Ο ματωμένος Μάρτιος των γυναικών

 Ο ματωμένος Μάρτιος των γυναικών 

Κατερίνα Γκαράνη
Δεν είναι η γιορτή της γυναίκας ημέρα για λουδουδάκια, σοκολατάκια και συνάξεις γυναικοπαρεών για καλοπέραση. Είναι μια εργατική πρωτομαγιά που προηγήθηκε της γνωστής, διότι αν και οι γυναίκες ανήκαν στο ανθρώπινο είδος, επί αιώνες εργαζόταν πολλές φορές διπλάσια από ό,τι το "ισχυρό φύλο". Τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινο είδος τα κατέκτησαν μετά από πολλά εργατικά "ατυχήματα", πολύ ξύλο και απίστευτη διαπόμπευση τόσο από την κοινωνία των ανδρών όσο και από το οικείο τους περιβάλλον. Ενώ τα πρώτα συνδικάτα στο Σικάγο εξεγέρθηκαν υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων τους το Μάιο 1886, η πρώτη διαμαρτυρία εργατριών για τις άθλιες συνθήκες εργασίας τους στα κλωστοϋφαντουργεία της Αμερικής έγιναν 10 χρόνια νωρίτερα, το Μάρτιο του 1857. 

Πριν λοιπόν, αρχίσουν τα "χρόνια πολλά" και οι ηλεκτρονικές καρδούλες να στέλνονται σε γυναίκες που ούτε καν γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει η 8η Μαρτίου, καλό θα είναι να διαβάσουν σελίδες ιστορίας του γυναικείου κινήματος.  Μία από αυτές είναι η ακόλουθη που δεν είναι ροζ αλλά κατακόκκινη όπως και το αίμα που έχυσαν για ένα κομμάτι ψωμί οι προγιαγιάδες όλων των γυναικών του κόσμου για να μην διανοηθεί κανείς ότι τις εγγόνες τους θα τις μεταχειρίζονται μόνο ως άξιες για ένα μπουκέτο λουλούδια σαν να είναι πραγματικά οι ασθενείς του ανθρώπινου είδους.

Μόνο όταν το ανθρώπινο μάτι βλέπει την φρίκη τότε αρχίζει η συνείδηση να αναζητά το δίκαιο. Η φρίκη που αντίκρισαν οι Νεοϋορκέζοι πριν ακριβώς 100 χρόνια ήταν η αιτία να αλλάξουν ριζικά στην Αμερική οι συνθήκες εργασίας αλλά και να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. 

Η πυρκαγιά στο εργοστάσιο γυναικείων πουκαμίσων της «Triangle Shirtwaist» είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 131 εργάτριες και 17 εργάτες με τραγικό τρόπο. Οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου, Max Blanck και Isaak Harris, είχαν στήσει στο πολυόροφο κτίριο του Asch Building ένα σύγχρονο χώρο εκμετάλλευσης δούλων οι οποίοι ήταν όλοι τους μετανάστες στην χώρα της «επαγγελίας». 

Στο εργοστάσιο δούλευαν 500 εργάτες ανάμεσα στους οποίους παιδιά που για ένα πενιχρό μεροκάματο έμπαιναν από την πόρτα το ξημέρωμα και έβγαιναν το βράδυ. Οι εργοστασιάρχες για να μην έχουν την έννοια ότι μπορεί κάποιος από τους εργάτες να κλέψει εμπόρευμα, αμπάρωναν τις πόρτες των ορόφων όταν οι μηχανές δούλευαν. 

Το χρονικό

Το απόγευμα του Σαββάτου της 25ης Μαρτίου του 1911 ξεσπάει φωτιά στον όγδοο όροφο του εργοστασίου και εργάτες αρχίζουν να φωνάζουν στους συναδέλφους τους να εγκαταλείψουν το κτίριο. Όσοι βρισκόταν όμως στον ένατο και δέκατο όροφο ήταν κλειδωμένοι και ο επιστάτης που είχε τα κλειδιά είχε ήδη εγκαταλείψει το κτίριο. 

Κάποιες από τις εργάτριες κατάφεραν να προλάβουν να φύγουν από τους φλεγόμενους ορόφους από το ασανσέρ που μετέφερε μόνο εμπορεύματα και κάποιες από την σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα του κτιρίου, αλλά η φωτιά πήρε τέτοιες διαστάσεις που και κι αυτές οι έξοδοι διαφυγής έκλεισαν για όσους απέμειναν πίσω. 

Οι εργοστασιάρχες που εκείνη την μέρα ήταν με τα παιδιά τους στο εργοστάσιο ήταν οι πρώτοι που έφυγαν και στεκόταν έξω από το κτίριο παρακολουθώντας την φρίκη που οι ίδιοι προκάλεσαν. 

Μέσα σε λίγα λεπτά οι Νεοϋορκέζοι μαζεύτηκαν για να δουν το πανδαιμόνιο που επικρατούσε αλλά και να αλλάξει την ήσυχη ζωή τους για πάντα. Στα παράθυρα των τελευταίων ορόφων οι εργάτριες στέκονταν όρθιες και κρατώντας η μία το χέρι της άλλης βουτούσαν στο κενό για να μην καούν ζωντανές. 

Οι πρώτοι που έπεσαν στο κενό ήταν ένας νεαρός άνδρας και ένα κορίτσι που αφού φιλήθηκαν έκαναν μαζί το τελευταίο μοιραίο βήμα. Η λεωφόρος των καφέ, των καταστημάτων και των εστιατορίων μέσα σε λίγα λεπτά έγινε μία αρένα νεκρών και η φρίκη δεν σταματούσε εκεί. Κάποιες από τις εργάτριες παρά την μοιραία πτώση κείτονταν ζωντανές, ακόμα και για 2 ώρες, αφήνοντας τα ουρλιαχτά τους να σημαδέψουν για πάντα την μέχρι τότε ήσυχη ζωής των πολιτών της Νέας Υόρκης. 

Η δικαιοσύνη δεν ήρθε ποτέ

Οι μετανάστριες εργάτριες και εργάτες δεν ήταν πια κάτι, αλλά ήταν άνθρωποι που πέθαιναν μπροστά τους για ένα μεροκάματο επιβίωσης. Από τους 148 μετανάστες εργάτες της πυρκαγιάς του «Triangle Shirtwaist Factory», οι έξι αναγνωρίστηκαν τον Φεβρουάριο του 2011. 

Για εκατό χρόνια ήταν θαμμένοι το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς ταυτότητα και χωρίς δικαίωμα θρήνου συγγενών. Μόνο ένα θύμα ήταν 48 χρόνων, τα υπόλοιπα ήταν από 14 μέχρι 25 χρόνων. 

Η δίκη των ιδιοκτητών ξεκίνησε 9 μήνες αργότερα και με δικηγόρο τον Max Steuer, εύπορο γιο μεταναστών από την Αυστρία, κατάφεραν να αθωωθούν υποστηρίζοντας ότι δεν γνώριζαν για το κλείδωμα των εξόδων φυγής ενώ πήραν από την ασφαλιστική εταιρεία 60,000 δολάρια για ζημίες. 

Το 1913 ο Max Blanck, ο ένας εκ των συνεταίρων δολοφόνων, που συνέχιζε να είναι εργοστασιάρχης συνελήφθη για κλείδωμα πάλι των εργατών του νέου εργοστασίου του και το πρόστιμο που κλήθηκε να πληρώσει ήταν 20 δολάρια. 
Μπορεί η δικαιοσύνη να πούλησε και μεταθανάτια τα θύματα αυτού του μεγάλου εργατικού δυστυχήματος αλλά ο λαός έκανε λάβαρο το θάνατό τους και μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν στην Νέα Υόρκη. 
Τον Οκτώβριο του 1911 ιδρύθηκε και η Αμερικανική Ένωση Ασφάλειας Μηχανικών η οποία είχε ως μέλημα την επιθεώρηση στους χώρους εργασίας της ασφάλειας του ανθρώπινου δυναμικού. 
Ανάμεσα στους μάρτυρες θεατές εκείνου του ματωμένου Σαββάτου ήταν και ένα πρόσωπο το οποίο στιγματίστηκε τόσο από την εικόνα απόγνωσης του θανάτου των εργατών που άλλαξε, όταν ήρθε η ώρα, όλη την εργατική νομοθεσία της Αμερικής. Η Φράνσις Πέρκινς, η πρώτη γυναίκα Γραμματέας Εργασίας των ΗΠΑ. Μία γυναίκα που δεν ξέχασε τις γυναίκες που η ανάγκη της εργασίας τις έκανε μάρτυρες δουλείας εις το όνομα του κέρδους.

Αδικία και δικαίωση

 Αδικία και δικαίωση

Πρόσφατα, ασχοληθήκαμε αρκετά με την δίκη τού δημάρχου πατρέων Κώστα Πελετίδη, με αποτέλεσμα να παραβλέψουμε μια άλλη ενδιαφέρουσα δικαστική περιπέτεια, η οποία είχε κάτι κοινό με την προηγούμενη: και στις δυο περιπτώσεις οι κατηγορούμενοι έφτασαν στο εδώλιο μετά από μήνυση χρυσαυγητών. Επειδή, όμως, αυτά τα περιστατικά δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητα και ασχολίαστα, ας ρίξουμε σήμερα μια ματιά και στην άλλη περίπτωση, παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή.

Μεταφερόμαστε στην Βέροια, μεσημεράκι Σαββάτου 12 Ιουνίου 2012. Στο κέντρο τής πόλης, μια παρέα 15-20 χρυσαυγητών μοιράζει προεκλογικό υλικό τής ναζιστικής τους οργάνωσης. Σύντομα αρχίζουν να συγκεντρώνονται γύρω τους αντιφασίστες και αρχίζει η λεκτική αντιπαράθεση. Όμως, σ' αυτές τις περιπτώσεις, τα λόγια δεν απέχουν πολύ από τα έργα. Λίγο αργότερα αρχίζει η συμπλοκή και, όπως γίνεται συνήθως, οι χρυσαυγήτες τρώνε της χρονιάς τους και εξαφανίζονται.

Κατά τις 5.30' το απόγευμα, οι χρυσαυγήτες, αποφασισμένοι να πάρουν εκδίκηση, μπουκάρουν στο καφενείο τού Γιώργου Βραχνή και το κάνουν γυαλιά-καρφιά. Ο άτυχος Βραχνής όχι μόνο έχει αντιφασιστική ιδεολογία αλλά έχει και συγγενή, ο οποίος συμμετείχε στα μεσημεριανά επεισόδια, άρα αποτελεί ιδανικό στόχο για τους φασίστες, οι οποίοι σπάνε και καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους ενώ κάποιος απ' αυτούς τραυματίζει με το στειλιάρι που κρατάει τον 53χρονο θαμώνα Δημοσθένη Σαββαΐδη. Μετά τον τραυματισμό τού Σαββαΐδη, οι φασίστες αποχωρούν αλλά η αστυνομία καταφέρνει και συλλαμβάνει οκτώ εξ αυτών, οι οποίοι αναγνωρίζονται από τους παθόντες και προσάγονται σε δίκη με την διαδικασία τού αυτόφωρου. Ανάμεσα στους οκτώ βρίσκεται και ο υποψήφιος βουλευτής Πέλλας (του διπλανού νομού, δηλαδή) τής οργάνωσης Γιάννης Σαχινίδης.

Κάπου εδώ αρχίζει ο τραγέλαφος. Ο Βραχνής μηνύει τους χρυσαυγήτες, όπως είναι λογικό. Οι χρυσαυγήτες καταγγέλουν τον Βραχνή για εξύβριση και απειλή, τον κατονομάζουν ως υπαίτιο του επεισοδίου και την επόμενη μέρα τον μηνύουν κι αυτοί με την σειρά τους. Η δικαιοσύνη αποφασίζει να συνδικάσει τους αλληλομηνυόμενους κι έτσι θύτες και θύμα βρίσκονται δίπλα-δίπλα στο εδώλιο. Η υπόθεση πρέπει να εκδικαστεί την Δευτέρα 14 Ιουνίου (ως αυτόφωρο) αλλά το δικαστήριο την παραπέμπει σε τακτική δικάσιμο για τις 28 του μηνός.

Η δίκη άρχισε στις 12.30' το μεσημέρι και κράτησε μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυχτα. Και οι οκτώ κατηγορούμενοι χρυσαυγήτες τίμησαν με το παραπάνω τον χαρακτηρισμό "κότες" που τους αποδίδεται, δηλώνοντας ότι απλώς περνούσαν και προκλήθηκαν από τον Βραχνή, ότι αντέδρασαν αμυνόμενοι κλπ ενώ οι συνήγοροί τους ισχυρίστηκαν ότι οι πελάτες τους δεν κρατούσαν στειλιάρια ή λοστούς αλλά σημαίες με πλαστικά κοντάρια. Ως προς αυτό το τελευταίο, το δικαστήριο απέρριψε αίτημα της υπεράσπισης του Βραχνή να εξεταστεί το βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας τής διπλανής τράπεζας, το οποίο αποδείκνυε την αλήθεια.

Το χοντρό γέλιο, όμως, έπεσε όταν το δικαστήριο ανακοίνωσε την απόφασή του: (α) ως προς την μήνυση του Βραχνή κατά των φασιστών, η δίωξη κρίνεται ως απαράδεκτη για δικονομικούς λόγους, επειδή ο μηνυτής δεν είχε καταθέσει ένα παράβολο 100 ευρώ (!!), οπότε όλοι οι κατηγορούμενοι απαλλάσσονται (*), (β) ο χρυσαυγήτης που τραυμάτισε τον Σαββαΐδη καταδικάζεται σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών με αναστολή για πρόκληση σωματικών βλαβών και (γ) ο Βραχνής καταδικάζεται σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών και είκοσι ημερών με αναστολή για εξύβριση και απειλή. Αν δεν το καταλάβατε, αυτός που έστειλε άνθρωπο στο νοσοκομείο έφαγε 20 μέρες λιγώτερες από εκείνον που έβρισε επειδή του έσπασαν το μαγαζί!!

Κι ενώ οι χρυσαυγήτες αποχωρούν "δικαιωμένοι" από τον "ναό τής Θέμιδος", ο φουρκισμένος και αδικημένος Βραχνής δεν μπορεί καν να υποψιαστεί τι τον περιμένει. Στηριγμένοι στις αποφάσεις τού δικαστηρίου, οι φασίστες καταθέτουν μηνύσεις εναντίον του για ψευδή καταμήνυση, ψευδορκία και συκοφαντική δυσφήμηση! Ο κίνδυνος για τον καφετζή από την Βέροια είναι μεγάλος. Σε περίπτωση που καταδικαστεί, είναι σίγουρο πως θα ακολουθήσουν αγωγές εις βάρος του, με τις οποίες οι χρυσαυγήτες θα διεκδικούν αποζημιώσεις για ηθική βλάβη, προσβολή προσωπικότητος κι ένα σωρό άλλες αηδίες.

Παρένθεση. Συνιστά πάγια τακτική των χρυσαυγητών να μηνύουν όποιον τολμά να τους εναντιωθεί, προκειμένου να κάμψουν το φρόνημα όσων τους αντιστέκονται. Από τις αμέτρητες τέτοιες περιπτώσεις, ίσως η πιο χαρακτηριστική είναι η περιπέτεια της καθηγήτριας του Καποδιστριακού Μαίρης Μαυρή-Βαβαγιάννη, η οποία τον Οκτώβριο του 2007 είχε τολμήσει να σημειώσει τον αριθμό κυκλοφορίας τού αυτοκινήτου από το οποίο βγήκαν οι 4-5 φασισταλήτες που ξυλοκόπησαν και μαχαίρωσαν μέσα στην πανεπιστημιούπολη τον φοιτητή Κώστα Διαλυνά. Η ιστορία είναι γνωστή επειδή η αναφορά σ' αυτήν έγινε αιτία να φάει το νερό η Δούρου και τις σφαλιάρες η Κανέλλη σ' εκείνη την εκπομπή τού Γιώργου "όχι-όχι" Παπαδάκη. Παρ' ότι αποδείχτηκε ότι το αυτοκίνητο ανήκε στον Ηλία Κασιδιάρη, ο φασίστας αθωώθηκε επειδή το δικαστήριο έκρινε ότι η Βαβαγιάννη έκανε λάθος τον αριθμό (!). Μετά την αθώωσή του, ο Κασιδιάρης μήνυσε για ψευδορκία και συκοφαντική δυσφήμηση την καθηγήτρια, η οποία αθωώθηκε τελικά στις 22 Μαρτίου 2016. Κλείνει η παρένθεση.

Αριστερά, ο Γιώργος Βραχνής. Δεξιά, η Μαίρη Μαυρή-Βαβαγιάννη

Η αγωνία για τον Γιώργο Βραχνή θα κρατήσει τεσσεράμισυ χρόνια, ώσπου στις 31 του περασμένου Ιανουαρίου το Τριμελές Πλημμελιοδικείο Βέροιας υιοθετεί την πρόταση του εισαγγελέα και τον αθωώνει πανηγυρικά. Σημαντικό ρόλο στην δίκη έπαιξε η μαρτυρία ενός πρώην χρυσαυγήτη, του Ηλία Σταύρου, ο οποίος χαρακτήρισε την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση και κατέθεσε ότι η επίθεση στο καφενείο ήταν προσχεδιασμένη επειδή ο Βραχνής ήταν γνωστός αντιφασίστας. Αξίζει να σημειώσουμε, αποδίδοντας εύσημα, τα ονόματα των Γιώργου Τσιάκαλου και Σπύρου Μαρκέτου, δυο καθηγητών τού Αριστοτέλειου, οι οποίοι έσπευσαν να παραστούν ως μάρτυρες υπεράσπισης. Σε δήλωσή του, μάλιστα, πριν την δίκη, ο Τσιάκαλος είχε πει: "Την Τρίτη θα είμαι μάρτυρας στη δίκη που θα γίνει στη Βέροια. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα την κερδίσουμε και ότι θα επικρατήσει το δίκαιο. Ωστόσο, με την παράσταση που διοργανώνουν αντιφασιστικές οργανώσεις την Τρίτη στις 9 το πρωί στα δικαστήρια της Βέροιας, θέλουμε να δείξουμε στην Χρυσή Αυγή ότι οι δημοκρατικοί πολίτες δεν τρομοκρατούνται".


--------------------------------------------------
(*) Κατά πάγια τακτική, το παράβολο ζητείται από την αστυνομία κατά την κατάθεση της μήνυσης. Προφανώς, το όργανο της τάξεως που παρέλαβε την μήνυση, "ξέχασε" να το ζητήσει.

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙδων

 ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙδων

Η αποχώρηση Κουκούτση αποτελεί είδηση πρώτου μεγέθους. Στη Βουλή η Χρυσή Αυγή μένει τέταρτη, με ό, τι αυτό συνεπάγεται στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Το γεγονός σηματοδοτεί σε επίπεδο κοινοβουλευτικών συσχετισμών το προφανές σε επίπεδο πολιτικής δυναμικής. Η σιωπή της Χρυσής Αυγής (ως την ώρα που γράφεται το κείμενο) δίνει την εικόνα μιας ηγετικής ομάδας παράλυτης. Δε μπορεί κανείς να γνωρίζει τι συμβαίνει στο εσωτερικό της. Όπως κανείς δε γνωρίζει τα εσωτερικά ενός συνδικάτου του εγκλήματος. Μερικά πράγματα όμως είναι προφανή.

Το ένα είναι το τρελό σπινάρισμα των εκβιασμών. Εξέλιξη αναμενόμενη, σχεδόν νομοτελειακή, όταν μια οργάνωση σαν τη ΧΑ – βίαιη, επιχειρησιακή, με πυρήνες, τάγματα εφόδου, πυραμιδοειδή δομή – παίρνει την κάτω βόλτα. Η ηγετική ομάδα πάει πίσω στο χρόνο, τα μέλη της γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα από παλιά. Από τους νεοφασίστες της μεταπολίτευσης με την εγκληματική βομβιστική δράση ως τα χρόνια του Λαϊκού Συνδέσμου στη δεκαετία του ’80. Από τη δημιουργία της παραστρατιωτικής φάλαγγας του Περίανδρου στη δεκαετία του ’90 και τη δήθεν αναστολή της δράσης της ως τα πογκρόμ, την προστασία σε περιοχές και μαγαζιά, στα τάγματα εφόδου και την κλιμάκωση της δολοφονικής βίας μετά το 2010. Τα πρόσωπα κάτω από τον Αρχηγό είχαν γνώση και συμμετοχή στις παράνομες επιχειρήσεις, ξέρουν για εκείνον, ξέρει για εκείνους, ξέρουν ο ένας για τον άλλο.  Το ασκέρι έμενε ενωμένο όσο τα μαγαζί έφερνε κέρδη.

Το δεύτερο είναι το βάρος του ναζισμού. Παρά τις προσπάθειες ξεπλύματος, η σβάστικα δε λέει να σβήσει. Είναι εκεί: σε μπράτσα βουλευτών, σε τελετές και λάβαρα, στη δικογραφία. Η σβάστικα είναι η ΧΑ, η ΧΑ είναι η σβάστικα. Οι διαψεύσεις αυξάνουν τη γελοιοποίηση. Αποκορύφωμα όσα ακολούθησαν το βίντεο της Εφημερίδας των Συντακτών (17/2). Γέλιο προκαλούν οι ισχυρισμοί Κασιδιάρη για μοντάζ. Το υλικό βοά. Ναζιστικοί χαιρετισμοί, σβάστικες, «Deutschland über alles» και «Juden Raus». Γκροτέσκες  εικόνες. Ημίγυμνα ανθρωπάρια χοροπηδούν με την ηγεσία παρούσα. Ναζί από την κορυφή ως τον πάτο. Εθνικιστές μειωμένης εθνικής συνείδησης.

Το τρίτο είναι η ίδια η δίκη. Οι εξελίξεις δικαιώνουν όσους εγκαίρως υποστηρίζαμε την ανάγκη, ριζικής ποινικής αντιμετώπισης της ΧΑ. Ο ρυθμός των αποκαλύψεων, το φονικό μοτίβο, οι σπασμωδικές αντιδράσεις κατηγορουμένων και υποστηρικτών, η καταφανής αμηχανία της ηγεσίας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Η δίκη έχει αποφασιστική σημασία και έκαναν λάθος όσοι την υποτίμησαν ή ακόμα την υποτιμούν. Όπως αστοχούν όσοι βλέπουν το πρόσφατο βίντεο και λένε: «Σιγά, τα ξέραμε αυτά». Δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα έχουν τη σημασία τους, κάθε νέο στοιχείο, κάθε εικόνα, κάθε λέξη. Όταν η δημοκρατία μάχεται, ο εχθρός της δεν πρέπει να παίρνει ανάσα.

Οι επόμενοι μήνες φέρνουν πολλά. Κάποιοι θα συνωθούνται στην έξοδο, συνειδητοποιώντας ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, δεν έχει πλάνο κι ετοιμάζεται να τους πουλήσει. Άλλοι θα περιμένουν να πάρουν μέρος του μαγαζιού, ξεχνώντας ότι το μαγαζί αυτό είναι οικογενειακή επιχείρηση. Θα ξανακουστούν και σενάρια για «σοβαρή, μη βίαιη ΧΑ». Το μόνο σίγουρο είναι πως η επιχείρηση παραπαίει. Την προηγούμενη εβδομάδα έκλεισαν τα τοπικά γραφεία στη Μυτιλήνη. Με όρους πολιτικής αγοράς, λόγω προσφυγικού θα έπρεπε να είναι μαγαζί γωνία κι οι πελάτες να κάνουν ουρά.

Το σκάφος μπάζει νερά. Τα ποντίκια πηδάνε.

* O κ. Κωστής Παπαϊωάννου είναι τέως Γενικός Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

απο το jailgoldendawn

Η υπόθεση Κουσουρή (1)

 Η υπόθεση Κουσουρή (1)

Χτες αναφερθήκαμε στο "κατόρθωμα" της δικαιοσύνης να τιμωρήσει αυστηρότερα κάποιον ο οποίος έβρισε τους χρυσαυγήτες που του έσπαγαν το μαγαζί, από τον φασίστα που πλάκωσε έναν άνθρωπο με στειλιάρι και τον έστειλε στο νοσοκομείο. Έχουμε μάθει να θεωρούμε ως δεδομένη την ανοχή τής αστυνομίας στους χρυσαυγήτικους τραμπουκισμούς και δεν εκπλησσόμαστε όταν αυτή η ανοχή εξελίσσεται σε διευκόλυνση ή και σε υποστήριξη, αλλά μάλλον δεν έχουμε εστιάσει όσο πρέπει στην εξαιρετική καλομεταχείριση (η οποία, σε πολλές περιπτώσεις, εξικνείται μέχρι την ιδιότυπη ασυλία) που συχνά απολαμβάνουν οι χρυσαυγήτες μέσα στις αίθουσες των ελληνικών δικαστηρίων, παρ' ότι η "ευαισθησία" τής δικαιοσύνης στα εγκλήματα των νεοναζί είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια.

Στις 16 Ιουνίου 1998, στα δικαστήρια της Ευελπίδων γίνονται δυο δίκες. Στην μία, κατηγορούμενοι είναι κάποιοι διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν συλληφθεί για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθηγητών. Στην άλλη, κάποια φασιστοειδή κατηγορούνται για ξυλοδαρμό πέντε μελών τής ΟΣΕ (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση), που μοίραζαν φυλλάδια. Για συμπαράσταση στους ομοίους τους, μαζεύονται καμμιά δεκαριά χρυσαυγήτες, με πρώτο και καλύτερο το πρωτοπαλλήκαρο του Μιχαλολιάκου Αντώνη Ανδρουτσόπουλο, γνωστό με το ψευδώνυμο "Περίανδρος", η άριστη σχέση τού οποίου με τον αρχηγό είναι τέτοια ώστε ο Ανδρουτσόπουλος τον αποκαλεί "Κάτμαν" (λόγω ομοιότητας προς το τηλεοπτικό "παρατράγουδο" της Πάνια). Σε συμπαράσταση των πρώτων, δεκάδες φοιτητές και εκπαιδευτικοί οργανώνουν εκδήλωση διαμαρτυρίας και συμπαράστασης έξω από τα δικαστήρια. Ανάμεσά τους και τρεις φίλοι: ο αδιόριστος εκπαιδευτικός Γιάννης Καραμπατσόλης, ο φοιτητής τού Πολυτεχνείου Ηλίας Φωτιάδης και ο Δημήτρης Κουσουρής, μέλος τού κεντρικού συμβουλίου τής Ε.Φ.Ε.Ε.

Ο Δημήτρης Κουσουρής τότε...

Λίγο μετά το μεσημέρι, οι κατηγορούμενοι διαδηλωτές αθωώνονται, το πλήθος των συμπαραστατών τους διαλύεται και οι τρεις φίλοι κάθονται στο καφενεδάκι απέναντι από τα δικαστήρια για να πιουν έναν καφέ. Για κακή τους τύχη, γίνονται αντιληπτοί από τους χρυσαυγήτες, οι οποίοι χυμάνε πάνω τους αιφνιδιαστικά, χτυπώντας με ρόπαλα. Ο Καραμπατσόλης σηκώνει τα χέρια, προφυλάσσει το κεφάλι του και προλαβαίνει να απομακρυνθεί τρέχοντας. Ο Φωτιάδης δέχεται μια ματσουκιά στο κεφάλι πριν προλάβει να το βάλει στα πόδια και τρώει τις υπόλοιπες στην πλάτη αλλά, ευτυχώς. αποδεικνύεται ταχύτερος από τον φασίστα που τον κυνηγάει και καταφέρνει να ξεφύγει. Πίσω μένει μόνο ο δύστυχος Κουσουρής, ο οποίος δεν προλαβαίνει να μαζεύει ροπαλιές στο κεφάλι. Οι ροπαλιές συνεχίζονται ακόμη κι όταν το θύμα σωριάζεται στο έδαφος.

Όταν οι χρυσαυγήτες αποχωρούν, κανείς δεν πιστεύει ότι ο αιμόφυρτος Κουσουρής ζη. Ευτυχώς, το ασθενοφόρο φτάνει γρήγορα και ο νεαρός μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου θα χρειαζόταν να μείνει στην εντατική περισσότερο από έναν μήνα. "Τον έσωσε η έγκαιρη μεταφορά στο νοσοκομείο και το νεαρό της ηλικίας του", είπε αργότερα ο νευροχειρουργός τού Ιατρικού Κέντρου Γρηγόρης Γεωργακόπουλος.

Παρά την σοβαρότητα του περιστατικού, η αστυνομία δεν κάνει καμμία έρευνα και, φυσικά, καμμία σύλληψη. Στο βιβλίο συμβάντων τού τοπικού αστυνομικού τμήματος δεν καταγράφεται τίποτε! Η καφετέρια ανήκε σε σύζυγο αστυνομικού του τμήματος Εξαρχείων, ο οποίος ήταν παρών την ώρα της επίθεσης αλλά θεώρησε σωστό να μην αναφέρει τίποτε στην υπηρεσία του! Τα όργανα που κατέφτασαν, δεν καταγράφουν κανέναν αυτόπτη μάρτυρα! Η ηγεσία τής ΕΛΑΣ περιορίζεται σε μια κατάπτυστη ανακοίνωση σχετικά με το περιστατικό, βάζοντας θύτες και θύματα στο ίδιο τσουβάλι: "Πρόκειται για διαμάχη ακροκινούμενων ομάδων"(!). Κι όμως, αυτόκλητοι μάρτυρες φροντίζουν να ενημερώσουν αμέσως την αστυνομία ότι, πλην του Περίανδρου, ανάμεσα στους τραμπούκους βρίσκονταν ο αδελφός του Νίκος, τα περιώνυμα αδέλφια Σωκράτης και Χρυσόστομος-Χαρίλαος Κουσουμβρής (ο Χάρης Κουσουμβρής ήταν μεταξύ εκείνων που δικάζονταν), ο Γιάννης Βουλδής και άλλοι.

Όταν συνέρχεται ο Κουσουρής, αναγνωρίζει τον Περίανδρο χάρη σε μια φωτογραφία που είχε δημοσιεύσει η Ελευθεροτυπία. Πλην του Περίανδρου, οι τρεις φίλοι αναγνωρίζουν άλλους τέσσερις χρυσαυγήτες και αποφασίζουν να καταθέσουν μήνυση. Τότε και μόνο τότε αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν οι διωκτικές αρχές. Το ένταλμα σύλληψης του Ανδρουτσόπουλου, με την κατηγορία για απόπειρα ανθρωποκτονίας, εκδίδεται στις 20 Ιουλίου αλλά ο Περίανδρος έχει φροντίσει να εξαφανιστεί. Τρεις μέρες μετά, η αστυνομία δηλώνει ότι ο καταζητούμενος βρίσκεται στην Βενεζουέλα (όπου γεννήθηκε). Όμως, οι δικηγόροι τού Κουσουρή ερευνούν το θέμα και καταγγέλλουν ότι ουδεμία είσοδος ή έξοδος του Περίανδρου έχει καταγραφεί στις υπηρεσίες ελέγχου και διαβατηρίων.

Η αναζήτηση του φυγόδικου φασίστα βγάζει πολύ γέλιο και πολύ κλάμα. Τρεις πρώην χρυσαυγήτες καταγγέλλουν στην αστυνομία ότι ο Περίανδρος δεν είναι στο εξωτερικό αλλά κρύβεται μέσα και γύρω από την Αθήνα (*). Οι αστυνομικοί τον αναζητούν στο σπίτι του στο Ψυχικό αλλά η προσπάθειά τους εξαντλείται στο να χτυπήσουν το κουδούνι και να φύγουν άπρακτοι επειδή... δεν τους άνοιξε κανείς την πόρτα. Άλλη πληροφορία αναφέρει ότι ο καταζητούμενος κρύβεται εναλλάξ σε δυο μοναστήρια κοντά στην Αθήνα αλλά η αστυνομία εκτιμά ότι δεν χρειάζεται να ερευνήσει το ζήτημα. Αστυφύλακας αναφέρει κανονικά ότι ο Ανδρουτσόπουλος εμφανίστηκε στην Καλλιθέα αλλά ουδείς μπήκε στον κόπο να στείλει επί τόπου έστω ένα περιπολικό. Τον Ιούλιο του 1999, ανώνυμο τηλεφώνημα ενημερώνει την αστυνομία ότι ο Περίανδρος παρευρίσκεται στην κηδεία τού δικτάτορα Παπαδόπουλου αλλά και πάλι ουδείς συγκινείται. Το ωραιότερο, όμως, είναι ότι για τον εντοπισμό τού Ανδρουτσόπουλου δεν συστήθηκαν ποτέ ομάδες αναζήτησης, τακτική κοινή ακόμη και για τον εντοπισμό ατόμων που καταζητούνται για ληστεία και όχι για απόπειρα δολοφονίας (**).

Εν πάση περιπτώσει, τα χρόνια περνούν και το πρωτοπαλλήκαρο του Μιχαλολιάκου παραμένει άφαντο. Με τα πολλά, το 2004 τα αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα (παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία, σύσταση και συμμορία) διαχωρίζονται από τα κακουργηματικά (εν όψει του σοβαρού κινδύνου να παραγραφούν), ο Ανδρουτσόπουλος δικάζεται ερήμην γι'αυτά και καταδικάζεται σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση.

Από αριστερά: Νίκος Μιχαλολιάκος, Χρήστος Παππάς, Αντώνης "Περίανδρος" Ανδρουτσόπουλος (1992).

Σήμερα μιλήσαμε περισσότερο για την στάση τής αστυνομίας απέναντι σε έναν χρυσαυγήτη που κατηγορείται για κακούργημα. Στην συνέχεια της ιστορίας θα εστιάσουμε περισσότερο στην στάση τής δικαιοσύνης στην εξέλιξη αυτής της υπόθεσης. Για την ώρα, ας υπογραμμίσουμε μια σημαντική λεπτομέρεια: την εποχή που λαμβάνουν χώρα όλα αυτά, η Χρυσή Αυγή δεν είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, άρα δεν ισχύουν οι -έτσι κι αλλιώς ηλίθιες- δικαιολογίες κάποιων δήθεν δημοκρατών που διαμαρτύρονται για τις σημερινές διώξεις αυτής της εγκληματικής οργάνωσης.


--------------------------------------------
(*) Λίγο αργότερα, οι τρεις πρώην χρυσαυγήτες διέκοψαν φοβισμένοι την επαφή τους με την αστυνομία, μετά από σύσταση φίλου τους αστυνομικού (φρουρού τού Χρυσοχοΐδη), σύμφωνα με τον οποίο η μισή αστυνομία ήθελε την σύλληψη του Περίανδρου αλλά η άλλη μισή όχι.

(**) Συγκριτικά, αξίζει να αφέρουμε ότι για τον εντοπισμό του -αλήστου μνήμης- Απόστολου Βαβύλη είχαν συστηθεί ομάδες αναζήτησης και είχαν γίνει έρευνες σε όλη την Ελλάδα, ακόμη και σε μοναστήρια, παρ' ότι ο Βαβύλης δεν είχε διαπράξει έγκλημα κατά ζωής.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Το 3ο εργατικό ατύχημα στην υπηρεσία καθαριότητας

ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ. ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Το 3ο εργατικό ατύχημα στην υπηρεσία καθαριότητας !!!

Τεράστιες οι ευθύνες της Δημοτικής αρχής που στο όνομα των περικοπών θυσιάζει την

ασφάλεια των εργαζομένων.

Νυχτοκάματο του τρόμου αποδείχτηκε η βάρδια χτες (6/3/2017) για έναν ακόμη συμβασιούχο

συνάδελφό μας της αποκομιδής (περιοχή Κεφαλομάντουκου), όταν ένας απ’ τους μισο-κατεστραμμένους

κάδους (με τρεις ρόδες!) τον πλάκωσε στο πόδι με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του.

Ο τραυματισμός αυτός θα μπορούσε να αποφευχθεί, αν η Δημοτική αρχή είχε φροντίσει να προμηθεύσει

τους εργαζόμενους με τα στοιχειώδη μέσα ατομικής προστασίας, δηλαδή με παπούτσια ή άρβυλα ασφαλείας !

Πολύ περισσότερο αν είχε φροντίσει να αντικαταστήσει τους κατεστραμμένους κάδους με τους καινούργιους που

βρίσκονται από καιρό αποθηκευμένοι στο Τεμπλόνι !

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στο συνάδελφό μας και τις ευχές μας για ταχεία ανάρρωση,

χαιρετίζοντας συγχρόνως και την περήφανη στάση του να καταγγείλει το γεγονός και τις ελλείψεις των μέτρων και

μέσων προστασίας στην υπηρεσία καθαριότητας.

Έγκαιρα είχαμε προειδοποιήσει πως τα εργατικά ατυχήματα θα πολλαπλασιάζονται καθώς η πολιτική του

«Καλλικράτη» και της ΕΕ θα μετατρέπει την Τοπική Διοίκηση σε εργασιακή ζούγκλα κακοπληρωμένων και

ελαστικά εργαζόμενων (βλ. κοινωφελή εργασία με υποκατώτατους μισθούς κλπ), με υπηρεσίες

υποχρηματοδοτημένες και υποβαθμισμένες, έτσι ώστε να στρωθεί το έδαφος για να αποτελέσουν οι

ιδιωτικοποιήσεις και τα ΣΔΙΤ «ώριμη ανάγκη»!

Οι πολιτικές αυτές είναι συνομολογημένες απ’ τα κόμματα που ψήφισαν από κοινού το 3 ο Μνημόνιο

(ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - ΠΟΤΑΜΙ κλπ) που στηρίζουν την καπιταλιστική κερδοφορία και την

ανταγωνιστικότητα. Η Δημοτική αρχή ακολουθεί και εφαρμόζει πιστά αυτή την πολιτική και στο Δήμο της

Κέρκυρας. Στόχος είναι οι υπηρεσίες του Δήμου με έμφαση στην αποκομιδή και διαχείριση των απορριμμάτων

να αποτελέσουν πεδία κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

- Καλούμε τους συναδέλφους στην υπηρεσία καθαριότητας (μόνιμους και συμβασιούχους), καθώς και τους

εργαζόμενους όλου του Δήμου Κέρκυρας να βγάλουν συμπεράσματα για την πολιτική απαξίωσης των

υπηρεσιών στους Δήμους και ποιοί ωφελούνται απ’ αυτό.

- Καλούμε τα εργατικά και λαϊκά στρώματα της Κέρκυρας σε επαγρύπνηση καθώς οι ιδιωτικοποιήσεις

υπηρεσιών και δομών που ετοιμάζονται σε Δήμους και Περιφέρειες, θα επιφέρουν ν έ α οικονομική

αφαίμαξη στα κουτσουρεμένα εισοδήματα και συντάξεις.

- Καλούμε τους εργαζομένους να καταδικάσουν τη γραμμή του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού

της πλειοψηφίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ, που θέλει τους εργαζόμενους στους Δήμους διασπασμένους και

διαχωρισμένους σε μόνιμους και συμβασιούχους. Σε αυτή τη γραμμή στοιχίζεται και το τοπικό σωματείο.

Είναι αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα, όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας να

ανήκουν σε ένα και μόνο σωματείο ! Μόνιμοι και συμβασιούχοι μόνο μαζί μπορεί να αντιμετωπίσουν την

πολιτική που τσακίζει τη ζωή τους για όφελος των κερδών των λίγων.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους συναδέλφους εργαζόμενους για αγωνιστική συσπείρωση στο σωματείο.

Εγγραφή στο σωματείο όλων των συμβασιούχων και να απαιτήσουμε μαχητικά και ενωτικά:

· Εδώ και τώρα συγκεκριμένο πρόγραμμα για την προστασία - ασφάλεια - υγιεινή όλων των εργαζομένων

του δήμου (μέσα ατομικής προστασίας, εμβολιασμούς, εξετάσεις κλπ).

· Καταγραφή όλων των οχημάτων - μηχανημάτων, πρόγραμμα συντήρησης, ΚΤΕΟ, ασφάλιση κλπ. με

γνωστοποίηση στο δημοτικό συμβούλιο και κοινοποίηση στο σωματείο.

· Πρέπει επιτέλους να σταματήσει η λειτουργία του υπερ-κορεσμένου ΧΥΤΑ Τεμπλονίου.

· Να σταματήσει κάθε σκέψη για λειτουργία του παράνομου ΧΥΤΑ Λευκίμμης.

· Να υπάρξει με ευθύνη του κράτους επιστημονική διερεύνηση νέων χώρων με πιστή τήρηση των κριτηρίων

καταλληλότητας και αξιολόγησης των υποψήφιων χώρων.

· Προτεραιότητα στη διαλογή στην πηγή, σε σύγχρονους σταθμούς μεταφόρτωσης, ανακύκλωση,

κομποστοποίηση και τελική κατάληξη των υπολειμμάτων σε ΧΥΤΑ χωρίς επιχειρηματίες και ΣΔΙΤ.

· Κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας, μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και

προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με μισθούς που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες και όχι με

μισθούς ψίχουλα.

· Κάτω τα χέρια απ’ τα ΒΑΕ. Τα ΒΑΕ δεν είναι προνόμια. Είναι η ελάχιστη υλική αναγνώριση στον

εργαζόμενο που βρίσκεται διαρκώς εκτεθειμένος στον επαγγελματικό κίνδυνο της εργασίας σε εξαιρετικά

δύσκολες συνθήκες για τη ζωή και την υγεία του.

ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕΤΡΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ

ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΗ – ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ

7/3/2017 

«Εστια»-σμένοι στη διαστρέβλωση της Ιστορίας και των τοποθετήσεων του ΚΚΕ

«Εστια»-σμένοι στη διαστρέβλωση της Ιστορίας και των τοποθετήσεων του ΚΚΕ

Η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ διαμόρφωσε χτες ρεπορτάζ με τίτλο «Το ΚΚΕ δικαιώνει τον Κ. Μητσοτάκη»! Αναφερόταν στην Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα πενήντα χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21 Απριλίου 1967, που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη της Κυριακής». Αφού διαστρέβλωσε ένα βασικό σημείο της Ανακοίνωσης, επιχείρησε να την εντάξει στον γνωστό παμπάλαιο κορσέ των ενδοαστικών αντιθέσεων. Διάλεξε 2 - 3 μικρά σημεία της Ανακοίνωσης, τα απόσπασε από το σύνολο και πήγε να κάνει τη δουλειά της, γράφοντας ότι στον Μητσοτάκη «ο Ανδρέας Παπανδρέου επιχείρησε να φορτώσει τις ευθύνες για τη δικτατορία», γεγονός που ανατρέπει το ΚΚΕ με την Ανακοίνωσή του! («Ξέχασε» η ΕΣΤΙΑ ότι και ο Κων. Μητσοτάκης έχει αποδώσει και στον Α. Παπανδρέου ευθύνες για τα «Ιουλιανά» και κατ' επέκταση για τη δικτατορία, στο πλαίσιο της ενδοαστικής πολιτικής κοκορομαχίας).
1. Διαστρεβλώνοντας την τοποθέτηση του ΚΚΕ, η ΕΣΤΙΑ έγραψε ότι η Ανακοίνωση «προχωρεί σε λελογισμένη αυτοκριτική για την παθητικότητα με την οποία συμπεριεφέρθη ο λαός και το ίδιο το ΚΚΕ (αρχικώς) κατά το ξέσπασμα της δικτατορίας».
Πουθενά δεν αναφέρεται στην Ανακοίνωση ότι το ΚΚΕ επέδειξε παθητικότητα. Τονίζεται ότι από το ΚΚΕ και την ΕΔΑ «δεν υπήρξε καμιά ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του εργατικού λαϊκού κινήματος». Αυτή η επισήμανση δεν είναι καινούργια. Την έχει κάνει το ΚΚΕ από το 1973 (9ο Συνέδριο), επισημαίνοντας ως μια από τις αιτίες ότι το ίδιο είχε διαλύσει τις Κομματικές του Οργανώσεις από το 1958. Ταυτόχρονα, χιλιάδες μέλη και στελέχη του είχαν συλληφθεί από τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος, γεγονός που αποκεφάλισε το λαϊκό κίνημα. Ομως, η Ανακοίνωση της ΚΕ περιέχει και τα εξής, που επίσης σκοπίμως η ΕΣΤΙΑ παρέβλεψε:
«Παρ' όλα αυτά το ΚΚΕ αντέδρασε από τη πρώτη στιγμή (...) κάλεσε σε δράση για την ανατροπή της δικτατορίας. Ξεκίνησε την προσπάθεια δημιουργίας των πρώτων αντιδικτατορικών οργανώσεων». Και άλλα.
2. Το γνωστό αστικό δίλημμα «Δεξιά ή Αντιδεξιά», με το οποίο χρόνια τώρα η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της παίζουν στην πλάτη του λαού τον συνήθη αντιλαϊκό τους χαβά, επανέρχεται από την ΕΣΤΙΑ, η οποία ανασύρει την αντιπαράθεση Α. Παπανδρέου - Κων. Μητσοτάκη, δηλαδή «ΠΑΣΟΚ και ΝΔ», προκειμένου να «ερμηνεύσει» την Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ.
Καμία έκπληξη. Το ίδιο έργο, που θα το δούμε σε κατά κόρον επαναλήψεις και από πολλές πλευρές όσο πλησιάζουμε προς την 21η Απριλίου, έχει σαφείς στόχους:
Πρώτον, να αποκρύψει ότι η δικτατορία του 1967 - 1974 επιβλήθηκε για να υπερασπίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που επίσης τα υπεράσπισαν με συνέπεια τόσο ο Α. Παπανδρέου (όπως και ο Γ. Παπανδρέου) όσο και ο Κων. Μητσοτάκης, στο πλαίσιο άλλης μορφής άσκησης της δικτατορίας του κεφαλαίου (της κοινοβουλευτικής), σε αντίθεση με τη χούντα που έκανε τα ίδια, καταργώντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Δεύτερον, η επαναφορά της αστικής αντίθεσης «Δεξιά - Αντιδεξιά», στην οποία εγκλωβίστηκαν και τα μεγάλα τμήματα των λαϊκών μαζών, στοχεύει στο να κρύψει το αντικομμουνιστικό θεσμικό πλαίσιο που ίσχυσε στην Ελλάδα από το 1946 έως το 1974, το οποίο αποτέλεσε το θερμοκήπιο της χούντας, αλλά και που το διατήρησαν άθικτο όλες οι προχουντικές κυβερνήσεις της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, της ΕΚ του Γ. Παπανδρέου και των «αποστατών» των Κων. Μητσοτάκη και λοιπών. (Βέβαια, για να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να θυμηθούμε ότι η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δεν απελευθέρωσε 77 κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους που είχαν καταδικαστεί από την ΕΡΕ για «κατασκοπία». Τους απελευθέρωσε η κυβέρνηση του «αποστάτη» Στέφ. Στεφανόπουλου το 1966).
3. Η δικτατορία του 1967 - 1974 βγήκε από τα σπλάχνα των ενδοαστικών συγκρούσεων ανάμεσα στο Παλάτι και τα αστικά κόμματα, τα οποία ταυτόχρονα συνεργάζονταν με το Παλάτι, καθένα χωριστά εναντίον του άλλου. Το Παλάτι συμμαχούσε πότε με την ΕΡΕ εναντίον του «Κέντρου», πότε με το «Κέντρο» εναντίον της ΕΡΕ, πότε με τμήματα του «Κέντρου» («Ιουλιανά») μαζί με την ΕΡΕ εναντίον του υπόλοιπου «Κέντρου», πότε εμφανιζόταν ως ενωτικό, συμμαχώντας και με την ΕΡΕ και με το «Κέντρο» (Μνημόνιο - Συμφωνία Π. Κανελλόπουλου - Γ. Παπανδρέου το 1966).
Εξάλλου, όπως ο Κων. Μητσοτάκης ηγήθηκε μαζί με άλλους «Κεντρώους» για την ανατροπή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου («Ιουλιανά» 1965), έτσι και η ηγεσία της «Ενωσης Κέντρου» (στην οποία συμμετείχε και ο Κων. Μητσοτάκης) ζητούσε προηγουμένως (1963) από τον βασιλιά να ανατρέψει την κυβέρνηση της ΕΡΕ με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Ο Γ. Παπανδρέου είχε στείλει επιστολή στον βασιλιά Παύλο, στην οποία έγραψε ανάμεσα σε άλλα:
«Δικαιούται επομένως ο βασιλεύς, εκτός της διαλύσεως της Βουλής, πρώτον, να συμβουλεύη τους συμβούλους του. Και αν αι συμβουλαί δεν εισακουσθούν και κρίνη ότι το γενικώτερον συμφέρον της χώρας το υπαγορεύει, δικαιούται να σχηματίση νέαν Κυβέρνησιν και να απευθυνθή προς την Βουλήν, από την οποίαν η Κυβέρνησις να ζητήση εμπιστοσύνην».¹
Ολα τα παραπάνω τα έκρυψε επιμελώς η αστική ιστοριογραφία, όπως και η προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ υπό τον Α. Παπανδρέου μαζί με τον φιλικό τους Τύπο, φυσικά και η αντιπαπανδρεϊκή ΕΣΤΙΑ.
4. Το γεγονός ότι η χούντα διαφοροποιήθηκε σε ορισμένες περιπτώσεις από τις αξιώσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, δεν ήταν πρωτοφανές γεγονός μέχρι τότε για το αστικό πολιτικό σύστημα, ούτε συνιστά «αντιιμπεριαλιστικές χουντικές διαθέσεις». Στο παρελθόν ο Κ. Τσαλδάρης είχε εκφράσει επιφυλάξεις για την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, ο Σοφ. Βενιζέλος έθεσε εν αμφιβόλω την παρουσία των πυραυλικών βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ενώ το 1974 ο Κ. Καραμανλής προχώρησε στην έξοδο της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Το ίδιο είχε κάνει ο Ντε Γκολ όσον αφορά στη Γαλλία. Οι αντιθέσεις των αστών δεν σημαίνουν και επιλογή φιλολαϊκής στρατηγικής. Η επιλογή, π.χ., της Μ. Βρετανίας να βγει από την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν την καθιστά φιλολαϊκή, όπως δεν σημαίνει ότι είναι υπέρ των λαϊκών συμφερόντων η σημερινή της κυβέρνηση. Η ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη εμπεριέχει και τέτοια φαινόμενα, αφού πρόκειται για λυκοσυμμαχίες. Η χούντα ήταν φιλοΝΑΤΟική και σ' αυτό το πλαίσιο έκανε και κάποιους ελιγμούς.
5. Στην ΕΣΤΙΑ προκάλεσαν αίσθηση οι αναφορές της Ανακοίνωσης για την επιδίωξη της χούντας να προσεταιριστεί εργατικές - λαϊκές δυνάμεις με στεγαστικά δάνεια κ.ά. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει καλά πως όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου χρησιμοποιούν και το «καρότο» μαζί με το «μαστίγιο». Αυτό γινόταν και στη δικτατορία και προηγουμένως και μετά από αυτήν έως τις μέρες μας, με στόχο να ενσωματώνονται οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα και να επιλέγουν κάθε φορά το «μικρότερο κακό», αντί να επιλέξουν αυτό που τις συμφέρει και που είναι η ανατροπή της αστικής πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, με όποια μορφή κι αν παρουσιάζεται.
Παραπομπή:
1. Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρχείο, Γεγονότα και Κείμενα, τ. 5Β΄, σελ. 593, εκδ. «Η Καθημερινή», Αθήνα, 2005.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ *
*Ο Μ. Μαΐλης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ

Εντείνονται οι διεργασίες για αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα

Εντείνονται οι διεργασίες για αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα

Είναι πλέον ολοφάνερο ότι εντείνονται μέρα με τη μέρα οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα. Διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη και είναι αναγκαίες, αφού υπάρχουν ορισμένα σημαντικά δεδομένα που επιδρούν σε αυτές, όπως: οι δυσκολίες ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα, οι αντιφάσεις που εκδηλώνονται με αφορμή και τη διαπραγμάτευση, οι προβληματισμοί για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, οι διεθνείς εξελίξεις, οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται και αφορούν ακόμα και τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης. Είναι απολύτως λογικό, λοιπόν, να αναζητείται ένα νέο ανακάτεμα της τράπουλας, μία νέα πολιτική «συνταγή» με στόχο τη διαμόρφωση «αξιόπιστων εναλλακτικών» για την αστική διαχείριση, στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Ο προβληματισμός για το πώς το αστικό πολιτικό σύστημα θα αναμορφωθεί για να βάλει ακόμα πιο αποτελεσματικά πλάτη στην υλοποίηση της πολιτικής για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, κινεί αστικές πολιτικές δυνάμεις και επιχειρηματικούς πόλους ώστε να αναζητηθούν τα υλικά για την καλύτερη συνταγή... Αυτές οι διεργασίες διαπερνούν όλο το φάσμα των αστικών κομμάτων και σχημάτων. Αλλωστε, μόνο τις τελευταίες μέρες, όσα συμβαίνουν σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, είναι ενδεικτικά ακριβώς αυτής της κατάστασης.

* * *

Εχουμε και λέμε: Η συζήτηση που έχει ανοίξει για τον επόμενο κυβερνητικό συνασπισμό και μάλιστα με πρωτοβουλία στελεχών του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, που γλυκοκοιτάζουν προς το ΠΑΣΟΚ με πρόσχημα την προσπάθεια διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ προς το λεγόμενο χώρο της κεντροαριστεράς. Οι αντιδράσεις από τον κυβερνητικό εταίρο των ΑΝΕΛ, που «καρφώνουν» τις απιστίες του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Τοποθετήσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ που αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, αλλά και οι αντιδράσεις άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που βάζουν εμπόδια σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Οι αποχωρήσεις στελεχών του Ποταμιού που πήγαν στο ΠΑΣΟΚ. Η συμφωνία συνεργασίας ΠΑΣΟΚ με το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου. Η ανεξαρτητοποίηση του φασιστοειδούς Κουκούτση από την κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής και οι ψίθυροι ότι αυτό ευνοεί το ΠΑΣΟΚ, που, ως τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα πλέον, μπορεί να πάρει ακόμα και διερευνητική εντολή... Οι χτεσινές προειδοποιήσεις του αρχηγού της ΝΔ προς το καραμανλικό στρατόπεδο ότι «όποιος δεν μπορεί, ή δεν θέλει να ακολουθήσει, ή νιώθει ότι πρέπει να συμβιβαστεί με τη σημερινή τυχοδιωκτική ομάδα που κυβερνά τη χώρα, θα μείνει πίσω». Δηλώσεις που έγιναν με αφορμή τις δηλώσεις Μεϊμαράκη περί «τζάμπα μαγκιάς» να λες ότι δεν θα ψηφίσεις τα μέτρα που θα φέρει η κυβέρνηση. Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε τις πληροφορίες που εμφανίζονται πιο συχνά το τελευταίο διάστημα και κάνουν λόγο για συναντήσεις πολιτικών παραγόντων και μεγάλων επιχειρηματιών στις οποίες συζητιούνται ο «πολιτικός χάρτης» και οι διεργασίες που είναι σε εξέλιξη...

* * *

Ολα αυτά, βέβαια, τα φαινόμενα δεν είναι κάτι καινούργιο. Η έντασή τους, όμως, σχετίζεται με το ότι τα ζόρια της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι μεγάλα, όπως μεγάλη είναι και η ανάγκη του κεφαλαίου να επιταχυνθούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του. Επιπλέον, τέτοια φαινόμενα εντείνονται, επίσης, όσο μεγαλώνει η ανάγκη να ανανεώνονται αποτελεσματικά η χειραγώγηση της λαϊκής δυσαρέσκειας και οι προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων από την κυβερνητική εναλλαγή, την εναλλαγή εταίρων και σχημάτων που θα παίξουν αντιλαϊκό, αντιδραστικό ρόλο. Βέβαια, όλοι οι πρωταγωνιστές αυτών των διεργασιών είναι γνωστοί στο λαό. Στο σύνολό τους σχεδόν υπηρέτησαν με ζήλο την αστική εξουσία, άσκησαν για χρόνια διαχείριση, πλήθος αντιλαϊκών μέτρων φέρουν τη σφραγίδα και υπογραφή τους. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο τώρα κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν έναν καλύτερο «εταίρο», έχει το δικό του αντιλαϊκό «βίο και πολιτεία». Και μαζί με όλες τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις συμπίπτουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, που συνοπτικά αφορούν στα εξής ζητήματα: Πορεία ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας ως εμπορικού και ενεργειακού κόμβου. Αύξηση του ενεργού ρόλου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αποκατάσταση των θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου που έχουν υποστεί πλήγμα στα χρόνια της κρίσης.

* * *

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, τα σχέδια απόσπασης ενεργού λαϊκής στήριξης στη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος πρέπει να αποτύχουν. Να αντιμετωπιστούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται, ότι το ανακάτεμα της τράπουλας θα φέρει θετικές για το λαό εξελίξεις. Η αστική τάξη διατάσσει και αναδιατάσσει το πολιτικό της προσωπικό αναλόγως των αναγκών και συμφερόντων της, που σε κάθε περίπτωση υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όπως άλλωστε αποδεικνύει και το πρόσφατο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός να γυρίσει την πλάτη σε διεργασίες ισχυροποίησης του συστήματος που τον τσακίζει, να μην υπακούσει σε κελεύσματα συναίνεσης που αξιώνουν ουσιαστικά να βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, να χαράξει δική του ρότα σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ποιοι ελπίζουν;

Ποιοι ελπίζουν;

Πριν από μερικές βδομάδες, ο υφυπουργός Εργασίας έλεγε ότι οι εμποροβιοτέχνες της Αθήνας σχεδόν πανηγυρίζουν για τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τους ελεύθερους επαγγελματίες, με τις οποίες οι ασφαλιστικές τους εισφορές συνδέονται πλέον με το εισόδημα και, μαζί με την εξοντωτική φορολογία, στερούν από πολύ περισσότερους ακόμα και τα στοιχειώδη για την επιβίωση.
Η δήλωση εκείνη, όσο κι αν δείχνει αστεία, δεν ήταν τυχαία. Μπροστά στον ορυμαγδό των νέων μέτρων που φέρνει, η κυβέρνηση προσπαθεί να ενισχύσει την εικόνα ότι η πολιτική της έχει την έγκριση του λαού και ότι την ενθαρρύνεται μάλιστα να την επιταχύνει. «Η κοινωνία αναγνωρίζει ότι προσπαθούμε, ζητά, θέλει και απαιτεί να προχωρήσουμε ταχύτερα, αποτελεσματικότερα και πιο αποφασιστικά (...) Διαμαρτύρονται αλλά και ελπίζουν», έλεγε πιο παραστατικά στέλεχος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ σε συνέντευξη στον κυριακάτικο Τύπο.
Η κυβέρνηση ενισχύει το κλίμα των μειωμένων απαιτήσεων και της απογοήτευσης που η ίδια, άλλωστε, καλλιέργησε σε πλατιά λαϊκά στρώματα, για να εμφανίσει αυθαίρετα τη στάση αυτή ως συμφωνία με την αντιλαϊκή της πολιτική. Τεστάρει και μ' αυτόν τον τρόπο τις δυνάμεις της στη συγκράτηση της λαϊκής αγανάκτησης, προβάλλοντας την πολιτική της ως το «μικρότερο κακό» στις δοσμένες συνθήκες της οικονομικής αβεβαιότητας σε Ελλάδα και ΕΕ.
Ταυτόχρονα, καλλιεργεί αυταπάτες ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο, έστω κι αν χρειαστούν ορισμένοι ακόμα γύροι αντιλαϊκών μέτρων, και προβάλλει τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά μέτρα» για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας ως το απαύγασμα της κοινωνικής - προνοιακής πολιτικής στις σύγχρονες συνθήκες.
Στη βάση αυτή κοκορομαχεί με τη ΝΔ για την πρωτοκαθεδρία στην αστική διαχείριση, χωρίς να υπάρχει κάποια ουσιώδης διαφορά στην πολιτική τους: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενοι και η ΝΔ ετοιμάζεται τώρα να αναλάβει τη σκυτάλη στην ίδια διαδρομή.
Αν κάποιος ομολογεί αβίαστα το θαυμασμό του στην κυβέρνηση και της ζητά να επιταχύνει το έργο της, αυτός δεν είναι βέβαια ο λαός που στενάζει, αλλά το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του υφυπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, ότι «πρέπει να αναγνωρίσει κανείς πως η σημερινή κυβέρνηση έκανε περισσότερες μεταρρυθμίσεις από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί».
Είναι αυτά τα συχαρίκια που κάνουν την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να φουσκώνει σαν παγόνι και τον γραμματέα της να αναφωνεί ότι «δώσαμε και κερδίσαμε μάχες γιατί λειτουργήσαμε ως συλλογικότητα και όχι ως άθροισμα λοχαγών. Ετσι θα τα καταφέρουμε και από εδώ και πέρα», αναφερόμενος στα δεκάδες αντιλαϊκά νομοσχέδια που ψήφισε σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα και τα επόμενα που ετοιμάζεται τώρα να εγκρίνει στη Βουλή.
Οσο αναγκαίο είναι να απαντηθούν παλιά και νέα μέτρα με σκληρό ταξικό αγώνα, άλλη τόση αξία έχει να τσαλακώσει ο λαός με την πάλη του την εικόνα στήριξης ή ανοχής στην πολιτική της, που καλλιεργεί η κυβέρνηση. Αλλά για να βρει το «βόλι» στόχο, δεν μπορεί η λαϊκή αγανάκτηση να σκορπίζεται σε αυταπάτες, να «μεταγγίζεται» σαν στήριξη σε ανταγωνιστικά κόμματα της αστικής διαχείρισης, να μεταφράζεται σε ψευδαισθήσεις για την κυβερνητική εναλλαγή.
Αντίθετα, χρειάζεται να γίνεται η πείρα δύναμη απεγκλωβισμού από ψευτοδιλήμματα και αυταπάτες, συμπόρευσης με το ΚΚΕ. Να κινητοποιεί νέες δυνάμεις στην προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, ώστε να δυναμώνει το ρεύμα στο κίνημα που παλεύει σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική του για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.