Στοιχεία για το συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα

 Στοιχεία για το συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα

Η κε του μπλοκ επιλέγει κι αντιγράφει μερικά κομβικά αποσπάσματα από το ομότιτλο άρθρο στο τρέχον τεύχος της ΚΟΜΕΠ. Το σημερινό πρώτο μέρος δίνει μια γενική περιγραφή των δυνάμεων, του ρόλου του και του μεταξύ τους συσχετισμού (που αντιστοιχεί στα αριθμητικά δεδομένα πριν από το πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ), ενώ θα ακολουθήσει ένα δεύτερο μέρος με κάποια συγκεκριμένα και άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση, η δημοσίευση αποσκοπεί να παροτρύνει τον αναγνώστη να αγοράσει και να μελετήσει το πολύ ενδιαφέρον τεύχος, που είναι αφιερωμένο σχεδόν στο σύνολό του στο εργατικό κίνημα.

Όσον αφορά την αντιπαράθεση στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος, πρέπει καταρχάς να ξεκαθαριστεί ότι η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων συγκρούεται και αντιμάχεται τόσο τους εργοδότες όσο και το αστικό κράτος, οι οποίοι από κοινού θέλουν την εργατική τάξη ανοργάνωτη ή με "ελεγχόμενη" συμμετοχή κι έχουν ενιαίο μέτωπο ενάντια στο Κόμμα και το ΠΑΜΕ.

Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, που τον συναποτελούν οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΜΕΤΑ -παρά τις απώλειες και τη μείωση του κύρους του- παραμένει ισχυρός, ενώ οι οπορτουνιστικές δυνάμεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ) διατηρούν τις δυνάμεις τους. Το γεγονός αυτό αποτελεί, μαζί με τη χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα, το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα για το συνδικαλιστικό κίνημα και την ικανότητά του να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί απέναντι στους εργοδότες, τις κυβερνήσεις, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Παρά την υπαρκτή ιδεολογική διαφοροποίηση των δυνάμεων του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού και το διακριτό προπαγανδιστικό στίγμα της κάθε δύναμης, στην επιχειρηματολογία και τη στάση τους συντείνουν στην αποδοχή τόσο των θεμελιακών στοιχείων της ιδεολογίας και πολιτικής της αστικής τάξης όσο και των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πχ στάση απέναντι στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην κυβερνητική εναλλαγή στο πλαίσιο του συστήματος). Ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα στις γραμμές της εργατικής τάξης, όχι μόνο γιατί σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί ως προέκταση του εργοδοτικού και κρατικού μηχανισμού, αλλά κυρίως γιατί αναπαράγει και διαδίδει στις γραμμές της εργατικής τάξης όλη την ιδεολογική και πολιτική επιχειρηματολογία, τα διλήμματα και τους εκβιασμούς των μονοπωλίων, του αστικού κράτους και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Από την άλλη, η παρέμβαση των οπορτουνιστικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα δυσχεραίνει τη συγκέντρωση δυνάμεων απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, ενώ πολλές φορές αξιοποιείται ως ο πιο κατάλληλος "αγωγός" περάσματος μιας σειράς επιλογών της αστικής τάξης. Χαρακτηριστικός γι' αυτό το τελευταίο είναι ο ρόλος των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνετέλεσαν στην κυριαρχία στις "πλατείες των αγανακτισμένων" της λογικής "έξω τα κόμματα - έξω τα συνδικάτα", αποτέλεσαν βασικό συνδικαλιστικό στήριγμα της προσπάθειας ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση, ενώ ακόμα και μετά από την επίτευξη αυτής της κυβερνητικής εναλλαγής αποτέλεσαν βασικό συνδικαλιστικό στήριγμα της αστικής διαπραγμάτευσης, ψηφίζοντας σε ΔΣ και ΓΣ ακόμα και τη συμμετοχή στα φιλοκυβερνητικά συλλαλητήρια. Χαρακτηριστικό του ρόλου των οπορτουνιστικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι το γεγονός ότι σε πολλά σωματεία -ιδιαίτερα του κρατικού τομέα- "κατέβαιναν" και "κατεβαίνουν" σε κοινά "πλαίσια" με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η σύμπλευσή τους φτάνει μέχρι το βαθμό να σχηματίζουν κοινά ψηφοδέλτια (με πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα το χώρο των εκπαιδευτικών) και κάνουν προτάσεις για σχηματισμό "αριστερών προεδρείων" μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύμπλευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα επεκτείνεται και στην από κοινού εχθρότητά τους απέναντι στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

Ας δούμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένα τους εκλογικούς συσχετισμούς που διαμορφώνονται στο συνδικαλιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια. Τα στοιχεία που ακολουθούν είναι από τα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τα οποία όμως πρέπει να έχουμε υπόψη ότι δεν αποτυπώνουν πιστά τις τάσεις στο επίπεδο των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Η ΠΑΣΚΕ παρουσιάζει μεταξύ των δύο τελευταίων συνεδρίων των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μείωση τόσο στον ιδιωτικό (από 47, 32 σε 33,87%) όσο και -ακόμα περισσότερο- στον κρατικό τομέα (από 44,65 σε 25,14%). Στη μείωση στη ΓΣΕΕ συνετέλεσε και η αποχώρηση ενός τμήματος από την ΠΑΣΚΕ στο 35ο Συνέδριο και η συγκρότηση της παράταξης ΕΜΕΙΣ, η οποία συγκέντρωσε το 7,47% των ψήφων. Ταυτόχρονα, η ΠΑΣΚΕ αποτελεί το βασικό τροφοδότη του ΜΕΤΑ σε στελέχη και ψήφους. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα έχουμε μετατόπιση ολόκληρων συνδυασμών της ΠΑΣΚΕ στο ΜΕΤΑ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στον κρατικό τομέα, όπου ένα κομμάτι της στο τελευταίο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ μετατοπίστηκε στο ΜΕΤΑ. Επίσης, σε αρκετούς χώρους αλλάζει ονομασίες και πρόσωπα, κρατώντας βέβαια την ουσία των θέσεών της.

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, είναι ότι, παρά τις απώλειές της, η ΠΑΣΚΕ παραμένει ο βασικός πυλώνας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, ιδιαίτερα στον κρατικό τομέα και τις πρώην ΔΕΚΟ. Εξακολουθεί να έχει την πλειοψηφία σε μεγάλες Ομοσπονδίες κι Εργατικά Κέντρα, σε ΓΣΕΕ-ΑΣ+ΔΕΔΥ, εκμεταλλευόμενη και τους δεσμούς της με την εργοδοσία, τις διοικήσεις των επιχειρήσεων, τις πρώην ΔΕΚΟ, το κράτος και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα.

Η ΔΑΚΕ σημειώνει σταθερότητα στον ιδιωτικό τομέα (από 24,27 σε 24,29%) και μείωση στον κρατικό τομέα (από 28,02 σε 22,10%). Συγκράτησε δυνάμεις αξιοποιώντας τα προηγούμενα χρόνια τη διακυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και τους δεσμούς της με την εργοδοσία. Μαζί με την ΠΑΣΚΕ συγκροτούν το βασικό κορμό του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Προβλήματα συνοχής εμφανίζει το τελευταίο διάστημα κυρίως στον κρατικό τομέα, γεγονός στο οποίο συνετέλεσε και η απώλεια της διακυβέρνησης.

Το ΜΕΤΑ, όπως μετονομάστηκαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα, σημειώνει αύξηση των δυνάμεών του τόσο στον ιδιωτικό (από 5, 96 σε 10,28%) όσο και στον κρατικό τομέα (από 9,97 σε 16,47%). Επισημαίνουμε επίσης ότι, ακόμα και μετά από την άνοδό της στα συνέδρια του 2013, η συνδικαλιστική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σημαντικά χαμηλότερη από την πολιτική του επιρροή. Επίσης, ιδιαίτερη σημασία για τα παραπάνω ποσοστά έχει ότι καταγράφηκαν την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση. Το επόμενο (36ο) συνέδριο των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα είναι το πρώτο που θα αποτυπώσει σε κάποιο βαθμό την πραγματική μεταβολή της συνδικαλιστικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβερνητική διαχείριση που ασκεί από το Γενάρη του 2015.

Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά κλάδους εκλέγουν αντιπροσώπους μέσα από ενιαία ψηφοδέλτια με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ και με τη στήριξη της εργοδοσίας (χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα σούπερ μάρκετ και οι ναυτιλιακοί υπάλληλοι). Επίσης, μετά από ένα διάστημα συνύπαρξης ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ στο ΜΕΤΑ, δημιουργείται τώρα νέα παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ με την ονομασία ΣΥΜΜΑΧΙΑ.

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίες αποτελούν και το βασικό κορμό της παρέμβασης του οπορτουνισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα (μαζί με τις δυνάμεις της ΛΑΕ), παρουσιάζουν μικρή αύξηση των δυνάμεών τους στον ιδιωτικό τομέα (κερδίζοντας 2 ψήφους στις εκλογές της ΓΣΕΕ), παραμένοντας ωστόσο με μικρές δυνάμεις. Στο χώρο του κρατικού τομέα, όπου έχουν πιο συγκροτημένη παρουσία, παρουσίασαν μείωση των δυνάμεών τους (από 11,40 σε 9,82%), πιεζόμενοι από την ανοδική τάση της συνδικαλιστικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ με τον οποίο σε μεγάλο βαθμό αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Στο χώρο των εκπαιδευτικών του κρατικού τομέα και ιδιαίτερα των δασκάλων, ωστόσο, διατηρούν σημαντική δύναμη και αύξησαν τις δυνάμεις τους, οδηγώντας μάλιστα τον κάδο σε αγώνες που, λόγω του τρόπου οργάνωσης και των αιτημάτων τους, αντί να βοηθήσουν, οδήγησαν στον παραπέρα εκφυλισμό του κινήματος.

Όσον αφορά την εκλογική επιρροή των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, παρουσίασαν αύξηση τόσο στον ιδιωτικό (από 20,57 σε 21,96%) όσο και στον κρατικό τομέα (από 11,40 σε 13,15%). Σε αντίθεση με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, το ΠΑΜΕ έχει εδραιωθεί στη συνείδηση ευρύτερων εργατικών μαζών ως ο αγωνιστικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα, έχει ανεβάσει το κύρος του μέσα στους εργαζόμενους. Επίσης, την ίδια στιγμή που ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός εκτός από το κύρος του χάνει και τη δυνατότητα κινητοποίησης εργαζομένων που σε κάποιο βαθμό είχε παλιότερα, το ΠΑΜΕ έχει αυξήσει -αν και όχι θεαματικά- τη δυνατότητά του να κινητοποιεί εργαζόμενους σε αγωνιστική γραμμή σύγκρουσης, όπως έδειξαν και οι ανταγωνιστικές πρωτοβουλίες που πήρε.

Ιδιαίτερα στην εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της μαζικής εναπόθεσης ελπίδων στο ΣΥΡΙΖΑ για το ξεπέρασμα των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης, που επέφερε νέα γενική αποδυνάμωση των συνδικάτων στη χώρα μας - με παρόμοιες τάσεις να κυριαρχούν την ίδια περίοδο για άλλους λόγους και στην Ευρώπη- το ΠΑΜΕ συγκράτησε και σε αρκετούς κλάδους ενίσχυσε τις δυνάμεις του. Η μικρή αύξησή του θα ήταν μεγαλύτερη αν η καπιταλιστική κρίση δε συρρίκνωνε απότομα κάποιους κλάδους (με συνέπεια και τη μείωση των ψηφισάντων σε αυτούς) όπου το ΠΑΜΕ είχε σημαντικές δυνάμεις, όπως οι κλάδοι των Οικοδόμων, του Μετάλλου, της Κλωστοϋφαντουργίας, του Καπνού.

Από την άποψη των ποσοστών, τα ψηφοδέλτια που στηρίζονται από το ΠΑΜΕ συσπειρώνουν το 1/3 των συνδικαλισμένων εργαζομένων (για μια σειρά λόγους που έχουν αναφερθεί και θα αναφερθούν και στη συνέχεια τα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΜΕ σε Ομοσπονδίες κι Εργατικά Κέντρα δεν αποτυπώνουν το πραγματικό ποσοστό των συνδικαλισμένων εργαζόμενων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ). Εκτός από το ποσοτικό στοιχείο, ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι πρόκειται για το πιο οργανωμένο, μαχητικό, πειθαρχημένο και ταξικά προσανατολισμένο τμήμα της εργατικής τάξης.

Όχι μόνο από τα στοιχεία των συσχετισμών, αλλά και από τους αγώνες (τόσο τους κλαδικούς όσο και τους γενικούς), επιβεβαιώνεται ότι υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι των εργαζόμενων που, ανεξάρτητα από το βαθμό κατανόησης, συμφωνεί σε γενικές γραμμές με τη γραμμή πάλης που εκφράζει το ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ως ένα βαθμό, αυτοί οι εργαζόμενοι απορρίπτουν το επιχείρημα ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη θα τους ευνοήσει, αρνούνται τους ιμπεριαλιστικούς μονόδρομους, δεν υποτάσσονται στην τρομοκρατία και τις κάθε είδους πιέσεις κι εκβιασμούς, δείχνουν αντοχή.

Το κομμάτι αυτό των εργαζομένων, τόσο συνολικά όσο και σε κάθε κλάδο, αποτελεί την απαραίτητη κρίσιμη μάζα για την αναγκαία κι επείγουσα ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

   Δημοσκόπηση πάνω από την σούβλα

Από herko στο Μαι 5, 2016 Κοινωνία

Γράφει ο 2310net //

Οι μέρες του Πάσχα ήταν για τους περισσότερους μια ευκαιρία να βρεθούμε με συγγενείς και φίλους που είχαμε καιρό να δούμε, να κουτσομπολέψουμε, να συζητήσουμε τις εξελίξεις γύρω από τη σούβλα. Και φυσικά να μιλήσουμε για τα πολιτικά. Έτσι, από τις προσωπικές μου εμπειρίες καταγράφω τα αποτελέσματα της πιο έγκυρης δημοσκόπησης, αφού είχα την ευκαιρία να δω ανθρώπους που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τους είδα άλλες δύο φορές: μια στις εκλογές του Ιανουαρίου και μία στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Κάποιοι από αυτούς τον Ιανουάριο του 2015 έλεγαν:

1. «επιτέλους να φύγουν αυτοί που κυβερνάνε τόσα χρόνια, μας έχουν μαυρίσει την ψυχή».
2. «να δούμε επιτέλους πως θα είναι η Αριστερά στα πράγματα»
3. «Τώρα θα δει η Μέρκελ που δεν θα έχει απέναντί της Σαμαροβενιζέλους»
4. «Τα μισά από αυτά που λέει μπορεί να τα κάνει; Θα του βγάλω το καπέλο».
5. «Δεν πιστεύω ότι θα κάνει όλα αυτά που λέει, αλλά ποια είναι η εναλλακτική; Τουλάχιστον ένα-δυο πράγματα θα τα πετύχει, δεν είναι σαν τους άλλους».
6. «Αυτοί τουλάχιστον είναι τίμιοι»

Οι ίδιοι λοιπόν τον Σεπτέμβριο έλεγαν:

1. «Εντάξει, όπως και να ‘χει καλύτερος ο Τσίπρας από τον Μεϊμαράκη»
2. «Τελευταία ευκαιρία είναι αυτή που θα του δώσω. Αν δεν κάνει και τώρα.. τίποτα, τέλος».
3. «Τι να κάνει το παιδί, το πιέσανε. 17 ώρες το πάλευε»
4. «Σώπα ρε και τι θα έκαναν οι άλλοι δηλαδή στη θέση του; Τα ίδια δεν θα έκαναν;»
5. «Δίκιο είχες που τα έλεγες, αλλά ποια είναι η λύση; Να γίνουμε Κούβα ή Βόρεια Κορέα;»
6. «Παραδέχομαι τουλάχιστον τον Λαφαζάνη και τη Ζωή που έφυγαν. Πως σου φαίνεται το κόμμα τους;»

Αυτές τις μέρες λοιπόν, οι ίδιοι έλεγαν:

1. «Τι Τσίπρας, τι Σαμαράς; Τα ίδια σκατά είναι όλοι τους»
2. «Μας κορόϊδεψε κι αυτός. Χειρότερος απατεώνας δεν έχει εμφανιστεί»
3. «Ε, εντάξει, τι περιμέναμε δηλαδή να κάνει; Εμείς φταίμε που τον πιστέψαμε.»
4. «Καλά, μη βιάζεστε, καθίστε να κλείσει η αξιολόγηση να ανασάνουμε και μετά θα τον κρίνουμε».
5. «Τέρμα, την επόμενη φορά ΚΚΕ. Αλλά κι αυτοί εκεί, κολλημένοι στο 5%»
6. «Μόνο αν ενωθούν οι πραγματικοί Αριστεροί και βγάλουν τον κόσμο στους δρόμους κάτι μπορεί να γίνει. Λες η Ζωή να κάνει τίποτα;»

Όλα τα παραπάνω είναι αληθινές ιστορίες που ανήκουν στα ίδια έξι πρόσωπα. Τα συμπεράσματα δικά σας…

«Αισιοδοξία» και αντιλαϊκός λογαριασμός

«Αισιοδοξία» και αντιλαϊκός λογαριασμός

Το δικό της «success story» επιχειρεί να λανσάρει στο λαό η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ίδια ώρα που κλιμακώνει την επίθεση εναντίον του, εντείνοντας την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, απογειώνοντας τη φοροληστεία σε βάρος των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών και προετοιμάζοντας την ενεργοποίηση νέων αντιλαϊκών εργαλείων, όπως ο περιβόητος «αυτόματος μηχανισμός διόρθωσης» των όποιων αποκλίσεων από τους στόχους του κεφαλαίου.
Πατώντας πάνω στα πρόσφατα στοιχεία της Γιούροστατ για τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα και τις οικονομικές προβλέψεις της Κομισιόν, η κυβέρνηση μιλά για «υπεραπόδοση» της οικονομίας, δηλώνει ότι «βρισκόμαστε στο κατώφλι της ανάπτυξης» και «αφήνουμε πίσω μας τα δύσκολα».
Την ίδια ώρα, οι προκάτοχοί της στη διακυβέρνηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επιχειρούν να υπερασπιστούν το προηγούμενο «success story», λέγοντας ότι επί των ημερών τους οι προβλέψεις των επιτελείων της ΕΕ για την καπιταλιστική οικονομία ήταν καλύτερες, ενώ με την τωρινή κυβέρνηση «τα θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας χειροτερεύουν δραματικά».
Ο λαός, ωστόσο, έχει τη δική του πικρή πείρα και από τα δύο «success story». Γνωρίζει καλά πλέον πως η «αισιοδοξία» του κεφαλαίου και το πιάσιμο των στόχων του, όχι μόνο δε φέρνουν καμία ανακούφιση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αλλά ίσα - ίσα προϋποθέτουν την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Πίσω από τα προκλητικά... «πανηγύρια» της κυβέρνησης και τις εξίσου απαράδεκτες... «διαμαρτυρίες» των άλλων αστικών κομμάτων, η ίδια η έκθεση με τις προβλέψεις της Κομισιόν είναι στην πραγματικότητα αρκετά αποκαλυπτική. Επιβεβαιώνει την άμεση σύνδεση μεταξύ των όποιων προβλέψεων για καπιταλιστική ανάκαμψη και της κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής.
«Η προβλεπόμενη ανάπτυξη», αναφέρει χαρακτηριστικά, «εξαρτάται από την έγκαιρη ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος», την «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και τον αντίκτυπο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», καθώς και «την πρόσθετη δέσμη δημοσιονομικών μέτρων που βρίσκεται στο στάδιο της οριστικοποίησής της από τις αρχές».
Προϋπόθεση, δηλαδή, για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου είναι η επίθεση διαρκείας σε βάρος του λαού...
Επιβεβαιώνοντας, μάλιστα, ορισμένες βασικές πτυχές των νέων μέτρων που έχουν ήδη συμφωνηθεί με την κυβέρνηση και προωθούνται στο πλαίσιο της πρώτης «αξιολόγησης», η Κομισιόν καταγράφει τις «εξοικονομήσεις» ύψους 1,8 δισ. ευρώ το χρόνο από την νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό, 1,8 δισ. ευρώ από την απογείωση της φοροληστείας στο εισόδημα των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών, 450 εκατ. ευρώ από την παραπέρα αύξηση του «κανονικού» συντελεστή ΦΠΑ (στο 24% από 23% σήμερα) και 1,35 δισ. ευρώ από τη διόγκωση άλλων έμμεσων φόρων (αναφέρεται συγκεκριμένα σε «φορολογία οχημάτων και φόρους κατανάλωσης, κυρίως σε ενεργειακά προϊόντα, οινοπνευματώδη, καπνό και τσιγάρα») και την παραπέρα συμπίεση κρατικών κονδυλίων για τους μισθούς στο δημόσιο τομέα.
Πολύ περισσότερο, η ίδια έκθεση της Κομισιόν επιβεβαιώνει ότι η πολιτική που τσακίζει το λαό για λογαριασμό του κεφαλαίου είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο.
«Το παγκόσμιο πλαίσιο είναι λιγότερο ευνοϊκό απ' ό,τι προηγουμένως (...) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας στον τομέα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», δήλωσε χαρακτηριστικά ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Β. Ντομπρόβσκις, κατά την παρουσίαση των προβλέψεων της Επιτροπής, ξεχωρίζοντας μεταξύ άλλων το ζήτημα της αντιμετώπισης της «φθίνουσας ανταγωνιστικότητας»...
Ο αντιλαϊκός λογαριασμός, που ανεβαίνει συνεχώς, επιβεβαιώνει ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τη μία ή την άλλη εξέλιξη στα αντιλαϊκά παζάρια της κυβέρνησης με τους «εταίρους», από τον έναν ή τον άλλο «σύμμαχο» σε αυτά, από τις αλλαγές στο «μείγμα» της αντιλαϊκής πολιτικής που προτάσσουν άλλα αστικά κόμματα.
Οι συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος την Κυριακή για την Εργατική Πρωτομαγιά και η 48ωρη απεργία ενάντια στο ασφαλιστικό - φορολογικό νομοσχέδιο μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν σταθμό στην πάλη του λαού ενάντια στα μέτρα διαρκείας, ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την εξουσία και τις λυκοσυμμαχίες του!

Παράταση του εγκλωβισμού χιλιάδων ανθρώπων

Παράταση του εγκλωβισμού χιλιάδων ανθρώπων

Η Εκθεση της Κομισιόν, που ανάβει το πράσινο φως για την εξάμηνη - έως το Νοέμβρη - παράταση των εσωτερικών συνοριακών ελέγχων που έχουν επιβάλει αρκετές χώρες από τον περασμένο Μάρτη με αφορμή το Προσφυγικό, έρχεται σε συνέχεια των αποφάσεων που ήδη έχει πάρει η Ευρωπαϊκή Ενωση και που έχουν οδηγήσει στον εγκλωβισμό δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν στη χώρα μας κάτω από άθλιες συνθήκες. Ερχεται σε συνέχεια της απόφασης για το «σφράγισμα» των συνόρων των χωρών του Βαλκανικού Διαδρόμου, που πάρθηκε με κοινή απόφαση των 28 κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την οποία υπέγραψε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Θυμίζουμε ότι τότε η κυβέρνηση είχε αντιδράσει έντονα και είχε χαρακτηρίσει μονομερή ενέργεια το κλείσιμο συνόρων. Ομως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού και η ίδια συναίνεσε και υπέγραψε το «σφράγισμα» των συνόρων, που οδηγεί στον εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Πιο συγκεκριμένα, η Εκθεση της Κομισιόν εντοπίζει ...αδυναμίες, κάποιες από τις οποίες αποδίδονται στην υποστελέχωση των ελληνικών υπηρεσιών. Οι ελλείψεις φέρονται να αποτελούν την αιτία που η Επιτροπή προτείνει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να επιτρέψει στα πέντε κράτη - μέλη που έχουν ήδη επιβάλει εσωτερικούς ελέγχους (Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Δανία και Σουηδία) να τους παρατείνουν για ένα εξάμηνο. Μετά το πέρας των τεσσάρων μηνών η κατάσταση θα επαναξιολογηθεί...

* * *

Με αφορμή αυτή την εξέλιξη, αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα πράγματα. Αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Μάρτη, συντάχθηκε εκείνη η κοινή Δήλωση των 28 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ. Στο σημείο «2» της κοινής ανακοίνωσης αναφερόταν ξεκάθαρα: «Οι αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων υπενθύμισαν επίσης ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στη Σύνοδο της 18ης και 19ης Φεβρουαρίου, αποφάσισε την επάνοδο σε κατάσταση πλήρους εφαρμογής του Κώδικα Συνόρων του Σένγκεν από όλα τα μέλη του χώρου Σένγκεν, συνεκτιμώντας τις ιδιαιτερότητες των θαλάσσιων συνόρων, καθώς και τον τερματισμό της προσέγγισης της διέλευσης χωρίς διατυπώσεις. Οι ακανόνιστες ροές μεταναστών κατά μήκος της οδού των Δυτικών Βαλκανίων έχουν πλέον σταματήσει». Ετσι, λοιπόν, την αναφορά περί «...κατάστασης πλήρους εφαρμογής του Κώδικα Συνόρων του Σένγκεν» και όσα απορρέουν από αυτόν, τα έχουν υπογράψει όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Δηλαδή και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Τι γράφει, όμως, αυτός ο Κώδικας; «Οταν υφίσταται σοβαρή απειλή για τη δημόσια τάξη ή την εσωτερική ασφάλεια, οι εν λόγω χώρες μπορούν εκτάκτως να επαναφέρουν τον έλεγχο στα εσωτερικά τους σύνορα, για περίοδο που δεν υπερβαίνει τις 30 ημέρες (με δυνατότητα παράτασης βάσει προϋποθέσεων που καθορίζονται από τον Κώδικα) ή για την προβλέψιμη διάρκεια της σοβαρής απειλής. Η εν λόγω ενέργεια πρέπει να θεωρείται έσχατη λύση. Οταν προτίθενται να επαναφέρουν τον έλεγχο αυτό, ενημερώνουν το συντομότερο δυνατό τις άλλες χώρες της ΕΕ που συμμετέχουν στο χώρο Σένγκεν και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρέπει να ενημερωθεί αμελλητί, ενόψει πιθανών διαβουλεύσεων. Ταυτόχρονα, πρέπει επίσης να ενημερωθεί σχετικά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο. (...) Κατ' εξαίρεση και όταν μια σοβαρή απειλή για τη δημόσια τάξη ή την εσωτερική ασφάλεια σε μια χώρα της ΕΕ απαιτεί άμεση δράση, αυτή η τελευταία μπορεί να επαναφέρει συνοριακούς ελέγχους στα εσωτερικά σύνορά της αμέσως. Κοινοποιεί στη συνέχεια την απόφασή της στις άλλες χώρες της ΕΕ και στην Επιτροπή».

* * *

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι μέσα στο πλαίσιο των αποφάσεων, των συνθηκών της ΕΕ, της δράσης των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών του ΝΑΤΟ και της Frontex, δεν μπορεί να υπάρξει λύση πραγματική, που να απαντά τόσο στις αιτίες του Προσφυγικού όσο και στις επιπτώσεις από αυτό. Επιβεβαιώνεται, για ακόμα μια φορά, ότι οι Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι αποφάσεις των Συνόδων της περικλείουν επικίνδυνες εξελίξεις, τόσο για τους λαούς της ΕΕ όσο και βεβαίως για τους ίδιους τους πρόσφυγες και μετανάστες - θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Και δεν χωράει αμφιβολία ότι σήμερα γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό να δυναμώσει η αλληλεγγύη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στους πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, ταυτόχρονα με την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και αποφάσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, ενσωματώνοντας στις διεκδικήσεις και προτάσεις που άμεσα μπορούν να απαντήσουν στις επιπτώσεις του προβλήματος, όπως π.χ. συνθήκες φιλοξενίας που να ανταποκρίνονται στην κάλυψη των αναγκών τους, στοχεύοντας πάντα σταθερά στις αιτίες του. Και αυτός ο αγώνας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες.

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ «Το όνομά του και το έργο του θα ζήσουν στους αιώνες»

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

«Το όνομά του και το έργο του θα ζήσουν στους αιώνες»

«Οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα, όμως, είναι να τον αλλάξουμε».
Καρλ Μαρξ: «Θέσεις για τον Φόιερμπαχ».

***

Σαν σήμερα, 5 του Μάη, στα 1818, γεννιέται στην πόλη Τριρ της Πρωσίας ο Καρλ Μαρξ. «Το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο» ήταν που καθοδήγησε τη θεωρητική του δουλειά και την πρακτική του δράση, αποτέλεσμα των οποίων είναι η επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εγκαθίδρυση της δικής της εργατικής εξουσίας της «Δικτατορίας του Προλεταριάτου», για την κατάργηση της εκμετάλλευσης με το πέρασμα από τις ταξικές κοινωνίες στην αταξική, στην κομμουνιστική.
Ο Μαρξ αφού τέλειωσε το γυμνάσιο, πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόννη και έπειτα στο Βερολίνο, όπου σπούδασε Νομικά, Ιστορία και Φιλοσοφία.
Με τον Φρίντριχ Ενγκελς συνδέθηκε το Σεπτέμβρη του 1844 στο Παρίσι και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Μαζί πήραν ενεργότατο μέρος στην τοτινή κοχλάζουσα ζωή της επαναστατικής ζωής του Παρισιού και επεξεργάστηκαν - παλεύοντας επίμονα ενάντια στις διάφορες θεωρίες του μικροαστικού σοσιαλισμού - τη θεωρία και τη στρατηγική του επαναστατικού προλεταριακού σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Ιδιαίτερη σημασία τότε είχε η θεωρία του Προυντόν, που ο Μαρξ την καταπολέμησε αποφασιστικά στο έργο του «Αθλιότητα της Φιλοσοφίας» το 1847.

Η ανατομία της αστικής κοινωνίας πρέπει να αναζητηθεί στην Πολιτική Οικονομία

Το Γενάρη του 1842 εκδίδεται η «Εφημερίδα του Ρήνου», γύρω από την οποία συσπειρώνονται και δραστηριοποιούνται οι νεοχεγγελιανοί αριστεροί. Τον Απρίλη του 1842, ο Μαρξ γίνεται συνεργάτης της εφημερίδας και τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου αρχισυντάκτης της. Είναι η περίοδος που ο Μαρξ αρχίζει να ενδιαφέρεται και να ασχολείται με τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της εποχής του.
Ο ίδιος θα γράψει αργότερα στον πρόλογο στην «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας»: «Το 1842 - '43, σαν συντάχτης της "Εφημερίδας του Ρήνου" βρέθηκα για πρώτη φορά στη δύσκολη θέση να μιλήσω για τα λεγόμενα υλικά συμφέροντα. Οι συζητήσεις στο Λάνταγκ (Βουλή) της Ρηνανίας για τις κλεψιές της ξυλείας και για το κομμάτιασμα της γαιοκτησίας, η επίσημη πολεμική που άρχισε ο κύριος φον Σάπερ, που ήταν τότε πρώτος πρόεδρος της επαρχίας του Ρήνου, με την "Εφημερίδα του Ρήνου" για την κατάσταση των αγροτών του Μοζέλ, οι συζητήσεις, τέλος, για το ελεύθερο εμπόριο και τους προστατευτικούς δασμούς, αποτέλεσαν τις πρώτες αφορμές για ν' ασχοληθώ με τα οικονομικά προβλήματα. Απ' την άλλη μεριά, την εποχή εκείνη, όταν η καλή θέληση "να πάμε μπρος" ξεπερνούσε πολλές φορές τις γνώσεις των πραγμάτων, διαφαίνονταν στην "Εφημερίδα του Ρήνου" ένας αδύνατος, φιλοσοφικά χρωματισμένος αντίλαλος του γαλλικού σοσιαλισμού και κομμουνισμού. Τάχθηκα ενάντια σ' αυτόν τον ερασιτεχνισμό, ταυτόχρονα όμως σε μια λογομαχία με τη "Γενική Εφημερίδα του Αουγκσμπουργκ" ομολόγησα ορθά κοφτά ότι οι ως τα τότε μελέτες μου δε μου επέτρεπαν να αποτολμήσω ο ίδιος να εκφράσω κάποια γνώμη για το περιεχόμενο των γαλλικών κατευθύνσεων. Ετσι άδραξα πιο πρόθυμα την αυταπάτη των εκδοτών της "Εφημερίδας του Ρήνου" που νόμιζαν ότι με μια πιο χαλαρή στάση της εφημερίδας θα ανακαλούσαν την εκδομένη θανατική της καταδίκη, για να αποτραβηχτώ από τη δημόσια σκηνή στο δωμάτιο των μελετών.
Η πρώτη εργασία που έκανα για τη λύση των αμφιβολιών που με κατέτρωγαν ήταν μια κριτική αναθεώρηση της Φιλοσοφίας του Δικαίου του Χέγγελ, μια εργασία, που η εισαγωγή της δημοσιεύτηκε στα "Γερμανο-γαλλικά Χρονικά" που εκδόθηκαν το 1844 στο Παρίσι. Η έρευνά μου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τόσο οι νομικές σχέσεις, όσο και οι κρατικές μορφές δεν μπορούν να κατανοηθούν ούτε απ' αυτές τις ίδιες, ούτε από τη λεγόμενη γενική εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος, αλλά ότι, αντίθετα, είναι ριζωμένες μέσα στις υλικές συνθήκες ζωής, που στο σύνολό τους ο Χέγγελ τις συνοψίζει, σύμφωνα με τη μέθοδο των Αγγλων και των Γάλλων του 18ου αιώνα, με την ονομασία "αστική κοινωνία", ότι λοιπόν η ανατομία της αστικής κοινωνίας πρέπει να αναζητηθεί στην Πολιτική Οικονομία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», Εκδόσεις «Γνώσεις», τόμ. 1ος σελ. 423 - 424).

Η νέα θεωρία

Το 1847, οι Μαρξ και Ενγκελς προσχώρησαν στην «Ενωση των Κομμουνιστών» και πήραν μέρος στο 2ο Συνέδριό της (Νοέμβρης 1847, στο Λονδίνο), όπου έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο. Με εντολή του Συνεδρίου επεξεργάστηκαν το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», το πρώτο ιστορικά Πρόγραμμα Κομμουνιστικού Κόμματος, που εκδόθηκε το Φλεβάρη του 1848. Στο έργο αυτό επεξεργάστηκαν στις τότε συνθήκες, τη νέα κοσμοθεωρία, τη θεωρία της ταξικής πάλης, τον επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης, για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στη νέα, κομμουνιστική κοινωνία.
Οι Μαρξ - Ενγκελς, στα 1848, ίδρυσαν στην Κολωνία της Γερμανίας τη «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου», δίνοντας ένα υπόδειγμα για την ανάπτυξη του επαναστατικού Τύπου. Το πρώτο φύλλο κυκλοφόρησε την 1η Ιούνη του 1848. Ηταν καθημερινή πολιτική εφημερίδα. Αρχισυντάκτης της ήταν ο Καρλ Μαρξ. Κάτω από τον τίτλο υπήρχε η φράση: «Οργανο της δημοκρατίας».
Ηταν η εποχή της επανάστασης του 1848 στη Γαλλία που μέσα από την πείρα της η εργατική τάξη αρχίζει τα πρώτα σκιρτήματα αυτοτελούς δράσης που ωθεί στο ξέσπασμα, τον Ιούνη του 1848, προλεταριακής εξέγερσης. Η εφημερίδα αυτή ήταν ένα φλογερό πολιτικό όργανο για τα συμφέροντα του προλεταριάτου σε συνδυασμό με τη διάδοση της θεωρίας. Αυτό φανέρωναν τα άρθρα που έγραφαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς, όλη η ύλη της εφημερίδας, η υπεράσπιση της εξέγερσης των εργατών του Παρισιού. Επανάσταση ξέσπασε επίσης και στη Γερμανία. Η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» έκλεισε στις 19 του Μάη του 1849, όταν είχε επικρατήσει στη Γερμανία η αντεπανάσταση. Το τελευταίο της φύλλο (301ο) ήταν τυπωμένο ολόκληρο με κόκκινο μελάνι. Αποχαιρετώντας ο Μαρξ τους εργάτες της Κολωνίας γράφει από μέρους των συνεργατών της εφημερίδας πως «τελευταία τους λέξη θα είναι παντού και πάντοτε: Απελευθέρωση της εργατικής τάξης».
Με τη νίκη της αντεπανάστασης, ο Μαρξ παραπέμφθηκε σε δίκη και κατόπιν απελάθηκε από τη Γερμανία (Μάης 1849). Αρχικά πήγε στο Παρίσι αλλά απελάθηκε και από κει και πήγε στο Λονδίνο, όπου έμεινε ως το τέλος της ζωής του.
Στο μεγαλοφυές έργο του, «Το Κεφάλαιο», μελετώντας τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, αποκαλύπτει τις νομοτέλειές του και τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Απέδειξε ότι η ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής οδηγεί αντικειμενικά και αναπόφευκτα, δηλαδή νομοτελειακά, στον ανώτερο κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής, ότι ως τρόπος παραγωγής έχει ιστορικά όρια. Ενώ για την έρευνα και τη μελέτη του ακολούθησε τη διαλεκτική μέθοδο, αποδεικνύοντας, ταυτόχρονα, ότι οι νόμοι κίνησης της κοινωνίας είναι αντικειμενικοί, ανεξάρτητοι από τη θέληση των ανθρώπων, αλλά δρουν μέσω της δράσης των ανθρώπων.
Αυτή η ιστορικά ξεπερασμένη κοινωνία του καπιταλισμού εξελίσσεται σήμερα με βάση την κοσμοθεωρία του Μαρξ, όπως φάνηκε από την εποχή της Κομμούνας του Παρισιού, στα 1871, που η αστική τάξη περνούσε στην αντίδραση και ο Μαρξ έγραφε: «Κι όμως ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμη ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία. Αναγνωρίστηκε ακόμα και από τη μεγάλη μάζα της μεσαίας τάξης του Παρισιού - από τους μαγαζάτορες, τους βιοτέχνες, τους εμπόρους - εκτός μόνο από τους πλούσιους κεφαλαιοκράτες». («Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», σελ. 76, Εκδοσεις «Σύγχρονη Εποχή», 2000). Η Κομμούνα ήταν η νομοτελειακή επιβεβαίωση του μαρξισμού.
Σήμερα, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες οξύνονται στο έπακρο. Ο καπιταλισμός διέρχεται βαθύτατη καπιταλιστική οικονομική κρίση, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις και πάνω απ' όλα την πρώτη, την πιο σπουδαία, την εργατική δύναμη, και το φορέα της, την εργατική τάξη. Οι ιμπεριαλιστικοί άδικοι πόλεμοι βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Αντικειμενικά, τα ίδια τα θεμέλια του καπιταλισμού είναι ναρκοθετημένα. Η οικονομική κρίση αποκαλύπτει και τη ρεαλιστικότητα, την αναγκαιότητα, και τη δυνατότητα περάσματος στην ανώτερη κομμουνιστική κοινωνία.

Αναγκαιότητα της εποχής του

Το 1864 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η 1η Διεθνής, η «Διεθνής Ενωση των εργατών». Ο Μαρξ ήταν η ψυχή αυτής της οργάνωσης, ήταν εκείνος που έγραψε την πρώτη της «Διακήρυξη» καθώς και μια σειρά αποφάσεις, δηλώσεις και διακηρύξεις της. Ο Μαρξ, συνενώνοντας το εργατικό κίνημα των διαφόρων χωρών, σφυρηλάτησε μια ενιαία τακτική της προλεταριακής πάλης της εργατικής τάξης των διαφόρων χωρών.
Ο μαρξισμός ήταν ιστορική αναγκαιότητα της εποχής του καπιταλισμού. «Ολη η μεγαλοφυία του Μαρξ - έλεγε ο Λένιν - βρίσκεται στο ότι έδωσε απαντήσεις στα ερωτήματα που είχε ήδη θέσει η πρωτοπόρα σκέψη της ανθρωπότητας. Η διδασκαλία του γεννήθηκε σαν κατευθείαν κι άμεση συνέχιση της διδασκαλίας των πιο μεγάλων εκπροσώπων της φιλοσοφίας, της πολιτικής οικονομίας και του σοσιαλισμού» (Λένιν: «Για τον Καρλ Μαρξ και τη θεωρία του»).
«Οπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της οργανικής φύσης, λέει ο Ενγκελς, έτσι ο Μαρξ ανακάλυψε το νόμο της εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας: (...) Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ ανακάλυψε επίσης τον ειδικό νόμο κίνησης του σημερινού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της αστικής κοινωνίας που προέρχεται απ' αυτόν. Με την ανακάλυψη της υπεραξίας, φωτίστηκαν μεμιάς όλα, ενώ όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των σοσιαλιστών κριτικών, είχαν πλανηθεί στο σκοτάδι» (Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», Εκδόσεις «Γνώσεις», τόμ. 2, σελ. 188 - 189).
Ο Καρλ Μαρξ δεν ήταν μόνο ο μέγιστος θεωρητικός του προλεταριάτου. Ηταν ο ίδιος άνθρωπος της δράσης. «Ο Μαρξ, λέει ο Ενγκελς, ήταν προπάντων επαναστάτης. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με έναν οποιονδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά τη συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι» (Μαρξ - Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», Εκδόσεις «Γνώσεις», τόμ. 2, σελ. 189).
Ο ίδιος ο Μαρξ έγραψε: «Ο,τι καινούριο έκανα εγώ ήταν για να αποδείξω:
1. Οτι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς με ορισμένες φάσεις ανάπτυξης της παραγωγής,
2. ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου,
3. ότι η ίδια αυτή η δικτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μια αταξική κοινωνία» (Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», τ. 1, σελ. 530).