Ειρήνη κι ειρηνική συνύπαρξη

 Ειρήνη κι ειρηνική συνύπαρξη

Η λέξη ειρήνη [мир] στα ρώσικα σημαίνει κόσμος. Μιρ όμως λέγονταν κι οι μικρές αγροτικές κοινότητες, στις οποίες πίστευαν πως μπορούν να βασιστούν οι ναρόντνικοι επαναστάτες του 19ου αιώνα, και να τις καταστήσουν κύτταρο της σοσιαλιστικής κοινωνίας που οραματίζονταν. Για τους αγρότες αυτά τα δύο мир ταυτίζονταν και με μια άλλη έννοια, καθώς ο κάμπος ήταν όλος ο κόσμος τους, όλη η ζωή τους. Κι ο πολιτικός, επαναστατικός τους ορίζοντας καθοριζόταν απ' τις παραστάσεις του ρώσου μουζίκου, που δεν είχε φύγει ποτέ από το χωριό του κι είχε αντικρίσει μόνο ό,τι χωρούσε στον ορίζοντα του χωραφιού του. Καθοριζόταν δηλ από τη μονότονη επανάληψη που διακρίνει την ύπαιθρο και την αγροτική ζωή κι έκανε ένα ναρόντνικο να λέει πως "η ιστορία κινείται πολύ αργά" και "πρέπει να την επιταχύνουμε". Σε τελική ανάλυση καθορίζεται από τον περιορισμένο κοινωνικό χαρακτήρα της αγροτικής παραγωγής, που παραμένει ως πρόβλημα προς επίλυση στη σοσιαλιστική κοινωνία.

Αυτό δείχνει γιατί η ρωσική επανάσταση μπορούσε να θριαμβεύσει μόνο ως εργατική επανάσταση. Μόνο το εργατικό κίνημα μπορούσε να βρεθεί στη θέση της επαναστατικής πρωτοπορίας, θέτοντας ως στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. Το ότι αυτό έγινε σε μια κατεξοχήν αγροτική χώρα, καθυστερημένη κι ημιφεουδαρχική, και το ότι οι μπολσεβίκοι αναγκάστηκαν να χτίσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, με τα πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης αποδεκατισμένα από τις συνεχείς μάχες, και με μια εργατική τάξη με έντονο το σημάδι της αγροτικής της καταγωγής, είναι μερικές κρίσιμες ιδιαιτερότητες που καθόρισαν σημαντικά τις δυσκολίες και τα επαναστατικά καθήκοντα των μπολσεβίκων.

мир όμως σημαίνει και ειρήνη, δημιουργώντας έτσι ένα πολύ όμορφο ζευγάρι και μια αισιόδοξη οπτική, που δεν ανταποκρίνεται, ωστόσο, συχνά στην πραγματικότητα ενός κόσμου που διέπεται από αντιθέσεις και συγκρούσεις και όπου ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων, όπως λέει ο Ηράκλειτος. Η ταύτιση αυτή καταδεικνύει όμως τα καλύτερα στοιχεία και τις προοπτικές του ανθρώπινου γένους (όταν αποτινάξει τα κατάλοιπα της προϊστορίας του κι αρχίζει να δημιουργεί συνειδητά την ιστορία του).

Πολύ όμορφη είναι κι η ταύτιση που πετυχαίνει στα ελληνικά η λέξη "κόσμος", συνδέοντας ιδανικά τα πράγματα γύρω μας και το περιβάλλον, με τους ανθρώπους που ζουν και δρουν σε αυτό. Μπορείς να επισκεφτείς πχ ένα μέρος και να σε εντυπωσιάσει με τα αξιοθέατα, τη γοητεία και την αύρα που αποπνέει. Δεν μπορείς όμως να αγαπήσεις πραγματικά έναν τόπο, αν δε γνωρίσεις τους ανθρώπους του και την ιστορία τους, αν δε δεθείς μαζί τους, με τη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής τους. Κι είναι προφανές πως δε γίνεται να αλλάξουμε τον κόσμο, χωρίς τη μαζική συμμετοχή του κόσμου, που θα πάρει την τύχη στα χέρια του. Ούτε (γίνεται) όμως να περιμένουμε πχ να αλλάξει η συνείδηση του κόσμου, προτού καταπιαστούμε με την αλλαγή του κόσμου, αφού αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.

Οι Σοβιετικοί χρησιμοποίησαν την ελληνική λέξη "κόσμος" για τους δικούς τους κοσμοναύτες, που κατακτούσαν ένα γενναίο, νέο κόσμο: το διάστημα. Κι ονόμασαν συμβολικά мир το διαστημικό τους σταθμό, όπου είχε μείνει το 91' ένας κοσμοναύτης, και όταν επέστρεφε στη Γη, βρήκε τη Σοβιετική Ένωση διαλυμένη, κι έπρεπε να επιλέξει την καινούρια του εθνικότητα. Εγώ στη θέση του μπορεί να διάλεγα να μείνω εκεί που είμαι, ως υποκατάστατο της επουράνιας εφόδου, που προσγειώθηκε λίγο απότομα, και ψάχναμε το μαύρο κουτί, που θα μας δείξει τα αίτια της πτώσης.

Οι Σοβιετικοί δεν ήταν οι μόνοι που έβαζαν τόσο ψηλά το мир με τις δυο του έννοιες. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, πολλοί σφοι γονείς διάλεγαν να βαφτίσουν τα κορίτσια τους Ειρήνη, περιέχοντας κι ένα σαφή πολιτικό συμβολισμό στην επιλογή τους. Τον ίδιο που είχε δηλ το ΣΕΦ (Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας -άλλο αν στην πράξη συνδέθηκε με τελείως διαφορετικές έννοιες), σε μια εποχή που δεν ήταν απλώς καλύτερη (αυτό είναι το μόνο εύκολο συγκριτικά με σήμερα) αλλά κρατούσε ζωντανή και την προοπτική -κι ίσως για αυτό ακριβώς ήταν καλύτερη.

Θυμάμαι επίσης στις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του Βάσου Γεωργίου από την Αλβανία του Χότζα, το 1980, το συγγραφέα να ρωτάει τους Αλβανούς γιατί δεν έχουν πουθενά κάποιο σύνθημα υπέρ της ειρήνης, κάτι που γινόταν συστηματικά στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Το πρώτο σκέλος της απάντησης θα ήταν πως η απομονωμένη Αλβανία ένιωθε σαν πολιορκημένο φρούριο, που απαγορευόταν να χαλαρώσει την επιφυλακή της, γιατί εξαρτούσε από αυτό το κομμάτι την επιβίωσή της. Το δεύτερο σκέλος είναι πως έβλεπαν με καχυποψία τους ρεβιζιονιστές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και τα συνθήματα του ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό και της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο συστημάτων, σοσιαλιστικού και καπιταλιστικού, σε παγκόσμια κλίμακα.

Την τελευταία βέβαια δεν την ανακάλυψαν οι ρεβιζιονιστές, καθώς αναφέρεται ήδη στο Λένιν, τονίζοντας την "ανακωχή" που χρειαζόταν η Σοβιετική Ρωσία για να σταθεί στα πόδια της, να αναπτυχθεί και να ξεδιπλώσει τις παραγωγικές της δυνατότητες. Μια ιδιαίτερη μορφή αυτής της συνύπαρξης ήταν εξάλλου κι η υπογραφή του Συμφώνου μη επίθεσης Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, προκειμένου να κερδίσουν οι σοβιετικοί χρόνο και να προετοιμάσουν καλύτερα την άμυνά τους.

Το σύνθημα της ειρηνικής συνύπαρξης δεν προέκυπτε ως ιδεοληψία ενός λαού που ταυτίζει λεκτικά τον κόσμο με την ειρήνη, αλλά ως αναγκαιότητα για ένα λαό που έχτιζε το σοσιαλισμό. Που ακόμα κι όταν πάτησε πιο γερά στα πόδια του, κι αντιμετώπιζε από καλύτερες θέσεις το διεθνή συσχετισμό -που παρέμενε αρνητικός- αιμορραγούσε οικονομικά, για να ακολουθήσει το ιμπεριαλιστικό μπλοκ στην κούρσα των εξοπλισμών, χάνοντας πολύτιμους πόρους που θα μπορούσα να αξιοποιηθούν επωφελώς σε άλλους, ζωτικούς τομείς (σε αντίθεση με τους καπιταλιστές και το λεγόμενο στρατιωτικο-βιομηχανικό μπλοκ, που έστηνε μια κερδοφόρα μπίζνα με τους εξοπλισμούς κι ενίσχυε τη θέση του, αποδυναμώνοντας το αντίπαλο δέος).

Η συνύπαρξη αυτή δεν ήταν ασφαλώς ειρηνική, αλλά μια "ισορροπία τρόμου" που βαφτίστηκε μεταπολεμικά ψυχρός πόλεμος, αλλά απέτρεψε μια σειρά θερμές συγκρούσεις και ματοκυλίσματα, βάζοντας εμπόδια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Και δεν εξασφάλιζε προφανώς συνθήκες εργαστηρίου για το προτσές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ούτε κάποια περίοδο συμφιλίωσης με τους ιμπεριαλιστές -που εξακολουθούσαν να ασκούν στο ακέραιο την πίεσή τους- συνδεόταν όμως με την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών του κόσμου, πετυχαίνοντας ως ένα βαθμό τη συσπείρωσή τους σε προοδευτική κατεύθυνση.

Το πρόβλημα ήταν ότι σταδιακά η ειρηνική συνύπαρξη έπαψε να θεωρείται ως ειδική μορφή συνέχισης της ταξικής πάλης, κάτι που διακηρύχθηκε επίσημα το 90' από το Σεβαρντνάτζε, που ήταν υπουργός εξωτερικών της ΕΣΣΔ, ως διαβεβαίωση στο καπιταλιστικό μπλοκ ότι ο δρόμος-κατήφορος της Περεστρόικα ήταν χωρίς επιστροφή.

Το πρόβλημα επίσης ήταν ότι η ειρήνη ταυτίστηκε λανθασμένα με την κοινωνική ειρήνη και το λεγόμενο πασιφισμό, που ακύρωνε στην πράξη την ταξική πάλη, στο όνομα μιας δημοκρατικής μετάβασης, χωρίς επαναστάσεις, αίματα και μίση. Κάτι που διαψεύστηκε πανηγυρικά στην πράξη, αλλά θα το δούμε αναλυτικά σε προσεχή ανάρτηση.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ Της ΚΟΒ νότιας Κέρκυρας του ΚΚΕ

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Της ΚΟΒ νότιας Κέρκυρας του ΚΚΕ

Τη Δευτέρα 13 Μάρτη το απόγευμα, σε καφενείο των Επισκοπιανών, δέχτηκε απρόκλητη, προβοκατόρικη και συκοφαντική επίθεση, με επιθετικές διαθέσεις, το μέλος του ΚΚΕ  σ. Άνθης Φίλιππας. Το επεισόδιο προκάλεσε γνωστός γυρολόγος των κομμάτων και των δημοτικών παρατάξεων.

          Επειδή το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει παρόμοια περιστατικά και σε άλλες περιοχές, το ΚΚΕ δηλώνει, ότι θα παίρνουν την απάντηση που τους αξίζει, όχι μόνο αυτοί που δημιουργούν τα επεισόδια, αλλά και οι υποκινητές τους.

          Το ΚΚΕ είναι αποφασισμένο, να υπερασπίσει με όλες του τις δυνάμεις, όχι μόνο τα μέλη και τα στελέχη του, αλλά και το ίδιο το κίνημα.

           

ΚΟΒ Νότιας ΚΕΡΚΥΡΑΣ του ΚΚΕ

Συκοφαντίες και αντικομμουνισμός

Συκοφαντίες και αντικομμουνισμός

Για ακόμα μια φορά, το αυτοαποκαλούμενο «Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τυφλωμένο από το αντι-ΚΚΕ μένος του συκοφαντεί αισχρά το ΚΚΕ ότι δήθεν υπερασπίζεται «εθνικιστικές απόψεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ». Την αφορμή την βρήκαν αυτήν τη φορά από τη συζήτηση σε φοιτητικούς συλλόγους ψηφίσματος για την εκδίκαση της έφεσης, που έχει ασκήσει μέλος τους μετά από την καταδικαστική ποινή του προ 2 ετών για συκοφαντική δυσφήμιση επειδή κατήγγειλε καψώνια σε στρατόπεδο της Κοζάνης.

Το ΚΚΕ και η Νεολαία του είναι κατηγορηματικά και έμπρακτα αντίθετα στον αυταρχισμό και την ποινικοποίηση των καταγγελιών και των διεκδικήσεων των φαντάρων. Δεν βάζουν ως προϋπόθεση την πολιτική συμφωνία για να καταδικάσουν τη συγκεκριμένη δίωξη που είναι απαράδεκτη και η κυβέρνηση έχει την ευθύνη να την σταματήσει.

Ομως στους φοιτητικούς Συλλόγους κατέθεταν ψήφισμα και απαιτούσαν να ψηφιστεί ότι «κάθε άνθρωπος που δεν υποτάσσεται στο μαύρο και το βουβό της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι μέλος της ΕΑΣ (σ.σ. «Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων»)», της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλαδή! Αυτά είναι ανυπόστατα, γιατί εκατοντάδες φαντάροι όπως και οι κομμουνιστές φαντάροι καταδικάζουν κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης καταγγελιών και των διεκδικήσεων.

Επίσης, είναι πασίγνωστες οι θέσεις του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στη χώρα μας και την ευρύτερη περιοχή, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτόν, καταδικάζοντας σταθερά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Την προηγούμενη βδομάδα μόλις, σε συνέντευξή του στη «Real News», ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, σε ερώτηση του δημοσιογράφου για τη στάση του υπουργού Εθνικής Αμυνας και τις δηλώσεις που κάνει ως «απάντηση» στην επιθετικότητα της Τουρκίας απάντησε ότι «Οι "λεονταρισμοί", που εκδηλώνονται κι από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, οι εκδρομικές αποστολές του υπουργείου Αμυνας σε ακριτικά νησιά, όπως π.χ. η πρόσφατη εκδρομική συνύπαρξη στο Καστελόριζο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, έχουν στόχο να καλλιεργήσουν μια ψευδεπίγραφη "εθνική ομοψυχία". Και από τους εκπροσώπους της εγχώριας αστικής τάξης και από τους απέναντι οπαδούς του αστικού νεοοθωμανισμού, δημιουργείται ένα πολεμικό κλίμα προετοιμασίας».

Ο ελληνικός λαός και η νεολαία γνωρίζουν πολύ καλά την αταλάντευτη γραμμή του ΚΚΕ απέναντι στην κυβέρνηση και την εξουσία της αστικής τάξης. Οσα και να λένε οι γραφιάδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κρύβεται ο αντικομμουνισμός τους.

Να μην πέσει ο λαός στην παγίδα

Να μην πέσει ο λαός στην παγίδα

Με ατάκες, ευφυολογήματα και στατιστικές αλχημείες, κυβέρνηση και ΝΔ ανταγωνίζονται για το ποιος θα κατοχυρωθεί ως ο πιο ικανός διαχειριστής των υποθέσεων του κεφαλαίου και ταυτόχρονα ως ο αυθεντικότερος θεματοφύλακας του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Με αφορμή την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για το πρωτογενές πλεόνασμα το πρώτο δίμηνο του 2017 και την υπερκάλυψη του στόχου κατά δυόμιση φορές, ανέκαμψε η θριαμβολογία της κυβέρνησης για την αποτελεσματικότητα της δημοσιονομικής της πολιτικής, που προβάλλεται ως όρος αναγκαίος για τη δημιουργία προϋποθέσεων ανάκαμψης της οικονομίας.
Το αντεπιχείρημα της ΝΔ είναι ότι η υπερκάλυψη του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα είναι «εικονική» και ότι η καθυστέρηση στο κλείσιμο της «αξιολόγησης» στερεί την αγορά από τα κονδύλια της «ποσοτικής χαλάρωσης», συμβάλλοντας στην ταλάντευση της οικονομίας ανάμεσα στη συρρίκνωση και την οριακή ανάκαμψη.
Η υπεραπόδοση στα πρωτογενή πλεονάσματα, για την οποία καυχιέται η κυβέρνηση, είναι πάνω απ' όλα αποτέλεσμα της αφαίμαξης των εργαζομένων και του λαού, με ληστρικούς φόρους και χαράτσια. Είναι συνέπεια των περικοπών σε στοιχειώδη μέτρα στήριξης της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, της μείωσης των συντάξεων, των μειωμένων κρατικών κονδυλίων για Υγεία - Πρόνοια.
Και μόνο η σύνδεσή τους με το στόχο της ανάκαμψης δείχνει ότι αυτή δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα τα κέρδη του κεφαλαίου και τα λαϊκά συμφέροντα, πόσο μάλλον να ικανοποιήσει τις διευρυμένες λαϊκές ανάγκες. Και σαν μην έφταναν τα αντεργατικά μέτρα και οι φόροι που κατοχύρωσε και επέκτεινε η σημερινή κυβέρνηση, ετοιμάζεται τώρα να νομοθετήσει και νέα, με ορίζοντα εφαρμογής βαθιά μέσα στο χρόνο, με πρώτη δόση τα 3,6 δισ. ευρώ περικοπών σε συντάξεις και αύξησης της φορολογίας.
Η κριτική της ΝΔ σε όλα αυτά δεν γίνεται βέβαια από τη σκοπιά της υπεράσπισης των λαϊκών δικαιωμάτων και του εισοδήματος, αλλά με μέτωπο στην κυβέρνηση για καθυστερήσεις και «αναβλητικότητα» σε μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν ταχύτερα και πιο αποτελεσματικά να βελτιώσουν το «επιχειρηματικό κλίμα» και να τονώσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Αυτό το νόημα έχει ο ισχυρισμός του Κυρ. Μητσοτάκη από την Κρήτη ότι «βρέχει λεφτά, αλλά η κυβέρνηση κρατάει ομπρέλα», εννοώντας το φτηνότερο χρήμα που υπόσχεται η ΕΚΤ στο κεφάλαιο, αν ολοκληρωθεί έγκαιρα η «αξιολόγηση» και νομοθετηθούν τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν συμφωνήσει κυβέρνηση - κουαρτέτο.
Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι η ένταξη στο μηχανισμό της «ποσοτικής χαλάρωσης» ήταν από τα βασικά ορόσημα στον «οδικό χάρτη» της κυβέρνησης προς την ανάκαμψη της οικονομίας. Επομένως, η σημερινή κριτική της ΝΔ για καθυστερήσεις εκφράζει ευρύτερες ανησυχίες ισχυρών τμημάτων της αστικής τάξης για την πορεία και την έγκαιρη ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», με δεδομένη την επιδείνωση των προβλέψεων για την ελληνική οικονομία το 2017.
Και οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτό που λέει το ΚΚΕ. Οτι πίσω από τους καβγάδες για το «θεαθήναι», κρύβεται η πραγματική αιτία της αντιπαράθεσής τους: Ποιος είναι πιο ικανός να περάσει τις αναδιαρθρώσεις που ζητά το κεφάλαιο. Σε αυτό δίνουν εξετάσεις και μ' αυτό το κριτήριο χρειάζεται να βλέπει ο λαός τον ανταγωνισμό τους και να οργανώσει την πάλη του. Να μην πέσει στην παγίδα που του στήνουν για να εγκλωβίσουν τη δυσαρέσκεια σε νέα κάλπικα δίπολα, να τον κάνουν συνένοχο στα μέτρα, στον «εθνικό στόχο» της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.

Για τη συζήτηση γύρω από τον αριθμό των εισακτέων

Για τη συζήτηση γύρω από τον αριθμό των εισακτέων

Η ανακοίνωση του αριθμού των εισακτέων, δηλαδή των θέσεων που θα διατεθούν στην Ανώτατη Εκπαίδευση για τους φετινούς υποψηφίους των πανελλαδικών εξετάσεων, ξεσήκωσε - όπως έχει ξανασυμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν - μια συζήτηση με έντονα στοιχεία υποκρισίας και αποπροσανατολισμού. Πολύ περισσότερο που η συζήτηση αυτή στέκεται μόνο στις τεχνικές αυξομειώσεις του αριθμού των θέσεων σε κάθε Τμήμα και αφήνει απ' έξω τα κριτήρια με τα οποία αυτές αποφασίζονται στον καπιταλισμό. Κριτήρια που υπαγορεύονται από τις ανάγκες των επιχειρήσεων σε επιστημονικό και εργατικό δυναμικό, και μάλιστα μόνο σε κλάδους και τομείς της οικονομίας που έχουν προοπτικές κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Αυτονόητα, σε έναν τέτοιο σχεδιασμό δεν χωράει το κριτήριο της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που απαιτεί άλλη οργάνωση της οικονομίας, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό και τον αντίστοιχο προσανατολισμό των νέων σε επιστημονικά αντικείμενα και επαγγελματική εκπαίδευση.

***

Κατά τ' άλλα, συζητούν και αντιπαρατίθενται για την άνοδο ή την πτώση των θέσεων στο τάδε Τμήμα, κάνοντας κρίσεις για την ένταση του ανταγωνισμού και την επίδρασή της στο άγχος των υποψήφιων φοιτητών και σπουδαστών, χωρίς να λένε κουβέντα για τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς στα σχολεία μέχρι τη μέση της χρονιάς, που έχει ως συνέπεια ακόμα και πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα να μη διδάσκονται για μεγάλο χρονικό διάστημα ή να διδάσκονται πλημμελώς. Δεν λένε κουβέντα για την ενισχυτική διδασκαλία και την πρόσθετη διδακτική στήριξη, που ξεκινούν στην καλύτερη περίπτωση την άνοιξη, ενώ θα μπορούσαν να προσφέρουν ουσιαστική στήριξη στην προετοιμασία των μαθητών, ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων. Δεν λένε, επίσης, κουβέντα για τις δεύτερες και τρίτες αναθέσεις στους εκπαιδευτικούς στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, που οδηγούν π.χ. να σου κάνει Γεωμετρία ο εκπαιδευτικός της Πληροφορικής, ο οποίος έχει επίσης να διδαχθεί Γεωμετρία από τα μαθητικά του χρόνια...

***

Για την ιστορία και μόνο, να αναφέρουμε ότι ο φετινός αριθμός των εισακτέων (69.490) κινείται περίπου στα ίδια με πέρσι επίπεδα, μειωμένος συνολικά κατά 495 θέσεις. Η μείωση αυτή προκύπτει από το συμψηφισμό της μείωσης των θέσεων στα πανεπιστήμια και της αύξησης των θέσεων στα ΤΕΙ. Με βάση τα παραπάνω νούμερα, ξεκίνησε χτες στον Τύπο μια πλειοδοσία σε τίτλους περί «αύξησης του ανταγωνισμού στις περιζήτητες σχολές», λόγω της μείωσης π.χ. 40 - 50 θέσεων στις Ιατρικές Αθήνας και Θεσσαλονίκης κ.ο.κ. Ο αποπροσανατολισμός που επιχειρείται είναι εμφανής, για τον επιπλέον λόγο ότι ακόμα δεν είναι γνωστός ο αριθμός των υποψηφίων στις συγκεκριμένες σχολές, άρα δεν είναι δυνατή και η σύγκρισή του με τον αντίστοιχο περσινό. Επομένως, το μόνο που πετυχαίνει μια τέτοια συζήτηση, που δείχνει το δέντρο και κρύβει το δάσος της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και στον τομέα της Εκπαίδευσης, είναι να παίζει με τις εντυπώσεις και με το άγχος των μαθητών που βρίσκονται στην ψυχοφθόρα και επίπονη διαδικασία του διαγωνισμού των πανελλαδικών.

***

Αλλωστε, ακόμα και τις χρονιές που είχαμε αύξηση του αριθμού των εισακτέων (μάλιστα υπήρχαν χρονιές που η αύξηση αυτή ήταν εντυπωσιακή), ο ανταγωνισμός στη διαδικασία των πανελλαδικών κάθε άλλο παρά υποχώρησε. Ούτε βέβαια απαλλάχτηκαν οι υποψήφιοι από το βάρος των φροντιστηρίων, ούτε έγινε λιγότερο επίπονη η διαδικασία των εξετάσεων. Σε κάθε περίπτωση, αν υπήρχε έστω και η ελάχιστη έγνοια για την ανακούφιση των υποψηφίων, τα φώτα δεν θα στρέφονταν στον αριθμό των εισακτέων, αλλά σε πραγματικά μέτρα στήριξης και αρωγής, όπως η τροπολογία που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή στις αρχές του μήνα και που την απέρριψε η κυβέρνηση, η οποία έλεγε: Να έχουν τη δυνατότητα οι υποψήφιοι να κατοχυρώνουν τη βαθμολογία τους στα μαθήματα που έχουν επιτύχει βαθμούς που τους ικανοποιούν και, επιπλέον, να μπορούν να συμμετέχουν στις εξετάσεις όσες φορές θέλουν για να βελτιώσουν τη βαθμολογία τους στα μαθήματα που εκείνοι επιλέγουν, χωρίς να χρειάζεται να ξαναδίνουν όλα τα μαθήματα (και τα τέσσερα ή και τα πέντε). Πρόκειται για ρύθμιση που στηρίζει τους υποψηφίους από τα λαϊκά στρώματα και τους δίνει μια δεύτερη ευκαιρία για την εισαγωγή τους στη δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση, καθώς δεν έχουν τα χρήματα για να επαναλαμβάνουν τα φροντιστήρια άλλη μια χρονιά σε όλα τα μαθήματα...