Διάσκεψη της Γιάλτας

Η πρώτη πραγματικά πολιτική συζήτηση έλαβε χώρα στη δεύτερη ολομέλεια στις 5 Φλεβάρη. Το θέμα ήταν το μέλλον της Γερμανίας, και ο Στάλιν πίεσε στκληρά για μια οριστική δέσμευση για το διαμελισμό της Γερμανίας. “Προφανώς είμαστε όλοι υπέρ του διαμελισμού της Γερμανίας”, είπε στον Τσώρτσιλ και το Ρούζβελτ. “Αλλά είναι ανάγκη να το σχηματοποιήσουμε υπό μορφή αποφάσεων. Εκείνος, ο σύντροφος Στάλιν, προτείνει να πάρουμε τέτοιες αποφάσεις στη σημερινή συνάντηση”. Αναφερόμενος στις συζητήσεις του με τον Τσώρτσιλ στη Μόσχα τον Οκτώβρη του 1944, ο Στάλιν σημείωσε ότι εξαιτίας της απουσίας του Ρούζβελτ δεν ήταν δυνατόν να παρθεί μια απόφαση για το διαμελισμό της Γερμανίας, αλλά “δεν είχε έρθει η ώρα για απόφαση πάνω σε αυτό το θέμα;” Καθώς εξελισσόταν η συζήτηση, ο Στάλιν διέκοψε τον Τσώρτσιλ για να ρωτήσει “πότε το θέμα του διαμελισμού της Γερμανίας θα τιθόταν μπροστά στο νέο λαό της Γερμανίας; Το θέμα είναι πως αυτή η ερώτηση δε βρίσκεται στους όρους της συνθηκολόγησης. Μήπως θα έπρεπε μια παράγραφος για το διαμελισμό της Γερμανίας να προστεθεί στους όρους παράδοσης;”[…]

Τελικά ο Στάλιν παραδέχτηκε ότι δε θα ήταν σοφό να δημοσιοποιηθεί ο διαμελισμός υπερβολικά νωρίς αλλά συνέχισε να πιέζει για σαφήνεια της συμμαχικής θέσης και την συμπερίληψη του διαμελισμού στους όρους παράδοσης […] Η συζήτηση συνεχίστηκε τότε με το ερώτημα αν ή όχι η Γαλλία θα καταλάμβανε κάποια ζώνη κατοχής στη Γερμανία. Ο Στάλιν αντιτέθηκε στην κίνηση, επιχειρηματολογώντας πως οι Γάλλοι δεν το άξιζα και πως μια τέτοια απόφαση θα οδηγούσε σε απαιτήσεις από άλλες σύμμαχες χώρες για μερίδιο στην κατοχή. Ο Στάλιν υποχώρησε μόνο όταν έγινε σαφές ότι από τη γαλλική ζώνη θα αφαιρούνταν περιοχές που θα καταλαμβάνονταν από Βρετανούς και Αμερικανούς.Συνέχισε ωστόσο να αντιτίθεται στην συμπερίληψη της Γαλλίας στην Επιτροπή Συμμαχικού Ελέγχου για τη Γερμανία, παρά τα βρετανικά επιχειρήματα πως ήταν παράλογο να επιτραπεί στους Γάλλους μια ζώνη κατοχής αλλά όχι η παρουσία τους στην Επιτροπή. Ο Στάλιν προφανώς δεν ήταν προετοιμασμένος να συνεχίσει αυτή τη συζήτηση κι έτσι μετέθεσε την αντιπαράθεση στο πιο βολικό θέμα των επανορθώσεων […] Συμφωνήθηκε επιτόπου να ζητήσει [η ΕΣΣΔ] 10 δις σε επανορθώσεις αντί για 5, το χαμηλότερο όριο που είχε αναφερθεί σε εσωτερικές συζητήσεις των σοβιετικών πριν τη διάσκεψη. […] Στη συζήτηση που ακολούθησε ο Τσώρτσιλ κι ο Ρούζβελτ επιχειρηματολόγησαν πως η εμπειρία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου έθετε υπό αμφισβήτηση το νόημα της απαίτησης επανορθώσεων από τη Γερμανία, ωστόσο συμφώνησαν να συστήσουν την Επιτροπή Επανορθώσεων. O Τσώρτσιλ σχολίασε χαριτολογώντας πως θεωρούσε ότι το σχέδιο των επανορθώσεων θα έπρεπε να βασίζεται στην αρχή “σε καθέναν ανάγλογα με τις ανάγκες του, και στην περίπτωση της Γερμανίας σύμφωνα με τις ικανότητες της [να πληρώσει]. Ο Στάλιν απάντησε πως “προτιμούσε μια άλλη αρχή: Στον καθένα ανάλογα με τους ερημωμένους τόπους του”. Το τελικό πρωτόκολλο της διάσκεψης ενσωμάτωνε την ουσία του σοβιετικού σχεδίου περί επανορθώσεων, αλλά βάσει της επιμονής του Τσώρτσιλ, παρέμενε μη δεσμευτικό στα νούμερα, αναφέροντας 20 δις ως συνολικό νούμερο (από το οποίο οι Σοβιετικοί θα έπαιρναν το μισό) αλλά μόνο ως βάση συζήτησης στην Επιτροπή Επανορθώσεων.

Στην τρίτη ολομέλεια στις 6 Φλεβάρη οι Τρεις Μεγάλοι συζήτησαν το ζήτημα του δικαιώματος ψήφου των μεγάλων δυνάμεων στην προτεινόμενη οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών. […]Η αρχική συζήτηση δεν κατέληξε κάπου, αλλά το ζήτημα της ψήφου επιλύθηκε φιλικά αργότερα κατά τη διάσκεψη, με την υιοθέτηση του βέτο των μεγάλων δυνάμεων που διατηρείται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως σήμερα. […]

Ένα πολύ πιο ακανθώδες ζήτημα, που έθεσε ο Τσώρτσιλ στις 6 Φλεβάρη, ήταν το ζήτημα της Πολωνίας, ιδίως το ζήτημα της αναγνώρισης των φιλοσοβιετικών “Πολωνών του Lublin” ως προσωρινής πολωνικής κυβέρνησης […]Τόσο ο Στάλιν όσο κι ο Ρούζβελτ ήθελαν η λεγόμενη κυβέρνηση του Lublin να αντικατασταθεί από μια προσωρινή κυβέρνηση ευρείας βάσης που αντικατόπτριζε την πολωνική κοινή γνώμη. Απαντώντας ο Στάλιν υπερασπίστηκε ένθερμα τη σοβιετική πολιτική στο πολωνικό, υπογραμμίζοντας πως η επανεγκαθίδρυση μιας ισχυρής κι ανεξάρτητης, αλλά φιλικής Πολωνίας ήταν ένα ζήτημα ασφάλειας ζωτικής σημασίας για την ΕΣΣΔ. Υποστήριξε επίσης πως “η νέα κυβέρνηση της Βαρσοβίας…δεν έχει λιγότερο δημοκρατική βάση απ’ότι για παράδειγμα, η κυβέρνηση του Ντε Γκώλ-ένα σημείο που αμφισβήτησε ο Τσώρτσιλ, λέγοντας πως είχε την υποστήριξη λιγότερο του ενός τρίτου του Πολωνικού πληθυσμού. Μετά την τρίτη ολομέλεια ο Ρούζβελτ έγραψε στο Στάλιν καθιστώντας σαφές ότι οι ΗΠΑ δε θα αναγνώριζαν την κυβέρνηση Lublin, προτείνοντας αντ’αυτού το σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης αποτελούμενης από Πολωνούς που κατοικούσαν στην Πολωνία και του εξωτερικού, περιλαμβανομένων πρώην μελών της εξόριστης κυβέρνησης του Λονδίνου σαν τον Μικολάιτζικ. Ως απάντηση, στην τέταρτη ολομέλεια στις 7 Φλεβάρη οι Σοβιετικοί έβαλαν στο τραπέζι μια πρόταση για την Πολωνία βασισμένη σε τρία βασικά συστατικά: α. Αναγνώριση της γραμμής Κούρζον β. Τα δυτικά σύνορα να διατρέχουν τη γραμμή των ποταμών Όντερ-Νάισε και γ. τη διεύρυνση της κυβέρνησης Lublin για να συμπεριλάβει “δημοκρατικούς ηγέτες” από Πολωνούς που ζούσαν στο εξωτερικό. […]Τελικά συμφωνήθηκε πως “η Προσωρινή Κυβέρνηση που λειτουργεί τώρα στην Πολωνία” θα “αναδιοργανωνόταν σε μια ευρύτερη δημοκρατική βάση με την συμπερίληψη δημοκρατικών ηγετών από την ίδια την Πολωνία και το εξωτερικό. Αυτή η νέα κυβέρνηση θα ονομαζόταν Πολωική Προσωρινή Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.” Η γραμμή του Κούρζον συμφωνήθηκε ως ανατολικό σύνορο της Πολωνίας, αλλά τα δυτικά σύνορα με τη Γερμανία αφέθηκαν ανοιχτά για περαιτέρω συζήτηση σε μελλοντική διάσκεψη ειρήνης.

Η συμφωνία για μια κυβερνητική φόρμουλα στην απελευθερωμένη Γιουγκοσλαβία αποδείχτηκε πολύ ευκολότερη και αποφασίστηκε γρήγορα πως ο Τίτο και οι Γιουγκοσλάβοι εξόριστοι πολιτικοί θα σχημάτιζαν κυβέρνηση ενότητας.

Εξίσου χωρίς τριβές ήταν η συζήτηση για τη σοβιετική συμμετοχή στον πόλεμο της Άπω Ανατολής […] Με βάση τη συμφωνία που επιτεύχθηκε η ΕΣΣΔ θα αποκήρυσσε το σύμφωνο ουδτετερότητας με την Ιαπωνία του Απρίλη 1941 και θα έμπαινε στον πόλεμο στην μέση ανατολή δύο ή τρεις μήνες μετά την ήττα της Γερμανίας. Ως αντάλλαγμα η ΕΣΣΔ θα λάμβανε εκ νέου τα εδάφη που είχε χάσει και τις παραχωρήσεις που είχε κάνει η αυτοκρατορική Ρωσία στον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904-1905. […]

agree the Στις 11 Φλεβάρη 1945 η Τρεις Μεγάλοι συναντήθηκαν για τελευταία φορά για να συμφωνήσουν στο δελτίο τύπου που θα εκδιδόταν μετά τη διάσκεψη. Έχοντας συμφωνήσει το κείμενο δεν παρουσίαζε ιδιαίτερες δυσκολίες και η δήλωση εκδόθηκε την ίδια μέρα εν ονόματι του Τσώρτσιλ, του Ρούζβελτ και του Στάλιν. Ανακοίνωνε την πολιτική των Τριών Μεγάλων για τη Γερμανία, τα Ηνωμένα Έθνη, την Πολωνία και τη Γιουγκοσλαβία. Επίσης περιείχε το κείμενο της Διακήρυξης για την Απελευθερωμένη Ευρώπη που δέσμευε τη Βρετανία, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες πολιτείες να καταστρέψουν το ναζισμό και το φασισμό και να εγκαθιδρύσουν μια δημοκρατική Ευρώπη βασισμένη σε ελεύθερες εκλογές. Εν κατακλείδι η τρεις ηγέτες εξήγγειλαν πως θα διατηρούσαν την ενότητα που είχαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και θα δημιουργούσαν τις συνθήκες για μια σίγουρη και μακροχρόνια ειρήνη. Εκτός από αυτή τη δήλωση υπήρξε ένα εμπιστευτικό πρωτόκολλο που καθόριζε τις αποφάσεις της διάσκεψης που οι Τρεις μεγάλοι δεν ήθελαν να δημοσιοποιήσουν, όπως για παράδειγμα σε σχέση με την είσοδο της ΕΣΣΔ στο μέτωπο της Άπω Ανατολής.

Ο Στάλιν είχε κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος με τα αποτελέσματα της Γιάλτας. Σε κάθε σχεδόν ζήτημα πολιτικής η Σοβιετική θέση είχε επικρατήσει. Οι Τρεις Μεγάλοι τα είχαν πάει καλά και ο Στάλιν αποδείχτηκε εξίσου ικανός διαπραγματευτής όσο και στην Τεχεράνη.Η μόνη σημαντική παραχώρηση στις επιθυμίες των Δυτικών ήταν η Διακήρυξη για την Απελευθερωμένη Ευρώπη. Ωστόσο η σοβιετική ερμηνεία αυτού του εγγράφου υπογράμμιζε τον αντιφασιστικό παρά το δημοκρατικό της χαρακτήρα και, σε κάθε περίπτωση, ο Στάλιν πίστευε ότι οι κομμουνιστές σύμμαχοί του σε όλη την Ευρώπη θα γινόταν μέρος κυβερνήσεων ευρείας συμμαχίας για τις οποίες έκανε λόγο η διακήρυξη και θα πήγαιναν πολύ καλά στις επερχόμενες εκλογές. Η κάλυψη της διάσκεψης από πλευράς σοβιετικού τύπου ήταν αναμενόμενα εκστατική. Ο Μάισκι κατέστρωσε για το Μολότωφ ένα εμπιστευτικό πληροφοριακό τηλεγράφημα για να σταλεί στις σοβιετικές πρεσβείες το οποίο συμπέραινε: “γενικά η ατμόσφαιρα στη διάσκεψη είχε φιλικό χαρακτήρα και η γενική αίσθηση ήταν εκείνη της επιδίωξης συμφωνίας για αμφιλεγόμενα ζητήμα. Εκτιμούμε τη διάσκεψη ως έντονα θετική, ιδιαίτερα σε σχέση με το πολωνικό και γιουγκοσλαβικό ζήτημα κι επίσης το ζήτημα των επανορθώσεων. Σε μια ιδιωτική επιστολή στην Αλεξάνδρα Κολοντάι, τότε πρέσβεια της ΕΣΣΔ στη Σουηδία, ο Μάισκι έγραψε ότι “Η διάσκεψη της Κριμαίας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι πως η επιρροή μας γενικά και του Στάλιν προσωπικά ήταν εξαιρετικά μεγάλη. Οι αποφάσεις της διάσκεψης ήταν 75% δικές μας αποφάσεις….Η συνεργασία των “Τριών Μεγάλων” είναι τώρα πολύ στενή και η Γερμανία δεν έχει τίποτε να γιορτάσει, ούτε στη διάρκεια του πολέμου, ούτε μετά από αυτόν.”

Μπορείς να ευαισθητοποιήσεις όσους μένουν απαθείς στη φρίκη του πολέμου;

Κατιούσα

Έχει γεμίσει η αρχική μου σελίδα (timeline) με εικόνες διαμελισμένων παιδιών από την Συρία. Αναρωτιέμαι σε τι εξυπηρετεί όλο αυτό. Στην ευαισθητοποίηση της μάζας θα ισχυριστούν αυτοί που τις ανεβάζουν. Μα είναι τόσο βλακώδης αυτή η αιτιολογία.
Σε ένα μέσο όπως το ΦΒ, οι χρήστες έχουν συγκεκριμένο προφιλ, έχουν συγκεκριμένους φίλους που ακολουθούν, συγκεκριμένο τύπο αναρτήσεων, ανάλογα με αυτό που τους ενδιαφέρει. Αρα, πρώτο γεγονός είναι πως πιθανότατα δεν θα δουν οι φίλοι την εικόνα. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι πως αν κάποιος τύχει και την δει, κατά 99% θα την προσπεράσει, θα την δει χωρίς να την επεξεργαστεί για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου και θα παει παρακάτω, στο ρολό που έφαγε ο Όσκαρ, στο συλλαλητήριο για την Μακεδονία κλπ.

Ετσι λειτουργεί το ΜΕΣΟ (Facebook). Μάθετε μπαλίτσα επιτέλους. Οι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για τον πόλεμο στην Συρία, δεν έπεσαν από τον ουρανό. ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ για κανένα πολεμο που συμβαίνει σε αλλη χώρα, ούτε καν στη γειτονική Σερβία. Βρισκονται εδώ για κάνουν σκρολ ντάουν και να περνάει η ώρα τους με πράγματα που τους ενδιαφέρουν, τα υπόλοιπα τα απορρίπτει η μνήμη τους αμέσως. Είναι η λειτουργία της μνήμης σε συνδυασμό με τον απίστευτα τεράστιο όγκο της πληροφορίας που είναι αδύνατο να επεξεργαστεί την εικόνα, να σταματήσει, να ψαχτεί και να επιλέξει να ενημερωθεί με κίνητρο μια φωτογραφία.
Για τον Θεό δηλαδή. Μην είστε ούγκανοι αναπαράγοντας τη μαλακία “έτσι είναι ο κόσμος, αυτά συμβαίνουν, εσύ αν θέλεις να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου εγώ θα επιμένω να σου δείχνω την φρίκη”. Το μόνο που δείχνει αυτή η τακτική είναι η αδυναμία για πραγματική παρέμβαση στην κοινωνία. Δεν θα σε ακούσει κανείς φίλε και φίλη μου επειδή αναρτάς νεκρά παιδάκια. Ίσα ίσα που θα σε κάνουν ανφολοου και δεν θα έχεις πια καμία επαφή.
Είναι άλλο πράγμα η ενημέρωση και η συζήτηση και άλλο το “θα σε σοκάρω για να μάθεις εσύ αναίσθητε νοικοκυραίε”.

Οι σύντροφοι

...Και ο κόσμος άλλαξε! Και αι γενναιέ πάσαι άλλαξαν στοίχο!

Ήρθε η Ανάσταση!

…..

Πέθανε ο Λένιν και πήγε στον άγιο Πέτρο*.

-τι θες εσύ εδώ βρε άθεε;

-δεν είμαι άθεος, διαλεκτικός υλιστής είμαι και για το δίκαιο των εργαζομένων παλεύω.

-τι λες βρε ακαμάτη, εσύ δεν δολοφόνησες τον Άγιο Τσάρο και τα παιδιά του;

-αυτός δολοφόνησε τα παιδιά της Ρωσίας και θα συνέχιζε να τα δολοφονεί...

-στην Κόλαση, στην Κόλαση!

Πήγε στην Κόλαση ο Λένιν και βρήκε μια κατάσταση τραγική.

-τι κάνετε εδώ βρε κολασμένοι; Δεν ντρεπόσαστε να σκύβετε κεφάλι σε κάθε διάβολο και διαβολάκο στα καζάνια;

-και τι να κάνουμε δάσκαλε;

-να οργανωθούμε όλοι, να τινάξουμε την Κόλαση στον αέρα! Ζήτω η εξουσία των κολασμένων!

Βλέποντας ο διάβολος ότι τρίζει το βασίλειό του, και τι θα απολογηθεί στον Θεό που θα του βάλει πρόστιμα και βασανιστήρια, κατεβαίνει στην Κόλαση και τί βλέπει; Επανάσταση! οι κολασμένοι με αξίνες και φτυάρια στους ώμους, απεργούσαν και τραγουδούσαν:

Εμπρός του Άδη οι κολασμένοι,
της πείνας σκλάβοι εμπρός - εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σαν βροντή σαν κεραυνός!

Τα χάνει ο Διάβολος, μαθαίνει ότι ο ηγέτης είναι κάποιος Λένιν, τον καλεί στο ηφαιστιογενές γραφείο του και του λέει:

-Τι ζητάς εδώ ρε Λένιν; Εσύ είσαι καλός άνθρωπος γιατί σε έφεραν εδώ, να χαλάσεις την Κόλαση; Ξέρεις τι συνέπειες θα έχω αν εσύ πετύχεις;

-παντού όπου υπάρχουν αδικημένοι πηγαίνω.

-στον Παράδεισο είναι η θέση σου!

-Εδώ πάντως είναι αργά για σένα, επιβλήθηκε η Δικτατορία του Κολασμένου Προλεταριάτου, τέλος η Κόλαση και η βασιλεία σου!

 

Απελπισμένος ο Διάβολος, ανοίγει τα κιτάπια του να δει τι θα κάνει. Ξαφνικά φωτίζεται το πρόσωπό του. Βρίσκει έναν ευλογημένο νόμο για τις περιπτώσεις αυτές. «Ιδιώνυμο» τον έλεγαν και τον ψήφισε κάποιος εθνάρχης, καλή του ώρα στον Παράδεισο.  Ενεργοποιεί το νόμο και στέλνει αυθημερόν τον Λένιν εξορία, στον Παράδεισο!

 

Η κατάσταση που βρήκε ο Λένιν στον παράδεισο ήταν, εξ ίσου με την Κόλαση, τραγική. Ταξικές διαφορές μέχρι τον αναβαλλόμενο! Πάνω ο Θεός, και δίπλα του η δυάδα που συμπλήρωνε την τριάδα. Πιο κάτω οι Άγιοι Πρώτης τάξης, μετά της Δεύτερης, της Τρίτης κ.ο.κ. Μετά πιο κάτω οι Όσιοι, μετά οι Πάπες, οι Πατριάρχες, μετά οι άγιοι Πατέρες των Ιερατείων, οι βασιλιάδες, οι πρίγκιπες, οι τσιφλικάδες, οι κεφαλαιοκράτες με ομόλογα μετοχές και συγχωροχάρτια, οι μικροαστοί με το πονηρό βλέμμα…. Τέλος, πιο κάτω εργάτες, δουλοπάροικοι και δούλοι. Αυτοί οι τελευταίοι ήρθαν από καραμπόλα αλλά κινούσαν όλο τον Παράδεισο για να μη λείψει τίποτα από τους αποπάνω. Τους είχαν πάρει μαζί τους οι άρχοντες που απαίτησαν από τον Θεό να έχουν και τους εκμεταλλευόμενους μαζί, γιατί δεν ήταν διατεθειμένοι να δουλέψουν ποτέ, δεν δουλεύαμε στη γη, σου λέει, θα δουλέψουμε στον Παράδεισο; Τους δούλους τι τους είχαμε;

Τραγικά πράγματα!

Τα είδε όλα, κι έπιασε και πάλι την «γνωστή δουλειά του» ο Λένιν…

……..

Εκατό χρόνια μετά, ο Διάβολος, που στο μεταξύ είχε καθαιρεθεί και κάτω από τον εργατικό έλεγχο των κολασμένων κρατούσε μόνο τα λογιστικά της Κόλασης (αλλιώς δεν θα είχε ούτε βελανίδια για να φάει), αλλά, που στο μεταξύ, άρχισε και να του αρέσει που τον απάλλαξαν από τον άχαρο ρόλο που του είχαν επιβάλει ο Θεός και τα Ιερατεία, ανακάλυψε ότι είχε στείλει εξορία στον Παράδεισο κάποιον Λένιν!

-κανένα χέρι δεν περισσεύει για να μπορούμε να έχουμε όλοι αυτό που πρέπει, συλλογίζεται σαν καλός λογιστής.

 

Παίρνει τηλέφωνο στον Παράδεισο.

-έλα Παράδεισος εκεί. Δώστε μου τον Θεό.

-δεν υπάρχει Θεός, όλοι είμαστε σύντροφοι, του απαντάει η φωνή του πρώην Θεού!

…..

-σύντροφε Θεέ, είμαστε επιτέλους όλοι σύντροφοι, όλοι ίσοι, όλοι αδελφωμένοι, όλοι χωρίς μίση, χωρίς ατομικά και ταξικά πάθη χωρίς ιδιοτελή συμφέροντα… σύντροφε, να ενωθούμε επιτέλους σε κόσμο ένα, κόσμο των συντρόφων, κόσμο των ανθρώπων και όχι των κτηνών και των εξουσιαστών. Είμαστε ίσοι σύντροφε θεέ!!! Άντε επιτέλους να περάσουμε από την άγρια προϊστορία του κόσμου στην ιστορία των ανθρώπων. Κάτω η Κόλαση, κάτω ο Παράδεισος, ζήτω ο κόσμος ο μέγας, ο ευτυχισμένος, ο πραγματικός!

Και ο κόσμος άλλαξε! Και αι γενναιέ πάσαι άλλαξαν στοίχο!

Ήρθε η Ανάσταση!

*Πάνω σε ένα ανέκδοτο που λέγαμε στην εξορία τις μέρες του Πάσχα.

απο ΑΡΙΣΤΕΡΑ