Η εκπληκτική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα για τον προυπολογισμό 11-11-2012

Η εκπληκτική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα για τον προυπολογισμό 11-11-2012

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Προϋπολογισμός 2013 {10-11-2012} ( VIDEO)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Προϋπολογισμός 2013 {10-11-2012} ( VIDEO)

Ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ, Θανάση Παφίλη, στη Βουλή για τη κύρωση του κρατικού προϋπολογισμού 2013

αν. tasos

Πώς διδάσκεται το ΟΧΙ

Πώς διδάσκεται το ΟΧΙ 

Το κυριακάτικο ιστορικό ένθετο της κε του μπλοκ περιλαμβάνει σήμερα ένα κείμενο με αφορμή τη σημερινή εκδήλωση με τον ιστορικό μαργαρίτη στο αμφιθέατρο της νομικής αθηνών. Όσοι πιστοί, προσέλθετε και δεν θα χάσετε. Οι υπόλοιποι μπορούν να περιοριστούν στην ανάγνωση του κειμένου και να εξιλεωθούν το απόγευμα, κατεβαίνοντας στους δρόμους.

Η κε του μπλοκ βρέθηκε τις προάλλες στην πόλη της και είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την εκδήλωση της σπουδάζουσας της κνε και της κοβ αει-τει, με ομιλητή τον «κύριο-καθηγητή μαργαρίτη», όπως τον προανήγγειλε η σφισσα που έκανε το άνοιγμα. Ο οποίος μπορεί να μην είναι φίρμα, σαν τον συνονόματό του λαϊκό βάρδο, που τραγούδησε στο φεστιβάλ της πάτρας, αλλά γέμισε το αμφιθέατρο της φιλοσοφικής, που τον άκουσε με τη δέουσα προσοχή και τον βομβάρδισε με ερωτήσεις στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης.

Εγώ πάλι μπορεί να χρωστάω από πέρσι στους σφους αναγνώστες το δεύτερο μέρος μιας άλλης εκδήλωσης –και πάλι με το μαργαρίτη- που είχε κάνει το ναρ για τα 70χρονα του εαμ –και που την έφαγε η μαρμάγκα της λήθης, όπως κι αρκετά άλλα προσχέδια αναρτήσεων- αλλά θα προσπαθήσω να επανορθώσω αναπαράγοντας εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση του μαργαρίτη και το δεύτερο γύρο της συζήτησης που ακολούθησε, με βάση τις πρόχειρες σημειώσεις που κράτησα.

Ο μαργαρίτης ξεκίνησε λέγοντας ότι οι αστοί ιστοριογράφοι αντιμετώπισαν από πολύ νωρίς με προβληματισμό κι αμηχανία το ζήτημα της ιστορικής αφήγησης των γεγονότων της δεκαετίας του 40’. Και πώς όχι άλλωστε, εφόσον ο λαός πρωταγωνίστησε σε αυτά τα χρόνια ερήμην ή κι εναντίον της αστικής ελίτ.

Στη συνέχεια έδωσε ένα γενικό περίγραμμα αυτών των ιστορικών γεγονότων, ξεκινώντας από τον ελληνοιταλικό πόλεμο, όπου η ελλάδα πολέμησε σα να είχε δύο διαφορετικούς στρατούς. Ο ένας στελεχωμένος με απλούς φαντάρους και επικεφαλής τους έφεδρους αξιωματικούς –θεσμός που καθιερώθηκε στο στράτευμα μετά την εκκαθάρισή του από όσους αξιωματικούς συμμετείχαν στο κίνημα του 35’- που σήκωσε το βάρος των πολεμικών επιχειρήσεων. Κι ένας δεύτερος με μια ηγεσία που είχε στρατοπεδεύσει στο ξενοδοχείο της μεγάλης βρετανίας και δεν ήξερε, δεν ήθελε και δεν ενδιαφερόταν να κερδίσει τον πόλεμο. Δεν είχε ούτε στρατηγική, ούτε στόχους, παρακολουθούσε με αμηχανία την προέλαση του στρατού και οι μόνες παρεμβάσεις της ήταν ακριβώς για να την καθυστερήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ο ελληνικός στρατός ξέμεινε από άρβυλα(!), τα οποία δεν απαιτούσαν κάποια ιδιαίτερη τεχνογνωσία για να παραχθούν και δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς την ανάγκη που θα προέκυπτε.

Ο ελληνικός στρατός απέκτησε επιτέλους επιτελικό σχέδιο, μόλις το φλεβάρη του 41’ (όταν δηλ οι ιταλοί είχαν προλάβει να καλύψουν με αριθμητικές ενισχύσεις τα κενά της γραμμής τους), το οποίο προέβλεπε επίθεση στον άξονα της κλεισούρας, εκεί ακριβώς δηλαδή όπου περίμεναν το κύριο χτύπημα οι ιταλικές δυνάμεις.

Μετά τον απρίλη του 41’ και την έναρξη της επίθεσης των γερμανών, η τακτική που επέλεξε η στρατιωτική ηγεσία ήταν αυτή της «επιλεκτικής υποταγής». Τα στρατεύματα στη μακεδονία παραδίδονταν είτε αιχμάλωτα στους γερμανούς, είτε στην υπηρεσία των άγγλων –για να μην ξεχνάμε το συμμαχικό μας καθήκον. Ενώ στο μέτωπο της αλβανίας, ο στρατός παρέμεινε στη θέση του κινδεύοντας να απομονωθεί, προκειμένου να φαίνεται νίκητης. Αργότερα η ηγεσία των δυνάμεων στο αλβανικό μέτωπο στελέχωσε σε σημαντικό βαθμό και τις πρώτες κατοχικές κυβερνήσεις –κάτι που εξηγεί πολλά για την πρότερη αντιφατική τακτική στο πεδίο των μαχών

Στην ελλάδα μετά το θάνατο του μεταξά, ο βασιλιάς διόριζε τους πρωθυπουργούς, τον ένα μετά τον άλλο, με τον ίδιο περίπου τρόπο που θα το έκανε πχ ο λουδοβίκος στην γαλλία, ή ο σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής στην τηλεόραση. Στη συνέχεια η βασιλική κουστωδία ακολούθησε τους άγγλους στο εξωτερικό και έκτοτε η αντίσταση στον κατακτητή γίνεται αποκλειστικά υπόθεση του λαού, ο οποίος κατάφερε να οργανωθεί και να φτιάξει σχεδόν από το τίποτα ένα στρατό και λαϊκούς κρατικούς θεσμούς. Η περιοχή της ελεύθερης ελλάδας γιγαντώθηκε μετά τη συνθηκολόγηση της ιταλίας και την αποχώρηση των στρατευμάτων της. Ακολούθησε μια δεύτερη εισβολή μες στην εισβολή κι η προσπάθεια ανακατάληψης των περιοχών που άφησαν οι ιταλοί απ’ τους γερμανούς, στα πλαίσια της οποίας έγιναν κι οι πλέον αιματηρές επιχειρήσεις –όπως το ολοκαύτωμα στα καλάβρυτα.

Οι γερμανοί τελικά έφυγαν, προς λύπη όσων είχαν πλουτίσει και φτιάξει περιουσίες κατά τη διάρκεια της κατοχής –παραπλεύρως ο μαργαρίτης ανέφερε και την τέρψη του ρούφου, για τους κατακτητές και ότι θα ερχόταν επιτέλους σε επαφή με κάποιους που καταλάβαιναν τις συμφωνίες του μπετόβεν! Ευτυχώς για αυτούς όμως ακολούθησε μια τρίτη εισβολή από την πλευρά των άγγλων, με δυνάμεις αριθμητικά υπέρτερες από αυτές με τις οποίες επιχείρησαν το 40’ οι ιταλοί την εισβολή στην ελλάδα. Και λίγο αργότερα ο δεκέμβρης, η βάρκιζα, η λευκή τρομοκρατία (καθώς έτρεμαν το λαό, ακόμα και ηττημένο) και μια νέα «σταυροφορία» με το δόγμα τρούμαν, τον ωκεανό χρημάτων και την διαφθορά (μαζί πάνε αυτά τα δύο, άλλο εάν σήμερα καταγγέλλουν με θράσος το πελατειακό κράτος εκείνοι που το εγκαθίδρυσαν) και η τρίχρονη αντίσταση του λαού με βασικούς φορείς το κκε και το δσε.
Πώς λοιπόν να θριαμβολογούν οι αστοί ιστοριογράφοι για τα γεγονότα αυτής της περιόδου;

Στη συνέχεια ο μαργαρίτης αναφέρθηκε στην πλατειά, κοινωνική αφήγηση, όπως εκφράζεται μέσα από τον «πόλεμο των μνημείων».
Το πρώτο μνημείο που στήθηκε από την πολιτεία για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το 52’ (την χρονιά εκτέλεσης του μπελογιάννη και των συντρόφων του) ήταν στην λεωφόρο αλεξάνδρας, ένας κίονας με το άγαλμα της προμάχου αθηνάς και μια λέαινα πάνω της (σε αντιστοιχία με το ναό του απόλλωνα στη δήλο) που ήταν αφιερωμένο –όχι σε κάποιον έλληνα, αλλά- στη μνήμη των βρετανών που πολέμησαν και σκοτώθηκαν για την ανεξαρτησία της ελλάδας! Ευτυχώς που πολέμησαν οι βρετανοί για την ανεξαρτησία μας και την πλουτοκρατία, κι έχουμε σήμερα κάποιον να μας κυβερνά...!

Το δεύτερο μνημείο στήθηκε στο καλαμάκι του φαλήρου και ήταν ένα νεκροταφείο –πρόχειρο αρχικά, που στην πορεία έγινε πολυτελές κι εντυπωσιακό σύμπλεγμα- για τους 2000 βρετανούς αυστραλούς και νεοζηλανδούς που πολέμησαν και πέθαναν στην ελλάδα. Η επίσημη ελληνική ιστορία έκανε λόγο για διακόσιους βρετανούς που πέθαναν από αυτοκινητιστικά ατυχήματα! Αλλά αν πάρουμε και μόνο τις χρονολογίες θανάτου εκείνης της περιόδου των βρετανών που κείτονται στο κοιμητήριο, ο αριθμός τους φτάνει τους 450. Κι είναι μάλλον υπερβολικός για να αποδοθούν όλοι σε τροχαία.

Αν κρίνει κανείς λοιπόν απ’ τα επίσημα μνημεία, μόνο έλληνες δεν πολέμησαν κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου. Υπάρχουν μόνο οι τύμβοι των εκτελεσμένων που φρόντισαν να φτιάξουν οι συγγενείς των θυμάτων και οι επιζήσαντες από τα ολοκαυτώματα. Ουδέποτε χτίστηκε όμως ένα κεντρικό μνημείο για το μεγαλύτερο γεγονός της νεοελληνικής ιστορίας. Είχαν αποφασίσει ότι η αντίσταση και ο δοσιλογισμός τους έπρεπε να ξεχαστούν. Πολύ αργότερα μόνο χτίστηκε ένα μνημείο έξω από το βασανιστήριο της γκεσταπό. Ενώ το 1964, στον εορτασμό της επετείου της ανατίναξης της γέφυρας του γοργοποτάμου, εξερράγησαν νάρκες –που είχαν τοποθετηθεί πιθανότατα από παρακρατικές ομάδες.

Κατά συνέπεια ήταν αδιανόητο να γίνει η παραμικρή σχετική αναφορά στα επίσημα σχολικά βιβλία εξαιτίας του νομικού πλαισίου. Με το νόμο περί «αναμόχλευσης των παθών», το νόμο 509 που έθετε εκτός νόμου το κκε και τις παραφυάδες του και το νόμο περί κατασκοπίας, δεν ήταν δυνατή οποιαδήποτε αναφορά στο κκε, το δσε, το εαμ, πόσο μάλλον στην οπλα. Υπήρχε ένα τεράστιο κενό, μια μαύρη τρύπα στο κεφάλαιο του πολέμου και της αντίστασης εναντίον του φασισμού, με μερικές αποσπασματικές αναφορές, πχ στο περίφημο «όχι» του μεταξά, που ήταν απλώς η καλλιτεχνική μεταφορά της πραγματικής του φράσης στα γαλλικά: allor c’ est la guerre, ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο, και η επίσημη προπαγάνδα θέλησε να το παρουσιάσει ως κάτι αντίστοιχο με το no pasaran που είπαν οι ισπανοί δημοκράτες στο φράνκο -ενώ ο μεταξάς προχώρησε μόνο σε ένα λογικό συμπέρασμα.

Οι σκόρπιες αναφορές της επίσημης ιστορίας συνεχίζονταν με τη βέμπω και τον αξιωματικό δαβάκη, για τον οποίο... «ας το αφήσουμε καλύτερα, από σεβασμό» είπε ο μαργαρίτης. Αλλά τον τσίγκλισε τελικά το κοινό που είχε μείνει με την όρεξη, κι έτσι μας είπε ότι ο δαβάκης στην πραγματικότητα τραυματίστηκε, ενώ προσπαθούσε να χωρίσει δυο στρατιώτες του από έναν καβγά και σκοτώθηκε αργότερα, το 1942 (αν σημείωσα καλά, πάνω σε ένα εγγλέζικο πλοίο). Κι ότι ο μοναδικός αξιωματικός που σκοτώθκε στον πόλεμο της πίνδου, ήταν ένας αξιωματικός εβραϊκής καταγωγής.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην περίπτωση του κατσιμήτρου, διοικητή της μεραρχίας της ηπείρου, που κατέλαβε καίριες θέσεις στις πρώτες κατοχικές κυβερνήσεις, κι ως υπουργός γεωργίας είχε αναλάβει τη συγκέντρωση των αγροτικών προϊόντων, η οποία εξελίχθηκε σε καταλήστευσή τους κι οδήγησε στο λιμό της αθήνας τον χειμώνα του 41-42. Ο κατσιμήτρος καταδικάστηκε μετά τον πόλεμο σε 5,5 χρόνια ειρκτή κι αποτάχθηκε από το στράτευμα, αλλά αποκαταστάθηκε το 49’, αποφυλακίστηκε και του επιστράφηκαν τα παράσημά του.

Αυτός ο κατσιμήτρος ήταν συγγραφέας του βιβλίου η ήπειρος προμαχούσα, που έγινε μόλις το δεύτερο βιβλίο με προσωπικές θέσεις και απόψεις, που εκδόθηκε από την διεύθυνση ιστορίας στρατού (το πρώτο ήταν ένα βιβλίο του ρόμελ, του ναζί στρατηγού του τρίτου ράιχ) και τώρα διδάσκεται στην ευελπίδων ως η επίσημη εκδοχή του ελληνικού κράτους για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο στην αλβανία. Τα σταγονίδια που υπάρχουν λοιπόν ακόμα στη σχολή ευελπίδων, δεν προέκυψαν τυχαία, αλλά εκπαιδεύτηκαν να είναι τέτοια. Κι αυτόν τον κατσιμήτρο τον υπέδειξε ο έγκυρος αρθρογράφος της καθημερινής της εποχής μαλούχος, ως το λεωνίδα της σύγχρονης ελλάδας. Τέτοιους ήρωες είχε κι έχει ο αστικός κόσμος. O tempora, o mores.
Παρεμπιπτόντως ο μαργαρίτης έκανε μια παρέκβαση από το θέμα του για να επισημάνει την υποκριτική έκρηξη του αστικού τύπου για την χρυσή αυγή, εφόσον οι ιστορικοί του είναι αυτοί που καλλιέργησαν επί χρόνια το θαυμασμό για τους δοσίλογους και έβαλαν τα θεμέλια για μια «παιδεία» που όπως φαίνεται, δεν πήγε χαμένη εν καιρώ κρίσης.

Αυτά ήταν λοιπόν τα βασικά χαρακτηριστικά της επίσημης ιστορίας μέχρι το 74’, που μιλούσε για συμμοριτοπόλεμο, τρεις γύρους και διάφορες εύηχες λέξεις με πρώτο συνθετικό το σλαβο-. Ο πρώτος γύρος της «ανομολόγητης συνωμοσίας των κομμουνιστών» ήταν το αντάρτικο στα βουνά με τον ελας, ο δεύτερος γύρος τα δεκεμβριανά και ο τρίτος ο εμφύλιος. Ενώ σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε μικροταραχή, εφημερίδες σαν την ελεύθερη ώρα, μιλούσαν για αναμόχλευση των παθών και έκρουαν καμπανάκι κινδύνου για τον τέταρτο γύρο που είναι προ των θυρών.

Μετά το 74’, την κατάργηση του 509 και τη νόμιμη παρουσία του κκε στην πολιτική ζωή της χώρας, ο αντικομμουνισμός τίθεται πλέον σε νέες βάσεις, γίνεται πιο εκλεπτυσμένος και πιο «επιστημονικός». Αλλά αυτά θα τα δούμε στο δεύτερο μέρος...
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

ΚΕΡΚΥΡΑ-Μοίρασαν... κόλυβα για το Ιόνιο Πανεπιστήμιο!

Μοίρασαν... κόλυβα για το Ιόνιο Πανεπιστήμιο!



Φοιτητές του ΤΞΓΜΔ προχώρησαν σε... μοίρασμα κολύβων, στην Πλατεία Γεωργάκη, δείχνοντας με αυτό τον συμβολικό τρόπο, το τέλος της Δημόσιας Παιδείας, αλλά και του Ιονίου Πανεπιστημίου, όπως τονίζουν! 

Έναν πρωτότυπο τρόπο για να "αποχαιρετήσουν" το Ιόνιο Πανεπιστήμιο αλλά και τη Δημόσια Παιδεία, όπως την ξέραμε (λόγω του Μνημονίου 3), βρήκαν οι φοιτητές από την κατάληψη του Συλλόγου του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας.



Καθώς, το απόγευμα του Σαββάτου, μοίρασαν κόλυβα στην Πλατεία Γεωργάκη με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κερκυραϊκής κοινωνίας για το θέμα.



Συγκεκριμένα, όπως αναφέρουν σε σχετική τους ανακοίνωση οι φοιτητές:
Σήμερα, Σάββατο 10/11 το μεσημέρι οι φοιτητές από την κατάληψη του Συλλόγου (Κέρκυρα) μοιράσαμε κόλυβα στην Πλατεία Γεωργάκη αποχαιρετώντας το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και τη δημόσια παιδεία όπως τα ξέραμε, που αποδημούν εις Κύριον λόγω του νόμου Αρβανιτόπουλου και του Μνημονίου 3.
Προφανώς η σημερινή μας κίνηση είναι συμβολική και αποτελεί μέσο για την ευαισθητοποίηση της κερκυραϊκής κοινής γνώμης για το ζήτημα. Δεν αποδεχόμαστε καμία περικοπή στο μέλλον μας και δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε με κάθε μέσο μέχρι να δικαιωθούμε.

Διχως αγωνες ταξικους και ανατροπη,δεν υπαρχει αλλαγη,με χαπενιγκ μονο εκτονωση υπαρχει

ΚΕΡΚΥΡΑ-Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την Κυριακή στο Πεντοφάναρο

Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την Κυριακή στο Πεντοφάναρο

Το ΠΑΜΕ διοργανώνει την Κυριακή το πρωί, στις 11, συγκέντρωση στο Πεντοφάναρο, κατά των μέτρων αλλά και κατά της ψηφοφορίας για τον προϋπολογισμό στη Βουλή. 

Η ανακοίνωση της Γραμματείας του ΠΑΜΕ έχεις ως εξής:

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ

ΣΤΟ ΠΕΝΤΟΦΑΝΑΡΟ ΣΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ

Την Κυριακή η κυβέρνηση, με την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού, ολοκληρώνει τη σφαγή των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Με το εργαλείο του κρατικού προϋπολογισμού, προσφέρουν στα μονοπώλια κέρδη και έξοδο από την κρίση ρίχνοντας ακόμα περισσότερο τα μεροκάματα και εξαφανίζοντας όλες τις κοινωνικές παροχές.

Κάθε μέτρο, κάθε κίνηση της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ υπηρετεί έναν και μόνο σκοπό. Την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων με όρους εξαθλίωσης των εργαζομένων και της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Η απόφαση των πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου για βίαιη ανακατανομή του πλούτου, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, πρέπει να μας βρει για μια ακόμα φορά στους δρόμους.

Το κράτος τους και η τρομοκρατία δε μας φοβίζουν. Μπορεί η εξουσία τους να φαίνεται ισχυρή, αλλά τη μάχη την κερδίζει ο πιο οργανωμένος, ο πιο πειθαρχημένος, αυτός που ξέρει για ποιο λόγο αγωνίζεται και που πρέπει να σημαδέψει. Άλλωστε το δίκιο είναι με το μέρος μας. Αρκεί να καταλάβουμε ότι έχουμε και τη δύναμη να το επιβάλουμε

Η ψήφιση των νέων εξοντωτικών μέτρων στη Βουλή πρέπει να πεισμώσει τους εργαζόμενους, τη νεολαία, ώστε πιο αποφασιστικά και συνειδητά να αγωνιστούν για να μην εφαρμοστούν. Τώρα είναι που θα πρέπει να τα ακυρώσουμε στην πράξη. Δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή και μοιρολατρία. Είναι ώρα ευθύνης για τον κάθε εργαζόμενο. Ήρθε η ώρα να επιλέξει αν θα παραμείνει αμέτοχος σε ότι γίνεται γύρω του, σε ότι σχεδιάζουν ή αν θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ καλεί τα σωματεία, τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους, την Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012 στις 11 το πρωί σε μαζική διαδήλωση στο Πεντοφάναρο.

Να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαδί.

ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ Δασκαλεύουν την υποταγή και το συμβιβασμό

ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ

Δασκαλεύουν την υποταγή και το συμβιβασμό

Πρωτοστατούν στον εκφυλισμό των αγώνων και καλλιεργούν στους εργάτες την αυταπάτη ότι υπάρχουν λύσεις χωρίς αγώνες

Οσοι λένε στους εργάτες πως υπάρχουν αγώνες που δίνουν λύσεις χωρίς να εναντιώνονται στα μονοπώλια, τους λένε ψέματα

Περίπου στα μέσα Σεπτέμβρη ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Σκουρλέτης είχε δηλώσει μεταξύ άλλων: «Είχα μια συζήτηση με κάποιους εκπαιδευτικούς... έβλεπαν με επιφυλακτικότητα την προκήρυξη νέων απεργιών, όταν γνωρίζουν ότι τα 30, 40, 50 ευρώ που θα χάσουν συμμετέχοντας, δεν είναι κάτι το αμελητέον πλέον. Αρα λοιπόν ίσως πρέπει να βρούμε και άλλους τρόπους... και το βράδυ ή το απόγευμα να κατεβούμε στους δρόμους και να διαδηλώνουμε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις καλλιεργούν εδώ και καιρό στο συνδικαλιστικό κίνημα αντιλήψεις εκφυλισμού των απεργιών και αφοπλισμού του εργατικού κινήματος. Στον καιρό που απαιτείται ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα κόντρα στο φόβο και τη μοιρολατρία με καθαρό ταξικό προσανατολισμό αυτοί δασκαλεύουν την κουτοπονηριά, την υπεκφυγή, την αδράνεια. Θέλουν τους εργάτες αγανακτισμένους και οργισμένους μόνο στις πλατείες αλλά υποταγμένους και συμβιβασμένους στο χώρο δουλειάς. Κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τους εμποδίσουν να οργανωθούν και να έρθουν σε σύγκρουση και ρήξη με τις αληθινές αιτίες και τους ενόχους των προβλημάτων τους.

Στην κατεύθυνση αυτή, συνδικαλιστές που δηλώνουν «ανεξάρτητοι», συνδικαλιστές που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΚίτες που ακόμα είναι στην ΠΑΣΚΕ, ΠΑΣΚίτες που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και μέλη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ κηρύσσουν, ανέχονται, γίνονται οι ίδιοι απεργοσπάστες, παίρνουν άδειες ή ρεπό τις μέρες της απεργίας. Σε αυτό το παιχνίδι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συμπρωταγωνιστήσουν και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ καθώς είναι ένα παιχνίδι ακίνδυνο για το σύστημα.

Εκφυλιστικές μεθοδεύσεις

Ο ρόλος που παίζουν αυτές οι δυνάμεις αποκαλύφτηκε και κατά τις απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν τους τελευταίους μήνες. Εξαιρετικά δείγματα της στάσης τους καταγράφηκαν στο χώρο της Τοπικής Διοίκησης.

Αξίζει να ειπωθεί εκ των προτέρων ότι βασικό στοιχείο της δράσης αυτών των δυνάμεων είναι να προτείνουν στους εργαζόμενους να χτυπάνε κάρτα και μετά να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις (προκρίνουν κυρίως τη μορφή των καταλήψεων). Πρόκειται για πρόταση ανοιχτά υπονομευτική για τους αγώνες των εργαζομένων. Πρόταση πίσω από την οποία - στην πραγματικότητα - κρύβεται η αντίληψη ότι τα προβλήματα των εργαζομένων μπορούν να λυθούν χωρίς αγώνες. Λένε στους εργαζόμενους, να φαίνεται ότι δουλεύουν, για να μη χάνουν το μεροκάματο. Παρεμβαίνουν με αφετηρία την αντίληψη ότι οι θυσίες που απαιτούν οι αγώνες είναι «βάρος» για τους εργαζόμενους που πρέπει να βρουν τρόπο να ξεφορτωθούν. Ενώ η αλήθεια είναι πως η συμμετοχή στο συλλογικό και ταξικά προσανατολισμένο αγώνα μπορεί να εξοπλίσει τους εργαζόμενους με τη δύναμη που απαιτεί η απόκρουση της αντεργατικής πολιτικής: ενισχύοντας την ταξική οργάνωση, σφυρηλατώντας την ταξική τους ενότητα, ωριμάζοντας την ταξική τους συνείδηση, εξασφαλίζοντας δηλαδή μια σειρά στοιχεία καταλυτικά για τη δυναμική και την προοπτική των εργατικών αγώνων. Τέτοιους αγώνες όμως, δεν τους θέλουν αυτές οι δυνάμεις. Γι' αυτό με τη στάση τους υπονομεύουν την πρωτοπόρα δράση, βαφτίζουν τις θυσίες που απαιτεί ο ταξικός αγώνας «κόστος», καλλιεργούν την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν να αγωνίζεται η εργατική τάξη ενάντια σ' εκείνους που της κάνουν τη ζωή κόλαση αλλά να μη συναντήσει αντίδραση από την πλευρά τους. Θέλουν τους εργάτες απροετοίμαστους και ανοργάνωτους απέναντι στους αντιπάλους τους που πολύ καλά σχεδιασμένα εξαπολύουν ολομέτωπη επίθεση στη ζωή τους.

Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι το πλαίσιο αιτημάτων που υιοθετούν αυτές οι δυνάμεις είναι πλήρως ενσωματωμένο στο ασφυκτικό πλαίσιο που ορίζει η «ανταγωνιστικότητα», το «εφικτό», η ΕΕ, τελικά η κυρίαρχη τάξη, τα μονοπώλια. Καλλιεργούν μια λογική συναλλαγής με την εργοδοσία (στη συγκεκριμένη περίπτωση με τις δημοτικές αρχές).

Χαρακτηριστικά παραδείγματα

Στο Δήμο Αιγάλεω στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη ο πρόεδρος (ΠΑΣΚΕ) και ο γραμματέας (ΣΥΡΙΖΑ) αντί να απεργήσουν πήραν άδεια. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν οι περισσότεροι εργαζόμενοι καθώς από τους 450 απήργησαν μόνο οι 19. Οι υπόλοιποι πήραν ρεπό ή άδεια!

Στο Δήμο Λυκόβρυσης - Πεύκης, η πρόεδρος που δηλώνει «ανεξάρτητη» ήταν απεργοσπάστρια στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 18 Οκτώβρη, ενώ στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 6 και 7 Νοέμβρη πήρε άδεια. Επίσης, την περασμένη Πέμπτη, όταν ξεκίνησε η δεύτερη 48ωρη απεργία στους ΟΤΑ, ήταν απεργοσπάστρια. Ακόμα, μέλος της Διοίκησης του Σωματείου που είναι στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε άδεια αντί να απεργήσει στις 18 Οκτώβρη και στις 8 Νοέμβρη.

Στο Δήμο Αθήνας στο Σωματείο Εργαζομένων (ΣΕΔΑ) πριν περίπου δύο βδομάδες σε γενική συνέλευση αλλά και σε πρόσφατο διοικητικό συμβούλιο, ο πρόεδρος του Σωματείου (ΔΑΚΕ) υπερασπίστηκε σθεναρά τη θέση του οι εργαζόμενοι να χτυπάνε κάρτα και μετά να πηγαίνουν στην κινητοποίηση!

Στο Περιστέρι, ο εκπρόσωπος της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε στη γενική συνέλευση, που έγινε πριν την πρώτη 48ωρη, να γίνουν καταλήψεις Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη. Οταν οι ταξικές δυνάμεις ζήτησαν να διευκρινίσει τη θέση του για την απεργία απάντησε ότι μιλά μόνο για καταλήψεις. Την περασμένη Πέμπτη σε νέα γενική συνέλευση του Σωματείου ο πρόεδρος (ΠΑΣΚΕ) πρότεινε οι εργαζόμενοι να χτυπήσουν κάρτα και να κάνουν κατάληψη.

Στο Δήμο Ταύρου, ο πρόεδρος (ΠΑΣΚΕ), έθεσε το ίδιο ζήτημα (κάρτα και κατάληψη) παρουσιάζοντάς το ως επιθυμία των εργαζομένων. Το ίδιο είχε κάνει και στις 26 Σεπτέμβρη. Στελέχη της παράταξής του δεν πήραν μέρος στην απεργία στις 6 και 7 Νοέμβρη.

Στο Δήμο Νέας Ιωνίας, η πλειοψηφία στο ΔΣ του Σωματείου (ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΣΥΡΙΖΑ) ανέχεται το ίδιο καθεστώς εκφυλισμού των κινητοποιήσεων.

Στο Δήμο Κερατσινίου, η ΠΑΣΚΕ πρότεινε να γίνουν καταλήψεις χωρίς καμιά προετοιμασία και την ίδια ώρα δηλώνει ότι δεν βρίσκει κανέναν λόγο να γίνει γενική συνέλευση.

Στο Δήμο Καλλιθέας, ο πρόεδρος του Σωματείου (στη διοίκηση ...) πρότεινε και αυτός οι εργαζόμενοι να χτυπήσουν κάρτα και να κάνουν κατάληψη.

Στο Σωματείο Εργαζομένων στους ΟΤΑ νομού Χανίων συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, εκλεγμένοι στο ΔΣ, ήταν απεργοσπάστες και στην πρώτη και στη δεύτερη 48ωρη.

Δε θέλουν ούτε συνελεύσεις

Τα παραπάνω αποτελούν μόνο ένα κομμάτι της δράσης τους στους δήμους της χώρας. Ακόμα αξίζει να σημειωθεί ότι σε μια σειρά δήμους - και ορισμένοι από αυτούς που ήδη αναφέρθηκαν - οι δυνάμεις αυτές συστηματικά αρνούνται και παρεμποδίζουν την πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που στα λόγια «πουλάνε αγώνα και επανάσταση με το κιλό», κραυγάζοντας για απεργίες διαρκείας και στην πράξη κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να εμποδίσουν τους εργαζόμενους να γίνουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που παρακινούν στον εκφυλισμό και την ίδια στιγμή μιλάνε για αναποτελεσματικότητα των αγώνων.

Οι εργάτες πρέπει να κάνουν οριστικά στην άκρη αυτές τις δυνάμεις. Να προχωρήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, η ενίσχυση του ΠΑΜΕ. Μόνο η συσπείρωση στη γραμμή της ανοιχτής ταξικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του μπορεί να δώσει στο κίνημα τα χαρακτηριστικά που απαιτεί η αντιμετώπιση της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης, η συσπείρωση δυνάμεων για οριστική ρήξη με την πλουτοκρατία και για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος του λαού.

«Η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη»

«Η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη»

Μιλώντας με το βέλος στραμμένο σε θετική κατεύθυνση, θα έλεγα ότι συνέπεσε η σημερινή επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία με μια 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση στην Ελλάδα, που ακόμα δεν είχε τη μαζικότητα, τον προσανατολισμό για να εκφράσει ανυπακοή, απειθαρχία στα μέτρα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά πρέπει να τη δούμε σαν μια ψηφίδα στο έργο της Ιστορίας που θα δώσει στο μέλλον τη συνειδητοποίηση και μαχητική συσπείρωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ως πρωταγωνιστών της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στην Ελλάδα.

Μόνο με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα μπορεί το μέλλον του ελληνικού λαού, εργαζομένων και συνταξιούχων, κυρίως το μέλλον των σημερινών στρατιών των απλήρωτων μισθωτών και των ανέργων, των μαθητών και σπουδαστών να είναι φωτεινό, αισιόδοξο, με εξασφαλισμένη μόρφωση - ειδίκευση - εργασία - ελεύθερο χρόνο και πολιτιστική - αθλητική δραστηριότητα με δωρεάν χρήση των αναγκαίων υποδομών της, μπορεί η περίοδος της συντάξιμης ζωής μας να είναι εξασφαλισμένη με δωρεάν σύγχρονες υπηρεσίες - φάρμακα για τις πρόσθετες ανάγκες της τρίτης ηλικίας.

Μόνο το σοσιαλιστικό κράτος μπορεί να εξασφαλίσει σε όλους φτηνή μετακίνηση, φτηνές υπηρεσίες ηλεκτρισμού - ύδρευσης - θέρμανσης, στέγασης, δυνατότητα δημιουργικής αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου.

Μόνο με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, το μέλλον της νέας γυναίκας, εργαζόμενης - μητέρας μπορεί να μη συνθλίβεται ανάμεσα στις εξαντλητικές συνθήκες εργασίας και στην έλλειψη κοινωνικών υπηρεσιών για τα παιδιά, τους υπερήλικες.

Μόνο με τη στήριξη του σοσιαλιστικού κράτους δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, για να συνδυάζεται η εργασία, η προστασία της μητρότητας, ο ελεύθερος χρόνος, η συμμετοχή στη δράση για τις κοινωνικές υποθέσεις, οι προϋποθέσεις για να σβήσουν οι ανισοτιμίες, οι προκαταλήψεις, οι αντιδραστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε βάρος της γυναίκας.

Μόνο με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, το μέλλον των μαθητών μπορεί να είναι απαλλαγμένο από το άγχος εξεταστικών συστημάτων που έχουν ως μοναδικό σκοπό την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, τον εθισμό στη λογική του ανταγωνισμού, της επιχειρηματικότητας - κερδοσκοπίας, να απαλλαγούν μαθητές και διδάσκοντες από συστήματα εξετάσεων - αξιολόγησης που αποτελούν ταξικούς φραγμούς για τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών.

Μόνο το αποκλειστικά δημόσιο ενιαίο σοσιαλιστικό σχολείο μπορεί να δώσει συστήματα που βοηθάνε στην εμπέδωση της γνώσης, στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, στη συλλογικότητα και στην αυτοπειθαρχία που χρειάζεται η μαθησιακή κι οποιαδήποτε εργασία.

Το μέλλον των μαθητών μπορεί να είναι απαλλαγμένο από τη μάστιγα όλων των ειδών των ναρκωτικών, από τον εθισμό στη χρήση τους που βρίσκει έδαφος στην ευάλωτη - αδύναμη προσωπικότητα, αυτή που επιλέγει την παραισθησιακή φυγή από την ατομική και κοινωνική πραγματικότητα, που εγκλωβίζεται στην πιο ακραία κοινωνική αποξένωση και τελικά οδηγεί στην απόλυτη βιολογική καταστροφή.

Το μέλλον των «μικρής ηλικίας» μαθητών, αυτών που πηγαίνουν στο αστικό ολοήμερο σχολείο, που μένουν ώρες και ώρες χωρίς ουσιαστική επίβλεψη, χωρίς δημιουργική απασχόληση, γιατί ο σύγχρονος καπιταλισμός θεωρεί σπατάλη τη δαπάνη για ανάλογα εκπαιδευμένο προσωπικό και υποδομές, το μέλλον αυτών των παιδιών κι όλου του λαού μπορεί να είναι διαφορετικό, με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, δηλαδή με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Αυτή η πολιτική ανατροπή, η πολιτική επανάσταση είναι προϋπόθεση για την κοινωνική επανάσταση, είναι προϋπόθεση για να μπουν τα θεμέλια της σοσιαλιστικής οικονομίας, της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας.

Εχει μεγάλη σημασία αυτή η σχέση μεταξύ πολιτικής και κοινωνικής επανάστασης, όταν δηλαδή κλονιστεί όχι μόνο η καπιταλιστική οικονομία, αλλά και το πολιτικό, το θεσμικό εποικοδόμημά της, τότε, την κατάλληλη στιγμή οργανωμένα και σχεδιασμένα να κατευθυνθεί η επαναστατημένη εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, στην πλέρια σύγκρουση και ρήξη με όλους τους θεσμούς εξουσίας των καπιταλιστών για να καταργηθούν οι καπιταλιστές ως μέτοχοι - ιδιοκτήτες βιομηχανιών - μέσων και υποδομών μαζικής μεταφοράς - τραπεζών - εμπορικών κέντρων - τηλεπικοινωνιών - κατασκευαστικών και τουριστικών μονάδων, ΜΜΕ κ.λπ.

Γιατί μόνο με την κοινωνικοποίηση όλων αυτών των μονάδων και της γης, με τον Κεντρικό Σχεδιασμό και τον Εργατικό Ελεγχο σε όλο το σύστημα διεύθυνσής τους, μπορεί ν' αξιοποιηθεί όλο το παραγωγικό δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα για παραγωγή - βιομηχανική και αγροτική - για κοινωνικές υπηρεσίες που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες κι όχι το κέρδος.

Μόνο οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής - κατανομής, ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής μπορεί να εξαλείψει την ανεργία, τις περιοδικές οικονομικές κρίσεις, την αναρχία, την ανισομετρία και τον ανορθολογισμό στον επιμέρους καπιταλιστικό σχεδιασμό που γίνεται με κίνητρο το κέρδος.

Μόνο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής μπορεί να αξιοποιήσει πλήρως τις επιστημονικές και τεχνικές κατακτήσεις, έτσι ώστε όχι μόνο να προβλέψει με επάρκεια αλλά και να προστατεύσει από φυσικές καταστροφές, να εξασφαλίσει βιομηχανική και πολιτιστική ανάπτυξη σε ισορροπία με τους νόμους της φύσης.

Μόνο δίπλα στη μεγάλη σοσιαλιστική βιομηχανία, δίπλα στη μεγάλη αγροτική καλλιέργεια, στην αγροτο-βιομηχανική παραγωγή, μπορεί συμπληρωματικά να υπάρξει και ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, που θα συνενώσει αυτοαπασχολούμενους αγρότες - χρήστες περιορισμένης γης που θα συνενώσουν τις ξεχωριστές εργασίες τους, τότε με τη μορφή του συνεταιρισμού θα έχουν το πλεονέκτημα να χρησιμοποιούν κρατικές υποδομές και υπηρεσίες, θα μπορούν να προμηθεύονται αγροτικές ύλες παραγμένες από τη σοσιαλιστική βιομηχανία, θα έχουν την υποχρέωση να συναλλάσσονται με το κρατικό εμπόριο, αλλά και να προστατεύονται από αυτό, θα μπουν σε άλλο τρόπο δουλειάς, συλλογικά κι όχι ατομικά, π.χ. θα καλύπτουν τις πρόσθετες εποχιακές ανάγκες εργασίας, θα απολαμβάνουν όλες τις δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας, το φτηνό ρεύμα - νερό - θέρμανση κ.λπ. που θα παρέχει η σοσιαλιστική βιομηχανία, θα απολαμβάνουν την πολιτιστική αναβάθμιση σε κάθε χωριό.

Θα μπουν στο δρόμο, στην προοπτική, ώστε οι νεότεροι, οι επόμενες γενιές των αγροτικών οικογενειών, να ενταχθούν πλήρως στη σοσιαλιστική αγροτοβιομηχανική ή βιομηχανική μονάδα ή στη μονάδα κοινωνικής υπηρεσίας κ.λπ. ανάλογα με την κλίση, το ταλέντο, την ειδικότητά τους.

Το βάθρο αυτής της εξουσίας θα είναι η Συνέλευση όλων των εργαζομένων στον τόπο εργασίας, δηλαδή στη βιομηχανική μονάδα, στην εκπαιδευτική, στο νοσοκομείο και στο Κέντρο Υγείας, στο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο, στην κοινωνική ή διοικητική υπηρεσία, στο συνεταιρισμό.

Γιατί μόνο εκεί μπορεί ο καθένας και η καθεμιά να έχει γνώση και επομένως συνειδητή επιλογή ποιον ή ποια εκλέγει στα αντιπροσωπευτικά όργανα από κάτω μέχρι πάνω, μόνο έτσι εξασφαλίζεται η δυνατότητα ελέγχου της απόδοσης του κάθε εκλεγμένου, η δυνατότητα ανάκλησής του.

Αυτή η ουσιαστική, η εργατική - λαϊκή δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση με τα τυπικά κι όχι ουσιαστικά δικαιώματα της καπιταλιστικής δημοκρατίας, που καθορίζονται από το χρήμα, από τη στήριξη όσων έχουν ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής, οικονομική δύναμη κι επομένως και πολιτική εξουσία.

Υπάρχουν παραγωγικές δυνατότητες στην Ηπειρο

Είναι ψέμα ότι η Ηπειρος είναι μια φτωχή περιοχή, γι' αυτό το μερίδιό της στο ΑΕΠ είναι μόλις 2,5%, ενώ είναι πρώτη στην ανεργία.

Υπήρχαν έργα, σύμφωνα με τον καπιταλιστικό σχεδιασμό, όπως τα οδικά έργα του Δυτικού Αξονα / Ιόνιας Οδού που κρίνονταν αναγκαία, και αντικειμενικά είναι αναγκαία, αφού θα περιορίσουν την επικινδυνότητα του οδικού δικτύου και το χρόνο μετακίνησης.

Γιατί, όμως, πάγωσε η υλοποίησή τους;

Επειδή βρέθηκαν στο φαύλο κύκλο του καπιταλιστικού παραλογισμού, γιατί κινητήρια δύναμη είναι το κίνητρο του κέρδους. Το κράτος ανέθεσε τα έργα σε ιδιωτικούς ομίλους, οι οποίοι επιδοτούνταν από τις τράπεζες και από το κράτος υπερδιπλάσια σε σχέση με τα κεφάλαια που διέθεταν. Κι ενώ το κράτος των καπιταλιστών, καθώς και η ΕΕ των μονοπωλίων αποθεώνουν την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, αυτή η επιχειρηματικότητα αναστέλλεται όταν δεν εισρέουν σε αυτήν οι ζεστές επιδοτήσεις του κράτους.

Και μη σκεφτείτε ότι είναι ευκαταφρόνητο το κεφαλαιακό μέγεθος των κατασκευαστικών ομίλων στην Ελλάδα, το αντίθετο μάλιστα, ενώ σταμάτησαν τις επενδύσεις στην Ελλάδα, έκαναν σε άλλες χώρες.

Ομως, το κράτος, οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών δεν απαιτούν από τα κατασκευαστικά μονοπώλια να τηρήσουν ούτε τις συμβατικές τους υποχρεώσεις και διαπραγματεύεται αναθεώρησή τους προς όφελος κατασκευαστικών και τραπεζικών μονοπωλίων.

Μόνο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, ο Κεντρικός Σχεδιασμός μπορεί να λύσει τέτοιες αντιφάσεις.

Πώς και πότε;

Οταν όλα τα μηχανήματα, όλη η γη, όλο το τσιμέντο, τα άλλα βιομηχανικά οικοδομικά υλικά, τα μέταλλα, η κάθε αγροτοβιομηχανία, η ΔΩΔΩΝΗ, η ΒΙΚΥ, η ΗΠΕΙΡΟΣ κλπ., όλο το απόθεμα μιας προηγούμενης περιόδου γίνει κοινωνική ιδιοκτησία.

Μόνο ο Κεντρικός Σχεδιασμός μπορεί να συγχρονίσει και να υλοποιήσει οδικά με σιδηροδρομικά και ακτοπλοϊκά έργα, με στόχο τη γρήγορη, φθηνή, ασφαλή μετακίνηση ανθρώπων και προϊόντων, όχι μόνο σ' έναν ή κάποιους κεντρικούς άξονες, αλλά από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό.

Κεντρικός Σχεδιασμός σημαίνει κεντρικά κατανεμημένη την εργατική δύναμη στις διάφορες ειδικότητές της, αν δε φτάνει των κατοίκων της Ηπείρου, να μετακινηθεί κι από άλλη Περιφέρεια ή αντίστροφα.

Το ίδιο αφορά και τη χρήση γης, πόση και πώς θα διατεθεί για αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, πόση ειδικότερα για παραγωγή ενέργειας και με ποια μορφή της, πώς οι παραγωγικές μονάδες δε θα καταστρέψουν θαλάσσια, δασικά και άλλα οικοσυστήματα, δηλαδή πώς θα προστατευτούν π.χ. ο Αμβρακικός Κόλπος και οι λιμνοθάλασσές του, ο ορεινός όγκος των Τζουμέρκων, τα ιστορικά μνημεία, όπως το Γεφύρι της Αρτας.

Μόνο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής μπορεί να δώσει σχεδιασμένη αναλογική ανάπτυξη βιομηχανίας, φυτικής και ζωικής αγροτικής παραγωγής, ισόμετρης τουριστικής ανάπτυξης, ανάμεσα στην Ηπειρο, στη Μακεδονία, στη νησιωτική Ελλάδα κ.λπ.

Αιτίες της ήττας

Συχνά ακούμε:

«Και πού υπάρχει σήμερα τέτοια κοινωνία ή έστω κι εκεί που υπήρχε ανατράπηκε, άρα δεν μπορεί ν' αντέξει στο χρόνο, ενώ ο καπιταλισμός και με προβλήματα αντέχει».

Αυτή όμως είναι η επιδερμική αλήθεια.

Στην πραγματικότητα, η νέα κοινωνία υποχώρησε, ηττήθηκε από τον καπιταλισμό, γιατί δε θωρακίστηκε ανάλογα απέναντί του κι αυτό δε συμβαίνει πρώτη φορά στην Ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης.

Η ιστορική αλήθεια είναι ότι στον 20ό αιώνα, υπήρξε κοινωνία που κανένας ικανός προς εργασία δεν ήταν άνεργος, που όλα τα παιδιά είχαν τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στη μόρφωση, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στις τέχνες, που τα ταλέντα ανακαλύπτονταν από την παιδική ηλικία και ήταν φροντίδα της κοινωνίας να μη χαθούν λόγω βιοποριστικών δυσκολιών ή και λόγω μορφωτικής - πολιτιστικής καθυστέρησης, προκαταλήψεων των γονιών τους.

Υπήρξε κοινωνία που δεν υπήρχαν άστεγοι, αναλφάβητοι, που δεν πέθαιναν από έλλειψη εμβολίων - φαρμάκων, από πείνα, που όλα τα σπίτια είχαν θέρμανση και ζεστό νερό 24 ώρες το 24ωρο, που θερμαίνονταν και οι υπόγειες διαβάσεις, που το εισιτήριο για το καλύτερο θέατρο, κοντσέρτο, όπερα, μπαλέτο ήταν πάμφθηνο, προσιτό για την κάθε οικογένεια. Το ίδιο και οι διακοπές, η τροφή, ο ρουχισμός, τα καλλυντικά.

Αυτά ήταν επιτεύγματα - κατακτήσεις της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, μιας κοινωνίας που μπορεί να ήταν η 5η μεταξύ των ισχυρότερων κατά την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όμως μαζί με το αναπτυγμένο καπιταλιστικό βόρειο - δυτικό τμήμα της περιλάμβανε και απέραντες εκτάσεις, όπου συμβίωναν κοινωνικά σύνολα με απίστευτη για τις μέρες μας προκαπιταλιστική καθυστέρηση κι αυτή ήταν η αρνητική κληρονομιά που παρέλαβε η Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία και στην ΕΣΣΔ.

Οπως τα ζιγκ - ζαγκ δεν ακύρωσαν την ιστορική νίκη του καπιταλισμού επί της φεουδαρχίας και κάθε προηγούμενου τρόπου παραγωγής, έτσι και ο ευρύτατος κύκλος της αντεπανάστασης στο τέλος του 20ού αιώνα, η επανεμφάνιση καπιταλιστικών σχέσεων και στον 21ο αιώνα, σε κοινωνίες που έτειναν να ξεφύγουν από την κυριαρχία του καπιταλισμού, που με τη νίκη επαναστάσεων και - στον ένα ή άλλο βαθμό - με τη διαμόρφωση εργατικών καθεστώτων διαμόρφωναν τις σοσιαλιστικές σχέσεις, όλος αυτός ο αντεπαναστατικός κύκλος στο τέλος δεν θα κλείσει με τον οριστικό θρίαμβο του καπιταλισμού, αλλά θα ακολουθήσει την ανοδική σπειροειδή κίνηση. Είμαστε βέβαιοι γι' αυτό.

Αν ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι ένα απολίθωμα της Ιστορίας, όπως υποστηρίζει ο ταξικός αντίπαλος, τότε γιατί τόσος αντικομμουνισμός, τόσες απαγορεύσεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ακόμα και στα σύμβολά του, γιατί τόση βία και καταστολή, τέτοια αντικομμουνιστικά μνημόνια από την ΕΕ, και όχι μόνο, γιατί τόσες ταινίες, βιβλία, οτιδήποτε μέσο μαζικής προπαγάνδας, γιατί τόσο ξόδεμα σκέψης και εργασίας για να «αποδειχτεί» ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι κουφάρι της Ιστορίας;

Η πραγματικότητα είναι ότι τα επιτελεία του κεφαλαίου, θεωρητικά και πολιτικά, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι το μέλλον της κοινωνίας, είναι περισσότερο ζωντανός απ' ό,τι το 1917, είναι πολύ πιο επίκαιρος, αναγκαίος για τη λύση των κοινωνικών αντιφάσεων που φρενάρουν την κοινωνική πρόοδο, γνωρίζουν ότι θα έρθει πολύ πιο ώριμος.

Από αυτή τη γνώση προκύπτει και η εγχώρια και διεθνής ιδεολογική και πολιτική επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο Κόμμα μας, ενάντια στη στρατηγική του, ενάντια στα πολιτικά συμπεράσματα του Κόμματος από την έρευνά του για τους πραγματικούς παράγοντες της ταξικής πάλης, τις παρεκκλίσεις από τους νόμους του σοσιαλισμού που οδήγησαν να γείρει η ταξική πάλη στις σοσιαλιστικές χώρες προς όφελος του ατομικού σφετερισμού, της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Φοβούνται τα συμπεράσματα του ΚΚΕ για τους παράγοντες που οδήγησαν στη διάβρωση Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας, στην επικράτηση σε αυτά τα κόμματα δυνάμεων της αντεπανάστασης, γιατί αυτά τα συμπεράσματα μπορούν να γίνουν δύναμη αφύπνισης λαϊκών δυνάμεων.

Φοβούνται την προσήλωση του ΚΚΕ στην ταξική πάλη, φοβούνται τη δράση του για τη μαζική οργάνωση της εργατικής τάξης σε σωματεία, σε δευτεροβάθμιες εργατικές οργανώσεις που θα συσπειρώνονται σε ενιαίο ταξικό αγώνα, στο ΠΑΜΕ, που δεν θα υποτάσσονται στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, δε θα σέρνονται πίσω από τις αστικές αντιθέσεις, τις εναλλαγές στην αστική πολιτική διαχείρισης που αναπαράγουν την ταξική εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την ανεργία.

Φοβούνται τη δράση του ΚΚΕ, για τη συνδικαλιστική οργάνωση των φτωχών αγροτών ενάντια στην κυβερνητική και ευρωενωσιακή αγροτική πολιτική, ενάντια στην παλιά και τη νέα ΚΑΠ που επιδοτούσαν ουσιαστικά την καταστροφή ενός μέρους της αγροτικής παραγωγής και υποβοηθούσαν τη συγκέντρωση γης και παραγωγής στην ιδιοκτησία λιγότερων.

Φοβούνται τη δράση του ΚΚΕ, για να οργανωθούν μικροέμποροι, βιοτέχνες, άλλοι βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες ξεχωριστά από τους καπιταλιστές που ελέγχουν τις τριτοβάθμιες οργανώσεις.

Αυτό το ρόλο του Κόμματος φοβούνται κι όσο τους το επιτρέπει η σημερινή κατάσταση του κινήματος, των συγχύσεων υπό το βάρος της νίκης της αντεπανάστασης και της παγκόσμιας κυριαρχίας του κεφαλαίου, εξαπολύουν πολύμορφες επιθέσεις ενάντια στο Κόμμα:

Από το φασιστικό αντικομμουνισμό της Χρυσής Αυγής που του έστρωσε έδαφος, θυμηθείτε, ο Καρατζαφέρης - ο ΛΑ.Ο.Σ. μέχρι τη σύγχρονη οπορτουνιστική πίεση, αυτόν τον οπορτουνισμό που μιλά ακόμα και για επανάσταση, για κομμουνισμό, αλλά εγκαλεί το ΚΚΕ γιατί δε δέχεται να γίνει βασικό στήριγμα μιας αστικής διακυβέρνησης.

Και είναι αστική η διακυβέρνηση από όποιο ή όποια κόμματα κι αν αποτελείται, όπως κι αν τιτλοφορούνται τα κόμματά της, «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «κομμουνιστικά», όταν η οικονομία, η παραγωγή, το μεγάλο εμπόριο κ.λπ. είναι στα χέρια των μονοπωλίων, των ιδιοκτητών - μετόχων τραπεζών - βιομηχανιών - εμπορικών αλυσίδων - πλοίων - ΜΜΕ - μεταφορών - τηλεπικοινωνιών - διαδικτύου κ.λπ.

Ακόμα κι αν φτάσει μια τέτοια κυβέρνηση να σπάσει το Μνημόνιο, τη Δανειακή Συμφωνία με την τρόικα, αν περισσότερο ή λιγότερο σχεδιασμένα βρεθεί έξω από την Ευρωζώνη, ίσως και έξω από την ΕΕ, με τη σημερινή ή άλλη μορφή της, και τότε θα είναι μια αστική διακυβέρνηση δέσμια του κεφαλαίου, της πραγματικής κοινωνικής δύναμης που βρίσκεται στην εξουσία, αν η κυβέρνηση δεν είναι προϊόν της εργατικής - λαϊκής σύγκρουσης και τσακίσματος των μηχανισμών της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά είναι συγκυριακό προϊόν συμβιβασμού, της λεγόμενης «ταξικής συνεργασίας», που, σε τελευταία ανάλυση, το πάνω χέρι θα το έχει το κεφάλαιο κι όχι κάποιο κόμμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και στο όνομα κομμουνιστικό.

Αυτό που διδάσκει η Ιστορία και το διδάσκει με θετική και αρνητική πείρα, είναι ότι σε συνθήκες γενικευμένης πολιτικής κρίσης με άμεση εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει αταλάντευτα να δρα, ώστε σχεδιασμένα να οδηγήσει την εργατική τάξη, τον εξεγερμένο λαό στην ολόπλευρη σύγκρουση με την εξουσία των καπιταλιστών, να πετύχουν την κατάργηση των καπιταλιστών ως οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχης τάξης. Αυτό σημαίνει κοινωνική και πολιτική επανάσταση.

Γιατί μην ξεχνάτε, αν και πριν μερικά χρόνια ξορκίζονταν οι όροι «επανάσταση», «ανατροπή» από τον ΣΥΝ, από αριστερά ή και κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, σήμερα τις έχει κάνει καραμέλα όχι μόνο το λεγόμενο «αριστερό ρεύμα» του ΣΥΝ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στο Σχέδιο Διακήρυξής του μας αντιγράφει σε πολλά, εκτός από τη θέση για σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, αποτραβιέται από το μόνο δρόμο που οδηγεί στο σοσιαλισμό. Γι' αυτήν την έλλειψη γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεκτός από το καπιταλιστικό σύστημα.

Κάλπικα διλήμματα

Η αστική πολιτική, όταν δεν μπορεί να σε έχει υποταγμένο με τη δύναμη της παραγωγικής ανάπτυξής της, τα ψίχουλα που δίνει ετεροχρονισμένα ο καπιταλισμός, τότε επιδιώκει να εγκλωβίσει το εργατικό κίνημα στα δικά της συμφέροντα, στα δικά της σχέδια, με τρόπο που να φαίνεται πως είναι μια δήθεν δική του μεταρρυθμιστική φιλολαϊκή κυβερνητική πολιτική.

Τότε καλλιεργεί διλήμματα όπως, αν συμφέρει ενιαία Ευρωζώνη με τη σημερινή μορφή της ή με ενισχυμένους και εκτεταμένους και σε άλλους τομείς τους διακρατικούς - κοινούς ευρωενωσιακούς μηχανισμούς (τα γνωστά ως κοινό σύστημα ελέγχου των τραπεζών, των κρατικών προϋπολογισμών κ.λπ.) ή αν συμφέρει το σπάσιμο της Ευρωζώνης, το «ευρώ-μάρκο» του Βορρά και το «ευρώ-φράγκο» του Νότου ή η μεγαλύτερη και πιο ευέλικτη συναλλαγή του ενός ή του άλλου μέρους της σημερινής Ευρωζώνης με ΗΠΑ ή με Ρωσία, Κίνα κ.λπ.

Ολες αυτές τις αντιθέσεις των καπιταλιστών, των κρατών τους, όλα αυτά τα διλήμματα πλασάρονται με τρόπο, ώστε οι εργάτες και οι εργάτριες, οι μισθωτοί, ο εργαζόμενος λαός να τις καταλαβαίνουν ως δικά τους διλήμματα, ως δικές τους εναλλακτικές λύσεις στην πολιτική, να ψάχνουν να βρουν από ποια μπορεί δήθεν να προκύψει και εργατικό - λαϊκό όφελος.

Σκεφτείτε πόσο γρήγορα πέρναγε η αστική προπαγάνδα από τις «απεριόριστες δυνατότητες ανάπτυξης του καπιταλισμού, αρκεί να χρησιμοποιούσε τις νέες τεχνολογίες», τα περίφημα θαύματα του καπιταλισμού, με πρώτο και καλύτερο των ΗΠΑ, στο «θαύμα της Ιαπωνίας», «των ασιατικών τίγρεων», των θαυμάτων των «αναπτυσσόμενων λατινοαμερικάνικων», για να φτάσει στα σημερινά θαύματα της Κίνας, της Ινδίας κ.λπ.

Σκεφτείτε πόσο γρήγορα απαξιώθηκαν οι θεωρίες για «αστείρευτη» δυναμική της παγκοσμιοποίησης, των ανοικτών - απελευθερωμένων αγορών. Ετσι γρήγορα απαξιώνεται και ο εκθειασμός των κυβερνητικών ενεργειών των ΗΠΑ, της Κίνας για κρατικές επενδύσεις, με στόχο τη συγκράτηση της ύφεσης, σε αντιπαράθεση με την αδιαλλαξία της Ευρωζώνης που δήθεν είναι αποκλειστικά προσκολλημένη στην περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, στη νομισματική σταθερότητα.

Σκεφτείτε την αστική προπαγάνδα, που, από τον εκθειασμό της ΕΕ ως ένωσης που θα άμβλυνε τις ανισομετρίες μεταξύ των μελών της, θα βελτίωνε την ανταγωνιστικότητά τους στη διεθνή αγορά και θα ανέβαζε μισθούς - συντάξεις - βιοτικό επίπεδο, πώς σήμερα μιλά για τις αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ. Κι έτσι παγιδεύεται όχι μόνο η εργατική και λαϊκή πλειοψηφία, αλλά κι ένα μέρος εργατών - εργατριών, μισθωτών κι άλλων που βρέθηκαν σε μια ορισμένη ακόμα και αγωνιστική διάθεση, που μπορεί να συσπειρώθηκαν με τις θέσεις και την πολιτική πάλη του ΚΚΕ.

Μια τέτοια κατάσταση τη ζήσαμε έντονα μεταξύ των δυο πρόσφατων εκλογών, τη ζούμε και σήμερα, που απελπισμένοι εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες και άλλοι επαγγελματίες εναποθέτουν τις ελπίδες τους είτε στο ΣΥΡΙΖΑ είτε και στη Χρυσή Αυγή, αυτές τις δύο πολιτικές δυνάμεις που οι δημοσκοπήσεις τις εμφανίζουν ως τις δύο πρώτες πολιτικές εκλογικές δυνάμεις.

Πολλές φορές, ενδεχομένως και φίλοι του Κόμματος, νεαροί και νεαρές που προηγούμενα ίσως έβλεπαν με μεγαλύτερη πολιτική συμπάθεια το ΚΚΕ και τη νεολαία του, την ΚΝΕ, σήμερα πιο εύκολα δηλητηριάζονται από την αμφιβολία, «μήπως έπρεπε το ΚΚΕ να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, να μην είναι του "όλα ή τίποτα"», «μήπως υπάρχουν και ανώδυνα πλατύσκαλα πριν φτάσεις στην κορυφή της κλιμάκωσης του αγώνα - της σύγκρουσης με τα μονοπώλια - το κεφάλαιο - την εξουσία τους».

Τέτοιες σκέψεις, τέτοιοι προβληματισμοί μπορεί να φαίνονται και πρωτότυποι όχι μόνο σε προηγούμενους ψηφοφόρους του Κόμματος, αλλά και σε φίλους και οπαδούς του.

Μήπως κάτι τέτοιο είναι πρωτοφανές στην Ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, γιατί το προκάλεσε μια δογματική προσκόλληση του ΚΚΕ στην καθαρότητα της στρατηγικής γραμμής πάλης για το σοσιαλισμό, χωρίς ευελιξία τακτικής με βάση το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων;

Θα μου επιτρέψετε να ανατρέξω στα λόγια ενός μεγάλου Γερμανού ποιητή - θεατρικού συγγραφέα - μαρξιστή διανοούμενου και επαναστάτη του Μπέρτολτ Μπρεχτ που λέει για τη στάση της μάζας στην επανάσταση:

«... οποιοσδήποτε έχει μελετήσει μία επαναστατική εξέγερση, ξέρει ποιες εσωτερικές δυσκολίες αντιμετωπίζει η μάζα για να εξεγερθεί. Ο άνθρωπος ρίχνεται στο καινούριο μόνο σε περίπτωση ανάγκης. Η μεγαλοπρεπής πρόταση "Το προλεταριάτο δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός από τις αλυσίδες του" ισχύει στην ιστορική σφαίρα και μάλιστα για το σύνολο της τάξης, αλλά η εσωτερική ιστορία μιας επανάστασης έγκειται ακριβώς στο ότι το προλεταριάτο, δηλαδή οι προλετάριοι εμφανίζονται να ενεργούν ως τάξη. Σε αυτή τη διαδικασία έχουν πολλά να αφήσουν πίσω τους και πολλά να ρισκάρουν. Από αυτά, η ίδια η ζωή προσεγγίζεται μυστηριωδώς ως το λιγότερο που έχουν να ρισκάρουν. Αυτή συχνά ρισκάρεται πιο εύκολα από μία φτωχική κατοικία. Οταν η κυρίαρχη τάξη χάνει τον έλεγχο της κατάστασης, οι κυριαρχούμενοι τις περισσότερες φορές τα χάνουν. Οι θεσμοί κλονίζονται και καταρρέουν και οι καταπιεσμένοι δεν κάνουν ακόμα κινήσεις για να αναλάβουν την ηγεσία. Εναντίον τους βρίσκεται η θρησκεία τους, ο τρόπος ζωής τους, τον οποίο έχουν μάθει με κόπο, μερικοί από αυτούς από τον εχθρό, μερικοί από αυτούς από τον αγώνα ενάντια στον εχθρό. Ενα σύνθετο οπλοστάσιο από συνήθειες και αρχές. Γι' αυτό το λόγο, για να γίνει υπόθεση των μαζών, η ίδια η ανατροπή πρέπει να προσλάβει κάτι το επαγγελματικό, πρέπει να έχει χαρακτήρα οργανωμένης επιχείρησης, στην οποία οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν μικρά και λογικά σημάδια της καθημερινότητάς τους».

Πολύ περισσότερο ισχύουν για τη στάση των μαζών στις σημερινές συνθήκες, που δεν έχουν ακόμα κλονιστεί οι αστικοί θεσμοί, οι μηχανισμοί επιβολής της θέλησης των καπιταλιστών.

Προετοιμάζουμε την επανάσταση

Δεν είναι εύκολο να προβλέψουμε πότε θα έρθει η περίοδος αυτού του κλονισμού, όμως είναι σίγουρο ότι θα έρθει και το ΚΚΕ μαζί με μια πιο διευρυμένη πρωτοπορία συσπειρωμένη με το ΚΚΕ κυρίως από νεώτερης ηλικίας εργαζόμενους, πρέπει να είναι προετοιμασμένο, ετοιμοπόλεμο για να πετύχει την ενότητα της εργατικής τάξης, μαζικά τη συσπείρωσή της με το ΚΚΕ, το τράβηγμα των πρωτοπόρων τμημάτων των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων στο επαναστατικό εργατικό μέτωπο για την εξουσία.

Αυτή η προετοιμασία δε γίνεται περιμένοντας παθητικά ούτε συμμετέχοντας σε μια διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.

Γίνεται με ταξικούς αγώνες που περνούν φάσεις, με υπομονή κι επιμονή.

Αυτή η προετοιμασία απαιτεί δουλειά μυρμηγκιού για την κομματική και ΚΝίτικη οικοδόμηση, για τη μαζικοποίηση - μαχητικοποίηση των σωματείων, για την αντιμονοπωλιακή κοινή πάλη εργατοϋπαλλήλων - φτωχών αγροτών - φτωχών αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις - της νεολαίας και των γυναικών τους, δηλαδή για την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας.

Απαιτεί ανειρήνευτη και αποδεικτική ιδεολογική - πολιτική πάλη με τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές κοινοβουλευτικές αυταπάτες, με τις φασιστικές - ρατσιστικές - ξενοφοβικές αντιλήψεις σε κάθε τόπο δουλειάς, στο σχολείο, στη γειτονιά, μέσα σε κάθε μαζική οργάνωση.

Εδώ να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να εξοπλιστούμε με γνώση που θα φέρει και τα επιχειρήματα, να ξεπεράσουμε αδυναμίες και δισταγμούς, ν' αναπτύξουμε πρωτοβουλία και ευθύνη.

Η ζωή που δεν υποτάσσεται στη μοιρολατρία και τη σκλαβιά της εκμετάλλευσης, που στηρίζει την πίστη και τη δράση της στη γνώση ότι το μέλλον μπορεί να είναι πολύ καλύτερο, είναι ζωή γεμάτη, πρωτοπόρα, φωτεινή, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, γιατί «όταν η κυρίαρχη τάξη σαπίζει, τότε η σαπίλα κυριαρχεί».

Το ΚΚΕ καλεί σε αυτό το δρόμο ζωής, που είναι φωτεινός ελπιδοφόρος, γιατί όπως λέει ο ποιητής:

«Η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη, η βαθύτερη, η πιο πλατιά».

Το λαϊκό κίνημα στη δικτατορία και ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου

Το λαϊκό κίνημα στη δικτατορία και ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου

«Γελιέται οικτρά όποιος νομίζει ότι μπορεί να παίζει με τη φωτιά. Και είναι ηφαίστειο που βράζει το πάθος του λαού για λευτεριά, δημοκρατία, ανεξαρτησία και κοινωνική πρόοδο. Το μίσος που έχει ενσταλαχτεί στις καρδιές των Ελλήνων πατριωτών κατά της φασιστικής τυραννίας και των πατρώνων της, κοχλάζει και προμηνάει τρομερές εκρήξεις. Οι άνανδροι αιμοσταγείς τύραννοι και τα αφεντικά τους οι αμερικανοΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές, για να κάμψουν και να φοβίσουν τον αδάμαστο λαό μας, έστρεψαν με μανία τα πυροβόλα των τανκς του ΝΑΤΟ προς τα γυμνά λαϊκά στήθη και διέταξαν, ΠΥΡ! Επεσαν 10άδες νεκροί και τραυματίες. Βάφτηκε το Πολυτεχνείο - προπύργιο της Λευτεριάς - και οι δρόμοι της Αθήνας με το αίμα των παιδιών του λαού μας». (Παράνομος «Ριζοσπάστης», Δεκέμβρης 1973).

Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Στο λαϊκό αυτό ξεσηκωμό, μαζί με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», προβλήθηκαν και τα συνθήματα - στόχοι «Κάτω η χούντα», «Εξω οι ΗΠΑ και το NATO». Επομένως, είχε μήνυμα πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως επίσης προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα.

ΜΕΤΡΟ

Το χρονικό των τριών ημερών της κατάληψης έχει τη δική του ιστορία. Μετά το κλείσιμο των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, στην κατάληψη έρχονται και συμμετέχουν μαθητές κι εργαζόμενοι (οικοδόμοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.ά.). Και οργανώνεται η κατάληψη, με μοίρασμα προκηρύξεων, τη λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού, ακούγονται παντού αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα. Οι συγκεντρωμένοι μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο είναι χιλιάδες. Ενώ στις 16 Νοέμβρη το απόγευμα η αστυνομία αρχίζει να χτυπάει άγρια τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και γύρω από το Πολυτεχνείο που έχουν κινητοποιηθεί οι οικοδόμοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, άλλοι κλάδοι εργαζομένων, αγρότες από τα Μέγαρα.

Η άνοδος του εργατικού κινήματος ήταν, συγκριτικά με τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, σημαντική. Το δυνάμωμα του φοιτητικού κινήματος «πατούσε» πάνω στο λαϊκό παράγοντα, στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Στην ουσία, ήταν άμεσα συνδεδεμένο με αυτό. Η ανάπτυξη των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη.

Επιπλέον, η κρίση του χουντικού καθεστώτος γίνεται όλο και πιο βαθιά και επιταχύνεται από τις αρχές της δεκαετίας του '70 και ιδιαίτερα την περίοδο 1972 - '73. Μια σειρά από διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις εντείνουν την κρίση και την παράλληλη άνοδο της αντιδικτατορικής πάλης.

Για τον καπιταλισμό, εκείνη η περίοδος ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Η οικονομική κρίση (που τότε από τους αστούς οικονομολόγους ονομαζόταν «πετρελαϊκή κρίση») μόλις είχε ξεσπάσει, αγγίζοντας και τη χώρα. Οι σκανδαλώδεις συμβάσεις της χούντας με μονοπώλια γίνονται απροκάλυπτες και γνωστές στο λαό. Παράλληλα, όμως, η αντιαμερικάνικη, αντιιμπεριαλιστική συνείδηση λαού και νεολαίας βαθαίνει ακόμη περισσότερο από τις επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα τής, με αμερικάνικη επέμβαση, επιβολής χούντας στη Χιλή, και η ανατροπή της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας» του Σ. Αλιέντε. Η αγανάκτηση του λαού στρέφεται τόσο ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όσο και στη χούντα με τον ελλιμενισμό του 6ου Αμερικάνικου Στόλου στο Φάληρο και στην Ελευσίνα. Από την άλλη, θετική επίδραση ασκούσαν στο λαό οι σοσιαλιστικές χώρες, η πάλη του βιετναμέζικου λαού ενάντια στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, καθώς και η άνοδος του εργατικού κινήματος των καπιταλιστικών χωρών. Η απομόνωση του χουντικού καθεστώτος διευρυνόταν.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, οι δυνάμεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα εξετάζουν ενδεχόμενη «ομαλή» διαδοχή σε μια «φιλελεύθερη» διακυβέρνηση, η οποία θα είναι αστικοκοινοβουλευτική μεταμφίεση της χούντας. Κάτω από το βάρος των εξελίξεων και την πίεση του λαϊκού παράγοντα, ξεκινά το πείραμα της «φιλελευθεροποίησης», από το 1972 και εντείνεται το 1973, με το δημοψήφισμα για την κατάργηση της βασιλείας και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, η οποία υποσχέθηκε τη διενέργεια εκλογών το Φλεβάρη του '74. Σ' αυτήν τη μασκαρεμένη παραλλαγή του στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος, «τσίμπησαν» και ήταν έτοιμοι να λάβουν μέρος, υποστηρίζοντας την ενέργεια αυτή, οι δεξιοί οπορτουνιστές που διέσπασαν το ΚΚΕ, οι του αυτοαποκαλούμενου «ΚΚΕ Εσωτερικού», καθώς και ένα τμήμα των δυνάμεων της Ενωσης Κέντρου και της ΕΡΕ.

Το 1973 χαρακτηρίζεται από τη σοβαρή αγωνιστική ανάταση του λαού και της νεολαίας. Το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των αγώνων της εργατικής τάξης, λόγω και της φασιστικής επιβολής, αρχίζει να ξεπερνιέται και με ωριμότητα από τις στοιχειώδεις μορφές τους (διαβήματα, υπομνήματα κ.λπ.) περνάνε σε ανώτερες - μέχρι τις απεργίες. Στην πρώτη γραμμή τίθενται ζητήματα, όπως: Μεροκάματα, ασφαλιστικά ταμεία, ωράριο, συνδικαλιστικές ελευθερίες, δικαίωμα της απεργίας. Μία μετά την άλλη οι ομοσπονδίες, ένας μετά τον άλλο οι κλάδοι των εργαζομένων καταγγέλλουν τις συμβάσεις εργασίας και ζητούν αυξήσεις των αποδοχών τους κατά 40% - 50%. Ως αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων αγώνων, το 1973, σημειώνονται οι απεργίες αλιεργατών Καβάλας, τυπογράφων Αθήνας, τεχνικών «Ολυμπιακής», δημοσιογράφων πρωινών εφημερίδων Αθήνας, εργαζομένων της ΔΕΗ, κινηματογραφιστών Αθήνας. Σε όλες αυτές τις διεργασίες, αποφασιστική είναι η συμβολή του ΚΚΕ, το οποίο, παρά την παρανομία τόσων χρόνων, έχει βαθιές ρίζες στο λαό.

Την ίδια χρονιά, αναπτύσσονται και οι πρώτες εκδηλώσεις των αγροτών, διοργανώνοντας μεγάλα συλλαλητήρια, όπως στα Καλύβια Τρικάλων, στα Μέγαρα, στα Σπάτα, στο Μενίδι, στο Σκαραμαγκά. Αρνούνται την παράδοση ή πώληση των προϊόντων τους, μέτρο που επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα.

Δυναμώνουν και οι διεκδικήσεις με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες δράσης είναι η 28η Οκτώβρη 1972, η επέτειος του πραξικοπήματος (21η Απρίλη 1973), η Πρωτομαγιά του '73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη. Ακόμη και στις Ενοπλες Δυνάμεις, υπάρχουν παραδείγματα αντιδικτατορικών εκδηλώσεων, με την εγκατάλειψη ΝΑΤΟικής άσκησης στην Αδριατική από το αντιτορπιλικό «ΒΕΛΟΣ».

Επίσης, από τις αρχές ακόμη του 1972, οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος εντείνονται. Και αυτοί είναι αποτέλεσμα της προηγούμενης δράσης, που είχε αναδείξει και το μαζικό του φορέα, την «Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ». Σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, γίνονται κινητοποιήσεις, οι φοιτητές απαιτούν γνήσιες εκλογές και συγκρότηση φοιτητικών συλλόγων, προσφεύγουν στα Πρωτοδικεία και προσβάλλουν τη «νομιμότητα» των διορισμένων από τη χούντα εκπροσώπων στις σχολές. Η δράση της ΚΝΕ (που έχει ιδρυθεί από το 1968 με Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ) δυναμώνει, αγκαλιάζει όλο και περισσότερους νέους. Η πάλη των φοιτητών παίρνει όλο και περισσότερο πολιτικά χαρακτηριστικά.

Το 1973 βρίσκει το φοιτητικό κίνημα σε μια κρίσιμη καμπή του. Η χούντα οργανώνει επίθεση εναντίον του. Το Γενάρη δημοσιεύει το λεγόμενο «καταστατικό χάρτη» της Ανώτατης Παιδείας, με τον οποίο θέλει να κάμψει τους φοιτητές. Παρά το μπαράζ διώξεων, που έχει εξαπολύσει η χούντα, στις 14 Φλεβάρη, με τη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο, μπαίνουμε σε μια ανώτερη φάση των αγώνων, κορυφαία στιγμή του έχει την κατάληψη της Νομικής στις 21-22 Φλεβάρη, η οποία και λήγει με μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας. Το Μάρτη, νέες καταλήψεις στην Ιατρική και ξανά στη Νομική. Οι κινητοποιήσεις απλώνονται και σε άλλες πόλεις, Θεσσαλονίκη, Πάτρα. Στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, το φοιτητικό κίνημα διαθέτει περισσότερα περιθώρια ζύμωσης, νόμιμης ή μισονόμιμης δράσης. Ετσι φτάσαμε στον ξεσηκωμό του Νοέμβρη. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, ως κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα, προετοιμάστηκε σε ό,τι αφορά τα αιτήματα, τα συνθήματα, τους στόχους πάλης, σε όλους τους προηγούμενους αγώνες του λαού.

Την Πέμπτη, 15 Νοέμβρη, και την Παρασκευή, 16 Νοέμβρη, χιλιάδες εργαζομένων κατεβαίνουν στο Πολυτεχνείο. Με πρωτοβουλία της ΚΟΑ του ΚΚΕ, που από το πρωί της Πέμπτης ρίχτηκε στη μάχη του καλέσματος των εργαζομένων, οι γύρω δρόμοι γεμίζουν με κόσμο. Η κατάληψη αποκτά χαρακτηριστικά παλλαϊκού ξεσηκωμού. Την Πέμπτη, ο κόσμος που αρχίζει να συγκεντρώνεται στους γύρω δρόμους συγκρούεται με την αστυνομία, η οποία τους εμποδίζει να ενωθούν με τους φοιτητές. Με την ενεργητική συμμετοχή της ΚΝΕ, μαθητές μόλις σχολούν πηγαίνουν στο χώρο.

Στις 16/11 το ΠΓ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία και καλούσε την: «Εργατική τάξη και το λαό να εκδηλώσει ακόμη πιο μαζικά τη συμπαράσταση και τη βοήθεια στους φοιτητές. Η καλύτερη συμπαράσταση είναι να οργανώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το δικό τους αγώνα κατά της ακρίβειας, για την αύξηση μεροκάματων και μισθών, για συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες. Καλούμε τους φαντάρους, τους δημοκράτες αξιωματικούς να μη χτυπήσουν τα ηρωικά παιδιά που αγωνίζονται για μια δίκαιη υπόθεση. Καλούμε τους ξενιτεμένους Ελληνες να εκφράσουν την αλληλεγγύης τους προς τους φοιτητές και να απαιτήσουν την κατάπαυση της τρομοκρατίας και την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Κάνουμε έκκληση στη διεθνή κοινή γνώμη να συμπαρασταθεί στους φοιτητές μας με την πολύτιμη αλληλεγγύη της».

Την Παρασκευή, η μαχητικότητα του λαού, με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, ανεβαίνει. Διαδηλώσεις με πολλές χιλιάδες κατεβαίνουν από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και από την Πατησίων και συγκλίνουν στο Πολυτεχνείο. Το πιο οργανωμένο κομμάτι είναι των οικοδόμων, αλλά συμμετέχουν και ιδιωτικοί υπάλληλοι και πολλοί νέοι και μαθητές. Υπολογίζεται να είναι σε κινητοποίηση γύρω στις 150.000 λαού. Η αστυνομία εντείνει τις επιθέσεις με δακρυγόνα, κλομπ και σφαίρες. Αλλά το ηθικό του λαού δεν κάμπτεται. Οι διαδηλωτές διαλύονται και ξανασυγκεντρώνονται. Γεγονός που δείχνει ότι η χούντα καταλαβαίνει και φοβάται την εργατική, τη λαϊκή συμμετοχή στην ανατρεπτική ενάντιά της πάλη. Ηταν τότε που έγειρε η πλάστιγγα στην απόφαση για ένοπλη επέμβαση¹.

Η κλιμάκωση της πάλης

Η κλιμάκωση της αντιδικτατορικής πάλης συμβαδίζει με την ανασυγκρότηση του Κόμματος και της ΚΝΕ. Αρχισαν οι διάφορες αγωνιστικές δραστηριότητες να παίρνουν μαζική μορφή, ώσπου έφτασαν στο Πολυτεχνείο και τελικά στην πτώση της χούντας σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Το καθοριστικό είναι η ασίγαστη λαϊκή πάλη.

Με την κήρυξη του πραξικοπήματος δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Μόνο ορισμένες αυθόρμητες και περιορισμένες αντιδράσεις σημειώθηκαν την ημέρα εκείνη. Αργότερα ο αγώνας οργανώθηκε, κλιμακώθηκε και συνέβαλε στην κατάρρευση της χούντας.

Είναι βέβαιο ότι αν υπήρχε προετοιμασία και σχέδιο θα έβρισκε ανταπόκριση στο λαό και τη νεολαία. Και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, η οργανωμένη αντίσταση θα είχε αντανάκλαση και μέσα στο στρατό και σε μια μερίδα αξιωματικών.

Δεν υπήρχε σχέδιο και προετοιμασία γιατί στην ουσία δεν υπήρχε ΚΚΕ. Οχι μόνο επειδή ήταν παράνομο, αλλά κυρίως γιατί δεν είχε οργανωμένη δύναμη. Κομμουνιστές υπήρχαν, οργανώσεις της ΕΔΑ υπήρχαν, αλλά δεν ήταν κομμουνιστικές. Το ΚΚΕ είχε διαλύσει τις οργανώσεις του από το 1958. Ηταν ένα μεγάλο ολίσθημα γι' αυτό και χαρακτηρίστηκε αργότερα ως θεμελιακό λάθος.

Στον αντιδικτατορικό αγώνα είχε σημασία ο παράνομος Τύπος, οι προκηρύξεις, διάφορα έντυπα υλικά, αλλά και η μαζική έκφραση αντίστασης που απαιτεί ιδιαίτερες μεθόδους δουλειάς, καλό συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δουλειά. Αποτέλεσμα αυτής της γραμμής ήταν και οι πρώτες φοιτητικές συνελεύσεις, οι πρώτοι εργατικοί αγώνες. Ολα αυτά δεν έγιναν αυθόρμητα, έγιναν με την πρωτοπόρα δουλειά των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ, στις οποίες στρατεύθηκαν αρκετά παιδιά που δεν ήταν γνωστά, άρχισαν να δημιουργούνται και μισονόμιμες οργανώσεις και έτσι φούντωνε η αντιδικτατορική πάλη. Και έχει μεγάλη σημασία εδώ η πρωτοβουλία και ευρηματικότητα των στελεχών και μελών που κινούνται σε αυτές τις συνθήκες.

Επιβεβαιώθηκε ότι κανένας μηχανισμός δεν είναι παντοδύναμος και αιώνιος, όσο και αν εμφανίζεται έτσι. Κάθε αντιδραστικός μηχανισμός είναι ευάλωτος, βιώνει τις βαθιές αντιφάσεις του, κάθε μορφή της εξουσίας, της δικτατορίας του κεφαλαίου είναι ιστορικά πεπερασμένη. Πολύ περισσότερο όταν υφίσταται την πίεση της λαϊκής πάλης. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα. Καμιά θυσία δεν πάει χαμένη.

Στις φυλακές και στις εξορίες²

Ενα σημαντικό κεφάλαιο της αντιδικτατορικής πάλης αφορά τις συλλήψεις και τη στάση των συλληφθέντων κατά τις πρώτες μέρες της δικτατορίας, αλλά και στη διάρκειά της. Στο γενικό κλίμα των πρώτων ημερών της δικτατορίας κυριαρχούσε ο φόβος και η τρομοκρατία. Σε αρκετά αστυνομικά τμήματα χτύπησαν αρκετούς, άναρχα, κυρίως για να προκαλέσουν φόβο. Τα «επιστημονικά» βασανιστήρια άρχισαν αργότερα. Ταυτόχρονα, διέδιδαν φήμες για εκτελέσεις. Κανείς γενικά δεν ήξερε τι σχέδια είχαν και ποια θα ήταν η τύχη όσων είχαν συλληφθεί.

Πολλά μέλη και στελέχη του Κόμματος, παρά το γεγονός ότι δε ζούσαν κομματική ζωή, ήταν αφοσιωμένοι αγωνιστές, έμπειροι, ατσαλωμένοι, προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι για τη δυσκολία. Δε χρειάστηκε δεύτερη απόφαση για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν μπροστά στους νέους διωγμούς, τις εξορίες, τις φυλακές, τις συνθήκες παρανομίας. Ασυμβίβαστος αγώνας και αγωνιστική αισιοδοξία ότι στο τέλος θα βγουν νικητές και δικαιωμένοι.

Οι συλλήψεις δε σταμάτησαν μετά τις πρώτες ημέρες. Συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια ως το τέλος της χούντας. Μόνο που τώρα προσπαθούσαν πιο οργανωμένα στα αστυνομικά τμήματα να «σπάσουν» όσους έπιαναν και να μην τους στείλουν εξορία. Αρκετούς έστειλαν στα έκτακτα στρατοδικεία και από εκεί στις φυλακές.

Ποια ήταν η τύχη των συλληφθέντων;

Συγκεντρώθηκαν σε διάφορα σημεία, όπως προαναφέρθηκε, και από εκεί με αρματαγωγά κατέληξαν στη Γιούρα, όπου μετά από αγώνες μεταφέρθηκαν ύστερα από μερικούς μήνες σε κατοικημένο νησί, στη Λέρο (700 κρατούμενοι, 14 Σεπτέμβρη 1967). Στην Αθήνα, όπου ένα μεγάλο μέρος τους συγκεντρώθηκε στον Ιππόδρομο, διαδραματίστηκαν τα εξής: Σκότωσαν τον Παναγιώτη Ελή, εν ψυχρώ, προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα φόβου και καθυπόταξης. Υποχρέωσαν την ίδια στιγμή ένα ηγετικό στέλεχος της ΕΔΑ - ήταν και μέλος της ΚΕ του Κόμματος, το οποίο αργότερα αποχώρησε από το Κόμμα - να τρέχει γύρω - γύρω στον Ιππόδρομο. Στάση απαράδεκτη. Δεν έπρεπε να κάνει ούτε βήμα. Μπροστά στους συγκρατούμενούς του έπρεπε να είναι ακλόνητος έστω και αν αυτό στοίχιζε τη ζωή του. Σε παρόμοιες περιστάσεις έχει μεγάλη σημασία η στάση ηγετικών στελεχών.

Για να συντηρούν κλίμα πανικού και υποχώρησης, μετέφεραν αρκετούς οι οποίοι είχαν κάνει δήλωση με τη σύλληψή τους. Τέτοιους δηλωσίες τούς έστειλαν μέχρι τη Γιούρα για να συνεχίσουν να πιέζουν τους υπολοίπους. Στην πορεία τους άφησαν. Στη διάρκεια της εξορίας έκαναν και ορισμένοι άλλοι υποχωρήσεις, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία κράτησε αγωνιστική στάση απέναντι στη χούντα.

Σε ατομικό επίπεδο, πίεση για αποκήρυξη των ιδεών του Κόμματος, του ίδιου του Κόμματος. Υπόσχεση για εγκατάλειψη του αγώνα, υποταγή στους αντιλαϊκούς νόμους καταστολής και αποκήρυξη ακόμα και μελών της οικογένειας. Σκοπός ήταν να τσακίζουν και να εξουθενώνουν αγωνιστικά καθέναν που έπεφτε στα χέρια των διωκτικών αρχών, μέχρι και να τον μετατρέψουν σε όργανό τους.

Αυτές οι μέθοδοι αποτελούν μακρόχρονη παράδοση του αστικού κράτους στην προσπάθεια να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των κομμουνιστών. Οι αστικοί κρατικοί μηχανισμοί είχαν συγκεντρώσει μεγάλη πείρα τα προηγούμενα χρόνια από την αντικομμουνιστική δράση τους και στην περίοδο της χούντας την αξιοποίησαν εκτεταμένα. Σε κάθε σύλληψη εφάρμοζαν και ανάλογη τακτική. Αρχιζαν από νουθεσίες, περνούσαν στις απειλές και τέλος στα βασανιστήρια. Παλιότερα έφταναν ως την εκτέλεση.

Η πίεση για δήλωση δεν αφορούσε μόνο τα πρόσωπα, αλλά εκδηλωνόταν και στο ίδιο το Κόμμα. Να αποκηρύξει τους σκοπούς του, την επαναστατική γραμμή πάλης, να υποχωρήσει στα όρια της αστικής πολιτικής νομιμότητας. Μαζί με αυτό το στόχο πηγαίνει και ο στόχος να συντριβεί η επαναστατική ιδεολογική ηθική υπόσταση του ΚΚΕ.

Είναι πλούσια η εμπειρία, όπως αυτή καταγράφηκε στην περίοδο της χούντας. Πολλοί που πιάστηκαν έζησαν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Στη διάρκεια της χούντας πιάστηκαν χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και πολλοί που δεν ήταν κομμουνιστές. Μπήκαν στον αγώνα από αντίθεση στη χούντα και διάθεση να αγωνιστούν. Οσοι πιάνονταν, περνούσαν από ανάκριση. Σκοπός των διωκτικών αρχών ήταν να χτυπήσουν τις παράνομες οργανώσεις, να διαλύσουν την παράνομη δράση. Επομένως, επεδίωκαν να μάθουν για πρόσωπα και πράγματα, ενώ η όλη στάση και οι ενέργειές τους αποσκοπούσαν στη διαμόρφωση κλίματος παντοδυναμίας.

Κάθε σύλληψη ήταν και μια ιδιαίτερη κατάσταση και είχε την ανάλογη μεταχείριση. Στις συνθήκες εκείνες υπήρχε ένας μεγάλος μηχανισμός παρακολούθησης και συλλογής πληροφοριών, ειδικοί μηχανισμοί ανάκρισης και ομάδες εκπαιδευμένες σε βασανιστήρια. Για κάθε έναν που πιανόταν δημιουργούσαν ένα περιβάλλον φόβου, τρόμου, ψυχολογία υποταγής. Δούλευαν επιστημονικά. Σε πρώτη φάση προσπαθούσαν να σπάσουν με το φόβο όσους έπιαναν, χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα, ανάλογα με την περίπτωση, για να αποσπάσουν πληροφορίες. Στη συνέχεια, περνούσαν σε βασανιστήρια, εφόσον δεν απέδιδε η ψυχολογική πίεση. Πολλοί είναι αυτοί που άντεξαν ως το τέλος, αλλά και πολλοί που έσπασαν.

Αντεξαν όσοι ήταν προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι και είχαν σταθερή τακτική. Ανάμεσά τους παιδιά και κοπέλες που περνούσαν για πρώτη φορά την πόρτα της Ασφάλειας.

Τι σημαίνει όταν λέμε τακτική; Εκεί πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει ο καθένας ότι είναι μόνος του, αβοήθητος, χωρίς στήριγμα, απέναντι σε οργανωμένες δυνάμεις του αντιπάλου που έχουν τακτική και σχέδιο εναντίον του. Πράγμα που σημαίνει αυτοσυγκέντρωση, πλήρη επαγρύπνηση, καμιά χαλάρωση και απόφαση να βγεις νικητής. Πρέπει να 'χεις τη δική σου τακτική, τη δική σου άμυνα απέναντι στην τακτική και τα σχέδια του αντιπάλου, με στόχο πάντα να βγεις νικητής. Και αν είσαι έτσι αποφασισμένος, θα βγεις νικητής.

Στη διαδικασία της ανάκρισης χρησιμοποιούσαν διάφορα τεχνάσματα και τακτικές. Μπορεί να έφερναν στοιχεία που κάποιος άλλος ίσως να έδωσε, τα οποία να ήταν πραγματικά. Μπορεί να σκηνοθετούσαν αντιπαράθεση του ανακρινόμενου με αυτόν που έδωσε τα στοιχεία. Μπορεί να έδιναν παραπλανητικές πληροφορίες. Μπορεί να σκηνοθετούσαν συναντήσεις του ανακρινόμενου με συγγενικά του πρόσωπα (πατέρα, μάνα, παιδί), μπορεί να έβαζαν στο ίδιο κελί δικό τους άνθρωπο και να τον παρουσίαζαν σαν συναγωνιστή, διάφορα τέτοια τεχνάσματα. Οσοι επιχείρησαν να ξεγελάσουν την Ασφάλεια με ψέματα, όσοι επιχείρησαν να δώσουν «ανώδυνες» πληροφορίες, βρέθηκαν σε χειρότερη θέση, σε μεγαλύτερη πίεση.

Η μόνη αποτελεσματική είναι η τακτική καμιάς υποχώρησης, καμιάς αποδοχής κατηγορίας, οτιδήποτε και αν λένε, καμιά συζήτηση με τα όργανα δίωξης. Δε δίνουμε ονόματα, δε λέμε μια κουβέντα, απαντάμε ξερά: «όχι, δε σας απαντάω, κάντε ό,τι θέλετε». Αυτή είναι η μόνη στάση που επιτρέπει να βγει ο καθένας αγωνιστικά από τα χέρια των βασανιστών του. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό συμπέρασμα. Ο αγωνιστής αντέχει. Ο φόβος είναι που γονατίζει και όχι ο πόνος από τα βασανιστήρια. Ζωντανή απόδειξη είναι το γεγονός ότι αρκετοί έσπασαν χωρίς να φάνε ούτε ένα χαστούκι.

Και πώς ξεπερνάμε αυτό το φόβο; γιατί πάντα υπάρχει. Με την απόφαση ότι θα βγεις νικητής. Με την απόφαση «κάντε ό,τι θέλετε, δεν υποχωρώ, δεν κάνω βήμα πίσω». Ξεπερνώντας και την ιδέα του θανάτου. Μόνον έτσι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν έχεις νικήσει τον αντίπαλο. Είναι χιλιάδες αυτοί που τα έβγαλαν πέρα και παιδιά που δεν είχαν περάσει ποτέ πριν την πόρτα της Ασφάλειας, που δεν ήξεραν τι σημαίνει κρατητήριο και όμως τα έβγαλαν πέρα παλικαρίσια γιατί ο αγωνιστής έχει μεγάλες δυνάμεις.

Για τα περί «γενιάς του Πολυτεχνείου»

Τα δυο τελευταία χρόνια, με την όξυνση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στη χώρας μας, η αρθρογραφία και οι αναλύσεις των αστών με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, επικεντρώνουν σ' αυτό που έχουν βαφτίσει «γενιά του Πολυτεχνείου», η οποία τάχα «μας πρόδωσε», «μας απογοήτευσε», «ευθύνεται για την τωρινή κατάντια της χώρας»... Πρόκειται για κρίσεις που πολύ έντονα πέρσι εκφράζονταν από γραφίδες που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ, που είχαν το βλέμμα στραμμένο έντονα στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και της σοσιαλδημοκρατίας με «υλικά» από το ΠΑΣΟΚ και αλλού, ενώ τα ίδια ιδεολογήματα αναμασά σήμερα με λίγο διαφορετική φρασεολογία και η Χρυσή Αυγή.

Εχει σημασία να σημειώσουμε ότι οι υπεραπλουστεύσεις περί γενιάς που «χάθηκε», που «πρόδωσε» ή που «φταίει» δεν έχουν βάση. Γιατί πολύ απλά, η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» (όπως και κάθε άλλη, εξάλλου) δεν είναι ενιαία, δεν έχει ενιαία πολιτικά χαρακτηριστικά. Το γεγονός ότι μια γενιά σημαδεύτηκε από έναν ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας και βαφτίστηκε από αυτόν, δε σημαίνει ότι αποκτά ενιαία πολιτική ταυτότητα! Πόσο μάλλον που ούτε καν τότε, την περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα και της κορύφωσής του, δεν είχε ως «γενιά» μία κοινή πολιτική κατεύθυνση και στόχους, αλλά στους κόλπους αυτού του αγώνα αναπτύσσονταν έντονη ιδεολογική και πολιτική διαπάλη. Συνήθως, μιλούν για «γενιά του Πολυτεχνείου» και η σκέψη κάνει συνειρμούς με συγκεκριμένα γνωστά πρόσωπα που είχαν συμμετοχή στον αντιδικτατορικό αγώνα, την οποία «εξαργύρωσαν» ποικιλοτρόπως, ως έδειξε η μετέπειτα «πολιτική καριέρα τους». Είναι προφανές ότι αυτό δεν χαρακτηρίζει μια ολόκληρη γενιά.

Αρα, οι αναλύσεις περί της «γενιάς του Πολυτεχνείου» που έδρεψε τους καρπούς της δεκαετίας του '80 και αυτή ευθύνεται για τη σημερινή κρίση, είναι απλουστεύσεις που θίγουν βάναυσα χιλιάδες αγωνιστές εκείνης της περιόδου, ενώ δημιουργούν ενοχές στο σύνολο του λαού μας για τις κατακτήσεις που είχε το κίνημα πριν τρεις δεκαετίες (κάτω και από έναν ευνοϊκότερο παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης).

Υπήρξαν και τμήματα εκείνης της γενιάς, με συμμετοχή ακόμα - ακόμα στον αντιδικτατορικό αγώνα, που ενσωματώθηκαν και συμβιβάστηκαν στην πορεία; Αναμφισβήτητα υπήρξαν! Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: Αυτοί που τότε πάλευαν για μια αστικοδημοκρατική αλλαγή και μόνο, στη συνέχεια ενσωματώθηκαν στην αστική δημοκρατία που προέκυψε. Δεν μπορεί να ξενίζει ή να απογοητεύει η στάση αυτών των δυνάμεων σήμερα, επειδή οι αστικές κυβερνήσεις αναγκάζονται από την καπιταλιστική κρίση να δείξουν ένα πιο σκληρό και αποκρουστικό πρόσωπο απ' ό,τι παλιότερα! Ούτε επίσης κάποιων άλλων που τότε πίστευαν ότι μπορεί εύκολα να έλθει η ανατροπή του συστήματος, το πίστευαν όμως από μικροαστική σκοπιά και στην πορεία ακριβώς γι' αυτό εγκατέλειψαν τον αγώνα, ενσωματώθηκαν. Η ταξική πάλη έχει και ναυάγια... Ομως τα ναυάγια της ταξικής πάλης δεν μπορούν να χαρακτηρίζουν το σύνολο του αντιδικτατορικού αγώνα (ή να τον αμαυρώσουν και να τον υποβαθμίσουν όπως θα ήθελε η Χρυσή Αυγή).

Το ΚΚΕ, στον αντίποδα όλων των παραπάνω, ούτε τη δεκαετία του '70 ούτε σήμερα έχει αυταπάτες. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αλλάζει η σχέση εκμετάλλευσης, με την αλλαγή μορφής του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλαγή μορφής διακυβέρνησης, που επιλέγει σε κάθε ιστορική φάση να χρησιμοποιήσει η αστική εξουσία. Γι' αυτό και βάζουμε στο στόχαστρο αυτή την ίδια την αστική εξουσία, ανεξάρτητα από τις μεταμορφώσεις της, όσο σκληρές ή ηπιότερες κι αν είναι αυτές. Αυτό είναι και το νόημα του Πολυτεχνείου για την εργατική τάξη και το λαό σήμερα. Πάλη για την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.

Παραπομπές:

1. Τα στοιχεία για την ανάπτυξη της αντιδικτατορικής πάλης από την Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ «Για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973 - Εκθεση και συμπεράσματα. Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ».

2. Αποσπάσματα ομιλίας του Δημήτρη Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση της ΚΟ Αθήνας με θέμα: «Η δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ενάντια στη δικτατορία και η συμβολή τους στην οργάνωση του λαού».