Η σύγχρονη εργατική τάξη και το κίνημά της

– Μέρος 2ο

Η συνέχεια από το 1ο Μέρος του άρθρου:
«Η σύγχρονη εργατική τάξη και το κίνημά της»

Για την πληρέστερη κατανόηση της μεθοδολογίας, με την οποία γίνεται από το μαρξισμό ο διαχωρισμός της αστικής κοινωνίας στο σύνολό της σε τάξεις, είναι απαραίτητο να αναφέρουμε τον κλασικό ορισμό που έδωσε ο Λένιν [5] για τις τάξεις:

«Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τη θέση που κατέχουν μέσα σε ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τη σχέση τους (στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη σε νόμους) προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν κι από το μέγεθος αυτής της μερίδας.

Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλειά της άλλης χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ’ ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας.»

Ανακεφαλαιώνοντας, η εργατική τάξη είναι ενιαία κοινωνική δύναμη, λόγω του ότι στερείται ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και είναι αναγκασμένη να πουλάει την εργατική της δύναμη, αποτελείται όμως από διάφορα τμήματα, όπως:

Το Βιομηχανικό προλεταριάτο, το προλεταριάτο του Eμπορίου, ο Eφεδρικός στρατός (Άνεργοι), οι Εργάτες γης κλπ.

Τα μεσαία στρώματα

Η αστική κοινωνία φυσικά δεν αποτελείται μόνο από την αστική και την εργατική τάξη. Ανάμεσά τους υπάρχουν τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι ενώ κατέχουν μέσα παραγωγής, αυτά δεν είναι αναπτυγμένα σε τέτοιο επίπεδο, ώστε το αποτέλεσμα της κάθε ξεχωριστής εργασίας να ενσωματώνεται στο παραγόμενο προϊόν.

Δηλαδή δε χρησιμοποιούν ξένη μισθωτή εργασία ή τη χρησιμοποιούν σε πολύ περιορισμένη έκταση και κυρίως με συνεργατική μορφή.

Ετσι κατέχουν ενδιάμεση θέση μεταξύ της αστικής και εργατικής τάξης. Στον καπιταλισμό κυριαρχεί η τάση απαλλοτρίωσης των άμεσων παραγωγών από τα μέσα παραγωγής που διαθέτουν. Κυριαρχεί η τάση επαναστατικοποίησης των μέσων παραγωγής, δηλαδή η αντικατάσταση των μέσων παραγωγής με νέα τεχνολογικά εκσυγχρονισμένα, τα οποία συγκεντρώνουν την παραγωγή και το εργατικό δυναμικό, κάνουν κοινωνική την παραγωγή.

Με άλλα λόγια κυριαρχεί η τάση καταστροφής του ανεξάρτητου παραγωγού. Συμπληρωματικό στοιχείο αυτής της διαδικασίας είναι και η τάση αναπαραγωγής των μεσαίων στρωμάτων σε νέους παραγωγικούς κλάδους ή η διατήρησή τους σε υπηρεσίες (ανταλλαγή εισοδήματος με εισόδημα), όπου ακόμα δεν έχει επεκταθεί η καπιταλιστική σχέση και οργάνωση,

π.χ. διάφορες κατηγορίες αυτοαπασχολούμενων, όπως φυσιοθεραπευτές, αυτοαπασχολούμενοι σε υπηρεσίες internet κ.ά.

Ανάλογα με τον αριθμό απασχόλησης ξένης μισθωτής εργασίας και το ύψος του εισοδήματός τους άλλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων βρίσκονται πιο κοντά στην εργατική τάξη και άλλα προσεγγίζουν την αστική τάξη. Τα στρώματα αυτά κοινωνικά ταλαντεύονται ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη.

Οι θεωρίες για το τέλος της Εργατικής Τάξης

Η αστική απολογητική αλλά και ο οπορτουνισμός εδώ και δεκαετίες επιχειρούν να πείσουν τους εργαζόμενους, με διάφορες αφορμές και κυρίως με την εισαγωγή νέων επιστημονικών επιτευγμάτων και νέων τεχνολογιών στην παραγωγή, ότι συντελείται η μετάβαση σε μια «μετακαπιταλιστική κοινωνία».

Μια από τις θεωρίες είναι αυτή της «μεταβιομηχανικής κοινωνίας». Η θεωρία περί «μεταβιομηχανικής κοινωνίας» εμφανίζεται με πολλές παραλλαγές [6] και έχει ως κύριο στοιχείο ότι χαρακτηρίζει την κοινωνία με κριτήριο το τεχνολογικό επίπεδο των μέσων παραγωγής κι όχι τις σχέσεις παραγωγής.

Επίσης ταυτίζει λανθασμένα τη βιομηχανία με τον τομέα της «μεταποίησης». Θεωρεί ως εργατική τάξη μόνο εκείνο το τμήμα της που εργάζεται χειρωνακτικά ή που εργάζεται στη μεταποίηση, ενώ τα άλλα τμήματά της,

όπως π.χ. μισθωτούς επιστήμονες που δεν κατέχουν διευθυντική θέση και πληρούν τα λενινιστικά κριτήρια ένταξης στην εργατική τάξη, τα εντάσσει στα μεσαία στρώματα.

Αξιοποιεί το αντικειμενικό γεγονός ότι με την καπιταλιστική εξέλιξη φθίνει το ποσοστό της εργατικής δύναμης στη μεταποίηση ως ποσοστό του συνολικού εργατικού δυναμικού, αλλά και του προϊόντος της μεταποίησης υπολογιζόμενο σε αξίες ως ποσοστό στο σύνολο του ΑΕΠ.

Η μαρξιστική άποψη θεωρεί ως βιομηχανικό κάθε κλάδο της κοινωνικής παραγωγής όπου παράγεται αξία και επομένως υπεραξία, π.χ. της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών, που η αστική στατιστική τούς κατατάσσει στις υπηρεσίες.

Ο Μαρξ, στο έργο του «Το Κεφάλαιο», αναφέρει ότι τα όρια της βιομηχανικής δραστηριότητας στον καπιταλισμό είναι σαφώς ευρύτερα από αυτά των παραδοσιακών κλάδων της «μεταποίησης» που περιλαμβάνει η αστική στατιστική.

Στο 2ο τόμο του «Κεφαλαίου» αναφέρεται ότι:

«Υπάρχουν όμως αυτοτελείς κλάδοι της βιομηχανίας, όπου το προϊόν του προτσές παραγωγής δεν είναι ένα καινούργιο υλικό προϊόν, δεν είναι εμπόρευμα. Οικονομική σπουδαιότητα ανάμεσα σ’ αυτούς έχει μόνο η βιομηχανία μεταφορών εμπορευμάτων και ανθρώπων είτε πρόκειται απλώς για διαβίβαση πληροφοριών, επιστολών, τηλεγραφημάτων κλπ. […] Εκείνο που πουλάει η βιομηχανία μεταφορών είναι αυτή η ίδια η μετακίνηση […]

Το ωφέλιμο αποτέλεσμα είναι καταναλώσιμο μόνο στη διάρκεια του προτσές παραγωγής, το αποτέλεσμα αυτό δεν υπάρχει σαν ένα αντικείμενο χρήσης διαφορετικό απ’ αυτό το προτσές […]

Η ανταλλακτική όμως αξία αυτού του ωφέλιμου αποτελέσματος καθορίζεται όπως και η ανταλλακτική αξία των στοιχείων παραγωγής που έχουν καταναλωθεί σ’ αυτό (εργατική δύναμη και μέσα παραγωγής) συν την υπεραξία που έχει δημιουργηθεί από την υπερεργασία των εργατών που εργάζονται στη βιομηχανία μεταφορών […]

Το βιομηχανικό κεφάλαιο είναι ο μοναδικός τρόπος ύπαρξης του κεφαλαίου, όπου λειτουργία του κεφαλαίου δεν είναι μόνο η ιδιοποίηση υπεραξίας ή υπερπροϊόντος αλλά ταυτόχρονα και η δημιουργία τους.»  [7]

Οπως είναι φυσικό, οι κλάδοι της παραγωγικής δραστηριότητας που διαχωρίζονται με βάση την παραγωγή διαφορετικών αξιών χρήσης εξελίσσονται και μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου.

Κλάδοι όπως η πληροφορική και οι τηλεπικοινωνίες γνωρίζουν ραγδαία ανάπτυξη τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Ομως η βιομηχανική συγκέντρωση δεν ταυτίζεται με την πορεία συγκεκριμένων κλάδων που ανθίζουν ή φθίνουν.

Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία πληροφορικής, βιομηχανία τηλεπικοινωνιών.

Ανεξάρτητα εάν η εν λόγω περίπτωση αφορά την παραγωγή νέων υλικών προϊόντων, τη διαβίβαση πληροφοριών ή τη μετακίνηση εμπορευμάτων, σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει κεφαλαιοκρατική σχέση, εκμετάλλευση μισθωτής εργασίας για παραγωγή αξίας και υπεραξίας.

Επομένως σε αυτούς τους τομείς η μισθωτή εργατική δύναμη, δηλαδή η εργατική τάξη, είναι η βασική παραγωγική δύναμη.

Επίσης θα πρέπει να συνυπολογίσουμε την επίδραση της καπιταλιστικοποίησης της αγροτικής παραγωγής στην αύξηση της εργατικής τάξης, τη διεύρυνσή της με εργάτες γης.

Πρόκειται για ένα αναπτυσσόμενο τμήμα της εργατικής τάξης που στην Ελλάδα δεν καταγράφεται στατιστικά, γιατί περιλαμβάνει κυρίως «παράνομους» οικονομικούς μετανάστες.

Αλλη παραλλαγμένη της προηγούμενης θεωρίας είναι αυτή που αναφέρεται στο «τέλος» της εργατικής τάξης. [8]

Εκτός από το παραπάνω επιχείρημα της συρρίκνωσης της εργατικής τάξης στη μεταποίηση, ως επιχείρημα χρησιμοποιεί την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου των μισθωτών, τη συγκυριακή αύξηση των εισοδημάτων τους με το μοίρασμα μετοχών (ιδιαίτερα κατά τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης κρατικών επιχειρήσεων).

Χρησιμοποιώντας ενιαία τα λενινιστικά κριτήρια στην ανάλυση μιας σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας διαπιστώνεται η διεύρυνση της εργατικής τάξης σε απόλυτους αριθμούς κι ως ποσοστό στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό.

Διαπιστώνεται επίσης και η διεύρυνση των εσωτερικών διαφορών της, όπως «μπλε – άσπρα κολάρα», «ειδικευμένοι – ανειδίκευτοι», «υψηλόμισθοι – χαμηλόμισθοι», «εργαζόμενοι – άνεργοι» με συλλογικές συμβάσεις ή με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις.

Οι διαφορές αξιοποιούνται από την αστική τάξη με στόχο να διασπάται η ενότητα της εργατικής τάξης και να διευκολύνεται η ενσωμάτωσή της στο σύστημα.

Οι μισθωτοί εργαζόμενοι στην Ελλάδα το 2007 (Ροβεσπ.: Στοιχεία ακριβώς πριν από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης) ξεπέρασαν τα 2,8 εκατομμύρια, αυξανόμενοι κατά 800 χιλιάδες την τελευταία δεκαετία.

Οι μισθωτοί αποτελούν περίπου το 65% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του ανήκει στην εργατική τάξη.

Η αύξηση του ποσοστού της μισθωτής εργασίας στο διάστημα 1981-2007 δείχνει ότι όχι μόνο δεν εξαφανίζεται η εργατική τάξη στη χώρα μας, αλλά αντίθετα διευρύνεται και αυξάνει ο βαθμός συγκέντρωσής της γιατί βαθαίνει ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας.

Ανακεφαλαιώνοντας, η εργατική τάξη αποτελεί την κύρια και ολοένα αναπτυσσόμενη παραγωγική δύναμη.

Οι εργαζόμενοι που είναι υποχρεωμένοι να ζουν πουλώντας την εργατική τους δύναμη, που είναι στερημένοι από την κατοχή μέσων παραγωγής και ύπαρξης, που αμείβονται με τη μορφή μισθού ή ημερομισθίου, που έχουν εκτελεστικό ρόλο ανεξάρτητα από τον κλάδο που εργάζονται και το είδος της εργασίας, ανήκουν στην τάξη των μισθωτών εργατών.

Συνεχίζεται…

Σημειώσεις:

[5]. Β. Ι. Λένιν: «Τι να Κάνουμε», «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 6, κεφ. ΙΙΙ «Τρεϊντγιουνιονιστική και σοσιαλδημοκρατική πολιτική», κεφ. IV «Ο χειροτεχνισμός των οικονομιστών και η οργάνωση των επαναστατών».
[6]. ΚΜΕ: «Προσεγγίσεις στην κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», στο κεφάλαιο «Κριτική των σύγχρονων αστικών θεωριών περί του τέλους της εργατικής τάξης», σελ. 90-116.
[7]. «Ο Καρλ Μαρξ για τον εργάσιμο χρόνο», έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ.
[8]. Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για τη δράση του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της Κίνημα. ΚΟΜΕΠ τ. 2/2002.

Οι νόμοι του ταξικού πολέμου

Κατιούσα

Ένα απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Βίκτορ Σερζ, του αναρχικού που έγινε κομμουνιστής και μετά πέρασε με την αντιπολίτευση του Τρότσκι, χωρίς να ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις θέσεις του και την πρακτική του όμως, για το πρώτο έτος της Επανάστασης και τις διακυμάνσεις της ταξικής πάλης. Στο παρακάτω απόσπασμα ο Σερζ μιλάει για τους νόμους του ταξικού πολέμου, την ασυγχώρητη επιείκεια που έδειξαν αρχικά οι μπολσεβίκοι και την αδίστακτη στάση της εκάστοτε άρχουσας τάξης που φέρεται στις υποτελείς κοινωνικές ομάδες ως κατώτερο έθνος.

Αυτές οι πρώτες μέρες σημαδεύτηκαν επίσης από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εμφυλίου πολέμου. Σε αυτό το σημείο, οι Κόκκινοι, αδαείς ακόμα περί την τεχνική της καταστολής και την αναγκαιότητά της, έχοντας την τάση να αυταπατώνται σχετικά με τη φύση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, είναι ένοχοι για απαράδεκτη επιείκεια. Αρκεί να συγκρίνουμε τους όρους που υπέβαλε η ΣΕΕ της Μόσχας μετά τη νίκη επί της Επιτροπής Δημόσιας Ασφάλειας, με εκείνους που η Λευκή Επιτροπή προσπάθησε να επιβάλει στη ΣΕΕ, όταν η τελευταία απείχε πολύ από τη νίκη. Οι Λευκοί σφαγιάζουν τους εργάτες στο Οπλοστάσιο και στο Κρεμλίνο: οι Κόκκινοι απελευθερώνουν το θανάσιμο εχθρό τους, το στρατηγό Κρασνόφ, με βάση το λόγο της τιμής του. Οι Λευκοί ορκίστηκαν να επαναφέρουν την τάξη με ανελέητες μεθόδους: αλλά οι Κόκκινοι διστάζουν να απαγορεύσουν τον αντιδραστικό Τύπο. Η παντελής απειρία είναι ένας από τους κύριους λόγους αυτής της επικίνδυνης επιείκειας από τη μεριά των Κόκκινων.
Η αντεπανάσταση, από την άλλη μεριά, ανακαλύπτει το χρέος της ενστικτωδώς, άμεσα και απόλυτα. Είναι αλήθεια ότι η πύρινη λαίλαπα του εμφυλίου πολέμου πυροδοτείται σιγά-σιγά, με τη βοήθεια των ξένων δυνάμεων. Αλλά ήδη από τις 26 του Οκτώβρη η πάλη ήταν πολύ πιο άγρια απ’ ό,τι στους πολέμους ανάμεσα σε κράτη. Αυτοί οι πόλεμοι περιορίζονται, μιλώντας γενικά, από ορισμένους νόμους και υπάρχουν κανόνες στους οποίους βασίζονται. Αλλά στον πόλεμο ανάμεσα σε τάξεις δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε Σύμβαση της Γενεύης, ούτε ιπποτικές συνήθειες, ούτε μη εμπόλεμος πληθυσμός. Από την αρχή κιόλας, η αστική και η μικροαστική τάξη καταφεύγουν στις απεργίες και τη δολιοφθορά σε όλες τις κοινωφελείς υπηρεσίες, σε όλες τις διοικητικές υπηρεσίες: αυτό είναι ένα όπλο εντελώς έξω από τις συνήθειες του πολέμου. Όταν έγινε η εισβολή στο Βέλγιο και τη Γαλλία, πουθενά οι τεχνικοί δεν κατέβηκαν σε απεργία καθώς ο εχθρός έμπαινε στην περιοχή τους. Το σαμποτάζ συνίστατο στην προσπάθεια να προκληθεί πείνα, δηλαδή να πληγεί το σύνολο του πληθυσμού, χωρίς διάκριση ανάμεσα σε μαχητές και μη μαχητές. Εξίσου σημαντική ήταν η χρήση των αλκοολούχων ποτών. Και όλη αυτή η αντεπαναστατική συνωμοσία έστρωσε το δρόμο για τη Λευκή τρομοκρατία.
Διότι οι πόλεμοι μεταξύ κρατών είναι συνήθεις πόλεμοι μεταξύ τοπικών κατεχουσών τάξεων, που διαθέτουν κοινές ταξικές ηθικές αξίες και κοινή αντίληψη περί του τι είναι σωστό και αρμόζον. Κάποιες εποχές μάλιστα υπήρχε η τάση να υποβαθμίζουν την τέχνη του πολέμου σε ένα μάλλον συμβατικό παιχνίδι. Η σύγχρονη τέχνη του πολέμου μετρά τις μέρες της από τη Γαλλική Επανάσταση, που έριξε ένα ένοπλο έθνος υπό αστική ηγεσία ενάντια στους επαγγελματικούς στρατούς των ξεπερασμένων μοναρχιών, στρατούς που βασίζονταν στην καταναγκαστική επιστράτευση και τη χρήση μισθοφόρων και που διοικούνταν από ευγενείς: με αυτόν τον τρόπο η επανάσταση κατέστρεψε άμεσα τις παλιές, ξεπερασμένες συμβάσεις της στρατηγικής και της τακτικής. Οι Ευρωπαίοι παρεκκλίνουν από τους τρέχοντες κανόνες του πολέμου μόνο όταν έχουν να κάνουμε με λαούς που πιστεύουν ότι είναι κατώτεροι*: το ίδιο συμβαίνει και στους πολέμους που κάνουν οι άρχουσες τάξεις ενάντια στην εργατική τάξη, με την πεποίθηση ότι υπερασπίζουν τον ‘πολιτισμό’ ενάντια στη ‘βαρβαρότητα’. Όλα τα μέσα θεωρούνται επιτρεπτά. Τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τόσο μεγάλα που όλες οι συμβάσεις ακυρώνονται και οι ηθικές αρχές (διότι δεν υπάρχει ανθρώπινη ηθική, μόνο ηθικέ των τάξεων και των κοινωνιών) δεν μπορούν να αμβλύνουν το πάθος με το οποίο πολεμούν οι ανταγωνιζόμενες δυνάμεις: η αντεπανάσταση βλέπει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις που εξεγείρονται σαν ‘απόβλητα της ανθρωπότητας’.
Αυτές τις αλήθειες μπορούμε να τις δούμε ολοζώντανα στο τέλος της πρώτης βδομάδας της νέας Σοβιετικής εξουσίας. Αργότερα, θα δούμε ότι η σφαγή των αιχμαλώτων γίνεται ρουτίνα στον εμφύλιο πόλεμο. Και, για μια ολόκληρη περίοδο ετών, τα καπιταλιστικά κράτη θα μεταχειριστούν την Κομμουνιστική Ρωσία σαν παράνομο έθνος.
*Οι Γάλλοι ρήμαξαν την Καβυλία (περιοχή της Βόρειας Αλγερίας, ανατολικά της πρωτεύουσας) αρκετές φορές όταν κατακτούσαν τη χώρα. Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε τις τεχνικές του πολέμου και του ελέγχου που χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί στην Ινδία. Τη λεηλασία του Χειμερινού Ανακτόρου στο Πεκίνο από ευρωπαϊκά στρατεύματα το 1900. Τις ωμότητες των Ιταλών στην Τριπολίτιδα (ΒΔ Λιβύη), των Γάλλων στην Ινδοκίνα και το Μαρόκο, των Βρετανών στο Σουδάν. Και σε κανέναν πόλεμο της σύγχρονης εποχής δεν μεταχειρίστηκαν με τόση αγριότητα τους ηττημένους όσο εκείνους της Παρισινής Κομμούνας του 1871.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

Κόσοβο: Πρώτα τους βομβάρδισε… τώρα τους κλέβει τον ορυκτό πλούτο

   

Από herko 

Αφού πρώτα ισοπέδωσε την πρώην Γιουγκοσλαβία (για να προασπίσει υποτίθεται τα ανθρώπινα δικαιώματα της αλβανικής μειονότητας) τώρα έρχεται να αρπάξει τον ορυκτό πλούτο του Κοσόβου,  μιας περιοχής, στην οποία εκτιμάται πως υπάρχουν πάνω από 14 δισ. τόνοι λιγνίτη και άνθρακα.
Ο λόγος για τον Αμερικανό στρατηγό Γουέσλι Κλάρκ και την εταιρία “Envidity Energy”, την οποία διευθύνει. Η εταιρεία του κατέθεσε πρόταση ενδιαφέροντος για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου του Κοσόβου και αναμένει την έγκριση της κυβέρνησης.
Ο Ουέσλι Κλάρκ διετέλεσε στρατιωτικός διοικητής του ΝΑΤΟ για την Ευρώπη, την περίοδο 1997-2000 και ήταν επικεφαλής της αεροπορικής εκστρατείας κατά της Γιουγκοσλαβίας που διήρκησε 79 ημέρες και είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων, τον Ιούνιο του 1999, από το Κόσοβο. Η εταιρία του δραστηριοποιείται στον ενεργειακό τομέα και έχει παρουσία στο Κόσοβο από το 2013 όταν και κατέθεσε για πρώτη φορά πρόταση ενδιαφέροντος. Μέχρι σήμερα ωστόσο, δεν έχει εγκριθεί εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας στο Κόσοβο.
Προχθές ο Αμερικανός στρατηγός δήλωσε, από το Μαυροβούνιο όπου συμμετείχε σε συνέδριο για την ασφάλεια, ότι η νέα κυβέρνηση του Ράμους Χαραντινάι, ασχολείται με το θέμα και αναμένει να ολοκληρωθεί σύντομα η διαδικασία έγκρισης. Η πρότασή που κατέθεσε η εταιρία “Envidity Energy”, περιλαμβάνει την αεριοποίηση του υπόγειου άνθρακα με τεχνολογικές μεθόδους που επιτρέπουν την παραγωγή συνθετικού πετρελαίου (ντίζελ) μέσω της χρήσης προηγμένων τεχνολογιών. Η εκτίμηση είναι ότι σε πρώτη φάση θα παράγονται 1.200 βαρέλια ημερησίως και σταδιακά η παραγωγή θα φτάσει τα 20.000 βαρέλια. Η αρχική επένδυση θα είναι 15 εκατομμύρια δολάρια ενώ συνολικά θα ανέλθει σε πέντε δισεκατομμύρια δολάρια.
Σύμφωνα με τον Τύπο της Πρίστινας αυτό που προκαλεί ανησυχία σε πολιτικούς και οικονομικούς φορείς είναι το γεγονός ότι η εταιρία του Κλαρκ ζητάει την εκμετάλλευση του υπεδάφους στα 3/4 της επικράτειας του Κοσόβου, γεγονός που θα της εξασφαλίσει μονοπωλιακό καθεστώς.
Ίδιο σενάριο, η χώρα αλλάζει, πρώτα με ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις ισοπεδώνουν χώρες, αιματοκυλούν λαούς, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και απώτερο στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών οδών και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου.

Η μεγάλη βλακεία που έκανε ο δολοφόνος του Φύσσα…

        

Η μεγάλη βλακεία που έκανε ο δολοφόνος του Φύσσα είναι ότι παραδέχτηκε σε αστυνομικούς ότι αυτός δολοφόνησε τον Φύσσα, γιατί οι αρχηγοί του προφανώς τον πληροφόρησαν ότι όλοι οι αστυνομικοί είναι μαζί τους! Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει! Εάν δεν είχε όμως βλακωδώς παραδεχτεί την δολοφονία του Φύσσα τώρα, εκτός που θα κυκλοφορούσε ελεύθερος κι ωραίος, θα μπορούσε να μην είναι και κατηγορούμενος!

Εάν ο φονιάς του Φύσσα δεν έκανε το λάθος να παραδεχτεί την ενέργειά του, ίσως στο μαχαίρι με το οποίο δολοφόνησε τον Φύσσα να βρισκόταν λειψό γενετικό υλικό κάποιου άλλου κι έτσι σήμερα να δικαζόταν και να καταδικαζόταν άλλος για την δολοφονία του Φύσσα! Θα μπορούσε για παράδειγμα να βρεθεί λειψό γενετικό υλικό της Ηριάννας, του Περικλή ή κάποιου τέλος πάντων! Δυστυχώς όμως έκανε την βλακεία ο φονιάς του Φύσσα να παραδεχτεί το έγκλημα!

Γίνεται να πει αναδρομικά ο φονιάς του Φύσσα ότι εκβιάστηκε από την Ηριάννα και πήρε πάνω του έναν φόνο που τον έκανε αυτή;! Δεν θα είναι μια τέτοια δήλωση αρκετά αξιόπιστη για να καταδικαστεί η Ηριάννα και για τον φόνο του Φύσσα;!

Μαυρομάτης

Το …"ευγενικό πήδημα"

Λιάνα Κανέλλη

Θα μπλέξω με τον τίτλο. Είναι όμως ακριβέστερος σ’ ό,τι αφορά την εθνική κυριαρχία από την επίσημη προγραμματισμένη νατοϊκή άσκηση δράκουλα που θα ξεχυθεί στα ρουμάνικα εδάφη ως ευγενικό άλμα (NOBLE JUMB 2017). Άγγλοι, Γερμανοί, Νορβηγοί και Πολωνοί, Ισπανοί και Αλβανοί και Κατωχωρίτες στρατιώτες με συντονισμό σιτσιλιάνικο, θα πλημμυρίσουν με σιγουριά κι ελπίδα την ηρωική Αλεξανδρούπολη μέρες τετάρτου μνημονίου. Δεν είναι Πήδημα. Είναι τιμή να γίνεται η χώρα προθάλαμος πολεμικού εργαστηρίου ώστε να αξιολογηθεί το προσωπικό, ο εξοπλισμός κι η υπηρεσιακή δυνατότητα τεσσάρων χιλιάδων στρατιωτών και των επιτελείων τους. Το νατοϊκό ιμπεριαλιστικό Πήδημα-άλμα απαιτεί χρήση ελληνικής στεριάς, θάλασσας, και εναέριου χώρου αφού έχουμε συμφωνήσει με τον ευρωνατοϊκό στρατοφύλακα να του παρέχουμε “υπηρεσίες φιλοξενούσας χώρας”. Τώρα για το χώρα έχω πρόβλημα διευκρίνησης του όρου. Μετά τη συμφωνία από το θερινό τμήμα της Βουλής τον Αύγουστο του 2009 , που κατεπειγόντως υπέγραψε η Ελληνική Δημοκρατία με το SHAPE (ΝΔ συν ΠΑΣΟΚ με Supreme Headquarters Allied Powers Europe) ο όρος πήδημα είναι απολύτως διευκρινισμένος. Το SHAPE, που αν δεν ήταν αρκτικόλεξο σημαίνει και σχήμα-μορφή του νατοϊκού δράκου, έχει έκτοτε νομική κάλυψη, όχι απλώς να περνάει απ’ τη χώρα, συν γυναιξί και τέκνοις, αλλά και να εμπλέκεται σε τυχόν κρίσεις και έκτακτες καταστάσεις, πράγμα που δεν άλλαξε ούτε με την πρώτη, ούτε με τη δεύτερη, ούτε με τη χιλιοστή φορά αριστερά που κομπάζει ότι ενέχει θέση μανδηλακίου στο τσεπάκι του σακακιού των ΑΝΕΛ. Κι έτσι το Πήδημα έγινε “ευγενικό Πήδημα”.
Η επιλογή του όρου Πήδημα γι αυτή την άσκηση έχει σημειολογική αξία, τουλάχιστον facebook. Γιατί το ΝΑΤΟ ήταν και θα είναι πάντα ένα μεγάλο άλμα-Πήδημα επεμβάσεων κι αιματοκυλίσματος λαών και καλή άσκηση για τα νιάτα μας τα ένστολα, φαντάρους, υπαξιωματικούς κι αξιωματικούς που μαθαίνουν κι από δεξιά κι απ’ αριστερά, τι εστί πολεμικό βερίκοκο, ήδη συμμετέχοντας σε δεκατρείς νατοϊκές αποστολές.
Τα παλιά τα χρόνια ένα πλοίο έφτανε στο Σαρωνικό κι οι αριστεροί προοδευτικάριοι ηρακλείς του αστικού στέμματος σκιτσογραφούσαν και γκάριζαν “κορίτσια ο στόλος”. Τώρα οι προπομποί που φτάνουν στην Αλεξανδρούπολη, ο δε κύριος κορμός των Βρετανών που θα στρατωνιστούν σε στρατόπεδο της περιοχής , και μετά δια του Ορμυνίου θα εκστρατεύσουν προς Βουλγαρία, τα αλβανικά τροχοφόρα και οι Ισπανοί κονκισταδόρες που θα αποβιβαστούν έχοντας αφήσει τα logistics στη Νάπολη, αντιμετωπίζονται σοβαρά και χωρίς χαρακτηρισμούς ειρωνικού “μίσους”. Αλλά όταν βλέπεις στα κείμενα αυτών των ημερών για το ρουμάνικο Πήδημα 2017 , ότι η Ελλάδα παρέχει “υπηρεσίες φιλοξενούντος έθνους” τόσο κατά τη φάση ανάπτυξης των νατοϊκών δυνάμεων όσο και κατά την αναδίπλωση τους, μεταξύ αυτών φορτοεκφόρτωση μέσων και προσωπικού, καταλύματα, συνοδεία και ασφάλεια κατά την είσοδο, διέλευση και έξοδό τους από το εθνικό μας πετσί, ανατριχιάζεις. Αισθαντικό Πήδημα. Όχι αισθητό. Το “φιλοξενούν έθνος” χαίρει διεθνούς αναγνώρισης ως “ιδιαίτερα αξιόπιστος σύμμαχος”. Απ’ τα φιλόξενα κορίτσια μόνον του στόλου, στο φιλόξενο έθνος που αξιόπιστα θα ξεχρεώνει μέχρι το 2060 αυτά και τ’ άλλα κερατιάτικα και αριστερώς αξιόπιστα….
Περιμένω να δω ρεπορτάζ και εκτός εκπομπής των Ενόπλων Δυνάμεων για την τόνωση της τοπικής αγοράς απ’ το πέρασμα των νατοϊκών παίδων, ζουμερά και ζωντανά πλάνα απ’ τις ασκήσεις στις ρουμάνικες πεδιάδες, ένα νατοϊκό survivor με ζουμ στη γαλανόλευκη. Το θέαμα που πάει δηλαδή πακετάκι με τη μοδέρνα κουραμάνα (υποθέτω ότι υπάρχει άλλη λέξη πια, σ’ όλες τις γλώσσες ίδια, για υγιεινές μπάρες στρατιωτικής διατροφής ). Μην το ξεχάσω. Κι η Σούδα θα στηρίξει την Αλεξανδρούπολη και το ρουμάνικο Πήδημα κι άλλα ωραία τέτοια εθνικά μέρη. Οπότε υπόσχομαι αναλυτικό ρεπορτάζ για την απάντηση που θα λάβουμε ως κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ στην ερώτηση που καταθέσαμε, σύσσωμη η ομάδα, για την απεμπλοκή της χώρας μας από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Ο Ριζοσπάστης, το Κατίν κι η κατινιά ενός συγγραφέα

Σφυροδρέπανος

Η 100ή επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης αποτελεί αφορμή για την έκδοση πολλών σχετικών βιβλίων, από διάφορες οπτικές, φιλικά κι εχθρικά διακείμενες. Ως παραδείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν δύο βιβλία από τις εκδόσεις Τόπος.
Το πρώτο λέγεται “Ικάρια Πτήση” κι αποτελεί ένα συνοπτικό χρονικό της Επανάστασης, των αιτιών που οδήγησαν σε αυτήν και των πρώτων της βημάτων. Όπως προκύπτει από αρκετές παρουσιάσεις του βιβλίου, ο συγγραφέας (Γιάννης Χλιουνάκης) διακρίνει τα σπέρματα του σταλινισμού -όπως τον ονομάζει- στο λενινισμό, όχι ως ένα είδος συνέχειας της επαναστατικής πορείας, αλλά ως εκφυλισμός και άρνησή της. Παράλληλα, υιοθετεί αρκετά στοιχεία από τους προβληματισμούς και την κριτική της Ρόζας Λούξεμπουργκ -που κρίνεται ως προφητική. Δε θα μπορούσα να εκφράσω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά προσωπικά αυτά τα στοιχεία μου φαίνονται αρκούντως αποθαρρυντικά. Θα κρατήσω όμως τον τίτλο του βιβλίου και τους όμορφους συνειρμούς που προκαλεί για μια επανάσταση, που έπεσε μαχόμενη, επειδή πέταξε πολύ ψηλά…
Το δεύτερο βιβλίο είναι του Χ. Κεφαλή, συμβούλου του εκδοτικού, που αναφέρεται στο “Λένιν” ως “διάνοια της επανάστασης”. Θα ήταν εντελώς παράλογο να επιχειρήσω μια παρουσίαση ή κριτική χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο, συνεπώς θα περιοριστώ στη γενική παρατήρηση πως αρκετές σύγχρονες μελέτες για το Λένιν απαιτούν ειδικά φίλτρα από τον αναγνώστη, καθώς επιχειρούν να φορτώσουν στο Βλαδίμηρο τις δικές τους απόψεις και να βρουν έτσι μια μορφή νομιμοποίησής τους στο λενινιστικό έργο, επιλέγοντας τα αποσπάσματα που θεωρούν πιο βολικά για αυτόν το σκοπό.

Αμέσως παρακάτω, θα φανεί γιατί επιμένω τόσο στο οπτικό πρίσμα του συγγραφέα.
Τις προάλλες ένα δελτίο τύπου ενημέρωνε για το επόμενο βιβλίο του Χ. Κεφαλή, που έχει τίτλο “υπόθεση Κατίν” και υπότιτλο “η ιστορική αλήθεια και ο Ριζοσπάστης”. Μια σύντομη ματιά στο σύνδεσμο θα πείσει και τον πιο δύσπιστο για τις πραγματικές προθέσεις του συγγραφέα, που ούτως ή άλλως δεν προσπαθεί να κρυφτεί. Το κίνητρό του δεν είναι απλά να βρει την ιστορική αλήθεια για ένα πολυσυζητημένο γεγονός, αλλά να αποδείξει την αντισοσιαλιστική φύση του σταλινισμού -sic- και του σημερινού σταλινικού ΚΚΕ, ως πολιτικού του απόγονου…
Λέτε άραγε να πρόκειται για κάποιας μορφής εμπάθεια; Το όνομα του συγγραφέα ακούγεται οικείο, αλλά το βιογραφικό του σημείωμα δε μας βοηθάει να θυμηθούμε όλες του τις συγγραφικές στιγμές. Στην πραγματικότητα, αποκρύπτει σκόπιμα το καταπληκτικό του πόνημα “οι τρεις μέρες που δε συγκλόνισαν τον κόσμο”, όπου αναφέρεται στη διάσπαση του ΚΚΕ το 1991, μετά το 13ο Συνέδριό του, και βγάζει τόση χολή, που δύσκολα θα μπορούσε να την φανταστεί κανείς, ακόμα πιο δύσκολα να την φτάσει -ακόμα κι αν ήταν ορκισμένος φασίστας.
Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από εκείνο το βιβλίο που κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκαετίας του 90′ από τις εκδόσεις Παρείσακτος.

Για αυτό το λόγο λοιπόν, αμέσως μετά την επιστροφή της Αλέκας συγκλήθηκε στον Περισσό ένα έκτακτο ακτίφ ανώτατων κομματικών στελεχών, στο οποίο προήδρευσε η ίδια. Σε αυτό συμμετείχαν ακόμη μερικοί από τους πιο πιστούς «παλιούς αγωνιστές» του ΚΚΕ, οι Χαρίλαος Φτωχάκης, Βάσος Κοτσάνας, Αντώνης Αγαθιέλος, Κώστας Τσογλάνης, Νίκος Λελούδης, Ορέστης Καρεκλόφ, Γιώργης Τριχαλινός, Τάκης Ταμάσης, Λούλα Πολυλογά και Ρούλα Κουτούτσικου, μαζί με τους νεότερους Μάκη Σαΐνη, Σπύρο Χαβατζή, Μήτσο Κοτόπουλο και Δημήτρη Κουτσουμπό. Εκεί αποφασίστηκε να απευθύνει το ΚΚΕ μια επαναστατική διακήρυξη στο λαό, κάνοντας έκκληση για την αποστολή σοβιετικών στρατευμάτων και στη χώρα μας. Σα δικαιολογία, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, επρόκειτο να προβληθεί το γεγονός ότι το Μοσχάτο –αυτή η συμπαθής συνοικία των Αθηνών- είναι στην πραγματικότητα μια προαιώνια σοβιετική αποικία, που την είχαν ιδρύσει τον 9ο αιώνα μ.Χ. λενινιστές κομσομόλοι από τη Μόσχα, για να την υφαρπάξουν αργότερα οι Κολοκοτρωναίοι ιμπεριαλιστές. Μετά την αποβίβασή τους στο Μοσχάτο, τα σοβιετικά στρατεύματα θα έπαιρναν τον ηλεκτρικό και, αφού κατέβαιναν στον Περισσό, θα ενώνονταν με τις πλατιές μάζες των κομματικών στελεχών για να τις οδηγήσουν στο σοσιαλισμό. Μάλιστα για να φανεί ότι η εξέγερση έχει λαϊκή βάση, συμφωνήθηκε να απευθύνει την έκκληση ένα «Σωματείο Σλαβόφωνων του Μοσχάτου», που ιδρύθηκε πάραυτα για αυτό το σκοπό.

Η ιστορική αναφορά αφορά το πραξικόπημα του Αυγούστου στη Μόσχα, μια παράξενη στρατιωτική κίνηση, στα όρια της παρωδίας, που έβαλε ταφόπλακα στο σοβιετικό σύστημα, βγάζοντας στον αφρό του Γέλτσιν, ως ηγέτη της νέας εποχής… Εκτός από τα παραπάνω “ευφάνταστα” προσωνύμια αναφέρονται επίσης με πρωτοφανή εμπάθεια τα Ξεμωραΐτης, Πολυξερίδης, Κλάψας, Ρεβιζιονιστάκος, κ.ά.

Έτσι, με τις ιστορικές αυτές αποφάσεις, που πάρθηκαν εκείνο το σημαδιακό πρωινό της 20ής Αυγούστου, το ΚΚΕ μπήκε πάνοπλο στο δρόμο της εξέγερσης. Βέβαια εδώ μπορεί να προβληθεί σαν αντίρρηση το γεγονός ότι τελικά δεν έγινε καμία απολύτως εξέγερση. Το τι ακριβώς συνέβηκε και πώς οι μέρες αυτές αποδείχτηκαν τελικά οι «Τρεις μέρες που δε συγκλόνισαν τον κόσμο» θα εκτεθεί ακριβώς στα επόμενα μέρη.

Τι ακριβώς εκθέτει στις επόμενες (γεμάτες αντίστοιχη έμπνευση) τριακόσιες σελίδες του πονήματός του ο Κεφαλής; Το «τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις μέρες στον Περισσό». Τη «σπουδή στη διαγραφή των ανανεωτικών», το «διαβόητο σύνθημα Είμαστε ηλίθιοι που ρίχτηκε από το Ριζοσπάστη» κι αρχικά καταγγέλθηκε ως προβοκάτσια των ανανεωτικών, χωρίς να διαψευστεί ωστόσο στη συνέχεια για να μη ρίξει νερό στο μύλο της λαθολογίας. Τη στήριξη των «συντηρητικών» από τους αηδιανιστές της Αυριανής. Το μυστικό λόγο του Χαρίλαου στην ΚΕ, που βοήθησε τους «συντηρητικούς» να πάρουν οριακά την πλειοψηφία. Τις αποτυχημένες προσπάθειές του να ακριβοπουλήσει το ξινισμένο επαναστατικό κρασί του κουκουέ. Την επίθεση με χαστούκια ενός παρείσακτου στην Αλέκα Πιτσιρίκα για να δει αν είναι ζωντανή ή μουμιοποιημένη, ενώ αυτή τις έτρωγε στωικά, γιατί υποψιαζόταν κάποια προβοκάτσια που θα την εμπόδιζε να γράψει την προκήρυξη της εξέγερσης. Τις διαλείψεις της από τα χτυπήματα που την έκαναν να βλέπει το Βάσο Κοτσάνα ως Λένιν, να του εξομολογείται τον έρωτά της, να του την πέφτει και να φτάνει, σε δεύτερο χρόνο, σε οργασμό, ενώ παράλληλα απειλούσε πως θα συμμετέχει σε καλλιστεία κι εφόσον δεν έβγαινε πρώτη, θα προχωρούσε σε πραξικόπημα. Τη συνεπή πτέρυγα που εκδίωξε τους ανανεωτικούς –αφού πρώτα βγάλει τη Μαρία Μαδανάκη, απόγονο του Μανιαδάκη- και τραγούδησε τον ύμνο του ΚΚΕ: εμπρός της γης οι κουκουέδες, του Στάλιν σκλάβοι εμπρός, εμπρός, ω νάτο απ’ τον κρατήρα βγαίνει της Βάρκιζας το θείο φως. Πάνε πια οι παλιοχαφιέδες, προδότες, Άρηδες, τρελοί, τώρα τραβάν οι κουκουέδες, μπροστά με τη σωστή γραμμή.
Δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε την αναπαραγωγή της “σάτιρας” του Κεφαλή, που καταλήγει στο ότι ο σταλινισμός είναι μια αστική -κι αλλού την αναφέρει ως φασιστική- διαστροφή του σοσιαλισμού. Ενώ χρησιμοποιεί την παρωδία ως μέσο, επικαλούμενος το Λένιν (!) (γιατί να μη συνδυάσουμε το τερπνό με το ωφέλιμο; Γιατί να μη χρησιμοποιήσουμε κάποιο αστείο ή μισοαστείο τέχνασμα για να πιάσουμε επ’ αυτοφώρω κάτι γελοίο, κάτι βλαβερό…;) και τον Τρότσκι («το γελοίο σκοτώνει, προπάντων όταν πρόκειται για το κόμμα της επανάστασης»).
Ο μοναδικός λόγος που εκτέθηκαν αναλυτικά όλα αυτά, είναι γιατί εκθέτουν τον ίδιο το συγγραφέα, κι αποτελούν ένα πολιτικό στριπτίζ ως προς τις πραγματικές του προθέσεις, την προαίρεσή του και την αξιοπιστία του -για εντιμότητα δεν μπορεί να γίνει καν λόγος…

Το παρακράτος της Κολομβίας δολοφονεί τους αφοπλισμένους αντάρτες των FARC

Κατιούσα

Η είδηση έρχεται από την επαρχία Ναρίνιο της Κολομβίας, όπου ένοπλες ομάδες συγκροτημένες από τσιφλικάδες και παραστρατιωτικούς δολοφόνησαν έξι πρώην αντάρτες των FARC, όπως καταγγέλλει η οργάνωση, που μετά τον αφοπλισμό της και την ειρηνευτική συμφωνία με την κυβέρνηση, μετατράπηκε σε πολιτικό κόμμα.
Συνολικά, πάνω από είκοσι αγωνιστές των FARC και μέλη οικογενειών τους έχουν δολοφονηθεί εκδικητικά από την αρχή της χρονιάς. Μολονότι η οργάνωση συμμορφώνεται πλήρως προς τα συμφωνηθέντα της Αβάνας, καταγγέλλει πως «το κράτος την παραβιάζει συνεχώς και αρνείται την ύπαρξη παραστρατιωτικών οργανώσεων που αφαιρούν τις ζωές όχι μόνο μελών των FARC και οικογενειών τους αλλά και υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ηγέτες κοινωνικών αγώνων και γενικά της αντιπολίτευσης».

Η κατάσταση αυτή θυμίζει πολύ -στους παλιότερους ιδίως- το όργιο τρομοκρατίας που είχαν εξαπολύσει ακροδεξιές, παρακρατικές ομάδες κατά αντιστασιακών αγωνιστών, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Η ιστορία επιβεβαιώνει δυστυχώς πως “από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από στόματα καλοσυνάτα”. Και ο αφοπλισμός των FARC, αντί να οδηγήσει στην πολυπόθητη ειρήνη, λύνει τα χέρια των παρακρατικών ομάδων, που η επίσημη κυβέρνηση αρνείται να αναγνωρίσει ότι υπάρχουν -έστω.

Μια στη Χρυσή Αυγή και μια στο… πέταλο οι εισαγγελείς

  

Από herko

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Προσφάτως, μάθαμε για εισαγγελέα που κλείνει μέσα την Ηριάννα ως επικίνδυνη κι αφήνει τον Μιχαλολιάκο έξω ως ακίνδυνο και για άλλον που διώκεται γιατί «ξεχνάει» να μεταφράσει σοβαρά δικόγραφα, αλλά επιμένει να θεωρεί επικίνδυνη την Ηριάννα.
Τώρα, η εισαγγελέας της έδρας στη δίκη της Χρυσής Αυγής ζητά την φυσική παρουσία των προστατευόμενων μαρτύρων.
Οι συγκεκριμένοι μάρτυρες προστατεύονται για ευνόητους λόγους, τους οποίους, όπως φαίνεται, αγνοεί η εισαγγελέας. Έχουν καταθέσει εγγράφως και με κωδική ονομασία ώστε να μην αποκαλυφθούν τα πραγματικά τους στοιχεία. Προβλεπόταν δε, να καταθέσουν και ηχητικά από ειδικά διαμορφωμένο χώρο στη ΓΑΔΑ.
Ο οποιοσδήποτε στοιχειώδους νοημοσύνης, όχι όμως και η κα εισαγγελέας, αντιλαμβάνεται ότι έτσι οι μάρτυρες οδηγούνται στο στόμα του λύκου, καθώς η πρότασή της, τους καρφώνει στην εγκληματική οργάνωση.
Παρ’ όλα αυτά, η κα εισαγγελέας υποστηρίζει στην πρότασή της πως δεν υφίσταται ουδείς κίνδυνος να συμβεί κάτι στους μάρτυρες (!!!).
Η κα εισαγγελέας, για κάποιο άγνωστο λόγο, αγνοεί την πραγματικότητα. Είναι γνωστή πλέον – ακόμη και σε δεκαπεντάχρονα, η τραμπούκικη επίθεση και ο σοβαρός τραυματισμός από χρυσαυγίτες σε βάρος βασικών μαρτύρων κατηγορίας, λίγο πριν περάσουν την πύλη των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού όπου γινόταν η δίκη.
Επίσης, γνωστές είναι και οι απειλητικές χειρονομίες και ύβρεις που εκτοξεύονται με κάθε ευκαιρία από τους χρυσαυγίτες κατηγορούμενους προς μάρτυρες, συγγενείς θυμάτων και δημοσιογράφους, όπως «θα τα πούμε», «θα σας λιώσουμε σαν σκουλήκια» και άλλα παρόμοια.
Αλλά και οι ίδιοι οι μάρτυρες που κατέθεταν στο δικαστήριο, δήλωναν ότι φοβούνται ακόμα και την ώρα που καταθέτουν.
Όλα αυτά, η κα εισαγγελέας, παραδόξως, δεν τα έχει πληροφορηθεί. Δεν έμαθε ούτε για την κατάθεση του πρώην στελέχους της Χρυσής Αυγής και επιστημονικού συνεργάτη της, που δήλωσε ότι δέχτηκε απειλές από στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης, όταν θέλησε να φύγει από την οργάνωση το 2013 ή ότι είχε κλειστεί μήνες στο σπίτι του και φοβόνταν να βγει…
Η κα εισαγγελέας δεν σκέφτηκε ούτε πως με την πράξη της δεν πρόκειται να βρεθεί στο μέλλον μάρτυρας να καταθέσει σε σοβαρές υποθέσεις. Διότι αν υπάρξει τέτοιο ζήτημα αξιοπιστίας σ’ αυτή τη δίκη και κάρφωμα των μαρτύρων στους κατηγορούμενους, ποιος θα δεχθεί να καταθέσει σε άλλη δίκη στο μέλλον;
Δεν περνάει από το μυαλό της κας εισαγγελέα πως έτσι δημιουργούνται οι συνθήκες να μην στηριχθεί η υπόθεση από πλευράς των μαρτύρων καθώς θα αντιμετωπίζουν σωρεία απειλών και κινδύνων ως προς την σωματική ακεραιότητα και την ζωή αυτών και των παιδιών τους. Ούτε το ότι έτσι κινδυνεύει η υπόθεση να πέσει στα μαλακά για τους δολοφόνους
Όλα αυτά τα αγνοεί η κα εισαγγελέας. Ή όχι;

___________________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
stelioskanakis@yahoo.gr Facebook:  Stelios Kanakis  /   ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Του χρόνου η «νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση» θα στήσει τραπεζάκι στο φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή;!

       

Η «νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση» καταγγέλλει την ΚΝΕ και την ΠΟΔΝ ότι την απέκλεισαν από το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών που διεξάγεται στο Σότσι της Ρωσίας!  Καταγγέλλει όμως και τον «Ριζοσπάστη» ότι έγραψε πως πήγαν στο φεστιβάλ ως προσκεκλημένοι της Ρωσικής Κυβέρνησης! Δηλαδή τελικά δεν ήταν καλεσμένοι στο φεστιβάλ της ΠΟΔΝ! Αλλά δεν πήγαν και ως προσκεκλημένοι της Ρωσικής Κυβέρνησης! Τότε πώς πήγαν;! Θέλουν να μας πουν ότι πήγαν ακάλεστοι στο φεστιβάλ της ΠΟΔΝ και έστησαν και τραπεζάκι;! Ε του χρόνου ας πάνε να στήσουν τραπεζάκι και στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή κι αν δεν τους αφήσουν ας καλέσουν τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ για να επιβάλουν το τραπεζάκι τους!

Μήπως τελικά και ο Λαφαζάνης, που είναι και ομιλητής στις εκδηλώσεις της Ρωσικής Κυβέρνησης, θα μας πει ότι κι αυτός δεν πήγε ως διαπιστευμένος από αυτήν αλλά πήγε ως «ελεύθερος κι ωραίος» όπως η «νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση» και μάλιστα επέβαλε στους διοργανωτές να μιλήσει όπως η «νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση» επέβαλε το τραπεζάκι της;!

Για πολύ αφελή δεν περνάει τον κόσμο η «νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση»  και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;!

Ασημάκης

Η ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Κι ύστερα από το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία της Καταλονίας και τη χρήση βίας από την κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης   ο πρωθυπουργός  της Κάρλες Πουιτζδεμόντ μοιάζει να εξαντλεί την πολιτική του σε  επικοινωνιακά παιχνίδια –απείλησε με ανακήρυξη της ανεξαρτησίας που τη μετέφερε από μέρα σε μέρα αφού τη μετέτρεψε από Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας σε Υπογραφή Πρόθεσης και Αναστολή Διακήρυξης- και επιστολικές απειλές για ανακήρυξη ανεξαρτησίας στην περίπτωση ενεργοποίησης του άρθρου 155 του συντάγματος που καταλύει αυτόνομους θεσμούς αυτής της περιφέρειας, ενώ επιχειρήσεις και τράπεζες απομακρύνουν την έδρα τους από την Καταλονία.

               Και επειδή μέσα από τις συγκεκριμένες πολιτικές αναλύσεις  είτε για τα  ταξικά συμφέροντα είτε για  τα πολιτικά παιχνίδια είτε για τις αυτονομιστικές  φιλοδοξίες που εκφράζονται μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές σ’ αυτήν την κόντρα περιφέρειας και κέντρου στο Βασίλειο της Ισπανίας αναδεικνύεται ο τρόπος που χρησιμοποιείται η εθνική  ταυτότητα,  για να δώσει ένα συναισθηματικό βάθος στην πολιτική και να συσκοτίσει συμφέροντα, το  κείμενο του Δ. Γληνού «Η Οχτωβριανή επανάσταση και το εθνικό πρόβλημα», δημοσιευμένο το Νοέμβρη του 1943, δεν μοιάζει ανεπίκαιρο.  

«Το εθνικό πρόβλημα  καλύτερα θα τ’ ονομάζαμε πρόβλημα του εθνισμού ή πρόβλημα των εθνοτήτων. Το πρόβλημα τούτο δημιουργήθηκε  με την ανάπτυξη των αστικών παραγωγικών σχέσεων. Βέβαια η έννοια «έθνος» είνε πολύ παλαιά και παρουσιάζεται και τον Όμηρο. Μα όπως  κάθε ζωντανή  έννοια, αλλάζει περιεχόμενο με την αλλαγή  της αντικειμενικής πραγματικότητας, που εκφράζει. Και σήμερα, όταν μιλάμε για έθνος, εννοούμε τις ολότητες των ανθρώπων, που παρουσιάζουν βέβαια ορισμένα κοινά γνωρίσματα στο πνευματικό εποικοδόμημα (γλώσσα, ήθη και έθιμα, κοινή ιστορική συνείδηση, συνείδηση αιματοσυγγένειας, που δεν ανταποκρίνεται πάντα στ’  αντικειμενικά δεδομένα), προπάντων όμως παρουσιάζουν μια κοινή οικονομική διάρθρωση, που βασίζεται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

               Το εθνικό ζήτημα εκδηλώθηκε με τη μορφή εθνικοαπελευθερωτικών εξεγέρσεων, επαναστάσεων, εθνικών πολέμων που γεμίζουν την ιστορία της Ευρώπης απ’ τη μεγάλη Γαλλική  Επανάσταση του 1789 ως το γαλλο-γερμανικό πόλεμο του 1870-71. Ωστόσο η αστική τάξη στάθηκε ανίκανη να λύει το εθνικό πρόβλημα και να δημιουργήσει συνθήκες ελεύτερες, αβίαστης ανάπτυξης των διαφόρων εθνοτήτων.  Γιατί η οικονομική διάρθρωση  πάνω στην οποία αναπτύσσεται το εθνικό ζήτημα μέσα στα αστικά πλαίσια έχει δυο κύρια γνωρίσματα: την αστική κυριαρχία στο εσωτερικό, τον ανταγωνισμό συμφερόντων με το εξωτερικό. Από τα γνωρίσματα αυτά και προπάντων από το δεύτερο, με την ανάπτυξη των καπιταλιστικών ανταγωνισμών, πηγάζει η εθνική αποκλειστικότητα, δηλαδή η τάση να κυριαρχήσει απόλυτα ένα έθνος μέσα στον οικονομικό χώρο που κατέχει καν ν’ απλώσει το χώρο αυτόν σε βάρος άλλων εθνών. Αποτέλεσμα της τάσης αυτής  είνε πρώτο η αδιάκοπη προσπάθεια  για κατάπνιξη, αφομοίωση ή εκτοπισμό κάθε άλλης εθνότητας μέσα στον εθνικό χώρο, η προσπάθεια να συμπέσουν οι έννοιες έθνος και κράτος αστικό και δεύτερο, οι αδιάκοποι ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι με τα γειτονικά έθνη. Έτσι γίνεται αδύνατη η λύση του  εθνικού προβλήματος στα αστικά πλαίσια και στην ιμπεριαλιστική περίοδο.  Τα μεγάλα  και ισχυρά συγκροτήματα και καπιταλιστικά  υπερώριμα έθνη διατυπώνουν ανοιχτά την αξίωση να καταπνίξουν τις μικρές εθνότητες, απορροφώντας τις μέσα στο δικό τους «ζωτικό  χώρο». Αυτή είνε  ωμά  εκφρασμένη η πολιτική του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού και αυτό εινε το νόημα της «Ευρώπης» των χιτλερικών. Ο ιμπεριαλιστικός εθνικισμός φτάνει στην αναίρεση της εθνότητας όλων των μικρότερων εθνικών συγκροτημάτων.

               Εντελώς διαφορετική από την αστική έννοια του εθνικισμού είνε η σοσιαλιστική αντίληψη της έννοιας «έθνος». Μέσα στο σοσιαλιστικό έθνος λείπει πρώτα-πρώτα η κυριαρχία  μιας τάξης απάνω στις άλλες. Το αστικό «έθνος» είνε αναπόσπαστο από την αστική κυριαρχία  απάνω στους εργάτες και αγρότες και τα φτωχά στρώματα της πόλης. Όταν ο αστός μιλάει για «πατρίδα» συνδέει την έννοιαν αυτήν αναπόσπαστα με την κυριαρχία της τάξης του. Άμα αυτή κινδυνεύει, αυτός είνε έτοιμος και αποικία ακόμα να κάμει την πατρίδα του, να την παραδώσει  σε μια οποιαδήποτε ξένη κυριαρχία, αρκεί αυτή να του εξασφαλίζει την εκμετάλλευση των ομοεθνών του εργατών, αγροτών και μικροαστών. Τέτια παραδείγματα ζούμε και τούτη τη στιγμή στη χώρα μας, όπου μέσα στις τάξεις των ελλήνων καπιταλιστών πολύ συμπαθητικά και σαν ύστατη ελπίδα γλυκειά ατενίζεται το ενδεχόμενο να μετατραπεί καλύτερα η Ελλάδα σε αποικία εγγλέζικη παρά να γίνει σοσιαλιστική.

               Η σοσιαλιστική πατρίδα και στο σοσιαλιστικό έθνος είνε εντελώς απαλλαγμένα από την αντίληψη αυτή της εσωτερικής σχέσης και εκμετάλλευσης. Μα συνάμα είνε απαλλαγμένα και από την έννοια της κυριαρχίας και εκμετάλλευσης των άλλων εθνών. Και ένα από τα μεγαλύτερα κοσμοϊστορικά κατορθώματα της Οχτωβριανής  Επανάστασης είνε το πώς εδημιούργησε στην πραγματικότητα την έννοια τούτη της σοσιαλιστικής εθνότητας και της σοσιαλιστικής πατρίδας.

               Κάτω από την φεουδαρχοαστική τυραννία της τσαρικής Ρωσίας καταπιέζονταν φριχτά όλα τα έθνη, που κατοικούσανε μέσα στο χώρο της Ρούσικης αυτοκρατορίας.(…) Τεράστιο πρόβλημα καταπιεζόμενων εθνοτήτων έβραζε κάτω από την τσαρική τυραννία. Και το πρόβλημα αυτό ήτανε φυσικό να ξεσπάσει με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Και ήταν επίσης φυσικό κάτω από την επιβολή  των αστικών εννοιών για έθνος και πατρίδα να ξεσπάσουνε χωριστικά κινήματα. Και τα αστικά  στρώματα  των εθνών που ζούσανε κάτω από την τσαρική τυραννία να θελήσουν να παρασύρουν τα έθνη τους στο να ιδρύσουνε κράτη ανεξάρτητα με όλα τα επακόλουθα εσωτερικών και εξωτερικών ανταγωνιστών, που βλέπουμε στην άλλη αστοκρατούμενη Ευρώπη. Επειδή όμως  η Οχτωβριανή Επανάσταση ήτανε σοσιαλιστική και όχι αστική, το πρόβλημα ελύθηκε στη Σοβ. Ένωση κατά εντελώς διαφορετικό τρόπο.

               Τον τύπο για τη λύση του προβλήματος τον έδωκε από μιας αρχής η μεγαλοφυΐα του Στάλιν: «Ο σοσιαλιστικός πολιτισμός είνε εθνικός στη μορφή, σοσιαλιστικός στο περιεχόμενο». Σύμφωνα με τον τύπον αυτόν εκατόν εξήντα τόσες διαφορετικές εθνότητες, που ζούσανε μέσα στο χώρο  της Σοβ. Ένωσης κατάχτησαν αμέσως και ολοκληρωτικά, χωρίς κανένα καταναγκασμό, χωρίς κανέναν ανταγωνισμό, ολόκληρη την εθνική λευτεριά τους, ακόμα και το δικαίωμα ν’ αποσκιστούν από τη Σοβ. Ένωση και να ιδρύσουν ιδιαίτερα κράτη. Κάθε εθνότητα και η πιο μικρή και η πιο καθυστερημένη κατάχτησε το δικαίωμα  ν’ αυτοδιοικηθεί σύμφωνα με τα τοπικά ήθη και έθιμα, να καλλιεργήσει τη γλώσσα της και τον εθνικό πολιτισμό της, τα τραγούδια της, τη λογοτεχνία της, τις παραδόσεις της, τη θρησκεία της, να κρατήσει  κάθε εθνική ιδιοτυπία και ιδιομορφία. Γλώσσες που μιλιούνταν από λίγες δεκάδες χιλιάδες  ανθρώπους, που δεν είχαν ακόμα γραφτεί ποτέ, απόχτησαν με τη βοήθεια του κράτους αλφάβητο, γραφτό λόγο, βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά. Ολοι οι εθνικοί  πολιτισμοί άνθησαν εντελώς ελεύτερα.(…) Απόλυτος σεβασμός σε κάθε εθνική ιδιομορφία, που θεωρήθηκε πλουτισμός της ζωής, ενώ η καταπίεσή τους στένεμα ζωής, κανενός είδους ισοπεδωτισμός, κανενός είδους ομοιομορφία, κανενός είδους καταπίεση. Εντελώς το αντίθετο από ό τι συμβαίνει μέσα στα αστικά κράτη. Και από την άλλη μεριά η σοσιαλιστική βάση της ζωής, κατάργηση γης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, λαού από λαό, κατάργηση της ταξικής κυριαρχίας, ενιαίος σοσιαλιστικός πολιτισμός. Και το αποτέλεσμα; Όλα τα χωριστικά κινήματα που παρουσιάστηκαν στην αρχή από τα υπόλοιπα των αστικών τάξεων έσβησαν αυτόματα.

               Όλες οι εθνότητες που ζουν μέσα στον απέραντο σοβιετικό χώρο ένοιωσαν πως η μορφή αυτή της συμβίωσης είνε η μόνη που περισώζει τον εθνισμό και μετατρέπει την ποικιλομορφία σε μιάν ανώτερη σύνθεση και δημιουργεί τεράστιες και απέραντες δυνατότητες ανάπτυξης για κάθε λαό. Έτσι όλοι οι σοβιετικοί λαοί ένοιωσαν βαθειά τη Σοβ. Ένωση  σαν την αληθινή μεγάλη πατρίδα τους, ενώθηκαν ολόψυχα συναμεταξύ τους και παρουσίασαν μπροστά στα έκθαμβα μάτια του κόσμου το θαυμαστό όραμα που βλέπουμε σήμερα. Εκατόν εξήντα και πλέον εθνότητες να μάχουνται σαν ένας άνθρωπος , ηρωικά για να σώσουν την πολύτιμη και πολυαγάπητη μητέρα, τη σοβιετική  τους πατρίδα από την ξένο και βάρβαρο καταχτητή.

               Ετσι έλυσε οριστικά το εθνικό πρόβλημα η Οχτωβριανή Επανάσταση μέσα στην περιοχή του  ενός έχτου της γης.»

ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ ως προσκεκλημένοι του… Πούτιν

Ενώ τα Μέλη της ΚΝΕ παρεμποδίστηκαν από τις Ρώσικες αρχές επειδή
«διακινούσαν παράνομο κι επικίνδυνο προπαγανδιστικό υλικό»
στο 19o Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών

Από τη στιγμή που πατάνε οι αντιπρόσωποι του 19ου Παγκοσμίου Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών το πόδι τους στο Σότσι, αυτό που αντικρίζουν και βιώνουν είναι ένας συνεχής, πρωτοφανής, ασφυκτικός έλεγχος και εκτεταμένη αστυνομοκρατία.

Η κυβέρνηση της Ρωσίας με πρόσχημα την «ασφάλεια» των συμμετεχόντων έχει εξαπολύσει μια πρωτόγνωρη επίθεση στις ελευθερίες και τα δικαιώματα, ποινικοποιώντας το σοσιαλισμό, απαγορεύοντας κομμουνιστικά σύμβολα (π.χ. το σφυροδρέπανο), αποκλείοντας αντιπροσωπείες Κομμουνιστικών Νεολαιών από το Φεστιβάλ.

Το ΚΚΕ έκανε παρέμβαση για το θέμα την Πέμπτη 19/10
στην Ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα

Την Τετάρτη, στον πρωινό έλεγχο που πραγματοποιήθηκε στην αποστολή της ΚΝΕ κατά την είσοδό της στο χώρο του Φεστιβάλ, τα μέλη της ΚΝΕ κρατήθηκαν από την αστυνομία, για μισή ώρα, επειδή είχαν μαζί τους ανακοινώσεις του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, εκδόσεις του Κόμματος και κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο.

Η προσπάθεια αυτή της ρωσικής αστυνομίας έπεσε στο κενό χάρη στην επιμονή των αντιπροσώπων της ΚΝΕ και στη συνέχεια τα μέλη της ΚΝΕ έκαναν εξόρμηση στο χώρο του Φεστιβάλ όπου διακίνησαν χιλιάδες ανακοινώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, εκατοντάδες αντίτυπα της διεθνούς έκδοσης του Οδηγητή και της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης με το τεύχος που είναι αφιερωμένο στην Οκτωβριανή Επανάσταση.

Μάλιστα, την Πέμπτη το μπλόκο διήρκεσε δυο ώρες! Η αιτιολογία ήταν ότι:

«Είναι παράνομο το σφυροδρέπανο και το περιεχόμενο της ανακοίνωσης στη Ρωσία, ότι είναι επικίνδυνα όσα αναγράφονται.»

Αμέσως, δεκάδες αντιπρόσωποι από Κομμουνιστικές Νεολαίες βρέθηκαν στο χώρο που κρατούνταν τα μέλη της ΚΝΕ για να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.

Ταυτόχρονα στα σεμινάρια που διεξάγονταν εκείνη την ώρα, αμέσως καταδικάστηκε το γεγονός και υπερψηφίστηκε κείμενο αλληλεγγύης από όλους τους παραβρισκόμενους.

Παραθέτουμε ενδεικτικά, την απόφαση αλληλεγγύης που υπερψηφίστηκε στο σεμινάριο «Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η επιθετικότητά τους και οι στρατιωτικές τους επεμβάσεις»:

«Εμείς οι αντιπρόσωποι του 19ου Π.Φ.Ν.Φ. που συμμετέχουμε στο σεμινάριο “Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η επιθετικότητά τους και οι στρατιωτικές τους επεμβάσεις”, το οποίο πραγματοποιείται στις 19 Οκτώβρη 2017 εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους 10 συντρόφους της ΚΝΕ, καθώς και του ΜΑΣ και της ΟΓΕ, στους οποίους οι ρώσικες αρχές αρνήθηκαν την έλευση τους στο σεμινάριο γιατί είχαν στην κατοχή τους υλικά από τις οργανώσεις τους.

Καταδικάζουμε αυτήν την άδικη διάκριση κι απαιτούμε από τις αρχές να λύσουν το θέμα και να ελευθερώσουν τους συντρόφους μας.»

Πρόκειται για απαράδεκτες προκλητικές ενέργειες που επιχειρούν να αμαυρώσουν τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και την ιστορική διαδρομή των Φεστιβάλ που ως γνωστόν τα περισσότερα από αυτά έχουν διοργανωθεί στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Οι εκπρόσωποι της ΚΝΕ παρενέβησαν χθες σε 10 σεμινάρια του Φεστιβάλ για μια σειρά ζητήματα, καταγγέλλοντας παράλληλα το συγκεκριμένο γεγονός.

Άλλωστε, η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή έχει καλέσει με ανακοίνωσή της και τις υπόλοιπες Κομμουνιστικές Νεολαίες, τις αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις νεολαίας που είναι μέλη της ΠΟΔΝ, να καταγγείλουν την απαράδεκτη στάση των αρχών της Ρωσίας καθώς αντίστοιχη στάση είχαν κρατήσει και τις προηγούμενες μέρες απέναντι σε κομμουνιστές από άλλες χώρες,

να μην υποκύψουν στις πιέσεις «αποπολιτικοποίησης» του Π.Φ.Ν.Φ., αλλά με τα πολιτικά τους υλικά, τα σύμβολα και τις θέσεις τους να γίνει το 19ο ΠΦΝΦ γόνιμος χώρος πολιτικής συζήτησης, να τιμηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η 100η επέτειος της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Οι εκλεκτοί της ρωσικής κυβέρνησης…

Στο πλαίσιο του 19ου ΠΦΝΦ γίνονται μια σειρά σεμινάρια και δραστηριότητες της ΠΟΔΝ, με τη συμμετοχή χιλιάδων νέων, μελών και φίλων των οργανώσεων – μελών της ΠΟΔΝ.

Σε αυτές τις εκδηλώσεις, παρά το γεγονός ότι η ρωσική κυβέρνηση, που διαθέτει τις εγκαταστάσεις για να πραγματοποιηθεί το ΠΦΝΦ, αποκρύπτει ακόμη και το σύνθημα του Φεστιβάλ, προβάλλοντας τα δικά της συνθήματα και το δικό της περιεχόμενο,

πολλές Κομμουνιστικές Νεολαίες και αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις από όλο τον κόσμο (περισσότερες από τα προηγούμενα χρόνια) δίνουν την ιδεολογική – πολιτική μάχη για να αναδείξουν το πραγματικό περιεχόμενο της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό σήμερα, της πάλης απέναντι στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, τις διακρατικές ενώσεις του, τις αστικές τάξεις σε κάθε χώρα.

Ωστόσο, στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας – Φοιτητών είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση μιας χώρας που το φιλοξενεί, δηλαδή η κυβέρνηση Πούτιν, έχει καλέσει αρκετούς συμμάχους της από το εξωτερικό.

Κι αυτό παρά κι ενάντια στις αποφάσεις της ΠΟΔΝ και των Οργανώσεων – Μελών της, οι οποίες μέσα στο 2017 συγκρότησαν τις Εθνικές Προπαρασκευαστικές Επιτροπές σε κάθε χώρα, στέλνοντας τους αντιπροσώπους τους στο Φεστιβάλ.

Το γεγονός αυτό έχει δημιουργήσει μια σειρά προβλήματα στο Φεστιβάλ, όπως π.χ. τη συμμετοχή αστικών κομμάτων από το Ισραήλ, με παράλληλο αποκλεισμό των παλαιστινιακών οργανώσεων – μελών της ΠΟΔΝ.

Ωστόσο, αυτή η επιχείρηση των ρωσικών αρχών αντιμετωπίζει σοβαρές αντιδράσεις.

Για παράδειγμα, προχτές το πρωί πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας Οργανώσεων – μελών της ΠΟΔΝ από τη Μέση Ανατολή, ανάμεσα τους και της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ισραήλ, ενάντια στην παρουσία στελεχών του αστικού κράτους του Ισραήλ στο 19ο ΠΦΝΦ.

Αντιπροσωπεία της ΚΝΕ βρέθηκε στην παράσταση διαμαρτυρίας και εξέφρασε την αλληλεγγύη της.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ ως προσκεκλημένοι του… Πούτιν

Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένα κόμματα και οργανώσεις που προσκλήθηκαν από τη ρωσική κυβέρνηση και τις κατά τόπους πρεσβείες της να πάρουν μέρος στο 19ο ΠΦΝΦ, παρά και ενάντια στις αποφάσεις της ΠΟΔΝ:

• Κόμμα της Ελευθερίας της Αυστρίας (εθνικιστικό – ευρωσκεπτικιστικό κόμμα που αναδείχθηκε στη 2η θέση στις πρόσφατες εκλογές.)
• Κόμμα «Λικούντ» από το Ισραήλ (το κυβερνητικό κόμμα του Μπ. Νετανιάχου.)
• Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (του Ρώσου εθνικιστή Ζιρινόφκσι.)
• Κόμμα Ινδικού Λαού – BJP (το κυβερνητικό κόμμα αυτή τη στιγμή στην Ινδία, που ασκεί αντιλαϊκή πολιτική και καταστολή απέναντι στους κομμουνιστές.)
• Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης – ΑΚΡ (το τουρκικό κυβερνητικό κόμμα του Προέδρου Ερντογάν.)

Ακόμη, υπάρχουν άτομα που εκπροσωπούν εθνικιστικές και φασιστικές οργανώσεις, από την Ιταλία και τη Σερβία.

Ωστόσο, η ρωσική κυβέρνηση δεν έχει καλέσει μόνο αστικά αντιδραστικά κόμματα με τα οποία διατηρεί σχέσεις στο εξωτερικό, οι προσκλήσεις της ουσιαστικά αφορούν όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων οι οποίες υμνούν την καπιταλιστική Ρωσία ή διατηρούν σχέσεις μαζί της.

Ετσι, είναι ενδεικτικό ότι προχτές ομιλία στον χώρο του Φεστιβάλ, όπου η ρωσική κυβέρνηση πραγματοποιεί το δικό της πρόγραμμα (σε διαφορετικό χώρο από αυτόν που πραγματοποιούνται τα σεμινάρια της ΠΟΔΝ) έκανε ο επικεφαλής της ΛΑΕ και πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Π. Λαφαζάνης, με θέμα την ενεργειακή πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μάλιστα, δημοσιεύματα τον παρουσιάζουν ως προσκεκλημένο της ΠΟΔΝ στο Φεστιβάλ, κάτι που ΔΕΝ ισχύει.

Από κοντά κι αντιπροσωπεία της νΚΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία διαπιστεύτηκε από τις ρωσικές αρχές, ΕΞΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικών Νεολαιών (ΠΟΔΝ).

ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ ως προσκεκλημένοι του… Πούτιν

Ως προσκεκλημένη του… Πούτιν συμμετέχει η νεολαία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο 19ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών που διοργανώνει η Παγκόσμια Οργάνωση Δημοκρατικών Νεολαιών!

Η νεολαία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προσκλήθηκε από την Παγκόσμια Οργάνωση Δημοκρατικών Νεολαιών, αλλά από τον Πούτιν!

Προσκλήσεις από τον Πούτιν πήραν κι άλλα «αριστερά», «επαναστατικά» κόμματα, όπως το Ισραηλινό κυβερνητικό κόμμα του Νετανιάχου, το Τουρκικό κυβερνητικό κόμμα του Ερντογάν, το εθνικιστικό – ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της Αυστρίας, το κόμμα του Ρώσου εθνικιστή Ζιρινόφσκι που διακρίνονται για την … «αντι-ιμπεριαλιστική δράση» τους!

• Άραγε πώς αισθάνονται οι ΑΝΤΑΡΙΖΟΙ κι οι ΛΑΕτζήδες παρέα με όλους αυτούς τους φασίστες;
• Πώς αισθάνονται ως προσκεκλημένοι του Ρώσου προέδρου που χθες προσπάθησε να συλλάβει μέλη της ΚΝΕ γιατί είχαν μαζί τους κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανα;

Δεν θα κατηγορήσουμε βέβαια την νεολαία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ που βρέθηκαν σ’ ένα φεστιβάλ ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΙ από τον διοργανωτή, αλλά προσκεκλημένοι από τον… ιμπεριαλιστή!

Ίσως πήγαν στην Ρωσία για να «επηρεάσουν» τον Πούτιν να δράσει φιλολαϊκά όπως αντίστοιχα «επηρέασαν» και «στρίμωξαν» τον Τσίπρα!

Ίσως πάλι πήγαν στην Ρωσία ως προσκεκλημένοι του Πούτιν για να πάρουν μέρος στο κυνήγι ομοφυλοφίλων που έχει εξαπολύσει με νόμο ο Ρώσος πρόεδρος!

Αυτά μόνο η νεολαία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ μπορεί να μας τα διευκρινίσουν που παίρνουν μέρος στο φεστιβάλ με διαπιστεύσεις της Ρωσικής κυβέρνησης κι έχουν μάλιστα και το θράσος και να καταγγέλουν και την ΠΟΔΝ από πάνω!

Ακολουθούν φωτογραφίες από τη δυναμική διαδήλωση των Οργανώσεων – Μελών της ΠΟΔΝ για την Οκτωβριανή Επανάσταση και από το φεστιβάλ