Παιδιά μεταφέρονται κρυφά στην έρημο του Τέξας

• 
  

Mike Blake/Reuters

Εκατοντάδες παιδιά από το Κάνσας μέχρι τη Νέα Υόρκη, τα ξύπνησαν μέσα στη νύχτα. Χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς καμία εξήγηση. Τα έβαλαν σε λεωφορεία δίνοντας τους ένα μικρό σακίδιο και σνακς και ταξίδεψαν προς το νέο τους «σπίτι». Ποιο ήταν αυτό; Σκηνές, ακατάλληλες και «γυμνές» από κάθε στοιχείο που θα έκανε ένα παιδί να νοιώσει άνετα ή πολύ περισσότερο ευχάριστα, στη μέση της ερήμου του Τέξας.

Πρόκειται για περισσότερα από 1.600 παιδιά μεταναστών που έμεναν μέχρι πρόσφατα σε κέντρα φιλοξενίας ή ανάδοχες οικογένειες αφού την κηδεμονία τους την είχε αναλάβει το κράτος. Αφού βέβαια πρώτα φρόντισε να τα χωρίσει από τους γονείς τους. Αυτό ήταν το μεγαλοφυές σχέδιο του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Να αναγκάσει γονείς και παιδιά να αποχωριστούν με τον πιο βίαιο τρόπο προκειμένου να δώσει ένα μάθημα σε όσους τολμούσαν να περάσουν τα σύνορα και να αποθαρρύνει όσους σκέφτονταν να κάνουν το ίδιο.

Τώρα, αυτά τα παιδιά βιώνουν μια δεύτερη τραυματική εμπειρία. Την δεύτερη πράξη ενός δράματος που ξεκίνησε πριν μήνες-και την ίδια μοίρα αναμένεται να έχουν χιλιάδες άλλα.

Ξαφνικά, όπως γράφουν οι New York Times, μέσα σε μια νύχτα, βρέθηκαν φοβισμένα στη μέση της ερήμου να προσπαθούν να κοιμηθούν μέσα σε αφιλόξενες σκηνές, με στοιχισμένες σειρές από κουκέτες. Οι αρχές τα χώρισαν ανά φύλο και τα σε ομάδες των 20 ατόμων. Σε αντίθεση με την φιλοξενία τους σε ανάδοχες οικογένειες και ειδικά κέντρα, στον καταυλισμό υπάρχουν μόνο χημικές τουαλέτες, δεν υπάρχει σχολείο ενώ- επίσης σε αντίθεση με τα μέχρι τώρα δεδομένα- έχει απαγορευτεί στους υπαλλήλους της πρόνοιας που έχει αναλάβει την υπόθεσή τους, να τα επισκεφθεί.

«Αυτά τα μεταμεσονύχτια ταξίδια πραγματοποιούνται ανά ολόκληρη τη χώρα καθώς η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προσπαθεί να βρει χώρους για να στεγάσει περί τα 13.000 παιδιά μεταναστών που έχουν τεθεί υπό κράτηση- και ο αριθμός των οποίων έχει αυξηθεί κατά πέντε φορές μέσα στον τελευταίο χρόνο», αναφέρει το δημοσίευμα. Την ίδια στιγμή ο μέσος χρόνος που την κηδεμονία των παιδιών μεταναστών αναλαμβάνει το κράτος έχει σχεδόν διπλασιαστεί, από 34 σε 59 ημέρες. 

• 
  

Δεδομένης της αδυναμίας να βρεθούν καταλύματα για τα παιδιά αυτά, εκατοντάδες «φορτώνονται» σε λεωφορεία και στέλνονται στην έρημο του δυτικού Τέξας. Μόνο την περασμένη εβδομάδα ήταν 1.600. Τα περισσότερα ήταν από 13 έως 17 ετών.

Έτσι, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, ξεπήδησε ο καταυλισμός Tornillo. Μια μικρή πόλη από σκηνές, διαφόρων μεγεθών. Άλλες για να κοιμούνται τα παιδιά, άλλες που στεγάζουν πρόχειρα κέντρα παροχής ιατρικής περίθαλψης και κάποιες που έχουν διαμορφωθεί ως χώροι αναψυχής. Σήμερα μπορεί να φιλοξενήσει περί τα 3.800 άτομα. 
«Είναι σύνηθες να χρησιμοποιούνται τέτοιου είδους καταυλισμοί, (influx shelters). Γινόταν και σε στρατιωτικές βάσεις στο παρελθόν και η πρόθεση είναι να χρησιμοποιηθούν αυτές οι προσωρινές εγκαταστάσεις μόνο όσο χρειάζεται», δηλώνει η Evelyn Stauffer, εκπρόσωπος του Τμήματος Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών. Κατά την ίδια μάλιστα, ο αριθμός των ασυνόδευτων αλλοδαπών παιδιών είναι ένα σύμπτωμα του μεγαλύτερου προβλήματος που είναι το σύστημα μετανάστευσης.
Ασχέτως βέβαια των καθησυχαστικών δηλώσεων της Stauffer, η ανησυχία όσων αγωνίζονται για τα δικαιώματα των μεταναστών – και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση μετά τον νόμο που χωρίζει τα παιδιά από τους γονείς- μεγαλώνει και φυσικά δικαιολογημένα. Ανησυχεί ο τρόπος που γίνονται, η αδυναμία των κοινωνικών υπηρεσιών να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά, τα μακρά χρονικά διαστήματα που μένουν υπό την κηδεμονία του κράτους.
Ο Μάρκ Γκρίνμπεργκ, ο οποίος ήταν υπεύθυνο για την φροντίδα παιδιών μεταναστών κατά την προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα, βοήθησε να δημιουργηθούν οι κατευθυντήριες γραμμές για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Όπως είπε, η υπηρεσία προσπάθησε «στο μέγιστο δυνατό βαθμό» να εξασφαλίσει ότι οι συνθήκες σε εγκαταστάσεις όπως αυτή στο Tornillo θα προσομοιάζουν αυτούς στα κέντρα φιλοξενίας» αλλά αυτό όπως παραδέχεται, είναι πολύ δύσκολο. 

Πολλοί υπάλληλοι της υπηρεσίας, οι οποίοι διατηρούν την ανωνυμία τους φοβούμενοι ότι θα απολυθούν, εξηγούν πως οι μετακινήσεις των παιδιών σε αυτούς τους νέους καταυλισμούς, γίνονται μέσα στη νύχτα και τα παιδιά δεν ενημερώνονται παρά λίγη ώρα πριν την αναχώρηση, επειδή οι αρχές φοβούνται πως μπορεί να προσπαθήσουν να δραπετεύσουν. Και ο αποχωρισμός όμως των παιδιών από τους υπαλλήλους στα κέντρα φιλοξενίας είναι κάποιες φορές δύσκολος. Μπορεί όχι τόσο όσο ο αποχωρισμός από τους γονείς τους, αλλά αυτοί οι υπάλληλοι ήταν για τα παιδιά ότι πιο κοντινό στην στη φιγούρα ενός γονιού.
Σε ένα κέντρο φιλοξενίας, απ όπου μια ομάδα παιδιών μεταφέρθηκε στον καταυλισμό στην έρημο του Τέξας, ένα αγόρι τη στιγμή που αναγκαζόταν να φύγει, ρωτούσε έναν υπάλληλο του κέντρου εάν θα συνέχιζε να τον φροντίζει και στο Τέξας. Ο εργαζόμενος του καταλύματος απάντησε ότι θα το έκανε και του εξήγησε πως με το να πάει στο Τέξας θα έδινε τη δυνατότητα σε ένα άλλο παιδί που είχε «κολλήσει» στα σύνορα χωρίς τους γονείς του, να έχει έναν χώρο για να φιλοξενηθεί.
Πολλοί ήταν επίσης οι υπάλληλοι που έβαλαν τα κλάματα όταν έμαθαν για την απομάκρυνση των παιδιών, φοβούμενοι τι μπορεί να τα περιμένει. Άλλοι προσπάθησαν να διαμαρτυρηθούν. Αλλά κανείς δεν κατάφερε τελικά να αλλάξει την απόφαση που είχε ληφθεί...

 Πηγή: Τhe New York Times, πρόσθετες πληροφορίες ΗuffPost US, MSNBC

• 
  

Ευτυχώς, άνοιξαν τα ΑΤΜ!

Και νά, λοιπόν, που οι κόποι και οι θυσίες μας έπιασαν τόπο και οι τράπεζές μας ορθοπόδησαν επί τέλους! Σίγουρα πήρατε χαμπάρι ότι από τις αρχές τού μήνα καταργήθηκε ο έλεγχος κεφαλαίων για αναλήψεις στο εσωτερικό, με αποτέλεσμα να μπορούμε πλέον να πηγαίνουμε στο ΑΤΜ και να σηκώνουμε όσα χρήματα θέλουμε και όποτε θέλουμε. Όπως πρέπει να πήρατε χαμπάρι ότι άρχισαν και πάλι οι τράπεζες να διαφημίζουν τα δάνειά τους, με πρώτη την Πειραιώς, η οποία εισήγαγε την καινοτομία να σου δίνει δάνειο ηλεκτρονικά, χωρίς καν να πατήσεις το πόδι σου σε κατάστημά της.

Θα αναρωτιέστε, βέβαια, πώς γίνονται αυτά, την ώρα που το κλάμα για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια δεν λέει να κοπάσει. Όπως λένε τα στοιχεία των τραπεζών, το 49% των δανείων που έχουν χορηγήσει εξυπηρετείται πλημμελώς ή δεν εξυπηρετείται καθόλου. Κι όταν λέμε το 49%, μιλάμε για περίπου εκατό δισ. ευρώ, όχι για πενταροδεκάρες. Κι όπως εξηγούν πολλοί "σοβαροί" αναλυτές (Τζήμερος, Κώνστας, Κούρος κλπ), για να κυκλοφορήσει χρήμα στην αγορά πρέπει να πληρώσουν εκείνοι που χρωστάνε. Πρέπει να πληρώσουν είτε με το καλό είτε με το άγριο.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η φάση τού "άγριου" βρίσκεται πλέον σε πλήρη εξέλιξη, καθώς οι κατασχέσεις μέσω ηλεκτρονικών πλειστηριασμών όλο και εντείνονται. Πού θα φτάσουν; Την απάντηση θα την πάρουμε από την "Έκθεση Συμμόρφωσης του Προγράμματος Στήριξης του ESM για την Ελλάδα" (Compliance Report ESM Stability Support Programme for Greece - Third Review), η οποία συντάχθηκε τον περασμένο Μάρτιο στο πλαίσιο της τρίτης αξιολόγησης. Αντιγράφω και μεταφράζω από την σελίδα 17 αυτής της έκθεσης:

Για το 2018, οι τράπεζες σχεδιάζουν να δημοπρατήσουν περίπου 10.000 ακίνητα. Πρόκειται για έναν φιλόδοξο στόχο, δεδομένου ότι δεν πραγματοποιήθηκαν πάνω από 30 ηλεκτρονικές δημοπρασίες τον τελευταίο μήνα του 2017. Ο αριθμός αυτός θα πρέπει να αυξηθεί περαιτέρω, με στόχο 1.000 δημοπρασίες ανά μήνα από τον Μάρτιο του 2018 και αναμένεται να φτάσει σε 2.000 δημοπρασίες κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2018. Το χρονοδιάγραμμα αυτό θα στοχεύει στην επίτευξη των στόχων που έχουν υποβάλει οι τράπεζες στον SSM (σ.σ.: Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός των τραπεζών) όσον αφορά τη μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων το 2018. Ο αριθμός των πλειστηριασμών θα πρέπει να αυξηθεί περαιτέρω σε 40.000 δημοπρασίες ετησίως κατά τα επόμενα τρία χρόνια. Παρά τις σχετικές προκλήσεις, η διεξαγωγή ηλεκτρονικών δημοπρασιών και η αποκατάσταση των φυσικών δημοπρασιών θα συμβάλουν στην αποκατάσταση της κουλτούρας των πληρωμών στην Ελλάδα.

Απλά πράγματα. Για να αρθούν οι έλεγχοι κεφαλαίων (τα capital control, που λέμε στα ελληνικά) και για να μπορούν οι τράπεζες να ξαναδώσουν δάνεια, θα κατασχεθούν μέχρι τέλους τής χρονιάς 10.000 ακίνητα και μέχρι τέλους τού 2021 άλλα 120.000, ήτοι 130.000 ακίνητα θα αλλάξουν ιδιοκτήτη μέσα σε κάπου σαράντα μήνες. Είναι μεν κάτι επώδυνο αλλά, όπως λέει και η έκθεση, κάποτε πρέπει να αποκατασταθεί στον τόπο μας η "κουλτούρα των πληρωμών". Αυτά τα "δεν πληρώνω" δεν είναι καθόλου σύγχρονα και καθόλου ευρωπαϊκά.

Πάμε τώρα να δούμε μια λεπτομέρεια, η οποία δεν ξέρω κατά πόσο έχει γίνει κατανοητή στον πολύ κόσμο. Όποιος φτάνει στο σημείο να ξεστομίσει την φράση "μου πήρε η τράπεζα το σπίτι", ας μη προσθέτει την φρασούλα "και καθάρισα" διότι, κατά πάσα πιθανότητα, δεν έχει καθαρίσει τίποτε. Ποιός καθάρισε επειδή του πήρε η τράπεζα το σπίτι; Κανένας! Ας δούμε ένα παράδειγμα.

Πριν δέκα χρόνια, πήρα τραπεζικό δάνειο 150.000 ευρώ και έφτιαξα ένα σπίτι, το οποίο έχει σήμερα αντικειμενική αξία 200.000 και εμπορική 100.000 με το ζόρι. Όσο τα πράγματα πήγαιναν καλά, δεν είχα πρόβλημα να δίνω κάθε μήνα 400 ευρώ στην τράπεζα. Φυσικά, όταν έμεινα άνεργος, έπαψα να πληρώνω, με αποτέλεσμα σήμερα να χρωστάω 130.000 ευρώ και η τράπεζα να μου βγάζει το ακίνητο στο σφυρί. Τιμή εκκίνησης, η εμπορική του αξία. Πώς ορίζεται αυτή η αξία; Από έναν πραγματογνώμονα, τον οποίο βάζει η τράπεζα.

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ας πούμε ότι ο εν λόγω πραγματογνώμονας δεν αποτιμά το ακίνητό μου στα 70 ή στα 60 χιλιάρικα και ο πλειστηριασμός ξεκινάει από τις 100.000 ευρώ. Βάσει του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, εάν ο πρώτος πλειστηριασμός κηρυχθεί άγονος, τότε ο δεύτερος έχει τιμή εκκίνησης στο μισό της αξίας του πρώτου. Έτσι, είναι σπανιώτατο το φαινόμενο να πουληθεί ακίνητο στον πρώτο πλειστηριασμό, αφού ο δεύτερος θα ξεκινήσει με τα μισά λεφτά. Αν καταλήξει άγονος και ο δεύτερος, γίνεται και τρίτος με ακόμη χαμηλότερη τιμή εκκίνησης. Αν κι αυτός δεν έχει αποτέλεσμα, η όλη διαδικασία απαξιώνεται και σταματά να λειτουργεί ως μέσο πίεσης για τον δανειολήπτη.

Βάσει της συμφωνίας με τον SSM, οι τράπεζες δεν θα αφήσουν κανέναν πλειστηριασμό να απαξιωθεί. Όπου δεν παρουσιάζεται ενδιαφέρον από ιδιώτες, η επισπεύδουσα τράπεζα θα αποκτά το ακίνητο έναντι της απαίτησης που έχει από τον δανειολήπτη. Στην περίπτωσή μου, αφού η πρώτη δημοπρασία άρχισε με 100.000, η δεύτερη άρχισε με 50.000. Αν η τρίτη αρχίσει με 40.000 (και πάλι καλά να λέω!), τότε η τράπεζα θα αποκτήσει το ακίνητό μου για 40.000, "έναντι της απαίτησης που έχει από τον δανειολήπτη". Με απλά λόγια: και το σπίτι μου χάνω και στην τράπεζα εξακολουθώ να χρωστάω ακόμη ενενήντα χιλιάρικα, τα οποία εξακολουθούν να γεννάνε τόκους και πανωτόκια...

Μ' αυτά και μ' αυτά, σύμφωνα με την Έκθεση Συμμόρφωσης, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια θα υποχωρήσουν από το 49% (όπως είπαμε πρωτύτερα) στο 20% των συνολικών δανείων μέχρι τέλους τού 2021. Σε απόλυτους αριθμούς, αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες θα μαζέψουν σχεδόν 30 δισ. ευρώ μέσα σε μια τριετία. Ευτυχώς, όμως, άνοιξαν τα ΑΤΜ και μπορούμε πλέον να σηκώνουμε κάθε μέρα όσα λεφτά θέλουμε, καλά να είμαστε και σίδερο στην μέση μας.

 

Από: Cogito ergo sum

Στο ψαχνό – Η σφαγή των φοιτητών στην Πόλη του Μεξικού 1968

Κατιούσα

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, τα δυτικά μέσα έκαναν λόγο για το “Milagro Mexicano”, το Μεξικανικό θαύμα δηλαδή, που συνοψίζονταν στους μεγάλους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και τη φαινομενική κοινωνικοπολιτική σταθερότητα. Αποκορύφωμα αυτής της φαινομενικής “άνοιξης” της μεξικανικής οικονομίας ήταν η επιλογή της πόλης του Μεξικού για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων του 1968. Θέατρο της προβολής του Μεξικού ως μοντέρνας και εύπορης χώρας επρόκειτο να γίνει το Ολυμπιακό Στάδιο στις εγκαταστάσεις της πανεπιστημιούπολης της Ουνιβερσιδάδ Νασιονάλ Αουτόνομα ντε Μέχικο (UNAM), όπου κάποια χρόνια νωρίτερα ο τροτσκιστής ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα είχε ζωγραφίσει την τοιχογραφία που ενσάρκωνε τα ιδανικά της θεσμοποιημένης πια Μεξικανικής Επανάστασης: “Το πανεπιστήμιο, η μεξικανική οικογένεια, η ειρήνη και η αθλητική νεολαία”.  Πίσω από την επιφάνεια όμως η δυσαρέσκεια έβραζε, παρά τις διαβεβαιώσεις του προέδρου Ντίαζ Ορντάζ στα τέλη Ιούλη του 1968, πως το Μεξικό ήταν “ανέγγιχτη νησίδα” εν μέσω της έκρηξης του φοιτητικού κινήματος σε όλο τον κόσμο.
Τα γεγονότα έμελε να τον διαψεύσουν πανηγυρικά λίγες μόνο μέρες αργότερα. Στςι 22 Ιούλη, στη διάρκεια ενός καβγά μεταξύ νεαρών που έπαιζαν αμερικανικό φούτμπολ στους δρόμους της πόλης, η μονάδα άμεσης δράσης της αστυνομίας με τίτλο “Λος Γκραναδέρος” επιτέθηκε με βία στους νεαρούς που βρήκαν καταφύγιο στα κτίρια του Πολυτεχνείου. Χωρίς να πτοηθούν από το άσυλο, οι αστυνομικοί εισέβαλλαν και με μπαστούνια ξυλοκόπησαν τους απείθαρχους νέους. Ως απάντηση ριζοσπαστικές φοιτητικές οργανώσεις οργάνωσαν έντονες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τις επόμενες μέρες.

Όταν οι φοιτητές επιχείρησαν να διαδηλώσουν στην κεντρική πλατεία Ζόκαλο, η αστυνομία παρεμπόδισε την πρόσβασή τους και συνέλαβε πάνω από 94 άτομα. Την επόμενη μέρα η οργή των φοιτητών πήρε μορφή ανοιχτής εξέγερσης, με μάχες να διεξάγονται γύρω από την πανεπιστημιούπολη. Η αδυναμία της αστυνομίας να ελέγξει την κατάσταση προκάλεσε την επέμβαση του στρατού στο πανεπιστήμιο και τη σύλληψη 68 ακόμα ανθρώπων. Τα γεγονότα έγιναν αφορμή για ένα απεργιακό κύμα σε σχεδόν όλα τα πανεπιστήμια του Μεξικού, με πρωτοβουλία του πρύτανη του UNAM Χαβιέρ Μπάρος Σιέρα, με τις αντιδράσεις πλέον να αγκαλιάζουν κόσμο πολύ πέρα από τις μαρξιστικές οργανώσεις.
Αιτήματα του φοιτητικού κινήματος ήταν η απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, η διάλυση των “Λος Γκραναδέρος” και η απόλυση των αρχηγών της αστυνομίας Ραούλ Μεντιολέα και Λουίς Κουέτο, η αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων με τιμωρία των υπευθύνων της καταστολής,  και η κατάργηση της νομοθεσίας περί “κοινωνικής αποσάθρωσης”, που ήταν βάση για την κατασταλτική πολιτική του πρακτικά μονοκομματικού καθεστώτος του Μεξικού κατά φοιτητών και εργαζομένων τα προηγούμενα χρόνια. Σε γενικές γραμμές, τα αιτήματα απαιτούσαν απλώς εφαρμογή κράτους δικαίου και τήρηση της αστικής νομιμότητας, παρά το σύνθημα “Δε θέλουμε Ολυμπιακούς, θέλουμε επανάσταση!”. Αυτό δε σημαίνει πως το καθεστώς τους αντιμετώπιζε ως λιγότερο επικίνδυνους. Κατά την προσφιλή της τακτική σε κάθε περίπτωση κοινωνικών αναταραχών, η κυβέρνηση έστρεψε τα βέλη της ΚΚ Μεξικού, το οποίο από την ίδρυσή του το 1919 δρούσε σε καθεστώς ημιπαρανομίας. Στην πραγματικότητα, πέρα από ορισμένους – προβεβλημένους  είναι η αλήθεια – νεολαίους που συμμετείχαν στο Εθνικό Απεργιακό Συμβούλιο που είχε συγκροτηθεί στο μεταξύ, το ΚΚ μικρή επιρροή είχε στο συγκεκριμένο κίνημα, όπου τον τόνο έδιναν μαοϊκές, τροτσκιστικές, ακόμα και αριστερές καθολικές δυνάμεις, με τη μεγαλύτερη μάζα των φοιτητών να προέρχεται πάντως από ένα εντελώς απολίτικο υπόβαθρο.

Λίγες εβδομάδες πριν την έναρξη των αγώνων, τεράστιες διαδηλώσεις συντάραξαν την πρωτεύουσα τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο, με συμμετοχή 50.000 ως 150.000 ανθρώπων. Ο Ντιάς, πεπεισμένος ότι οι εκδηλώσεις ήταν κομμουνιστικός δάχτυλος για τη “δυσφήμιση” του Μεξικού στο εξωτερικό και προσπάθεια παρεμπόδισης των αγώνων, δήλωσε την 1η Σεπτέμβρη στο Κογκρέσο πως “Είμασταν τόσο ανεκτικοί, που μας επέκριναν γι’αυτό, αλλά όλα έχουν τα όριά τους”.
Αρχικά η κυβέρνηση προσπάθησε να έρθει σε διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι με την ηγεσία της Εθνικού Απεργιακού Συμβουλίου, το οποίο όμως αντιπρότεινε δημόσιο διάλογο, τον οποίο δεν επιθυμούσε με τίποτε η κυβέρνηση. Ο δρόμος προς τη βίαιη καταστολή είχε ανοίξει. Αυτός ο ρόλος ανατέθηκε στο στρατό, που στις 18 Σεπτέμβρη κατέλαβε την UNAM. Πιο δύσκολη αποδείχτηκε η παραβίαση του ασύλου στο Πολυτεχνείο το βράδυ της 23ης Σεπτέμβρη. Οι φοιτητές αντιστάθηκαν με αποτέλεσμα οι στρατιώτες να ανοίξουν πυρ και να σκοτώσουν τρία άτομα επί τόπου, ενώ δώδεκα τραυματίστηκαν και πολλοί συνελήφθηκαν. Ολόκληρη η πόλη θύμιζε εμπόλεμη ζώνη, ενώ οι στρατός επιτέθηκε και σε άλλα πανεπιστήμια υπό κατάληψη. Αστυνομικοί με πολιτικά πυροβολούσαν με αυτόματα όπλα από διερχόμενα οχήματα πάνω σε απεργούς, ενώ η πολιτική αστυνομία κινήθηκε εναντίον των ηγετών του Εθνικού Απεργιακού Συμβουλίου.
Παρά την εμμονή του ΕΑΣ σε ανοιχτή συζήτηση με την κυβέρνηση, εκπρόσωποι φοιτητικών οργανώσεων δέχτηκαν τελικά στις 2 Οκτώβρη 1968 να συναντήσουν μυστικά εκπροσώπους της. Η διαπραγμάτευση απέβη άκαρπη και το ίδιο απόγευμα διοργανώθηκε διαδήλωση στην πλατεία των Τριών Πολιτισμών στη συνοικία Τλατελόλκο, η τρίτη μέσα σε ένα μήνα. Χιλιάδες άτομα συγκεντρώθηκαν στο σημείο, όπου στις 17.30 ξεκίνησε ομιλία. Μισή ώρα αργότερα άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Φοβισμένοι οι διαδηλωτές άρχισαν να σκορπίζουν, πέφτοντας όμως πάνω στο στρατό, ο οποίος πυροβολούσε στον αέρα, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και στο ψαχνό, αφήνοντας έναν αρχικά αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών και τραυματιών στο σημείο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν δέκα μέρες αργότερα χωρίς άλλες διαμαρτυρίες, την ώρα που οι φυλακές γέμιζαν με διαδηλωτές. Πάνω από 200 μέλη του φοιτητικού κινήματος έμειναν για δυο χρόνια και παραπάνω στις φυλακές χωρίς να καταδικαστούν ποτέ για κάτι. Τα ΜΜΕ της χώρας διέδιδαν για μέρες μετά το μακελειό πως οι φοιτητές ήταν οπλισμένοι και είχαν οι ίδιοι προκαλέσει τους πυροβολισμούς. Μέχρι σήμερα είναι άγνωστο υπό ποιες ακριβώς συνθήκες δόθηκε η εντολή ν’ανοίξει πυρ κατά των φοιτητών. Ο στρατηγός Γκαρσία Μπαραγκάν, του οποίου γραπτά δημοσιεύτηκαν το 1999 από το δημοσιογράφο Χούλιο Σέρερ, ισχυρίζεται πως ο πρόεδρος έδωσε δυο διαφορετικές εντολές στον ίδιο και την προεδρική φρουρά. Σύμφωνα με εκείνον δική του εντολή ήταν να συλλάβει απλώς τους φοιτητές, ενώ η προεδρική φρουρά είχε εντολή να πυροβολήσει.
Η ίδια η μεξικανική κυβέρνηση τήρησε σιγή ιχθύος για το ζήτημα ως και το 1977, όταν για πρώτη φορά ο Γκουστάβο Ντίαζ Ορντάζ παραδέχτηκε σε συνέντευξη τύπου πως είχαν σκοτωθεί 30 ως 40 άτομα, ανάμεσά τους “στρατιώτες, ταραχοποιοί και περίεργοι”. Αργότερα δημοσιεύτηκαν αναφορές της αστυνομίας που κάνουν λόγο για 26 νεκρούς, 100 τραυματίες και πάνω από 1000 συλληφθέντες. Στο μνημείο που αφιερώθηκε στην πλατεία των Τριών Πολιτισμών το 1993 αναφέρονται ονομαστικά 20 θύματα, αλλά ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστος.
Μετά από 30 χρόνια, όταν το κυβερνών κόμα PRI έχασε την απόλυτη πλειοψηφία συγκροτήθηκε για πρώτη φορά εξεταστική επιτροπή για το ζήτημα. Η έρευνα ωστόσο δεν κατέληξε πουθενά, και η δίωξη κατά των κατηγορούμενων αξιωματούχων ανεστάλη από την κρατική εισαγγελία το 2007. Το 2011 η μέρα της σφαγής ανακηρύχθηκε “μέρα εθνικού πένθους στο Μεξικό”, ενώ κάθε χρόνο λαμβάνει χώρα διαδήλωση με σύνθημα “Η 2η Οκτώβρη δε θα ξεχαστεί”. Στη διάρκεια μάλιστα μιας από αυτές τις διαδηλώσεις το 2014, φοιτητές του Παιδαγωγικού τμήματος από την πόλη Αγιοτζινάπα έκαναν πειρατεία σε λεωφορείο για να φτάσουν στην πρωτεύουσα και να συμμετέχουν. 43 εξ αυτών συνελήφθησαν κι έκτοτε αγνοείται η τύχη τους. Μετά την άνοδο της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Μορένα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ελπίζουν σε απόδοση ευθυνών σε όσους ενόχους βρίσκονται ακόμα στη ζωή. Προς το παρόν έγινε γνωστό πως η Εκτελεστική Επιτροπή Περίθαλψης των θυμάτων επιδότησε τις δραστηριότητες ενόψει της μέρας μνήμης για τα 50 χρόνια της σφαγής με έξι εκατομμύρια πέσος, δηλαδή περίπου 270.000 ευρώ. Εκείνο όμως που χρειάζεται επειγόντως το Μεξικό ωστόσο είναι, πέρα από τέτοιες ενέργειες, να μπει τέλος στην ατιμωρησία.
Με πληροφορίες από jungewelt.de

Δεν μετράνε μόνο τις μπουκιές σου…

        

Άμα είσαι φτωχός οι χορτασμένοι μετράνε τις μπουκιές σου, αλλά τελικά δεν μετράνε μόνο τις μπουκιές σου! Χωρίς λόγο και χωρίς να τους χρωστάς τίποτα μετράνε κι άλλα πράγματα! Αν προπαντός τύχει να τους χρωστάς με άμεσο ή έμμεσο τρόπο τότε μαύρο φίδι που σ’ έφαγε! Σε παραφυλάνε να δούνε μήπως πίνεις καφέ ή μήπως καμιά φορά πίνεις και τσίπουρο! Σε παραφυλάνε μήπως καμιά φορά κρατάς στα χέρια σου τυρόπιτα ή γύρο πίτα! Σε παραφυλάνε μήπως έχεις κινητό! Σε παραφυλάνε μήπως τα παπούτσια και τα ρούχα σου δεν είναι τρύπια ή έστω λιωμένα! Σε παραφυλάνε μήπως δε μυρίζεις, πράγμα που σημαίνει ότι κάνεις συχνά μπάνιο ξοδεύοντας νερό και σαμπουάν! Σε παραφυλάνε μήπως το χειμώνα ανάβεις θέρμανση! Σε παραφυλάνε μήπως η ΔΕΗ έχει καιρό να σου κόψει το ρεύμα! Σε παραφυλάνε μήπως ξυρίζεσαι συχνά! Σε παραφυλάνε γενικώς! Αλλά πιο πολύ σε παραφυλάνε μην τυχόν και γ@μήσεις, γιατί ρε μπαγάσα άμα έχεις λεφτά για να έχεις γκόμενα και να γ@μήσεις πώς δεν έχεις λεφτά για να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου;! Γι’ αυτό άμα είσαι φτωχός και χρωστάς παίξε καμιά μ@λ@κί@ για να περνάει η ώρα, διότι στη γωνιά παραμονεύει ο χορτασμένος για να δει μήπως τρως, μήπως πίνεις και μήπως γ@μ@ς! Και πρόσεξε… και την μ@λ@κί@ να την παίξεις χωρίς να σε δούνε οι χορτασμένοι γιατί αφού την παίζεις ενώ χρωστάς είσαι εντελώς ξεδιάντροπος! Άμα την έπαιζες ενώ δεν χρωστούσες θα ήσουνα μερακλής! Και δεν κόβεις τις φλέβες σου καθώς ακούς τους χορτασμένους να λένε μ@λ@κίες;! Και δεν δίνεις ένα τέλος για να πάψεις να δέχεσαι τις μ@λ@κίες των χορτασμένων, πλην όμως αγραμμάτων, μαϊμούδων στα μούτρα;!

Κ. Νότνολ

Χάλασε τη «σούπα» του Ιδρύματος Βουλής ο Γιώργος Μαργαρίτης

Πείτε με μαζοχιστή… Καμία αντίρρηση…

Το Ίδρυμα της Βουλής είχε εκδήλωση / έκθεση / επιστημονική ημερίδα για τον Νίκο Πλουμπίδη.

 
Ήξερα ότι θα επιχειρηθεί η γνωστή τακτική της πολιτικής απονεύρωσης του ήρωα, μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Νίκου Πλουμπίδη.

Η μόνη μου ελπίδα και ο βασικός λόγος που πήγα, ήταν ο λόγος του καλύτερου έλληνα Ιστορικού, Γιώργου Μαργαρίτη.
 

Ο λόγος του μεστός, συνεκτικός, αναδείκνυε τον Νίκο Πλουμπίδη μέσα από την δράση της κοινωνίας, της εργατικής τάξης, της πολιτικής της έκφρασης, του Κόμματός της.

Οι υπόλοιποι του πάνελ (Νικολακόπουλος, Παπαθανασίου και σια ο.ε.) τον άκουγαν (ένιωθα με αποστροφή) να τους χαλάει την σούπα…

Οι δικές τους θέσεις γνωστές: 

Το «σταλινικό ΚΚΕ», ο «κακός Ζαχαριάδης», το «ανώμαλο εσωκομμάτικο καθεστώς».

Τώρα να πάμε στο κοινό;

Στην πρώτη σειρά, κοντά στον Βούτση: Μπαλάφας, Μπάρκας, Καββαδία, Μπαλτάς, Βούτσης, Φωτίου, Τόσκας, Βαλαβάνη και άλλοι της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΠΦΑ/ΔΦΑ.

Ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης

Ξέχασαν φαίνεται τι έχουν πει, τι έχουν υπογράψει, τι έχουν πει για το Κόμμα του Πλουμπίδη από το 2012 και μετά…

Πήγα να φύγω.

Ήμουν χαρούμενος γιατί ο Μαργαρίτης είχε χαλάσει την σούπα σε μεγάλο βαθμό (να αναζητήστε το βίντεο της τοποθέτησης του, ήταν εκπληκτικός).

Βγαίνω έξω και βλέπω ένα τσούρμο ασφαλίτες.

Ο υποτακτικός των Αμερικανών και «καλόπαιδο» της άρχουσας τάξης της χώρας έμπαινε.

Μου ήρθε να ξεράσω στα μούτρα του. 

Θυμήθηκα τον Μπάρμπα και το μίσος των Αμερικανών που τον οδήγησε στο Δαφνί και το εκτελεστικό απόσπασμα.

Βγήκα έξω και βρήκα τον Χαλβατζή και τον Παφίλη. Πήγα στον Παφίλη και του έσφιξα το χέρι.

Μιλήσαμε για λίγο. Μου είπε ότι ξέραμε με τι έχουμε να κάνουμε και στείλαμε τον Μαργαρίτη.

Δεν ήθελα να ακούσω κάτι άλλο. 

 
Είναι σταθερή μου άποψη ότι δεν πρέπει να αφήνεις κανένα χώρο όπου θα γίνεται σκύλευση των Νεκρών σου, σκύλευση των Αγώνων σου.

Έφυγα με θυμό αλλά ταυτόχρονα και με ικανοποίηση.

Η Παραχάραξη της Ιστορίας δεν θα περάσει!

Μιχάλης Π.

Αναζητήσαμε το βίντεο από την εκδήλωση του ιδρύματος της Βουλής αλλά μέχρι αυτή την ώρα δεν είχε ανέβει ακόμα σε κάποια σελίδα στο διαδίκτυο.

Αντί αυτού επισυνάπτουμε ένα βίντεο – αφιέρωμα στα 60 χρόνια από την εκτέλεση του Ν. Πλουμπίδη που είχε κάνει η ΕΤ3 το 2014, όπου ο τρόπος παρουσίασης δεν πρέπει να έχει και μεγάλη διαφορά με τον τρόπο που παρουσιάστηκε κατά την χτεσινή εκδήλωση της Βουλής.

Κι εδώ η παρέμβαση του Γιώργου Μαργαρίτη – έστω κι ολιγόλεπτη – εξισορροπεί κάπως την άγαρμπη προσπάθεια της ΕΤ3 να αποσπάσει τον Πλουμπίδη από το ΚΚΕ…

Ροβεσπιέρος

Παραγγελιές

Πολλαπλός είναι ο εμπαιγμός της κυβέρνησης απέναντι σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, με το προσχέδιο του προϋπολογισμού που κατέθεσε προχτές. Πέρα από τα δύο «εναλλακτικά σχέδια», που και τα δύο περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων καρατόμηση προνοιακών επιδομάτων και συντάξεων (η περικοπή του ΕΚΑΣ είναι δεδομένη και με ερωτηματικό η περικοπή της προσωπικής διαφοράς), επανέρχεται και η κοροϊδία γύρω από τα «αντίμετρα». Κάποια από αυτά, όσα αφορούν τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, είναι υπό την αίρεση της περικοπής των συντάξεων, καλώντας ουσιαστικά το λαό να διαλέξει από πού θα χάσει. Από την άλλη, όσα από τα λεγόμενα «αντίμετρα» χαρακτηρίζονται «αναπτυξιακά», ενεργοποιούνται έτσι κι αλλιώς σε βάθος διετίας, ανεξάρτητα από άλλες προϋποθέσεις. Δηλαδή η κρατική επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών σε επιχειρηματικούς ομίλους, οι μειώσεις στη φορολογία μεγάλων επιχειρήσεων και διανεμόμενων κερδών κ.λπ. θα αρχίσουν να «τρέχουν» άμεσα προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Αλλωστε, ο ΣΕΒ το έχει ήδη παραγγείλει στην κυβέρνηση: Στους βιομήχανους και τους άλλους επιχειρηματίες πρέπει να δοθεί η απόλυτη προτεραιότητα κατά το «μοίρασμα του υπερπλεονάσματος», δηλαδή του υπερ-ξεζουμίσματος των εργαζομένων. Ε, κι αυτή η παραγγελιά γίνεται πράξη και μέσω του προϋπολογισμού που επεξεργάζεται η κυβέρνηση.

Αντιλαϊκός από χέρι

Αποκαλυπτικά για το τι έχουν να περιμένουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα τη λεγόμενη «επόμενη μέρα» είναι τα βασικά στοιχεία που ξεχωρίζουν στο προσχέδιο του προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση.
Πρώτα απ' όλα, καταρρέει η απάτη της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια. Ο προϋπολογισμός ενσωματώνει τους αντιλαϊκούς στόχους και των τριών μνημονίων και πρώτα πρώτα τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα που γονατίζουν το λαό.
Στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», της «τήρησης των συμφωνηθέντων», της στήριξης των «επενδυτών», όπως και τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, έτσι και τώρα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα καλούνται να σηκώσουν τα βάρη, με την άμεση και έμμεση φορολογία, τα μέτρα για το περαιτέρω τσεκούρι σε μια σειρά από κοινωνικές παροχές, ανεξάρτητα από το πώς θα εξειδικευτούν παραπέρα το επόμενο διάστημα.
Παράλληλα, η κυβέρνηση με το «τρικ» των δύο «εναλλακτικών σεναρίων» - με και χωρίς το παραπέρα τσεκούρι στις συντάξεις - πέρα από τις ακάλυπτες επιταγές που μοιράζει στο λαό, πηγαίνει «σε άλλο επίπεδο» την αναδιανομή της φτώχειας, το χαμήλωμα των απαιτήσεων, την καλλιέργεια έχθρας ανάμεσα σε λαϊκά στρώματα.
Δεν καλεί απλώς τις λαϊκές οικογένειες να συμβιβαστούν με τη φτώχεια ως δεδομένη, αλλά τους βάζει και το δίλημμα από πού είναι «καλύτερα» να χάσουν: Από την περικοπή των συντάξεων ή από τη μη εφαρμογή των ψευτοπαροχών που είχε ανακοινώσει ως «αντίμετρα»;
Και επειδή αυτά τα «αντίμετρα», πέρα από ορισμένες κατηγορίες των συνταξιούχων, αφορούσαν και μια ευρύτερη γκάμα φτωχών, η κυβέρνηση τους φέρνει σε αντιπαράθεση με τους χαμηλοσυνταξιούχους, αφού παρουσιάζει ότι το δικαίωμα του ενός αντιστρατεύεται - υποτίθεται - το δικαίωμα του άλλου.
Δηλαδή, διαμοιρασμός - αναδιανομή της φτώχειας. Αυτή είναι η «επόμενη μέρα» των μνημονίων, και μ' αυτόν τον εφιάλτη, μ' αυτό το χαμήλωμα των απαιτήσεων δεν πρέπει για κανένα λόγο να συμβιβαστεί ο λαός.
Οπως επίσης καθαρά πρέπει να δουν οι συνταξιούχοι και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα ότι ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχει σε αυτήν τη φάση η περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», η «δαμόκλειος σπάθη» για την παραπέρα περικοπή της - που εξοικονομεί για τον «κορβανά» του κεφαλαίου 8 δισ. ευρώ σε βάθος τετραετίας - θα παραμένει στο διηνεκές. Είναι ουσιαστικά «προγραμμένη» στο πλαίσιο της αντιασφαλιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που συνέχισε επάξια την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προωθώντας παραπέρα την πολιτική περικοπών, αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και πάει λέγοντας.
Εξίσου αποκαλυπτικό είναι το σχέδιο προϋπολογισμού και για τα κυβερνητικά παραμύθια περί «τέλους της εποπτείας», όταν ακόμα και για την απλή ανάκληση ενός μέτρου πρέπει να διαπραγματευτούν με το κουαρτέτο και τους «θεσμούς», που κατά τον Κλ. Ρέγκλινγκ είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν στο τέλος, κ.ο.κ.
Την ίδια ώρα, το μόνο δεδομένο και «άμεσα πληρωτέο» σε όλα τα σενάρια του προϋπολογισμού είναι τα μέτρα στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, και μέσα από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και τους υπόλοιπους «κωδικούς» για ζεστό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους και μέσα από το κομμάτι των «αντίμετρων», που σε κάθε ενδεχόμενο διατηρείται άθικτο και αφορά επιπλέον προνόμια στο κεφάλαιο, εισφοροαπαλλαγές, φοροαπαλλαγές κ.ά.
Την «καρδιά» αυτή, ενός ακόμη αντιλαϊκού προϋπολογισμού, κομμένου και ραμμένου στα συμφέροντα του κεφαλαίου, χρειάζεται να βάλει στο στόχαστρο της πάλης του ο λαός. Με κριτήριο όχι το πώς και από πού θα χάσει, αλλά το πώς θα κερδίσει όσα έχασε τα χρόνια της κρίσης και όσα δικαιούται για να ζουν ο ίδιος και η οικογένειά του με αξιοπρέπεια.

Η επομένη του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ

INTIME NEWS

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ, με βασικό χαρακτηριστικό τη μεγάλη αποχή, φανερώνει την οξυμένη αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, από τη μια, και Ρωσίας, από την άλλη, με επίδικο την επιρροή τους στα Δυτικά Βαλκάνια και με αιχμή το ξεδίπλωμα των σχεδίων «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης». Σε κάθε περίπτωση, φανερώνεται ότι η υλοποίηση του ευρωατλαντικού σχεδιασμού δεν είναι περίπατος, ενώ ένα τμήμα του λαού της γειτονικής χώρας έδειξε να στέκεται αρνητικά ή τουλάχιστον με επιφύλαξη απέναντι στο ενδεχόμενο ενσωμάτωσης της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Το ενδιαφέρον τώρα βεβαίως επικεντρώνεται στην «επόμενη μέρα». Στην «ερμηνεία» δηλαδή του αποτελέσματος και στις κινήσεις των πολιτικών ηγεσιών και κυβερνήσεων σε Ελλάδα, ΠΓΔΜ αλλά και στις παρεμβάσεις ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ σε ό,τι αφορά τη συνέχεια. Από τη μια, η κυβέρνηση Ζάεφ φαίνεται αποφασισμένη να συνεχίσει τη διαδικασία με κάθε τρόπο και με ορίζοντα τις πρόωρες εκλογές να προχωρήσει στις απαραίτητες, με βάση τη συμφωνία, συνταγματικές αλλαγές. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι όταν στην αστική δημοκρατία η λαϊκή θέληση δεν συμβαδίζει με τους στόχους της αστικής τάξης τόσο το χειρότερο για τη λαϊκή θέληση!
Σε αυτήν της την προσπάθεια φαίνεται ότι στηρίζεται ολόπλευρα από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, που αναγνώρισαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως θετικό και που καλούν σε «νέες πρωτοβουλίες που θα κρατήσουν ζωντανή τη διαδικασία». Απ' ό,τι φαίνεται οι πιέσεις, οι εκβιασμοί, η δράση διαφόρων μηχανισμών από πλευράς ΝΑΤΟ και ΕΕ θα ενταθούν το επόμενο διάστημα. Ενώ βεβαίως δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι σε αυτήν την κατεύθυνση θα αξιοποιηθούν και επικίνδυνες προβοκατόρικες ενέργειες.
Η προσοχή επικεντρώνεται στις διεργασίες στην αντιπολίτευση, όπου φαίνεται να υπάρχουν διαφοροποιήσεις σε σχέση με τη στάση στη συμφωνία, κάτι που εκδηλώθηκε και στο θέμα της στάσης απέναντι στο δημοψήφισμα. Από την πλευρά της, η Ρωσία προειδοποιεί και εκτιμά ότι το δημοψήφισμα σηματοδοτεί την απόρριψη της ΝΑΤΟικής πορείας της χώρας. Είναι λοιπόν σαφές ότι η «επόμενη μέρα» φέρνει ένταση των εκβιασμών, των πιέσεων και των ανταγωνισμών.

* * *

Από τη δική της πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση με δηλώσεις στελεχών της εμφανίζεται, από τη μια, «βασιλικότερη του βασιλέως» στην υλοποίηση της συμφωνίας, στηρίζοντας τη στάση της κυβέρνησης Ζάεφ, αλλά και κάνοντας πλάτες στις ευρωΝΑΤΟικές πιέσεις. Τα στελέχη της κυβέρνησης βρίσκονται σε διάταξη μάχης προκειμένου να «περάσει» η συμφωνία στη γειτονική χώρα και στη συνέχεια να «περάσει» και στη χώρα μας. Το γεγονός αυτό φανερώνει το μεγάλο βαθμό εμπλοκής της Ελλάδας στην υλοποίηση του ευρωΝΑΤΟικού σχεδιασμού στην περιοχή, ότι γίνεται αιχμή του δόρατος.
Η πλήρης ταύτιση με τα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια είναι εξόφθαλμη, φθάνοντας στο σημείο ο υπουργός Εξωτερικών με συνέντευξή του, με «μαγειρέματα» και «μπακαλίστικους υπολογισμούς», να προσπαθεί να πείσει ότι στην πραγματικότητα ο λαός της ΠΓΔΜ ενέκρινε κατά πλειοψηφία τη συμφωνία! Και ενώ η κυβέρνηση «πολιτεύεται» έτσι, το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε τις προάλλες να πείσει ότι η συμφωνία δεν έχει σχέση με την ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά είναι μια καθαρά διμερής υπόθεση!!!
Από την άλλη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αξιοποιεί το αποτέλεσμα προκειμένου να τεκμηριώσει ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι ένας συμβιβασμός στον οποίο βαραίνει η διασφάλιση των συμφερόντων της Ελλάδας και ότι είναι επώδυνος για την άλλη πλευρά, γι' αυτό και οι μεγάλες δυσκολίες αυτή να «περάσει». Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να «στριμώξει» τη ΝΔ και άλλες αστικές δυνάμεις που ασκούν κριτική στη συμφωνία ότι δεν εγγυάται τα «ελληνικά συμφέροντα». Διαφημίζει παράλληλα τον εαυτό της ως τον πιο αξιόπιστο πυλώνα της ευρωΝΑΤΟικής «σταθερότητας» στην περιοχή, πετώντας το μπαλάκι στην κυβέρνηση Ζάεφ να εκπληρώσει τα συμφωνηθέντα.

* * *

Η πραγματικότητα βέβαια είναι μία. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια κακή και επικίνδυνη συμφωνία για το λαό της Ελλάδας, για το λαό της ΠΓΔΜ και γενικότερα για τους λαούς της περιοχής. Πρώτα απ' όλα γιατί είναι μια συμφωνία η οποία εντάσσεται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό που υπηρετεί τη λεγόμενη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην περιοχή των Βαλκανίων. Δηλαδή, μια συμφωνία που χώνει ακόμα πιο βαθιά τους λαούς της περιοχής στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΝΑΤΟ - ΗΠΑ και Ρωσία.
Το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει και άλλα ζητήματα, όπως π.χ. τη διευθέτηση του ζητήματος του Κοσσόβου, την άσκηση πίεσης στη Σερβία για ένταξη στις ευρωΝΑΤΟικές δομές, την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ, εξελίξεις στη Βοσνία κ.ά. Σε αντίθεση με όσα λέγονται, τα σχέδια αυτά περιλαμβάνουν και σενάρια αλλαγής συνόρων, προμηνύοντας νέο αιματοκύλισμα των λαών. Η ενίσχυση και διεύρυνση του ΝΑΤΟ, της πολεμικής μηχανής του στα Βαλκάνια, δεν αποτελεί καμιά εγγύηση για τους λαούς. Το αντίθετο, τα μετατρέπει σε πεδίο πολεμικής αντιπαράθεσης.
Ταυτόχρονα, μια τέτοια συμφωνία, όπως είναι αναμενόμενο, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς που αναπαράγονται σε νέα βάση. Πολύ περισσότερο που αποτελούν χρήσιμα εργαλεία για επεμβάσεις και ξαναμοίρασμα συνόρων. Αυτό εκφράζεται και σε συγκεκριμένες διατάξεις της συμφωνίας, που έχουν το σπέρμα του αλυτρωτισμού (π.χ. μένει ανοιχτός ο εθνοτικός και όχι γεωγραφικός προσδιορισμός του όρου «μακεδονικός») τροφοδοτώντας και τον αλυτρωτισμό από την εδώ πλευρά με τα ανιστόρητα συνθήματα όπως «η Μακεδονία είναι Ελλάδα», που σημαίνει ουσιαστικά αμφισβήτηση συμφωνιών που έχουν κατοχυρώσει τα σημερινά σύνορα.
Εξάλλου, και ο κοσμοπολιτισμός, που λέει ότι οι λαοί θα βρουν ασφάλεια σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που υπερασπίζονται τα κέρδη μονοπωλίων, και ο εθνικισμός, που σπέρνει το μίσος, τη διχόνοια και γίνεται άλλοθι για επεμβάσεις, είναι οι δύο όψεις του ίδιου επικίνδυνου για τους λαούς νομίσματος.

* * *

Οι εξελίξεις λοιπόν επιβεβαιώνουν την τοποθέτηση του ΚΚΕ, περί απόρριψης της συμφωνίας των Πρεσπών, με κριτήριο την εναντίωση στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και τη διεύρυνσή τους, όπως και το γεγονός ότι η συμφωνία δεν κλείνει «εθνικιστικές πληγές» αλλά τις αλληλοτροφοδοτεί. Το κλίμα εφησυχασμού που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, προβάλλοντας την αποφασιστικότητά της να συνεχίζει να τραβάει το κάρο στην ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, πρωταγωνιστώντας συνολικότερα στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, δεν πρέπει να περάσει στο λαό. Πραγματική αλλαγή για τους λαούς και στις δύο χώρες μπορεί να υπάρξει μόνο με ένταση της αλληλεγγύης και της από κοινού εναντίωσης στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, πρώτα απ' όλα ενάντια στην αστική τάξη των δύο κρατών. Προς αυτήν την κατεύθυνση, η συνεπής διεθνιστική θέση του ΚΚΕ συνιστά μεγάλη συμβολή.