ΤΙ ΤΖΟΚΕΡ ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ....!!!!! ΕΔΩ ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΣΑΛΕΥΕΙ ...

 ΤΙ ΤΖΟΚΕΡ ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ....!!!!! ΕΔΩ ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΣΑΛΕΥΕΙ ...

Μεγάλος διαγωνισμός με δώρο κάρτα-μέλους στο κόμμα που θα κυβερνήσει!

Έλα, έχω πράμα που σαλεύει!

Σύντροφε και συντρόφισσα,

Για να γίνεις κι εσύ μέλος του κόμματος που θα κυβερνήσει πρέπει να είσαι ενήμερος για τις θέσεις του κόμματος. Απάντησε λοιπόν σωστά στις ερωτήσεις για να κερδίσεις τώρα την κάρτα!

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΩΤΗ

Ποια είναι η πραγματική πρόταση του κόμματος για το χρέος και ποιος ο αυθεντικός της εκφραστής;

α. Απόσυρση του χρέους (Δραγασάκης, Σεπτ. 2014)
β. Απομείωση του χρέους (Παπαδημούλης, Νοεμ. 2014)
γ. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (Λαφαζάνης, Νοεμβ. 2014)
δ. Μονομερής διαγραφή του χρέους (Λαφαζάνης, Ιουλ. 2013)
ε. Διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους (Λαφαζάνης, Οκτ. 2014)
στ. Επιμήκυνση του χρέους (Σταθάκης, Σεπτ. 2014)
ζ. Μείωση του χρέους 50% (Σταθάκης, Οκτ. 2014)
ι. Μείωση του χρέους 5% (Σταθάκης, Ιαν. 2014)
ια. Κούρεμα του χρέους (Τσίπρας, Οκτ. 2014)
ιβ. Διαγραφή μέρους του χρέους (Τσίπρας, Σεπτ. 2014)
ιγ. Ελάφρυνση του χρέους (Τσίπρας, Οκτ. 2014)
ιδ. Επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους (Τσίπρας, Ιουλ. 2011)
ιε. Ρύθμιση του χρέους (Τσίπρας, Μαϊ 2014)
ιστ. Λύση τύπου Γερμανίας του 1953 (Μηλιός, Νοεμβ. 2014)
ιζ. Πάγωμα του χρέους (Δραγασάκης, Σεπτ. 2014)


Σύντροφε και συντρόφισσα, μελλοντικό μέλος του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς...
ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Ποια είναι η πραγματική θέση του κόμματος για το τι θα κάνει με το Μνημόνιο και ποιος ο αυθεντικός εκφραστής της;

α) Θα προχωρήσει σε αναστολή του Μνημονίου (Τσίπρας, Απρ. 2013)

β) Θα καταργήσει ή θα ακυρώσει το Μνημόνιο (Βίτσας, Απρ. 2013)

γ) Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην αναστολή και την ακύρωση του Μνημονίου, το ίδιο είναι (Σκουρλέτης, Απρ. 2013)

δ) Θα προχωρήσει σε αναθεώρηση του Μνημονίου (Τσίπρας, Φεβ. 2014)

ε) Θα σκίσει το Μνημόνιο στην αυλή της Βουλής (Στρατούλης, Οκτ. 2013)

στ) Θα αναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο (Σταθάκης, Ιουν. 2012)

ζ) Θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο (Τσίπρας, Δεκ. 2012)

ι) Θα καταργήσει το Μνημόνιο και θα αναδιαπραγματευτεί τη δανειακή σύμβαση (Τσίπρας, Οκτ. 2014)

ια) Το Μνημόνιο θα το ακυρώσει ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του (Τσίπρας, Νοεμβ. 2013)

ιβ) Θα συνεχίσει πιθανώς το Μνημόνιο αν δεν πάρει αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ (Μητρόπουλος, Νοεμβ. 2014)

ιγ) Θα καταργήσει το Μνημόνιο μέσα σε μια νύχτα (Λαφαζάνης, Οκτ. 2014)

ιδ) Θα βγάλει τη χώρα απ' το Μνημόνιο, αλλά θα την κρατήσει στο ευρώ (Σταθάκης, Μαρ. 2014)

ιε) Το βράδυ των εκλογών, αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα, δεν θα υπάρχει καν Μνημόνιο (Τσίπρας, Οκτ. 2013)

ιστ) Θα σκίσει το Μνημόνιο, και θα ναι μέρα μεσημέρι (Τσίπρας, Μαϊ 2014)

ιζ) Θα ζητήσει απ' το λαό να αποφασίσει αν θέλει άλλο Μνημόνιο (Τσίπρας, Φεβ, 2014)

Σύντροφε και συντρόφισσα,

Περνάμε τώρα σ' ένα ευκολάκι! Αυτό θα το βρεις σίγουρα!

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡΙΤΗ

Ποια είναι η πραγματική θέση του κόμματος για το τι πρέπει να κάνει η χώρα απέναντι στο ΝΑΤΟ και ποιος ο αυθεντικός εκφραστής της;

α) Πρέπει να απεμπλακεί από το ΝΑΤΟ (ΣΥΡΙΖΑ, Απρ. 2012)
β) Πρέπει να παλέψει για να διαλυθεί το ΝΑΤΟ μόνο του (Βίτσας, Σεπτ. 2014)
γ) Πρέπει να φύγει απ' το ΝΑΤΟ (Δρίτσας, Σεπτ. 2014)
δ) Δεν αμφισβητείται απ' τον ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ (Τσίπρας, Μαϊ 2014)
ε) Δεν αποτελεί προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές συνθήκες να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, αν και στις συνθήκες αυτές δεν έχει λόγο ύπαρξης το ΝΑΤΟ και πρέπει να αντικατασταθεί από νέους θεσμούς (Τσίπρας, Σεπτ. 2014)
στ) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον του ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχει ως προτεραιότητα την έξοδο της Ελλάδας απ' το ΝΑΤΟ(Τριγάζης, Οκτ. 2014)
ζ) Σταθερή και αμετάκλητη θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποδέσμευση απ' το ΝΑΤΟ (Δρίτσας, εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, Ιουν. 2012)
στ) Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής «κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας» (Πολιτική Απόφαση Ιδρυτικού Συνεδρίου ΣΥΡΙΖΑ, 2012)
ζ) Πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η έξοδος από το ΝΑΤΟ (Καραγιαννίδης, Ιαν. 2013)
ι) Δεν είναι δεδομένο ότι θα μείνουμε στο ΝΑΤΟ (Τσίπρας, Σεπτ. 2014)
ια) Θα μείνουμε στο ΝΑΤΟ όσο δεν θίγονται τα εθνικά μας συμφέροντα (Τσίπρας, Σεπτ. 2014)
ιβ) Το ΝΑΤΟ δεν έχει λόγο ύπαρξης εδώ και είκοσι χρόνια (Δούρου, Ιουν. 2012)
ιγ) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτίθεται να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ ή τις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις (Βαρουφάκης και Galbraith, Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα, Ιουν. 2013)

(ΠΑΡΑΛΑΒΗ ΤΟΥ ΔΩΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ) 

Επανεκκίνηση της οικονομίας

 Επανεκκίνηση της οικονομίας

Η κε του μπλοκ παρουσιάζει σήμερα μία ακόμα αξιόλογη δουλειά του άναυδου, που αυτή τη φορά καταπιάνεται με τον αστικό κεϊνσιανό μύθο της επανεκκίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας και την αποδόμηση των επιχειρημάτων που το στηρίζουν. Καλή ανάγνωση και κάθε καλόπιστη παρατήρηση στα σχόλια, ευπρόσδεκτη.

Επανεκκίνηση της οικονομίας, άλλος ένας αστικός μύθος.

Άναυδος – Νοέμβριος 2014

1. Εισαγωγή.

Η οικονομική κρίση επιμένει σε παγκόσμια κλίμακα να δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες  στα διάφορα επιτελεία της αστικής τάξης.  Σαν αντίδραση στην παράταση αυτή, κεϋνσιανής κοπής προτάσεις ολοένα και περισσότερο κερδίζουν έδαφος, τόσο αναφορικά με την ελληνική οικονομία όσο και για την παγκόσμια.  Μόνο στη διάρκεια των τελευταίων 3 μηνών ο Ντραγκι αποφασίζει να αγοράσει πάσης φύσεως κρατικά ομόλογα, ενώ ο Γιούγκερ υπόσχεται επενδύσεις 100δις [1]. Το ΔΝΤ με τη σειρά του συμβουλεύει ότι σε ένα περιβάλλον αναιμικής ανάπτυξης, αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα η τόνωση των δημόσιων επενδύσεων για τη στήριξη των υποδομών, κυρίως μάλιστα στις χώρες που το έχουν περισσότερο ανάγκη [2]. Στα καθ’ ημάς,  ο Σύριζα δια στόματος του αρχηγού του έρχεται με το πρόγραμμα του για ‘επανεκκίνηση της οικονομίας με περίπου 11δις’ να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

2. Τάδε έφη Κέυνς

Η ουσία της Γενικής Θεωρίας του Κέυνς μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:

Η συνολική απασχόληση μιας οικονομίας εξαρτάται από τη συνολική ζήτηση, άρα η ανεργία από την ανεπάρκεια της συνολικής ζήτησης. Η  συνολική ζήτηση ορίζεται σαν το άθροισμα της συνολικής δαπάνης (κατανάλωση + επένδυση). Για υποκειμενικούς (ψυχολογικούς) κυρίως λόγους (η αποκαλούμενη ροπή προς κατανάλωση), όταν το πραγματικό εισόδημα αυξάνεται, η συνολική κατανάλωση αυξάνεται, αλλά με ρυθμό μικρότερο από την αύξηση του εισοδήματος, δημιουργώντας έλλειμμα ζήτησης. Για να διατηρηθεί η απασχόληση σε υψηλά επίπεδα, πρέπει η ζήτηση να αυξηθεί μέσω της επένδυσης. Σύμφωνα με τον Κέυνς, από μόνος του ο μηχανισμός της αγοράς δεν εξασφαλίζει την αύξηση της επένδυσης, με αποτέλεσμα το σύστημα να βυθίζεται όλο και πιο συχνά σε βαθιές κρίσεις. Για να αντιμετωπιστεί η υποκατανάλωση, θα πρέπει το κράτος να αναλάβει ενεργό ρόλο στην οικονομία, ρυθμίζοντας το επιτόκιο και τονώνοντας την ενεργό ζήτηση μέσω κινήτρων αλλά κυρίως μέσω των κρατικών δαπανών, που με τη σειρά τους οδηγούν σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Η αγοραία  μετάφραση της θεωρίας του Κέυνς συνοψίζεται σε φράσεις όπως ‘να πέσουν επιτέλους λεφτά ώστε να κινηθεί η αγορά’, ‘οι τράπεζες να αρχίσουν επιτέλους να χρηματοδοτήσουν την οικονομία’ κλπ.

Στον αντίποδα, υποτίθεται, του κεϋνσιανισμού, βρίσκεται η φιλελεύθερη συνταγή της λιτότητας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, είναι τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα και το υψηλό χρέος που προκαλούν την υποχώρηση στην αύξηση του ΑΕΠ και εν τέλει την κρίση, συνεπώς η λιτότητα είναι η μοναδική λύση.

Και οι δύο αυτές πολιτικές έχουν εφαρμοστεί στην πράξη με ισχνά αποτελέσματα, όπως αποδεικνύουν τα παραδείγματα της Ιαπωνίας και της Ελλάδας: Μεταξύ του 1998 και του 2007, η επεκτατική πολιτική στην Ιαπωνία δημιούργησε ένα  έλλειμμα στον προϋπολογισμό κατά μέσο όρο στο 6,9% του ΑΕΠ, ενώ ο ρυθμός αύξησης του πραγματικού ΑΕΠ ήταν κατά μέσο όρο μόλις 1%. Αντίστροφα στην Ελλάδα η εφαρμογή της λιτότητας οδήγησε σε μείωση των κρατικών δαπανών (- 16%) που συνοδεύτηκε από ακόμη μεγαλύτερη πτώση του ΑΕΠ (-19%) το 2013 σε σχέση με το 2008. [3].

Η αστική οικονομική θεωρία, σε όλες της τις παραλλαγές, αδυνατεί να βρει τις αιτίες της κρίσης, αλλά ούτε μπορεί να την αντιμετωπίσει με ανάλογες κρατικές πολιτικές. Είτε λοιπόν η ύφεση προκαλεί υψηλό χρέος και ο μόνος τρόπος για να μειωθεί, είναι να δοθεί ώθηση στην ανάπτυξη (Κέυνς) ή το υψηλό χρέος προκαλεί ύφεση, άρα ο μόνος τρόπος για την αποκατάσταση της ανάπτυξης είναι να μειωθεί το χρέος (νεοφιλελεύθεροι).  Η θεωρία του Κέυνς για την κρίση –η έλλειψη συνολικής ζήτησης ή αλλιώς η υποκατανάλωση – είναι απλώς μια περιγραφή των αποτελεσμάτων της κρίσης, όχι μια εξήγηση του γιατί η κρίση συμβαίνει. Σαν συνέπεια και παρά τον θρύλο, δεν ήταν ο κεϋνσιανισμός που έβγαλε τις ΗΠΑ  από τη μεγάλη κρίση του 1929, αλλά ο Β’ ΠΠ. [4]

Στην πραγματικότητα η επένδυση εξαρτάται από το κέρδος που θα φέρει, ενώ το κέρδος με τη σειρά του εξαρτάται από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την ιδιοποίησή της από το κεφάλαιο. Στα πλαίσια της ύφεσης, η μάζα του κέρδους είναι περιορισμένη και δεν μπορεί να αυξηθεί, συνεπώς οι καπιταλιστές δεν αυξάνουν τις επενδύσεις τους. Οι κεϋνσιανοί υποστηρίζουν όμως ότι μία αύξηση των κρατικών δαπανών θα προκαλέσει με τη σειρά της μία αύξηση στην κατανάλωση και το εθνικό προϊόν, οδηγώντας σε δεύτερο χρόνο την επένδυση να αυξηθεί. Πρόκειται για τον αποκαλούμενο δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, ο οποίος σύμφωνα με τον Κέυνς είναι πανίσχυρος.

Όμως  συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, το κέρδος καθορίζει την καπιταλιστική επένδυση και αυτή με τη σειρά της την απασχόληση, τους μισθούς και την κατανάλωση. Οι κρατικές δαπάνες και η αύξηση του ΑΕΠ είναι εξαρτημένες μεταβλητές που σχετίζονται με την αποδοτικότητα των επενδύσεων και  όχι το αντίστροφο. Η  κερδοφορία καθορίζει τόσο την επένδυση όσο και την ανάπτυξη. Άρα οι κρατικές δαπάνες και οι αυξήσεις φόρων ή οι περικοπές θα πρέπει να εξεταστούν κάτω από το πρίσμα του αν ενισχύουν την κερδοφορία. Εάν δεν το κάνουν, τότε οποιαδήποτε βραχυπρόθεσμη ώθηση στο ΑΕΠ από αυξημένες κρατικές δαπάνες θα έχει σαν αποτέλεσμα μια μακρύτερη περίοδο χαμηλής ανάπτυξης και μια ενδεχόμενη επιστροφή στην ύφεση.

Υπάρχουν 2 ζητήματα που πρέπει να απαντηθούν:

α. Που θα βρεθούν οι πόροι για να αντληθούν οι επιπλέον κρατικές δαπάνες

β. Που θα κατευθυνθούν οι επιπλέον κρατικές δαπάνες

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι σχετικά απλή. Επιπλέον κρατικές δαπάνες μπορούν να αντληθούν είτε από αυξημένους φόρους, είτε από επιπλέον δανεισμό. Ο επιπλέον δανεισμός μεταφράζεται σε αυξημένη μελλοντική φορολογία, άρα γίνεται φανερό ότι οι κρατικές δαπάνες εξαρτώνται από τον επιπλέον φόρο που μπορεί να επιβληθεί στην παραγόμενη νέα αξία κάθε χρόνου. Το επιπλέον ποσό φόρου που θ’ αφαιρεθεί, θα μειώσει ακόμα περισσότερο την κερδοφορία, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο τη διευρυμένη  αναπαραγωγή του κεφαλαίου, παρατείνοντας την κρίση και την ύφεση, κι αποθαρρύνοντας την επένδυση.

Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι λίγο πιο σύνθετη. Αν οι αυξημένες κρατικές δαπάνες κατευθυνθούν σε κοινωνικές μεταβιβάσεις και δαπάνες πρόνοιας, θα μειώσουν  την κερδοφορία, καθώς όπως δείξαμε πιο πάνω, αποτελούν επιπλέον κόστος για τον καπιταλιστικό τομέα και δεν θα προσθέσουν καμία νέα αξία στην οικονομία. Αν κατευθυνθούν σε υπηρεσίες, όπως η εκπαίδευση και η υγεία, θα συμβάλουν στην αύξηση της παραγωγικότητας σε βάθος χρόνου, αλλά και πάλι δεν  θα ενισχύσουν την κερδοφορία. Αν κατευθυνθούν σε υποδομές, θα ενισχύσουν την κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που έχουν πάρει τις συμβάσεις, αλλά αφού το κόστος θα έχει καταβληθεί από τους υψηλότερους φόρους, δεν θα υπάρχει αύξηση του συνολικού κέρδους. Από την άλλη οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν, θα πρέπει και αυτές να εξυπηρετούν την κερδοφορία του συγκεκριμένου κεφαλαίου, άρα θα πρέπει να είναι καταρχήν φθηνές.

Η μαρξιστική ανάλυση δείχνει ότι η βασική αιτία της κρίσης είναι η αποτυχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής να παράγει αρκετό κέρδος. Και  ωσότου καταστραφεί  ικανή ποσότητα, κυρίως παλιάς τεχνολογίας, κεφάλαιο (που μεταφράζεται σε εκατομμύρια ανέργους) και πέσει ακόμη πιο χαμηλά η τιμή της εργατικής δύναμης, ώστε να αποκατασταθεί η κερδοφορία και να αρχίσει ο κύκλος ξανά, η ύφεση θα συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κεϋνσιανής κοπής προγράμματα μπορεί να δημιουργήσουν ορισμένο αριθμό θέσεων εργασίας για μικρό χρονικό διάστημα, ωστόσο αυτό θα είναι σε βάρος της συνολικής κερδοφορίας του κεφαλαίου, καθυστερώντας την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν συνταγές εξόδου από την κρίση σε όφελος των εργαζομένων στα πλαίσια του καπιταλισμού. Η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση είναι ο τερματισμός  του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και η  αντικατάσταση  του με την εργατική- λαϊκή εξουσία.

Σημειώσεις:

[1] http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=12/10/2014&id=15445&pageNo=4&direction=1

[2] The Time Is Right for an Infrastructure Push. http://www.imf.org/external/pubs/ft/survey/so/2014/res093014a.htm

[3] ΕΛΣΤΑΤ.  Ετήσιοι Εθνικοί Λογαριασμοί > Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν - 2013

[4] http://www.rizospastis.gr/page.do?id=15473&publDate=25%2F10%2F2014&direction=1&pageNo=24

Ποιος θα δει ποιον !

Ποιος θα δει ποιον !

Θα δει ο Σαμαράς τον Βενιζέλο ;

Θα δει ο Βενιζέλος τον Τσίπρα ;

Θα δει ο Τσίπρας τον Παπανδρέου ;

Θα δει ο Παπανδρέου τον Σημίτη ;

Θα δει ο Τσίπρας τον Σαμαρά ;

Θα δει ο Τσίπρας τον Βενιζέλο ;

Θα δει ο Σαμαρά τον Παπανδέου ;

Θα δει ο Βενιζέλος τον … ευατό του ;

Τελικά, ποιος θα δει τον … φούφουτο ;;;

Δεν αφήνετε ρε παίδες (πολιτικοί, παπαγαλίσκοι και λοιπές … δημοκρατικές δυνάμεις) τις εξυπναδούλες και τα … σάπια και να μας πείτε στα ίσια ότι τόσο καιρό τώρα, απλά, «ψήνεται» η επόμενη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ (με ίσως ακόμα έναν δυο … μαϊντανούς όπως οι ΑΝΕΛ π.χ.) ;

Σας πήραμε χαμπάρι …

Μην … αγωνιάτε !

Γιατί επιμένουν στις νέες εργασιακές ανατροπές;

 Γιατί επιμένουν στις νέες εργασιακές ανατροπές;

Α

Η πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων βρίσκεται 

στον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου, 

πριν και μετά τα μνημόνια

πό την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματος της καπιταλιστικής κρίσης και της λήψης επώδυνων μέτρων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, κυβερνητικοί και δημοσιολογούντες υπέρ των αντιλαϊκών ανατροπών πρόβαλλαν ξανά και ξανά το επιχείρημα για την ανάγκη εξάλειψης των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού και της «δημοσιονομικής σταθερότητας» του κράτους.

Παρ' όλα αυτά, πλήθος παρεμβάσεων και μέτρων καθόλου δεν αφορούσαν τα κρατικά ελλείμματα. Κάποια απ' αυτά, είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα, αφού εκτός του ότι έπλητταν τους εργαζόμενους, αφαιρώντας τους εισοδήματα, έφερναν μείωση και των κρατικών εσόδων. Για παράδειγμα, η μείωση των μισθών φέρνει μείωση του Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών.

Πέντε σχεδόν χρόνια μετά την ψήφιση και εφαρμογή τέτοιων μέτρων, η κυβέρνηση μαζί με την τρόικα κρατούν ψηλά στην ατζέντα και προγραμματίζουν την επέκταση και κλιμάκωση ακριβώς τέτοιου είδους παρεμβάσεων. Αλλωστε, η μόνιμη επωδός των αστικών επιτελείων το τελευταίο διάστημα είναι να εφαρμόσει η κυβέρνηση μεταρρυθμίσεις.

Ομως, γιατί επιμένουν για ανατροπές στο συνδικαλιστικό νόμο, με παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης, με δικαίωμα των εργοδοτών να κάνουν ανταπεργία; Γιατί συζητούν για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την υπονόμευση του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), στον οποίο μπορούσαν να καταφεύγουν τα συνδικάτα για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων; Γιατί θέλουν την κατάργηση όλου του θεσμικού πλαισίου για τις συλλογικές συμβάσεις και το Ασφαλιστικό;

Την απάντηση δίνει ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας, που έχει αναλάβει εκ της θέσης του να φέρει σε πέρας τη συγκεκριμένη αποστολή. Μιλώντας σε εκδήλωση του ΕΒΕΑ, ο Γιάννης Βρούτσης, πριν δύο χρόνια, στις 10 Δεκέμβρη του 2012, έλεγε προς τους εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου: «Ολα, μάλιστα, δείχνουν ότι ένας από τους βασικούς στόχους του προγράμματος προσαρμογής, δηλαδή η μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% την τριετία 2012 - 2014, θα επιτευχθεί πλήρως»!Επικαλούμενος, μάλιστα, την Τράπεζα της Ελλάδας, δήλωνε ότι ο στόχος θα επιτευχθεί στο 16%, «με την ωρίμανση και πλήρη εφαρμογή των (σ.σ. αντεργατικών) παρεμβάσεων που έχουν γίνει».

Για τις επενδύσεις και τα κέρδη

Για ποιόν, λοιπόν, γίνονταν οι ανατροπές; Η απάντηση είναι μονοσήμαντη. Για τα κέρδη των καπιταλιστών. Για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των καπιταλιστικών ομίλων. Αυτή υπαγόρευε την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και στους μισθούς, αυτή η ανάγκη καθοδηγεί και τις νέες παρεμβάσεις που σχεδιάζονται για τα επόμενα χρόνια, καθώς ήδη η τριετία και οι στόχοι που είχαν τεθεί με το μεσοπρόθεσμο συμπληρώνονται. Γι' αυτό η στρατηγική αυτή έχει συνέχεια, δεν ανακόπτεται, αλλά με το πέρασμα του χρόνου κλιμακώνεται, όπως ακριβώς και το κυνήγι του κέρδους από τους καπιταλιστές.

Τα ζητήματα στα οποία επιμένουν αποτελούν αναδιαρθρώσεις υπέρ του κεφαλαίου για διευκόλυνση των επενδύσεων και έρχονται ως συνέχεια των προηγούμενων που έφεραν τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι. Μοχλός για τέτοιες αναδιαρθρώσεις ήταν τα μνημόνια.

Γι' αυτό η «ανάπτυξη» που τάζει η κυβέρνηση δεν αφορά στην εργατική τάξη, η οποία θα συνεχίσει να βρίσκεται στη μέγκενη των «διαρθρωτικών μετασχηματισμών», όπως εύσχημα ονομάζουν την καταλήστευση του εργατικού μόχθου οι ατζέντηδες της ανταγωνιστικότητας. Από εδώ και η επιμονή τους γι' αυτά τα νέα μέτρα και άλλα που σχεδιάζουν.

Βεβαίως, δε χρειάζεται να είναι κανένας «ειδικός» για να καταλάβει ότι η μείωση των μισθών κατά 30% φέρνει αντίστοιχες απώλειες για το κράτος από το Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών, αλλά ενισχύει τα κέρδη των καπιταλιστών. Το ίδιο γίνεται και με τα έσοδα του ΙΚΑ και άλλων ασφαλιστικών οργανισμών (π.χ., ΟΑΕΔ), τα οποία επίσης μειώνονται δραστικά. Ταυτόχρονα όμως, μειώνουν τις συντάξεις και τις παροχές υγείας.

Επίσης, η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων σημαίνει μεγαλύτερη ευκολία για τους εργοδότες να απαλλάσσονται από εργατικό δυναμικό όταν δεν το χρειάζονται, επειδή μειώνεται η παραγωγή, όπως τώρα στην κρίση, ή όταν αναδιοργανώνουν την επιχείρηση, εντατικοποιώντας ταυτόχρονα τη δουλειά, βγάζοντας μεγαλύτερη παραγωγή εμπορευμάτων ή υπηρεσιών με λιγότερο εργατικό δυναμικό.

Θα σκεφτεί κανείς: Καλά όλα αυτά, αλλά τι επιδιώκουν με το συνδικαλιστικό νόμο; Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, για να επενδύσουν και να έχουν σίγουρα και μεγάλα κέρδη, θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα ή συνέταιρό τους ή, αν είναι δυνατό, «στο γύψο». Δε θέλουν διεκδικήσεις και αγώνες. Αυτήν τους την απαίτηση ικανοποιεί η υπόθεση αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου σε αντιδραστική κατεύθυνση.

Εκβιασμοί και αυταπάτες

Ολα αυτά είναι πέρα για πέρα «φυσικό» να συμβαίνουν μέσα σε μια οικονομία όπου μέγιστο κριτήριο και κινητήρια δύναμη είναι η επίτευξη του μέγιστου επιχειρηματικού κέρδους. Σε αυτήν τη «φυσική πορεία», ο νόμος του καπιταλιστικού κέρδους θυσιάζει εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτή είναι η ανάπτυξη που πρεσβεύουν. Γι' αυτό θεωρούν «καταστροφή» για την οικονομία τη μη εφαρμογή τέτοιων αναδιαρθρώσεων, σ' αυτό προσπαθούν να παγιδεύσουν τους εργαζόμενους, να εκφοβίσουν και να τρομοκρατήσουν.

Σε αυτούς τους εκβιασμούς, που κάθε φορά ανασύρουν για να προωθήσουν νέες ανατροπές, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να υποκύψουν. Τα όποια «ελλείμματα» δεν είναι δημιούργημα του κόσμου. Ποτέ και πουθενά, ο λαός δεν έζησε «πάνω από τις δυνατότητές του», όπως προκλητικά ισχυρίζονται. Οι εργαζόμενοι, τόσο στην περίοδο της γοργής καπιταλιστικής ανάπτυξης, των μεγάλων ρυθμών διόγκωσης του παραγόμενου πλούτου, όσο και σε συνθήκες κρίσης, ποτέ δεν κάλυψαν τις ανάγκες τους.

Ο λαός ποτέ δε «χόρτασε ψωμί» και ας συσσωρεύονταν δίπλα του αμύθητα πλούτη. Πάντοτε επιβίωνε κάτω από αυτό που προσέφερε με την εργασία του και πολύ κάτω από τις σύγχρονες ανάγκες του. Αλλωστε και το κρατικό χρέος που επικαλούνται, δημιουργήθηκε σε συνθήκες «ανάπτυξης» και η διόγκωσή του συνοδεύτηκε με ύμνους περί «ισχυρής Ελλάδας». Γι' αυτό οι υποσχέσεις τους για τη «νέα ανάπτυξη», η προπαγάνδα για τους «καρπούς» που θα γευτεί ο λαός όταν βγούμε από το τούνελ των δημοσιονομικών περιορισμών, είναι πέρα για πέρα ψεύτικες.

Οσο κουμάντο στην οικονομία κάνουν τα μονοπώλια, όσο τα κλειδιά της οικονομίας είναι στα χέρια των καπιταλιστών, οι εργαζόμενοι δε θα δούνε «άσπρη μέρα». Και αυτό δε θα αλλάξει με όποιο μείγμα διαχείρισης και αν εφαρμοστεί μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα. Αυτό απέδειξαν και τα χρόνια της κρίσης και τα χρόνια της «ανάπτυξης» που προηγήθηκαν.

Γ. Ζαχ.

«Σεισμό» μπορεί να προκαλέσει μόνο η πάλη των λαών ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου

«Σεισμό» μπορεί να προκαλέσει μόνο η πάλη των λαών ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στον τηλεοπτικό σταθμό «Action 24»

Συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό «Action 24» και τον δημοσιογράφο Γιώργο Κουβαρά, παραχώρησε το βράδυ της Δευτέρας ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας.
Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη.
***
-- Πολύ σημαντικό που ήρθατε σήμερα εδώ, που είναι η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και η επέτειος της ίδρυσης του ΚΚΕ, ιστορική ημερομηνία. Κλείνουν 41 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και θέλω να ρωτήσω την άποψή σας, μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τις κατακτήσεις της ελληνικής δημοκρατίας ή όχι;
-- Αν συγκρίνει κανείς με παλιότερες εποχές, θα πει ότι κάπως καλύτερα είναι τα πράγματα, από μια πρώτη ματιά. Ομως βαθύτερα αν εξετάσει κανείς το ζήτημα, βλέποντας και την καθημερινότητα των εργαζομένων, της νεολαίας, δυστυχώς θα πρέπει να πούμε ότι δεν πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι ούτε για τις όποιες κατακτήσεις, οι οποίες βέβαια δε δόθηκαν ως δωρεά από κάποιους, δόθηκαν μετά από σκληρούς αγώνες, με το αίμα που χύθηκε, με τον ιδρώτα που χύθηκε, με τους αγώνες του ίδιου του λαού και της νεολαίας και, φυσικά, δεν μπορεί να επαναπαυόμαστε ούτε στις δάφνες του παρελθόντος, ούτε σε κάποιες κατακτήσεις που έγιναν κάτω απ' αυτήν την πάλη.
-- Μιλάτε για τα δικαιώματα των εργαζομένων;

-- Πρώτα απ' όλα για τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και συνολικότερα για τα δικαιώματα του λαού μας.
-- Εννοείτε και για την ποιότητα της δημοκρατίας μας σε ό,τι αφορά τις δημοκρατικές ελευθερίες και τέτοια ζητήματα; Θεωρείτε ότι και αυτά ακόμα στην Ελλάδα πάσχουν;
-- Φυσικά, όταν δεν μπορεί ο εργάτης στο εργοστάσιο να απεργήσει, να διεκδικήσει, όταν φοβάται ότι μπορεί να απολυθεί επειδή θα συμμετάσχει σε μια κινητοποίηση του ΠΑΜΕ για παράδειγμα, σε ένα συλλαλητήριο, σε έναν απεργιακό αγώνα, όταν δεν μπορούν να μπουν πολιτικά κόμματα, αλλά και συνδικαλιστικές οργανώσεις να μιλήσουν με τους εργαζόμενους σε ορισμένους τόπους δουλειάς. Προετοιμάζεται τώρα η απεργία στις 27 Νοέμβρη...
-- Μιλάτε για τον ιδιωτικό τομέα ή για το δημόσιο;
-- Μιλάω κυρίως για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά στο δημόσιο τομέα δεν είναι καλύτερα τα πράγματα. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι σημαντικό βήμα δημοκρατίας η αξιολόγηση ή η διαθεσιμότητα στο Δημόσιο ή οι απολύσεις στο Δημόσιο.
-- Δεν θα πρέπει να γίνεται αξιολόγηση στο Δημόσιο;
-- Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε παρερμηνεύσει έννοιες που ακούγονται πολύ όμορφα στ' αυτιά μας. Για παράδειγμα, η «αξιολόγηση». Λέει κάποιος, δεν πρέπει να αξιολογηθεί ο εκπαιδευτικός για το έργο του, γι' αυτό που προσφέρει στα παιδιά σήμερα; Οταν, όμως, αυτή η ωραία λέξη χρησιμοποιείται με συγκεκριμένους κυβερνητικούς νόμους ως εργαλείο για τη διαθεσιμότητα, για απολύσεις, για μείωση μισθού, για μείωση άλλων δικαιωμάτων των εργαζομένων του Δημοσίου, που έχουν κατακτηθεί κι αυτά με αγώνες, τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους.

Δικό μας ιδανικό η δημοκρατία που θα αφορά τους εργάτες και το λαό

-- Δέχεστε, πάντως, κι εσείς ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις δεν παίζουν πια κανένα ρόλο στο αν θα μείνει ή θα φύγει κάποιος από τη δουλειά του. Δεν είμαστε σε εκείνη την εποχή. Είπατε πριν ότι αν είσαι συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου αν συμμετάσχεις σε μια απεργία.
-- Μπορεί να μην έχουμε τα πιστοποιητικά των κοινωνικών φρονημάτων, άλλωστε πέρασαν κι αυτές οι εποχές, εποχές του παρελθόντος, της οπισθοδρόμησης και δε θα πρέπει να τις ζήσουμε ξανά. Υπάρχει, όμως, το ζήτημα ότι κάποιος εργοδότης θα σκεφτεί τον κομμουνιστή να μην τον προσλάβει, γιατί θα οργανώνει απεργίες και κινητοποιήσεις.
-- Οταν ακούτε να μιλάνε κάποιοι για χούντα σήμερα, πώς το αντιμετωπίζετε αυτό;
-- Δεν είναι χούντα σήμερα. Αυτοί που το λένε δεν πρέπει να έζησαν τη δικτατορία. Εμείς λέμε κάτι άλλο όμως, ότι το αστικό πολιτικό σύστημα είναι μια μορφή δικτατορίας του κεφαλαίου. Είναι διαφορετικό ζήτημα η ανάλυση του ΚΚΕ ότι υπάρχει δικτατορία του κεφαλαίου και θα πρέπει να ανατραπεί και να υπάρξει πραγματική δημοκρατία, αυτό που λέμε ο εργάτης να συμμετέχει σ' αυτήν τη διαδικασία, και αυτό θα γίνεται σε όλους τους τομείς, από τη συμμετοχή στις εκλογές γι' αυτούς που θα στέλνει αντιπροσώπους στο εθνικό Κοινοβούλιο, στην εθνική αντιπροσωπεία, όπως κι αν ονομάζεται, μέσα από γενικές συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, που είναι η δική μας πρόταση, το δικό μας ιδανικό για μια δημοκρατία που θα αφορά τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα και διαφορετικό αυτό που υπάρχει σήμερα.
-- Θέλω να μου το κάνετε πιο συγκεκριμένο αυτό, δηλαδή τι εννοεί το ΚΚΕ. Το Σύνταγμα ως έχει σήμερα το σέβεστε ή όχι;
-- Εμείς το έχουμε καταψηφίσει το Σύνταγμα, άρα απ' αυτήν την άποψη δεν μπορεί να μας αφαιρέσει κανείς το δικαίωμα, εφόσον το καταψηφίσαμε, με συγκεκριμένη επιχειρηματολογία και με συγκεκριμένες προτάσεις, εφόσον έχουμε καταψηφίσει όλες τις αναθεωρήσεις του Συντάγματος που έχουν γίνει από το 1974 έως σήμερα, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να κλείσουμε το στόμα και να μη λέμε ότι αυτό το Σύνταγμα δεν μπορεί να μας εκφράζει, δεν μπορεί να εκφράζει τον ελληνικό λαό και ότι πρέπει να παλέψουμε για το αλλάξουμε, να το ανατρέψουμε.
-- Εγώ λέω αν αναγνωρίζετε το πολίτευμα που έχουμε σήμερα, αν το αναγνωρίζετε ως ένα πολίτευμα το οποίο εσείς σέβεστε.
-- Μα, δεν είναι θέμα ειδικής αναγνώρισης. Το ότι συμμετέχουμε σε όλες τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, στις εκλογές είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Το αναγνωρίζεις ή όχι, συμφωνείς ή δε συμφωνείς δε σημαίνει τίποτα εφόσον υπάρχει. Το θέμα είναι πώς παλεύεις, για το τι κάνεις. Θέλεις να μείνει έτσι όπως είναι, θέλεις να κάνεις μικρές τροποποιήσεις δήθεν για να το διορθώσεις ή θα πας για να το ανατρέψεις συνολικά. Εμείς είμαστε με την τελευταία εκδοχή.

Ριζοσπαστισμός δεν υπάρχει ούτε καν στα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ

-- Να πάμε τώρα και στο σήμερα. Μιλήσαμε για το παρελθόν, μιλήσαμε για το πώς θεσμικά βλέπει τα πράγματα το ΚΚΕ. Να σας ρωτήσω το εξής: Μια κυβέρνηση της αριστεράς - χωρίς το ΚΚΕ διότι έχετε διαχωρίσει τη θέση σας, δεν παίζει αυτό το σενάριο - με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχύσει τουλάχιστον κάποιους δημοκρατικούς θεσμούς ή όχι;
-- Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει περισσότερα πράγματα απ' αυτά που γνωρίσαμε, είτε με κυβερνήσεις της ΝΔ, είτε με κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, είτε με τη συγκυβέρνησή τους τα τελευταία χρόνια εν μέσω κρίσης. Πλέον έχει ολοκληρωθεί η σοσιαλδημοκρατικοποίησή του. Μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ δόθηκε το έναυσμα και το «πράσινο φως», το οποίο ακολουθήθηκε από συνεχείς «κωλοτούμπες» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι και σε θέσεις που τουλάχιστον είχε ως προγραμματικά ντοκουμέντα ή τις έλεγε ως συνθήματα. Εχουν πάψει αυτά και έχουν αρχίσει οι συνομιλίες - και όχι μόνο συνομιλίες σε απλές συναντήσεις, που μπορεί να γίνουν και καλώς τις κάνει όποιος θέλει να συζητάει - αλλά και δεσμεύσεις απέναντι στον ΣΕΒ, στο ΔΝΤ, στην Κομισιόν, στην ΕΚΤ, απέναντι σε μια σειρά μεγάλα συμφέροντα. Δε μιλάμε για τη συνάντηση, μπορεί να μιλάει με όποιον θέλει και εμείς συναντάμε κάποιους και άλλα κόμματα και άλλες πολιτικές ηγεσίες κ.λπ. Δεν είναι η συνάντηση το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι τι συζητάς, για ποιο λόγο τους συναντάς, πότε τους συναντάς και, τελικά, πώς αυτό αποτυπώνεται στις θέσεις του κόμματός σου.
-- Δηλαδή, εσείς βλέπετε μια τάση συναλλαγής σ' αυτές τις συναντήσεις; Για να το καταλάβω.
-- Οπωσδήποτε είναι τάση υποχώρησης σε μια σειρά ζητήματα. Οταν συναντάς τον ΣΕΒ για παράδειγμα, άλλο να τον συναντήσεις εθιμοτυπικά και άλλο να πει ο ΣΕΒ ότι «βλέπω ότι έχει ρεαλισμό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κι άρα αυτό πολιτικά σημαίνει ότι βεβαίως θα δώσω την ανοχή μου», ή τουλάχιστον ένα τμήμα των μονοπωλιακών ομίλων. Αυτό το ζήτημα είναι πολύ φανερό, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες.
-- Μάλιστα. Αρα θεωρείτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον σε συνομιλία ανοικτή με συμφέροντα και με δυνάμεις οι οποίες δεν έχουν σχέση με το λαϊκό κίνημα...
-- Και φανταστείτε ότι αυτό το κάνει, δηλαδή ότι είναι σε συνομιλία με δυνάμεις που είναι αντίθετες με τα λαϊκά συμφέροντα, με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τώρα που είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα κάνει ως κυβέρνηση. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ που μου είπατε πριν, το ΠΑΣΟΚ το παλιό, ο Α. Παπανδρέου, άλλοι ηγέτες και ηγεσίες εκείνου του κόμματος εκείνη την περίοδο, τουλάχιστον σε συνθήματα, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, ήταν πολύ πιο προωθημένα κι απ' αυτά που έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή έλεγαν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Να φύγουν οι βάσεις», «Κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας της χώρας, του ορυκτού πλούτου» και μια σειρά άλλα συνθήματα. Αλλο αν εμείς λέγαμε ότι αυτά ήταν μόνο συνθήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε τέτοια συνθήματα.
-- Παρ' όλα αυτά ο κ. Τσίπρας είπε πολύ κατηγορηματικά ότι η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη με την πορεία που έχει πάρει κινδυνεύει να καταντήσει σαν το ΠΑΣΟΚ. Επομένως διαχωρίζει πολύ τη θέση του από τη σοσιαλδημοκρατία και στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι τη διαχωρίζει, ξέρετε πολύ καλά ότι ανήκει σε άλλο κόμμα...
-- Εγώ διάβασα αλλιώς τη δήλωσή του αυτή. Δηλαδή υπάρχει η παλιά σοσιαλδημοκρατία, όπως είναι τώρα το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, που είπε ότι έτσι εξελίσσεται και στην Ευρώπη και άρα υπάρχει μια νέα αριστερά - δεν είπε σοσιαλδημοκρατία - δηλαδή η νέα σοσιαλδημοκρατία, η οποία μπορεί να πάρει τη θέση αυτής της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Η οποία, βέβαια, θα είναι φτιαγμένη με τα ίδια υλικά, οι ίδιοι άνθρωποι είναι, δεν είναι διαφορετικοί άνθρωποι...
-- Το λέτε επειδή είναι στελέχη του ΠΑΣΟΚ;
-- Βεβαίως. Και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και κεντρικά και παρακάτω σε όλη την Ελλάδα όσοι έχουν προσχωρήσει σ' αυτό το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι άνθρωποι που κυρίως προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ.
-- Υπάρχουν και συνιστώσες της αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ.
-- Κατ' αρχήν έχουν διαλύσει τις συνιστώσες, λένε δεν έχουν συνιστώσες τώρα έχουν «ρεύματα», έγιναν ενιαίο κόμμα και έχουν «ρεύματα ιδεών». Φυσικά, σε ένα κόμμα υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Αυτό όμως που συνιστά πολιτική, στρατηγική για ένα κόμμα είναι αυτό που εκφράζει η πλειοψηφία του, η ηγεσία του.

Συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής είτε με επιμήκυνση, είτε με «κούρεμα» και «πάγωμα»

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει αυτοδύναμος κατά τη γνώμη σας ή όχι; Κατ' αρχάς, να τα πάρουμε με τη σειρά: Θα γίνουν εκλογές τώρα με αφορμή την προεδρική εκλογή ή όχι;
-- Με τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι σήμερα, με τις αναλύσεις που γίνονται και που εμείς έχουμε, δεν φαίνεται να υπάρχει ο αριθμός των 180. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει τη στιγμή - λογικά είναι εκεί γύρω στο Φεβρουάριο - που είναι η εκλογή Προέδρου, δεν μπορώ φυσικά να είμαι απόλυτα κατηγορηματικός, όμως, απ' ό,τι φαίνεται, δε θα υπάρχουν οι 180, οπότε λογικά τον Μάρτιο θα πρέπει να έχουμε εκλογές.
-- Αν έχουμε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα αυτοδύναμη όπως επιδιώκει, μπορεί να προκληθεί σεισμός στην Ευρώπη, αυτός ο σεισμός που περιγράφει ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του, και αυτός ο σεισμός να φέρει αλλαγή τέτοια που να αλλάξει ευρύτερα τα δεδομένα; Να ξεκινήσει από την Ελλάδα μια ευρύτερη αλλαγή...
-- Ε, καλά τώρα... Σεισμός θα γινόταν μόνο αν οι λαοί ξεσηκώνονταν και έπαιρναν αμπάριζα όλες τις παλιές πολιτικές και την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Δε γίνονται έτσι οι σεισμοί και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί κοιτάξτε να δείτε. Δεν είναι ακριβώς ίδια η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ με την πρόταση της ΝΔ, έχουν και τις διαφορές τους και το μείγμα διαχείρισης που προτείνουν ως κυβερνήσεις είναι διαφορετικό.
Συμφωνούν όμως για διαπραγμάτευση του χρέους, σε αυτό έχει κάνει αλλαγή ο ΣΥΡΙΖΑ για τη διαπραγμάτευση του χρέους, που σημαίνει ότι και οι δύο αναγνωρίζουν το χρέος και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ το αναγνωρίζουν - άρα πρέπει να το διαπραγματευτούν. Η διαφορά της σημερινής πρότασης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι πρέπει να «κουρευτεί» λίγο περισσότερο, ή και να «παγώσει» είπαν κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και η πρόταση της ΝΔ είναι να επιμηκυνθεί, ότι μπορεί να είναι βιώσιμο να πάει για περισσότερα, αντί να το εξοφλήσουμε σε 10 χρόνια, να πάει για 20 χρόνια, με μικρότερα επιτόκια κ.λπ. Αυτές είναι οι δύο προτάσεις.
-- Για να καταλάβω την άποψή σας, το χρέος μπορεί να «κουρευτεί» ή να «παγώσει»;
-- Εγώ σας λέω ότι αυτό γίνεται. Τι θα σημαίνει για τον ελληνικό λαό πρέπει να σκεφτούμε. Και για τον ελληνικό λαό θα σημαίνει πάλι νέα αντιλαϊκά μέτρα, όπως και με την επιμήκυνση, τα ίδια ακριβώς. Δηλαδή οι δανειστές, αυτοί που θα πούνε «ναι, σου "κουρεύω" το χρέος, θέλω όμως στη χώρα, στην οικονομία, ως μέλος της ΕΕ, με τα προβλήματα που έχεις και επειδή σου έχω δανείσει και επειδή εξαρτάσαι σε μεγάλο βαθμό από μένα, θέλω να προχωρήσεις αυτά τα μέτρα». Αυτά είναι οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις, στο δημόσιο, στον ιδιωτικό τομέα, είναι ομαδικές απολύσεις, είναι ο νέος συνδικαλιστικός νόμος, είναι στο Ασφαλιστικό πώς θα γίνεται η ρύθμιση με τα ένσημα και με την εισφορά, είναι η μείωση του εργατικού κόστους όπως λένε κ.λπ. Τα ίδια είναι και στη μία και στην άλλη περίπτωση. Αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει να κατανοηθεί από τον ελληνικό λαό και εδώ να δει γιατί το ΚΚΕ κάνει κριτική σ' αυτά τα δύο μείγματα διαχείρισης και γιατί κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, που ορισμένοι δεν το καταλαβαίνουν και λένε «το ΚΚΕ έχει εμμονή με τον ΣΥΡΙΖΑ». Δεν έχουμε εμμονή, διότι τη ΝΔ, την κυβέρνηση, την έχουμε γνωρίσει, την αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχουμε γνωρίσει και πρόκειται να τη γνωρίσουμε και βεβαίως το θέμα είναι να μην τη γνωρίσουμε άσχημα, με άσχημες επιπτώσεις για το λαό μας.

Δεν σε πάει μακριά το ληγμένο διαβατήριο

-- Ενα αριστερό κόμμα, με καταγωγή - που πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται και δηλώνουν κομμουνιστές ακόμα - όταν τους κατηγορείτε για τυχοδιωκτισμό, όταν δηλαδή λέτε ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο τέλος πάντων κάνει μία πρόταση, λέει αυτά που λέει, όταν εσείς τους λέτε τυχοδιώκτες, αυτό δεν είναι πολύ σκληρό; Μήπως έχει κόστος για εσάς, παρά γι' αυτούς;
-- Πείτε μου πώς να χαρακτηρίσεις έναν, μέρα που είναι σήμερα, επέτειος του Πολυτεχνείου, 41 χρόνια μετά; Δηλαδή μόνο με το παρελθόν, ή με την αριστερή ή την αγωνιστική καταβολή; Δεν αμφισβήτησε κανένας ότι κάποτε και κάποιοι άνθρωποι, αυτοί που ονομάζονται «γενιά του Πολυτεχνείου» και αναφέρομαι εδώ στους επώνυμους, γιατί ήταν και πολλοί άλλοι οι οποίοι είναι ανώνυμοι, οι οποίοι μοίραζαν την παράνομη προκήρυξη, οργάνωναν και έφτιαχναν την εφημερίδα, είτε την παράνομη «Πανσπουδαστική» είτε τον παράνομο «Οδηγητή», είτε δούλευαν και ήταν απλοί διαδηλωτές στο Πολυτεχνείο. Και αυτοί αγωνιστές είναι. Μιλώ για τους επώνυμους, αυτούς που ξέρουμε, αλλά με αυτή την ταυτότητα, με αυτό το διαβατήριο, πριν 41 χρόνια, δεν μπορεί να πας μακριά. Γιατί είδαμε πολλούς για παράδειγμα να στελεχώνουν κυβερνητικά πόστα. Είδαμε άλλους να πηγαίνουν στο ΠΑΣΟΚ, που έγινε κυβερνητικό κόμμα και έχει ευθύνες για την οικονομική κρίση και για όλα αυτά που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Αρα, λοιπόν, να μη μιλάμε με όρους παρελθόντος, αλλά με το τι εκφράζει σήμερα ο καθένας.
-- Κατά την άποψή σας, οι επώνυμοι της γενιάς του Πολυτεχνείου την έχουν χρεοκοπήσει πολιτικά;
-- Εχουν μεγάλες ευθύνες. Κι αυτό φαίνεται από την πλειοψηφία όλων αυτών, δεν είναι βέβαια όλες οι περιπτώσεις ίδιες, όμως έχουν τεράστιες προσωπικές και συλλογικές ευθύνες σε φορείς στους οποίους συμμετείχαν από κει και πέρα.

Κατακτάμε τον πρωτοπόρο ρόλο μας και με τη λαϊκή αναγνώριση

-- Ενα τελευταίο ερώτημα: Μέσα σε αυτήν την κρίση το ΚΚΕ, ενώ είναι σταθερά στο πλευρό των εργαζομένων χρόνια τώρα με πολύ συγκεκριμένο και πάντα με τον ίδιο τρόπο, θα περίμενε κανείς την ώρα της μεγάλης κρίσης οι εργαζόμενοι, αυτοί που χάνουν τα δικαιώματά τους, να προστρέχουν σε αυτό. Το ΚΚΕ όμως αντί να ανεβαίνει, ή τουλάχιστον να ανεβαίνει όσο θα μπορούσε μέσα σε μια κρίση, φαίνεται να είναι στάσιμο. Θέλω να ρωτήσω, αφ' ενός, γιατί συμβαίνει αυτό κι, αφ' ετέρου, ποιος είναι ο πήχης μπροστά στις εκλογές; Υπάρχει ποσοτικός πήχης ή για σας είναι μόνο ποιοτικό το ζήτημα και θα μείνετε σταθεροί στις απόψεις σας;
-- Κατ' αρχήν έχει σημασία ένα ποιοτικό στοιχείο. Δηλαδή το γεγονός ότι όλος αυτός ο κόσμος που δεν έχει καταλήξει ότι πρέπει να συμπαραταχθεί με το ΚΚΕ, να ψηφίσει το ΚΚΕ, να οργανωθεί στο ΚΚΕ και βρίσκεται σε άλλα πολιτικά σχήματα, αυτός ο κόσμος που ψηφίζει ή ψήφιζε μέχρι χθες διαφορετικά πολιτικά κόμματα και σου λέει ότι «σε σένα έχω μόνο εμπιστοσύνη, στο ΚΚΕ έχω εμπιστοσύνη, σε βλέπω ως εγγύηση, σε βλέπω ότι αγωνίζεσαι, σε βλέπω ότι με κοιτάς στα μάτια και μου λες την αλήθεια, όσο κόστος κι αν έχεις κι όσο αν εγώ δεν το καταλαβαίνω».
Προχτές σε περιοδεία που είχα στη Δ. Μακεδονία αυτό μου λέγανε απλοί εργαζόμενοι και εργάτες εκεί: «Δεν έχουμε πειστεί ακόμα για μια σειρά ζητήματα, γιατί έτσι έχουμε μάθει, γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει από παράδοση, γιατί ακόμα φοβόμαστε να βγούμε στο δρόμο, να αγωνιστούμε, όμως ξέρουμε ότι έχετε δίκιο».
Αυτό είναι μεγάλη ηθική ικανοποίηση για μας, γιατί τον πρωτοπόρο ρόλο που λέμε, τον κατακτά κανένας και με αυτό που του αναγνωρίζει ο κόσμος, μια κοινωνία ολάκερη. Και βεβαίως η κοινωνία αυτή, οι εργάτες, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, η νεολαία, θα πρέπει να πειστεί ότι έχει δύναμη και όντως έχει δύναμη και στον αγώνα, και στην κινητοποίηση, και στην ψήφο στις βουλευτικές εκλογές, και στην ψήφο στο σωματείο για να αλλάξει συσχετισμούς. Αυτό είναι δύναμη. Να τα σκεφτεί και με το χέρι στην καρδιά στις επόμενες εκλογές να ψηφίσει το ΚΚΕ. Γιατί σήμερα δεν κρίνεται ποια κυβέρνηση, με ποιον πυρήνα, τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ κ.λπ., θα είναι σε επόμενη κυβέρνηση, αυτό που κρίνεται είναι αν θα μπορέσει ο ίδιος ο λαός, το εργατικό - λαϊκό κίνημα να γίνει πραγματικά αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα, για να μπορέσει να έχει την εξουσία αύριο ο λαός, η εργατική τάξη, όχι το ΚΚΕ γενικά. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς ισχυρό ΚΚΕ.
-- Αρα, στόχος σας είναι να γίνει το ΚΚΕ αξιωματική αντιπολίτευση;
-- Οχι. Αξιωματική αντιπολίτευση και εξουσία να γίνει η εργατική τάξη, ο λαός.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Ο λαός ματώνει και οι εκπρόσωποι των καπιταλιστών διαπραγματεύονται

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ο λαός ματώνει και οι εκπρόσωποι των καπιταλιστών διαπραγματεύονται

Από τη συνάντηση των ΥΠΕΞ Γερμανίας και Ρωσίας χτες στη Μόσχα

ΚΙΕΒΟ.--
Εν μέσω εντατικοποίησης των συγκρούσεων στην Ανατολική Ουκρανία, όπου η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, που έχει τη στήριξη των ΝΑΤΟ και ΕΕ, συνεχίζει τους βομβαρδισμούς σε περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, φουντώνουν και οι αντεγκλήσεις Ουκρανίας, ΕΕ, ΝΑΤΟ και Ρωσίας για το ποιος παραβιάζει τη λεγόμενη εκεχειρία της 5ης Σεπτέμβρη στο Μινσκ.
Χτες στο Κίεβο και τη Μόσχα βρέθηκε ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Φρανκ - Βάλτερ Σταϊνμάγερ και υποστήριξε ότι δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται κανείς αισιόδοξος πως θα βρεθεί μια λύση στην παρούσα κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, σημειώνοντας ότι όλες οι πλευρές θα πρέπει να εργαστούν σκληρά για να εφαρμόσουν την εκεχειρία. Από την πλευρά του, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, δήλωσε με νόημα για τη σχέση με την ΕΕ: «Ελπίζουμε ότι το "σημείο μη επιστροφής" δεν έχει φθάσει».
Είναι έτσι φανερό ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην καπιταλιστική Ρωσία και τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, που πληρώνει με βαρύ φόρο αίματος ο λαός του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ), θα έχει ακόμα πολλές διακυμάνσεις. Η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας ισχυρίζεται ότι δήθεν στηρίζει τις συμφωνίες του Μινσκ, ενώ στέλνει στρατεύματα ανατολικά και συνεχίζει το αιματοκύλισμα του λαού, ενώ η Ρωσία δηλώνει ότι «θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα των ρωσόφωνων πληθυσμών της Ανατολικής Ουκρανίας», αλλά αρνείται ότι εξοπλίζει τους πολιτοφύλακες.
Την ίδια ώρα, το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» εμφανίζει την Α. Μέρκελ να ανησυχεί για την ενίσχυση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια, με αφορμή τις στενές σχέσεις Ρωσίας - Σερβίας και σε άλλες χώρες όπως η Μολδαβία και η Γεωργία.
Επίσης, σε μια κίνηση τακτικής οι ουκρανικές αρχές διά μέσου του πρωθυπουργού Αρσένι Γιατσενιούκ ανακοίνωσαν ότι κάλεσαν τη Ρωσία να διαπραγματευτεί μαζί τους «σε ουδέτερο έδαφος», ώστε να αποκλιμακωθεί η ένταση. Αμεση ήταν η απάντηση της Ρωσίας που επισήμανε ότι το ζήτημα είναι εσωτερικό της Ουκρανίας και δεν εμπλέκεται η Ρωσία. Ο Ρώσος υφυπουργός Εξωτερικών Γκριγκόρι Καράσιν απάντησε «το πιο σημαντικό είναι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Κιέβου και των επαρχιών και όχι μια προσπάθεια να κρυφτούν πίσω από ένα παραπέτασμα όρων (για τις διαπραγματεύσεις) που δεν καταλήγει σε τίποτα».
Στο παζλ του ανταγωνισμού εντάσσεται και όξυνση των διπλωματικών σχέσεων της Ρωσίας και άλλων χωρών με απελάσεις εκατέρωθεν διπλωματών. Ανακοινώθηκε τη Δευτέρα η απέλαση για κατασκοπεία Πολωνών διπλωματών, σε ανταπόδοση της απέλασης Ρώσων διπλωματών από τη Βαρσοβία στα μέσα του Οκτώβρη. Επίσης, απελάθηκε από τη Ρωσία, ο Λετονός πρώην βουλευτής Αλεξέι Χολοστόφ με την κατηγορία της κατασκοπείας, ενώ Γερμανός συνεργάτης της γερμανικής πρεσβείας στη Μόσχα απελάθηκε το περασμένο Σάββατο, σε ανταπόδοση της απέλασης Ρώσου διπλωμάτη του Γενικού Προξενείου στη Βόννη.
Πάντως, η δήλωση του Γερμανού ΥΠΕΞ, από τη Μόσχα χτες ότι «πρέπει να αντιληφθούμε ότι, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, βλέπουμε για άλλη μια φορά να επικρατεί βουβαμάρα αντί για τον διάλογο, απομόνωση αντί για ανταλλαγή και αντιπαράθεση αντί για συνεργασία», είναι έκκληση για ένα συμβιβασμό. Αλλωστε, στο πεδίο της καπιταλιστικής οικονομίας είναι μεγάλη η διασύνδεση των μονοπωλίων και το γερμανικό κεφάλαιο αυτό το προβάλλει (ειδικά η προσωρινή συμφωνία για το φυσικό αέριο για το φετινό χειμώνα το δείχνει). Ομως καπιταλισμός σημαίνει και αδυσώπητη διαπάλη για αγορές και έλεγχο ενεργειακών πηγών κάτι που φέρνει και πάλι σύγκρουση συμφερόντων. Αυτόν τον φαύλο κύκλο πληρώνει και ο ουκρανικός λαός που βλέπει τη ζωή του να συντρίβεται σε όλα τα επίπεδα, 23 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, που, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη, απέδειξε την ανωτερότητά του.