Στον Αγύριστο...

Την πρώτη θέση μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ, όσο αφορά τις αυξήσεις στα οικιακά τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος,  κατέγραψε η Ελλάδα την εξαετία  2008-2013, με μια συνολική επιβάρυνση των πολιτών της τάξης του 60%! Οι αυξήσεις αυτές μα και όσες έγιναν από το 2013 και μετά  συνοδεύουν τη πορεία της ΔΕΗ προς την ιδιωτικοποίηση, (μαζί με την κατασυκοφάντηση των εργαζομένων της)  καθιστώντας ακόμα πιο σαφές ότι, μία από τις βασικές παραμέτρους της ιδιωτικοποίησης είναι και η σημαντική αύξηση των οικιακών τιμολογίων ώστε οι ιδιώτες πάροχοι να έχουν περιθώριο κερδοφορίας.

Υπενθυμίζεται ότι ενώ η ηλεκτρική ενέργεια είναι ένα δημόσιο αγαθό που προϋποθέτει υποδομές που να εξυπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον, βάσει της συμφωνίας με τους δανειστές, η ΔΕΗ υποχρεώθηκε να πουλάει, ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος σε τιμές κάτω του κόστους στους ιδιώτες προμηθευτές με τελικό στόχο τον περιορισμό του μεριδίου της στην αγορά ρεύματος.  Η ΔΕΗ θα πρέπει μέχρι το 2020 να έχει μειώσει το μερίδιο της κάτω του 50% σύμφωνα με το μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα.

Ένας από τους ιδιώτες προμηθευτές ηλεκτρικού ρεύματος που χρησιμοποιεί τις δημόσιες υποδομές για να το διανείμει είναι ο Βαγγέλης Μυτιληναίος με την εταιρεία Protergia.

Σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι τον Φεβρουάριο του 2008, δόθηκε με κυβερνητική απόφαση η άδεια  στον Όμιλο Μυτιληναίου να εισέλθει στο χώρο της ενέργειας, τροποποιώντας την άδεια του ενός εργοστασίου του. Επρόκειτο για μία μονάδα ηλεκτρικής ενέργειας η οποία κατασκευάστηκε με επιδοτήσεις-δημόσιο χρήμα δηλαδή- εκατομμυρίων ευρώ, με σκοπό αποκλειστικά την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών που απαιτούσαν οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις του ομίλου. Του προσφέρθηκε δηλαδή δημόσιο χρήμα, 16 εκατ. Ευρώ, με σκοπό την άδεια αυτοπαραγωγού ενέργειας ώστε να μην πληρώνει την ΔΕΗ.

Με τη συγκεκριμένη όμως κυβερνητική απόφαση του 2008 εφεξής ο  Μυτιληναίος θα είχε τη δυνατότητα να εμπορεύεται ελεύθερα το παραγόμενο ρεύμα της προαναφερθείσας μονάδας όχι πια για ιδία χρήση, αλλά για να το διαθέτει προς πώληση σε τρίτους. Οπερ σημαίνει, να το διαθέτει προς πώληση στο Εθνικό Σύστημα Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας στις ακριβές τιμές της αγοράς, ενώ η ΔΕΗ, διατηρώντας την υποχρέωση του «τελευταίου καταφυγίου» (δηλαδή να τροφοδοτεί με ρεύμα όποιον της το ζητά), να πουλάει την ενέργεια σε φθηνότερες ρυθμιζόμενες τιμές.(Διάβασε και εφημερίδα Ελευθεροτυπία:  Πουλάει ακριβά και αγοράζει φθηνά ρεύμα από τη ΔΕΗ  Κυριακή 9 Μαρτίου 2014)

Υπάρχει όμως και μια  σύμβαση ανάμεσα  στον «Όμιλο Μυτιληναίου» και τη ΔΕΗ ΑΕ (στην οποία προεδρεύει το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ  Εμμανουήλ Παναγιωτάκης) επταετούς διάρκειας (2014 – 2020) η οποία  προσπαθεί φιλότιμα να  εξυπηρετήσει τις ενεργειακές  αξιώσεις του βιομήχανου. Έτσι προβλέπει πως η χρέωση του ρεύματος στον Μυτιληναίο θα αυξάνεται ανάλογα με την αύξηση που ενδεχομένως υπάρξει στην τιμή του αλουμινίου στις χρηματιστηριακές τιμές του στο Χρηματιστήριο Μετάλλων του Λονδίνου. Επίσης προβλέπονται στην σύμβαση εκπτώσεις που μπορεί υπό κάποιους όρους να φτάσουν ακόμη και στο 48% επί της χρέωσης ηλεκτρισμού στην Υψηλή Τάση.

Την ίδια ώρα ο Μυτιληναίος στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για συλλογική σύμβαση, απαίτησε μείωση μισθών έως 15% από του εργαζόμενος στην Αλουμίνιον της Ελλάδος, ενώ ξεκινούσε το πρόγραμμα κατασκευής ενός ενεργειακού εργοστασίου στην Γκάνα.  Το έργο αυτό σύμφωνα με τον Μυτιληναίο «αποτελεί μέρος του επείγοντος σχεδίου της Κυβέρνησης της Γκάνα για την αντιμετώπιση των κρίσιμων ελλείψεων ηλεκτροδότησης στη χώρα και είναι το πρώτο έργο της ΜΕΤΚΑ στην αναπτυσσόμενη ενεργειακή αγορά της Υποσαχάριας Αφρικής».

Όμως αξίζει να υπενθυμίσουμε πως το 2012 ο εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπόνης διέταξε διενέργεια  προκαταρκτικής έρευνας με αφορμή τα χρέη του Ομίλου Μυτιληναίου που ξεπερνούν τα 110 εκατ. ευρώ προς τη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ. Η έρευνα θα εξέταζε και εάν υπάρχουν ποινικές ευθύνες στελεχών της ΔΕΗ για τη μη είσπραξη των οφειλομένων. Ο Ευάγγελος Μυτιληναίος υποστήριξε πως δεν πληρώνει τη ΔΕΗ γιατί του χρωστάει το δημόσιο από επιστροφή ΦΠΑ! (Καθημερινή 08.03.2012  Εισαγγελική έρευνα για τα χρέη του Ομίλου Μυτιληναίου προς τη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ)

Πλουσιοπάροχες κρατικές και κοινοτικές επιδοτήσεις αποικιοκρατικές συμβάσεις, φωτογραφικοί νόμοι και χαριστικές ρυθμίσεις έστρωσαν το έδαφος πάνω στο οποίο χτίστηκαν τα κέρδη των βιομηχάνων. Σαν να μη φτάνουν αυτές οι ποικιλόμορφες συμμαχίες του κεφαλαίου με το πολιτικό αστικό  προσωπικό, η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια διαχείρισης της αδικίας με όπλο καθρεφτάκια,  ανακοίνωσε ότι δεν θα  κόβεται το ρεύμα σε όσους χρωστούν έως 1.000 ευρώ  και  πάγωμα οφειλών μέχρι 500 ευρώ στην ΔΕΗ για ένα χρόνο. Αυτά σε μια χώρα όπου ο πληθυσμός της διαβιεί σε νοικοκυριά που δεν εργάζεται κανένα μέλος ή εργάζεται λιγότερο από 3 μήνες, συνολικά, το έτος, ανέρχεται σε 1.111.300 άτομα ή σε 18,7% του πληθυσμού! (Καθημερινή 23.06.2016 ΕΛΣΤΑΤ: Κάτω από το όριο της φτώχειας το 21,4 % των Ελλήνων).

Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα χαρωπά η ΔΕΗ δια στόματος του Εμ. Παναγιωτάκη ανακοίνωσε πως θα αναθέσει σε εισπρακτικές εταιρείες και funds  τη διαχείριση των ληξιπρόθεσμων οφειλών με την προσυπογραφή της κυβέρνησης. Στην συνέχεια με γνήσια φιλελεύθερη επιδεξιότητα ο Παναγιωτάκης  περίγραψε την παράκρουση, που με απόφαση του, πλησιάζει: «επίσης, δεν θα διστάσουμε να προχωρήσουμε και σε αυτό που λέγεται securitisation, δηλαδή, σε τιτλοποίηση. Υπάρχουν μεγάλα διεθνή Fands, τράπεζες και η Bank of Amerika και η Deutsche Bank και η HSBC, όλοι, οι οποίοι μπορούν να χρηματοδοτήσουν τις οφειλές, τα ληξιπρόθεσμα. Αρα, θα αξιοποιήσουμε και αυτό».

Όμως  η απανθρωποποίηση, η αλαζονεία και η ανηθικότητα τους βρήκαν  έκφραση  στο χαμογελάκι του Σταθάκη το οποίο ζωγραφίστηκε στην μάσκα που έχει για προσωπίδα (στα 20 δευτερόλεπτα του Video) την ώρα που ο βουλευτής του ΚΚΕ  Νίκος Καραθανασόπουλος διατυπώνει την ερώτηση του για το θέμα της τιτλοποίησης των χρεών στη ΔΕΗ των λαϊκών νοικοκυριών.

   

Ίσως έφτασε ο καιρός να σκεφτούν τα θύματα ετούτου του συστήματος τη δυνατότητα που έχουν να στείλουν τον καπιταλισμό και τους εκφραστές του στον αγύριστο…

Ο «βασιλιάς» των πρωινάδικων…

 Ο «βασιλιάς» των πρωινάδικων…

Στο τέλος θα βγάινουν και θα λένε "Σε συνθήκες που οι μισοί πεθαίνουν, εσεις διεκδικείτε να ζήσετε?"

«Σε συνθήκες που οι ιδιωτικοί υπάλληλοι παίρνουν 400 ευρώ, δεν είναι δυνατόν οι δημόσιοι υπάλληλοι να διεκδικούν αυξήσεις»!

Την εξυπνάδα αυτή την είπε ο «βασιλιάς» των πρωινάδικων ο οποίος βλέπει εκατοντάδες χιλιάρικα ευρώ για την πάρτυ του, αλλά αυτός είναι άξιος! Θα μπορούσε ο παριστάνων τον Ρομπέν των Φτωχών να προτείνει να διεκδικήσουν και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι την αύξηση των μισθών της πείνας που παίρνουν! Δεν το έκανε όμως! Οι εξισώσεις του για τους μισθούς, οι οποίες γίνονται ανάμεσα στις «επαναστατικές» λεκτικές εκρήξεις, είναι πάντοτε προς τα κάτω, εκτός κι αν πρόκειται για το δικό του μισθό και τον μισθό των ομοίων του!

Άξιος ο μισθός του τηλεοπτικού σταρ, γι’ αυτό άλλωστε πληρώνεται αδρά! Για να διαφημίζει τους μισθούς πείνας για τον κοσμάκη! Κάθονται και οι χαχόληδες και τον ακούνε για να αυξάνει ο «παπαγάλος» των αφεντικών ακόμα περισσότερο τα αργύρια της προδοσίας του σε βάρος του λαού!

Τάκης Φ.

απο το agkidapress.gr

   Θέλετε να μιλήσουμε για τον Σοσιαλισμό;

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Την τελευταία 25ετία, μετά τη νίκη των αντεπαναστατικών δυνάμεων στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη, στο δημόσιο πολιτικό διάλογο κυριαρχεί ο αξιωματικός λόγος του τέλους «των ιδεολογιών και της ιστορίας». Πρόκειται για τον αξιωματικό εκείνο λόγο- τον τόσο βολικό για την κυρίαρχη αστική τάξη- που λέει σε γενικές γραμμές τα εξής: 1) ο σοσιαλισμός απέτυχε ανεπιστρεπτί, 2) ο καπιταλισμός είναι ο τελικός νικητής στη διαδοχή των κοινωνικο-οικονομικών μετασχηματισμών της Ιστορίας, 3) οποιαδήποτε κουβέντα για μια άλλη κοινωνία, με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής σε μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, είναι «εκτός πραγματικότητας» ή αποτελεί «ουτοπική φαντασίωση».
Συστατικό στοιχείο του παραπάνω αξιωματικού λόγου είναι ο αντικομμουνισμός, η προσπάθεια δαιμονοποίησης και κατασυκοφάντησης της Σοβιετικής Ένωσης και γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα. Ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια σοσιαλδημοκρατών, νεοφιλελεύθερων, ναζί και λοιπών αστικών δυνάμεων κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι στο δημόσιο διάλογο με κομμουνιστές. Είναι το φάντασμα της «Σοβιετίας»– του «ανελεύθερου», «σταλινικού», «αιμοσταγούς», «καταπιεστικού», «αυταρχικού» καθεστώτος όπως αρέσκονται να αποκαλούνε την Σοβιετική Ένωση οι πραιτωριανοί και απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Επειδή όμως η Ιστορία έχει καταγραφεί και δεν ξεγράφεται και, δεύτερον, το ψέμα των αστικών ιδεολογημάτων έχει κοντά ποδάρια, αξίζει να δούμε ορισμένες από τις βασικές κατακτήσεις του ανθρώπου εκεί που οικοδομήθηκε ο Σοσιαλισμός. Έτσι, για να κάνουμε μια σύγκριση με το παρόν, αλλά και να δούμε πόση πραγματικά αξία έχει η- εξ ‘αριστερών και εκ δεξιών- αντικομμουνιστική παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας:
—Δικαιώματα των γυναικών: Η μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917 ήταν αυτή που άνοιξε το δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων. Πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση, στην τσαρική Ρωσία, η γυναίκα αποτελούσε αντικείμενο ταξικών και φυλετικών διακρίσεων, με το 80% να είναι ανειδίκευτες εργάτριες που αμοίβονταν με το μισό μισθό σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους. Στην τσαρική Ρωσία το 87% των γυναικών δεν ήξεραν γραφή και ανάγνωση. Ένα από τα πρώτα διατάγματα της Οχτωβριανής Επανάστασης ήταν η πλήρης παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες- στη Βρετανία και στη Γαλλία αυτό συνέβη το 1918, στις ΗΠΑ το 1920 και στη Γαλλία το 1944.
Από το 1917 έως το 1920 έμαθαν γραφή και ανάγνωση 4 εκατομμύρια γυναίκες, ενώ από το 1922 έως το 1928 ο αριθμός των γυναικών αντιπροσώπων στα σοβιέτ αυξήθηκε κατά 9 φορές (830.700 εργάτριες και αγρότισσες). Τη δεκαετία του 1970, όταν στις ΗΠΑ οι γυναίκες κατείχαν μόνο το 5% στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και τις πολιτειακές κυβερνήσεις, το 35,5% των μελών του Ανώτατου Σοβιέτ ήταν γυναίκες.
Στην Σοβιετική Ένωση- και όχι στη Δυτική Ευρώπη η τις ΗΠΑ- καθιερώθηκαν ειδικοί νόμοι που προστάτευαν τις εργαζόμενες γυναίκες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους: 4 μήνες άδεια, 2 πριν και 2 μετά, με πλήρεις αποδοχές για κάθε γυναίκα. Στην ΕΣΣΔ ήταν επίσης που δημιουργήθηκαν μια σειρά από κρατικές υποδομές υπηρεσιών προσχολικής αγωγής που επέτρεπαν ακόμη και την ύπαρξη χώρων δημιουργικής απασχόλησης βρεφών και νηπίων δίπλα η εντός των χώρων εργασίας.
Σημείωση: Στην Ε.Ε.- στο «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» μας όπως θα’ λεγε και ο κ.Τσίπρας- η γυναίκα έχει καταστεί πειραματόζωο μιας εργασιακής ζούγκλας προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου: ελαστικές σχέσεις εργασίας,  μερική απασχόληση, χτύπημα συλλογικα κατοχυρωμένων δικαιωμάτων για την εργαζόμενη-μητέρα. Στην ίδια Ε.Ε.- του Μάαστριχτ, της αντιλαϊκής στρατηγικής «Ευρώπη 2020» και των μνημονίων διαρκείας- το ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες το 2012 ήταν 10,6%, το 2014 ήταν 10,1% (Eurostat) ενώ συνολικά ο αριθμός των γυναικών στην Ε.Ε. που ζουν στο όριο της φτώχειας αγγίζει τα 65.000.000!

Εργαζόμενες σε διακοπές στην Κριμαία, 1963.

—Εργασιακές κατακτήσεις: Από τις σπουδαιότερες κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος ήταν στον τομέα της εργασίας: Σταθερή και μόνιμη εργασία που, σύμφωνα με τη νομοθεσία δε μπορούσε να ξεπερνά τις 41 ώρες την εβδομάδα. Καθιέρωση μειωμένης εργασιακής εβδομάδας (36 ώρες) για όσους δούλευαν σε ανθυγιεινές εργασίες, αλλά και σε συγκεκριμένες ειδικότητες όπως, παραδείγματος χάρη, γιατροί και δάσκαλοι. Η εργάσιμη εβδομάδα στην Σοβιετική Ένωση ήταν από τις μικρότερες στον κόσμο, ενώ σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν μέρες ανάπαυσης κάθε εβδομάδα καθώς και ετήσιες άδειες με αποδοχές.
Η κοινωνική ασφάλιση των εργαζόμενων ήταν καθολική, δημόσια και υποχρεωτική. Οι εισφορές δεν προέρχονταν από το μισθό των εργαζόμενων, αλλά από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα κονδύλια των επιχειρήσεων. Οι εργαζόμενοι δικαιούταν πλήρη σύνταξη με την συμπλήρωση 60 ετών για τους άντρες και 55 για τις γυναίκες, ενώ στην περίπτωση εργαζομένων σε ανθυγιεινά επαγγέλματα το όριο έπεφτε στα 50 χρόνια για τους άντρες και στα 45 για τις γυναίκες.
Η ξεκούραση από την εργασία, οι διακοπές αναψυχής, δεν ήταν προνόμιο αλλά δικαίωμα. Το άρθρο 119 του Συντάγματος της ΕΣΣΔ διασφάλιζε το δικαίωμα αυτό, ενώ υπήρχε παροχή ετησίων πληρωμένων αδειών κι συνεχής φροντίδα του σοσιαλιστικού κράτους για τη διεύρυνση του δικτύου των πολιτιστικο-μορφωτικών ιδρυμάτων, την ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού, της φυσικής αγωγής και του τουρισμού. Το πρώτο αναπαυτήριο για τους εργαζόμενους ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ίδιου του Β.Ι.Λένιν το 1920 στην Πετρούπολη. Στις αρχές του 1940 υπήρχαν ήδη 3.600 σανατόρια που μπορούσαν να εξυπηρετήσουν 470 χιλιάδες εργαζόμενους, ενώ τη δεκαετία του 1980 υπήρχαν περισσότερα από 14.000 κέντρα αναψυχής και διακοπών που εξυπηρετούσαν 45 εκατομμύρια αδειούχους.
Σημείωση: Στον καπιταλιστικό κόσμο και ιδιαίτερα τη Δυτική Ευρώπη, οι όποιες εργατικές κατακτήσεις ήλθαν έπειτα από επίμονους και αιματηρούς ταξικούς αγώνες. Η ύπαρξη της ΕΣΣΔ και το παράδειγμα που έδινε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ανάγκασε πολλές δυτικές κυβερνήσεις να παραχωρήσουν ορισμένα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα στους λαούς. Ωστόσο, αυτά τα δικαίωματα δέχθηκαν ανηλεή επίθεση έπειτα από την επικράτηση της αντεπανάστασης στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Έτσι, φτάσαμε σήμερα, το 2016, να ζούμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, των μισθών πείνας, των ομαδικών απολύσεων, των zero-contract εργασιακών σχέσεων, της καταναγκαστικής παιδικής εργασίας και των αναλώσιμων εργαζόμενων ανάλογα με την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μια βαρβαρότητα που δε γνωρίζει σύνορα και που εξαπλώνεται απ’ τις ΗΠΑ των 50 εκατομμυρίων ανασφάλιστων και των 47 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, μέχρι την Ε.Ε. των 25 εκατομμυρίων ανέργων.
—Δημόσια, καθολική και δωρεάν Υγεία:  Ένας ιδιαίτερα σημαντικός τομέας που αποδεικνύει, πέραν πάσης αμφιβολίας, την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος είναι αυτός του δημόσιου συστήματος υγείας που καθιερώθηκε στην ΕΣΣΔ. Πρόκειται για ένα κρατικό σύστημα προαγωγής και προστασίας της υγείας το οποίο, βασιζόμενο στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, παρείχε σε όλο τον πληθυσμό δωρεάν πρόληψη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους: Στην τσαρική Ρωσία το προσδόκιμο ζωής ήταν μόλις τα 32 χρόνια. Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, μέσα σε ελάχιστα μόλις χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του 1920 το προσδόκιμο ανέβηκε στα 44 χρόνια. Το 1987, το προσδόκιμο ζωής στην ΕΣΣΔ είχε φτάσει στα 69 χρόνια (όσο, δηλαδή, και στις καπιταλιστικές χώρες).
Κατά την σοσιαλιστική οικοδόμηση αυξήθηκε κατακόρυφα ο αριθμός των γιατρών όλων των ειδικοτήτων, ενώ μειώθηκε κατά 10 φορές η παιδική θνησιμότητα που στην τσαρική Ρωσία αποτελούσε καθημερινό φαινόμενο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 περίπου 160 εκατομμύρια άνθρωποι περνούσαν κάθε χρόνο από δωρεάν προληπτικό έλεγχο, ενώ πάνω από 35 εκατομμύρια βρίσκονταν υπό μόνιμη ιατρική παρακολούθηση. Κατά την ίδια περίοδο έφτασαν να λειτουργούν περισσότερα από 28.000 γυναικεία ιατρεία και παιδικές κλινικές, ενώ η τακτική ιατρική παρακολούθηση και εξέταση των παιδιών αποτέλεσε προτεραιότητα του σοβιετικού συστήματος υγείας («Η Υγεία-Πρόνοια ως κοινωνικό αγαθό. Η πρώτη σοσιαλιστική εμπειρία», ΚΟΜΕΠ, Τεύχος 3, 2016).
Σημείωση: Στην καπιταλιστική Ρωσία του κ.Πούτιν το προσδόκιμο ζωής κατέγραψε πτωτική πορεία- έτσι, το 2004 έφτασε στα 63 χρόνια. Στην καπιταλιστική Ρωσία του κ.Πούτιν, των ολιγαρχών και των μονοπωλιακών ομίλων η υγεία έχει πάψει προ πολλού να είναι δημόσιο αγαθό: δημόσιες κλινικές έκλεισαν προς όφελος μεγάλων ιδιωτικών νοσοκομείων, τα εργατικά «ατυχήματα» αυξήθηκαν κατακόρυφα (6.000 νεκροί κάθε χρόνο), ενώ οι ρώσοι εργαζόμενοι πληρώνουν απ’ την τσέπη τους την παροχή υπηρεσιών στα δημόσια νοσοκομεία.

—Δημόσια, καθολική και δωρεάν Παιδεία:  Μοναδικό επίτευγμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ υπήρξε η ριζική εξάλειψη του αναλφαβητισμού και η ραγδαία άνοδος του μορφωτικού επιπέδου. Πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση μόλις το 37,9% του αρσενικού και το 12,5% του θηλυκού ρωσόφωνου πληθυσμού άνω των 7 ετών ήξεραν στοιχειώδη γραφή και ανάγνωση. Η κολοσσιαία προσπάθεια της σοβιετικής κυβέρνησης για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού τη δεκαετία του 1920 έφερε τα εξής αποτελέσματα: Περίπου 50.000.000 ενήλικες έμαθαν γραφή και ανάγνωση μεταξύ 1920-1940, ενώ το 1937 το 75% του συνολικού πληθυσμού ήξερε γραφή και ανάγνωση. Τη δεκαετία του 1960, ο αναλφαβητισμός είχε εξαλειφθεί οριστικά («Ριζοσπάστης», 3 Απρίλη 2016).
Η εξάλειψη του αναλφαβητισμού εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της εφαρμογής ενός ενιαίου εκπαιδευτικού προγράμματος της σοβιετικής κυβέρνησης που, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε: Καθιέρωση δωρεάν παιδείας για όλους, κοινή φοίτηση αντρών και γυναικών στα σχολεία, δημιουργία συστήματος κοινωνικής προσχολικής διαπαιδαγώγησης, άνοιγμα των ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην εργατική τάξη και την αγροτιά, δημιουργία χιλιάδων δημόσιων παιδικών σταθμών και σχολείων.
Να σημειώσουμε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που απόκτησαν ανώτατη μόρφωση από 1,2 εκατομμύρια το 1939 αυξήθηκε στα 21 εκατομμύρια ανθρώπους στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Συνολικά, από το 1918 έως το 1990 απέκτησαν μέση και ειδική μόρφωση 135 εκατομμύρια άνθρωποι.
Στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ΕΣΣΔ, οι φοιτητές απολάμβαναν υψηλού επιπέδου παροχές. Η φοίτηση ήταν απολύτως δωρεάν, ενώ οι φοιτητές δεν πλήρωναν απολύτως τίποτα για τα εξέταστρα, τα μαθήματα, τα εργαστήρια, τα βιβλία, τα αναλώσιμα, κλπ. Παρέχονταν δωρεάν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, νοσοκομειακή περίθαλψη, αθλητικές (γυμναστήρια, γήπεδα κ.ά.) αλλά και πολιτιστικές δραστηριότητες (αίθουσες, μουσικά όργανα κ.ά.) («Ριζοσπάστης», 2 Οκτώβρη 2011).
Σημείωση: Το 2000, στην καπιταλιστική Ρωσία, το 40% των εισαχθέντων στα κρατικά πανεπιστήμια της χώρας πλήρωσαν δίδακτρα. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού σήμανε αυτόματα και την αποσύνθεση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της Παιδείας. Τα αδιαμφισβήτητα επιτεύγματα της ΕΣΣΔ στον τομέα της Παιδείας και της μόρφωσης αναγνωρίστηκαν διεθνώς από επιστημονικούς φορείς καπιταλιστικών κρατών. Είναι χαρακτηριστική η φράση «τι μαθαίνει ο Ιβάν που δεν μαθαίνει ο Τζόνι», η οποία αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα έπειτα από τα σοβιετικά άλματα στους τομείς των επιστημών και της εξερεύνησης του Διαστήματος. Η Παιδεία βρέθηκε στο επίκεντρο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και υπήρξε συστατικό της στοιχείο- η λαϊκή εκπαίδευση χωρίς ταξικούς περιορισμούς που υπήρξε στην ΕΣΣΔ έρχεται σε αντιπαράθεση με τα συστήματα εκπαίδευσης στον Καπιταλισμό. Έρχεται σε αντιπαράθεση με την μετατροπή της Παιδείας σε εμπόρευμα και τη δημιουργία σχολείων και πανεπιστημίων δύο και τριών ταχυτήτων.

Γιούρι Γκαγκάριν

—Εφευρέσεις και τεχνολογία:  Οι ενδογενείς δυνατότητες της σοσιαλιστικής οικονομίας και του κεντρικού σχεδιασμού ανέδειξαν την ΕΣΣΔ σε πρωτοπόρα παγκόσμια δύναμη σε μια σειρά τομείς της τεχνολογίας και της επιστήμης. Τα παράδειγμα ατελείωτα: Πυραυλική και πυρηνική τεχνική, τροχιακοί διαστημικοί σταθμοί, κατευθυνόμενη θερμοπυρηνική σύνθεση, απευθείας μετασχηματισμός της ενέργειας (μαγνητο-υδροδυναμικές γεννήτριες), κρυογενής τεχνική, καταλύτες τεχνολογικών διαδικασιών, κατασκευή υπερισχυρών γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος και σωληναγωγών, κατασκευή μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών, φραγμάτων και άλλων αρδευτικών εγκαταστάσεων, τεχνολογία της συγκόλλησης όλων των ειδών, γεώτρηση σε μεγάλα βάθη κλπ («Ριζοσπάστης», 8 Νοέμβρη 2009).
Δεν υπήρξε τομέας της επιστήμης κατά τον 20ο αιώνα στον οποίο να μη πρωταγωνίστησε η Σοβιετική Ένωση, στην οποία αναλογούσαν το 20-25% των εφευρέσεων κάθε χρόνο παγκοσμίως.

25 χρόνια μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ, με τόνους λάσπης να έχουν ριχτεί για την κατασυκοφάντηση του Σοσιαλισμού, η πλειοψηφία των Ρώσων νοσταλγεί την Σοβιετική Ένωση. Σύμφωνα με έρευνα του ρωσικού ινστιτούτου Levada τον Μάρτη του 2016, το 56% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι λυπούνται που δεν υπάρχει πλέον η ΕΣΣΔ, ενώ το 58% απάντησε θετικά στην αναβίωση της. Το αντίστοιχο ποσοστό το 2011 ήταν 50%.
Ωστόσο, η νοσταλγία για τον Σοσιαλισμό στη Ρωσία δεν προέρχεται μόνο από τις παλαιότερες γενιές. Σε έρευνα του Pew Research Center το 2014, το 40% των νέων κάτω των 30 ετών (γεννημένοι, δηλαδή, τις δεκαετίες 1980 και 1990) χαρακτήρισαν “αρνητικό γεγονός” την ανατροπή του Σοσιαλισμού στη χώρα τους.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν δείγματα των κατακτήσεων του ανθρώπου στον Σοσιαλισμό. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε δεκάδες άλλες κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, από την εκτεταμένη εκβιομηχάνιση και την ραγδαία άνοδο της παραγωγής στους τομείς της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας, μέχρι τον κολοσσιαίο αντιφασιστικό αγώνα του σοβιετικού λαού και την σπουδαία προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης στις τέχνες και τον πολιτισμό (κινηματογράφος, μουσική, ποίηση, λογοτεχνία, εικαστικές τέχνες κλπ.).
Ποιό είναι το συμπέρασμα; Ότι όποιον τομέα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής κι’ αν μελετήσουμε, θα αντιληφθούμε την συντριπτική υπεροχή του Σοσιαλισμού- της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας- απέναντι στην άναρχη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Σε μια περίοδο 74 χρόνων, από την Οχτωβριανή Επανάσταση μέχρι την επικράτηση της αντεπανάστασης στις αρχές του ’90, έγινε το μεγαλύτερο άλμα στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού: επιχειρήθηκε και ως ένα βαθμό κατακτήθηκε η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ανεξάρτητα από τα όποια υπαρκτά προβλήματα και αδυναμίες, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Σοβιετική Ένωση έβαλε την σφραγίδα της στον 20ο αιώνα- μια σφραγίδα που, παρά το προσωρινό πισωγύρισμα της Ιστορίας, αποδεικνύει ότι ένας άλλος κόσμος, απαλλαγμένος από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είναι εφικτός. Και πάνω απ’ όλα, αναγκαίος.

Στρατιωτικές διεργασίες...

Στρατιωτικές διεργασίες...

Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Τραμπ ανακοίνωσε αύξηση των στρατιωτικών δαπανών με έμφαση στην ενίσχυση του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ), ώστε σύντομα να αυξήσει τα αεροπλανοφόρα από 10 σε 12, και συνολικά τα πλοία από 274 σήμερα σε 350, έναντι στόχου που έθετε ο Ομπάμα για 310.
Σημαντικό όπλο το ΠΝ σε έναν πλανήτη καλυμμένο από νερό, για «προβολή ισχύος» παντού στον κόσμο, ιδιαίτερα στην περιοχή του Ειρηνικού, όπου η αντιπαράθεση ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων και δυνάμεων παίρνει χαρακτηριστικά κλιμάκωσης.
Την ίδια ώρα, στην ΕΕ, οι συζητήσεις για μια ένωση «πολλαπλών ταχυτήτων» δεν αφορούν μόνο την αναλογία στο οικονομικό μείγμα διαχείρισης, αλλά και στο πώς θα διατηρηθεί η συνοχή της ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης, έστω και με τη μορφή μιας «αλάκαρτ» ένωσης πάνω και στα ζητήματα Ασφάλειας και Αμυνας.
Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και το γεγονός ότι η «κυβέρνηση» του Κοσσόβου αποφάσισε να μετασχηματίσει τις ένοπλες «δυνάμεις ασφαλείας» του σε κανονικό στρατό, ενόσω «τρέχουν» ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια και ανταγωνισμοί για τα Βαλκάνια, με αναζωπύρωση των εθνικισμών.
Στην ΕΕ ξανανοίγει η συζήτηση για τη διάρθρωση και ενεργοποίηση των λεγόμενων Σχηματισμών Μάχης της ΕΕ (τα λεγόμενα «Battlegroups») και συνολικά τη συγκρότηση και ενεργοποίηση του Ευρωστρατού. Συζήτηση που αναμένεται να ενταθεί το αμέσως επόμενο διάστημα, καθώς παραμένουν στο τραπέζι οι «ενστάσεις» του Προέδρου των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, για τη σημερινή λειτουργία του ΝΑΤΟ, η απαίτηση από μέρους του να αναλάβουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μεγαλύτερα βάρη και ευθύνες στον τομέα της «άμυνας».
Σε αυτό το πλαίσιο, και καθώς στα ευρωπαϊκά κράτη αναζητούν προσαρμογή στις νέες συνθήκες, η Γερμανία αποφάσισε αύξηση των «αμυντικών» της δαπανών. Αντίστοιχα, η Σουηδία (που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ) αποφάσισε επαναφορά από φέτος της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας (είχε καταργηθεί το 2010), ως μια απάντηση στην όξυνση της κόντρας ευρωατλαντικού άξονα - Ρωσίας.
Διόλου ασύνδετα με τα παραπάνω, το ΝΑΤΟ επανακαθορίζει τις προτεραιότητες για τους εξοπλισμούς του μέσα στο 2017, δίνοντας και τις σχετικές κατευθύνσεις στην πολεμική βιομηχανία, εστιάζοντας - όπως φάνηκε και σε ημερίδα που έγινε τη Δευτέρα στην Αθήνα - σε τομείς όπως η θαλάσσια επιτήρηση και κυριαρχία, ο ανθυποβρυχιακός πόλεμος, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα ιπτάμενα ραντάρ, ο κυβερνοπόλεμος, τα logistics, η συλλογή, επεξεργασία και ανταλλαγή πληροφοριών κ.ά.
Οι προαναφερόμενες εξελίξεις μόνο άσχετες δεν είναι μεταξύ τους. Διασυνδέονται στενά και ερμηνεύονται μέσα από το «φίλτρο» ότι όσο κλιμακώνονται οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου για τον έλεγχο αγορών, ζωνών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, τόσο μεθοδεύονται και προωθούνται η προετοιμασία, ο επανεξοπλισμός και η στρατηγική αναδιάταξη και παράταξη στρατιωτικών δυνάμεων, μάχιμων στρατιωτικών μονάδων.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει ο λαός, είναι ότι η ιμπεριαλιστική ειρήνη εναλλάσσεται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που μαίνεται και σήμερα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, με κίνδυνο να γενικευτεί.
Οι εξελίξεις, επομένως, απαιτούν λαό οργανωμένο και προετοιμασμένο. Απαιτούν ένταση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δυνάμωμα της αλληλεγγύης με τους λαούς των άλλων κρατών. Ενίσχυση της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του.

Με φιέστες και ταρατατζούμ

Με φιέστες και ταρατατζούμ

Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια πήγε να «χτυπήσει» προχτές η κυβέρνηση, στην εκδήλωση για την παραχώρηση του πρώην στρατοπέδου «Παύλου Μελά» στον ομώνυμο δήμο. Για τους όρους της παραχώρησης και το «τι μέλλει γενέσθαι» με την ανάπλαση του χώρου και την αξιοποίηση του πάρκου, πολλά μπορούν να ειπωθούν, ιδιαίτερα όταν δημοσιοποιηθούν οι όροι παραχώρησης και τα σχέδια για την αξιοποίηση και την εκμετάλλευσή του από το δήμο. Είναι δύσκολο, πάντως, να αποφύγει κανείς τον πειρασμό να κάνει ορισμένους σχολιασμούς, με βάση την εμπειρία που υπάρχει και από άλλες ανάλογες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, όπως για παράδειγμα με την απόδοση στο δήμο της έκτασης των πρώην «Λιπασμάτων» στη Δραπετσώνα και την αξιοποίηση του πάρκου «Αντώνης Τρίτσης» στη Δυτική Αττική.

***

Στην πρώτη περίπτωση, τα ταρατατζούμ και οι φιέστες της κυβέρνησης δεν στάθηκαν ικανά να κρύψουν ότι η παραχώρηση της έκτασης των πρώην «Λιπασμάτων» εντάσσεται σ' ένα συνολικότερο σχέδιο ανάπλασης όλης της ακτογραμμής του Πειραιά, από το λιμάνι της ακτοπλοΐας μέχρι τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στο πλαίσιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ ΑΕ. Ο σχεδιασμός αυτός προβλέπει την ανάπτυξη πολλών και διαφορετικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στην ευρύτερη περιοχή, από μεταφορές και τουρισμό μέχρι ναυπηγοεπισκευή και χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Σ' αυτές τις δραστηριότητες, θα παίξει υποβοηθητικό ρόλο η ανάπλαση και λειτουργία της έκτασης των πρώην «Λιπασμάτων», η οποία αυτονόητα θα στηριχτεί και σε κεφάλαια επιχειρηματικών ομίλων. Θυμίζουμε, επίσης, ότι δεν παραχωρήθηκε όλη η έκταση, αφού το κράτος δεν μπήκε καν στη σκέψη να θίξει τις ιδιοκτησίες επιχειρηματικών ομίλων (και επομένως τα συμφέροντα) που περιλαμβάνονται στην ίδια έκταση.

***

Σε ό,τι αφορά το πάρκο Τρίτση, η εγκατάλειψή του από το κράτος και την Τοπική Διοίκηση ευθύνεται για την τραγική εικόνα που παρουσιάζει αυτός ο μοναδικός πνεύμονας πρασίνου και αναψυχής στην επιβαρυμένη Δυτική Αττική. Η λύση που προκρίνεται τώρα για τον εξωραϊσμό της κατάστασης, μέσα από το «φορέα διαχείρισης» που συστάθηκε γι' αυτό το σκοπό, είναι η ανάπλαση και λειτουργία του πάρκου με την ανάπτυξη και επιχειρηματικής δραστηριότητας. Να σημειωθεί ότι η χρήση με αυτά τα μέσα και τα κριτήρια έρχεται σε αντίθεση με τις διεκδικήσεις των Λαϊκών Επιτροπών και άλλων φορέων της περιοχής, που με τους αγώνες τους ζητούν πάρκο ανοιχτό στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες της περιοχής, χωρίς επιχειρηματίες και «εργολάβους», για ψυχαγωγία και αναψυχή.

***

Επομένως, το συμπέρασμα που προκύπτει, είναι ότι ο λαός θα πρέπει να είναι υποψιασμένος για τα κίνητρα, τους όρους και τις προϋποθέσεις που συνοδεύουν τα μεγάλα λόγια και τη «γενναιοδωρία» της κυβέρνησης, σε φιέστες όπως αυτήν που οργάνωσε τις προάλλες για το πρώην στρατόπεδο «Παύλου Μελά». Αλλωστε, όπως η απόδοση της έκτασης των «Λιπασμάτων» αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση ως «επικοινωνιακός αντιπερισπασμός» στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ ΑΕ και συνολικά στην αντιλαϊκή της πολιτική, έτσι και η απόδοση του πρώην στρατοπέδου στη Θεσσαλονίκη περιέχει το στοιχείο του αποπροσανατολισμού του λαού και του εξωραϊσμού της κυβέρνησης, την ώρα που διαπραγματεύεται με το κουαρτέτο την παραπέρα συντριβή των συντάξεων και την ένταση της φορολογίας του λαού.

***

Σε όλα τα παραπάνω προστίθεται η προκλητική προσπάθεια του πρωθυπουργού, με αφορμή το πρώην στρατόπεδο «Παύλου Μελά», να δείξει ότι η κυβέρνηση έχει «ανοιχτά αυτιά» στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και του λαού. Ετσι, στην προχτεσινή εκδήλωση μίλησε για «ημέρα δικαίωσης ενός πολυετούς αγώνα», προσθέτοντας ότι «οι επίμονες προσπάθειες, τόσο της δημοτικής αρχής, όσο όμως και των κινημάτων των πολιτών, μας υπενθύμισαν τη δέσμευσή μας προς τους πολίτες της περιοχής», με αποτέλεσμα «να γίνει πράξη η δέσμευση της κυβέρνησης». Στη συνέχεια, μάλιστα, το «απογείωσε», λέγοντας ότι «αυτό είναι το οξυγόνο της Δημοκρατίας, η διεκδίκηση και ο έλεγχος από τους ίδιους τους πολίτες, ακόμα και σε κυβερνήσεις που έχουν την πολιτική βούληση». Θυμίζουμε ότι σε ανάλογες μεγαλοστομίες, περί λαϊκής τάχα παρέμβασης και συμμετοχής στις κυβερνητικές αποφάσεις, προέβη ο πρωθυπουργός και στην ομιλία του για τη συνταγματική αναθεώρηση.

***

Ο στόχος τους δεν είναι άλλος από το να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα, η κυβέρνηση έχει τη βούληση να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, και σ' αυτή την προσπάθεια καλεί το λαό να γίνει συμμέτοχος, σε αυτήν να εντάξει τις κινητοποιήσεις και τις διεκδικήσεις του. Είναι η άλλη όψη αυτών που έλεγε η κυβέρνηση όταν βρίσκονταν σε εξέλιξη οι μαζικές κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό. Οτι, δηλαδή, οι λαϊκές αντιδράσεις τη «διευκολύνουν» στη διαπραγμάτευση έναντι των «θεσμών». Βέβαια, τότε φιλοδώρησε το κεφάλαιο με το νόμο Κατρούγκαλου και άφησε ανοιχτό το δρόμο για παραπέρα ανατροπές, όπως γίνεται τώρα με τη διαπραγμάτευση. Και μιας και το έφερε η κουβέντα: Αφού η κυβέρνηση έχει τόσο ανοιχτά τα αυτιά της στις εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις, γιατί δεν ικανοποιεί τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων στην «Καρυπίδης» και των συμβασιούχων στους ΟΤΑ, που διαδήλωναν προχτές έξω από το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, διεκδικώντας δεδουλευμένα και μόνιμη - σταθερή δουλειά, με την εργοδοσία και το αρμόδιο υπουργείο να παίζουν κλοτσοσκούφι στις πλάτες τους, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου;