29 Ιουν 2021

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ.

 


 




Ο Φραντζής, που το 1987, τεμάχισε τη σύζυγό του, ο Σκιαδόπουλος και ο Αρβανίτης που αποκεφάλισαν τις γυναίκες τους, ο Ευσταθίου, που έσφαξε τη κοπέλα του, ο Κατσιλάμπρος που σκότωσε και τσιμέντωσε τη γυναίκα του, ο Κούκουρας και ο Λουτσάϊ που βίασαν και σκότωσαν την Ελένη Τοπαλούδη, αλλά και η Αγγελική Πέτρου που δολοφονήθηκε από τον πατέρα της, η Κατερίνα Μελάκη που στραγγαλίστηκε απ'τον άντρα της, η καθαρίστρια στα Πετράλωνα που βιάστηκε και κακοποιήθηκε άγρια, η 25χρονη έγκυος που βιάστηκε ομαδικά στον Άγ. Παντελεήμονα και η Καρολάιν που δολοφονήθηκε από τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, είναι μόνο η σταγόνα στον ωκεανό της βίας κατά των γυναικών, που συνιστά μια από τις κατάφωρες παραβιάσεις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Μία στις τρεις γυναίκες, παγκοσμίως, κακοποιείται από άντρα ή συγγενή της. Στην Ευρώπη σήμερα, το 40% με 50% των εργαζομένων γυναικών ανέφεραν σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία τους. 13 εκατομμύρια γυναίκες στην ΕΕ δέχθηκαν σωματική βία μέσα σ’ ένα χρόνο ενώ 3.700.000 έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Η Ελλάδα φιγουράρει στην 3η θέση, παρά τις φανφαρόνικες κυβερνητικές διακηρύξεις για ισότητα και προστασία των γυναικών.

Οι γυναικοκτονίες είναι η κορύφωση μιας βάρβαρης, κακοποιητικής και σεξιστικής, νοοτροπίας, όπου το θηλυκό είναι ιδιοκτησία του συζύγου, του πατέρα, του αδελφού αλλά και του γιου. Μιας νοοτροπίας που ευδοκιμεί στο περιβάλλον εκείνο που η πατριαρχία συναντιέται με τον καπιταλισμό.
Αυτές τις χιλιάδες γυναικοκτονίες που καθημερινά διαπράττονται στον κόσμο, συνήθως τις πληροφορούμαστε ως "κακιές στιγμές", "εγκλήματα πάθους ή τιμής" και "συζυγικές τραγωδίες".
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επισημαίνει όμως, πως λέγονται “γυναικοκτονίες” και πρόκειται για ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση, επειδή δηλ. είναι γυναίκες.
Ταυτόχρονα το νομικό σύστημα συντελεί στη διαιώνιση εκείνων των δομών που επιτρέπουν τη γυναικοκτονία. Δεν επικεντρώνεται στον μισογυνισμό των εγκλημάτων, μεταφέρει την ενοχή στα θύματα και τελικά αδυνατεί να προστατέψει τον μισό του πληθυσμό. Η Βιρτζίνια Γουλφ έλεγε πως , «στο μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας, ο ανώνυμος άνθρωπος ήταν μια γυναίκα».

Η ΟΓΕ ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΙΓΗ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΥ

Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας που αντιπαλεύει κάθε μορφή βίας που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην κοινωνική και οικογενειακή τους ζωή υπογραμμίζει:
"Μας λένε να “υψώσουμε φωνή” για την ενδοοικογενειακή βία, αλλά να μη βγάλουμε τσιμουδιά για τη βία που σφαγιάζει τα δικαιώματά μας, ενώ την ίδια στιγμή στο όνομα των “ίσων ευκαιριών” βιώνουμε την πιο άγρια εκμετάλλευση.
Πρόκειται για τη βία που κάνει πιο εύκολες τις απολύσεις για την εργοδοσία, που μειώνει έως και 25% το μέσο μισθό, που γενικεύει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, που διευρύνει το δουλεμπόριο εργαζομένων μέσω των αντίστοιχων γραφείων, που επιδιώκει να βάλει στο γύψο τη συνδικαλιστική δράση. Πρόκειται για τη βία που επιδιώκει να διασφαλίσει “σιγή νεκροταφείου” μέσα στα πανεπιστήμια για να διευκολύνει την επιχειρηματική δράση.

Πρόκειται για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης της ΝΔ που βαθαίνουν το νομικό αντεργατικό οπλοστάσιο που της κληρονόμησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και αφορούν πρώτα και κύρια τις γυναίκες που είναι πρωταθλήτριες στην ανεργία, στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, Αυτό το νομικό οπλοστάσιο τις αφήνει στο έλεος της εργοδοτικής βίας χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με απουσία μέτρων προστασίας της μητρότητας, ασυνδικάλιστες και τρομοκρατημένες.
Πρόκειται για τη βία της νέας κυβερνητικής επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Πρόκειται για τη βία που στο όνομα της “ενεργού γήρανσης” θα μας αναγκάζει να δουλεύουμε μέχρι τα βαθειά γεράματα για να φουσκώνουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Πρόκειται για τη βία που θεωρεί την προστασία των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ ατομική υπόθεση των γυναικών και μάλιστα ακριβοπληρωμένη."

Η αλήθεια είναι πως όσο οι όροι ζωής των γυναικών και των οικογενειών τους επιδεινώνονται, όσο η μητρότητα αντιμετωπίζεται ως κόστος από τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος, όσο τσακίζονται οι δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, τόσο περισσότερο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να σταθούν στα πόδια τους και να απεγκλωβιστούν από παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις. Σε αυτό ακριβώς το έδαφος αυξάνονται και τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, το ποσοστό των γυναικών που εκπορνεύονται, τα φαινόμενα και οι σκοταδιστικές πρακτικές που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών, όπως πχ. ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων. Η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα εξασφαλίσουν τη δυνατότητα σε μία γυναίκα να σπάσει τα δεσμά μιας βίαιης οικογενειακής ή διαπροσωπικής σχέσης.

Οφείλουμε να καταγγείλλουμε την υποκρισία των κυβερνήσεων που υλοποιούν προγράμματα καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών προσφύγων, τη ίδια στιγμή που υπηρετούν, τόσο η σημερινή όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση, την ΑμερικανοΝΑΤΟϊκή βία, έχοντας μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο των φονιάδων των λαών.
Είναι επείγον να παρθούν ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και ανακούφισης των θυμάτων από δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες. Δεν είναι αποδεκτό το να διοχετεύονται κονδύλια στους ιδιώτες, μέσω των ΜΚΟ, γι αυτήν την υπόθεση.
Δεν ανεχόμαστε οι υπηρεσίες πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών στη χώρα μας να μη διαθέτουν το απαραίτητο προσωπικό, ούτε την αναγκαία χρηματοδότηση.

ΔΡΑΣΤΕΣ-ΤΕΡΑΤΑ, ΓΥΝΑΊΚΕΣ ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΕΣ.


Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιά, με αφορμή τη στυγερή δολοφονία στα Γλυκά Νερά, μετά από το κάλεσμα των εκλεγμένων με την "Πανσπουδαστική ΚΣ", κατέθεσαν ψήφισμα στο ΔΣ του Συλλόγου, που μεταξύ άλλων αναφέρει: "Ζητάμε να αποδοθεί άμεσα η δικαιοσύνη με αυστηρή καταδίκη του ενόχου και κάθε ενόχου για τέτοια στυγερά εγκλήματα. Στο “φως” της δημοσιότητας χρειάζεται να βρεθούν και οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που διευκολύνουν τους δράστες- τέρατα και αφήνουν τις γυναίκες απροστάτευτες.

Για να βρει μια γυναίκα το θάρρος και τη δύναμη να αποκρούσει, να αντισταθεί και να καταγγείλει, ακόμα και να φύγει από μια κακοποιητική και παθογόνα σχέση, χρειάζεται ολόπλευρη κρατική στήριξη για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της, δηλαδή για να είναι οικονομικά και κοινωνικά ανεξάρτητη.
Δυναμώνουμε τον αγώνα απέναντι σε κάθε κοινωνική ανισότητα, τις διακρίσεις, τη βία κατά των γυναικών μέσα από τη συλλογική διεκδίκηση για τις σύγχρονες ανάγκες μας στη μόρφωση, την εργασία, τη ζωή. Αντιπαλεύουμε τις απαράδεκτες κοινωνικές αντιλήψεις σε βάρος των γυναικών, που βομβαρδίζουν τον κοινό αγώνα μας για ισότιμα δικαιώματα σε όλες και όλους. Δυναμώνουμε μέσα στους φοιτητικούς μας συλλόγους τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, κάνοντας πραγματικότητα το «ένας για όλους και όλοι για έναν», σπάζοντας τις αλυσίδες του ατομικού δρόμου".


Της Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ απο τον Ριζοσπάστη του ΣΚ











Ως εδώ!

 


 

 

Ποιον νομίζει ότι κοροϊδεύει η κυβέρνηση με τη νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό, λέγοντας στους νέους ασφαλισμένους ότι τους περιμένουν μεγαλύτερες επικουρικές συντάξεις και στους παλιότερους ότι δεν έχουν κανένα λόγο να μπλεχτούν σε ξένα χωράφια, επειδή τίποτα δεν αλλάζει τάχα γι' αυτούς; Οτι πρέπει όλοι να στηρίξουν, αντί να ξεσηκωθούν ενάντια στο νομοσχέδιο;

Η «αγωνία» της κυβέρνησης για τη «βιωσιμότητα» δεν αφορά τα Ταμεία και τις συντάξεις, αλλά την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Γι' αυτό το Ασφαλιστικό αντιμετωπίζεται απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις ως δημοσιονομικό ζήτημα και ως «κόστος» για την εργοδοσία, όχι ως εργατικό - λαϊκό δικαίωμα και ανάγκη.

Αλλωστε, το επιχείρημα της βιωσιμότητας, σε συνάρτηση με το δημογραφικό, παραμένει ίδιο τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια, απ' όταν δηλαδή η κατάσταση στα Ταμεία ήταν πολύ καλύτερη.

Ο πυρήνας των αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων, επιβάλλεται από την ανάγκη στήριξης των κερδών του κεφαλαίου και του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Από τη μια, η σύνταξη, η Υγεία, η Πρόνοια μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε ατομική υπόθεση, ανάλογα με το εισόδημα κι από το αν έχει κάποιος δουλειά ή όχι.

Σαν να πρόκειται δηλαδή για ανάγκες που δεν υφίστανται καθολικά και στον ίδιο βαθμό για όλους, αλλά μπορούν να κατακερματίζονται και να διαφοροποιούνται με κριτήρια «κόστους - οφέλους»!

Από την άλλη, στόχος τους είναι να διευρύνεται ο «δημοσιονομικός χώρος» που θα αξιοποιεί το κράτος για νέες επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών στην εργοδοσία, να μειώνεται το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» για να αυξάνονται η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη, να μετατρέπονται οι εισφορές των ασφαλισμένων σε «επενδυτικό κομπόδεμα» για τις μεγάλες επιχειρήσεις, να ανοίγουν νέα πεδία κερδοφόρας επένδυσης συσσωρευμένων κεφαλαίων στην ιδιωτική Ασφάλιση και Υγεία.

Πρόκειται λοιπόν για έναν ακόμα «εκσυγχρονισμό» που κοιτάει προς τα πίσω, αν αναλογιστεί κανείς τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους, με τη ραγδαία ενσωμάτωση της τεχνολογίας στην παραγωγή και την αύξηση της παραγωγικότητας, να δουλεύουν λιγότερες ώρες τη μέρα για λιγότερα χρόνια, να απολαμβάνουν ικανοποιητικές συντάξεις και ελεύθερο χρόνο στο τέλος του εργάσιμου βίου. Οχι να βγαίνουν στη σύνταξη ένα βήμα πριν από τον τάφο, με συντάξεις πείνας.

Η κυβέρνηση προκαλεί όταν λέει σε παλιούς και νέους ασφαλισμένους πως είναι καλύτερο να ιδιωτικοποιηθούν οι επικουρικές συντάξεις και να ρισκάρουν στον τζόγο, από το να τις ρουφήξει η χοάνη των ελλειμματικών Ταμείων. Στην πραγματικότητα, τους βάζει το εξής δίλημμα: «Διαλέξτε πώς θα χάσετε: Από την απόσυρση κράτους και εργοδοσίας από την Ασφάλιση, ή από το τζογάρισμα των εισφορών σας;».

Είναι επίσης αθλιότητα να υπόσχεται μεγαλύτερες συντάξεις σε 40 χρόνια, όταν η εμπειρία γενιών και γενιών επιβεβαιώνει το ακριβώς αντίθετο κι όταν οι αβεβαιότητες της καπιταλιστικής οικονομίας διαψεύδουν τις προβλέψεις των αστικών επιτελείων ακόμα και για τα επόμενα λίγα χρόνια!

Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υιοθετεί τη στρατηγική της βιωσιμότητας και της μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους» για τις επιχειρήσεις, ως προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Στηρίζει τον πυλώνα της ιδιωτικής Ασφάλισης, υλοποίησε ως κυβέρνηση τη στρατηγική της ΕΕ για τις συντάξεις και κατ' εφαρμογή της έχει ψηφίσει τον νόμο Κατρούγκαλου, που αποτελεί ορόσημο της στρατηγικής του κεφαλαίου σε Ασφάλιση - συντάξεις.

Οι παλιότεροι ασφαλισμένοι δεν πρέπει να πατήσουν την μπανανόφλουδα ότι το νομοσχέδιο δεν τους αφορά. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να ορθώσει κάλπικα τείχη ανάμεσα σε παλιούς και νέους δεν πρέπει να περάσει. Οπως και η λογική του ΣΥΡΙΖΑ, που βάζει από την πίσω πόρτα ζήτημα αναλογίας διανεμητικού - κεφαλαιοποιητικού, ιδιωτικού και δημόσιου στο σύστημα της Ασφάλισης, στηρίζοντας στην πράξη την προοπτική των τριών πυλώνων.

Η απάντηση εργαζομένων, βιοπαλαιστών ΕΒΕ κι αγροτών, παλιών και νέων ασφαλισμένων, πρέπει να είναι «ως εδώ»! Παίρνοντας τη σκυτάλη από τους αγώνες ενάντια στο νόμο - έκτρωμα για τα Εργασιακά, να αποτελέσει αυτό το νομοσχέδιο έναν νέο σταθμό στην εργατική - λαϊκή πάλη για σύγχρονα δικαιώματα στην Ασφάλιση, στην Υγεία, στην εργασία. Στην οργάνωση της αντεπίθεσης, με νέα, σταθερά βήματα οργάνωσης της εργατικής τάξης και των αγώνων της στους χώρους δουλειάς.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Τρίτη 29 Ιούνη 2021

 

 ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

 

Από κρίση σε κρίση, οικονομική και υγειονομική, κοντά έντεκα χρόνια τώρα,  τα αστικά  κόμματα αφού διασπάστηκαν,  συρρικνώθηκαν, αυξήθηκαν, κλωνοποιήθηκαν, διαλύθηκαν,  εξαντλώντας τη ρητορική τους σε μια προσπάθεια να πείσουν για τη μεταξύ τους διαφοροποίηση, κατέληξαν να μη μπορούν να κρύψουν πίσω από κοινοβουλευτικές διαδικασίες την ταύτισή τους με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Η ψήφιση του  τελευταίου νομοσχέδιου στη Βουλή, που νομιμοποιεί εργασιακές μεταρρυθμίσεις εις βάρος των εργαζομένων και προς όφελος εργοδοτών και κεφαλαίου, είναι ένα εμβληματικό παράδειγμα της σύγκλισης  των  αστικών κομμάτων, πλην του ΚΚΕ.  Πέρα από τη δημαγωγική ρητορική της, η υπόλοιπη αντιπολίτευση υπερψήφισε ρυθμίσεις που αφορούν σε κοινοτικές οδηγίες, με την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει σχεδόν τα μισά άρθρα του νομοσχεδίου που έχει γίνει πια νόμος του κράτους. Όλο αυτόν τον καιρό ήταν μόνο το   ΚΚΕ που πρωτοστάτησε στην οργάνωση των κινητοποιήσεων, αποδεικνύοντας στην πράξη πως είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να συνενώσει και οργανώσει την εργατική τάξη για να αγωνιστεί για  τα συμφέροντά της.   
          Κι όμως απ’ όλο τον αστικό τύπο και τα κόμματα γίνεται προσπάθεια αυτό το αγεφύρωτο χάσμα το οποίο χωρίζει το ΚΚΕ από οπορτουνιστές ή δημαγωγούς να αποκρύπτεται και να παρουσιάζεται σαν ένα συμβιβασμένο αστικό κόμμα ή σαν την αριστερή πτέρυγα των αστικών κομμάτων που βολεύεται στο περιθώριο, μια ιδιότυπη, σχεδόν θρησκευτικού τύπου,  σέκτα. Και δεν λείπει βέβαια και η παραδοσιακή άποψη για το εγκληματικό, προδοτικό ΚΚΕ, ώστε να καλύπτεται όλη η κλίμακα απαξίωσής και δυσφήμισής του. Στην πραγματικότητα η κριτική αυτή, που επιδίωξή της είναι η εξαφάνιση του κομμουνιστικού κόμματος, ανεξάρτητα αν έχει δεξιό ή αριστερό πρόσημο,  μόνο τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης εξυπηρετεί. 
            Τις τελευταίες δεκαετίες σε όλους τους τόνους ο κυρίαρχος λόγος με την κριτική του,  σε όλες τις μεταμορφώσεις της, επιδιώκει να οδηγήσει στην αμφισβήτηση κάθε μορφής οργάνωσης των εργαζομένων, για να μην διαθέτουν τη δική τους αυτόνομη δομή μέσω του κόμματός τους, ώστε να μη μπορούν να αντιτίθενται στην κρατική δύναμη και βία της αστικής τάξης. Και όσοι ισχυρίζονται πως ασκούν κριτική εξ αριστερών χρεώνοντας στο ΚΚΕ την αναποτελεσματικότητα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων και την έλλειψη μαζικής συμμετοχής σ’ αυτές, παραβλέπουν ή υποτιμούν το τιτάνιο έργο για την οργάνωση και συστράτευση  νέων λαϊκών μαζών με ταξικό προβληματισμό και τη δημιουργία ενός πολιτικοκοινωνικού κινήματος που ν’ απλώνεται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, πιστεύοντας πως δι’ αναθέσεως και αυτόματα θα γιγαντωθεί ένα λαϊκό κίνημα. Κατηγορείται το ΚΚΕ ότι  δεν συλλαμβάνει σωστά και έγκαιρα τις ανάγκες της ιστορικής στιγμής,  την ίδια στιγμή που αρνούνται τη μαζική συνδικαλιστική δράση, αλλά και τη μαζική διαφώτιση, χαμένοι στις πολιτικές της ταυτότητας και του δικαιωματισμού, εξαφανίζοντας τις ταξικές διαιρέσεις. Κι αυτό που προτείνεται επί της ουσίας,  είναι το ΚΚΕ από κόμμα της εργατικής τάξης, της οργανωμένης ταξικής πρωτοπορίας, να γίνει ένα χαλαρό οργανωτικό κίνημα που θα περιλαμβάνει στις δράσεις του και κάποιες εξάρσεις επαναστατικότητας που θα εξαντλούνται σε πετροπόλεμο και βόμβες μολότωφ.
            Αυτό που επιδιώκεται είναι το ξερίζωμα του ΚΚΕ από την ελληνική κοινωνία στην οποία έχει βαθιές ρίζες από τη ματωμένη δεκαετία του ’40. Και από τότε το ΚΚΕ παραμένει κόμμα της εργατικής τάξης, με λαϊκή απήχηση, αφού από την κοινωνία και τους εργαζόμενους το κόμμα αντλεί μέλη, κομμουνιστές. Συνδεδεμένο στενά με τις λαϊκές μάζες στον αγώνα για διεκδίκηση καλύτερης ζωής διατυπώνει ρεαλιστικές πολιτικές προτάσεις, προτείνει μέσα πάλης για τον κόσμο των εργαζομένων που να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Γι΄ αυτό χρησιμοποιεί και όλα τα μέσα που το πολιτικό σύστημα διαθέτει για να αμφισβητεί τις υπάρχουσες δομές κυριαρχίας, χωρίς να υποχωρεί από τις επιλογές του. Ακόμα όμως το κόμμα μπορεί να λειτουργεί και ως μια μορφή θεσμοποιημένης βίας που απαντά και αντιτίθεται στην κρατική βία της αστικής τάξης, η οποία δεν είναι ούτε χαλαρή ούτε αποσπασματική. 
          Με την ευκαιρία του 21ου συνεδρίου του κόμματος κυριάρχησε αυτού του επιπέδου η κριτική, που αντιμετωπίζει την επανεκλογή του Δ. Κουτσούμπα στη θέση του Γενικού Γραμματέα σαν ένδειξη αντιδημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος, ενώ την σταθερή θέση του κόμματος να μη συμμετέχει σε συνεργασίες για δημιουργία δημοκρατικών παρατάξεων τη θεωρεί ούτε λίγο ούτε πολύ φυγομαχία. Μόνο που ούτε  το Κομμουνιστικό Κόμμα  είναι λέσχη προβληματισμού, αλλά η οργανωτική έκφραση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης,  ούτε οι κομμουνιστές μέλη του απλά προβληματισμένοι θεωρητικοί, αλλά αγωνιστές που  προσαρμόζουν τη θεωρία, ιδεολογία, την πρακτική στις νέες συνθήκες. Στο Κόμμα η πρακτική είναι στον πυρήνα του  όπως είναι η θεωρία και η στρατηγική, και οι μαζικοί αγώνες είναι εκεί όπου η θεωρία και η πολιτική πρακτική ενώνονται. 
          Η κριτική στο Κόμμα είναι αναγκαία να γίνεται, αν όμως στοχεύει στην αμφισβήτηση κάθε μορφής οργάνωσης και αγώνα που οδηγεί στον μετασχηματισμό της κοινωνίας, τότε μόνο ανεπανόρθωτες βλάβες μπορεί να φέρει στο λαϊκό κίνημα. Γιατί η  μεγαλύτερη τραγωδία του εργατικού κινήματος ήταν πάντοτε η αδυναμία  του να διαχωριστεί πλήρως από τον ιδεολογικό πλέγμα του καπιταλισμού, που βαυκαλίζει την εργατική τάξη με υποσχέσεις για μεταρρύθμιση από την κυρίαρχη τάξη του αστικού κράτους σε κράτος λαϊκής εξουσίας.

 Κοινός παρονομαστής...

Τις τελευταίες μέρες έχουν κυριαρχήσει στη δημοσιότητα αποτρόπαιες εγκληματικές πράξεις σε βάρος γυναικών. Με αφορμή τη δολοφονία της 20χρονης στα Γλυκά Νερά από τον σύζυγό της, που δικαίως έχει προκαλέσει οργή και αγανάκτηση, μονοπώλησαν τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές «πληροφορίες» και «διαρροές».

Στην αρχή συνοδεύονταν με γερές δόσεις ρατσισμού για τις «συμμορίες κακοποιών από την Ανατ. Ευρώπη», ενώ στη συνέχεια, μετά την ομολογία του 32χρονου πιλότου, έδωσαν τη σκυτάλη σε διαρροές καταθέσεων, της δικογραφίας. Η συζήτηση επικεντρώθηκε σε επιλεκτικά αποσπάσματα από το ημερολόγιο της νεαρής μητέρας, με λεπτομέρειες, ερμηνείες και προεκτάσεις, που θίγουν την προσωπικότητά της και αφορούν την προσωπική τους ζωή... Ολα υποταγμένα στο όνομα του ρεπορτάζ και της τηλεθέασης.

Ωστόσο, τα φώτα σε αυτές τις πολύκροτες υποθέσεις πρέπει να στραφούν σε όλους εκείνους τους κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες, που δημιουργούν τους δράστες - τέρατα και αφήνουν τις γυναίκες εκτεθειμένες σε κάθε είδους κίνδυνο.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένες ακραίες ατομικές συμπεριφορές. Υπάρχει ένα βαθύτερο σάπιο υπόβαθρο - οικονομικό, κοινωνικό - πάνω στο οποίο φυτρώνουν ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, η ατομική αλαζονεία, η υποτίμηση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. Στην «αρένα» της σύγχρονης εκμεταλλευτικής κοινωνίας προβάλλεται ως «διέξοδος» και «πρόοδος» η κάλπικη, ατομική «ευτυχία», οι «ίσες ευκαιρίες», τα στρεβλά πρότυπα για τις σχέσεις των δύο φύλων, η οικονομική και κοινωνική εξάρτηση ενός ανθρώπου από έναν άλλο στο πλαίσιο του γάμου.

* * *

Οσο ξεπροβάλλουν ακόμα πιο αποκρουστικά τα αντιδραστικά δόντια της σαπίλας του καπιταλισμού, στήνονται νέες παγίδες παραπλάνησης των γυναικών, της νεολαίας, δημιουργώντας επικίνδυνο εφησυχασμό. Στήνονται «ομηρικοί καβγάδες» για την ονομασία της δολοφονίας της Καρολάιν, για να κρυφτεί η κύρια αιτία που οξύνονται και οι καταδικαστέες και απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες, που φτάνουν μέχρι το βιασμό, ακόμα και τις δολοφονίες γυναικών. Πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου. Είναι το αποτέλεσμα - και όχι η αιτία - της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η οποία συνεχώς οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες.

Αρκεί άραγε να προχωρήσουν ορισμένες νομοθετικές αλλαγές για τέτοιες εγκληματικές πράξεις σε βάρος των γυναικών, ακόμα και στον ποινικό κώδικα, για να αντιμετωπιστούν ριζικά τέτοια καταδικαστέα περιστατικά και να εξασφαλιστεί η ολόπλευρη προστασία των γυναικών;

Η περίπτωση της 50χρονης καθαρίστριας, που έπεσε θύμα βιασμού, την ώρα που εργαζόταν, από ένοικο της πολυκατοικίας, αποκαλύπτει ότι κάθε εργαζόμενη παραμένει εκτεθειμένη σε τέτοιους κινδύνους, ακόμα και μετά την πρόσφατη ψήφιση στη Βουλή της Διεθνούς Σύμβασης 190 για την προστασία των γυναικών από σεξουαλική παρενόχληση και βία στο χώρο δουλειάς. Πρόκειται για τα άρθρα του αντεργατικού τερατουργήματος που ψήφισαν μαζί κυβέρνηση ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, με υποκριτικές κορόνες για την προστασία των εργαζόμενων γυναικών, τις οποίες έχουν «καταδικάσει» στα ωράρια και στη ζωή - λάστιχο.

* * *

Η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες γυναίκες, εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και στην πολύμορφη βία, επιβεβαιώνει ότι η αυστηροποίηση του ποινικού πλαισίου από μόνη της δεν αποτρέπει τέτοιες εγκληματικές πράξεις. Δεν αντιμετωπίζονται μόνο με την αναγκαία ενημέρωση και αποφασιστική καταδίκη των περιστατικών που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών.

Χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη ενάντια στις «παλιές» και «σύγχρονες» αντιδραστικές κοινωνικές προκαταλήψεις, ενάντια στις κοινωνικές αντιλήψεις για τις σχέσεις μεταξύ των φύλων, που αναπαράγονται στο βούρκο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτός είναι το «θερμοκήπιο» της βίας, της καταστολής, της χειραγώγησης, του ανορθολογισμού. Κυρίως, χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας για να ξεριζώσουμε το αγκάθι της εκμετάλλευσης και καταπίεσης που ξεσκίζει τις σύγχρονες δυνατότητες να ζήσουμε όπως μας αξίζει τον 21ο αιώνα.

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «Το Παρόν»)


 Ως εδώ!

Ποιον νομίζει ότι κοροϊδεύει η κυβέρνηση με τη νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό, λέγοντας στους νέους ασφαλισμένους ότι τους περιμένουν μεγαλύτερες επικουρικές συντάξεις και στους παλιότερους ότι δεν έχουν κανένα λόγο να μπλεχτούν σε ξένα χωράφια, επειδή τίποτα δεν αλλάζει τάχα γι' αυτούς; Οτι πρέπει όλοι να στηρίξουν, αντί να ξεσηκωθούν ενάντια στο νομοσχέδιο;

Η «αγωνία» της κυβέρνησης για τη «βιωσιμότητα» δεν αφορά τα Ταμεία και τις συντάξεις, αλλά την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Γι' αυτό το Ασφαλιστικό αντιμετωπίζεται απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις ως δημοσιονομικό ζήτημα και ως «κόστος» για την εργοδοσία, όχι ως εργατικό - λαϊκό δικαίωμα και ανάγκη.

Αλλωστε, το επιχείρημα της βιωσιμότητας, σε συνάρτηση με το δημογραφικό, παραμένει ίδιο τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια, απ' όταν δηλαδή η κατάσταση στα Ταμεία ήταν πολύ καλύτερη.

Ο πυρήνας των αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων, επιβάλλεται από την ανάγκη στήριξης των κερδών του κεφαλαίου και του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Από τη μια, η σύνταξη, η Υγεία, η Πρόνοια μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε ατομική υπόθεση, ανάλογα με το εισόδημα κι από το αν έχει κάποιος δουλειά ή όχι.

Σαν να πρόκειται δηλαδή για ανάγκες που δεν υφίστανται καθολικά και στον ίδιο βαθμό για όλους, αλλά μπορούν να κατακερματίζονται και να διαφοροποιούνται με κριτήρια «κόστους - οφέλους»!

Από την άλλη, στόχος τους είναι να διευρύνεται ο «δημοσιονομικός χώρος» που θα αξιοποιεί το κράτος για νέες επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών στην εργοδοσία, να μειώνεται το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» για να αυξάνονται η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη, να μετατρέπονται οι εισφορές των ασφαλισμένων σε «επενδυτικό κομπόδεμα» για τις μεγάλες επιχειρήσεις, να ανοίγουν νέα πεδία κερδοφόρας επένδυσης συσσωρευμένων κεφαλαίων στην ιδιωτική Ασφάλιση και Υγεία.

Πρόκειται λοιπόν για έναν ακόμα «εκσυγχρονισμό» που κοιτάει προς τα πίσω, αν αναλογιστεί κανείς τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους, με τη ραγδαία ενσωμάτωση της τεχνολογίας στην παραγωγή και την αύξηση της παραγωγικότητας, να δουλεύουν λιγότερες ώρες τη μέρα για λιγότερα χρόνια, να απολαμβάνουν ικανοποιητικές συντάξεις και ελεύθερο χρόνο στο τέλος του εργάσιμου βίου. Οχι να βγαίνουν στη σύνταξη ένα βήμα πριν από τον τάφο, με συντάξεις πείνας.

Η κυβέρνηση προκαλεί όταν λέει σε παλιούς και νέους ασφαλισμένους πως είναι καλύτερο να ιδιωτικοποιηθούν οι επικουρικές συντάξεις και να ρισκάρουν στον τζόγο, από το να τις ρουφήξει η χοάνη των ελλειμματικών Ταμείων. Στην πραγματικότητα, τους βάζει το εξής δίλημμα: «Διαλέξτε πώς θα χάσετε: Από την απόσυρση κράτους και εργοδοσίας από την Ασφάλιση, ή από το τζογάρισμα των εισφορών σας;».

Είναι επίσης αθλιότητα να υπόσχεται μεγαλύτερες συντάξεις σε 40 χρόνια, όταν η εμπειρία γενιών και γενιών επιβεβαιώνει το ακριβώς αντίθετο κι όταν οι αβεβαιότητες της καπιταλιστικής οικονομίας διαψεύδουν τις προβλέψεις των αστικών επιτελείων ακόμα και για τα επόμενα λίγα χρόνια!

Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υιοθετεί τη στρατηγική της βιωσιμότητας και της μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους» για τις επιχειρήσεις, ως προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Στηρίζει τον πυλώνα της ιδιωτικής Ασφάλισης, υλοποίησε ως κυβέρνηση τη στρατηγική της ΕΕ για τις συντάξεις και κατ' εφαρμογή της έχει ψηφίσει τον νόμο Κατρούγκαλου, που αποτελεί ορόσημο της στρατηγικής του κεφαλαίου σε Ασφάλιση - συντάξεις.

Οι παλιότεροι ασφαλισμένοι δεν πρέπει να πατήσουν την μπανανόφλουδα ότι το νομοσχέδιο δεν τους αφορά. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να ορθώσει κάλπικα τείχη ανάμεσα σε παλιούς και νέους δεν πρέπει να περάσει. Οπως και η λογική του ΣΥΡΙΖΑ, που βάζει από την πίσω πόρτα ζήτημα αναλογίας διανεμητικού - κεφαλαιοποιητικού, ιδιωτικού και δημόσιου στο σύστημα της Ασφάλισης, στηρίζοντας στην πράξη την προοπτική των τριών πυλώνων.

Η απάντηση εργαζομένων, βιοπαλαιστών ΕΒΕ κι αγροτών, παλιών και νέων ασφαλισμένων, πρέπει να είναι «ως εδώ»! Παίρνοντας τη σκυτάλη από τους αγώνες ενάντια στο νόμο - έκτρωμα για τα Εργασιακά, να αποτελέσει αυτό το νομοσχέδιο έναν νέο σταθμό στην εργατική - λαϊκή πάλη για σύγχρονα δικαιώματα στην Ασφάλιση, στην Υγεία, στην εργασία. Στην οργάνωση της αντεπίθεσης, με νέα, σταθερά βήματα οργάνωσης της εργατικής τάξης και των αγώνων της στους χώρους δουλειάς.

TOP READ