Η ΜΑΖΙΚΗ ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ – Το αποτρόπαιο φρικιαστικό έγκλημα του ΕΔΕΣ

(αναδημοσίευση απ’ τη «ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ»25/10/1944)

«Το ΕΑΜ καταγγέλλοντας τα πιο κάτω εγκλήματα και διερμηνεύοντας την αγανάχτηση του λαού της Πρέβεζας κι’ ολόκληρου του Ηπειρωτικού λαού ζητάει απ’ την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας την άμεση διενέργεια ανακρίσεων και την αμείλιχτη τιμωρία των ενόχων. Ζητάει επίσης απ΄ την ίδια καθοδήγηση του ΕΔΕΣ να βοηθήσει το έργο της δικαιοσύνης και της εξυγίανσης.
Παραθέτουμε τα γεγονότα που οδήγησαν στις σφαγές της Πρέβεζας χωρίς σχόλια γιατί μιλάν μόνα τους με την ωμή γλώσσα της φρίκης και του αποτροπιασμού:
Στις 9/9 υπογράφεται από αντιπροσώπους του ΕΑΜ και ΕΔΕΣ πρωτόκολλο ενότητας μέσα στην πόλη της Πρέβεζας. Ταυτόχρονα βγαίνει 15μελής Λαϊκή Επιτροπή από τα σωματεία της πόλης και αντιπροσώπους του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ. Σκοπός της η τήρηση της τάξης κατά την απελευθέρωση της πόλης. Στη διάθεση της Επιτροπής μπαίνει σώμα Πολιτοφυλακής μικτό με 120 άνδρες από κάθε Οργάνωση. Όλος ο λαός έχει σύνθημά του την ενότητα και τη συνεργασία.

Στις 14/9 η πόλη λευτερώνεται. Ο ΕΛΑΣ και το ΕΛΑΝ καταλαμβάνουν την πόλη και την παραδίνει στη Λαϊκή Επιτροπή, καταδιώκοντας τους γερμανούς στο Μύτικα, Κεραμίτσα, Σμυρτούλα.. ύστερα από συνεννοήσεις την άλλη μέρα στις 15 το πρωί γίνονται δεκτά στην πόλη με εκδηλώσεις συνεργασίας τμήματα του ΕΔΕΣ με επικεφαλής τον ταγματάρχη Γαλάνη. Με την είσοδο όμως των εδεσικών τμημάτων η κατάσταση μεταβάλλεται. Ο Γαλάνης κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο και την πόλη σε κατάσταση πολιορκίας. Αυτό προκαλεί μεγάλη αγανάχτηση στο λαό που στις 16/9 συγκροτεί συλλαλητήριο με 3χιλιάδες διαδηλωτές για την κατάργηση του Στρατιωτικού Νόμου. Οι εδεσίτες αρνούνται και στις 17/9 παίρνουν ενίσχυση 60 Ραλλικών απ’ τη Λευκάδα.
Η Λαϊκή Επιτροπή ορίζει, τη 18/9 μέρα γιορτασμού της Λευτεριάς. Ο ΕΔΕΣ με προκήρυξή του δηλώνει ότι δε θα λάβει μέρος και κυκλοφορεί πλαστή προκήρυξη της ΕΠΟΝ κατά του Ζέρβα. 7000 λαού επί 4 ώρες πανηγυρίζουν την απελευθέρωση της πόλης. Το απόγευμα επακολουθούν λαϊκοί χοροί και γενική χαρά. Το ίδιο απόγευμα αποσύρονται απ΄ την πόλη οι οικογένειες των εδεσιτών και τα τμήματά τους πιάνουν θέσεις έξω απ’ την πόλη. Στις 19/9 απαιτούν απ’ τα τμήματα του 24 Συν/τος να εγκαταλείψουν την πόλη. Ο ΕΛΑΣ απορρίπτει την αξίωση και ζητάει κατοχή από κοινού. Αμέσως σχεδόν η πόλη δέχεται καταιγιστικά πύρα πυροβολικού και όλμων και αυτομάτων που ματαιώνουν κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας του λαού. Η σύρραξη γενικεύεται και διαρκεί εφτά ολόκληρες μέρες. Κατά τη διάρκεια της το 24 Σύνταγμα κάνει νέες προσπάθειες συμβιβασμού και ζητάει τη συγκρότηση μικτής αντιπροσωπίας. Αετόπουλα και Επονίτες κατά τις μάχες αυτές βρήκαν ηρωικό θάνατο εκτελώντας την υπηρεσία του συνδέσμου. Η υποδειγματική ΕΠΟΝ του 24 Συντάγματος αφού πολέμησε δύο ώρες στο Γυμνάσιο της πόλης παραδόθηκε.
Στην αποφασιστική στιγμή του αγώνα η συμφωνία της Καζέρτας στην Ιταλία θέτει τέρμα στη σύρραξη με την αποχώρηση των τμημάτων του ΕΛΑΣ.
Εκτελέσεις πατριωτών
Κατά το 12ήμερο διάστημα της σύγκρουσης διαπράχτηκαν τα πιο κάτω εγκλήματα. Εκτελέστηκε ολόκληρη η υποδειγματική ΕΠΟΝ από 14 νέους. Εκτελέστηκαν απ΄ την Λαϊκή Επιτροπή που συγκροτήθηκε με κοινή συμφωνία ΕΑΜ-ΕΔΕΣ: 1) Χρ. Κοντός, Γυμνασιάρχης, πρόεδρος της Επιτροπής, 2) Δήμας, δικηγόρος, γραμματέας της, 3) Δ. Γιαμάς, εργάτης, μέλος, 4) Μ. Ρέντζος, τριατατικός, μέλος της Επιτροπής, γραμματέας της νομαρχιακής Επιτροπής ΕΑΜ Πρέβεζας (εκτελέστηκε ξυλοκοπούμενος και συρόμενος στα πεζοδρόμια της Πρέβεζας). Επίσης εκτελέστηκαν άλλα 3 μέλη της Λαϊκής Επιτροπής. Πρόσωπα γνωστά και κύρους μέσα στην πόλη εχτελέστηκαν: 1) Μαϊδάτσης, γιατρός, 2) Κοσμάς Ρέντζος, έμπορος, 3) Σπαθής, επιθεωρητής δημοτικών σχολείων, 4) Μεγαλογένης, γραμματέας Πρωτοδικείου Πρέβεζας, 5) Κακαβούλης, μεγαλοχτηματίας (αφού του έκοψαν πρώτα τα’ αυτιά, τον έσφαξαν), χρονών 75, 6) Καστάνης, κτηματίας, χρονών 70, 7) Πρόδρομος Πατσατσόγλου, μεγαλοχτηματίας. Όλες οι εχτελέσεις έγιναν στο συνοικισμό Παντοκράτορας Πρέβεζας. Υπάρχουν πληροφορίες ότι έναν τον έθαψαν ζωντανό πριν τον αποτελειώσει το πολυβόλο. Ο ανθυπασπιστής Χωρ/κης Γεωργάρας αφού έσφαξε έναν του ήπιε το αίμα. Τις πρώτες μέρες της σύρραξης συνέλαβαν περίπου 700 άτομα απ΄ τα οποία 16 γυναίκες και κορίτσια . Απ’ αυτούς 40 εκτελεστήκανε κι’ οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο στην Πάργα.
Συνολικά δολοφονήθηκαν στην Πρέβεζα 70-75 άτομα. Λεηλατήθηκαν όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά των συλληφθέντων. Κάηκαν σπίτια συναγωνιστών στο συνοικισμό Κοκκινιά.
Κατά τις πληροφορίας μας επικεφαλής των τμημάτων ήταν 1) ο Διοικητής της ΙΧ Μεραρχίας του ΕΔΕΣ συντ/ρχης Μπόρας, 2) ο ταγματάρχης Γαλάνης και οι Αξιωματικοί Τσόγκας, Χατζιδάκις και Παπαδάτος.»

(Απ’ την εφημερίδα «ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ», Όργανο της Πανηπειρωτικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ., Χρόνος Β’, Αρ. Φύλλου 19, ΗΠΕΙΡΟΣ, 25 Οκτώβρη 1944, σελ. 1-2)



(Από την εφημερίδα Αλληλεγγύη, 7 Νοέμβρη 1944)

Σκηνές φρίκης και απίστευτης χιτλερικής θηριωδίας γνώρισε ο αντιφασίστας λαός της μαρτυρικής Πρέβεζας το δεύτερο 15νθήμερο του Σεπτέμβρη 1944 με τη μαζική και πρωτοφανούς βαρβαρότητας σφαγή που οργάνωσε ένα απ’ τα χιτλερικά αποβράσματα (Δημήτρης Γαλάνης, κρητικός έφεδρος ανθυπολοχαγός, διοικητής τάγματος του ΕΔΕΣ) του φασιστικού ΕΔΕΣ του Ζέρβα – συνεργάτη των ιταλο-γερμανών φασιστών κατακτητών, που οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αναγνώρισαν μαζί με τα αστικά κόμματα ως «αντιστασιακό» (πέρα απ΄ τα υπαρκτά ντοκουμέντα συνεργασίας και απ’ τις πολλές καταγγελίες, σε προκήρυξη της κομματικής οργάνωσης Ηπείρου του ΚΚΕ αναφέρεται: «καταγγέλουμε τον Ζέρβα σαν συνεργάτη και όργανο των γερμανών στις Συμμαχικές Κυβερνήσεις και στον Ελληνικό λαό» 11/8/1944).

Ο Δ. Γαλάνης, αυτό το ανθρωπόμορφο χιτλερικό τέρας και αιμοσταγές κτήνος δεν δίστασε να συλλάβει τα νεαρά αμούστακα παιδιά της ΕΠΟΝ του Γυμνασίου, να τα δέσει με καλώδια, να τα βασανίσει απάνθρωπα και να τα δολοφονήσει-σφάξει ομαδικά σαν κατσίκια και να τα πετάξει μισοζώντανα σε λάκκο-ομαδικό τάφο στην Παργινόσκαλα (σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων της πόλης).

Δεν είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός του φρικτού και αποτρόπαιου εγκλήματος των φασιστών του ΕΔΕΣ της μαζικής σφαγής της Πρέβεζας, που συνολικά υπολογίζονται γύρω στους 125.

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω τα ονόματα της «Υποδειγματικής ομάδας της ΕΠΟΝ» και την καταγγελία της περιοχής του Βάλτου.

Υποδειγματική ομάδα της ΕΠΟΝ

1. Δημήτρης Κων. Τρουμπάτας (Ηγουμενίτσα), Αρχηγός της ομάδας
2. Βασίλης Χρ. Τσούκης, (Ωρωπός) καπετάνιος της ομάδας
3. Δημήτρης Χρ. Πέτρης (Ωρωπός), πολιτικός καθοδηγητής
4. Δημήτρης Αριστοτ. Καλδάνης, σκοπευτής οπλοπολυβόλου
5. Θεοχάρης Θεοδ. Γκόγκας (Ωρωπός)
6. Χαράλαμπος Σπ. Διαμάντης (Ωρωπός)
7. Γιώργος Δημ. Πανάγος (Καμαρίνα)
8. Αλέξανδρος Φ. Πεπόνης (Βρυσούλα)
9. Σιδέρης Αθ. Κύρλας (Ωρωπός)
10. Θόδωρος Δ. Καββαδίας (Πρέβεζα)
11. Γιάννης Ζαρονίκας (Πρέβεζα)
12. Απόστολος Γ. Δρόσος (Ωρωπός)
13. Νίκος Π. Σαμιώτης
14. Περικλής Ευ. Αναγνωστόπουλος (Μπαουσούς)
15. Χριστόφορος Λεόπουλος
16. Γιώργος Αντύπας

Καταγγελία της περιοχής Βάλτου:

«Η επαρχιακή επιτροπή Ε.Α.Βάλτου,

Η επαρχιακή επιτροπή ΕΑΜ Βάλτου,

Το επαρχιακό Συμβούλιο Αυτοδιοικήσεων Βάλτου,

Το επαρχιακό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ Βάλτου,

Η ένωση συνεταιρισμού Βάλτου,

Ο Σύλλογος κληρικών Βάλτου,

Η Κομμουνιστική οργάνωση Βάλτου

Στην ΚΕ της Εθνικής Αλληλεγγύης, Στιγματίζομε τα πρωτοφανή και απάνθρωπα μέσα που πάρθηκαν απ’ τους φασίστες του ΕΔΕΣ συλλήψεις, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, εχτελέσεις, δολοφονίες, λεηλασίες, διαρπαγές, εμπρησμούς, εκβιασμούς, ηθικές ταπεινώσεις. Πιάστηκαν στο διάστημα των 10 ημερών πάνω από 750 άτομα τα 600 περίπου άντρες και τα υπόλοιπα γυναίκες. Ο πρόεδρος της λαϊκής επιτροπής Γυμνασιάρχης Κοντός, ο γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Μιχ. Ρέντζος βασανίστηκαν φριχτά.

Του πρώτου του έκοψαν τ’ αυτιά, του δεύτερου τούσπασαν το κρανίο με το όπλο. Τον Αρ. Κανέλλο τον βασάνισαν τρυπώντας τον με τα μαχαίρια και κόβοντας κομμάτια κρέας απ’ το σώμα του. Το γιατρό Μαϊδάτση τον μαύρισαν στο ξύλο κι’ ύστερα τον εκτέλεσαν. Ξύλο τυλιγμένο με αγκαθωτό σύρμα έδιναν σ’ όλους. Ακόμα θάφτηκαν άνθρωποι ζωντανοί. Μισοπεθαμένος θάφτηκε ο Σπ. Τραυλός.

Τους 16 επονίτες τους οδήγησαν μισοπεθαμένους, τους έθαψαν μ’ ολίγο χώμα κι’ η αγωνία του θανάτου κράτησε 24 ώρες…»

(Εφ. «Αλληλεγγύη», Όργανο ΚΕ της Εθνικής Αλληλεγγύης, περίοδος Β, χρόνος Α, αριθ.2, 7 Νοέμβρη 1944)




Πηγή: http://metwpoistorias.blogspot.gr/2009/10/2.html

Τα «έργα» ενός διοικητή νοσοκομείου που επιτέθηκε στο ΚΚΕ!

Τι έπιασε άραγε ξαφνικά έναν διοικητή ενός μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας
και αρθρογραφεί ενάντια στο ΚΚΕ;

«Αυτοί που φέρανε την καταχνιά»

Άλλο ένα εμετικό άρθρο γράφτηκε στη φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Documento» με τίτλο:

«Το ρολόι του ΚΚΕ …χτυπάει μεσάνυχτα».

Συγγραφέας του οχετού (παραφρασμένος τίτλος ενός βιβλίου του Μενέλαου Λουντέμη) είναι ο διοικητής του νοσοκομείου «Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός», κάποιος Ευθύμιος Γεωργόπουλος, άλλος ένας διορισμένος από την κυβέρνηση διοικητής νοσοκομείου.

Σε αυτό το ΚΚΕδολογικό πόνημα μπλέκει συγγενείς, παππούδες και θείους του που ήταν μέλη του ΚΚΕ, για να μας πείσει ότι πλέον δήθεν δεν μπορεί να σιωπά απέναντι στη γραμμή της ηγεσίας του τα τελευταία 30 χρόνια.

Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι οι συγγενείς του αγωνίστηκαν για να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει ο ίδιος διοικητής νοσοκομείου.

Έτσι, σε ένα αλαμπουρνέζικο παραλήρημα ανακατεύει:

• την ΕΟ 17Ν,
• την κυβέρνηση του ’89,
• την εξέγερση του Πολυτεχνείου,
• τον Γρηγορόπουλο,
• το δημοψήφισμα,
• τους «αγανακτισμένους» στις πλατείες,
• τα σκάνδαλα του ΚΕΕΛΠΝΟ και το «Ντυνάν»,
• τους πυροσβέστες,
• τους ομοφυλόφιλους,
• την ΠΓΔΜ,
• την απλή αναλογική,
• το σύμφωνο συμβίωσης,
• τη «Novartis»,
• τους φορείς διαχείρισης Natura
• και τη φαρμακευτική κάνναβη!!!

Τα βάζει όλα στο μίξερ και φτιάχνει ένα εκρηκτικό μείγμα βλακείας και αντικομμουνισμού, με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε.

Πώς άλλωστε να απαντήσεις σοβαρά στην κριτική του στο ΚΚΕ που σπάει κόκαλα, όπως:

«Καταψήφισε την αναβάθμιση των F-16 γιατί είναι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ» (!!!)

(εννοεί τον δολοφονικό οργανισμό επαγγελματιών φονιάδων, κρατών και ληστών) ή ότι:

«Καταψήφισε το νομοσχέδιο για την οργάνωση του χρόνου εργασίας των γιατρών» (!!!)

(εννοεί το τερατούργημα που οδηγεί σε έως 72 ώρες δουλειά και το οποίο απορρίπτει η πλειοψηφία των νοσοκομειακών γιατρών).

Τι έπιασε άραγε ξαφνικά τον διοικητή ενός μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και αρθρογραφεί ενάντια στο ΚΚΕ;

Μήπως νομίζει ότι:

• Θα τρομάξει τους κομμουνιστές ή άλλους εργαζόμενους, όπως επεδίωξε να κάνει με αυτούς που πέρασε ΕΔΕ στο νοσοκομείο του επειδή κινητοποιήθηκαν;
• Θα τους έχει στο χέρι, όπως προσπαθούν να κάνουν με τους απλήρωτους (από μισθό και εφημερίες) επικουρικούς γιατρούς του νοσοκομείου του, ο ίδιος, η διοίκηση, οι πάρεδροι και η κυβέρνηση;
• Θα τους απολύσει, όπως έκανε με τις 60 από τις 80 καθαρίστριες και φύλακες του νοσοκομείου που διοικεί;
• Είμαστε σαν κάποιους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ που προωθεί σε διοικητικές θεσούλες προϊσταμένων, δήθεν για να αλλάξει το προηγούμενο σάπιο διεφθαρμένο σκηνικό;

Τι έπιασε έναν διορισμένο από την κυβέρνηση διοικητή να επιτίθεται στο ΚΚΕ, την ώρα που η κυβέρνησή του συνεχίζει μνημονιακότερη, ξεπλένει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και υποκλίνεται στους φονιάδες στη ΔΕΘ και παντού;

Μήπως τον τρομάζει ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αποκαλύπτει ότι:

• Τα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού από το 2010 έως το 2018 μειώθηκαν προοδευτικά σε ποσοστό που φτάνει έως και το 50% και ότι το ίδιο προμηνύεται και για το 2019;
• Έκλεισαν ψυχιατρικά και γενικά νοσοκομεία και παρέμειναν κλειστά;
• Έκλεισε ή υπολειτουργεί η πλειονότητα των 360 πρώην πολυιατρείων του ΙΚΑ και αντικαθίστανται από τις ελλιπείς ΤΟΜΥ;
• Μειώθηκε δραματικά το μόνιμο προσωπικό των νοσοκομείων – όλων των κλάδων – από τις 104.000 στις 78.000; Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα, είχαμε περαιτέρω μείωση κατά 1.700 εργαζόμενους περίπου.
• Αυξήθηκε ο αριθμός των εργαζομένων με ελαστικές σχέσεις εργασίας, με συνέπεια να έχουν ξεπεράσει σε ποσοστό το 20% του συνόλου των εργαζομένων, με όσες συνέπειες έχει αυτό για την υγεία του λαού;
• Είχαμε αύξηση της προσέλευσης των ασθενών στα νοσοκομεία κατά 25%;
• Η μέση φαρμακευτική δαπάνη που χρεώνεται ο ασθενής, από το 9% που ήταν το 2010, έφτασε ήδη σχεδόν το 30% της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης το 2018;
• Μειώθηκαν οι μισθοί των υγειονομικών από 30% έως 50%; Το ίδιο και οι συντάξεις;
• Η περίθαλψη των ανασφάλιστων γίνεται με αιματηρές οικονομίες από τα νοσοκομεία, αφού δεν δόθηκε καμιά ειδική επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό;

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση, που αποδεικνύει ότι και η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει τον ίδιο δρόμο της επιχειρηματικότητας και θέλει το νοσοκομείο να είναι αυτοχρηματοδοτούμενη μονάδα, την Υγεία μπίζνα, τον υγειονομικό λεηλατημένο και τον ασθενή πελάτη.

Μήπως δεν τα ξέρουν αυτά ο διοικητής του νοσοκομείου «Ερυθρός Σταυρός», οι άλλοι διοικητές, η κυβέρνηση και το υπουργείο Υγείας;

Αντί για παγοκύστες… κατεψυγμένος αρακάς!

Προτείνουμε στον πολυγραφότατο διοικητή να αφιερώσει το χρόνο του για τη λύση των προβλημάτων του «Ερυθρού», δηλαδή:

• Να μην τελειώνουν υλικά και να μην ανανεώνονται τα αντιδραστήρια κάθε Σεπτέμβρη.
• Να μην μένουν ακάλυπτοι οι ανασφάλιστοι διαβητικοί από ταινίες μέτρησης και μετρητές σακχάρου τον περισσότερο καιρό.
• Να μην υπάρχουν πολύμηνες λίστες αναμονής.
• Να μην εφημερεύουν ειδικευόμενοι άλλων ειδικοτήτων για την Αγγειοχειρουργική.
• Να πάρει μόνιτορ για τη Μονάδα Εμφραγμάτων.
• Να έχει αρκετές παγοκύστες για να μην φτάνουν στο σημείο να βάζουν …κατεψυγμένο αρακά.

Και άλλα πολλά…

Αλλιώς, το επόμενο άρθρο ας είναι λίγο πιο αυτοβιογραφικό και να έχει τίτλο δανεισμένο από ένα άλλο βιβλίο του Λουντέμη.

Το λένε:

«Αυτοί που φέρανε την καταχνιά».

Τι έκανε το ΚΚΕ για να διαδώσει το μαρξιστικό έργο στην Ελλάδα;

Τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ συμπίπτουν χρονικά με τα 100 από την ίδρυση του ΚΚΕ, του κόμματος της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Σε αυτό το πλαίσιο, η Σύγχρονη Εποχή κάνει μια βελτιωμένη επανέκδοση μιας παλιότερης συλλογής κειμένων και αναμνήσεων για το Μαρξ από συναγωνιστές του, την οποία είχαν επιμεληθεί άνθρωποι του ΕΣΚΓ στη ΓΛΔ και είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά με αφορμή τα 100 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη φιλοσόφου. Στο εισαγωγικό σημείωμα της επανέκδοσης, συναντάμε το υποκεφάλαιο με τίτλο “Το ΚΚΕ πρωτοπόρο στη διάδοση του μαρξιστικού έργου στην Ελλάδα” που δίνει απάντηση στο ερώτημα που μπαίνει στον τίτλο της ανάρτησης: τι έκανε το ΚΚΕ για να διαδώσει το μαρξιστικό έργο στην Ελλάδα, δεδομέμων των συγκεκριμένων δυνατοτήτων του αλλά και των σκληρών συνθηκών παρανομίας τις πρώτες δεκαετίες της δράσης του; Η απάντηση στο κείμενο που ακολουθεί…

Η επέτειος των 200 χρόνων από τη γέννηση του Μαρξ συνέπεσε και με τα 100 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος της εργατικής τάξης στην πατρίδα μας, του ΚΚΕ, που σε όλη την ηρωική ιστορική διαδρομή του καθοδηγήθηκε από τις πρωτοπόρες ιδέες του μαρξισμού, από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού.
Από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του, μέσα στα όρια που σε κάθε περίοδο έθεταν τόσο οι δυνατότητές του όσο και οι πολύμορφες διώξεις κι επιθέσεις του αστικού κράτους, το ΚΚΕ έκανε συστηματική προσπάθεια μετάφρασης και διάδοσης του μαρξιστικού έργου στις γραμμές της εργατικής τάξης. Η προσπάθεια αυτή ξετυλίχτηκε είτε μέσα από ξεχωριστές εκδόσεις έργων των κλασικών του μαρξισμού είτε μέσα από τη δημοσίευση σε συνέχειες μαρξιστικών έργων από τις στήλες των εφημερίδων του και των θεωρητικών του περιοδικών. Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένους σταθμούς αυτής της προσπάθειας:
Το Μάη του 1919 το 1ο Εθνικό Συμβούλιο του νεαρού ΣΕΚΕ, με ειδική απόφασή του, αποφασίζει τη συγκέντρωση των εκδοτικών δραστηριοτήτων υπό την ευθύνη της ΚΕ, με σκοπό την προώθηση της εκδοτικής δουλειάς. Τον Ιούνιο του 1919 κυκλοφορεί σε νέα μετάφραση από το εκδοτικό του ΣΕΚΕ το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το οποίο ως τότε υπήρχε στα ελληνικά σε μετάφραση του λογοτέχνη Κ. Χατζόπουλου, υπό το χαρακτηριστικό τίτλο: Το κοινωνιστικό μανιφέστο.
Το 1921 εκδίδεται το έργο του Φρ. Ένγκελς “Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το τέλος της γερμανικής κλασικής φιλοσοφίας”, σε μετάφραση του Νίκου Ζαχαριάδη.
Το Γενάρη του 1933 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε, τιμώντας τα 50 χρόνια από το θάνατο του Μαρξ, να επανεκδοθεί το Κομμουνιστικό Μανιφέστο σε νέα μετάφραση (καθώς οι προηγούμενες εκδόσεις “δεν έγιναν από την πρωτότυπη γερμανική έκδοση (…) είναι γεμάτες λάθη”) και να εκδοθούν το έργο “Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία” και 2 τόμοι “Διαλεχτών Έργων των Μαρξ και Ένγκελες” (η τελετυταία αυτή έκδοση δε φαίνεται να έγινε κατορθωτό να υλοποιηθεί τελικά, παρά μόνο αρκετά αργότερα, μετά από τον πόλεμο, στην πολιτική προσφυγιά).
Με την ίδια απόφαση του ΠΓ προχώρησε η επανέκδοση της μηνιαίας περιοδικής έκδοσης “Μαρξιστική Βιβλιοθήκη”, που την επόμενη διετία θα δημοσιεύσει σε συνέχειες ορισμένα βασικά έργα της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας: Κ. Μαρξ, “Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη”, Φρ. Ένγκελς, “Η διαλεκτική της φύσης”, το έργο του Β. Ι. Λένιν “Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση”, όπως και το έργο του Ι. Β. Στάλιν “ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα”.
Πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο η εκδοτική αυτή δραστηριότητα του ΚΚΕ προχωρούσε μέσα σε συνθήκες σκληρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης και με διάφορες οπορτουνιστικές αναθεωρητικές ομάδες που εγκατέλειπαν τις γραμμές του Κόμματος. Οι ομάδες αυτές (“αρχειομαρξιστές, τροτσκιστές, κ.ά.) επιχειρούσαν να εμφανίζονται ως δήθεν γνήσιοι εκφραστές του έργου του Μαρξ, το οποίο επιδίωκαν τάχα ν’ αποκαθάρουν από τις “σταλινικές” διαστρεβλώσεις. Σε εισαγωγικό σημείωμα της Μαρξιστικής Βιβλιοθήκης αναφέρεται χαρακτηριστικά:

“Οι διάφοροι διαστρεβλωτές του μαρξισμού και του λενινισμού, φορείς της αστικής ιδεολογίας μες στις τάξεις του προλεταριάτου, προσπαθούν να κρυφτούν κάτω από “μαρξιστική” ή “μπολσεβίκικη-λενινιστική” προσωπίδα, για να διαστρέψουνε το νόημα της διδασκαλίας του Μαρξ και του Λένιν, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας. Ενάντια στις προσπάθειες αυτές των σοσιαλφασιστών και τροτσκιστών, η Μαρξιστική Βιβλιοθήκη θα αγωνιστεί κάνοντας όσο το δυνατόν πιο προσιτά στις φαρδειές εργαζόμενες μάζες τα έργα των δύο αθάνατων αρχηγών, καθώς και τα έργα των καλύτερων συναγωνιστών και μαθητών τους, Ένγκελς και Στάλιν”.

Το ΚΚΕ έδωσε και δίνει ακόμα και σήμερα αποφασιστική μάχη ενάντια σε τέτοιες προσπάθειες που, τεμαχίζοντας το μαρξιστικό έργο, αντιπαραθέτοντας το Μαρξ στον Ένγκελς, το Λένιν στο Στάλιν ή ερμηνεύοντας το ένα ή το άλλο έργο σχηματικά, έξω από τις συγκεκριμένες συνθήκες της εποχής και της συγκυρίας, υπονομεύουν τη σημασία του συνολικού έργου των θεμελιωτών της κομμουνιστής κοσμοθεωρίας για τη σημερινή επαναστατική πάλη, αποκρύπτοντας ουσιαστικά τις αναγκαίες νομοτέλειες που την διέπουν.
Η εκδοτική δουλειά του ΚΚΕ δε σταμάτησε στιγμή, ούτε στην παρανομία, ούτε στο βουνό (προσαρμοσμένη στις συνθήκες της ένοπλης αναμέτρησης), ούτε αργότερα στην πολιτική προσφυγιά. Ενδεικτικά και πάλι αναφέρουμε ότι μέσα στη φωτιά του ένοπλου αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας πραγματοποιήθηκε η έκδοση του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος, το 1948, σε νέα μετάφαση του Μιλτιάδη Πορφυρογένη.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ορισμένες αποφάσεις-σταθμοί για τη μεταφραστική δουλειά του Κόμματος πάρθηκαν μέσα στις δύσκολες συνθήκες της ήττας του ΔΣΕ και της πολιτικής προσφυγιάς. Με απόφαση του ΠΓ το Δεκέμβρη του 1949 καθορίζεται η έκδοση των Διαλεχτών Έργων των Μαρξ-Ένγκελς, η οποία ολοκληρώνεται με βάση το πλάνο σε δύο χρόνια κι εκδίδεται το 1951 σε δύο τόμους. Σε συνέχεια αυτής της δουλειάς, η ΚΕ αποφασίζει τον Οκτώβρη του 1951 την έκδοση του Κεφαλαίου. Όπως αναφέρεται σε σχετική απόφαση του ΠΓ με ημερομηνία 28.12.1951:

“Οι επιτυχίες της ομάδας του Εκδοτικού στο 1951 πρέπει να σταθούν παράδειγμα και κίνητρο για μεγαλύτερες και καλύτερες επιδόσεις στον εκδοτικό τομέα και ειδικά στην καλή έκδοση του Κεφαλαίου του Μαρξ και των Απάντων του Λένιν και του Στάλιν που αποφάσισε η 2η Ολομέλεια της ΚΕ (…) Έχοντας υπόψη τη σοβαρότητα και τον όγκο του έργου των κλασικών μαρξιστικό-λενινιστικών εκδόσεων για το 1952, το ΠΓ αποφασίζει να επιστρατεύσει γι’ αυτή τη δουλειά όλες τις κατάλληλες μεταφραστικές δυνάμεις και να ευκολύνει παραπέρα την ορθολογικότερη διάθεσή τους, ώστε να πετύχουμε καλύτερη επεξεργασία των κειμένων”.

Αξίζει ειδική αναφορά σε αυτό το τιτάνιο έργο μετάφραση των 3 τόμων του Κεφαλαίου και των 3 τόμων που απαρτίζουν τις “Θεωρίες για την Υπεραξία”, το οποίο ολοκληρώθηκε σε μετάφραση του Π. Μαυρομμάτη και μας προσφέρει σήμερα τη μοναδική ολοκληρωμένη έκδοση του Κεφαλαίου στα ελληνικά.
Οι μεταφραστικές κι εκδοτικές προσπάθειες του ΚΚΕ συνεχίστηκαν όλες τις επόμενες δεκαετίες, έως και σήμερα, και συνεχίζονται αυξάνοντας τον αριθμό των γραπτών των Μαρξ-Ένγκελς που είναι διαθέσιμα στη γλώσσα μας. Η μελέτη του μαρξιστικού έργου από το πρωτότυπο, που σήμερα είναι πολύ πιο εύκολη στη χώρα μας μέσα από αυτήν την πολύχρονη εκδοτική δραστηριότητα των Εκδοτικών του ΚΚΕ, μπορεί να δώσει όλα εκείνα τα αναγκαία εφόδια για την καταπολέμηση της αστικής και οπορτουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής, των αυταπατών που καλλιεργούν στην εργατική συνείδηση η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, οι ιδιαίτερα επικίνδυνες αυταπάτες που καλλιεργεί η σοσιαλδημοκρατία, σε παλιότερες ή νεότερες εκδοχές της.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Όχι άλλο “όχι άλλο Νταλάρα”…

Σφυροδρέπανος

Που ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που είχες το Κόμμα μες στην καρδιά…

Πού είναι τα χρόνια που ο Νταλάρας έλεγε τέτοια τραγούδια που δεν ξεχνιούνται αντί για  χαζομάρες -που ούτε αυτές ξεχνιούνται, ούτε παραγράφονται- για να ξεπλύνει το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ… Κι ήρθε τώρα πίσω στα παλιά του λημέρια, στα μέρη που μας είχε πρωτοδεί, ψάχνοντας θαρρείς για εξιλέωση.
Μήπως όμως είναι κάπως σα “να συχωρεθούν τα αποθαμένα σου” αυτές οι επιστροφές των άσωτων υιών, που θυμήθηκαν το φως το αληθινό στα καλλιτεχνικά τους γεράματα; Μπορεί εδώ άραγε να ισχύει η φράση για τα στερνά που τιμούν τα πρώτα;
Και τι να κάνουμε δηλαδή, να τους πούμε πως δεν τους θέλουμε; Ειδικά στο φετινό Φεστιβάλ με τα 100 χρόνια που έχουν συνδεθεί και με τα δικά τους τραγούδια; Δεν παίζει ρόλο στην τελική πού θέλει να ρίξει πολιτικά την αυλαία ένας καλλιτέχνης και πώς θέλει να τον θυμόμαστε; Κι αν είναι γιατί τον νοιάζει η υστεροφημία του, αυτό είναι το μόνο “κέρδος” που μπορεί να έχει από το κόμμα.
Εκτός κι αν το κάνει για να μας πει, πεθαίνοντας “ένας κομμουνιστής λιγότερος”, που λέει και το ανέκδοτο. Ή σαν την άλλη κλασική σκηνή από τους Απαράδεκτους, με το Σπύρο Παπαδόπουλο να λέει πως “καλό είναι να τα έχει κανείς καλά με το κόμμα, έχεις κάποιες προσβάσεις”.
-Πού;
-Πουθενά, ξέρω εγώ; Λέμε τώρα…

Και πού στρατόπεδο να τραγουδήσεις, δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις…

Η αναπόληση στα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις (σαν εμάς τους Αρειανούς που φωνάζουμε “εσύ θα ξαναφέρεις το μπάσκετ στο Βορρά”) δεν επιτρέπεται. Επιβάλλονται όμως οι αναμνήσεις για να αντλήσεις πείρα και διδάγματα από το πρόσφατο ένδοξο παρελθόν, είτε αυτό είναι πολιτικό, είτε καλλιτεχνικό.
Κάποιες φορές το πρόγραμμα του Φεστιβάλ θυμίζει εκείνη τη φράση του Γκράμσι για το παλιό που δεν έχει πεθάνει και το καινούριο που δεν έχει γεννηθεί ακόμα -κι εξακολουθεί να ομνύει στην παράδοση, μέχρι να βρει τους δικούς του δρόμους.
Πολλά πράγματα μοιάζουν ίδια, σταθερά κι επαναλαμβανόμενα: τα περίπτερα, οι καλλιτέχνες, το πρόγραμμα, οι αφίσες, τα μπλουζάκια. Ακόμα και τα αστεία του Λαϊκού Στρώματος για τον Πετρο-Λούκατς Χαλκιά και το έργο του “Λαϊκή παράδοση και ταξική συνείδηση”. Ακόμα κι οι απρόσμενες συναντήσεις με παλιούς γνωστούς, που ρωτάς για να μάθεις νέα τους -το παλιό και το νέο σε διαλεκτική σύνδεση.
Κι όμως είναι σα να μην πέρασε μια μέρα, ειδικά για τη φωνή του Νταλάρα, που δεν έσπασε καθόλου. Και ήταν πόλος έλξης για μια γενιά που μεγάλωσε μαζί του, με τα τραγούδια του, που αυτονομήθηκαν από τον ερμηνευτή τους και δεν την πρόδωσαν ποτέ. Και μας ευχήθηκε στο τέλος “καλή αντάμωση”, αλλά ξέχασε να πει “στα γουναράδικα…”
Είναι ευχάριστο όμως να ανακαλύπτεις κάποιες σταθερές, να τις επιβεβαιώνεις, να νιώθεις ασφάλεια πως βρίσκονται πάντα εκεί και δε θα σε προδώσουν, σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, όχι πάντα προς το καλύτερο, και βρίσκουν κάποιοι βολικό άλλοθι για να ξεχάσουν τις αρχές τους και να σου πουν πως εξελίσσονται. Δε φτάνουν αυτές από μόνες τους για τις προκλήσεις της νέας εποχής, είναι όμως οι βάσεις και χωρίς αυτές δε θα έχεις εφόδια για να σταθείς στα πόδια σου, πόσο μάλλον εφόδια για την έφοδο στον ουρανό.
Αυτή είναι η νιότη του κόσμου, όσο κι αν πιάνει καμιά φορά σοσιαλδημοκρατική σκουριά στο διάβα της. Κι αν την αφήσαμε προσωρινά πίσω μας, είμαστε καταδικασμένοι να την βρούμε ξανά μπροστά μας, στο μακρύ δικό μας δρόμο για την κοινωνία του μέλλοντος, που είχε πάντα ανήφορο -όπως και αυτός του Σίσυφου, με τη διαφορά πως εμείς βγάζουμε διδάγματα από κάθε αποτυχία. Απότυχε ξανά, απότυχε καλύτερα.
Και στο ενδιάμεσο θα έχουμε ευχάριστες παύσεις, όπως το Φεστιβάλ και τις συναυλίες του. Και αν σε κάποιους δεν αρέσει αυτό που έχουμε, αν το συνηθίσαμε και το βαρεθήκαμε, θα το εκτιμήσουμε όταν το χάσουμε. Μέχρι να βρούμε κάτι άλλο, νέο, καλύτερο. Και αν δεν υπάρχει, να το δημιουργήσουμε, γιατί η στρατευμένη τέχνη δε θα έρθει έξω από το κίνημα και τη δική του άνοδο. Η πρόκληση για νέα πράγματα δεν είναι ποτέ αυστηρά καλλιτεχνική, είναι πρωτίστως πολιτική…
Για αυτό άμα δείτε σήμερα τους γνωστούς καλοθελητές που θα γκρινιάξουν στοχευμένα για τον Νταλάρα (και δεν εννοώ αυτούς που όντως δεν τους κάθεται καλά και στην τελική δε θα παν να τον δουν, δεν είναι υποχρεωτικό) ή τον όποιο Νταλάρα, αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα της “γκρίνιας για την γκρίνια” και τις εντυπώσεις στα social media, να τους απαντήστε με τον τίτλο της ανάρτησης.

Όχι άλλο “όχι άλλο Νταλάρα”, μας τέλειωσε αυτό, μαζί με τον Πανούση…

Κατά τα άλλα, ποιος είπε πως δεν υπήρχαν και καινούρια πράγματα στο Φεστιβάλ; Είχαμε καινούριο σφυροδρέπανο, τους Κοινούς Θνητούς με τους Urban Pulse στη Μαθητική Σκηνή, και την Έκθεση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, που θα την παρουσιάσουμε μάλλον ξεχωριστά.
Και αν θες κάτι ακόμα πιο καινούριο, σήμερα θα είναι και ο Τσολιάς της Ελληνοφρένειας (and the Tsolia Band) στη Μαθητική Σκηνή και όποιος αντέξει. Αν φτάσει βέβαια με το καλό, με τέτοια συναπαντήματα που έχει και την αύρα των συνεπιβατών του…

«Επιχειρήσεις»... τσουβαλιάσματος

 

Ο Τάσος Παππάς, γνωστός δημοσιογράφος της "Εφημερίδας των Συντακτών", έγραψε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, την Πέμπτη 14 Σεπτέμβρη, ένα κείμενο που όχι μόνο δεν τιμά τον ίδιο, αλλά και που προσβάλλει τη νοημοσύνη κάθε ανθρώπου που γνωρίζει γραφή κι ανάγνωση.

Το κείμενο τιτλοφορείται: «Ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη όποτε μας συμφέρει» και αφορά στην υπόθεση της διερεύνησης των δανείων των κομμάτων, τα σχετικά με αυτήν δημοσιεύματα και τις αντιδράσεις των κομμάτων. Το κείμενο του κ. Παππά αρχίζει με το εξής: «Συμφωνούν κάπου το ΠΑΣΟΚ με το ΚΚΕ; "Πουθενά", είναι η λογική απάντηση. Κι όμως συμφωνούν ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά ελέγχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ». Εδώ προκύπτει ευλόγως το συμπέρασμα ότι για τον κ. Παππά, την ΕφΣυν, τον πολιτικό χώρο που κινείται και εκφράζει η εφημερίδα, η Δικαιοσύνη είναι όντως ανεξάρτητη. Το ΚΚΕ όπως -σχετικά- σωστά σημειώνει ο κ. Παππάς δεν πιστεύει κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαμε να του απαντήσουμε γύρω από τα θέματα του κράτους και της Δικαιοσύνης με κάποιο από τα σπουδαία εδάφια του Ένγκελς, αυτά όμως τα γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Παππάς...

Συγκεκριμένα για το ΚΚΕ ο κ. Παππάς υποστηρίζει ότι αν και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε «την έκπληξη του για την κλήση του εκπροσώπου του ΚΚΕ... η ανακοίνωση του Περισσού ήταν πολύ σκληρή». Εδώ να πούμε ότι το ΚΚΕ εκπροσωπείται από το ίδιο και όχι από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ! Επίσης ότι το ΚΚΕ έχει κάθε δικαίωμα να τοποθετείται όσο σκληρά θέλει για δημοσιεύματα (προφανώς από κάπου προερχόμενα, δεν μπορεί να προέκυψαν από παρθενογένεση) που το συκοφαντούν και που υιοθετήθηκαν από ορισμένους, ανακυκλώθηκαν από πολλούς και από κάποιους (όλως τυχαίως φίλα προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ) δεν διορθώθηκαν ποτέ παρά την «σκληρή» ανακοίνωση του ΚΚΕ.

Συνεχίζει στο κείμενό του ο κ. Παππάς ότι το ΚΚΕ «καταγγέλλει "την επιχείρηση συκοφάντησης από γνωστά ΜΜΕ που σε διατεταγμένη υπηρεσία στηρίζουν την κυβέρνηση με στόχο να τσουβαλιάσουν το ΚΚΕ με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ". Μ' άλλα λόγια το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι οι εισαγγελικοί λειτουργοί κινήθηκαν με εντολή της κυβέρνησης». Μα αφού γράφει -και το γράφετε κι εσείς κ. Παππά- επιχείρηση συκοφάντησης από γνωστά ΜΜΕ. Τίνος την επιχείρηση συκοφάντησης καταγγέλλει το ΚΚΕ; Των ΜΜΕ. Τι διαβάζει ο κ. Παππάς ότι καταγγέλλει το ΚΚΕ; Ότι οι εισαγγελικοί λειτουργοί κινήθηκαν με εντολή της κυβέρνησης! Πραγματικά κε Παππά όχι «μ’ άλλα λόγια», με άλλα -ντάλα- της Παρασκευής το γάλα τη διαβάσατε τη «σκληρή» ανακοίνωση του ΚΚΕ! Και κάπου εδώ να σημειώσουμε ότι ναι, υπάρχουν ΜΜΕ που σε διατεταγμένη υπηρεσία στηρίζουν και την κυβέρνηση και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ασφαλώς ο κ. Παππάς θα γνωρίζει κάποια τέτοια ΜΜΕ...

Στη συνέχεια ο κ. Παππάς αναφέρει την αντίδραση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ΠΑΣΟΚ είναι ή θέλει να είναι ή φέρεται ότι είναι υποστηρικτής των θέσεων περί «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», του ΠΑΣΟΚ είναι το πρόβλημα και όχι του ΚΚΕ. Με την ανάγνωσή του ανακαλύπτει την ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με το ΚΚΕ και ολοκληρώνει το κείμενό του: «Η κλασική προσέγγιση των κομμάτων εξουσίας: "Η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη όταν είμαστε εμείς στα πράγματα και ελεγχόμενη όταν είναι οι άλλοι". Και το γέλιο πέφτει άφθονο».

Αναρωτιέται κανείς για τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα εξουσίας, ισχύει η παραπάνω -πολύ σωστά τοποθετημένη, όσον αφορά τα κόμματα του συστήματος- κωλοτούμπα για το πότε είναι και πότε δεν είναι ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη; Δεν έχει καταγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη; Ή μήπως την εμπιστεύεται μόνο όταν οι αποφάσεις της συμφωνούν με την πολιτική του; Βέβαια το βασικό ερώτημα είναι ένα: Το ΚΚΕ πού κολλάει σε όλη αυτή την αστεία αντιπαράθεση μεταξύ κομμάτων, που ολοένα και περισσότερο συμφωνούν στα στρατηγικής σημασίας ζητήματα, που το ένα διαδέχεται το άλλο στην κυβέρνηση και το τσάκισμα του λαού, που όλα μαζί ψηφίζουν τα μνημόνια;

Αλλά ας υποθέσουμε έστω ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ συμπίπτουν στη συγκεκριμένη τοποθέτηση, τι σημαίνει αυτό γι' αυτά τα δύο τόσο διαφορετικά κόμματα; Πχ όταν συνέπιπταν κι όχι υποθετικά, αλλά πραγματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ με την ΧΑ στην κάλπη του δημοψηφίσματος, τι σήμαινε γι' αυτά τα δύο κόμματα;

Το ποιοι συμφωνούν με το ΠΑΣΟΚ γίνεται αντιληπτό από τον κάθε μη εμπαθή άνθρωπο που θα αναρωτηθεί:

1. Με ποιους έχει ψηφίσει μνημόνια το ΠΑΣΟΚ; Με τη ΝΔ και με τον ΣΥΡΙΖΑ.

2. Που βρίσκουν στέγη έως και υπουργικό θώκο τα ορφανά στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Στον ΣΥΡΙΖΑ (ορισμένα και στη ΝΔ).

3. Σε ποιον απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ όταν καλεί για τη δημιουργία κεντροαριστερού πόλου ή για αντιδεξιό μέτωπο κι άλλα πολύχρωμα; Στο ΠΑΣΟΚ.

Το πόσο πολύ έχει πολεμήσει το ΚΚΕ το ΠΑΣΟΚ επίσης το ξέρει κάθε μη εμπαθής άνθρωπος. Άρα, λοιπόν, και ο κ. Παππάς, ακουσίως ή εκουσίως, με αυτό το δυσνόητο κείμενό του, κάνει ακριβώς αυτό που κατήγγειλε το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή. Επιχειρεί να τσουβαλιάσει το ΚΚΕ με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό όλως τυχαίως εξυπηρετεί το «αφήγημα» του ΣΥΡΙΖΑ και όλως τυχαίως αποτυπώνεται στα ΜΜΕ που «μοιάζει» να συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ! Ίσως βέβαια να συμβαίνουν και συμπτώσεις (αλλά δεν το πιστεύουμε).

902.gr

Δάντης – Ο δημιουργός της πιο διάσημης Κόλασης στην ιστορία της λογοτεχνίας

Κατιούσα

Από τους μεγαλύτερους ποιητές του Μεσαίωνα και θεμελιωτής της ιταλικής γλώσσας, ο Ντάντε Αλιγκιέρ (ή Δάντης) θα ήταν συγγραφικά πρακτικά άγνωστος χωρίς τις πληροφορίες που μας άφησε ο ίδιος για τη ζωή του στα γραπτά του.
Γεννήθηκε το Μάη ή τον Ιούνη του 1265 στη Φλωρεντία, από οικογένεια της κατώτατης αριστοκρατίας. Σπούδασε με ιδιωτικό δάσκαλο και στη συνέχεια σπούδασε στη Μπολόνια. Το 1289 συμμετείχε στην εκστρατεία κατά του Αρέτσο, που λήγει νικηφόρα για τη Φλωρεντία. Το 1292 ο Δάντης γράφει στα Λατινικά την ποιητική συλλογή Vitanuova (;) αφιερωμένης στη Βεατρίκη, που έκτοτε γίνεται η μούσα του, χωρίς να έχει προσδιοριστεί με σιγουριά η ταυτότητά της.
Από το 1295 πια ο Δάντης, μέλος της συντεχνίας γιατρών και φαρμακοποιών, εμπλέκεται στις πολιτικές αντιπαραθέσεις της Φλωρεντίας, παίρνοντας το μέρος των “Λευκών” κατά των “Μαύρων”, που ήταν όργανα του Πάπα Βονιφάτιου Ζ’, που ήθελε να κυραρχήσει στην πόλη. Όταν οι “Μαύροι” αποκτούν το πάνω χέρι, ο Δάντης παίρνει το δρόμο της εξορίας από την πολυαγαπημένη του γενέτειρα, την οποία δε θα ξαναέβλεπε ποτέ, παρά τις κατά καιρούς προτάσεις αμνηστίας που του έγιναν.
Εναπόθεσε όλες τις πολιτικές του ελπίδες στο Γερμανό αυτοκράτορα Ερρίκο Ζ’, για τον οποίο έγραψε την πραγματεία “De monarchia”. Υποστήριξε θερμά την εκστρατεία του ηγεμόνα στην Ιταλία, βλέποντάς τον ως εγγυητή ενότητας στη διασπάσμένη σε πόλεις κράτη, (…) και άλλους σχηματισμούς χερσόνησο. Ο θάνατος του Ερρίκου το 1313 θα είναι μεγάλο πλήγμα για εκείνον.
Έχοντας ήδη καθιερωθεί ως ποιητής, ο Δάντης κατόρθωσε να διασφαλίσει την υποστήριξη ισχυρών τοπικών ηγεμόνων σε διάφορες ιταλικές πόλεις. Αρρωσταίνει επιστρέφοντας από ταξίδι στη Βενετία και πεθαίνει στις 14 Σεπτέμβρη 1321 λίγο πριν ολοκληρώσει το αριστούργημά του “Θεία Κωμωδία”.
Αυτό το εκτεταμένο ποίημα είναι ένα από τα κλασικότερα έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Το έργο κινείται σε δύο επίπεδα, αφού αφενός περιγράφει το χριστιανικό όραμα του Δάντη για τη μοίρα των ανθρώπων στην παρούσα και τη μετά θάνατον ζωή, αφετέρου βασίζεται στην προσωπική εμπειρία του Δάντη στην εξορία. Στην αλληγορία αυτή, ο ποιητής ταξιδεύει μεταξύ κόλασης, Καθαρτηρίου και Παραδείσου, προσφέροντας μια σειρά από δυνατές εικόνες και ρήσεις διαχρονικής αξίας.
Ο Δάντης έγραψε στην απλή γλώσσα του λαού, κυρίως στην τοσκανική διάλεκτο, δανειζόμενος στοιχεία κι από άλλες ιταλικές διαλέκτους. Με τον τρόπο αυτό τέθηκαν οι βάσεις για τη διαμόρφωση της σύγχρονης ιταλικής γλώσσας. Πεπεισμένος για τη δυνατότητα της λαϊκής γλώσσας να διατυπώνει υψηλά νοήματα, συνέγραψε (στα λατινικά) πραγματεία υπεράσπισής της με τίτλο “De elocuentia”.

Ενός αιώνα ντοκουμέντα σε μια πρωτοποριακή έκδοση - λεύκωμα

• Περιλαμβάνει πάνω από 1.500 ντοκουμέντα, αρχειακό υλικό και φωτογραφίες, που συνδέονται με την Ιστορία του ΚΚΕ
• Θα διατίθεται σε ειδική προσφορά στο κεντρικό τριήμερο του Φεστιβάλ στην Αθήνα

Το εξώφυλλο του Λευκώματος για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ

Ολοκληρώθηκε και ήδη τυπώνεται, με στόχο η διάθεσή του να γίνει τις μέρες των κεντρικών εκδηλώσεων στην Αθήνα, το Λεύκωμα για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ.
Το Λεύκωμα αποτελεί μια νέα έκδοση, εμπλουτισμένη σε αναφορά αρχειακού υλικού. Αναδεικνύει σημαντικά και άλλα χαρακτηριστικά γεγονότα, αποτυπώνοντας την πάλη μελών και στελεχών του ΚΚΕ, της Νεολαίας του, των συμπορευόμενων αγωνιστών και αγωνιστριών, με σκληρό τίμημα θυσιών και αδιάλειπτης διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Στον πρόλογο που υπογράφεται από την ΚΕ του Κόμματος, σημειώνεται:
«Είμαστε βέβαιοι ότι οι νέοι και οι νέες που θα γνωριστούν για πρώτη φορά με την Ιστορία του ΚΚΕ μέσω του Λευκώματος, αλλά και όσοι - όσες έζησαν για πολλά χρόνια τη ζωή του Κόμματος, ως μέλη, φίλοι και σταθερά συμπορευόμενοι στην πάλη του, δεν θα περιοριστούν αποκλειστικά στη μελέτη του Λευκώματος.
Θα αισθανθούν την ανάγκη να γνωρίσουν περισσότερα ή να αναζητήσουν απαντήσεις σε ερωτήματα και αμφιβολίες πάνω στην ιστορική πορεία του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος, που είναι αναπόσπαστα στοιχεία της εξέλιξης της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας, της οικονομίας και του πολιτικού της συστήματος.
Με τη μελέτη τους θα ενισχύσουν το ταξικό τους κριτήριο, ώστε να κατανοήσουν τη διαχρονικά στενή σχέση και συνεργασία της ελληνικής αστικής τάξης και των αστικών κομμάτων με τα κέντρα του παγκόσμιου και περιφερειακού καπιταλισμού και τις ιμπεριαλιστικές οικονομικές και στρατιωτικοπολιτικές ενώσεις του».
Για την πραγματοποίηση της έκδοσης εργάστηκε με μεράκι, ενθουσιασμό και υπευθυνότητα ειδικά συγκροτημένη επιτροπή, η οποία ερεύνησε, μελέτησε και αξιολόγησε το αρχειακό υλικό.
Σε σύγκριση με το τελευταίο Λεύκωμα του 2008, υπήρξαν περισσότερες δυνατότητες και εμπειρία για την κατάλληλη επιλογή ενός μέρους από το τεράστιο αρχειακό υλικό που διαθέτει το ΚΚΕ, ένα σημαντικό μέρος του οποίου είναι ήδη δημόσια προσβάσιμο μέσα από το Επιμορφωτικό Κέντρο, Βιβλιοθήκη - Αρχείο «Χαρίλαος Φλωράκης».

Η ιστορία της κόκκινης σημαίας

Το Λεύκωμα από την πρώτη έως και την τελευταία από τις 450 σελίδες του αποτελεί μια αναβαθμισμένη προσπάθεια, καθώς περιλαμβάνει πάνω από 1.500 ντοκουμέντα, αρχειακό υλικό και φωτογραφίες, που συνδέονται με την Ιστορία του ΚΚΕ.
Πολλά ντοκουμέντα δημοσιεύονται για πρώτη φορά, ενώ τα περισσότερα είναι ελάχιστα γνωστά. Αρκετά γεγονότα συνδέονται με την αντανάκλασή τους στην καλλιτεχνική δημιουργία μέσα από χαρακτηριστικά έργα των δημιουργών, αποτελώντας πολύτιμα τεκμήρια της πρωτοπόρας και γεμάτης ανιδιοτέλεια διαδρομής του ΚΚΕ.
«Βεβαίως - σημειώνεται στον πρόλογο- δεν είναι δυνατό μια έκδοση με τη μορφή του Λευκώματος να αναδείξει με πληρότητα τον πρωτοπόρο και αναντικατάστατο ρόλο του Κόμματος για έναν αιώνα, να προβάλει αναλυτικά τα συμπεράσματα, την κριτική και αυτοκριτική του, την αδιαμφισβήτητη συμβολή του στον καθημερινό αγώνα και σε μεγάλες ιστορικές φάσεις, όπως ήταν ο Μεσοπόλεμος, η Κατοχή και ο ταξικός Εμφύλιος 1946-1949, οι μετακατοχικοί και σύγχρονοι αγώνες στην Ελλάδα και διεθνώς.
Παρέχονται όμως οι αναγκαίες αποδείξεις για τον πρωτοπόρο, συνειδητό ανιδιοτελή αγώνα του Κόμματος, την προσήλωσή του στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης των εξελίξεων, στη σοσιαλιστική επανάσταση, στη δικτατορία του προλεταριάτου.
Μέσα από την πολλαπλότητα των πηγών, "αναβλύζει" από τις σελίδες του Λευκώματος ότι η πραγματική πολιτική αναμέτρηση διεξάγεται ανάμεσα στα αστικά κόμματα, τα κόμματα οπορτουνιστικής προέλευσης και αστικής διαχείρισης, από τη μια, και το ΚΚΕ, από την άλλη».
Στο Λεύκωμα γίνεται ολοφάνερος ο ρόλος όχι μόνο των ηγετικών στελεχών που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα, αλλά ο αστείρευτος ηρωισμός των απλών μελών του Κόμματος, φίλων, οπαδών, των συγγενών τους. Το χάρισμα του ηρωισμού, της αφοβίας μπροστά στο θάνατο υπάρχει βαθιά στο μυαλό και την καρδιά των καταπιεσμένων και αδικημένων, βγαίνει στην επιφάνεια με το παράδειγμα των πρωτοπόρων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, για την υπεράσπιση του γενικού εργατικού και λαϊκού συμφέροντος, της κομμουνιστικής ιδεολογίας και πράξης, για την κατάκτηση της ιστορικής πείρας, της ταξικής πάλης.

Τα περιεχόμενα

Από το ΣΕΚΕ στο ΚΚΕ

Η 100χρονη Ιστορία του Κόμματος, και αντίστοιχα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, παρουσιάζεται μέσα από 9 ενότητες - σταθμούς:
Στην πρώτη ενότητα με τίτλο «Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακρυά...» περιγράφονται οι εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες που διαμόρφωσαν την αναγκαιότητα ίδρυσης επαναστατικού κόμματος, δηλαδή Κομμουνιστικού Κόμματος, ως οργανωμένης συνειδητής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.
Η δεύτερη ενότητα αφορά στην περίοδο 1918 έως 1924 και έχει τίτλο «Τα πρώτα βήματα του ΚΚΕ». Σε αυτήν αναφέρονται οι διεργασίες για την ίδρυση του Κόμματος ως Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) αρχικά και στη συνέχεια ως ΚΚΕ, για τη διαμόρφωσή του σε επαναστατικό Κόμμα Νέου Τύπου. Η βασανιστική πορεία, για ένα εντελώς νέο κόμμα, διαμόρφωσης των προγραμματικών του θέσεων για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας.
Η τρίτη ενότητα για την περίοδο από το 1924 έως το 1936 έχει τίτλο «Το ΚΚΕ απλώνει ρίζες στην εργατική τάξη».
Περιγράφονται η πορεία κορύφωσης των εργατικών αγώνων την περίοδο του Μεσοπολέμου, στην εξέγερση του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη και το ρίζωμα του ΚΚΕ στην εργατική τάξη, ως αποτέλεσμα του πρωτοπόρου και ηρωικού του ρόλου.

Μικρασιατική Καταστροφή και πρόσφυγες

Η οργισμένη αντίδραση της αστικής τάξης και των πολιτικών κομμάτων που την υπηρετούσαν, με την εξαπόλυση αιματηρής καταστολής κατά του ΚΚΕ, άλλοτε με το περίβλημα της αστικής νομιμότητας και άλλοτε όχι.
Η τέταρτη ενότητα για την περίοδο 1936 έως 1941 έχει τίτλο «Το ατσάλι δένεται στη μεγάλη φωτιά και στο δυνατό ψύχος».
Παρουσιάζεται η κλιμάκωση της δολοφονικής επίθεσης της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της κατά του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, η επιλογή της να προχωρήσει και να στηρίξει τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Το ΚΚΕ, που είχε δοκιμαστεί σε απαγόρευση και διώξεις κατά τη σύντομη διάρκεια της δικτατορίας του Θ. Πάγκαλου, γνώρισε την πιο δύσκολη κατάσταση από την ίδρυσή του, περνώντας στην παρανομία και με σοβαρότερο πρόβλημα τις μαζικές συλλήψεις στελεχών, τις φυλακίσεις και τους εξορισμούς τους.
Στο καμίνι της περιόδου αυτής διαμορφώθηκε η μαγιά για την αντιμετώπιση στη συνέχεια της τριπλής κατοχής, ιταλικής, γερμανικής και βουλγαρικής, παρότι δεν συνοδευόταν από την απαραίτητη ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία μπροστά στον επερχόμενο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πέμπτη ενότητα για την περίοδο 1941 έως 1949, με τίτλο «Επος και διδάγματα», αφορά στην περίοδο που το Κόμμα και ο λαϊκός παράγοντας πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις. Περίοδος που το ΚΚΕ αναδείχτηκε ως το ηγετικό πρωτοπόρο κόμμα της ΕΑΜικής Αντίστασης, αιμοδότης της ένοπλης εθνικοαπελευθερωτικής πάλης, της καθοδήγησης εργατικών κινητοποιήσεων στην Αθήνα και σε ορισμένα άλλα αστικά κέντρα. Γίνεται αναφορά στο γεγονός ότι παρότι τις μέρες της Απελευθέρωσης διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα, το ΚΚΕ δεν είχε τότε τη σωστή στρατηγική γραμμή σύνδεσης του απελευθερωτικού αγώνα με την πάλη για την εργατική εξουσία. Με την πολιτική των σταδίων και της λεγόμενης «εθνικής ενότητας» καθώς και της επιδιωκόμενης «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης», δεσμεύτηκε με τις Συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και στη συνέχεια της Βάρκιζας, με αποτέλεσμα να μην αξιοποιήσει τον ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων. Βρέθηκε δηλαδή σε αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις της επαναστατικής κατάστασης και τον θετικό συσχετισμό δυνάμεων, το ανεβασμένο κύρος του.

Κατοχή και Αντίσταση

Στην ίδια ενότητα περιλαμβάνεται η περίοδος συγκρότησης και δράσης του ΔΣΕ 1946 - 1949, που αποτελεί την κορυφαία ταξική σύγκρουση του 20ού αιώνα, την πιο μεγάλη απειλή που συνάντησε η αστική τάξη στην Ελλάδα. Το έπος του ΔΣΕ αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη πείρας για τους αγώνες και τις σκληρές αναμετρήσεις του 21ου αιώνα.
Η έκτη ενότητα για την περίοδο 1950 έως 1967 έχει τίτλο «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε» και σ' αυτήν περιγράφεται η περίοδος που ακολούθησε την υποχώρηση του ΔΣΕ, που οδήγησε αναγκαστικά χιλιάδες μαχητές και μαχήτριές του στην πολιτική προσφυγιά, στις φιλόξενες σοσιαλιστικές χώρες. Η απόφαση να τεθούν εκτός νόμου το ΚΚΕ και η ΕΠΟΝ συνοδεύτηκε από μαζικές διώξεις, βασανισμούς και φυλακίσεις, με κορύφωση τις μαζικές εκτελέσεις σε όλη την Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, το ΚΚΕ επιχείρησε την ανασυγκρότηση και δράση του στην Ελλάδα και με την ενίσχυση της παράνομης εισόδου πολιτικών προσφύγων στελεχών του. Παρά τον γενικευμένο αντικομμουνισμό και τους στυγνούς εμφυλιακούς και μετεμφυλιακούς νόμους, το ΚΚΕ και η δράση του δεν εκτοπίστηκαν από τη συνείδηση εκατοντάδων χιλιάδων εργατών και γενικότερα εργαζομένων.
Μετά από την ήττα του ΔΣΕ, σε συνθήκες που το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών και μελών του Κόμματος βρέθηκε έξω από την Ελλάδα, οξύνθηκε η εσωκομματική διαπάλη με επίκεντρο τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς για τη στρατηγική του Κόμματος τόσο στην Κατοχή όσο και μετά από αυτήν, που με την παρέμβαση των 6 ΚΚ οδήγησε στη δεξιά οπορτουνιστική στροφή της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ το 1956. Αποκορύφωμά της υπήρξε η απόφαση διάλυσης των ΚΟ στην Ελλάδα το 1958 και η ένταξη των κομμουνιστών και κομμουνιστριών στις γραμμές της ΕΔΑ, παραβιάζοντας έτσι τη θεμελιακή αρχή οργανωτικής και πολιτικής αυτοτέλειας που πρέπει να διέπει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα Νέου Τύπου.

Η ένοπλη αναμέτρηση με την αστική τάξη (εδώ το δισέλιδο για τη συμμετοχή των γυναικών στον ΔΣΕ)

Η έβδομη ενότητα, για την περίοδο 1967 έως 1974, έχει τίτλο «Στο πιο βαθύ σκοτάδι... το ΚΚΕ ανασυγκροτείται».
Γίνεται αναφορά στην περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974, με δύο βασικά χαρακτηριστικά:
-- Την απόφαση για την αυτοτελή οργανωτική και πολιτική παρουσία του Κόμματος μέσα στην Ελλάδα σε συνθήκες παρανομίας και την απομάκρυνση από το Κόμμα της φραξιονιστικής οπορτουνιστικής ομάδας.
-- Τον δυναμικό, ηρωικό ρόλο του Κόμματος και της νεοϊδρυόμενης, το 1968, με απόφασή του, ΚΝΕ, να οργανώσει τη μαζική αντιδικτατορική πάλη από τις λαϊκές δυνάμεις. Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που επιδίωκε την ανατροπή της δικτατορίας ως προϊόν της μαζικής λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές της, ώστε η απομάκρυνση της στρατιωτικής χούντας να μην αποτελέσει μια συναινετική αντιλαϊκή εναλλαγή από τα πάνω.
Η όγδοη ενότητα, για την περίοδο 1974 έως 1991, έχει τίτλο «...με τα πλακάτ, με την ελπίδα, με τα λάβαρα».
Είναι η περίοδος κατά την οποία το ΚΚΕ κατακτά «ντε φάκτο» τη νόμιμη δράση του, μετά από 27 χρόνια παρανομίας. Παλεύει για την οργανωτική ανασυγκρότησή του. Πρωτοστατεί στην οργάνωση των εργατικών - λαϊκών αγώνων, στην ενίσχυση της ευθύνης του για τον προλεταριακό διεθνισμό και τη διεθνιστική αλληλεγγύη, μπροστά σε νέα, σύνθετα καθήκοντα, σε συνθήκες μαζικοποίησης της σοσιαλδημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ και ανάδειξής της σε κυβερνητικό - αστικό κόμμα, εναλλακτικά στη ΝΔ. Είναι περίοδος ενίσχυσης του οπορτουνισμού στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, αρχικά με το ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» στην Ευρώπη. Περίοδος που ο οπορτουνισμός ωριμάζει σε προδοσία στην ΕΣΣΔ, με όχημα της αντεπανάστασης τη λεγόμενη «Περεστρόικα».

Σελίδες από την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ στην παρανομία, μετά το τέλος της ένοπλης αναμέτρησης

Στην ένατη ενότητα, για την περίοδο 1991 έως 2018, προβάλλεται η βεβαιότητα «Οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο».
Προβάλλεται το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν κάμφθηκε από τις συνέπειες της δίνης της αντεπανάστασης, που συμπαρέσυρε δεκάδες κόμματα και προκάλεσε απογοήτευση και υποχώρηση στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων. Το ΚΚΕ ανασυγκρότησε τις δυνάμεις του, ανανεώθηκε το στελεχικό δυναμικό του, όπως και της ΚΝΕ, προχώρησε στην αντεπίθεση με νέο Πρόγραμμα, επεξεργασμένη στρατηγική, στηριγμένη στην επιστημονική μελέτη της ελληνικής κοινωνίας και του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και τη μελέτη της πείρας της ταξικής πάλης στον 20ό αιώνα, της πείρας από τη σοσιαλιστική πορεία στην ΕΣΣΔ. Είχε τα «μάτια» του στραμμένα στην ανάπτυξη ισχυρών δεσμών με την εργατική τάξη και τους κοινωνικούς της συμμάχους. Στο κέντρο της δράσης του βρέθηκαν η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η κομματική οικοδόμηση στους τόπους δουλειάς, σε νέους κλάδους, στις νέες ηλικίες, η δράση ενάντια στις νέες μορφές ανισοτιμίας και χειραγώγησης των γυναικών, η εδραίωση της πολιτιστικής του προσφοράς ως αναπόσπαστου στοιχείου όλων των μορφών πάλης.
Στους κεντρικούς στόχους του Κόμματος ήταν και είναι η ανασυγκρότηση του ΔΚΚ σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και διάσπασής του και, μάλιστα, σε μια περίοδο που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού οδηγούν σε τοπικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, σε διάφορα σημεία της Γης, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Τα Στρατοδικεία

Η επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων στην Ελλάδα - στην οποία συνέβαλε, εκτός από την αντιφατικότητα των συνεπειών της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στη λαϊκή συνείδηση, και η ανοιχτή επίσημη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση, η στήριξη της αστικής τάξης στον ΣΥΡΙΖΑ - δεν αποτελεί μονοσήμαντα μακροπρόθεσμη και μόνιμη κατάσταση. Η δράση του Κόμματος και της ριζοσπαστικής πρωτοπορίας από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που δρα μαζί του, θα ανοίξει το δρόμο. Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας καινούργιας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων.

Στην πρώτη γραμμή των αγώνων (εδώ στην περίοδο που οι οικοδόμοι ξήλωναν τα πεζοδρόμια)

Η Απόφαση μετά τη 12η Ολομέλεια για το κλιμάκιο εσωτερικού της ΚΕ και την οικοδόμηση των Οργανώσεων

Η «ντε φάκτο» νομιμοποίηση του ΚΚΕ

Το Μάαστριχτ και η «Λευκή Βίβλος»

Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ

Στιγμές από την ιστορία της καθιέρωσης της κυριακάτικης αργίας

Η επίθεση ΕΕ, αστικών κυβερνήσεων, μονοπωλίων στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, πάνω στην οποία χτίζεται το «φιλικό επενδυτικό περιβάλλον», περιλαμβάνει την πλήρη «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις, στο ωράριο εργασίας.
Τα βήματα στην ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας δεν οδηγούν σε περιορισμό του εργάσιμου χρόνου, σε διεύρυνση και αναβάθμιση του ελεύθερου χρόνου για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες. Συνοδεύονται από τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την αύξηση του βαθμού της εκμετάλλευσης.
Η «απελευθέρωση» του ωραρίου, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας κάνουν δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στον εργάσιμο και μη εργάσιμο χρόνο. Βαραίνουν περισσότερο τις εργατοϋπαλλήλους, αφού ο δικός τους «ελεύθερος χρόνος» εξανεμίζεται κάτω από τη σχεδόν αποκλειστικά ατομική - οικογενειακή ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας, του νοικοκυριού, στο έδαφος της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών για τη στήριξη της οικογένειας.
Τα δικαιώματα που αφορούν τον ελεύθερο χρόνο, όπως το 8ωρο, η Κοινωνική Ασφάλιση, τα δικαιώματα που αφορούν την προστασία της μητρότητας, του γυναικείου οργανισμού στο χώρο εργασίας, οι Συλλογικές Συμβάσεις, η κυριακάτικη αργία, δεν εμφανίστηκαν μια κι έξω.

Μεταξεργάτριες στο Σουφλί το 1935

Διαμορφώθηκαν παράλληλα με την ανάπτυξη του καπιταλισμού και τους αγώνες της εργατικής τάξης, με την καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία της καθιέρωσης της αργίας της Κυριακής.

Από το αγροτικό παρελθόν στο εργατικό παρόν

Η ιστορία της καθιέρωσης της αργίας της Κυριακής είναι μπερδεμένη ανάμεσα σε θρησκευτικές παραδόσεις στα τέλη του 19ου αιώνα και στους εργατικούς αγώνες για τη μείωση των ωρών εργασίας, το 8ωρο και το δικαίωμα των εργαζομένων στον ελεύθερο χρόνο.
Η Κυριακή καθώς και οι εορτάσιμες μέρες του χρόνου ήταν αργίες για τους αγρότες. Η απασχόληση στην ύπαιθρο ήταν συνεχής, ο καθημερινός ελεύθερος χρόνος τους - και ιδιαίτερα των γυναικών - ήταν μηδαμινός. Εκτός από τη δουλειά στα χωράφια και τη φροντίδα του λαχανόκηπου και των κατοικίδιων ζώων, οι γυναίκες ήταν επιφορτισμένες με το νοικοκυριό και τη φροντίδα των παιδιών. Ο χρόνος εργασίας στα χωράφια άρχιζε την ανατολή και τελείωνε με τη δύση του ήλιου.
Κατά τη δεκαετία του 1870 οι περισσότερες κοπέλες, ερχόμενες στην πόλη για να εργαστούν, κατευθύνονταν στα εργοστάσια, κυρίως στα κλωστοϋφαντήρια. Η εργασία στο ατμοκίνητο εργοστάσιο δεν απαιτούσε ιδιαίτερες τεχνικές γνώσεις.
Ο χρόνος εργασίας που επέβαλε το εργοστάσιο, ήταν το πρώτο και κυριότερο πράγμα στο οποίο έπρεπε να μάθουν να πειθαρχούν οι εργαζόμενες. Το ρολόι ήταν άγνωστο εξάρτημα. Οι μηχανισμοί μέτρησης του χρόνου πάντα ανήκαν στους άλλους. Ηταν η καμπάνα της εκκλησίας, ο χαρακτηριστικός θόρυβος της μηχανής του τρένου, το σφύριγμα στο εργοστάσιο που τις καλούσε στη δουλειά, το κουδούνι που σήμαινε την έναρξη και την παύση της ή οι δείκτες του ρολογιού που ήταν σπανίως κρεμασμένο στον τοίχο του εργοστασίου. Ελάχιστες από τις εργάτριες γνώριζαν την ανάγνωση της ώρας από το ρολόι.
Από το αγροτικό παρελθόν στην έννοια του «εργοστασιακού χρόνου» της εργάτριας παρέμεινε η προσκόλληση στο θρησκευτικό - αγροτικό περίβλημα του χρόνου. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε εφημερίδες της εποχής, ασκούνταν πίεση στους εργοστασιάρχες να αλλάξουν το ωράριο εργασίας τις Παρασκευές των Χαιρετισμών, προκειμένου το προσωπικό να πηγαίνει στην εκκλησία χωρίς να υπόκειται σε χρηματικό πρόστιμο λόγω εγκατάλειψης της εργασίας του («Σφαίρα», αρ. 5409, 4-3-1900).

Ο χρόνος εργασίας και οι αργίες στα μέτρα των εργοδοτών

Γρήγορα έγινε αντιληπτό από τους εργοστασιάρχες ότι με την προσαρμογή του ωραρίου εργασίας σύμφωνα με κάποιες θρησκευτικές συνήθειες του προσωπικού, έβγαιναν διπλά και τριπλά κερδισμένοι.
Στις γραπτές πηγές αποτυπώνεται ότι το κάθε εργοστάσιο είχε το δικό του ωράριο εργασίας. Αρκετά όμως εργοστάσια επέλεγαν να κλείνουν τις μέρες που ήταν μεγάλες θρησκευτικές εορτές, είτε επειδή είχαν απόθεμα εμπορευμάτων μεγαλύτερο από αυτό που μπορούσαν να διαθέσουν (νηματουργία), είτε για να επισκευάσουν τα μηχανήματά τους.
Αλλωστε, οι εργαζόμενοι ήταν πιο εύκολο να αποδεχτούν την απώλεια του ημερομισθίου τις εορταστικές μέρες, παρά οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή («Σφαίρα», 5434, 4-4-1900). Ετσι, εξασφάλιζαν τις απαραίτητες λειτουργικές ανάγκες του εργοστασίου για την απρόσκοπτη συνέχιση της καπιταλιστικής παραγωγής.
Συγχρόνως χειραγωγούσαν ιδιαίτερα τις εργαζόμενες γυναίκες, παρουσιαζόμενοι ως «καλοί χριστιανοί», «φιλάνθρωποι». Διαμόρφωναν και με αυτόν τον τρόπο το κατάλληλο έδαφος για την αποδοχή από τους εργαζόμενους των χαμηλών μεροκάματων, των άθλιων συνθηκών εργασίας, του ωραρίου εργασίας, χωρίς διαμαρτυρίες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο εργάσιμος χρόνος για τις εργάτριες, στα πρώτα κείμενα που αναφέρονται σχετικά, προσδιορίζεται συχνότερα με βάση την ανατολή και τη δύση του ήλιου, παρά με την ώρα, τα τέταρτα και τα λεπτά. Στο εργοστάσιο κατασκευής παιγνιοχάρτων, στην Κέρκυρα, το 1887, οι εργάτριες «μεταβαίνουσι δε από πρωίας και παραμένουν δι' όλης της ημέρας» (Μιχαήλ Μητσάκης, «Εν βιομηχανικόν κατάστημα», «Εστία», αρ. 587, 29-3-1887).
Η μεγάλη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου για τις γυναίκες είχε και την αντίστοιχη δικαιολόγηση από εργοδότες, τον Τύπο κ.λπ., που την έδινε το ρητό «αργία μήτηρ πάσης κακίας», γιατί «η εργατική ώρα, από της ανατολής του ηλίου μέχρι δύσεως δεν αφίνει αυταίς ευρύ στάδιον εξαχρειώσεως...» (Ε. Κ. Ασώπιος, «Αι γυναίκες εν τη ταχυδρομική και τηλεγραφική υπηρεσία», Αττικόν Ημερολόγιον εκδιδόμενον υπό Ειρηναίου Ασωπίου του έτους 1890, σ. 111-120).
Κάθε άλλη ενασχόληση εκτός από το εργοστάσιο, το νοικοκυριό, τον εκκλησιασμό και τη φροντίδα των παιδιών θεωρούνταν όχι μόνο σπατάλη χρόνου, αλλά και «ηθικά ύποπτη».

Η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας δεν ήταν εύκολη υπόθεση

Ο πρώτος νόμος για τον χρόνο εργασίας που θεσπίστηκε στην Ελλάδα ήταν το Δεκέμβρη του 1909 για την «Κυριακή αργία» και άρχισε να εφαρμόζεται την πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, δηλαδή στις 4 Ιανουαρίου 1910 (ΦΕΚ Α' 286/7-12-1909).
Οι αγώνες για την καθιέρωση της αργίας της Κυριακής δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Στις αρχές του 20ού αιώνα, στην Αθήνα διεξήχθησαν σκληροί αγώνες, ιδίως στα «εμπορικά» καταστήματα (ένδυσης, υπόδησης κ.λπ.) των κεντρικών δρόμων. Σημαντικότερες κινητοποιήσεις ήταν του 1890, 1891 (απεργία) και 1896, καθώς και σε κλάδους, όπως στους τυπογράφους (1882 και 1909-1910), στους ζαχαροπλάστες (1896 και 1899), στους κουρείς (1894, 1902, 1903), στους αρτοποιούς (1879, 1904-1905 κ.ε.) και λίγο πριν από το 1909 στα παντοπωλεία.
Ανάπτυξη εργατικών αγώνων για την υπεράσπιση της Κυριακής αργίας υπήρχε και την περίοδο του μεσοπολέμου, όταν αποτελούσε κανόνα η παραβίαση από τους εργοδότες της όποιας εργατικής νομοθεσίας υπήρχε. Εξίσου χαρακτηριστικό είναι ότι η πρώτη ομιλήτρια στην απεργιακή συγκέντρωση της 25ης Φλεβάρη 1945 ήταν η ΕΠΟΝίτισσα Νίκη, όταν οι εμποροϋπάλληλοι σταμάτησαν την εργασία τους, σηματοδοτώντας την προσπάθεια ανάδειξης και οργάνωσης των εργαζόμενων γυναικών.

Αντικείμενο ανειρήνευτης πάλης

Από τότε μέχρι σήμερα βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο των μεγαλοεπιχειρηματιών η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Μέσα από διάφορες εξαιρέσεις, από την εκχώρηση του δικαιώματος σε Περιφέρειες να αποφασίζουν πότε και πώς θα ανοίγουν τα μαγαζιά, έως και τον τελευταίο νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η Κυριακή αργία «ξηλώνεται» βήμα - βήμα και με σχέδιο.
Η προσπάθεια κατάργησης της Κυριακής αργίας δεν μπορεί να εξεταστεί χωριστά από τους νόμους που πέρασαν για τη ρύθμιση του χρόνου εργασίας, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα. Νόμοι που είναι στην κατεύθυνση της πολιτικής της ΕΕ, εκεί που οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της συνδιαμορφώνουν μέτρα για αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και ένας βασικός μοχλός είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Αλλωστε, πάνω σ' αυτό το έδαφος πάτησαν και όλες οι ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, η κάθε μορφή «ευέλικτης» απασχόλησης.
Η ιστορική πορεία της κυριακάτικης αργίας από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα δείχνει ότι κάθε εργατικό δικαίωμα είναι αποτέλεσμα σκληρών αγώνων ανάμεσα στην εργατική τάξη και την καπιταλιστική εργοδοσία. Είναι αντικείμενο ενός ανειρήνευτου αγώνα που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας. Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κοινωνίας δεν υπάρχουν διά παντός κατοχυρωμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Η ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με τη μαζική συμμετοχή και των γυναικών, μπορεί να αποτελέσει τον «κυματοθραύστη» της επιθετικότητας του κεφαλαίου. Οσο μεγαλώνει και δυναμώνει το τμήμα των εργατοϋπαλλήλων, γυναικών και ανδρών, που αναπτύσσουν καθημερινά πρωτοπόρα δράση στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και υπηρεσίες, για τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Ωστε να γίνει πιο μαζική και αποφασιστική η σύγκρουση, η ρήξη με τα συμφέροντα των καπιταλιστών, το κράτος και τις συμμαχίες τους.

Της
Πόπης ΞΕΚΑΛΑΚΗ*
*Η Πόπη Ξεκαλάκη είναι μέλος του Τμήματος της ΚΕ για την Ισοτιμία των Γυναικών