Προς κατάργηση των απεργιών;

 

Η ιστορία έγινε γνωστή, χάρη κυρίως στην αντίδραση του ΚΚΕ. Την Δευτέρα, αργά το βράδυ, η κυβέρνηση έφερε για ψήφιση στην βουλή μια τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, προκειμένου να κάνει ένα από τα μεγαλύτερα χατήρια που ζητάει το κεφάλαιο: να καταργήσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Η ολιγόλογη τροπολογία ήταν σαφής... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Η παράγραφος 2 του άρθρου 8 του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982 ("Για τον εκδημοκρατισμό του Συνδικαλιστικού Κινήματος και την κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων"), όπως ισχύει σήμερα, αναφέρει τα εξής:

(...) για να γίνει συζήτηση και για να ληφθεί απόφαση, κατά τις Συνελεύσεις, απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τρίτου (1/3) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Αν δεν υπάρχει απαρτία κατά την πρώτη συζήτηση, συγκαλείται νέα συνέλευση μέσα σε δύο (2) μέχρι δεκαπέντε (15) μέρες κατά την οποία απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τετάρτου (1/4) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Εάν δεν υπάρξει απαρτία κατά την δεύτερη συνέλευση, συγκαλείται μέσα σε δύο (2) μέχρι δεκαπέντε (15) μέρες τρίτη κατά την οποία είναι αρκετή η παρουσία του ενός πέμπτου (1/5) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.

Κι εδώ έρχεται η λακωνικώτατη τροπολογία:

Μετά το τρίτο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 8 του Ν. 1264/1982 (Α' 79) προστίθεται εδάφιο ως εξής:
"Ειδικά για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών."

Τόμπολα! Σε μιάμιση γραμμή η αριστερή κυβέρνηση επιχειρεί να καταστήσει ουσιαστικά αδύνατη την κήρυξη απεργών, αφού δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι η συγκέντρωση στον ίδιο χώρο των μισών εργαζομένων ενός σωματείου που ενδεχομένως έχει μέλη σε ολόκληρη την χώρα, είναι ακατόρθωτη. Και αυτά τα λέει μια κυβέρνηση κομμάτων που στις τελευταίες εκλογές συγκέντρωσαν τις ψήφους του 20% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων της χώρας!

Από την περυσινή Γ.Σ. της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Στην μέση ο Χριστόφορος Σεβαστίδης

Αφού σημειώσω ότι η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει προσωρινά την τροπολογία, αντί για περαιτέρω σχόλια, παραθέτω ένα κείμενο του Χριστόφορου Σεβαστίδη, προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, με τον μακρύ αλλά σαφέστατο τίτλο "Η αύξηση του ποσοστού απαρτίας ισοδυναμεί  με ουσιαστική κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος στην απεργία":


Το Σύνταγμα στο άρθρο 23 παρ. 2 αναγνωρίζει ρητά το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία. Δεν υπάρχει νομίζω άλλο συνταγματικό δικαίωμα που η αναγνώρισή του πέρασε μέσα από τόσες εκατόμβες νεκρών και για το οποίο χύθηκε τόσο ανθρώπινο αίμα. Η απεργία αποτέλεσε το μοναδικό όπλο εκατομμυρίων μεταναστών που έφταναν σε άθλιες συνθήκες από την γηραιά ήπειρο στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1860 και το κυρίαρχο μέσο πάλης των εξαθλιωμένων της Ευρώπης από τις αρχές του 20^ου αιώνα. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη ιστορία για να διαπιστώσει πως όλα τα «αυτονόητα» δικαιώματα, όπως το 8ωρο, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, η μείωση της εντατικοποίησης της εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κατακτήθηκαν με αιματηρούς απεργιακούς αγώνες. Και όσο δύσκολα κατακτήθηκαν τόσο εύκολα χάθηκαν λόγω της υποχώρησης του εργατικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Είχα την ευκαιρία να σημειώσω και παλαιότερα (Χριστόφορος Σεβαστίδης, Το δικαίωμα απεργίας και ο δικαστικός έλεγχος της άσκησής του, έκδ. 2015, σελ. 11-12) ότι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να θέτει όπου μπορεί ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας προς όφελος της επιχειρηματικής ελευθερίας, έτσι ώστε το δικαίωμα να υφίσταται στα νομοθετικά κείμενα αλλά να είναι καταργημένο στην πράξη.  Από το 2014 επισημάναμε τις συνεχείς πιέσεις που ασκούνταν στην Ελλάδα για λήψη απόφασης απεργίας με απόλυτη πλειοψηφία της γενικής συνέλευσης, κατά το παράδειγμα που ακολουθήθηκε και στη Βουλγαρία. Ο νομοθέτης στην Ελλάδα έθεσε μέχρι σήμερα τόσους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας ώστε σε διάστημα μιας πενταετίας (2009-2014) το ποσοστό των νόμιμων απεργιών να φθάνει μόλις το 10% (26 από τις 264) ενώ το 90% αυτών να κρίνονται παράνομες ή καταχρηστικές από τα Δικαστήρια, ιδίως λόγω έλλειψης κάποιας τυπικής προϋπόθεσης. Εφόσον επομένως αυξηθεί το ποσοστό απαρτίας για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης περί απεργίας, θα έχουμε έναν νέο νομοθετικό περιορισμό που θα καταργήσει στην πράξη εκ βάθρων την σχετική διάταξη του Συντάγματος.

Η σύμφωνη με το Σύνταγμα νομοθέτηση απαιτεί όχι μόνο τη μη αύξηση του αριθμού της απαρτίας της γενικής συνέλευσης αλλά αντίθετα την τροποποίηση του άρθρου 20 παρ. 1 ν. 1264/82 το οποίο εισάγει έναν αδικαιολόγητο διαχωρισμό (επαναλαμβάνοντας άκριτα το ν. 2151/1920 που μόλις αποποινικοποίησε την απεργία) και το οποίο αναγνωρίζει μόνο για τις τοπικές πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ως αρμόδιο όργανο την γενική συνέλευση. Σε όλες τις άλλες οργανώσεις -πρωτοβάθμιες πανελλαδικής έκτασης, δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες-  αναθέτει την άσκηση του απεργιακού δικαιώματος στα διοικητικά συμβούλια.

Στην πραγματικότητα το Σύνταγμα αναφέροντας ότι η απεργία μπορεί να κηρυχθεί «από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις» εννοεί σαφώς με οποιονδήποτε τρόπο αυτές οι οργανώσεις εκδηλώνουν την βούλησή τους (ανωτ, σελ. 70 επ) άρα και μέσω των διοικητικών τους συμβουλίων. Ποτέ και σε καμία άλλη περίπτωση δεν δείχνει ο νομοθέτης τόση δυσπιστία στο εκλεγμένο διοικητικό συμβούλιο παρά μόνο όταν αυτό αποφασίζει την κήρυξη απεργίας. Μήπως όμως δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία που βασίζεται στην αρχή της αντιπροσωπευτικότητας;

Σήμερα με το πρόσχημα της τήρησης της δημοκρατικής αρχής και της μεγαλύτερης κατά το δυνατό εκπροσώπησης των εργαζομένων θα καθίσταται αδύνατη τις περισσότερες φορές η κήρυξη απεργίας λόγω της αδυναμίας σύγκλησης ενός τόσο δυσκίνητου οργάνου όπως είναι η ΓΣ και μάλιστα με πλειοψηφία άνω του 50%. Ο πραγματικός λόγος νομοθέτησης μιας τέτοιας διάταξης είναι περισσότερο από προφανής: Ο εργαζόμενος δεν φτάνει μόνο να είναι φθηνός και να μην έχει σταθερό ωράριο. Θα πρέπει να είναι απογυμνωμένος από κάθε συλλογικό δικαίωμα όπως αυτό των σ.σ.ε. και της απεργίας ώστε να μην μπορεί να διεκδικεί βελτίωση των συνθηκών εργασίας του. Μόνο με τέτοιους όρους θα ανοίξει ο δρόμος για προσέλευση επενδυτών. Οι διατάξεις ωστόσο του Συντάγματος βάζουν ένα όριο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί για χάρη οποιασδήποτε επιδίωξης ή σκοπιμότητας.

Βρετανία: οι πλούσιοι πληρώνουν λιγότερο φόρο από τους φτωχούς…

Ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας των πολιτικών λιτότητας. Αυτές οι πολιτικές, με βάση την προπαγάνδα που ακούμε καθημερινά, βοηθούν τις κοινωνίες να προοδεύσουν. Αντί γι’ αυτό όμως, μας γυρνάνε δεκαετίες πίσω.
Οι υπερπλούσιοι αυξάνουν τα κέρδη τους με γοργούς ρυθμούς, ενώ τα πλατιά λαϊκά στρώματα στροβιλίζονται ολοένα και περισσότερο στη δίνη της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Η «ανεπτυγμένη» Βρετανία

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης είναι η υποτίθεται «ανεπτυγμένη» Βρετανία. Τα στοιχεία της τελευταίας περιόδου είναι αποκαλυπτικά.
Σύμφωνα με στοιχεία του Γραφείου Εθνικών Στατιστικών της Βρετανίας το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών πληρώνει το 42% των εισοδημάτων τους σε φόρους. Αντίθετα το πλουσιότερο 10%  πληρώνει αντίστοιχα το 34%! Δηλαδή οι υπερπλούσιοι πληρώνουν μικρότερο ποσοστό φόρων από τους πολύ φτωχούς!
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τα στοιχεία της λίστας των πλουσίων της Sunday Times, τότε τα πράγματα γίνονται εξοργιστικά.

Ανισότητες «στο κόκκινο»

Από τη συγκεκριμένη λίστα αποκαλύπτεται ότι 1.000 άτομα κατέχουν μεγαλύτερη περιουσία από το 40% του πληθυσμού της Βρετανίας. Συγκεκριμένα αυτοί οι 1.000 «ισχυροί» κατέχουν συνολικό πλούτο 658 δισεκατομμύρια λίρες –ποσό που αποτελεί ρεκόρ για τη χώρα.
Αυτός ο πλούτος αυξήθηκε κατά 14% (82,5 δισεκατομμύρια λίρες) μέσα σε ένα χρόνο! Για να το πούμε διαφορετικά, από το 2016 τα κέρδη τους αυξάνονταν συνολικά κατά 226 εκατομμύρια λίρες την ημέρα!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κροίσος Lakshimi Mittal (πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της μεγαλύτερης εταιρείας χαλυβουργίας στον κόσμο), ο οποίος αύξησε μέσα σε ένα χρόνο τα κέρδη του κατά 6 δις λίρες, κατέχοντας αυτή τη στιγμή περιουσία πάνω από 13 δις λίρες.
Την ίδια στιγμή, όμως, μείωσε τις θέσεις εργασίας αλλά και τους μισθούς των εργαζομένων του!

Ξεζούμισμα των φτωχών στρωμάτων

Από τη μια λοιπόν βλέπουμε αυτό το ρεκόρ συσσώρευσης πλούτου σε μια πολύ μικρή ελίτ, από την άλλη οι επιθέσεις στα φτωχά λαϊκά στρώματα της Βρετανίας γίνονται όλο και μεγαλύτερες.
Το Εθνικό Σύστημα Υγεία της Βρετανίας (NHS)  δέχεται μια σφοδρή επίθεση καθώς οι Συντηρητικοί σχεδιάζουν να προχωρήσουν σε περικοπές στην χρηματοδότηση αλλά και σε ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Υγείας. Σύμφωνα με τελευταία έρευνα οι πολιτικές λιτότητας των Συντηρητικών ευθύνονται για τον θάνατο 120.000 ανθρώπων από το 2010, λόγω της ιστορικά χαμηλής χρηματοδότησης προς το NHS.
Παράλληλα, πάνω από το 1/3 των νέων (18 έως 24 ετών) στη Βρετανία έχουν ήδη σημαντικά χρέη, με μέσο όρο του χρέους τους να φτάνει στις 2.989 λίρες, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται σε αυτό τα φοιτητικά και στεγαστικά δάνεια. Από μικρή ηλικία λοιπόν, προκειμένου οι άνθρωποι να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην ζωή, αναγκάζονται να δανειστούν, καθώς οι μισθοί δεν επαρκούν.
Αλλά ακόμα και στις πιο μικρές ηλικίες, η ανισότητα και η φτώχεια θερίζουν. 870.000 παιδιά πέφτουν για ύπνο νηστικά κάθε μέρα, και 500.000 παιδιά πάνε στο σχολείο επίσης νηστικά, επειδή οι γονείς τους δεν μπορούν να τους προσφέρουν τα απαραίτητα γεύματα.

Για ποιόν δουλεύει το σύστημα;

Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα που είναι καλά κουρδισμένο για να ευνοεί την άρχουσα τάξη και να χτυπά την εργατική.
Ένα σύστημα που προσφέρει φορολογικές ελαφρύνσεις στην ελίτ, βυθίζει στη μιζέρια ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και «στήνει γιορτή» φορτώνοντας στους ώμους τους και το βάρος των φόρων.
Το γεγονός ότι 8 άτομα έχουν ίση περιουσία με το 50% του πλανήτη μιλάει από μόνο του. Ενώ πολλοί εργαζόμενοι αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα με μισθούς που μειώνονται ή παραμένουν στάσιμοι, ο πλούτος των υπερπλούσιων αυξάνεται ετησίως κατά 11% κατά μέσο όρο, από το 2009.
Μέσα στην κρίση λοιπόν, κάποιοι κερδίζουν! Δεν βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι όπως μας λένε. Οι καπιταλιστές δημιούργησαν την κρίση με το τζογάρισμα στα χρηματιστήρια, και τώρα την πληρώνουμε εμείς ενώ αυτοί συνεχίζουν να πλουτίζουν!
Είναι προφανές από όλα αυτά ότι αυτό το σύστημα δεν χωρά βελτιώσεις και διορθώσεις. Άλλωστε είναι σίγουρο ότι σε οποιαδήποτε «ήπια» προσπάθεια να φορολογηθεί ο πλούτος, το ίδιο το σύστημα θα βρει λύσεις και «παραθυράκια» για να προστατεύσει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και των μεγαλοστελεχών τους, όπως απόδειξαν ξανά οι πρόσφατες αποκαλύψεις  των Paradise Papers. Οι «διαπραγματεύσεις» και ο «διάλογος» με το μεγάλο κεφάλαιο δεν οδηγεί πουθενά – το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να διορθωθεί, πρέπει να ανατραπεί. Μόνο τότε θα μπορέσουν οι «απλοί» άνθρωποι να χαρούν τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.

Το όνειρό σου δεν ήταν να δουλέψεις σε γαλέρα!

Κατιούσα

Σπούδασες δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο. Αλλά ακόμα και αν δεν είχες περάσει στην ανώτατη σχολή, πάλι αυτή θα ήταν η επιλογή σου. Να γίνεις δημοσιογράφος! Φοίτησες 4 χρόνια, ξενύχτησες, διάβασες, πέρασες τις εξετάσεις και συγχρόνως δούλευες όπου έβρισκες περιστασιακά για να μην επιβαρύνεις τους γονείς σου με τα έξοδα των σπουδών. Τα κατάφερες να πάρεις το πτυχίο και μπράβο σου. Το όνειρό σου έγινε επιτέλους πραγματικότητα, σε μια κοινωνία όμως που η πραγματικότητά της είναι άλλη απ’ αυτή που εσύ ενδεχομένως οραματίστηκες. Για να θεωρείσαι ακόμα πιο καταρτισμένος, ακόμα πιο έτοιμος να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις της αγοράς, έψαξες να βρεις ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Το βρήκες! Και το ακολούθησες, πιστός στο δρόμο που αποφάσισες να χαράξεις επαγγελματικά. Νέα σειρά μαθημάτων, διάβασμα, ώρες ατελείωτες στις βιβλιοθήκες, έρευνες, εργασίες! Κρατάς το μεταπτυχιακό στα χέρια σου και είναι σαν να κρατάς τον κόσμο όλο! Έμαθες και δυο ξένες γλώσσες, πληρώνοντας τα δίδακτρα μόνος σου από τις part time δουλίτσες που σου κάθονταν κατά καιρούς. Βοήθησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες με το υστέρημά τους, για να σε καμαρώσουν με τους γονείς σου επιστήμονα, με επίσημα χαρτιά και πιστοποιήσεις!
Κάπου εκεί όμως τελειώνει η πτήση στους ουρανούς και ξεκινά η ανώμαλη προσγείωση. Δουλειά θα βρεις, αν βρεις, μόνο αν ο γνωστός του γνωστού μιλήσει στον …γνωστό του, επώνυμο συνάδελφο (επιτρέπεται πλέον να τον αποκαλείς έτσι…) και αυτός με τη σειρά του καταφέρει κάπου να σε στριμώξει. Δεν έχεις περιθώρια επιλογών και περιμένεις. Κάποτε έρχεται η σειρά σου, σε φωνάζουν να δουλέψεις. Σε κάποια εφημερίδα για τη …λάντζα, να φωτοκοπιάρεις ειδήσεις χωρίς δυνατότητα δικής σου παρέμβασης, ίσως σε κάποιο ραδιόφωνο, να δουλέψεις στην παραγωγή, βοηθός του βοηθού, και αν είσαι τυχερός να στέκεσαι μια φορά τη βδομάδα πίσω από το μικρόφωνο παρέα με έναν άλλο συνάδελφο φρέσκο στο χώρο σαν κι εσένα, να κάνετε εκπομπές τις μεταμεσονύχτιες ώρες ή κάποια Σάββατα ή Κυριακές, αναπληρώνοντας τα «μεγάλα ονόματα» του σταθμού, βουλώνοντας στην κυριολεξία τρύπες στο πρόγραμμα. Εκτός αν σου κάτσει η μπίλια και δουλέψεις σε σάιτ χωρίς ωράριο, με «μπλοκάκι» φυσικά, χωρίς Κυριακές και αργίες, χωρίς σύμβαση εργασίας, χωρίς ένσημα, χωρίς Ταμείο!
Όλη τη μέρα μπροστά σε μια οθόνη να αντιγράφεις όσα έχουν αντιγράψει άλλοι συνάδελφοι στην ίδια μοίρα με σένα, σε άλλα ειδησεογραφικά σάιτ. Εκεί θα μάθεις, εκεί θα διδαχθείς όσα το πανεπιστήμιο και το μεταπτυχιακό δεν σου έμαθαν. Ότι αντικειμενική δημοσιογραφία είναι να γράφεις όσα σε υποχρεώνει να γράφεις ο όμιλος στον οποίο εργάζεσαι, ότι η γνώμη είναι για να την καταθέτεις στην παρέα σου και ότι ερευνητική δημοσιογραφία είναι αυτή που ανακαλύπτει και αποκαλύπτει τις βρωμιές των αντίπαλων δημοσιογραφικών ομίλων και των πολιτικών προσώπων που τους στηρίζουν, προς όφελος φυσικά των δικών μας συμφερόντων!
Τότε βιώνεις τη σκληρή πραγματικότητα, που έρχεται να σβήσει σαν σφουγγάρι όσα είχες φανταστεί. Πως δημοσιογραφία δεν είναι οι λίγοι επιφανείς και προβεβλημένοι δημοσιογράφοι (συγγνώμη, συνάδελφοι ήθελα να πω) των ΜΜΕ, αλλά μια ολόκληρη στρατιά αλυσοδεμένων συναδέλφων στις υπηρεσίες του συστήματος. Επιτέλους είσαι κι εσύ μέλος της περίφημης γαλέρας, όπως την αποκάλεσε προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας ο πρώτος, και ο Αλέξης Τσίπρας ο δεύτερος, ο πρωθυπουργός, το μόνο που φρόντισε ήταν στη γαλέρα να αλλάξουν μόνο οι …καπετάνιοι! Κάτω στα σπλάχνα του πλοίου, στον ίδιο ρυθμό, εσύ θα συνεχίσεις να τραβάς κουπί με το μαστίγιο πάνω από το κεφάλι σου, έχοντας σαν μόνο μέλημα μη χάσεις το ρυθμό. Πες μου ένα λόγο για να μη βγεις στους δρόμους, να μη φωνάξεις, να μη διαδηλώσεις, να μην απεργήσεις!

«Συμμετοχή και δημοκρατία... »

Προκλητική είναι η επίμονη προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τα νέα εμπόδια που επιβάλλει στην κήρυξη απεργίας, με τον υπερδιπλασιασμό της απαιτούμενης απαρτίας στις γενικές συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, ως μέτρο... «ενίσχυσης της συμμετοχής και της δημοκρατίας στα συνδικάτα»! Προσπαθούν να κουκουλώσουν το γεγονός ότι στον καπιταλισμό η δημοκρατία σταματάει έξω από τις πύλες των εργοστασίων και τις πόρτες των επιχειρήσεων. Προσπαθούν να κρύψουν ότι από 'κει και μέσα κυριαρχούν η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές και οι πιέσεις, η ασυδοσία της εργοδοσίας που απογειώνεται με το νομοθετικό πλαίσιο που της έχουν διασφαλίσει οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μόλις πρόσφατα, για παράδειγμα, ο ΣΕΒ πανηγύριζε για την τεράστια «ευελιξία» που διαθέτει πια το κεφάλαιο για να κάνει απολύσεις χωρίς ουσιαστικό κόστος... Με τις πλάτες του αστικού κράτους, η μεγαλοεργοδοσία απολύει πρωτοπόρους εργάτες, εργαζόμενους που απεργούν, απαγορεύει σε εκλεγμένους συνδικαλιστές να περάσουν τις πόρτες επιχειρήσεων για να μιλήσουν στους εργαζόμενους, διώκει εργαζόμενους με το πρόσχημα ότι η συνδικαλιστική δράση τους «δυσφήμισε την επιχείρηση»... Και έχουν το θράσος στην κυβέρνηση να μιλούν με ύφος «χιλίων καρδιναλίων» για «συμμετοχή και δημοκρατία στα συνδικάτα», να καμώνονται πως τους πήρε ο πόνος! Η άνοδος της οργάνωσης στα συνδικάτα, της συμμετοχής των εργαζομένων στη συλλογική οργάνωση και δράση είναι πραγματικά κομβικής σημασίας ζήτημα για την εργατική τάξη. Μόνο που δεν περνάει μέσα από αντιλαϊκούς νόμους, αλλά ακριβώς μέσα από την ενίσχυση της γραμμής πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, την τρομοκρατία και τον εμπαιγμό, ενάντια στο κεφάλαιο και όλες τις δυνάμεις που το υπηρετούν.

Με αφορμή την επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου

Σε συνθήκες βαθιών ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που αλληλεπιδρούν στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, γίνεται πιο σύνθετη η κατάσταση στην Τουρκία και περιπλέκονται οι σχέσεις της με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) και ανταγωνίστριες καπιταλιστικές χώρες της περιοχής.
Η Τουρκία αντιδρά πέρα από τα «συνηθισμένα» στις διεθνείς σχέσεις της, όλο και οξύτερα. Στο εσωτερικό της χώρας επίσης έχουμε γεγονότα ιδιαίτερης βαρύτητας, όπως την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος, που παρέχει υπερεξουσίες στον Πρόεδρο, αλλά και το πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν.
Στον διεθνή τομέα, πέρα από τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο, έχουμε τη διακήρυξη (2016) για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, που επηρεάζει τις σχέσεις της με τις χώρες που έχουν κοινά σύνορα και άλλες γειτονικές. Ακολούθησε η απαγόρευση της εισόδου Γερμανών βουλευτών στη βάση του Ιντσιρλίκ, αντιδρώντας στη θέση της γερμανικής Βουλής σχετικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων και ως αντίποινα για την παραχώρηση ασύλου από τη Γερμανία σε Τούρκους στρατιωτικούς και πολίτες, που φέρεται να εμπλέκονται στην απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλη του 2016. Αρχές του Ιούνη 2017 η γερμανική Βουλή αποφάσισε την αποχώρηση των στρατιωτών της από τη βάση του Ιντσιρλίκ και τη μεταφορά τους στην Ιορδανία. Επίσης, οι προβληματισμοί σχετικά με το Ιντσιρλίκ φαίνεται να είναι γενικότεροι ανάμεσα σε Τουρκία και ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, καθώς η βάση φέρεται να έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά το πραξικόπημα σε βάρος του Ερντογάν, στο οποίο καθοδηγητής ήταν, κατά την τουρκική ηγεσία, ο Γκιουλέν, που ζει στις ΗΠΑ και δεν παραδίδεται στις τουρκικές αρχές. Κατά καιρούς και μέχρι πρόσφατα, συνεχίζονται οι συλλήψεις αντιφρονούντων - οπαδών του πραξικοπήματος.

Copyright 2017 The Associated

Σημειώνεται ότι η αξιοποίηση της βάσης του Ιντσιρλίκ ως διαπραγματευτικού χαρτιού της Τουρκίας είναι παλιά. Η λειτουργία της βάσης είχε περιοριστεί - ανασταλεί από την Τουρκία κατά τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Επίσης, η Αγκυρα δεν είχε επιτρέψει τη διέλευση αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφός της, ώστε να ανοίξει το μέτωπο του Βορείου Ιράκ το 2003.
Αλλη ενέργεια, που προκάλεσε διενέξεις ανάμεσα σε Τουρκία και ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, ήταν η ανακοίνωση της Τουρκίας για την αγορά του αντιαεροπορικού συστήματος «S-400» από τη Ρωσία. Εκφράζοντας την ανησυχία που προκαλεί στις ΗΠΑ και άλλους εταίρους της Τουρκίας η σύσφιξη των σχέσεων Αγκυρας - Μόσχας, ο επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ, Τσέχος στρατηγός Πετρ Πάβελ, είπε ότι «η αρχή της κυριαρχίας προφανώς ισχύει στην απόκτηση αμυντικού εξοπλισμού, αλλά όπως τα έθνη είναι κυρίαρχα να αποφασίσουν, είναι επίσης κυρίαρχα και στην αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της απόφασης».
Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ συνεχίζονται η πολεμική δράση εναντίον των Κούρδων στη Συρία και το Ιράκ καθώς και το κυνήγι του ΡΚΚ στα νοτιοανατολικά της χώρας. Στο σημείο αυτό φαίνεται να υπάρχει και το μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, που αξιοποιούν για τα δικά τους συμφέροντα το κουρδικό στοιχείο της περιοχής. Σχετικά η Τουρκία αναπτύσσει στενότερες σχέσεις με το Ιράν, σε συνθήκες όξυνσης των σχέσεών του με τις ΗΠΑ, καθώς και οι δύο χώρες (Ιράν - Τουρκία) μοιράζονται για το κουρδικό ζήτημα κοινές ανησυχίες, που αφορούν την εδαφική τους ακεραιότητα. Αξιοσημείωτη επίσης είναι η διαμόρφωση του «σχήματος της Αστάνα» με Ιράν και Ρωσία, μέσα από το οποίο Μόσχα, Αγκυρα και Τεχεράνη προσπαθούν να πρωταγωνιστήσουν ως «εγγυήτριες δυνάμεις» στη «διευθέτηση» της κρίσης στη Συρία.
Στον στρατιωτικό τομέα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί η αποστολή τουρκικής στρατιωτικής δύναμης στο Κατάρ, αντιδρώντας στον αποκλεισμό που κήρυξαν εναντίον του αραβικές χώρες με επικεφαλής τη Σ. Αραβία, που είναι μια ακόμα περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη της Μ. Ανατολής και που στηρίζεται από τις ΗΠΑ, είναι εχθρική προς το Ιράν και έχει επέμβει στην Υεμένη.

Ισχυρή περιφερειακή δύναμη

Η Τουρκία βρίσκεται στο G20 και έχει στόχο να καταταχτεί στις 10 ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Στον οικονομικό τομέα σημειώνονται, μεταξύ άλλων, οι προσπάθειες της Τουρκίας για δημιουργία πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, η συνέχιση διαστημικού προγράμματος, οι επιστημονικές αποστολές στην Ανταρκτική, η ναυπήγηση πολεμικών πλοίων, η κατασκευή αεροσκαφών και τεθωρακισμένων κ.ά. Πιο συγκεκριμένα, η ηγεσία της Τουρκίας θα ανακοινώσει νέο πρόγραμμα για την ενεργειακή πολιτική στις αρχές του 2018. Βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι να αναβαθμιστεί η Τουρκία ως ενεργειακός κόμβος με την κατασκευή των αγωγών TANAP και «Τurkish Stream». Ο Ρ. Ερντογάν τόνισε πως η χώρα θα συνεχίσει τις προσπάθειες για να διευρύνει το ενεργειακό της «χαρτοφυλάκιο», με σχέδια για υδροηλεκτρική, πυρηνική, αιολική, ηλιακή ενέργεια, αλλά και με σχέδια που αξιοποιούν πιο «παραδοσιακές» μορφές, όπως το λιγνίτη, συνδέοντας αυτά τα σχέδια με τους στόχους που τίθενται ενόψει της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας (το 2018).
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής και η ύπαρξη οικονομικών σκανδάλων, στα οποία ενέχονται άτομα του περιβάλλοντος Ερντογάν (π.χ. οι υποθέσεις διακίνησης λαθραίου πετρελαίου από τον υιό Ερντογάν και του Τουρκοϊρανού επιχειρηματία Ρεζά Ζαράμπ, με άμεση σχέση με το περιβάλλον Ερντογάν, ο οποίος κρατείται στις ΗΠΑ από πέρυσι, με την κατηγορία ότι παραβίασε τον αποκλεισμό του Ιράν και έκανε μπίζνες, που μπορεί να εκθέσουν και τον Τούρκο Πρόεδρο). Τα σκάνδαλα αυτά αξιοποιούνται για την άσκηση πίεσης εναντίον του Τούρκου Προέδρου.

Οι «τριβές» με το ΝΑΤΟ

Ως μήνυμα της δυτικής δυσαρέσκειας απέναντι στην Τουρκία μπορεί να θεωρηθούν τα όσα έγιναν στο πλαίσιο άσκησης του ΝΑΤΟ στη Νορβηγία, από την οποία η Αγκυρα αποσύρθηκε. Συγκεκριμένα, στην άσκηση «Trident Javelin» χρησιμοποιήθηκαν οι φιγούρες του Ερντογάν και του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, Κεμάλ Ατατούρκ, ως προσομοιώσεις εχθρικών δυνάμεων. Από την πλευρά της λυκοσυμμαχίας, μετά το περιστατικό, ο γγ Στόλτενμπεργκ επικοινώνησε με τον ίδιο τον Τούρκο Πρόεδρο, εκφράζοντας ακόμα μια φορά λύπη και λέγοντας ότι έχει διαταχθεί έρευνα για τα γεγονότα, ενώ οι εμπλεκόμενοι έχουν παυτεί από τις θέσεις τους. Επίσης, σύμφωνα τουλάχιστον με τη «Χουριέτ», ο Στόλτενμπεργκ επανέλαβε πως η Τουρκία αποτελεί σημαντικό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, εκφράζοντας την ελπίδα ότι οι εξελίξεις δεν θα επηρεάσουν αρνητικά τις σχέσεις της λυκοσυμμαχίας με τη συγκεκριμένη χώρα. Η τουρκική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία αντέδρασε πολύ έντονα, άλλος δηλώνοντας ότι το ΝΑΤΟ «απάντησε (για όσα έγιναν) έγκαιρα και κατάλληλα», άλλος ότι το ζήτημα «δεν μπορεί να λυθεί με μια συνηθισμένη "συγγνώμη"».
Πάντως, οι νέες «τριβές» αντανακλώνται και σε μια συζήτηση που εδώ και καιρό εντείνεται και στο εσωτερικό της Τουρκίας, σχετικά με το αν η παραμονή στο ΝΑΤΟ προσφέρει ακόμα προτερήματα στο ντόπιο κεφάλαιο. Ενδεικτική είναι η πλούσια αρθρογραφία που αναπτύσσεται και στα τουρκικά αστικά ΜΜΕ, με τίτλους όπως «Η επανοικοδόμηση συμμαχιών είναι σήμερα πιο ζωτική από ποτέ» («Σαμπάχ»). Χαρακτηριστικές είναι και οι εκτιμήσεις του συμβούλου του Ερντογάν, Τοπτσού Γιαλτσίν, ότι η Αγκυρα πρέπει να επανεξετάσει την παραμονή της στο ΝΑΤΟ, από την πλευρά του οποίου «ακούγεται ένα προδοτικά εχθρικό ύφος». Σε άλλο μέσον, ο Γιαλτσίν πρότεινε μεταξύ άλλων να συζητηθεί εκτάκτως στη Βουλή η παραμονή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και εξέφρασε την ελπίδα το τουρκικό έθνος να αποτινάξει «τον αποικιοκρατικό μανδύα, τον οποίο προσπαθεί να της φορέσει το ΝΑΤΟ».
Δηλωτικό της επαμφοτερίζουσας στάσης από την πλευρά της Τουρκίας είναι και το γεγονός ότι η αναζήτηση από την πλευρά της αντιαεροπορικής κάλυψης, φαίνεται ότι δεν περιορίζεται στην προμήθεια των ρωσικών «S-400». Δημοσίευμα εμφάνιζε το υπουργείο Αμυνας να υπέγραψε «επιστολή προθέσεων» με Γαλλία και Ιταλία, για την ενίσχυση της συνεργασίας στην ανάπτυξη κοινών στρατιωτικών προγραμμάτων, καταρχήν για συστήματα αντιαεροπορικής αλλά και ειδικότερα αντιπυραυλικής άμυνας. Συγκεκριμένα, ο γαλλο-ιταλικός όμιλος «Eurosam» και τουρκικές εταιρείες ξεκίνησαν επαφές με στόχο τη διερεύνηση της κατασκευής ενός συστήματος βασισμένου στο πυραυλικό σύστημα SAMP-T (που ήδη κατασκευάζει η «Eurosam»). Επίσης, ο Λευκός Οίκος στην ανακοίνωσή του (25/11) για την τηλεφωνική επικοινωνία Τραμπ - Ερντογάν τονίζει ότι, στη συνομιλία που είχαν, συζήτησαν για την αγορά αμερικανικών όπλων από την Τουρκία! Ποια θα 'ναι αυτά τα οπλικά συστήματα δεν διευκρινίζεται.

Πολύπλευρο παζάρι

Επομένως, όπως ανέκαθεν, το τμήμα της αστικής τάξης που βάζει τη σφραγίδα του στην άσκηση της εξουσίας, διαπραγματεύεται με όλους. Δεν δεσμεύεται και είναι έτοιμο να διεκδικήσει καθετί που θεωρεί συμφέρον του. Δεν φαίνεται διατεθειμένο να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ και τις όποιες σχέσεις με τις ΗΠΑ, ή την ΕΕ. Εχει κάνει καθαρό ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει στο Κουρδικό. Ερώτημα παραμένει τι δυνατότητες ελιγμών έχει ο αμερικανο-ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός.
Οι διάφορες δηλώσεις αλλά και εμπορικές ή διπλωματικές κινήσεις δεν μπορεί να θεωρούνται απόλυτα πειστήρια πραγματικών προθέσεων ούτε της τουρκικής ηγεσίας ούτε της πλευράς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Πιθανότατα χρησιμοποιούνται για τη διαμόρφωση συσχετισμών, άσκηση πιέσεων εκατέρωθεν, στο πλαίσιο του πολέμου προπαγάνδας κ.ά. Βέβαια, σε ό,τι αφορά την Τουρκία οι διάφορες δηλώσεις μπορεί να αποτελούν και εκδήλωση διαφορετικών επιδιώξεων άλλων τμημάτων της τουρκικής αστικής τάξης, προς όφελος των συμφερόντων του καθενός από αυτά. Σχετικά πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όμως και οι ανακατατάξεις στην πολιτική σκηνή της γειτονικής χώρας, που δρομολογούνται με τη δημιουργία νέων κομμάτων.
Από την πλευρά τους, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δεν παραβλέπουν τη στρατηγική και στρατιωτική αξία της Τουρκίας, προφανώς διατηρούν όμως τις διάφορες επιφυλάξεις τους, εκεί όπου διαφοροποιούνται τα συμφέροντά τους. Μετά την εμπλοκή που προκλήθηκε λόγω της ΝΑΤΟικής άσκησης, σχετικό άρθρο σε ιστοσελίδα θυμίζει ότι «οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ φτιάχνουν ομολογουμένως εκπληκτικά σενάρια. Για παράδειγμα, το 1980 στην Ακαδημία Πολέμου των ΗΠΑ έπαιξε το σενάριο κατάληψης του Ιράκ και το 2000 στην Αγγλία το σενάριο της κατάληψης της Συρίας (...) Στο σενάριο κατάληψης του Ιράκ παρουσιάστηκε κι ένας χάρτης, ο οποίος τοποθετούσε τις νοτιοανατολικές περιοχές της Τουρκίας στο Κουρδιστάν. Επίσης, σε σενάριο του Brookings Institute τον Ιούνιο του 2012 εξετάστηκαν οι προϋποθέσεις για την επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία».
Το άρθρο περί σεναρίων φέρνει στο μυαλό και το αντίστοιχο που αφορούσε την Κύπρο στα 1973. Το γνωστό ως «Σεμινάριο της Ρώμης», όπου καθορίσθηκε το μέλλον του νησιού και είχε παρακολουθήσει ο Ευ. Αβέρωφ, όπου βρέθηκε να ταξιδεύει με διπλωματικό διαβατήριο λίγες μέρες μετά την αποφυλάκισή του λόγω του Κινήματος του Ναυτικού και λίγους μήνες πριν από την εισβολή των Τούρκων.
Απ' ό,τι φαίνεται παρακολουθούμε σκληρούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, χωρίς να είναι ορατές μεγάλες ανακατατάξεις στις λυκοσυμμαχίες. Με βάση όμως και την πείρα δεν μπορεί να αποκλείουμε τίποτα ανάμεσα σε μεγάλους είτε μικρότερους περιφερειακούς ιμπεριαλιστές, ειδικά σε μια εποχή που η κατάσταση είναι τόσο ρευστή, τα διάφορα συμφέροντα αλληλοσυγκρούονται και ο πόλεμος συνεχίζεται.

Γιάννης ΝΤΟΥΝΙΑΔΑΚΗΣ
Υποναύαρχος ΠΝ ε.α.

Επικίνδυνη εξέλιξη

Η προχτεσινή απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ ρίχνει «λάδι στη φωτιά» της έντασης στην εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής, κι αυτό το αναγνωρίζουν όλοι. Ωστόσο, ο λόγος της κίνησης αυτής, στη συγκεκριμένη συγκυρία, είναι που φωτίζει τη σκοπιμότητά της.
Δεν πρόκειται δηλαδή για απόφαση ενός «παρανοϊκού Αμερικανού Προέδρου» ή «κάποιου που απλά τηρεί τις προεκλογικές του υποσχέσεις», όπως λέγεται από διάφορους, αλλά για μια μελετημένη κίνηση, που στόχο έχει να προωθήσει τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, σε μια περίοδο που αναδιαμορφώνεται ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής, ως αποτέλεσμα των επεμβάσεων και της όξυνσης των ανταγωνισμών.
Σε κάθε περίπτωση, με την απόφαση αυτή, σε σταθερή συμμαχία με το Ισραήλ, οι ΗΠΑ επιχειρούν να βάλουν ταφόπλακα στις προσδοκίες και τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει ένα βιώσιμο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, στα σύνορα του 1967, που σημαίνει πριν από την καταπάτηση των εδαφών από τον ισραηλινό στρατό, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Οι ΗΠΑ, όπως και η ΕΕ, που εμφανίζεται στα λόγια να αντιτίθεται τώρα στην απόφαση για την Ιερουσαλήμ, έχουν συμβάλλει καθοριστικά τα προηγούμενα χρόνια - παρά τα καλοπιάσματα στις ηγεσίες των Παλαιστινίων - στο διαρκές έγκλημα σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.
Ενα έγκλημα που περιλαμβάνει διεύρυνση του αποκλεισμού της Γάζας, επέκταση του τείχους, των εποικισμών, της καταπάτησης και της καταστροφής καλλιεργήσιμης γης, κατεδαφίσεις σπιτιών, διώξεις και φυλακίσεις Παλαιστινίων αγωνιστών που αντιστέκονται στις δυνάμεις κατοχής.
Οι ΗΠΑ εμφανίζονται να προωθούν μια νέα «ειρηνευτική συμφωνία Παλαιστινίων - Ισραήλ», που επί της ουσίας οδηγεί σε ένα ακόμα χειρότερο καθεστώς από αυτό που έχουν διαμορφώσει σήμερα τα στρατεύματα κατοχής. Σε αυτό το πλαίσιο, επιχειρούν να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ερείσματα στην περιοχή, όπου η «επόμενη μέρα» σε Συρία και Ιράκ προμηνύει νέο γύρο ανταγωνισμού για τη μοιρασιά με άλλες ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Η αντιπαράθεση είναι σφοδρή, τόσο με τη Ρωσία όσο και με το Ιράν, όπως δείχνει η προσπάθεια για αναθεώρηση της συμφωνίας για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Στο ζήτημα αυτό, βεβαίως, εκδηλώνονται και αντιθέσεις με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως ισχυρές χώρες της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά.), που διευρύνουν τις σχέσεις των μονοπωλιακών τους ομίλων με αντίστοιχα ιρανικά.
Επομένως, για να ερμηνευτεί σωστά η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης, πρέπει να συνδεθεί με τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου, όπου μέσα από τα τετελεσμένα των επεμβάσεων, στο πλαίσιο του λεγόμενου σχεδίου της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», στο επίκεντρο του ανταγωνισμού βρίσκονται οι αγορές, οι πηγές Ενέργειας και οι αγωγοί μεταφοράς της.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει τις δικές της βαριές ευθύνες, γιατί συμμετέχει ενεργά, ως χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σ' αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αναβαθμίζει την πολύμορφη συνεργασία με το Ισραήλ σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο, αυξάνοντας τους κινδύνους για το λαό της χώρας.
Παρουσιάζει μάλιστα αυτήν την εμπλοκή προς όφελος του κεφαλαίου ως «γεωστρατηγική αναβάθμιση», στην οποία καλεί το λαό να στρατευτεί. Την ίδια ώρα, κοροϊδεύει συστηματικά τον Παλαιστινιακό λαό με γενικόλογες διακηρύξεις, αλλά αρνείται να εφαρμόσει την απόφαση της ελληνικής Βουλής από το Δεκέμβρη του 2015 και να προχωρήσει άμεσα στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Το ζήτημα αυτό επαναφέρει το ΚΚΕ, με συνεχείς παρεμβάσεις του στη Βουλή, ενώ και χτες ζήτησε την άμεση σύγκληση της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων του Κοινοβουλίου, κατήγγειλε τη νέα πρόκληση των ΗΠΑ και εκφράζει έμπρακτα και με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη του στον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την ανάγκη να ενταθεί η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στο σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει.
Αυτό το μήνυμα θα σταλεί και σήμερα, με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιεί η ΚΝΕ στις 6 το απόγευμα στα Προπύλαια και την πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.