Παζαρεύοντας

 Παζαρεύοντας

Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, τα μαγαζιά έχουν εκπτωτική περίοδο. Κι επειδή είναι αδικία να μην υπάρχουν εκπτώσεις για τα βιβλία (στην τιμή, όχι στο περιεχόμενο), υπάρχει και το παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά, που δυστυχώς έχει περάσει με το παλιό της όνομα στη συλλογική μνήμη των Αθηνέζων -νεολογισμός της μοδός- και κανείς σχεδόν δεν τη λέει με το σημερινό της όνομα: πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως*. Ενώ ακόμα κι ο Ρίζος που τη γράφει έτσι, βάζει δίπλα, διευκρινιστικά σε παρένθεση το "Κοτζιά", για να το καταλάβουν οι συνταξιούχοι πχ, που συνήθως έχουν εκεί προσυγκέντρωση. Κι έτσι λοιπόν έχει μείνει το όνομα του δημάρχου που γκρέμισε το δημοτικό θέατρο, το στολίδι της περιοχής, όπως το περιγράφουν κάποια παλιά χρονικά, για να μην κόβει τη θέα του δημαρχείου, στο χώρο που φιλοξενεί σήμερα το παζάρι.
*Ενώ ακόμα και στο καινούριο όνομα υπάρχει η μάχη του παλιού με το καινούριο, αφού συνηθίζεται η γενική με το καθαρευουσιάνικο κατάλοιπο: Εθνικής Αντιστάσεως κι όχι Αντίστασης.

Το κακό νέο είναι στο παζάρι κάθε χρόνο οι περισσότεροι τίτλοι επαναλαμβάνονται κι απλώς αλλάζουν σειρά και διάταξη, για να σε ξεγελάσουν.Το καλό είναι πως όντως σε ξεγελάνε. Βασικά είναι τόσο πολλοί που σε κάθε βόλτα, ανακαλύπτεις κάτι καινούριο, και κάθε αναδιάταξη σε βοηθάει να πέσεις πάνω σε κάτι που είχε παραπέσει άλλες χρονιές από την έρευνα-βιβλιοτσάρκα σου.
Χώρια ότι υπάρχουν όντως καινούρια πράγματα κάθε φορά, που σε περιμένουν να τα βρεις. Καινούρια είτε με την έννοια ότι δεν υπήρχαν άλλες χρονιές, είτε με τη (χρονική) έννοια πως είναι όντως σχετικά καινούριες* εκδόσεις, των τελευταίων χρόνων.
*Θυμάμαι εν τω μεταξύ σε έναν κυριακάτικο Ρίζο, σχετικά πρόσφατα, ένα άρθρο, που εξηγούσε γιατί πρέπει να γράφουμε "καινούργιος" με γάμα κι όχι όπως το γράφω εγώ (αν και θεωρούνται και τα δύο σωστά) που δυσκολεύομαι να ακολουθήσω τη "γραμμή", γιατί δε μου κάθεται καλά, νιώθω σα να γράφω "πιπεργιά", "ζυγαργιά", κοκ.

Ένα παράδειγμα (σχετικά) καινούριας έκδοσης είναι η συλλογή άρθρων με την οποία είχε κάνει την επίσημη εμφάνισή του το αλήστου μνήμης Μέταλλα, όπως είχε βαφτίσει ο Άθλιος το Μέτωπο Αλληλεγγύης του Αλαβάνου ή απλώς Μέτωπο Αλαβάνου (κολλάει κι αυτό με το αρκτικόλεξο), που εκτός από το Μέταλλα είχε φτιάξει το ΜΑΡΣ και το Σχέδιο Β'. Και τώρα ανησυχώ μήπως δεν είναι καλά, γιατί έχει αρκετούς μήνες να φτιάξει κάτι καινούρ(γ)ιο.
Σε αυτήν την έκδοση λοιπόν, θα βρείτε και ένα κείμενο του πάλαι ποτέ Υ από το διαδικτυακό Γκράνμα που ναυάγησε, ο οποίος είναι τόσο δεξιός, ώστε να χωράει στα πάντα: από το L-Exit στη Βρετανία και τςι αριστερές παρυφές του Κόρμπιν, ως το αφιέρωμα της επιθεώρησης του ΝΑΡ (τετράδια Μαρξισμού) για την ΕΕ.

Αλλά ας επιστρέψουμε στα του παζαριού. Που δεν είναι τέτοιο στην κυριολεξία βέβαια, γιατί δεν έχει παζάρεμα, κι ευτυχώς από μια άποψη, γιατί κρίνοντας εξ ιδίων και την παρόμοια ιδιοσυγκρασία αρκετών σφων, είμαστε παντελώς ανίκανοι για τέτοια πολιτικάντικα προτσές. Κι η μοναδική φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να τα καταφέρνει σε κάτι τέτοιο, ήταν εν αγνοία μου ή μάλλον ακούσια, όταν μου είχε φανεί ακριβό ένα βιβλίο (για το πολιτικό 89' από τις εκδόσεις Ποντίκι) κι είπα να το αφήσω, αλλά τελικά το πήρα, γιατί μου έκανε καλύτερη τιμή ο παλαιοπώλης, για να μη χάσει τον πελάτη...

Είναι εντυπωσιακό επίσης πως με τον καιρό, ο έμπειρος αναγνώστης αναπτύσσει ένα είδος φυσιογνωμισμού απέναντι στα βιβλία και τα εξώφυλλά τους, αποφεύγοντας πχ τις ιλουστρασιόν εκδόσεις, αυτές που έχουν ανάγλυφο τίτλο, τα συνωμοσιολογικά υπονοούμενα, κτλ, για να ξεσκαρτάρει μπόλικη σαβούρα και να κερδίσει χρόνο στην έρευνά του, αφού ούτως ή άλλως θα τον περιμένουν οι φίλοι του πόση ώρα να τελειώσει.
Αλλά έτσι μπορεί να του ξεφύγει κάτι ιδιαίτερο και σημαντικό. Πχ το βιβλίο "ποιος αυτοκτόνησε το Νίκο Ζαχαριάδη" του Αχιλλέα Παπαϊωάννου, που δεν είναι παρά εμπλουτισμένη επανέκδοση της "Διαθήκης του Ν. Ζαχαριάδη", που είχε γράψει ο Α.Π. (όταν -υποτίθεται πως- τον επισκέφτηκε στην εξορία του στο Σοργκούτ, διέσωσε τις κρίσεις του για μια σειρά πρόσωπα και γεγονότα, και κατάφερε να περάσει τις σημειώσεις του κάτω από τη μύτη της ΚGB. Κι ύστερα άλλαξε πλευρό και ταξική μπάντα, πιθανότατα...)
Το εντυπωσιακό σε όλα αυτά δεν είναι οι διάφορες αντι-ΚΚΕ αιχμές, που είναι γραφικά διασκεδαστικές, κάνοντας σχεδόν "ευχάριστο" το ανάγνωσμα, αλλά ότι οι εκδόσεις που βρήκε ο Α.Π. για να το κυκλοφορήσει είναι ο οίκος Μπίμπης (Στερέωμα), στη Θεσσαλονίκη, που είχαν στο ίδιο ράφι μια σειρά περίεργα βιβλία, αρχαιόπληκτων, συνωμοσιολόγων, ακροδεξιών, κοκ. Κι ίσως από μια άποψη να έκανε τελικά πετυχημένη επιλογή για το βιβλίο του...

Επειδή όμως κάθε "εισήγηση" πρέπει να καταλήγει σε συγκεκριμένες προτάσεις-μέτρα, έχουμε και λέμε:
-το βιβλίο του Μπάμπη Καββαδία (παλιότερο στέλεχος της ΚΝΕ, από την "αμαρτωλή" νομική της Αθήνας) για τον Αριστοφάνη και την εποχή του, από τις εκδόσεις Εντός. Έχει αρκετή από την αθυροστομία του ποιητή κι αξιοσημείωτη ικανότητα αναπαράστασης της ατμόσφαιρας εκείνων των χρόνων, ενώ βοηθάει για να δεις με άλλο μάτι την επόμενη επίσκεψή σου στην Αρχαία Αγορά -καθώς θα περνάς πχ μπροστά από το Βουλευτήριο.

-ένα βιβλίο μελέτης-ανάλυσης του Κώστα Κάππου για την ΕΕ και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που είναι εξαιρετικά επίκαιρο για όλους, εκτός από αυτούς που τιμούν το όνομά του στείρα, ενώ αγνοούν και στρεβλώνουν το πολιτικό του πνεύμα.

-μια συλλογή κειμένων για το ποδόσφαιρο στην Αφρική -ενώ βαδίζουμε στην τελική ευθεία του φετινού Κόπα Άφρικα.
-το δίτομο ιστορικό βιβλίο του Ψυρρούκη για τους ταξικούς αγώνες κατά τον 19ο αιώνα ως τις αρχές του 20ού και τη διαμόρφωση του ιμπεριαλισμού ως ανώτερου-τατου σταδίου του καπιταλισμού.

-Όσοι αντέχουν τη γλώσσα του Χέγκελ, μπορούν να δοκιμάσουν τη Λογική του. Αλλιώς μπορούν να συμβιβαστούν-με με την ιδέα πως όποιος δεν την έχει μελετήσει κι αφομοιώσει, δεν έχει καταλάβει πραγματικά το Κεφάλαιο του Μαρξ και τη μέθοδό του.
-Όσοι έχουν αρχιτεκτονικές γνώσεις κι ανησυχίες, ας τσιμπήσουν παραδίπλα με 3,5 ευρώ μια μελέτη του (δικού μας κι ας μην μπαίνει ακριβώς σε καλούπια) Σαρηγιάννη για την αστικοποίηση στον αρχαίο ελλαδικό χώρο, κατά τη 2η χιλιετία πΧ.

-τις ΚΟΜΕΠ της Αντίστασης και των Δεκεμβριανών (θέλουν όμως δουλειά μυρμηγκιού, με το λεπίδι για να ανοίξουν οι σελίδες) όπου ανάμεσα σε πολλά και ενδιαφέροντα, μπορεί να βρεις κανείς πχ στο τεύχος του Μάρτη του 45', το περιεχόμενο της συμφωνίας της Γιάλτας. Αυτό ως απάντηση πχ στους φωστήρες που λένε πως το ΚΚΕ ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, επειδή δεν είχε υπόψη του τι συμφώνησαν οι ισχυροί στη Γιάλτα.
Προφανώς εννοούν τη συνάντηση της Μόσχας και το δημοφιλή αστικό μύθο για τα χαρτάκια. Γιατί κανείς δεν αναφέρεται όμως στη διμερή συνάντηση Τσώρτσιλ-Ρούσβελτ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού; Εκεί αλήθεια δεν έγινε καμία μοιρασιά και δεν έπαιξαν ζάρια με τις τύχες της Ελλάδας; Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Αυτές προφανώς είναι ενδεικτικές προτάσεις. Κι έχετε ακόμα λίγο καιρό για να πάτε στο παζάρι, να αγοράσετε ένα κοκοράκι και να φτιάξετε μια λίστα με τις δικές σας προτιμήσεις, μέχρι τις 5 Φλεβάρη που είναι η τελευταία μέρα.

Ρωσία, 100 χρόνια μετά

Ρωσία, 100 χρόνια μετά

Ενώ φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, οι ελληνικές διπλωματικές αρχές στη Μόσχα έστειλαν στις 17/1 στα κεντρικά στην Αθήνα αναφορά με θέμα την «Κατάσταση οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας Ρώσων πολιτών κατά τη διάρκεια της κρίσης».
Αναπαράγονται εκεί στοιχεία μελέτης που έκανε η Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών του Εθνικού Ερευνητικού Πανεπιστημίου (με έδρα τη Μόσχα, θεωρείται από τα κορυφαία πανεπιστήμια της Ρωσικής Ομοσπονδίας), όπως:
Η πτωτική πορεία των εισοδημάτων των Ρώσων πολιτών που ξεκίνησε Νοέμβρη του 2014 συνεχίζεται «και η μετάβαση σε τροχιά ανάπτυξης δεν είναι άμεσα ορατή». Πέρα από τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, στη διάρκεια 25 μηνών οικονομικής ύφεσης (Νοέμβρης 2014 - Νοέμβρης 2016), όπου «η συνολική πτώση των πραγματικών εισοδημάτων ανέρχεται σε 12,7%», ταυτόχρονα η αύξηση των τιμών καταναλωτή ανήλθε σε 23,5%, με την αύξηση των τιμών των τροφίμων, συμπεριλαμβανομένων των αλκοολούχων ποτών, να φθάνει το 25%, των προϊόντων εκτός τροφίμων το 24,3%, και των υπηρεσιών το 19,2%. Σαν συνέπεια, η μείωση του συνολικού κύκλου εργασιών του λιανικού εμπορίου για τους 25 αυτούς μήνες έφθασε το 15,4%. Για τα προϊόντα διατροφής, η μείωση ανήλθε σε 15,4%, ενώ για τα προϊόντα εκτός τροφίμων σε 16,0%. Κατά μέσο όρο, το 2016, το 40% των νοικοκυριών «με δυσκολία» αγόρασε τρόφιμα και ρούχα. Και ανά ορισμένες κατηγορίες, το 2016, το 54% των συνταξιούχων, το 46% των ατόμων χωρίς τριτοβάθμια εκπαίδευση, και το 45% των κατοίκων της υπαίθρου «αντιμετώπισαν δυσκολία» στην αγορά τροφίμων και ειδών ένδυσης.

***

Οι Ελληνες διπλωμάτες σημειώνουν επίσης ότι σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία, Rosstat, από το 2013 έως το 2015 οι Ρώσοι κατανάλωσαν κατά κεφαλήν ετησίως 2 κιλά λιγότερο κρέας, 5 κιλά λιγότερο ψάρια, 9 κιλά λιγότερο γάλα και γαλακτοκομικά προϊόντα, και 1 κιλό λιγότερη ζάχαρη. Ταυτόχρονα, άρχισαν να καταναλώνουν περισσότερες πατάτες και λαχανικά. Θυμίζουμε εδώ ότι σε προηγούμενη αναφορά της πρεσβείας στη Μόσχα, Ιούλη του 2016, σε παράγραφο, με τίτλο «Αλλαγή στις διατροφικές προτιμήσεις των Ρώσων καταναλωτών εν μέσω κρίσης», τονιζόταν:
«Σύμφωνα με στοιχεία έκθεσης (...) οι Ρώσοι έχουν καταφύγει στην αγορά φθηνότερων και χαμηλότερης ποιότητας τροφίμων, καθώς η οικονομική κρίση τους αναγκάζει να αλλάξουν τις διατροφικές τους συνήθειες. Αν και η ποσότητα των θερμίδων που καταναλώνονται από τον μέσο όρο των Ρώσων καταναλωτών παραμένει η ίδια, οι καταναλωτές εμφανίζονται να αντικαθιστούν τα λαχανικά, τα φρούτα και τα ψάρια με το ψωμί, τις πατάτες και τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Με τους πραγματικούς μισθούς να έχουν μειωθεί κατά 9,5% το περασμένο έτος, η συνολική κατανάλωση προϊόντων διατροφής μειώθηκε κατά 4,2%. Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, η συνεχιζόμενη επιδείνωση του πραγματικού εισοδήματος των πολιτών θα τους αναγκάσει, ενδεχομένως, στο άμεσο μέλλον να στρέψουν τις προτιμήσεις τους περισσότερο προς τα δημητριακά, το αλεύρι, το βούτυρο, τα εποχιακά λαχανικά και τη ζάχαρη».

***

Επιπλέον, από την τωρινή έρευνα του ρωσικού πανεπιστημίου προέκυψε ότι καθ' όλη τη διάρκεια του 2016, σημαντικό ποσοστό πολιτών «αντιμετώπισε δυσκολίες» κατά την πληρωμή των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και την αγορά φαρμάκων. Μέχρι το Νοέμβρη, το ποσοστό των πολιτών που αδυνατούσαν να πληρώσουν για στέγαση και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας έφτασε το 27%, ενώ αυτοί που δεν ήταν σε θέση να αγοράσουν φάρμακα, το 17%.
Η μελέτη του πανεπιστημίου εστίασε και στην αποταμιευτική και δανειοληπτική συμπεριφορά του ρωσικού πληθυσμού κατά τη διάρκεια της ύφεσης. Προκύπτει ότι «τόσο το φθινόπωρο του 2016 όσο και τα προηγούμενα δύο έτη, περισσότερο από το 50% των πολιτών δεν είχαν αποταμιεύσεις. Από αυτούς που διέθεταν αποταμιεύσεις, το μεγαλύτερο ποσοστό αποταμιεύει σημαντικά λιγότερο σε σχέση με το φθινόπωρο του 2014 ή έχει ήδη αρχίσει να δαπανά τα αποταμιευμένα κεφάλαιά του. Ωστόσο, για την πλειοψηφία των Ρώσων οι αποταμιεύσεις δεν αποτελούν εγγύηση για την οικονομική ασφάλειά τους. Λιγότερο από το 1/3 των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι σε περίπτωση απώλειας του εισοδήματός τους, οι αποταμιεύσεις τους θα τους φθάσουν για λίγους μόνο μήνες, 1 στους 4 πιστεύει ότι οι αποταμιεύσεις θα είναι αρκετές μόνο για 1 μήνα, ενώ 16% θεωρεί ότι δεν θα είναι αρκετές ούτε για μία ημέρα». Τέλος, ανάμεσα σε αυτούς που έχουν δάνεια και χρέη, το 28% καθυστερεί την καταβολή των δόσεων κατά τα τελευταία 2 χρόνια, ποσοστό που κρίνεται «αρκετά ανησυχητικό» για τους λεγόμενους θεσμικούς δανειστές.

***

Ολα αυτά ενώ προηγούμενα, επί ΕΣΣΔ, επί δεκαετίες ολόκληρες, ήταν δεδομένα και αδιαμφισβήτητα: Η κάλυψη βασικών αναγκών του λαού, η σωστή διατροφή και όχι μόνο. Η παιδεία, η μόρφωση για όλους, ο πολιτισμός, η ψυχαγωγία, τα τεχνολογικά άλματα και οι επιστημονικές κατακτήσεις, ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός, η δουλειά, η καλλιέργεια των καλύτερων ποιοτήτων που μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος.
Ολα αυτά τότε. Εδώ όμως και 25 χρόνια, ό,τι ήταν λαϊκή περιουσία, κοινωνική ιδιοκτησία, ό,τι δημιούργησε ο σοβιετικός λαός στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης πέρασαν στα χέρια κεφαλαιοκρατών, ενώ ό,τι φτιάχτηκε τα επόμενα χρόνια στηρίχτηκε στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, στο ξεζούμισμα των μισθωτών, όπως δηλαδή σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Και ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του ρώσικου λαού ζει στις συνθήκες που περιγράφουν τα παραπάνω στοιχεία, μια μειοψηφία καπιταλιστών αγοράζει βίλες στο Μονακό, ποδοσφαιρικές ομάδες στην Αγγλία, νησιά στην Ελλάδα κ.ο.κ.
Στοιχεία, που βγάζουν μάτι, εικόνες που ούτε οι ίδιοι οι αστοί μπορούν προσπεράσουν, και αποδεικνύουν στην πράξη - και πέρα από τη συκοφάντηση και τη βρώμικη λαθολογία - γιατί ο σοσιαλισμός είναι πιο επίκαιρος και αναγκαίος από ποτέ.

Από την ίδια πλευρά...

Από την ίδια πλευρά...

«Τεντώνει το σχοινί το ΔΝΤ», «Ασφυκτικές πιέσεις για μέτρα στο Eurogroup», «Εμφραγμα στο παρά πέντε», «Σε κλοιό πιέσεων». «Ολα τα μέτρα εδώ και τώρα», «Μόνο με επώδυνους συμβιβασμούς και σκληρά μέτρα θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση έως 20 Φεβρουαρίου».
Οι παραπάνω είναι μερικοί από τους τίτλους του αστικού Τύπου και διαδικτυακών μέσων, που περιγράφουν συμπυκνωμένα το σημείο στο οποίο βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους εταίρους της των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις μετά το Γιούρογκρουπ. Οποια όμως και αν είναι η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, τα πράγματα για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι δυσοίωνα.
Αυτό που κρύβει συστηματικά η κυβέρνηση, όπως έκαναν λίγο - πολύ και οι προηγούμενες, είναι ότι με τους «δανειστές» βρίσκεται από την ίδια μεριά του τραπεζιού, έχει ως κοινή βάση και στόχο τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των μονοπωλίων, των συμφερόντων του κεφαλαίου. Γι' αυτό για ακόμα μια φορά ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης.
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μπορούμε να προβλέψουμε από τώρα πώς θα επιχειρήσει να «πλασάρει» η κυβέρνηση μια ενδεχόμενη συμφωνία: Οι πιέσεις των δανειστών, το κακό ΔΝΤ, οι αντιστάσεις της «αριστερής» κυβέρνησης, οι απειλές ακόμα και για Grexit και τελικά ο «επώδυνος συμβιβασμός».
Οι όποιες - υπαρκτές - διαφωνίες, αντιπαραθέσεις αφορούν ζητήματα ξένα για το λαό, που αξιοποιούνται όμως προπαγανδιστικά για να διευκολύνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση. Επίθεση που θα έρθει στη λογική του «μικρότερου κακού». Θα λέει, δηλαδή, η κυβέρνηση ευθαρσώς: «Ευτυχώς που καταφέραμε και κλείσαμε την αξιολόγηση γιατί θα έρχονταν τα χειρότερα...».
Αλλά κι αυτή να μην είναι η εξέλιξη, οι όποιες επιλογές δεν θα γίνουν με κριτήριο τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού, αλλά τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου, που με συνέπεια υπηρετεί και αυτή η κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση, είναι πέρα για πέρα δεδομένο ότι όλες οι πλευρές και αυτής της διαπραγμάτευσης έχουν συμφωνήσει ότι θα πάρουν μέτρα αντεργατικά. Και μάλιστα, η κυβέρνηση με την επέκταση του «κόφτη» τα έχει ήδη πάρει. Οι κόντρες, οι προσωρινοί συμβιβασμοί, οι παλινωδίες σχετικά με το ποιος συμφωνεί με ποιον και ποιος έρχεται ή φεύγει από το πρόγραμμα, είναι η αντανάκλαση της σφοδρής αντιπαράθεσης τμημάτων του κεφαλαίου και στη χώρα μας και στο εξωτερικό για πιο μεγάλα και στρατηγικής σημασίας ζητήματα, όπως: Ρυθμίσεις για το χρέος, «άνοιγμα» στις αγορές, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, ζητήματα που αφορούν τις ίδιες τις προοπτικές της Ευρωζώνης, τις σχέσεις ΕΕ με τις ΗΠΑ κ.ά.
Τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Σε αυτήν την ατελείωτη πορεία επιδείνωσης της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που είναι ταυτισμένη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση στο πλαίσιο αυτού του βάρβαρου συστήματος. Και εάν πρόκειται ο λαός να περιμένει μέχρι το 2040, 2050, 2060 ή 2070 για να ζήσει την πιθανότητα μιας μικρής μείωσης της ανεργίας - όπως λένε οι ίδιοι οι αξιωματούχοι των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών - τότε μάλλον πρέπει να σκεφτεί πως άλλη είναι η μοναδική πραγματική διέξοδος που εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Να οργανώσει τον αγώνα του για να ανακόψει αυτή την επίθεση σήμερα και να παλέψει σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.