Περί οξύμωρου

 Περί οξύμωρου

Ο Ρήγας Δάρδαλης μιλάει βασικά από τη μύτη κι αδυνατεί χαρακτηριστικά να κρύψει τις προτιμήσεις του ή τις αντιπάθειές του, στις μεταδόσεις του.
Ο Ρήγας Δάρδαλης φλερτάρει πολλές φορές με τα όρια της ηλιθιότητας (κι όσοι τον έχουν ακούσει να περιγράφει, έχουν αποδείξεις), πχ όταν λέει χαϊδευτικά το Λεμπρόν Τζέιμς - Λεμπρουδάκο και το Στεφ Κάρι - Στεφανάκο Καρή.
Ο Ρήγας Δάρδαλης όχι μόνο δεν είχε το κριτήριο να καταλάβει ότι είναι βλακεία αυτό που ρώτησε, αλλά στο δικό του μυαλό πίστευε πως το έδενε μοναδικά και ρωτούσε κάτι εξεζητημένο, που κανείς άλλος δεν το είχε σκεφτεί (για την ελληνική ρίζα του oxymoron).
-Οξύμωρο...; Δεν απαντάει, άρα λογικό.

Την ίδια στιγμή, κάπου στη Δυρραχίου...

Ο Ρήγας Δάρδαλης μπορεί να μην είναι φασίστας -ίσως απλά φιλελές- αλλά τα όρια μεταξύ ενοχής (φασισμού) και  βλακείας είναι τόσο δυσδιάκριτα που δεν ξέρω αν μπορούν να σταθούν δικαιολογίες κι ελαφρυντικά, για να απαλλαχθεί λόγω βλακείας.

* * *

Επίσης ο Ρήγας Δάρδαλης θα μπορούσε να ρωτήσει το εξής, μιας και βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού -αλλά όχι για πολύ, αφού τα αφεντικά του τον ανακάλεσαν στην Αθήνα: δεν είναι κάπως οξύμωρο που βρέθηκε δολοφονημένος ο αρχηγός της Κου Κουξ Κλαν κι αντί για οποιονδήποτε άλλο με ισχυρότατο κίνητρο, τον σκότωσε τελικά η γυναίκα του;

* * *

Θα μπορούσε επίσης να διασκευάσει το βιντεάκι της η Ουρανία Μιχαλολιάκου: Είμαι Ελληνίδα, είμαι λευκή-στρέιτ και θεωρώ οξύμωρο να παίζουν στην εθνική ομάδα μαύροι παίκτες. Ενώ θεωρεί λογικό πχ να λογίζει εαυτήν ως δείγμα της Άριας φυλής.
Τι κακό κι αυτό που τους βρήκε, πάνω που είχε πάρει την κατιούσα η καριέρα του Σοφοκλή...

* * *

Οξύμωρο επίσης είναι πως κάποιοι χρειάζονται βίντεο κι αποδείξεις για να πειστούν-πιστέψουν πως οι χρυσαυγίτες είναι ναζί. Αυτό μου θυμίζει συνειρμικά μια παλιά ατάκα σε ένα σκετς του Ζαραλίκου για τους φασίστες που αμφισβητούν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου κι αν διαφωνήσεις μαζί τους, σε "κολλάνε στον τοίχο" με το αφοπλιστικό επιχείρημα (και φωνή τέσσερα):
-Έχεις βίντεο;
Μόνο που εδώ οι όροι αντιστρέφονται αντιδιαλεκτικά.

Παράλληλα βέβαια πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως γεγονός ότι για πολλά νέα παιδιά, η ρετσινιά του φασίστα δε σηκώνει απολύτως τίποτα. Γιατί η αντεπανάσταση είναι σαν το γήρας (στον αντίποδα της νιότης του κόσμου) κι ου γαρ έρχεται μόνη, αλλά μαζί με την ιστορική λήθη, ως καρπός της χρόνιας αποσιώπησης για το κεφάλαιο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης -που ήταν μονίμως στα εκτός (διδακτέας ή εξεταστέας) ύλης.

* * *

Το χιούμορ του Ρήγα Δάρδαλη θυμίζει αυτό κάποιων Γερμανών που όταν βρεθούν πχ για φαγητό στην ίδια παρέα με κάποιον Έλληνα, θα πουν ότι πρέπει να πληρώσει αυτός, γιατί (τους) χρωστάει (καινούριο στομάχι) ή μπορεί να (μας) κουνάνε επιδεικτικά τα χαρτονομίσματά τους (ευρώ), όπως οι οπαδοί της Σάλκε στην Τούμπα, γιατί εμείς δεν έχουμε χρήματα (μεταμόσχευση στομάχου, δεν τη γλιτώνουμε).

Ενώ αν είχαμε δραχμούλα, όπως λένε η ΛαΕ, το ΑΚΕΠ και το Μακελειό του Χίου...

* * *

-Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;
Ο Παύλος είναι παντού, στα κινήματα, στους αγώνες, ζωντανός κι όχι απλή ανάμνηση για τους φίλους και τους συντρόφους του.
Ο Παύλος είναι πχ σε/με αυτούς που απομονώνουν τα φασισταριά, δεν τους δίνουν τόπο να σταθούν και να χύσουν το δηλητήριό τους, όπως έκανε η δημοτική αρχή Πατρέων κι ο Πελετίδης.

Το οξύμωρο -άκου Ρήγα να μαθαίνεις- είναι πως τον Παύλο συνεχίζουν να τον επικαλούνται αυτοί που αφήνουν έξω τους δολοφόνους του και τους αφήνουν να τραμπουκίζουν εκ του ασφαλούς και με υψηλή προστασία, στο δικαστήριο, ενώ διώκουν δικαστικά τον Πελετίδη.

Κι αν κάποιος πει κάτι περί ανεξάρτητης δικαιοσύνης, νομίζω πως μέχρι κι ο Ρήγας Δάρδαλης  ξέρει να του πει πόσο οξύμωρο είναι αυτό το σχήμα...

Υγ: μπορείτε να ακολουθήσετε το σύνδεσμο, για να διαβάσετε για το θάνατο του Γιάννη Γιαννίκου, που μεταξύ άλλων:
-ήταν στην ΟΠΛΑ
-εξέδωσε τη μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια
-αγόρασε κι επανέκδωσε την Πράβδα το 91'...

Δαιμόνια καινά και... κενά

Δαιμόνια καινά και... κενά

Προχωρεί ο διάλογος για τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου. Ωστόσο, η συζήτηση ενίοτε μετατοπίζεται από τις Θέσεις και πάει σε ζητήματα που φάνταζαν λυμένα για τους κομμουνιστές. Για συντομία θα αναφερθώ επιγραμματικά.
Ποια η συνεισφορά του Προγράμματος του 19ου Συνεδρίου;
Α) Προσδιόρισε για άλλη μια φορά το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής.
1) Σωστά, αφού η επανάσταση είναι κοινωνική διαδικασία ανατροπής μιας τάξης από μια άλλη ώστε να οικοδομήσει τη δική της εξουσία, με δικό της διοικητικό μηχανισμό και σχέσεις παραγωγής. Δεν είναι απλώς μια μαζική εξέγερση και κατάληψη κυβερνητικών κτιρίων. Kαι εφόσον το κράτος είναι όργανο δικτατορίας μίας (και μόνο μίας) τάξης πάνω στην άλλη, μπορούν να υπάρξουν μεταβατικά στάδια προς το σοσιαλισμό; ΟΧΙ.
2) Το αστικό κράτος είναι όργανο της αστικής τάξης και εμπλέκεται ενεργητικά στην αναπαραγωγή του καπιταλισμού, όχι μόνο με μέσα καταστολής αλλά και με παρέμβαση στην οικονομία. Το κοινοβούλιο είναι θεσμός (ένας από τους πολλούς) του αστικού κράτους. Επομένως, αν οι εκλογές διαμορφώσουν φιλολαϊκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα αλλάξει η φύση του αστικού κράτους; ΟΧΙ, θα συνεχίσει να υπηρετεί τους αστούς παρά τις προθέσεις των κυβερνώντων.
3) Επομένως, μπορεί να υπάρξει μεταβατική κυβέρνηση προς το σοσιαλισμό με βάση το κοινοβούλιο; ΟΧΙ.
4) Σωστά το ΚΚΕ αρνήθηκε τη διερευνητική εντολή το 2012; ΝΑΙ, για να μη διαμορφώσει κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
5) Σωστά απάλειψε το 19ο Συνέδριο την παράγραφο του προηγούμενου Προγράμματος περί πιθανότητας κυβέρνησης του ΑΑΔΜ (όχι του ΚΚΕ) με βάση το κοινοβούλιο; ΝΑΙ.
6) Τότε, γιατί το ΚΚΕ παίρνει μέρος στις εκλογές; Επειδή οι εκλογές και το κοινοβούλιο παραμένουν ένα μέσο δημόσιας προβολής (όχι το μοναδικό, και όχι το κύριο) των θέσεών του.
7) Και πώς θα γίνει το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό; Με μορφές οργάνωσης που θα προκύψουν από την αυτενέργεια της εργατικής τάξης, έξω από τους θεσμούς του αστικού κράτους, και με τους κομμουνιστές πρωτοπόρους μέσα σε αυτές. Αυτές θα αναπτυχθούν μέσα στον καπιταλισμό, θα συγκρουστούν με το αστικό κράτος και θα το αντικαταστήσουν ως η νέα εργατική εξουσία. Μόνο έτσι.
Β) Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Μια απλή στρατιωτική επέμβαση; ΟΧΙ, είναι ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός στη φάση διεθνοποίησης του κεφαλαίου.
1) Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι πλατιά, ενώ η πάλη ενάντια στα μονοπώλια (την ουσία του πρώτου) είναι στενή;
2) Εφόσον ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι πόλεμος δύο καπιταλιστικών χωρών για τον έλεγχο των αγορών, έχει σημασία ποια επιτίθεται πρώτη; ΟΧΙ, ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και για τις δύο. Επομένως, γιατί κάποιοι δέχονται τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα ενός επιθετικού πολέμου και αμφιβάλλουν για το χαρακτήρα ενός αμυντικού;
3) Τελικά, είμαστε διεθνιστές ή πατριώτες; Είμαστε και τα δύο, ενοποιώντας τα με ταξικό εργατικό περιεχόμενο. Επομένως, γιατί να είμαστε λιγότερο πατριώτες επειδή δεν δεχόμαστε τις ψευτιές του αστικού πατριωτισμού περί «υπεράσπισης της πατρίδας (τους)»; (βλ. των καπιταλιστικών κερδών).
Γ) Τι είναι η Λαϊκή Συμμαχία; Η κοινωνική σχέση της εργατικής τάξης με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, ώστε να συγκεντρωθούν δυνάμεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
1) Τι ήταν το ΑΑΔΜ; Το ίδιο. Γιατί άλλαξε όνομα; Για να αποσαφηνιστεί ο ταξικός του χαρακτήρας και να μη συγχέεται με τα μέτωπα πάλης. Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν στη θεωρία της «αλλαγής στρατηγικής» μετά το 19ο Συνέδριο λόγω αλλαγής ονόματος;
2) Η Λαϊκή Συμμαχία απαξιώνει ζητήματα δημοκρατίας; ΟΧΙ, απλώς δεν υπάρχει αταξική δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι μία από τις δύο πλευρές της εξουσίας και σημαίνει ελευθερία κινήσεων της άρχουσας τάξης. Η άλλη είναι η δικτατορία και σημαίνει περιορισμό της καταπιεζόμενης τάξης, ανεξάρτητα αν γίνονται εκλογές ή όχι. Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν στη θεωρία της «απαξίωσης» λόγω της απάλειψης του Δ (Δημοκρατικό) από το όνομα;
3) Οπότε, συγκαλυμμένη κοινοβουλευτική και ανοιχτή φασιστική ή στρατιωτική δικτατορία είναι οι δύο μορφές της αστικής εξουσίας. Γιατί η Λαϊκή Συμμαχία να ισχύει στην πρώτη περίπτωση και όχι στη δεύτερη;
4) Γιατί κάποιοι επιμένουν στον αφορισμό της Συμφωνίας της Βάρκιζας (σωστά), αλλά ξεχνούν τις Συμφωνίες της Καζέρτας και του Λιβάνου; Μήπως επειδή οι δύο τελευταίες προετοίμασαν το έδαφος για την πρώτη; Και επειδή θέλουν να συνδυάσουν τη δουλειά στο κίνημα με αυταπάτες για τμήματα της αστικής τάξης και δυνατότητες λύσης εκ των άνω;
Δ) Τι είναι το Κόμμα Νέου Τύπου; Το λενινιστικό Κόμμα της εργατικής τάξης με επαναστατική στρατηγική και τακτική. Η τακτική είναι η ευέλικτη εφαρμογή της επαναστατικής στρατηγικής ανάλογα με τις συνθήκες, όχι για να υποταχθεί σε αυτές αλλά για να τις αλλάξει.
1) Τι είναι το Κόμμα Παντός Καιρού; Ενα σύνθημα ζύμωσης ώστε το ελληνικό Κόμμα Νέου Τύπου, το ΚΚΕ, να είναι έτοιμο να μεταβάλει την τακτική του ανάλογα με τις στροφές της ταξικής πάλης.
2) Υπάρχει αντίθεση μεταξύ των δύο όρων; Προφανώς ΟΧΙ. Ο δεύτερος υποτάσσεται στον πρώτο. Από πού κι ως πού κάποιοι ανακάλυψαν «συνωμοσία» για μετατροπή του επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου σε «οπορτουνιστικό» Κόμμα Παντός Καιρού που αλλάζει τη στρατηγική του ανάλογα με τις συνθήκες; Μήπως γιατί χρειάζονται μια δικαιολογία για να καταψηφίσουν τις Θέσεις; Και επειδή έχουν βαθύτερες διαφωνίες που δεν ομολογούν; Και για να μπάσουν «δαιμόνια καινά» αλλά και κενά περιεχομένου, ώστε να σπείρουν σύγχυση στις γραμμές μας;
3) Πώς γίνεται κανείς μέλος του επαναστατικού Κόμματος; Πρωτίστως αποδέχεται το Πρόγραμμά του. Και αν είναι ήδη μέλος αλλά διαφωνεί δηλωμένα με το Πρόγραμμα και παραμένει μέλος, ελπίζοντας ότι το Πρόγραμμα θα αλλάξει; Ποια πρέπει να είναι τότε η στάση του Κόμματος απέναντί του; Και αν εκείνος μου κάνει την «παραχώρηση» να μη με θεωρεί εχθρό του επειδή εγώ υπερψήφισα τις Θέσεις ενώ εκείνος καταψήφισε, εγώ δε θα του κάνω την παραχώρηση να μη χαρακτηρίσω την ιδεολογικοπολιτική του συγκρότηση ως επισφαλή.
Γιατί αναφέρθηκα στις παραπάνω αναμφισβήτητες (όπως νόμιζα) αλήθειες; Γιατί αφορούν ζητήματα που μπαίνουν και ξαναμπαίνουν. Ενίοτε νομίζω πως βρίσκομαι στον προσυνεδριακό του 19ου και όχι του 20ού Συνεδρίου. Και παλιότερα, στις πρώτες εκτιμήσεις λίγο μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Η ζωή όμως προχώρησε, μαζί και το Κόμμα.
Τελικά, γιατί συναντάμε δυσκολίες στην προώθηση του επαναστατικού μας Προγράμματος στις μάζες; Επειδή τους επηρεάζει τόσο πολύ η αστική ιδεολογία; `Η επειδή ένα μεγάλο μέρος του Κόμματος δεν καθοδηγείται από το Πρόγραμμα, αλλά από τις λαθεμένες αντιλήψεις του παρελθόντος;
Καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου μας. Και καλή επιτυχία στην ενιαία υλοποίηση των αποφάσεών του από όλους. Εξάλλου, το Καταστατικό μας έχει προνοήσει και για τα μέτρα περιφρούρησής του.

Κώστας Τσιναρίδης
ΚΟΒ Συκεών Θεσσαλονίκης

Επικίνδυνες εξελίξεις

Επικίνδυνες εξελίξεις

Χτες το πρωί, τουρκικό πολεμικό σκάφος παραβίασε τα ελληνικά χωρικά ύδατα και πραγματοποίησε βολές με αληθινά πυρά στη θαλάσσια περιοχή του Φαρμακονησίου. Προηγουμένως, η Αγκυρα εξέδιδε και NAVTEX για την περιοχή, η οποία εμπίπτει στην ελληνική ζώνη ευθύνης έκδοσης τέτοιων αγγελιών προς ναυτιλλομένους, κάτι που αμφισβητεί η Τουρκία, διεκδικώντας τον έλεγχο, βάζοντας έτσι «υποθήκες» για τον καθορισμό ΑΟΖ. Ολα αυτά ταυτόχρονα με σχεδόν καθημερινές προκλήσεις και στον αέρα, όπου τουρκικά μαχητικά παραβιάζουν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, προς πάγια υπόμνηση επιδιώξεων της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο, επαναφορά στο προσκήνιο της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών» κ.ά.
Πιθανόν δεν συνδέεται, ή δεν συνδέεται ευθέως, αλλά ούτε περνά απαρατήρητο ότι το περιστατικό στο Φαρμακονήσι ήρθε μόλις μία μέρα μετά την απόφαση της Συνόδου των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ για παράταση παραμονής στο Αιγαίο της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2. Απόφαση για την οποία η κυβέρνηση πανηγύριζε, χαρακτηρίζοντάς την «σημαντική εθνική επιτυχία».
Ωστόσο και η χτεσινή εξέλιξη, με την τουρκική προκλητικότητα να εκδηλώνεται υπό τη ΝΑΤΟική παρουσία στο Αιγαίο, κονιορτοποιεί τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και αποδεικνύει στην πράξη ότι η μετατροπή του Αιγαίου σε «ΝΑΤΟική» θάλασσα, η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους για το λαό ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς καμία εγγύηση δεν δίνουν για τη μη αμφισβήτηση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Ετσι κι αλλιώς, και όπως αποδεικνύει η πραγματικότητα, κάθε αστική τάξη σπεύδει, με τον έναν ή άλλο τρόπο, να υπενθυμίζει τις διεκδικήσεις της, πάνω σε ένα ευρύτερο πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, όπου το κουβάρι των αντιθέσεων μπλέκεται ακόμα περισσότερο, μέσα από άκρως επικίνδυνες εξελίξεις, όπως αποδείχτηκε και στην προχτεσινή Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπου αποφασίστηκε:
Σύσταση ξεχωριστού ΝΑΤΟικού επιτελείου στη Νάπολη, όπου σε πρώτη φάση θα γίνεται «ανάλυση απειλών» από Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, με εστίαση και στις ρωσικές κινήσεις στη Συρία. Συνέχιση των επιχειρήσεων των ιπτάμενων ραντάρ AWACS, που μεταφέρουν στις ΝΑΤΟικές χώρες επιχειρησιακή εικόνα για οτιδήποτε συμβαίνει στην εν λόγω ζώνη, άρα και για τις ρωσικές κινήσεις. Αύξηση των ΝΑΤΟικών ασκήσεων στη Μεσόγειο, με συμμετοχή και της πανίσχυρης Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ. Ευρύτερη χρήση drones που σταθμεύουν στη Σικελία, για εναέριο έλεγχο. Διασύνδεση της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2 που επιχειρεί στο Αιγαίο, επισήμως για «διαχείριση» του Προσφυγικού, με «συμμαχικές δυνάμεις» στη Μαύρη Θάλασσα, ανάπτυξη εκεί πλοίων της αρμάδας. Συνέχιση της ανάπτυξης 4 πολυεθνικών σχηματισμών μάχης στις Βαλτικές χώρες και στην Πολωνία, στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία. Ανάπτυξη πολυεθνικής ταξιαρχίας του ΝΑΤΟ στη Ρουμανία. Εμβάθυνση των σχέσεων με Γεωργία και Ουκρανία κ.ά.
Ως απάντηση, ο αντιπρόσωπος της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ δήλωνε: «Εχουμε ενισχύσει τις δυνάμεις μας στο νότο και στην Κριμαία σε απάντηση της αυξημένης παρουσίας του ΝΑΤΟ σε αυτήν την περιοχή. Θα πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντά μας»...
Πραγματικά ένα πλέγμα επικίνδυνων εξελίξεων, όπου η ντόπια αστική τάξη θέλει να μπλέξει ακόμα βαθύτερα το λαό και τη χώρα, αναζητώντας γεωστρατηγική της αναβάθμιση. Μόνο που η υπόθεση βρωμά μπαρούτι, ολοένα και περισσότερο. Απ' αυτό που όταν ανάψουν τα μονοπώλια, στο τέλος σβήνει με το αίμα των λαών. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να δυναμώσουν την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.

Παιχνίδια στην πλάτη των συμβασιούχων

Παιχνίδια στην πλάτη των συμβασιούχων

Αντικείμενο πολιτικού εμπαιγμού γίνονται για άλλη μια φόρα συμβασιούχοι στους ΟΤΑ, συνολικά στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί να γίνει «μονιμοποίηση» συμβασιούχων και μετά «τα μαζεύει», τμήμα του αστικού Τύπου βάλλει κατά της «μονιμοποίησης». Το ίδιο ακριβώς έργο παίχθηκε και πριν από ένα μήνα, με την κυβέρνηση σκόπιμα να λέει μισόλογα και τη ΝΔ να προαναγγέλλει απολύσεις συμβασιούχων μέσω δικαστηρίων, στην περίπτωση που μονιμοποιηθούν, αν και όταν γίνει κυβέρνηση.
Πριν από κάθε άλλη σκέψη, οι συμβασιούχοι πρέπει να έχουν καθαρό ότι αυτή η συζήτηση δεν έχει καμία σχέση με μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Οσα και ό,τι λόγια και να ειπωθούν, αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, υλοποιούν σταθερά τον διακηρυγμένο στόχο του κεφαλαίου και της ΕΕ για διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων εργασίας σε όλο το Δημόσιο, με παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μισθολογικού κόστους».
Αυτήν τη φορά, πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανακίνηση του θέματος των συμβασιούχων έπαιξε ο υπουργός Εσωτερικών, Π. Σκουρλέτης. Σε συνέντευξη που έδωσε υποσχέθηκε τα πάντα και ...τίποτα. Μίλησε για «προσδιορισμό των πραγματικών σχέσεων» των χιλιάδων συμβασιούχων, προκειμένου «να καθορίσουμε ένα αυστηρότερο πλαίσιο, ώστε να μη γίνεται καμιά κατάχρηση των συμβάσεων».
Είπε, ακόμα, ότι «υπάρχει το Σύνταγμα που, σωστά, απαγορεύει τη μετατροπή των συμβασιούχων σε αορίστου χρόνου εργαζόμενους και από την άλλη η ευρωπαϊκή νομοθεσία και οδηγία που μιλάει για μη κατάχρηση των συμβάσεων». Σημείωσε, τέλος, ότι «μιλάμε για αποκατάσταση και αποκάλυψη πραγματικών εργασιακών σχέσεων», αλλά και ότι δεν «πρόκειται για προαναγγελία μονιμοποίησης χιλιάδων συμβασιούχων στο Δημόσιο».

***

Να υπενθυμίσουμε, για ακόμη μια φορά, ότι η απαγόρευση της μονιμοποίησης των συμβασιούχων προβλέπεται από άρθρο του Συντάγματος, που ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός το 2001. Η κοινοτική οδηγία 1999/70, που επικαλείται ο υπουργός, προβάλλει τη λογική της «ελαστικότερης οργάνωσης της εργασίας» και σε καμιά περίπτωση δεν ζητάει από τα κράτη - μέλη «να αλλάξουν τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου», όπως απάντησε το 2007 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε Ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλη.
Αυτό που συστήνει γενικά η οδηγία, είναι να μη γίνεται «κατάχρηση» των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, που ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως από τους ενδιαφερόμενους φορείς και αξιοποιείται για τη διακοπή συμβάσεων σε εργαζόμενους που καλύπτουν πραγματικές ανάγκες σε υπηρεσίες και τομείς της κρατικής διοίκησης.
Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι η πολιτική που υπηρετούν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και η πλειοψηφία των δημοτικών αρχών, έχει διαμορφώσει ένα αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, βάσει του οποίου υπηρεσίες των δήμων, όπως η καθαριότητα, είναι ανταποδοτικού χαρακτήρα. Δηλαδή πηγή χρηματοδότησής της είναι τα δημοτικά τέλη.
Για να «μονιμοποιηθούν» οι συμβασιούχοι στην καθαριότητα, θα πρέπει να το ζητήσουν οι δήμοι και να πληρώνουν τους μισθούς από την αύξηση της φορολογίας των δημοτών ή από την περικοπή άλλων δαπανών, που αφορούν στην κάλυψη στοιχειωδών λαϊκών αναγκών. Ετσι, το μάρμαρο καλείται να το πληρώσει πάλι ο λαός, ενώ η μισθοδοσία θα έπρεπε να είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους.
Σε ό,τι αφορά τον λεγόμενο «ευρύτερο δημόσιο τομέα» και το τι εννοεί ο υπουργός, μιλώντας για «αποκατάσταση των πραγματικών σχέσεων των συμβασιούχων», δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στο πώς αντιμετώπισε η κυβέρνηση τους εργολαβικούς εργάτες στα νοσοκομεία: Αντικατέστησε το καθεστώς των συμβάσεων μέσω εργολάβων, με τις επίσης απαράδεκτες ατομικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου.
Μέσω αυτών, οι εργαζόμενοι υποαπασχολούνται, δουλεύουν χωρίς συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα, με συμβάσεις με ημερομηνία λήξης και με μισθούς πείνας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή των ίδιων, αλλά και για την κατάσταση που βιώνουν οι ασθενείς στα νοσοκομεία. Για παράδειγμα, στον «Ευαγγελισμό» έβαλαν τις καθαρίστριες να υπογράψουν σύμβαση ορισμένου χρόνου χωρίς δώρα εορτών, επιδόματα, δικαίωμα άδειας κ.ά., ο μισθός είναι 390 ευρώ, έχουν να πληρωθούν επτά μήνες, ενώ είναι σύνηθες να υπερβαίνουν το προβλεπόμενο ωράριο εργασίας.

***

Από όλα τα παραπάνω, οι συμβασιούχοι χρειάζεται να βγάλουν το συμπέρασμα ότι κυβέρνηση και δημοτικές αρχές, το ίδιο το κράτος του κεφαλαίου, είναι ενάντια στη σταθερή και μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα, ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις και τα παχιά λόγια που ακούγονται από καιρό σε καιρό, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού για το ποιο κόμμα και ποια κυβέρνηση θα αποκτήσει ισχυρότερα ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό, κρατώντας χιλιάδες εργαζόμενους σε ομηρία, εγκλωβισμένους σε φρούδες υποσχέσεις και ελπίδες.
Στόχος της πολιτικής της κυβέρνησης και των δημοτικών αρχών, όπου πλειοψηφούν εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων όλων των αποχρώσεων, είναι ένα φτηνότερο κράτος, πιο λειτουργικό για το κεφάλαιο, μέσα και από την παραπέρα μείωση του κόστους εργασίας, με εδραίωση και επέκταση της ευελιξίας. Αυτήν την πραγματικότητα, «σερβιρισμένη» με το επιχείρημα της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και των «αντοχών της οικονομίας», βρίσκουν απέναντί τους οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι κάθε φορά που διεκδικούν δικαιώματα και μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Από την πείρα τους αυτοί οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι ακόμα και για τα στοιχειώδη, όπως το να πληρώνονται στην ώρα τους, χρειάζεται αγώνας σε σύγκρουση με την κυβέρνηση και τις δημοτικές αρχές, τα κόμματα που τις στηρίζουν, σε συντονισμό με τους μόνιμους συναδέλφους τους, που πλήττονται και αυτοί από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Η δυναμική αυτού του αγώνα θα δυναμώνει όσο συνδέεται με το στόχο της ανασύνταξης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, με την πάλη για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας, προσλήψεις στο ύψος των πραγματικών αναγκών.

Χ. Μ.