27 Δεκ 2011

Απολύσεις εργαζομένων στο Corfu Palace


ία!

PDFΕκτύπωση
Κείμενο: CorfuPress.com on Δευτέρα, 26 Δεκεμβρίου 2011 23:45   
Απολύσεις εργαζομένων στο Corfu Palace και το Μαρμπέλα καταγγέλλουν ΠΑΜΕ και Εργατικό Κέντρο Χριστουγεννιάτικα και ενώ ήταν σε εξέλιξη οι εκλογές των ξενοδοχ/λων.
Μάλιστα το ΠΑΜΕ με αίτημα την άμεση ανάκληση των απολύσεων διοργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας την παραμονή των Χριστουγέννων έξω από το Corfu Palace ενώ το Εργατικό Κέντρο προκήρυξε πανκερκυραϊκή απεργία για την ίδια ημέρα.
Η ανακοίνωση του Εργατικού Κέντρου
Το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας καταγγέλλει απερίφραστα τις απολύσεις των συναδέλφων συνδικαλιστών ξενοδοχοϋπάλληλων στα ξενοδοχεία MARBELLA και CORFU PALACE. Εργαζόμενοι οι οποίοι έθεσαν υποψηφιότητα στις εν εξελίξει εκλογικές αρχαιρεσίες του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας έγιναν δέκτες στοχευμένης επίθεσης από την πλευρά της εργοδοσίας με προφανή στόχο να πληγεί το συνδικαλιστικό κίνημα και να καμφθεί το αγωνιστικό φρόνημα των εργαζομένων.
Το συνεχιζόμενο κλίμα τρομοκρατίας που οι ξενοδόχοι καλλιεργούν εις βάρος των εργαζομένων δεν πρόκειται να περάσει αμαχητί. Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, είτε του κλάδου των ξενοδοχοϋπαλλήλων είτε όλων των άλλων εργασιακών κλάδων, δεν πρόκειται επ’ ουδενί να παραδώσουμε το συνταγματικά κατοχυρωμένο και αναφαίρετο δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι και δεν πρόκειται να πάψουμε να προασπίζουμε ακόμη κι αυτά τα στοιχειώδη εργασιακά μας κεκτημένα τα οποία λυσσαλέα προσπαθούν να εκμηδενίσουν οι εργοδότες.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ανασφάλειας και εξαθλίωσης που βιώνει ο Έλληνας εργαζόμενος, θεωρούμε τις συγκεκριμένες απολύσεις των συναδέλφων προκλητικές κι εξοργιστικές και απαιτούμε την ΑΜΕΣΗ ανάκλησή τους από τους εμπλεκόμενους ξενοδόχους, ειδάλλως, οι τελευταίο θα τεθούν ενώπιον σύσσωμου του εργασιακού κλάδου.
Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ
Η Γραμματεία Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. καταγγέλλει τις σχεδιασμένες, τρομοκρατικές απολύσεις ξενοδοχοϋπαλλήλων-συνδικαλιστών, από τα ξενοδοχεία ΚΟΡΦΟΥ ΠΑΛΑΣ και ΜΑΡΜΠΕΛΑ. Οι απολύσεις αφορούν συνδικαλιστές, υποψήφιους στις αρχαιρεσίες του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων, οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη. Οι απολύσεις αυτές έχουν στόχο να τσακίσουν το αγωνιστικό φρόνημα των ξενοδοχοϋπαλλήλων, χτυπώντας τους πρωτοπόρους του κλάδου. Οι απολύσεις αυτές είναι συνέχεια του οργίου τρομοκρατίας που άσκησε η εργοδοσία όλο το προηγούμενο διάστημα, στους τόπους δουλειάς, για να σκύψουν το κεφάλι οι εργαζόμενοι και να δεχτούν την κατάργηση ακόμα και στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Πιέσεις και τρομοκρατία ασκήθηκαν στους ξενοδοχοϋπάλληλους προκειμένου να μην συμμετέχουν στις εκλογές του σωματείου τους. Οι αντιδραστικές μεθοδεύσεις θα βρουν απέναντί τους, σύσσωμο τον κλάδο, αλλά και όλους τους εργαζόμενους της Κέρκυρας.
Απαιτούμε άμεση ανάκληση των απολύσεων.
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Για τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες



Δόθηκε χτες στη δημοσιότητα η παρακάτω ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες:
Οι εξελίξεις στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες αποδεικνύουν, για άλλη μια φορά, ότι η αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και η ανάπτυξη που στηρίζεται στο εφοπλιστικό κέρδος δεν μπορούν να δώσουν λύσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, του νησιωτικού πληθυσμού, των επαγγελματιών και των ναυτεργατών. Αντίθετα, οξύνει παλαιά και δημιουργεί νέα προβλήματα για τους εργαζόμενους, αφού το επόμενο διάστημα προετοιμάζεται η επέκταση της περιόδου ακινησίας των πλοίων, η δρομολόγηση πλοίων με ξένη σημαία που προτείνει το ΠΑΣΟΚ, η αύξηση του ορίου ηλικίας απόσυρσης των γηρασμένων πλοίων, η μείωση των οργανικών συνθέσεων των πληρωμάτων.
Είναι οδυνηρές για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες οι συνέπειες αυτής της πολιτικής που εντείνονται με την εφαρμογή του κανονισμού 3577/92 της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την απελευθέρωση της ακτοπλοΐας, που από κοινού με τους εφοπλιστές διαφήμιζαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ.
  • Ανεπαρκέστατη κάλυψη των συγκοινωνιακών αναγκών των νησιών.
  • Γηρασμένα, σε μεγάλο ποσοστό, υποσυντήρητα πλοία, τα οποία αδυνατούν να ανταποκριθούν στα εντατικά δρομολόγια και αντιμετωπίζουν συχνές βλάβες.
  • Πανάκριβα εισιτήρια, απαγορευτικά για τη μετακίνηση των λαϊκών οικογενειών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αύξηση των εισιτηρίων την περίοδο 2001 - 2006 ξεπερνά το 250%, ενώ μόνο το τελευταίο διάστημα (Ιούνης 2006), που απελευθερώθηκαν τα εισιτήρια της οικονομικής θέσης από το λιμάνι του Πειραιά και άλλα λιμάνια, οι αυξήσεις των εισιτηρίων ξεπερνάνε το 15%. Οι κυβερνητικές - εφοπλιστικές τυμπανοκρουσίες περί «πακέτων προσφορών» επιχειρούν να «χρυσώσουν το χάπι», προκαλώντας τη νοημοσύνη των εργαζομένων. Επί της ουσίας, ακυρώνονται στην πράξη από τις προϋποθέσεις που θέτουν οι ναυτιλιακές εταιρείες.
  • Επικίνδυνες και υποβαθμισμένες λιμενικές εγκαταστάσεις σε μεγάλο αριθμό νησιών που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των πλοίων, των επιβατών και των οχημάτων.
  • Οξυνση των εργασιακών, ασφαλιστικών προβλημάτων των ναυτεργατών που εργάζονται σε σκληρές, επικίνδυνες συνθήκες, κάτω από το αντιδραστικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης που κήρυξε η κυβέρνηση της ΝΔ το Φλεβάρη του 2006, κατ' απαίτηση των εφοπλιστών, όπως και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2002.

Οι μόνοι κερδισμένοι από αυτήν την πολιτική είναι οι εφοπλιστές που αυξάνουν τα κέρδη και ενισχύουν τη δύναμή τους, γεμίζοντας τα ταμεία τους με δεκάδες, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
Είναι πρόκληση! Μόνο για το 2005 αύξησαν τα κέρδη τους:
MINOAN LINES 17,6 εκατ. ευρώ, αύξηση 94,7%.
ANEK LINES 40,2 εκατ. ευρώ, αύξηση 30%.
BLUE STAR 17,5 εκατ. ευρώ, αύξηση 66,4%.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Ο καυγάς ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποσκοπεί στην παραπλάνηση και τον εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων. Η πολιτική τους έχει την ίδια βάση, την ίδια αφετηρία, την προώθηση των εφοπλιστικών συμφερόντων.
Τώρα έχετε πλούσια πείρα. Ζήσατε την πολύχρονη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ζήσατε και ζείτε την υποκρισία του. Οι προτάσεις του έχουν δοκιμαστεί, αποτελούν διαχείριση της σημερινής άθλιας κατάστασης, δεν μπορούν να οδηγήσουν σε φιλολαϊκές λύσεις.
Ζείτε στην πράξη την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ, που βρίσκεται πίσω από τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε. Ο ανταγωνισμός των ναυτιλιακών εταιρειών που διαφημίζουν τα κόμματα του δικομματισμού, οδηγεί στην επιλογή των πιο κερδοφόρων γραμμών, στην εγκατάλειψη μεγάλου αριθμού νησιών, ενώ οι συμβάσεις δημόσιου συμφέροντος 6ετούς ή 12ετούς διάρκειας σημαίνουν χρηματοδότηση των εφοπλιστών με τα χρήματα των ίδιων των εργαζομένων, διαιωνίζοντας τη σημερινή κατάσταση.

Eurokinissi
Πρέπει να δοθεί αποφασιστική απάντηση. Να καταδικαστεί η πολιτική τους, να καταψηφιστούν στις τοπικές εκλογές οι υποψήφιοι δήμαρχοι, νομάρχες, των συνδυασμών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, γιατί στηρίζουν την αντιλαϊκή πολιτική, συμφωνούν με την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, είναι υπέρ της χρηματοδότησης των ναυτιλιακών εταιρειών.
Αυτές οι δυνάμεις κοροϊδεύουν τους νησιώτες με ουτοπικές λύσεις για δημοτικές ναυτιλιακές επιχειρήσεις που έχουν δοκιμαστεί τα προηγούμενα χρόνια και εξελίχθηκαν σε μεγάλες επιχειρήσεις. Παράλληλα, οι συμπράξεις με ιδιώτες, για τις οποίες μιλάει η Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ), αποσκοπούν στη χρηματοδότηση ή και στην κατασκευή πλοίων, που θα δοθούν στους εφοπλιστές.
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι
Αλλάξτε το συσχετισμό των δυνάμεων. Στηρίξτε, δυναμώστε τους αγωνιστικούς συνδυασμούς που στηρίζουν το ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, η Κομμουνιστική Ανανέωση, η Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών, που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη ισχυρού, μαζικού κινήματος που θα διεκδικεί:
  • Καθημερινή απρόσκοπτη σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και μεταξύ των νησιών για όλη τη διάρκεια του χρόνου.
  • Ασφαλή και σύγχρονα πλοία.
  • Μείωση της τιμής των εισιτηρίων των επιβατών και των ναύλων των οχημάτων. Μισθούς και συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των ναυτεργατών.
  • Ανατροπή της εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας που προβλέπει την απελευθέρωση της ακτοπλοΐας.

Eurokinissi
Οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες είναι στρατηγικής σημασίας. Συνδέονται με την ανάπτυξη των νησιών και την εξυπηρέτηση του πληθυσμού τους, την άμυνα της χώρας, την ανάπαυση των λαϊκών στρωμάτων και δεν μπορούν να είναι στα χέρια των εφοπλιστών και άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας.
Μόνο όταν η εξουσία περάσει στα χέρια των λαϊκών δυνάμεων, τα πλοία γίνουν λαϊκή περιουσία, μόνο όταν η οικονομία και η ναυτιλία αναπτύσσονται με κριτήριο την ευημερία του λαού, θα μπορέσουν οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες να εκπληρώσουν τον κοινωνικό τους ρόλο.
Σ' αυτό το πλαίσιο μπορεί να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο Εθνικός Οργανισμός Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών, με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο, ώστε να οργανωθεί η ακτοπλοΐα προς όφελος των εργαζομένων, των ναυτεργατών, των λαϊκών στρωμάτων.
ΑΘΗΝΑ 18/07/2006
ΤΟ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ αντιστοιχεί στα συμφέροντα νησιωτών και ναυτεργατών



Από τις κινητοποιήσεις ναυτεργατών και νησιωτών ενάντια στη δρομολόγηση του υπερήλικου πλοίου «Ιεράπετρα»
Η εχθρική στάση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. απέναντι στους νησιώτες και στο δικαίωμά τους να ταξιδεύουν με ασφαλή, σύγχρονα πλοία, με φτηνό εισιτήριο, εκφράστηκε με χαρακτηριστικό τρόπο, στη Βουλή, από τον βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. και υφυπουργό Α. Γεωργιάδη, κατά τη διάρκεια Επίκαιρης Ερώτησης του ΚΚΕ για τα προβλήματα που προκαλεί η δρομολόγηση του γηρασμένου πλοίου ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ στη γραμμή Ικαρία - Φούρνοι - Σάμος.
Επειδή η εξέλιξη αυτή είναι πολύ σοβαρή και αφορά το γενικότερο πρόβλημα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, θέλουμε να θέσουμε ορισμένες σκέψεις που μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη της συζήτησης και της συντονισμένης πάλης για τα δίκαια αιτήματα των νησιωτών και των εργατών της θάλασσας.
Πρόσφατα, η ναυτιλιακή εταιρεία «Hellenic Sea Ways» απέσυρε το πλοίο «Νήσος Μύκονος» από τη γραμμή Ικαρία - Φούρνοι - Σάμος γιατί (σημειώστε το) η εταιρεία δεν είναι ικανοποιημένη από τα κέρδη που της αποφέρει. Με ευθύνη της κυβέρνησης, του υπουργείου Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, του υπουργού κ. Χρυσοχοΐδη και του υφυπουργού Γεωργιάδη δρομολογήθηκε το υπερήλικο πλοίο ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ της εταιρείας ΑΝΕΚ.
Μαζικοί φορείς των τριών νησιών σε συντονισμό με τα ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, Μαγείρων, Ρυμουλκών - Ναυαγοσωστικών και την Πανελλήνια Ενωση Συνταξιούχων NAT, δυνάμεις του ΠΑΜΕ, συντόνισαν την πάλη τους και διεκδικούν να ακυρωθεί η δρομολόγηση του υπερήλικου πλοίου και να εξασφαλιστεί η δρομολόγηση ασφαλών, σύγχρονων πλοίων με φτηνό εισιτήριο. Το ΚΚΕ στηρίζει το αίτημα αυτό και τον αγώνα που αναπτύσσεται κόντρα στην κυβέρνηση, η οποία επιμένει, φτάνοντας μέχρι του σημείου να ειρωνεύεται τους νησιώτες και τους ναυτεργάτες και να τους προκαλεί διά μέσου των τοποθετήσεων του εν λόγω υφυπουργού. Αυτό είναι σύντομα το ιστορικό της υπόθεσης, που επιτρέπει να βγούνε ορισμένα συμπεράσματα.
Πρώτο, για την εξυπηρέτηση αυτής της γραμμής αλλά και των άλλων γραμμών απαιτούνται περισσότερα του ενός πλοία. Αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Γιατί, όμως, δεν ικανοποιείται αυτή η ανάγκη;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει μεγάλη σημασία και δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς. Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες υπόκεινται, κι αυτές, στο βασικό κανόνα που διαπερνά την καπιταλιστική ανάπτυξη, τον κανόνα του κυνηγητού του υψηλότερου κέρδους, αφού τα πλοία, ως μέσα παραγωγής, είναι στα χέρια των εφοπλιστών και χρησιμοποιούνται ως μέσο πλουτισμού τους.
Αυτό ακριβώς το κρίσιμο στοιχείο έρχεται σε αντίθεση με τις ανάγκες των νησιωτών.
Από τη στιγμή, δηλαδή, που η εξουσία είναι στα χέρια του κεφαλαίου και τα πλοία ιδιοκτησία των εφοπλιστών, το αστικό κράτος και η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις) εκφράζουν τα εφοπλιστικά συμφέροντα και αποφασίζουν με κριτήριο το εφοπλιστικό κέρδος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπάρξει σχεδιασμένη ανάπτυξη της ακτοπλοΐας. Κι αυτό ισχύει γενικότερα σε κάθε κλάδο και τομέα της οικονομικής, κοινωνικής δραστηριότητας.
Γι' αυτό, ανεξάρτητα αν σε κάποιες περιόδους μπαλώνονται ορισμένες τρύπες, το πρόβλημα της ανεπαρκούς εξυπηρέτησης των νησιών είναι χρόνιο και στις μέρες μας οξύνεται, γιατί στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης εκδηλώνονται πιο έντονα οι συνέπειες της έλλειψης κεντρικού σχεδιασμού και ανοίγει η ψαλίδα ανάμεσα στο εφοπλιστικό συμφέρον και στις ανάγκες εξυπηρέτησης των νησιών.
Είναι γεγονός ότι παρά τη μεγάλη κερδοφορία και τη συσσώρευση κεφαλαίων που είχαν οι ναυτιλιακές εταιρείες τα προηγούμενα χρόνια, τα ακτοπλοϊκά πλοία μειώθηκαν, ένας αριθμός πλοίων αξιοποιείται στις πιο κερδοφόρες γραμμές, πλοία γηρασμένα δεν αντικαταστάθηκαν, μειώθηκε ο χρόνος κίνησης των πλοίων για μείωση των εξόδων, εκφράστηκε ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός που οδήγησε στο κλείσιμο μικρότερων εταιρειών, επιβεβαιώνοντας τον καπιταλιστικό νόμο «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».
Η άρνηση των εφοπλιστών να δρομολογήσουν πλοία σε γραμμές που οι ίδιοι εκτιμούν πως δεν αποφέρουν υψηλό ποσοστό κέρδους συνδυάζεται με τη χρεοκοπημένη πρακτική των «διαγωνισμών», με αποτέλεσμα τα προβλήματα για τους νησιώτες να διαιωνίζονται, ενώ οι εφοπλιστές εισπράττουν 100 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ως αντίτιμο για την ανεπαρκή εξυπηρέτηση των λεγόμενων άγονων γραμμών.
Δεύτερο, αναμφίβολα το δίλημμα που έθεσε στη Βουλή ο Γεωργιάδης του ΛΑ.Ο.Σ. και υφυπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης, το δίλημμα που λέει «ή θα δεχθείτε το πλοίο ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ ή δεν θα έχετε πλοίο», είναι εγκληματικό για τους εξής λόγους:
Το πλοίο αυτό, είναι 37 χρόνων, ήταν παροπλισμένο και υποσυντήρητο, το τράβηξαν από το σωρό και το δρομολόγησαν σε μια περιοχή που ιδιαίτερα το χειμώνα η θάλασσα «βγάζει φίδια».
Με γυμνό μάτι φαίνεται ότι έχει «κλίση» και δε θέλει φιλοσοφία για να κατανοήσει κανείς ότι αντικειμενικά υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα. Ο ισχυρισμός του υφυπουργού στη Βουλή ότι το πλοίο διαθέτει πιστοποιητικά έχει ακυρωθεί προ πολλού από την πείρα των ναυαγίων πολλών πλοίων, μεταξύ των οποίων είναι το «ΣΑΜΙΝΑ», το «ΔΥΣΤΟΣ», το «IRON ANTONIS».
Το θέμα για το ΚΚΕ δεν είναι να απαντήσει σε ένα στέλεχος του ΛΑ.Ο.Σ., απολογητή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που η αντικομμουνιστική εμπάθεια και το μίσος για τους αγώνες των εργαζομένων το γελοιοποιούν συνεχώς. Αυτό είναι πολύ εύκολο. Το θέμα για το ΚΚΕ είναι να συμβάλει όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά στην πάλη για την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα. Γι' αυτό επιμένουμε πως έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι τα γηρασμένα καράβια (πολύ περισσότερο τα υποσυντήρητα), ανεξάρτητα από τα χαρτιά που διαθέτουν, έχουν καταστεί αναξιόπλοα λόγω ηλικίας και πολύχρονης ταλαιπωρίας, έχοντας καθένα από αυτά ένα ολόκληρο ιστορικό, που δεν μπορεί να εξετάσει και να το αντιμετωπίσει σφαιρικά ούτε και ο πιο αφοσιωμένος στο καθήκον του επιθεωρητής.
Τα πλοία αυτά είναι όπως οι γέροντες, που το χαρτί του γιατρού πιστοποιεί ή μπορεί να πιστοποιήσει ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε συγκεκριμένες συνθήκες ...αλλά σε άλλες, μπροστά σε μια ταλαιπωρία, μπορεί να μην τα καταφέρουν.
Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για τη συμπεριφορά πολύ γηρασμένων πλοίων σε περίπτωση κακοκαιρίας και για το λόγο αυτό τίθεται γενικότερο ζήτημα ανατροπής της νομοθεσίας που επιτρέπει να είναι σε κίνηση υπερήλικα πλοία, όπως το ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ, τα οποία μεταφέρουν εκατοντάδες επιβάτες και πλήρωμα.
Βεβαίως, δεν είναι μόνο το πρόβλημα της ασφάλειας των επιβαινόντων. Είναι και το δικαίωμα των νησιωτών να ταξιδεύουν με άνετα και γρήγορα πλοία, να φτάνουν στην ώρα τους και αυτό δεν μπορεί να το εξασφαλίσει κανένα γηρασμένο πλοίο.
Τρίτο, η πείρα που απέκτησαν οι νησιώτες και οι ναυτεργάτες τα τελευταία χρόνια διαψεύδει κατηγορηματικά την άθλια επιχειρηματολογία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και του ΣΥΝ, που έχει λερώσει τη φωλιά του, για τα πλεονεκτήματα της απελευθέρωσης της ακτοπλοΐας.
Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση που επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας τη θέση του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος. Πως, δηλαδή, η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η απελευθέρωση των εσωτερικών θαλάσσιων μεταφορών και η κοινή ναυτιλιακή πολιτική, την οποία στηρίζουν όλα τα κόμματα, εκτός του ΚΚΕ, αποσκοπούν στην αύξηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των ναυτιλιακών εταιρειών, στην απελευθέρωση του εφοπλιστικού κεφαλαίου από κάθε εμπόδιο και δικαίωμα που είχε κατακτηθεί τα προηγούμενα χρόνια με τους αγώνες.
Αυτό ισχύει για την υποχρεωτική δεκάμηνη λειτουργία των πλοίων, που σήμερα παραβιάζεται και τείνει να καταργηθεί.
Αυτό ισχύει για τις τιμές των εισιτηρίων, που έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια πάνω από το 400-500% και καθιστούν απαγορευτική τη μετακίνηση λαϊκών οικογενειών, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, που η αντιλαϊκή πολιτική οδήγησε στην επέκταση της φτώχειας.
Αυτό ισχύει για τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των ναυτεργατών, που αντιμετωπίζουν την ολομέτωπη επίθεση των εφοπλιστών, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ., επίθεση που έχει οδηγήσει σε δραματική μείωση των μισθών και των συντάξεων, σε υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, στην άνοδο της ανεργίας. Διαμορφώνοντας παράλληλα το έδαφος για μαζικό διωγμό, που σχετίζεται με τη μείωση της οργανικής σύνθεσης (αριθμός πληρώματος), την απομάκρυνση του ξενοδοχειακού προσωπικού (μαγείρων, καμαρότων και άλλων ειδικοτήτων), την πρόσληψη ναυτεργατών χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις, με όρους ανασφάλιστης εργασίας.
Τέταρτο, αυτή είναι η κατάσταση που θέτει το κρίσιμο ζήτημα και τονίζει ότι όσο η εξουσία θα είναι στα χέρια του κεφαλαίου και τα μέσα παραγωγής καπιταλιστική ιδιοκτησία, όσο τα πλοία θα είναι στα χέρια των εφοπλιστών, δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, οι ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών των νησιών, οι ανάγκες των ναυτεργατών.
Αυτή η αλήθεια, την οποία προσπαθούν να θάψουν οι μηχανισμοί της καπιταλιστικής βαρβαρότητας κάτω από τόνους λάσπης, δείχνει το δρόμο, την ενίσχυση του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων, την ένταση της συντονισμένης πάλης για κάθε πρόβλημα και το χτίσιμο της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα, ώστε να δοθούν αποφασιστικά σκληρές μάχες, που θα οδηγήσουν στην ανατροπή της εξουσίας των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου.
Για να κατακτήσει και να κρατήσει γερά στα χέρια της η εργατική τάξη το τιμόνι της εξουσίας, να γίνουν τα πλοία περιουσία του λαού, ώστε σχεδιασμένα, μελετημένα να εξασφαλιστεί η εξυπηρέτηση των νησιών χειμώνα - καλοκαίρι, με σύγχρονα, ασφαλή πλοία και φτηνά εισιτήρια, να εξασφαλιστεί το δικαίωμα δουλειάς και τα άλλα δικαιώματα των ναυτεργατών.
Εύκολες λύσεις για δύσκολα προβλήματα ούτε υπήρξαν, ούτε υπάρχουν. Ο δρόμος ανάπτυξης για τον οποίο παλεύει το ΚΚΕ εκφράζει τα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα, δίνει δύναμη στην καθημερινή δράση, μπορεί να οπλίσει με κουράγιο και αντοχή τους νησιώτες, τους ναυτεργάτες, όλους τους εργαζόμενους.

Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η οικονομική κρίση, η κοινωνική παραγωγή και η κατανάλωση



Eurokinissi
Η παραγωγή στον καπιταλισμό είναι διαρθρωμένη σε χιλιάδες ξεχωριστές επιχειρήσεις και ομίλους, ιδιοκτησίας διαφορετικών καπιταλιστών που αποτελούν τους κρίκους της συνολικής παραγωγής στην κοινωνία. Ταυτόχρονα όμως, οι ξεχωριστοί καπιταλιστές ή ομάδες καπιταλιστών δεν παράγουν, γιατί κίνητρο και σκοπός τους είναι η κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας σε εμπορεύματα, αλλά παράγουν με κίνητρο και σκοπό το κέρδος. Γι' αυτό και επενδύουν τα κεφάλαιά τους σε τομείς και κλάδους που μπορούν να τους φέρουν εύκολο και γρήγορο κέρδος. Το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι οι καπιταλιστές μιας χώρας δεν παράγουν πάντα σε κλάδους όπου υπάρχουν λαϊκές ανάγκες, αλλά και δυνατότητες ανάπτυξής τους, αλλά σε κλάδους που μπορούν να αποκομίσουν εύκολα και μεγάλα κέρδη. Ετσι αναπτύσσουν κάποιους κλάδους της παραγωγής σε βάρος άλλων και στην πορεία βεβαίως μπορούν και να αλλάζουν τους κλάδους στους οποίους επενδύουν. Γι ΄αυτό και δημιουργούνται οι δυσαναλογίες ανάμεσα στους κλάδους της παραγωγής. Αυτή η τάση, να αλλάζουν κλάδους δραστηριοποίησης, εξηγεί γιατί στην Ελλάδα παραδοσιακοί κλάδοι οικονομίας, με δυνατότητες καθετοποιημένης παραγωγής, φθίνουν ή κλείνουν και αναπτύσσονται άλλοι. Για παράδειγμα, ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας. Που και πρώτη ύλη υπήρχε άφθονη, (βαμβάκι) και τεχνογνωσία. Σήμερα ο κλάδος φθίνει, οι δε ιδιοκτήτες του επενδύουν αλλού τα κεφάλαιά τους. 'Η ο κλάδος του μετάλλου, όπου π.χ. στις 10ετίες '60 - '70 στο Βόλο υπήρχε εργοστάσιο παραγωγής μηχανών θαλάσσης,(ΜΑΛΚΟΤΣΗΣ). Σήμερα δεν υπάρχει. 'Η υπήρχε ανεπτυγμένη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία. Τώρα φθίνει. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον κλάδο του Δέρματος - Ιματισμού, για τη μεταποιητική βιομηχανία αγροτικών προϊόντων κλπ. Στο σοσιαλισμό αυτό θα αλλάξει. Θα αναπτύσσονται όλοι οι κλάδοι, αφού όλοι είναι αναγκαίοι, με βάση τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας, ακόμη και αν ένας κλάδος είναι π.χ. με καπιταλιστικά κριτήρια αυτό που λένε ζημιογόνος.
Οι καπιταλιστές λοιπόν ενδιαφέρονται και παράγουν εμπορεύματα, με βάση τα ατομικά τους συμφέροντα, κυνηγώντας μεγαλύτερα κέρδη, γι' αυτό και αυξάνουν τις διαστάσεις της παραγωγής και του κεφαλαίου τους, δηλαδή αναπαράγουν το κεφάλαιό τους διευρυμένα. Ετσι όμως δεν μπορεί να υπάρχει πάντα αντιστοιχία ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή συνολικά με τις δυνατότητες της κοινωνίας για κατανάλωση. Η κάθε ξεχωριστή επιχείρηση παράγει προκειμένου να βγάλει περισσότερα κέρδη, επομένως επιδιώκει να διευρύνει την παραγωγή της συνεχώς. Αλλωστε υπάρχει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για την εξασφάλιση μεγαλύτερου μεριδίου στην αγορά. Γι' αυτό λέμε ότι η παραγωγή γίνεται άναρχα. Επομένως δεν υπάρχει αυτή η αντιστοιχία, όπως δεν υπάρχει και αναλογία ανάμεσα στους κλάδους. Για παράδειγμα, μπορεί να παράγονται περισσότερες πρώτες ύλες από τις δυνατότητες κατανάλωσής τους στους κλάδους που τις χρειάζονται. Ετσι εμφανίζεται υπερπαραγωγή. Η κάθε επιχείρηση δε μπορεί να ξέρει ακριβώς τις δυνατότητες της αγοράς. 'Η ακόμη και αν ήξερε πάλι το κυνήγι του κέρδους θα την υποχρέωνε, μαζί με την τάση για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργατών, να τείνει να διευρύνει την παραγωγή της. Είναι αναπόφευκτο.
Ας πάρουμε τον κλάδο παραγωγής μετάλλου. Εχει μια σειρά εφαρμογές. Οικοδομή, αυτοκινητοβιομηχανία, ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, είδη πλατιάς κατανάλωσης (είδη νοικοκυριού, ακόμη και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές). Παράγουν οι χαλυβουργίες για όλους αυτούς τους κλάδους, αλλά με την προσδοκία να υπάρχει κατανάλωση όλης της παραγωγής των εμπορευμάτων τους, την οποία συνεχώς διευρύνουν, απ' όλους αυτούς τους κλάδους. Ποιος όμως το εγγυάται; Ποιος εγγυάται ότι μπορεί να υπάρχει συνεχώς κατανάλωση οικιακών συσκευών; 'Η συνεχής ανάπτυξη των οικοδομών; Μόνο η αγορά. Επομένως δεν υπάρχει πάντα δυνατότητα να πουληθούν όλα τα εμπορεύματα της παραγωγής.
Αυτή η κατάσταση οδηγεί στη μείωση ή και στη διακοπή σε ορισμένες επιχειρήσεις της παραγωγής, αφού υπάρχει πληθώρα απούλητων εμπορευμάτων στην αγορά και αδυναμία της κοινωνίας να τα καταναλώσει. Αυτό οδηγεί και στη διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής και εκδηλώνεται η κρίση, λόγω υπερπαραγωγής εμπορευμάτων, που είναι μορφή κεφαλαίου. Αρα η κρίση είναι κρίση υπερπαραγωγής - υπερσυσσώρευσης.
Η αντίθεση παραγωγής - κατανάλωσης
Εδώ εμφανίζεται μια αντίθεση ανάμεσα στη συνεχώς διευρυνόμενη παραγωγή εμπορευμάτων και στην αδυναμία, σε μια δοσμένη φάση εξέλιξης του καπιταλισμού, να καταναλώνεται η παραγωγή. Πρώτα απ' όλα να καταναλώνει απεριόριστα η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.
Η κατανάλωση από την εργατική τάξη κυμαίνεται στα πλαίσια της αξίας της εργατικής δύναμης, δεν μπορεί να ξεπεράσει το όριό της. Η αξία της εργατικής δύναμης είναι η αξία όλων εκείνων των εμπορευμάτων και υπηρεσιών που είναι αναγκαία για την αναπαραγωγή της, για την εξασφάλιση δηλαδή της πλήρους ικανότητας του εργάτη για δουλειά. Και εκφράζεται γενικά με την τιμή της εργατικής δύναμης, που μετριέται με το μισθό ή το μεροκάματο.
Ταυτόχρονα, στον καπιταλισμό υπάρχει η τάση να μειώνουν οι καπιταλιστές την τιμή που αγοράζουν την εργατική δύναμη, δηλαδή να μειώνουν μισθούς και μεροκάματα, αλλά υπάρχει και η τάση αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων. Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί στη μείωση της αγοραστικής δύναμης της εργατικής τάξης. Επίσης, η άνοδος της παραγωγικότητας οδηγεί στη σχετική άνοδο της ανεργίας.
Επομένως έρχονται κάποιες περίοδοι στον καπιταλισμό, που η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δε μπορούν να καταναλώνουν ούτε σύμφωνα με τις στοιχειώδεις ανάγκες για την αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης, ή να καλύπτουν τις στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειας (αυτό δεν γίνεται συνέχεια, δεν υπο-καταναλώνουν συνέχεια).
Ο Κέυνς και η σωτηρία του συστήματος
Πάνω σ' αυτή τη βάση, δηλαδή ότι σε κάποια περίοδο δε μπορούν οι λαϊκές δυνάμεις να καταναλώνουν, εμφανίζονται και οι διάφορες αστικές πολιτικές για διαφορετικές μορφές διαχείρισης του καπιταλισμού στο όνομα αντιμετώπισης των οικονομικών κρίσεων. Θέτουν το ερώτημα: Γιατί να μη δημιουργήσουμε συνθήκες ώστε η κοινωνία να καταναλώνει ό,τι παράγει και να συνεχίζεται η διευρυμένη αναπαραγωγή; Φαίνεται λογικοφανές. Αλλά δεν είναι. Οπως δεν είναι και καινούργιες αυτές οι απόψεις.
Είναι η κεϋνσιανή θεωρία των κρατικών παροχών σε κοινωνικούς τομείς, επανακρατικοποίησης ορισμένων τομέων οικονομίας και της δημιουργίας συνθηκών αύξησης της ζήτησης από τα λαϊκά στρώματα με αυξήσεις μισθών, ή με μεγάλη μείωση τιμών. Αυτό θεωρητικά μπορεί να γίνει. Στην πράξη έγινε πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και αμέσως μετά. Αλλά δεν απαλλάσσει την κοινωνία από τις κρίσεις, γιατί συνεχίζει να υπάρχει καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, επομένως και ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών και η τάση της διευρυνόμενης παραγωγής με επιδίωξη την αύξηση των κερδών, και η αναρχία στην παραγωγή και οι δυσαναλογίες ανάμεσα στους κλάδους της παραγωγής. Επομένως πάλι θα παράγονται εμπορεύματα για να πουληθούν στην αγορά, άρα δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορούν να πουληθούν όλα, ότι δε θα υπάρξει ξανά υπερπαραγωγή, ενώ η τάση να μειώνονται οι μισθοί, να αυξάνονται οι τιμές των εμπορευμάτων είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, επομένως θα ξαναεμφανιστεί η αδυναμία κατανάλωσης. Γι' αυτό μετά την άνοδο στη 10ετία του '60 ήρθε η κρίση στη 10ετία του '70. Βεβαίως, στις τωρινές συνθήκες απελευθέρωσης τέτοια μέτρα δε μπορούν, ή ελάχιστα και προσωρινά μόνο μπορούν, να εφαρμοστούν. Πιο σωστά θα αναγκαστούν να εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις, ανάλογα με την ένταση, τη διάρκεια και το βάθος της κρίσης, προκειμένου να υπάρξουν λιγότερες συνέπειες από την κρίση στο κεφάλαιο, μικρότερη καταστροφή του.
Οι παραπάνω πολιτικές, που εκφράζονται, με ελάχιστες παραλλαγές, από το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με προτάσεις για μερική κρατικοποίηση τραπεζών και άλλων κλάδων της οικονομίας, ή με γενναίες δημόσιες επενδύσεις, ακόμη και αν εφαρμοστούν, θα είναι προσωρινές. Μετά το πέρασμα της κρίσης θα ξανα-ιδιωτικοποιηθούν. Γενικά αυτή η πολιτική διαχείρισης, ως δυνατότητα εφαρμογής με γενικευμένο τρόπο, προσκρούει στο γεγονός της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και ότι τους καπιταλιστές τους ενδιαφέρει να παράγουν μόνο για το κέρδος τους. Να γιατί η κρίση εκτός του ότι αποκαλύπτει τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό αδυναμία συνεχούς ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής, αποκαλύπτει και τα όριά του. Οτι είναι ξεπερασμένα, ότι χρειάζεται κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, επομένως η αντικατάστασή του με το σοσιαλισμό
Εχουμε λοιπόν υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, υπερπληθώρα παραγωγής, στα τρόφιμα, στα ρούχα, στα υποδήματα, σε άλλα είδη λαϊκής κατανάλωσης, αλλά ανθρώπους που υποσιτίζονται ή που αδυνατούν να αντικαταστήσουν φθαρμένα είδη πλατιάς κατανάλωσης, φτώχεια δηλαδή, ή ακόμα υπερπληθώρα σπιτιών και ταυτόχρονα άστεγους...
Η επικίνδυνη θεωρία της υποκατανάλωσης
Η εκδήλωση της συγκεκριμένης αντίθεσης ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση επιδρά στη δημιουργία των οικονομικών κρίσεων, αλλά δεν είναι η αιτία της. Δεν είναι μοναδική αιτία η υποκατανάλωση. Γιατί τότε δε θα μπορούσε να υπάρξει η διευρυμένη αναπαραγωγή. Ο Κάουτσκι είχε αναπτύξει τη θεωρία της υποκατανάλωσης ως αυτοτελούς αιτίας για τη δημιουργία της οικονομικής κρίσης. Αυτή η θεωρία αντικειμενικά οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι κρίσεις έχουν αδιάκοπο χαρακτήρα. Μ' αυτή τη θεωρία δεν εξηγείται επίσης το γεγονός ότι αυτές εμφανίζονται μετά από χρονική περίοδο ανόδου, ούτε το γεγονός ότι υπάρχουν χρονικές περίοδοι που η κατανάλωση από την εργατική τάξη μπορεί και να αυξάνεται. Ταυτόχρονα είναι γνωστό ότι το χαμηλό επίπεδο κατανάλωσης των λαϊκών μαζών υπήρχε και στην απλή εμπορευματική παραγωγή και στην εποχή της μανιφακτούρας, αλλά δεν υπήρχαν τότε οικονομικές κρίσεις. Η θεωρία της υποκατανάλωσης του Κάουτσκι, από την οποία οδηγείται κανείς στην υπόθεση του αδιάκοπου της οικονομικής κρίσης, εύκολα μπορεί να φτάσει στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός υπονομεύεται συνεχώς από την κρίση του, έτσι που κάποτε θα καταρρεύσει. Αλλά αυτό ουσιαστικά συντελεί στην παραίτηση της εργατικής τάξης από την ταξική πάλη, η οποία πρέπει να κατευθύνεται στην επαναστατική ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης, για να ανατραπεί ο καπιταλισμός.
Η συνεχώς διευρυνόμενη καπιταλιστική παραγωγή από τις ξεχωριστές επιχειρήσεις και η τάση για την αποκόμιση ολοένα και μεγαλύτερων κερδών οδηγεί στην αναρχία της παραγωγής, στη δυσαναλογία ανάμεσα στους διάφορους κλάδους, στην υπερπαραγωγή. Οφείλεται στο γεγονός ότι η παραγωγή είναι κοινωνική, αλλά η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της δεν είναι κοινωνική, είναι ατομική - καπιταλιστική. Τα αποτελέσματά της τα καρπώνονται οι καπιταλιστές. Αυτή είναι βασική αντίθεση του καπιταλισμού και αιτία της κρίσης.
Τα εμπορεύματα, η παραγωγή των οποίων συνεχώς αυξάνεται, δεν μπορούν συνεχώς να πουλιούνται όλα, ή γιατί υπάρχει προσφορά πάνω από τις κοινωνικές ανάγκες στη δοσμένη στιγμή, δηλαδή πάνω από τις δυνατότητες κατανάλωσης, ή γιατί δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα από τους καταναλωτές να αγοράζουν. Αυτό ισχύει και στην παραγωγή μέσων παραγωγής και στην παραγωγή μέσων κατανάλωσης.

Σ. Λ.


Σελίδα 12
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ



Με βάση τα «ευρά» ή τις λαϊκές ανάγκες;
Ιστορικά ξεπερασμένη η κοινωνία που συρρικνώνει την παραγωγή, καταστρέφει τα μέσα παραγωγής και πετάει τους εργαζόμενους στο δρόμο, επειδή η συνέχιση της παραγωγικής διαδικασίας δε συμφέρει τα αφεντικά
Ακαλλιέργητες και χέρσες περιοχές του Καζαχστάν, αξιοποιήθηκαν από τη σοβιετική εξουσία στην ΕΣΣΔ και σε σύντομο χρονικό διάστημα, μετατράπηκαν σε σπουδαίες περιοχές παραγωγής σιταριού. Οταν η γη δεν αποτελεί εμπόρευμα και τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο λαό...
Η πολυπόθητη ανάπτυξη, για την οποία υποτίθεται ότι κόπτονται τα επιτελεία των αστών, σκοντάφτει, όπως υποστηρίζουν, στην έλλειψη των κατάλληλων όρων και επενδυτικών κινήτρων, που θα προσελκύσουν το μεγάλο κεφάλαιο να δώσει το «πράσινο φως», για να ξεκινήσει ένας καινούργιος οικονομικός κύκλος. Μέχρι τότε, που στην πραγματικότητα σημαίνει μέχρι να καταστραφεί το ...υπερβάλλον παραγωγικό δυναμικό, να κλείσουν δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, ώστε να μπορούν οι εναπομείναντες μεγαλοεπιχειρηματίες να κερδίζουν περισσότερα και, μαζί, μέχρι να φτάσει η ανεργία στο απόγειό της και να παρθούν μέτρα για να γίνει ακόμα πιο συμφέρουσα - πιο φτηνή - για το κεφάλαιο η εργατική δύναμη, θα υπάρχει επενδυτική απραξία και συνεχής πτώση της παραγωγικής δραστηριότητας. Μετά ...βλέπουμε.
Στις κοινωνίες που τα πάντα αποτιμώνται σε νομισματικές μονάδες, στη δική μας την περίπτωση σε ευρώ, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σε ευρώ, και μάλιστα σε ευρώ με τη μορφή του κέρδους, εκτιμώνται τα δεδομένα ολόκληρης της κοινωνίας. Μετατρέπουν τα πάντα σε μονάδες χρήματος και κάνοντας διάφορα αθροίσματα αποφαίνονται για την υπάρχουσα κατάσταση και τις μελλοντικές προοπτικές. Τόσα ευρώ το ΑΕΠ, τόσα ευρώ οι επενδύσεις, τόσα ευρώ τα εισοδήματα διαφόρων τάξεων και κοινωνικών ομάδων, τόσα τα ευρώ του πλεονάσματος ή του ελλείμματος και πάει λέγοντας. Και βεβαίως, όταν τα περισσότερα ευρώ ενθυλακώνονται από μια χούφτα μεγαλοκαπιταλιστές, μετά δεν υπάρχει δεκάρα για την πλειοψηφία του λαού. Και ενώ υπάρχει υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, αντικειμένων κατανάλωσης και μέσων παραγωγής, το συσσωρευμένο από τα κέρδη κεφάλαιο δεν ξαναμπαίνει στην παραγωγή, δε γίνονται επενδύσεις, δε διευρύνεται η παραγωγή, γιατί δεν μπορούν να πουληθούν ούτε μέσα παραγωγής ούτε αντικείμενα κατανάλωσης, δηλαδή εκδηλώνεται η κρίση στην καπιταλιστική οικονομία.
Ο πλούτος που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι στην ΕΣΣΔ, επέστρεφε στους ίδιους, σε όλα τα επίπεδα. Στη φωτογραφία, μεταλλουργοί του Λίπετσκ, απολαμβάνουν ένα χαλαρωτικό μπάνιο μετά τη βάρδια στην πισίνα
Με βάση τα ευρώ και ανάλογα με το πώς εκδηλώνονται τα συγκυριακά συμφέροντα των διαφόρων ομάδων της οικονομικής ολιγαρχίας, διαμορφώνονται οι τάσεις και αναλογίες εξέλιξης ανάμεσα στους διάφορους τομείς και κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας.
Αναρχα και ...αυτιστικά
Βλέπουν, για παράδειγμα, οι καπιταλιστές ότι με βάση τα δεδομένα, υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία στον Α ή τον Β κλάδο της οικονομίας. Τότε, αυτόματα, άναρχα και σχεδόν ...αυτιστικά, μεγάλος αριθμός επιχειρηματιών σπεύδει να τοποθετήσει τα κεφάλαιά του σε αυτούς τους κλάδους. Αντίθετα, όταν διαπιστώνουν ότι σε κάποιους κλάδους υπάρχει κορεσμός, τότε αποσύρονται ομαδικά. Επειδή τα πάντα γίνονται για τα ...«ευρά», δηλαδή για το κέρδος, οι αναλογίες αυτές στην πραγματικότητα οδηγούν σε δυσαναλογίες, οι οποίες διαταράσσουν την όποια παραγωγική - οικονομική δραστηριότητα. Επιπλέον, δημιουργούνται ανισορροπίες, οι οποίες πολλές φορές αποδεικνύονται ανυπέρβλητες και αργά ή γρήγορα, στη βάση κυρίως των αδιεξόδων που δημιουργεί ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας και η ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της παραγωγής από τους καπιταλιστές, προκαλούν το ξέσπασμα των οικονομικών κρίσεων.
Το αστικό κράτος, από την πλευρά του, έρχεται με τις εκάστοτε πολιτικές του επιλογές να στηρίξει τα συμφέροντα των διαφόρων επιχειρηματικών ομάδων, ταυτόχρονα όμως εξυπηρετώντας την άρχουσα τάξη συνολικά, παίρνει μέτρα που σε κάποιο βαθμό επιδιώκουν να αμβλύνουν μαζί με τις βασικές αντιθέσεις του συστήματος και τις δυσαναλογίες που δημιουργεί στη συνολική οικονομική δραστηριότητα η άναρχη κίνηση των κεφαλαίων.
Στιγμιότυπο από παιδικό σταθμό στην ΕΣΣΔ, πριν από περίπου τέσσερις δεκαετίες. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, χιλιάδες παιδιά μένουν εκτός παιδικών σταθμών λόγω ελλείψεων σε υποδομές και προσωπικό. Ετσι δημιουργούνται τεράστια προβλήματα στους γονείς και στα «εγκλωβισμένα» παιδάκια τους...
Για παράδειγμα, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '60, στην Ελλάδα είχαν διαμορφωθεί οι όροι για υψηλή κερδοφορία σε κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής, όπως ήταν η βιομηχανία τροφίμων, η κλωστοϋφαντουργία, το δέρμα, κ.ά. Το αναμενόμενο κέρδος λειτούργησε σαν μαγνήτης και το σημαντικότερο μέρος των ιδιωτικών κεφαλαίων κατευθύνθηκε προς αυτούς τους κλάδους. Απόρροια αυτής, της συνδεδεμένης με το επιχειρηματικό κέρδος, άναρχης κινητικότητας που επέδειξε το κεφάλαιο, ήταν παράλληλα με την ανάπτυξη των συγκεκριμένων κλάδων να παρατηρηθεί πλήρης υποβάθμιση των άλλων κλάδων της βιομηχανίας. Το γεγονός ότι στους εκπροσώπους του ιδιωτικού κεφαλαίου δεν «περίσσευαν» ευρώ, προκειμένου να τοποθετηθούν, για παράδειγμα, στη βιομηχανία επεξεργασίας του χαρτιού ή του ξύλου, επειδή εκεί τα αναμενόμενα κέρδη ήταν σαφώς χαμηλότερα, δημιουργούσε οπωσδήποτε δυσαναλογίες ανάμεσα στους διάφορους κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής. Αυτό όμως δεν επηρέαζε σημαντικά τους βιομηχανικούς κλάδους που βρίσκονταν σε τροχιά ανάπτυξης. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλου είδους δυσαναλογίες - ανισορροπίες, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τους αναπτυσσόμενους κλάδους και στο βαθμό που δεν επιλυθούν άμεσα, απειλούν με κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα της παραγωγικής διαδικασίας. Το παράδειγμα με τις αναγκαίες υποδομές είναι χαρακτηριστικό. Μπορεί λοιπόν να σημειώθηκε ραγδαία ανάπτυξη των κλάδων της βιομηχανίας που προαναφέρθηκαν, την ίδια στιγμή όμως η μεγάλη καθυστέρηση στη δημιουργία, ας πούμε, του αναγκαίου οδικού δικτύου για τη μεταφορά των παραγόμενων εμπορευμάτων, θα μπορούσε να απειλήσει άμεσα τις ίδιες τις προοπτικές των κλάδων αυτών. Απειλή θα μπορούσε να αποτελέσει επίσης η μη ικανοποίηση των αναγκών της βιομηχανίας για πρόσθετη ενεργειακή ισχύ ή για υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών, κλάδοι ιδιαίτερα μεγάλης έντασης κεφαλαίου και χαμηλών προσδοκιών άμεσης κερδοφορίας.

Την απροθυμία του ιδιωτικού κεφαλαίου να ρίξει κάποια ευρώ σε αυτούς τους τομείς, απροθυμία που οδηγεί σε δυσαναλογίες που είναι δυνατόν να προκαλέσουν αρρυθμίες στη συνολική αναπαραγωγή του κεφαλαίου και άρα να απειλήσει ολόκληρο το σύστημα, έρχεται να την καλύψει το αστικό κράτος. Επειδή όμως και αυτό, εκπροσωπώντας τα συλλογικά συμφέροντα των αστών, λειτουργεί με κριτήριο την ικανοποίηση της συνολικής κερδοφορίας της άρχουσας τάξης, μπορεί να μπαλώνει κάποια κενά, ταυτόχρονα όμως δημιουργεί και αναπαράγει άλλα προβλήματα που και αυτά με τη σειρά τους παίζουν το δικό τους ρόλο στη διαδικασία συσσώρευσης των αντιθέσεων που οδηγούν σε κρίση.
Η κερδοφορία βλάπτει την ανάπτυξη
Ολοι οι υπολογισμοί που γίνονται με βάση τα ευρώ των καπιταλιστών, την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τη συγκέντρωση των κεφαλαίων, έχουν τη βάση τους στον ίδιο το εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των σχέσεων παραγωγής και στηρίζονται αποκλειστικά στο γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και ανήκουν στους καπιταλιστές, οι οποίοι τελικά και επιλέγουν πότε είναι συμφέρουσα και πότε όχι η παραγωγική διαδικασία. Αλλά και όταν, με αυτούς τους όρους, υπάρχει αύξηση της παραγωγικής δραστηριότητας και οικονομική ανάπτυξη, όπως αρέσκονται να λένε οι αστοί, ακόμα και τότε τα οφέλη από αυτήν τα προσπορίζονται οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, ενώ οι εργαζόμενοι, αυτοί που κινούν τα γρανάζια της παραγωγής και της ανάπτυξης, δεν κερδίζουν απολύτως τίποτα. Το αντίθετο, μάλιστα. Ολοι ξέρουμε τι συνέβη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στην Ελλάδα, η οποία υποτίθεται πως αποτέλεσε παράδειγμα δυναμικής ανάπτυξης, αλλά ενώ όλα αυτά τα χρόνια η κερδοφορία του κεφαλαίου πράγματι αυξήθηκε σε δυσθεώρητα ύψη και η συγκέντρωση κεφαλαίων ήταν πρωτοφανής, η θέση των εργαζομένων όχι μόνο χειροτέρευε συνεχώς, αλλά τέθηκαν και οι βάσεις των ανατροπών για το σύνολο των μεταπολεμικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης.

Αυτή είναι η κοινωνία που τα πάντα μετρώνται σε ευρώ και επιχειρηματικά κέρδη.
Αλλά, τελικά, τι μπορεί να σημαίνει «επειδή δε συμφέρει εμένα τον κεφαλαιοκράτη», διακόπτω την παραγωγική διαδικασία, πετάω τους εργαζόμενους στο δρόμο, κατεβάζω τους διακόπτες των μηχανών, μετατρέπω τα εργοστάσια σε γήπεδα προς πώληση, δεν επενδύω, αφού δε θα έχω κέρδος, δηλαδή προκαλώ οικονομική κρίση; Σημαίνει ότι είναι μια κοινωνία ιστορικά ξεπερασμένη που πρέπει να ανατραπεί όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Τι συμφέρον μπορεί να έχει η πλειοψηφία του λαού από μια κοινωνία που επιτρέπει να ανήκουν τα πάντα, και κυρίως τα μέσα παραγωγής, στους λίγους και αυτοί, ανάλογα με το δικό τους οικονομικό συμφέρον, να αποφασίζουν για την πορεία και την τύχη ολόκληρης της κοινωνίας και των εκατομμυρίων των εργαζομένων; Εργαζόμενοι που έχουν τη διάθεση, τη δυνατότητα και την ικανότητα να παράγουν όλα αυτά που χρειάζονται για να ζήσουν, αλλά την άδεια για κάτι τέτοιο πρέπει να την δώσει το αφεντικό - ο αφέντης στην ουσία;
Το δικό μας κεφάλαιο
Απέναντι σε όλα αυτά, υπάρχει και άλλος τρόπος, άλλη λογική, αποτίμησης των δεδομένων που έχει στη διάθεσή της μια κοινωνία. Ενας τρόπος που και είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και ανταποκρίνεται άμεσα στις ανάγκες που έχει ο σύγχρονος εργαζόμενος. Εδώ υπολογίζεις τα δεδομένα, όπως ακριβώς τα βλέπεις και υπάρχουν! Εδώ δε μετράνε τα ευρώ κανενός.
Στη λαϊκή οικονομία μετράνε οι φυσικοί πόροι και πώς μπορούν να αξιοποιηθούν για το συμφέρον ολόκληρου του πληθυσμού. Μετράει πόσο εύφορη, πόσο καρποφόρα είναι η γη και πώς μπορεί να θρέψει το λαό. Μετράνε οι εργαζόμενοι με τις ικανότητές τους και τη δυνατότητα που έχουν να συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία. Μετράνε τα εργαλεία και τα μέσα παραγωγής. Μετράνε τα εργοστάσια και τα εργοτάξια. Μετράνε οι υποδομές. Μετράνε τα επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας στην υπηρεσία της κοινωνικής ανάπτυξης.
Στη λαϊκή οικονομία αξία δεν έχουν τα ευρώ, με τα οποία μπορούν να αγοραστούν μηχανές και μαζί με τα ευρώ που θα δοθούν για την αγορά εργατικής δύναμης, να ξεκινήσει ένας παραγωγικός κύκλος, ώστε στο τέλος ο καπιταλιστής, πουλώντας το παραγόμενο προϊόν, να βρεθεί με περισσότερα ευρώ, από όσα είχε στην αρχή. Αυτό είναι σκέτη απάτη. Ούτε μπαίνει σε συζήτηση να συνεχίζεται ή να διακόπτεται η παραγωγική διαδικασία, ανάλογα με το αν βγαίνει κέρδος για τον λεγάμενο, τον συγκεκριμένο, ή όποιον άλλον.
Για τη λαϊκή οικονομία κοινωνικό όφελος σημαίνει να υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις, ώστε να αξιοποιείται το σύνολο των εφεδρειών που διαθέτει η κοινωνία, με στόχο να ικανοποιούνται οι ανάγκες των μελών της, στο παρόν και το μέλλον. Στον τομέα της οικονομίας, να βρίσκεις τρόπους, να σχεδιάζεις και να παράγεις - και να παράγεις τόσο και άλλο τόσο - όσο χρειάζεται για να καλυφθούν οι καθημερινές απαιτήσεις της ζωής των εργαζομένων. Οχι το κέρδος των λίγων, αλλά οι ανάγκες των πολλών. Για παράδειγμα, όπως είναι αδιανόητο για μια κοινωνία, σαν τη δική μας, να διακόψει την παραγωγή του ψωμιού, για τη λαϊκή οικονομία είναι εξίσου απαράδεκτο να σταματάει ή να μειώνει την παραγωγή σταριού και αλεύρων, ως συστατικών στοιχείων για την παρασκευή του ψωμιού. `Η, αντίστοιχα, όσο ο κόσμος εξακολουθεί και χρησιμοποιεί είδη κλωστοϋφαντουργίας, αποτελεί παραλογισμό να κλείνουν εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας. Το ίδιο εγκληματικό είναι να περιστέλλεται η παραγωγική διαδικασία σε μια σειρά τομείς της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής, που καλύπτουν καθημερινές ανάγκες των εργαζομένων, κάτι που η λαϊκή οικονομία θα το αντιμετωπίσει μέσα στο πλαίσιο της σχεδιοποιημένης ανάπτυξης και του καθορισμού συγκεκριμένων αναλογιών για την ολόπλευρη ανάπτυξη όλων των τομέων και κλάδων της παραγωγικής και γενικότερα οικονομικής δραστηριότητας.
Με βάση τις κοινωνικές ανάγκες
Κάνοντας, λοιπόν, μια απογραφή των προοπτικών που έχει μια κοινωνία όχι σε νομισματικές μονάδες, αλλά σε δυνατότητες κατηγοριοποιημένες στη φυσική τους μορφή και γνωρίζοντας παράλληλα τις κοινωνικές ανάγκες, αποφασίζεις πώς θα εκμεταλλευθείς τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, θεσπίζοντας ταυτόχρονα αυστηρότατες αρχές και νόμους για την ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος, πώς θα αξιοποιήσεις τις πρώτες ύλες, πώς θα διατάξεις το εργατικό δυναμικό, πώς θα αναπτύξεις διάφορους τομείς της οικονομίας, πώς θα εξασφαλίσεις τέτοιες αναλογίες ανάμεσα στους διάφορους τομείς και κλάδους, ώστε να σου αποδίδουν όσο γίνεται πιο παραγωγικά και αποτελεσματικά, με έναν και μοναδικό στόχο: Τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας και της ίδιας της παραγωγικής διαδικασίας σε τέτοια επίπεδα που θα ικανοποιούν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του πληθυσμού. Σε αυτήν την περίπτωση δεν μοιράζεις στους διάφορους κλάδους ευρώ, έτσι που κάποια στιγμή να διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχουν, επειδή κανένας καπιταλιστής δεν αποφασίζει να κάνει επενδύσεις. Αποφασίζεις, με βάση τον ολοκληρωμένο κεντρικό σχεδιασμό για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, ποια κτίρια θα παραχωρήσεις, πόσες μηχανές θα χορηγήσεις, πόσους εργαζόμενους των αναγκαίων ειδικοτήτων θα διαθέσεις, ώστε να εκπληρώσεις τα σχετικά πλάνα σου.
Ενα ακόμα παράδειγμα: Το ζήτημα της στέγασης των λαϊκών νοικοκυριών, ένα πρόβλημα που ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει, αλλά το έχει μετατρέψει σε έναν Γολγοθά ληστείας και εκμετάλλευσης των εργαζομένων, από τον οποίο απομυζούν κέρδη δισεκατομμυρίων ένα σωρό εκπρόσωποι του κεφαλαίου, από αυτούς που (από το πουθενά) βρέθηκαν να διαχειρίζονται τεράστιες εκτάσεις γης, μέχρι τους τραπεζίτες, τους μεγαλοκατασκευαστές, τις βιομηχανίες εξόρυξης ορυκτών και όλους τους κλάδους που εμπλέκονται με την οικοδομή κ.λπ.
Η κάλυψη των βασικών αναγκών στέγασης των σύγχρονων οικογενειών των εργαζομένων, στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας, της οικονομίας, δηλαδή, που θα είναι απαλλαγμένη από την ατομική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, μπορεί και είναι ρεαλιστικό να λυθεί, και μάλιστα με άμεσο τρόπο. Γιατί, όταν σήμερα μας λένε ότι για την κατασκευή εργατικών κατοικιών, απαιτούνται πολλά κεφάλαια, τα οποία η κοινωνία δεν μπορεί να διαθέσει, αυτό που έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι ότι: Η εμπορευματοποιημένη γη είναι πανάκριβη. Οι πολυεθνικές βιομηχανίες δομικών υλικών δίνουν τσιμέντο, χαλίκι και άμμο μόνο στο βαθμό που εξασφαλίζουν υπερκέρδη. Οι κατασκευαστικές εταιρείες πρέπει να κερδίζουν ολοένα και περισσότερα κ.ο.κ. Στην κοινωνία όμως της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, η γη και ο ορυκτός της πλούτος θα ανήκουν στην κοινωνία, κοινωνικοποιημένες θα είναι οι κατασκευαστικές εταιρείες, στο λαό θα ανήκουν και οι κλάδοι της βιομηχανίας που εμπλέκονται με τις κατασκευές και την οικοδομή.
Με αυτήν την έννοια το κράτος, που θα ελέγχεται από το λαό και θα απολογείται άμεσα σε αυτόν, θα αναλάβει την ευθύνη για τον άμεσο σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός προγράμματος κατασκευής σύγχρονων, άνετων και λειτουργικών εργατικών κατοικιών. Με τρόπο, μάλιστα, που η παραγωγική διαδικασία στους κλάδους που θα συμβάλουν για τη μαζική οικοδόμηση εργατικών κατοικιών, θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά για την ανάπτυξη της παραγωγικής δραστηριότητας συνολικά. Οπως ακριβώς θα συμβαίνει με την ανάπτυξη όλων των κλάδων της οικονομίας, αφού η πορεία τους θα είναι σχεδιοποιημένη και εκ των προτέρων εξασφαλισμένη η συνεχής παραγωγική διαδικασία, η πλήρης απασχόληση όλων των εργαζομένων, η ολική απορρόφηση του παραγόμενου προϊόντος.
Μια τέτοια προσέγγιση της λειτουργίας της οικονομίας, της λαϊκής οικονομίας, όπου αφέντης θα είναι ο ίδιος ο λαός, ούτε από κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων θα κινδυνεύει, ούτε από τις κρίσεις υπερπαραγωγής. Γιατί, ενώ στην κοινωνία των χρηματικών αποτιμήσεων και της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, που κινητήρια δύναμη είναι το επιχειρηματικό κέρδος τα μέσα παραγωγής πάντα υπολειτουργούν και πάντα υπάρχουν ...περισσευούμενοι εργάτες και στρατιές ανέργων, στην κοινωνία που θα είναι απαλλαγμένη από την εξουσία των καπιταλιστών και τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στο λαό, τα παραγωγικά μέσα, αλλά και τα εργατικά χέρια θα αξιοποιούνται πλήρως, ώστε να εκπληρωθούν οι μακρόπνοοι σχεδιασμοί και τα οράματα της λαϊκής εξουσίας.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

TOP READ