Η CIA ζητάει λίστες Ελλήνων κομμουνιστών…

        

Η  CIA στο χθεσινό τηλεοπτικό της δελτίο παρουσίασε την επικαιρότητα στην οποία συμπεριλαμβανόταν και η απόφαση της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής να μην επιβληθούν διοικητικές κυρώσεις προς τα κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων για τη χρήση του έτους 2015. Κατόπιν η CIA σχολίασε την απόφαση κατηγορώντας την Επιτροπή ότι καλύπτει παρανομίες των κομμάτων ενώ δεν καλύπτει τις δικές της παρανομίες! Υπερβολική η CIA αφού το κράτος καλύπτει πρώτα τη CIA και τ’ αφεντικά της!

Αλλά γιατί η CIA αποφάσισε να κατηγορήσει τα κόμματα για παρανομίες αφού κι εκείνα τα ίδια αφεντικά με την ίδια υπηρετούν;! Γιατί η CIA δεν μίλησε για παρανομίες αναφερόμενη στα αστικά κόμματα! Η CIA παρακάτω διευκρίνισε ότι μιλάει για το επαναστατικό κόμμα, για το κόμμα της εργατικής τάξης, το οποίο αρνείται να ονομαστικοποιήσει τα κουπόνια της οικονομικής του ενίσχυσης, να φτιάξει λίστες δηλαδή με κομμουνιστές και άλλους φίλα προσκείμενους στο ΚΚΕ και να της δώσει στη CIA και στο αστικό κράτος!

Θυμίζουμε ότι για το ζήτημα έχει επανειλημμένως τοποθετηθεί το ΚΚΕ που για τα οικονομικά του δέχεται πολλαπλούς ελέγχους από τους ορκωτούς λογιστές και τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα, τα οποία έχουν εγκρίνει και τους ισολογισμούς του. Όσον αφορά τα κουπόνια, το ΚΚΕ έχει τονίσει επανειλημμένως ότι δεν μπορεί να δίνει στοιχεία που περιέχουν το όνομα, επώνυμο, ΑΦΜ ή δελτίο ταυτότητας των μελών και φίλων του, που ενισχύουν το Κόμμα, γιατί αυτό -εκτός των άλλων- αντιβαίνει στο συνταγματικό δικαίωμα περιφρούρησης των προσωπικών δεδομένων που αναφέρονται στην πολιτική τοποθέτηση και επιλογή του καθένα.

Όχι ότι δεν τα ξέρει τα παραπάνω η CIA αλλά εκείνη κάνει τη δουλειά της! Ζητάει ονομαστικοποίηση των κουπονιών του ΚΚΕ για να ξέρουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους ποιους πρέπει να πιέσουν, ποιους πρέπει να απολύσουν, ποιους πρέπει να εξορίσουν, ποιους πρέπει να βασανίσουν, ποιους πρέπει να εκπαραθυρώσουν, ποιους πρέπει να εξαφανίσουν, ποιους πρέπει να εκτελέσουν! Η CIA ξέρει καλά ότι το μαύρο χρήμα δεν βρίσκεται στο ΚΚΕ και στους αγωνιστές αλλά στα αφεντικά της τις πολυεθνικές! Η CIA δε ζητάει ονομαστικές λίστες από το ΚΚΕ για να πατάξει την παρανομία! Αν το έκανε γι’ αυτόν τον λόγο θα ζητούσε από το κόμμα το οποίο υπερασπίζεται με το μικρόφωνο της καθημερινά να πληρώσει αυτά που άρπαξε με δάνεια κι άλλους τρόπους από διάφορα ταμεία και δεν πληρώνει μία! Εάν η CIA είχε καημό με τις παρανομίες των κομμάτων δεν θα επέλεγε να συμπορευθεί με κάποιον από το ευρύτερο περιβάλλον της MIZENS! Η CIA όμως δεν ενδιαφέρεται για τις μίζες, τις αρπαχτές, το μαύρο χρήμα, τη διαπλοκή γιατί αυτά υπερασπιζόμενη τρώει παντεσπάνι και αστακουδάκι! Η CIA ενδιαφέρεται να βάλει στο χέρι λίστες επαναστατών για να μπορεί να τους εξολοθρεύσει προκειμένου να μην κινδυνέψουν τα αφεντικά της και το χαβιάρι της!

Σ. Σηρούς

,,το καλύτερο "βαποράκι" των σχεδίων των Γερακιών,,

ΚΚΕ

Η συνέντευξη Πάιατ επιβεβαίωσε τις επικίνδυνες δεσμεύσεις της κυβέρνησης προς τις ΗΠΑ

Σε σχόλιο για την συνέντευξη του αμερικανικού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ στον «ΣΚΑΪ», το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Η συνέντευξη του πρέσβη των ΗΠΑ επιβεβαίωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει πολύ επικίνδυνες -για τον ελληνικό λαό- δεσμεύσεις, οι οποίες αποκαλύπτονται σιγά-σιγά και εξελίσσεται στο καλύτερο "βαποράκι" των σχεδίων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. 

Στόχος είναι να γίνει η Ελλάδα "γεωπολιτικός μεντεσές" ανάμεσα στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και την ευρύτερη περιοχή, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά.

Γι' αυτό το λόγο άλλωστε, επισπεύδονται και οι διαπραγματεύσεις για το Σκοπιανό, με στόχο την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Γι' αυτό το λόγο επεκτείνονται και αναβαθμίζονται οι αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα, με τη Σούδα να είναι "περισσότερο δραστήρια απ' όσο έχει υπάρξει εδώ και πολύ καιρό", ως ορμητήριο της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία.

Γι' αυτό το λόγο σχεδιάζεται, ειδικά η Βόρεια Ελλάδα, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, να λειτουργήσει, ως οικονομικό - πολιτικό - στρατιωτικό κέντρο για την ευρύτερη περιοχή, στο πλαίσιο και του σφοδρού ανταγωνισμού, που εξελίσσεται με άλλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα.

Την ίδια στιγμή, ο πρέσβης των ΗΠΑ "νίπτει τας χείρας του" για τα ελληνοτουρκικά, λέγοντας ότι αυτά θα πρέπει να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.

Τέλος, τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και ο πρωθυπουργός πήραν τα εύσημα από τον πρέσβη των ΗΠΑ για τη μετάλλαξη "προς το καλύτερο" και βασικά για την αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιούν, προκειμένου να γίνει η Ελλάδα ελκυστικός επενδυτικός προορισμός, πάνω, όμως, στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων».

902.gr

Ο κύκλος των κρίσεων

Πριν ενάμισυ αιώνα, ο Κάρολος Μαρξ με τον Φρειδερίκο Ένγκελς κατέδειξαν με απόλυτη σαφήνεια την περιοδικότητα των κρίσεων στον καπιταλισμό, καταγράφοντας μια μεγάλη κρίση κάθε 25 χρόνια και μια μικρότερη στο ενδιάμεσο. Δεν επρόκειτο για θεωρία αλλά για διαπίστωση, την οποία η ιστορία βάλθηκε να επιβεβαιώνει από τότε μέχρι την δεκαετία του 1970. Από το 1971, όταν ο Νίξον αποσύνδεσε το πολιτειακό δολλάριο από τον "κανόνα του χρυσού", βάζοντας ταφόπλακα στο Μπρέττον Γουντς, οι καπιταλιστικές κρίσεις εμφανίζονται όλο και συχνότερα.

Πράγματι, στα σαράντα χρόνια που ακολούθησαν, γίναμε μάρτυρες δυο μεγάλων πετρελαιικών κρίσεων κατά την δεκαετία του 1970, την χρεωκοπία πολλών χωρών τής Λατινικής Αμερικής κατά την δεκαετία του 1980, την κατάρρευση του χρηματιστηρίου του Τόκυο το 1990, την τραπεζική κρίση των σκανδιναβικών χωρών το 1991, την μεξικανική κρίση το 1994, την κρίση των "ασιατικών τίγρεων" το 1997, την ρωσσική χρεωκοπία του 1998, την κρίση από την πολιτειακή φούσκα τού διαδικτύου (φούσκα dot com) το 2000 και την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που προκλήθηκε από το σκάσιμο της φούσκας των στεγαστικών στις ΗΠΑ το 2007.

Αριθμός χωρών με σοβαρή τραπεζική κρίση από το 1800 ως σήμερα (δείγμα 70  χωρών) (*).

Στην βάση τους, όλες αυτές οι κρίσεις είναι εγγενείς στον καπιταλισμό, υπάρχουν δηλαδή στο dna του και οφείλονται αποκλειστικά στο κυνήγι του κέρδους. Θεωρητικώς, η αιτία για την επιτάχυνσή τους πρέπει να αναζητηθεί στην υιοθέτηση χρηματοοικονομικών συστημάτων τα οποία βασίζονται σε χρήμα που δεν έχει αντίκρυσμα σε χρυσό. Στην ουσία, όμως, η υιοθέτηση τέτοιων συστημάτων επιβλήθηκε από το κυνήγι του κέρδους, μιας και αυτά τα συστήματα διευκολύνουν την επίτευξη αυτού του στόχου.

Το χρήμα που δεν έχει αντίκρυσμα σε χρυσό, διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: επιτρέπει στην χώρα που το χρησιμοποιεί να αναβάλει οποιαδήποτε διαφαινόμενη κρίση, δημιουργώντας χρήμα από το πουθενά. Αυτό το "χρήμα από το πουθενά" λέγεται κομψά "ποσοτική διευκόλυνση" και διοχετεύεται στην αγορά μέσω "παροχής ρευστότητας" στις τράπεζες, χάρη στην οποία οι τελευταίες μπορούν να χρηματοδοτούν την "πραγματική οικονομία".

Παρένθεση. Προσέξτε τις λεξούλες που έβαλα σε εισαγωγικά στην προηγούμενη παράγραφο. Αν δεν ήρθατε πρόσφατα από τον Άρη, σίγουρα τις έχετε ακούσει κατ' επανάληψη από τα στόματα έγκυρων αναλυτών. Σας τις έβαλα στην σειρά σε μια πρόταση ώστε να καταλάβετε τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται. Κλείνει η παρένθεση.

Θα έλεγε κάποιος πως το χρήμα που δεν έχει αντίκρυσμα σε χρυσό, αφού βοηθάει στην αναβολή εκδήλωσης μιας κρίσης, δεν είναι κακό. Και όμως! Ακόμη κι αν συμφωνήσουμε πώς η δημιουργία χρήματος από το πουθενά αναστέλλει την επέλευση της καταιγίδας, θα πρέπει παράλληλα να συμφωνήσουμε πως δεν γιατρεύει καμμιά από τις παθογένειες που γεννούν τέτοιες καταιγίδες. Για να το πούμε με επιστημονικά μεταφορικό τρόπο, οι μονεταριστικές επιλογές δεν καθαρίζουν το σύστημα από τα σκουπίδια του αλλ' απλώς σπρώχνουν αυτά τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Τα προβλήματα παραμένουν και απλώς μετακυλίονται σε άλλους τομείς της οικονομίας, αυξάνοντας τις δυσλειτουργίες. Μ' αυτόν τον τρόπο η καταιγίδα δεν εκδηλώνεται μεν αλλά μετατρέπεται σε τυφώνα, ο οποίος ξεσπάει αργότερα με περισσότερο καταστροφικές επιπτώσεις.

Για παράδειγμα, μερικά από τα προβλήματα που διογκώνονται καθώς μπαίνουν κάτω από το χαλί είναι τα μεγάλα ελλείμματα, η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης της πλειοψηφίας των πολιτών (υπέρ της περαιτέρω συσσώρευσης πλούτου στα θυλάκια ολίγων), η διόγκωση των κρατικών χρεών, η απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος λόγω της αποθράσυνσης των τραπεζών, οι πάσης φύσεως φούσκες, η αστάθεια της αγοράς κλπ. Με άλλα λόγια, όλα εκείνα τα προβλήματα που αποτελούν την πρώτη ύλη οποιασδήποτε καπιταλιστικής κρίσης.

Η μαρξική σκέψη και οι μαρξιστές αναλυτές επιμένουν ότι ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του και πνέει τα λοίσθια. Οι καπιταλιστές οικονομολόγοι, από τους μετριοπαθείς κεϋνσιανιστές μέχρι τους θεωρητικούς τού νεοφιλελευθερισμού (Σουμπέτερ, Χάγεκ κλπ), υποστηρίζουν ότι το καπιταλιστικό οικοδόμημα κινδυνεύει από εγγενείς, δικές του αδυναμίες. Όπως και νά 'χει πάντως, η ουσία είναι ότι η μεγιστοποίηση του κέρδους (δηλαδή, η κεντρική ιδέα τού καπιταλισμού) ενθαρρύνει το κόψιμο κάθε ζώνης ασφαλείας και κάθε άγκυρας, οδηγώντας όλο το σύστημα σε μια διαβολική δίνη υφέσεων, ανακάμψεων, επεμβάσεων, καταρρεύσεων κλπ, οι σπείρες της οποίας όλο και στενεύουν.

Εν κατακλείδι και ενώ τα απόνερα της τελευταίας καπιταλιστικής κρίσης δεν λένε να υποχωρήσουν τελείως ακόμη, αν θέλαμε να διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη, θα μπορούσαμε να στοιχηματίσουμε ότι θα υπάρξει και επόμενη σοβαρή καπιταλιστική κρίση, η οποία, όσο περισσότερο αργεί να εμφανιστεί, τόσο πιο ορμητικά θα εκληλωθεί. Κι αν θέλαμε να αυξήσουμε την απόδοση αυτού του στοιχήματος, θα ποντάραμε ότι το νομοτελειακά επερχόμενο κραχ θα είναι το χειρότερο όλων των εποχών. Χωρίς, μάλιστα, να αποκλείεται να σημάνει το τέλος τής κυριαρχίας του πολιτειακού δολλαρίου και συνάμα της ηγεμονίας των ΗΠΑ στον πλανήτη.

------------------------------------------------
(*) Προσέξτε την σχεδόν πλήρη έλλειψη τραπεζικών κρίσεων κατά την διάρκεια του Μπρέττον Γουντς. Αυτή δεν οφείλεται τόσο στην επίδραση των μέτρων που πάρθηκαν όσο στην τεράστια καταστροφή κεφαλαίων που προκάλεσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. 

Εκκλησιαστικό δούλεμα ψιλό γαζί!

      

Η εκκλησία θα πάει στο συλλαλητήριο των Αθηνών για τη Μακεδονία προκειμένου να το προφυλάξει από τα ακροδεξιά στοιχεία! Για τον ίδιο ακριβώς λόγο πήγαν όσοι μητροπολίτες πήγανε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία! Αυτά πάνω κάτω είπε ένας μητροπολίτης σήμερα σε ένα πρωινάδικο!

Δηλαδή ο παναγιότατος μητροπολίτης που μίλησε στο πρωινάδικο μας είπε ότι ο Άνθιμος πήγε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία προκειμένου να το προφυλάξει από τα ακροδεξιά στοιχεία και ο Αμβρόσιος θα πάει για τον ίδιο ακριβώς λόγο στο συλλαλητήριο της Αθήνας για τη Μακεδονία!

Να πεθάνεις στα γέλια ή να κόψεις τις φλέβες σου με τέτοιες δηλώσεις;! Η εκκλησία μας δουλεύει ψιλό γαζί για να μη γράψουμε ότι μας περνάει για πολύ… κορόιδα! Αλλά θα μου πεις εδώ μας περνάει για πολύ… κορόιδα ο Τσίπρας γιατί να μη μας περνάει και η εκκλησία που στο κάτω – κάτω έχει και τη βοήθεια του Θεού!

Μαυρομάτης

Φραγκλίνος Ρούζβελτ και Στάλιν: Το νηφάλιο πρόσωπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού

Κατιούσα

Ο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούζβελτ, γεννημένος σαν σήμερα το 1882, ο 32ος πρόεδρος των ΗΠΑ και ο μόνος ηγέτης της χώρας που εξέτισε πάνω από δυο θητείες, ανήκει χωρίς αμφιβολία στα πρόσωπα που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα και αποτέλεσε μαζί με τους Στάλιν και  Τσώρτσιλ, πρωταγωνιστή της συμμαχικής νίκης επί του ναζισμού. Η σχέση του με τον “ατσάλινο” σοβιετικό ηγέτη έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο μελέτης, αλλά και κριτικής, από τον καιρό που ήταν ακόμα εν ζωή μέχρι σήμερα. Οι επικριτές του συνηθίζουν να τονίζουν την ιδιαίτερη επίδραση που είχε πάνω του ο Στάλιν, με αποτέλεσμα ο αμερικανός πρόεδρος να επιδεικνύει μια ιδιαίτερα ελαστική στάση έναντι των σοβιετικών διεκδικήσεων. Οι πιο σφοδροί του πολέμιοι δε διστάζουν μάλιστα να του χρεώσουν προσωπικά τη στερέωση της σοβιετικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον πόλεμο.
Η πραγματικότητα, ως συνήθως, ασφυκτιά σε απρόσμαυρες ερμηνείες περί “καλών” και “κακών”, ούτε μπορεί να ερμηνευτεί στη βάση προσωπικής συμπάθειας, όσο υπαρκτή κι αν φαινόταν πως ήταν η τελευταία μεταξύ των επικεφαλής ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Όπως καταδεικνύει η μελέτη της Αμερικανίδας δημοσιογράφου και συγγραφέα Σούζαν Μπάτλερ: “Ρούζβελτ και Στάλιν: Πορτραίτο μιας συνεργασίας”, αποσπάσματα της οποίας μεταφράζουμε σήμερα, η στάση του προέδρου υπαγορευόταν από ρεαλισμό, κι όχι από κάποιου είδους ρομαντική ψευδαίσθηση περί δυνατότητας πραγματικής φιλίας μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού. Στην εκτίμησή του βάραινε τόσο η συναίσθηση πως η ΕΣΣΔ θα εξερχόταν από τον πόλεμο ως ανερχόμενη υπερδύναμη, με τεράστιο κύρος λόγω του καθοριστικού της ρόλου στην αντιφασιστική νίκη, άρα ο συσχετισμός δυνάμεων δε θα μπορούσε να είναι ο ίδιος, όσο και η πεποίθηση του ότι λόγω των τεράστιων ανθρώπινων και υλικών απωλειών θα ήταν διατεθειμένη για την εξεύρεση ενός modus vivendi. Όπως αποκάλυπτε δε σε συνεργάτες του, δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναθεωρήσει τη στάση του σε περίπτωση που δεν επετύγχανε η πολιτική συνεννόησης. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν έχει νόημα να μιλάμε για “ιδεολόγο” Ρούζβελτ σε μανιχαϊκή αντιδιαστολή προς τον “κυνικό” διάδοχο του Τρούμαν.
Από την άλλη είναι γεγονός πως ο Στάλιν και η ΕΣΣΔ συνολικά αντιμετώπιζαν θετικά το Ρούζβελτ, όχι μόνο για προπαγανδιστικούς λόγους στα πλαίσια της αντιφασιστικής συμμαχίας, αλλά και διότι είχαν διαβλέψει ότι η διάδοχη κατάσταση θα ήταν σαφέστερα πιο ενεργά εχθρική απέναντι στη χώρα. Αμφότεροι οι ηγέτες κέρδιζαν μέσω της ήπιας πολιτικής χρόνο για τους δικούς τους σκοπούς, η εξέλιξη των αμερικανοσοβιετικών σχέσεων αν δεν είχε μεσολαβήσει ο αδόκητος θάνατος του προέδρου Ρούζβελτ τον Απρίλη του ’45, είναι ένα αίνιγμα που θα παραμείνει για πάντα άλυτο:

Στα μέσα του Μαρτίου [1945], ο Ρούζβελτ επέτρεπε στον εαυτό του την πολυτέλεια της αναποφασιστικότητας σχετικά με τον αν θα πήγαινε στα εγκαίνια ή το κλείσιμο της διάσκεψης του Σαν Φραντσίσκο […]Αλλά σε ό,τι αφορά την πίστη του στην ορθότητα της πολιτικής του […]ήταν αμετακίνητος: Η συνεργασία με τη Σοβιετική Ένωση ήταν επιτακτική. […]Το κίνητρο του Ρούζβελτ δεν ήταν η ιδεαλιστική αντίληψη ότι εκείνος κι ο Στάλιν, η Αμερική και η Σοβιετική Ένωση, θα γινόταν ποτέ φίλοι, αλλά η ρεαλιστική του εκτίμηση, όπως την είχε εξηγήσει στο Μακένζυ Κινγκ, πως “Η Ρωσία θα γίνει πολύ ισχυρή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε σχέδια για αφοπλισμό”. Ποιος άλλος μηχανισμός πέραν του -όχι ακόμα ιδρυμένου-Συμβουλίου Ασφαλείας θα μπορούσε να θέσει ίσους όρους στο παιχνίδι; Ήταν εύλογο για το Ρούζβελτ να έχει την πιο επικίνδυνη δύναμη του πλανήτη – το Στάλιν-εντός πλαισίου, κάτι που σήμαινε να φέρεται σθεναρά και δίκαιο στο Στάλιν, αποφεύγοντας παράλληλα το σχίσμα.

Είχε εκφράσει αυτή την ιδέα πολύ καθαρά σε μια εξαιρετικά σύντομη μα εύστοχη ομιλία […] λίγο πριν φύγει για τη Διάσκεψη της Γιάλτας. Εμπεριείχε ένα τμήμα που απευθυνόταν σαφώς όχι μόνο στο Στάλιν, αλλά και στους ιθύνοντες των συμμάχων, που παρατηρούσαν πώς χειριζόταν το Στάλιν και αναρωτιόνταν αν ήταν στο ύψος των περιστάσεων: Έχουμε μάθει μια απλή αλήθεια, όπως είπε ο Έμερσον, ότι “Ο μόνος τρόπος για να έχεις ένα φίλο είναι να είσαι κι εσύ τέτοιος”. Δε μπορούμε να κερδίσουμε τη σταθερή ειρήνη αν την προσεγγίσουμε με καχυποψία, δυσπιστία ή φόβο. Μπορούμε να την κερδίσουμε μόνο αν προχωρήσουμε με κατανόηση, αυτοπεποίθηση και το κουράγιο που προέρχεται από την πεποίθηση”. Κάθε ενέργεια που έκανε ο Ρούζβελτ τους τελευταίους μήνες που του έμειναν απέρρεαν από αυτή την ιδέα. Ο Τσώρτσιλ πρέπει να άκουσε με βαριά καρδιά αυτή την ομιλία (και τις περισσότερες αντιλήψεις που εξέφρασε ο Ρούζβελτ το 1945).

Ο Ρούζβελτ ήταν πάνω απ’όλα πρακτικός, αλλά η πρακτική του σκέψη δεν ήταν ορατή στους συγχρόνους του. Η επιμονή του στην άνευ όρων παράδοση δεν ήταν μια φιλοσοφική προσέγγιση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών, αλλά ένας πρακτικός και αποτελεσματικός τρόπος για να αποφύγει τη διαπραγμάτευση της ειρήνης. Μια ειρηνευτική διαπραγμάτευση έπρεπε να αποφευχθεί γιατί θα σήμαινε είτε στην καλύτερη να συμβουλευτεί εκ των προτέρων τους συμμάχους του είτε στη χειρότερε μια ειρηνευτικη διάσκεψη: Σε καθεμία από τις περιπτώσεις, ο ίδιος δε θα είχε τον απόλυτο έλεγχο. […]

Η εμμονή του, η απόλυτη αφοσίωση του στη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών ήταν επίσης μια πρακτική προσέγγιση για την επίλυση ενός προβλήματος-την αποφυγή της συσσώρευσης εξοπλισμών-που θεωρούσαι ότι θα ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να διατηρηθεί η ειρήνη μεταξύ των εθνών. […] Η επιμονή του Ρούζβελτ για συμπερίληψη της Κίνας ως “τέταρτου αστυνόμου”, παρότι παρέλυσε λόγω εσωτερικών κι εξωτερικών τριβών, είχε επίσης πρακτική βάση. Οι Ασιάτες ήταν σημαντικοί σε ό,τι αφορούσε τα δημογραφικά μεγέθη του μέλλοντος, λόγω τους τεράστιου πληθυσμού τους, αλλά υπήρχε κι άλλο πλεονέκτημα: Η Κίνα θα ήταν ένας τρόπος ανάσχεσης της Ρωσίας. Η Κίνα και η Ρωσία είχαν τα μεγαλύτερα σύνορα του κόσμου: Θα παρακολουθούσαν η μία την άλλη.

Έχοντας συναίσθηση πως ήταν ηγέτης της πιο ισχυρής χώρας στον κόσμο, γιατί έδινε τόση ελευθερία κινήσεων στο Στάλιν; Ένιωθε πως έτσι έπρεπε. Ο Ρούζβελτ είχε θέσει τον εξής όρο στο Στάλιν κατά τη Διάσκεψη της Γιάλτας: “Δε θέλω οι Πολωνοί να είναι σε θέση να αμφισβητήσουν τις Πολωνικές εκλογές. Δεν είναι μόνο θέμα αρχών αλλά και πρακτικής πολιτικής”. Προσδοκούσε ο Στάλιν να ανταποκριθεί σε αυτό. Δεν περίμενε στ’αλήθεια ελεύθερες εκλογές αμερικανικού τύπου: Η ιστορία της Πολωνίας, όπως κι εκείνη της Ρωσίας, ήταν γεμάτη δεσποτική εξουσία και δε θα άλλαζε σε μια νύχτα, αλλά περίμενε από το Στάλιν να δώσει στους Πολωνούς κάποιο βαθμό αυτονομίας περιλαμβάνοντες διάφορες ετερόκλητες ομάδες στην κυβέρνηση. Και τα προσχήματα μετρούσαν.

Χωρίς αμφιβολία συνειδητοποιούσε πως ο Στάλιν υποκινούνταν από το φόβο μιας αναδυόμενης Γερμανίας, καθώς ο Στάλιν είχε εκφράσει τόσες φορές αυτή τη σκέψη. Αν όμως συνειδητοποιούσαι το βάθος αυτού του φόβου είναι μια ερώτηση που δε μπορεί να απαντηθεί. Στο τέλος του Μάρτη, ο Στάλιν εξέφρασε το φόβο του σε μια τσεχική αντιπροσωπεία που τον επισκέφτηκε:

“[..]Πολλοί νομίζουν ότι οι Γερμανοί ποτέ δε θα είναι ξανά σε θέση να μας απειλήσουν. Αυτό δεν ισχύει. Είναι αδύνατον να ξεφορτωθούμε τους Γερμανούς, θα παραμείνουν..Θα είμαστε αμείλικτοι με τους Γερμανούς αλλά οι σύμμαχοί μας θα τους φερθούν με το γάντι. Έτσι εμείς οι Σλάβοι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι οι Γερμανοί να μας επιτεθούν ξανά.”

[…] Έχει παραβλεφθεί από τους ιστορικούς ότι εκτός από την ακύρωση της συνθήκης με την Ιαπωνία, ο Στάλιν έκανε άλλη μία παραχώρηση αφότου έλαβε το συναισθηματικά φορτισμένο τηλεγράφημα του Ρούζβελτ στις 4 Αυγούστου: άλλαξε τη γνώμη του για τη σύνθεση της Πολωνικής κυβέρνησης. […]

Ρούζβελτ και Στάλιν στη Διάσκεψη της Τεχεράνης, Δεκέμβρης 1943

Την ίδια στιγμή που ο Ρούζβελτ έδινε τα χέρια με το Στάλιν, είχε πρόβλημα να κρατήσει υπό έλεγχο τον Τσώρτσιλ. Ο Τσώρτσιλ τον πίεζε να πάρει μια πιο σκληρή, συγκρουσιακή στάση για το ζήτημα. Ο Ρούζβελτ τον συγκρατούσε από τηλεγράφημα σε τηλεγράφημα. […] Υπενθύμιζε επίσης στον Τσώρτσιλ πως ο Στάλιν έπρεπε να συμπεριληφθεί στη λήψη πολιτικών αποφάσεων.[…] Και ξανά, συζητώντας για την Ελλάδα τον Απρίλη, ο Ρούζβελτ προειδοποίησε τον Τσώρτσιλ να μη στήσει διμερή επιτροπή: “Αυτό θα φαινόταν σαν εμείς από πλευράς μας να παραβιάζαμε την απόφαση της Γιάλτας για τριμερή δράση στις απελευθερωμένες περιοχές και θα μπορούσε να ερμηνευθεί ότι υποδεικνύει πως οι αποφάσεις της Γιάλτας δεν ισχύουν πια.”

Αν ο Ρούζβελτ παρουσιαζόταν με αυτοπεποίθηση στον Τσώρτσιλ, είχε μολαταύτα ενδοιασμούς. Σε μια κίνηση μη χαρακτηριστική για τον ίδιο, εξομολογήθηκε στον Τσέστερ Μπόουλς […]:

“Έχουμε πάρει ένα μεγάλο ρίσκο εδώ, ένα τεράστιο ρίσκο, που αφορά τις προθέσεις των Ρώσων. […]Δε νομίζω ότι κατά βάση έχουν αλλάξει τις απόψεις τους για τον κομμουνισμό, θεωρώ ωστόσο ότι τα πρακτικά προβλήματα των κακουχιών που πέρασαν και η φυσική εξάντληση θα τους κάνουν να προσαρμοστούν στον κόσμο κάπως διαφορετικά. Και θα έπρεπε να τους ενθαρρύνουμε με κάθε δυνατό τρόπο. Την ίδια στιγμή θα έπρεπε να επαγρυπνούμε για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα αλλάξουν ξαφνικά πορεία, αλλά δε βλέπω το λόγο”.

Έπειτα, σύμφωνα με τον Μπόουλς, συνέχισε λέγοντας: “[…]Ανησυχώ, θεωρώ ακόμα ότι ο Στάλιν θα ήταν τρελός να μη συνεργαστεί, αλλά ίσως να μην το κάνει. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να πάρουμε μια διαφορετική θέση”.

“Ανήσυχος” καθώς ήταν, η φράση δείχνει ότι ο Ρούζβελτ δεν είχε σαγηνευτεί από το Στάλιν, όπως έχουν ισχυριστεί τόσοι και τόσοι επικριτές του μέσα στα χρόνια. Αντιθέτως, τον δείχνει να επιδιώκει μια πολιτική προσαρμογής γιατί προσδοκούσε ότι θα είχε αποτέλεσμα. […]

O Ρούζβελτ έστειλε τηλεγράφημα επιπλήττοντας προσεχτικά τον Τσώρτσιλ, την τελευταία του μέρα στην Ουάσινγκτον, στις 29 Μάρτη:

Κι εγώ επίσης παρακολουθώ με νευρικότητα κι ανησυχία τις εξελίξεις της σοβιετικής στάσης μετά τη Διάσκεψη της Κριμαίας. Έχω πλήρη συναίσθηση των κινδύνων που εγκυμονεί η παρούσα κατάσταση.

[…]Το δεύτερο μήνυμα του Τσώρτσιλ δείχνει χωρίς αμφιβολία ότι δεν είχε αλλάξει γνώμη για τη συμπεριφορά του στο Στάλιν. Στην πραγματικότητα, είναι επιβεβαιώση αυτής της πολιτικής:

“Θα ελαχιστοποιούσα το γενικό σοβιετικό πρόβλημα όσο είναι δυνατόν, γιατί αυτά τα προβλήματα, με τη μία ή άλλη μορφή, φαίνεται να ανακύπτουν κάθε μέρα και τα περισσότερα επιλύονται όπως συνέβει στην περίπτωση της συνάντησης της Βέρνης.”

[…] Καθώς ο Στάλιν ήταν “νυχτοπούλι” που συνήθιζε να δουλεύει ως τις πρώτες πρωινές ώρες και οι συνεργάτες του στο Κρεμλίνο τηρούσαν το ίδιο ωράριο, όταν ο Χάριμαν (πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ, σ.τ.Μ) τηλεφώνησε στο Μολότωφ για να του αναγγείλει τα νέα [του θανάτου του προέδρου], ο Μιχαήλ Ποτρούμπαχ, βοηθός του Μολότωφ, ακόμα εν υπηρεσία απάντησε στο τηλέφωνο. Ο Χάριμαν είπε πως ήθελε να δει το Στάλιν και το Μολότωφ, το απόγευμα, νωρίτερα να ήταν δυνατόν”, μετά, πέντε επτά αργότερα ξανακάλεσε για να ζητήσει συνάντηση με το Μολότωφ την ίδια νύχτα.

[…]Όταν ο Χάριμαν μπήκε στο γραφείο του Στάλιν στις 8.00 το επόμενο βράδυ, ο Μολότωφ ως συνήθως ήταν παρών. Ο Στάλιν ποτέ δεν ήταν γνωστός για την έκφραση συναισθημάτων, κανείς δεν σχολίασε ή τον είδε ποτέ να χαιρετά οποιονδήποτε με κάτι πέραν από διεκπεραιωτική χειραψία, αλλά τώρα ήταν όρθιος, και καθώς χαιρετούσε το Χάριμαν, άρπαξε το χέρι του και το κράτησε σφιχτά. Ο ψηλός, λιγνός Χάριμαν και ο κοντός, γεροδεμένος Στάλιν έμειναν καθιστοί ωσότου ο Στάλιν άφησε το χέρι του Χάριμαν κι έκατσαν κάτω. Ο στρατάρχης, σύμφωνα με το Χάριμαν ήταν “βαθιά συγκλονισμένος και πιο ταραγμένος από ό,τι τον είχα δει ποτέ”.

[…]Όλα τα κυβερνητικά κτίρια στη Μόσχα δόθηκε εντολή να φέρουν μεσίστιες σημαίες. […]Πρακτικά όλο το σοβιετικό έθνος, άνθρωποι κάθε κοινωνικού στρώματος, αντέδρασαν σαν να είχαν χάσει έναν πραγματικό φίλο. […] Το πρωτοσέλιδο της Ιζβέστια στις 13 Απρίλη είχε ως θέμα τη συλληπητήριο επιστολή του Στάλιν στην Ελεονώρα Ρούζβελτ, όπου αποκαλούσε τον πρόεδρο: “το μεγάλο οργανωτή των εθνών που αγαπούν την ελευθερία κατά του κοινού εχθρού και…τον ηγέτη της υπόθεσης της διασφάλισης της ασφάλειας στον κόσμο”. […]

Τσώρτσιλ-Ρούζβελτ-Στάλιν, Διάσκεψης της Γιάλτας 1945

O Χάρυ Χόπκινις (στενός συνεργάτης του Ρούζβελτ, σ.τ.Μ) έστειλε τηλεγράφημα στο Στάλιν, η πρώτη φράση του οποίου ήταν μια προειδοποίηση ότι ο θάνατος του Ρούβελτ θα σήμαινε μπελάδες για τη Σοβιετική Ένωση. “Θέλω να ξέρετε πως νιώθω ότι η Ρωσία έχασε το μεγαλύτερό της φίλο στην Αμερική. Ο πρόεδρος ήταν βαθιά εντυπωσιασμένος από την αποφασιστικότητα και την πεποίθηση σας πως οι ναζιστές τύρρανοι του κόσμου θα εκδιώκονταν από την εξουσία για πάντα.” Ο Στάλιν σιωπηρά αναγνώρισε την προειδοποίηση στην απάντηση του: “Συμφωνώ απολύτως μαζί σας…Νιώθω προσωπικά βαθιά θλίψη για την απώλεια ενός έμπιστου φίλου-ενός εμπνευσμένου άνδρα”.

Το κομμουνιστικό κόμμα και η NKVD […] βρήκαν ανήσυχους τους Ρώσους στην ερώτηση για το ποια θα ήταν η στάση του διαδόχου του Ρούζβελτ, γιατί είχε γίνει τέτοιος σούπερσταρ στον κόσμο τους, αλλά κι επειδή είχαν συναίσθηση για τον συνεχιζόμενο υποβόσκοντα αντιρωσισμό στην Αμερική. “Τα νέα του θανάτου του προέδρου των ΗΠΑ Φραγκλίνου Ρούζβελτ έγιναν δεκτά στη Μόσχα με ειλικρινή συμπόνοια και βαθιά θλίψη για τον πρόωρο θάνατο. Ταυτόχρονα εκφράζεται ένα αίσθημα ανησυχίας…Αν ο διάδοχος του Ρούζβελτ, Τρούμαν, θα συνεχίσει την πολιτική του Ρούζβελτ στα σημαντικά ζητήματα του πολέμου, της ειρήνης και της μεταπολεμικής ασφάλειας, όπως και προς την Σοβιετική Ένωση. “

[…]

Ο Τρούμαν ανέλαβε την προεδρία αποφασισμένος να τιμήσει την πολιτική του προκατόχου του, ωστόσο ήταν ακόμα ο ίδιος άνθρωπος που, το 1941, όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, είχε πει: “Αν δούμε ότι η Γερμανία κερδίζει θα έπρεπε να βοηθήσουμε τη Ρωσία, κι αν η Ρωσία κερδίζει θα έπρεπε να βοηθήσουμε τη Γερμανία κι έτσι να τους αφήσουμε να σκοτώσουν όσο περισσότερους γίνεται, παρότι δε θέλω να δω το Χίτλερ νικηφόρο σε καμία περίπτωση. Κανείς από τους δύο δεν τηρεί το λόγο του” .

Ο λαμέ χρυσαυγίτης διασκεδάζει με τους ναζί χρυσαυγίτες φίλους του

 

• 
  

«Εγώ γιατί είμαι μαζί σας; Γιατί αυτό που κάνετε είναι αντίσταση» είπε από την πίστα του ο λαμέ χρυσαυγίτης, Νότης Σφακιανάκης  κι από κάτω οι χρυσαυγίτες άρχισαν να φωνάζουν το εμετικό τους σύνθημα: «Αίμα – τιμή – Χρυσή Αυγή» (στο βίντεο μετά το 9.30). 
Από το συγκεκριμένο βίντεο (παρακάτω) είναι και το υψωμένο χέρι στη φωτογραφία (αριστερά) από τον χρυσαυγίτη που εκστασιάστηκε με λόγια του λαμέ συνοδοιπόρου του.
Φυσικά, ο Σφακιανάκης δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον ναζιστικό χαιρετισμό, αφού και ο ίδιος ασχολείται με τέτοιου είδους …αρχαιοελληνικούς χαιρετισμούς (έτσι τους βαφτίζουν οι ναζί). Ο ίδιος άλλωστε χαιρετά με τον ίδιο τρόπο σε παλιότερες εμφανίσεις του (φωτογραφία δεξιά). Έτσι είναι τα ναζιστογλέντια.
Τίποτα το περίεργο – ακόμα και η καπηλεία του Σολωμού στο βίντεο είναι αναμενόμενη για τους φασίστες – για τον τύπο που στην τελευταια του τηλεοπτική εμφάνιση είπε (τα πιο πολλά τα έχει ξαναπεί) με λίγα λόγια:  Στη χούντα γίνονταν εκλογές… Η Χρυσή Αυγή είναι η… αριστερά του σήμερα, ο Παπαδόπουλος έσωσε την πατρίδα μας…, ο Θεοδωράκης έφτιαχνε τραγούδια μέσα στη χούντα ελεύθερα… 
Είχαμε αναφερθεί και τότε στον λαμέ χρυσαυγίτη, όπως και παλιότερα, με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, ο οποίος είναι πλέον είναι αντιπροσωπευτικός:
Σώμα φτιαγμένο από πηλό – Κεφάλι γεμάτο από σκατό

Μια ωραία ατμόσφαιρα..

.

«Αν θέλουν εμπορικό πόλεμο θα τον έχουν», είπε λίγο - πολύ ο εκπρόσωπος της Κομισιόν τη Δευτέρα, σχολιάζοντας τους δασμούς που επέβαλε η κυβέρνηση Τραμπ σε προϊόντα ευρωπαϊκών μονοπωλίων, αλλά και τις δηλώσεις του Αμερικανού Προέδρου για «αδικίες» της ΕΕ σε βάρος των ΗΠΑ. Βέβαια, ο «εμπορικός πόλεμος» ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη δεν ξεκινάει τώρα, αλλά σιγοκαίει τα τελευταία χρόνια, με καταλυτική επίδραση της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, που όξυνε τους ανταγωνισμούς και επέφερε ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτό προδίδουν αποφάσεις όπως τα βαριά πρόστιμα της ΕΕ σε αμερικανικούς τεχνολογικούς κολοσσούς («Google», «Apple» κ.ά.), αλλά και οι αποκαλύψεις για τα βάρβαρα πειράματα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Οι πόλεμοι αυτοί επεκτείνονται και προς άλλες κατευθύνσεις, όπως επιβεβαιώνουν για παράδειγμα τα πρόσφατα μέτρα για την προστασία «στρατηγικών υποδομών» της ΕΕ, που έχουν μπει στο μάτι κινεζικών μονοπωλίων, η πρόσφατη αναθεωρημένη «στρατηγική ασφάλειας των ΗΠΑ», που αναγορεύει σε «νούμερο 1» κίνδυνο τις «αναθεωρητικές δυνάμεις» Κίνα και Ρωσία, και πάει λέγοντας. Ολα αυτά στο φόντο και του πρόσφατου Φόρουμ στο Νταβός, με κεντρικό θέμα «Δημιουργώντας ένα κοινό μέλλον σε έναν κατακερματισμένο κόσμο» και βασικό αντικείμενο συζήτησης την ανησυχία για εκδήλωση νέας καπιταλιστικής κρίσης. Με δυο λόγια, είναι όλοι τους... μια ωραία ατμόσφαιρα.

Η «στρατηγική συμμαχία» με το Ισραήλ

«Είναι η μοίρα μας να ζούμε μαζί και να μετατρέψουμε τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο σε "παράδεισο", όλοι μαζί Ισραήλ, Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Ιορδανία», είπε προχτές ο Πρόεδρος του Ισραήλ, κατά τη συνάντησή του με τον Ελληνα πρωθυπουργό, στη διάρκεια της οποίας έκαναν μια ανασκόπηση της «στρατηγικής σχέσης» που αναπτύσσουν οι δυο χώρες, μαζί και η Κύπρος. Αλήθεια, για λογαριασμό ποιων σκοπεύουν να μετατρέψουν σε «παράδεισο» τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο οι κυβερνήσεις Ελλάδας - Ισραήλ, μέσα από την παραπέρα σύσφιξη των οικονομικών και στρατιωτικών τους σχέσεων, σε συνεργασία και με άλλα κράτη της περιοχής; Σίγουρα όχι για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς, που ζουν από πρώτο χέρι τις συνέπειες και τους κινδύνους από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις που οξύνονται στην περιοχή. Σε αυτούς τους ανταγωνισμούς εμπλέκει βαθύτερα τη χώρα η κυβέρνηση, για λογαριασμό του κεφαλαίου, μέσα και από τη συμμετοχή της σε περιφερειακά «σχήματα» και συνεργασίες, όπως αυτή με το Ισραήλ.

***

Το ίδιο έκαναν, βέβαια, και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, κυρίως από το 2010, οπότε η σχέση Ελλάδας - Ισραήλ αναβαθμίστηκε σε «στρατηγική», με την ενθάρρυνση και των ΗΠΑ, ενώ συμπεριέλαβε και την Κύπρο, η οποία, με την ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της και τις συμφωνίες συνεκμετάλλευσης με το Ισραήλ, διένυσε γρήγορα μεγάλη απόσταση στη μεταξύ τους προσέγγιση. Πάνω σε αυτήν την τριμερή συνεργασία οικοδομούνται μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά σχέδια, που έχουν στο επίκεντρο τα ενεργειακά κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο. Για παράδειγμα, σε συνεργασία με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, προωθείται η κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς Φυσικού Αερίου (ο περιβόητος «EastMed»), ως μέρος του συνολικότερου σχεδιασμού για ενεργειακή απεξάρτηση των κρατών - μελών της ΕΕ από το ρωσικό αέριο. Σχεδιάζεται επίσης η πόντιση καλωδίου μεταφοράς Ενέργειας μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, όπως και άλλα έργα αναβάθμισης της τριμερούς συνεργασίας στον τομέα της Ενέργειας, απ' όπου ισχυρά μονοπώλια προσδοκούν μεγάλα οφέλη.

***

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως, συγκεντρώνει η στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ, με κεντρικό άξονα τη διαφύλαξη της ιμπεριαλιστικής «ασφάλειας» και «σταθερότητας» στην περιοχή. Εξ ου και η ελληνική πλευρά, ειδικά επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που κυριολεκτικά το έχουν ...απογειώσει, δρέπει δάφνες στην προώθηση της διμερούς στρατιωτικής συνεργασίας. Πολεμική Αεροπορία, Πολεμικό Ναυτικό και Ειδικές Δυνάμεις μετρούν ήδη σειρά ασκήσεων, με τη συμμετοχή και των ΗΠΑ, που στοχευμένα εστιάζουν σε ζητήματα όπως περιπολίες στον κρίσιμο δίαυλο της Ανατολικής Μεσογείου, από Μάλτα έως Σουέζ, όπου «τρέχουν» αγωγοί και δίαυλοι διαμετακόμισης, η προστασία πλατφορμών εξόρυξης, οι νηοψίες πλοίων που μπορεί να τις απειλούν, με την ελληνική πλευρά να διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στην παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων του ΝΑΤΟ με δυνάμεις - «εταίρους» του στην περιοχή (π.χ. Αίγυπτος, Ιορδανία). Παράλληλα, δεν είναι μυστικό ότι επίλεκτες ισραηλινές Ενοπλες Δυνάμεις, στο πλαίσιο των συνεκπαιδεύσεων στην Ελλάδα, αξιοποιούν τα σύνθετα και απαιτητικά γεωγραφικά ανάγλυφα, προκειμένου να προσομοιώσουν πιθανές επιχειρήσεις σε βάρος όμορων κρατών, ή και σε βάρος του Ιράν.

***

Οι εξελίξεις αυτές και η σχέση Ελλάδας - Ισραήλ αποκτούν άλλη διάσταση υπό το φως της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή, μετά τη στρατιωτική ήττα των τζιχαντιστών και την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και συμμαχίες, με στόχο να διαμορφώσουν νέες σφαίρες επιρροής για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, δεν είναι τυχαία η όξυνση της ρητορικής του Ισραήλ σε βάρος του Ιράν, αλλά και του Λιβάνου, εξαιτίας της «Χεζμπολάχ», που αναγορεύεται σε «νούμερο 1» κίνδυνο για το συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ. Οπως δεν είναι τυχαία η κίνηση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ενθαρρύνοντας την επιθετικότητά του ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό και σε άλλους λαούς της περιοχής, ενώ παράλληλα αυξάνει η ένταση με την Τουρκία. Απ' αυτήν τη σκοπιά, μεγαλώνουν οι κίνδυνοι να εμπλακεί η Ελλάδα σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες, με δεδομένο ότι η ένταση στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής όχι μόνο δεν εκτονώνεται, αλλά το επόμενο διάστημα θα αυξηθεί κι άλλο.

***

Απ' αυτήν τη σκοπιά, καμιά ανταπόκριση δεν πρέπει να βρει η προσπάθεια της κυβέρνησης να εξωραΐσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, συνολικά το ρόλο που προσπαθεί να παίξει στην περιοχή, στο πλαίσιο ευρύτερων σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ο λαός χρειάζεται να επαγρυπνεί. Να σταθεί απέναντι σε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια, να απαιτήσει την επιστροφή όλων των Ελλήνων στρατιωτών από τα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών αποστολών και επεμβάσεων, το κλείσιμο όλων των ΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αγώνας άρρηκτα δεμένος με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Να δυναμώσει την αλληλεγγύη με τον Παλαιστινιακό λαό και τους άλλους λαούς της περιοχής και να εντείνει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στο σάπιο σύστημα που τον γεννά.

Θ.

Καμιά επανάπαυση!

Ολοένα και πιο καθαρό γίνεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να διευθετήσει τις εκκρεμότητες με την ΠΓΔΜ αλλά και με την Αλβανία, προκειμένου να συμβάλλει στην ταχύτερη ένταξη αυτών των χωρών στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ (η Αλβανία είναι ήδη στο ΝΑΤΟ) και, μέσα από εκεί, να υπηρετήσει αποτελεσματικότερα τους στόχους και τα «οράματα» της ελληνικής αστικής τάξης για αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, με την ανάδειξη της Ελλάδας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο.
Οπως αφήνει να εννοηθεί η κυβέρνηση, στη «λύση πακέτο» για το «Σκοπιανό», εκτός από το ζήτημα της ονομασίας και κάποιες αόριστες «εγγυήσεις» για τον αλυτρωτισμό, χωρίς να γίνεται σαφές τι θα γίνει με το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, περιλαμβάνεται και ένας νέος «οδικός χάρτης» για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, όπως και για την «αναπτυξιακή συνεργασία» των χωρών της περιοχής, που δεν γίνεται με κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τα κέρδη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Ανεξάρτητα επομένως από το πώς, πότε και με ποιους όρους θα επιδιωχθεί να κλείσει μια συμφωνία με την ΠΓΔΜ, ο χαρακτήρας, το χρονοδιάγραμμα και το περιεχόμενό της καθορίζονται από αυτόν ακριβώς το στόχο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», που ενσωματώνει ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα και εξελίσσεται ανταγωνιστικά προς τους σχεδιασμούς άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών και κέντρων στη Βαλκανική.
Ηδη, η Ρωσία αντιδρά στην ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ, που δρα αντίρροπα στη δική της παρέμβαση στην περιοχή, ενώ ισχυρά ερείσματα στην περιοχή διατηρούν ή επιδιώκουν να αποκτήσουν η Τουρκία, η Κίνα, ακόμα και χώρες του Κόλπου, αξιοποιώντας το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο στη Βαλκανική.
Στο έδαφος αυτών των ασίγαστων ανταγωνισμών, που δυναμώνουν αντί να κοπάζουν, είναι βάσιμες οι αμφιβολίες εάν η όποια συμφωνία με την ΠΓΔΜ μπορεί να δώσει λύση στα κυρίαρχα ζητήματα, όπως ο αλυτρωτισμός και οι κίνδυνοι αλλαγής συνόρων, κάτι που άλλωστε επιβεβαιώνει η πείρα των λαών από την Ιστορία των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής. Πόσο συνέβαλε στην απάλειψη του εθνικισμού στη μια και στην άλλη πλευρά η συνύπαρξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ; Πόσο αμβλύνθηκαν οι εντάσεις με τους Σέρβους, από την αναγνώριση του Κοσσόβου ως ξεχωριστής κρατικής οντότητας;
Πέρα από διακρατικές διευθετήσεις και διεθνείς συμφωνίες, η συντήρηση και αναζωπύρωση των εθνικισμών και αλυτρωτισμών στα Βαλκάνια, το «διαίρει και βασίλευε» συνδέονταν πάντα με τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να προωθήσουν επικίνδυνους σχεδιασμούς και να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, προκαλώντας συρράξεις, αλλάζοντας σύνορα και επεμβαίνοντας ως «σωτήρες». Η διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, το 1991, και όσα ακολούθησαν το επιβεβαιώνουν περίτρανα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ επισήμαινε από τότε με έμφαση ότι το ονοματολογικό δεν είναι το κύριο στις σχέσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ. Οτι το βάρος πρέπει να δοθεί στην απάλειψη του αλυτρωτισμού, στοιχεία του οποίου υπάρχουν και στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, στη μη αμφισβήτηση συνόρων, στο να βάλουν οι λαοί εμπόδια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις, που στη συνέχεια αιματοκύλησαν τα Βαλκάνια.
Οι πρωταγωνιστές εκείνων των θηριωδιών, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, αυτοί που ενορχήστρωσαν τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και έριξαν λάδι στη φωτιά του εθνικισμού, εμφανίζονται σήμερα προκλητικά ως «εγγυητές» της σταθερότητας στην περιοχή. Κατά τον ίδιο τρόπο, όπως τότε, έτσι και τώρα, σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, εναλλάσσοντας τον εθνικισμό με τον κοσμοπολιτισμό, ταυτίζεται με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και διεκδικεί κομμάτι από τη νέα μοιρασιά της πίτας.
Με αυτά τα σχέδια καμιά σχέση δεν έχουν ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί της περιοχής. Εγγύηση για πραγματική σταθερότητα είναι μόνο η ανάπτυξη της πάλης σε κάθε χώρα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τους πολέμους, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και την καπιταλιστική εξουσία που τους γεννά και τους θρέφει.