Η «σοβιετική εισβολή» και «κατοχή» στο Αφγανιστάν

Η «σοβιετική εισβολή» και«κατοχή» στο Αφγανιστάν

Από herko στο Δεκ 30, 2018 Ιστορία

Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //

Στις 27 Δεκεμβρίου 1979 η Σοβιετική Ένωση, έπειτα από έκκληση της αφγανικής κυβέρνησης και υλοποιώντας το σύμφωνο βοήθειας που είχαν συνάψει ένα χρόνο πριν, σπεύδει σε βοήθεια της λαϊκής δημοκρατίας του Αφγανιστάν που δοκιμαζόταν από την αντεπαναστατική δράση των αστών, του θρησκευτικού κατεστημένου και του διεθνούς ιμπεριαλισμού (κυρίως του αμερικανικού).

Τελικά, με την καταλυτική συνδρομή των ΗΠΑ και με την αποχώρηση των σοβιετικών στις 15-φεβ-1989, θα επικρατήσουν οι μουτζαχεντίν (1992), οι οποίοι θα προχωρήσουν σε σφαγές χιλιάδων προοδευτικών ανθρώπων και θα επιβάλλουν στη χώρα ένα σκληρό και ανελέητο θεοκρατικό καθεστώς.

Η αποχώρηση της ΕΣΣΔ άνοιξε κυριολεκτικά την πιο «μαύρη σελίδα» στην ιστορία του Αφγανιστάν…

Ένα αρκετά διαδεδομένο επιχείρημα αντικομμουνιστικής ιστορικής διαστρέβλωσης αφορά το ζήτημα της λεγόμενης «σοβιετικής εισβολής» και «κατοχής» του Αφγανιστάν . Αυτό το επιχείρημα γνωρίζει ιδιαίτερη διάδοση μετά τις ιμπεριαλιστικές εισβολές των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κλπ.

Ας δούμε, όμως, ποια είναι τα γεγονότα. Το 1973 στο Αφγανιστάν πραγματοποιήθηκε αντιμοναρχικό στρατιωτικό κίνημα που έφερε στην εξουσία τον Νταούντ. Η κυβέρνηση υποσχέθηκε ένα πρόγραμμα αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά επί της ουσίας προχώρησε σε αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα που όξυναν την λαϊκή δυσαρέσκεια. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν, αποτέλεσε το βασικό οργανωτή των λαϊκών αγώνων. Αποκορύφωμα της όξυνσης της ταξικής πάλης ήταν τον Απρίλη του 1978 η υπό την καθοδήγηση του ΛΔΚΑ λαϊκή και στρατιωτική εξέγερση που ανέτρεψε την κυβέρνηση Νταούντ.

Αυτή είχε χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής αλλαγής, που, σύμφωνα με τους ηγέτες του ΛΔΚΑ, είχε ως «καθήκον να ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας». Το Αφγανιστάν ανακηρύχθηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία. Σε αυτήν την κατεύθυνση πάρθηκαν μια σειρά μέτρα: Πραγματοποιήθηκε αντιφεουδαρχική αγροτική μεταρρύθμιση, ξεκίνησε μάχη ενάντια στον αναλφαβητισμό (πάνω από το 90% των Αφγανών ήταν αναλφάβητοι), προσπάθεια να αντιμετωπισθούν οι τοπικισμοί και οι διαμάχες ανάμεσα στις εθνότητες, έβαλε πρόγραμμα εκβιομηχάνισης κ.λπ.

Αυτή η διαδικασία από την πρώτη στιγμή ήρθε σε αντίθεση με τους καπιταλιστές, φεουδάρχες, τον ισχυρό ισλαμικό κλήρο, τους τοπικούς φύλαρχους και αρχηγούς των καστών, αλλά και με τα διεθνή μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που έβλεπαν ότι η επανάσταση θα έβαζε εμπόδια στα στρατηγικής σημασίας συμφέροντά τους στη περιοχή. Έτσι πατώντας πάνω και σε λάθη που διεπράχθησαν από την κυβέρνηση του ΛΔΚΑ, αλλά και στη δυσκολία -υποκειμενική και αντικειμενική, εδραίωσης επαναστατικής εξουσίας, οργανώθηκαν ειδικά στην επαρχία αντεπαναστατικές ομάδες, στις οποίες επικεφαλής μπήκαν «μουλάδες» (μουσουλμάνοι κληρικοί) και τοπικοί φύλαρχοι – φεουδάρχες, οι οποίοι σχεδίασαν και εκτέλεσαν μεγάλες επιθέσεις με δολιοφθορές, δολοφονίες κ.λπ.

Η δράση αυτών των ομάδων βρήκε την άμεση υποστήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα των ΗΠΑ που μέσω των βάσεών τους στο Πακιστάν προωθούσαν όπλα και πολεμικό υλικό. Επίσης στέλνονταν από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη Μεγάλη Βρετανία χρήματα και βοήθεια προς τους «μουτζαχεντίν» – που χαρακτηρίστηκαν αργότερα από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν ως «μαχητές της ελευθερίας». Στην πακιστανική πόλη Πεσαβάρ στα σύνορα με το Αφγανιστάν , οργανώθηκαν πάνω από 30 στρατόπεδα εκπαίδευσης των «μουτζαχεντίν» από τις πακιστανικές ένοπλες δυνάμεις και Αμερικάνους πράκτορες.

Σε αυτές τις συνθήκες, στο τέλος του 1979, η κατάσταση στη χώρα ήταν τραγική και έτσι η αφγανική κυβέρνηση ζήτησε – βάσει του «Συμφώνου Βοήθειας» που είχαν υπογράψει πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν και της ΕΣΣΔ – την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της ΕΣΣΔ.

Ο πόλεμος κράτησε για 13 περίπου χρόνια. Στα πλαίσια της πολιτικής της Περεστρόικα αποφασίσθηκε η αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν το 1989. Τρία χρόνια αργότερα, το 1992, παρά την αντίσταση των προοδευτικών δυνάμεων, οι «μουτζαχεντιν» κατέλαβαν την πρωτεύουσα Καμπούλ, ανέτρεψαν την κυβέρνηση και πραγματοποίησαν απίστευτες σε έκταση σφαγές. 

Το 1996, το καθεστώς τον «μουτζαχεντίν» ανατράπηκε από τους «Ταλιμπάν». Ο τελευταίος Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν Νατζιμπουλάχ, που από το 1992 είχε ζητήσει άσυλο στα γραφεία του ΟΗΕ στην Καμπούλ, απαγχονίζεται σε κοινή θέα.

Το καθεστώς που επικράτησε στο Αφγανιστάν μετά το 1992 ξαναβύθισε τη χώρα στο σκοτάδι της καθυστέρησης, της φτώχειας, της φεουδαρχίας, στις τοπικές και εθνοτικές έριδες, παίρνοντας πίσω όλες τις κατακτήσεις και τα προοδευτικά βήματα που έγιναν την περίοδο 1978-1992 (δημόσια δωρεάν Παιδεία, δικαιώματα στη γυναίκα κ.λπ.) ενώ το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών της χώρας καταστράφηκε, το προσδόκιμο όριο ζωής υποχώρησε στα 44 έτη και η παιδική θνησιμότητα άγγιξε την αναλογία 164 / 1000.

Θυμίζουμε πως οι -αντιτιθέμενες, εθνοτικές ομάδες στο Αφγανιστάν είναι πάνω από πενήντα, οι Παστούν (42%) οι Τατζίκοι -που μιλάνε τα περσικά (27%), οι Χαζάροι (8%) οι Ουζμπέκοι (9%) οι Αϊμάκοι (4%) οι Τουρκομάνοι/Τουρκμένοι (3%) οι Βαλούχοι (2%) και πολλές άλλες (Κιργίσιοι, Πασάγοι, Νουριστάνοι, Άραβες, Μπραχούι, Παμίροι, Γκουρτζάρ, κλπ ~4%).

Αυτό που συνέβη στο Αφγανιστάν, μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, φαίνεται και από την ανατροπή της πληθυσμιακής ισορροπίας, μετά τις βίαιες / αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών παρότι οι Αφγανοί πρόσφυγες στο Πακιστάν ξεπέρασαν τα τρία εκατομμύρια και στο Ιράν σχεδόν τα δυόμισι: μια φυσιολογική επί πολλά χρόνια δημογραφία, ξαφνικά εκτινάσσεται, από τα ~12.000.000 σε πάνω από 30.000.000 !

Οι αντιδραστικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν δεν ήταν εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, όπως τους παρουσίασε η αστική προπαγάνδα, αλλά δυνάμεις που αντιστάθηκαν στην πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας υπό την καθοδήγηση της λαϊκής επαναστατικής εξουσίας. Η επικράτηση των αντιδραστικών δυνάμεων ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της στήριξης του ιμπεριαλισμού.

Όπως, άλλωστε, αποκαλύπτει σε συνέντευξή του ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ επί Προεδρίας Τζίμι Κάρτερ, Ζίμπιγκνιου Μπρεζίνσκι: «Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, η CIA άρχισε να βοηθά τους Μουτζαχεντίν μέσα στο 1980, δηλαδή, μετά την εισβολή του σοβιετικού στρατού στο Αφγανιστάν , στις 24 Δεκέμβρη 1979. Αλλά στην πραγματικότητα, όπως κρατήθηκε μυστικά έως τώρα, τα πράγματα έγιναν τελείως διαφορετικά. Στην πραγματικότητα, ήταν 3 Ιούλη του 1979, όταν ο πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε το πρώτο διάταγμα για μυστική βοήθεια στους αντίπαλους του φιλο-σοβιετικού καθεστώτος στην Καμπούλ. Εκείνη ακριβώς τη μέρα, έγραψα ένα σημείωμα στον πρόεδρο όπου εξηγούσα πως κατά τη γνώμη μου αυτή η βοήθεια θα προκαλέσει την επέμβαση του σοβιετικού στρατού».

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν αρχικά δεν πήρε χαρακτήρα ανοικτής ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής εισβολής με την άμεση συμμετοχή των ιμπεριαλιστών – αυτό έγινε αργότερα – (μετά την προβοκάτσια της 9^ης Σεπτέμβρη …Μπιν Λάντεν κλπ) που αποτελεί τη συνέχεια της ανείπωτης τραγωδίας των λαών της περιοχής.

Φαντάσματα κάτω από μπούργκες

Η πρακτική της δημόσιας εκτέλεσης γυναικών διά λιθοβολισμού στο «ελεύθερο και δημοκρατικό» Αφγανιστάν καλά κρατεί … «Ο φιλιππικός των μουλάδων, που ακούγεται από κάμποσα μεγάφωνα, αντηχεί στα γύρω χαλάσματα. Το πλήθος συνεχίζει να ‘ρχεται από κάθε γωνιά της πόλης. Παρά τις ενισχυμένες γραμμές των δυνάμεων διατήρησης της τάξης, μια ασυγκράτητη αναταραχή (…) στο γρασίδι, οπλισμένοι Ταλιμπάν δουλεύουν με ζήλο και υπερβολικό ενθουσιασμό. Τα λιγοστά κορμιά που ταλαντεύονται εδώ κι εκεί στην άκρη ενός σχοινιού, μαρτυρούν πως οι εκτελέσεις ξεκίνησαν». |>Γιασμίνα Χάντρα (Μοχάμεντ Μολεσεχούλ), «Τα χελιδόνια της Καμπούλ» εκδ «Καστανιώτης»<|

Στο Αφγανιστάν έχουν ανοίξει κάποια σχολεία. Αλλά, σύμφωνα με τη «Γιούνισεφ», το 60% των κοριτσιών κάτω από τα 11 έτη – πάνω από 1 εκατομμύριο – δεν πάνε ποτέ σ’ αυτά. Από τα 5 εκατομμύρια παιδιά που παρακολουθούν μαθήματα, τα κορίτσια μόλις και μετά βίας φθάνουν το 35%, σύμφωνα με μάλλον υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας. Την ίδια ώρα, η κοινωνική καθυστέρηση και η σχεδόν καθολική απαγόρευση παροχής ιατρικής εκπαίδευσης σε γυναίκες στο Αφγανιστάν οδηγούν στα χειρότερα ποσοστά μητρικής θνησιμότητας στον κόσμο: 160/10.000, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

Εμείς σταματάμε εδώ, με την επισήμανση ότι η περίπτωση του Αφγανιστάν αποτελεί πηγή για σημαντικά διδάγματα και συμπεράσματα, του επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ειδικά σήμερα που το αστικό κράτος ξαναγράφει την ιστορία στα μέτρα του…

[1979] γράφει: … «η επανάσταση είναι δημιούργημα της ταξικής πάλης»

_________________________________________________________________________

Πηγή Ριζοσπάστης

βλ & |>εδώ<|

Έτσι είναι και σε όποιον αρέσει – Δικαιοσύνη για το Ζακ

Μαρία Παρέντη

Για τους μισούς αστυνομικούς, που ενεπλάκησαν στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, προτείνεται η βαρύτερη πειθαρχική ποινή που μπορεί να επιβληθεί σε αστυνομικό, αυτή της απόταξης. Για τους υπόλοιπους η επιβολή της αργίας, με το ερώτημα της απόλυσης. (Απορίας άξιον, το πόσοι έσπευσαν στο σημειο για έναν άνθρωπο ημιθανή). Επιπλέον, μηνύθηκαν από την οικογένεια, οι μεν πρώτοι ως άμεσοι αυτουργοί της ανθρωποκτονίας και για τέλεση βασανιστηρίων, ενώ οι υπόλοιποι για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία. Έτσι είναι και σε όποιον αρέσει. Δικαιοσύνη για το Ζακ.- 

Παύλος Παυλίδης & B-movies – ” Ένα αλλιώτικο παιδάκι
” Στίχοι – Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Μαρίνα Δανέζη
Οι B-Movies είναι οι:
Αποστόλης Δεληγιάννης (μπάσο)
Ορέστης Μπενέκας (πλήκτρα, loops, vocals)
Δημήτρης Οικονόμου (τύμπανα)
Αλέκος Βουλγαράκης (ηλεκτρική κιθάρα)
Μίξη – Παραγωγή τραγουδιού: Χρήστος Λαϊνάς
Στίχοι:
Όσους κλωτσάνε με μανία μπρος στα μάτια μας
τον πληγωμένο κι αβοήθητο εαυτό τους
τους περιμένει ένα φίδι μες στον ύπνο τους
έχει τρυπώσει ήδη μέσα στ’ όνειρο τους.
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
βάφουν με αίματα τα χέρια ως τους αγκώνες τους
κι ύστερα πλένουνε τα πεζοδρόμιά τους.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
απόψε λέω ν’ ανατινάξω την καρδιά μου.
Όσους κοιτάζουν παγωμένα και αδιάφορα
ένα παιδί που απλά δεν ήταν το δικό τους
τους περιμένει ένα φίδι στο σαλόνι τους
έχει στοιχειώσει ξαφνικά το σπιτικό τους.
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
ανασηκώσαν πάλι αδιάφορα τους ώμους τους
και επιστρέψαν ένας ένας στη δουλειά τους.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
φυσάει μέσα μου ένα όμορφο αεράκι
χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
τρομάζουνε γιατί είσαι αλλιώτικο παιδάκι.
Είναι οι ίδιοι που χλευάζουν μπρος στα μάτια μας
κάποιον που είναι έτοιμος να πέσει στο κενό τους
γαβγίζουν “πέσε” και όπως τρέχουνε τα σάλια τους
στέκονται ακίνητοι μπροστά στο κινητό τους.
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
στη λερωμένη τους φωλιά ανακραυγάζοντες
διαρρηγνύουν με οργή τα ιμάτιά τους.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
δεν είμαι άγγελος και ίσως μου αξίζει
που μες στην έρημο των πόλεων η ψυχή μου
κάτω απ’ τον ήλιο διψασμένη τριγυρίζει.
Μα ίσως η δίψα μου μια μέρα να μαζέψει
τα μαύρα σύννεφα του κόσμου και πριν φύγω
ν’ αστράψει μέσα στην ψυχή μου και να βρέξει
και να ξεπλύνει αυτή τη θλίψη έστω για λίγο.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω αυτή τη νύχτα μόνος
αν τα αλλιώτικα παιδιά είναι παιδιά μου
αν είμαι θύμα ή αν είμαι δολοφόνος.
Έχουνε φράξει από χρόνια τον ορίζοντα
με σύρματα κι αγκάθια οι νομοθέτες
κι όλο μας φέρνουν με φορεία στα επείγοντα
με πρόσωπα σκισμένα τους δραπέτες
κι όπως κοιτάμε προς το μέρος που κοιτάζανε
τα πρόσωπά μας όλο μοιάζει να κοιτάμε
που μας κοιτούν με απορία τόσο επίμονα
που δεν αντέχουμε και τους χαμογελάμε
μα αν γελάσουνε κι αυτοί τότε αλίμονο
είχαμε πάντα τόσα πράγματα να πούμε
για όλα αυτά που εμείς ποτέ μας δεν τολμήσαμε
για όσα τι κρίμα ούτε τώρα εδώ τολμούμε.

Το Facebook «προγραμματίζει» τη σκέψη των ανθρώπων!

Μονοπώλια ανταλλάσσουν προσωπικά δεδομένα που συλλέγουν οι «δωρεάν» υπηρεσίες τους – Τα μονοπώλια δε προσφέρουν ποτέ και τίποτα δωρεάν

Το σκάνδαλο «Cambridge Analytica», δηλαδή η αξιοποίηση από την ομώνυμη εταιρεία προσωπικών δεδομένων 87 εκατομμυρίων χρηστών του «Facebook», με σκοπό την πολιτική και κοινωνική χειραγώγησή τους

και ειδικότερα την υποστήριξη της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, είχε κάνει αίσθηση την περασμένη άνοιξη, έως ένα βαθμό λόγω και της πολιτικής πλευράς του «σκανδάλου».

Αντίθετα, η πρόσφατη αποκάλυψη της ανταλλαγής έναντι αύξησης των διαφημιστικών κερδών προσωπικών δεδομένων των χρηστών του «Facebook», που οι ίδιοι είχαν ορίσει ρητώς ως κρυφά, πέρασε με πολύ λιγότερη δημοσιότητα.

Το «Facebook» και όλα τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) δεν είναι πλατφόρμες επικοινωνίας που προσφέρουν «δωρεάν» κάποιοι καλοί άνθρωποι, αλλά μηχανισμοί συλλογής πληροφοριών από τρίτους και κυρίως από τα ίδια τα ΜΚΔ.

Κανένα μονοπώλιο δεν δίνει κάτι πραγματικά δωρεάν, χωρίς αντίκρισμα.

Οι αποδέκτες των υποτιθέμενων «δωρεάν» υπηρεσιών του «Facebook» και των άλλων ΜΚΔ χρησιμοποιούνται απ’ αυτά, γίνονται οι ίδιοι το προϊόν, που πουλάνε τα μονοπώλια σε πολλούς και διάφορους ενδιαφερόμενους.

Δεν ήξεραν

Μετά από δημοσίευμα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», το «Facebook» παραδέχτηκε ότι έως το 2017 έδινε πρόσβαση σε άλλα μονοπώλια, όπως η «Amazon», το «Netflix», το «Spotify» και η «Microsoft», αλλά και στη Βασιλική Τράπεζα του Καναδά, σε δεδομένα των χρηστών του, μεταξύ των οποίων και σε εκείνα που είχαν επιλέξει ως κρυφά.

Οι εταιρείες – αποδέκτες δήλωσαν ότι τάχα δεν έκαναν χρήση αυτής της πρόσβασης, ή έκαναν χρήση μόνο με βάση τα δικαιώματα που τους έδωσαν οι χρήστες, μερικές μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι δεν γνώριζαν καν ότι είχαν τέτοια πρόσβαση!

Το ίδιο το «Facebook» ισχυρίστηκε ότι η πρόσβαση γινόταν με τη συναίνεση των χρηστών του, όταν αποδέχονταν την ταυτοποίησή τους απ’ αυτό, μέσω της εφαρμογής των συνεργατών του.

Μερικά από τα είδη πληροφοριών που συλλέγει το «Facebook» από τους χρήστες του

Η αμερικανική εφημερίδα έγραψε ότι ήρθε σε επαφή με 50 πρώην υπαλλήλους του «Facebook» και μελέτησε εκατοντάδες εσωτερικά έγγραφα της εταιρείας, απ’ όπου μεταξύ άλλων προέκυψε ότι συνολικά 150 εταιρείες (και οι ίδιοι οι «Τάιμς»!) επωφελήθηκαν από τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών.

Η «Amazon», σύμφωνα με το δημοσίευμα, μπόρεσε να αποκτήσει προσωπικά δεδομένα και μέσω των «φίλων» των χρηστών του «Facebook», παρακολουθώντας τις ροές των αναρτήσεών τους.

Αλλά και η «Bing», η μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο της «Microsoft», προσάρμοζε τα αποτελέσματα που έδινε στους χρήστες του «Facebook» (δηλαδή την εικόνα του ψηφιακού κόσμου), με βάση τις αναρτήσεις των φίλων τους.

Το «Facebook» έκανε γνωστό ότι ήδη από το 2014 είχε διακόψει την υπηρεσία που επέτρεπε την παρακολούθηση των δημόσιων πληροφοριών που αναρτούν οι «φίλοι» των χρηστών του, αλλά το σχετικό λογισμικό παρέμεινε στους υπολογιστές του, επιτρέποντας στις συνεργαζόμενες εταιρείες να έχουν πρόσβαση.

«Αέρας κοπανιστός»

Μέσω της ευρείας πρόσβασης που έδινε στα προσωπικά δεδομένα των χρηστών του σε άλλες εταιρείες, το «Facebook» εξασφάλιζε τη συνεργασία τους, διεύρυνε τις δυνατότητες για αύξηση των χρηστών του και κατ’ επέκταση τις δυνατότητες αύξησης των διαφημιστικών κερδών του.

Είναι πιθανόν οι νέες αποκαλύψεις να μη γίνονταν αν, ιδίως μετά το «σκάνδαλο Cambridge Analytica», δεν είχε αυξηθεί και ο εσωτερικός πόλεμος των μετόχων του «Facebook»,

που βλέπουν να χάνουν από την πτώση της μετοχής της εταιρείας, εξαιτίας των αλλεπάλληλων κρουσμάτων αναξιοπιστίας και γι’ αυτό επιζητούν την αλλαγή του Μαρκ Ζούκερμπεργκ από τη διεύθυνση της εταιρείας.

Με το νέο «σκάνδαλο» αποδείχτηκε περίτρανα ότι όλα τα μέτρα προστασίας των προσωπικών δεδομένων, οι δυνατότητες που δίνουν τα ΜΚΔ στους χρήστες τους να αποκρύπτουν προσωπικά δεδομένα τους, είναι «αέρας κοπανιστός».

Το ίδιο το «Facebook» και τα άλλα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) είναι που εκμεταλλεύονται πρώτα απ’ όλους και σε μόνιμη βάση τις πληροφορίες που σκοπίμως ή άθελά τους, με άμεσο, αλλά κυρίως με έμμεσο τρόπο αναρτούν τα δισεκατομμύρια των χρηστών τους στις σελίδες τους.

Ό,τι αναρτήσουν οι χρήστες, ό,τι μπορούν να συνάγουν για την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά τους από την παραμικρή κίνηση που κάνουν μέσα από τις σελίδες τους, τα ΜΚΔ θα την αξιοποιήσουν απευθείας, θα την πουλήσουν σε τρίτους, θα την ανταλλάξουν με άλλα μονοπώλια για να έχουν μεγαλύτερα κέρδη από διαφημίσεις και άλλες πηγές εσόδων.

Προγραμματισμός

Τα ΜΚΔ είναι μεγάλοι αμερικανικοί μονοπωλιακοί όμιλοι και απ’ αυτό καθορίζεται ο πραγματικός τους χαρακτήρας.

Κάθε πληροφορία που δίνουν οι χρήστες καταγράφεται, κωδικοποιείται, φυλάσσεται και γίνεται αντικείμενο πολλαπλής και επαναλαμβανόμενης επεξεργασίας σε μεγάλες βάσεις δεδομένων, που είτε βρίσκονται στις ΗΠΑ είτε ελέγχονται από αυτές.

Με τις «παραδοσιακές» μεθόδους ήταν απλά αδύνατο να γίνει τέτοια συγκέντρωση και αξιοποίηση πληροφοριών.

Οι πληροφορίες διατηρούνται στο διηνεκές, ακόμη κι αν «διαγραφούν» από τους χρήστες, παρά τις διαβεβαιώσεις των εταιρειών για το αντίθετο.

Πριν από ένα χρόνο και κάτι, μιλώντας σε φοιτητές ο πρώην αντιπρόεδρος του «Facebook» είχε σημειώσει πως τα ΜΚΔ:

«Διαβρώνουν τα βασικά θεμέλια του τρόπου συμπεριφοράς των ανθρώπων. […] Δεν το καταλαβαίνετε αλλά σας προγραμματίζουν […] Όμως τώρα πρέπει να αποφασίσετε πόσα είστε διατεθειμένοι να παραχωρήσετε, πόση από τη διανοητική σας ανεξαρτησία»,

υπογραμμίζοντας πως ο ίδιος δεν θέλει να υφίσταται «προγραμματισμό» και για τον λόγο αυτό δεν χρησιμοποιεί αυτήν την «αηδία» – όπως χαρακτήρισε το «Facebook» – και δεν επιτρέπει ούτε στα παιδιά του να το χρησιμοποιούν!

Σήμερα τα ΜΚΔ παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση, στον «προγραμματισμό» της κοινής γνώμης, στην επικοινωνία, στην ενημέρωση, στην προσωπικότητα του ατόμου.

Η ευρεία διάδοσή τους έχει επιφέρει μεγάλες αλλαγές και αυτό το γνωρίζουν κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, κρατικές υπηρεσίες που τα αξιοποιούν πολύπλευρα.

Τα ΜΚΔ επιτρέπουν στις αρχές να γνωρίζουν εκ των προτέρων το συναίσθημα των διαφωνούντων και να παίρνουν προληπτικά μέτρα. Αποτελούν σημαντικό μηχανισμό χειραγώγησης και «πλύσης εγκεφάλου».

Τα κανάλια ειδήσεων του «Facebook» και οι ειδήσεις των χρηστών που προβάλλει, στη βάση της «εξατομίκευσής» τους, διαμορφώνουν την εικόνα της πραγματικότητας που το μονοπώλιο θέλει να παρουσιάσει ως πραγματική.

Δωρεάν χαφιέδες

Η απευθείας πρόσβαση της NSA (Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας των ΗΠΑ) στα συστήματα των ΜΚΔ είναι δεδομένη, ενώ υπάρχουν αναφορές πως οι μυστικές υπηρεσίες συμμετείχαν στον σχεδιασμό και στη χρηματοδότησή τους στα πρώτα τους βήματα.

Οι διωκτικές αρχές – και στην Ελλάδα – συχνά υπερηφανεύονται για το πώς αξιοποίησαν το «Facebook» ή άλλα ΜΚΔ στην αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας», στην πάταξη της εγκληματικότητας κ.ο.κ.

Στη συλλογή προσωπικών δεδομένων, ως «παράρτημα» των ΜΚΔ και της «Google» χρησιμοποιούνται και οι κάθε λογής «δωρεάν» εφαρμογές για «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα.

Οι εφαρμογές αυτές δεν κατασκευάζονται από κάποιους οπαδούς του ελεύθερου λογισμικού που τις διαθέτουν δωρεάν για το γενικό καλό.

Κατασκευάζονται από μικρές οι μεγαλύτερες εταιρείες και προσφέρονται δωρεάν ως δόλωμα για τη συλλογή προσωπικών δεδομένων που καταλήγουν στα μονοπώλια και τις κρατικές υπηρεσίες.

Ας το έχει κανείς υπόψη του αυτό την επόμενη φορά που κατά την εγκατάσταση μιας εφαρμογής για κινητό, αυτή θα ζητήσει πρόσβαση στις επαφές του, στις φωτογραφίες, στον αποθηκευτικό χώρο και κάθε λογής άλλη αδικαιολόγητη ή τυπικά δικαιολογημένη – με βάση τη λειτουργία της εφαρμογής – πρόσβαση.

Κάποιοι πληρώνουν αυτούς που κατασκευάζουν αυτές τις εφαρμογές…

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή και προσεκτική χρήση» των ΜΚΔ.

Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει καθένας που σκέφτεται να τα χρησιμοποιήσει ή τα χρησιμοποιεί ήδη, είναι αν θέλει να χρησιμοποιηθεί ο ίδιος απ’ αυτά.

Αν θέλει να παραδώσει «στο πιάτο» την προσωπικότητά του στα μονοπώλια για να την εμπορεύονται και στις κρατικές υπηρεσίες για να τον έχουν υπό έλεγχο, να τους δίνει δυνατότητες να τον χειραγωγήσουν παρουσιάζοντας μια στρεβλή ή λειψή εικόνα της επικαιρότητας και γενικότερα της πραγματικότητας.

Αν θέλει να επικοινωνεί με τους δικούς τους όρους, μέσα από τα δικά τους κανάλια, ή να έχει περισσότερες και πιο ουσιαστικές άμεσες σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.

Η πραγματική μάχη δίνεται με την καθημερινή, ζωντανή επαφήστους χώρους δουλειάς, σπουδών, κατοικίας, εκεί που μπορούν να σφυρηλατηθούν πραγματικοί δεσμοί αγώνα και συλλογικής δράσης.

Αξιοποιούμε κάθε δυνατότητα που μας δίνει η τεχνολογική εξέλιξη, αλλά προφυλασσόμαστε από τους κινδύνους που κρύβουν διάφορες ευκολίες και «δωρεάν» υπηρεσίες.

Δεν ξεχνάμε ούτε στιγμή την ταξική φύση των ΜΚΔ, που έχουν φτιάξει και λειτουργούν τα μονοπώλια.

Μαρκησία ντε Πομπαντούρ – Η πρώτη αστή βασιλική ερωμένη

Κατιούσα

Μπορεί να καθιερώθηκε ως το αρχέτυπο της βασιλικής μαιτρέσας, η Ζαν Αντουανέτ Πουασόν, γνωστότερη ως μαρκησία ντε Πομπαντούρ, ήταν πολλά περισσότερα από ερωμένη του Λουδοβίκου ΙΕ’. Γέννημα θρέμμα της αναδυόμενης αστικής τάξης, η Πομπαντούρ συμμεριζόταν και προώθησε την ιδεολογία της, αναδεικνυόμενη σε προστάτιδα του διαφωτισμού και επιφανών εκπροσώπων της. Έχοντας έντονο ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στη Γαλλία, αντιλήφθηκε το τέλμα της μοναρχίας, προσπαθώντας να πάρει σειρά πρωτοβουλιών για την ενίσχυσή της. Η αποτυχία των επιλογών της δεν ήταν απλά δείγμα ανεπαρκών προσωπικών ικανοτήτων, αλλά οιωνός για την τελικά μακροπρόθεσμα αδύνατη ειρηνική συνύπαρξη, πολλώ δε μάλλον συνεργασία αστών και παλαιού καθεστώτος.
Γεννήθηκε στις 29 Δεκέμβρη του 1721 και καταγόταν από οικογένεια τραπεζιτών. Ο πατέρας της, ως αχυράνθρωπος δυο ακόμα ισχυρότερων τραπεζιτών, ενεπλάκη σε οικονομικό σκάνδαλο και αναγκάστηκε να δραπετεύσει από τη Γαλλία για να γλιτώσει τη σύλληψη το 1725. Την ανατροφή της Ζαν και του αδελφού της ανέλαβε ο εραστής της μητέρας τους Σαρλ – Φρανσουά λε Νορμάν ντε Τουρνεά, που για κάποιους βιογράφους ήταν και βιολογικός πατέρας της Πομπαντούρ.
Η Ζαν έλαβε καλή μόρφωση στις Ουρσουλίνες του Πουασί κι αργότερα παρακολούθησε ιδιωτικά μαθήματα φωνητικής και υποκριτικής. Στα 9 της χρόνια ένα μέντιουμ προφήτευσε πως θα γινόταν ερωμένη του βασιλιά και για να την ευχαριστήσει η Πομπαντούρ αργότερα της άφησε ένα ποσό στη διαθήκη της.
Στα 19 της παντρεύτηκε το φοροεισπράκτορα Σαρλ – Γκιγιώμ Λε Νορμάν ντ’Ετιόλ με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά, τον Σαρλ, που πέθανε μικρός και την Αλεξαντρίν. Ο στόχος της να γνωρίσει το Λουδοβίκο ΙΕ’ διευκολύνθηκε από το γεγονός πως το οικόπεδο του συζύγου της συνόρευε με τις κυνηγετικές εκτάσεις του μονάρχη. Ήταν δείγμα κοινωνικών αλλαγών το γεγονός πως η Πομπαντούρ γινόταν η πρώτη αστή επίσημη ερωμένη βασιλιά στη γαλλική ιστορία. Σύντομα η Ζαν εγκατέλειψε το σύζυγό της κι εγκαταστάθηκε μαζί με την κόρη της στις Βερσαλλίες, όπου ανακηρύχθηκε «μαρκησία ντε Πομπαντούρ».
Η Πομπαντούρ αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ενέργειάς της στην προστασία των γραμμάτων και των τέχνων, ενώ φρόντισε να αποκαταστήσει και τον αδερφό της Αμπέλ, που διορίστηκε διευθυντής των βασιλικών κτισμάτων. Μαζί με εκείνον και το βασιλιά έχτισαν σειρά κτιρίων, όπως τη Στρατιωτική Ακαδημία, το Μικρό Τριανόν στις Βερσαλίες, το κάστρο του Μπελβί, τη σημερινή Πλας ντε λα Κονκόρντ στο Παρίσι και πολλά ακόμα. Παράλληλα, υπήρξε μαικήνας φιλοσόφων όπως ο Βολταίρος και ο Ντιντερό, αλλά και εκδότρια της Εγκυκλοπαίδειας.
Μετά το θάνατό της ο Βολταίρος σημείωνε: «Πενθώ για κείνη από ευγνωμοσύνη…Γεννήθηκε ειλικρινής, αγαπούσε το βασιλιά για αυτό που ήταν, είχε καλοσύνη στην ψυχή και δικαιοσύνη στην καρδιά, όλα αυτά δεν τα συναντάς κάθε μέρα».
Ο λαός βέβαια δε συμμεριζόταν αυτούς τους διθυράμβους, αγανακτώντας με τις σπατάλες και την πολυτέλεια της βασιλικής αυλής, της οποίας η Πομπαντούρ ήταν το κατεξοχήν σύμβολο. Αν και αποτελεί αντικείμενο διαμάχης η έκταση της  πολιτικής επιρροής της στο Λουδοβίκο ΙΕ’, με κάποιους να θεωρούν πως ο πρωταγωνιστικός ρόλος που της αποδίδεται είναι περισσότερο κατασκεύασμα μετεπαναστατικών αντιμοναρχικών συγγραφέων που ήθελαν να παρουσιάσουν τους μονάρχες ως υποχείρια γυναικών, είναι σαφές πως συμμετείχε στη λήψη αποφάσεων με τον ένα ή άλλο τρόπο. Έκανε ό,τι μπορούσε για να προωθήσει τους ευνοούμενούς της στην κυβέρνηση, ιδίως τον δούκα ντε Σουαζέλ. Ο ίδιος πρωταγωνίστησε στην προσέγγιση της Γαλλίας με τον παλιό εχθρό της την Αυστρία, ενάντια στα γερμανικά προτεσταντικά πριγκηπάτα. Η συμμαχία αυτή δεν ήταν επιτυχής, και έληξε μετά την καταστροφική για τη Γαλλία έκβαση του Επταετούς Πολέμου (1755 – 1764), ο οποίος σήμανε την εμπλοκή των σημαντικότερων δυνάμεων της εποχής πλην της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στην Ευρώπη οι Αυστρογάλλοι υποχώρησαν ενάντια στο βασιλιά Φρειδερίκο το Μέγα της Πρωσίας, ενώ στην Αμερική οι Βρετανοί εκδίωκαν τους Γάλλους από τον Καναδά. Η ήττα αυτή αποδόθηκε και στην Πομπαντούρ, η οποία έπεσε σε μελαγχολία και αποσύρθηκε από τα κοινά. Πέθανε λίγο μετά το τέλος του πολέμου, το 1764, πιθανόν από καρκίνο του πνεύμονα, στο διαμέρισμά της στις Βερσαλλίες.

Ο σημερινός δρόμος ανάπτυξης ακυρώνει τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν να ζήσει ο λαός πολύ καλύτερα

Η ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση του ΤΕΕ με θέμα «Συνταγματική Αναθεώρηση και Βιώσιμη Ανάπτυξη»

INTIME NEWS

Σε εκδήλωση που διοργάνωσε στις 19/12 το Τεχνικό Επιμελητήριο, υπό την αιγίδα του Προεδρείου της Βουλής και με θέμα «Συνταγματική Αναθεώρηση και Βιώσιμη Ανάπτυξη», μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Στην εκδήλωση έγιναν επίσης τοποθετήσεις από τον πρόεδρο της Βουλής, τον πρωθυπουργό, τον Κυρ. Μητσοτάκη και την Φ. Γεννηματά.
Ακολουθεί η ομιλία του Μ. Παπαδόπουλου.

***

Βλέποντας το θέμα της σημερινής εκδήλωσης ένας νέος απόφοιτος του Πολυτεχνείου που ψάχνει για δουλειά, ένας συνάδελφος που έφυγε ήδη αναγκαστικά στο εξωτερικό, ένας μισθωτός μηχανικός με «μπλοκάκι», που δουλεύει χωρίς ωράριο και κατοχυρωμένα δικαιώματα, δίκαια θα μας ρωτούσε σε ποια ανάπτυξη αναφερόμαστε. Με άλλα λόγια: Ανάπτυξη για ποιον; Θέτουμε από την αρχή αυτό το ερώτημα, γιατί οι γενικόλογες διακηρύξεις για μία ανάπτυξη που θα σέβεται το περιβάλλον, την πολιτιστική κληρονομιά και τις ανάγκες των μελλοντικών γενεών δεν επιτρέπεται να συσκοτίσουν το γεγονός ότι πρόκειται για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Πρόκειται για έναν δρόμο ανάπτυξης που θυσιάζει κοινωνικές ανάγκες για να ανακάμψει και να αυξηθεί το καπιταλιστικό κέρδος.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ ήταν σαφής όταν εξηγούσε σε άρθρο του ότι η παλαιότερη έννοια της «αειφόρου ανάπτυξης», που υπάρχει στο Σύνταγμα, πρέπει να αντικατασταθεί με τη σύγχρονη έννοια της «βιώσιμης ανάπτυξης», επειδή ο παλιός όρος δεν ήταν αρκετά σαφής σχετικά με την κρατική υποχρέωση της προστασίας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων.

Οσες προοδευτικές διακηρύξεις κι αν προστεθούν στο υπάρχον Σύνταγμα, δεν μεταβάλλουν τον χαρακτήρα του

Η αλήθεια είναι ότι όσες γενικόλογες προοδευτικές διακηρύξεις ήδη υπάρχουν στο Σύνταγμα, όσες νέες κι αν προσθέσουμε, δεν μπορούν να μεταβάλουν ουσιαστικά τον χαρακτήρα ενός Συντάγματος που υπηρετεί αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης.
Μια σειρά από παλαιότερες, γενικόλογα προοδευτικές συνταγματικές διακηρύξεις έχουν σήμερα ήδη καταντήσει ένα «άδειο πουκάμισο» και συχνά υπονομεύονται στη συνέχεια από εξειδικευμένους αντιδραστικούς νόμους.
Στο Σύνταγμα αναφέρεται ήδη το δικαίωμα στην εργασία και στην κατοικία. Κάντε μια απλή σύγκριση με την πραγματική ζωή, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τα ελαστικά ωράρια, τους μισθούς πείνας, τον ΕΝΦΙΑ, τις κατασχέσεις.
Στο Σύνταγμα υπάρχει αναφορά στην προστασία του περιβάλλοντος. Στην πραγματικότητα, ο λαός πνίγεται στη Μάνδρα και καίγεται στο Μάτι, ο Σαρωνικός γίνεται βούρκος, η Θεσσαλονίκη μένει πέντε μέρες χωρίς νερό. Στην πραγματική ζωή δεν αποτελούν κρατική προτεραιότητα η πρόληψη, η εκπαίδευση, η ενημέρωση των κατοίκων, οι αναγκαίες υποδομές για την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών.
Προτεραιότητα της κυβέρνησης, με γνώμονα τα κέρδη των ομίλων, αποτελούν η εμπορευματοποίηση της γης, του αιγιαλού, των δασικών εκτάσεων, οι επενδύσεις που φέρνουν τα καζίνο στο Ελληνικό. Προτεραιότητα αποτελεί η «πράσινη οικονομία», που συνοδεύεται με «πράσινους» φόρους, «μαύρες» εργασιακές σχέσεις, πανάκριβο ηλεκτρικό ρεύμα, υπονόμευση της αξιοποίησης του εγχώριου λιγνίτη, αθρόες εισαγωγές εξοπλισμού για ΑΠΕ, ώστε να βρουν κερδοφόρα διέξοδο τα λιμνάζοντα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια κάποιων ομίλων. Προτεραιότητα αποτελούν οι διαδικασίες αδειοδότησης fast track, με συνεχείς απλοποιήσεις και εκπτώσεις στους όρους που αφορούν τον περιορισμό των αρνητικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Προτεραιότητα αποτελεί η κυβερνητική διανομή των εγχώριων ενεργειακών πηγών, των υδρογονανθράκων σε ξένους και εγχώριους ομίλους, υπονομεύοντας τη δυνατότητα των επόμενων γενεών να στηρίξουν έναν διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.
Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης με γνώμονα το κέρδος δεν οδηγεί στην κοινωνική πρόοδο. Αρνείται τα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους και υπόσχεται μόνο κάποιες ευκαιρίες για τους λίγους που θα αντέξουν στον ανελέητο ανταγωνισμό. Η αστική πολιτική οικονομία τολμά να χαρακτηρίζει τους εργαζόμενους, που παράγουν τον πλούτο, «κόστος» για την παραγωγή και να περιγράφει ως «οικονομική ελευθερία» τη μισθωτή σκλαβιά.
Ο ΣΕΒ έφτασε να διαφωνεί ακόμη και με την ελάχιστη γενική αύξηση του σημερινού άθλιου κατώτατου μισθού, ώστε να διαφυλαχτεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Στην ουσία ο σημερινός δρόμος ανάπτυξης ακυρώνει τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν να ζήσει ο λαός πολύ καλύτερα. Δεν μπορούμε να μιλάμε για «βιώσιμη ανάπτυξη» σε μία κοινωνία όπου οι εργαζόμενοι παράγουν και οι μεγαλομέτοχοι αποφασίζουν για τους στόχους και την οργάνωση της παραγωγής. Σήμερα, στην εποχή της λεγόμενης «4ης Βιομηχανικής Επανάστασης», υπάρχουν όλες οι τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες ώστε η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας να αξιοποιηθεί προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας. Αρκεί να υπάρξει ριζική αλλαγή πορείας, να πάρει ο λαός στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας, για να υπάρξει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός της παραγωγής με γνώμονα το σύνολο των αναγκών της κοινωνίας.
Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να διασφαλίσει ανάπτυξη που να ανταποκρίνεται στις λαϊκές ανάγκες, δηλαδή να έχουν όλοι δουλειά χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να απολαμβάνουν καλύτερο επίπεδο ζωής με υψηλού επιπέδου, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία.

Οι ριζοσπαστικές προτάσεις του ΚΚΕ μπορούν να αποτελέσουν αιχμές της λαϊκής αντεπίθεσης

Το ΚΚΕ δεν περιμένει φυσικά κάποια μεγάλη μέρα, αγωνίζεται καθημερινά για να ανοίξει ο δρόμος προς την κοινωνική απελευθέρωση, ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.
Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει πραγματικά προοδευτικό Σύνταγμα στο πλαίσιο της σημερινής αντιδραστικής εξουσίας του κεφαλαίου. Ομως, οι ριζοσπαστικές προτάσεις που καταθέσαμε για τη νέα συνταγματική αναθεώρηση μπορούν να αποτελέσουν αιχμές της λαϊκής αντεπίθεσης, αιχμές των αγώνων για να ικανοποιηθούν οι κοινωνικές ανάγκες.
Ενδεικτικά, αναφέρω το ζήτημα της τροποποίησης του άρθρου 107 του Συντάγματος, ώστε ο ορυκτός πλούτος, οι υδρογονάνθρακες και γενικότερα οι ενεργειακές πηγές, το νερό, ο αιγιαλός, οι λίμνες, οι αρχαιολογικοί χώροι, να μην μπορούν να παραχωρηθούν για εκμετάλλευση σε τρίτους και να αποτελούν ιδιοκτησία του κράτους.
Παράλληλα με την προστασία του δημόσιου πλούτου και του περιβάλλοντος, αγωνιζόμαστε για τη διεύρυνση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων. Προτείνουμε να κατοχυρωθεί συνταγματικά ότι η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια δεν πρέπει να αποτελούν εμπορεύματα και πως η Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να αποτελεί αποκλειστική υποχρέωση του κράτους. Απαιτούμε την κατάργηση των προνομίων του ξένου και εφοπλιστικού κεφαλαίου και να αρθεί κάθε περιορισμός στις συλλογικές διαπραγματεύσεις από Υπουργικές Αποφάσεις. Απαιτούμε να υπάρξει απαγόρευση της επιστράτευσης των απεργών και κάθε περιορισμού που υπάρχει σήμερα στο δικαίωμα της απεργίας. Προτείνουμε τη συνταγματική κατοχύρωση της υποχρέωσης του κράτους να εξασφαλίσει τους αναγκαίους οικονομικούς πόρους στους ΟΤΑ.
Σε μια εποχή που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχθεί σε σημαιοφόρο των σχεδίων του ΝΑΤΟ στην περιοχή και η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει στρατιωτικός στόχος στην περίπτωση μιας γενικότερης πολεμικής αναμέτρησης στην περιοχή, εμείς απαιτούμε την κατάργηση του άρθρου 28, που επιτρέπει την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ξένα κέντρα, την κατάργηση των παραγράφων του άρθρου 27 που επιτρέπουν τη διέλευση ξένων στρατευμάτων και τη μεταβολή των ορίων του ελληνικού κράτους. Απαιτούμε να μην επιτρέπονται η απόκτηση και η παραμονή πυρηνικών όπλων στη χώρα μας. Και πιστεύουμε πως όσοι κόπτονται ειλικρινά για την προστασία του περιβάλλοντος και γενικότερα για τη ζωή του λαού, δεν μπορούν να αδιαφορούν για τη μεταφορά βαρέων όπλων και την επέκταση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη χώρα μας.
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε όλες τις σχετικές προτάσεις μας, που στοχεύουν να ανοίξει αγωνιστικά ο δρόμος για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας.

Η κυβέρνηση δεν τολμά να προχωρήσει ούτε σε υπερώριμες αλλαγές αστικού εκσυγχρονισμού

Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι δεν αποτελεί μονόδρομο ο σημερινός δρόμος ανάπτυξης, που γεννά ανασφάλεια, εκμετάλλευση, φτώχεια. Που προκαλεί περιοδικά όλο και βαθύτερες κρίσεις στην οικονομία. Αυτός ο δρόμος καταστρέφει το περιβάλλον και στη συνέχεια εμπορεύεται την προστασία του.
Ολα αυτά προσπαθεί να κρύψει το επικοινωνιακό αφήγημα της κυβέρνησης, που υπόσχεται μια μακρά, ανέφελη και κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη για όλους. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ο φόβος της αστικής τάξης σε όλη την ΕΕ είναι έκδηλος από τη νέα επιβράδυνση της οικονομίας στις ΗΠΑ και στην Ευρωζώνη, την έκρηξη της λαϊκής δυσαρέσκειας στη Γαλλία, τις σφοδρές αντιθέσεις στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, το Brexit.
Ο,τι κι αν λέγεται προπαγανδιστικά, κανένα αστικό μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να ματαιώσει τις συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης σε ΕΕ και την εκδήλωση της επερχόμενης νέας κρίσης, από το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Το βλέπουμε ήδη με διάφορες μορφές, από τα υπερχρεωμένα κράτη μέχρι τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζικών ομίλων της ΕΕ.
Γι' αυτό και η αστική πολιτική παίρνει προληπτικά τα μέτρα της για να μην κλονιστεί η εξουσία του κεφαλαίου. Πίσω από τα ψευδεπίγραφα συνθήματα της κυβέρνησης για «εμβάθυνση της δημοκρατίας» κρύβονται οι αντιδραστικές προτάσεις της για να διασφαλιστεί ότι θα συνεχίζεται η εφαρμογή αντιλαϊκής πολιτικής όσο κι αν αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια. Αυτήν την αντιδραστική κατεύθυνση της σταθεροποίησης στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων υπηρετούν οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Προεδρία της Δημοκρατίας και για την εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας, όπως και της ΝΔ για τους αδιάκοπους τετραετείς κοινοβουλευτικούς κύκλους. Την ίδια κατεύθυνση συνταγματικής κατοχύρωσης της πολιτικής των μνημονίων κρύβουν οι κυβερνητικές προτάσεις που αποδέχονται την ανταποδοτικότητα στην Κοινωνική Ασφάλιση και προτείνουν «δημόσιο έλεγχο» στα δίκτυα του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας, για να υπάρχει ένας αξιόπιστος κρατικός «τροχονόμος» που θα εγγυάται τον ανταγωνισμό των ομίλων στην «απελευθερωμένη» αγορά.
Και αποτελεί πραγματικά πρόκληση να μιλά η κυβέρνηση για «τομή στη δημοκρατία», όταν δεν τολμά να προχωρήσει αποφασιστικά ακόμα και σε υπερώριμες αλλαγές αστικού εκσυγχρονισμού, όπως είναι η πλήρης κατάργηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών, ο πλήρης διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας, η κατοχύρωση της απλής ανόθευτης αναλογικής στις εκλογές. Στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση συγκλίνουν σήμερα σε όλα τα βασικά θέματα η κυβέρνηση και η ΝΔ, και αυτό προσπαθούν να κρύψουν με την κάλπικη αντιπαράθεσή τους. Συμφωνούν στην πολιτική που υλοποιήθηκε με τα μνημόνια, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην «απελευθέρωση» της αγοράς στρατηγικών τομέων της οικονομίας, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Πίσω από την κριτική της ΝΔ για «ανικανότητα» και «αριστερή ιδεοληψία» του ΣΥΡΙΖΑ κρύβεται η πολιτική αμηχανία της για το ότι η κυβέρνηση λαμβάνει τα εύσημα από τις ΗΠΑ, την Κομισιόν και την εγχώρια άρχουσα τάξη, αφού προωθεί αποτελεσματικά την αντιλαϊκή πολιτική.
Κατηγορεί η ΝΔ τον ΣΥΡΙΖΑ για τη διατήρηση του άρθρου 16, που έχει καταντήσει σήμερα «άδειο πουκάμισο». Εχουν προχωρήσει ήδη οι κατευθύνσεις της Μπολόνια, που αποσυνδέουν το ακαδημαϊκό πτυχίο από το επάγγελμα και το μετατρέπουν σε διαβατήριο συνεχών εξετάσεων και αξιολόγησης από το κεφάλαιο. Εχουν προχωρήσει η επιχειρηματική λειτουργία των κρατικών πανεπιστημίων και τα επί πληρωμή μεταπτυχιακά προγράμματα. Αναγνωρίζονται επαγγελματικά δικαιώματα στους απόφοιτους ιδιωτικών κολεγίων διετών και τριετών σπουδών. Η έρευνα για το περιβάλλον μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τους ίδιους ομίλους που ευθύνονται για τη ρύπανση. Τι απέμεινε, λοιπόν, από τον δημόσιο χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης;

Ο λαός έχει τη δύναμη να ξεφύγει από τον σημερινό βάλτο

Εμείς επιμένουμε: Υπάρχει άλλος δρόμος! Ο λαός έχει τη δύναμη να ξεφύγει από τον σημερινό βάλτο ενός σάπιου συστήματος, όπου πίσω από τις συνταγματικές διακηρύξεις για την τυπική ισότητα των πολιτών κρύβεται η βαθιά ουσιαστική ανισότητα ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν τις βιομηχανικές μονάδες, τις τράπεζες, τις ποδοσφαιρικές ομάδες, και στη μεγάλη πλειοψηφία, δηλαδή στα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Ο λαός μπορεί να γίνει πραγματικά κυρίαρχος και να αποκτήσει την ιδιοκτησία του πλούτου που παράγει. Ο λαός έχει το δικαίωμα να παλεύει σε αυτήν την κατεύθυνση και τη δύναμη να διαμορφώσει προϋποθέσεις για μία νέα, ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας. Μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με την άμεση συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων, μέσα από Γενικές Συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, μέσα από εκλεγμένους, ανακλητούς αντιπροσώπους σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.
Ο λαός έχει τη δύναμη και θα αποδείξει ότι η δικτατορία του κεφαλαίου δεν αποτελεί τον τερματικό σταθμό της Ιστορίας. Ο αγώνας των εργαζομένων θα ανοίξει το δρόμο της ανάπτυξης με γνώμονα το σύνολο των αναγκών της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 2019

1. Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εύχεται καλή και αγωνιστική χρονιά στους εργατοϋπαλλήλους, στους ανέργους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φτωχούς αγρότες, στους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, στους Ελληνες εργαζόμενους σε άλλες χώρες, στους πρόσφυγες και μετανάστες, που ζουν μόνιμα ή παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας.

Το 2019, που εγκαινιάζει τον νέο αιώνα ζωής και δράσης του ΚΚΕ, μπορεί να αποτελέσει μια χρονιά αποφασιστικής ισχυροποίησης του ΚΚΕ. Αυτό είναι που μπορεί να κάνει την πραγματική διαφορά για τον λαό, για το κίνημά του, για το σήμερα και το αύριο.
Η χρονιά που φεύγει πρόσφερε πλούσια πείρα για το ότι τα αδιέξοδα του συστήματος, οι τεράστιες αντιθέσεις του, δεν μπορούν να επιλυθούν προς όφελος των λαών, από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που υπηρετούν τον βάρβαρο καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Δεν αποκλείεται μια νέα, πιο βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση, ενώ ήδη βρισκόμαστε μπροστά σε επικίνδυνες γεωπολιτικές εξελίξεις, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

2. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί να κρύψει αυτήν τη σκληρή - για τον λαό - πραγματικότητα, την οποία, άλλωστε, συνδιαμορφώνει με την πολιτική της. Γι' αυτόν το λόγο χρησιμοποιεί ψευδεπίγραφα συνθήματα για «δίκαιη ανάπτυξη», «νέα εποχή», για «ειρήνη και σταθερότητα», που δήθεν υπηρετεί η εξωτερική της πολιτική.

Η «νέα εποχή» δεν καταργεί κανέναν από τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους, δεν ανατρέπει τις δεσμεύσεις για ματωμένα πλεονάσματα, δεν ακυρώνει την ασφυκτική επιτροπεία, που είναι υποχρεωτική για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Το ακριβώς αντίθετο. Η διαιώνιση και κλιμάκωση της εργασιακής ζούγκλας, της φοροληστείας, των πλειστηριασμών, της υποβάθμισης - ακόμη και κρίσιμων για την ανθρώπινη ζωή - κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, είναι το «προαπαιτούμενο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην οποία ορκίζονται όλα τα άλλα κόμματα. Είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να στηριχτούν οι επενδύσεις και τα κέρδη του κεφαλαίου, το οποίο απολαμβάνει ακόμη περισσότερα προνόμια, όπως αποδεικνύει και ο φετινός κρατικός προϋπολογισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να επέστρεψε, έστω και ασθενικά, δεν επέστρεψαν όμως οι τεράστιες απώλειες, που είχαν οι εργαζόμενοι, ο λαός στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων. Η επιστροφή ενός ελάχιστου μέρους από την τεράστια ληστεία σε βάρος του λαού, με τη μορφή «μερισμάτων» και «επιδομάτων» προς την ακραία φτώχεια, «ανακύκλωσης της ανεργίας», δεν είναι ένδειξη κοινωνικής ευαισθησίας. Είναι το «καρότο», για να αποσπάσουν την ανοχή του λαού στη διαιώνιση της σημερινής βαρβαρότητας, να ρίξουν στα τάρταρα τις απαιτήσεις του, να τον κάνουν να συμβιβαστεί με τα «ελάχιστα». Ούτε κι αυτά.

3. Η φτώχεια και η εκμετάλλευση, πάνω μάλιστα στην «κινούμενη άμμο» των ανησυχητικών εξελίξεων στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομία, είναι η μία όψη του νομίσματος, όπου στην άλλη βρίσκεται η όξυνση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πρωτοστατεί στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, για χάρη των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου. Μετατρέπει τη χώρα σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Αναβαθμίζει τις σχέσεις με κράτη - δολοφόνους, όπως το Ισραήλ. Δαπανά 4 δισ. ευρώ για ΝΑΤΟικές δαπάνες. Στην προσπάθειά της να ξεπλύνει τον ιμπεριαλισμό, λανσάρει την πολιτική της με συνθήματα ενάντια στον εθνικισμό, υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών. Φτάνει σε σημείο ανυπέρβλητου θράσους να επικαλείται τους ηρωικούς αγώνες του λαού μας.
«Κερασάκι στην τούρτα» αυτής της πολιτικής ήταν η «συμφωνία των Πρεσπών», που διατηρεί το σπέρμα του αλυτρωτισμού, ενισχύοντας τον εθνικισμό και από τις δύο μεριές των συνόρων. Αυτή η συμφωνία συνάφθηκε για να χωθούν οι λαοί των Δυτικών Βαλκανίων στους ιμπεριαλιστικούς «λάκκους των λεόντων» των ΝΑΤΟ - ΕΕ, να αποδυναμωθεί η αντίστοιχη επιρροή άλλων κέντρων, όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη και την ασφάλεια στους λαούς, όπως ισχυρίζονται η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού δόγματος. Είναι μια πολιτική γραμμή, που στρέφεται σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να βυθίσει τη χώρα μας βαθύτερα μέσα στους αιματηρούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Η όξυνση της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο και την Κύπρο, με την ανοχή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνει την παραπάνω εκτίμηση.

4. Η πάλη για την αναπλήρωση των απωλειών στο εισόδημα και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μαζί με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στις επεμβάσεις, στη συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σχεδιασμούς, πρέπει να μπουν στην προμετωπίδα του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Πρέπει ταυτόχρονα να αποτελέσουν κριτήριο ψήφου για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις σε όλες τις επερχόμενες εκλογικές μάχες:
Για να καταδικαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε τον συνεχιστή της αντιλαϊκής πολιτικής των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, προσπαθώντας παράλληλα να δώσει «αριστερή» νομιμοποίηση στα μνημόνια, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ.
Για να μη δοθεί άφεση αμαρτιών στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που επιδιώκουν να αναβαπτιστούν στη λαϊκή συνείδηση, αξιοποιώντας τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να απομονωθεί η Χρυσή Αυγή, να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό, που πρέπει να είναι αγώνας ενάντια στις αιτίες που τους τρέφουν.
Τα άλλα κόμματα, παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές, συμφωνούν στη βασική «γραμμή πλεύσης». Προσπαθούν να κρύψουν τη σύγκλισή τους, οξύνοντας την αντιπαράθεση και τους κάλπικους καβγάδες, φτιάχνοντας ψευδεπίγραφα δίπολα, όπως «πρόοδος - συντήρηση», όπως ακριβώς έκαναν παλιότερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μέχρι που έφτασαν να συγκυβερνούν.

5. Για να δυναμώσουν η ελπίδα, η εργατική - λαϊκή αντεπίθεση, χρειάζεται ένα ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΠΑΝΤΟΥ: Στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στους Δήμους και τις Περιφέρειες.

Ενα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα είναι στήριγμα στους αγώνες του λαού. Θα στείλει αισιόδοξο μήνυμα στις προσπάθειες που κάνουν Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα σε άλλες χώρες, για να οργανώσουν την εργατική - λαϊκή πάλη.
Αλλωστε, η αντιλαϊκή στρατηγική και η υλοποίησή της έχουν εξίσου τη σφραγίδα των κυβερνήσεων, της ΕΕ, των τοπικών αρχών, που στηρίζουν τους σημερινούς «μονόδρομους» και εχθρεύονται τα λαϊκά δικαιώματα. Οι τραγικές καταστροφές στο Μάτι και τη Μάνδρα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συνυπευθυνότητας. Δεν είναι όμως το μόνο.
Απευθυνόμαστε με θάρρος σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, σε αγωνιστές, αριστερούς, προοδευτικούς, ανθρώπους που δεν θέλουν να συμβιβαστούν με τη σημερινή μιζέρια, με τη φθορά συνειδήσεων, την ηττοπάθεια, που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Απευθυνόμαστε σε λαϊκό κόσμο, που - ακόμη κι αν δεν συμφωνεί σε όλα με το ΚΚΕ - αντιλαμβάνεται ότι δεν αποτελεί λύση το πισωγύρισμα σε προηγούμενες και χρεοκοπημένες πολιτικές επιλογές, στο όνομα του «μικρότερου κακού».
Το 2019 μπορεί να αποτελέσει μια χρονιά συμπόρευσης με το ΚΚΕ, στις εκλογικές μάχες, πρώτα απ' όλα μέσα στον αγώνα, στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς. Εκεί μπορούμε να βρούμε κοινό βηματισμό, διέξοδο πάνω στο κρίσιμο ζήτημα: Στο πώς θα διαμορφωθεί μια μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία, όχι μόνο για να διεκδικήσουμε ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις για τη ριζική ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά φτώχεια, ανεργία, κρίσεις, πολέμους. Για το Σοσιαλισμό που είναι αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ!
Η ΚΕ του ΚΚΕ

Νέα χρονιά, νέα βήματα για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ

Με την αισιοδοξία που αντλούμε από τον έναν αιώνα ζωής και δράσης που συμπλήρωσε το Κόμμα μας τον περασμένο Νοέμβρη, μπαίνουμε στη νέα χρονιά που ξημερώνει την ερχόμενη Τρίτη, ώστε με πείσμα και μαχητικότητα να αντεπεξέλθουμε στα νέα αυξημένα καθήκοντα.

Κάνοντας έναν απολογισμό από την περασμένη χρονιά, μπορούμε να είμαστε περήφανοι για το μεγάλο πολιτικό άνοιγμα που πραγματοποιήσαμε, για τις εκατοντάδες επιτυχημένες εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, για τους στόχους που καταφέραμε να υλοποιήσουμε. Για το μεγάλο Φεστιβάλ, που ήταν αφιερωμένο στις κορυφαίες επετείους ίδρυσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, για τη συγκλονιστική πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση στο ΣΕΦ, με την οποία κορυφώθηκε μια 5ετία πολύμορφης δραστηριότητας ενόψει των 100χρονων. Για την αύξηση της διακίνησης της εφημερίδας μας, έχοντας κατακτήσει την κυκλοφορία 20.000 φύλλων κάθε Σαββατοκύριακο. Για τις εκδόσεις που έχουμε στα χέρια μας, αφιερωμένες στα 100 χρόνια του ΚΚΕ, όπως και για το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918 - 1949 που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και αποτελεί ένα ακόμα πολύτιμο εφόδιο.
Επίσης, για τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες στων οποίων την πρώτη γραμμή βρεθήκαμε, τη σκληρή προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, τα βήματα που μετράμε.
Για τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στη μετατροπή της σε πολεμικό ορμητήριο, για το γεγονός ότι το ΚΚΕ είναι η δύναμη εκείνη που προειδοποιεί το λαό για τους κινδύνους, που τον καλεί να είναι σε επαγρύπνηση, να οργανώνεται και να παλεύει ενάντια στους πολέμους και τις επεμβάσεις, στην ελληνική εμπλοκή.
Ο Γενάρης του 2019, το ξεκίνημα της χρονιάς, παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα ως «μήνας εξελίξεων», με επίκεντρο τη συμφωνία των Πρεσπών και την ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης στην ΠΓΔΜ. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, η πρόθεση της κυβέρνησης να φέρει άμεσα στη Βουλή προς κύρωση τη συμφωνία θα επιταχύνει τις διεργασίες. Ουσιαστικά, παρουσιάζοντας τα σενάρια που τους βολεύουν, καλούν το λαό να γίνει θεατής των πολιτικών εξελίξεων και διεργασιών. Η μεν ΝΔ λέει ότι «είναι ώρα να φύγει η κυβέρνηση» για να γίνει αυτή χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο δε ΣΥΡΙΖΑ απαντά ότι δεν διαταράσσεται η κυβερνητική σταθερότητα και ότι συνεχίζει μέχρι τον Οκτώβρη. Αναμένεται, δηλαδή, ένταση του αποπροσανατολιστικού καβγά, που θα πασπαλίζεται με κάμποση κοροϊδία από την κυβέρνηση, όπως π.χ. με το σίριαλ γύρω από το ύψος του κατώτατου μισθού και την εφαρμογή του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, που προσαρμόζει με κυβερνητικές αποφάσεις τις κατώτατες απολαβές των εργαζομένων, απαγορεύοντας ουσιαστικά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Ταυτόχρονα, θα συνεχίζεται αμείωτη η επίθεση στο λαό, στο πλαίσιο της υλοποίησης του «μεταμνημονιακού» μνημονίου, με τη δαμόκλειο σπάθη των πλειστηριασμών να κρέμεται πάνω από τα λαϊκά νοικοκυριά, με επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, την εφαρμογή των περικοπών στις συνταξιοδοτικές και «κοινωνικές» δαπάνες κ.ο.κ. (βλ. σελίδα 6). Στο θέμα της ΠΓΔΜ, που αναμένεται να κυριαρχήσει τις επόμενες μέρες, αυτό που θα επιχειρηθεί για μια ακόμα φορά να μείνει μακριά από τη συζήτηση είναι το ΝΑΤΟικό περιεχόμενο της συμφωνίας των Πρεσπών, στο οποίο όλα τα κόμματα του κεφαλαίου συμφωνούν και θεωρούν αδιαπραγμάτευτο. Γιατί ο καβγάς που στήνεται γύρω από το ονοματολογικό, την επικύρωση ή όχι της συμφωνίας, θεωρεί ήδη «επικυρωμένη» την ενίσχυση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Θεωρεί «επικυρωμένο» τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ, που βάζει στην Ελλάδα νέα καθήκοντα στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, φορτώνοντας στο λαό ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης. Ολα αυτά αποτελούν «καθήκοντα» για την αστική κυβέρνηση της χώρας όποια κι αν είναι η σύνθεσή της αύριο, κάτι που εκτιμά ιδιαιτέρως η αμερικανική κυβέρνηση, με τον πρέσβη της στην Αθήνα να δηλώνει σίγουρος ότι η «αναβαθμισμένη συνεργασία» Ελλάδας - ΗΠΑ δεν εξαρτάται από τις κυβερνητικές εναλλαγές. Αυτή η ταύτιση στα προτάγματα του κεφαλαίου, που βάζουν την Ελλάδα στο επίκεντρο σφοδρών ανταγωνισμών καθιστώντας την και στόχο επιθέσεων, πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για τη στάση που θα κρατήσουν οι εργαζόμενοι το επόμενο διάστημα και προφανώς και στις κάλπες, όποτε και αν στηθούν. Να χρεώσουν στο αστικό πολιτικό σύστημα εξολοκλήρου και στο ακέραιο τα παιχνίδια με τη φωτιά, που καταλήγουν στη μετατροπή της χώρας σε «κέντρο βάρους» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών με ανυπολόγιστους κινδύνους.
Χρόνος μπαίνει - χρόνος βγαίνει, λοιπόν, και αν κάτι πρέπει να κρατήσει ο λαός μας είναι ότι η περιβόητη «επιστροφή στην κανονικότητα», που προπαγανδίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, είναι ναρκοθετημένη, με τους χιλιάδες μνημονιακούς εφαρμοστικούς νόμους και με μια Ελλάδα να αναλαμβάνει ρόλους αιχμής για τις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στην περιοχή. Αυτή η κατάσταση θα παραδοθεί και στην επόμενη κυβέρνηση, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, όποια κι αν είναι η σύνθεσή της, για να τη συνεχίσει από εκεί που την παρέλαβε, όπως άλλωστε έκανε και η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Βάζουμε ψηλά τον πήχη

Οι κομμουνιστές, οι εργάτες και οι εργάτριες, η νεολαία έχουμε συνεπώς πολλούς λόγους να βάζουμε ψηλά τον πήχη για τη χρονιά που έρχεται, για τις σημαντικές αναμετρήσεις που έχουμε να δώσουμε.
Στις ευρωεκλογές μπορούν να εκφραστούν βήματα στη συνειδητοποίηση ότι η λυκοσυμμαχία της ΕΕ δεν βελτιώνεται, αντίθετα αντιδραστικοποιείται όλο και περισσότερο και γίνεται πιο επιθετική απέναντι στους λαούς όσο μεγαλώνουν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές πρέπει να αξιοποιηθούν από τους εργαζόμενους για να δυναμώσει η λαϊκή αντιπολίτευση σε δήμους και περιφέρειες, με πολλούς εκλεγμένους από τα ψηφοδέλτια που στηρίζει το Κόμμα, είτε στα συμβούλια είτε στις διοικήσεις. Αντίστοιχα, οι βουλευτικές εκλογές θα πρέπει να αξιοποιηθούν για να γίνουν βήματα στον απεγκλωβισμό εργατικών - λαϊκών δυνάμεων από τα ψευτοδιλήμματα και τις αυταπάτες, τις κυβερνητικές εναλλαγές των αστικών κομμάτων. Για να αντιπαλευτούν στην πράξη τα κάλπικα δίπολα που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, στην προσπάθειά τους να καλύψουν τη στρατηγική τους σύγκλιση και να επικρατήσει στο λαό η λογική του «μικρότερου κακού».
Σε όλες τις πολιτικές μάχες του επόμενου διαστήματος να εκφραστεί η αντίθεση στους σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι, όπως η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών, η διάθεση ακόμα περισσότερων υποδομών στις ΗΠΑ, σε μια περίοδο που ανοίγουν νέα μέτωπα, όπως το Κυπριακό, και η τουρκική προκλητικότητα κλιμακώνεται.
Το 2019 να γίνει χρονιά όπου θα γίνουν αποφασιστικά βήματα στην κατεύθυνση της λαϊκής αντεπίθεσης. Να σηματοδοτηθούν η επανασυσπείρωση δυνάμεων γύρω από το Κόμμα, η ανάκτηση της επαφής με εργαζόμενους που συμμετείχαν στους αγώνες τα προηγούμενα χρόνια, όμως αποστρατεύτηκαν κάτω από το βάρος των αυταπατών που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία για να αποδειχθεί ότι αυτή η υποχώρηση ήταν προσωρινή, ότι η πείρα που συσσωρεύεται γίνεται δύναμη οργάνωσης και πάλης.
Βάζουμε στοίχημα η χρονιά που ξεκινάει να αποτελέσει χρονιά συμπόρευσης με το Κόμμα για νέες δυνάμεις, καταρχάς μέσα στους αγώνες, στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, στις εργατογειτονιές. Να είναι χρονιά χειραφέτησης για περισσότερους εργάτες και εργάτριες, περίοδος που θα δυναμώσουν πολύ περισσότερο η διεκδίκηση, η αγωνιστική πίεση από τα κάτω στην εργοδοσία και τα κόμματά της. Να είναι χρονιά που το ταξικό εργατικό κίνημα θα βάλει τη σφραγίδα του σε νέους αγώνες, με χιλιάδες εργαζόμενους να οργανώνονται στα συνδικάτα τους για να αλλάζουν οι συσχετισμοί παντού.
Οι επόμενοι μήνες να αφήσουν πίσω τους ένα πιο δυνατό ΚΚΕ παντού, για να κάνει ο λαός την πραγματική διαφορά.