15 Φεβ 2017

«Καθημερινή» - Χρυσή Αυγή: Συζεύγνυνται κατά του «κατασκόπου» Μπελογιάννη

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΤΙ ΑΙΩΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΞΩ;

 ΤΙ ΑΙΩΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΞΩ;










Πριν λίγες μέρες το δίποδο κτήνος που εκτέλεσε εν ψυχρώ τον δεκαπεντάχρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο δήλωσε πως "δεν πρόκειται να ζητήσει συγνώμη από κανένα 15χρονο". Ο συνήγορος υπεράσπισης του κτήνους πήρε την εντολή για την υπεράσπιση από τον πρόεδρο του σωματείου των ειδικών φρουρών. Πράγμα που σημαίνει πως οι πρακτικές του κτήνους είναι αποδεκτές από την πλειοψηφία του σώματος που υπηρετεί.
Ο μηχανισμός έπιασε δουλειά.
Χτες, στην Πάτρα, δικαζόταν ο Κώστας Πελετίδης, επειδή δεν έδωσε βήμα στους φασίστες μαχαιροβγάλτες της χρυσής αυγής ώστε να πραγματοποιήσουν τις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις. Η περιώνυμη Αστική Δημοκρατία, αλληθωρίζοντας και ποιούσα την νήσσα, δίνει εντολή στον "μηχανισμό" να διερευνήσει το "δικαίωμα" του φασίστα να την εκμεταλλεύεται ώστε να της κάνει αργότερα την κηδεία.
Ο μηχανισμός πιάνει δουλειά και ο δήμαρχος σύρεται στα δικαστήρια.

Χτες, ο γνωστός και μη εξαιρετέος ν. δένδιας (ο και δέρνιας αποκαλούμενος) εγκάλεσε δημοσιογράφο επειδή οι απόψεις του τελευταίου δεν συνάδουν με αυτές του επιχειρηματία στην εφημερίδα του οποίου εργάζεται. Ο γνωστός δένδιας με την νοοτροπία στρατοδίκη και την πνευματική μετριότητα προβοκάτορα που έλεγε πως «το δόγμα Τζουλιάνι για τη μηδενική ανοχή είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εργαλείο...». Το δόγμα, δλδ, "πρώτα πυροβολώ και μετά ρωτάω τα στοιχεία του νεκρού". Ο δένδιας δήλωνε επίσης πως "είναι παράνομο να κρατούν οι εργαζόμενοι κλειστά τα εργοστάσια". Ο δένδιας που απαγόρευε συγκεντρώσεις.
και που μαζί με την αστική του φάρα έχει δημιουργήσει ενάμιση εκατομμύριο ανέργους.
Ο δένδιας έβαλε τον μηχανισμό να δουλεύει.
Οι φασίστες της χρυσής αυγής, αυτά τα αποβράσματα τα οποία χαίρουν των δικαιωμάτων της μεγαλόψυχης Αστικής Δημοκρατίας έκαναν σήμερα τα δικαστήρια γής Μαδιάμ, αφού πρώτα προκάλεσαν, χλεύασαν, προσέβαλαν και σκύλευσαν τον νεκρό Παύλο Φύσσα και κάγχαζαν μπροστά στη μάνα αυτού που οι ίδιοι δολοφόνησαν. Το έκαναν υπό ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ. Οι πάνοπλοι αστυνομικοί είχαν επιτρέψει στον εσμό των φασιστών την είσοδο στην δικαστική αίθουσα αλλά απαγόρευσαν την είσοδο στους αντιφασίστες με το πρόσχημα έλλειψης θέσεων.
Οι φασίστες της χρυσής αυγής έχαιραν και εξακολουθούν να χαίρουν "ιδιαίτερης" προστασίας, στήριξης και προβολής από δημοσιογραφικά επιτελεία, υπουργούς, "παρακοιμώμενους" πρωθυπουργών και ένοπλους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Όλοι θυμόμαστε τον κύριο μπάμπη και τις δηλώσεις του περί "σοβαρής χρυσής αυγής" καθώς και τον μπαλτάκο με τον κασιδιάρη για τις προσπάθειες προσέγγισης των "σοβαρών" χρυσαυγιτών.
Και δεν κάνει κακό να θυμηθούμε τον "δόκτορα" γκαίμπελς όταν δήλωνε "Πάμε στο Ράιχσταγκ, προκειμένου να προμηθευτούμε από το οπλοστάσιο της δημοκρατίας τα δικά τους όπλα. Είμαστε βουλευτές του Ράιχσταγκ , προκειμένου να παραλύσουμε την δημοκρατία της Βαϊμάρης με τη δική της υποστήριξη. Αν η δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια μαζί μας για αυτό το κακό με δωρεάν εισιτήρια και συσσίτια, αυτό είναι δικό της θέμα.
Δεν ερχόμαστε ως φίλοι, ουτε ως ουδέτεροι. Ερχόμαστε ως εχθροί! Όπως ο λύκος ορμάει μέσα σε κοπάδι προβάτων, έτσι ερχόμαστε!"
Ολόκληρος μηχανισμός στήριξης, υπεράσπισης και επιβολής της περιώνυμης και καθαγιασμένης Αστικής Δημοκρατίας. Η συνέχεια του Κράτους!
Ένας μηχανισμός ένοπλης καταστολής, που δεν θα διστάσει να πυροβολήσει ακόμα και ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, ένας μηχανισμός που θα χρησιμοποιήσει και θα επανδρωθεί με λούμπεν στοιχεία (το 50% των αστυνομικών ψηφίζουν τους νεοναζί χρυσαυγίτες), ένας μηχανισμός που οι αστοί θέλουν να μας πείσουν πως βρίσκεται υπεράνω της κοινωνίας, υπηρετεί και προστατεύει την κοινωνία κατά το "To serve and protect". Ένας μηχανισμός δημιουργίας και εφαρμογής νόμων κατά το δοκούν.
Ένας μηχανισμός που προέκυψε ως "ανάγκη εδικών σχηματισμών από ένοπλα άτομα....που στέκουν πάνω από την κοινωνία και αποξενώνονται από την κοινωνία" και για τον οποίο κάποιοι επικαλούνται ότι δημιουργήθηκε τάχα μου, επειδή "η κοινωνική ζωή έγινε πιο περίπλοκη, ότι οι λειτουργίες διαφοροποιήθηκαν κλπ". Τα επισήμαινε ο Λένιν στα 1917-1918 σημειώνοντας παράλληλα το πόσο εύκολα αυτές οι δήθεν "επιστημονικές" επικλήσεις "αποκοιμίζουν περίφημα τον μικροαστό".
Κι ας έλεγε ο Gramsci "πως ο φασισμός και η δημοκρατία είναι δύο όψεις μιας και μόνο πραγματικότητας, δυο διαφορετικές μορφές μιας και μόνο δραστηριότητας: της δραστηριότητας εκείνης που διενεργεί η αστική τάξη για να ανακόψει την προλεταριακή τάξη στον δικό της διάβα". Για την Ιστορία τις τραγωδίες και τις φάρσες τα 'χουν πει ο Χέγκελ κι ο Μαρξ.
Αυτός ακριβώς, όμως, ο μηχανισμός είναι και το όριο της Αστικής Δημοκρατίας. Μέχρις εκεί. Αυτός ο μηχανισμός, το Αστικό Κράτος, είναι προορισμένο να εκλείψει, να πεθάνει, αλλά "συν Αθηνά και χείρα κίνει".
Και αν ο επίκαιρος στις μέρες μας Βολτέρος ίσως είχε πει την περίφημη φράση "διαφωνώ μ' αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες" φαίνεται πως ο τσάρος νικόλαος Β' ίσως μέσα στην αριστοκρατική του αφέλεια θα μπορούσε να είχε πει "διαφωνώ με την επανάσταση σας αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σας να την κάνετε".
Κοντός ψαλμός αλληλούια.


Αριστειδης Μασμανιδης

Αναρτήθηκε από
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δρεπάνι καλεί Σφυρί

 Δρεπάνι καλεί Σφυρί

Πριν από οτιδήποτε άλλο, η επανόρθωση μιας βασικής παράλειψης από το χτεσινό ερωτικό κείμενο. Ένας σφος λέει στη δικιά του χρόνια πολλά τη μέρα του Βαλεντίνου, αλλά αυτή δεν τα δέχεται, γιατί ξέρει πως ο άλλος δεν τα πιστεύει και δεν του λέει τίποτα αυτή η μέρα.
-Θέλεις να σου πω πραγματικά τι πιστεύω για αυτή τη μέρα;
-Ναι, του απάντησε, πριν προλάβει να μετανιώσει.
-Ότι είναι μια αποφράδα ημέρα για το κομμουνιστικό κίνημα, γιατί σαν σήμερα (σ.σ.: χτες) ξεκίνησε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ.
Τελικά η δικιά του αποφάσισε να δεχτεί τα χρόνια πολλά.

Ηθικό δίδαγμα;
Έρωτας είναι το 20ό Συνέδριο. Γιατί παρά τις μικρές απιστίες, εμείς συνεχίσαμε να υποστηρίζουμε ότι η Σοβιετία παρέμεινε πιστή και σοσιαλιστική.

Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα.

* * *

Η πλατεία Βάθη (χωρίς "ς" στο τέλος, απ' ό,τι ξέρω) είχε χτες μια ιδιότυπη ειρηνική συνύπαρξη-πανσπερμία, που φαινομενικά μπορεί να θύμιζε τον αταξικό χυλό της άλλης πλατείας στο Σύνταγμα και τις "πρωτοπορίες" που προσπαθούσαν να τον πλευρίσουν.
Μαύρες σημαίες (για το μαύρο που θα πέσει στις εκλογές), μαζί με πολιτικά μαύρους (που έτσι κι αλλιώς δεν ψηφίζουν -συνήθως), με πανό για τα "μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά [που] πέσανε πάνω στην αγροτιά", και παραδίπλα μελαψοί μετανάστες, που χάζευαν το θέαμα.
Γαλανόλευκες σημαίες της Ελλάδας και της Μάνης (με γαλάζιο σταυρό και σύνθημα "ταν ή επί τας" ή τρικάκια "έχω ένα όνειρο" (I have a dream) με τον Καμμένο και τον Τσίπρα πίσω απ' τα σίδερα της φυλακής, μαζί με δικά μας ταξικά συνθήματα και τους μαζικούς φορείς (τα σπέρματα μιας Λαϊκής Συμμαχίας ==> Λαϊκοσυμμαχίας ενάντια στη Λυκοσυμμαχία της ΕΕ και της ΚΑΠ).
Ψεκασμένες λογικές -σαν μια περαστική που φώναζε πως δεν είναι Εβραία, ούτε Τουρκάλα, ούτε κι Αρβανίτισσα...) δίπλα στα αγνά κι αψέκαστα λάχανα, που μοίρασαν αφειδώς στο τέλος οι αγρότες, στον κόσμο που ήρθε και συμπαραστάθηκε στον αγώνα τους.


Μόνο που αυτή η παρουσία δεν ήταν ούτε θολή, ούτε αταξική. Ήταν φτωχομεσαίοι αγρότες, που βρίσκονται στα μπλόκα κι αγωνίζονται για την επιβίωσή τους. Κι αν δεν πήγαιναν να τιμήσουν τα φαλάφελ της πλατείας, στην αρχή της Λιοσίων, όσο περίμεναν, δεν ήταν ξέρω εγώ από ρατσιστική προκατάληψη (κατά το εύκολο -κι εξίσου ρατσιστικό- στερεότυπο για την αγροτιά που ξεζουμίζει τους μετανάστες) αλλά από διατροφική προκατάληψη για κάτι που δε γνωρίζουν από τον τόπο τους και θεωρούν, ίσως, φαΐ για χίπστερ, ή μάλλον για πρωτευουσιάνους -γιατί ούτε χίπστερ έχουνε στο χωριό, για να ξέρουν τι είναι.


Αυτή τη φορά δεν υπήρχε πανό "τσιατσιάλατς", "πελέκατς" ή κάτι παρόμοιο, υπήρχε όμως ένα αγροκάλτ πανό, με δρεπάνια στην κορυφή, που προειδοποιούσε πως "το χώμα θα βαφτεί κόκκινο" -ή από ζωή ή από θάνατο. Κι ένα άλλο με δυο χελωνίσια καύκαλα και το συμβολισμό για την ανάπτυξη που έρχεται -μαζί με την ελπίδα- σε χίλια χρόνια, όσο εισάγουμε τρόφιμα, αντί να τα καλλιεργούμε στη δική μας γη.
Κάποιοι άλλοι αγρότες -δε συγκράτησα όμως από ποιο μέρος- φώναζαν "θέλουμε η γη μας να πάει στο παιδί μας" και έλεγαν "λησταρχείο" το δασαρχείο -που θέλει προφανώς να τους την πάρει. Ενώ δυο μαθήτριες -ή μήπως φοιτήτριες;- είχαν μια κόκκινη καρδιά από χαρτόνι, λόγω της ημέρας, αλλά δεν πρόλαβα να διαβάσω το σύνθημα που είχαν γράψει.

Όπως μπαίνει και στον τίτλο της ανάρτησης, είχαμε μια διαλεκτική αντιστροφή μιας γνωστής κινηματογραφικής σκηνής και της κλασικής ατάκας: σφυρί καλεί δρεπάνι.
Αυτή τη φορά το δρεπάνι (αγροτιά) καλούσε το σφυρί (εργάτες) σε ενότητα, κάτω από τους ήχους των αθάνατων "Αγροτικών", και παρά το εργάσιμο της μέρας και της ώρας, η ανταπόκριση ήταν αρκετά μαζική από τις Λαϊκές Επιτροπές, το ΜΑΣ και κάποια σωματεία. Ανταποκρίθηκε επίσης ένα κομμάτι της αναρχίας και το εξωκοινοβούλιο: ο μ-λ χώρος και ο πάλαι ποτέ Συντονισμός Πρωτοβάθμιων σωματείων -που έγινε Πρωτοβάθμια για το Συντονισμό και ύστερα Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων για το Συντονισμό.


Αυτοί που δεν ήταν τόσο πολλοί -τουλάχιστον όσο πέρυσι- ήταν οι ίδιοι οι αγρότες (αν και μια στατική συγκέντρωση, όπου σκορπάει ο κόσμος, μπορεί να σε ξεγελάσει, μέχρι να ξεδιπλωθεί το πλήθος στην πορεία). Σε αυτό κολλούσε κι ένα λαϊκό απόφθεγμα του Μπούτα, από τον τόπο του, για το λύκο που όταν χάνει τα δόντια του, βγάζει γλώσσα η γίδα (τα ΜΜΕ, ο αστικός πολιτικός κόσμος). Πόσο μάλλον όταν οι απέναντι είναι λυκοσυμμαχία ολόκληρη, με ΚΑΠ και ΕΕ, και δε βγάζουν απλά γλώσσα, αλλά δόντια σουβλερά κι ακονισμένα, στο κίνημα που λαχανιάζει κι αποδυναμώνεται.

Απ' τις άλλες παρεμβάσεις ξεχώρισα την ατάκα ενός αγρότη, που αράδιασε λεκτικά τον πάγκο του μανάβη (πράσα, λάχανα, ντομάτες, πατάτες, αγγουράκια, κρεμμυδάκια, κοκ) για να καταλήξει: αυτά εμείς δεν τα φτιάχνουμε; Ποιος τα παράγει δηλαδή; Η Μαρία η Πενταγιώτισσα;


Ακολούθησε πορεία ως τη Βουλή, για να επιδοθεί ψήφισμα "μη μας λένε πως τους απαξιώνουμε κιόλας", όπως είπε ο Μπούτας. Εκεί βρήκαμε μεταξύ άλλων έναν αγγλόφωνο ποζερά, με δερμάτινο, που ήταν πολύ ορκισμένος έλεγε για τον "φάκιν μαλάκα" Τσίπρα, που είναι "τσίκεν", κτλ. Ε, σιγά τα λάχανα...
Και στο τέλος τα λάχανα που μοίρασαν οι αγρότες, μαζί με την ψυχή τους, και ζητούσαν συγνώμη κιόλας, γιατί δεν είχαν αρκετές σακούλες κι έπρεπε να τα πάρεις έτσι, χύμα... Λάχανα ντόπια, αγνά κι αψέκαστα, με σαλίγκαρους και χωματάκι, όχι Βρυξελλών και ΚΑΠ.
Εμείς πάμε αγώνα -που έλεγε κι ένα προλεκάλτ διαφημιστικό, την ίδια προεκλογική περίοδο που έπαιξε και το άλλο με το τρακτέρ...





Τη σκυτάλη παίρνει τώρα το πανεργατικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ.
Όπως θα έλεγαν και στα συνέδρια: το λόγο έχουν οι αγρότες και να ετοιμάζεται το εργατικό κίνημα...

του X-andra photo (twitter) στο βάθος η προοπτική του συλλαλητήριου

Σκέφτομαι και γράφω από το
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Χιλιάδες Παύλοι...

 Χιλιάδες Παύλοι...


Δεν φταίει κανένας άλλος. Εγώ φταίω και μόνον εγώ. Εγώ που είπα σήμερα ν' ασχοληθώ με τον βόθρο τής Χρυσής Αυγής και ξόδεψα πολύτιμο χρόνο τζάμπα και βερεσέ για ποιους; Για τις χρυσαυγήτικες κοτούλες, σαν τον Κασιδιάρη, ο οποίος θέλησε να αποδομήσει το αποκαλυπτικό βίντεο της "Εφημερίδας των Συντακτών" και προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να γελάσει μαζί του κάθε νοήμων άνθρωπος. Και πώς να μη γελάσει, δηλαδή, ακούγοντας τον "αντισυστημικό" να απαρνείται ως και τον ίδιο του τον εαυτό προκειμένου να ξεφύγει;

"Πρόκειται για μοντάζ ενός ασπρόμαυρου κι ενός έγχρωμου βίντεο. Αυτό το κατάλαβε μέχρι και το οχτάχρονο ανηψάκι μου (...) Το βίντεο δείχνει κάποιους που τραγουδάνε. Δεν πρόκειται για επίσημη εκδήλωση της Χρυσής Αυγής (...) Αυτόν τον χαιρετισμό η Χρυσή Αυγή δεν τον αποδέχεται. Εγώ προσωπικά, αν έρθει κάποιος σε εκδήλωση του κόμματος και χαιρετήσει μ' αυτόν τον τρόπο, του πιάνω το χέρι και του το κατεβάζω (...) Υπάρχουν κάποιες παλιές φωτογραφίες που δείχνουν κι εμένα να χαιρετάω έτσι αλλά ποτέ σε επίσημη εκδήλωση του κόμματος (...)".

Αυτά (και άλλα πολλά) δήλωσε από τηλεφώνου σε κάποιο μικρό κανάλι το ανδρείκελο που θεωρεί μαγκιά το να κρύβεται για να γλιτώσει το αυτόφωρο, εισπράττοντας τα φάσκελα που του αξίζουν. Πάλι καλά που βρέθηκε ο Γιώργος Καρατζαφύρερ να τον χαρακτηρίσει ως έναν από τους πέντε ευφυέστερους βουλευτές...


Τελικά, προτίμησα να σβήσω όλο εκείνο το σεντόνι που είχα ετοιμάσει, επειδή αναρωτήθηκα σε ποιους απευθυνόμουν: όσοι κουμαντάρουν ναζιστικά μυαλά δεν καταλαβαίνουν κι όσοι βρίσκονται απέναντί τους δεν περιμένουν την δική μου γνώμη. Κρατώ μόνο δυο σχόλια:

(α) Ο χαρακτηρισμός τού αγκυλωτού σταυρού ως αρχαιοελληνικού χαιρετισμού, η επιμονή πως ο ναζιστικός χαιρετισμός είναι απλώς ο χαιρετισμός των αρχαίων σπαρτιατών, ο ισχυρισμός πως ο φασιστικός εσμός που αποχαυνώνεται τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο τής ναζιστικής Γερμανίας δεν είναι παρά μια παρέα που διασκεδάζει και άλλα τέτοια νόστιμα δεν είναι παρά υπεκφυγές κάποιων θρασύδειλων φελλών που δεν τολμούν να υπερασπιστούν ούτε τις ίδιες τις ιδέες τους. Αλλά τί άλλο να περιμένει κανείς από δαύτους όταν ο ίδιος τους ο αρχηγός, ο "φύρερ" τής κακιάς ώρας (εκεί όπου έχεσε ο Χίτλερ, φύτρωσε ο Μιχαλολιάκος), έχει προσπαθήσει να αποστασιοποιηθεί από τον ναζισμό, δηλώνοντας πως "τότε ήμασταν νέοι και κάναμε λάθη";

Παρένθεση. Μόνο κάτι βλαμμένοι κομμουνιστές προτιμούσαν να στηθούν μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα ή να λιώσουν στις φυλακές και στις εξορίες αντί να αποκηρύξουν την ιδεολογία τους... Οι φασίστες προτιμούν μια ζωή να κρύβονται, ως καραμπινάτες κοτούλες. Μια ζωή και για πάντα "σπορά των ηττημένων". Κλείνει η παρένθεση.

(β) Αυτά τα κατακάθια δεν είναι απλώς ηλίθια. Είναι και τυφλά. Ρωτούσαν την μάνα τού Φύσσα "πού είναι ο Παύλος σου τώρα;". Δεν μπορούσαν να δουν γύρω τους χιλιάδες Παύλους, έτοιμους να καρφώσουν το κοντάρι τής σημαίας τους στην καρδιά κάθε φασιστικού κτήνους. Όπως τότε, στο Ράιχσταγκ...


ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Έρωτας είναι

 Έρωτας είναι

Έρωτας είναι... είναι... ο σύντροφος. Κι η συντρόφισσα. Χωρίς παπάκια στις καταλήξεις.
Έρωτας είναι το παπάκι του Άσιμου (χωρίς την Αλεξίου).
Έρωτας είναι η επανάσταση, αλλά όχι ως ανεκπλήρωτο απωθημένο.
Η ελευθερία, ως συνείδηση της αναγκαιότητας. Η λογική που συναντά το συναίσθημα.
Είναι το κόμμα. Αλλά κι η αντι-κουκουεδίλα ως τρόπος ζωής. Τι θα ήταν αν μας έχαναν; Ένα γκρουπουσκουλάκι τόσο δα μικρούτσικο...

Έρωτας είναι ο Ρίζος στην κωλότσεπη, ή μες στην τσάντα.
Ο πρώτος καθοδηγητής ή αυτός-ή που σου πήρε το βιογραφικό, για να δώσεις (στην οργάνωση) ό,τι πολυτιμότερο έχεις (διάθεση για προσφορά) και να το πάρεις πίσω στο πολλαπλάσιο.
Τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα σε μια πορεία (ή τα κόκκινα μάτια μετά από ένα δακρυγόνο).

Η καχεκτική, αλλά σπιρτόζα Ρόζα.
Ο Χαρίλαος στα νιάτα του, με τη στολή.
Ο Τσε. Κι ο Φιντέλ. Κι οι Κουβανοί ως λαός, όσο βαστάνε ακόμα.
Το σφυρί και το δρεπάνι, αγροτιά-εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά (αλλά όχι τα σεξ σύμβολα των ΜΜΕ, τύπου Κρητικός αγρότης...)

Τα Λάντα, ο Τσατσένκο, οι μπάμπουσκες, ο Μίσα, η Λάικα.
Το μπάσκετ, ο Γκοσινί, η δεκαετία με τις βάτες, τα παιδικά μας χρόνια.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης (χωρίς την πολιτική Άννα Βαγενά).
Ο Χρόνης Μίσσιος μέχρι τα είκοσι. Μετά σοβαρεύεσαι και τον ξεπερνάς.
Το φαΐ κι η τσικνο-Πέμπτη (άντε να περάσει και το σημερινό, να ετοιμαζόμαστε για τα σοβαρά).

Έρωτας είναι τα βιβλία, ένα ωραίο κείμενο, η φιλοσοφία (χωρίς αμπελοφιλόσοφους της κακιάς ώρας).
Τα λάθη κι οι αδυναμίες. Κι η υπέρβασή τους.
Το εξωκοινοβούλιο για το Λαϊκό Στρώμα. (Και το ρεύμα. Κι η Τσίχλη).

Έρωτας είναι η σχέση του Μίμη Ανδρουλάκη με την εξουσία. Και του Νίκου Μπίστη για την αναθεώρηση.
Η ΕΕ και τα μνημόνια.
Οι "αντιμνημονιακοί κι η ΕΕ".
Ο φασισμός κι η φαιά (σοσιαλ)δημοκρατία.

Ένα ποτήρι νερό που το πίνεις και ξεδιψάς. Αλλά δεν είναι πως αν δεν το πιεις πεθαίνεις. Απλώς μαραίνεσαι μέσα σου και συνεχίζεις ζωντανός-νεκρός, περιμένοντας ψεύτικες ελπίδες που έρχονται.



Εντάξει, και κάτι πιο σοβαρό (το παραπάνω είναι για να σατιρίσει τη "σοβαρότητα" της γιορτής)


Σκέφτομαι και γράφω από το
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Φρούδες ελπίδες και κάλπικοι διαχωρισμοί

Φρούδες ελπίδες και κάλπικοι διαχωρισμοί
«Η διαχωριστική γραμμή επανέρχεται εκεί που πάντοτε ήταν. Πρόοδος - συντήρηση, δεξιά - αριστερά. Υπεράσπιση των κοινωνικών δυνάμεων, υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού, υπεράσπιση των συμφερόντων των ολίγων. Ξαναέρχεται η διαχωριστική γραμμή στο πολιτικό της και ταξικό της πρόσημο (...) Κι αυτό μας δίνει από τώρα το περιθώριο να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα. Το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, παράταξη που εκφράζει παραδοσιακά την αριστερά αλλά και εκπροσωπεί αυτό που ονομάζουμε το στρώμα των "από κάτω", των κατώτερων τάξεων και της μεσαίας τάξης (...) Να σχεδιάσουμε μαζί τη μεταμνημονιακή Ελλάδα».
Το απόσπασμα είναι απ' την ομιλία του πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρα, στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του το περασμένο Σάββατο. Χτες, επιβεβαιώνοντας ότι η «γραμμή» αυτή παγιώνεται στον προπαγανδιστικό λόγο τους, ο γραμματέας της ΚΕ, Π. Ρήγας, δήλωσε («Πρώτο Πρόγραμμα»): «Κανείς μας δεν έχει σκοπό να εγκρίνει μια συμφωνία που δεν θα δίνει διέξοδο, δεν θα συνδράμει στην προσπάθεια της ελληνικής κοινωνίας και δεν θα ανοίγει το δρόμο για την επόμενη ημέρα της Ελλάδας εκτός μνημονίων και εκτός επιτροπείας. Το μήνυμα αυτό είναι σαφές και εκφράζει την Κεντρική Επιτροπή στο σύνολό της (...) Το διακύβευμα είναι αν κανείς θα ταχθεί με όσους επιδιώκουν την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την εφαρμογή των εργασιακών δικαιωμάτων, την ενδυνάμωση της δημοκρατίας, την πάταξη της διαπλοκής και του παρασιτικού καπιταλισμού ή αν θα πάει στην αντίπερα όχθη με τους πρεσβευτές της σκληρής λιτότητας. Σε αυτό το δίλημμα θα κληθεί να πάρει θέση η κοινωνία αλλά και όλα τα πολιτικά υποκείμενα».
***
Η απόπειρα κυβέρνησης και κόμματος να χαράξουν εκ νέου κίβδηλες διαχωριστικές γραμμές και να θέσουν στο λαό παλιά γνωστά κάλπικα διλήμματα δεν είναι προφανώς άσχετη απ' την επιδίωξή τους να χειραγωγήσουν και ενσωματώσουν λαϊκές δυνάμεις στα άμεσα και μακροπρόθεσμα προτάγματα της αστικής τάξης. Πόσο μάλλον που μπροστά βρίσκεται νέο «κύμα» αντιλαϊκών μέτρων που θα «σκάσει» με το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης».
Φαίνεται όμως ότι η άσκηση της αστικής διαχείρισης τους όπλισε με περίσσιο θράσος για να ισχυρίζονται, δύο χρόνια μετά, δύο χρόνια άνευ προηγουμένου λεηλασίας του ισχνού λαϊκού εισοδήματος, καρατόμησης ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών, εργασιακών δικαιωμάτων, καταβύθισης του επιπέδου ζωής των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών, ότι είναι οι εκπρόσωποι των συμφερόντων τους, οι θεματοφύλακες των ιερών και όσιων των «από κάτω»! Να μιλούν για «κοινωνικό κράτος», όταν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια αγκομαχούν και συνθλίβονται. Οτι υπερασπίζονται τα εργασιακά δικαιώματα, όταν αυτά έχουν τεθεί στην προκρούστεια κλίνη και της δεύτερης «αξιολόγησης», όπως επιτάσσει το συμφέρον του κεφαλαίου.
Οτι είναι η «πρόοδος» κόντρα στη «συντήρηση», όταν συνέχισαν το αντιλαϊκό έργο των προηγούμενων, δίχως να αναιρέσουν ούτε μισό μέτρο, όπως ακριβώς υπαγόρευε ο κοινός τους στόχος για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και αναβάθμιση του ρόλου του στα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή.
***
Η διαχωριστική γραμμή, για την οποία μίλησε ο Αλ. Τσίπρας, δεν μετακινήθηκε ποτέ ούτε έχασε ποτέ το ταξικό της πρόσημο, γιατί ποτέ δεν έπαψε να διαχωρίζει τους «από κάτω» απ' τους «από πάνω», την εργατική τάξη απ' το κεφάλαιο, το λαό απ' τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Η ακαμψία της είναι ευθέως ανάλογη της ευλυγισίας του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου, που, όπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ντύνει με εθνικό «μανδύα» τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και εμφανίζει στην ίδια πλευρά τους εργαζόμενους και την «υγιή επιχειρηματικότητα», κόντρα τάχα στον ...παρασιτικό καπιταλισμό και στους πρεσβευτές της λιτότητας.
Στη «μεταμνημονιακή Ελλάδα», ο λαός θα συνεχίσει να στενάζει από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και από τα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, που είναι βαρέλι δίχως πάτο. Το «πρότυπο» του αντιλαϊκού «ευρωπαϊκού κεκτημένου», που η κυβέρνηση προβάλλει για να σκιαγραφήσει την προοπτική που υπόσχεται, είναι από μόνο του αποκαλυπτικό και επιβεβαιώνει ότι η φτώχεια και η ανέχεια θα είναι μόνιμοι συνοδοιπόροι του λαού στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Επομένως, το διακύβευμα για το λαό είναι αν θα συνταχθεί με τα κελεύσματα υποταγής στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου ή θα απορρίψει την κάλπικη διαχωριστική γραμμή που του πασάρει η κυβέρνηση, οργανώνοντας την πάλη του για ανάκτηση των απωλειών, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, διεκδικήσεις στο ύψος των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Βάζοντας στο στόχαστρο τους «από πάνω», παλεύοντας για να ανοίξει ρήγματα στον αρνητικό συσχετισμό και συγκεντρώνοντας δυνάμεις για την ανατροπή του.
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αντιλαϊκή κλιμάκωση «βρέξει - χιονίσει»

Αντιλαϊκή κλιμάκωση «βρέξει - χιονίσει»
«Η συνολική κατάσταση εξακολουθεί να τείνει σε δυσμενέστερες εξελίξεις», τονίζει η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τις «Χειμερινές προβλέψεις» του 2017, δίνοντας το στίγμα της αβεβαιότητας σε ό,τι αφορά την πορεία της οικονομίας στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και τα κράτη - μέλη τους.
Πράγματι, η αναιμική ανάκαμψη, σε συνδυασμό με διάφορους αστάθμητους παράγοντες στην παγκόσμια οικονομία, προκαλεί προβληματισμό στα αστικά επιτελεία, παρά το γεγονός ότι η Κομισιόν προβλέπει στην έκθεσή της ότι για πρώτη φορά από το 2008, όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ θα καταγράψουν αυξητικούς ρυθμούς στο ΑΕΠ τους.
Ωστόσο, αν υπάρχει κάτι για το οποίο οι συντάκτες της έκθεσης δεν έχουν ίχνος αβεβαιότητας και αμφιβολίας, αυτό είναι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Αυτή θεωρείται δεδομένη και αναγκαία, από τη σκοπιά του κεφαλαίου, προκειμένου «στους αβέβαιους καιρούς, να παραμείνουν οι ευρωπαϊκές οικονομίες ανταγωνιστικές και ικανές να προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες», όπως δήλωσε τις προάλλες ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προσθέτοντας ότι γι' αυτόν το σκοπό «απαιτείται συνεχής προσπάθεια για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
(Συνέχεια στη σελίδα 3)
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

TOP READ