Ανακεφαλαίωση
(τραπεζών κι εξελίξεων)
Η αρχική σκέψη ήταν ένα κείμενο που να ανακεφαλαιώνει μερικά βασικά συμπεράσματα από την πείρα του πρόσφατου απεργιακού τριημέρου, αν και υπάρχει ο κίνδυνος της επανάληψης, καθώς τα περισσότερα λίγο-πολύ αναλύθηκαν ήδη στα σημειώματα των τελευταίων ημερών.
Το κλασικό ερώτημα που προκύπτει εύλογα μετά από μια τέτοια μάχη (η οποία χάθηκε, αλλά άφησε το σπόρο της παρακαταθήκη και είναι δικό μας ζήτημα αν θα καρπίσει) είναι γιατί χάθηκε τελικά και τι παραπάνω μπορούσε να γίνει για να αποφευχθεί αυτή η έκβαση. Ενώ μια βασική διαπίστωση είναι πως άπαντες -πλην Λακεδαιμονίων- πιάστηκαν στον ύπνο ή τους παρέλυσε η μεταδημοψηφισματική τους κατάθλιψη.
Αλλά το οργανωτικό ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Ο αιφνιδιασμός της κυβέρνησης δεν έπιασε απλά και μόνο επειδή υπάρχει κακή ως ανύπαρκτη οργάνωση και το αριστεροχώρι είναι κατά βάθος σκορποχώρι. Το δηλητήριο που παρέλυσε τη δράση του χώρου ήταν οι αυταπάτες του για την ΠΦΑ και το σοκ της απογοήτευσης, που ουδέποτε ξεπέρασε ουσιαστικά.
Η (αποδι)οργανωτική ιδιαιτερότητα του χωριού το καθιστά ευαίσθητο -ή μάλλον ευάλωτο- στα διάφορα σκαμπανεβάσματα της λεγόμενης αυθόρμητης συνείδησης, πίσω από την οποία σέρνεται -ενώ βαυκαλίζεται ότι παρεμβαίνει στις αντιφάσεις της. Κι είναι η διάθεση αυτής της συνείδησης που αντανακλά η αναιμική παρουσία του αριστεροχωριού αυτό το τριήμερο -γι' αυτό κι επιμένω τόσο σε αυτό το σημείο, σε έκταση δυσανάλογη με το πραγματικό μέγεθος και την αξία του χωριού. Αυτό το κάτι παραπάνω που θέλουν και περίμεναν να δουν κάποιοι, σχετίζεται άμεσα με το γενικό κλίμα που διαμορφώνεται, με το χύμα κόσμο που κατεβαίνει και κάνει τη διαφορά, όπως πχ στις κινητοποιήσεις του Φλεβάρη.
Αναρωτιέται κανείς πώς ξεθύμανε τόσο γρήγορα κι ανώδυνα η οργή που εκφραζόταν εκείνες τις μέρες, ακόμα και σε κλάδους προνομιούχων (για την ακρίβεια, κλάδους με αρκετούς προνομιούχους, γιατί είναι άδικο το τσουβάλιασμα) με το περιβόητο κίνημα της γραβάτας, που δεν ξανάκανε καμία άλλη εμφάνιση στην τελική ευθεία για την ψήφιση του ασφαλιστικού, έστω για μικροκομματικούς, αντιπολιτευτικούς λόγους των ηγεσιών, μετά από την παράταση που πήραν ως το 2020. Εκτός κι αν υποθέσουμε πως το κλίμα (εκείνων) των ημερών ήταν κυρίως τηλεοπτικό δημιούργημα -κάτι που καταδεικνύει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που καλείται να υπερνικήσει η δική μας παρέμβαση.
Αναρωτιέται επίσης κανείς πού εκτονώθηκαν όλοι οι οργισμένοι χρήστες που υποδέχτηκαν φλογερά στο διαδίκτυο τις εργατικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία (ενάντια στα νομοσχέδια που προωθεί εκεί η κυβέρνηση Ολάντ) αλλά και το νουί ντεμπού. Κελερετίλ; Estamos despiertos ya...
Τα παραπάνω δε σημειώνονται με αυτάρεσκη ικανοποίηση για την ανυπαρξία του αριστεροχωριού, ούτε μοιρολατρικά για την κατάσταση και το κλίμα που δεν αλλάζει (και πάντως δε διαμορφώνεται μόνο από εμάς και κατά βούληση). Είναι όμως μια αντικειμενική παράμετρος που οφείλει κανείς να συνεκτιμήσει, πριν προχωρήσει σε κριτική. Το ίδιο ισχύει για τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα και τα όργανά του (ΕΚ, Ομοσπονδίες) κι αυτό ακριβώς το νόημα είχε η χτεσινή ανάρτηση.
Σκεφτόμουν λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου τι παραπάνω μπορούσε να γίνει, κάτι που να αντιστοιχεί στο κάλεσμα του γγ για παλλαϊκό συναγερμό ενάντια στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, πχ μια συμβολική κατάληψη ενός υπουργείου, κάτι που να προκαλέσει παράλληλα μια κυβερνητική αντίδραση, να παίξει με τα όρια της ΔΦΑ (που τελικά δεν περίμενε καν αφορμή να εκδηλωθεί) και να ρίξει τις μάσκες της (όποιες τις έχουν απομείνει τέλος πάντων).
Δε νομίζω όμως πως έγιναν λίγα ή ότι μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα, κάτι που θα άλλαζε δραματικά το τοπίο. Το "λίγα" θα το πούμε μόνο σε σχέση με το τι έπρεπε να γίνει, για να μπλοκάρει το σχεδιασμό της ΔΦΑ και να την οδηγήσει τουλάχιστον σε μια αναδίπλωση-υποχώρηση.
Το βασικό ζητούμενο λοιπόν δεν είναι το αν είμαστε αρκετά ισχυροί, για να το πετύχουμε αυτό -εδώ η απάντηση είναι προφανής κι είναι αρνητική. Αλλά αν βγήκαμε ενισχυμένοι από αυτή τη μάχη και πιο έτοιμοι για να διοργανώσουμε τις επόμενες. Αλλά αυτή η απάντηση ξεφεύγει, νομίζω, από αυτά που γνωρίζουμε και μπορούμε να κρίνουμε.
Το ερώτημα είναι τι υπάρχει το επόμενο διάστημα. Παλιά συνηθίζαμε να λέμε πως ναι μεν πέρασε ο νόμος, αλλά θα παλέψουμε να μην εφαρμοστεί στην πράξη (το οποίο όμως δεν μπορεί να έχει ισχύ σε αυτή την περίπτωση). Το απευκταίο σενάριο της εκλογικής νιρβάνας φαίνεται να απομακρύνεται, αφού χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση και έπαιξε το ρόλο του για να προχωρήσει ο σχεδιασμός της. Το αμέσως επόμενο χειρότερο σενάριο (από τις εκλογές) θα ήταν η νηνεμία μετά την καταιγίδα, περιμένοντας τα μπάνια του λαού και τις διάφορες μελαγχολικές επετείους (από το δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο, κτλ). Αλλά ο αντιλαϊκός κατήφορος της ΔΦΑ δεν έχει πάτο και δε νομίζω ν' αργήσει το επόμενο επεισόδιο.
Το τριήμερο που αρχίζει σήμερα πάντως παρουσιάζει κι αυτό ποικιλότροπο
ενδιαφέρον: για άλλους μπασκετικό, για άλλους γιουροβιζιονικό, όπου η
μόνη μεγαλύτερη εγγύηση επιτυχίας από ένα ρηχό, απολιτίκ τραγούδι χωρίς
νόημα, είναι ένα ουκρανικό, αντισταλινικό τραγούδι, με το περιβόητο
δόγμα 'no politica' να πηγαίνει περίπατο.
Υπάρχει όμως και κινηματικό ενδιαφέρον, με τις εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη για τα 80χρονα του Μάη του 36' (εθελοντές για ανταπόκριση, ευπρόσδεκτοι), με Μαργαρίτη, Μαΐλη, Ζαριανόπουλο, Λεοντιάδη, και άλλους. Αλλά και την κλασική μαραθώνια πορεία ειρήνης την Κυριακή (όπως λέμε "κλασικός μαραθώνιος", σε διάκριση απ' τους υπόλοιπους, σε άλλη γη, σε άλλα μέρη).
Προτεινόμενοι σύνδεσμοι για μελέτη κι αξιοποίηση.
H Ελένη Αυλωνίτου σπάει κάθε ρεκόρ γελοιότητας.
Η τυφλή δικαιοσύνη δικαιώνει εν μέρει τους χρυσαυγίτες εναντίον του Ζαριανόπουλου, γιατί τους είπε καθάρματα. Ενώ ο Καμίνης αποφάσισε να τους δώσει μέρος για να κάνουν εκδήλωση.
Το αφιέρωμα ενός περιοδικού γάλλων φοιτητών στον Πελετίδη και το Δήμο Πατρέων.
Υγ: στην αποτίμηση του τριημέρου θα ήταν παράλειψη να μη σταθούμε.
α) στο παράδειγμα της Χαλκίδας με την κοινή πρωτομαγιάτικη κινητοποίηση Ελλήνων και προσφύγων-μεταναστών.
β) στο παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, και μια πληροφορία που μου μεταφέρθηκε (χωρίς να μπορώ να ελέγξω την ακρίβειά της) για την Οκδε (σκέτο) που στη μία από τις τρεις μέρες του απεργιακού τριημέρου, είχε συγκέντρωση στο ύψος της Αγίας Σοφίας και μπήκε πίσω από τη δική μας πορεία.
Η αρχική σκέψη ήταν ένα κείμενο που να ανακεφαλαιώνει μερικά βασικά συμπεράσματα από την πείρα του πρόσφατου απεργιακού τριημέρου, αν και υπάρχει ο κίνδυνος της επανάληψης, καθώς τα περισσότερα λίγο-πολύ αναλύθηκαν ήδη στα σημειώματα των τελευταίων ημερών.
Το κλασικό ερώτημα που προκύπτει εύλογα μετά από μια τέτοια μάχη (η οποία χάθηκε, αλλά άφησε το σπόρο της παρακαταθήκη και είναι δικό μας ζήτημα αν θα καρπίσει) είναι γιατί χάθηκε τελικά και τι παραπάνω μπορούσε να γίνει για να αποφευχθεί αυτή η έκβαση. Ενώ μια βασική διαπίστωση είναι πως άπαντες -πλην Λακεδαιμονίων- πιάστηκαν στον ύπνο ή τους παρέλυσε η μεταδημοψηφισματική τους κατάθλιψη.
Αλλά το οργανωτικό ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Ο αιφνιδιασμός της κυβέρνησης δεν έπιασε απλά και μόνο επειδή υπάρχει κακή ως ανύπαρκτη οργάνωση και το αριστεροχώρι είναι κατά βάθος σκορποχώρι. Το δηλητήριο που παρέλυσε τη δράση του χώρου ήταν οι αυταπάτες του για την ΠΦΑ και το σοκ της απογοήτευσης, που ουδέποτε ξεπέρασε ουσιαστικά.
Η (αποδι)οργανωτική ιδιαιτερότητα του χωριού το καθιστά ευαίσθητο -ή μάλλον ευάλωτο- στα διάφορα σκαμπανεβάσματα της λεγόμενης αυθόρμητης συνείδησης, πίσω από την οποία σέρνεται -ενώ βαυκαλίζεται ότι παρεμβαίνει στις αντιφάσεις της. Κι είναι η διάθεση αυτής της συνείδησης που αντανακλά η αναιμική παρουσία του αριστεροχωριού αυτό το τριήμερο -γι' αυτό κι επιμένω τόσο σε αυτό το σημείο, σε έκταση δυσανάλογη με το πραγματικό μέγεθος και την αξία του χωριού. Αυτό το κάτι παραπάνω που θέλουν και περίμεναν να δουν κάποιοι, σχετίζεται άμεσα με το γενικό κλίμα που διαμορφώνεται, με το χύμα κόσμο που κατεβαίνει και κάνει τη διαφορά, όπως πχ στις κινητοποιήσεις του Φλεβάρη.
Αναρωτιέται κανείς πώς ξεθύμανε τόσο γρήγορα κι ανώδυνα η οργή που εκφραζόταν εκείνες τις μέρες, ακόμα και σε κλάδους προνομιούχων (για την ακρίβεια, κλάδους με αρκετούς προνομιούχους, γιατί είναι άδικο το τσουβάλιασμα) με το περιβόητο κίνημα της γραβάτας, που δεν ξανάκανε καμία άλλη εμφάνιση στην τελική ευθεία για την ψήφιση του ασφαλιστικού, έστω για μικροκομματικούς, αντιπολιτευτικούς λόγους των ηγεσιών, μετά από την παράταση που πήραν ως το 2020. Εκτός κι αν υποθέσουμε πως το κλίμα (εκείνων) των ημερών ήταν κυρίως τηλεοπτικό δημιούργημα -κάτι που καταδεικνύει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που καλείται να υπερνικήσει η δική μας παρέμβαση.
Αναρωτιέται επίσης κανείς πού εκτονώθηκαν όλοι οι οργισμένοι χρήστες που υποδέχτηκαν φλογερά στο διαδίκτυο τις εργατικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία (ενάντια στα νομοσχέδια που προωθεί εκεί η κυβέρνηση Ολάντ) αλλά και το νουί ντεμπού. Κελερετίλ; Estamos despiertos ya...
Τα παραπάνω δε σημειώνονται με αυτάρεσκη ικανοποίηση για την ανυπαρξία του αριστεροχωριού, ούτε μοιρολατρικά για την κατάσταση και το κλίμα που δεν αλλάζει (και πάντως δε διαμορφώνεται μόνο από εμάς και κατά βούληση). Είναι όμως μια αντικειμενική παράμετρος που οφείλει κανείς να συνεκτιμήσει, πριν προχωρήσει σε κριτική. Το ίδιο ισχύει για τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα και τα όργανά του (ΕΚ, Ομοσπονδίες) κι αυτό ακριβώς το νόημα είχε η χτεσινή ανάρτηση.
Σκεφτόμουν λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου τι παραπάνω μπορούσε να γίνει, κάτι που να αντιστοιχεί στο κάλεσμα του γγ για παλλαϊκό συναγερμό ενάντια στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, πχ μια συμβολική κατάληψη ενός υπουργείου, κάτι που να προκαλέσει παράλληλα μια κυβερνητική αντίδραση, να παίξει με τα όρια της ΔΦΑ (που τελικά δεν περίμενε καν αφορμή να εκδηλωθεί) και να ρίξει τις μάσκες της (όποιες τις έχουν απομείνει τέλος πάντων).
Δε νομίζω όμως πως έγιναν λίγα ή ότι μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα, κάτι που θα άλλαζε δραματικά το τοπίο. Το "λίγα" θα το πούμε μόνο σε σχέση με το τι έπρεπε να γίνει, για να μπλοκάρει το σχεδιασμό της ΔΦΑ και να την οδηγήσει τουλάχιστον σε μια αναδίπλωση-υποχώρηση.
Το βασικό ζητούμενο λοιπόν δεν είναι το αν είμαστε αρκετά ισχυροί, για να το πετύχουμε αυτό -εδώ η απάντηση είναι προφανής κι είναι αρνητική. Αλλά αν βγήκαμε ενισχυμένοι από αυτή τη μάχη και πιο έτοιμοι για να διοργανώσουμε τις επόμενες. Αλλά αυτή η απάντηση ξεφεύγει, νομίζω, από αυτά που γνωρίζουμε και μπορούμε να κρίνουμε.
Το ερώτημα είναι τι υπάρχει το επόμενο διάστημα. Παλιά συνηθίζαμε να λέμε πως ναι μεν πέρασε ο νόμος, αλλά θα παλέψουμε να μην εφαρμοστεί στην πράξη (το οποίο όμως δεν μπορεί να έχει ισχύ σε αυτή την περίπτωση). Το απευκταίο σενάριο της εκλογικής νιρβάνας φαίνεται να απομακρύνεται, αφού χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση και έπαιξε το ρόλο του για να προχωρήσει ο σχεδιασμός της. Το αμέσως επόμενο χειρότερο σενάριο (από τις εκλογές) θα ήταν η νηνεμία μετά την καταιγίδα, περιμένοντας τα μπάνια του λαού και τις διάφορες μελαγχολικές επετείους (από το δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο, κτλ). Αλλά ο αντιλαϊκός κατήφορος της ΔΦΑ δεν έχει πάτο και δε νομίζω ν' αργήσει το επόμενο επεισόδιο.
 |
| Του Πάνου Ζάχαρη |
Υπάρχει όμως και κινηματικό ενδιαφέρον, με τις εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη για τα 80χρονα του Μάη του 36' (εθελοντές για ανταπόκριση, ευπρόσδεκτοι), με Μαργαρίτη, Μαΐλη, Ζαριανόπουλο, Λεοντιάδη, και άλλους. Αλλά και την κλασική μαραθώνια πορεία ειρήνης την Κυριακή (όπως λέμε "κλασικός μαραθώνιος", σε διάκριση απ' τους υπόλοιπους, σε άλλη γη, σε άλλα μέρη).
Προτεινόμενοι σύνδεσμοι για μελέτη κι αξιοποίηση.
H Ελένη Αυλωνίτου σπάει κάθε ρεκόρ γελοιότητας.
Η τυφλή δικαιοσύνη δικαιώνει εν μέρει τους χρυσαυγίτες εναντίον του Ζαριανόπουλου, γιατί τους είπε καθάρματα. Ενώ ο Καμίνης αποφάσισε να τους δώσει μέρος για να κάνουν εκδήλωση.
Το αφιέρωμα ενός περιοδικού γάλλων φοιτητών στον Πελετίδη και το Δήμο Πατρέων.
Υγ: στην αποτίμηση του τριημέρου θα ήταν παράλειψη να μη σταθούμε.
α) στο παράδειγμα της Χαλκίδας με την κοινή πρωτομαγιάτικη κινητοποίηση Ελλήνων και προσφύγων-μεταναστών.
β) στο παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, και μια πληροφορία που μου μεταφέρθηκε (χωρίς να μπορώ να ελέγξω την ακρίβειά της) για την Οκδε (σκέτο) που στη μία από τις τρεις μέρες του απεργιακού τριημέρου, είχε συγκέντρωση στο ύψος της Αγίας Σοφίας και μπήκε πίσω από τη δική μας πορεία.
