Είμαστε πια πρωταθλητές

Είμαστε πια πρωταθλητές. Όμως οι άλλες εποχές, που τότε τις έλεγαν “καλύτερες ημέρες” δεν ήρθαν ποτέ για τον ελληνικό λαό, κι ας άλλαξαν οριστικά το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ.

Σφυροδρέπανος

Το Ευρωμπάσκετ του 87′ ήταν οι δώδεκα μέρες που συγκλόνισαν τον ελληνικό μικρόκοσμο κι άλλαξαν επίπεδο στο ελληνικό μπάσκετ. Κατά σύμπτωση, ο θρίαμβος σφραγίστηκε στον τελικό απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, τη χώρα όπου γράφτηκε η ιστορία των δέκα ημερών που συγκλόνισαν τον κόσμο. Η οποία όμως έπνεε τα λοίσθια -κι ας μη γινόταν αντιληπτό σε πολλούς τότε- κάτι που αποτυπώθηκε και σε αθλητικό επίπεδο. Το περίφημο 103-101 ήταν η τελευταία συμμετοχή των Σοβιετικών σε τελικό Ευρωμπάσκετ -το 91′ δεν προκρίθηκαν καν στην τελική φάση για ένα κύκνειο άσμα. Κι η τελευταία αναλαμπή ήρθε το 88′, με την επιστροφή του Σαμπόνις και το χρυσό στους Ολυμπιακούς της Σεούλ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Λένε πως το Ευρωμπάσκετ ήταν η πρώτη φορά μετά την απελευθέρωση που βγήκαν όλοι οι Έλληνες ενωμένοι στο δρόμο να γιορτάσουν. Μόνο που το 44′ δεν ήμασταν ακριβώς όλοι μαζί, ενάντια στον κατακτητή, αφού υπήρχαν κι οι δωσίλογοι. Και το 87′ ήταν μια χαλαρή, επίπλαστη ενότητα, μικροαστικού, παπανδρεϊκού τύπου: είμαστε όλοι ΠαΣοΚ -ακόμα και κάποιοι που δεν το ψηφίζουν, αλλά επηρεάζονται κατά βάθος- κι είμαστε πια πρωταθλητές, που μεγαλοπιάνονται πως έρχονται άλλες εποχές. Όλοι ή… σχεδόν όλοι, πλην μερικών ηρωικών Λακεδαιμονίων, που στον τελικό υποστήριζαν την πολιτική μαμά-πατρίδα, δηλαδή τη Σοβιετική Ένωση, κι ας πασόκιζε επικίνδυνα και αυτή εκείνα τα χρόνια.
Το 87′ ήταν η πρώτη φορά που η Ελλάδα κοίταξε στα μάτια υπερδυνάμεις, καταφέρνοντας να βγει πρώτη. Έγινε ορόσημο και ξέφυγε γρήγορα από τις στενά αθλητικές του διαστάσεις. Για κάποιους έγινε -εκ των υστέρων- ένα είδος προπομπού για το αφήγημα της “ισχυρής Ελλάδας”. Η οποία απέδειξε στην πράξη αυτήν την ισχύ και την αξία της για τον ελληνικό λαό το ίδιο κιόλας καλοκαίρι, με το φονικό καύσωνα που άφησε πίσω του χίλια θύματα και τις αρχές που άφησαν τον κόσμο απροστάτευτο (έριξαν όμως μερικούς κουβάδες νερό για να ανακουφίσουν το συγκεντρωμένο πλήθος που περίμενε μάταια έξω από το ΣΕΦ να βρει ένα εισιτήριο για τον ημιτελικό). Ή σε εντελώς άλλο επίπεδο, με την αποτυχία της υποψηφιότητας του Αθήνα 96′, που το έφαγε στη γωνία η Κόκα-Κόλα και η Ατλάντα, αναβάλλοντας για μια οκταετία το φαγοπότι. Δεν είχαν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες…
Το 87′ ήρθε σαν έκρηξη -ένα είδος μπασκετικού Big Bang- σηματοδοτώντας το έτος 1 της νέας εποχής για το ελληνικό μπάσκετ, αλλά ετοιμάστηκε μεθοδικά. Όπως είπε αργότερα ο Κώστας Πολίτης (εδώ), οι συνθήκες είχαν ωριμάσει…
Τα πρόσωπα φτιάχνουν το σύνολο, κι αυτό με τη σειρά του αναδεικνύει μέσα από την ομαδική λειτουργία τις μονάδες.

Πρώτος μεταξύ ίσων ο Νίκος Γκάλης, που δεν είχε κλείσει καν τα τριάντα, αλλά ήταν ο μεγαλύτερος -ηλικιακά και όχι μόνο- παίκτης, λόγω της ανανέωσης του ΠΟλίτη -που ήταν και πολιτικά με τους “ανανεωτές”. Αυτό πάντως που ξεπερνούσε κατά πολύ το 30, ήταν ο μέσος όρος του στους πόντους, που του έδωσε με διαφορά τη θέση του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης και αργότερα στην ιστορία του θεσμού -για να τον περάσουν μόλις το 15′ οι Πάρκερ, Γκασόλ και ΣΙΑ… Ο Γκάλης στα 30 του άρχισε ουσιαστικά να μεγαλουργεί με την Εθνική, ενώ άλλοι παίκτες, όπως ο Διαμαντίδης πχ, σταματούσαν στην ίδια ηλικία από το εθνικό συγκρότημα. Κι αυτό κάνει τη διαφορά…

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ήταν αρχηγός και ψυχή της ομάδας, καταλήγοντας να κάνει το όνομά του ταυτόσημο με την Εθνική. Έβαλε κάτω το “εγώ” του για να φτιάξει μαζί με τον Γκάλη ίσως το κορυφαίο δίδυμο στην ιστορία του Άρη και της Εθνικής. Και ξεχείλιζε από συναίσθημα κάθε στιγμή σε κάθε αγώνα, για να γίνει σύνθημα ακόμα κι από τους αντιπάλους του που τον πικάριζαν με το περίφημο “κλάψε-κλάψε”. Αλλά τους έκανε αυτός τις πιο πολλές φορές να κλάψουν, είτε από χαρά -με την Εθνική- είτε από λύπη -όταν ήταν αντίπαλοί του.

Ο εναλλακτικός Παναγιώτης Φασούλας, που έκρυβε τα καλάθια με τα μακριά του χέρια, σαν να έστηνε ιστό γύρω τους -εξ ου και το προσωνύμιο “αράχνη”. Κι είχε περάσει από το μεγάλο σχολείο της ΚΝΕ, για να γίνει εξώφυλλο και στον Οδηγητή σε κάποιο τεύχος, προτού αφήσει τα κόκκινα του ΚΚΕ για αυτά του Ολυμπιακού και τον ΠΑΟΚ για το ΠΑΣΟΚ -ή κάπως έτσι, τέλος πάντων- προδίδοντας το πολιτικό και το αγωνιστικό του παρελθόν. Αλλά τότε ακόμα ήταν επαναστάτης -όπως λέει κι ο ίδιος αστειευόμενος- για αυτό κι έπινε σκέτο το ουίσκι του, στις διάφορες εξόδους των διεθνών, ενώ οι συμπαίκτες του έβαζαν και κόκα-κόλα στο ποτήρι τους, για να μοιάζει με αναψυκτικό…

Ο Φάνης Χριστοδούλου, που ήταν ολοκληρωμένη -all around που λένε και στη Νέα Σμύρνη- μπασκετική προσωπικότητα, για όλες τις δουλειές, σε άμυνα κι επίθεση. Λένε πολλοί πως ήταν το μεγαλύτερο, το πιο αυθεντικό μπασκετικό ταλέντο, αλλά δεν το αξιοποίησε ποτέ για να κάνει το μεγάλο άλμα μακριά από την πλατεία και το οικείο περιβάλλον του -παρά μόνο στο τέλος της καριέρας του, για να πάρει ένα πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό. Κι αν το μετανιώνει, εκ των υστέρων, απέδειξε με το παράδειγμά του, πως κάποια πράγματα είναι… “αξία ανεκτίμητη”, που δεν την ανταλλάζεις με τίποτα.

Ο τίμιος γίγαντας, Αργύρης Καμπούρης, με το αντιτουριστικό σουλούπι και όνομα, που ξεκίνησε την καριέρα του δουλεύοντας παράλληλα στην οικοδομή, κι έγινε ήρωας με την ψυχραιμία του και τις κρίσιμες βολές στον τελικό -αν και είχε κάτω από 60% ως τότε. Ο Ανδρίτσος, που έβαλε το προηγούμενο κρίσιμο ζευγάρι βολών στην κανονική διάρκεια του τελικού, στέλνοντας το ματς στην παράταση. Ο Φιλίππου, ένα από τα μεγαλύτερα τρολ-πειραχτήρια των γηπέδων, που μετά τον ημιτελικό βρέθηκε συνοδηγός σε ένα παπάκι, να κάνει πανηγυρίζοντας τη διαδρομή προς το ξενοδοχείο, και τραυματίστηκε στον αγώνα με τους Γιουγκοσλάβους, ανοίγοντας τη λεωφόρο της δόξας στον Καμπούρη, που τον αντικατέστησε. Ο Μέμος Ιωάννου, που δύο φορές παραλίγο να γίνει ο μοιραίος παίκτης της Εθνικής -αντί για ήρωας- και τελικά κατέληξε στο Ποτάμι, του Σταύρου Θεοδωράκη -που δε συγκρίνεται με καμία πολιτική γκάφα. Ο “Μάτζικ” Σταυρόπουλος -που δεν έδειξε πολλή από τη μαγεία του σε εκείνο το τουρνουά. Και σε συμπληρωματικούς, αλλά όχι δευτερεύοντες ρόλους, ο Ρωμανίδης, ο Καρατζάς και ο Λινάρδος.

Και φυσικά ο ευρωκομμουνιστής ευρωκόουτς, Κώστας Πολίτης, που είχε το θάρρος να κάνει γενναία ανανέωση και να χτίσει μια σπουδαία ομάδα πάνω σε πολλούς μικρούς (22άρηδες και 24άρηδες) με ύψος κι αθλητικά κορμιά, για να αντιμετωπίσει τα ύψη των αντιπάλων.

Στα πρόσωπα του Ευρωμπάσκετ αξίζει να συμπεριληφθεί κι η ευγενική προσωπικότητα του Φίλιππα (και όχι Φίλιππου) Συρίγου, του ανθρώπου που έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια μας. Σε αυτόν χρωστάμε τη ζεστή αλλά σεμνή περιγραφή των αγώνων, κλασικές ατάκες και προ παντός τον πανηγυρικό τόνο που δεν κατέφυγε σε υστερίες και εθνικιστικές κορόνες. Άλλο πράγμα να συνδέεις ένα θρίαμβο με το Συρίγο και την “πρόκριση στα χέρια του τίμιου γίγαντα” (δεν υπήρχε πρόκριση, τελικός ήταν, αλλά ακόμα και στα λάθη του, παρέμενε αρχοντικός ο μακαρίτης) κι άλλο να σου έρχονται συνειρμικά οι τσιρίδες του Βερνίκου και η επιτηδευμένη γραφικότητα του Χελάκη, που έστησε ολόκληρη επιχείρηση πάνω στο “Πειρατικό της Πορτογαλίας”.
Πώς πήγαν όμως οι αγώνες; Τις πρώτες δύο μέρες, το ενδιαφέρον του κοινού ήταν συγκρατημένο κι αρκετά καθίσματα στο ΣΕΦ έμειναν άδεια. Η πρώτη νίκη επί των Γιουγκοσλάβων, μετά το εύκολο νικηφόρο ξεκίνημα επί της Ρουμανίας, έσπασε την καχυποψία, φέρνοντας τα πρώτα κύματα ενθουσιασμού και τον κόσμο στο γήπεδο. Και πάλι όμως κανείς δεν ήταν υποψιασμένος για το πού θα έφτανε η Εθνική. Το γρήγορο μπάσκετ των Ισπανών -που ήδη από τότε δε μας ταίριαζαν- μας προσγείωσε απότομα κι η ήττα από τους Σοβιετικούς στον όμιλο μας πείσμωσε για την εχθρική διαιτησία. Στον τελευταίο καθοριστικό αγώνα της πρώτης φάσης, υπήρχε πολύ άγχος, αλλά οι Γάλλοι δεν είχαν καμιά ελπίδα.
Στον προημιτελικό συναντάμε την Ιταλία, που τερμάτισε πρώτη και αήττητη στον άλλο όμιλο (που ήταν σαφώς χαμηλότερης δυναμικότητας) και δεν την είχαμε κερδίσει ποτέ. Αλλά ο Γκάλης στο ζέσταμα, είδε το φόβο στα μάτια τους κι ήξερε πως δεν είχαν καμία τύχη. Η μεγαλύτερη νίκη… μέχρι την επόμενη.
Ο ημιτελικός είναι απέναντι στους Γιουγκοσλάβους του Πέτροβιτς (που έγραψε στο ΣΕΦ, σε συλλογικό επίπεδο, μία από τις μεγαλύτερες ραψωδίες της καριέρας του). Μπορεί να γίνει όμως το ίδιο θαύμα δυο φορές; Οι Γιούγκοι παίρνουν κεφάλι στο σκορ, αλλά εμείς τους παίρνουμε το σκαλπ στο τέλος, με μια ηρωική βουτιά του Γιαννάκη να δίνει το σύνθημα της ανατροπής (ή μήπως κατάρρευσης;). Η Εθνική ανατρέπει το σκηνικό και προκρίνεται στον τελικό, ενώ ο μεγάλος αδελφός του Πέτροβιτς αποδεικνύει ότι είναι μικρός και εύχεται καλή επιτυχία στους Ρώσους που είναι καλύτεροι.
Στους Ρώσους; Μα είναι δυνατόν; Αφού η ομάδα έχει σα βάση της παίκτες από τις Βαλτικές Δημοκρατίες -που βάλτωσαν πρώτες στο βούρκο της αντεπανάστασης- κι ας της λείπει ο Σαμπόνις.
Τίποτα-τίποτα δε μας σταματά.
Και τίποτα δε μας σταμάτησε. Στον τελικό θέλει να βρεθεί όλη η Ελλάδα. Τα καταφέρνουν λιγότερο από 20 χιλιάδες Έλληνες. Πρώτο τραπέζι πίστα -ή μάλλον δίπλα στο παρκέ- η πολιτική ηγεσία του τόπου -που ήρθε για τη λεζάντα- ακόμα κι ο Μητσοτάκης, που ακόμα δεν του είχε βγει το όνομα του γκαντέμη, και δεν τα είχε σπάσει με το Σαμαρά, που ποζάρει δίπλα του.
Μένουν χαραγμένα στη μνήμη το τριπλό σπάσιμο μέσης του Γκάλη απέναντι σε όλη τη σοβιετική πεντάδα, ο αγκώνας του αγαθού γίγαντα Βλαντίμιρ Τκατσένκο (που όλοι Τσατσένκο τον μάθαμε, και δεν υπάρχει ελπίδα να τον θυμούνται αλλιώς στη χώρα μας) στο πρόσωπο του Γιαννάκη, που δεν το είχε πολύ να βάλει τα κλάματα, κι οι βολές του οικοδόμου τίμιου γίγαντα στο τέλος (σε αντίθεση με άλλους άτιμους γίγαντες, όπως το Σαμπόνις που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο της αντεπανάστασης). Η ιαχή-ικεσία του Συρίγου “όχι τρίποντο” από το μικρόφωνο, στην ισοφάριση (101-101) και το επόμενο τρίποντο που όντως δεν μπήκε από το Γιοβάισα (που είχε 4/4 μέχρι τότε). Ο κόσμος παραληρεί, ο Γκομέλσκι λέει ότι με τέτοια ατμόσφαιρα θα το έπαιρνε κι η Μαυριτανία (που δεν ανήκει καν στο κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι, που θα έλεγε κι ο Γκορμπατσόφ). Ένα χρόνο μετά, οι Σοβιετικοί θα έπαιρναν χρυσό μετάλλιο στη Σεούλ, αλλά το 89′ θα έχαναν ξανά από τη Μαυριτανία -και κατά άλλους Ουγκάντα- της Ευρώπης, μολονότι είχαν το Σαμπόνις στη σύνθεσή τους (τις ίδιες περίπου μέρες που στην Ελλάδα είχαμε τις διερευνητικές εντολές για το σχηματισμό κυβέρνησης, που οδήγησαν στην πρώτη οικουμενική). Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Η οποία συνεχίζεται να γράφεται με χρυσές σελίδες για το ελληνικό μπάσκετ, που δεν έσβησε σαν κομήτης μετά την επιτυχία. Οι τρεις δεκαετίες ήταν (μόνο) η αρχή…
Το μπάσκετ διαδίδεται με ρυθμούς φρενίτιδας (ο Άρης αδειάζει κάθε Πέμπτη τους δρόμους και τα θέατρα), γίνεται κάτι σαν εθνικό άθλημα κι η Εθνική η “επίσημη αγαπημένη” του κοινού, στην οποία οφείλουμε το ευ ζην, όπως λέει ο ατακαδόρος Φασούλας. Μπορεί να μην εκθρονίζει το ποδόσφαιρο από τη θέση του βασιλιά των σπορ, γίνεται όμως ο βασιλιάς των επιτυχιών για τη χώρα.
Ο Φασούλας λέει επίσης πως μετά το 87′ νιώθει σα να έχει βαθμό πρώτης συγγένειας, με όλους όσους τον σταματάνε στο δρόμο και τον χαιρετάνε. Αλλά σε μια ταξική κοινωνία δεν μπορεί παρά να υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια. Δεν είμαστε όλοι μαζί μια αγαπημένη οικογένεια, σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Είμαστε πια πρωταθλητές. Όμως οι άλλες εποχές, που τότε τις έλεγαν “καλύτερες ημέρες” δεν ήρθαν ποτέ για τον ελληνικό λαό, κι ας άλλαξαν οριστικά το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ.

Ποιός την έκανε, ρε μάγκες, τη φτιάξη;

Στην καθημερινότητα της πολιτικής υπάρχει μια διαδικασία η οποία χρησιμοποιείται αόκνως και καθημερινά από τους κρατούντες και τα τσιράκια τους. Δεν ξέρω πώς να την ονομάσω αλλά σκοπός της είναι να διαστρεβλώνει έννοιες ενώ παράλληλα, με κατάλληλη χρήση κοπτικής-ραπτικής, να ετοιμάζει και να σερβίρει βολικές εξηγήσεις για όλα τα στραβά και τα ανάποδα.

Απροκάλυπτο παράδειγμα χρήσης αυτής της διαδικασίας αποτελεί η προσπάθεια του γνωστού μας και μη εξαιρετέτου έγκυρου αναλυτή Γιάννη Πρετεντέρη, όταν προ ετών επιχείρησε, μέσα από την στήλη του στα Νέα, όχι τόσο να δικαιολογήσει τις δολοφονικές επιθέσεις των χρυσαυγητών όσο να τις εξισώσει με τους αγώνες των εργατών: "Όταν έχεις γαλουχηθεί με την αντίληψη ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, υποθέτω ότι δεν έχεις κανένα πρόβλημα να συμφωνήσεις ότι νόμος μπορεί να είναι και το ξύλο του τραμπούκου". Ο Πρετεντέρης εκλαΐκευσε αυτό που είπε πιο "επιστημονικά" ο άλλος ΔΟΛιος έγκριτος, ο Στέφανος Κασιμάτης: "Όσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Χρυσή Αυγή και σοβαρολογώ απολύτως. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί , επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς".

Όμως, χαρακτηριστικώτερο παράδειγμα, αν και όχι τόσο απροκάλυπτο, αποτελεί η καραμπινάτη διαστρέβλωση των διαφόρων συνθημάτων που ακούγονται κατά του κοινοβουλίου (π.χ.: θέλουν όλοι κρέμασμα, να καεί το μπουρδέλο η βουλή, αυτοί μας κατάντησαν έτσι κλπ). Ενώ είναι σαφές ότι αυτά τα συνθήματα δεν στρέφονται κατά του κοινοβουλευτισμού αλλά κατά3 των κλεφτών ή των προδοτών (πιο σωστά: κατά εκείνων που στην κοινή γνώμη φέρονται ως κλέφτες ή προδότες) που βρίσκονται στα βουλευτικά έδρανα, αυτή ερμηνεία δεν βολεύει την εξουσία. Έτσι, με την διαδικασία που αναφέραμε, αυτά τα συνθήματα καταδικάζονται με την αιτιολογία ότι αβαντάρουν τους εχθρούς τής δημοκρατίας (παναπεί, τους φασίστες) και, επομένως, στρώνουν τον δρόμο για την περαιτέρω ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής.

Έτσι, λοιπόν, η πολιτική κοπτορραπτική προβάλλει ως αβανταδόρους των φασιστών τα συνθήματα κατά του κοινοβουλευτικού συστήματος, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει να κρύψει την πραγματική τροφό του φασισμού, η οποία δεν είναι άλλη από την καταρράκωση κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν φταίει ο υπουργός που δέχεται διακόσια-τριακόσια χιλιάρικα ως δώρο "για να σπουδάσει τα παιδιά του", φταίω εγώ που φωνάζω πως θέλει κρέμασμα. Δεν φταίει η προστυχιά τού "όλοι μαζί τα φάγαμε", φταίω εγώ που πετάω γιαούρτι στην μούρη εκείνου που την ξεστόμισε. Φταίω μόνον εγώ. Εκείνοι απαλλάσσονται.

Η αλήθεια είναι ότι σε ένα περιβάλλον καταρρακωμένων εννοιών βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν κάθε μορφής παράσιτα. Όταν η έννοια "πολιτική" φέρνει στο μυαλό πλήθος μουσούδια από μιζαδόρο Άκη μέχρι νόμιμο και ηθικό Βουλγαράκη, η έννοια "κοινωνική ασφάλιση" προκαλεί πικρά γέλια σαν αποτυχημένο ανέκδοτο, η έννοια "εκκλησία" γεννάει συνειρμούς με πρωταγωνιστές από Εφραίμ Βατοπεδινό μέχρι Άνθιμο, Αμβρόσιο και Στυλιανό Πρεβέζης (πού τον θυμήθηκα αυτόν τώρα;), η έννοια "δικαιοσύνη" συνυφαίνεται με δικαστικά κυκλώματα, Γιοσάκηδες και καταδίκες δεκατετράχρονων σε καταναγκαστικά έργα και η έννοια "ασφάλεια" προκαλεί ανατριχίλες με εικόνες από ΕΑΤ-ΕΣΑ μέχρι δακρυγόνα και ματατζίδικο στειλιάρι σε συνταξιούχους, είναι λογικό να σκάει μύτη από την γωνία ο φασίστας. Όταν ο εν πολλοίς αμόρφωτος πολιτικά και εν γένει ανερμάτιστος απλός λαός νιώθει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του, θα απλώσει το χέρι του για να πιαστεί απ' όπου βρει.

Στο μνημειώδες έργο του "Τα παιδιά της πιάτσας", ο Νίκος Τσιφόρος καταγράφει μια απίθανη σκηνή. Ο αστυνομικός έχει μπροστά του τους ύποπτους για μια απάτη και προσπαθεί να εντοπίσει τον πραγματικό απατεώνα απευθύνοντάς τους μια μνημειώδη ερώτηση: "Και ποιος την έκανε, ρε μάγκες, την φτιάξη με τα βουτύρατα;". Τελικά, ο τσιφόρειος αστυνομικός παίρνει την απάντηση που ζητάει, σε αντίθεση με παρόμοιες ερωτήσεις που απευθύνει ο κάθε πολίτης σ' εκείνους που έχουν αναλάβει εργολαβικά την διαχείριση της ζωής του. Λόγου χάρη, η ερώτηση "ποιος την έκανε, ρε μάγκες, τη φτιάξη με τα δομημένα ομόλογα;" δεν απαντήθηκε και δεν πρόκειται να απαντηθεί στον αιώνα τον άπαντα.

Πράγματι, είναι πολλές οι φτιάξες που αναζητούν εναγωνίως -πλην ματαίως- απάντηση αλλά σε δυο απ' αυτές κολλάω περισσότερο. Πολύ θα ήθελα να μάθω ποιος φταίει που οι νοσταλγοί του Χίτλερ σήκωσαν κεφάλι και ποιος φταίει που ξεφτιλίστηκε τόσο η αριστερά και ξεθώριασε τόσο γρήγορα η ελπίδα της. Ποιός διάβολο τις έκανε, ρε μάγκες, αυτές τις φτιάξες; 

 

http://teddygr.blogspot.gr/

Patria o Muerte! Η διαφορά ταξικού και αστικού πατριωτισμού

  

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

“…τούτη η καινούργια κατάσταση μιας ηπείρου, της Αμερικής, ενσαρκώνεται και συνοψίζεται στην κραυγή που εκφωνούν κάθε μέρα οι μάζες μας σαν αδιαμφισβήτητη  απόδειξη της απόφασης τους να αγωνιστούν, απόφασης που παραλύει το οπλισμένο χέρι του επιδρομέα. Τούτη η κραυγή ακούγεται, κατανοείται και υποστηρίζεται απ’ όλους τους λαούς του κόσμου και ιδιαίτερα από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, υπό την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Τούτη η κραυγή είναι: ΠΑΤΡΙΔΑ ‘Η ΘΑΝΑΤΟΣ!”.
Έτσι έκλεινε την ομιλία του στη 19η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 11 Δεκέμβρη 1964, ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Το επιφώνημα «Πατρίδα ή Θάνατος» (Patria o Muerte), που ιστορικά έχει τις ρίζες του στον αντιαποικιακό πόλεμο του 1847 των μεξικανών επαναστατών ενάντια στις ΗΠΑ, συνδέθηκε άρρηκτα με την κουβανική Επανάσταση τη δεκαετία του 1960. Μια σειρά δημόσιων ομιλιών, τόσο του Τσε όσο και του Φιντέλ Κάστρο, καταλήγουν με την εν λόγω φράση η οποία συνόψιζε τον αντι-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής Επανάστασης στην Κούβα. Την τελευταία εικοσαετία, η ίδια φράση επανήλθε στο προσκήνιο του δημόσιου λόγου από τη λατινοαμερικανική αριστερά, κυρίως κατά τη μπολιβαριανή επανάσταση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.
Ωστόσο, το Patria o Muerte υπήρξε αντικείμενο αισχρής διαστρέβλωσης και πατριδοκαπηλείας από εθνικιστικούς και ακροδεξιούς κύκλους. Ακόμη και η ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή κυκλοφόρησε έντυπο της το 2001 («Ο έλληνας εργάτης») με πρωτοσέλιδο τον Τσε και το σύνθημα «Πατρίδα ή Θάνατος» (βλ.φωτό). Στο ίδιο πλαίσιο, η φασιστική ιταλική οργάνωση CasaPound- «συναγωνιστές» των ναζί χρυσαυγιτών- έχει διοργανώσει εκδηλώσεις με τίτλο «ο άλλος Τσε» όπου επιχειρεί να παρουσιάσει τον αργεντινοκουβανό κομμουνιστή επαναστάτη ως… «εθνικιστή»¨!!. Τα πάσης φύσεως φασιστοειδή σκόπιμα διαστρεβλώνουν το σύνθημα «Πατρίδα ή Θάνατος», παρουσιάζοντας το τάχα ως φράση με «εθνικιστικό» περιεχόμενο, προκειμένου να συκοφαντήσουν τον προλεταριακό διεθνισμό. Παλιά μου τέχνη κόσκινο είναι βέβαια τέτοιου είδους χυδαίες λαθροχειρίες για τα μαντρόσκυλα του Κεφαλαίου…
Ασφαλώς, το νόημα που έδιναν στη λέξη «πατρίδα» ο Ερνέστο Γκεβάρα και οι κουβανοί κομμουνιστές είναι στον αντίποδα της ερμηνείας της πατρίδας από την αστική τάξη και τα χρυσαυγίτικα φερέφωνα της. Στις ταξικές κοινωνίες ο «πατριωτισμός» έχει ταξικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, δεδομένου ότι κάθε κοινωνική τάξη εκφράζει την στάση της απέναντι στην πατρίδα μέσα από τα ειδικά της συμφέροντα. Υπάρχει ο ταξικός, υπάρχει και ο αστικός πατριωτισμός.
«Η πατρίδα, δηλαδή το δοσμένο πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό περιβάλλον, είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας στην ταξική πάλη του προλεταριάτου», σημείωνε ο Λένιν και πρόσθετε πως το «προλεταριάτο δεν μπορεί να αντιμετωπίζει με αδιαφορία και απάθεια τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες της πάλης του, συνεπώς δεν μπορεί να του είναι αδιάφορη και η τύχη της χώρας του. Μα η τύχη της χώρας του δεν μπορεί να τον ενδιαφέρει παρά στο βαθμό που αφορά την ταξική πάλη, και όχι εξαιτίας κάποιου αστικού «πατριωτισμού, που είναι τελείως ανάρμοστος να προφέρεται από χείλια σοσιαλδημοκρατών». (Λένιν, «Απαντα», τ. 17, σελ. 194).
Ο αστικός πατριωτισμός- αυτός που προωθούν και τα χρυσαυγιτοειδή- είναι συνιφασμένος με τα κέρδη του κεφαλαίου. Για τους κεφαλαιοκράτες και τους πάσης φύσεως πραιτωριανούς τους, οι έννοιες «πατρίδα» και «έθνος» υπάρχουν στο βαθμό που διευκολύνουν τη διαιωνιση τους ως ταξη εκμεταλλευτών. «Το κεφάλαιο», γράφει ο Λένιν, «θέτει τη διαφύλαξη της συμμαχίας των καπιταλιστών όλων των χωρών ενάντια στους εργαζόμενους πάνω από τα συμφέροντα της πατρίδας, του λαού και από ο,τιδήποτε άλλο».

«Είμαι Κουβανός και Αργεντινός συγχρόνως, και, αν δεν προσβάλλονται οι λαμπρές εξοχότητες των Λατινοαμερικανών εκπροσώπων, νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν».
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Ομιλία στη ΓΣ του ΟΗΕ, 11/12/1964.

Το σύνθημα Patria o Muerte του Τσε και των κουβανών επαναστατών είχε αμοιγώς ταξικό πρόσιμο, άρρηκτα δεμένο με τις αρχές και αξίες του προλεταριακού διεθνισμού. Στη λέξη «πατρίδα» (patria) αντικατοπτρίζονταν η πατρίδα του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς- η πατρίδα με την ταξική και όχι με την αστική έννοια του όρου, η πατρίδα της σοσιαλιστικής επανάστασης και όχι η πατρίδα-προτεκτοράτο της δικτατορίας Μπατίστα.
Η εννοιολογική σημασία της «πατρίδας» στο λόγο του Γκεβάρα ταυτίζεται με την ερμηνεία που έδινε στον όρο πατριωτισμός, σχεδόν μια δεκαετία πριν σε μια άλλη γωνιά της γης,  ένας άλλος σπουδαίος κομμουνιστής, ο Ν. Μπελογιάννης απευθυνόμενος στους κατηγόρους του: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας… Ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο… και, όταν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας… Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας» (Από τη δεύτερη απολογία, Φλεβάρης 1952).
Και πράγματι, με την «καρδιά και το αίμα τους» απέδειξαν ανιδιοτελώς τον ταξικό τους πατριωτισμό εκατομμύρια κομμουνιστές και κομμουνίστριες στο διάβα της ιστορίας: από τους μπολσεβίκους της Οκτωβριανής Επανάστασης μέχρι τους εθελοντές μαχητές του ισπανικού εμφυλίου και από την αντιφασιστική εποποιία του Κόκκινου Στρατού μέχρι τον ηρωϊκό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

«Εμείς αγαπάμε τη γλώσσα μας και την πατρίδα μας. Εμείς πονάμε περισσότερο από κάθε άλλον, όταν βλέπουμε και αισθανόμαστε σε τι βία, καταπίεση και εξευτελισμό υποβάλλουν την όμορφη πατρίδα μας. Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, γιατί και το μεγαλορωσικό έθνος δημιούργησε επαναστατική τάξη, γιατί και αυτό απέδειξε ότι είναι ικανό να δώσει στην ανθρωπότητα μεγάλα πρότυπα αγώνα για την ελευθερία και το σοσιαλισμό».
Βλ. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 26, σελ. 105.

Αυτός ο πατριωτισμός- ο ταξικός πατριωτισμός του παγκόσμιου «έθνους» της εργατικής τάξης- συνοψίζεται στο σύνθημα Patria o Muerte. Ένας πατριωτισμός που έχει ως σημείο αναφοράς και πάλης την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης.

Απατεώνες κλεφταράδες Πτολεμαΐδιώτες και Κοζανίτες!

        

Που υπάρχει η μεγαλύτερη εγκληματικότητα σε ολόκληρη την Ελλάδα;! Στον νομό Κοζάνης και συγκεκριμένα στις επαρχίες Εορδαίας και Κοζάνης! Τι είδους εγκληματικότητα υπάρχει;! Μεγάλος αριθμός των κατοίκων αυτών των περιοχών κατέκλεψε την καημένη την ΔΕΗ!

Τι μαθαίνει κανείς εάν κάτσει με Πτολεμαϊδιώτες της συμπρωτεύουσας! Μαθαίνει για την εγκληματικότητα στην περιοχή, την οποία εγκληματικότητα αγνοούσε! Καθώς λοιπόν έτυχε να κάθομαι με ένα ζευγάρι Πτολεμαΐδιώτες και ενώ η συζήτηση ξεκίνησε με την καταστροφή που υπέστη η περιοχή και το χωριό των Αγίων Αναργύρων από την υποχώρηση του ορυχείου Αμυνταίου, έμαθα ότι την ΔΕΗ την κατέστρεψαν οι κάτοικοι των χωριών τα οποία μετεγκατέστησε η ΔΕΗ προκειμένου να κάνει τον τόπο τους ορυχείο, αφού εκείνοι πριν την μετεγκατάσταση φύτεψαν επιπλέον δέντρα στα χωράφια τους για να πάρουν μεγαλύτερη αποζημίωση! Όσο για τους Αγίους Αναργύρους, σύμφωνα με τον άντρα του ζευγαριού, καλά να πάθουν αφού ήταν δίπλα στο ορυχείο!!

Τι κι αν του είπα ότι το χωριό ήταν εκεί και ότι το ορυχείο έγινε μετά, τι κι αν του είπα ότι η πολιτεία έπρεπε να φροντίσει για την μετεγκατάσταση του χωριού και όχι οι κάτοικοι, εκείνος επέμενε ότι καλά έπαθαν οι χωριάτες γιατί έμεναν εκεί για να πάρουν αποζημιώσεις! Λες και ο κόπος των κατοίκων των Αγίων Αναργύρων δεν έπρεπε να αποζημιωθεί είτε αυτός λεγόταν σπίτια είτε αυτός λεγόταν καλλιέργειες! «Ποιες καλλιέργειες», μου απαντάει με μια φωνή το ζευγάρι! Αυτές που έβαζαν νύχτα για να τ’ «αρπάξουν» καταστρέφοντας την ΔΕΗ»;! Τι τους είπα για το ότι από το κάθε τετραγωνικό μέτρο που απαλλοτρίωνε η ΔΕΗ κέρδιζε χιλιάρικα και έδινε εκατοστάρικα κι αυτοί ασχολούνται με το αν ένα ανθρωπάκι πήρε αποζημίωση πενήντα ή εκατό χιλιάδες ευρώ για ολόκληρη την περιουσία του, τι τους είπα ότι οι τάξεις μεγέθους που ασχολούνται είναι αν η ΔΕΗ για κάθε 10 που θα κέρδιζε θα πλήρωνε ένα ή μισό, τι τους είπα ότι αφού το χωράφι είναι δικό σου άμα θέλεις το φυτεύεις και άμα θέλεις βάζεις φωτιά και το καις, εκείνοι τα δικά τους: «οι κάτοικοι των χωριών που μετακινήθηκαν κατέστρεψαν την ΔΕΗ»! Τι κι αν τους είπα ότι η ΔΕΗ δεν είναι χαζή κι ότι τα λεφτά που έδωσε τα έδωσε συνειδητά προκειμένου να βουλώσει στόματα για την καταστροφή του περιβάλλοντος στον νομό Κοζάνης και για να μην αποκαταστήσει όλα αυτά τα εδάφη που σκύλευσε, τι τους είπα για τα μέτρα που δεν παίρνει η ΔΕΗ για τις λευχαιμίες και για τον καρκίνο, τι τους είπα ότι η ΔΕΗ πλούτισε από την περιοχή για να δοθεί τώρα με τις υποδομές της στους ιδιώτες και για να αφήσει την περιοχή κρανίου τόπο! Τίποτα! Η γυναίκα μάλιστα του ζευγαριού χοροπηδούσε και με ρωτούσε επιτακτικά: «δηλαδή επικροτείς αυτούς που κατέκλεψαν την ΔΕΗ» και εννοούσε τους ανθρώπους που φύτεψαν δέντρα για να πάρουν παραπάνω αποζημίωση από την ΔΕΗ, σαν και η ζημιά η δική τους από την μετεγκατάσταση μπορούσε να μετρηθεί σε δέντρα!

Σκεφτόμουν να κλάψω, αλλά έκανα κράτει! Θυμήθηκα ότι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι λίγο καιρό πριν φώναζαν ότι η εγκληματικότητα αυξήθηκε γιατί ήρθαν οι μετανάστες, οι βιασμοί αυξήθηκαν γιατί ήρθαν οι πρόσφυγες! Θυμήθηκα τους γονείς και των δυο, που ήταν επαγγελματίες στην Πτολεμαΐδα, να βρίζουν τους ΔΕΗτζήδες ως υπαίτιους της κρίσης! Έβριζαν τους ΔΕΗτζήδες οι άνθρωποι που πλούτισαν και σπούδασαν τα παιδιά τους στην πλάτη των ΔΕΗτζήδων με τους «παχυλούς» μισθούς! Τι παχυλούς μισθούς έπαιρναν οι ΔΕΗτζήδες;! Αντί η ΔΕΗ εκμεταλλευόμενη την εργασία τους να τους δίνει για κάθε 100 που έβγαζε 1, τους έδινε 2 ή 3 και οι κανίβαλοι που έφαγαν ψωμί από το ένα παραπάνω φράγκο που έπαιρναν οι ΔΕΗτζήδες τους βρίζουν γιατί η εκμετάλλευση του ΔΕΗτζή από τον εργοδότη του ήταν λίγο μικρότερη από των υπολοίπων!

Θυμήθηκα κι άλλα πράγματα! Θυμήθηκα τότε, αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ακόμα στην περιοχή υπήρχαν «τσουβάλια» χρήματα, που οι γονείς του συγκεκριμένου ζευγαριού, ως ευκατάστατοι επαγγελματίες της πόλης έτρεχαν στη Θεσσαλονίκη για να αγοράσουν μια κωλοτηλεόραση από τα Continent, λες και ο επαγγελματίας της Πτολεμαΐδας που πουλούσε τηλεοράσεις κλέφτης θα γινότανε! Θυμήθηκα τους γονείς τους τότε που κάναμε διαδηλώσεις για το περιβάλλον στην Πτολεμαΐδα να βγαίνουν στις εισόδους των καταστημάτων τους και να μας χλευάζουν!

Θυμήθηκα μια συνομιλία με το ίδιο ζευγάρι το Πάσχα σε Κεντρικό Καφενείο της Πτολεμαΐδας όταν ένας φίλος, μη μπορώντας να αντέξει άλλες βλακείες που έλεγαν, τους ρώτησε τι ψήφισαν! «Κανέναν», απάντησαν! «Μπράβο» τους είπε ο φίλος, «ε τότε τι κελαηδάτε»! Βέβαια νόμισαν ότι το «κανέναν» τους έκανε ουδέτερους και ούτε καταλάβαιναν ότι μόνο ουδέτερους δεν τους έκανε, αλλά τους έκανε συνένοχους! Βέβαια αυτό το ζευγάρι που φώναζε χθες κλέφτες και λωποδύτες τα ανθρωπάκια που η ΔΕΗ ξεσπίτωσε απαλλοτριώνοντας το χωριό τους, γιατί τα ανθρωπάκια φύτεψαν στα χωράφια τους μερικά δέντρα παραπάνω για να αποζημιωθούν, αυτό το ζευγάρι απέφυγε να πει ότι έφτασε στην κάλπη και ψήφισε την Μαύρη Δύση την θεοσκότεινη που πιο μεγάλη μαυρίλα και σαπίλα από αυτήν δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Όχι ότι αυτές τις βλακείες για τα ανθρωπάκια που απαλλοτριώθηκαν τα σπίτια τους δεν τις λένε κι άλλοι που μπορεί να μην ψηφίζουν την Μαύρη Δύση αλλά είναι φασίστες κι ας κάνουν ότι δεν είναι!

Ολοκληρώνοντας αυτήν την μεγάλη γραφή, που μάλλον παρατράβηξε, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω ότι αυτό το ζευγάρι με τα λεφτά που κατέθεταν οι ΔΕΗτζήδες στους εμπόρους γονείς του, σπούδασε και κατέλαβε θέσεις στο δημόσιο! Σε δημόσιο όμως «κυριλέ» γραφείου κι όχι μέσα στον θάνατο των ορυχείων της ΔΕΗ! Δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό επίσης να αναφέρω ότι αυτό το ζευγάρι δεν γνώριζε πως πριν από δύο εβδομάδες η κυβέρνηση ψήφισε τέταρτο μνημόνιο και ότι υπήρχε Πανελλαδική Πανεργατική απεργία!

Αυτό το ζευγάρι λοιπόν καθύβριζε τα ανθρωπάκια που φύτεψαν λίγα ακόμα δέντρα για να αποζημιωθούν λίγο παραπάνω από την ΔΕΗ! Γελάω λίγο πριν βάλω τελεία γιατί σίγουρα μερικά από τα ανθρωπάκια, τα οποία το ζευγάρι αποκαλεί κλέφτες και λωποδύτες εξαιτίας των φυτεμένων δέντρων, είναι «συναγωνιστές» τους στην Θεοσκότεινη Δύση!

Υ.Γ. Το ζευγάρι δεν είχε χωράφια στις προς απαλλοτρίωση περιοχές!

Κόλιας

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι...

Δεν πρόλαβε να «στεγνώσει το μελάνι» του 4ου μνημονίου που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με το οποίο μεταξύ άλλων απελευθερώνονταν πλήρως οι ομαδικές απολύσεις, και το Μονομελές Εφετείο Χαλκίδας, ανατρέποντας πρωτόδικη απόφαση, αποφάσισε ότι οι ομαδικές απολύσεις στα «Τσιμέντα Χαλκίδας» δεν ήταν τελικά άκυρες! Η Δικαιοσύνη δηλαδή αποφάνθηκε σε δεύτερο βαθμό ότι η πολυεθνική «Lafarge», ιδιοκτήτρια των «Τσιμέντων Χαλκίδας», ήταν ελεύθερη να κάνει όσες απολύσεις ήθελε.
Θυμίζουμε ότι η πολυεθνική είχε προσφύγει στο ΣτΕ και από εκεί στο Δικαστήριο της ΕΕ, αποσπώντας σχετική απόφαση τον περασμένο Δεκέμβρη. Το πνεύμα και το γράμμα αυτής της απόφασης ενσωμάτωσε άμεσα η κυβέρνηση στις διατάξεις του 4ου μνημονίου, πάνω στα οποία ήρθε τώρα να «κουμπώσει» η απόφαση του Εφετείου της Χαλκίδας.
Η απόφαση του Εφετείου, πέρα από την επίδραση στη συγκεκριμένη υπόθεση των «Τσιμέντων», επιβεβαιώνει ότι με την ψήφιση της διάταξης για τις ομαδικές απολύσεις στο 4ο μνημόνιο διαμορφώνεται μια νέα νομική πραγματικότητα για τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν «λυμένα τα χέρια» να απολύουν κατά βούληση. Φεύγει δηλαδή από τη μέση οποιοσδήποτε υποτυπώδης περιορισμός είχαν μέχρι τώρα οι επιχειρήσεις να απολύουν όσους και όποτε ήθελαν.

***

Το λέμε αυτό, γιατί και προηγουμένως η νομοθεσία καθόλου δεν εμπόδιζε τις ομαδικές απολύσεις. Απλώς, έθετε ορισμένα όρια στον αριθμό των εργαζομένων (5% και μέχρι 30 εργαζόμενους) που μπορούσαν να απολύουν κάθε μήνα, όπως έγινε και στην περίπτωση των «Τσιμέντων». Τώρα, με την κατάργηση της λεγόμενης «διοικητικής έγκρισης» από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας, που ψήφισε η κυβέρνηση, ο ελάχιστος αυτός περιορισμός στην πράξη παραμερίζεται και στη θέση του μπαίνει μια τυπική και χωρίς ουσία «διαδικασία κοινοποίησης» των ομαδικών απολύσεων από τις επιχειρήσεις προς το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ). Δηλαδή, το ΑΣΕ μετατρέπεται σε απλό «τροχονόμο» των ομαδικών απολύσεων - πέραν των ορίων που τυπικά συνεχίζουν να ισχύουν - που θα κάνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Αυτή άλλωστε είναι και η ουσία τόσο των σχετικών Οδηγιών της ΕΕ για τις ομαδικές απολύσεις, όσο και της γνωμάτευσης - απόφασης του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ), όπου κατέληξε η προσφυγή της «Lafarge» για τη νομιμοποίηση των ομαδικών απολύσεων. Χαρακτηριστικά το ΔΕΕ, στην απόφαση που εξέδωσε για την υπόθεση τον περασμένο Δεκέμβρη, σημείωνε: «Ούτε η Οδηγία 98/59, ούτε προηγουμένως η Οδηγία 75/129 περιορίζουν την ελευθερία του εργοδότη να επιλέξει εάν θα προβεί σε ομαδικές απολύσεις (...) δε θίγεται η ελευθερία του να επιλέξει εάν και πότε πρέπει να καταρτίσει σχέδιο ομαδικών απολύσεων», ενώ διευκρινίζεται ότι οι Οδηγίες αυτές απλώς «διασφαλίζουν (...) τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθείται σε περίπτωση τέτοιων απολύσεων».
Στο σκεπτικό μάλιστα της απόφασης, το ΔΕΕ τόνιζε: «Η πραγματική άσκηση της ελευθερίας εγκαταστάσεως εμπεριέχει (...) καταρχήν, τη δυνατότητα καθορισμού της φύσεως και του εύρους της οικονομικής δραστηριότητας (...) καθώς και, όπως επισήμανε ο γενικός εισαγγελέας με το σημείο 65 των προτάσεών του, την ευχέρεια συρρικνώσεως, εν συνεχεία, ή ακόμη και παύσεως της δραστηριότητας αυτής και της λειτουργίας της προαναφερθείσας εγκαταστάσεως» (!)

***

Οταν βγήκε αυτή η κατάπτυστη απόφαση του ΔΕΕ, η κυβέρνηση πανηγύριζε και συνειδητά παραπλανούσε τους εργαζόμενους, αναπαράγοντας τους γνωστούς μύθους περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου», τη στιγμή μάλιστα που αποδεικνυόταν περίτρανα ότι στον πυρήνα αυτού του «κεκτημένου» είναι η διαρκής ανατροπή των εργατικών δικαιωμάτων, με βάση τα συμφέροντα και την «επιχειρηματική ελευθερία» του κεφαλαίου.
Στον αντίποδα, την επομένη ακριβώς της απόφασης του ΔΕΕ ο «Ριζοσπάστης» έγραφε πως «η πλήρης ελευθερία δράσης των επιχειρηματικών ομίλων, η μετεγκατάστασή τους στο ένα ή το άλλο κράτος - μέλος της ΕΕ, η ανάπτυξη δραστηριοτήτων ή ο περιορισμός τους, μέχρι και η παύση λειτουργίας μιας επιχείρησης και η μαζική απόλυση των εργαζομένων, όπως δηλαδή ζητούσε και η "Lafarge", είναι οι "ιερές αγελάδες" του "ευρωπαϊκού κεκτημένου". Με αυτές τις "επισημάνσεις" του ΔΕΕ έσπευσε να δηλώσει ότι θα "συμμορφωθεί" η ελληνική κυβέρνηση».
Και συμπληρώναμε χαρακτηριστικά: «Ανεξάρτητα από τον τρόπο που τελικά θα το κάνει, στόχος είναι να λύσει ακόμα περισσότερο τα χέρια του κεφαλαίου για το ξεζούμισμα των εργαζομένων όποτε, όπως και για όσο θέλει, με βάση τα συμφέροντά του». Τον τρόπο που το έκανε τελικά η κυβέρνηση, το μάθαμε με την ψήφιση του 4ου μνημονίου. Η απόφαση του Εφετείου της Χαλκίδας είναι μόνο το προανάκρουσμα για το «τσουνάμι» των μαζικών ομαδικών απολύσεων που θα ακολουθήσει, πάνω στις πλάτες της εργατικής τάξης.
Το «τσουνάμι» αυτό μόνο τυχαίο δεν θα είναι, καθώς έρχεται να υπηρετήσει τον στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου για ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων, της προσέλκυσης επενδύσεων για τις οποίες κόπτεται η κυβέρνηση, αλλά και την προώθηση των επιχειρηματικών «ντιλ» με νέες συγχωνεύσεις και εξαγορές, που ως κοινό παρανομαστή έχουν πάντοτε τη μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους» και την ανάλογη «ελάφρυνση» των καπιταλιστών από «πλεονάζον προσωπικό»...

Γ. ΖΑΧ.

«Ξένη» συζήτηση...

Σύσσωμος ο αστικός Τύπος «χαιρέτισε» τις εκλογικές επιδόσεις του Γάλλου Προέδρου, Εμ. Μακρόν, στις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής, μιλώντας για «νίκη επί του λαϊκισμού», για «ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού οράματος», για επιστροφή του «κέντρου».
Ομως, η αντιπαράθεση και η σχετική συζήτηση δεν μπορούν να κρύψουν ότι η αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση στη Γαλλία και στις άλλες χώρες της ΕΕ θα συνεχιστεί και θα ενταθεί, αφού αυτό απαιτούν οι ανάγκες της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ότι τα σχέδια ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων βρίσκονται στο τραπέζι, ενώ το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» με νέα ή παλιά αρχιτεκτονική θα συνεχίζει να στηρίζει τα μονοπώλια σε βάρος των λαών. Πρόκειται, λοιπόν, για μια συζήτηση που αφορά τις «αναζητήσεις» του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη - μέλη, γύρω από το ποια αστικά κυβερνητικά σχήματα, ποιες συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο, αλλά και ποια «αρχιτεκτονική» της ΕΕ μπορεί να διασφαλίσουν τα δικά του ιδιαίτερα συμφέροντα. Σε αυτές τις «αναζητήσεις» εντάσσονται και ο «ευρωπαϊσμός» που υπερίσχυσε στη Γαλλία και ο «ηττημένος» ευρωσκεπτικισμός. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, που αφορά την εξασφάλιση των συμφερόντων της αστικής τάξης, καταθέτουν τις προτάσεις τους αστικά κόμματα και επιτελεία και συνεχίζονται οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, με το βλέμμα στην «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου.
Οι πανηγυρίζοντες δένουν το γεγονός της υποχώρησης του «Εθνικού Μετώπου» της Λεπέν με την πρόσφατη «εκλογική ήττα» της Τ. Μέι στις βρετανικές εκλογές, αλλά και τις χαμηλές επιδόσεις του «Κινήματος των 5 αστέρων» στην Ιταλία στις δημοτικές εκλογές της Κυριακής, παρέα με τα εκλογικά αποτελέσματα σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις όπως σε Ολλανδία και Αυστρία, υποστηρίζοντας ότι μετά και τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου θα μπει σε «νέες βάσεις», όπως λένε, η συζήτηση που ήδη έχει ξεκινήσει για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης.
Στην Ελλάδα, από «τυπικά» διαφορετικές αφετηρίες, όλες οι εκδοχές της αστικής πολιτικής κατέληγαν ουσιαστικά στα ίδια συμπεράσματα: Τα κυβερνητικά μέσα μίλησαν για τη διαμόρφωση ενός μπλοκ δυνάμεων που αντιστέκεται στη λιτότητα σε όλη την ΕΕ, συνέδεσαν τα αποτελέσματα με προσπάθειες για διαμόρφωση «μπλοκ» ώστε οι αστικές τάξεις των χωρών του Νότου να παρεμβαίνουν πιο αποφασιστικά στην ΕΕ για τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων, βάσισαν πάνω σε αυτό τη γνωστή φιλολογία περί της ΕΕ που αλλάζει. Τα υπόλοιπα αστικά μέσα μίλησαν για «υπόδειγμα και παράδειγμα», που δείχνει πως πέρα από την «πίστη στις μεταρρυθμίσεις», στις καπιταλιστικές δηλαδή αναδιαρθρώσεις, που όπως περιέγραφαν αρχίζουν από το Σεπτέμβρη με διατάγματα για την «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας», «χρειάζονται και πολιτικές υπερβάσεις». «Εδειχναν» δηλαδή προς την κατεύθυνση της «εθνικής συνεννόησης» των αστικών κομμάτων για να υπηρετηθούν οι στόχοι του κεφαλαίου.
Αλλοι στάθηκαν στη βασική επιλογή της αστικής τάξης για συμμετοχή σε μια πιο ισχυροποιημένη ιμπεριαλιστική ένωση, μιλώντας για «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική» που μπαίνει σε νέα φάση και «εθνική υποχρέωση το να βρεθεί η Ελλάδα στην πρώτη γραμμή», αναζητώντας το αν η σημερινή κυβέρνηση ή κάποια άλλα διάδοχα κυβερνητικά σχήματα με ή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά που πάντως θα εκφράζουν τη «στρατηγική συμμαχία της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά», μπορούν να «περπατήσουν» μια τέτοια προσπάθεια.
Ετσι είτε αλλιώς, σε όποια τους εκδοχή, τα σενάρια γράφονται πάνω στους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, που έχουν ως προϋπόθεση το τσάκισμα του λαού. Ο λαός όχι μόνο δεν έχει λόγους να «πανηγυρίζει» για την επικράτηση της μιας ή της άλλης εκδοχής του αστικού πολιτικού συστήματος, όχι μόνο δεν έχει να περιμένει τίποτα καλύτερο για τη ζωή του από μια ενδεχόμενη αναμόρφωση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αλλά αντίθετα πρέπει να οργανώσει την πάλη του ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, τα κόμματά του και τις ενώσεις του σε όλες τους τις εκδοχές, για να διεκδικήσει τα σύγχρονα δικαιώματά του.