Επίθεση εναντίον απεργών καταγγέλουν οι εμποροϋπάλληλοι

Επίθεση εναντίον απεργών καταγγέλουν οι εμποροϋπάλληλοι

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας καταγγέλλει την τρομοκρατική επίθεση "γνωστών αγνώστων" εναντίον εργαζομένων απεργών, την Κυριακή 27/12/2015, στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ.

Οι συνάδελφοι απεργούσαν ενάντια στην κατάργηση της Κυριακής αργίας, και ενώ μοίραζαν ανακοίνωση στον ΙΑΝΟ, δέχτηκαν λεκτική και κυριολεκτική επίθεση, με αποτέλεσμα ένας απεργός να μεταφερθεί στο νοσοκομείο από χτύπημα στο κεφάλι με μπουκάλι. 

Η επίθεση αυτή προφανώς έχει πολλαπλούς στόχους και συνδέεται με την εργοδοτική τρομοκρατία, με την απαγόρευση ουσιαστικά της συνδικαλιστικής δράσης (η κυβέρνηση ετοιμάζει να νομοθετήσει αντισυνδικαλιστικό νόμο) αλλά και με το "μήνυμα" που θέλει να στείλει η εργοδοσία ότι υπερασπίζεται τα κέρδη της λυσσαλέα και με οποιοδήποτε κόστος.

Καλούμε τους εργαζόμενους του κλάδου, να συσπειρωθούν στα σωματεία τους και να σπάσουν την τρομοκρατία με συλλογική δράση. 

ΤΟ Δ.Σ.

Άσυλο

 Άσυλο
Το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό.
Κι η οργανωμένη πρωτοπορία είναι το κόμμα του λαού.
Αλλά η οργάνωση δεν είναι άσυλο. Κι ας έχει μια ιντριγκαδόρικη, εξωτερική ομοιότητα με το ακαδημαϊκό «άβατο», που προσπαθούν να το βάλουν στο χέρι και να το αλώσουν οι εταιρίες κι οι κρατικοί μηχανισμοί, επίσημοι κι ανεπίσημοι.
Τι γίνεται όμως όταν η οργάνωση καλείται να επιτελέσει και τέτοιες λειτουργίες, όχι φοιτητικού αλλά διαφορετικού ασύλου;

Εδώ υπάρχουν δύο αντιφατικές τάσεις που πρέπει να διακρίνουμε.
Από τη μια πλευρά, η κρίση έρχεται να οξύνει απότομα τα προσωπικά προβλήματα και τα αδιέξοδα του καθενός, οδηγεί στην περιπλοκή τους και σε ακραίες εκδηλώσεις τους. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστους τους σφους και γενικά οποιοδήποτε ζωντανό οργανισμό δε λειτουργεί σε ένα κλειστό, προστατευόμενο περιβάλλον (γυάλα), για να αποκοπεί από την κοινωνική πραγματικότητα.

Η μαζική και χρόνια ανεργία πχ ρίχνει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση του άνεργου, μπορεί να τον οδηγήσει στην παραίτηση και την απάθεια, σε ένα είδος άρνησης και χειμερίας νάρκης, να του απομυζήσει κάθε όρεξη για δράση, κινητοποίηση, για ζωή εν γένει. Πολλοί σφοι (και όχι μόνο) εσωτερικεύουν μάλιστα τις ενοχές που τους φορτώνει το σύστημα κι η κυρίαρχη λογική για την κατάστασή τους, νιώθοντας ότι είναι άχρηστοι και γι’ αυτό δε βρίσκουν δουλειά. Το αποτέλεσμα είναι ότι χάνουν σταδιακά την επαφή με τους υπόλοιπους, κλείνονται στο καβούκι τους, δεν απαντάν στο τηλέφωνο και το ρίχνουν στην ταβανοθεραπεία, καρφώνοντας όλη μέρα έναν τοίχο με το βλέμμα τους, να συμβολίζει το αδιέξοδό τους.

Κι εδώ παίζει καθοριστικό ρόλο η λειτουργία της οργάνωσης, οι σχέσεις των μελών της, κατά πόσο είναι τυπικές και επιφανειακές, ίσα-ίσα για να βγαίνει η καθημερινά δουλειά και τα πρακτικά καθήκοντα, εξορμήσεις, πορείες, συσκέψεις, αφισοκολλήσεις, κτλ, και η ζωή συνεχίζεται. Ή αν είναι πράγματι συντροφικές, προσφέροντας έτσι ένα πολύτιμο στήριγμα, ένα αποκούμπι και μια διέξοδο.

Είναι κριτήριο τι θα κάνει και πώς μπορεί να βοηθήσει η οργάνωση κάθε σύντροφο που βρίσκεται σε τέτοια θέση και προπαντός πώς θα χειριστεί την όλη κατάσταση, αν θα το κάνει με όρους «φιλανθρωπίας» και «οίκτου» (μερικές φορές δε μετράει μόνο η πρόθεση αλλά και τι φαίνεται, πώς βγαίνει τα έξω). Το βασικό είναι να καταλάβει ο σφος που έχει ένα πρόβλημα πώς πρέπει να διαχειριστεί το στίγμα του «προβληματικού» και ότι ειδικά σε περιόδους κρίσης, δεν έχει τίποτα απολύτως να ντρέπεται, γιατί η περίπτωσή του δεν είναι μεμονωμένη εξαίρεση αλλά κανόνας, είναι ιδιαίτερη ως προς τον τρόπο εκδήλωσης στο κάθε άτομο ξεχωριστά, αλλά όχι ως προς τα αίτια που το γεννούν.

Όπως λέει κι ένας στίχος, άλλωστε:
Σε μια κοινωνία που τρελαίνει τους ανθρώπους
Όλοι μας είμαστε το κατά δύναμιν ψυχασθενείς
Κι από μια άποψη, ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστείς ένα πρόβλημα (ασφαλώς αφού βρεις πρώτα το θάρρος να το παραδεχτείς και να το αντιμετωπίσεις) είναι η παρέα και η συλλογικότητα, η συντροφιά με άτομα που εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος με εσένα και σου προσφέρουν κάτι σαν δωρεάν ψυχοθεραπεία. Και πάνω απ’ όλα η δράση, που δε σε αφήνει να πέσεις σε ψυχολογικό τέλμα και καθορίζει αποφασιστικά πολλά δεδομένα (βλ/ και θεωρία της κυρίαρχης δραστηριότητας στην πρωτοπόρα σοβιετική ψυχολογία).

Ποια είναι όμως η άλλη όψη του νομίσματος;
Ότι η οργάνωση δεν είναι ίδρυμα. Κατά συνέπεια πρέπει να απορρίψουμε τον ιδρυματισμό, δηλ μια ιδιότυπα κατάσταση, όπου κάποιος νιώθει άνετα μόνο σε ένα συγκεκριμένο, οικείο περιβάλλον και δεν μπορεί να λειτουργήσει εκτός αυτού, προτιμά να μην αποχωρίζεται την ασφάλεια που του προσφέρει κι αναπτύσσει μια εσωστρέφεια, που το βοηθά να αποφεύγει την πραγματικότητα, αλλά είναι ελάχιστα ωφέλιμη εφόσον θέλει να την αλλάξει επαναστατικά. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να βγαίνει διαρκώς από τα γραφεία, να έρθει αντιμέτωπος με τον κοινωνικό περίγυρο και τις κυρίαρχες προκαταλήψεις του, κι όχι μόνο με τους δεκτικούς και καλοπροαίρετους συνομιλητές που συναντά στο περιβάλλον της οργάνωσης.

Μια άλλη όψη του παραπάνω φαινομένου μπορεί να είναι κάποιοι σφοι κυρίως στη νεολαία και ιδιαίτερα τη σπουδάζουσα, που καταλήγουν να γεμίζουν το βαθύτερο υπαρξιακό τους κενό με τις δουλειές και τις χρεώσεις της οργάνωσης, για να ξεγελάνε τον εαυτό τους, την έλλειψη ενδιαφερόντων και κοινωνικών επαφών, να νιώθουν χρήσιμοι και σημαντικοί, βρίσκοντας μια αναγνώριση που δεν είχαν στην κανονική τους ζωή, από την οποία όμως έχουν φροντίσει επιμελώς να αποκοπούν, χάνοντας έτσι τον παλμό της κοινωνίας και αποκτώντας για αυτήν μια στρεβλή, αφηρημένη εικόνα ενός εξωτερικού παρατηρητή.

Η πραγματική ζωή είναι προφανώς πολύ σύνθετη, για να μας παρουσιάσει τα πράγματα και τα φαινόμενα σε καθαρή μορφή, ξεχωριστά το ένα από το άλλο, τις θετικές πλευρές από τις αρνητικές. Συνεπώς η απαιτούμενη εγρήγορση κι επαγρύπνηση αποκτά και μια άλλη διάσταση, που δε στρέφεται άμεσα ενάντια στον ταξικό εχθρό και τους πολιτικούς μας αντιπάλους, που μας επιβουλεύονται, αλλά ως ένα βαθμό σε εμάς τους ίδιους και τα κατάλοιπα που κουβαλάμε. Αφορά με άλλα λόγια το διαρκές στοίχημα να μάθουμε πώς να συνδυάζουμε τον εαυτό μας με το σύνολο, το άτομο με τη συλλογικότητα, με τρόπο που να συμβάλλει διαλεκτικά στην ανάδειξη και των δύο πόλων, του ενός μέσα από τον άλλο.


Υγ: Οι παραπάνω σκέψεις ήρθαν στην επιφάνεια (κι ακολούθως στην οθόνη), με αφορμή το διάβασμα του μυθιστορήματος «στη ρίζα του αετού», όπου η συγγραφέας (Βαγγελιώ Καρακατσάνη) καταπιάνεται με το πολύ ενδιαφέρον ζήτημα του κοινωνικού στίγματος για την ψυχική νόσο και την αντιμετώπισή του.
Πεντάλεπτη τοποθέτηση από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

"Το μισό του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 0,7% του πληθυσμού" του Μιχάλη Γιαννεσκή

 "Το μισό του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 0,7% του πληθυσμού" του Μιχάλη Γιαννεσκή

Οι ετήσιες Εκθέσεις Διεθνούς Πλούτου (Global Wealth Reports) του Ινστιτούτου Έρευνας της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse περιέχουν πολλά διαφωτιστικά στοιχεία για τον παγκόσμιο πλούτο

 Τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι η κατανομή του διεθνούς πλούτου γίνεται ολοένα και πιο ανισομερής και, παρά την οικονομική κρίση, οι εκατομμυριούχοι αυξάνουν τον πλούτο τους.

Σύμφωνα με την έκθεση της τράπεζας για το 2015, περίπου ο μισός πλούτος της υφηλίου (το 45,2%) ανήκει στους εκατομμυριούχους, οι οποίοι αποτελούν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Στη δεύτερη θέση βρίσκονται τα εύπορα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν το 7,3% του πληθυσμού και κατέχουν περίπου 40% του πλούτου.

Οι υπόλοιποι κάτοικοι της υφηλίου, το 92%, κατέχουν μόνο το 15,4% του πλούτου, και η πλειοψηφία από αυτούς, το 71%, κατέχει μόλις 3% του παγκόσμιου πλούτου.


Μια σύγκριση της φετινής έκθεσης με τις παρόμοιες εκθέσεις της τράπεζας για προηγούμενα χρόνια προσφέρει αποκαλυπτικά συμπεράσματα. Κατά την περίοδο 2010-2015, η περιουσία των εκατομμυριούχων σε δολάρια αυξήθηκε κατά 60%, και το ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου που κατέχουν ανέβηκε κατά περίπου 10%. Σε αντίθεση, η περιουσία των πτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων (του 71% του πληθυσμού) σε δολάρια μειώθηκε κατά την ίδια περίοδο κατά 10%.
Κερδισμένοι από την ανακατανομή του πλούτου βγαίνουν κυρίως οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι, των οποίων η περιουσία αυξήθηκε φέτος κατά 6-7% σε σύγκριση με το 2014, ενώ αντίθετα η περιουσία των Ελλήνων μειώθηκε κατά 17%, των Τούρκων κατά 21%, των Ρώσων κατά 38%, και των Ουκρανών κατά 41%.


Παρόλο που οι εκθέσεις της Credit Suisse συμπεριλαμβάνουν στους υπολογισμούς τους στοιχεία πλασματικού πλούτου, η μεθοδολογία που χρησιμοποιείται για όλα τα χρόνια είναι παρόμοια και οι συγκρίσεις είναι ενδεικτικές. Το αναμφισβήτητο συμπέρασμα των εκθέσεων είναι ότι η οικονομική κρίση έχει ευνοήσει τους εκατομμυριούχους, ενώ αντίθετα τα κοινωνικά στρώματα με χαμηλά εισοδήματα έχουν επωμιστεί τις αρνητικές επιπτώσεις της.
Οι εικασίες των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων περί διάχυσης του πλούτου προς τα κάτω μέσω των μηχανισμών της διεθνούς αγοράς (το λεγόμενο trickle down effect) διαψεύδονται παντελώς από τα στοιχεία που οι ομοϊδεάτες τους παρουσιάζουν, καθότι αυτά δείχνουν ότι στην πράξη οι μηχανισμοί δουλεύουν αντίθετα, και η διάχυση του πλούτου γίνεται προς τα πάνω, προς τα πλουσιότερα κοινωνικά στρώματα.

tvxs

Αναρτήθηκε απο Faretra

«Μπαρουταποθήκη» διαρκείας

«Μπαρουταποθήκη» διαρκείας

Ενα νέο «φιτίλι» στην «μπαρουταποθήκη» της ευρύτερης Μέσης Ανατολής βάζει η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης Σαουδικής Αραβίας και Ιράν από το περασμένο Σάββατο, μετά την εκτέλεση καταδικασμένων για τρομοκρατία, ανάμεσά τους και του σιίτη κληρικού Νιμρ αλ Νιμρ, κάτι που εξόργισε το επίσης σιιτικό Ιράν. Και οι δύο αυτές χώρες είναι ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται και στη σύγκρουση στη Συρία. Η πρώτη στήριξε ανοιχτά, μαζί με άλλους ιμπεριαλιστές και εξόπλισε και χρηματοδότησε τους εγκληματίες του «Ισλαμικού Κράτους», που τώρα υποτίθεται ότι πολεμάει, και η δεύτερη στηρίζει την κυβέρνηση Ασαντ και έχει συμμαχία με τη Ρωσία και το Ιράκ ενάντια στο «ΙΚ». Επίσης, Ιράν και Σ. Αραβία ήδη αντιπαρατίθενται στην Υεμένη με το πρώτο να υποστηρίζει τους σιίτες «Χούτι» και τη δεύτερη τους σουνίτες που κυβερνάνε τη χώρα. Οσο και αν η αντιπαράθεση παρουσιάζεται ως διαθρησκευτική διαμάχη (από το γνωστό σχίσμα στο Ισλάμ ανάμεσα στους σουνίτες, που είναι πλειοψηφία 80% - 90%, και τους σιίτες), στην πραγματικότητα πρόκειται για γεωστρατηγική σύγκρουση και αφορά επιχειρηματικά συμφέροντα.

***

Από τις αντιδράσεις που καταγράφονται, μετά την πυρπόληση τμήματος της σαουδαραβικής πρεσβείας στην Τεχεράνη και προξενικών γραφείων, η Σαουδική Αραβία ανακοίνωσε τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ιράν, αυξάνει τη στρατιωτική επιφυλακή και απείλησε ότι δεν θα ανεχτεί την «εμπλοκή του Ιράν στις αραβικές υποθέσεις». Ακολούθησαν το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που υποβάθμισαν τη διπλωματική τους αντιπροσωπεία. Ισες αποστάσεις ουσιαστικά κράτησαν η ΕΕ και οι ΗΠΑ, ζητώντας να υπάρξει «ηρεμία και να διευθετηθεί η κρίση». Μάλιστα, η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι, συνέδεσε την αποκλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες με τη διαδικασία της υποτίθεται «πολιτικής λύσης στη Συρία». Οι ΗΠΑ, επίσης, δεν φαίνεται να επικροτούν τη στάση της συμμάχου τους Σαουδικής Αραβίας, σε μια περίοδο που επιδιώκουν να προχωρήσουν τις μπίζνες με την ιρανική πλευρά μετά τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα. Είναι φανερό ότι η προσέγγιση αυτή ενόχλησε σφόδρα ανταγωνιστικές δυνάμεις στην περιοχή, πρωτίστως τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και το Ισραήλ. Η Ρωσία, δε, από την πλευρά της, δηλώνει έτοιμη να διαμεσολαβήσει για να τα βρουν οι Σαουδάραβες με τους Ιρανούς.
Πάντως, η κίνηση της Σαουδικής Αραβίας, να εκτελέσει αντιπάλους της και ιδιαίτερα τον εν λόγω κληρικό, φαίνεται ότι αποσκοπεί και στο να προκαλέσει και να φέρει αναδιατάξεις και στις συμμαχίες στην περιοχή. Αλλωστε, η Σαουδική Αραβία τον περασμένο μόλις Δεκέμβρη ανακοίνωσε τη συγκρότηση του λεγόμενου «αραβικού αντιτρομοκρατικού συνασπισμού» παράλληλα με τον «διεθνή συνασπισμό» όπου ηγούνται οι ΗΠΑ, ενώ η σφαγή στην Υεμένη συνεχίζεται καθημερινά, παρότι ελάχιστες είναι οι πληροφορίες που βγαίνουν στα διεθνή αστικά ΜΜΕ.

***

Στο ευρύτερο παζλ της αντιπαράθεσης στην περιοχή, περιλαμβάνεται η κλιμάκωση του πολέμου του τουρκικού κράτους ενάντια στον κουρδικό πληθυσμό στα ανατολικά της χώρας. Οι συγκρούσεις γενικεύονται όλο και περισσότερο. Σε δεκάδες πόλεις έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία, ενώ την ίδια ώρα το κυβερνών κόμμα του Ερντογάν επιχειρεί ουσιαστικά να θέσει εκτός του πολιτικού σκηνικού το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών. Πρόκειται για μια σοσιαλδημοκρατική αστική φιλοκουρδική δύναμη που έχει την υποστήριξη και δυνάμεων της ΕΕ, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις. Η Τουρκία, επίσης, εντείνει τις προκλήσεις και με την Ελλάδα, αμφισβητώντας κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, όπως η πρόσφατη οδηγία (ΝΟΤΑΜ) δέσμευσης για ασκήσεις μιας μεγάλης περιοχής που περιλαμβάνει και το Καστελόριζο.
Ενα ακόμα στοιχείο που πυροδοτεί μεγαλύτερη ένταση στην περιοχή είναι και η επιθετικότητα του Ισραήλ, που κλιμακώνει την κατοχή και τους εποικισμούς στα Παλαιστινιακά Εδάφη, υπονομεύοντας τις όποιες διαπραγματεύσεις και αντιδρά στις προσπάθειες της Παλαιστινιακής Αρχής να αναγνωριστεί ως κυρίαρχο κράτος. Ταυτόχρονα, το Ισραήλ συνεχίζει τις προκλήσεις και με το γειτονικό Λίβανο, ενώ η εμπλοκή του στη Συρία για την ανατροπή της κυβέρνησης Ασαντ είναι επίσης καταγεγραμμένη από την αρχή της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.

***

Μέσα σε αυτό το κουβάρι των εξελίξεων, η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ευθυγραμμισμένη με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό ισχυρίζεται ότι θα αποτελέσει «γέφυρα» συμφιλίωσης, ότι μπορεί να έχει καλές σχέσεις με όλους και δήθεν να αποτελεί «παράγοντα σταθερότητας». Προβάλλοντας υποκριτικές διακηρύξεις για αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους κάποτε στο ...μέλλον και όταν το επιτρέψουν οι διεθνείς συνθήκες, επί του πρακτέου εμβαθύνει τις σχέσεις με το κράτος - θύτη της περιοχής μέσα από τον άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ. Επίσης, είναι απολύτως διαθέσιμη για περαιτέρω εμπλοκή στην επέμβαση στη Συρία. Η πολιτική αυτή εμπλέκει και το λαό μας βαθύτερα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που εντείνονται με διάφορα προσχήματα (πότε η αντιμετώπιση αυταρχικών καθεστώτων, πότε της τρομοκρατίας) και εκφράζει τη «δίψα» του κεφαλαίου για έλεγχο των αγορών, των πηγών Ενέργειας, των δρόμων μεταφοράς της, τις σφαίρες επιρροής. Οσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν οι λαοί και οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του και τις διεθνείς συμμαχίες του, τόσο το καλύτερο γι' αυτούς.

Χτυπάει τους πάντες

Χτυπάει τους πάντες

Το σχέδιο της συγκυβέρνησης για το Ασφαλιστικό, που παρουσίασε χτες ο υπουργός Εργασίας και διέρρευσε στον Τύπο, συνιστά εφιαλτικό σενάριο για τους σημερινούς και τους μελλοντικούς συνταξιούχους.
Με δεδομένο, μάλιστα, ότι πάντα μετά τη διαπραγμάτευση τα νομοθετήματα στα οποία καταλήγουν είναι χειρότερα από την αρχική τους εκδοχή, αυτό που θα δούμε ως νομοσχέδιο στα τέλη Γενάρη - σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα της κυβέρνησης - θα είναι όλεθρος για τα ασφαλιστικά δικαιώματα που έχουν απομείνει και τις συντάξεις.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Σύμφωνα με τα πλέον αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, αυτό που παρουσιάζεται τώρα ως παρέμβαση στο Ασφαλιστικό είναι μέρος μόνο της «δομικής μεταρρύθμισης» που σχεδιάζει η κυβέρνηση μέσα στα επόμενα χρόνια, που σημαίνει ότι παραμένει ορθάνοιχτος ο δρόμος για παραπέρα ανατροπές.
Αυτόν το δρόμο μόνο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα με την πάλη και τη συμμαχία τους μπορούν να τον φράξουν, να εμποδίσουν αυτά και τα επόμενα αντιασφαλιστικά μέτρα. Από αυτή τη σκοπιά, η κήρυξη νέας απεργίας και η μάχη για την επιτυχία της είναι επιβεβλημένες.
Το αντιασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης πλήττει παλιούς και νέους συνταξιούχους. Με τον επανυπολογισμό των συντάξεων και την εφαρμογή ενιαίων κριτηρίων για όλους, θα μειωθούν κι άλλο οι αποδοχές των συνταξιούχων, πρόσθετα στις τεράστιες μειώσεις που έχουν ήδη υποστεί.
Αυτή είναι, άλλωστε, και μια από τις μεγαλύτερες προσφορές του ΣΥΡΙΖΑ στην εργοδοσία και στο σύστημα: Με τη μεταρρύθμιση που προωθεί, νομιμοποιεί τις περικοπές που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια και κλείνει κάθε συζήτηση από τη σκοπιά του κεφαλαίου και του κράτους για ανάκτηση των αιματηρών απωλειών που είχαν οι συνταξιούχοι από το 2009.
Επιβεβαιώνεται, επίσης, ότι κάθε επόμενη «μεταρρύθμιση» του Ασφαλιστικού κάνει το σύστημα χειρότερο για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. Ο νόμος Λοβέρδου - Κουτρουμάνη, τον οποίο και σήμερα υπερασπίζεται το ΠΑΣΟΚ, «έσπασε» τη σύνταξη στα δύο και με τα κριτήρια αναπλήρωσης οδηγούσε σε χαμηλότερες συντάξεις σε σχέση με το προηγούμενο σύστημα.
Τώρα, το σχέδιο της κυβέρνησης αξιοποιεί τα «κεκτημένα» του προηγούμενου νόμου και, μεταβάλλοντας κρίσιμους συντελεστές στον υπολογισμό των συντάξεων, τις σπρώχνει ακόμα πιο κάτω. Κάπως έτσι, η διεύρυνση των επαγγελματικών Ταμείων και της ιδιωτικής Ασφάλισης θα προκύψει περίπου σαν φυσική εξέλιξη, αφού το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει και τα κοράκια καραδοκούν.
Νέο πλήγμα θα υποστούν συνολικά οι ασφαλισμένοι, ανεξάρτητα από τη χρονική απόσταση που τους χωρίζει από τη σύνταξη. Ιδιαίτερα οι μικρομεσαίοι αγρότες θα δουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές να τριπλασιάζονται, ενώ και στα επικουρικά αυξάνεται η εισφορά των εργαζομένων κατά μισή μονάδα, χωρίς ωστόσο να αποτρέπονται κι άλλες μειώσεις στις σημερινές συντάξεις.
Η παραπέρα ενοποίηση των Ταμείων θα φέρει και εξομοίωση προς τα κάτω συνολικά των παροχών σε Υγεία - περίθαλψη - φάρμακο.
Να, λοιπόν, πώς αποκαθίσταται η «δικαιοσύνη» που λέει η κυβέρνηση: Με το «τράβηγμα» όλων προς τα κάτω. Να πώς εξασφαλίζεται η «βιωσιμότητα» του συστήματος, που όλοι την επικαλούνται: Με την ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση συντάξεων και παροχών, με την αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων, με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης που έκανε ήδη η κυβέρνηση για μεγάλες κατηγορίες ασφαλισμένων.
Τώρα είναι η ώρα να καταγραφούν η ετοιμότητα και η αποφασιστικότητα των εργαζομένων να αντιδράσουν αγωνιστικά, προτάσσοντας το αίτημα για καμιά νέα μείωση, αλλά ανάκτηση των απωλειών, κάλυψη των σύγχρονων αναγκών. Αυτόν τον αγώνα καλεί το ΠΑΜΕ σωματεία και εργαζόμενους να οργανώσουν, με νέα πανεργατική πανελλαδική απεργία.