Αυτή τη δημοσκόπηση δεν θα τη δείξει ο ΣΚΑЇ: Στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ αναπολούν τη ζωή πριν την ανατροπή του σοσιαλισμού

 

Άλλη μία δημοσκόπηση που εμφανίζει μεγάλα τμήματα των λαών που μένουν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης να αναπολούν τη ζωή πριν την αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού είδε το φως της δημοσιότητας. Δεν πρόκειται βέβαια για δημοσκόπηση του ΠΑΜΑΚ, από αυτές που παρουσιάζει στο κεντρικό δελτίο του ΣΚΑЇ ο έγκριτος κ. Μαραντζίδης, ούτε θα ακούσετε για αυτή σε κάποιο άλλο από τα κανάλια μας που κόπτονται για τον πλουραλισμό και την ελεύθερη ενημέρωση των πολιτών. Γιατί; Θα καταλάβετε παρακάτω.
Αναπαράγουμε από το πόρταλ  902.γρ:

Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης έγιναν γνωστά από τις 17 Αυγούστου, όμως η πλειοψηφία των διεθνών ΜΜΕ προσπέρασαν την έρευνα, αναδεικνύοντας την ανησυχία των αστών για τις μνήμες που μένουν ζωντανές σε όσους βίωσαν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

Την έρευνα διεξήγαν το Ρωσικό Ερευνητικό Κέντρο Κοινής Γνώμης VCIOM, αλλά και τα κέντρα M-Vector, GFK, Moreinfo και Qafqaz, με ένα δείγμα συνολικά 12.645 ατόμων.
Σύμφωνα με αυτήν, στη Ρωσία το 64% όσων έχουν ηλικία 35-64 χρόνων θεωρούν ότι επί ΕΣΣΔ η ζωή ήταν καλύτερη.

Την ίδια απάντηση έδωσε στις ίδιες ηλικίες το 60% στην Ουκρανία, το 71% στην Αρμενία, το 69% στο Αζερμπαϊτζάν, το 60% στη Μολδαβία, το 61% σε Καζακστάν, το 60% σε Κιργιστάν, το 53% σε Λευκορωσία, το 51% σε Γεωργία, το 39% σε Τατζικιστάν και το 4% σε Ουζμπεκιστάν.

Στις ηλικίες 18-24 ετών, όπου λείπει η προσωπική εμπειρία και είναι κρίσιμη η επίδραση του αντικομμουνισμού, την ίδια απάντηση δίνει: το 25% στη Ρωσία, το 18% στην Ουκρανία, το 47% στην Αρμενία, το 14% στο Αζερμπαϊτζάν, το 69% στη Μολδαβία, το 35% στο Καζακστάν, το 37% στο Κιργιστάν, το 34% στη Λευκορωσία, το 20% στη Γεωργία, το 13% στο Τατζικιστάν και το 5% στο Ουζμπεκιστάν.

M' aυτούς Συμπορεύεσαι ?

Ο χρυσαυγίτης Παππάς στο συλλαλητήριο (αριστερά) με εθνοπρεπές αξεσουάρ.

Ο ίδιος (δεξιά) καπελωμένος με το μουσουλμανικό φέσι που φορούσαν οι μεραρχίες των SS στα Βαλκάνια το 1943.

Συμπέρασμα: 

Τέτοιοι «πατριώτες» και ξακουστοί «μακεδονομάχοι», μέχρι τούρκικο φακιόλι μπορούν να φορέσουν αν αυτό επιτάσσει ο ναζισμός τους.

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

****************

Απ' τα σχόλια στο f/b, (αυτών που υπερθεμάτιζαν βλέποντας το συλλαλητήριο): 

kαι απ' τα παράπονα κάποιων: 

Η απόδραση των Βούρλων - 9. Στο χείλος της καταστροφής

Καθώς μπαίνει το καλοκαίρι, το λαγούμι διασχίζει την οδό Δογάνη, σύμφωνα με τους υπολογισμούς. Όμως, πόσο σωστοί είναι οι υπολογισμοί; Δίχως όργανα και σκάβοντας στα τυφλά, μια απόκλιση λίγων εκατοστών μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα. Κάτω από τα λουτρά, που αποτελούν τον τελικό προορισμό, υπάρχει ο βόθρος του εργοστασίου. Στόχος είναι το λαγούμι να φτάσει ως τον τοίχο τού βόθρου και μετά να ανηφορίσει ώσπου να φτάσει στο τοίχο των λουτρών. Τα περιθώρια για παρεκκλίσεις είναι πολύ μικρά.

Για να βεβαιωθούν ότι το σκάψιμο βρίσκεται στον σωστό δρόμο, οι κρατούμενοι επιστρατεύουν ακόμη μια φορά την Ειρήνη Πετρουλάκη, την μνηστή τού Βασιλόπουλου. Ένα απόγευμα, η Ειρήνη κατηφορίζει την Δογάνη με έναν γκαζοντενεκέ στο χέρι, ο οποίος της πέφτει (όλως τυχαίως!) στο οδόστρωμα, ακριβώς πάνω από το σημείο όπου υποτίθεται πως θα έπρεπε να βρίσκεται το λαγούμι. Ο θόρυβος αντηχεί στ' αφτιά τού κρατούμενου που σκάβει εκείνη την ώρα, σαν θεία μουσική: έρχεται ακριβώς από πάνω του! Όλα πάνε καλά, λοιπόν, σύμφωνα με το σχέδιο. Κι όμως, κάπου εκεί, ένα τυχαίο περιστατικό απειλεί να τινάξει όλη την προσπάθεια στον αέρα.

Περασμένα μεσάνυχτα. Στο λαγούμι έχουν κατεβεί και σκάβουν δυο κρατούμενοι. Όλα είναι ήσυχα. Στις δυο εξωτερικές σκοπιές, που βρίσκονται στημένες στο απέναντι πεζοδρόμιο της οδού Δογάνη, οι φύλακες-φρουροί χασμουριούνται νυσταγμένοι, όταν δέχονται εξωτερική έφοδο. Το τζιπ τής χωροφυλακής με τον εφοδεύοντα αξιωματικό σταματά μπροστά στην πρώτη σκοπιά, η οποία βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το κελλί 12. Με το που κατεβάζει το πόδι του στο οδόστρωμα, ο αξιωματικός αισθάνεται έναν θόρυβο να έρχεται από το έδαφος. Είναι οι "υποχθόνιοι κρότοι", για τους οποίους θα έκανε λόγο η "Ακρόπολις" αργότερα. Ο αξιωματικός σκύβει, βάζει το αφτί του στο έδαφος και ο θόρυβος γίνεται εντονώτερος. Τον ζώνουν τα φίδια. Κάνει τρέχοντας τον γύρο, φτάνει στην πύλη και ζητάει να δει επειγόντως τον αρχιφύλακα υπηρεσίας. "Κάποιοι ανοίγουν λαγούμι από το 12", του λέει.

Ο αρχιφύλακας κοιτάζει με δυσπιστία τον αξιωματικό. Ξερει ότι χάνει τζάμπα τον ύπνο του αλλά είναι υποχρεωμένος να ερευνήσει την καταγγελία του αξιωματικού, ο οποίος επιμένει να πάρει μέρος στην έρευνα. Βάσει κανονισμών, ο εφοδεύων αξιωματικός δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε έρευνα και ως εκ τούτου ο αρχιφύλακας απορρίπτει το αίτημά του. Στέλνει, όμως, έναν φύλακα, τον Σταύρο Μανουσογιαννάκη, να δει τι συμβαίνει.

Ο φύλακας μπαίνει στο προαύλιο της τρίτης ακτίνας και κατευθύνεται στο κελλί 12. Στο κελλί 1 φυλάει καραούλι ο Στέλιος Πάσιος, ο νοσοκόμος. Με το που βλέπει τον Μανουσογιαννάκη, ο Πάσιος καταλαβαίνει ότι κάτι συμβαίνει και αφήνει ένα συνθηματικό βήξιμο, για να ειδοποιήσει τους συντρόφους του στο κελλί 13. Στο 13 παραφυλάει ο Μπαρτζώκας, ο οποίος διατηρεί την ψυχραιμία του. Έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν ειδοποιήσει αμέσως εκείνους που σκάβουν, δεν θα προλάβουν να επιστρέψουν στα κρεββάτια τους. Έτσι αποφασίζει να σταθεί στα κάγκελα και να παραστήσει ότι κάνει ρομαντζάδα με το φεγγάρι.

Ο Μανουσογιαννάκης φτάνει στο 12 και μπαίνει μέσα. Επιθεωρεί τους κρατούμενους, τους μετράει και τους βρίσκει σωστούς. Ρίχνει άλλη μια ματιά γύρω... τίποτε. Ζητάει συγγνώμη για την αναστάτωση, ακούει τα σχολιανά του από τους κρατούμενους επειδή τους ξύπνησε χωρίς λόγο και βγαίνει από το κελί. Απέναντι, στο 13, ο Μπαρτζώκας τον κοιτάζει με γνήσια έκπληκτο ύφος, κάνοντας με το χέρι του ένα νεύμα σε στυλ "τί τρέχει;". Ο Μανουσογιαννάκης πλησιάζει στα κάγκελα.

- Τί κάνετε εδώ μέσα, Μπαρτζώκα;
- Κοιμόμαστε. Τι να κάνουμε;
- Μας είπαν ότι σκάβετε για να το σκάσετε.
- Ποιοι σκάβουμε; Αφού όλοι κοιμούνται. Δες και μόνος σου.

Ο Μπαρτζώκας παραμερίζει και ο Μανουσογιαννάκης μετράει τους κοιμισμένους. Τους βγάζει κι αυτούς σωστούς, αφού μετράει και τους μπόγους που βρίσκονται κάτω από τις κουβέρτες εκείνων που σκάβουν. Κοντοστέκεται για μερικά δευτερόλεπτα και ρίχνει μια τελευταία ματιά. Δεν θα μπει στο κελλί αλλά η καρδιά του Μπαρτζώκα πάει να σπάσει. Τί θα γίνει αν ξαφνικά ξεμυτίσουν από την τρύπα οι δυο σκαφτιάδες, ανυποψίαστοι για όσα συμβαίνουν; Ευτυχώς, ο φύλακας ξεφυσάει ανακουφισμένος:

- Άντε ντε και κοντέψανε να μας παλαβώσουν!

Ο Μανουσογιαννάκης γυρίζει την πλάτη και απομακρύνεται. Έχει καταλάβει τι άκουσε ο εφοδεύων αξιωματικός: κάποιος κρατούμενος έκανε θόρυβο είτε σκαλίζοντας την χειροτεχνία του είτε περπατώντας με τα τσόκαρά του. Επιστρέφει και ενημερώνει τον αρχιφύλακα και τον εφοδεύοντα. Εκείνος δεν πείθεται. Επιστρέφει στην Δογάνη και ξαναβάζει το αφτί στο έδαφος. Τίποτα. Στο μεταξύ, ο Μπαρτζώκας έχει ειδοποιήσει τους δυο, οι οποίοι έχουν ήδη επιστρέψει στα κρεββάτια τους.

ΦΕΚ Β' 137/21-7-1955: Επικήρυξη από 10 ως 30 χιλιάρικα "δια τον φόνον ή σύλληψιν" των δραπετών

Την άλλη μέρα ενημερώνεται ο Μπραΐμης, ο οποίος διατάσει εξονυχιστικό έλεγχο στο κελλί 12. Όταν ο έλεγχος αποβαίνει άκαρπος, διατάσει έλεγχο και στο κελλί 13. Οι βαριεστημένοι φύλακες που τον αναλαμβάνουν, δεν παίρνουν χαμπάρι το καλυμμένο με εξαιρετική προσοχή άνοιγμα. Ο Μπραΐμης επιμένει. Σε συνεννόηση με τον εφοδεύοντα αξιωματικό, καταφέρνει να βγει άδεια για να σκαφτούν οριζόντιες τομές στην οδό Δογάνη. Τα συνεργεία που έρχονται, ανοίγουν χαντάκια για να βρουν το υποτιθέμενο λαγούμι. Μόνο που τα χαντάκια ανοίγονται στο ύψος του κελλιού 12, εκεί που είχε ακούσει τους θορύβους ο αξιωματικός. Όταν κι αυτή η προσπάθεια αποβαίνει άκαρπη, ο Μπραΐμης ηρεμεί και η υπόθεση λήγει.

Στην απέναντι πλευρά, οι υποψήφιοι δραπέτες ανησυχούν πολύ σοβαρά. Κάποιοι προτείνουν την ματαίωση του εγχειρήματος, κάποιοι επιμένουν να συνεχίσουν και κάποιοι συνιστούν αναστολή των εργασιών ώσπου να καταλαγιάσουν τα πράγματα. Επικρατεί η γνώμη των τελευταίων. Το σκάψιμο σταματάει για δυο ολόκληρες εβδομάδες. Κι ύστερα ξαναρχίζει...

Φωτογραφίζοντας τη νεότητα

Χορός μεταμφιεσμένων

1. Φωτογραφίζοντας τη νεότητα: Αφού της άρπαξαν το χρόνο, της στέρησαν και το όνειρο, αφήνοντάς την εκτεθειμένη σε όλους τους κινδύνους. Αντί για σεβασμό, της έδειξαν τα δόντια τους. Παρ' όλα αυτά ο δημόσιος λόγος προς αυτήν γίνεται παρηγορητικός, ώστε δημιουργώντας μια κατάσταση εθνικής αταραξίας να την παραδώσουν σε όσους καραδοκούν. Ο φόβος τους είναι απόλυτα δικαιολογημένος.

 

2. Οι εργαζόμενοι αντιστέκονται στην προοπτική της δυστυχίας που απλόχερα προσφέρουν οι δύο αρχηγοί. Ο δεσποτισμός της εξουσίας πρέπει να δεχτεί μια προσβολή εφ' όλης της ύλης, από την οποία να μην μπορεί να συνέλθει. Ρήξη παντού στην καθημερινότητα, στο πεζοδρόμιο, αυτό το ανοιχτό βιβλίο του λαού μας.

 

3. Η ματαιότητα είναι το σαράκι που μας τρώει. Οταν κάθε κίνηση στο σκάκι της ζωής είναι καταδικασμένη, ο καθένας καταλήγει αποδιοπομπαίος τράγος, χαμένος στο κέντρο της Ευρώπης. Τι κατάφεραν με το παιχνίδι της ματαιότητας των πάντων; Τίποτα. Μόνο ένα μικρό κομμάτι της εργατικής τάξης βιώνει αυτή την κατάσταση. Κατανοώ την έκπληξή τους. Μετά από τόση προσπάθεια, δεν είναι τυχαίο ότι ο κοινός στόχος των δύο αρχηγών είναι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ο μόνος σοβαρός κίνδυνος. Οι δυνάμεις του υπερβαίνουν το φόβο του δόγματος «νόμος και τάξη» και βρίσκονται εκεί όπου χτυπάει κόκκινο η αδικία. Κάθε επιχειρηματίας γίνεται γελοίος μέσα στη μισαλλοδοξία του και τη θρησκευτική του πίστη στους μπάτσους.

 

4. Ο χορός των μεταμφιεσμένων στην πολιτική σκηνή συνεχίζεται απρόσκοπτα έξω από κάθε φωτιά. Προκαλούν γέλιο που καταλήγει σε δάκρυα. Το κρυφό βλέμμα του μεταμφιεσμένου, τα λόγια του - πόσα λόγια -, η αμεριμνησία του είναι άξια για έρευνα. Πάντως, η αυλαία στο θέατρο δεν πρόκειται να σηκωθεί. Κάτι σκιές μόνο φαίνονται που παραπέμπουν σε χορό και μια κακή υποκριτική που θυμίζει αχνά την Αριστερά.

 

5. Ο Κυριάκος καινοτομεί: Διεκδικεί να αποκτήσει την πρωθυπουργία σαν να διεκδικεί κληροδότημα. Δεν έχω ξαναδεί τόσο απροκάλυπτη αδημονία για την καρέκλα της εξουσίας. Οσο κι αν προσπαθεί με τους χειμαρρώδεις λόγους του να το καλύψει, το χούι βγαίνει τελευταίο, όπως λέει κι ο λαός.

 

6. Η αγάπη των ξένων ποιητών για την Ελλάδα με συνεπαίρνει, όπως αυτή του Χέλντερλιν: «Τώρα μένω στο νησί του Αίαντα, στην ακριβή μου Σαλαμίνα. Αγαπώ παντού αυτή την Ελλάδα. Φοράει το χρώμα της καρδιάς μου (...) Εδώ περνάω τις πιο ωραίες μου ώρες, εδώ κάθομαι ολόκληρες βραδιές και κοιτάζω την Αττική ώσπου η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά. Τότε παίρνω τα σύνεργά μου και κατεβαίνω στο γιαλό να ψαρέψω. `Η διαβάζω πάνω στο ύψωμά μου για το μεγαλείο της αρχαίας ναυμαχίας που δίπλα στη Σαλαμίνα ξεθύμανε σε άγρια σοφά καθοδηγημένο σάλαγο, και χαίρομαι το πνεύμα, που είχε τη δύναμη να κυβερνά το λυσσασμένο χάος φίλων και εχθρών για να το δαμάσει, όπως ο ιππέας το αψύ άλογο, και ντρέπομαι με όλη μου την καρδιά για τη δική μου πολεμική ιστορία (...) Για να το ξαναπούμε λοιπόν: Ο Αθηναίος δεν μπορεί να υποφέρει την αυθαιρεσία επειδή η θεϊκή του φύση δεν θέλει να ταραχτεί, δεν μπορεί να υποφέρει το νόμο επειδή δεν τον έχει παντού ανάγκη. Ο Δράκων δεν του κάνει. Θέλει να του φέρονται με τρυφερότητα και έχει δίκιο» (Φρίντριχ Χέλντερλιν, «Υπερίων ή ο ερημίτης στην Ελλάδα», μετ. Λαυρέντιος Γκέμερεϋ, εκδ. «Ηριδανός»).

 

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

 

Ριζοσπάστης 

Το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία νομιμοποίησε και το 3ο μνημόνιο…

        

Το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία δε νομιμοποίησε μόνο τη Χρυσή Αυγή, αφού δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους διοργανωτές να καταδικάσει τις κραυγές της για εισβολή στα Σκόπια. Το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία νομιμοποίησε και το 3ο μνημόνιο αφού οι συγκεντρωμένοι ανέχτηκαν ανάμεσά τους να περπατήσουν όχι μόνο Χρυσαυγίτες αλλά και τύποι οι οποίοι ψήφισαν το 3ο μνημόνιο παρά την εντολή του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα!

Έτσι οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου συμβάδισαν και βροντοφώναξαν για τη Μακεδονία μαζί με αυτούς οι οποίοι με πολιτικό πραξικόπημα ακύρωσαν την απόφαση του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015 και ψήφισαν το τρίτο και βαρβαρότερο μνημόνιο!

Χωρίς κόμματα και χωρίς χρώματα το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία αλλά σ’ αυτό το συλλαλητήριο συμμετείχαν βουλευτές που ψήφισαν και πολιτικοί παράγοντες που στήριξαν το τρίτο μνημόνιο κόντρα στις απανωτές εντολές του Ελληνικού λαού! Δεν πείραξε καθόλου τους διοργανωτές ότι μεταξύ τους στέκονταν σ’ αυτό το συλλαλητήριο προδότες που πρόδωσαν τον Ελληνικό λαό παραδίδοντάς τον στα νύχια και στα δόντια των «θεσμών» και των ντόπιων πλουτοκρατών! Με αυτούς τους προδότες μαζί οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου βροντοφώναξαν «όχι στην προδοσία της Μακεδονίας»! Οι προδότες του λαού θα προστατέψουν τη Μακεδονία από την προδοσία! Μεγάλη κι ατέλειωτη πλάκα!!

Η νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής, του εθνικισμού και του 3ου μνημονίου ήταν τα εμφανή κατορθώματα αυτού του συλλαλητηρίου! Υπάρχουν κι άλλα κατορθώματα που θα φανούν στη συνέχεια και έχουν να κάνουν με τους σχεδιασμούς των «γερακιών» του πολέμου στη Βαλκανική!

Ασημάκης

Στο πλουσιότερο 1% κατέληξε το 82% του πλούτου που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι το 2017

• 
  

Στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η ανάπτυξη στον καπιταλισμό δεν μπορεί να είναι δίκαιη, προέρχεται από την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και πηγαίνει στα θησαυροφυλάκια των καπιταλιστών, έδωσε στη δημοσιότητα η ΜΚΟ «Oxfam». Πρόκειται για μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση που αναλύει και επεξεργάζεται τα οικονομικά στοιχεία, ασκώντας όμως κριτική στο «σύστημα» από τη σκοπιά της βελτίωσής του...
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η «Oxfam», το 82% του πλούτου που δημιουργήθηκε πέρυσι σε παγκόσμιο επίπεδο κατέληξε στα χέρια του 1% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, ενώ οι γυναίκες συνέχισαν να πληρώνουν το πιο βαρύ τίμημα εν μέσω της εντεινόμενης ανισότητας.
Από το 2010, δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, ο πλούτος της λεγόμενης οικονομικής ελίτ αυξάνεται κατά μέσο όρο περί το 13% σε ετήσια βάση, διευκρινίζει η «Oxfam» και η κορύφωση του φαινομένου καταγράφηκε μεταξύ του Μάρτη του 2016 και του Μάρτη του 2017, σε μια περίοδο κατά την οποία σημειώθηκε «η μεγαλύτερη αύξηση στην ιστορία του αριθμού των ανθρώπων η περιουσία των οποίων ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο δολάρια», με ρυθμό που έφθανε τον ένα νέο δισεκατομμυριούχο κάθε δύο ημέρες.
Κι όμως, σύμφωνα με την έκθεση, 3,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δεν είχε το παραμικρό όφελος από την παγκόσμια ανάπτυξη της περασμένης χρονιάς, την ώρα που το πλουσιότερο 1% ενθυλάκωσε το 82% του πλούτου που παρήχθη πέρυσι.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ - AFP - «Thomson Reuters»)

χριστιανοφασιστες....και αλλα ζιομπι

    Αμβρόσιος: Καλύτερα ναζιστής και φασίστας, παρά κατσαπλιάς, αντάρτης και προδότης

0

Σε συλαλλητήριο στο Αίγιο
Συλλαλητήριο για το Μακεδονικό με πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου πραγματοποιήθηκε και στο Αίγιο.
«Κάποιοι αποτόλμησαν να με χαρακτηρίσουν “Αμβρόσιος ο ναζιστής”, “Αμβρόσιος ο χουντικός”, “Αμβρόσιος ο εθνικιστής”… Προς όλους αυτούς, από τη θέση αυτή απαντώ, προτιμώ οποιοδήποτε από όλα τα παραπάνω επίθετα αφού όλα έχουν σχέση με την έννοια της πατρίδος. Δηλαδή, προτιμώ να με αποκαλείτε φασίστα, όχι όμως κατσαπλιά… Ούτε αντάρτη και προδότη. Φασίστα ναι, κατσαπλιά ποτέ» είπε μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος και πρόσθεσε:
«Αγαπώ την πατρίδα μου, αγαπώ την Ελλάδα μας, αγαπώ τη Μακεδονία μας για την απελευθέρωση της οποίας έχυσαν το αίμα τους, όχι μόνο οι Έλληνες στρατιώτες μας, αλλά και οι ιερείς μας και Μητροπολίτες της Μακεδονίας μας… Ως ένας πατριώτης και όχι ως ένας κατσαπλιάς σας καλώ να μην επιτρέψουμε σε αυτούς τους νέους κατσαπλιάδες, που κυβερνούν την Ελλάδα μας, να ξεπουλήσουν τη Μακεδονία μας. Σας καλώ να ενώσουμε τη φωνή μας με τις χιλιάδες των Ελλήνων πατριωτών, οι οποίοι συγκεντρώνονται σήμερα στη Θεσσαλονίκη και μαζί τους να βροντοφωνάξουμε ‘Κάτω τα χέρια σας από τη Μακεδονία μας, η Μακεδονία είναι ελληνική, μόνον ελληνική’. Και επειδή είναι αγράμματοι, τελειώνω με ένα υστερόγραφο, με το ότι είπε ο Κίρο Γκλιγκόροφ, ο πρώην πρόεδρος των Σκοπίων στις 26 Φεβρουαρίου του ’92, είπε: “είμαστε Σλάβοι, που ήρθαν στην περιοχή στον 6ο αιώνα μ.Χ, δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων”. Το ακούς κ.Τσίπρα; Δεν είναι Μακεδόνες, είναι Σλάβοι».

«Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους…»

Κατιούσα

Στις 22 του Γενάρη  1905 χιλιάδες εργάτες της Πετρούπολης, με επικεφαλής τους τον παπά Γκαπόν, πράκτορα της Ασφάλειας, ξεκινούν από τις εργατικές συνοικίες για τα Χειμερινά Ανάκτορα, προκειμένου να υποβάλουν υπόμνημα στον Τσάρο με τα αιτήματά τους. Αν και η πορεία τους ήταν ειρηνική, τα τσαρικά στρατεύματα άνοιξαν πυρ, δολοφονώντας δεκάδες διαδηλωτές.
Η Κυριακή αυτή θα μείνει στην ιστορία ως «Ματωμένη Κυριακή». Απευθυνόμενοι στους εργάτες, οι Μπολσεβίκοι θα τονίσουν τότε σε προκήρυξή τους: «Δεν πρέπει να παρακαλούμε τον τσάρο, δεν πρέπει να ταπεινωνόμαστε μπροστά στον άσπονδο εχθρό μας, αλλά να τον γκρεμίσουμε από το θρόνο… Η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να είναι έργο μόνο των ίδιων των εργατών. Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους».
Μετά τη «Ματωμένη Κυριακή», η επανάσταση απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη Ρωσία, με αποκορύφωση την ένοπλη Δεκεμβριανή εξέγερση των εργατών της Μόσχας.
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη, στις 20 του Γενάρη 2007.

Στιγμιότυπο από τη “Ματωμένη Κυριακή”, σε πίνακα Ρώσου ζωγράφου

Η «ματωμένη Κυριακή»
του Παναγιώτη Καραβασίλη

«Γιατί, αλήθεια φίλοι μου, πέστε μου τι άλλο είναι λοιπόν η παντοδυναμία απ’ την απέραντη τούτη δίψα. Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια» (Τάσος Λειβαδίτης)
Η 22η (9η) του Γενάρη του 1905 έχει καταγραφεί στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος ως η «άγνωστη επανάσταση» ή «ματωμένη Κυριακή» της Πετρούπολης. Είχαν προηγηθεί δεκάδες μικρές εξεγέρσεις κατά του στυγερού τσαρικού καθεστώτος. Στην πρωτοπορία ήταν τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, εργάτες – αγρότες και διανοούμενοι που στέναζαν κάτω από το βούρδουλα της απολυταρχίας. Πνίγηκαν όλες στο αίμα. Ο τσαρικός δεσποτισμός είχε επιβληθεί κατά κράτος – με οργανωμένη την αστυνομική μηχανή και τις μυστικές υπηρεσίες σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Ο λιμός και ο λοιμός ήταν επιστέγασμα που μαζί με τη θνησιμότητα που έφτανε στο 30%, συμπλήρωναν την εικόνα της Ρωσίας. Σ’ αυτήν την κατάσταση βρέθηκαν το Γενάρη του 1905 140.000 εργάτες που βάδισαν με σφιγμένες τις γροθιές από απελπισία προς τα χειμερινά ανάκτορα του τσάρου, έχοντας επικεφαλής τον ιερέα Γκαπόν – όπως αποδείχτηκε ιστορικά, είχε σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες.
Η ιστορική «γενική δοκιμή» του Κόκκινου Οχτώβρη, δώδεκα χρόνια μετά, ήταν σε εξέλιξη απ’ τα πράγματα. Η εκμετάλλευση των εργατών στο εργοστάσιο «Πουλιτόφ» στην Πετρούπολη και οι απολύσεις εργατών κορύφωσαν τις κινητοποιήσεις των «κολασμένων». Με επικεφαλής τους πυρήνες των μπολσεβίκων, που αποκάλυψαν το ρόλο του Γκαπόν, έβαλαν τη φωτιά και ενημέρωναν τους εξαθλιωμένους εργάτες: «Η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να έρθει αν είναι έργο των εργατών. Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους» έγραφαν στην κόκκινη προκήρυξή τους. Ο τσάρος Νικόλαος ο Β΄ έπνιξε στο αίμα τους εξεγερμένους προλετάριους. Πάνω από 1.500 εξαθλιωμένοι σκοτώθηκαν από τις ορδές του στρατού και της αστυνομίας, ενώ χιλιάδες τραυματίστηκαν. Εβαλαν οι προλετάριοι με τα σώματά τους και το αίμα τους τα πρώτα θεμέλια για τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917. Σε μια εποχή που οι βιομηχανικοί εργάτες διπλασιάζονται στη Ρωσία (1887-1910) μετά τη «ματωμένη Κυριακή» ολοκληρώνεται το ιστορικό πλαίσιο της εξέλιξης. Μπαίνουν τα θεμέλια για τη γέννηση των πρωτοπόρων Σοβιέτ ως μηχανισμών της λαϊκής εξουσίας των εργατών και της αγροτιάς.
Η επανάσταση του 1905 μπορεί να «έκλεισε» υπέρ της αντίδρασης, αλλά ο ιστορικός κύκλος έμελλε να κλείσει υπέρ των επαναστατικών λαϊκών δυνάμεων το 1917: «Ηταν μία γενική δοκιμή… χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατη η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917… Η επαναστατική διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου προχώρησε μέσα σε μία μέρα τόσο όσο δε θα μπορούσε να προχωρήσει μέσα σε μήνες και χρόνια άχαρης, συνηθισμένης κακομοίρικης ζωής… Κάθε μήνας αυτής της περιόδου ισοδυναμούσε, από την εκμάθηση των βάσεων της πολιτικής επιστήμης – και από τις μάζες και από τους αρχηγούς και από τις τάξεις και από τα κόμματα – με ένα χρόνο “ειρηνικής συνταγματικής ανάπτυξης”» (Απαντα Λένιν). Εκατόν δύο χρόνια από τη «ματωμένη Κυριακή» του 1905 στη Ρωσία η ιστορία διδάσκει ότι ο κινητήριος μοχλός της παραμένει το προλεταριάτο, επικεφαλής των εξελίξεων. Ακόμη περισσότερο σήμερα, καθώς η εντεινόμενη συνεχώς βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού πλήττει βάναυσα τους λαούς.

«Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους…»

Κατιούσα

Στις 22 του Γενάρη  1905 χιλιάδες εργάτες της Πετρούπολης, με επικεφαλής τους τον παπά Γκαπόν, πράκτορα της Ασφάλειας, ξεκινούν από τις εργατικές συνοικίες για τα Χειμερινά Ανάκτορα, προκειμένου να υποβάλουν υπόμνημα στον Τσάρο με τα αιτήματά τους. Αν και η πορεία τους ήταν ειρηνική, τα τσαρικά στρατεύματα άνοιξαν πυρ, δολοφονώντας δεκάδες διαδηλωτές.
Η Κυριακή αυτή θα μείνει στην ιστορία ως «Ματωμένη Κυριακή». Απευθυνόμενοι στους εργάτες, οι Μπολσεβίκοι θα τονίσουν τότε σε προκήρυξή τους: «Δεν πρέπει να παρακαλούμε τον τσάρο, δεν πρέπει να ταπεινωνόμαστε μπροστά στον άσπονδο εχθρό μας, αλλά να τον γκρεμίσουμε από το θρόνο… Η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να είναι έργο μόνο των ίδιων των εργατών. Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους».
Μετά τη «Ματωμένη Κυριακή», η επανάσταση απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη Ρωσία, με αποκορύφωση την ένοπλη Δεκεμβριανή εξέγερση των εργατών της Μόσχας.
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη, στις 20 του Γενάρη 2007.

Στιγμιότυπο από τη “Ματωμένη Κυριακή”, σε πίνακα Ρώσου ζωγράφου

Η «ματωμένη Κυριακή»
του Παναγιώτη Καραβασίλη

«Γιατί, αλήθεια φίλοι μου, πέστε μου τι άλλο είναι λοιπόν η παντοδυναμία απ’ την απέραντη τούτη δίψα. Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια» (Τάσος Λειβαδίτης)
Η 22η (9η) του Γενάρη του 1905 έχει καταγραφεί στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος ως η «άγνωστη επανάσταση» ή «ματωμένη Κυριακή» της Πετρούπολης. Είχαν προηγηθεί δεκάδες μικρές εξεγέρσεις κατά του στυγερού τσαρικού καθεστώτος. Στην πρωτοπορία ήταν τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, εργάτες – αγρότες και διανοούμενοι που στέναζαν κάτω από το βούρδουλα της απολυταρχίας. Πνίγηκαν όλες στο αίμα. Ο τσαρικός δεσποτισμός είχε επιβληθεί κατά κράτος – με οργανωμένη την αστυνομική μηχανή και τις μυστικές υπηρεσίες σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Ο λιμός και ο λοιμός ήταν επιστέγασμα που μαζί με τη θνησιμότητα που έφτανε στο 30%, συμπλήρωναν την εικόνα της Ρωσίας. Σ’ αυτήν την κατάσταση βρέθηκαν το Γενάρη του 1905 140.000 εργάτες που βάδισαν με σφιγμένες τις γροθιές από απελπισία προς τα χειμερινά ανάκτορα του τσάρου, έχοντας επικεφαλής τον ιερέα Γκαπόν – όπως αποδείχτηκε ιστορικά, είχε σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες.
Η ιστορική «γενική δοκιμή» του Κόκκινου Οχτώβρη, δώδεκα χρόνια μετά, ήταν σε εξέλιξη απ’ τα πράγματα. Η εκμετάλλευση των εργατών στο εργοστάσιο «Πουλιτόφ» στην Πετρούπολη και οι απολύσεις εργατών κορύφωσαν τις κινητοποιήσεις των «κολασμένων». Με επικεφαλής τους πυρήνες των μπολσεβίκων, που αποκάλυψαν το ρόλο του Γκαπόν, έβαλαν τη φωτιά και ενημέρωναν τους εξαθλιωμένους εργάτες: «Η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να έρθει αν είναι έργο των εργατών. Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους» έγραφαν στην κόκκινη προκήρυξή τους. Ο τσάρος Νικόλαος ο Β΄ έπνιξε στο αίμα τους εξεγερμένους προλετάριους. Πάνω από 1.500 εξαθλιωμένοι σκοτώθηκαν από τις ορδές του στρατού και της αστυνομίας, ενώ χιλιάδες τραυματίστηκαν. Εβαλαν οι προλετάριοι με τα σώματά τους και το αίμα τους τα πρώτα θεμέλια για τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917. Σε μια εποχή που οι βιομηχανικοί εργάτες διπλασιάζονται στη Ρωσία (1887-1910) μετά τη «ματωμένη Κυριακή» ολοκληρώνεται το ιστορικό πλαίσιο της εξέλιξης. Μπαίνουν τα θεμέλια για τη γέννηση των πρωτοπόρων Σοβιέτ ως μηχανισμών της λαϊκής εξουσίας των εργατών και της αγροτιάς.
Η επανάσταση του 1905 μπορεί να «έκλεισε» υπέρ της αντίδρασης, αλλά ο ιστορικός κύκλος έμελλε να κλείσει υπέρ των επαναστατικών λαϊκών δυνάμεων το 1917: «Ηταν μία γενική δοκιμή… χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατη η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917… Η επαναστατική διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου προχώρησε μέσα σε μία μέρα τόσο όσο δε θα μπορούσε να προχωρήσει μέσα σε μήνες και χρόνια άχαρης, συνηθισμένης κακομοίρικης ζωής… Κάθε μήνας αυτής της περιόδου ισοδυναμούσε, από την εκμάθηση των βάσεων της πολιτικής επιστήμης – και από τις μάζες και από τους αρχηγούς και από τις τάξεις και από τα κόμματα – με ένα χρόνο “ειρηνικής συνταγματικής ανάπτυξης”» (Απαντα Λένιν). Εκατόν δύο χρόνια από τη «ματωμένη Κυριακή» του 1905 στη Ρωσία η ιστορία διδάσκει ότι ο κινητήριος μοχλός της παραμένει το προλεταριάτο, επικεφαλής των εξελίξεων. Ακόμη περισσότερο σήμερα, καθώς η εντεινόμενη συνεχώς βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού πλήττει βάναυσα τους λαούς.

Αναμείνατε συντονισμένοι στις τηλεοράσεις σας

με ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, νέες περικοπές σε συντάξεις – επιδόματα και μαχαίρι στην αξιοπρέπεια.

 

 

Αναμείνατε συντονισμένοι στις τηλεοράσεις σας

https://jodi.graphics

Ο Λένιν για τον εθνικισμό και το ζήτημα του “εθνικού πολιτισμού”

Κατιούσα

Η επέτειος θανάτου Λένιν φέτος συμπίπτει στη χώρα μας με την απόπειρα αναβίωσης του εθνικιστικού κλίματος των αρχών της δεκαετίας του ’90, και μπορεί σήμερα η συστράτευση κατά των “σκοπιανών σκυλιών” να μην αποκλείει από τους κόλπους της μόνο τους “Λακεδαιμόνιους”, αλλά για τους δικούς τους, κάθε άλλο παρά διεθνιστικούς λόγους κι άλλες δυνάμεις, το δηλητήριο του μίσους διαχέεται επί της ουσίας ανενόχλητο από πολλές πλευρές, έστω και λιγότερο επίσημες απ’ό,τι μια 25ετία και πλέον πριν. Από αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε ορισμένα από τα λόγια του μεγάλου επαναστάτη από το έργο Κριτικά σημειώματα για το εθνικό ζήτημα. Χωρίς σαφώς να θέλουμε να κάνουμε μηχανιστικές αναγωγές του σήμερα στις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκαν τα κείμενα, θεωρούμε ότι ιδιαίτερα οι αναφορές του στον “εθνικό πολιτισμό”, την ταξική φύση του οποίου αναδεικνύει με σαφήνεια, έχουν σημαντική επικαιρότητα, δεδομένου ότι ειδικά στο Μακεδονικό ζήτημα, θέματα πολιτισμικής φύσης όπως η ιστορία και η γλώσσα τίθενται στην προπαγανδιστική προμετωπίδα των κάθε λογής σκοπιανοφάγων. Στον αστικό εθνικισμό που υποκρύπτει αυτό το σύνθημα, ο Λένιν προτάσσει ως αντίβαρο την αναγκαιότητα ανάδειξης των -εμβρυακών έστω-δημοκρατικών και σοσιαλιστικών στοιχείων που λανθάνουν σε κάθε εθνικό πολιτισμό, με στόχο τη δημιουργία ενός διεθνικού πολιτισμού του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

[…]

Τέτοιος είναι κάθε φιλελευθερο-αστικός εθνικισμός, όχι μόνο ο μεγαλορωσικός (αυτός είναι ο χειρότερος απ’ όλους, λόγω του βίαιου χαρακτήρα του και της συγγένειάς του με τους κ. Πουρισκέβιτς), μα και ο πολωνικός, και ο εβραϊκός, και ο Ουκρανικός, και ο γεωργιανός και κάθε άλλος. Με το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού» η αστική τάξη όλων των εθνών, και της Αυστρίας και της Ρωσίας, ασκεί στην πράξη πολιτική διαίρεσης των εργατών και εξασθένισης της δημοκρατίας και παζαρεύει σαν έμπορος με τους τσιφλικάδες το ξεπούλημα των λαϊκών δικαίων και της λαϊκής ελευθερίας.

Το σύνθημα της εργατικής δημοκρατίας δεν είναι ο «εθνικός πολιτισμός», μα ο διεθνικός πολιτισμός του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η αστική τάξη θα προσπαθήσει να εξαπατήσει το λαό με τα κάθε λογής «θετικά» εθνικά προγράμματα. Ο συνειδητός όμως εργάτης θα της απαντήσει: υπάρχει μια λύση του εθνικού ζητήματος (εφόσον είναι γενικά δυνατή η λύση του στον κόσμο του καπιταλισμού, στον κόσμο του κέρδους, της φαγωμάρας και της εκμετάλλευσης) και η λύση αυτή είναι ο συνεπής δημοκρατισμός.

[…]

Στην εθνική φαγωμάρα των διαφόρων αστικών κομμάτων γύρω απ’ τα ζητήματα της γλώσσας κλπ. και σαν αντίβαρο σε κάθε αστικό εθνικισμό η εργατική δημοκρατία αντιπαραθέτει το αίτημα: απόλυτη ενότητα και ολοκληρωτική συγχώνευση των εργατών όλων των εθνοτήτων σε όλες τις εργατικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές, συνεταιριστικές, καταναλωτικές, μορφωτικές και κάθε λογής άλλες. Μόνο μια τέτοια ενότητα και συγχώνευση να περιφρουρήσει τη δημοκρατία, να περιφρουρήσει τα συμφέροντα των εργατών ενάντια στο κεφάλαιο – που έγινε κιόλας και γίνεται όλο και περισσότερο διεθνικό – να περιφρουρήσει τα συμφέροντα της ανάπτυξης της ανθρωπότητας προς ένα νέο σύστημα ζωής, ξένο προς κάθε προνόμιο και κάθε εκμετάλλευση.

 […]

Το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε φιλελευθερο-αστικός εθνικισμός καλλιεργεί σε μεγάλο βαθμό τη διαφθορά στο εργατικό περιβάλλον και προξενεί τεράστια ζημιά στην υπόθεση της ελευθερίας και στην υπόθεση της προλεταριακής ταξικής πάλης. Αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, γιατί η αστική τάξη (και η αστοτσιφλικάδικη) καλύπτεται με το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού». Εξ ονόματος του εθνικού πολιτισμού – του μεγαλορωσικού, του πολωνικού, του εβραϊκού, του ουκρανικού κλπ. – σκαρώνουν τις αντιδραστικές βρωμοδουλιές τους οι μαυροεκατονταρχίτες και οι κληρικόφρονες και σε συνέχεια και οι αστοί όλων των εθνών.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της σύγχρονης εθνικής ζωής, αν τη δούμε μαρξιστικά, δηλ. από την άποψη της ταξικής πάλης, αν αντιπαραβάλουμε τα συνθήματα με τα συμφέροντα και με την πολιτική των τάξεων και όχι με τις κούφιες «γενικές αρχές» και τις πομπώδικες διακηρύξεις και φράσεις.

Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι αστική (και συχνά μαυροεκατονταρχίτικη-κληρικαλική) απάτη. Το σύνθημά μας είναι: διεθνικός πολιτισμός του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

[…]

Σε κάθε εθνικό πολιτισμό υπάρχουν, έστω και όχι αναπτυγμένα, στοιχεία δημοκρατικού και σοσιαλιστικού πολιτισμού, επειδή σε κάθε έθνος υπάρχει η εργαζόμενη και εκμεταλλευόμενη μάζα, που οι συνθήκες της ζωής της γεννούν αναπόφευκτα τη δημοκρατική και τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Σε κάθε έθνος όμως υπάρχει και αστικός πολιτισμός (και στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα και μαυροεκατονταρχίτικος και κληρικαλικός πολιτισμός) – και μάλιστα όχι απλώς σαν «στοιχεία» πολιτισμού, αλλά σαν κυρίαρχος πολιτισμός. Γι’ αυτό ο «εθνικός πολιτισμός» γενικά είναι ο πολιτισμός των τσιφλικάδων, των παπάδων, και της αστικής τάξης. Αυτή τη θεμελιακή αλήθεια, στοιχειώδη για κάθε μαρξιστή, ο μπουντιστής δεν τη φώτισε και «μας ξεκούφανε» με το λεξομάζωμά του, δηλαδή στην πράξη, αντί ν’ αποκαλύψει και να εξηγήσει στον αναγνώστη το ταξικό βάραθρο, το συσκότισε. Στην πράξη ο μπουντιστής ενήργησε σαν αστός που έχει κάθε συμφέρον να διαδίδεται η πίστη σ’ ένα εξωταξικό εθνικό πολιτισμό.

Διατυπώνοντας το σύνθημα του «διεθνικού πολιτισμού του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος», παίρνουμε από τον κάθε εθνικό πολιτισμό μόνο τα δημοκρατικά και σοσιαλιστικά του στοιχεία, τα παίρνουμε μόνο και αποκλειστικά σαν αντίβαρο στον αστικό πολιτισμό, στον αστικό εθνικισμό κάθε έθνους. Κανένας δημοκράτης και πολύ περισσότερο κανένας μαρξιστής δεν αρνείται την ισοτιμία των γλωσσών ή την ανάγκη να κάνει ο καθένας στη μητρική του γλώσσα την πολεμική ενάντια στη «δική του» αστική τάξη, να προπαγανδίζει σ’ αυτή τη γλώσσα τις αντικληρικαλικές ή αντιαστικές ιδέες στους «δικούς του» αγρότες και μικροαστούς, δε χρειάζεται καν συζήτηση γι’ αυτό, τις αναμφισβήτητες αυτές αλήθειες τις χρησιμοποιεί ο μπουντιστής για να κρύψει το επίμαχο ζήτημα δηλαδή την πραγματική ουσία του ζητήματος.

Το ζήτημα είναι αν επιτρέπεται στους μαρξιστές να διατυπώνουν άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού, ή πρέπει υποχρεωτικά να προπαγανδίζουν ενάντιά του σε όλες τις γλώσσες το σύνθημα του διεθνισμού των εργατών, «προσαρμοζόμενοι» σ’ όλες τις τοπικές και εθνικές ιδιομορφίες.

Η σημασία του συνθήματος του «εθνικού πολιτισμού» δεν καθορίζεται από την υπόσχεση ή τις αγαθές προθέσεις ενός οποιουδήποτε διανοουμενίσκου να «ερμηνεύει» αυτό το σύνθημα «με την έννοια της προαγωγής του διεθνικού πολιτισμού μέσω του εθνικού πολιτισμού». Θα ήταν παιδιάστικος υποκειμενισμός να βλέπουμε έτσι το ζήτημα. Η σημασία του συνθήματος του εθνικού πολιτισμού καθορίζεται απ’ τον αντικειμενικό συσχετισμό όλων των τάξεων της δοσμένης χώρας και όλων των χωρών του κόσμου. Ο εθνικός πολιτισμός της αστικής τάξης αποτελεί γεγονός (και το ξαναλέω ότι η αστική τάξη συναλλάσσεται παντού με τους τσιφλικάδες και τους παπάδες).

Μαχόμενος αστικός εθνικισμός που αποκτηνώνει, αποβλακώνει και διαιρεί τους εργάτες, για να τους σύρει στο άρμα της αστικής τάξης – να ποιο είναι το βασικό γεγονός της σύγχρονης πραγματικότητας.

Όποιος θέλει να υπηρετεί το προλεταριάτο, έχει χρέος να συνενώνει τους εργάτες όλων των εθνών, παλεύοντας ακλόνητα ενάντια στον αστικό εθνικισμό, και το «δικό του» και τον ξένο. Όποιος υπερασπίζει το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού δεν έχει θέση μέσα στους μαρξιστές, αλλά μέσα στους εθνικιστές μικροαστούς.

Πάρτε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Μπορεί ένας μεγαλορώσος μαρξιστής να δεχθεί το σύνθημα του εθνικού, δηλ. του μεγαλορωσικού πολιτισμού; Όχι. Έναν τέτοιον άνθρωπο πρέπει να τον κατατάξουμε στους εθνικιστές κι όχι στους μαρξιστές. Έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε ενάντια στον κυρίαρχο μαυροεκατονταρχίτικο και αστικό εθνικό πολιτισμό των μεγαλορώσων, αναπτύσσοντας αποκλειστικά με διεθνιστικό πνεύμα και σε στενότατη συμμαχία με τους εργάτες των άλλων χωρών τα έμβυα που υπάρχουν και στην ιστορία του δημοκρατικού και του εργατικού μας κινήματος. Να αγωνίζεσαι ενάντια στους δικούς μεγαλορώσους τσιφλικάδες και αστούς, ενάντια στον «πολιτισμό» τους, εξ ονόματος του διεθνισμού, να αγωνίζεσαι «προσαρμοζόμενος» στις ιδιομορφίες των Πουρισκέβιτς και των Στρούβε – αυτό είναι το καθήκον σου κι όχι να κηρύχνεις, μήτε να ανέχεσαι το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού».

[…]Ο μαρξισμός είναι ανειρήνευτος με τον εθνικισμό, ακόμα και με τον πιο «δίκαιο», «καθαρούτσικο», εκλεπτυσμένο και πολιτισμένο. Ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση κάθε εθνικισμού το διεθνισμό, τη συγχώνευση όλων των εθνών σε μια ανώτατη ενότητα που αναπτύσσεται μπρος στα μάτια μας με κάθε βέρστι σιδηροδρομικής γραμμής, με κάθε διεθνές τράστ, με κάθε ένωση εργατών (διεθνή ως προς την οικονομική της δράση, και κατόπιν και ως προς τις ιδέες και τις επιδιώξεις της).

Ιστορικά η αρχή της εθνικότητας είναι αναπόφευκτη στην αστική κοινωνία και ο μαρξιστής, παίρνοντας υπόψη του αυτή την κοινωνία, αναγνωρίζει πέρα για πέρα την ιστορική δικαιολόγηση των εθνικών κινημάτων. Για να μη μεταβληθεί όμως αυτή η αναγνώριση σε απολογία του εθνικισμού, πρέπει να περιορίζεται αυστηρότατα μόνο σε ότι προοδευτικό υπάρχει σ’ αυτά τα κινήματα, έτσι που η αναγνώριση αυτή να μην οδηγήσει σε συσκότιση της προλεταριακής συνείδησης από την αστική ιδεολογία.

Είναι προοδευτικό το ξύπνημα των μαζών από το φεουδαρχικό λήθαργο, η πάλη τους ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του έθνους. Από εδώ απορρέει η απόλυτη υποχρέωση κάθε μαρξιστή να υπερασπίζεται τον πιο αποφασιστικό και τον πιο συνεπή δημοκρατισμό σ’ όλα τα σημεία του εθνικού ζητήματος. Το καθήκον αυτό βασικά έχει αρνητικό χαρακτήρα. Το προλεταριάτο όμως δεν μπορεί να προχωρήσει στην υποστήριξη του εθνικισμού πέρα απ’ αυτό το σημείο, γιατί παραπέρα αρχίζει η «θετική» δράση της αστικής τάξης, που αποβλέπει στη στερέωση του εθνικισμού.

Η αποτίναξη κάθε φεουδαρχικού ζυγού, κάθε καταπίεσης των εθνών, κάθε προνόμιου ενός από τα έθνη ή μιας από τις γλώσσες αποτελεί απόλυτη υποχρέωση του προλεταριάτου σαν δημοκρατικής δύναμης, είναι απόλυτο συμφέρον της προλεταριακής ταξικής πάλης, που τη συσκοτίζουν και την ανακόπτουν οι εθνικές φαγωμάρες. Η υποβοήθηση όμως του αστικού εθνικισμού πέρα απ’ αυτά τα όρια τα αυστηρά περιορισμένα μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια, ισοδυναμεί με προδοσία του προλεταριάτου και με πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης. Εδώ υπάρχει ένα σύνορο συχνά πολύ δυσδιάκριτο, που το ξεχνούν ολότελα οι μπουντιστές και οι Ουκρανοί εθνικοσοσιαλιστές.

Πάλη ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση – ασφαλώς ναί! Πάλη για κάθε λογής εθνική ανάπτυξη, για τον «εθνικό πολιτισμό» γενικά – ασφαλώς όχι. Η οικονομική ανάπτυξη της καπιταλιστικής κοινωνίας δίνει σ’ όλο τον κόσμο παραδείγματα εθνικών κινημάτων που δεν έφτασαν σε πλήρη ανάπτυξη, παραδείγματα σχηματισμού μεγάλων εθνών από μια σειρά μικρά έθνη ή σε βάρος ορισμένων μικρών εθνών, παραδείγματα αφομοίωσης εθνών. Αρχή του αστικού εθνικισμού είναι η ανάπτυξη της εθνότητας γενικά, και από εδώ απορρέει η αποκλειστικότητα του αστικού εθνικισμού και το αδιέξοδο όπου οδηγούν οι εθνικές φαγωμάρες. Το προλεταριάτο όμως όχι μόνο δεν αναλαβαίνει την υποχρέωση να υπερασπίζει την εθνική ανάπτυξη κάθε έθνους, μα αντίθετα προειδοποιεί τις μάζες για τον κίνδυνο που κλείνουν μέσα τους τέτοιες αυταπάτες, υποστηρίζει την πιο πλέρια ελευθερία της καπιταλιστικής κυκλοφορίας και χαιρετίζει κάθε αφομοίωση των εθνών, εκτός από εκείνη που γίνεται με τη βία ή στηρίζεται σε προνόμια.

Κατοχύρωση του εθνικισμού μέσα σε μια ορισμένη «δίκαια» περιορισμένη σφαίρα, «νομική κατοχύρωση» του εθνικισμού, δημιουργία στέρεου και μόνιμου φραγμού ανάμεσα σ’ όλα τα έθνη μέσω ενός ιδιαίτερου κρατικού θεσμού – να ποιο είναι το ιδεολογικό βάθρο και το περιεχόμενο της πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας. Η σκέψη αυτή είναι πέρα για πέρα αστική και πέρα για πέρα κάλπικη. Το προλεταριάτο δεν μπορεί να υποστηρίξει καμιά κατοχύρωση του εθνικισμού, αντίθετα υποστηρίζει κάθε τι που βοηθά το σβήσιμο των εθνικών διακρίσεων, το γκρέμισμα των εθνικών φραγμών, κάθε τι που κάνει όλο και πιο στενούς τους δεσμούς ανάμεσα στις εθνότητες, κάθε τι που οδηγεί στη συγχώνευση των εθνών. Κάθε διαφορετική ενέργεια σημαίνει πέρασμα με το μέρος του αντιδραστικού εθνικιστικού μικροαστισμού.[…]

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Το τραγούδι για την «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου χώρα, που έδιωξες τους Βούλγαρους κι ελεύθερη είσαι τώρα» - που οι μαθητές σχολείων στο μετεμφυλιακό κράτος ήσαν υποχρεωμένοι με περηφάνια να το τραγουδούν και χορεύουν, υποδεικνύοντας ως εχθρό τους Βούλγαρους του «σιδηρού παραπετάσματος», στη μεταπολίτευση μπήκε στο περιθώριο,  μέχρι που στην αρχή της δεκαετίας του ’90 το ξαναθυμήθηκαν στα σχολεία της Β. Ελλάδας με μια μικρή τροποποίηση στους στίχους, αυτοί που εκδιώχθηκαν ήταν γενικώς οι βάρβαροι- είναι ενδεικτικό της συγχώνευσης ιδεολογικοπολιτικών και εθνικών σκοπιμοτήτων που υπηρετούν κάθε φορά τα αντίστοιχα συμφέροντα της κυρίαρχης εξουσίας.

               Τον τελευταίο καιρό η αναθέρμανση του ζητήματος της ονομασίας της FYROM με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, κατόπιν «υποδείξεως» του ΝΑΤΟ, δεν είναι που μπερδεύει την αξιωματική αντιπολίτευση για τη θέση που θα πρέπει να κρατήσει, είναι που βρυκολακιάζει, εν μέσω μιας παρατεταμένης οικονομικής κρίσεως που μοιάζει να συνηθίσαμε, πολλούς εθνικιστικούς εφιάλτες.

               Το χάος στα Βαλκάνια που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90  κατέληξε στο τέλος της σε διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και σε βομβαρδισμό της Σερβίας από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με τα νέα κράτη που προέκυψαν, μετά από συγκρούσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση να μην έχει πρόβλημα να αναγνωρίσει. Η Γερμανία πρωτοστάτησε   στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, γιατί ενδιαφερόταν να εντάξει νέες  χώρες - Σλοβενία, Κροατία-  που θα προέκυπταν από τη διάλυση  στο οικονομικό σύστημα σχέσεων, στα πλαίσια της ενωμένης Ευρώπης,  που θα την βοηθούσε να παραμείνει κυρίαρχη οικονομική και πολιτική δύναμη, ενδυναμώνοντας έτσι την ηγετική της   θέση στην Ενωμένη Ευρώπη, με τις ΗΠΑ βεβαίως  να ενδιαφέρονται για τα δικά τους συμφέροντα. Το μακρινό ’91, η κυβέρνηση Μητσοτάκη με υπουργό εξωτερικών τον Α. Σαμαρά με παλινωδίες και χωρίς συγκεκριμένη θέση συνυπέγραψαν τη διάλυσή της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γιουγκοσλαβίας, με τον υπουργό και την κυβέρνηση να καμαρώνουν για τους τρείς όρους  που ικανοποιήθηκαν από το συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Συνεργασίας, στην περίπτωσή μας  η εφαρμογή τους είχε να κάνει με  την «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Κι έτσι δημιουργήθηκε το πρόβλημα της ονομασίας που  ένα τέταρτο του αιώνα τώρα, διαψεύδοντας τη ρήση του Κ. Μητσοτάκη πως σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται, αναδύεται στην επικαιρότητα ή καταβυθίζεται αναλόγως συμφερόντων που πρέπει να ικανοποιηθούν.  

               Γι’ αυτό τώρα, που οξύνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί,  το ΝΑΤΟ, δηλ. οι ΗΠΑ, επείγονται να εντάξουν την FYROM στην Ατλαντική συμμαχία, εκμηδενίζοντας την επιρροή της Ρωσίας, και πιέζουν Αθήνα και Σκόπια  για επίσπευση της διαδικασίας επίλυσης του ονόματος. Κι επειδή το κουβάρι συμφερόντων μοιάζει ολότελα μπερδεμένο, κόμματα όπως η Ν. Δημοκρατία, οργανισμοί όπως η Εκκλησία της Ελλάδας παλινδρομούν και δεν μπορούν να πάρουν θέση ούτε και για τα συλλαλητήρια που οργανώνονται για «το όνομά μας που είναι η ψυχή μας», κατά τη ρήση του Α.Παπανδρέου, στο μακρινό ’93 που κάθε πολιτικός, πλήν του ΚΚΕ, πλειοδοτούσε  σε εθνικισμό.  

Είναι που με την κατάλληλη χρήση του εθνικών διαφορών κερδίζεται η εμπιστοσύνη των λαϊκών μαζών,  γίνονται αποδεκτές οι πολιτικές της άρχουσας τάξης και ταυτίζονται οι δικές της επιδιώξεις με πανεθνικά συμφέροντα, εξαφανίζοντας ταξικές διαφορές. Όμως ακόμα κι αν φορέας και αγωγός της εθνικιστικής ιδεολογίας και πολιτικής είναι η αστική τάξη, από κοντά και η μικροαστική, κι αν γίνεται ο εθνικισμός όργανο στα χέρια εκείνων των δυνάμεων που τάσσονται υπέρ του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και επιδιώκουν να παρεμποδίσουν την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης των μαζών η απάλειψή του δεν γίνεται με τεχνητή επιτάχυνση, ιδιαίτερα όταν πυροδοτούνται συνεχώς εστίες που τον τροφοδοτούν.

               Με την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού ο εθνικισμός συνεχώς τροφοδοτείται, και όχι μόνο στην Ευρώπη. Από τη μια το κεφάλαιο δημιουργεί ευρύτερες οικονομικές ενώσεις προς όφελος του καπιταλισμού, και λαοί ακολουθώντας τους ηγέτες τους ζητιανεύουν μια θέση ανάμεσα στα αστεράκια της ΕΕ, κι από την άλλη ανακαλύπτονται όψιμες διαφορές που οδηγούν στον  αλληλοσπαραγμό για το δικαίωμα της απόσχισης και αυτοδιάθεσης κάθε επαρχίας. Κι αυτή η αντίφαση δεν εξυπηρετεί παρά τα ίδια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Όλη αυτή η σοφιστεία περί δημοκρατιών, συνομοσπονδιών κλπ. είναι το θεωρητικό στήριγμα για την πρακτική καταστροφή του έθνους –κράτους δηλ. της κεντρικής οικονομίας και διακυβέρνησης και η δημιουργία μικρών προτεκτοράτων εύκολα διαχειρίσιμων. Κι έτσι η αποσύνθεση της κρατικής κεντρικής κυριαρχίας στην οικονομία, στην δημόσια υποδομή στον πλούτο να επιτρέψει ευκολότερα στον ιμπεριαλισμό να κυριαρχεί.

  Δεν είναι μόνο στα Βαλκάνια που ΕΕ και ΗΠΑ χαράζουν νέα σύνορα φροντίζοντας να θεσμοποιήσουν τα παρεμβατικά τους δικαιώματα, αλλά και σ’ όλο τον αραβικό κόσμο. Προκαλώντας, για να εκμεταλλευτούν κατά περίπτωση, μειονοτικά  ή θρησκευτικά προβλήματα  επιδιώκουν να προσδιορίσουν την μοίρα των λαών. Παράδειγμα τραγικό τα τεκταινόμενα στη Συρία, ενώ στις προ ημερών  διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Ιράν οι πληροφορίες των δυτικών μέσων επικοινωνίας μοιάζει να ενσωματώνουν τις ευχές για την ποθητή πολιτική κατάσταση στη χώρα, που θα ευνοούσε τα δυτικά καπιταλιστικά συμφέροντα.

Κι εμείς έχουμε εξοικειωθεί,  με τη βοήθεια των κυβερνήσεών μας και των ΜΜΕ ή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με τον πόλεμο και τις στρατιωτικές επεμβάσεις ανά τον  κόσμο και αν αδύναμα αντιδρούμε στην κυρίαρχη πολιτική σχεδόν με αδιαφορία αντιμετωπίζουμε τη στρατιωτική βαρβαρότητα του ΝΑΤΟ. Αλλά και ανά την Ευρώπη αδύναμα κινήματα θεωρούν πως η όποια διαμαρτυρία μας ή αμυντικά ανακλαστικά μας δεν είναι ανάγκη να ενσωματώνονται σε μια συγκροτημένη πρόταση οργάνωσης της αντίδρασής μας. Στη Μ. Ανατολή μετά την απόφαση των ΗΠΑ για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και τις γενναίες πράξεις αντίστασης νεαρών παλαιστινίων, η τριπλή συμμαχία των ΗΠΑ, Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας μοιάζει να  θέλει να εφαρμόσει ένα σενάριο της Συρίας στο Ιράν, για αλλαγή του καθεστώτος, εκμεταλλευόμενη τα υπαρκτά οικονομικά προβλήματα της χώρας  που προκαλούν δυσαρέσκεια  σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

               Και στα καθ’ ημάς, χιλιάδες διαδηλώνουν για ένα όνομα που αν και είναι «ένα πουκάμισο αδειανό», υπάρχει κίνδυνος ιμπεριαλιστικά συμφέροντα να το μετατρέψουν σε χιτώνα του Νέσσου που το δηλητήριο του να περάσει σε όλους μας. Και δεν είναι μόνο πως βρήκαν λαμπρόν πεδίον οι φασίστες να ξαναεμφανιστούν θρασύτατα ή κάποιοι συγκεκριμένα να χτίσουν καριέρες. Είναι που ένας λαός ταπεινωμένος, φτωχοποιημένος,  θυμωμένος, συνειδητά οδηγείται από πολιτικούς, οικονομικούς και  πνευματικούς ταγούς στον εκφασισμό με όχημα τον εθνικισμό.

               Γι’ αυτό και η ενίσχυση της δύναμης του ΚΚΕ είναι μονόδρομος, γιατί είναι  η μόνη αντίρροπη δύναμη για να αποτραπεί αυτή η πορεία.

Βγήκαν οι φασίστες παγανιά…

Κατιούσα

Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο
Αυτοί που αποτελούνε τον “εθνικό κορμό”…

Όπως λέει κι ένας σύντροφος, οι φασίστες απέδειξαν πως μπορεί να έχουν και πλάκα, σα φαιδρές φυσιογνωμίες που είναι. Αλλά ο φασισμός δεν έχει καθόλου πλάκα και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως τέτοια, γιατί είναι εγκληματικός κι επικίνδυνος.
Τι κόσμος κατέβηκε σήμερα στο συλλαλητήριο; Πολύς και διάφορος. Αλλά εδώ η ποιότητα δεν πηγαίνει μαζί με την ποσότητα. Έχουμε και λέμε:
Οι Βουκεφάλες που ζώνονται τις περικεφαλαίες και τις φουστανέλες τους, συμμετέχοντας σε καλλιστεία γραφικότητας, μαζί με αυτούς που στολίζονται με καμιά δεκαριά πλακάτ και συνθήματα, και γίνονται σαν κινούμενη επιγραφή, για να ποζάρουν στις κάμερες.

Οι Μακεδονομάχοι που δεν κατέβηκαν ποτέ να αντιδράσουν για το ξεπούλημα του νερού, της ενέργειας, των τρένων, της ίδιας μας της ζωής και των δικαιωμάτων μας, αλλά θυμήθηκαν ξαφνικά πως… η Μακεδονία είναι ελληνική.

Οι Ελληνο-Σούπερμαν, με τις ελληνικές σημαίες σαν μπέρτες, που κατέβηκαν με τους αγανακτισμένους, κουβαλώντας μαζί τα πολιτικά ήθη της άνω Πλατείας.

Πού είναι ένας παπα-Γκαπόν όταν τον χρειάζεσαι;

Οι γονείς που ποτίζουν τα παιδιά τους από μικρά με το εθνικιστικό δηλητήριο, προτού αυτά αποκτήσουν κριτική ικανότητα για να το απορρίψουν. Και σε κάνουν να θες να “επέμβεις αυτεπάγγελτα” να τους αφαιρέσει την ευθύνη της ανατροφής τους.

Κάποιοι αφιονισμένοι που δεν έχουν άλλα ιδανικά από την ομάδα τους -και τα συμφέροντα του προέδρου της- αλλά βρήκαν τώρα άλλο ένα, για να γεμίσουν το άδειο τους κεφάλι.
Οι ρασοφόροι κι οι ρασοφόρες που άφησαν στην άκρη το δόγμα “no politica”, φέρνοντας το Ιράν στο χώρο μας και το Μεσαίωνα στην εποχή μας.

Η Δεξιά του Κυρίου. Αυτοί που συγκυβερνούν κι αυτοί που κυβερνούσαν και θέλουν να ξανάρθουν στα πράγματα. Κι ο Πυρίκαυστος Ζουράρις που τον κυνήγησαν ως το δημαρχείο του Μπουτάρη, για… το ποδόσφαιρο.
Μεγαλοπαράγοντες που κινούν παρασκηνιακά τα νήματα, κάνουν επίδειξη δύναμης και δυναμώνουν το προσωπικό τους κεφάλαιο, για να αυξήσουν το χρηματικό που τους ενδιαφέρει. Αξιωματικοί στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και της πατρίδας των εκμεταλλευτών.

Σαββίδης, Φραγκούλης, η ισχύς εν τη ενώσει…

ΜΜΕ που μπαίνουν χορηγοί επικοινωνίας στην αποβλάκωση και τα φουσκωμένα σαν αερόστατο μυαλά των εθνικόφρονων. Κι η διαχρονική αξία του ΣΚΑΪ που δε γνώριζε με σιγουριά τα αίτια της φασιστικής επίθεσης σε έναν κατειλημμένο χώρο. Πάλι καλά που δεν είχαν εξ αρχής την πληροφορία για τους “Μακεδόνες” (Σύλλογος Φιλάθλων) του ΠΑΟΚ, ως δράστες, για να βάλουν τίτλο: την έκαψαν για το ποδόσφαιρο.

Τα φασισταριά που έκαψαν ανενόχλητα ένα κατειλημμένο νεοκλασικό κτίριο, σε κεντρικό δρόμο της πόλης, και μαζί μια μεγάλη βιβλιοθήκη που ήταν ανοιχτή σε όλους (παιδιά, μαθητές και μετανάστες) όσους την είχαν ανάγκη. Αλλά δε φώτιζε τα μυαλά, όπως μια πυρκαγιά…

Αυτοί που βεβήλωσαν το μνημείο για το ολοκαύτωμα. Κι έχουν ονοματεπώνυμο. Η Χρυσή Αυγή και τα πρωτοπαλίκαρά της. Που δε θα μπορούσαν να λείπουν από αυτή τη “γιορτή”. Και θα ήταν εκεί, παρόντες, και χωρίς τη φυσική τους παρουσία. Άμα έχεις τέτοιους δημοκράτες, τι τους θέλεις τους φασίστες. Η Θεσσαλονίκη έχει μεγάλη “παράδοση” εξάλλου στην ενσωμάτωσή τους στα κυρίαρχα κανάλια (όπως η ΝΔ και όχι μόνο).

Οι φασίστες μπορεί να είναι γελοία υποκείμενα, αλλά ο φασισμός είναι εδώ, άκρως επικίνδυνος, επιθετικός και για αυτό, καθόλου αστείος -κάτι που μας επιτρέπεται να υποτιμήσουμε και να περάσουμε με ελαφριά καρδιά.

Υστερόγραφο
Όχι, δε σκοπεύουμε να τσουβαλιάσουμε και να χαρίσουμε στους φασίστες όσους κατέβηκαν στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Βασικά όμως θα έπρεπε να ενδιαφέρει τους ίδιους να μην συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο με όσα έγιναν κι αυτούς που είδαν, για να μην μπουν από μόνοι τους στο ίδιο τσουβάλι μαζί τους.

Αλλιώς, οι δικαιολογίες είναι περιττές (κι από εμπειρίες είχες αρκετές -όπως λέει ο στίχος).