20 Φεβ 2012

Πολιτική συμμαχιών για τα συμφέροντα του λαού και όχι για τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων


Πολιτική συμμαχιών για τα συμφέροντα του λαού και όχι για τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων
Με αφορμή πρόσφατη συνάντηση του Πορτογαλικού ΚΚ με το «Μπλόκο της Αριστεράς» που αξιοποιείται ποικιλότροπα από οπορτουνιστικές δυνάμεις στη χώρα μας
ΚΟΥΚΟΣ
Οι εξελίξεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, η στρατηγική και η τακτική των ΚΚ, η πολιτική των συμμαχιών που ακολουθούν, η στάση τους απέναντι στα αστικά κόμματα, τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και γενικότερα σε κεντρικά ζητήματα της ταξικής πάλης είναι πηγή πείρας, που έχουμε υποχρέωση να εξετάζουμε, να αξιολογούμε, να απορρίπτουμε ή να αξιοποιούμε, ενισχύοντας τη βασική κατεύθυνση:
Να γίνουν τα κομμουνιστικά κόμματα πιο ισχυρά, πιο ικανά για να ανταποκριθούν στις επαναστατικές τους υποχρεώσεις ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, την οποία έχουν υποχρέωση να κατακτούν στην πράξη, μέσα στις ταξικές αναμετρήσεις, στην προσπάθεια για το δυνάμωμα της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, την κοινωνική συμμαχία με τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική εξουσία, για το σοσιαλισμό.
Η ανταλλαγή απόψεων για σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, στα οποία κατέχει σημαντική θέση η πολιτική συμμαχιών, είναι χρήσιμο εργαλείο και θέλουμε να μοιραστούμε σήμερα με τα ΚΚ τους προβληματισμούς που γεννιούνται από την πρόσφατη συνάντηση που έγινε στη Λισαβόνα ανάμεσα στο Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΠΚΚ) και το κόμμα «Μπλόκο της Αριστεράς» και την εκμετάλλευση αυτής της συνάντησης από δυνάμεις του οπορτουνισμού στην Ελλάδα.
Από λαϊκή κινητοποίηση στις 19/3/11 στην Πορτογαλία ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα
Στη συνάντηση των δύο κομμάτων, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΠΚΚ, υπήρξε ανταλλαγή απόψεων για τις εξελίξεις γύρω από την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας, «υπήρξε εκτίμηση που επέτρεψε να προσδιοριστούν πλευρές όπου υπάρχουν συγκλίνουσες εκτιμήσεις. Σύγκλιση απόψεων που την ίδια στιγμή δεν αποκρύπτει διαφορετικές απόψεις μέχρι και αποκλίνουσες θέσεις γύρω από διάφορα ζητήματα, κάτι που καθαυτό είναι ένα φυσικό γεγονός αναφερόμενοι σε κόμματα με διαφορετικές πορείες και προγράμματα».
Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται ότι «το κάθε κόμμα θα κατέλθει στις προσεχείς εκλογές με τις προτάσεις και το πρόγραμμά του, το ΠΚΚ θα συνεχίσει και θα διευρύνει την πολιτική και κοινωνική του παρέμβαση με τη σταθερή πεποίθηση και εμπιστοσύνη στη σημασία της ενίσχυσης της CDU (συμμαχικό σχήμα στο οποίο συμμετέχει το Πορτογαλικό ΚΚ), για να επιβληθεί μια ρήξη με τη δεξιά πολιτική και να ανοίξει ένας δρόμος σε μια αριστερή και πατριωτική πολιτική. Γεγονός που δεν εμποδίζει σε όποια σύγκλιση, όπως έχει συμβεί στο πεδίο του κοινοβουλίου, δίνοντας έκφραση στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων. Είτε με την απόρριψη επαχθών πολιτικών και μέτρων είτε με την υιοθέτηση άλλων που προωθούν την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη και την υπεράσπιση δικαιωμάτων».
Επίσης, στην ιστοσελίδα της εφημερίδας του «Μπλόκου», «Αριστερά», αναφέρεται:
«Το Μπλόκο και το Πορτογαλικό ΚΚ (ΠΚΚ) συγκλίνουν για μια πολιτική αριστερή διέξοδο. Μετά από συνάντηση μιας ώρας, το ΠΚΚ και το Μπλόκο ανακοίνωσαν τη σύγκλιση των θέσεων ενάντια στην παρέμβαση του ΔΝΤ και για μια αριστερή πολιτική κατά της πτώχευσης. Ο διάλογος θα συνεχιστεί».
Αυτά είναι τα γεγονότα. Και πάνω σ' αυτά επιχειρούν να πατήσουν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες οπορτουνιστικές κινήσεις στην Ελλάδα για να επαναφέρουν τη θέση τους για την «ενότητα της αριστεράς».
Θα μπορούσαμε να πούμε: Αυτός είναι ο οπορτουνισμός.
Πολιτική χωρίς αρχές, που προσπαθεί να μεταφέρει μηχανιστικά στην Ελλάδα ένα γεγονός που έλαβε χώρα στην Πορτογαλία για να στηρίξει δικές του επιλογές.
Ομως, αυτό δεν αρκεί. Το ζήτημα είναι πιο σύνθετο. Αφορά την προσπάθεια εγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων σε μια χρεοκοπημένη πολιτική συμμαχιών που έχει τη βάση της στη σοσιαλδημοκρατική στρατηγική του ΣΥΝ και των άλλων οπορτουνιστικών δυνάμεων, που υιοθετούν και προβάλλουν διαχειριστικές προτάσεις παρόμοιες με αυτές των αστικών δυνάμεων, για την κρίση και τη διέξοδο από αυτή, το χρέος και τα ελλείμματα.
Για το λόγο αυτό είναι καλό να ανοίξει το θέμα.
Το ΚΚΕ έχει οικοδομήσει πολύχρονες, συντροφικές σχέσεις με το ΠΚΚ, εκτιμά τη σημαντική συμβολή του στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης στην Πορτογαλία για την υπεράσπιση των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων. Εκτιμά την προσφορά του στη στήριξη των αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, στην αντιμετώπιση του αντικομμουνισμού και των μεγάλων δυσκολιών που γέννησαν η αντεπανάσταση και η ανατροπή του σοσιαλισμού.
Το Κόμμα μας, σαν τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μελετάει προσεκτικά τις θέσεις, τις αποφάσεις των ΚΚ και τοποθετείται σε κεντρικά ζητήματα με κριτήριο αν η μια ή η άλλη επιλογή διευκολύνει ή εμποδίζει την ταξική πάλη, δυναμώνει ή αδυνατίζει το συνολικό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, βοηθάει ή όχι στον απεγκλωβισμό των λαϊκών δυνάμεων από την αστική και οπορτουνιστική ιδεολογία και πολιτική.
Παράλληλα, το ΚΚΕ ενημερώνει συστηματικά τα ΚΚ για τη δική του δράση και πείρα.
Από αυτή τη σκοπιά εξετάζουμε τη συνάντηση ανάμεσα στο ΠΚΚ και στο «Μπλόκο» και θεωρούμε απαραίτητο να μεταφέρουμε σύντομα την πείρα που έχει συγκεντρώσει το Κόμμα μας από τη στάση του οπορτουνισμού στην Ελλάδα, ο οποίος ακολουθεί διαχρονικά διαβρωτική, διαλυτική τακτική μέσα σε σχήματα συνεργασίας όπως η «Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά» (ΕΔΑ) τις δεκαετίες του '50-'60, η «Ενωμένη Αριστερά» το '74, ο «Συνασπισμός» στα τέλη της δεκαετίας του '80.
Η βασική πρακτική που σημαδεύει τη στάση του είναι η ενσωμάτωση στην αστική ιδεολογία και πολιτική, η ακύρωση των αρχών που χαρακτηρίζει το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, η κατάργηση της αυτοτέλειας και η διάλυση του ΚΚ.
Αυτή η πείρα είναι πολύ χρήσιμη για τη μελέτη του ρόλου που παίζει το «Μπλόκο της Αριστεράς» στην Πορτογαλία.
Πρόκειται για ένα οπορτουνιστικό κόμμα, το οποίο τροφοδοτήθηκε με στελέχη που αποσπάστηκαν από το ΠΚΚ τα προηγούμενα χρόνια. Ενα κόμμα με σοσιαλδημοκρατική στρατηγική, με θέσεις που στηρίζουν την εξουσία των μονοπωλίων, την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την Ευρωπαϊκή Ενωση, κόμμα που στήριξε για μεγάλο διάστημα την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του σοσιαλιστή Σόκρατες.
Αυτό το κόμμα δραστηριοποιείται μέσα στο γνωστό κατασκεύασμα της ΕΕ, στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), κατέχει θέση αντιπροέδρου στο προεδρείο του, μαζί με το ΣΥΝ, συμμετέχει στην αντικομμουνιστική εκστρατεία, στην προσπάθεια σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης των ΚΚ, στηρίζει αντιλαϊκές αποφάσεις για την ανατροπή εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων και πρόσφατα στήριξε, με την ψήφο του, την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για τη συμμετοχή της ΕΕ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Λιβύης.
Είναι φανερό ότι ο χαρακτήρας του δεν αλλάζει επειδή συζήτησε με το ΠΚΚ και ενδεχομένως μπήκαν οι βάσεις για μια συνεργασία. Ο σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας παραμένει, η δράση του προκαλεί ζημιά στο εργατικό, λαϊκό κίνημα και ανεξάρτητα από τις προθέσεις των Πορτογάλων κομμουνιστών, το «Μπλόκο» θα χρησιμοποιεί τη συνεργασία για να καλλιεργεί συγχύσεις, να φθείρει συνειδήσεις, να πλαγιοκοπήσει κομμουνιστικά κόμματα ή αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Τη συνάντηση του ΠΚΚ και του «Μπλόκο» χαιρέτισε από την πρώτη στιγμή ο ΣΥΝ, ο οποίος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί καιροσκοπικά εξελίξεις που διαδραματίζονται σε ευρωπαϊκό ή διεθνές επίπεδο για να αναδείξει τις θέσεις του και να παίξει τα γνωστά παραπλανητικά παιχνίδια.
Το ίδιο έκανε με την κυβέρνηση Ζοσπέν στη Γαλλία. Χαιρέτισε τη συνεργασία του σοσιαλιστικού κόμματος με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και διάφορα άλλα οπορτουνιστικά σχήματα, μίλησε και τότε για «φως ελπίδας» και στην πορεία, που η λύση αυτή προκάλεσε έντονες λαϊκές αντιδράσεις και χρεοκόπησε, ο ΣΥΝ προσπάθησε να αναδιπλωθεί, χρησιμοποιώντας ένα σωρό δικαιολογίες.
Το ίδιο έκανε στην Ιταλία, όταν χαιρέτισε τον «κεντροαριστερό» συνασπισμό της «Ελιάς», μιλώντας για «κλάδο ελπίδας» στην Ευρώπη. Και όταν οι εργαζόμενοι καταδίκασαν την αντιλαϊκή πολιτική της «Ελιάς», προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Βεβαίως, η λογική της «ενότητας της αριστεράς», η λογική των λεγόμενων «αντι-νεοφιλελεύθερων μετώπων» δέχθηκε πλήγμα, αλλά ο οπορτουνισμός επιμένει γιατί εκτελεί την αποστολή της χειραγώγησης των λαϊκών δυνάμεων, της παρεμπόδισης ριζοσπαστικών βημάτων στις λαϊκές συνειδήσεις με την αξιοποίηση της γνώσης και της πείρας από την ταξική πάλη.
Το ΚΚΕ, που αναλύει τις εξελίξεις με ταξικό κριτήριο από τη σκοπιά των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων και προειδοποιεί για τις παγίδες που στήνουν στους λαούς οι δυνάμεις της υποταγής, λέει καθαρά στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία μας: Καμιά εμπιστοσύνη στο ΣΥΝ /ΣΥΡΙΖΑ και στις άλλες δυνάμεις του οπορτουνισμού. Η στρατηγική τους υπηρετεί τη διαιώνιση του καπιταλισμού, του εκμεταλλευτικού συστήματος, ανεξάρτητα από τις φραστικές ακροβασίες που κάνουν για να θολώσουν τα νερά. Η βασική κατεύθυνση που διαπερνάει την πολιτική τους είναι η διατήρηση της εξουσίας των μονοπωλίων, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η ανάπτυξη που έχει κριτήριο το κέρδος.
Στοιχείο αυτής της στρατηγικής είναι ο συστηματικός αντικομμουνισμός, με τον οποίο προσφέρουν άλλοθι στον αστικό αντικομμουνισμό και αυτό σημαδεύει την πορεία τους από το 1990 μέχρι σήμερα.
Αυτή η στρατηγική κατεύθυνση καταγράφεται στις θέσεις και την πρακτική του ΣΥΝ για τη στήριξη της ΕΕ, τη στήριξη της στρατηγικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που χτυπάει, καταργεί αυτά τα χρόνια τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα. Αυτή ακριβώς η κατεύθυνση καταγράφεται στην καλλιέργεια συγχύσεων για το ρόλο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, κοροϊδεύοντας το λαό ότι αυτό που έφταιξε είναι η μη τήρηση των προγραμματικών θέσεών της, ενώ είναι γνωστό ότι αυτές, οι ίδιες, συνιστούσαν αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα.
Αυτή ακριβώς η κατεύθυνση οδηγεί στην εχθρική στάση απέναντι στο ΠΑΜΕ και στις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις, στη στήριξη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έκαναν και κάνουν τα πάντα για τη διάβρωση και τον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, για την ενσωμάτωση στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.
Τα οπορτουνιστικά τεχνάσματα δεν περνούν. Οι πολιτικές «αμαρτίες» του ΣΥΝ δεν ξεπλένονται με την προσπάθεια εκμετάλλευσης της συζήτησης ανάμεσα στο ΠΚΚ και το «Μπλόκο».
Σήμερα που η καπιταλιστική κρίση τονίζει με χαρακτηριστικό τρόπο ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει ξεπεράσει τα ιστορικά του όρια. Σήμερα που η αποτελεσματικότητα της ταξικής πάλης συνδέεται ολοφάνερα με την κατεύθυνση επίλυσης του προβλήματος της εξουσίας, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα σχήματα εμπαίζουν τους εργαζόμενους με τα αιτήματα που αφορούν την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που σημαίνει νέα χαράτσια, σκληρούς όρους και νέα μνημόνια για το λαό.
Εμπαίζουν το λαό με την ουτοπία της δίκαιης ανακατανομής του πλούτου στις συνθήκες της εξουσίας των μονοπωλίων και άλλα παρόμοια αιτήματα τα οποία χρησιμοποιούνται άλλωστε πλατιά από αστικά κόμματα, αστούς οικονομολόγους, απολογητές του συστήματος.
Οι συνεχείς αλλαγές σε θέσεις και αιτήματα, για να θολώνουν τα νερά, δηλώνουν την αφερεγγυότητα και την αναξιοπιστία των οπορτουνιστικών κομμάτων και ομάδων.
Ο λαός μας έχει υποχρέωση να γίνει πολύ αυστηρός και να διακρίνει ότι η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΝ και τα καιροσκοπικά καλέσματα για την «ενότητα της αριστεράς» αποσκοπούν στην παρεμπόδιση της συσπείρωσης του λαού σε αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική βάση, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Αποσκοπούν στην αναζήτηση συνενόχων για τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων και μαρτυρούν τη μιζέρια που σημαδεύει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, τους διαγκωνισμούς και τα αδιέξοδα της οπορτουνιστικής Βαβέλ.
Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την πολιτική των συμμαχιών με μεγάλη ευθύνη, ως εργαλείο στρατηγικής σημασίας που δίνει δύναμη στον αγώνα του εργατικού, λαϊκού κινήματος και στη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στην πλουτοκρατία, την αντιλαϊκή πολιτική και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Το Κόμμα μας έχει αποκλείσει τη συνεργασία με τα κόμματα και τις ομάδες του οπορτουνισμού, που συνειδητά επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ και πανηγύριζαν με την ανατροπή του σοσιαλισμού, καλλιεργώντας την υποταγή, δηλητηριάζοντας λαϊκές συνειδήσεις.
Εχει αποκλείσει τις ευκαιριακές συγκολλήσεις κορυφής και επιμένει στη συμμαχία των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να συγκρουστούν με τη στρατηγική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, παίρνοντας υπόψη ότι η συμμαχία δεν είναι αποκλειστικό ζήτημα του ΚΚΕ, αλλά αφορά και ευρύτερες δυνάμεις που παραμένουν εγκλωβισμένες σε αστικά ιδεολογήματα ή διστάζουν να κάνουν το βήμα.
Το ΚΚΕ επιμένει σταθερά στην κοινή συντονισμένη δράση της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων και των σχετικών με αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις ταξικών, αγωνιστικών συσπειρώσεων που πρωταγωνιστούν στην πάλη του λαού μας για κάθε πρόβλημα. Συσπειρώσεις που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της μεγάλης προσπάθειας για το κτίσιμο του Αντιμονοπωλιακού - Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου πάλης, της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που κατευθύνεται στη λαϊκή εξουσία και οικονομία, στο σοσιαλισμό, που είναι προϋπόθεση για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την εξασφάλιση του δικαιώματος της δουλειάς για όλους, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Αυτή είναι η απάντηση που έχουν θέσει οι εξελίξεις στην ημερήσια διάταξη. Γιατί η πάλη για τα οξυμένα προβλήματα των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, η πάλη κατά των συνεπειών της κρίσης, η πάλη κατά του μνημονίου και των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, κατά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, για τα ζητήματα των κυριαρχικών δικαιωμάτων αποκτάει δυναμική στο βαθμό που εξελίσσεται σε πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ


ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ολοκληρώνεται το έγκλημα σε βάρος χιλιάδων εργατικών - λαϊκών οικογενειών



«ΛΟΥΚΕΤΟ» ΣΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ - ΕΣΤΙΑΣ
Ολοκληρώνεται το έγκλημα σε βάρος χιλιάδων εργατικών - λαϊκών οικογενειών
Στιγμιότυπο από κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη την Πέμπτη
MotionTeam
Θυσία στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών γίνονται το δικαίωμα στη στέγη, το δικαίωμα στην αναψυχή και στην ψυχαγωγία, η στέγη και η φροντίδα για περισσότερα από 2.000 παιδιά που φιλοξενούνται στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, το δικαίωμα στην εργασία των 1.400 εργαζομένων, με την απόφαση της συγκυβέρνησης και της τρόικας να κλείσουν οι Οργανισμοί Εργατικής Κατοικίας και Εστίας. Ταυτόχρονα, μια σειρά από προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως η επιδότηση ενοικίου, επιτοκίου, κ.ά., τινάζονται στον αέρα με βαρύτατες τις συνέπειες για χιλιάδες οικογένειες. Στον αντίποδα οι εργοδότες επιτυγχάνουν την ικανοποίηση ακόμα ενός αιτήματός τους για να διασφαλιστεί η κερδοφορία τους, που είναι η απαλλαγή τους από τις «εισφορές» (μέρος της απλήρωτης δουλειάς των εργαζομένων) προς τους δύο Οργανισμούς. Εγκληματικές ευθύνες γι' αυτή την εξέλιξη έχει η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ, που έθεσε θέμα μείωσης του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» στο τελευταίο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου» με τους εργοδοτικούς φορείς.
Μια πρώτη άμεση αποφασιστική απάντηση στο έγκλημα που επιχειρούν κυβέρνηση - τρόικα - πλουτοκρατία έδωσαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, Ομοσπονδίες και εργατικά συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, οι εργαζόμενοι στους δύο Οργανισμούς, γονείς και δικαιούχοι, την περασμένη βδομάδα, με μαζικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά από πόλεις στη χώρα. Οι εργαζόμενοι στον Οργανισμό Εργατικής Εστίας βρίσκονται σε απεργία διαρκείας, ενώ οι εργαζόμενοι στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας πραγματοποιούν κατάληψη στα κεντρικά γραφεία του Οργανισμού στην Αθήνα.
Οι εργαζόμενοι και οι δικαιούχοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα που τους στήνει η κυβέρνηση, η οποία, μπροστά στις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, επιχειρεί να δημιουργήσει κλίμα εφησυχασμού. Ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κουτρουμάνης, μόλις πριν λίγες μέρες, κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης του ΠΑΜΕ και των εργαζομένων στους Οργανισμούς, έκανε λόγο για δύο σενάρια: Το πρώτο αφορά στη συγχώνευση των Οργανισμών και το δεύτερο στη δημιουργία ενός νέου Οργανισμού, στον οποίο θα περάσουν και τα επιδόματα Πρόνοιας. Ξεκαθάρισε ωστόσο ότι σε κάθε περίπτωση οι Οργανισμοί θα λειτουργήσουν μόνο με τις εισφορές των εργαζομένων (υπολογίζονται στα 450 εκατομμύρια ευρώ). Το σίγουρο είναι ότι στο νέο μνημόνιο ρητά ορίζεται ότι οι Οργανισμοί κλείνουν. Οπως επίσης σίγουρο είναι ότι όσο οξύνεται η ανεργία, όσο μεγαλώνει η εισφοροδιαφυγή, όσο μειώνονται οι μισθοί και τα μεροκάματα σε συνδυασμό με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και τη διεύρυνση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, τα έσοδα των Οργανισμών θα μειώνονται. Αποτέλεσμα θα είναι η συνεχής μείωση των παροχών στους δικαιούχους μέχρι τελικά την οριστική κατάργησή τους.
Τι θα σημάνει το «λουκέτο»
Με το κλείσιμο των δύο Οργανισμών:
  • Καταργείται το κατασκευαστικό πρόγραμμα του ΟΕΚ. Ταυτόχρονα, στον αέρα μένουν τα προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται υπό ανέγερση 20 οικισμοί πανελλαδικά, που συνολικά περιλαμβάνουν 1.300 κατοικίες, εκ των οποίων 5 οικισμοί αποτελούμενοι από 200 κατοικίες που μόλις ξεκίνησαν. Σε πολλούς από αυτούς έχει ήδη γίνει η κλήρωση και οι δικαιούχοι περιμένουν να εγκατασταθούν στα σπίτια τους, ενώ δεν έχουν κληρωθεί 3 οικισμοί αποτελούμενοι από 300 κατοικίες.
  • Οι 1.400 εργαζόμενοι των δύο Οργανισμών απειλούνται με απόλυση.
  • Καταργείται το πρόγραμμα επιδότησης ενοικίου. Στο πρόγραμμα του 2011 είχαν υποβληθεί 58.000 αιτήσεις - μειωμένες λόγω των κριτηρίων που επέβαλε το υπουργείο για να μειώσει τους δικαιούχους - η ικανοποίηση των οποίων ξεκίνησε τέλος Δεκέμβρη του 2011 και αναμενόταν να ολοκληρωθεί το 2012.
  • Στον αέρα τινάζεται το πρόγραμμα καταβολής της επιδότησης επιτοκίου για δάνεια που χορηγήθηκαν από τις τράπεζες. Συνολικά έχουν χορηγηθεί από το συγκεκριμένο πρόγραμμα 83.000 δάνεια και αυτή τη στιγμή είναι ενεργά για το 2011 69.703, για το 2012 63.992, για το 2013 57.226, για το 2014 49.082, για το 2015 39.073, μειούμενα σταδιακά μέχρι το 2019 που λήγει η επιδότηση, η οποία διαρκεί για τα πρώτα εννέα χρόνια των δανείων (ο συνολικός χρόνος αποπληρωμής είναι 15 χρόνια).
  • Καταργείται η χορήγηση άτοκων δανείων από κεφάλαια του ΟΕΚ για πολύτεκνους και άλλες κατηγορίες εργαζομένων. Οπως επίσης και τα δάνεια αποπεράτωσης και επισκευής κατοικιών που ήταν άτοκα από κεφάλαια του ΟΕΚ. Μέχρι τώρα ο ΟΕΚ χορηγούσε 10.000 τέτοια δάνεια κάθε χρόνο.
  • «Λουκέτο» μπαίνει στους 25 βρεφονηπιακούς σταθμούς πανελλαδικά που προσφέρουν υπηρεσίες σε πάνω από 2.000 παιδιά εργατικών οικογενειών.
  • Καταργούνται τα δελτία Κοινωνικού Τουρισμού. Πάνω από 500.000 δικαιούχοι δε θα μπορέσουν να κάνουν έστω και το 7ήμερο διακοπών που χορηγούσε η Εργατική Εστία. Καταργούνται επίσης τα δελτία αγοράς βιβλίων και θεάτρου. Οπως και τα χειμερινά και θερινά εκδρομικά προγράμματα.
  • Σε κίνδυνο τίθενται τα αποθεματικά - δηλαδή οι εισφορές των εργαζομένων - των δύο Οργανισμών, που ξεπερνούν τα 650 εκατομμύρια ευρώ και είναι τοποθετημένα στην Τράπεζα της Ελλάδας. Οπως επίσης και η ακίνητη περιουσία των Οργανισμών. Αρκεί να αναφερθεί ότι η εμπορική αξία της ακίνητης περιουσίας του ΟΕΕ ανέρχεται στα 500 εκατομμύρια ευρώ. Επίσης, ο ΟΕΚ κατέχει 1.259 καταστήματα και 258 αίθουσες συγκέντρωσης στους οικισμούς του, 221 ιδιόκτητες οικοπεδικές εκτάσεις σε 45 νομούς της χώρας.
Προδιαγεγραμμένο έγκλημα
Ολα τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση έσπρωξαν τα λεφτά των εργαζομένων, που προορίζονταν για την εξασφάλιση φτηνής και ποιοτικής κατοικίας, στα ταμεία των τραπεζών και των μεγαλοκατασκευαστών. Το κατασκευαστικό έργο του ΟΕΚ μειωνόταν συνεχώς φτάνοντας τα τελευταία χρόνια να είναι σχεδόν ανύπαρκτο, όταν θα μπορούσαν να χτίζονται φτηνές και ποιοτικές κατοικίες. Αντίθετα, ο ΟΕΚ έστελνε χιλιάδες δικαιούχους πελάτες στις τράπεζες και τους μεγαλοκατασκευαστές, ενώ επιπλέον εκατομμύρια ευρώ από τις εισφορές των εργαζομένων στον ΟΕΚ διοχετεύονταν στα ταμεία των τραπεζών μέσω των προγραμμάτων επιδότησης του επιτοκίου. Τα σκάνδαλα δε που αφορούν στην κατασπατάληση χρημάτων ακόμα «στοιχειώνουν» τον ΟΕΚ. Το μεγαλύτερο όλων αφορούσε στην κατασκευή του Ολυμπιακού Χωριού, για το χτίσιμο του οποίου επιστρατεύτηκε ο ΟΕΚ και τα χρήματα των δικαιούχων, για λογαριασμό του κράτους και του «Αθήνα 2004».
Παράλληλα, οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις αξιοποίησαν τα προγράμματα του ΟΕΚ και του ΟΕΕ στο πλαίσιο δήθεν «άσκησης κοινωνικής πολιτικής», χωρίς να καταβάλλουν φράγκο από τον κρατικό προϋπολογισμό, για να εξυπηρετούν τις ψηφοθηρικές τους ανάγκες. Οι δικαιούχοι των προγραμμάτων χρόνο με το χρόνο μειώνονταν αφού οι Οργανισμοί αιμορραγούσαν οικονομικά από την παράνομη παρακράτηση εκ μέρους του ΙΚΑ των εισφορών που εισπράττει και έπρεπε να αποδίδει στους δύο Οργανισμούς. Αυτή η παρακράτηση σήμερα αγγίζει τα 4 δισ. ευρώ και όπως ευθέως ομολόγησε πριν τρεις μέρες ο υπουργός Εργασίας, Κ. Κουτρουμάνης, αυτά τα χρήματα δεν πρόκειται να αποδοθούν!
Ξεσηκωμός για να μην περάσει το πλιάτσικο που στήνει η πλουτοκρατία
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, τους δικαιούχους να απαντήσουν αγωνιστικά καθολικά στο νέο έγκλημα που επιχειρούν να διαπράξουν κυβέρνηση και πλουτοκρατία. Να συμπορευτούν με το ΠΑΜΕ για:
  • Να μην περάσουν τα σχέδια κυβέρνησης, τρόικας για κατάργηση των Οργανισμών.
  • Αμεση καταβολή από το ΙΚΑ των 4 δισ. ευρώ που παράνομα παρακρατεί από τους Οργανισμούς.
  • Απόδοση όλων των τρεχουσών εισφορών στους Οργανισμούς.
  • Αμεση κρατική χρηματοδότηση.
  • Να ξεπαγώσουν όλα τα προγράμματα του ΟΕΚ.
  • Ενίσχυση του κατασκευαστικού προγράμματος.
  • Σταθερή, μόνιμη δουλειά για όλους τους εργαζόμενους των Οργανισμών.
  • Να μην κλείσει κανένας βρεφονηπιακός παιδικός σταθμός - καμία απόλυση.

Γιώτα ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ


ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ ΕΕ Εμπλουτίζεται το οπλοστάσιο ενάντια στους λαούς


ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ ΕΕ
Εμπλουτίζεται το οπλοστάσιο ενάντια στους λαούς
Δρομολογούνται αποφάσεις, που στόχο έχουν να ρίξουν σε εξευτελιστικά επίπεδα την τιμή της εργατικής δύναμης για λογαριασμό της πλουτοκρατίας
Απειθαρχία και ανυπακοή η απάντηση του λαού στην ΕΕ και τα κόμματά της
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (Του απεσταλμένου μας
Παναγιώτη ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ).--
Σε συμφωνία για τη δημιουργία ενός μόνιμουΕυρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ) που θα οδηγεί τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη της ευρωζώνης σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» και θα συνοδεύεται από σκληρά «μνημόνια» διαρκείας, κατέληξαν οι «27» κυβερνήσεις της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών που ολοκληρώθηκε χτες βράδυ.
Η δημιουργία του μόνιμου μηχανισμού, ο οποίος από τον Ιούνη του 2013 θα αντικαταστήσει τον προσωρινό (όπου έχουν ήδη προσφύγει Ελλάδα και Ιρλανδία), θα δανείζει τα κράτη - μέλη της ζώνη του ευρώ που δεν μπουν να εξασφαλίσουν δάνεια από τις αγορές, με επαχθέστατους όρους για το λαό, που μεταφράζονται σε αλλεπάλληλα μνημόνια διαρκείας.
Τα «παζάρια» για τη συγκρότηση του μηχανισμού θα ολοκληρωθούν στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη, οπότε και θα ληφθούν οι τελικές αποφάσεις σε ό,τι αφορά τα μερίδια συμμετοχής της κάθε χώρας και τον τρόπο καταβολής της συνεισφοράς τους. Στο μεσοδιάστημα, οι απαιτούμενες αλλαγές στην καταστατική συνθήκη της ΕΕ, που είναι απαραίτητες για τη δημιουργία του Μηχανισμού, θα περάσουν από τα εθνικά Κοινοβούλια των κρατών - μελών.
Η συμφωνία μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στηρίζεται πάνω σε ισχυρές δεσμεύσεις που ανέλαβαν για την από κοινού εξαπόλυση μιας άνευ προηγουμένου επέλασης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, στη βάση τουΣυμφώνου για το Ευρώ. Το Σύμφωνο αποτέλεσε την απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει απόφαση για τη συγκρότηση του μόνιμου μηχανισμού και αποτελεί το νέο στρατηγικό όπλο της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας για το τσάκισμα των λαϊκών στρωμάτων.
Τα παζάρια στη Σύνοδο κατέληξαν σε μέτρα ενάντια στο λαό και υπέρ της πλουτοκρατίας
Eurokinissi
Η ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο δεσμεύτηκε απέναντι στην πλουτοκρατία για την υλοποίηση των αντιδραστικών μέτρων του Συμφώνου για το ευρώ, αλλά φρόντισε να δώσει συγκεκριμένα και μετρήσιμα «ανταλλάγματα», στο όνομα των δήθεν «δανειακών διευκολύνσεων» που εξασφάλισε για την αποπληρωμή του δανείου των 110 δισ. ευρώ.
Ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, προβάλλοντας την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να συνεχίσει το αντιδραστικό της πρόγραμμα, παρουσίασε τους βασικούς άξονες του σχεδίου δημοσιονομικής προσαρμογής για την περίοδο 2012 - 2014, με μέτρα ύψους 22 δισ. ευρώ, καθώς και «πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων» 50 δισ. ευρώ που θα υλοποιήσει το ίδιο διάστημα.
Οι διήμερες εργασίες της Συνόδου πραγματοποιήθηκαν στο φόντο των πιέσεων που ασκούν οι καπιταλιστικές αγορές στην Πορτογαλία (παρά τα σκληρά μέτρα που έχει λάβει), για να οδηγηθεί στη μέγκενη της τρόικας. Αλλά και των αξιώσεων που πρόβαλαν όλα τα κράτη - μέλη από την Ιρλανδία να πάρει πρόσθετα μέτρα και να μειώσει το επιτόκιο δανεισμού της.
Συμπερασματικά, η Σύνοδος Κορυφής ανέδειξε για πολλοστή φορά τις έντονες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στους κόλπους του ευρωοικοδομήματος. Οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες προσπάθησαν να επιμερίσουν τις ζημιές (να αποφύγουν τη βίαιη και άναρχη καταστροφή κεφαλαίου) και να διασφαλίσουν τους μεγάλους τραπεζικούς ομίλους τους που κατέχουν κρατικά ομόλογα. Από την πλευρά τους, οι χώρες που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα του ευρωοικοδομήματος, επιχείρησαν να διασφαλίσουν καλύτερους όρους αποπληρωμής του κρατικού χρέους και ευνοϊκότερους όρους δανεισμού, προκειμένου να τροφοδοτήσουν με φτηνότερο χρήμα τους δικούς τους επιχειρηματικούς ομίλους.
«Σύμφωνο» πανευρωπαϊκής εξαθλίωσης...
Παρά την όξυνση των ανταγωνισμών, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών ταυτίστηκαν απόλυτα στα μέτρα που περιλαμβάνει το Σύμφωνο για το ευρώ. Με κοινή επιδίωξη να ενισχύσουν τη θέση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, συμφώνησαν σε περαιτέρω μειώσεις μισθών, ενίσχυση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και τα επιδόματα, νέους φόρους στο λαό και μεγάλες φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο.
Η πανευρωπαϊκή λιτότητα που κήρυξαν οι Ευρωπαίοι εταίροι, όπως σημειώνουν στο κείμενο των συμπερασμάτων τους, θα ανανεώνεται κάθε χρόνο αρχής γενομένης από το δεύτερο εξάμηνο του 2011 και θα στηρίζεται:
-- Σε μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.«Η εξέλιξη των μισθών θα αξιολογείται βάσει της παραγωγικότητας και των αναγκών προσαρμογής της ανταγωνιστικότητας (...) Το κόστος εργασίας θα παρακολουθείται μέσω της σύγκρισης με τις εξελίξεις σε άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και τους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους». Οι μισθοί δηλαδή στο εξής θα καθορίζονται σε συνάρτηση με το λεγόμενο «κόστος εργασίας» που καταγράφεται στους κύριους εμπορικούς εταίρους της ΕΕ, δηλαδή στις αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας (Κίνα, Ινδία) και άλλων χωρών του πλανήτη, στις οποίες οι εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς πείνας.
-- Σε αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, με «ευθυγράμμιση της ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής». Οσο περισσότερο δηλαδή ζουν οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο θα πρέπει να εργάζονται!
-- Σε παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Στόχος είναι η πλήρης ανατροπή των μόνιμων και σταθερών εργασιακών σχέσεων και η αντικατάστασή τους με σχέσεις μερικής και ελαστικής απασχόλησης. Η αντιδραστική «ευελφάλεια» γίνεται η σημαία των κρατών - μελών με επιδίωξη ο εργαζόμενος να απασχολείται ουσιαστικά χωρίς δικαιώματα και με χαμηλούς μισθούς. Παράλληλα, οι Ευρωπαίοι εταίροι έθεσαν σαν στόχο τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και τη μετακύλισή τους στις πλάτες των εργαζομένων, με αύξηση της έμμεσης φορολογίας.
-- Στη «διά νόμου» αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Κάθε κράτος - μέλος ανέλαβε τη δέσμευση είτε με νόμο είτε με συνταγματική πρόβλεψη να «δημιουργήσει μηχανισμό που θα βάζει "φρένο" στην αύξηση χρέους». Ο μηχανισμός θα μπαίνει σε λειτουργία αυτόματα κάθε φορά που το έλλειμμα θα ξεπερνάει ένα προκαθορισμένο όριο και θα συνοδεύεται από κυρώσεις για τα «απείθαρχα» κράτη - μέλη.
-- Σε ετήσια δεσμευτικά προγράμματα λιτότητας. Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ανέλαβαν τη δέσμευση να μειώνουν κατά 1/20 το χρόνο της διαφοράς μεταξύ του ύψους του χρέους του κάθε κράτους - μέλους και του όρου που θέτει η Συνθήκη του Μάαστριχτ, για χρέος μέχρι 60% του ΑΕΠ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, με σημερινό χρέος 147% του ΑΕΠ, η μείωση κατά 1/20 το χρόνο σημαίνει μείωση περίπου 15 δισ. ετησίως.
-- Σε νέες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών των επιχειρηματικών ομίλων. Τα κράτη - μέλη δεσμεύτηκαν για την καθιέρωση φορολογικών συντελεστών που θα ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, δηλαδή θα εξασφαλίζουν νέες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών και περαιτέρω φοροαπαλλαγές.
...και καθεστώς ελεγχόμενη χρεοκοπίας
Παράλληλα, με το «Σύμφωνο για το Ευρώ», οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών κατέληξαν και σε μια πρώτη συμφωνία για τον μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Το νέο Μηχανισμό θα τον τροφοδοτήσουν με κεφάλαια τα κράτη - μέλη της ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Θα έχει συνολικά απόθεμα 700 δισ. ευρώ και άμεσα διαθέσιμα κεφάλαια ύψους 500 δισ. ευρώ, προκειμένου κάτω από «εξαιρετικές περιπτώσεις» να μπορεί να αγοράζει κρατικά ομόλογα απευθείας από κράτη - μέλη.
Η πρόβλεψη της αγοράς ομολόγων υπάρχει και για τον προσωρινό μηχανισμό. Η συγκεκριμένη απόφαση, αν και επιχειρήθηκε να εμφανιστεί σαν μια αποφασιστική κίνηση της ΕΕ απέναντι στις αγορές και η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να την αναγάγει σε «ανάσα»για τη χώρα, ουσιαστικά θα φέρει νέα βάρη στις πλάτες του λαού και θα θέσει την Ελλάδα ή όποια άλλη χώρα προσφύγει στο μηχανισμό σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Συγκεκριμένα:
α) Ο μόνιμος μηχανισμός θα δίνει δάνεια σε κράτη - μέλη της ευρωζώνης υπό αυστηρές προϋποθέσεις και μόνο «στο πλαίσιο μακροοικονομικού προγράμματος οικονομικής προσαρμογής». Δηλαδή, μόνο μετά την υπογραφή από την ενδιαφερόμενη χώρα μνημονίου (ή μνημονίων) με μέτρα που θα εξασφαλίζουν στους πιστωτές ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Αρα, για να δανειστεί μια χώρα από τον Μηχανισμό, θα πρέπει να υπογράψει μνημόνιο, παρά τα αρχικά ψέματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ότι δεν υπάρχει τέτοια «δέσμευση».
β) Στη λειτουργία του Μηχανισμού προβλέπεται η «αναδιάρθρωση χρέους», σύμφωνα με τις πρακτικές του ΔΝΤ. Για να λάβει μια χώρα της Ευρωζώνης δάνειο, θα πρέπει προηγουμένως η τρόικα (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) να προχωρήσει σε «αυστηρή ανάλυση βιωσιμότητας χρέους». Αν το κράτος - μέλος που θα πάρει δάνειο δεν μπορεί «να αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα χρέους» θα πρέπει να προχωρήσει σε «διαπραγματεύσεις» με τους ιδιώτες πιστωτές του, προκειμένου να συνεχίσει να παίρνει τις δόσεις του δανείου. «Διαπραγματεύσεις» που θα οδηγήσουν είτε σε «κούρεμα» του χρέους, είτε σε επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων και σε κάθε περίπτωση σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας».
Αυτή ακριβώς είναι και η βασική αιτία του καυγά ανάμεσα στα κράτη της λυκοσυμμαχίας και αφορά τον επιμερισμό της καταστροφής κεφαλαίων που θα προέλθει από το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων. Ενας καυγάς που αποτυπώνεται και στα κεφάλαια και τις εγγυήσεις που θα καταβάλλει καθένας από αυτούς στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης. Εγγυήσεις από κράτη όπως η Ελλάδα, με καθεστώς χαμηλής πιστοληπτικής ικανότητας, θα σημάνει και την απώλεια αξιολόγησης για το νέο ταμείο και επομένως για τη δέσμευση ακόμη περισσότερων κεφαλαίων.
Σύμφωνα με τον καταμερισμό που ανακοίνωσε ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Ζ. Κ. Γιούνκερ, η συμβολή της Γερμανίας διαμορφώνεται σε 27,1%, της Γαλλίας σε 20,4%, της Ιταλίας σε 17,9%, της Ισπανίας σε 11,9%, ενώ της Ελλάδας σε 2,8% στη βάση των ποσοστώσεων που το κάθε κράτος έχει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το δάνειο που θα δίνει ο μηχανισμός θα έχει κυμαινόμενο επιτόκιο και θα ισούται με το κόστος χρηματοδότησης του Μηχανισμού συν 200 μονάδες βάσης και συν επιπλέον 100 μονάδες βάσης για δάνεια με διάρκεια μεγαλύτερη των τριών χρόνων.
Τις «διευκολύνσεις» θα τις πληρώσει ο λαός
Σε ό,τι αφορά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, γύρω από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ της τρόικας προς την Ελλάδα, τις δήθεν «δανειακές διευκολύνσεις» που ισχυρίζεται ότι πήρε η ελληνική κυβέρνηση, ουσιαστικά θα επιφέρουν νέα δυσβάστακτα μέτρα για τον ελληνικό λαό.
Πρώτον: Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου κατά μέσο όρο 7,5 χρόνια, από 4,5 χρόνια της αρχικής σύμβασης του δανείου που πήρε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ,παρατείνει την εξόφληση του δανείου μέχρι το 2023. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι και τα επόμενα χρόνια, κυβέρνηση και τρόικα θα συνεχίσουν τις τρίμηνες «αξιολογήσεις», προκρίνοντας νέα μέτρα σε περίπτωση αποκλίσεων από τα συμφωνηθέντα.
Δεύτερον: Η μείωση του επιτοκίου κατά 1% για το δάνειο των 110 δισ. ευρώ, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του πρωθυπουργού ότι θα μειώσει κατά 6 δισ. ευρώ τους τόκους,ουσιαστικά θα διπλασιάσει τους τόκους που αρχικά προβλέπονταν, εξαιτίας της ταυτόχρονης επιμήκυνσης του δανείου. Εξάλλου, τελεί ακόμα υπό αμφισβήτηση η πραγματική μείωση του επιτοκίου που πήρε η κυβέρνηση. Το επιτόκιο δανεισμού, βάσει της αρχικής συμφωνίας, ήταν 5,2%. Ακόμα όμως δεν έχει διευκρινιστεί αν με την επιμήκυνση, το ελληνικό επιτόκιο ευθυγραμμίστηκε με το Ιρλανδικό στο 5,8%. Αν ισχύει αυτό, τότε η μείωση κατά 100 μονάδες βάσης, θα φέρει το επιτόκιο στο 4,8%. Οπότε, δε μειώνεται κατά 1%, αλλά μόλις κατά 0,4%, και αυτό κυμαινόμενο, με άγνωστη δηλαδή πορεία.
Πίσω, λοιπόν, από τους «πανηγυρισμούς» της κυβέρνησης υπάρχει το «οργανωμένο» σχέδιο της ντόπιας πλουτοκρατίας για τη συνέχιση της βαρβαρότητας σε βάρος του λαού. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ βυθίζουν τους λαούς στην καπιταλιστική βαρβαρότητα της φτώχειας, της ανεργίας και των πολέμων. Οσο, όμως, κι αν κλιμακώνουν τον πόλεμο στα δικαιώματα των λαών, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση τους. Γι' αυτό αγριεύει ο μεταξύ τους πόλεμος και η όποια συμφωνία τους θα είναι προσωρινή.
Μονόδρομος για το λαό η αντεπίθεση κατά της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, κατά της πολιτικής και των κομμάτων που υπηρετούν τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Ο λαός μπορεί και πρέπει να εμπιστευτεί την οργανωμένη του δύναμη, την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, τη μόνη που απαντάει στα πραγματικά του συμφέροντα.

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ρωτάνε πολλοί «και οι κομμουνιστές τι θα έκαναν σε μια τέτοια περίσταση»;


Ρωτάνε πολλοί «και οι κομμουνιστές τι θα έκαναν σε μια τέτοια περίσταση»; 

Η ερώτηση φαίνεται λογική, αν και η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ επανειλημμένα, και κάθε φορά πιο εμπεριστατωμένα, έχει παρουσιάσει τις προτάσεις του. Και για να αποκρουστεί άμεσα η αντεργατική θύελλα που έχει ενσκήψει ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, αλλά και συνολικά, για το μονόδρομο που ξανοίγεται ενώπιον της εργατικής τάξης, η οποία αν θέλει ένα μέλλον που θα ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του λαού και του τόπου, είναι «καταδικασμένη» να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή. Να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής που αποτελεί τη βάση για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να καταλάβει την εξουσία, με στόχο την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Το ΚΚΕ λέει ότι μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους είναι να χαραχθεί μια φιλολαϊκή πολιτική που θα στηρίζεται στην αποδέσμευση της χώρας από τη λυκοφωλιά της ΕΕ και στη μονομερή διαγραφή του κρατικού χρέους που 
δημιούργησαν οι ανάγκες του κεφαλαίου, σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας. Αυτό το τρίπτυχο είναι ενιαίο και αδιαίρετο, αποτελεί στοιχειώδη όρο και βασική προϋπόθεση, για οποιαδήποτε παραπέρα συζήτηση και προβληματισμό. Κάθε άλλη προσέγγιση δεν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Αποτελεί πρόταση και στόχο, που δεν μπορεί ο καθένας να τον αντιλαμβάνεται και να τον προσεγγίζει με το δικό του τρόπο, άλλος να προβάλει την πλευρά της εξόδου από την ΕΕ, άλλος να διαλέγει τη διαγραφή και ο τρίτος να αρκείται στην πτυχή της λαϊκής εξουσίας. Και έχει σημασία αυτό, επειδή το εύρος της καπιταλιστικής κρίσης και η πολυπλοκότητα των αντιθέσεων ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου φέρνουν στην επιφάνεια διαχειριστικές παρεμβάσεις των αστών, που σε άλλους καιρούς θα ήταν αδιανόητες.






Για παράδειγμα, η προοπτική της εξόδου από την ΕΕ κάποτε αποτελούσε πρόταση που πρόβαλλαν μόνο οι κομμουνιστές. Σήμερα, βλέπουμε ότι το ενδεχόμενο της αποπομπής εξετάζεται στα σοβαρά και από κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ. Βέβαια, η«έξοδος» και η «αποπομπή» μπορεί τυπικά να οδηγούν στην ακύρωση της οργανικής σχέσης που είχε η χώρα με την ΕΕ, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η «έξοδος» είναι όπλο στα χέρια του λαού και εργαλείο για μια διαφορετικού τύπου ανάπτυξη, ενώ η «αποπομπή» θα οδηγούσε στην ακόμα πιο στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων από την ντόπια άρχουσα τάξη, που θα έχανε μια σειρά προνόμια, εξαιτίας της διάρρηξης των σχέσεών της με το ευρωενωσιακό κεφάλαιο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το χρέος. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, εδώ και δύο χρόνια μιλούσε για ένα μέρος του χρέους που θα έπρεπε να διαγραφεί ως «απεχθές», ωστόσο οι ίδιοι οι καπιταλιστές το «κουρεύουν» σε ποσοστό 50%, επειδή έτσι κρίθηκε ότι οι τράπεζες δε θα έχαναν περισσότερα. Από εκεί και πέρα, είναι κατανοητό ότι για να φτουρήσουν υπέρ των εργαζομένων τόσο η έξοδος που θα επιβάλει ο λαός, όσο και η μονομερής διαγραφή του χρέους και για να μην ξαναγυρίσουμε αργά ή γρήγορα στα ίδια, απαιτείται μια ριζικά διαφορετική εξουσία, προκειμένου να ακολουθήσουμε μια ριζικά άλλη πορεία. Χρειάζεται, με δυο λόγια, να βρεθεί στην εξουσία η εργατική τάξη με τους συμμάχους της.
Και πού θα βρείτε τα λεφτά
Από αυτούς που ρωτάνε για τις θέσεις των κομμουνιστών, οι περισσότεροι, κύρια εκείνοι που δεν έτυχε να έχουν κάποια επαφή με ντοκουμέντα και κείμενα του ΚΚΕ, περιμένουν απαντήσεις οριοθετημένες στο πλαίσιο του προβληματισμού που επιτρέπει η κρατούσα λογική. «Πού θα βρείτε λεφτά για το Α ή το Β ζήτημα;», «πόσα ευρώ θα εξασφαλιστούν εδώ, πόσα ευρώ θα δοθούν εκεί;» και άλλα παρόμοια. Πρόκειται για ερωτήματα που έχουν αντικειμενική βάση, όταν στόχος είναι η αναζήτηση επιλογών και σεναρίων για τη διαχείριση της κρίσης. Είναι, όμως, εκτός ημερήσιας διάταξης, όταν έχεις ξεκαθαρισμένο ότι το άμεσα ζητούμενο, που είναι η αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης προς όφελος του λαού, δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί μέσα από το ριζικό αναπροσανατολισμό της κοινωνίας. Δηλαδή, μέσα από τη συνολική απόρριψη της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο με όρους ανατροπής και ρήξης με το ίδιο το σύστημα. Διέξοδο με λαϊκή εξουσία. Η λογική της διαχείρισης στις μέρες μας, ακόμα και στις περιπτώσεις που δε γίνεται αντιληπτό, είναι αποπροσανατολιστική, αδιέξοδη και εχθρική για τους εργαζόμενους. Τους παγιδεύει να ψάχνουν λύσεις στηριγμένες στο «μη χείρον» και το ...λιγότερο επώδυνο. Κι αυτό σε μια περίοδο που η άρχουσα τάξη έχει σαρώσει τα πάντα, ετοιμάζεται να ρίξει κι άλλο τους βασικούς μισθούς και μας καλεί να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι η γενιά των 700 ευρώ που ξορκίζαμε πριν πέντε χρόνια, αποτελεί πολυτέλεια και πλεονεξία.
Αν, προς στιγμή, υπέκυπτε κανείς στον πειρασμό να απαντήσει με τέτοιους όρους, θα μπορούσε πρόχειρα, αλλά καθόλα σωστά, να υποστηρίξει ότι μια κοινωνία που εξαιτίας της φιλομονοπωλιακής της πολιτικής κατάφερε να πληρώσει μέσα στην τελευταία δεκαετία 150 δισ. ευρώ μόνο για τόκους χρέους και να εξασφαλίσει ταυτόχρονα νέα περιουσιακά στοιχεία περίπου 600 δισ. για το μεγάλο κεφάλαιο μόνο την περίοδο 2003 - 2009, σίγουρα διαθέτει τους πόρους για να τα φέρει βόλτα.
Τα ερωτήματα, όμως, που συνδέουν τις προοπτικές της λαϊκής εξουσίας με διλήμματα του τύπου «πού θα βρούμε χρήματα;», πρέπει να τα ξεπεράσουμε άμεσα. Οι πραγματικές δυνατότητες και οι προοπτικές της κοινωνίας δεν υπολογίζονται σε ευρώ, δραχμές, ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Οσοι κάνουν τέτοιους υπολογισμούς μπορεί να βρεθούν προ εκπλήξεων, όπως ακριβώς με το ξέσπασμα της κρίσης. Αποδείχτηκε ότι τα ευρώ που αφορούσαν την ευρωστία της καπιταλιστικής οικονομίας ήταν υπερτιμημένα, εκείνα που διαφήμιζαν την κοινωνική ευμάρεια κάλπικα, ενώ τα δεκάδες δισ. των τραπεζών ανύπαρκτα.
Οι δυνατότητες και οι προοπτικές της κοινωνίας δεν αποτυπώνονται στην εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζουν τα «μοντέλα» της στατιστικής των αστών που μετράνε τα πάντα σε προβολές καπιταλιστικού κέρδους και επιχειρηματικής αποτελεσματικότητας, αλλά στα πολύ απλά και μετρήσιμα από όλους αγαθά.
Στη λαϊκή οικονομία δεν μετράνε οι νομισματικές μονάδες, αλλά οι φυσικοί πόροι που μπορούν να αξιοποιηθούν για το συμφέρον ολόκληρου του πληθυσμού, η ευφορία της γης και αν μπορεί να θρέψει το λαό. Μετράνε οι εργαζόμενοι με τις ικανότητές τους και τη δυνατότητα να χειρίζονται τα εργαλεία και τα μέσα παραγωγής. Μετράνε τα εργοστάσια και οι υποδομές. Μετράνε τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας στην υπηρεσία της κοινωνικής ανάπτυξης. Μετράει η αποφασιστικότητα και τα εργαλεία της νέας εξουσίας να σχεδιάσει και να θέσει σε εφαρμογή ένα ολοκληρωμένο κεντρικά επεξεργασμένο πρόγραμμα για την ολόπλευρη ανάπτυξη της κοινωνίας, προς όφελος όλων των μελών της.
Ο υπαρκτός πλούτος
Πρώτη και καλύτερη εφεδρεία για τη στήριξη της λαϊκής οικονομίας, είναι τα εκατομμύρια των εργαζομένων, η απασχόληση των οποίων δεν αποτελεί κόστος, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες, αλλά πηγή παραγωγής πλούτου. Η πλήρης απασχόληση του συνόλου των εργαζομένων δε θα αποτελεί για τη λαϊκή εξουσία πρόσθετο κόστος, αλλά βασική προϋπόθεση για τη συνεχή αύξηση της παραγωγής, αλλά και τη βελτίωση των όρων λειτουργίας σε διάφορους κλάδους. Η χώρα, το γνωρίζουν και το αναγνωρίζουν οι πάντες, διαθέτει ένα ιδιαίτερα αξιόλογο και πεπειραμένο εργατικό δυναμικό, εργαζόμενους με υψηλή εξειδίκευση σε διάφορους κλάδους και τομείς, όπως ναυπηγεία, ενέργεια, κατασκευές, μεταφορές.
Ο τομέας της αγροτικής οικονομίας θα είναι από τους πρώτους που θα πρέπει να στηρίξει η λαϊκή εξουσία, σε μια προσπάθεια να αποκατασταθούν τα αυτονόητα. Μια χώρα με τα εδαφοκλιματολογικά πλεονεκτήματα της δικής μας χώρας, ακόμα και με το συγκεκριμένο βαθμό μηχανοποίησης, είναι σε θέση όχι μόνο να καλύψει πλήρως τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού και τις ανάγκες της βιομηχανίας σε πρώτες ύλες, αλλά να προχωρήσει σε εξαγωγές, όπως άλλωστε γινόταν μέχρι και το 1981, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ. Τα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν ήταν μια περίοδος υπονόμευσης και καταστροφής της αγροτικής οικονομίας, επειδή αυτό υπαγόρευαν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, κύρια των εισαγωγικών επιχειρήσεων και των καπιταλιστικών μονάδων καθετοποιημένης παραγωγής σε Ελλάδα και άλλες χώρες της ΕΕ.
Η κτηνοτροφία της χώρας, που δεν την έχουν αφήσει να αναπτυχθεί, κυρίως λόγω των συμφερόντων που υπάρχουν σε χώρες της βόρειας Ευρώπης, θα γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη, μέσα από τη δημιουργία κρατικών καθετοποιημένων μονάδων εκτροφής, παραγωγής και επεξεργασίας κρέατος, με στόχο την πλήρη κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού.
Το έγκλημα που γίνεται σε βάρος των μικρών αλιέων αποδεικνύει τις μεθόδους, με τις οποίες οι μεγάλοι αλιευτικοί στόλοι καταφέρνουν και επιβάλλουν σε επίπεδο ΕΕ μια πολιτική που στοχεύει αποκλειστικά στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κλάδου. Είναι ενδεικτικό ότι, μόνο τους τελευταίους μήνες, η ΕΕ πλήρωσε σε Ελληνες ψαράδες πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ, για να καταστρέψουν εκατοντάδες σκάφη, προκειμένου οι μεγάλοι στόλοι να ψαρεύουν ανεμπόδιστα στις ελληνικές θάλασσες.
Λένε, και επαναλαμβάνουν μονότονα, ότι η Ελλάδα είναι φτωχή σε πρώτες ύλες και ορυκτά. Ψέματα. Οι αναγνωρισμένες πλουτοπαραγωγικές πηγές που διαθέτει η χώρα είναι ιδιαίτερα πλούσιες και αξιοποιήσιμες, τόσο για διάφορους τομείς της βιομηχανικής παραγωγής, όσο και για εξαγωγές. Αλλο ζήτημα, ότι ορισμένες φορές και με βάση τις διεθνείς τιμές μπορεί να μην είναι κερδοφόρες για το κεφάλαιο, με αποτέλεσμα να τις αφήνουν σε καθεστώς αδράνειας. Η χώρα πάντως φημίζεται, ακόμα και διεθνώς, για τα αποθέματα και την ποιότητα μιας σειράς ορυκτών όπως λιγνίτης, βωξίτης, αλουμίνα, περλίτης, μαγγάνιο, νικέλιο, ασβεστολιθικά αδρανή, σμηκτίτες, μαγνήσιο, χρωμίτης κ.λπ. Μιλάμε για ορυκτά στρατηγικής σημασίας, για ορισμένα από τα οποία η Ελλάδα είναι είτε μοναδική είτε η πρώτη παραγωγός χώρα στην ΕΕ. Κοντά στα παραπάνω, μπορούμε να προσθέσουμε τα υπάρχοντα αποθέματα πετρελαίου και χρυσού, τα άλλα κοιτάσματα που εκτιμάται ότι υπάρχουν στο υπέδαφος της χώρας κ.ο.κ.
Ο τομέας της βιομηχανίας, και παρά την καταστροφή που έχουν προκαλέσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, διαθέτει περιθώρια σημαντικής αύξησης της παραγωγικής δραστηριότητας, ώστε να καλυφθεί ένα μεγάλο μέρος των εγχώριων αναγκών. Η παραγωγή στους κλάδους της βιομηχανίας κινείται σήμερα σε υποπολλαπλάσια επίπεδα από τις δυνατότητες που υπάρχουν. Για παράδειγμα, ήδη το 2010, η παραγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών και διαρκών καταναλωτικών αγαθών ήταν μειωμένη κατά 60% - 65% σε σχέση με το 2000, εικόνα που αποδεικνύει τις δυνατότητες που έχουν οι κλάδοι της βιομηχανικής παραγωγής. Αλλωστε, με βάση τα στοιχεία του ΙΟΒΕ, επίσης το 2010, το ποσοστό χρησιμοποίησης του εργοστασιακού δυναμικού κινούνταν γύρω στο 65% των δυνατοτήτων του.
Η λαϊκή οικονομία, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και της γης, θα προσφέρει για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου τη δυνατότητα να λειτουργήσει η οικονομά με βάση τον κεντρικό σχεδιασμό, στοχεύοντας στη συνδυασμένη και ορθολογική αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών και άλλων πηγών - εφεδρειών που θα έχει στη διάθεσή της η κοινωνία, για να μπορεί να εξασφαλίζει την ολόπλευρη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Στη συνεχώς διευρυνόμενη υλική βάση της κοινωνίας θα στηριχτούν μια σειρά υπηρεσίες που θα προσφέρονται από το κράτος πραγματικά δωρεάν και σε υψηλό επίπεδο. Ολοι οι εργαζόμενοι θα έχουν το δικαίωμα να καλύπτουν την ανάγκη τους στη στέγη. Το Δημόσιο θα καλύπτει δωρεάν όλες τους τις ανάγκες για Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Ασφάλιση. Μαζί και τις ανάγκες διακοπών και αναψυχής, προστασίας των παιδιών και υπερηλίκων, πολύ φτηνές υπηρεσίες (και σε ορισμένες περιπτώσεις δωρεάν) μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας, ύδρευσης κ.λπ.
Ολα αυτά και μαζί με τον πλούτο που και στο εξής θα παράγουν οι εργαζόμενοι, θα αποτελέσουν τη μαγιά πάνω στην οποία θα στηριχθεί η κοινωνία και ο λαός τόσο για την κάλυψη των αναγκών όσο και για την αντιμετώπιση των επιθέσεων που θα δεχτούν από την ντόπια και ξένη αντίδραση. Θα είναι κι αυτή μια αναμέτρηση που θα δώσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, ανάλογα με την προετοιμασία και τη δύναμη που θα έχουν αποκτήσει.
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ


 Αναρτήθηκε απο  Bandiera Rossa  
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ωριμη ανάγκη η λαϊκή εξουσία και οικονομία



Ωριμη ανάγκη η λαϊκή εξουσία και οικονομία
*
Τι είναι μικρότερο κακό, η χρεοκοπία ή η ελεγχόμενη χρεοκοπία - το λένε «κούρεμα» - που διαπραγματεύονται στην ΕΕ, παζαρεύοντας εν μέσω οξύτατων αντιθέσεων για το ποιανού κράτους τα μονοπώλια θα χάσουν λιγότερα; Αυτό προβάλλουν τα αστικά επιτελεία. Είναι υπέρ της ελεγχόμενης χρεοκοπίας γιατί τάχα ωφελεί το λαό. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει, λένε. Κάλπικο δίλημμα, μέγιστο ψέμα το λαϊκό όφελος και το ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο καπιταλισμός, για να ξεπεράσει την κρίση του, πρέπει να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις. Είναι αντικειμενικό, έξω από τη θέληση καπιταλιστών, κυβερνήσεων. Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την τιθασεύσουν. Με τα αντεργατικά μέτρα καταστρέφουν την εργατική τάξη. Δε φτάνει, πρέπει να καταστρέψουν, να απαξιώσουν κεφάλαιο, ένα μέρος των καπιταλιστών θα καταστραφεί.
Η ελεγχόμενη χρεοκοπία
Στην ΕΕ θέλουν να το κάνουν ελεγχόμενα, μέσω της επιμήκυνσης ή της αναδιάρθρωσης των χρεών. Αυτό σημαίνει ελεγχόμενη απαξίωση, αφού θα έχει ως συνέπεια καταστροφή μέρους του κεφαλαίου που αντιστοιχεί σε κρατικά ομόλογα, τοξικά ή πιγκς (γουρουνάκια) τα λένε, που αγόρασαν τράπεζες από κράτη δίνοντάς τους χρήμα με τεράστια επιτόκια, άρα για να κερδίσουν, άρα θα καταστραφεί μέρος του κεφαλαίου τους. Συνεπώς, η καταστροφή φαίνεται ότι θα αρχίσει από το τραπεζικό σύστημα που διαχειρίζεται τα λεγόμενα τοξικά ομόλογα. Και επειδή οι τράπεζες ανήκουν σε μονοπωλιακούς ομίλους με άλλες δραστηριότητες, βιομηχανικές, εμπορικές κλπ., θα έχει αρνητικές επιπτώσεις (απαξίωση), συνολικά στο κεφάλαιο αυτών των ομίλων, ενώ ταυτόχρονα οι Τράπεζες που θα απαξιωθεί μέρος των ομολόγων τους χάνουν κεφάλαιο και κέρδη, δηλαδή χάνουν χρήμα με το οποίο δανειοδοτούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες στην παραγωγική τους δραστηριότητα, επομένως οι δυσκολίες να ξαναρχίσει η διευρυμένη αναπαραγωγή, δηλαδή να γίνουν επενδύσεις και να αρχίσει η έξοδος από την κρίση.
Η λαϊκή εξουσία θα στηριχθεί σε λαϊκούς θεσμούς που θα γεννήσει η πάλη και η πρωτοβουλία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θα αναδειχθούν, κατά συνέπεια, νέοι θεσμοί
Με την ελεγχόμενη απαξίωση ελπίζουν έτσι, οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Αν δεν το κάνουν ελεγχόμενα, η καταστροφή κεφαλαίου, ιδιαίτερα των κρατών με υποδεέστερη θέση στην ΕΕ σε σχέση με τα ισχυρά (π.χ. Ελλάδα /Γερμανία) ίσως έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε βάρος του κεφαλαίου συνολικά, της εξουσίας του.
Τα αδιέξοδα και οι αντιθέσεις
Διάφορα αστικά επιτελεία κάνουν λόγο για ενδεχόμενο διάσπασης της ευρωζώνης και δημιουργίας μιας «ισχυρής ευρωζώνης του βορρά» με ισχυρό ευρώ και μιας «αδύναμης του νότου» με υποτιμημένο σ' αυτήν το ευρώ κατά 70%, μιλούν για ομόκεντρους κύκλους, έναν ισχυρό και έναν πιο αδύναμο κλπ. Αυτό αντανακλά αφενός αντιθέσεις διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου στη Γερμανία, αυτών που θέλουν ισχυρό ευρώ και ισχυρή ευρωζώνη ακόμη και με λιγότερα κράτη και αυτών που δε συμφωνούν μ' αυτή τη λύση. Αντανακλά, ταυτόχρονα, οξύτατες αντιθέσεις μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ γύρω από το ζήτημα ποιανού κράτους το κεφάλαιο θα καταστραφεί λιγότερο και ποιανού περισσότερο. Τι ζημιές θα φορτωθούν τα κράτη, τι το τραπεζικό σύστημα, για να ωθήσουν στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και στην ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.
Ετσι οξύνονται οι αντιθέσεις γύρω από τη μορφή διαχείρισης του χρέους χωρών της ευρωζώνης που κάνουν απρόβλεπτες τις εξελίξεις. Για παράδειγμα, οι τράπεζες της Γαλλίας έχουν να διαχειριστούν τοξικά ομόλογα τεραστίων ποσών και της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, σε αντίθεση με αυτές της Γερμανίας που έχουν ελάχιστα τέτοια προβλήματα. Το ίδιο ισχύει π.χ. με τις τράπεζες της Ελλάδας και ιδιαίτερα την Εθνική. Αντίστοιχα ισχύει και για τράπεζες της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.λπ. Στο πλαίσιο δε της ανισομετρίας των καπιταλιστικών οικονομιών στην ΕΕ και του οξύτατου διεθνούς ανταγωνισμού, παζαρεύουν να κατανείμουν τις ζημιές για το κεφάλαιο. Ανταγωνίζονται πέρα από τις ζημιές για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς εντός και εκτός ΕΕ.
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ σε κάθε χώρα ξεχωριστά και στα πλαίσια της ΕΕ, βρίσκονται μπροστά σε ανυπέρβλητες δυσκολίες στη διαχείριση της κρίσης. Δυσκολίες που δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης να επεξεργαστεί μια ρεαλιστική πολιτική εξόδου από την κρίση, όπως στο παρελθόν. Εχουν να κάνουν με την εξάντληση των μέσων διαχείρισης των κρίσεων. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την αυξανόμενη δυσκολία του καπιταλισμού να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις, να περάσει σε φάση ανάκαμψης που θα συνεχίζει και θα δυναμώνει την κερδοφορία. Χάνει βαθμιαία το δυναμισμό που είχε σε προηγούμενες περιόδους.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής. Το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» που επεξεργάζονται τα επιτελεία της ΕΕ αποκαλύπτει ακριβώς και τις δυσκολίες που έχουν και τα αδιέξοδά τους.
Αναγνωρίζουν με το σύμφωνο αυτό την αλήθεια που λέει το ΚΚΕ, ότι η κρίση είναι στην καπιταλιστική παραγωγή, στην οικονομία και όχι στην κίνηση των κεφαλαίων. Αναγνωρίζουν ταυτόχρονα τις μεγάλες δυσκολίες που έχουν στην αναπαραγωγή των συσσωρευμένων κεφαλαίων, αλλά και στη συσσώρευση νέου κεφαλαίου. Γι' αυτό και καταλήγουν στην πιο αδίστακτη και πιο αντιδραστική λύση για τη συσσώρευση κεφαλαίων και κερδών. Την ακόμη πιο μεγάλη και ληστρική αύξηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης της εργατικής τάξης, των λαών και την ελεγχόμενη απαξίωση του κεφαλαίου που σκοντάφτει όμως στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τη διαπάλη ανάμεσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Περνάμε, δηλαδή, σε περίοδο αφάνταστης βαρβαρότητας για τους λαούς.
Επί τάπητος το ζήτημα να αλλάξει τάξη στην εξουσία
Από εδώ συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του. Αναδείχνονται τα ιστορικά του όρια, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει να αντικατασταθεί από το σοσιαλισμό. Και οι αστοί το διαισθάνονται, το γνωρίζουν, γι' αυτό και ανησυχούν. Ομολογούν, δηλαδή, ότι οι συνθήκες της κρίσης βάζουν επί τάπητος το ζήτημα της εξουσίας. Ετσι αστική εφημερίδα έγραφε τις προάλλες ότι «αν πιστέψουμε την κυρία Αλέκα Παπαρήγα, αν αποδεχθούμε την προτροπή της και κηρύξουμε στάση πληρωμών, θα διαμορφωθεί εκ των πραγμάτων περιβάλλον γενικευμένης αμφισβήτησης και μαζί πολιτικής ανατροπής. Και προφανώς σε επόμενο στάδιο θέμα εξουσίας, λαϊκής, (...) σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής.
Ωστόσο, όταν ένα κόμμα φθάνει στο σημείο να θέτει ζήτημα εξουσίας και να προπαγανδίζει αλλαγή καθεστωτική, οφείλει - αν μη τι άλλο - (...) να δώσει στο λαό προοπτική επίλυσης και αντιμετώπισης τουλάχιστον των βασικών προβλημάτων έναντι των οποίων τον κινητοποιεί και ζητεί συγκεκριμένη δράση (...).
Το περιγραφόμενο κατά καιρούς από τους θιασώτες της ανυπακοής θεωρητικό μοντέλο είναι απολύτως εσωστρεφές, δεν έχει επαφή με τις πολλές πια εξωστρεφείς εμπειρίες των Ελλήνων πολιτών και παραπέμπει σε σχήματα εν πολλοίς αυτάρκη, τα οποία τελικώς μόνο τη φτώχεια μπορούν να εγγυηθούν και τίποτε άλλο (...). Δεν μπορεί να καλυφθεί από συστήματα κλειστής οικονομίας σαν και αυτά που αναδεικνύονται από τα αντιευρωπαϊκά συνθήματα (...)» (Ηλεκτρονικό «Βήμα», Παρασκευή, 11/2/2011).
Πράγματι, θέτουν το θεμελιακό ζήτημα που βρίσκεται άλλοτε ανοιχτά άλλοτε συγκαλυμμένα στο πεδίο της πολιτικοϊδεολογικής διαπάλης, της ταξικής πολιτικής πάλης, το ζήτημα «ποια τάξη στην εξουσία». Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού δείχνει ανάγλυφα ότι είναι το σύστημα σε παρακμή και πρέπει να ανατραπεί. Οτι αδυνατεί το αστικό πολιτικό σύστημα να διαχειριστεί την κρίση, να φέρει ανάπτυξη. Δυσκολεύεται να χειραγωγεί τις εργατικές, τις λαϊκές συνειδήσεις. Απασχολεί τους αστούς το ζήτημα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, το γεγονός δηλαδή ότι το ΚΚΕ προβάλλει τη θέση και καλεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, κατακτώντας την εξουσία, να επιβάλουν κατάργηση των καπιταλιστών, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Αυτός είναι και ο φόβος τους. Να γενικευτεί η λαϊκή ανυπακοή, στοχεύοντας στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Λένε ότι η πρόταση του ΚΚΕ οικοδομεί κοινωνία και οικονομία φτώχειας. Αλλά η πολιτική της ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών φέρνει ανεργία, φτώχεια, ιδιαίτερα δε η διαχείριση της κρίσης με τις αντεργατικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις από τα κόμματα των μονοπωλίων, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ωθεί στην εξαθλίωση του λαού. Αρα ως προς τη διαχείριση της φτώχειας... στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί. Τα κέρδη των μονοπωλίων είναι τεράστια και εν μέσω κρίσης. Δεν τα επενδύουν να διευρύνουν την παραγωγή, αυτή είναι η κρίση, γιατί κινδυνεύουν με καταστροφή κεφαλαίου. Εξωστρέφεια είναι η μεταφορά από τους μεγαλοεπιχειρηματίες πλούτου, που παράγει ο λαός και του τον κλέβουν, στο εξωτερικό, είτε ως απόθεμα στις τράπεζες (600 δισ. ευρώ καταθέσεις έχουν) ή την επένδυσή τους σε άλλες χώρες, (Βαλκάνια, Αίγυπτος κ.λπ.), για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.
Αρα είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, άλλος δρόμος από το αδιέξοδό τους. Στο σοσιαλισμό, ο πλούτος θα ανήκει στο λαό, θα εντάσσεται στην ανάπτυξη της οικονομίας σε όφελός του. Αλλωστε, οι καπιταλιστές επενδύουν όπου βγάζουν κέρδη, παράγουν για το κέρδος. Γι' αυτό μένουν αναξιοποίητες διάφορες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, όπως π.χ. η αγροτική παραγωγή ή ο ορυκτός της πλούτος, ή κλάδοι βιομηχανίας (μέταλλο, κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, παραγωγή μέσων παραγωγής κ.λπ.). Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής μέσων παραγωγής, εμπορικού δικτύου και ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης σύγχρονης τεχνολογίας. Διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει αξιόλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, (πετρέλαιο, ουράνιο, χρυσός, άλλα μέταλλα, κ.λπ.), που είναι σημαντικό πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων. Μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά και για το εξωτερικό εμπόριο. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών. Το επιχείρημα της κλειστής οικονομίας είναι έωλο. Το πραγματικό ζήτημα είναι επωφελείς για το λαό σχέσεις με άλλες χώρες και όχι για το κεφάλαιο. Ο,τι μπορεί να παράγεται στην Ελλάδα θα παράγεται και όχι να εισάγεται όπως σήμερα, γιατί δε συμφέρει το κεφάλαιο να παράγεται, αφού δε βγάζει μεγάλα κέρδη. Μόνο μια λαϊκή εξουσία που θα οικοδομεί τη λαϊκή οικονομία μπορεί να το κάνει πράξη.
Τι είναι και τι θα κάνει η λαϊκή οικονομία
Στη λαϊκή οικονομία γίνεται κοινωνική λαϊκή περιουσία ο κλάδος επεξεργασίας πρώτων υλών, οι κλάδοι της μεταποίησης, η παραγωγή μηχανημάτων, η ενέργεια, οι μαζικές μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, το συγκεντρωμένο εμπόριο, με στόχο όσο το δυνατόν πιο αυτοδύναμη οικονομία, μειώνοντας την εξάρτησή της από το εξωτερικό εμπόριο και τις συναλλαγές με τις καπιταλιστικές οικονομίες, τους διεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους σε τέτοιους κρίσιμους τομείς.
Κοινωνικοποιείται η γη, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα, διαμορφώνονται κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων ως πρώτων υλών ή άμεσα καταναλώσιμων.
Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή στην πόλη και ο παραγωγικός συνεταιρισμός των μικρών και μεσαίων αγροτών. Οι μικροί και μεσαίοι αγρότες συμμετέχουν με βάση την κατανομή στη γη και τις ζωικές μονάδες, με την οποία εντάχθηκαν στο συνεταιρισμό.
Αξιοποιούνται τα νέα επιτεύγματα των τεχνολογιών και της επιστήμης, με στόχο τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου, ώστε να επιτυγχάνεται η ανύψωση του πολιτιστικού - μορφωτικού επιπέδου, να κατακτάται η ικανότητα ουσιαστικής συμμετοχής στον έλεγχο της διοίκησης, στους θεσμούς της εξουσίας.
Καταργείται κάθε είδους ιδιωτική - επιχειρηματική δραστηριότητα σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Ασφάλιση, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός.
Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής παρέχει τη μοναδική δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντρικός σχεδιασμός για την αξιοποίηση και κατανομή όλου του ανθρώπινου δυναμικού, για να εκμηδενισθεί η ανεργία.
Αυτό το σχεδιασμό και αυτή την κατανομή δεν την κατοχυρώνει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, αφού το κάθε μονοπώλιο μπορεί να προγραμματίσει κοντοπρόθεσμα, το πολύ μεσοπρόθεσμα, τον ατομικό του προγραμματισμό με κριτήριο το κέρδος σε συνθήκες γενικότερης καπιταλιστικής αναρχίας.
O κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας στηρίζεται στην αξιοποίηση όλων των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ελλάδας, που αφορούν τις ανθρώπινες ανάγκες, χωρίς ανισομέρειες και μακριά από κάθε περιορισμό που προκύπτει από τη διαπλοκή της ελληνικής οικονομίας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τους διάφορους μηχανισμούς τύπου τρόικας. Εξειδικεύεται κατά κλάδο και διακλαδώνεται κατά περιφέρεια της χώρας και κατά κατηγορία.
Οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί συνδέονται με τον Κεντρικό Σχεδιασμό με πλάνα παραγωγής και κατανομής, πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων μηχανημάτων και υπηρεσιών.
Οργανώνεται από κρατικούς οργανισμούς - ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ινστιτούτα, κλπ. - η επιστημονική έρευνα, η οποία υπηρετεί τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τη διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών, με γνώμονα την ανάπτυξη της κοινωνικής ευημερίας.
Ολοι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν ισότιμα, με βάση τις ανάγκες τους, ισότιμες υπηρεσίες δημόσιες και δωρεάν, Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και υπερηλίκων, πολύ φτηνές υπηρεσίες (και σε ορισμένες περιπτώσεις δωρεάν) μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση, κλπ.
Διαμορφώνονται κρατικές κοινωνικές υποδομές που παρέχουν υψηλής ποιότητας κοινωνικές υπηρεσίες για την κάλυψη αναγκών που σήμερα αντιμετωπίζονται από το ατομικό και οικογενειακό νοικοκυριό (π.χ., εστιατόρια σε τόπους δουλειάς, σε σχολεία).
Παρέχεται σε όλα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δημόσια και δωρεάν υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Εξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν γενική δωδεκάχρονη εκπαίδευση για όλους μέσα από έναν τύπο σχολείου με ενιαία δομή, πρόγραμμα, διοίκηση και λειτουργία, υλικοτεχνική υποδομή, ενιαία εκπαιδευμένο εξειδικευμένο προσωπικό. Εξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν επαγγελματική εκπαίδευση μετά τη γενική υποχρεωτική εκπαίδευση. Εξασφαλίζεται εγγυημένη δουλειά με βάση το επιστημονικό και επαγγελματικό αντικείμενο για όλους και όλες, πριν ακόμα πάρουν το πτυχίο τους.
Διαμορφώνεται αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας και Πρόνοιας.
H λαϊκή οικονομία δεν είναι συμβατή με τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το NATO. H λαϊκή εξουσία, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες.
Η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, οικονομίας, θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε ρωγμή αντίθεσης και ανταγωνισμού ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τη διαφύλαξη και ενίσχυση της λαϊκής εξουσίας, οικονομίας, της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Η λαϊκή εξουσία θα στηριχθεί σε λαϊκούς θεσμούς που θα γεννήσει η πάλη και η πρωτοβουλία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θα αναδειχθούν, κατά συνέπεια, νέοι θεσμοί.
Βάση της λαϊκής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης. Mέσα από τις παραγωγικές κοινότητες θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται όταν πρέπει οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας.
Οι συνεταιρισμένοι μικροί εμπορευματοπαραγωγοί και αγρότες κατοχυρώνονται ως σύμμαχοι της εργατικής τάξης, εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους από τα κάτω προς τα πάνω με αντίστοιχα σώματα.
Οι νέοι και οι νέες που δε βρίσκονται στην εργασία, δηλαδή σπουδαστές, φοιτητές, θα εκλέγουν τους αντιπροσώπους μέσα από τις εκπαιδευτικές μονάδες, ενώ θα αξιοποιούνται με ειδικό τρόπο οι μαζικές οργανώσεις και ειδικές υπηρεσίες, ώστε να αντιπροσωπεύονται οι μη εργαζόμενοι για ειδικούς λόγους και οι συνταξιούχοι.
Η λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα.
Εκλέγεται από τα κάτω προς τα πάνω το ανώτατο όργανο εξουσίας με μη μόνιμους και ανακλητούς εκπροσώπους, που δεν πρέπει να ξεκόβονται από την παραγωγή. Οπου χρειάζεται γίνεται απόσπαση κατά τη διάρκεια της θητείας τους ανάλογα με τις συγκεκριμένες ανάγκες. Οι αντιπρόσωποι, όπως λένε σήμερα «βουλευτές», δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Από το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές, κλπ.).
Αυτή την πολιτική πρόταση εξουσίας απευθύνει το ΚΚΕ στην εργατική τάξη και το λαό, την παλεύει, αλλά για να γίνει πράξη πρέπει να γίνει υπόθεση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Αυτοί θα την επιβάλουν. Και για την εγκαθίδρυσή της αξίζει κάθε θυσία στον αγώνα που θα είναι πολύ μικρότερη από τη θυσία που επιβάλλουν σήμερα τα μονοπώλια, καταστρέφοντας το λαό στις συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Είναι μονόδρομος.

Επιμέλεια
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ


ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

TOP READ