Συνέντευξη Οκουγιάν: Δεν υπάρχει καλός και κακός ιμπεριαλισμός

Μεταφράζουμε και δημοσιεύουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα και μεστή συνέντευξη του ΓΓ του ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ) Κεμάλ Οκουγιάν που τοποθετείται στα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Λέει πως η επίθεση των ΗΠΑ δεν είναι ο μόνος ή ο κύριος λόγος για την υποτίμηση της τουρκικής λίρας, που είναι αποτέλεσμα μιας ευρύτερης δομικής κρίσης. Αναφέρεται στο σύνθετο πλέγμα αντιθέσεων στην περιοχή μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων αλλά και μερίδων της τουρκικής αστικής τάξης με αντικρουόμενα συμφέροντα. Σημειώνει τον κίνδυνο και το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης έντασης που θα οδηγήσει σε πόλεμο. Εκτιμά πως δε γίνεται να κινείται μια χώρα παραπλεύρως του ιμπεριαλιστικού συστήματος και των αντιθέσεών του, όταν την κυβερνούν οι καπιταλιστές. Και στέκεται στις πρωτοβουλίες που θα πάρει το επόμενο διάστημα το Κομμουνιστικό Κόμμα, με την κατακλείδα πως ο σοσιαλισμός είναι η μόνη επιλογή αν ψάχνεις για ειρήνη με ισότητα και ελευθερία.

Έχει κηρυχτεί οικονομικός πόλεμος στην Τουρκία;
Η Τουρκία ήδη ζει μια μεγάλη σύγκρουση, μια διαμάχη που έχει οικονομική βάση, που μπορούμε σε ένα σημείο να αποκαλέσουμε πόλεμο. Υπάρχει μεγάλη ένταση που συνεχώς αυξάνεται στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ένας από τους παράγοντες που επιταχύνουν την υποτίμηση της τουρκικής λίρας είναι πως οι ΗΠΑ καταφεύγουν σε κάποια εργαλεία στη διάρκεια αυτής της έντασης. Ωστόσο δεν είναι αυτός ο μόνος ή ο κύριος λόγος για την υποτίμηση της τουρκικής λίρας.
Ποια είναι η σχέση μεταξύ των συστημικών ενδοϊμπεριαλιστικών εντάσεων και της Τουρκίας; Πιο συγκεκριμένα, γιατί έχει τεθεί στο στόχαστρο η Τουρκία;
Τα προβλήματα μεταξύ ΗΠΑ και κάποιων ευρωπαϊκών χωρών και της κυβέρνησης του ΑΚΡ επιμένουν εδώ και πολύ καιρό. Οι δυτικές ιμπεριαλισιτκές χώρες ακολούθησαν μια στρατηγική ενσωμάτωσης όταν βοήθησαν το ΑΚΡ να ανέλθει στην εξουσία. Το ΑΚΡ σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους για ένα κάποιο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, καθώς τα πράγματα εκτροχιάζονται στη Συρία, οι ανησυχίες για την κοινωνική δυναμική στην Τουρκία, οι δυσκολίες διαχείρισης και ελέγχου (του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν) οδήγησαν αυτές τις χώρες να ψάξουν για διαφορετικές εναλλακτικές από το 2011 κι εξής. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα βασίζεται σε μια ιεραρχία, καθένας παίρνει ένα κομμάτι από το κέικ όσο μπορεί. Ο Ερντογάν έβαλε κάποιους στόχους που δεν έλαβαν υπόψη τους αυτή την ιεραρχία. Ο νεο-οθωμανισμός αρχικά ταίριαζε καλά στις ΗΠΑ, αλλά στην πορεία άρχισε να δημιουργεί γι’ αυτές μεγάλο κόστος.
Για να το θέσουμε ήπια, ο Ερντογάν είναι πραγματιστής πολιτικός, θα μπορούσε να έχει καταλήξει σε καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Πώς έφτασαν τα πράγματα σε αυτό το σημείο;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οδήγησαν τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Πρώτα απ’ όλα, η κατάσταση στις ΗΠΑ και την ΕΕ δεν είναι και τόσο καλή! Όχι μόνο επειδή οι ΗΠΑ δεν μπορούν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, όχι μόνο επειδή δεν μπόρεσαν να εγκαθιδρύσουν ένα μόνιμο και σταθερό σύστημα συμμαχιών, αλλά κι επειδή δυσκολεύονται στο παιχνίδι τους λόγω των γενικών νόμων του καπιταλισμού, νόμους που γεννούν κρίσεις. Δεύτερον, ο Ερντογάν έμαθε να χρησιμοποιεί κάποιες χώρες που είναι σε σύγκρουση με τις χώρες που προσπαθούν να τον ελέγξουν ή να τον προσαρμόσουν, ως τρόπο συναλλαγής, κι έχει δει ότι δουλεύει. Για το λόγο αυτό προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη σφαίρα των ελιγμών στον απόλυτο βαθμό κατά των ΗΠΑ που με τη σειρά τους τον πιέζουν να τις υπακούει άνευ όρων. Υπάρχει όμως κάτι που ξεχνάει: Ο καπιταλισμός δεν παρέχει τέτοια βάση όπου οι δρώντες μπορούν να ελέγχουν και να λαμβάνουν ορθολογικές αποφάσεις για τα πάντα. Πρέπει πάντα να το θυμόμαστε. Θα ήταν παραπλανητικό να ταυτίσουμε οτιδήποτε γίνεται σήμερα με μια ολοκληρωμένη στρατηγική. Δεν υπάρχουν ούτε τα αίτια ούτε οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.
Γιατί λοιπόν ο Ερντογάν παίρνει τέτοιο ρίσκο;
Οι ΗΠΑ και κατά κάποιον τρόπο η ΕΕ, ήταν πολύ ευχαριστημένες με τον Ερντογάν. Ωστόσο οι κινήσεις τους για έναν πιο ελέγξιμο Ερντογάν δε δούλεψαν λόγω της αποσάθρωσης της παγκόσμιας τάξης. Άρχισαν να ψάχνουν εναλλακτικές στον Ερντογάν σε κάποιο σημείο, κι έκαναν κάποιες απόπειρες. Καθώς το έβλεπε αυτό ο Ερντογάν, άρχισε να βασίζεται σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ελπίζοντας σε βοήθεια από εκεί. Η Τουρκία παραείναι μεγάλη για τέτοιους ελιγμούς, και είναι αναπόφευκτο τέτοιοι ελιγμοί ενίοτε να καταλήγουν σε απρόσμενα αποτελέσματα. Ας θυμηθούμε ότι ο Ερντογάν δεν είναι ο άνθρωπος που θα εγκατέλειπε την εξουσία. Ως εκ τούτου, το πρόβλημα δεν πρέπει να συζητείται μόνο με όρους επίθεσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Τουρκία ή της αναζήτησης ευκαιριών του τουρκικού κεφαλαίου στον άξονα Κίνας – Ρωσίας. Αυτά όλα υφίστανται, αλλά ο Ερντογάν στοχεύει και σε προσωπική σωτηρία.
Τι μπορούν να βρουν οι κεφαλαιούχοι της Τουρκίας σε Ρωσία – Κίνα – Ιράν ή της χώρες τoυ BRICS ; Πιο συγκεκριμένα, μπορούν οι υφιστάμενες οικονομικές σχέσεις να αντικατασταθούν από σχέσεις με αυτές τις χώρες;
Οι περισσότεροι καπιταλιστές ήταν ενθουσιασμένοι με τις σχέσεις με Κίνα- Ρωσία -Ιράν καθώς οραματίζονταν νέες ευκαιρίες πέρα από τις υπάρχουσες και νέες πόρτες για κέρδη. Το να κάνει δουλειά με όλους είναι εγγενές χαρακτηριστικό της τουρκικής αστικής τάξης. Η εναλλακτική της ΕΕ και οι καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ από τη μια πλευρά, οι δουλειές με τη Ρωσία και την Κίνα από την άλλη. Αυτό που αγνοούν είναι ότι κόσμος ζει μια μεγάλη διαμάχη. Κάποια στιγμή χρειάζεται να γίνει μια επιλογή. Είναι φανερό ότι τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά ελεγχόμενα σήμερα. Η Τουρκική Ένωση Βιομηχανίας και Επιχειρήσεων λέει “Ποτέ δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τη Δύση, η εξωτερική μας πολιτική πρέπει ν’ αλλάξει”, ενώ η κυβέρνηση λέει “Έχουμε βάλει χρονικό όριο στις ΗΠΑ, θα βρούμε νέους συμμάχους αν τα πράγματα δεν αλλάξουν”. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτά είναι “τετριμμένα” ή σκέτη δημαγωγία.
Μπορεί πραγματικά η Τουρκία να αλλάξει άξονα;
Μπορεί ο γαμπρός (Μπεράτ Αλμπαϊράκ, ο υπουργός οικονομικών και γαμπρός του Ερντογάν) να ανακοινώσει αυτή την αλλαγή άξονα; Δεν νομίζω πως αυτό έχει βάση. Ωστόσο το παγκόσμιο σύστημα φέρει τόση ένταση που δε θα ήταν σοβαρή εκτίμηση να πούμε πως “δεν τρέχει τίποτε”. Θα ήταν παιδιάστικο να θεωρήσουμε πως ο τουρκικός καπιταλισμός μπορεί να προσφύγει σε αλλαγή άξονα μέσω διατάγματος από το ανάκτορο του Ερντογάν. Από αυτή την άποψη, οι παρεκκλίσεις της Τουρκίας μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε μεγάλο πόλεμο.
Χάνει η τουρκική λίρα αξία έναντι του δολαρίου λόγω αυτών των εντάσεων;
Η υποτίμηση είναι απλώς ένα αποτέλεσμα. Τα δομικά προβλήματα της τουρκικής οικονομίας είναι τα καθοριστικά. Αυτό θα γινόταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ωστόσο, κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν στην κοινωνία μια άποψη: τα πράγματα έφτασαν ως εδώ λόγω των λαθών στην εξωτερική πολιτική, ενώ η οικονομία ήταν σταθερή, ή από κυβερνητικής σκοπιάς ότι “μας κήρυξαν πόλεμο ενώ όλα ήταν καλά”. Υπήρχε μια μη βιώσιμη κατάσταση στην τουρκική οικονομία, που έφτασε τώρα στο απροχώρητο. Επίσης ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να βρει κάποια λύση παντού και πάντα. Κάποιοι συνδέουν το πρόβλημα με τα τουίτ του Τραμπ και τις δηλώσεις Ερντογάν. Φυσικά, όλα έχουν το ρόλο τους, αλλά ξεχνούν να ρωτήσουν τι είναι αυτό που κάνει την τουρκική οικονομία τόσο εύθραυστη, κι αυτή η διαμάχη εξυπηρετεί το σκοπό τους. Θέλουν το λαό να κάνει θυσίες με το επιχείρημα “Μας κήρυξαν τον πόλεμο”.
Υπάρχουν όμως ενδείξεις ότι θα αυξηθεί ο έλεγχος επί των καπιταλιστών…
Ο αριθμός των παιχτών στην αγορά γενικά μειώνεται σε τέτοιες περιόδους κρίσεων, μεγάλες αλλαγές ιδιοκτησίας παρατηρούνται και έντονη τάση μονοπώλησης των επιχειρήσεων. Ο έλεγχος της κίνησης του κεφαλαίου αναδύεται για να τρέξει αυτή τη διαδικασία. Κάποιοι κανόνες τίθενται και αυτοί που δεν τους υπακούν, αυτοί που δεν είναι αρκετά δυνατοί εξαλείφονται. Λέγοντας πως εξαλείφονται, εννοώ τίποτε δε θα συμβεί στους καπιταλιστές, οι αδύναμοι θα αποσυρθούν από κάποια πεδία, μπορεί να συρρικνωθούν αλλά θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Καθώς αποσύρονται, θα θεωρήσουν δεδομένα όσα κέρδισαν ως τώρα και θα ρίξουν το χρέος και τη ζημιά στο κράτος, κι έτσι στο λαό. Αυτοί που θα είναι αρκετά δυνατοί θα μεγαλώσουν κι άλλο μέσα στην κρίση. Εξάλλου η “κρίση” είναι μια μεγάλη ευκαιρία σφετερισμού του ψωμιού των εργαζόμενων. Ο πληθωρισμός είναι μια μέθοδος μετακίνησης πόρων από την εργατική τάξη, μετά από ένα σημείο θα δούμε μαζικές απολύσεις και φτηνότερη απασχόληση. Καθώς η κυβέρνηση θα διευκολύνει τις εταιρείες, το κόστος θα καλυφθεί με περικοπές των κοινωνικών υπηρεσιών όπως η παιδεία και η υγεία, με την επιβολή νέων φόρων στο λαό και με την αύξηση σε είδη βασικής ανάγκης.
Το “και τα αφεντικά κάνουν θυσίες” είναι ένας μεγάλος μύθος, η συρρίκνωση ή η αλλαγή πεδίου για αυτούς που λεηλάτησαν τη χώρα επί μακρόν δεν έχουν καμία σχέση μαζί μας. Πρέπει να δούμε το ζήτημα από τη σκοπιά των απροστάτευτων εργατών. Πρέπει να ενισχύσουμε την οργανωμένη πάλη και την αλληλεγγύη ενάντια στο υψηλό κόστος ζωής, την ανεργία και τους επιπλέον μηχανισμούς εκμετάλλευσης. ”
Μια πηγή του προβλήματος είναι ο αντιϊμπεριαλιστικός αγώνας. Η οικονομία της Τουρκίας ήταν εύθραυστη αλλά μια επίθεση από τις ΗΠΑ επίσης συζητείται..
Είχαμε προειδοποιήσει εδώ και καιρό ότι η ένταση ΗΠΑ-Τουρκίας θα έφτανε σε αυτό το σημείο: η ένταση με τις ΗΠΑ εντός αυτού του συστήματος είναι πολύ επικίνδυνη για την Τουρκία. Γιατί; Είναι επικίνδυνη γιατί η παρούσα κυβέρνηση οφείλει την ύπαρξή της στις ΗΠΑ, το λιγότερο. Είναι επικίνδυνη γιατί οι ΗΠΑ και άλλοι δυτικοί ιμπεριαλιστές έχουν απλωθεί σε όλα πεδία της στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας. Είναι επικίνδυνοι γιατί η κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη στην Τουρκία έχει βαθείς δεσμούς και σχέσεις με τις ΗΠΑ. Η σέχτα του Γκιουλέν που έκανε τη βρώμικη δουλειά των ΗΠΑ ήταν επίσημος ιδιοκτήτης της χώρας αυτής μέχρι χθες, όποιος τους άγγιζε καιγόταν. Γι’ αυτό λέμε ότι ο αντιϊμπεριαλιστικός αγώνας δεν μπορεί να χωριστεί σε κομμάτια. Δεν υπάρχει καλός και κακός ιμπεριαλισμός. Ο ιμπεριαλισμός είναι ένα παγκόσμιο σύστημα στηριγμένο στην ηγεμονία των μονοπωλίων. Είναι ανόητο να θεωρούμε πως μπορούμε να κινούμαστε παραπλεύρως του ιμπεριαλιστικού συστήματος όταν οι κεφαλαιοκράτες κυβερνούν την Τουρκία. Δείτε το παράδειγμα της Βενεζουέλας. Η οικονομία της Βενεζουέλας υποφέρει από δομικά προβλήματα. Ωστόσο το αδύνατο σημείο της Βενεζουέλας στη σύγκρουση με τις ΗΠΑ είναι ότι η βάση του καπιταλισμού δεν τερματίζεται από την αριστερή κυβέρνηση. Υπάρχει ακόμα μια ισχυρή και επιδραστική αστική τάξη στη Βενεζουέλα. Ο καπιταλισμός διαβρώνει τα πάντα. Είτε οι χώρες γίνονται ευάλωτες σε παρεμβάσεις ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών ή οι ίδιες δημιουργούν προβλήματα σε άλλους λαούς προσπαθώντας να αναδειχθούν στην ιμπεριαλιστική ιεραρχία. Για παράδειγμα, η πολιτική εξουσία στην Τουρκία προσπαθεί να εντείνει την παρουσία και τον παρεμβατισμό της στη Συρία την ίδια ώρα που ισχυρίζεται ότι είναι σε πόλεμο με τις ΗΠΑ και προσπαθεί να αναπτύξει σχέσεις με τη Ρωσία. Η Τουρκία ισχυρίζεται από τη μια ότι είναι θύμα ενώ παίζει το ρόλο ισχυρού θύτη από την άλλη. Προσπαθούν να μιλήσουν στα εθνικιστικά συναισθήματα των εκατομμυρίων φτωχών. Η μερική πάλη κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για απόκρυψη της αλήθειας δεν μπορεί να πετύχει. Τότε οι μπαρμπέρηδες θα αρνηθούν να κάνουν αμερικάνικα κουρέματα! Ένας πλήρης αγώνας θα έπρεπε να γίνει κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, και η αλλαγή του παρόντος κοινωνικού συστήματος είναι κλειδί για αυτό. Δεν μπορείς να προκαλείς τις ΗΠΑ ενώ μυστικά συναντιέσαι με το ΔΝΤ την ίδια ώρα. Αυτό δεν είναι συνεπές. Το πρόβλημα της Τουρκίας είναι η αστική τάξη. Η βάση του αμερικανισμού είναι αυτή η τάξη.
Τι πρέπει να γίνει; Τι προτείνει το ΤΚΡ;
Το ΤΚΡ σήμερα έκανε δήλωση σχετικά με την οικονομική κατάσταση. Η δήλωση μοιράζεται ως προκήρυξη στους εργάτες. Βλέπουμε το θέμα από τη σκοπιά των εργαζομένων. Θέλουν αυτοθυσία από τους ανθρώπους του μόχθου. Τι θυσία! Αυτοί που έσυραν την Τουρκία σε αυτό το σημείο φαίνονται, οι εργάτες, οι βιοτέχνες, οι φτωχοί αγρότες δεν έχουν καμία ευθύνη. Το μόνο τους λάθος είναι η ανοχή σε αυτή την κλοπή και ληστεία. Τώρα είναι η ώρα να ξυπνήσουμε. Η πάλη κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πρέπει να συνδυαστεί με πάλη κατά της κλοπής αυτού του συστήματος. Πρέπει να αναπτύξουμε μια γραμμή πάλης κατά της ανεργίας και του υψηλού κόστους ζωής υπογραμμίζοντας την εργατική κουλτούρα, την αντίσταση και την αλληλεγγύη. Το ΤΚΡ θα λάβει συγκεκριμένα βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Το κόμμα μας θα ολοκληρώσει μια μεγάλη οργανωτική μεταμόρφωση το Σεπτέμβρη. Γινόμαστε ένα πιο οργανωμένο κόμμα μέσα στην εργατική τάξη. Αν δεν πάρομε πρωτοβουλίες, ο φιλελευθερισμός κι ο εθνικισμός θα φέρουν την Τουρκία στην καταστροφή. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήσουμε αυτή τη χώρα και το λαό της αβοήθητους. Ναι λέμε με μεγάλη αυτοπεποίθηση και σίγουρα, αυτό το κοινωνικό σύστημα θα αλλάξει, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αυτοί που αντιδρούσαν σε αυτό πριν τις 24 Ιούνη (των εκλογών), τώρα ψάχνουν πανικόβλητοι καταφύγιο. Όμως εμείς του λέμε πως δεν υπάρχει ασφαλές λιμάνι στον καπιταλισμό. Αυτό δεν είναι ανόητα, ο σοσιαλισμός είναι η μόνη επιλογή αν ψάχνεις για ειρήνη με ισότητα και ελευθερία.

Θαύμα της Παναγίας η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών για τον Πάνο Καμμένο

Κατιούσα

Μπορεί αυτή τη φορά να μη δάκρυσε κάποια εικόνα για την Κοίηση της Θεοτόκου, είναι όμως να δακρύζει κανείς -κι όχι ακριβώς από συγκίνηση- με την επιβίωση Μεσαιωνικών αντιλήψεων όχι στον απλό λαό, αλλά σε υψηλό επίπεδο και στις γραμμές της κυβέρνησης.
Η Τουρκία αποφάσισε να απελευθερώσει τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς μέχρι να δικαστούν, κι εδώ κανονικά θα μπορούσαν να γίνουν διάφορες αναλύσεις ως προς το τι σημαίνει αυτή η κίνηση, τους λόγους που την υπαγόρευσαν, αν είναι κίνηση καλής θέλησης σε μια περίοδο που η τουρκική κυβέρνηση νιώθει στριμωγμένη λόγω των εξελίξεων με τη λίρα κοκ.
Όλα αυτά περισσεύουν όμως γιατί κανείς μας δεν είχε σκεφτεί πως είναι Δεκαπενταύγουστος -ή έστω παραμονές του. Κι ήρθε να μας το θυμίσει ο Πάνος Καμμένος ανεβάζοντας στο προφίλ του -αυτός κατά πάσα πιθανότητα, χωρίς να υπάρχει δάχτυλος του μικρού του γιου- μια εικόνα της Παναγίας της Απελευθερώτριας…

Ας μην ξεχνάμε πως τέτοιο καιρό πριν τρία χρόνια ψηφίστηκε από τη Βουλή, παραμονές Δεκαπενταύγουστου, και φυσικά και από τους ΑΝΕΛΛ του Καμμένου, το τρίτο μνημόνιο. Δεν ξέρουμε όμως αν υπάρχει η κατάλληλη εικόνα Αγίας ή Παναγίας για αυτήν την περίσταση και τι είχε ανεβάσει τότε ο Υπουργός Άμυνας…

Όταν ο Μαραντζίδης μαραίνεται για το Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ

Κατιούσα

Η αναγγελία της αποκατάστασης του Άρη Βελουχιώτη κι άλλων στελεχών του ΚΚΕ, καθώς και της κυκλοφορίας του αναθεωρημένου Α’ τόμου του Δοκιμίου ιστορίας του κόμματος, ήταν λογικό πως θα προκαλούσε πολλές συζητήσεις και ποικίλες αντιδράσεις. Πλάι σε όσους ασκούν και θα ασκήσουν καλόπιστη ή κακόπιστη, δίκαιη ή άδικη κριτική στην εισήγηση της ΚΕ στην Πανελλαδική συνδιάσκεψη για το θέμα, βρίσκονται όσοι απλώς περίμεναν με το δάχτυλο πάνω στο “repeat” την κατάλληλη αφορμή για να ξαναπαίξουν τη χιλιοπαιγμένη κασέτα του “σταλινικού” και “δογματικού” ΚΚΕ, χωρίς να ασχολούνται με μπαγκατέλες, όπως πχ. να τοποθετηθούν επακριβώς στα όσα αναφέρει το κείμενο, μπας και γίνουν πιστευτότεροι και στους μη εκ των προτέρων πεπεισμένους.
Αυτή τουλάχιστον την αίσθηση αποκομίσαμε από το άρθρο του εσχάτως συριζοφιλελέ Νίκου Μαραντζίδη, με τον τίτλο-που διεκδικεί δάφνες έμπνευσης και πρωτοτυπίας- “Ο Βελουχιώτης και η Εκκλησία του σταλινισμού”. Κι αυτό γιατί πέραν του ότι η λέξη “εκκλησία” και τα παράγωγά της εμφανίζονται 9 φορές στο κείμενο, ο συγγραφέας ούτε μισή φράση δεν αφιερώνει σε κριτική επί του περιεχομένου της εισήγησης, αναφέροντας ίσα-ίσα το “πιασάρικο” θέμα της αποκατάστασης Βελουχιώτη και των άλλων κομμουνιστών, προφανώς επειδή δε διάβασε τίποτε, άλλο, ούτε καν το ίδιο το σκεπτικό της εν λόγω αποκατάστασης. Αλλιώς θα ήξερε τουλάχιστον ότι το Δοκίμιο δεν καταπιάνεται μόνο με τις πρώτες δεκαετίες του κόμματος, αλλά επιχειρεί μια μελέτη της ανάδυσης του ελληνικού καπιταλισμού και των απαρχών του νεοελληνικού σχηματισμού αιώνες πριν ιδρυθεί ΚΚΕ ή ΣΕΚΕ.
Αυτό δεν τον εμποδίζει καθόλου βέβαια να αρχίσει το γνώριμο τροπάρι (για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς έναν “εκκλησιαστικό” όρο) για το ΚΚΕ που λειτουργεί σαν Εκκλησία, ιδιαίτερα σε ιστορικά θέματα, για τη σωτηρίας της ψυχής των κομμουνιστών. Είναι εκπληκτικό μάλιστα ότι ως παράδειγμα τέτοιας “εκκλησιαστικής” σχέσης με την ιστορία, αναφέρει στοιχεία που μόνο ως αξιέπαινα μπορούν να κριθούν: “Καμία άλλη κομματική οικογένεια  δεν έδωσε τόσο μεγάλο βάρος στην παρουσίαση του παρελθόντος και στην αφήγηση της ιστορίας. Σε κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν δημιουργήθηκαν «ιστορικά τμήματα» με τόση ισχυρή αίσθηση καθήκοντος συγγραφής της κομματικής ιστορίας.  Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν φρόντισε να εκδώσει τόσα βιβλία και να δημοσιεύσει τόσα άρθρα για την ιστορία του κόμματος.”
Συνεχίζει παρακάτω βέβαια με τη γκρίνια για το κομματικό αρχείο, παραβλέποντας σκόπιμα ότι κανένα άλλο κόμμα (για να μη μιλήσουμε για κρατικά αρχεία) δε δίνει τόσο εκτεταμένη-και συν τω χρόνω αυξανόμενη- πρόσβαση στα αρχεία του, τα οποία με πάρα πολύ κόπο έσωσε από φυσική καταστροφή πριν κάποια χρόνια. Ίσως βέβαια αυτό που ονειρεύεται είναι ένα κομματικό αρχείο αντίστοιχο με εκείνο του ΚΚΣΕ ή άλλων τέως ΚΚ της Ανατολικής Ευρώπης, πρακτικά προσβάσιμο μόνο σε αστούς ερευνητές πλέον (εξάλλου ο ίδιος έχει συγγράψει μαζί με τον Κ. Τσίβο σχετικό βιβλίο για τις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, βασισμένο σε τέτοιο αρχειακό υλικό) ή ακόμα-ακόμα ένα αρχείο που τμήματα του μοσχοπουλιούνται σε παλαιοπωλεία, όπως εκείνο του ΚΚ Ιταλίας. Σε όλες αυτές τις αιτιάσεις λανθάνει βέβαια ο ευσεβής πόθος του Μαραντζίδη και πολλών (τέως και νυν) ομοϊδεατών να μπορούν να έχουν άπαντες άποψη για την ιστορία του ΚΚΕ εκτός από τους ίδιους τους κομμουνιστές.
Παραμένοντας στα περί εκκλησίας βεβαίως, διερωτάται κανείς ποιες ακριβώς είναι και πόσο συχνά εξετάζουν αυτοκριτικά την ιστορία τους αυτές οι εκκλησίες με τις οποίες συγκρίνει το ΚΚΕ ο Μαραντζίδης. Γιατί η καθολική εκκλησία ας πούμε χρειάστηκε γύρω στα 359 χρόνια για να αποκαταστήσει το Γαλιλαίο το 1992, και πολλά περισσότερα για να ζητήσει δια στόματος Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ “συγγνώμη” για την Δ’ Σταυροφορία. Όσο για την ορθόδοξη, ομολογούμε ότι αυθόρμητα δε μας έρχεται τίποτε στο νου από άποψη αυτοκριτικής, ούτε καν για την καύση βιβλίων του νεοελληνικού διαφωτισμού ή την διαβόητη “Πατριαρχική διδασκαλία”, το μνημείο ραγιαδισμού που καλούσε τους υπηκόους του Σουλτάνου να κάτσουν στα αυγά τους.
Σε κάθε περίπτωση αν για κάτι είναι γνωστές οι εκκλησίες, αυτό είναι το δόγμα, δηλαδή μια απαράγραπτη αλήθεια που δεν αλλάζει και δεν αμφισβητείται στο χρόνο. Ο Μαραντζίδης ωστόσο από μόνος του ομολογεί, θεωρώντας το μάλιστα και αίτιο μομφής πως: “Αντίθετα πάντως απ’ ό,τι συχνά πιστεύεται, το ΚΚΕ κάθε άλλο παρά σταθερή θέση διατήρησε έναντι της δεκαετίας του ’40”. Για να συνεχίσει μετά ότι αποκατέστησε όψιμα τον Εμφύλιο και τους Βελουχιώτη και Ζαχαριάδη σταδιακά μετά το 1991, προβάλλοντας ως τότε τη “συμφιλιωτική” αφήγηση με επίκεντρο την εαμική εθνική αντίσταση. Σκόπιμα παραλείπει βέβαια να αναφέρει ότι αυτή η επιλογή του ΚΚΕ δε σχετίζεται μόνο με τις – αδιαμφισβήτητες πράγματι αλλαγές πολιτικής γραμμής, συνδεόμενες με την εξέλιξη της ιδεολογικής διαπάλης εντός κόμματος και στο διεθνές κίνημα-αλλά και με το γεγονός ότι αφενός ως τη μεταπολίτευση κανείς δε μιλούσε για την αντίσταση του ΕΑΜ παρά μόνο για να τη συκοφαντήσει, αφετέρου το αστικό κράτος είχε σε παρανομία το ΚΚΕ την ίδια περίοδο ενώ επισήμως ο εμφύλιος ήρθη μόλις το 1962. Είναι λογικό ασφαλώς οι αστοί και οι οργανικοί τους διανοούμενοι να λυσσάνε με την ανάδειξη της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης από το ΚΚΕ, που σπέρνει εφιάλτες ακόμα και σχεδόν 70 χρόνια μετά την ήττα της.
Εκεί που πραγματικά το πράγμα γίνεται φαιδρό, είναι όταν ο Μαραντζίδης εγκαλεί για “προπαγανδιστικό” και “αυτοδικαιωτικό” λόγο το ΚΚΕ όταν εξετάζει νηφάλια κι αυτοκριτικά την ιστορία του , καθώς ο μόνος μη προπαγανδιστικός λόγος είναι προφανώς η δικαίωση των ταγματασφαλιτών στο όνομα της “κόκκινης βίας”, στην οποία τόσο διακρίθηκαν ο ίδιος και ο (τέως) ομοϊδεάτης του Στάθης Καλύβας. Ειρωνεύεται μάλιστα ότι αυτή η “σωτηρία της ψυχής” δε θα βοηθήσει το κόμμα εκλογικά, προφανώς γιατί γνωρίζει μόνο την ψηφοθηρική χρήση της ιστορίας από τον τέως, αλλά ιδίως τον νυν πολιτικό του χώρο του Σύριζα, που από τη μια κάνει ό,τι μπορεί για να κλέψει από τη λάμψη του Βελουχιώτη, κι από την άλλη τον ξεκόβει από το κόμμα που τον ανέδειξε, θάβοντάς το.
Συνοψίζοντας, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται κανείς, άλλοτε οι κομμουνιστές είναι αντίχριστοι που καταστρέφουν τη θρησκεία μας, κι άλλοτε έχουν εγκαθιδρύσει μια κοσμική θρησκεία με δόγματα και εικονίσματα. Τα πάντα και τ’ανάποδά τους, ό,τι βολεύει τον καθένα, εν προκειμένω στο ποταμο-συριζαϊκό ακροατήριο που απευθύνεται ο συγγραφέας προκρίνεται η δεύτερη εκδοχή. Από μια άποψη βέβαια, είναι μάλλον τιμητικό να σε κατακρίνουν ως “Εκκλησία” οι ιεροκήρυκες του ανίερου. Εμείς δε θα διερωτηθούμε σε ποιον Θεό πιστεύει ο Νίκος Μαραντζίδης, εξάλλου η πολιτεία και το έργο του δίνουν εύγλωττα την απάντησή τους εδώ και χρόνια.

Τραμπούκικη εργοδοτική επίθεση στον πρόεδρο του Σωματείου των Εργαζομένων της Cosco

Κατιούσα

Την τραμπούκικη επίθεση μπράβων της εργοδοσίας ενάντια στον πρόεδρό του, Μάρκο Μπεκρή, καταγγέλλει το σωματείο των εργαζομένων στην COSCO.
Σύμφωνα με την καταγγελία του σωματείου, οι εργοδοτικοί μπράβοι με επικεφαλής το Βασίλη Παπαδόγγονα -όνομα και πράγμα για όσους θυμούνται την ιστορία του επιθέτου- επιτέθηκαν στον πρόεδρο την ώρα που αυτός ενημέρωνε τους εργαζόμενους για τις εξελίξεις στα ζητήματα που τους απασχολούν.
Το σωματείο δηλώνει πως δε θα ανεχτεί τους μηχανισμούς και τα τσιράκια της εργοδοσίας στο χώρο του λιμανιού και καλεί σε οργανωμένο, πιο αποφασιστικό κι ανυποχώρητο αγώνα για τη διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων με ανθρώπινους όρους που να ικανοποιούν τα στοιχειώδη αιτήματα των εργατών.
Ανακοινώσεις καταγγελίας των τραμπούκων και συμπαράστασης στους εργαζόμενους και το Μάρκο Μπεκρή που βρέθηκε στο στόχαστρο της επίθεσης εξέδωσαν το ΕΚ Πειραιά, το Συνδικάτο Εργαζομένων Μετάλλου και Ναυπηγικής Βιομηχανίας, το Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών, τα ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, ΠΕΕΜΑΓΕΝ, το Σωματείο Επαγγελματιών Οδηγών Αττικής και Βοιωτίας και η Δημοκρατική Ενότητα Λιμανιών.
Το βασικό μήνυμα είναι κοινό και σαφές: κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα, η τρομοκρατία δε θα περάσει. Θα την σπάσει ο μαζικός αγώνας των εργατών. Κι αυτό είναι που πρέπει να έχουν καθαρό στο μυαλό τους, να μην αφήνουν ούτε στιγμή εφησυχασμού, να συσπειρωθούν στο σωματείο τους και να βάλουν φρένο στις τραμπούκικες μεθόδους της εργοδοσίας και των τσιρακιών της.
Τίποτα δε χαρίζεται, τα πάντα κατακτιούνται με αγώνα!

Μισθοί - σμπαράλια και «ευελιξία» τσακίζουν τους εργαζόμενους

Αποκαλυπτική η επεξεργασία του «Ριζοσπάστη» για τις συνέπειες των αντεργατικών νόμων που ψηφίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια και τους οποίους διατηρεί και επεκτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Η μεγάλη μείωση του μέσου μισθού, που για την πλειοψηφία των εργαζομένων μεταφράζεται σε μισθούς πείνας, και η διεύρυνση των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της «αγοράς εργασίας» που διαμορφώθηκε με τους αντεργατικούς νόμους όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, και της σημερινής των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, ενώ συνεχίζονται και μετά απ' αυτή.
Τα στοιχεία που παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», όπως και το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν κατάργησε, ούτε σκοπεύει να καταργήσει κανέναν από τους αντεργατικούς μνημονιακούς νόμους, αποκαλύπτουν την κοροϊδία της «καθαρής εξόδου» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Το γεγονός εξάλλου ότι ακόμα και αυτή η πενιχρή αύξηση στον κατώτερο μισθό προβλέπεται να γίνει με νόμο των μνημονίων, χωρίς μάλιστα να καταργείται το αίσχος του «υποκατώτερου» μισθού, προδίδει ότι η «επόμενη μέρα» για τους εργαζόμενους θα είναι ίδια και χειρότερη με την προηγούμενη, αφού κι αυτοί που βρίσκουν δουλειά απασχολούνται με πολύ χειρότερους όρους απ' ότι πριν την κρίση.
Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να δουν οι εργαζόμενοι και τα προκλητικά πανηγύρια της κυβέρνησης, ότι με την πολιτική της για την απασχόληση και τη σχετική ανάκαμψη της οικονομίας η ανεργία έπεσε κάτω από το 20%, για πρώτη φορά μετά από εφτά χρόνια.

Eurokinissi

Από κινητοποίηση εργαζομένων στους ΟΤΑ, με αίτημα μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους

Μέσα από το ίδιο πρίσμα, όμως, πρέπει να δουν και τις υποσχέσεις της κυβέρνησης για «καλύτερες μέρες» στη «μεταμνημονιακή» εποχή, την ώρα που δεσμεύεται σε όλους τους τόνους ότι θα περιφρουρήσει τα κεκτημένα για το κεφάλαιο και δεν θα επιστρέψει καμιά επιστροφή στις «παθογένειες του παρελθόντος», όπως χαρακτηρίζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που «έγιναν καπνός» τα προηγούμενα χρόνια.
Μόνο η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων, σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την ίδια πολιτική και σε σύγκρουση με το σχεδιασμό και τη στρατηγική του κεφαλαίου, για αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των συνθηκών εργασίας, για κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων και ανάκτηση απωλειών, στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μπορεί να αποτελέσει σήμερα πραγματική διέξοδο.

Συμπεράσματα από τη σύγκριση των στοιχείων

Οπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ), που ενσωμάτωσε το Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ), την περίοδο 2011 - 2017 καταγράφεται συνεχής και μεγάλη αύξηση της μερικής απασχόλησης, ενώ αντίθετη πορεία ακολουθεί το ύψος των μισθών, με επίδραση στον μέσο μεικτό μισθό.
Στην επεξεργασία που ακολουθεί, συγκρίνουμε τον μήνα Ιούνη της περιόδου 2011 - 2017. Ο Ιούνης (με εξαίρεση το 2013) είναι ο μήνας με τα υψηλότερα ποσοστά συνολικής απασχόλησης (πλήρους και μερικής), ενώ η εικόνα δεν αλλάζει ουσιαστικά για τους υπόλοιπους μήνες. Τα στοιχεία αφορούν μισθωτούς στις λεγόμενες «κοινές επιχειρήσεις», που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων (εξαιρούνται τα οικοδομοτεχνικά έργα). Τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν είναι τα εξής:

1. Την περίοδο Ιούνης 2012 - Ιούνης 2017 οι θέσεις μερικής απασχόλησης αυξάνονται κατά 120%! Την ίδια περίοδο, η συνολική απασχόληση αυξάνεται κατά 43,5% (μέχρι και το 2011 είχαμε μείωση) και οι θέσεις πλήρους απασχόλησης κατά 26%.

Ενδεικτικό είναι και το εξής στοιχείο: Το 2011 η αναλογία των θέσεων πλήρους και μερικής απασχόλησης στο σύνολο της απασχόλησης ήταν περίπου 80% - 20% αντίστοιχα. Το 2017 η αναλογία αυτή γίνεται 70% - 30%. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ποσοστό των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης επί της συνολικής απασχόλησης είναι ακόμα μεγαλύτερο, καθώς στον υπολογισμό τους δεν περιλαμβάνονται οι θέσεις εκ περιτροπής απασχόλησης, που λόγω του τρόπου καταγραφής τους λογίζονται ως θέσεις πλήρους απασχόλησης.
Την κυριαρχία των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης επιβεβαιώνει και η εξέταση των στοιχείων του συστήματος «Εργάνη». Σύμφωνα με αυτά, οι προσλήψεις πλήρους απασχόλησης το 2013 αντιστοιχούσαν στο 53,85% επί του συνόλου των προσλήψεων, έναντι 46,15% των προσλήψεων μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης.
Τα επόμενα χρόνια καταγράφεται μια συνεχής μείωση των προσλήψεων πλήρους απασχόλησης, που το 2017 έφτασαν το 45,13%, έναντι 54,87% των προσλήψεων μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης. Σε ό,τι αφορά τα πιο πρόσφατα στοιχεία, για τον Ιούλη του 2018 οι προσλήψεις πλήρους απασχόλησης αποτέλεσαν το 45,31% επί των συνολικών προσλήψεων, οι προσλήψεις μερικής απασχόλησης το 41,43% και οι προσλήψεις εκ περιτροπής απασχόλησης το 13,26%. Το ισοζύγιο εξάλλου γι' αυτόν το μήνα ήταν αρνητικό, καθώς οι απολύσεις ήταν 8.610 περισσότερες από τις προσλήψεις.
Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν επίσης την αύξηση της προσωρινής απασχόλησης για έναν ακόμα μήνα, όπως προκύπτει από τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου που έληξαν. Ετσι, ενώ τον Ιούλη του 2013 είχαν λήξει περίπου 40.000 και το 2015 περίπου 63.000, τον Ιούλη του 2018 έληξαν 116.000 συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δηλαδή σχεδόν οι τριπλάσιες σε σχέση με το 2013 και οι διπλάσιες σε σχέση με το 2015...

2. Η πορεία των μισθών από το 2011 έως το 2017 είναι συνεχώς φθίνουσα, με έτος «ορόσημο» το 2012, οπότε με την ΠΥΣ 6/2012 καθιερώθηκε ο «υποκατώτερος» μισθός και επήλθε μείωση του κατώτερου μισθού κατά 32% και 22%. Ετσι, παρά την αύξηση της συνολικής απασχόλησης, τα στοιχεία του ΙΚΑ (και μετέπειτα ΕΦΚΑ) καταγράφουν μείωση της συνολικής μισθολογικής δαπάνης.

Συγκεκριμένα, τον Ιούνη του 2011 ο μέσος μεικτός μισθός της συνολικής απασχόλησης ήταν 1.230,5 ευρώ και τον Ιούνη του 2017 ήταν 905 ευρώ (μείωση 325,5 ευρώ ή 26,5%). Ειδικότερα, ο μέσος μισθός στις θέσεις πλήρους απασχόλησης μειώθηκε κατά 18,8% και ο μέσος μισθός στις θέσεις μερικής απασχόλησης μειώθηκε κατά 35%.
Σε ό,τι αφορά τη μισθολογική δαπάνη της συνολικής απασχόλησης, παρατηρείται το εξής: Η συνολική απασχόληση τον Ιούνη του 2011 ήταν 1.776.740 άτομα και η συνολική μισθολογική δαπάνη ήταν σχεδόν 2,18 δισ. ευρώ. Τον Ιούνη του 2017 η συνολική απασχόληση ήταν 2.277.379 εργαζόμενοι και η συνολική μισθολογική δαπάνη ήταν 2,06 δισ. ευρώ. Ετσι, ενώ η απασχόληση αυξήθηκε κατά 28,2%, η μισθολογική δαπάνη μειώθηκε κατά 5,5%, κάτι που δείχνει τα τεράστια περιθώρια κέρδους που διαμόρφωσε για το κεφάλαιο η αντεργατική νομοθεσία των περασμένων ετών, την οποία διατηρεί και επεκτείνει η σημερινή κυβέρνηση.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί το εξής: Η αρμόδια υπηρεσία του ΕΦΚΑ, στα στοιχεία που δίνει για το 2017, ισχυρίζεται ότι δεν είναι συγκρίσιμα με τα στοιχεία των προηγούμενων ετών γιατί το 2017 εντάχθηκαν νέες κατηγορίες ασφαλισμένων (π.χ. αυτοαπασχολούμενοι με δελτίο παροχής υπηρεσιών, που έχουν το πολύ 2 εργοδότες, δημόσιοι υπάλληλοι, έμμισθοι δικηγόροι με καινούργια πακέτα κάλυψης) και μεγάλες ομάδες ασφαλισμένων που δεν περιλαμβάνονταν τα προηγούμενα χρόνια στα στοιχεία του ΙΚΑ.
Η ένταξη αυτή, όμως, δεν αλλοιώνει, ούτε βέβαια αντιστρέφει τη γενική τάση, δηλαδή ότι η αύξηση της απασχόλησης συνοδεύεται από μείωση των μισθών και αύξηση των «ευέλικτων» μορφών εργασίας.

    

ΣΤΟΙΧΕΙΑ «ΗΛΙΟΣ»

Εως 500 ευρώ μεικτά για το 40,5% των συνταξιούχων

Τη λεηλασία των συντάξεων, σε βαθμό που να μην μπορούν να καλύψουν ούτε στοιχειώδεις ανάγκες, επιβεβαιώνουν τα στοιχεία του συστήματος «Ηλιος» για το Μάη του 2018. Οπως προκύπτει, από τις 2.825.105 κύριες συντάξεις, οι 1.142.749 (ποσοστό 40,5%) ήταν κάτω από 500 ευρώ μεικτά. Από αυτές, οι 604.572 ήταν συντάξεις γήρατος με μέσο όρο τα 372,06 ευρώ μεικτά, οι 396.037 συντάξεις θανάτου με μέσο όρο σύνταξης τα 334,39 ευρώ και οι 142.140 συντάξεις αναπηρικές με μέσο όρο σύνταξης τα 386,89 ευρώ. Η μέση κύρια σύνταξη το Μάη του 2018 διαμορφώθηκε στα 723,85 ευρώ μεικτά, η μέση επικουρική στα 172,10 ευρώ μεικτά και το μέσο μέρισμα των δημοσίων υπαλλήλων στα 97,92 ευρώ μεικτά. Αντίστοιχη ήταν η εικόνα των συντάξεων και για τον Απρίλη του 2018. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι από τον Απρίλη του 2015 έως τον Απρίλη του 2018 καταγράφεται μείωση των συνταξιούχων κατά 85 χιλιάδες, τάση που συνεχίζεται και το Μάη.

Κουκούλωμα

Γέμισαν πάλι τα σαββατοκυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων με αφιερώματα για το τι θα μπορούσε να έχει γίνει για την πρόσφατη τραγωδία στο Μάτι, για τα συστήματα που δεν εγκαταστάθηκαν (ή δεν εγκαταστάθηκαν σωστά), για τις υπηρεσίες που δεν στελεχώθηκαν, για το συντονισμό που δεν λειτούργησε και πάει λέγοντας. Βέβαια, τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι άγνωστο, εδώ και πολλούς μήνες. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να έχουν ρίξει μια ματιά στα όσα ειπώθηκαν στην ημερίδα που διοργάνωσε το ΚΚΕ σχεδόν δυο μήνες πριν την τραγωδία και την οποία όλοι μαζί «έθαψαν», στις Επερωτήσεις του ΚΚΕ στη Βουλή, τότε που τα κυβερνητικά στελέχη έλεγαν ότι δουλεύουν όλα «ρολόι», ή στις δεκάδες καταγγελίες των συνδικαλιστικών οργάνων των πυροσβεστών, των δασικών υπηρεσιών κ.ο.κ. Τίποτα απ' όλα αυτά όμως δεν ενδιέφερε τότε, όπως δεν ενδιαφέρει και τώρα, που επιχειρείται η «διαχείριση» του ζητήματος. Εκείνο που απασχολεί είναι, μέσα από τη γνωστή αντιπαράθεση περί «ικανών», «ανίκανων», «ανοργάνωτων» και πάει λέγοντας, να κουκουλώσουν τις διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων και της σημερινής, να κρύψουν το γεγονός ότι τα μέτρα για την προστασία του λαού ιεραρχούνται στον πάτο της πολιτικής τους και πάντα με τη λογική «κόστους - οφέλους» για τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Παράλληλα, πότε δείχνοντας τα αυθαίρετα και πότε τους μηχανισμούς «πολιτικής προστασίας» ως υπαίτιους, επιχειρούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, που προμηνύουν νέες τραγωδίες για το λαό. Αυτήν την επιχείρηση πρέπει να αποκρούσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

ΝΑΤΟικό «κομπολόι»

Βήμα βήμα προχωράνε οι σχεδιασμοί ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια, στο πλαίσιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», προκαλώντας ντόμινο επικίνδυνων εξελίξεων για τους λαούς της περιοχής.
Η έντονη «κινητικότητα» σε ό,τι αφορά τις διευθετήσεις ανάμεσα στη Σερβία και το ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο του Κοσσόβου, με μοχλό σε αυτήν τη φάση τις διαπραγματεύσεις για την ένταξή τους στην ΕΕ, τα σενάρια που πέφτουν στο τραπέζι για αλλαγή συνόρων, με ανεξέλεγκτες προεκτάσεις, αποτελούν επεισόδια των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή.
Στόχος είναι ο γεωστρατηγικός έλεγχος της Βαλκανικής, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, των αγορών, με τα μάτια στραμμένα κυρίως στη Ρωσία, αλλά και στην Κίνα, σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, που θέλουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν την επιρροή τους στην περιοχή.
Το χορό των σχετικών διευθετήσεων άνοιξε βέβαια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με τη ΝΑΤΟικής κοπής συμφωνία με την ΠΓΔΜ για την ένταξη της δεύτερης σε ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ενόψει μάλιστα του δημοψηφίσματος στη γείτονα τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, με πραγματικό ερώτημα την ένταξη ή όχι της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, λυτοί και δεμένοι έχουν πέσει για να προπαγανδίσουν το «ναι», ενώ στο παρασκήνιο εξελίσσονται κάθε είδους παρεμβάσεις.
Χάντρες στο ίδιο «κομπολόι» είναι και οι διευθετήσεις που τρέχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την Αλβανία, με βασικό επίδικο την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, τα σχέδια για εγκατάσταση αμερικανικής αεροπορικής βάσης στην Αλβανία, η κατάσταση που περιγράφεται ως «κρίσιμη» στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη κ.ά.
Στα σχέδια αυτά εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να παίξει το ρόλο του «σημαιοφόρου» ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, του «συμμάχου - κλειδί», όπως την χαρακτήρισε εκ νέου προχτές ο Αμερικανός πρέσβης, για την προώθηση των επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή.
Μετατρέποντας τη χώρα σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση εφόρμησης όσο και σε «δίαυλο επικοινωνίας» για να «τρέξουν» τα επικίνδυνα σχέδια. Πρωτοστατώντας στις ΝΑΤΟικής κοπής συμφωνίες, αναλαμβάνοντας διάφορες ΝΑΤΟικές «αποστολές», στήνοντας σχήματα εμπέδωσης της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας».
Οι ρόλοι αυτοί αποκτούν και νέο περιεχόμενο, στο φόντο της επιδείνωσης των σχέσεων ΗΠΑ - Τουρκίας και ΝΑΤΟ - Ρωσίας, που αντανακλώνται και στην ένταση των σχέσεων Ελλάδας - Ρωσίας.
Μέσα σ' αυτό το κουβάρι των ανταγωνισμών, που η κυβέρνηση μπλέκει βαθύτερα το λαό, τα αστικά επιτελεία διαβλέπουν «ευκαιρίες» για γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας, αξιοποιώντας το «κενό» που αφήνουν τα ρήγματα στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας. Οι «ευκαιρίες» όμως αυτές αφορούν την αστική τάξη, ενώ για το λαό προμηνύουν μόνο κινδύνους, περιπέτειες και βάσανα.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο κάθε γύρος τέτοιων ιμπεριαλιστικών «διευθετήσεων» όχι μόνο δεν εγγυάται την ειρήνη και την ασφάλεια, όπως ισχυρίζεται το ΝΑΤΟικό «αφήγημα» που αναμασά η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν επιλύει τα προβλήματα που άφησαν οι προηγούμενοι γύροι, όπως εν προκειμένω η ιμπεριαλιστική επέμβαση στα Βαλκάνια και η επαναχάραξη των συνόρων μετά τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, αλλά προετοιμάζει και τους επόμενους «γύρους» των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, που αποτελούν πηγή μεγάλων κινδύνων, «ταΐζουν» αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς, ενεργοποιούν σενάρια νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και αλλαγής συνόρων.
Οι εξελίξεις απαιτούν επαγρύπνηση και δράση από το λαό, από το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Να δυναμώσει η πάλη για την απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, το κλείσιμο των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για την ανατροπή του σάπιου συστήματος που γεννάει εκμετάλλευση και πολέμους.