ΟΙ …ΕΚΛΕΚΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. ΕΓΕΡΘΗΤΩ ΡΕ !

ΟΙ …ΕΚΛΕΚΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. ΕΓΕΡΘΗΤΩ ΡΕ ! 


 …«β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους.

γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς.

δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε (Χρυσαυγίτες) με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως «αγανακτισμένοι» πολίτες.
(...)

στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους»…

(ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ τού Νίκου Μπογιόπουλου στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ τής 28-5-13 σελίδα 31. Μια καλή ιδέα είναι να το εκτυπώσετε κιόλας για να το χρησιμοποιήσετε δεόντως...)


@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ 
SOS: 
ΜΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ, 
ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΛΙΩΝΟΥΝ ΟΛΗ ΜΕΡΑ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ. 
ΑΣ ΡΙΞΟΥΝ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ. 
ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ. 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ 
ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΦΟΡΤΗΓΩΝ
Αυτοαπασχολούμενε, εσύ με το μικρό φορτηγό που οι μεγάλες μεταφορικές εταιρείες θα σου φάνε ως και τη ρεζέρβα, για πάρε την υπόθεση στα χέρια σου. Πώς;
Έλα σ’ επαφή με το Σωματείο των αυτοαπασχολούμενων ιδιοκτητών Ελαφρών Φορτηγών ΔΧ (Σ.Ε.Ι.Τ.Φ.Α). Η έδρα του είναι στον Κολωνό, Ιωαννίνων 6 και μπορείς να πας εκεί κάθε Δευτέρα και Πέμπτη τα απογεύματα (από τις 6:οο είναι ανοικτά). Τηλ. 210 – 5138514 και τηλ-φαξ 210 – 5130414.
ΓΙΑ ΡΙΞΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ, διότι πρώτη υποχρέωση προς τον εαυτό σου και τη φαμίλια σου, είναι να παρευρεθείς και να πάρεις το λόγο εκεί:
ΕΛΑΦΡΑ ΦΟΡΤΗΓΑ ΔΧ, ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 9 ΙΟΥΝΗ 2013. 
ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!  


 Αναρτήθηκε από ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ  

Η Β' Πανελλαδική της Ανταρσύα

Η Β' Πανελλαδική της Ανταρσύα 
Το σαββατοκύριακο που μας έρχεται το μετωπικό σχήμα της ανταρσύα πραγματοποιεί –με αρκετή καθυστέρηση- τη δεύτερη πανελλαδική του συνδιάσκεψη, που μας οδηγεί αναπόφευκτα στο συνειρμό με τη β’ πανελλαδική των ρηγάδων της μεταπολίτευσης, που διαφώνησαν κι έφυγαν από τα αριστερά. Αν και πόσο αριστερά να πας δηλαδή όταν έχεις ως αφετηρία το κκε εσωτερικού της εποχής που δεν εναντιώθηκε καν στην ένταξη της χώρας στην τότε εοκ; Σήμερα η μετεξέλιξη εκείνης της διάσπασης φλερτάρει πολιτικά με τον ανοιχτά ευρώδουλο σύριζα και το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, χωρίς να θεωρεί ταμπού την εκλογική του στήριξη, εφόσον αυτός δηλώνει πως δε θεωρεί ταμπού το νόμισμα και την παραμονή στο ευρώ. Όχι σαν τους συντηρητικούς τους κνίτες που ‘ναι παραδοσιακά γεμάτοι ταμπού στην ερωτική και την πολιτική τους ζωή.

Σήμερα λοιπόν που η συριζοποίηση της ανταρσύα κρύβεται μόνο πίσω από την ταχύτατη πασοκοποίηση του σύριζα και η εκλογική γιγάντωση του τελευταίου έθεσε αντικειμενικά θέμα επιβίωσης για το μετωπικό σχήμα του εξωκοινοβουλίου, απελευθερώνοντας κάποιες φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό του, θα ήταν ίσως ευχής έργο η εμφάνιση ενός αντίστοιχου ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης γραμμής από τα αριστερά, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα είχε ευοίωνες προοπτικές. Όχι μόνο επειδή δεν έχει διαφανεί ένα τέτοιο ρεύμα ώστε να μπορέσει να μαζικοποιηθεί και να γίνει σταδιακά υπολογίσιμο, αλλά –ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει- εξαιτίας της πολιτικής βάσης από την οποία θα εκκινούσε, που θα οριοθετούσε εξαρχής και τις δυνατότητές του.

Το βασικό επίδικο σήμερα –για να χρησιμοποιήσουμε ένα δημοφιλή όρο του χώρου- δεν είναι μια πιο αριστερή και συνεπής εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος, ελαφρώς τροποποιημένου κατά το ένα ή το άλλο σημείο. Εξάλλου η επιχειρηματολογία της αριστερής πτέρυγας ενάντια στους δεξιούς και την αυτονόμηση του νομίσματος ως αιτήματος-κρίκου, μπορεί κάλλιστα να γυρίσει μπούμερανγκ ενάντια στις δικές τους θέσεις και να αποδείξει την ανεπάρκειά τους. Το ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία είναι η διέξοδος από την κρίση κι η εναλλακτική που έχουμε να προτείνουμε. Κι αυτό απαιτεί μια συνολική πρόταση κι όχι προσεγγίσεις που απομονώνουν επιμέρους βασικές πτυχές όπως το δημόσιο χρέος και η ευρωπαϊκή ένωση, χωρίς ωστόσο να απαντάν πειστικά στο παραπάνω ερώτημα και να θέτουν το κομβικό ζήτημα της εξουσίας που θα υλοποιήσει αυτή την εναλλακτική.

Ίσως κάποιοι θεωρούν αυτή την κριτική κάπως γενική κι αφηρημένη. Θα ήταν λάθος ωστόσο να γίνει συγκεκριμένη κριτική σε ένα κείμενο θέσεων που –κατά τη δική μου αντίληψη τουλάχιστον- κάνει μια καλή περίληψη όσων ήδη γνωρίζαμε, αλλά δε φαίνεται να βάζει ουσιαστικά κάποιο καινούριο ζήτημα. Και αυτό πιστοποιείται εν μέρει κι από τις διάφορες πλατφόρμες που κατατίθενται εν όψει της συνδιάσκεψης και παραμένουν αμετακίνητες στα βασικά τους σημεία, χωρίς ιδιαίτερες επικαιροποιήσεις, είτε γιατί θεωρούν πως οι θέσεις τους δικαιώθηκαν και ενισχύθηκαν από τα (εκλογικά) γεγονότα που μεσολάβησαν, είτε γιατί απλώς μπορούν (σσ: να επιλέξουν την επανακαταγραφή τους).

Μπορεί κάποιος άλλος να διαβάζει καλύτερα πίσω από τις γραμμές ή να παρακολουθεί πιο στενά τα τεκταινόμενα στην ανταρσύα και να διαφωνεί με τη δική μου εκτίμηση, πιστεύοντας πως υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία που προχωράν διευρύνοντας το πολιτικό κεκτημένο της ανταρσύα κι άλλα που θα κριθούν κατά τις (δι)εργασίες της συνδιάσκεψης. Δεν μπορώ να αποκλείσω αυτό το ενδεχόμενο. Πρέπει όμως να λάβουμε υπ’ όψιν μας πως αναφερόμαστε σε έναν χώρο που όχι μόνο δεν έχει ενιαία αντίληψη και δράση για την παρέμβαση των δυνάμεών του στο εργατικό κίνημα –κάτι που θα έπρεπε λογικά να αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση οποιασδήποτε περαιτέρω (πολιτικής και εκλογικής) συνεργασίας, αλλά αδυνατεί να προχωρήσει σε στοιχειώδεις κινήσεις, όπως την έκδοση ενός εντύπου ως ενιαίας πολιτικής έκφρασης του χώρου –γιατί πιθανότατα θα έπρεπε να φιλοξενεί στις σελίδες του για ένα θέμα επικαιρότητας δέκα διαφορετικές ανακοινώσεις απ’ την κάθε οργάνωση που συμμετέχει στο μετωπικό σχήμα κι η έκδοσή του θα αποδεικνυόταν ασύμφορη. Περί τέτοιας ενότητας και αυτού του πολιτικού κεκτημένου ο λόγος.

Ίσως πάλι κάποιος θεωρήσει «προχώρημα» την ελαφρώς αυξημένη –αν δεν κάνω λάθος- συμμετοχή των μελών που ανέδειξαν τους αντιπροσώπους της συνδιάσκεψης, με μέτρο που προσέγγιζε το λόγο ένα προς τρία. Στη θέση του πάντως μάλλον θα προβληματιζόμουν πόσα από τα μέλη που ψήφισαν –ή μάλλον ειδοποιήθηκαν να ψηφίσουν- είναι πραγματικά ενεργά –για να μην πούμε κι οικονομικώς τακτοποιημένα- αλλά και γιατί οι τοπικές συνελεύσεις της ανταρσύα -και το ίδιο το σχήμα συνολικά- είχαν πέσει σε μετεκλογική νάρκη διαρκείας κι ουσιαστικά υπολειτουργούσαν.

Επιστρέφοντας στην κριτική του πολιτικού κομματιού –αν και το οργανωτικό ζήτημα είναι και αυτό πολιτικό στην ουσία του- σημειώνουμε ως βασικό χαρακτηριστικό πολλών τοποθετήσεων μελών και στελεχών του χώρου την τεράστια σύγχυση που επικρατεί γύρω από το ζήτημα των συνεργασιών, του μετώπου και του μεταβατικού προγράμματος που διατρέχει το κείμενο των θέσεων και την πολιτική γραμμή της ανταρσύα. Το ιδεολογικό οπλοστάσιο του χώρου τα αλέθει όλα σαν καλός μύλος –της αντίδρασης- και συνδυάζει τα μεταβατικά του τρότσκι με τις παραδοσιακές θεωρίες εξάρτησης, τις λιγότερο παραδοσιακές της αλληλεξάρτησης ή ακόμα και εξαρτημένης αλληλεξάρτησης με ισχυρές εξαρτήσεις, παντρεύοντάς τις με κάθε λογής μέτωπα: ενιαίο, λαϊκό, εργατικό, αντικαπιταλιστικό και αντι-ιμπεριαλιστικό –αρκεί να υπάρχει μέτωπο γενικώς, διότι για ένα κούτελο ζούμε σήμερον στην κοινωνία.

Που αν έχεις προχωρήσει στην ανάλυσή της, πρέπει να προτείνεις και κάποιο μέτωπο με κοινωνικές συμμαχίες. Αλλά οι περισσότερες αναλύσεις της ανταρσύα επιμένουν να αντιμετωπίζουν το μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά με πολιτικούς όρους, εστιάζοντας την παρέμβασή της «στα ανήσυχα τμήματα της βάσης του κκε και του σύριζα» και σε όσους αποσπούνται από τη λαϊκή βάση του πασόκ (βλέπε σταματόπουλος). Το βασικό μειονέκτημα αυτής της λογικής δεν είναι ο διαχωρισμός που αποκλείει την πολιτική απεύθυνση στα εργατικά στρώματα που παραμένουν εγκλωβισμένα στη νέα δημοκρατία αλλά η αντιμετώπιση των κομμάτων με όρους της δεκαετίας του 30’, οπότε είχαν πραγματικά μαζική κοινωνική βάση –ο σύγχρονος σύριζα αντιθέτως έχει απλά ψηφοφόρους όχι όμως και την εργατική βάση της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας.

Ως προς το μεταβατικό πρόγραμμα κανείς –πλην μερικών ατομικών εξαιρέσεων, που δε συμφωνούν απαραίτητα μεταξύ τους- δεν έχει καθαρό εάν περιλαμβάνει αιτήματα προς ζύμωση ή προς άμεση υλοποίηση. Κι οι συνήθεις λεκτικές ακροβασίες «εντός εκτός κι ενάντια στο σύστημα» ή «ξεκινάει στο σήμερα κι ολοκληρώνεται μόνο όταν…» μπορεί να ικανοποιούν το συλλογικό θυμικό του χώρου, αλλά δεν απαντάνε ουσιαστικά στο παραπάνω ερώτημα. Εάν λοιπόν εννοούμε την άμεση υλοποίηση τότε το μεταβατικό πρόγραμμα της ανταρσύα είναι ταυτόχρονα ρεφορμιστικό κι ουτοπικό. Ρεφορμιστικό γιατί παρακάμπτει το απαραίτητο επαναστατικό άλμα· κι ανεφάρμοστο, γιατί ο καπιταλισμός στην παρούσα φάση αδυνατεί να ικανοποιήσει ακόμα και στοιχειώδη μεταρρυθμιστικά αιτήματα, χωρίς να προηγηθεί επαναστατική ρήξη. Αν πάλι μιλάμε για τη ζύμωση στη μέση λαϊκή συνείδηση, η ανταρσύα της δίνει μια εύκολη και μεσοβέζικη πρόταση διεξόδου από την κρίση, που δεν την προετοιμάζει για μια σκληρή σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης και δε σπάει το απόστημα της ανάθεσης. Συνεπώς υστερεί τόσο στο αντικειμενικό όσο και στο υποκειμενικό επίπεδο.

Ας σταθούμε λίγο περισσότερο στο ζήτημα των συνεργασιών και του μετώπου. Είδαμε παραπάνω ότι στις περισσότερες τοποθετήσεις στελεχών της ανταρσύα το μέτωπο νοείται κυρίως με πολιτικούς όρους, χωρίς να προσδιορίζεται κοινωνικά. Η αντίστροφη κριτική προς το κόμμα είναι ότι δε μπορεί να αποκλείεται εξ αρχής η πολιτική έκφραση ενός κοινωνικού μετώπου –χωρίς όμως να απαντά συγκεκριμένα με ποιον θα μπορούσε να συγκροτηθεί μια μορφή πολιτικής συμμαχίας. Ποια είναι η απάντηση της ανταρσύα στο συγκεκριμένο ερώτημα; Κοινή δράση με τις δυνάμεις της αριστεράς (αν και αρχικά θα έπρεπε να επιδιώξει να την κατακτήσει στις γραμμές της μεταξύ των συνιστωσών της), και πολιτικό μέτωπο με όσους διαφοροποιούνται από κκε και σύριζα –τους δύο πόλους της επίσημης αριστεράς, όπως μας λένε στην καλύτερη. Δεν είναι μόνο το τσουβάλιασμα και οι ίσες αποστάσεις με την κυβερνώσα αριστερά που ξενίζουν, αλλά και το φοβερό κριτήριο συμμαχιών από «θέση αρχής»: όσοι φεύγουν από τους άλλους..!

Κι αν με τις διαφοροποιήσεις του σύριζα εννοούν βασικά –και σε πρώτο στάδιο- το μέτωπο του αλαβάνου –ο οποίος παραμένει αμετανόητος τυχοδιώκτης και ηγετίσκος, όπως απέδειξε πρόσφατα, σπεύδοντας πρώτος να ανακοινώσει το κόμμα της δραχμής, για να προλάβει να δρέψει τις δάφνες της εκλογικής επιτυχίας του πέπε γκρίλο στην ιταλία- από το κκε ποιον ακριβώς έχουν υπ’ όψιν τους; Μα φυσικά τον εργατικό αγώνα! Φτάνουν δηλαδή να θεωρούν δυνητικό σύμμαχο τα μέλη μιας διαδικτυακής ιστοσελίδας, με δυο-τρεις επώνυμους και καμιά δεκαριά ψευδώνυμους αρθρογράφους, χωρίς άλλη κοινωνική αναφορά, κι αντιγράφουν τις χειρότερες λογικές αστικών κομμάτων, θέλοντας να δείξουν πως διατηρούν επαφή με τα ανήσυχα τμήματα της βάσης του κκε. Κι αυτή είναι η βασική αξία χρήσης του εργατικού αγώνα μετά το 19ο συνέδριο, οπότε κι ήρθε αντιμέτωπος με τα δικά του υπαρξιακά ζητήματα. Αφενός δηλ δεν επήλθε το μαζικό κύμα αποχωρήσεων που περίμενε, για να το αγκαλιάσει πολιτικά και να προχωρήσει στην οργανωτική συγκρότηση που σχεδίαζε –αντ’ αυτού έβγαλε μόνο ένα επετειακό κείμενο για τον ένα και κάτι χρόνο λειτουργία της ιστοσελίδας. Αφετέρου γνωρίζει καλά ότι αν προχωρήσει σε κάποια μορφή συνεργασίας με τους αντάρτες, θα απολέσει αυτή ακριβώς την αξία χρήσης που αναφέραμε και θα χάσει τα όποια τυχόν ερείσματα διατηρεί στη βάση του κόμματος. Μπρος γκρεμός και πίσω (αριστερό) ρεύμα.

Προς το παρόν λοιπόν η διεύρυνση φαίνεται να περιορίζεται στο σχέδιο βήτα –που μας προέκυψε αντί της β’ πανελλαδικής. Το πολιτικό φλερτ με τον αλαβάνο θυμίζει πολύ το αντίστοιχο φλερτ με το σεκ, που κατέληξε στο γάμο μέρα-ενάντια. Και εκείνο είχε ξεκινήσει προεκλογικά –πριν τις εκλογές του 07’-, αλλά δεν ευοδώθηκε εγκαίρως, για να παρουσιαστεί αργότερα ως τετελεσμένο γεγονός και ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής του δεκέμβρη, κατά τη βολική συλλογική αφήγηση του χώρου. Η γενική δοκιμή έγινε στις φοιτητικές εκλογές του 09’ όπου σημειώθηκαν κάποιες αντιδράσεις κατά της ειρηνικής συνύπαρξης με τους σεκίτες. Αλλά μέχρι το επόμενο διήμερο εαακ είχαν ξεχαστεί και όλοι ήταν όπως πριν: ενωμένοι ναι, μονιασμένοι όχι. Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται, και παρά τους σοβαρούς θύλακες αντίστασης στον πολιτικό αριβισμό του αλαβάνου, οι πιθανότητες και η παράδοση δεν είναι με το μέρος τους.

Σε αυτή την πολιτική βαβέλ υπάρχουν και κάποια κείμενα στο δημόσιο διάλογο που ξεχωρίζουν. Η πιο σοβαρή –και προπαντός σύντομη- τοποθέτηση επί του οργανωτικού πχ δεν προέρχεται από τις οργανώσεις-συνιστώσες του σχήματος αλλά από τον χαρίδημο κι όσους ανένταχτους συσπειρώνονται στην κίνηση «ανταρσύα των μελών» (κι όχι των συνιστωσών). Κάποια άλλα κείμενα μπορεί να χάνουν στο πολιτικό κομμάτι, αλλά ξεχωρίζουν για τη σαφήνεια και την καθαρή στόχευσή τους –άλλο αν δε συμφωνεί πολιτικά κάποιος.

Ένα τέτοιο (συλλογικό) κείμενο (συν)υπογράφει και ο πέτρος παπακωνσταντίνου –που σημειωτέον, μετά τα γεγονότα της κύπρου, δεν έχει νιώσει την ανάγκη να κάνει αυτοκριτική για όσα έγραφε στο τελευταίο βιβλίο του σχετικά με τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης σε αστικό έδαφος να παίξει με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να τις αξιοποιήσει προς όφελός της. Ο πι-πι συγκαταλέγεται στην κατηγορία των μεγάλων ανδρών που προορίζονται για εξίσου μεγάλα πράγματα και για το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, παρουσιάζοντας σταδιακά τα συμπτώματα και την αγωνία του ανδρουλάκη να μην χαραμιστεί στο περιθώριο των εξελίξεων. Υποτάσσεται στη μαγεία της στιγμής, αναζητεί λύσεις εδώ και τώρα μακριά από τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού, σπεύδει να προλάβει το ραντεβού με την ιστορία, προειδοποιώντας μας για τα τελεσίγραφα που μας άφησε. Αλλά στο τέλος της ημέρας γοητεύει τους αστούς με τον αιρετικό του λόγο και τους παίρνει τα λεφτά με το ταλέντο του, για να συνεχίσει να το προσφέρει στα αστικά μέσα, αποκτώντας έτσι ακόμα περισσότερα κοινά σημεία με τον πρόδρομό του –πέραν της ρητορικής δεινότητας και της εμφανισιακής τους ομοιότητας.

Σε τι συμπέρασμα καταλήγουμε σύντροφοι; Αυτό θα το κρίνουν οι αναγνώστες. Αν κάποιος θεωρεί την ανταρσύα αμελητέα δύναμη –από ποσοτική ή και πολιτική άποψη- τότε προφανώς το ερώτημα στερείται νοήματος. Αν πάλι τη θεωρεί από δυνητικό σύμμαχο μέχρι βασικό εκφραστή της ελπίδας του για να αλλάξουν τα πράγματα, οφείλει να αντιπαλέψει και να σπάσει το δεξιό, ρεφορμιστικό απόστημα που σχηματίζεται στις γραμμές της, ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε άλλη πιθανή θετική μετεξέλιξη.

Εσύ αποφασίζεις. Ή έστω, οι οργανώσεις-συνιστώσες..
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Η τελευταία γυναίκα που εκτελέστηκε από στρατοδικείο στην Ελλάδα, ήταν Καριωτίνα. Το γράμμα προς τη μάνα της, λίγες ώρες πριν την εκτέλεση της.

Η τελευταία γυναίκα που εκτελέστηκε από στρατοδικείο στην Ελλάδα, ήταν Καριωτίνα. Το γράμμα προς τη μάνα της, λίγες ώρες πριν την εκτέλεση της.

Στα πλαίσια της έρευνας που πραγματοποιώ, επισκέπτομαι και μελετώ αρχεία σύγχρονης ιστορίας. Βρέθηκα, λοιπόν, στο «Επιμορφωτικό Κέντρο Χαρίλαος Φλωράκης». Οι συλλογές του συγκεκριμένου ιδρύματος, φιλοξενούν το γράμμα της τελευταίας γυναίκας που εκτελέστηκε από στρατοδικείο της χώρας μας, τον Σεπτέμβριο του 1946. Η γυναίκα αυτή ονομάζεται Λαμπρινή Ραντά Καπλάνη, και κατάγεται από την Ικαρία. Το γράμμα που θα διαβάσετε, γράφτηκε λίγες ώρες πριν την εκτέλεσή της.

Δεν κατάφερα να βρω πολλά στοιχεία γι’ αυτή τη γυναίκα. Γεννήθηκε το 1913 στο Φραντάτο, μεγάλωσε σε πολύ φτωχή οικογένεια και στα 16 της ξενιτεύτηκε και έγινε υπηρέτρια στην Αθήνα, δουλάκι όπως έλεγαν τότε. Από πολύ νωρίς πήρε μέρος σε εργατικούς αγώνες, οργανώθηκε στο ΚΚΕ, δεν ήθελε τα δεκαεξάχρονα κορίτσια να πηγαίνουν δουλικά στα αφεντικά του Κολωνακίου. Στα 19 της, την εξόρισαν στη Σίφνο. Εκεί παντρεύτηκε τον συνεξόριστο της, Κώστα Καπλάνη. Στην κατοχή, δραπετεύει για την Αθήνα και συνδέεται με την παράνομη εθνικοαπελευθερωτική δουλειά. Το 1942, καταζητούμενη πια, κατορθώνει να μπει στο γερμανικό στρατόπεδο Λάρισας με πλαστή ταυτότητα προκειμένου να επισκεφτεί τον θανατοποινίτη άντρα της. Ένας Έλληνα χαφιές την αναγνώρισε. Την στιγμή της σύλληψης, η Λαμπρινή αρπάζει ένα πιστόλι από το τραπέζι του διοικητή αλλά δεν καταφέρνει να διαφύγει. Καταδικάστηκε σε θάνατο, πέρασε φρικτά βασανιστήρια, 4 μέρες ήταν μισοπεθαμένη στο κελί της, αφού συνήλθε, δραπετεύει και ξανατραυματίζεται κατά την απόδραση. Δεν χάνει χρόνο και ξανασυνδέεται με το ΕΑΜ. Τα Δεκεμβριανά την βρίσκουν πάλι παρούσα. Στον εμφύλιο εξορίζεται και φυλακίζεται στη Χίο. Βασανιστήρια πάλι, σμπαραλιασμένα οστά, αιμορραγία από μύτη, αυτιά, στόμα, μήτρα, έντερο. Εκ νέου καταδίκη σε θάνατο και εκτέλεση στο Γουδή.

Μεταφέρω το γράμμα αυτούσιο.

Απομόνωση, Φυλακές Αβέρωφ 14/09/1946

Γλυκιά μου μανούλα τι κάνεις; Πόσο λαχταρώ να σε δω πάντα, μα αυτές τις ώρες πολύ, πάρα πολύ. Να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να σου ζητήσω συγνώμη για τον ασήκωτο πόνο που θα σου δώσω πάλι στην ψυχή.

Μανούλα μου, πολύ λίγες ώρες μου μένουν ακόμα, τρέχω νοερά κοντά σου, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να σε φιλήσω γλυκιά μου γιατί δεν θα ξαναϊδωθούμε ποτέ πια.

Αυτό που θα ακούσεις είναι φοβερό, όμως, σε λίγο θα γίνει. Η καρδιά μου, που γεμάτη αγάπη και ζέστη, όπως πάντα, για σένα, για όλους, και το χέρι που γράφει, σε λίγο δεν θα κινείται πια. Το κορμί μου θα πέσει στη γη, πλημμυρισμένο στο αίμα του, από τις σφαίρες των δημίων ξενόδουλων φασιστών του κεφαλαίου.

Με σκοτώνουν μανούλα σε λίγο, μα εσύ με ξέρεις πιο πολύ από όλους. Δεν φοβάμαι, προχωρώ και ξέρω πως πρέπει να ζήσω μα ξέρω και να πεθάνω όταν πρέπει. Με βήμα σταθερό και … κλειστό, γεμάτη υπερηφάνεια, και το στήθος φουσκωμένο από ικανοποίηση  γιατί πεθαίνω καθαρή ελληνίδα. Για τα ιδανικά και την πραγματική ελευθερία του ελληνικού λαού.

Και εσύ μανούλα, πρέπει να είσαι υπερήφανη για ένα χαμό σαν τον δικό μου.

Αν ποτέ μάθεις, αυτό, που πιστεύω πως δεν θα μάθεις ποτέ. Δεν θέλω να κλάψεις μανούλα. Χρειάζεται ψυχραιμία, λογική.

Ο σκοπός του θανάτου μου είναι ιερός για όλους τους λαούς της γης.

Μανούλα, είναι χιλιάδες οι μανούλες που πόνεσαν ή θα πονέσουν όπως εσύ μανούλα μου.

Μανούλα μου, δεν πρέπει να κλάψεις για μένα αν μάθεις ποτέ τον χαμό μου. Αυτό θα είναι ντροπή και καταφρόνια για την χαμένη κόρη σου.

Θέλω να το έχεις καύχημα. Γιατί πεθαίνω σωστή ελληνίδα, με το κεφάλι ψηλά. Ξαναλέω, σωστή ελληνίδα.

Μανούλα μου, αυτές τις λίγες ώρες που μου μένουν, το περισσότερο μέρος το διαθέτω νοερά μαζί σας, θέλω να σας δω όλους, όλον τον κόσμο. Μα πιο πολύ εσένα μανούλα. Να σε γεμίσω φιλιά, να σου πω το στερνό έχε γεια.

Τα φιλιά μου σε όλους, δικούς μας, ξένους, όλον τον κόσμο.

Μανούλα σε αφήνω για πάντα.
Λαμπρινή Ηλ. Ραντά

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η σύγχρονη ελληνική ιστορία έχει να επιδείξει χιλιάδες γράμματα όπως της Λαμπρινής και αντιστοίχως χιλιάδες μαρτυρικούς θανάτους λαϊκών αγωνιστών.  Στην κατοχή, αυτοί οι γίγαντες δολοφονούνταν από γερμανικές, ιταλικές, βουλγάρικες σφαίρες. Στον εμφύλιο, οι σφαίρες άλλαξαν εθνικότητα, αυτή τη φορά ήταν εγγλέζικες και αμερικάνικες. Οι θύτες όμως παρέμειναν οι ίδιοι, όπως και τα θύματα παρέμεναν τα ίδια. Από την μία αυτοί που κατείχαν τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο, και έκαναν πραγματικά τα πάντα για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Από την άλλη, ήταν αυτοί που αγωνίζονταν για ανεξαρτησία, ελευθερία, πραγματική δημοκρατία, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, για μια κοινωνία οπού τον πλούτο θα τον καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν.

Η Λαμπρινή, και η κάθε Λαμπρινή, θα μπορούσε να γλιτώσει τον θάνατο με μια απλή υπογραφή, με μια δήλωση μετανοίας. Προτίμησε όμως έναν όρθιο θάνατο από μια σκυφτή ζωή.
Το δουλάκι από την Ικαρία, επέδειξε μυθικών διαστάσεων γενναιότητα και αυταπάρνηση. Η μικροκαμωμένη Λαμπρινή από το Φραντάτο περιφρόνησε τον θάνατο όπως και τους δολοφόνους της.

Παραφράζοντας τον Βάρναλη θα μπορούσαμε να πούμε πως η Λαμπρινή και οι χιλιάδες αγωνιστές που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν,  δεν κατεβαίνουν από τα νέφη, γιατί δεν τους έστειλε κανείς. Είναι τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της Οργής.

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Βάζει στο «γύψο» τις λαϊκές κινητοποιήσεις

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Βάζει στο «γύψο» τις λαϊκές κινητοποιήσεις

Συνάντηση χτες με τα προεδρεία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ

Σχεδιασμούς με στόχο την επιβολή του μέτρου του περιορισμού των διαδηλώσεων στις μεγάλες πόλεις της χώρας έβαλε μπρος η τρικομματική κυβέρνηση, δείχνοντας έτσι τις προθέσεις της να βάλει στο «γύψο» τις λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Χτες, έγινε συνάντηση του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Ν. Δένδια, με τα προεδρεία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, στα γραφεία της ΓΣΕΕ, όπου συζητήθηκε το θέμα.

Ως πρόσχημα για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, ο υπουργός επικαλέστηκε τα μικρά συλλαλητήρια, τα οποία, κατά τον υπουργό, «προκαλούν παράλληλη ζημιά και στην οικονομική δραστηριότητα και στη ζωή και στο οτιδήποτε. Αυτό δεν μπορεί να είναι ανεκτό»... Η αλήθεια είναι ότι για το κλείσιμο των μικρομάγαζων στο κέντρο δεν ευθύνονται οι εργατικές - λαϊκές διαδηλώσεις, αλλά ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και η αντιλαϊκή πολιτική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ, που σε συνθήκες κρίσης ενισχύει και υπερασπίζεται τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που παίρνουν. Μαγαζιά κλείνουν σε όλες τις γειτονιές, στις πόλεις και τα χωριά κι ας μη γίνονται διαδηλώσεις.

Μετά τη συνάντηση, ο Ν. Δένδιας δήλωσε ότι ο «διάλογος θα συνεχιστεί, θα έχει, όμως, μία λογική κατάληξη, ώστε να μπορέσουμε να πετύχουμε ένα στόχο. Να βοηθήσουμε την πρωτεύουσα του κράτους να ανακάμψει. Η ρύθμιση για την οποία επιδιώκουμε να πετύχουμε ευρύτερη συναίνεση αφορά τις πόλεις της χώρας που έχουν πάνω από 100.000 κατοίκους».

Αυτές τις μεθοδεύσεις νομιμοποίησαν τα προεδρεία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που συμμετείχαν στη συνάντηση. Μετά από αυτήν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, είπε: «Εμείς μαζί με τους άλλους φορείς της Αθήνας, την κοινωνία, δηλαδή, των πολιτών, το δήμο, το Εμπορικό Επιμελητήριο, τον Εμπορικό Σύλλογο, την οργάνωση για τη λειτουργία του κέντρου της Αθήνας, θέλουμε να συνεννοούμαστε, αλλά χωρίς την πυγμή και την ποδηγέτηση από το κράτος και τις δυνάμεις της εκτελεστικής εξουσίας». Πολλοί, όμως, από τους παραπάνω φορείς που ανέφερε, με μπροστάρη τον δήμαρχο Αθήνας, Γ. Καμίνη, έχουν ζητήσει μέτρα περιστολής των δημόσιων συναθροίσεων. Αλλωστε, σύμφωνα και με το δελτίο Τύπου της ΓΣΕΕ, «σε κάθε περίπτωση η σημερινή (σ.σ. χτεσινή) συνάντηση πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο ενός ευρύτερου διαλόγου με φορείς και κοινωνικές ομάδες ώστε να βρεθεί καλύτερη και κοινά αποδεκτή λύση». Στην ουσία και η ΓΣΕΕ ρίχνει νερό στο μύλο των αντεργατικών σχεδιασμών συγκυβέρνησης - δημάρχου Αθήνας - μεγαλεμπόρων - μεγαλοξενοδόχων.

Ελεύθερη ενημέρωση σε αστική κοινωνία;

Ελεύθερη ενημέρωση σε αστική κοινωνία;

«Εμείς φιλοδοξούμε να βάλουμε ένα τέλος στη διαπλοκή, είναι πολιτική υποχρέωση και καθήκον απέναντι στη δημοκρατία και τους πολίτες», είπε χτες ο Αλ.Τσίπρας στην παρουσίαση των προτάσεών τους για τα ΜΜΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε ξαφνικά τη «διαπλοκή του πολιτικού συστήματος, των τραπεζών και των ΜΜΕ», και ως κόμμα που θέλει να κυβερνήσει προκειμένου να διαχειριστεί το αστικό σύστημα, ενδιαφέρεται να «βάλει τάξη» στο χώρο των ΜΜΕ, σπάζοντας τη διαπλοκή. Με την «ανακάλυψη της διαπλοκής» είναι σαν να ανακάλυψε ξαφνικά την Αμερική... Λες και δεν είναι ιδιοκτησία επιχειρηματικών ομίλων, λες και οι αστοί δημιούργησαν ΜΜΕ για «αντικειμενική» ή «πλουραλιστική» ή «δημοκρατική» ή όπως αλλιώς θέλουν να τη λένε, ενημέρωση. Είναι χαρακτηριστικό το πώς εκτιμούν την κατάσταση που υπάρχει στο συγκεκριμένο χώρο από τη σκοπιά της ιδιοκτησίας (άλλη ανακάλυψη που έκαναν), προκειμένου να θέσουν ζήτημα «κανόνων ελευθερίας στην ενημέρωση». Ο υπεύθυνος του τομέα Επικοινωνίας του κόμματος, Β. Μουλόπουλος, είπε μεταξύ άλλων ότι «η συγκέντρωση των media στα χέρια εργολάβων, προμηθευτών του Δημοσίου, εμπόρων όπλων, επιχειρηματικών ομίλων και άλλων ευαγών ιδρυμάτων αλλοιώνει σήμερα δικαιώματα και τείνει να τα καταργήσει» και έτσι «από την ελευθερία της ενημέρωσης περνάμε μέσω ενός ολιγοπωλίου των media στην ελευθερία της ιδιοκτησίας». Μια τοποθέτηση που, όπως και στα άλλα ζητήματα, συγκαλύπτει το γεγονός ότι στις συνθήκες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, και στα ΜΜΕ, ή πιο σωστά στις ταξικές κοινωνίες, η ελευθερία στην ενημέρωση καθορίζεται από την ελευθερία της κυρίαρχης τάξης να διατηρεί, να προστατεύει και να ενισχύει την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εκμετάλλευση και τα κέρδη. Συγκαλύπτει το γεγονός ότι η ενημέρωση δεν είναι ουδέτερο ζήτημα, ενώ είναι πολύ περισσότερα πράγματα από απλή ενημέρωση. Είναι συνειδητή παρέμβαση στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης, της κοινωνικής ψυχολογίας, επομένως ισχυρή ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση, προπαγάνδα, επίδραση στη διαμόρφωση αξιών, τρόπου ζωής κλπ. Ζητήματα που επίσης δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ουδέτερα ταξικά. Αλλά τα παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ ως τέτοια, όπως παρουσιάζει και τη στρατηγική του σε επίπεδο οικονομίας, ότι δηλαδή με την ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων θα ωφεληθεί ο λαός. Η ίδια στρατηγική διαπερνά και τη λογική του για τα ΜΜΕ.

***

Είναι γεγονός ότι τα ΜΜΕ δεν είναι επιχειρήσεις που οργανώνονται, ιδρύονται με σκοπό το κέρδος. Τα αστικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με άλλες οικονομικές δραστηριότητες. Οργανώνονται με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, τη στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του καπιταλιστικού συστήματος, για την αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, χρηματοδοτούνται από τους ομίλους ιδιοκτησίας προκειμένου να υπηρετούνται τα γενικά συμφέροντα των αστών. Επομένως, αναπαράγουν την αστική ιδεολογία και προπαγάνδα, στόχο έχουν την παρεμπόδιση αφύπνισης των λαϊκών δυνάμεων, είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης των αστών ενάντια στο εργατικό κίνημα. Τα αστικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία ομίλων ενταγμένων στο Χρηματιστήριο, χώρο άντλησης κεφαλαίων, και ορισμένα απ' αυτά είναι ενταγμένα αυτοτελώς ως επιχειρήσεις στο Χρηματιστήριο. Αυτοί οι όμιλοι δραστηριοποιούνται και σε άλλους κλάδους της οικονομίας, όπως π.χ., τουρισμός, θαλάσσιες μεταφορές, κατασκευές, διαχείριση απορριμμάτων κλπ., γεγονός που τους δίνει τη δυνατότητα να χρηματοδοτούν τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς τους, τις εφημερίδες τους... Και επίσης να υπηρετούν και τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, εκτός από τα γενικά της τάξης τους. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι αυτό μπορεί να αλλάξει.

***

Βεβαίως δε θα σταθούμε εδώ στις προτάσεις που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να «σταματήσει η διαπλοκή» του αστικού πολιτικού συστήματος και των συμφερόντων των καπιταλιστών. Ούτε μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι και στο χώρο των ΜΜΕ πράγματι πρέπει να υπάρχουν κανόνες λειτουργίας, ισότιμης προβολής των θέσεων όλων των κομμάτων, της προβολής της δράσης του εργατικού, του λαϊκού κινήματος, δοσμένης μάλιστα με όσο γίνεται αντικειμενικό και όχι διαστρεβλωμένο και παραμορφωτικό τρόπο, αν και η δημοσιογραφική δουλειά πάντα έχει πολιτική κατεύθυνση, επομένως πάντα παρεμβαίνει στην ενημέρωση και το σχολιασμό από συγκεκριμένη ταξική σκοπιά. Η δημοκρατία στην αστική κοινωνία δεν είναι ταξικά ουδέτερη, όσο και αν πασχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να την παρουσιάσει ως τέτοια. Επομένως οι όποιοι κανόνες δεν μπορεί, αντικειμενικά, να καταφέρουν να εξισώνουν την ενημέρωση από την αστική σκοπιά, με την ενημέρωση από τη σκοπιά του λαού. Είναι και αυτό βέβαια υπόθεση πάλης του κινήματος. Αλλά η δημιουργία ΜΜΕ απαιτεί κεφάλαια. Και κανείς καπιταλιστής δε βάζει τα κεφάλαιά του σε ΜΜΕ για να προβάλλει μαζί με τα δικά του συμφέροντα και αυτά των εργαζομένων. Και ακριβώς αυτή η πραγματικότητα, ότι για να οργανώσεις ΜΜΕ χρειάζονται κεφάλαια, εμποδίζει να κατακτηθεί στον καπιταλισμό, ακόμη και η δυνατότητα οργάνωσης ΜΜΕ από το λαϊκό κίνημα και τους φορείς του που θα μπορούσε να αντισταθμίσει σ' ένα βαθμό τη στοιχειώδη προβολή της δράσης τους.

Οσο για το δημοκρατικό δικαίωμα της ολόπλευρης και ουσιαστικής ενημέρωσης, θα γίνει πραγματικότητα μόνο όταν πάψουν τα ΜΜΕ να είναι «ιδιοκτησία». Στη λαϊκή οικονομία και εξουσία, όπου ο παραγόμενος πλούτος θα είναι λαϊκή - κοινωνική περιουσία και όλοι οι μηχανισμοί παραγωγής και διεύθυνσης της κοινωνίας θα βρίσκονται υπό διαρκή εργατικό - λαϊκό έλεγχο, τότε που τα ΜΜΕ δεν θα είναι ιδιοκτησία κανενός, αλλά όλου του λαού, μόνο τότε η ενημέρωση θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες στη μόρφωση και τον πολιτισμό, διασφαλίζοντας τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζόμενων σε αυτήν.

Η «ντροπή του ρεπορτάζ»

Η «ντροπή του ρεπορτάζ»

Εχουμε πει αρκετές φορές ότι η κριτική στην πολιτική του ΚΚΕ από τον αστικό Τύπο, διάφορα άλλα επιτελεία, στη στρατηγική του, στις θέσεις του, στη δράση του, ακόμη και η πολεμική, με όρους ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης, είναι θεμιτή μέσα στα πλαίσια της καθημερινής αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, αυτά των μονοπωλίων και αυτά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Αλλο αυτό και άλλο οι βρώμικες, δήθεν δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, σαν αυτές που με τη μορφή δήθεν ρεπορτάζ έκανε χτες η εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο».

Εγραφε, λοιπόν: «Σκληρή εσωκομματική πάλη εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα στις γραμμές του ΚΚΕ. Μετά το πρόσφατο 19ο Συνέδριο του Κόμματος, οι αποχωρήσεις και οι διαγραφές έχουν επιτείνει το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς που επικρατεί στον Περισσό». Γράφει, επίσης, για «μετάλλαξη του ΚΚΕ» για «τροτσκιστικό καταστατικό», για «διαγραφές με κοπτάτσια» και άλλα τέτοια βγαλμένα ποιος ξέρει από ποια ευαγή επιτελεία του αντικομμουνισμού. Τι και αν μόλις πριν ένα μήνα, το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ ολοκλήρωσε τις διαδικασίες του, αποφάσισε τα ντοκουμέντα του Κόμματος ομόφωνα, τα οποία επίσης ψηφίστηκαν από το 97% των μελών του Κόμματος και το 98% των μελών της ΚΝΕ. Και αυτά έχουν δημοσιευτεί και ξαναδημοσιευτεί αρκετές φορές. Παρ' όλ' αυτά η συγκεκριμένη εφημερίδα, μιλά για «εσωκομματική πάλη» και «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς»!

Δε θα μιλήσουμε για την «ντροπή του ρεπορτάζ», γιατί και άλλες φορές στο παρελθόν χρησιμοποίησε αυτή τη μεθοδολογία ενάντια στο ΚΚΕ. Και μπροστά στην με άτιμο τρόπο επίθεση στο ΚΚΕ οι ντροπές γι' αυτούς περισσεύουν. Φαίνεται πως θεωρούν την αθλιότητα της δημοσιογραφίας και ενημέρωσης προσόν τους. Ας το χαίρονται...

Ε... όχι και μαθήματα για τον Χ. Φλωράκη από αντιΚΚΕδολόγο

Ε... όχι και μαθήματα για τον Χ. Φλωράκη από αντιΚΚΕδολόγο

Γρηγοριάδης Κώστας

Ημαρτον! Ο Καρτερός του ΣΥΡΙΖΑ και της «Αυγής», απ' τους πιο γνωστούς αντιΚΚΕδολόγους, να καμώνεται τον υπερασπιστή του Χαρίλαου Φλωράκη... Απέναντι σε ποιον; Στο Κόμμα του, το ΚΚΕ! Θα τρίζουν τα κόκαλα του Χαρίλαου Φλωράκη.

Και μάλιστα με αφορμή μια δήλωση του Δ. Κουτσούμπα, με την οποία εξήρε την παρακαταθήκη των αγώνων των ηρωικών γενιών που πέρασαν, της γενιάς του Χαρίλαου Φλωράκη, της Αντίστασης, του ΔΣΕ, των μετέπειτα αγώνων του λαού. Με αφορμή αυτή τη δήλωση, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για σπέκουλα, πολύ περισσότερο που έγινε στο πλαίσιο μιας εκδήλωσης που διοργάνωσε το ΚΚΕ, τιμής και μνήμης του Χαρίλαου Φλωράκη, ο Θ. Καρτερός ωρύεται ότι ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει μια λέξη για τον Χαρίλαο ως επαναστάτη πολιτικό», ότι δεν είπε «κουβέντα για την πολιτική του (...) για την τακτική του ΚΚΕ επί Φλωράκη», για το γεγονός ότι υπερασπίστηκε το Κόμμα απέναντι στον οπορτουνισμό και ακόμα ότι «δεν επιχείρησε να εξηγήσει γιατί και πώς όλα τα στοιχεία της στρατηγικής και τακτικής του ΚΚΕ την περίοδο του Φλωράκη θεωρήθηκαν λάθος, κατεδαφίστηκαν, και θεωρούνται σήμερα το άκρον άωτον του οπορτουνισμού». Να που χρησιμοποιεί και τον Χαρίλαο Φλωράκη ο Καρτερός για να βγάλει για άλλη μια φορά το αντιΚΚΕ μένος του. Ποιος, αυτός που βρέθηκε απέναντί του, πασχίζοντας μαζί με τους ομοίους του για τη διάλυση του ΚΚΕ. Και σπεύδει να ερμηνεύσει τα εκτρώματα της αντιΚΚΕ νοσηρότητάς του σαν «αποσιώπηση» από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ πάνω στον τάφο του Χαρίλαου Φλωράκη. Αν ζούσε ο καπετάνιος θα έδινε μια ξεγυρισμένη απάντηση σε όσους τολμούν να τον φέρνουν σε αντιπαράθεση με το Κόμμα του, στους όψιμους συνηγόρους του που πολέμησαν και πολεμούν το Κόμμα. Για να μην πολυλογούμε, όμως, το ΚΚΕ τιμά την Ιστορία του όπως πρέπει και πολύ σωστά δεν αρέσει σε εκείνους που την έφτυσαν κατάμουτρα, όπως τιμά και όσους με τον αγώνα τους την έγραψαν. Ετσι τιμά και τον Χαρίλαο Φλωράκη και όχι καταπώς θέλει ο κάθε Καρτερός.

Περί βωμών και... «αξιών»

Περί βωμών και... «αξιών»

Ο κύριος Βενιζέλος έχει «αξιακό» πρόβλημα. Και «ιδεολογικό»... Λόγω της συνεργασίας του με τη ΝΔ. Και το κατάλαβε τώρα. Η θρυαλλίδα που έφερε στην επιφάνεια το πρόβλημα και απειλεί να ξεχειλίσει το «αξιακό» και «ιδεολογικό» ποτήρι του κ. Βενιζέλου (και του ΠΑΣΟΚ) είναι η διαφωνία του με τη ΝΔ γύρω από το λεγόμενο «αντιρατσιστικό».

Επειδή, όμως, τα αξιακά και ιδεολογικά ζητήματα είναι σοβαρά πράγματα, έχουμε τις εξής απορίες:

*

1) Οταν ο κ. Βενιζέλος ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπαδήμου, με υπουργό στην ίδια κυβέρνηση τον Αδωνη Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη, δεδομένου ότι ο τελευταίος ήταν εκείνος που τη δεκαετία του '80 είχε αναλάβει την ηγεσία της νεολαίας του χουντικού κόμματος της ΕΠΕΝ (σσ: την οποία αρχηγία είχε παραλάβει από τον Μιχαλολιάκο, τον σημερινό φύρερ της Χρυσής Αυγής),

πώς αλήθεια τα είχε καταφέρει ο Βενιζέλος (και το ΠΑΣΟΚ) να καταπνίξει αυτά τα «αξιακά» και «ιδεολογικά» αγκάθια που τον ταλαιπωρούσαν;...

*

2) Οταν ο κ. Βενιζέλος (και το ΠΑΣΟΚ) συνεργαζόταν με το ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη, του κόμματος δηλαδή

• που συμπεριέλαβε 4 στελέχη της «Χρυσής Αυγής» στο ψηφοδέλτιό του στις νομαρχιακές του 2002,
• που ο πρόεδρός του ο Καρατζαφέρης ήταν αμφιτρύωνας του Παττακού ανήμερα της επετείου της «εθνοσωτηρίου» (21/4/2002) στον τηλεοπτικό του σταθμό «Τελεάστυ»),
• που επικεφαλής του ψηφοδελτίου του στις εκλογές του 2004 είχε τοποθετήσει τον δεδηλωμένο ναζιστή και χουντικό Πλεύρη,
• που ως βουλευτής ακόμα της ΝΔ, ο Καρατζαφέρης δήλωνε: «Ερχόμαστε σήμερα και λέμε ότι η ΝΔ χρειάζεται ένα συμπλήρωμα. Και ποιο είναι το συμπλήρωμα αυτό; Είναι (...) οι ευρισκόμενοι δεξιά της ΝΔ, η "Χρυσή Αυγή", η οποία έχει πρωταγωνιστές του αγώνα, μπορεί η "Χρυσή Αυγή" με όσους έχει, πολλούς ή λίγους, να κάνει τόσο θόρυβο και να συμμετέχει. Η ΕΠΕΝ. Οι βασιλικοί. Αυτοί δεν χρειάζονται;»,
• που στις 28 Οκτώβρη 2011, λίγες μέρες πριν τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, με αντιπρόεδρο τον Βενιζέλο, ο Καρατζαφέρης επισκεπτόταν το σπίτι του Μεταξά μετά χορδών, τυμπάνων και τηλεοπτικών καμερών για να αποτίσει «φόρο τιμής» στον φασίστα δικτάτορα,
• που σε μια από τις αίθουσες των γραφείων του κόμματός του, του ΛΑ.Ο.Σ., είχε δώσει το όνομα του «Γρίβα», προς τιμήν του αρχηγού των «Χιτών»,

αλήθεια τότε πώς τα είχε καταφέρει ο κ. Βενιζέλος (και το ΠΑΣΟΚ) να καταπνίξει αυτά τα «αξιακά» και «ιδεολογικά» αγκάθια που τον ταλαιπωρούσαν;...

Θα πρέπει να είχε καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Την ίδια που θα καταβάλει και τώρα...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τι έγινε; Δυσκολευόμαστε;...

Τι έγινε; Δυσκολευόμαστε;...

Χτες ο «Ρ» υπενθύμισε (αλήθεια, το είχαν ξεχάσει;...) το απόρρητο έγγραφο της ίδιας της Αστυνομίας, με ημερομηνία 10/12/1999, που αναφέρεται στις διασυνδέσεις και στις σχέσεις της... Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή.

Στο έγγραφο, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι:

*

«β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους.

γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς.

δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως "αγανακτισμένοι" πολίτες.

(...)

στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους».

*

Το ερώτημα που θέταμε, χτες, ήταν αν στα 15 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από τότε που συντάχθηκε η παραπάνω αποκαλυπτική έκθεση, μπορούν να μας πουν τι έχουν κάνει για το θέμα τα κόμματα του περίφημου... «συνταγματικού τόξου».

Τα κόμματα που, μάλιστα, τώρα «τσακώνονται» με φόντο το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, αλλά που επί των δικών τους κυβερνήσεων θύλακες του κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με το άκρως απόρρητο έγγραφο της ΕΛ.ΑΣ., διατηρούσαν τόσο στενές σχέσεις με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Μπορούν, δηλαδή, να μας πουν αν εντοπίστηκε το δίκτυο ή τα πρόσωπα της Αστυνομίας με τα οποία «διατηρεί πολύ καλές σχέσεις» η ναζιστική συμμορία; Μπορούν να μας πουν αν διαπιστώθηκε από πόσο ψηλά δίνονταν οι εντολές, όταν «η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς»; Μπορούν να μας πουν αν διερευνήθηκαν η παράνομη οπλοφορία των χρυσαυγιτών και η κατηγορία ότι η προμήθεια όπλων γινόταν από βουλευτές;

Στα ερωτήματα (τα οποία αφορούν και τον νυν υπουργό Δημόσιας Τάξης, κ. Δένδια) δεν έχει δοθεί, ακόμα, καμία απάντηση. Οχι ότι έχουμε αυταπάτες για τη «σαφήνεια» των απαντήσεων που θα δώσουν (αν ποτέ τις δώσουν...), αλλά για να μη λένε ότι είμαστε προκατειλημμένοι, εμείς θα περιμένουμε. Με την ησυχία τους. Αλλωστε, αντιλαμβανόμαστε τη «δυσκολία» τους...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ