Πόσες χιλιάδες Μακεδονομάχοι μαζεύτηκαν στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της ΔΕΘ;!

        

Αναζητούμε στο διαδίκτυο ένα δημοσίευμα που να μιλάει για τον αριθμό των συγκεντρωμένων Μακεδονομάχων στη ΔΕΘ και δεν βρίσκουμε. Που είναι όλοι εκείνοι οι λαλίστατοι που στο συλλαλητήριο των αρχών του 2018 για τη Μακεδονία ανέβαζαν τον αριθμό των συγκεντρωμένων στη Θεσσαλονίκη σε πάνω από ένα εκατομμύριο;! Που είναι να μας πουν πόσοι ήταν χθες οι Μακεδονομάχοι και ενώ ήδη έχει υπογραφεί η κατάπτυστη, τραγική και επικίνδυνη συμφωνία των Πρεσπών;! Τι έγινε και στις 21 Ιανουαρίου του 2018, εν μέσω χειμώνα, οι συγκεντρωμένοι Μακεδονομάχοι ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ίδιων, και στη ΔΕΘ, αρχές φθινοπώρου με ιδανικές καιρικές συνθήκες, ήταν τρεις και ο κούκος;! Οι Μακεδονομάχοι δεν πήγαν στο συλλαλητήριο της ΔΕΘ γιατί πήγαν στις παραλίες ή γιατί τελικά θεωρούν καλή τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ;! Μήπως οι Μακεδονομάχοι, που κατευθύνονταν από το λιμάνι προς το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μπερδεύτηκαν και σταμάτησαν στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην πλατεία Αριστοτέλους;! Λέτε τελικά να είχε τόσες χιλιάδες κόσμο το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ γιατί μπερδεύτηκαν οι Μακεδονομάχοι και πήγαν σ’ αυτό αντί για το Μακεδονομαχικό συλλαλητήριο;! Πάντως εάν κάποιοι που πραγματικά ενδιαφέρονται για τη Μακεδονία πήγαν στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ δεν έκαναν λάθος αφού στο συλλαλητήριο αυτό αναδείχτηκε η επικινδυνότητα της Αμερικανικής εμπλοκής στην περιοχή, αποτέλεσμα της οποίας είναι και η συμφωνία των Πρεσπών. Στο Μακεδονομαχικό συλλαλητήριο τα μόνα τα οποία αναδείχτηκαν ήταν η πέτρα, η κουκούλα και τα σοβινιστικά συνθήματα, που διόλου δεν θίγουν τελικά ούτε το σύστημα γενικά, ούτε τη συμφωνία των Πρεσπών ειδικά.

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Το ΠΑΜΕ έσωσε την αξιοπρέπεια της Θεσσαλονίκης!

Κάποιοι όφειλαν να θυμίσουν στον Τσίπρα και τους «ανθύπατους» τύπου Παϊατ, πως η Θεσσαλονίκη έχει μακρά ιστορία εργατικών και κοινωνικών αγώνων!
Ποιός όμως θα το έκανε αυτό;

 

Η Θεσσαλονίκη, χθες Σάββατο, ήταν μια πόλη αστυνομοκρατούμενη, με ΜΑΤ και ασφαλίτες σχεδόν σε κάθε γωνιά του κέντρου, με drones και ελικόπτερα να ελέγχουν από αέρος την κίνηση στους δρόμους.

Μια πόλη-φρούριο, με ακροβολισμένους πράκτορες των γιάνκηδων να παρακολουθούν κάθε βήμα των «ιθαγενών».

Μια πόλη που, με αφορμή τη ΔΕΘ και για να ικανοποιήσει τους υπερατλαντικούς της συμμάχους, η κυβέρνηση Τσίπρα την μετέτρεψε σε βαλκανική «disneyland» των αμερικανικών μονοπωλίων.

Κάποιοι έπρεπε να βγουν στους δρόμους, να αντιδράσουν τόσο στη βαρβαρότητα και κοροϊδία της κυβερνητικής πολιτικής όσο και απέναντι στην προκλητική παρουσία των φονιάδων ιμπεριαλιστών στην πόλη.

Κάποιοι έπρεπε να βροντοφωνάξουν, εξ ονόματος του εργαζόμενου λαού της πόλης (αλλά και ολόκληρης της χώρας), πως η ελληνική συγκυβέρνηση και τα αμερικανικά γεράκια που κουβαλήθηκαν στην Θεσσαλονίκη, είναι ανεπιθύμητοι.

 

Κάποιοι όφειλαν να θυμίσουν στον Τσίπρα και τους «ανθύπατους» τύπου Παϊατ,

• πως η Θεσσαλονίκη έχει μακρά ιστορία εργατικών και κοινωνικών αγώνων,
• πως είναι η πόλη του Μάη του ’36, του Τάσου Τούση,
• των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων,
• η πόλη του Λαμπράκη και του Τσαρούχα,
• η Θεσσαλονίκη των αντινατοϊκών διαδηλώσεων ενάντια στο ιμπεριαλιστικό νατοϊκό σφαγείο της Γιουγκοσλαβίας.

 

Ποιός όμως θα το έκανε αυτό;

Ο ηθικά, ιδεολογικά και πολιτικά χρεωκοπημένος συνδικαλισμός των συνθηκολογημένων εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

που, με τα χίλια ζόρια, καταφέρνει να μαζέψει μερικές δεκάδες διαδηλωτές;

  Είναι τέτοια η πολιτική απατεωνιά τους και τόσο έντονη η «οσμή» του εργοδοτικού συνδικαλισμού πάνω τους,

που ακόμη και τα συμπαθή αδέσποτα της Αριστοτέλους τους αποφεύγουν.

Ποιός θα έσωζε την τιμή της εργατομάνας και προσφυγούπολης Θεσσαλονίκης; 

Σίγουρα όχι οι σύγχρονοι «μακεδονομάχοι», από τις παραεκλλησιαστικές οργανώσεις μέχρι τους ναζί της Χρυσής Αυγής, που διαδήλωσαν για το όνομα της Μακεδονίας με εθνικιστικά και αλυτρωτικά συνθήματα.

Αυτοί δεν αμφισβητούν ούτε κατ’ ελάχιστο τους ιμπεριαλιστικους σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή, δεν ψελλίζουν ούτε λέξη για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων.

Ο εθνικισμός, άλλωστε, υπήρξε διαχρονικά χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστών, για την χειραγώγηση και τον αποπροσανατολισμό του λαού.

 

Το ογκώδες συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, με κεντρικό σύνθημα:

«Η ανάπτυξη τους σημαίνει ΝΑΤΟ – Φτώχεια – Πόλεμοι. Βάζουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες»

και με τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζόμενων, ανέργων, αγροτών, αυτοαπασχολούμεων, φοιτητών, κράτησε ψηλά την σημαία του αγώνα.

Απέδειξε, στην πράξη, πως το οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν λυγάει μπρος στα μέτρα καταστολής και αστυνομοκρατίας.

 

Χθες, ημέρα εγκαινίων της 83ης ΔΕΘ, το ΠΑΜΕ απέδειξε για ακόμη μια φορά γιατί είναι αναντικατάστατος ο ρόλος του στο ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Χθες, στη Θεσσαλονίκη, το ΠΑΜΕ έσωσε την αξιοπρέπεια της πόλης και του λαού της.

Άρθρο του Νίκου Μόττα

__________________________________________________________

Ο Νίκος Μόττας γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη.

Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ).

Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.

Πηγή: Ατέχνως

Από rovespieros.gr

«Ο Ζέρβας έναν ήχο αγαπούσε: της λίρας, κι ένα βρόντο σκιαζόταν: της κουμπούρας»

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 9 του Σεπτέμβρη 1941, ιδρύθηκε ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (ΕΔΕΣ) με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Ναπολέοντα Ζέρβα. Βασικός σκοπός της ίδρυσής του ήταν να αποτελέσει «αντίβαρο» του ΕΛΑΣ.  Αυτό δεν έγινε δυνατό, έξω από τα όρια της Ηπείρου όπου κυρίως ο ΕΔΕΣ έδρασε, υποστηριζόμενος και ενισχυόμενος αδρά με χρήμα (χρυσές λίρες) και οπλισμό από τους  Άγγλους.
Για τη δράση του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο, την προσωπικότητα του αρχηγού του Ναπ. Ζέρβα και τη σχέση του με τον Άρη Βελουχιώτη, σημαντική καταγράφεται η μαρτυρία του Ηπειρώτη ποιητή – συγγραφέα Γιώργου Κοτζιούλα, που εκτός των άλλων γνώρισε τον Ζέρβα και προσωπικά. Ο Γ. Κοτζιούλας εντάχτηκε στον ΕΛΑΣ από το 1943, βρέθηκε στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη για μεγάλο χρονικό διάστημα, και συμμετείχε σε σημαντικά γεγονότα που έλαβαν χώρα σε Ήπειρο και Θεσσαλία εκείνη την περίοδο.
Στο βιβλίο του «Όταν ήμουν με τον Άρη. Αναμνήσεις και μαρτυρίες» (εκδ. Δρόμων, Αθήνα, 2015), ο Κοτζιούλας δίνει μεταξύ πολλών άλλων το ιστορικό και όσα διημείφθησαν  στη Συμφωνία της Πλάκας μεταξύ του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, και «στιγμές» από τη συνάντησή του με τον Ζέρβα. Αντιγράφουμε μερικά αποσπάσματα.

Για τη Συμφωνία της Πλάκας (29 του Φλεβάρη 1944)

Προέβλεπε την μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ παύση εχθροπραξιών και την κοινή τους δράση κατά των Γερμανών κατακτητών. Μια συμφωνία που ο ίδιος ο Άρης δεν ήθελε, αντίθετα επέμενε να διαλύσει τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ που η δράση τους λειτουργούσε ως βαρίδι  και παρεμπόδιζε την οργανωμένη αντίσταση του λαού, με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και άλλες απώλειες. Η συμφωνία της Πλάκας υπογράφτηκε τελικά κάτω από την πίεση της αγγλικής διπλωματίας, και ουσιαστικά διέσωσε τον ΕΔΕΣ από τη διαφαινόμενη διάλυσή του από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Γράφει ο Κοτζιούλας:

(…)Με τη συμφωνία της Πλάκας έμπαινε τέρμα στις εχθροπραξίες (που είχαν σταματήσει άλλωστε από πριν), επιστρέφονταν οι αιχμάλωτοι, οι όμηροι κι από τις δυο μεριές, καθορίζονταν η δικαιοδοσία των αντάρτικων οργανώσεων, επιτρέπονταν να μπαίνει η μια στην περιοχή της άλλης αν εξαναγκάζονταν από ενέργειες του εχθρού κι άλλα τέτια.
Ο καθένας όμως καταλάβαινε πως αυτά ήταν μπαλώματα κι όχι κάτι το οριστικό. Η συμφωνία έγινε με την επέμβαση των Άγγλων για να σωθεί ο Ζέρβας, να διατηρηθεί ο μισθοφόρος τους. Κοντά στις άλλες τους οργανώσεις που ενίσχυαν φανερά ή κρυφά, μες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, γι’ αντιπερισπασμό αποκλειστικά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τους χρειάζονταν και οργανώσεις «του βουνού». Γι’ αυτό λοιπόν κουβαλούσαν τον Καρτάλη με τον άλλον από τα βουνά της Δωρίδας στις όχθες του Αράχθου.
(…) Ο Άρης απ’ την άλλη μεριά έστεκε χολιασμένος. Η συμφωνία της Πλάκας, κάθε συμφωνία με τον εχθρό, ήταν γι’ αυτόν η χειρότερη λύση. Τέτια ημίμετρα κι αναβολές του έδιναν στα νεύρα. Ο Ζέρβας, τον ήξερε αυτός, έναν ήχο αγαπούσε: της λίρας -κι ένα βρόντο σκιαζόταν: της κουμπούρας. Από διπλωματίες και πρωτόκολλα δεν έπαιρνε χαμπέρι.
Έτσι, έβλεπε την αποστολή των δικών μας σα μια ματαιοπονία. Τώρα τον είχαν παραμερίσει τον ίδιον, αλλά θάρχονταν καιρός να τον χρειαστούν και πάλι. Ο Ζέρβας προσπαθούσε να κερδίσει καιρό. Κι οι δικοί μας χασομερούσαν μαζί του. Αχ, αφέλεια επαναστατών!
Ο Άρης τέτιες ώρες δεν έμοιαζε καθόλου με Οδυσσέα, όπως μου είχε φανεί αρχικά. Ήταν ίδιος ο μηνίων Αχιλλεύς, ο φιλότιμος πολεμιστής, που όταν δεν τον προτίμησαν οι δικοί του αποσύρθηκε στο τσαντήρι του και καθόταν εκεί πεισμωμένος, καρτερώντας να μετανιώσουν οι μεγάλοι για το φέρσιμό τους και να τον ξαναζητήσουν παρακαλεστικά.
Αυτό εννοείται δεν ήταν και τόσο φανερό. Αλλά εμείς που ζούσαμε κοντά του το νιώθαμε. Ακόμα κι οι Μαυροοκούφηδες βρίσκονταν σε αναταραχή.
― Έ, τι γίνεται, θα τα σιάξουμε! λέγαν οι αντάρτες ειρωνικά.
― Να ιδούμε όμως τι θα ειπεί κι ο αρχηγός, μουρμούριζε μουτρωμένος ο πιστός Ντούλας.
Γι’ αυτούς υπέρτατη θέληση ήταν ο λόγος του Άρη. Σ’ αυτόν πίστευαν τυφλά, τον είχαν για θεό τους. Αν η συμφωνία της Πλάκας δεν εγκρίνονταν κι από τον ίδιον, ήταν ένα χαρτί άχρηστο γι’ αυτούς, ας είχε όσες ήθελε υπογραφές.
(…) Ο πάτερ Ανυπόμονος βρισκόταν κι αυτός σε συγκίνηση εκείνες τις μέρες. Με την ανάγκη που έχει κάθε άνθρωπος να εκφράζεται σ’ έναν άλλον, ερχόταν και μ’ έβρισκε συχνά. Ήθελε να μου εξομολογηθεί, να ξαλαφρώσει απ’ τα βαριά μυστικά που του εμπιστευόταν ο αρχηγός.
― Δεν του αρέσουν αυτές οι δουλιές, δεν ξέρω κι εγώ πως τα καταφέρνουν. Τη μια χτύπα το Ζέρβα, την άλλη άστον. Τον πάμε ως τον Άραχθο, μας φτάνει ως τον Αχελώο, αυτή η δουλιά γίνεται από πέρσι. Δεν αφήνουν να τελειώσουμε μια για πάντα. Οι αντάρτες μας είχαν ανεβεί στο Ξεροβούνι. Σε δυο τρεις μέρες θα τον είχαν πιάσει ή θα πηδούσε στη θάλασσα. Οι αντάρτες του όλο και ξέκοβαν στο δρόμο. Στο τέλος θάμενε με το επιτελείο…
Τ’ όνειρο του Άρη ήταν πάντα να πιάσει το Ζέρβα. Αυτή η σύγκρουση έπαιρνε πια χαρακτήρα μονομαχίας, προσωπικής διαπάλης.
Και συνέχιζε ο πάτερ Ανυπόμονος:
― Του αρχηγού τούρχονται κάτι ιδέες, που να στα πω! Να, λέει να τα πετάξει, να κάμει πέρα. Όσοι θέλουν, ας τον ακολουθήσουν. Δε μπορεί αυτός νάχει τα χέρια του δεμένα. Αλλά εγώ του ζήτησα συγνώμην, τον παρακάλεσα να μ’ ακούσει. «Θα σ’ ακολουθήσω όπου πας», του λέω, «αλλά δεν είναι σωστό. Πρέπει να πειθαρχήσουμε. Η ανυπακοή θα παρεξηγηθεί. Τότε είναι που θα δώσουμε όπλα σ’ εχθρούς και φίλους. Κοίταξε, θα ειπούν, τέτιος είναι ο Αρης, καπετάν ένας. Θέλει να γίνεται το δικό του, κι άμα δε γίνεται, παίρνει τα βουνά…».
Το συμπέρασμα ήταν το εξής:
― Τον συμβούλεψα να μην κάμει τίποτε στην έξαψή του. Το καλύτερο είναι να πιάσει μια άκρη και να περιμένει. Ας βγάλει το σκούφο του, ας αλλάξει κι όνομα, άμα θέλει. Τον στέλνω και στο μοναστήρι για δόκιμο, του είπα (χωράτευε ο πάτερ Ανυπόμονος). Ας τα κανονίσουν οι άλλοι χωρίς ν’ ανακατευτεί ο ίδιος. Στο τέλος, άμα έχει δίκιο, θα δικαιωθεί. Δεν πρόκειται για την ιστορία, αλλά για τους αντάρτες, για όλους εμάς…
Έτσι απλά, ήρεμα έβανε τα ζητήματα ο αντάρτης καλόγερος, γεννημένος διπλωμάτης. Και φαίνεται πως επηρέασε πάλι τον Αρη καταπραϋντικά. Η ανταρσία του, καταπνιγμένη τότε, θ’ αργούσε να εκδηλωθεί, να ξεσπάσει φανερά».

Για την προσωπικότητα του Ζέρβα / Συνάντηση Άρη – Ζέρβα – Κοτζιούλα

Τον Αύγουστο του 1943 Άρης και Ζέρβας επικεφαλής τμημάτων συναντήθηκαν στα Άγναντα, σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης (οδήγησαν σε αυτή οι συνθήκες) μπροστά στο λαό. Οι δυο αρχηγοί έβγαλαν λόγους. Γράφει ο Κοτζιούλας:

«(…)Αφού κήρυξαν οι αρμόδιοι την έναρξη των εργασιών και πέρασαν από μπροστά διάφοροι ομιλητές, αργότερα, προς το βράδυ νομίζω, πήραν το λόγο κι οι δυο αρχηγοί. Πρώτος μίλησε ο Άρης, έπειτα ο Ζέρβας.
Όταν ακούστηκε η φράση «ο συναγωνιστής Άρης Βελουχιώτης, καπετάνιος τού Γενικού Στρατηγείου τού ΕΛΑΣ, έχει το λόγο», δε μπορεί να φανταστεί κανείς τι έγινε από κείνο το πλήθος. Χέρια, καπέλα, πηλίκια, κουνιόνταν στον αέρα με παραφορά.
Για μένα, που είχα ακούσει τον αρχηγό μας κι από πριν, ο λόγος του δεν είχε τίποτε το καινούργιο.
Το νέο στοιχείο ήταν πως ανάγγειλε επίσημα τη συνεργασία των οργανώσεων απάνω στο στρατιωτικό, δίνοντας τη βεβαίωση πως εμείς από μέρος μας θα εφαρμόσουμε πέρα για πέρα τη συμφωνία. Τα λόγια του ήταν πάλι μετρημένα, δίχως άκριτους ενθουσιασμούς.
Απεναντίας ο Ζέρβας, που πρώτη φορά τον άκουγαν οι περσότεροι από μάς, φάνηκε πιο ριζοσπαστικός στη φρασεολογία. Καταφέρθηκε με δριμύτητα κατά των εκμεταλλευτών του λαού, των αργόσχολων πολιτικών, της μισητής μοναρχίας και κήρυξε την ένωση των ανταρτών με πανηγυρική τελετουργία.
«Τίποτε δε μάς χωρίζει, αδέρφια. Θ’ ανοίξουμε τη μαύρη γης να θάψουμε τα μαύρα μας μίση. Εγώ και ο αδερφός Άρης…».
Έτσι ονόμαζε τον Άρη, αδερφό του. Αν πρόσεχε όμως καλύτερα κανείς, θα πρόσεχε κάτι ύποπτο σ’ αυτή την ονομασία. Το «αδερφός» δεν ακουγόταν όπως έπρεπε, γιατί ό Ζέρβας ο τρομερός τραύλιζε, δεν πρόφερνε το ρο καθαρά.
Ο λόγος του όμως έκαμε εντύπωση, ενθουσίασε όλους. Αυτός όχι μονάχα παραδέχονταν το πρόγραμμά μας, αλλά υπερθεμάτιζε στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Ζητούσε σοσιαλιστική δημοκρατία, δε στρεγόταν παρακάτω. Και για βασιλιά ούτε ήθελε ν’ ακούει.
—Το γύρισε ο Ζέρβας.
—Θα τον είχαμε παρεξηγήσει.
—Αυτός θα μάς περάσει κιόλας.
Έτσι λέγαν μεταξύ τους οι δικοί μας, άλλοι αστεία κι άλλοι σοβαρά.
Δεν άργησε να μαθευτεί πως ο στρατηγός είχε αγοράσει «Δράση» κι «Αγώνα», τα δυο πολύπαθα, κακοτυπωμένα φύλλα της νομαρχιακής επιτροπής μας, π’ ούτε τάπιαναν ως τότε στα χέρια τους οι Εδεσίτες.
—Ήταν έτοιμος να πληρώσει και μια λίρα, μα τον πρόλαβε κάποιος υπασπιστής του (τον έβριζαν μ’ ένα επίθετο) που μάς έδωσε αυτά τα χιλιάρικα (άλλαζαν κιόλας τον τόνο δείχνοντας το μάτσο).
(…) Τότε ήταν που αποφάσισα κι εγώ να ιδώ το στρατηγό Ζέρβα. Δε μού είχε ξανατύχει ευκαιρία, μα ούτε το ήθελα ως τότε.
Ζήτησα τη μεσολάβηση ενός πατριώτη μας ταγματάρχη, πού τον έβλεπα στα μέσα και στα έξω, σα νάταν αυλικός του. Ήταν μάλιστα κι η μόνη του υπηρεσία, γιατί ήταν ακατάλληλος στα στρατιωτικά – με τα ψέματα είχε πάρει τούς βαθμούς του.
Ειδοποιήθηκα να περιμένω στην πλατεία και θα με φωνάξουν. Αλλά πέρασε ώρα και μ’ είχαν ξεχάσει. Τελοσπάντων έγινα κάποτε δεχτός. Στο διάδρομο, επί της υποδοχής, βρήκα έναν πρώην νωματάρχη. Τώρα φορούσε εγγλέζικη στολή με γαλόνια επιλοχία.
Ο στρατηγός Ζέρβας με δέχτηκε με πολλή φιλοφροσύνη. Παραπονέθηκε μάλιστα, για τα μάτια, που άργησα να τον επισκεφτώ. Θέλησα να του εξηγήσω για κείνο το ποίημά μου που το είχαν κακοπάρει οι δικοί του, πως δεν εννοούσα βέβαια τούς οπαδούς του, αλλά την ανάλγητη κεφαλαιοκρατία, πού πραγματικά τη μισούσα.
— Κι εμείς τι είμαστε, μπουρζουάδες! αστειεύτηκε ο Ζέρβας χτυπώντας με στην πλάτη. Όλοι στα ίδια χώματα γεννηθήκαμε, ξέρουμε απ’ τον πόνο του φτωχού…
Η συνομιλία μας τράβηξε στον ίδιο τόνο. Με οικειότητα, μ’ εγκαρδιότητα ό στρατηγός μου έλεγε για τη σουλιώτικη καταγωγή του, για τις επαναστατικές του παραδόσεις, πώς έλαβε μέρος στο κίνημα του Γουδί από 17 χρόνων κι άλλα τέτια, που δεν έχουν τη θέση τους εδώ.
Το δωμάτιο ήταν μικρό και μέσα ήταν ένας δυο άλλοι μαζί με τον Άγγλο ταγματάρχη.
Στο μεταξύ μπήκε κι ο  Άρης με τον υπασπιστή του. Του φάνηκε παράξενο που μ’ είδε στου Ζέρβα. Δε μ’ ήξερε ακόμα καλά.
Εγώ δε θέλησα να φύγω, αλλά συνέχισα την κουβέντα. Δε μ’ άφηνε εξάλλου ο στρατηγός. Ο Άρης σουλάτσερνε ελαφρά ή παρακολουθούσε απ’ την άκρη του.
Σέ μια στιγμή, δεν ξέρω πώς, μου ξέφυγε η λέξη «κοιλαράδες».
—Ε, κοιλαράς είμαι λίγο κι εγώ! γέλασε ο Ζέρβας. Μα κι ο Άρης δεν πάει πίσω, γύρισε προς το μέρος του.
Εγώ κοίταξα να τα μπαλώσω κι ο Άρης σκυφτός χαμογελούσε.
Στεκόμασταν όλοι ορθοί, κι ο ίδιος ο Ζέρβας, μπροστά στο γραφείο του, γιατί δε φτάναν οι καρέκλες. Κι ο στρατηγός, από ευγένεια συμμεριζόταν την ορθοστασία μας. Είχε παραγγείλει και καφέ που μάς τον έφερε ένας αντάρτης, γνήσιον καφέ, του καλού καιρού, που είχαμε δυο χρόνια να πιούμε. Του Ζέρβα όμως του στέλναν απ’ όλα τα καλούδια με τ’ αεροπλάνα οι μπαρμπάδες του εξωτερικού.
Έτσι που λες, όλοι για τον ίδιο σκοπό πάμε, κι ο Άρης κι εγώ. Τί να την κάνουμε τη δημοκρατία ; Σοσιαλισμό, ν’ ανασάνει ο λαουτζίκος. Μα ο αρχηγός σας ο Άρης (χαμογέλασε κοιτάζοντας τον ίδιον) είναι ανυπόμονος, αψύς, βαστάει σπαθί και θέλει να κόψει με μιας τα δεσμά. Εγώ είμαι πιο γέρος και ξέρω καλύτερα τον κοσμάκη. Αμ’ ακούσει κομμουνισμό, αγριεύει. Πρέπει να τον πάμε λάου –λάου…
Έτσι μιλούσε αυτός ό σπουδαίος δημοκόπος, με ύφος γαλίφικο, με τόνο επαναστατικό, ενώ ο Άρης χαμογελούσε απ’ τη μεριά του κάπως αινιγματικά.
Στο τέλος πήρε μέρος στη συζήτηση κι ο ίδιος.
—Εμείς θα μονιάζαμε απ’ την αρχή, έλεγε ο Ζέρβας. Αλλά δεν άφηναν τα ζιζάνια, οι παρεξηγήσεις…
—Εγώ καλά κίνησα να σέ βρω, είπε κι ο Άρης.
—Πότε, πέρσι το χειμώνα;
—Ναι, κι εσύ έφευγες…
—Ερχόσουν με καλούς σκοπούς…
—Αμφιβάλλεις, στρατηγέ ;
—Μωρέ, ας έπεφτα στα χέρια σου τότε…
Αυτός ο διαξιφισμός έγινε μπροστά μου και την ομολογία την προκάλεσα εγώ.
Νομίζω πως παρ’ όλες τους τις σχέσεις, τελευταία, δεν έφταναν σε τέτια οικειότητα, ώστε να κάνουν θανάσιμους υπαινιγμούς. Μα μπροστά σ’ έναν ποιητή θέλησαν ν’ ανοίξουν λίγο την καρδιά τους.
Σε μια δυο μέρες ό ’Άρης με σταμάτησε κάπου :
—Ξέρεις; Ο στρατηγός σε θέλει για καμιά βδομάδα στο στρατηγείο του.
—Τι να με κάμει εκεί ;
—Να γνωριστείτε λέει, να σε φιλοξενήσει.
—Τι λες, αρχηγέ, να πάω ;
—Και δεν πας! Αυτές θέλει να σε ψωνίσει βέβαια. Μα εσύ ξέρεις τη δουλειά σου…
Ο Άρης είχε από τότε πια εμπιστοσύνη σ’ εμένα.»

Βασίλης Ραφαηλίδης – Γιατί θα ψήφιζα πάντα ΚΚΕ

Σφυροδρέπανος

Η αιρετική, αλλά ζουμερή όσο λίγες, δήλωση εκλογικής στήριξης που έκανε το 1985 στο Ριζοσπάστη ο Βασίλης Ραφαηλίδης, που σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή.

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσω ΚΚ. Ψηφίζω ΚΚ από τότε που υπάρχει αυτή η δυνατότητα για έναν κομμουνιστή, δηλαδή από τότε που το αστικό κοινοβούλιο αποφάσισε να φιλοξενήσει και τους «εχθρούς» του, μετά τη σώφρονα σκέψη της αστικής τάξης το 1974 πως είναι προτιμότερο να έχει κανείς εχθρούς καταμετρημένους παρά εν παρανομία ακαταμέτρητους. Βέβαια η παρανομία ευνοεί πάντα την κινδυνολογία, γιατί το σκότος προστατεύει αποτελεσματικά όλους τους «σφαγείς», που έχουν το αθεράπευτο βίτσιο να περιφέρονται με ένα μαχαίρι στο στόμα, και σε μερικές περιπτώσεις εντονότερης διαστροφής, με ένα κονσερβοκούτι κρεμασμένο από τον αριστερό κυνόδοντα. Όμως κάποτε τα φώτα της αίθουσας ανάβουν και η παράσταση τελειώνει. Κι ο πολύς κόσμος πληροφορείται με κάποια έκπληξη πως οι κυρίως σφαγείς, δηλαδή οι δοσίλογοι και οι κληρονόμοι τους, δε βρίσκονταν στη σκοτεινή πλατεία της ιστορίας αλλά στο φωτισμένο προσκήνιο της παραϊστορίας, που προτείνονταν ως ιστορία. Τώρα, κάτω από άπλετο φως, οι άνεργοι πια επαγγελματίες κινδυνολόγοι αλλάζουν επάγγελμα και γίνονται τραμπούκοι, αυξάνοντας υπέρμετρα τη στρατιά των τραμπούκων, που κρατούσαν πάντα την ουρά της ρεντινγκότας της δεξιάς.
Θα ψήφιζα ΚΚ και πολύ πριν απ’ τη μέρα που οι παλιοί και δοξασμένοι καπεταναίοι έβαλαν τα καλά τους και ευπρεπέστατοι πήγαν στη βουλή, προκαλώντας την κατάπληξη των ηλιθίων που δεν τους είδαν με το ματωμένο μαχαίρι του κουρσάρου στο στόμα. Βέβαια, δεν είδαν ούτε το αίμα που στάζει ακόμα από παλιές πληγές στο τραχύ κορμί τους. Αλλά, τι θα μπορούσε να δει ο ηθικά μύωψ; Γιαυτόν, ο κόσμος περιορίζεται στον κύκλο που διαγράφει η μύτη του σε μια πλήρη περιστροφή της κενής κεφαλής περί τον άξονα του πλήρους χαχανιστής ευδαιμονίας σώματος.
Αν σουραλιστικώ τω τρόπω, ψήφιζαν και τα νήπια το σουρεαλιστικό μεταξικό έτος 1939, κι αν πάντα σουρεαλιστικώ τω τρόπω, ο Μεταξάς έμπαζε τότε στην ανύπαρχτη βουλή το Κομμουνιστικό Κόμμα, και μάλιστα με απλή αναλογική (ο πολιτικός σουρεαλισμός με την απλή αναλογική που μεταμορφώνεται σε σύνθετη «κλεπταποδοχική», συνεχίζεται) θα ψήφιζα και τότε ΚΚ. Διότι τότε ήταν, που για πρώτη φορά είδα τους χωροφύλακες να μπαίνουν στο σπίτι μας και να ψάχνουν για μαρξιστικά βιβλία. Ο πατέρας μου είχε μερικά απ’ αυτό το σπάνιο τότε είδος βιβλίων, αλλά τα λαγωνικά ξετρύπωσαν μόνο την εγκυκλοπαίδεια του «πυρσού». Και πέτυχαν αυτόν τον άθλο χάρις στο κόκκινο χρώμα.
Αργότερα κατάλαβα πως αυτό που κυρίως ερεθίζει τη δεξιά δεν είναι οι αριστερές ιδέες, αλλά τα «αριστερά» χρώματα. Υπάρχει συνεπώς μια στενή σχέση ανάμεσα στον ταύρο που, ακριβώς γιατί είναι ζώο ερεθίζεται εύκολα απ’ το κόκκινο, και την ομοίως ευερέθιστη στο ίδιο χρώμα δεξιά, που γιαυτό και μόνο το λόγο πρέπει να είναι λιγάκι ζωώδης. Με άλλα λόγια, το δίλημμα «με τους ανθρώπους ή με τα ζώα» για μένα μπήκε πολύ νωρίς. Διάλεξα τους ανθρώπους, και μούμεινε νηπιώθεν η προκατάληψη: πας δεξιός ζώον. Ξέρω πως οι προκαταλήψεις εν γένει δεν ευνοούν τη νηφαλιότητα, αλλά το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» εδραίωσε την πεποίθησή μου πως πας μη σοσιαλιστής βάρβαρος.
Ξέρω πως εδώ θα υπάρξουν αντιρρήσεις από τους «ανθρωπιστές» του σαλονιού και του άμβωνα, που δε θα χάσουν την ευκαιρία να μου θυμίσουν τη «σταλινική βαρβαρότητα». Δε θα απαντήσω με το γνωστό ανέκδοτο: «ναι, αλλά κι εσείς που βασανίζετε τους νέγρους;», που δεν είναι και τόσο ανεκδοτολογικό. Θα απαντήσω με έναν λόγο του πιερ φουζορελά: «οι σοσιαλδημοκρατικοί ρεφορμισμοί, οι σταλινικοί ολοκληρωτισμοί και τα αναρχικά αδιέξοδα θα περνάνε μια μέρα για επεισόδια που υπερνικήθηκαν». Δεν ξέρουμε πόσο μακρινή θα είναι αυτή η μέρα, αλλά εμείς είμαστε βέβαιοι πως ο ήλιος θα ανατέλλει και μετά το θάνατό μας. Άλλωστε, όπως ο Άντζελους Σιλέσιους πιστεύω κι εγώ πως: «το τριαντάφυλλο είναι χωρίς γιατί. Ανθίζει γιατί ανθίζει, δε νοιάζεται για τον εαυτό του, δε λαχταρά να το βλέπουν». Και το καπιταλιστικό θερμοκήπιο των «ανθέων του κακού» δεν έχει πια τριαντάφυλλα, για τον απλό λόγο πως στη ζούγκλα δεν υπάρχουν τριαντάφυλλα.
Θα ψήφιζα ΚΚ και το 1943 αν αυτό ήταν δυνατό, γιατί είχα έναν πατέρα που δεν καλύφτηκε πίσω απ’ το αισχρό άλλοθι «έχω γυναίκα και παιδιά», αλλά πήρε τη γυναίκα του και τα ηλικίας οχτώ κι εννιά χρονών παιδιά του και βγήκε οικογενειακώς στο βουνό, όχι για να αναπνεύσουν καθαρό αέρα τα παιδιά, αλλά για να ενταχθούν οι γονείς στον ΕΛΑΣ. Ωστόσο, εκείνος ο αέρας του βουνού ήταν ο καθαρότερος που ανάπνευσα ποτέ –κι ακόμα τον αναπνέω.
Θα ψήφιζα ΚΚ και το 1946, αν αυτό ήταν δυνατό. Ήταν τότε που με κάλεσαν στην ασφάλεια οι αναίσχυντοι για να αποκηρύξω τον ευρισκόμενο στη φυλακή πατέρα μου. τότε ήταν που έμαθα και τα της ιδεολογικής λειτουργίας της κληρονομικότητας: Ήμουν ανήλικος μεν, κομμουνιστής δε. Και τούτο διότι, λέει, ήμουν «υιός σημαίνοντος κομουνιστού» (για την ασφάλεια όλοι οι κομουνιστές ήταν σημαίνοντες –και πολύ σωστά). Η δεύτερη και σημαντικότερη από άποψη λογική «κατηγορία» ήταν το ότι… διάβαζα πολύ. Η πάντα καλά πληροφορημένη ασφάλεια ήξερε η παμπόνηρη  πως διάβαζα τότε Ιούλιο Βερν και Αλέξανδρο Δουμά. Μιας κι έμαθα λοιπόν, απ’ τους ασφαλίτες, πως το διάβασμα εν γένει είναι μια διαδικασία άκρως ανατρεπτική κι επαναστατική, άρχισα να διαβάζω μανιωδώς. Με άλλα λόγια, χρωστώ χάριτες στην αστυνομία που με έκανε φιλομαθή και με έμαθε πως η γνήσια δεξιά και η κουλτούρα δεν είναι δυνατό να έχουν πάρα πολύ στενές σχέσεις. Η κουλτούρα είναι απ’ τη φύση της αριστερή, ακόμα και στις περιπτώσεις που ένας διανοούμενος επιμένει να εμφανίζεται ως δεξιός.
Θα ψήφιζα ΚΚ και το 1967, αν αυτό ήταν δυνατό. Τώρα πια με πλήρη συνείδηση και καθόλου συναισθηματικά. Γιατί τώρα έχω κατανοήσει στη Μπουμπουλίνας, τις φυλακές Αβέρωφ και τις φυλακές της Αίγινας τη σημασία του λόγου ενός θεολογίζοντος φιλόσοφου, του Γκαμπριέλ Μαρσέλ, που με είχε εντυπωσιάσει πάρα πολύ κάποτε. Λέει λοιπόν ο μαρσέλ, που πολύ απέχει απ’ το μαρξισμό, πως αν οι κομουνιστές έχουν μια πιθανότητα να επικρατήσουν κάποτε, την χρωστούν στο γεγονός πως είναι οι μόνοι, πια, που μπορούν και πεθαίνουν για συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά τους. Βέβαια, δεν είναι αυτός ο (υπαρξιακός) λόγος που οι κομουνιστές θα επικρατήσουν κάποτε. Ωστόσο, η ρήση του Μαρσέλ διατηρεί ακέρια τη σημασία της για μας: Καμιά δεξιά πουθενά στον κόσμο δεν έχει να επιδείξει ένα δεξιό ανάλογο του κομουνιστή Μπελογιάννη, για παράδειγμα. Κανείς δεξιός δε θα πάει ποτέ στο εκτελεστικό απόσπασμα, αν μπορεί να διαφυλάξει τη ζωούλα του με μια απλή δήλωση μετανοίας, ή με μια προδοσία. Για τον δεξιό, καλό είναι ό,τι κάνει καλό σ’ αυτόν προσωπικά, το πολύ και στη γυναίκα του, ίσως και στα παιδιά του, άντε μετά βίας και στον κουμπάρο του, σε μια περίπτωση αυξημένης μέχρι τα έσχατα μασωνικά όρια «κοινωνικότητας». Τι μπορεί να καταλάβει το δεξιόν ζώον απ’ τη μεγαλειώδη έννοια της θυσίας, πάνω στην οποία στηρίζεται σταθερά η ιστορία, τουλάχιστον απ’ την πλευρά του υποκειμένου που όχι μόνο υφίσταται αλλά και τελεί την ιστορία;
Λοιπόν, όπως σ’ όλες τις δυνητικές περιπτώσεις έτσι και στις πραγματικές, έτσι και τώρα, θα ψηφίσω ΚΚ. Άλλωστε δε θα μπορούσα να κάνω κι αλλιώς, ακόμα κι αν το προσπαθούσα επίμονα. Διότι για μένα, όπως και για χιλιάδες αγωνιστές και συντρόφους, το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» δεν είναι απλώς πρόβλημα τυπικής μνήμης. Η δική μας μνήμη είναι εγγεγραμμένη σ’ όλα τα κύτταρα του κορμιού μας. Συνεπώς δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε ακόμα κι αν μας έκαμναν πλύση εγκεφάλου. Πλύση κυττάρων πάντως, δε μπορεί να μας κάνει κανείς. Εκτός απ’ τους δολοφόνους του εκτελεστικού αποσπάσματος. Αλλά κι εδώ, μόνο σε επίπεδο προσωπικό. Γιατί εμείς, όλοι μαζί, διαφυλάγουμε όλη τη μνήμη του κόσμου, από υπάρξεως κόσμου. Η ιστορία βαδίζει προς τη μεριά που βαδίζουμε κι εμείς. Κι αν συχνά μπουρδουκλωνόμαστε μέσα στη βιασύνη μας και τη λαχτάρα μας για έναν καλύτερο κόσμο, δεν έχει και τόση σημασία. Σηκωνόμαστε πάντα και στην περίπτωση που σπρωχνόμαστε έσωθεν.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Δηλώσεις πίστης «στον ισόθεο Αδόλφο Χίτλερ»

Αυτό προκύπτει από το υλικό που κατέθεσε στη διαδικασία των εγγράφων η Πολιτική Αγωγή

«Ρούντολφ Ες ο σεβάσμιος γέροντας», κατά τη ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή

Είναι ναζιστές, θεωρούν ότι ανήκουν στη μεγάλη Ελληνική Λευκή οικογένεια, ό,τι κάνουν το επιβάλλει το εθνικοσοσιαλιστικό καθήκον, υμνούν τον Χίτλερ, ακόμα και σήμερα τον νιώθουν να τους οδηγεί στον «Μεγάλο Αγώνα». «Νοιώθουμε Εκείνον (σ.σ. τον Χίτλερ) να μας οδηγεί», τονίζει σε σχετικό άρθρο ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκος. Δηλώνουν «ευγενής τάξη και ότι προσβλέπουν στο ίδιο όραμα (...) πιστοί του ισόθεου Αδόλφου Χίτλερ». Σε σχετικό σημείωμα που απευθύνουν σε Ελληνες μαθητές υπογραμμίζουν πως «με τον κομμουνιστή δεν συζητάς, τον πολεμάς μέχρι θανάτου».
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά στοιχεία από το υλικό που κατέθεσε στη διαδικασία των εγγράφων η Πολιτική Αγωγή την Πέμπτη, πρώτη μέρα έναρξης της δίκης της Χρυσής Αυγής μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και αφορά άρθρα στο περιοδικό της εγκληματικής οργάνωσης που επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά τον ναζιστικό χαρακτήρα της. Εκτός από τα άρθρα του αρχηγού Μιχαλολιάκου, στελέχη της Χρυσής Αυγής σε αφιερώματα του περιοδικού με φωτογραφίες του Αδόλφου Χίτλερ, του Ρούντολφ Ες, της σβάστικας, υπογράφουν ναζιστικά κείμενα. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
Αρθρα του αρχηγού Μιχαλολιάκου στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» με τίτλο «Χίτλερ για χίλια χρόνια». Ο Αδόλφος Χίτλερ ο μακελάρης των λαών και του λαού της πατρίδας μας αποκαλείται από τον αρχηγό της ναζιστικής οργάνωσης, που ξεχειλίζει θαυμασμό και όχι μόνο, «οραματιστής της Νέας Ευρώπης», «συνεπής στον λόγο του» (στο αιματοκύλισμα), «μεγάλος οραματιστής στην υπηρεσία του Μεγάλου Αγώνα», «Ο Μεγάλος Ανδρας του Εικοστού Αιώνα, ο εμψυχωτής και απόστολος της Επαναστάσεως του Αγκυλωτού Σταυρού». Στο άρθρο αναφέρει, επίσης, ότι «ερίγησαν και επόνεσαν οι καρδιές των Γερμανών, Γάλλων (...) στο φριχτό μήνυμα του τέλους του Αρχηγού, όλοι αυτοί που επίστεψαν στα μεγάλα ιδανικά της Εθνικοσοσιαλιστικής Επαναστάσεως νοιώθουν παγωμένοι (...) χωρίς την παρουσία και την καθοδήγηση Εκείνου (...) Σήμερα (...) Ανθρωποι της Λευκής Φυλής τιμούν την μνήμη του Μεγάλου Αρχηγού και τολμούν απέναντι στην λυσσώδη προπαγάνδα των νικητών ν' αντιτάσσουν την χαλύβδινη πίστη τους και να ξεδιπλώνουν στον αγέρα τα μαυροκόκκινα λάβαρα με τον Αγκυλωτό Σταυρό, τα λάβαρα της Μεγάλης Επαναστάσεως του αιώνα μας (...)». Και επιβεβαιώνει στο σχετικό άρθρο ο αρχηγός Μιχαλολιάκος: «Είμαστε οι Πιστοί Στρατιώτες της Εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας και τίποτα άλλο (...) στη μνήμη Εκείνου» (του Χίτλερ). Αναφέρει τους ναζί «λεγόμενους εγκληματίες πολέμου», αποκαλεί τον Ρούντολφ Ες «σεβάσμιο γέροντα» και συνεχίζει: «Υπάρχουμε και συνεχίζουμε την Μάχη για την τελική νίκη της Ράτσας μας (...) υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά (...) μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστκό μας καθήκον (...) και κραυγάζουμε HEIL XITLER!»...

«Υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά και κραυγάζουμε HEIL XITLER»

Σε άλλο τεύχος του περιοδικού, τα SS αποκαλούνται ο πρώτος «συνειδητός Ευρωπαϊκός στρατός υπεράσπισης της Φυλής και του πολιτισμού της», ότι «περιλαμβάνουν στις τάξεις τους το εκλεκτότερο άνθος της Ευρωπαϊκής νεολαίας», ότι «Είναι φορείς της Αριας παράδοσης». Σε ένα από τα πολλά αφιερώματα στον Χίτλερ, αρνούνται ότι «οι πράξεις αυτές (σ.σ. των ναζιστών) είχαν συστηματικό και μεθοδευμένο χαρακτήρα και ότι διατάχθηκαν συστηματικές γενοκτονίες από την εθνικοσοσιαλιστική ηγεσία (...)». Ως παραμυθολογία «αναλύονται» τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (...). Μάλιστα αποφαίνονται ότι το έγκλημα των Γερμανών ήταν ότι αντί να θάβουν τους νεκρούς τους έκαιγαν στα κρεματόρια! «Ο μύθος των θαλάμων αερίων (...) σκηνοθετημένη απάτη της πολιτικής ιστορίας, Εβραϊκή προπαγάνδα», γράφουν χαρακτηριστικά.
Σε άρθρο του Γ. Μάστορα στο περιοδικό της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης σημειώνεται ως παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας η 9η Μάη (η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών). Σ' ένα επίσης από τα αφιερώματα στον Χίτλερ περιλαμβάνεται άρθρο με τίτλο «Ιστορία του εθνικοσοσιαλισμού σύνοψη ιδεολογικών θέσεων της ΧΑ». Επιπρόσθετα, «καταγράφεται» σε τεύχος του περιοδικού της το γνωστό πλέον άρθρο του υπαρχηγού Χρ. Παππά που υμνεί τον Αδόλφο Χίτλερ, το άρθρο (γνωστό και αυτό) του Ηλία Κασιδιάρη για τον Χίτλερ και την «αναγεννητική πορεία του εθνικοσοσιαλισμού». Υπάρχει και άρθρο των χρυσαυγιτών, για το μέλλον της Ευρώπης αν επικρατούσε ο εθνικοσοσιαλισμός...
Μεταφυσική διάσταση λαμβάνει το αίμα για την εθνικοσοσιαλιστική ναζιστική οργάνωση, «το αίμα φαίνεται να λαμβάνει ρόλο Πνεύματος, το σημάδι υπάρχει βαθιά, καθορίζει την ταυτότητα και την ύπαρξή μας μαζί με το αίμα του Ελληνικού Πολιτισμού, αυτός είναι ο λόγος που αγωνιζόμαστε για την φυλετική καθαρότητα, αυτή φέρει τις ρίζες και την ταυτότητα». Ενδεικτικό, τέλος, και το επιστημονικοφανές άρθρο που αναφέρει ότι «οι μιγάδες, το έχει παραδεχθεί η επιστήμη από συγκεκριμένες μετρήσεις, έχουν το υψηλότερο ποσοστό ψυχικών παθήσεων, αντίθετα στους καθαρούς φυλετικά λαούς είναι πολύ μικρότερο». Σχετικά επιπλέον κείμενα περί «φωτιάς και τσεκουριού στους νοθευτές της ράτσας», περί του ότι «το ελληνικό έθνος ανήκει σε μια ευρύτερη φυλετική οικογένεια, της Λευκής Αρίας Ομοεθνίας», περί «φυλετικής Ψυχής» κ.ά.

«Κορίτσια ο στόλος!»

MotionTeam

Με τα σάλια να τρέχουν, όπως στη γνωστή ελληνική ταινία, υποδέχονται κυβέρνηση, Τύπος και όλος ο αστικός κόσμος τούς Αμερικανούς στη ΔΕΘ.

Γιρλάντες αμερικάνικες και ο Λευκός Πύργος στα χρώματα της αστερόεσσας, αφίσες και προπαγάνδα, φτηνά σόου και «δόξες» που είχε να δει η πόλη από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ.
Τρομοκρατία και παραμύθι. Πράκτορες που «συνδράμουν το έργο των αρχών» και «επενδυτές» που θα γεμίσουν τάχα τον κόσμο δολάριο.
Μεγάλες κουβέντες και παχιά λόγια για τη Θεσσαλονίκη «που ξανανιώνει», για την «πρωτεύουσα των Βαλκανίων», για τις «ευκαιρίες» που ανθίζουν κάπου πάνω στα πτώματα που στρώνονται στους δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Για τα ενεργειακά και άλλα «deals» προς Βορρά και προς Νότο. Χάρτες και διαδρομές, projects και αγωγοί, την ώρα που ο λαός βυθίζεται και στην ενεργειακή φτώχεια.
«Μηνύματα εμπιστοσύνης» απ' τα «κοράκια των αγορών», «τρένα καινοτομίας και επιχειρηματικότητας», που ετοιμάζονται να τρέξουν πάνω στις ράγες που έστρωσαν με ζήλο η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις: Τους 700 μνημονιακούς νόμους και την απογείωση της εκμετάλλευσης, τα αποκαΐδια των δικαιωμάτων και το «κόκκινο χαλί» των φοροαπαλλαγών και εισφοροαπαλλαγών στους επιχειρηματικούς ομίλους.

MotionTeam

Οι δρόμοι της πόλης σημαιοστολισμένοι στα χρώματα της αστερόεσσας για να νιώθουν οι μακελάρηδες σα στο σπίτι τους...

Αναφορές στην «ενδοχώρα» των Βαλκανίων. Στην Ελλάδα που «μεγαλουργούσε», λέει, «από τη Μαύρη Θάλασσα έως το μακρινό Βορρά», κάθε φορά που διάλεγε τη σωστή πλευρά στα ιμπεριαλιστικά μακελειά.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο «προτιμώμενος εταίρος» για τις «δουλειές» των ΗΠΑ στα Βαλκάνια: Από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και το μακέλεμα του σερβικού λαού έως την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση», τη συμφωνία των Πρεσπών και την επαναχάραξη συνόρων, μερικές «διευθετήσεις» και «ραβασάκια» δρόμος.

«Αριστερή» κυβέρνηση, σε ρόλο εμφυλιοπολεμικών πολιτικών προς τους σύγχρονους Βαν Φλιτ, παρουσιάζει στον «διαβολικά καλό» Πρόεδρο με καμάρι το «στρατό του». Στο Γ' Σώμα Στρατού και στους «κρίσιμους θαλάσσιους διαύλους» από τη Μαύρη Θάλασσα έως την Ανατολική Μεσόγειο, και από τη Σούδα έως την Αλεξανδρούπολη, παντού όπου «καλεί το καθήκον» της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης. Κι ύστερα, στην έκθεση της «Λόκχιντ Μάρτιν» στη ΔΕΘ για αμερικανοΝΑΤΟικό «shopping therapy», με «κάβα» τα ματωμένα πλεονάσματα.
Η πόλη - «φρούριο», για να προστατέψει τα στελέχη των ΗΠΑ από τη «λατρεία» του λαού: Διμοιρίες και κλούβες, ασφαλίτες και πράκτορες, drones και ελικόπτερα, η ναυαρχίδα του 6ου Στόλου, που στάζει από το αίμα των λαών της Μ. Ανατολής, να βρωμίζει τα νερά του Θερμαϊκού.
Από κοντά «δημοσιογραφικές πληροφορίες» και «ραβασάκια», ζωντανές συνδέσεις και «φόβοι για επεισόδια», προετοιμασίες για προβοκάτσιες, «μακεδονομάχοι» και κουκουλοφόροι, κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί σε γνώριμους ρόλους.

Επ' ευκαιρία, «μαθήματα ιστορίας», απευθείας από τα υπόγεια της CIA, τα «think tank» και τα ιδρύματα Fulbright. Για τις «μακρές», «λαμπρές» παραδόσεις των ελληνοαμερικανικών σχέσεων και τους δεσμούς που «σφυρηλάτησαν» οι καπιταλιστές των δυο χωρών σε «δύσκολες στιγμές», στη φωτιά των ναπάλμ στο Γράμμο, στις εκτελέσεις στο Γεντί - Κουλέ κι αλλού, τότε που μακέλευαν το λαό για να στεριώσουν την εξουσία των καπιταλιστών και τις «κοινές αξίες» της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Ο κόσμος τους.
Η φωνή του δικού μας κόσμου θα ακουστεί το Σάββατο το απόγευμα δυνατά, από χιλιάδες, στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ: Μπροστά οι δικές μας ανάγκες!