Μαρκούζε - Χάιντεγγερ: περί ναζί και προσωπικής ευθύνης (1)

 Μαρκούζε - Χάιντεγγερ: περί ναζί και προσωπικής ευθύνης (1)

Μεταξύ Αυγούστου 1947 και Μαΐου 1948, δυο από τους γνωστότερους γερμανούς φιλοσόφους τού εικοστού αιώνα, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse, 1898-1979) και ο Μάρτιν Χάιντεγγερ (Martin Heidegger, 1889-1976) είχαν μια μικρή επικοινωνία μέσω αλληλογραφίας. Πρόκειται για δυο επιστολές του πρώτου στον δεύτερο και μια ενδιάμεση απάντηση του Χάιντεγγερ, οι οποίες βρέθηκαν στο αρχείο τού Μαρκούζε μετά τον θάνατό του και δημοσιεύθηκαν το 1989. Ανακάλυψα αυτές τις τρεις επιστολές στον ιστότοπο Marcuse.org και τις μεταφράζω για τους αναγνώστες του ιστολογίου:

Ο Μάρτιν Χάιντεγγερ σε συνέδριο του Ναζιστικού Κόμματος (Λειψία, 1933)

(1) Μαρκούζε προς Χάιντεγγερ - Ουάσιγκτον, 28/8/1947

Αγαπητέ κύριε Χάιντεγγερ,

Σκέφτηκα πολύ καιρό αυτό που μου είπατε κατά την επίσκεψή μου στο Τοντνάουμπεργκ και θα ήθελα να σας γράψω όσα σκέφτηκα αρκετά ανοιχτά.

Μου είπατε ότι αποστασιοποιηθήκατε πλήρως από το ναζιστικό καθεστώς το 1934, ότι στις διαλέξεις σας κάνατε εξαιρετικά επικριτικές παρατηρήσεις και ότι σας παρακολουθούσε η Γκεστάπο. Δεν θα αμφισβητήσω τα λόγια σας. Αλλά παραμένει γεγονός ότι το 1933 ταυτιστήκατε τόσο έντονα με το καθεστώς, ώστε σήμερα θεωρείστε στα μάτια πολλών ως ένας από τους ισχυρότερους διανοητικούς υπερασπιστές του. Οι ίδιες οι ομιλίες σας, τα κείμενα και οι πραγματείες σας από αυτή την περίοδο είναι απόδειξη αυτού. Ποτέ δεν τα αναιρέσατε - ούτε καν μετά το 1945. Ποτέ δεν έχετε εξηγήσει δημόσια ότι έχετε φτάσει σε άλλες κρίσεις από εκείνες που εκφράσατε το 1933-34 και διατυπώσατε στα γραπτά σας. Παραμείνατε στη Γερμανία μετά το 1934, αν και θα μπορούσατε να βρείτε μια θέση στο εξωτερικό σχεδόν παντού. Ποτέ δεν καταγγείλατε κάποια από τις ενέργειες ή τα ιδεολογήματα του καθεστώτος. Εξ αιτίας αυτών των συνθηκών, εξακολουθείτε να ταυτίζεστε σήμερα με το ναζιστικό καθεστώς. Πολλοί από εμάς περιμένουμε από καιρό μια δήλωσή σας, μια δήλωση που θα σας απελευθέρωνε σαφώς και τελειωτικά από μια τέτοια ταύτιση, μια δήλωση που ειλικρινά θα εξέφραζε την τρέχουσα στάση σας για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν. Αλλά ποτέ δεν κάνατε μια τέτοια δήλωση ή, έστω, καμμιά τέτοια δήλωση δεν έχει ξεπεράσει ποτέ τον στενό σας κύκλο. Εγώ -και πολλοί άλλοι- σας θαύμαζα ως φιλόσοφο. Έχουμε μάθει πολλά από σας. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε διαχωρισμό ανάμεσα στον φιλόσοφο Χάιντεγκερ και τον άνθρωπο Χάιντεγκερ, διότι κάτι τέτοιο αντιβαίνει την δική σας φιλοσοφία. Ένας φιλόσοφος μπορεί να εξαπατηθεί σχετικά με τα πολιτικά θέματα. Στην περίπτωση αυτή θα αναγνωρίσει ανοιχτά το λάθος του. Αλλά δεν μπορεί να εξαπατάται από ένα καθεστώς που δολοφόνησε εκατομμύρια εβραίους -απλώς και μόνο επειδή ήταν εβραίοι- που έκανε τον τρόμο καθημερινό φαινόμενο και μετέτρεψε όλα όσα σχετίζονται με τις ιδέες του πνεύματος, της ελευθερίας και της αλήθειας στο αιματηρό τους αντίθετο. Ένα καθεστώς το οποίο, από κάθε άποψη που θα μπορούσε να κανείς να φανταστεί, ήταν η θανατηφόρα καρικατούρα της δυτικής παράδοσης, την οποία εσείς ο ίδιος αναλύσατε και υπερασπιστήκατε τόσο έντονα. Κι αν αυτό το καθεστώς δεν ήταν η καρικατούρα αυτής της παράδοσης αλλά η πραγματική κορύφωσή της - και σ' αυτή την περίπτωση δεν θα υπήρχε καμία εξαπάτηση, γιατί τότε θα έπρεπε να απαρνηθείτε αυτή την παράδοση...

Έτσι θέλετε να σας θυμούνται στην ιστορία των ιδεών; Κάθε προσπάθεια να καταπολεμηθεί αυτή η κοσμική παρεξήγηση, αντιβαίνει την κοινά αποδεκτή αντίσταση στην ιδέα να πάρουμε στα σοβαρά έναν ναζί ιδεολόγο. Η κοινή λογική (και μεταξύ των διανοουμένων), η οποία μαρτυράει μια τέτοια αντίσταση, αρνείται να σας δεχτεί ως φιλόσοφο, επειδή η φιλοσοφία και ο ναζισμός είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Σε αυτή την πεποίθηση, η κοινή λογική είναι δικαιολογημένη. Για άλλη μια φορά: εσείς (και εμείς) μπορούμε να καταπολεμήσουμε την ταύτιση τόσο του προσώπου σας όσο και της δουλειάς σας με το ναζισμό (και ως εκ τούτου τη διάλυση της φιλοσοφίας σας) μόνο αν κάνετε δημόσια δήλωση των αλλαγμένων σας απόψεων.

Αυτή την εβδομάδα θα σας στείλω ένα δέμα. Οι φίλοι μου διαφώνησαν μ' αυτό και με κατηγόρησαν ότι βοηθώ κάποιον ο οποίος ταυτίζεται με ένα καθεστώς που έστειλε εκατομμύρια ομοθρήσκους μου στους θαλάμους αερίων (για να αποφευχθούν παρεξηγήσεις, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι δεν ήμουν αντι-ναζί επειδή ήμουν εβραίος, αλλά θα ήμουν τέτοιος εξ αρχής για πολιτικούς, κοινωνικούς και πνευματικούς λόγους, ακόμη και αν ήμουν "100% Άρειος"). Τίποτα δεν μπορεί να αντιταχθεί σ' αυτό το επιχείρημα. Καθησυχάζω την συνείδησή μου, λέγοντας ότι στέλνω ένα δέμα σε έναν άνθρωπο από τον οποίο έμαθα φιλοσοφία από το 1928 έως το 1932. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι μια φτηνή δικαιολογία. Ο φιλόσοφος του 1933-34 δεν μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν πριν από το 1933. Ακόμα λιγώτερο, στο βαθμό που εκφράσατε και στηρίξατε την ενθουσιώδη δικαιολόγησή σας για το ναζιστικό κράτος με φιλοσοφικούς όρους.

Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε σε ώρα διδασκαλίας (Βερολίνο, 1967)

(2) Χάιντεγγερ προς Μαρκούζε - Φράιμπουργκ, 20/1/1948

Το δέμα που αναφέρατε στην επιστολή σας της 28ης Αυγούστου έφτασε. Σας ευχαριστώ γι' αυτό. Νομίζω ότι συμφωνεί με τις επιθυμίες σας, δικές σας και των φίλων σας, το ότι μοίρασα ολόκληρο το περιεχόμενο σε πρώην μαθητές που δεν ήταν ούτε στο Κόμμα ούτε είχαν άλλες σχέσεις με τον εθνικοσοσιαλισμό. Εκ μέρους τους, επίσης, σας ευχαριστώ για την βοήθειά σας.

Αν μπορώ να συμπεράνω από την επιστολή σας ότι σας απασχολεί σοβαρά μια ορθή κρίση για το έργο μου και το πρόσωπο μου, τότε η επιστολή σας δείχνει πόσο δύσκολη είναι η συζήτηση με άτομα που δεν έζησαν στην Γερμανία από το 1933 και που κρίνουν τις απαρχές τού εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος από το τέλος του. Όσον αφορά τα κυριώτερα σημεία της επιστολής σας, θα ήθελα να πω τα εξής.

1) Σχετικά με το 1933: Περίμενα από τον εθνικοσοσιαλισμό μια ολοκληρωτική πνευματική ανανέωση, μια συμφιλίωση των κοινωνικών αντιθέσεων και μια σωτηρία της δυτικής ύπαρξης από τους κινδύνους του κομμουνισμού. Αυτές οι πεποιθήσεις εκφράσθηκαν στην πρυτανική μου ομιλία (την διαβάσατε ολόκληρη;), σε μια διάλεξη με θέμα "Η ουσία της επιστήμης" και σε δύο ομιλίες προς τους φοιτητές τού πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ. Υπήρξε επίσης μια εκλογική έκκληση περίπου 25-30 σειρών, που δημοσιεύθηκε στην φοιτητική εφημερίδα [του Φράιμπουργκ]. Σήμερα θεωρώ μερικές από τις προτάσεις μου ως παραπλανητικές.
2) Το 1934 αναγνώρισα το πολιτικό μου σφάλμα και παραιτήθηκα από την πρυτανεία σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στο κράτος και το κόμμα. Το ότι το πρώτο [δηλαδή οι κομματικές δραστηριότητες του Χάιντεγγερ] έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης για προπαγανδιστικούς σκοπούς τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό και ότι το δεύτερο [η παραίτησή του] αποσιωπήθηκε για εξ ίσου προπαγανδιστικούς λόγους, δεν έπεσε στην αντίληψή μου και δεν μπορεί να μετρήσει εναντίον μου.
3) Έχετε απόλυτο δίκιο ως προς το ότι δεν έκανα μια δημόσια, εύκολα κατανοητή αντίθετη δήλωση. Αυτό θα ήταν το τέλος τόσο το δικό μου όσο και της οικογένειάς μου. Πάνω σ' αυτό, ο Γιάσπερς είπε: το ότι παραμένουμε ζωντανοί είναι η ενοχή μας.
4) Στις διαλέξεις μου και στα μαθήματα μου από το 1933-44 ενσωμάτωσα μια άποψη που ήταν τόσο ξεκάθαρη ώστε από εκείνους που διετέλεσαν μαθητές μου, κανένας δεν έπεσε θύμα τής ναζιστικής ιδεολογίας. Τα έργα μου από αυτή την περίοδο, εάν δημοσιευθούν ποτέ, θα μαρτυρήσουν αυτό το γεγονός.
5) Μια δήλωση μετά το 1945 ήταν για μένα αδύνατη: οι υποστηρικτές των ναζί ανακοίνωσαν την αλλαγή τής πίστης τους με τον πιο απεχθή τρόπο. Ωστόσο, δεν είχα τίποτα κοινό με αυτούς.
6) Στις δικαιολογημένες κατηγορίες που εκφράζετε "για ένα καθεστώς που δολοφόνησε εκατομμύρια εβραίους, που έκανε τον τρόμο καθημερινό φαινόμενο και μετέτρεψε όλα όσα σχετίζονται με τις ιδέες του πνεύματος, της ελευθερίας και της αλήθειας στο αιματηρό του αντίθετο" μπορώ απλώς να προσθέσω ότι αν αντί "εβραίους" είχατε γράψει "ανατολικογερμανούς" [δηλαδή: γερμανούς των ανατολικών εδαφών], τότε το ίδιο ισχύει και για έναν από τους Συμμάχους, με τη διαφορά ότι όλα όσα συνέβησαν από το 1945 έχουν γίνει γνωστά στον κόσμο ενώ ο αιματηρός τρόμος των ναζί στην πραγματικότητα είχε κρατηθεί μυστικός από το γερμανικό λαό.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να σας ζητήσω να λάβετε υπ' όψη ότι και σήμερα υπάρχει ψευδής προπαγάνδα, για παράδειγμα διαδίδονται φήμες με σκοπό να αντιπαρατεθούν στην αλήθεια. Έχω πληροφορηθεί για εντελώς ανόητες δυσφημίσεις εμού και της δουλειάς μου.

Σας ευχαριστώ για την ανοιχτή έκφραση των αμφιβολιών σας για μένα. Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα βρείτε ξανά στα έργα μου τον φιλόσοφο με τον οποίο σπουδάσατε και εργαστήκατε.

Με τους καλύτερους χαιρετισμούς μου.


[Αύριο: Η τρίτη και τελευταία επιστολή, μαζί με ορισμένες ιστορικές σημειώσεις και επισημάνσεις.]

Την γλώσσα μου έδωσαν… κοτζιαϊκή στις αμμουδιές του ΝΑΤΟ

07-06-2018

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ: Ταμπακιέρα εστί, εδώ και τώρα, η ένταξη στο ΝΑΤΟ της ήδη αναγνωρισμένης μεταγιουγκοσλαβικής οντότητας ως Μακεδονία από τις αφορήτως πιέζουσες ΗΠΑ.

 

Λιάνα Κανέλλη

 

Ένας από τους πιο ευτελείς και παλιάς κοπής αποικιοκρατικούς εκβιασμούς λαμβάνει χώρα, εδώ και τώρα, με αφορμή το άθλιο κι αμαρτωλό ονοματολογικό -σκοπιανό ζήτημα. Αρκούσε να δει κάποιος ένα μικρό απόσπασμα που παίχτηκε στο δελτίο του ΣΚΑΙ (6/6/18) με πρωταγωνιστή τον αμερικανό υφυπουργό εξωτερικών κ. Μίτσελ να δηλώνει ότι “Αμερική και Ευρώπη δουλεύουμε αθόρυβα… ώστε η Μακεδονία να ενταχθεί το συντομότερο δυνατό στο ΝΑΤΟ”!

Τα υπόλοιπα περί υποβοηθητικών πιέσεων προς τα Σκόπια, και άλλα τέτοια μεγαλόστομα που διαρρέονται ακατάσχετα, ωσάν βαρύ γαστρεντερολογικό πρόβλημα από τα έγκατα του Μαξίμου, περιττεύουν κι αφήνουν άθικτα την ταμπακέρα.

Και ταμπακιέρα εστί, εδώ και τώρα, η ένταξη στο ΝΑΤΟ της ήδη αναγνωρισμένης μεταγιουγκοσλαβικής οντότητας ως Μακεδονία από τις αφορήτως πιέζουσες ΗΠΑ. Κοντολογίς λουμπενοποιήθηκε και η εξωτερική πολιτική στο επίπεδο “θα σου βγάλω έγγραφα και θα σου πω εγώ τί είπες…”, “όταν εσύ πήγαινες εγώ ερχόμουνα κλπ κλπ κλπ”.

Ελάχιστοι δε, ακόμα κι από τους αποκλειστικώς απασχολούμενους με την αστικοευρωπαϊκή αντίληψη περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που παρέχονται ως δήθεν προνόμια στους λαούς με ταξικά, και κριτήρια και προνόμια, (δείτε τη διαφορά του νομικού πολιτικού στο επίπεδο προστασίας των 8 Τούρκων αξιωματικών και στην απόφαση για έκδοση του δημοσιογράφου και συγγραφέα Τουργκούτ Καγιάκ στην ασφαλή (;) Τουρκία) μπορούν να ξεχωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα σε ό,τι αφορά τον γλωσσικό αυτοπροσδιορισμό. Γιατί άντε και μια κρατική οντότητα αυτοβαφτίζεται όπως θέλει. Αλλά μια γλώσσα που δεν είναι ποτέ εποικοδόμημα χωρίς ρίζες, που δεν είναι τέλος πάντων εσπεράντο, όπως το βουλγαροσλάβικο ιδίωμα, να τη λέει κανείς μακεδονική, πατσαβουριάζοντας την έννοια της γλώσσας αυτή καθαυτή στις θηριώδεις νατοϊκές σκοπιμότητες, ξεπερνάει σε οίηση και το γλωσσικό ιδίωμα του ενός και μόνου ομιλούντος, την πολιτική γλώσσα που αυτοαποκαλείται “κοτζιαϊκή” . …

Λιάνα Κανέλλη

Μουαμάρ Καντάφι- Ένας βολικός παρίας του συστήματος

.

Κατιούσα

Ο Μουαμάρ αλ-Καντάφι, που γεννήθηκε σαν σήμερα, κυβέρνησε τη Λιβύη για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, πριν την αιματηρή ανατροπή του το 2011 και το λυντσάρισμα του από τις δυνάμεις της “αντιπολίτευσης”, δηλαδή ακραίων ισλαμιστικών στοιχείων που χάρη και στην δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση έχουν μετατρέψει τη χώρα μέχρι σήμερα σε ένα άναρχο συνονθύλευμα εμφύλιου χάους. Αν και από νωρίς παρίας της δύσης, είχε κατορθώσει κάποια χρόνια πριν την ανατροπή του να αποκαταστήσει σχέσης με μια σειρά ισχυρών χωρών, όπως η Ιταλία και η Ρωσία, βασιζόμενος στους πλούσιους ενεργειακούς πόρους της χώρας, ενώ και οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ φαινόταν να βαδίζουν στην εξομάλυνση. Τελικά όμως κρίθηκε ότι η ιμπεριαλιστική πολιτική εξυπηρετούνταν καλύτερα με τον παραμερισμό του, κι έτσι η “διεθνής κοινότητα” θυμήθηκε εκ νέου το δικτατορικό χαρακτήρα του καθεστώτος του ως πρόσχημα για επέμβαση στο εσωτερικό της χώρας.

Ο Καντάφι ως νεαρός στρατιωτικός, χωρίς την χαρακτηριστική κόμμωση που τον καθιέρωσε

Ήρθε στον κόσμο στη Σύρτη της Λιβύης το 1942, σε οικογένεια βεδουίνων της Λιβυκής ερήμου. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Λιβύης το 1964 και σύντομα άρχισε να εμπλέκεται σε κινήματα ανατροπής της μοναρχίας του Ίντρις Α’. Απόφοιτος της Λιβυκής Στρατιωτικής Ακαδημίας το 1965, άρχισε να σχεδιάζει πραξικόπημα με άλλους συναδέλφους του, πετυχαίνοντας το σκοπό του την 1η Σεπτέμβρη 1969 κι αναλαμβάνοντας επικεφαλής της Επαναστατικής Επιτροπής Διοίκησης. Επρόκειτο για το τέταρτο επιτυχημένο αντιμοναρχικό πραξικόπημα στον αραβικό κόσμο, μετά από εκείνα της Αιγύπτου το 1952, του Ιράκ το 1958 και της Υεμένης το 1962.
Ο Καντάφι στηριζόταν στον αραβικό εθνικισμό, με βασικό του φορέα το μοναδικό νόμιμο κόμμα της χώρας, τη “Σοσιαλιστική Αραβική Ένωση”, που ιδρύθηκε κατά τα νασερικά πρότυπα, ενώ λίγα χρόνια μετά διαλύθηκε, για να αντικατασταθεί από τις λεγόμενες “επαναστατικές επιτροπές”. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, εκδίωξε τις βρετανικής και αμερικανικές βάσεις το 1970, όπως και τις ιταλικές και εβραϊκές κοινότητες της Λιβύης την ίδια χρονιά, ενώ το 1973 προχώρησε σε εθνικοποίηση των ξένων πετρελαϊκών εταιρειών της χώρας. Ως πιστός μουσουλμάνος, απαγόρευσε την πώληση αλκοολούχων ποτών και το τζόγο. Από το 1974 προσπάθησε να θεμελιώσει και θεωρητικά το καθεστώς του, λανσάροντας ένα ιδεολογικό υβρίδιο “ισλαμικού σοσιαλισμού”, οι αρχές του οποίο διατυπώθηκαν στο λεγόμενο “Πράσινο βιβλίο”. Παράλληλα έγινε ένας από τους βασικούς εκφραστές του ιδεολογήματος “περί τρίτου δρόμου στο σοσιαλισμό”, κάτι που συνέβαλε στις καλές του σχέσεις με την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τις σχέσεις του με τον Ανδρέα, μπορεί κανείς να αναφερθεί στην πρωτοβουλία του τελευταίου να μεσολαβήσει σε συνάντηση Μιτεράν και Καντάφι στο εξοχικό του στην Ελούντα, σε μια εποχή διπλωματικής απομόνωσης της Λιβύης, η συνέντευξη που του είχε πάρει η Δήμητρια Λιάνη, ενώ η παλιά γνωριμία με τον πατέρα του ήταν και ο λόγος που συναντήθηκε μαζί του ο ΓΑΠ, ηγέτης τότε της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, το 2011, λίγους μήνες πριν τη λεγόμενη “αραβική άνοιξη”. Η επίσκεψη μάλιστα έγινε τότε αφορμή για μια δεξιόστροφη κριτική στον Παπανδρέου, περί “τριτοκοσμικού σοσιαλισμού τύπου Καντάφι”. Η κριτική αυτή βέβαια έχει τις ρίζες της σε μια διεθνή προσπάθεια παρουσίασης του καθεστώτος Καντάφι ως “σοσιαλιστικού”, όταν στην πραγματικότητα παρέμεινε από την αρχή ως το τέλος αστικό.

Με τον Ανδρέα Παπανδρέου

Στην εξωτερική πολιτική ακολούθησε τυχοδιωκτική τακτική, στην προσπάθειά του να αναδειχθεί σε ηγετική μορφή του αραβικού κόσμου. Ενεπλάκη σε σειρά προσπαθειών για πραξικόπημα στο Σουδάν και την Αίγυπτο, ενώ επενέβη πολλές φορές στον μακροχρόνιο εμφύλιο του γειτονικού Τσαντ. Κατηγορήθηκε από τη δύση για χρηματοδότηση κινημάτων που η ίδια θεωρούσε συλλήβδην τρομοκρατικά, όπως οι Μαύροι Πάνθηρες και το Έθνος του Ισλάμ στις ΗΠΑ, ο ΙΡΑ στην Β. Ιρλανδία, καθώς και για χτυπήματα παλαιστινιακών και άλλων αραβικών οργανώσεων. Όπως είναι αναμενόμενο, οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ ειδικά ήταν πολύ κακές, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τον Απρίλη του 1986 αμερικανικά αεροσκάφη να βομβαρδίσουν διάφορα σημεία στη Λιβύη, σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας μεταξύ άλλων κάποια από τα παιδιά του Καντάφι, ο οποίος γλίτωσε από τύχη. Οι διάφορες εξωτερικές περιπέτειες του Καντάφι επενδύονταν με ανάλογες ιδεολογικές μεταστροφές, από τον “αραβικό εθνικισμό” στον “ισλαμισμό” και μετέπειτα στον “παναφρικανισμό”.

Με το Γιώργο Παπανδρέου

Ο τελευταίος προβλήθηκε ιδιαίτερα στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν ο Καντάφι στράφηκε εκ νέου προς την υποσαχάρια Αφρική, πρωτοστατώντας στη δημιουργία της “Κοινότητας του Σάχελ και των χωρών της Σαχάρας”, η οποία διέθετε μια σειρά οργάνων και θεσμών, κυρίως την “Τράπεζα ανάπτυξης και εμπορίου”, που στόχευε σε μια σταδιακή πολιτικοοικονομική ενοποίηση των αστικών κρατών που συμμετείχαν. Η ηγεμονική αυτή διεκδίκηση της Λιβύης σε μια περιοχή με πλούσιους φυσικούς πόρους, λειτουργούσε ως τροχοπέδη στην ευκολότερη διείσδυση ξένων κεφαλαίων, συνιστώντας μεσοπρόθεσμα έναν ακόμα λόγο για τον οποίο θεωρούνταν ανεπιθύμητος από τους παραδοσιακούς ή επίδοξους δυτικούς μεγάλους παίκτες στον ίδιο χώρο. Το 2009 έφτασε στο φαινομενικό απόγεια της εξουσίας του στην Αφρική, ως πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης, δίδοντας με αυτή την ιδιότητα και την πρώτη του ομιλία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όπου προκάλεσε μεγάλες αντιπαραθέσεις όταν πέταξε ένα αντίτυπο της Χάρτας του Οργανισμού. Ωστόσο, η αποτυχία παράτασης της ενιαύσιας θητείας του 2010 λόγω αντίστασης από μια σειρά χωρών – μελών της Ένωσης έδειχνε ότι ακόμα και σε τοπικό επίπεδο τα πραγματικά όρια της εμβέλειάς του παρέμεναν ρευστά και πιο περιορισμένα από όσο οραματιζόταν. Αυτό ωστόσο δε σήμαινε πως η παρουσία του καθεστώτος του δεν αποτελούσε εμπόδιο για τα αμερικανικά σχέδια, ειδικά σε ό,τι αφορά την στρατιωτική παρουσία της διοίκησης του αμερικανικού Πενταγώνου μέσω της Africom, την οποία είχε ιδρύσει ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος το 2007 για να αντισταθμίσει την αυξανόμενη κινεζική επιρροή σε μια σειρά αφρικανικά κράτη.
Η σοβαρότερη πάντως κατηγορία που εκτοξεύτηκε εναντίον του καθεστώτος του ήταν εμπλοκή του στην καταστροφή του αεροσκάφους της Πολιτικής αεροπορίας στο Λόκερμπι της Σκωτίας το 1988, όταν και του επιβλήθηκαν κυρώσεις από τον ΟΗΕ και τις ΗΠΑ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο Καντάφι παρέδωσε στις διεθνείς αρχές του φερόμενους βομβιστές, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το 2003 ο ΟΗΕ να άρει τις κυρώσεις κατά της Λιβύης. Η πορεία ενσωμάτωσης της χώρας ως συνομιλητή στις διεθνείς υποθέσεις επιταχύνθηκε με την άρση των περισσότερων κυρώσεων και από πλευράς ΗΠΑ. Εξάλλου, έχοντας πάρει το μάθημά του από την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, δέχτηκε λίγους μήνες μετά τη σύλληψη του τελευταίου την παρουσία επιθεωρητών του ΟΗΕ για όπλα μαζικής καταστροφής. Την επόμενη χρονιά ξεκινά μια περίοδος προσέγγισης με τη Ρωσία, που κορυφώνεται το 2008 με αμοιβαίες επισκέψεις των δύο ηγετών σε Λιβύη και Μόσχα, και την υπογραφή μιας σειράς συμφωνιών κυρίως οικονομικού και ενεργειακού χαρακτήρα. Την ίδια χρονιά ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η προσέγγιση Ιταλίας – Λιβύης, που κορυφώθηκε με τη “συγγνώμη” του Σίλβιο Μπερλουσκόνι για την αποικιακή πολιτική της χώρας του το διάστημα 1911-1943, και την παραχώρηση προνομιακής εμπορικής και ενεργειακής αντιμετώπισης των ιταλικών επιχειρήσεων στην αφρικανική χώρα. Είναι ωστόσο ενδεικτικό ότι η αστική τάξη δεν είδε στο σύνολό της θετικά αυτό το άνοιγμα, κάτι που διαφαίνεται από δημοσιεύματα μεγάλων εφημερίδων της εποχής, φοβούμενη πρόκληση εντάσεων με τους νατοϊκούς της συμμάχους.   Η ιδρυτική Σύνοδος της «Εθνικής Διάσκεψης της Λιβυκής Αντιπολίτευσης» πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο στις 26/6/2005, με την παρουσία φιλελεύθερων, κοσμοπολιτών και ισλαμιστών Λίβυων «παραγόντων» του εξωτερικού. Η δεύτερη Σύνοδος της «αντιπολίτευσης» πραγματοποιήθηκε επίσης στο Λονδίνο (29 – 30/3/2008) με έντονη επικράτηση των «ισλαμιστών» στα ντοκουμέντα της Συνόδου.

Με το Σϊλβιο Μπερλουσκόνι το 2008

Λίγα χρόνια μετά φάνηκε ότι τα εξωτερικά ερείσματα του Καντάφι δεν ήταν ικανά να αποτρέψουν την ανατροπή του, ενώ και στο εσωτερικό οι συσχετισμοί είχαν διαμορφωθεί σε βάρος του, βοηθούσας και της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοζε. Οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν το 2011 εδράζονταν ακριβώς σε αυτή τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ήταν όμως σαφές από την πρώτη στιγμή ότι νήματα πολιτικά κινούσαν δυνάμεις κάθε άλλο παρά φίλιες προς τα λαϊκά συμφέροντα. Επρόκειτο για ένα πολυποίκιλο αντιδραστικό μωσαϊκό διασυνδεδεμένο με μεγάλες δυνάμεις όπως η Γαλλία, η Βρετανία και οι ΗΠΑ, με πρωταγωνιστική παρουσία ισλαμιστών, οι οποίοι ήδη από την Δεύτερη σύνοδο της “Εθνικής Διάσκεψης της Λιβυκής Αντιπολίτευσης” (που είχε συγκροτηθεί το 2005), το 2008 είχαν διαμορφώσει υπέρ τους τους συσχετισμούς έναντι των φιλοδυτικών αστών φιλελευθέρων. Την ίδια χρονιά όπως είναι γνωστό συνέβησαν κι άλλα γεγονότα που σηματοδότησαν την “αραβική άνοιξη”, όπως η ανατροπή του Μπεν Αλί από το στρατό και τμήμα της τυνησιακής αστικής τάξης και βέβαια τα γεγονότα με επίκεντρο την πλατεία Ταχρίρ στην Αίγυπτο, που οδήγησαν στην πτώτη του δικτάτορα Μουμπάρακ.
Στην περίπτωση της Λιβύης, η ανατροπή του Καντάφι δε φαινόταν να είναι εξίσου “εύκολη” υπόθεση, καθώς τα έντονα κατασταλτικά μέτρα και η αφοσίωση ισχυρών μισθοφορικών, στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων στο καθεστώς οδήγησαν σε αντεπίθεση της λιβυκής κυβέρνησης, ανακτώντας πολλά εδάφη από τα χέρια των ανταρτών. Τότε το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, που είχε ήδη επιβάλει σειρά κυρώσεων κατά της χώρας μαζί με τις ΗΠΑ, ενέκρινε τη χρήση στρατιωτικής βίας για “την προστασία των αμάχων”. Οι αεροπορικές επιθέσεις του ΝΑΤΟ κατόρθωσαν μετά από κάποιους μήνες να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ των ισλαμιστών φυλάρχων που έκτοτε νέμονται τη χώρα. Ο Καντάφι κατέφυγε στη γενέτειρά του Σύρτη, ένα από τα τελευταία φιλοκυβερνητικά προπύργια. Εκεί συνελήφθη τον Οκτώβρη του 2011 και δολοφονήθηκε στις 20 του μηνός από δυνάμεις των ανταρτών με φρικιαστικό τρόπο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, θάβοντας τις παλιές φιλίες, συμμετείχε ενεργά στη νατοϊκή επέμβαση, καθώς υπολογίζεται πως το 40% των περίπου 7500 εξόδων αεροσκαφών προς τη Λιβύη έγιναν από ελληνικές βάσεις, μετακυλίοντας το κόστος 30 εκ. ευρώ το μήνα στον ελληνικό λαό. Η συμμετοχή αυτή στόχευε βέβαια στο άνοιγμα διόδων για την ελληνική αστική τάξη, με στόχο την “ανοικοδόμηση” της χώρας. Ο τότε αρχηγός του ΓΕΕθΑ μάλιστα είχε εξάρει “την εξαιρετική τεχνογνωσία και τις δυνατότητες των κατασκευαστικών εταιρειών της χώρας και τη σημασία του Πολυεθνικού Συντονιστικού Κέντρου Στρατηγικών Θαλασσίων Μεταφορών (ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ) στη διακίνηση μέσων και υλικών προς και από τη Λιβύη”. Επιπλέον, δημοσιεύματα κατά καιρούς έκαναν λόγο για εμπλοκή ελληνόκτητων πλοίων τόσο σε λαθρεμπόριο πετρελαίου, όσο και μεταφορά τζιχαντιστών στη Λιβύη.
Αξίζει τέλος να γίνει μνεία στην τάση του μικρού τότε εκλογικά Σύριζα, ο οποίος από τη μια χαιρέτιζε ενθουσιωδώς την “αραβική άνοιξη” κι από την άλλη καταδίκαζε τη νατοϊκή επέμβαση, στάση που υιοθέτησαν με διάφορες αποχρώσεις επίσης σημαντικά τμήματα του εξωκοινοβουλίου. Ως κυβέρνηση βέβαια, ο Σύριζα σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ απεκδύθηκε και τα τελευταία “φύλλα συκής”, ευθυγραμμιζόμενη πλήρως με την νατοϊκή πολιτική και διεκδικώντας ακόμα μεγαλύτερη αναβάθμιση στα πλαίσια της εφαρμογής της. Δεν είναι τυχαία όσα κατά καιρούς ακούγονται αυτά τα χρόνια δι’επισήμων χειλέων περί  «υλοποίησης της ελληνικής πρωτοβουλίας για την προστασία των χριστιανικών κοινοτήτων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής» και «προστασία όλων των θρησκευτικών και εθνικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής που απειλούνται από τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και φανατισμό», με αποκορύφωμα περσινές δηλώσεις του ΥΠΕΘΑ Πάνου Καμμένου περί αναγκαιότητας δημιουργίας “χριστιανικού τόξου” από τη δύση με στόχο να “μην επεκταθούν οι εξτρεμιστικές ακραίες ομάδες”.

Οι Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν για την ατομική τρομοκρατία

Ποια είναι η ιδεολογία της «τρομοκρατίας» και της «17Ν»; Να, ένα «σοβαρό» ερώτημα, που απασχολεί διάφορους αναλυτές δημοσιογραφούντες και δημοσιολόγους. Ολοι αυτοί, απαραίτητα στηρίγματα του αστικού πολιτικού συστήματος, επιμένουν ότι ο μαρξισμός - λενινισμός είναι η ιδεολογία της «τρομοκρατίας». Την οποία, υποτίθεται, εξαρθρώνουν οι ιμπεριαλιστές, δηλαδή οι πιο σφοδροί αντίπαλοι και πολέμιοι του μαρξισμού - λενινισμού και στην Ελλάδα, οι αγγλοαμερικανικές μυστικές και φανερές υπηρεσίες μαζί με το ντόπιο κατεστημένο και τους μηχανισμούς του. Τους βολεύει να ταυτίζουν την επαναστατική δράση της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ με την «τρομοκρατία». Γνωρίζουν, βεβαίως, καλύτερα από τον καθένα ότι ο μαρξισμός - λενινισμός, ως θεωρία και πρακτική δράση, η ιδεολογία και η πολιτική του εργατικού κινήματος, η ταξική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, καμιά σχέση δεν έχουν με την ατομική τρομοκρατία. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό απαιτεί επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού, ενάντια στην αστική τάξη.
Η εργατική τάξη, επειδή ακριβώς δεν έχει καμιά ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, επειδή είναι αυτή που παράγει την υπεραξία, την οποία καρπώνεται το κεφάλαιο, είναι αυτή που μπορεί, παίρνοντας την πολιτική εξουσία να μετατρέψει την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής σε κοινωνική. Αυτό όμως δε γίνεται με μορφές πάλης σαν την ατομική τρομοκρατία. Απαιτεί μαζική κοινωνικοπολιτική, επαναστατική δράση. Αυτή είναι η ταξική πάλη που για να διεξάγεται αποτελεσματικά η εργατική τάξη οργανώνεται στο δικό της πολιτικό κόμμα. Και, βεβαίως, όλη η ιστορία των κοινωνιών, το πέρασμα από τη μια στην άλλη, είναι ιστορία ταξικής πάλης, επαναστάσεων και ένοπλων εξεγέρσεων που είναι έργο της τεράστιας πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών. Αυτό έγινε και στη γαλλική αστική επανάσταση, το 1789, αυτό έγινε και στην Ελλάδα το 1821, και ας υπήρχαν άλλης μορφής μαζικές οργανώσεις και κινήματα, αυτό έγινε και με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Κανένα κοινωνικό ζήτημα δε λύνεται με δολοφονίες πολιτικών προσώπων. Η ατομική τρομοκρατία είναι εχθρός της επαναστατικής διαδικασίας.

Ετσι, από άποψη αρχών είναι πολέμιοί της, τόσο το ΚΚΕ όσο και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα από τη γέννησή του, από την εποχή των Μαρξ, Ενγκελς αλλά και αργότερα του Λένιν. Αλλά και από την εποχή των κλασικών του μαρξισμού, οι μυστικές υπηρεσίες είτε οργάνωναν είτε χρησιμοποιούσαν μηχανισμούς και πρόσωπα για «τρομοκρατική δράση» σε όφελος των κυρίαρχων τάξεων.

Δράση που βολεύει το σύστημα

Οι Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν, αντιμετώπισαν ως έναν από τους βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος, ομάδες και πρόσωπα, που είχαν αιχμή της δράσης τους την ατομική τρομοκρατία, στο κίνημα των αναρχικών, αλλά και των ναρόντνικων, (αγροτικό δημοκρατικό κίνημα στα μέσα του 19ου αιώνα στη Ρωσία). Αλλά και στη συνέχεια, αρχές του 20ού αιώνα, ο Λένιν το αντιμετώπισε στη δράση των εσέρων (σοσιαλιστές - επαναστάτες).
Σχετικά με τη δράση τέτοιων ομάδων και προσώπων γράφει ο Ενγκελς σε επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη:
«(...) Οσο για τους αναρχικούς, αυτοί φαίνεται δεν απέχουν πολύ απ' την αυτοκτονία. Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ' την αστυνομία, δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(...).
Κι αν τώρα διακινδυνεύουμε κι εμείς να δεινοπαθήσουμε απ' την αστική αντίδραση, τελικά θα βγούμε κερδισμένοι, διότι αυτή τη φορά θα μπορέσουμε ν' αποδείξουμε σε όλους ότι εμάς και τους αναρχικούς μας χωρίζει άβυσσος».(Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Απαντα, τόμ. 39, σελ. 223).

Μετά το ματοβαμμένο τσάκισμα της «Κομμούνας του Παρισιού», οι αναρχικοί επιτέθηκαν στη «Διεθνή Ενωση Εργατών», επίθεση συνδυασμένη με την επίθεση των αστικών κυβερνήσεων.
Ο Ενγκελς, σε επιστολή του από το Λονδίνο, στις 24 Γενάρη του 1872, ένα χρόνο μετά την Κομμούνα, προς τον Τέοντορ Κούνο στο Μιλάνο αναφέρεται σ' αυτό ως εξής:
«(...)Αν αναλογιστεί κανείς σε ποια στιγμή -τώρα ακριβώς που όλα τα σκυλιά έχουν ξαμοληθεί καταπάνω στη Διεθνή- οι άνθρωποι αυτοί οργανώνουν τη συνωμοσία τους, τότε δεν μπορεί να μην περάσει απ' το μυαλό του πως οι κύριοι της διεθνούς αστυνομίας έχουν βάλει το χέρι τους στην υπόθεση. Κι αυτό πράγματι συμβαίνει. Στο Μπεζιέ, οι μπακουνικοί της Γενεύης έχουν σαν εκπρόσωπό τους τον διευθυντή της αστυνομίας! (...) Ως ποιο βαθμό είναι ανακατεμένη στην υπόθεση η ρωσική αστυνομία είναι κάτι που το αφήνω ανοιχτό για την ώρα, αλλά ο Μπακούνιν ήταν χωμένος ως τα μπούνια στην υπόθεση "Νετσάγιεφ" (βέβαια, το διαψεύδει, αλλά εμείς εδώ έχουμε τα πρωτότυπα των ρωσικών κειμένων κι επειδή και ο Μαρξ και εγώ καταλαβαίνουμε τα ρωσικά, δεν μπορεί να μας ρίξει στάχτη στα μάτια). Κι ο Νετσάγιεφ, είτε είναι agent provocateur (πράκτορας) των Ρώσων, είτε οπωσδήποτε έδρασε ως τέτοιος. Πέρα απ' αυτό, ανάμεσα στους Ρώσους φίλους του Μπακούνιν υπάρχουν κάθε λογής ύποπτα άτομα (...). (Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Απαντα, τόμ. 33, σελ. 388 - 392).

Αράμ Χατσατουριάν – Το έργο του, η σύγκρουση με το Ζντάνοφ και η αγάπη του προς την ΕΣΣΔ

Κατιούσα

Ο Αράμ Χατσατουριάν υπήρξε από τους σημαντικότερους σοβιετικούς συνθέτες, συνδυάζοντας στο έργο του στοιχεία της αρμένικης παράδοσης του Καυκάσου με εκείνα της δυτικής μουσικής και το 2013 τμήμα της μουσικής του ανακηρύχθηκε τμήμα της παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς . Γεννήθηκε πριν 115 χρόνια στην Τιφλίδα της Γεωργίας και καταγόταν από φτωχή οικογένεια βιβλιοδετών. Από μικρό τον γοήτευε η αρμενική, γεωργιανή και αζέρικη μουσική του περιβάλλοντός του. Άρχισε να παίζει πνευστά σε σχολή ηλικία και το 1922 πήγε στη Μόσχα για να σπουδάσει Βιολογία, σύντομα όμως γράφτηκε στο Μουσικοπαιδαγωγικό Ινστιτούτο Γκνέσιν για να μάθει τσέλο, ενώ αργότερα επισκέφτηκε και το τμήμα σύνθεσης. Μετά γράφτηκε στο Ωδείο της Μόσχας, θητεύοντας κοντά στους Νικολάι Μιακόφσκι και Μιχαήλ Γκνέσιν, ενώ γνώρισε και τη σύζυγό και συμφοιτήτριά του Νίνα Μακάροβα.
Το πρώτο του σπουδαίο έργο ήταν η διπλωματική του εργασία, η πρώτη συμφωνία του 1934. Καταλυτική θα είναι η γνωριμία του με τον Προκόφιεφ, το 1935, όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε την τάξη του Μιασκόβσκι. Οι δυο συνθέτες θαυμάζουν ο ένας το έργο του άλλου και μάλιστα ο Προκόφιεφ θα πάρει μαζί του έργα του νεαρού Χατσατουριάν σε περιοδεία του στο Παρίσι.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συνθέτει τη 2η Συμφωνία και το μπαλέτο Γκαγιάνε, με θέμα την αντίσταση στο ναζιστικό κατακτητή. Το συγκεκριμένο έργο περιέχει το διασημότερο ίσως κομμάτι του, τον “Χορό των Σπαθιών”, που έγινε γνωστό στη Δύση κυρίως χάρη σε ταινίες του Μπίλι Γουάιλντερ καθώς και χάρη στη χρήση του σε διαφημιστικά τη δεκαετία του ’70. Ένα άλλα απόσπασμα του μπαλέτου χρησιμοποιήθηκε από τον Στάνλεϋ Κιούμπρικ στο θρυλικό έργο επιστημονικής φαντασίας “2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος”, ενώ και αργότερα η μουσική του έντυσε ταινίες και σειρές, κάποιες φορές ωστόσο χωρίς να αναφέρεται το όνομά του στους τίτλους.  Το 1944 συνθέτει τον κρατικό ύμνο της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Αρμενίας. Το 1944 συνέθεσε τον ύμνο της Σοβιετικής Αρμενίας.  Εκτός από συνθέτης ήταν και διευθυντής ορχήστρας, κυρίως δικών του έργων, τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό. Το 1951 έγινε καθηγητής σύνθεσης στο Ωδείο της Μόσχας και το Μουσικοπαιδαγωγικό Ινστιτούτο. Για πολλά χρόνια υπήρξε μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής της Ένωσης Σοβιετικών Συνθετών.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 βρέθηκε μαζί με τους Προκόφιεφ και Σοστακόβιτς στο επίκεντρο της κριτικής του Αντρέι Ζντάνοφ για “φορμαλισμό”, κι ο ίδιος προχώρησε σε αυτοκριτική, με τις κατηγορίες εναντίον του να αίρονται επίσημα την εποχή της λεγόμενης “αποσταλινοποίησης” το 1958. Στο μεταξύ ο Χατσατουριάν συνέχιζε το δημιουργικό του έργο, με σημαντικό σταθμό το διάσημο μπαλέτο του “Σπάρτακος” το 1954. Το έργο του βραβεύεται στην πατρίδα του και στο εξωτερικό και γίνεται μέλος πολλών καλλιτεχνικών ακαδημιών διαφόρων χωρών. Απέσπασε πέντε Κρατικά Βραβεία της ΕΣΣΔ, το Βραβείο Λένιν το 1959 και πλήθος παρασήμων, μεταλλίων και άλλων βραβείων. Έφυγε από τη ζωή την Πρωτομαγιά του 1978.
Ως το τέλος της ζωής του παρέμενε αφοσιωμένος στα ιδανικά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως μαρτυρά ομιλία του στους απόφοιτους των τεχνικών παιδαγωγικών σχολών – για τους οποίους υπήρχε Πανεπιστήμιο Κουλτούρας του Νέου Τεχνικού, όπου ήταν πρύτανης ο Χατσατουριάν :

«Ζείτε στην υπέροχη χώρα μας (…) Επισκέφθηκα πολλές χώρες και πουθενά δεν είδα τέτοια φροντίδα για τη νέα γενιά όπως σε μας. Και σε μένα, έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, μου επιτρέπεται να πω ότι εσείς είστε το θαύμα της σοβιετικής εξουσίας. Σας κοιτάζω και χαίρομαι, πόσο υπέροχα φαίνεστε, πόσο υπέροχα είστε ντυμένοι, τα εμπνευσμένα πρόσωπά σας. Και με χαροποιεί να συζητώ μαζί σας, γιατί βλέπω σε σας ισότιμους πολίτες της μεγάλης Σοβιετικής Πατρίδας μας. Παίρνοντας την ειδικότητά σας, γίνεστε μάστορες της εργατικής εκπαίδευσης και θα διδάξετε τη μαστοριά σας σε άλλους. Στους καιρούς μας αυτό είναι εξαιρετικά επείγον πατριωτικό κρατικό ζήτημα. Θυμάμαι εργάτες πενήντα, σαράντα, ακόμη και δέκα χρόνια πριν. Πώς αναπτύχθηκε και άλλαξε ο Σοβιετικός εργάτης σήμερα! (…) Ολοι εσείς, πρωτοπόροι, έξυπνοι άνθρωποι, που κατανοείτε τη θέση σας στο κρατικό σύστημα, που προσπαθείτε να ενώσετε την επαγγελματική εκπαίδευση με την πνευματική (…)».

Δεν παρέλειπε επίσης να αναφερθεί σε τραγελαφικά περιστατικά αντισοβιετισμού που συναντούσε στη διάρκεια περιοδειών του στη Δυτική Ευρώπη, όπως στην Ιταλία, όπου δέχτηκε την ερώτηση αν ακούγεται ο Μπαχ στη Σοβιετική Ένωση και μερίδα του τύπου εξεπλάγη με την επίσκεψή του, βέβαιη πως ο συνθέτης είχε εξοριστεί στη Σιβηρία.

Με όπλο τις θέσεις μας και οδηγό την πείρα μας στις μάχες που έρχονται

Το λιμάνι του Πειραιά είναι μια σημαντική υποδομή. Η αξιοποίησή του συνδέεται με μια σειρά στόχους που έχει το κεφάλαιο, και συγκεκριμένα το πέρασμά του σε φάση ανάκαμψης και τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας.
Το 2017 έκλεισε με σημαντική αύξηση της κερδοφορίας του λιμανιού, ενώ και με βάση τα στοιχεία από το πρώτο τρίμηνο του 2018, παρουσιάζει ακόμα πιο αυξημένα οικονομικά αποτελέσματα. Σε αυτό το πλαίσιο, οι εξελίξεις στο λιμάνι, και μετά την πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών στο κινεζικό μονοπώλιο της «Cosco», είναι σημαντικές. Το ίδιο το επενδυτικό σχέδιο της «Cosco» (masterplan) προβλέπει μια σειρά από σημαντικές επενδύσεις, από τις οποίες το κεφάλαιο συνολικά προσδοκά οφέλη.

Κέρδη στο κεφάλαιο, επίθεση στην εργατική τάξη και το λαό

Συγκεκριμένα, από την αστική τάξη επιδιώκονται τα εξής, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε απόλυτη σύμπνοια με τις προηγούμενες κυβερνήσεις υπηρετεί:
-- Να ενισχυθεί η χώρα ως διαμετακομιστικός κόμβος.
-- Να προσελκύσει κεφάλαια που θα βοηθήσουν συνολικά στη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
-- Να λειτουργήσει η δραστηριότητα και ανάπτυξη του λιμανιού ως «ατμομηχανή» για άλλους κλάδους της οικονομίας, π.χ. logistics, χερσαίες μεταφορές, μεταποίηση, ναυτιλία, κρουαζιέρα, τουρισμό.

-- Να αναβαθμιστεί η γεωπολιτική σημασία του λιμανιού και κατ' επέκταση της χώρας.
-- Με το αντιλαϊκό - αντεργατικό οπλοστάσιο που υπάρχει και που η κυβέρνηση διατηρεί και ενισχύει (βλ. επικείμενη ψήφιση προαπαιτούμενων), προωθούνται οι σχεδιασμοί της αστικής τάξης.
Η ανάπτυξη του κεφαλαίου δένεται με επίθεση στους εργαζόμενους. Το χτύπημα της ΣΣΕ, η εντατικοποίηση και οι σκληρές συνθήκες στους χώρους δουλειάς, τα εργατικά «ατυχήματα» είναι μια καθημερινή πραγματικότητα για την εργατική τάξη, τη νέα βάρδιά της, το λαό συνολικά. Από κοντά και εξελίξεις που υποβαθμίζουν και θέτουν ακόμα και σε κίνδυνο τη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ύπαρξη των «καζανιών του θανάτου» σε Πέραμα (κυρίως) και Κερατσίνι - Δραπετσώνα.

Οι κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή της πάλης

Στις εξελίξεις οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ, κλαδικές και εδαφικές, που η δράση τους συνδέεται με το λιμάνι, μπαίνουν μπροστά στην υπόθεση της ανάπτυξης της εργατικής - λαϊκής πάλης. Δρούμε πρωτοπόρα, με όπλο την επικαιροποίηση των θέσεών μας για το λιμάνι, πατώντας πάνω στην προγραμματική αντίληψη του Κόμματός μας. Εχουμε τα εφόδια να ανταπεξέλθουμε στην ιδεολογικοπολιτική επίθεση της αστικής τάξης, που γίνεται μέσω των αστικών κομμάτων (από ΣΥΡΙΖΑ έως τη ΧΑ), το κράτος (υπουργείο, Περιφέρεια, δήμοι), την εργοδοσία, τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Συγκρουόμαστε με χρεοκοπημένες θέσεις για λιμάνι «υπό δημόσιο έλεγχο», λες και την περίοδο που ο ΟΛΠ ήταν κρατικό μονοπώλιο δούλευε για τους εργάτες και όχι για την κερδοφορία των εφοπλιστών. Οι οπορτουνιστές και ρεφορμιστές που υποστηρίζουν αυτήν τη θέση κάνουν λες και δεν «έβραζε» η εκμετάλλευση, λες και δεν είχε θρηνήσει η εργατική τάξη θύματα της εργοδοτικής ασυδοσίας, σε συνθήκες που το λιμάνι ανήκε στο Δημόσιο.
Είμαστε απέναντι στη θεωρία ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη ωφελεί και εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Αναδεικνύουμε τις συνθήκες γαλέρας μέσα στις οποίες γιγαντώνει τα κέρδη της η «Cosco», το ξήλωμα των δικαιωμάτων των ναυτεργατών πάνω στα οποία πατά, η πρώτη θέση που έχει παγκόσμια το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο κ.ά.
Συγκρουόμαστε αποφασιστικά με το αντιδραστικό επιχείρημα ότι «οι αγώνες έδιωξαν τις δουλειές», που αναπαράγουν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είτε εκλεπτυσμένα (ΣΥΡΙΖΑ), είτε με ωμό, χυδαίο και πρωτόγονο αντικομμουνισμό (φασίστες της ΧΑ).
Με όπλο τις θέσεις μας, οι κομματικές δυνάμεις μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της πάλης, στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων, καταρχήν των εργατικών. Από την πρόσφατη απεργιακή μάχη στο λιμάνι, και πιο ειδικά στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, από την υπογραφή τοπικής ΣΣΕ στο χώρο της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης έως τον αγώνα για να εφαρμοστεί η Σύμβαση. Από τις απεργιακές κινητοποιήσεις των ναυτεργατών, που είναι δεκάδες τα τελευταία χρόνια, έως τις σημαντικές λαϊκές κινητοποιήσεις για το διώξιμο των καζανιών σε Πέραμα και Κερατσίνι - Δραπετσώνα.

Η θέση του ΚΚΕ για το λιμάνι

Κριτήριο για τη θέση του ΚΚΕ για το λιμάνι είναι το κατά πόσο ικανοποιούνται οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, κάτι το οποίο αντικειμενικά έρχεται σε σύγκρουση με την καπιταλιστική κερδοφορία, την ανάγκη του κεφαλαίου για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του. Ικανοποίηση των αξιώσεων του κεφαλαίου και των αναγκών της εργατικής τάξης είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Και δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά: `Η θα δίνεται λύση που θα οξύνει την καπιταλιστική εκμετάλλευση, που αποτελεί όρο ζωής για το κεφάλαιο, ή θα είναι λύση σε ρήξη με την εκμετάλλευση. Κάτι ενδιάμεσο δεν μπορεί να υπάρχει.

Eurokinissi

Από αυτήν τη σκοπιά, το ΚΚΕ τοποθετείται ως εξής: Το λιμάνι του Πειραιά όπως συνολικά τα λιμάνια και οι υποδομές της χώρας μπορούν να γίνουν μοχλός πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας για τους εργάτες και τις λαϊκές οικογένειες μόνο όταν περάσουν στα χέρια του λαού και γίνουν κοινωνική περιουσία. Μόνο όταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία στα χέρια της και όλες τις παραγωγικές δυνάμεις με κεντρικό σχεδιασμό στην υπηρεσία της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών.
Στο πλαίσιο της εργατικής εξουσίας μπορούν να υλοποιηθούν κρατικοί φορείς Μεταφοράς και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας, ώστε να γίνουν μοχλοί πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας για τους εργαζόμενους, προσφέροντας σταθερή δουλειά με δικαιώματα, συμβάλλοντας στην κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της νησιωτικής περιφέρειας και όλου του λαού.
Οι παραπάνω πλευρές, και άλλες ακόμα σε σχέση με τις επεξεργασίες του Κόμματος, αλλά και τη διαρκή συμβολή του στην πάλη στο λιμάνι, θα αναδειχτούν στην εκδήλωση που οργανώνουν οι ΤΟ Μεταφορών και Πειραιά της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ με τίτλο «Οι εξελίξεις στο λιμάνι του Πειραιά και οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους - Η πρόταση του ΚΚΕ η μόνη απάντηση προς όφελος του λαού», που θα γίνει την Κυριακή 10 Ιούνη, με ομιλητή τον Μάκη Παπαδόπουλο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος θα δώσουν τις επόμενες ώρες τον καλύτερό τους εαυτό για την επιτυχία της εκδήλωσης. Για να είναι μια μαζική εκδήλωση, που θα ξεχωρίζει η συμμετοχή των εργαζομένων από κλάδους που συνδέονται με το λιμάνι, από τη συμμετοχή νέων εργαζομένων, αλλά και τη σπουδάζουσα νεολαία που διδάσκεται αντιδραστικές θεωρίες στα συγκεκριμένα θέματα. Με μαζικό κάλεσμα στον κόσμο που από τη θέση του έχει συμφέρον και ενδιαφέρον να ακούσει την πρόταση του ΚΚΕ.
Με πείσμα και μαχητικότητα παλεύουμε για την επιτυχία της εκδήλωσης, να είναι λιθαράκι στη δουλειά που έχουν κάνει οι κομμουνιστές και οι οπαδοί του Κόμματος όλο το τελευταίο διάστημα. Ετσι τιμάμε τα 100 χρόνια του τιμημένου ΚΚΕ!

Του
Βαγγέλη ΜΑΡΟΥΠΑ*
Ο Βαγγέλης Μαρούπας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΤΕ Πειραιά του Κόμματος

Να σε κάψω Γιάννη...

Μεγάλη προβολή δόθηκε στα οικονομικά στοιχεία και στους αιματοβαμμένους στόχους που περιλαμβάνει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022, το οποίο κατατίθεται την Παρασκευή στη Βουλή. Θυμίζουμε ότι ανάμεσα σε άλλα, το Μεσοπρόθεσμο απογειώνει τους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα, φτάνοντας στο 5,19% το 2022, αυξάνει τα προσδοκώμενα έσοδα από τη φορολογία, με τη συμβολή και της μείωσης του αφορολόγητου ορίου για τα λαϊκά νοικοκυριά, και άλλα παρόμοια. Διαβάζοντας κανείς τα στοιχεία και τους στόχους, εύκολα αντιλαμβάνεται πως η φοροαφαίμαξη του λαού, συνολικά η αντιλαϊκή επίθεση, όχι μόνο δεν σταματά με το «τέλος των μνημονίων», αλλά συνεχίζεται και δυναμώνει, με το ανάλογο βέβαια «τυράκι», που δεν είναι άλλο από τις θολές δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι η υπεραπόδοση των εσόδων θα μεταφραστεί σε «κοινωνικό μέρισμα» για τα λαϊκά νοικοκυριά. Από τη μια, δηλαδή, η κυβέρνηση «στεγνώνει» μισθωτούς και συνταξιούχους για να πιάσει και να ξεπεράσει τους στόχους των πλεονασμάτων κι, από την άλλη, δεσμεύεται, προκλητικά, ότι ένα μικρό μέρος αυτών που κόβει μόνιμα θα επιμεριστεί εφάπαξ σε ορισμένους μόνο «δικαιούχους» που φλερτάρουν με τα όρια της φτώχειας. «Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι» που λέει και ο λαός. Και να σκεφτεί κανείς ότι σ' αυτό το ...ολοκαύτωμα που προμηνύουν για το λαό οι στόχοι του Μεσοπρόθεσμου, η ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης «βλέπουν» κρυφές «προεκλογικές παροχές» από την κυβέρνηση, μεταφέροντας την αντιπαράθεση στο «γήπεδο» της εκλογολογίας, μακριά από την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής, όπου όλοι ομνύουν.

Μπαγαποντιές και ηλιθιότητες...

Αναπαράγοντας την επιχειρηματολογία του ΥΠΕΞ και προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον ρόλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην υλοποίηση του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού στα Βαλκάνια, η «Εφημερίδα των Συντακτών» ανακάλυψε «Νέα θέση του ΚΚΕ για το ονοματολογικό». Αφορμή το απόσπασμα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην Καρδίτσα, όπου μεταξύ άλλων είπε ότι «το ΚΚΕ δεν πρόκειται να στηρίξει καμιά συμφωνία η οποία θα ανοίγει το δρόμο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ (...)».

Μάλιστα, η εφημερίδα καταφεύγει σε διάφορες σοφιστείες για να πείσει ότι το ΚΚΕ, με τη θέση του αυτή, «δεν αντιμετωπίζει τους εθνικιστικού - αλυτρωτικού περιεχομένου και δράσης διαχωρισμούς ανάμεσα στον ελληνικό λαό και στο λαό της γείτονος». Ωραία τακτική, και όχι βεβαίως καινούργια, το να δικαιολογείς και να γίνεσαι απολογητής των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στο όνομα του ...διεθνισμού! Πολλοί στο παρελθόν, άλλωστε, το έχουν ξανακάνει, με πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά της περιόδου των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Γιουγκοσλαβία. Τότε διάφοροι πρόθυμοι ανέλαβαν τον ρόλο του «αριστερού ψάλτη» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Η επιλογή της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων είναι να επικεντρώνουν την αντιπαράθεση στο ονοματολογικό, όπου σκιαμαχούν πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, επειδή συμφωνούν πλήρως με τον σχεδιασμό ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που διεκδικεί η Ελλάδα, για λογαριασμό της αστικής τάξης. Το ίδιο κάνει και η «Εφημερίδα των Συντακτών», προσπαθώντας με μπαγαποντιές να κρύψει ότι το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή είχε πει ότι το πρωτεύον δεν είναι το όνομα, αλλά ο επικίνδυνος ευρωΝΑΤΟικός σχεδιασμός στα Βαλκάνια.
Για να «φρεσκάρουμε» λίγο τη μνήμη των αρθρογράφων της «ΕφΣυν», θυμίζουμε:

Πρώτον ότι το ΚΚΕ, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα κόμματα, είναι το μόνο που εδώ και χρόνια έχει ξεκάθαρη θέση: Σε μια διαπραγμάτευση για εξεύρεση κοινώς αποδεκτής λύσης, στην οποία περιλαμβάνεται με οποιονδήποτε τρόπο το όνομα «Μακεδονία» και όποια παράγωγά του, αυτό θα πρέπει ρητά να γίνει αποδεκτό μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός. Να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο χωρών. Σήμερα όμως έχουμε μια διαπραγμάτευση με κύριο στόχο την επιτάχυνση της ΝΑΤΟικής διεύρυνσης. Μια διαπραγμάτευση με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ που ανοίγει ζητήματα αλλαγής συνόρων, υποδαύλισης αλυτρωτισμών, μη αναγνώρισης κυριαρχικών δικαιωμάτων, κάτι που γνωρίζουμε καλά και από την πείρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά και από τη δράση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια και στη Μ. Ανατολή. Η «ΕφΣυν» απο την άλλη προσπαθεί να μας πείσει οτι εντός ΝΑΤΟ μπορούν σύνορα κυριαρχικά δικαιώματα να εξασφαλιστούν και ο αλυτρωτισμός να αντιμετωπισθεί (!) Απολογητές του ΝΑΤΟ δηλαδή χωρίς όρια....Μπροστά σε αυτόν τον σχεδιασμό, που δεν αμφισβητείται από κανένα αστικό κόμμα, πάνε περίπατο λοιπόν και οι όποιες διακηρύξεις για απαλοιφή του αλυτρωτισμού και αλλαγές στο Σύνταγμα, που η κυβέρνηση προσπερνάει ως ...δευτερεύοντα, για να προλάβει τις προθεσμίες που έχουν βάλει ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, γιατί ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία στα Βαλκάνια δυναμώνει. Συμφωνία δηλαδή μπορεί να υπάρξει, όχι λύση όμως προς όφελος των λαών...

Δεύτερον, το ΚΚΕ, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, στις θέσεις του για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια ήταν σαφές και υποδείκνυε ως ένοχο «την πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΟΚ, κυρίως της Γερμανίας, τον μεταξύ τους ανταγωνισμό για δημιουργία σφαιρών επιρροής και κατάκτηση νέων αγορών» και υπογραμμιζόταν ότι είναι μονόδρομος για τα συμφέροντα των βαλκανικών λαών μια πολιτική απόκρουσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή (Φλεβάρης 1992).

Τις ίδιες θέσεις διατύπωσε και σε όλες τις διαδικασίες που ακολούθησαν και στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σε μια από αυτές, τον Απρίλη του 1992, η Αλέκα Παπαρήγα δήλωνε: «Διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά ότι η πολιτική που ακολουθείται - η πολιτική την οποία υποστήριξαν, απ' ό,τι κατάλαβα και τα άλλα κόμματα στην ουσία της - δε διασφαλίζει την ασφάλεια της Ελλάδας και της ίδιας της ελληνικής Μακεδονίας. Δε διασφαλίζει ακόμα την ειρήνευση στα Βαλκάνια από την οποία εξαρτάται η θέση της Ελλάδας και οι σχέσεις της όχι μόνο με τα Σκόπια αλλά και με όλες τις γειτονικές χώρες (...) Είτε απαλειφθεί το όνομα, είτε δεν απαλειφθεί, είτε υπάρξει παραλλαγή του, τα προβλήματα για την Ελλάδα, αλλά και για τους λαούς των Βαλκανίων θα υπάρχουν, θα γίνονται όλο και πιο έντονα, εφόσον συνεχίζεται επέμβαση ξένων δυνάμεων στα Βαλκάνια, ηγετικών χωρών της ΕΟΚ και των ΗΠΑ. Εφόσον συνεχιστεί η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε"».

Τρίτον, η αντίθεση του ΚΚΕ στους σχεδιασμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή είναι πασίγνωστη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια έχει εκφραστεί με δεκάδες αφορμές και πρώτα απ' όλα με την αντίθεσή του στη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία το 1999. Και βεβαίως, το ΚΚΕ θεωρεί ότι προϋπόθεση για αμοιβαίες σχέσεις και συμφωνίες φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα σε λαούς είναι η αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς των λυκοσυμμαχιών ΝΑΤΟ και ΕΕ, η αποδυνάμωση, η αποδέσμευση απο αυτούς και όχι η ενίσχυσή τους. Τι πιο μεγάλο ψέμα, δηλαδή, από το να ανακαλύπτει σήμερα κάποιος πως το ΚΚΕ σηκώνει την αντίθεσή του στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Γελάνε και οι πέτρες...

Αλλά, μήπως το ΚΚΕ σήμερα λέει κάτι διαφορετικό από αυτό που ομολογούν τα ίδια τα στελέχη της κυβέρνησης; Αυτοί δεν λένε φόρα παρτίδα ότι καίγονται να υπάρξει συμφωνία, ότι αυτή δεν αφορά τα δυο κράτη, αλλά την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, την προώθηση δηλαδή του ευρωατλαντικού σχεδίου, όπου η Ελλάδα διεκδικεί ρόλο σημαιοφόρου, για λογαριασμό της αστικής τάξης και όχι του λαού; Αυτοί δεν εγκαλούν τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα σε αυτήν τη βάση; Ο Πάιατ δεν δραστηριοποιείται για να αμβλυνθούν ενστάσεις για την επικείμενη συμφωνία;

Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι μπαγαποντιές και ηλιθιότητες, του τύπου «έχει θέση το ΚΚΕ η Ελλάδα να είναι μόνιμα στο ΝΑΤΟ για να εμποδίζει τη διεύρυνση με άλλες χώρες;», γίνονται για να συσκοτίσουν τον ρόλο που έχει αναλάβει η συγκεκριμένη αρθρογραφία στη δικαίωση της πολιτικής της κυβέρνησης για να προχωρήσει ο σχεδιασμός ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και μέσα από εκεί να εκπληρωθούν οι στόχοι της ελληνικής αστικής τάξης.

Στην ίδια ρότα

Θέμα χρόνου είναι, σύμφωνα με τις δηλώσεις από την ελληνική και τη σκοπιανή πλευρά, να ολοκληρωθεί η συμφωνία για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ.
Στο φόντο αυτής της εξέλιξης, κυβέρνηση και ΝΔ κλιμακώνουν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπου πίσω από το «δέντρο» του ονόματος κρύβουν το «δάσος» του ευρωΝΑΤΟικού σχεδιασμού στα Βαλκάνια, με τον οποίο συμφωνούν όλες οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα.
Η αντιπαράθεσή τους βεβαίως δεν αφορά την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων και συνακόλουθα τη «γεωπολιτική αναβάθμιση» της Ελλάδας, αφού σ' αυτούς τους άξονες, που συνδέονται άμεσα με τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, καμιά διαφωνία δεν έχουν. Μόνο η κυβέρνηση «βγαίνει» καμιά φορά ως ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών, θυμίζοντας ότι δεν είναι απλώς ένα διμερές θέμα αλλά σχετίζεται με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και φέρνοντας σε αμηχανία τη ΝΔ.
Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση για «εθνική μειοδοσία» και η κυβέρνηση απαντά ταυτίζοντας τη ΝΔ με «ακροδεξιές φωνές που δεν θέλουν συμφωνία», ενώ απειλεί να «βγάλει στη φόρα» παλιότερους συμβιβασμούς της ΝΔ πάνω στο ονοματολογικό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και σε προηγούμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε, αυτό που κινούσε τα νήματα ήταν το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης, εντός του ευρωΝΑΤΟικού πλαισίου.
Ετσι, λοιπόν, η Ελλάδα στήριξε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με σφραγίδα ΕΟΚ στις αρχές του 1990.
Η ενδιάμεση συμφωνία με την ΠΓΔΜ το 1995, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (παρότι το τελευταίο πρωτοστάτησε στον εθνικιστικό παροξυσμό του 1992), άνοιξε το δρόμο για την «απογείωση» των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, με ανάδειξη της Ελλάδας στην πρώτη θέση των κρατών με τις μεγαλύτερες Αμεσες Ξένες Επενδύσεις στη γειτονική χώρα.
Τις ίδιες επιλογές και κατευθύνσεις υπηρετούσε λίγα χρόνια αργότερα η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, με τη διάθεση στρατιωτικών υποδομών, γης, θάλασσας και αέρα, προκειμένου επί 78 μερόνυχτα να σφυροκοπιέται ο λαός και ν' αλλάξουν τελικά τα σύνορα στη Βαλκανική, με νέα κράτη - προτεκτοράτα.
Σήμερα η όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και με άλλα κράτη, όπως η Κίνα, και στην περιοχή των Βαλκανίων, έχει ενεργοποιήσει τους σχεδιασμούς τους, επιδιώκοντας να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους έναντι των ανταγωνιστών τους. Αμεσος στόχος τίθεται η γρήγορη διεύρυνση ΝΑΤΟ και ΕΕ στα Βαλκάνια, και σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η επικείμενη συμφωνία.
Σ' αυτόν το σχεδιασμό η Ελλάδα έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό - στρατηγικό ρόλο, προσδοκώντας οφέλη για την αστική τάξη. Εκεί είναι που συναντιούνται κυβέρνηση - ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, όσες διαφορές κι αν έχουν μεταξύ τους για πλευρές της διαπραγμάτευσης γύρω από το όνομα.
Εκτός των άλλων, η συμφωνία για το όνομα θα αφήσει ανοιχτά «παράθυρα» σε ζητήματα όπως η απάλειψη αλυτρωτισμών, η εγγύηση συνόρων κ.λπ., που αφενός παρακάμπτονται συνειδητά για να μην επιβραδύνουν αυτά τα σχέδια, αφετέρου είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών που δεν αναγνωρίζουν σύνορα, κυριαρχικά δικαιώματα, που αμφισβητούν συνθήκες και συμφωνίες, που υποδαυλίζουν εθνικισμούς.
Οι κόντρες για το όνομα, λοιπόν, καλά κρατούν, όμως όλοι μαζί - κυβέρνηση, ΝΔ, άλλα αστικά κόμματα, εθνικιστές και κοσμοπολίτες - στηρίζουν το στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επιδιώκει, παζαρεύοντας ανταλλάγματα για την ελληνική αστική τάξη και μπλέκοντας το λαό σε επικίνδυνους μπελάδες.