Προβληματισμοί και προτάσεις για το ουσιαστικό δυνάμωμα του ΚΚΕ και του κινήματος

 Προβληματισμοί και προτάσεις για το ουσιαστικό δυνάμωμα του ΚΚΕ και του κινήματος

Πολλά ειπώθηκαν από το βράδυ της Κυριακής για το αναμφίβολα τραγικό(απ’ τη σκοπιά τουλάχιστον τη δική μας) αποτέλεσμα των εκλογών. Εκφράστηκε αρκετός θυμός, απογοήτευση, απορία για το τι πρέπει να γίνει, αλλά μεταξύ άλλων και αγωνιστικό πείσμα ενάντια στα σημεία των καιρών. Και πραγματικά, τα σημεία των καιρών είναι να σε κάνουν να απορείς όσον αφορά στο τι ακόμη πρέπει να γίνει ή το τι ακόμη πρέπει να κάνουμε για να φανούν κάποιες χειροπιαστές, αισιόδοξες, μεταβολές στις συνειδήσεις και κατ’ επέκταση στην πολιτική συμπεριφορά των συνανθρώπων μας.

Και παρόλο που ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποτελεί μια ποιοτική ένδειξη για το πώς και γιατί έχει διαμορφωθεί όπως έχει διαμορφωθεί η συνείδηση του κόσμου, αποτελεί σίγουρα έναν ποσοτικό δείκτη που χρήζει διαφόρων ερμηνειών και δίχως άλλο φανερώνει χοντρικά κάποιες τάσεις που χαρακτηρίζουν τις διαθέσεις των ψηφοφόρων(και όταν λέω «ψηφοφόρων» εννοώ ολάκερο το εκλογικό σώμα και όχι μόνο εκείνους που έκαναν το «ψυχικό» να πάνε στις κάλπες).

Στο παρόν άρθρο δεν σκοπεύω να επικεντρωθώ σε αυτές τις τάσσεις, το έκανα εν μέρει στο προηγούμενο, το έχω κάνει και στο παρελθόν και σίγουρα θα το ξανακάνω στο μέλλον σε άρθρα που θα ακολουθήσουν, αφού το συγκεκριμένο ζήτημα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εδώ κυρίως θα αναφερθώ σε δυο τρία σημεία που αφορούν το ΚΚΕ και την επικοινωνία του με τις μάζες, τα οποία υποθέτω αντανακλώνται στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά μόνο ως αφορμή χρησιμοποιώ το εκλογικό αποτέλεσμα για να αναδείξω αυτά τα ζητήματα.

Τη στιγμή αυτή που γράφω το άρθρο έχω διαβάσει διάφορες απόψεις που εκφράστηκαν στο internet, κυρίως στα blogs(σε άρθρα και σχόλια), πολλές από τις οποίες συνδιαμόρφωσαν και τη δική μου οπτική. Όχι τόσο οι θερμοκέφαλες «να αλλάξουμε γραμματέα, να ψάξουμε να βρούμε ποιοι φταίνε και να τους ξηλώσουμε κλπ» αλλά οι περισσότερο ψύχραιμες και εμπεριστατωμένες, που δείχνουν βρε αδερφέ και μια από κοντά γνώση των πεπραγμένων του κόμματος. Μια γνώση που πηγάζει από τη συμμετοχή στις δράσεις, και όχι από την βλακώδη αγωνία και ξεροκεφαλιά του ούγκανου οπαδού του καναπέ για ένα καλό/μετρήσιμο αποτέλεσμα(κάτι σαν τους οπαδούς της εθνικής που την αγαπάνε στις νίκες και την φτύνουν στις ήττες), ή του αντιπάλου, που μετά από ένα κακό αποτέλεσμα εμφανίζεται ως προβληματισμένος και καλά οπαδός, που νοιάζεται για το κόμμα και όλα του ξινίζουν και όλα του βρωμούν. Ο τελευταίος έχει σαν σκοπό είτε να ξεδώσει τα κόμπλεξ του, είτε ακόμη χειρότερα να διασπάσει και να ισοπεδώσει(όσοι έχετε διαβάσει το «η διχόνοια» του Α(ρι)στερίξ(Σφυροδρέπανε καλά τα λέω;) μπορείτε να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ).

Και τώρα που ξεμπερδέψαμε με τα προκαταρκτικά –τη σημασία των οποίων κανείς δεν πρέπει να υποτιμά- πάμε στο κυρίως πιάτο. Να με συμπαθούν μόνο όσοι έχουν πρωτοεκφράσει κάποιους προβληματισμούς από αυτούς τους οποίους θα παραθέσω και δεν τους αναφέρω, διότι βαριέμαι να ψάχνω τα σχόλια ένα ένα για να κάνω τις ανάλογες παραπομπές :Ο)

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που ειπώθηκαν, είναι το ότι για να ανέβουν τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος, που είναι ένα κόμμα που τα ζωτικά του ενδιαφέροντα βρίσκονται(ή θα έπρεπε να βρίσκονται) στο κίνημα, πρέπει πρώτα από όλα να αναζωογονηθεί το ίδιο το κίνημα. Βέβαια να μην παραλείψω να πω, ότι ανεξαρτήτως του μη αναζωογονημένου κινήματος που αποτελεί την τωρινή πραγματικότητα, όλοι σχεδόν οι φίλοι και μέλη του κόμματος με τους οποίους μίλησα(συμπεριλαμβανομένου και εμένα του ίδιου) περίμεναν μια άνοδο της τάξεως της 1-1,5 μονάδας τουλάχιστον, που φυσικά ποτέ δεν ήρθε. Η παρατήρηση αυτή ως τόσο είναι άξια περεταίρω διερεύνησης, και για να πω και εγώ την άποψη μου, πιστεύω ότι το κίνημα ως «συνέχεια» θα έπρεπε κυρίως να μας ενδιαφέρει και όχι τόσο ως ένα εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπωμένο ως μια στιγμή στο χρόνο. Και εκεί εντοπίζω κάτι το οποίο θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, το να βλέπουμε τη δράση μας πρωτίστως σαν μια συνέχεια και λιγότερο να καθορίζεται γύρω από κάποιες διακριτές «στιγμές» στο χρόνο, όπως είναι μια εκλογική αναμέτρηση, ένα προγραμματισμένο φεστιβάλ, μια εθιμοτυπική απεργία(πχ Πρωτομαγιά) κλπ.

Η πέραν του δέοντος επικέντρωση σε τέτοιες «στιγμές» θεωρώ ότι υπονομεύει την ουσία, και συντελεί στο να περιστρέφονται τα peak των προσπαθειών μας γύρω από μια «εθιμοτυπία» ένα «εθιμοτυπικό αγωνιστικό ημερολόγιο» «εορτών» και «αργιών». Πρέπει λοιπόν να δούμε το κίνημα περισσότερο σαν συνέχεια, και τα όποια peak των προσπαθειών μας να αφορούν κυρίως τις ανάγκες του ίδιου του κινήματος και όχι τις ανάγκες του «εορτολογίου». Προσοχή, δεν λέω ότι δεν το κάνουμε καθόλου αυτό, έτσι και αλλιώς είναι κάτι που γίνεται εξ ανάγκης, λέω απλά ότι ίσως πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση, έτσι ώστε να είμαστε και ένα(ακόμη) βήμα μπροστά, και να μπορούμε να δημιουργούμε και τις συνθήκες. Και εφόσον θα ενισχυθεί και θα ζωντανέψει το κίνημα, αυτό θα φανεί και στην κάλπη, που όταν έχεις δυνατό κίνημα, η κάλπη αποκτά μικρότερη συμβολική και ουσιαστική αξία.

Βέβαια άλλο να το λες κάτι, και άλλο να το κάνεις, έτσι δεν είναι; Και ειδικά σε περιόδους κινηματικής νηνεμίας είναι ακόμα πιο δύσκολο να εξασφαλίσεις τη «συνέχεια» και να επιλέξεις στρατηγικά τα Peaks, έτσι ώστε να εξυπηρετούν και να ενισχύουν την κινηματική σου δράση. Και εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο ζήτημα ουσίας, το κατά πόσο υλοποιούνται οι αποφάσεις της ηγεσίας του κόμματος, ή σε ποιο βαθμό μένουν στα χαρτιά, και αν υπάρχει κάποια εσωτερική διαδικασία αξιολόγησης αυτού του πράγματος ώστε να ξέρουμε που να δώσουμε περισσότερη έμφαση, που πρέπει να αναστοχαστούμε, ή που εν τέλει τα πήγαμε καλά βρε αδερφέ! Γιατί είναι μόνο ένα βήμα της όλης διαδικασίας να ξέρεις τι πρέπει να γίνει ή να πειραματιστείς με την μια ή την άλλη τακτική, και άλλο πράγμα να το φέρεις εις πέρας αυτό που έχεις αποφασίσει να κάνεις. Πήραμε πχ την απόφαση ως κόμμα για την δημιουργία Λαϊκών Επιτροπών, εξετάσαμε σε τι βαθμό αυτές λειτουργούν, τι παραπάνω ενίσχυση χρειάζονται, έχει φτιαχτεί κάποιο είδος καταστατικού που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μπούσουλας και να διευκολύνει τη λειτουργία τους;

Ας πάμε όμως σε άλλο θέμα…

Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο που διάβασα, και απαντά σε όλους αυτούς που γκρινιάζουν και μηδενίζουν την προσπάθεια του κόμματος, έχει να κάνει με την Πάτρα. Λέει λοιπόν ο φίλος, ότι αν φταίει που στις εκλογές δεν πήγαμε τόσο καλά το γεγονός ότι δεν βρήκαμε τον τρόπο να «αγγίξουμε» τον κόσμο, τότε γιατί στην Πάτρα, που ο Πελετίδης και έχει κάνει δεκάδες πράγματα για τους δημότες, και πολύ δημοφιλής είναι, τα ποσοστά του κόμματος δεν ανέβηκαν(θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και "παράδοξο Πελετίδη"); Και είναι ένα εύλογο ερώτημα που μας αναγκάζει να παραδεχθούμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά και το ότι η καλή και φιλότιμη προσπάθεια των φίλων των μελών και των στελεχών δεν αντανακλάται κατ’ ανάγκη στα εκλογικά ποσοστά του κόμματος.

Και κάτι τελευταίο –όχι ότι δεν υπάρχουν άλλα να ειπωθούν- γιατί όπου να ναι θα αρχίσουν να συρρέουν πελάτες στο μαγαζί(αν και δεν είναι και τόσο σίγουρο με τέτοιο καιρό). Το κόμμα πρέπει να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν καλύτερα τα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους του στον αγώνα του. Και αυτό θα μπορούσε να γίνει με την οργανωμένη ένταξη φίλων στις δράσεις του κόμματος, και δεν εννοώ να γίνουν μέλη κατ’ ανάγκη, αλλά να προσφέρουν όσο το δυνατόν λιγότερο ευκαιριακά τις δυνάμεις τους και όσο το δυνατόν περισσότερο οργανωμένα και να μην υπό-αξιοποιούνται. Με αυτόν τον τρόπο και θα «ξεκουράσουν» και κάποια μέλη που πρέπει να γίνουν χίλια κομμάτια για να τα προλάβουν όλα, ή θα τα βοηθήσουν να επικεντρωθούν σε πιο ουσιαστικά ζητήματα, και θα βοηθήσουν στο να κλιμακωθεί η δράση και η αγωνιστικότητα του κόμματος και του ΠΑΜΕ. Αυτό είναι κάτι που για να γίνει χρειάζεται εξ ίσου προσπάθεια και από το κόμμα(που πρέπει να τους οργανώσει αποτελεσματικά ή ακόμα μερικές φορές και να τους ανακαλύψει, ή να τους επαναφέρει από τα αζήτητα), όσο και από τους ίδιους τους φίλους και οπαδούς του κόμματος οι οποίοι πρέπει να το «έχουν από κοντά» και όχι να συμπεριφέρονται ως φίλοι και οπαδοί του καναπέ.



Αυτά για τώρα…

Λαγωνικάκης φραγκίσκος(Poexania)

 

Εκλογικά συμπεράσματα

 Εκλογικά συμπεράσματα

Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός τής Κυριακής κι έπαψαν οι αυθόρμητες αντιδράσεις, ας επιχειρήσουμε μια καταγραφή των όσων μας βρήκαν ξημέρωμα Δευτέρας:

(α) Στις 14 Αυγούστου, το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε από 222 βουλευτές, δηλαδή από το 74% των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας. Προχτές, 20 Σεπτεμβρίου, ο ελληνικός λαός έστειλε στην βουλή 258 βουλευτές οι οποίοι ανήκουν σε κόμματα που έχουν στηρίξει τουλάχιστον ένα μνημόνιο. Συμπέρασμα: το εμπνευσμένο αναρχιστικό σύνθημα "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή" αλλά και η προσφιλής λαϊκή ατάκα "θέλουν όλοι κρέμασμα" πρέπει πλέον να θεωρούνται αναχρονισμοί, καθ' όσον η λαϊκή βούληση άλλαξε.

(β) Ως προέκταση του παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι επιβεβαιώνεται η νίκη τού "Ναι" στο ιουλιανό δημοψήφισμα και έκανε καλώς τότε ο Σκάι που έδειχνε στις γραφικές απεικονίσεις του την μπάρα του 62% χαμηλότερα από εκείνη του 38%. Συμπέρασμα: πολύ καλά κάνουν και αισθάνονται δικαιωμένοι ο Άδωνις, ο Λοβέρδος και όλοι οι λοιποί μενουμευρωπαϊστές.

(γ) Ο ΣυΡιζΑ επιβραβεύτηκε, παρ' ότι έσκισε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αντί για τα μνημόνια. Επιβραβεύτηκε από ψηφοφόρους οι οποίοι έφτασαν στην κάλπη δίχως να έχουν συνέλθει από τα απανωτά σοκ που τους προκαλούσαν επί επτά μήνες οι αλληλοδιάδοχες διαψεύσεις των προσδοκιών τους και ψήφισαν υπό την πίεση της σκέψης πως "αν τραβάμε όλα αυτά με την αριστερά στην εξουσία, φαντάσου τι έχουμε να πάθουμε έτσι και ξαναγυρίσουν οι άλλοι". Έτσι, επαληθεύτηκε στην πράξη το δόγμα του σοκ. Συμπέρασμα: το γνωστό "σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω" αποκτά νέες διαστάσεις.

(δ) Αν η προηγούμενη παρατήρηση δικαιώνει την λογική τού "εκ δύο κακών, το μη χείρον βέλτιστον" (δηλαδή, του μικρότερου κακού), πρέπει να δεχτούμε ότι ταυτοχρόνως δικαιώνει και τις επιλογές τού ΣυΡιζΑ. Το κόμμα που νίκησε στις εκλογές, είναι πλέον ψευδεπίγραφο. Έχει απωλέσει κάθε έννοια ριζοσπαστισμού και απλώνει ρίζες στην κοινωνία ευαγγελιζόμενο όχι την ανατροπή τού σάπιου συστήματος αλλά την καλύτερη διαχείρισή του. Ακριβώς, δηλαδή, όπως έκανε το ΠαΣοΚ πριν 30-35 χρόνια. Συμπέρασμα: τα πρόσωπα αλλάζουν αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται.

(ε) Η Χρυσή Αυγή είναι εδώ και ήρθε για να μείνει, όσο κι αν δεν μπορεί να φτάσει τα ποσοστά τού 2012 και όσο κι αν ο φασισμός γυρνάει τ' άντερα στην συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Θα μείνει γιατί είναι δημιούργημα του σάπιου συστήματος και τρέφεται απ' αυτό. Κι όταν ένας σάπιος οργανισμός κυοφορεί, δεν είναι δυνατόν να μη προκύψει τερατογένεση. Μόνο που ο λαός, εθισμένος στα σχετικά παραμύθια (π.χ. "η ωραία και το τέρας"), δεν δείχνει να φοβάται τα τέρατα, προσμένοντας μάλλον πως κάποια στιγμή θα μεταμορφωθούν σε όμορφα πριγκιπόπουλα. Συμπέρασμα: αν δεν πάψουμε να πιστεύουμε στα παραμύθια, προκοπή δεν βλέπουμε.

(στ) Στο μεταξύ, αυτό το σάπιο σύστημα με τα ΜΜΕ του θα συνεχίσει την πλύση εγκεφάλου των ήδη παραζαλισμένων πολιτών, επιχειρώντας να κλείσει κάθε χαραμάδα απ' όπου θα μπορούσε να περάσει οποιαδήποτε ελεύθερη και υγιής σκέψη. Για παράδειγμα, θα αφήνει τον κάθε φασίστα Κασιδιάρη να προπαγανδίζει ότι "η Χρυσή Αυγή έχει ζητήσει την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων, η οποία κοστίζει πενήντα εκατομμύρια τον χρόνο, και τα χρήματα αυτά να μοιράζονται σε όσα ελληνόπουλα γεννιούνται ώστε να αυξηθούν οι γεννήσεις και να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα" δίχως να βρίσκεται κάποιος να παρατηρήσει ότι κάθε χρόνο γεννιούνται 100.000 ελληνόπουλα, άρα η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει ότι δίνοντας 500 ευρώ σε ένα ζευγάρι, το πείθεις να κάνει ένα παιδί ακόμα. Συμπέρασμα: τα αστικά ΜΜΕ βλάφτουν σοβαρά την υγιή σκέψη.

(ζ) Μπορεί από την νέα βουλή να περιμένουμε πολλά κλάματα (με τόσα μέτρα κι εφαρμοστικούς νόμους που θα ψηφίσει μέχρι τέλους της χρονιάς) αλλά υποψιάζομαι ότι θα βγουν και αρκετά γέλια. Η Νέα Δημοκρατία θα κατηγορεί την κυβέρνηση για σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, το ΠαΣοΚ θα καταγγέλει την οικογενειοκρατία και τους διορισμούς ημετέρων, οι φασίστες θα κόπτονται υπέρ των φοροαπαλλαγών βιομηχάνων και εφοπλιστών, το ΚΚΕ θα φωνάζει κατά της ΕυρωπαΪκής Ένωσης και δεν θα ακούει κανένας, το Ποτάμι θα πάει σε συνέδριο για να αναλύσει τα αίτια της εκλογικής του αποτυχίας και ο Λεβέντης θα προσπαθεί να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά αναζητώντας τους αργόμισθους στις διάφορες υπηρεσίες. Συμπέρασμα: θα είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Και τα μέτρα, μέτρα.

(η) Παρά την ευχή όλων των αστικών κομμάτων περί μακροημέρευσης της παρούσας κυβέρνησης, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Η επίθεση στα λαϊκά στρώματα θα είναι σφοδρή (άλλωστε, γι' αυτό επισπεύσθηκαν οι εκλογές) και η αντίδραση θεωρείται αναμενόμενη, μιας και οι επιπτώσεις του σοκ δεν διαρκούν για πάντα. Πολύ περισσότερο που μέσα στην κοινωνία θα υπάρχουν πάντα κάποιοι οι οποίοι δεν θα ησυχάσουν ώσπου να καταφέρουν να την ξεσηκώσουν για να ανατρέψει και να συντρίψει ό,τι την απομυζά. Συμπέρασμα: πιθανότερο είναι να βγάλει ο Αναστασίου την περίοδο ως προπονητής τού Παναθηναϊκού παρά η κυβέρνηση την τετραετία.

Κατά τα άλλα, το ΠαΣοΚ είναι πάντα εδώ (είτε στην φτιασιδωμένη του εκδοχή τής Δημοκρατικής Συμπαράταξης είτε στην μεταλλαγμένη τού ΣυΡιζΑ) ενώ για δεύτερη συνεχόμενη κοινοβουλευτική περίοδο δεν υπάρχει Παπανδρέου στην βουλή (ούτε Γιώργος ούτε Βάσω). Ευτυχώς, υπάρχουν δυο Καραμανλήδες και δυο Μητσοτάκηδες... Συμπέρασμα: για να ξαναμπεί στην βουλή ο Γιώργος, πρέπει να πάει στον ΣυΡιζΑ, σαν τον Μπόλαρη, τον Κουρουμπλή και τόσους άλλους.

Δημοσιογραφική αθλιότητα του «Mega»

 Δημοσιογραφική αθλιότητα του «Mega»

Πηγή: Ριζοσπάστης.

Για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε μέρες - και μάλιστα σε συνθήκες εκλογικής μάχης - το δελτίο ειδήσεων του «MEGA» εξαφανίζει το ΚΚΕ.

Θυμίζουμε ότι την προτελευταία μέρα των εκλογών εξαφάνισε τη δραστηριότητα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με αστείες δικαιολογίες. Χτες, την αμέσως επόμενη μέρα των εκλογών, ενώ υπήρχε αναλυτικό ρεπορτάζ για όλα τα υπόλοιπα κόμματα σε σχέση με τις πρώτες αντιδράσεις τους για το εκλογικό αποτέλεσμα και τους βουλευτές που εκλέγουν, για το ΚΚΕ δεν υπήρχε ούτε νύξη. Μόνο κατόπιν των έντονων διαμαρτυριών του Γραφείου Τύπου της ΚΕ προς τον σταθμό, έπαιξαν κάποια ελάχιστα αποσπάσματα της Ανακοίνωσης της ΚΕ και αυτά προς το τέλος του δελτίου και ενώ είχαν προηγηθεί διάφορα άλλα άσχετα θέματα.

Επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, είναι προφανές ότι η υποτίμηση του ΚΚΕ στο δελτίο ειδήσεων αποτελεί σκόπιμη επιλογή. Να είναι όμως σίγουροι ότι το ΚΚΕ δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι!

              Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΔΣΕ) ΣΤΗ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ.

Αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας κατέφθασε στην Κεφαλονιά ένας ενισχυμένος λόχος εθνοφυλακής, που διοικητής του ήταν ο κατοπινός χουντικός συνταγματάρχης και τότε λοχαγός Δημήτρης Πατίλης. Ο λόχος αυτός έσπευσε απαρχής να συνεργαστεί με τις τοπικές παρακρατικές συμμορίες, για τις οποίες λίγο αργότερα έγραφε τα εξής σε ειδική ανταπόκρισή του ο «Ριζοσπάστης»:
«Ξετρύπωσαν ήδη από τις κρύπτες, που είχαν χωθεί, φοβισμένοι μπροστά στη λαϊκή οργή, οι δεξιοί συμμορίτες, οπλίστηκαν με τα όπλα του νέου αφεντικού και ξεχύθηκαν με περισσότερη λύσσα κατά του λαού. Ο περιβόητος λήσταρχος Γάκιας έγινε πάλι ο τύραννος του νησιού».⁽³⁾
Μέσα στους πρώτους μήνες της μεταδεκεμβριανής κρατικής και παρακρατικής φασιστικής δράσης, η Κεφαλονιά βυθίστηκε στον τρόμο και στο αίμα. Λαϊκοί αγωνιστές δολοφονήθηκαν, όπως οι οκτώ κάτοικοι των Δαυγάτων, που σφάχτηκαν από τον ίδιο τον Γάκια, ο οποίος, ωστόσο, αθωώθηκε τότε γι” αυτή την αποτρόπαια πράξη του από δικαστήριο της Λευκάδας. Πολλά χωριά ρημάχτηκαν από τους εθνοφύλακες και τους χωροφύλακες, αμέτρητες περιουσίες ληστεύτηκαν από τους παρακρατικούς, εξακόσιοι και πλέον κομμουνιστές και αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης εκτοπίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και πάρα πολλοί άλλοι γέμισαν τις τοπικές φυλακές. Την ίδια εποχή άρχισαν και οι εκτελέσεις σημαντικών κομμουνιστικών στελεχών του νησιού, όπως του υπεύθυνου σύνταξης της τοπικής ΕΑΜικής εφημερίδας «Ελεύθερη Κεφαλονιά», Βενιζέλου Κληρονόμου, που ντουφεκίστηκε ύστερα από απόφαση του έκτακτου στρατοδικείου της Αλεξανδρούπολης, στηριγμένη σε χαλκευμένες κατηγορίες.
Ηταν, ωστόσο, πολύ φυσικό όλη αυτή η κατάσταση να οδηγήσει, τελικά, ορισμένους δραστήριους κομμουνιστές και ΕΑΜίτες της Κεφαλονιάς στην παρανομία και στη συνέχεια στο βουνό, όπου αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 1946 προχώρησαν στη δημιουργία ενός μικρού παρτιζάνικου συγκροτήματος. Επρόκειτο για μια πολύ δυναμική αντάρτικη ομάδα, που το αρχηγείο της αποτελούσαν ο Φώτης Σγούρος, ως αρχηγός, ο Γεράσιμος Ματιάτος ή Ρήγας, ως υπαρχηγός, και οι Γεράσιμος Γρηγοράτος ή Αστραπόγιαννος, Ματθαίος Κουλουμπής και Λεωνίδας Ζαχαράτος, ως μέλη, και η οποία συμπλήρωνε τη δύναμή της με τους Διονύση Μαρκουλάτο, Γεράσιμο Μήλα ή Λοχαγίδη, Θεοδόση Μπατιστάτο, Φειδία Μερκούρη, Γεράσιμο Μαραβέλια, Γεράσιμο Κάγκα και Ντίνο Ευθυμιάτο.
Μέχρι το δεύτερο εξάμηνο του 1947 πέρασαν στο Δημοκρατικό Στρατό της Κεφαλονιάς και άλλοι αγωνιστές και μεταξύ τους ο γραμματέας της περιφερειακής επιτροπής της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης, του ΚΚΕ, Διονύσιος Κοζάτσας και το μέλος της εν λόγω επιτροπής Φώτης Πτολεμαίος, παλιός Ακροναυπλιώτης. Πέρασαν, επίσης, στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού και δυο γυναίκες – η Ατζουλέτα Μερκούρη, αδελφή του Φειδία, και η Διονυσία Γρηγοράτου, αδελφή του Αστραπόγιαννου.
Ο Δημοκρατικός Στρατός της Κεφαλονιάς, με δύναμη, που ποτέ δεν ξεπέρασε τους εξήντα, ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της πολεμικής δράσης του παρτιζάνικη τακτική, με την οποία μπορούσε να χτυπά τον αντίπαλο πάντα σχεδόν σε σημεία δικής του επιλογής. Παράλληλα, διακρινόταν για την επαναστατική πειθαρχία του, και σε μια περίπτωση, τον Απρίλη του 1949, δε δίστασε η ηγεσία του να διατάξει την εκτέλεση 5 μελών του, τα οποία είχαν καταδικαστεί από ανταρτοδικείο στην ποινή του θανάτου για βιασμούς γυναικών, ληστείες, κλοπές και προβοκατόρικες ενέργειες σε βάρος του λαϊκού αγώνα.
Η πρώτη μάχη του Δημοκρατικού Στρατού της Κεφαλονιάς δόθηκε στις 8 του Φλεβάρη 1947 στη θέση Αγιος Ελευθέριος των Βαλσαμάτων. Εκεί ισχυρή ανταρτική δύναμη, με επικεφαλής τον Σγούρο και τον Αστραπόγιαννο, χτύπησε σε ενέδρα ομάδα 50 χωροφυλάκων, από τους οποίους οι 4 σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν πανικόβλητοι.
Τις πρώτες μέρες του 1948, εξάλλου, ο Κουλουμπής απελευθέρωσε με την ομάδα του τα Δαυγάτα και ο Αστραπόγιαννος με μερικούς αντάρτες τα Γριζάτα και τα Καταποδάτα. Την ίδια, επίσης, εποχή μια σειρά από ενέδρες των ανταρτών στο δρόμο, που συνδέει το Αργοστόλι με τη Σάμη, τρομοκράτησαν σε τέτοιο σημείο τον αντίπαλο, ώστε αυτός να επικοινωνεί πια μόνο ατμοπλοϊκά με τη Σάμη, της οποίας η ύπαιθρος για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούνταν από τον τοπικό Δημοκρατικό Στρατό ελεύθερη περιοχή της Κεφαλονιάς.
Το Φλεβάρη του 1948 όλες οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού, με επικεφαλής τον Σγούρο, προχώρησαν σε καλά μελετημένη νυχτερινή επιχείρηση στην ίδια την πόλη του Αργοστολίου, η οποία διέθετε για τη φρούρησή της ισχυρότατες δυνάμεις ΜΑΥδων και χωροφυλακής. Η επίθεση εκδηλώθηκε αιφνιδιαστικά και οι δυνάμεις των ανταρτών, κάμπτοντας τις πρώτες αντιστάσεις του αντιπάλου, προωθήθηκαν μέχρι το κέντρο της πρωτεύουσας του νησιού, επιφέροντας σημαντικές απώλειες στον καταπτοημένο εχθρό.
Στη συνέχεια οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού άρχισαν να αποσύρονται, χωρίς καμιά δική τους απώλεια, και τελικά εγκατέλειψαν την πόλη. Προηγούμενα, όμως, χτύπησαν το υδραγωγείο και από τους Μύλους την ηλεκτρική εταιρία, χωρίς να συναντήσουν καμιά αντίδραση των αντιπάλων, οι οποίοι, άλλωστε, δεν αποτόλμησαν μέχρι τα ξημερώματα να βγούνε έξω από το Αργοστόλι και να καταδιώξουν τους αντάρτες.
Στις 29 του ίδιου μήνα στο Αυγό της Σάμης ισχυρή ομάδα ανταρτών υπό τον Σγούρο, τον Αστραπόγιαννο και τον Κουλουμπή συναντήθηκε με μεγάλο απόσπασμα χωροφυλάκων, που ενεργούσε ανιχνεύσεις. Η σύγκρουση που ακολούθησε υπήρξε καταστροφική για τους χωροφύλακες, οι οποίοι διαλύθηκαν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης πολλούς νεκρούς – και μεταξύ τους τον επικεφαλής του αποσπάσματος Βασίλη Κουρέα.
Οι επιθετικές δραστηριότητες του Δημοκρατικού Στρατού συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1949, κυρίως με ενέδρες και εισόδους σε χωριά. Τον Ιούνη, όμως, εκείνου του χρόνου και αφού είχαν τελειώσει οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της 9ης κυβερνητικής Μεραρχίας στην Πελοπόννησο, αποβιβάστηκε στην Κεφαλονιά ένα τάγμα του κυβερνητικού στρατού, με σκοπό τη γρήγορη και ολοσχερή εξόντωση των ανταρτών του νησιού.
Οι πρώτες ενέργειες του κυβερνητικού τάγματος αναφέρονταν στη σύλληψη εκατοντάδων πολιτών, στην επιβίβασή τους σε αρματαγωγό και στην αποστολή τους για εγκλεισμό στη Μακρόνησο. Στη συνέχεια εφαρμόστηκε η μέθοδος του ξεσηκώματος όλων σχεδόν των κατοίκων της υπαίθρου, που δεν είχαν συλληφθεί, και ο περιορισμός τους στα μικρά αστικά και ημιαστικά κέντρα, καθώς και η συγκέντρωση όλων των υποζυγίων των χωρικών στην καλά φρουρούμενη πεδιάδα της Παλλικής. Στις περιοχές, εξάλλου, που δρούσε ο Δημοκρατικός Στρατός, έκλεισαν με τσιμέντο όλες τις στέρνες και έστησαν ενέδρες σε όλες τις πηγές, για να μη βρίσκουν ούτε νερό οι καταδιωκόμενοι αντάρτες.
Στη συνέχεια οι κυβερνητικές δυνάμεις άρχισαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, που οδήγησαν, όπως ήταν φυσικό, στα προσδοκώμενα εκ μέρους τους αποτελέσματα – όχι όμως σε σύντομο χρόνο. Οι αντάρτες μοιράστηκαν σε πολύ μικρές ομάδες και άρχισαν τις συγκρούσεις με τα κυβερνητικά στρατεύματα, τα οποία είχαν στο μεταξύ ενισχυθεί αποφασιστικά με ΜΑΥδες, χωροφύλακες και παρακρατικούς.
Στις 15 του Αυγούστου 1949 σκοτώθηκε στο Ακρωτήρι της Σάμης ο Διονύσης Κοζάτσας και τις ίδιες μέρες στα Δειλινάτα ο Φώτης Πτολεμαίος, ενώ στις 22 του Σεπτέμβρη έπεσαν πολεμώντας στα Μαυριώτικα της Σάμης, ο Ηλίας Κουγιανός και ο Ματθαίος Κουλουμπής. Στις 10 του Οκτώβρη, εξάλλου, έχασε τη ζωή του στην Κλεισούρα των Βλαχάτων ο Γεράσιμος Ματιάτος και ύστερα από λίγες μέρες στην Παλαμονίδα του Αίμου ο ίδιος ο Φώτης Σγούρος. Τέλος, στις 13 του ίδιου μήνα σκοτώθηκε στην Παχιά Πούντα της Σάμης ο Αστραπόγιαννος – και μαζί του η αδελφή του Διονυσία Γρηγοράτου, η Ατζουλέτα Μερκούρη, ο Λεωνίδας Ζαχαράτος, ο Γεράσιμος Ανδρεόλας, ο Παναγάγγελος Μιχαλάτος, ο Γιάννης Καλεράντες και ο Διονύσης Μαρκουλάτος.
Συνολικά από τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού της Κεφαλονιάς 48 σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις, 4 εκτελέστηκαν αμέσως σχεδόν μετά τη σύλληψή τους, ένας, ο Σπύρος Αντωνάτος, δολοφονήθηκε από τους χωροφύλακες και μόνο 7 κατόρθωσαν, τελικά, να επιζήσουν.
⁽³⁾  Εφ. «Ριζοσπάστης», φ. 27 Ιουνίου 1947
Εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Ένθετη Έκδοση: «7 μέρες μαζί», Φύλλο της Κυριακής 7 Αυγούστου 2006

Ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία

 Ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία

...κι άλλα μικρά, ως συνέχεια από τα προηγούμενα και εν είδει διαλόγου με κάποια σχόλια σφων αναγνωστών, που εκφράζουν και δικές μου σκέψεις και πρόλαβαν αυτά που ήθελα να πω.

Το ποσοστό Πε-Χα (PH) à 5,5% εμφανίζεται για πολλοστή φορά την τελευταία 25ετία (μετά από το 96’, το 00’, το 5,89% των εκλογών του 04’ και το 5,47% του Γενάρη). Κι όπως λέει ένα τουιτεράς, το ΚΚΕ = 5,5 είναι μεγαλύτερη σταθερά κι από το π=3,14.

Ο κόσμος αλλάζει (και μας τρομάζει), οι ΓΓ μας επίσης, τα φύλλα πέφτουν και βγαίνουν ξανά, αναχώματα πάνε κι έρχονται, οι κυβερνήσεις πέφτουνε (μα η αγάπη μένει) κι η βελόνα πάντα κολλημένη εκεί. Μια ζωή στο πεντέμισι είστε… Πες, πες, στο τέλος θα το πιστέψουμε κι εμείς. Αυτό είναι το όριο, ταβάνι και πάτωμα μαζί, δεν έχει παραπάνω, παρακάτω, παρά μόνο ως εξαίρεση στον κανόνα και στιγμιαία παρέκκλιση, που θα τη διορθώσει η ζωή.

Αυτή, εν τω μεταξύ, είναι κι η πρώτη φορά (αριστερά) μετά από καιρό, που δεν κινούμαστε παράλληλα με την Ανταρσυα και τις δικές της μετατοπίσεις, καθώς αυτή ανέβηκε ελαφρώς σε ψήφους και ποσοστά, παρά την πίεση της ΛαΕ, την αποχή, την απουσία των ψηφοδελτίων της από την Πιερία, κτλ. Εάν όμως ισχύουν τα ποσοστά που δείχνουν οι δημοσκόποι για το Σύριζα στους νέους, αυτό πάει να πει πως πολλοί φοιτητές που ψηφίζουν την/τα Εαακ, δεν πήγαν στην Ανταρσυα (της Εαακ) ούτε στη ΛαΕ (των Εαακ), αλλά παρέμειναν πιστοί στην πρώτη φορά «Αριστερά».

(Παράλληλα εδώ προκύπτει ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα για το μαζικό άνοιγμα και την απήχηση του Κουκουέ στους νέους και σε όσους επέλεξαν την αποχή, αλλά προτιμώ να το κρατήσουμε κάβα, αντί να το στριμώξω εδώ σε μια απλή, φευγαλέα αναφορά).

Σε ένα από τα πινακάκια των δημοσκόπων, που είναι πλήρως αναξιόπιστα (και αμφιβάλλω κατά πόσο μπορεί να αξιοποιηθεί ως εργαλείο για περαιτέρω ανάλυση ένα εργαλείο καθαρής χειραγώγησης), η χρυσή αυγή εμφανιζόταν πρώτο κόμμα στους ανέργους, με διαφορά στήθους από το Κουκουέ και μπροστά από τη ΛαΕ. Προφανώς οι μισοί από τους άνεργους ψηφοφόρους της έχουν φάει το παραμύθι πως οι μετανάστες τους παίρνουν τις δουλειές (ειδικά για τους πτυχιούχους), ενώ οι άλλοι μισοί μπορεί να περιμένουν επαγγελματική αποκατάσταση στον κόσμο της νύχτας: μπράβοι, πορτιέρηδες, μαχαιροβγάλτες… τόσες τίμιες δουλειές υπάρχουν –που μας τις παίρνουν οι ξένοι, μην το ξεχνάμε αυτό.

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο από την εξέταση της ψήφου ανά δήμο και γειτονιά είναι πως το Κόμμα εμφανίζεται τρίτη δύναμη (μπροστά από τους φασίστες) στη Β’ Αθήνας και σε πολλές λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Ενώ το Ποτάμι αναδεικνύεται τρίτη δύναμη στα βόρεια προάστια και τις συνοικίες με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, δείχνοντας με έναν ακόμα τρόπο την ταξική του αναφορά.

Μόνο μελαγχολία προκαλεί αντιθέτως η ανάλυση της γυναικείας ψήφου και οι… Τσιπρούλες γκρούπις του Αλέξη –τι να πιάσει μπροστά σε αυτό το ύψος του Μεϊμαράκη με τα βαμμένα φρύδια του, για να μη φαίνεται τόσο γέρος.

Ο εκλογικός χάρτης με την επιρροή του Κκε ανά νομό μας δείχνει πως η στασιμότητα στο πανελλαδικό ποσοστό οφείλεται βασικά στη μικρή πτώση που σημειώνει στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα και Θεσσαλονίκη), παρά στην επαρχία, όπου επικρατούν κυρίως ανοδικές τάσεις. Το Κόμμα μπορεί να βγαίνει τρίτη δύναμη στη Β’ Αθήνας, αλλά χάνει στην Αττική περίπου τις μισές ψήφους απ’ όσες απώλεσε συνολικά από το Γενάρη του 15’. Επαναλαμβάνεται δηλ σε μικρότερη κλίμακα ένα φαινόμενο που είχε παρατηρηθεί και το Μάη του 12’ και δύσκολα μπορεί να αποδοθεί στην παράμετρο των ετεροδημοτών, που ισχύει πχ για κάποια απομακρυσμένα νησιά.

Η ανάλυση της ψήφου δείχνει επίσης πως ο επαναπατρισμός κάποιων ψηφοφόρων που είχαν μετατοπιστεί στο Σύριζα (ε δεν μπορεί να μας λένε όλοι ψέματα ή να τα φουσκώνουν οι σφοι που γνωρίζουν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις) αντισταθμίστηκε από διαρροές άλλων, θεωρητικά πιο τσιμενταρισμένων (από τη μαφία και γι’ αυτό βυθίστηκαν αύτανδροι, όπως λέει και μια σφισσα) που μας ψήφισαν το Γενάρη του 15’, για να μας την κάνουν τώρα –πιθανότατα προς το Σύριζα, (κι ούτε καν στη ΛαΕ, με το αντιμνημονιακό μανδύα) για να μην ξανάρθει η δεξιά και κάνει αυτά ακριβώς που κάνει ο Σύριζα καλύτερα. Άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου… Και σε κάνει να αναρωτιέσαι, όπως ακριβώς και για τους οπαδούς των ναζί, αν μπορεί τελικά να γίνεται λόγος για εξαπατημένους ή συνειδητούς ψηφοφόρους.

Αυτό ανοίγει αυτομάτως την κουβέντα για το τι καλύτερο μπορεί ή μπορούσε να γίνει και την ανάγκη αυτοκριτικής εν όψει και των συζητήσεων για τον απολογισμό του εκλογικού αποτελέσματος.

Η αυτοκριτική όμως δεν μπορεί να είναι αυτομαστίγωμα ή μια απλή ομολογία αποτυχίας, όπως γίνεται συνήθως αντιληπτή, αλλά αναζήτηση αιτών και προσδιορισμός μεθόδων που θα βελτιώσουν-αλλάξουν την κατάσταση και το αποτέλεσμα. Κι εξάλλου σε τι ακριβώς μπορεί να γίνει αυτοκριτική; Τι δεν πήγε καλά σε αυτήν την προεκλογική περίοδο; Τα σποτάκια, το ντιμπέι, οι εμφανίσεις των δικών μας στα πάνελ, η εκστρατεία στο τουίτερ με την ετικέτα ψηφίζω Κκε, οι κεντρικές συγκεντρώσεις που ήταν οι μεγαλύτερες απ’ όλων των άλλων; Η δικαίωση για το δημοψήφισμα και το πολιτικό ξεγύμνωμα για το στρατόπεδο του «όχι»;

Τι παραπάνω θα μπορούσε να γίνει με εκλογικούς όρους και δεν έγινε; Μήπως αυτό το παραπάνω δεν αφορά τις εκλογές, αλλά ξεφεύγει από τα στενά πλαίσιά τους; Μήπως σε αυτό το γήπεδο που δεν το επιλέγουμε εμείς, έχουμε συγκεκριμένο, χαμηλό ταβάνι και πρέπει να παίξουμε πρωτίστως αλλού μπάλα; Μήπως πρέπει να ρίξουμε αλλού το βάρος, να σπάσουμε την εκλογική ρουτίνα και το στιλ δουλειάς που αντικειμενικά υπαγορεύει και να το πάρουμε αλλιώς, αδιαφορώντας για τα άμεσα βραχυπρόθεσμα εκλογική οφέλη; Να μετρήσουμε πρώτα πραγματικά βήματα για το λαϊκό κίνημα και σε δεύτερο χρόνο και πλάνο την εκλογική τους αποτύπωση, σε στέρεες βάσεις.

Το ζητούμενο δεν μπορεί να περιοριστεί πάντως στο σχηματικό δίπολο: πάμε αποφασιστικά ή πιο πλατιά, λες και το ένα αποκλείει το άλλο. Πάμε πλατιά σε ακόμα περισσότερο κόσμο, με αιχμή τα ζητήματα που τον απασχολούν και βρίσκονται στην εμβέλεια της κατανόησής του, αλλά πιο αποφασιστικά από ποτέ, για να ξετυλίξουμε μια πλήρη, εναλλακτική πρόταση, που εκτός από τα επιμέρους, δεν μπορεί να μην απαντά στο στρατηγικό θέμα της εξουσίας.

Ας πω κι ένα παράδειγμα, παρμένο από αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Ο Μιχαλολιάκος δύο μέρες πριν τις εκλογές, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, για να τσιμεντάρει την εκλογική του επιρροή και να καταστήσει οιωνεί συνένοχους και φασίστες όσους θα την ενίσχυαν με την ψήφο του (που βαίνουν σταθερά μειούμενες από το 12’ και τελικά δεν ξεπέρασαν σε ποσοστό ούτε το 7%, αλλά αυτό δεν το καθιστά μη ανησυχητικό ως μέγεθος).

Σίγουρα δεν υπάρχει ακριβές αντίστοιχο, ούτε τσιμενταρισμένες ψήφοι και δεσμοί, που να μην απαιτούν διαρκώς ανανέωση –ούτε πολύ περισσότερο θα μπορούσε να κριθεί με εκλογικούς όρους η συμφωνία ή η διαφωνία ενός σώματος πχ με το σοσιαλισμό. Αλλά μήπως θα μπορούσε να τεθεί ένα βασικό ζήτημα ως κεντρικό και ειδοποιός διαφορά από τους υπόλοιπους, πχ η αποδέσμευση από την ΕΕ, που ο ρόλος της γίνεται αντιληπτός από ολοένα και ευρύτερα στρώματα, ή η ανάγκη για πλήρη ρήξη με τη Γσεε; Οι ψήφοι μπορεί να μη γίνονταν περισσότερες, αλλά θα ήταν ζυμωμένες, κερδισμένες (;), και καταγραμμένες προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να ασκούμε το δικαίωμα στον προβληματισμό και την (αριστερή) μελαγχολία. Ε ναι, ακόμα κι οι σύντροφοι έχουν αυτό το δικαίωμα. Ναι μεν οι εκλογές δεν προσφέρονται για να μας προσφέρουν χαρά, γιατί ακόμα κι ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα δε σημαίνει απαραίτητα αντίστοιχα θετικές διεργασίες και σε επίπεδο κινήματος. Αλλά ένα κακό αποτέλεσμα δεν υπόκειται ακριβώς στην ίδια ανάγνωση, πως δεν έχει ακριβώς σημασία και καμία επιρροή στην ψυχολογία και τις διαθέσεις του κόσμου. Γιατί αν δεν μπορεί να κάνει ένα μικρό βήμα, μόνος του πίσω από το παραβάν, φαντάσου πόσο δύσκολο θα του φανεί να εκτεθεί σε δημόσια θέα για ένα μεγαλύτερο, αποφασιστικό άλμα.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να μη στεναχωρηθούμε, αλλά πώς θα διαχειριστεί ο καθένας μας αυτή τη μελαγχολία κι αν θα την αφήσει να τον πάρει από κάτω ή θα πεισμώσει, για να φέρουμε τον κόσμο στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του. Για να δυναμώσει το κόμμα, πρωτίστως στην κοινωνία και κατά συνέπεια, αλλά παρεμπιπτόντως κι όχι εν είδει αυτοσκοπού και στην κάλπη.

Με άλλα λόγια, όπως το ζητούμενο για τον κόσμο ήταν να μην εκτονώσει με άσφαιρα πυρά την οργή και την αγανάκτησή του, το αυτό ισχύει και για κάθε σφο ξεχωριστά με το δικό του θυμό-απογοήτευση και τα στάδια του πένθους, που καταλήγουν στη μοιρολατρική αποδοχή της πραγματικότητας.

Αλλά την επόμενη μέρα θα την αναλύσουμε καλύτερα και στο επόμενο σημείωμα.

ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΟΙ

 ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΟΙ

Άνεργοι;;; Ποτέ πια!!! 

   Τα αφεντικά τούς απειλούν με απόλυση, αν δεν δεχτούν να δουλεύουν με το μισό μεροκάματο.

   Αυτοί, από φόβο μη μείνουν άνεργοι, σκύβουν το κεφάλι. Πλέον δουλεύουν με το μισό μεροκάματο.

   Τα αφεντικά μετά τούς απειλούν με απόλυση, αν δεν δεχτούν να δουλεύουν εκ περιτροπής.

   Αυτοί, από φόβο μη μείνουν άνεργοι, σκύβουν το κεφάλι. Πλέον δουλεύουν με το μισό μεροκάματο και μόνο δυο-τρεις φορές την εβδομάδα έκαστος.

   Τα αφεντικά στη συνέχεια τούς απειλούν με απόλυση, αν δεν δεχτούν να δουλεύουν τρεις ώρες μόνο.

   Αυτοί, από φόβο μη μείνουν άνεργοι, σκύβουν το κεφάλι. Πλέον δουλεύουν μόνο δυο-τρεις φορές τη βδομάδα επί τρεις ώρες, άρα με μεροκάματο λιγότερο από το μισό τού μισού.

   Τα αφεντικά πάλι τούς απειλούν με απόλυση, αν δεν δεχτούν να δουλεύουν εθελοντικά.

   Αυτοί, από φόβο μη μείνουν άνεργοι, σκύβουν το κεφάλι. Πλέον δουλεύουν δύο-τρεις φορές τη βδομάδα επί τρεις ώρες, χωρίς να πληρώνονται.

   Τα αφεντικά ξανά τούς απειλούν με απόλυση, αν δεν δεχτούν να δουλεύουν επτά μέρες τη βδομάδα επί δωδεκάωρο, πληρώνοντας και τα αφεντικά.

   Αυτοί, από φόβο μη μείνουν άνεργοι, σκύβουν το κεφάλι. Πλέον δουλεύουν χωρίς κίνδυνο να απο-λυθούν!!!

 

Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας

Τι, δεν σας άρεσε; ΤΟΤΕ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

O tempora, o mores

O tempora, o mores

   
    Στις εκλογές της Κυριακής
    α) η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, αλλά επικροτήθηκε,
    β) διατηρήθηκε η ομηρεία σημαντικού αριθμού λαϊκών στρωμάτων υπό την πολιτική επιρροή κομμάτων όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κλπ, παρά τις συγκριτικές εκλογικές επιδόσεις τους,
    γ) η αποχή ως σύμπτωμα της απογοήτευσης εκτινάχτηκε, γεγονός που χρειάζεται μια ισχυρή κοινωνική φουσκοθαλασσιά για να μην παγιωθεί ως ξεστράτισμα της οργής και της απόρριψης του κατεστημένου πολιτικού συστήματος στους δρόμους της παραίτησης,
    δ) ο ναζισμός βρήκε ξανά ευήκοα ώτα.
    Όλα αυτά προφανώς και δεν συνθέτουν μια εικόνα που θα την περιέγραφε κανείς σαν «ενθαρρυντική»…

    Από εκεί και πέρα:
    1) Στις εκλογές της Κυριακής το μνημονιακό πολιτικό σύστημα, με σημαιοφόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφερε στο κατεστημένο τη μεγάλη ρεβάνς του δημοψηφίσματος. Το 85% που έλαβαν τα κόμματα της μνημονιακής συμφωνίας θα έρχεται και θα επανέρχεται στα χείλη της ενσωματωμένης προπαγάνδας. Και πάντα με την χαιρέκακη επισήμανση ότι είναι μεγαλύτερο από το 62%. Θα είναι, δε, η μόνιμη δικαιολογητική βάση της αγριότητας απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία κατά την εφαρμογή του επικείμενου Αρμαγεδδώνα.
    2) Ο,τι καταγράφεται ως «παλιό» και συνδεδεμένο με τα προηγούμενα 40 χρόνια από τη μεταπολίτευση έχει σε τέτοιο βαθμό απορριφθεί από το εκλογικό σώμα ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε όποιον υποδύεται το «νέο» να σερφάρει πάνω στην προηγούμενη σαπίλα, όπως ο κ.Τσίπρας, και να καταφέρνει να επιπλέει μένοντας (προσωρινά) αλώβητος ακόμα και από την δική του καταφανή μετάλλαξη.
    3) Η Βουλή που σχηματίστηκε είναι η προέκταση της κοινοβουλευτικής κινούμενης άμμου που έχει προκύψει από όλες τις εκλογές της περιόδου της κρίσης. Τώρα πια στην κινούμενη αυτή άμμο προστέθηκαν και τα «φρούτα» που προέκυψαν από την λεγόμενη «ψήφο της πλάκας».
    4) Το εκλογικό σώμα προσήλθε στην κάλπη σοκαρισμένο, ζαλισμένο, μπερδεμένο, απογοητευμένο από την προδοσία των προσδοκιών που είχαν γεννηθεί 7 μήνες πριν. Πριν 7 μήνες άνοιξε ένας κύκλος ψευδαισθήσεων και αυταπατών που προχτές έκλεισε ερμητικά με την απόλυτη επικράτηση της πολιτικής διάψευσης και της εξαπάτησης, με την κατίσχυση του εμπαιγμού και την επιβράβευση της μετάλλαξης. Νικητής των εκλογών είναι η πολιτική πεπατημένη της δημαγωγίας και ο αμοραλισμός του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω». Είναι μια νίκη που δεν οφείλεται στο ότι ο λαός πείστηκε από τη δημαγωγία ή επειδή δεν μπορεί να διακρίνει την αναξιοπιστία και την αφερεγγυότητα, γεγονός που πιστοποιείται και από την εκτίναξη της αποχής. Οφείλεται  στο γεγονός ότι η προδοσία που υπέστη επέτεινε την συνθηκολόγησή του με την λογική του μικρότερου κακού.
    5) Ο θρίαμβος της λογικής του μικρότερου κακού, με άμεσο αποτέλεσμα το εκλογικό σώμα να συνομολογήσει τον εμπαιγμό του και να συμφωνήσει αναδρομικά με τον προηγούμενο μνημονιακό σφαγιασμό του και προκαταβολικά με τον επόμενο μνημονιακό σφαγιασμό του, είναι και το μεγαλύτερο πολιτικό και ιστορικό έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ: Αφού καβαλίκεψε στον όρο «Αριστερά» για να διεκπεραιώσει το εμπόριο ελπίδας τον Γενάρη, ήρθε με τα πεπραγμένα του να ενσταλάξει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ότι η Αριστερά είναι μια ακόμα καθεστωτική εκδοχή, ότι είναι «μια από τα ίδια». Και ακόμα χειρότερα: Ήρθε να εμπεδώσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων του μόχθου την ηττοπάθεια ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Μέσα από την αποστέωση του όρου «Αριστερά» από το εξεγερτικό και ρηξικέλευθο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να σφηνώσει στο μυαλό των ανθρώπων ότι αφού και η «Αριστερά» δεν τα κατάφερε, τότε μοιραία όσα ζούμε είναι «μονόδρομος», είναι τάχα αναπόφευκτα.
    6) Ο αστικός κοινοβουλευτισμός εμπεδώνει πλέον το συναίσθημα πως σε αυτή τη χώρα ό,τι και να ψηφίζεις υπάρχουν δυο αμετάβλητες σταθερές. Ο,τι κι αν ψηφίσεις δυο πράγματα βγαίνουν: Μνημόνια και ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ, λέγεται πλέον ΣΥΡΙΖΑ…
    7) Η πολιτική περίοδος που ξεκίνησε έδωσε ήδη δείγματα για τον εξοργιστικά… διασκεδαστικό χαρακτήρα της. Η προηγούμενη «δημιουργική ασάφεια» θα δώσει πλέον τη θέση της σε μια σκληρή μνημονιακή διακυβέρνηση που θα προχωρά με… αντιμνημονιακές επικοινωνιακές ανταύγειες. 
    8) Ναζισμός: Παρά το γεγονός ότι η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής συνιστά ομολογημένα τον φορέα του πολιτικού εγκλήματος, ο ναζισμός παραμένει στη Βουλή. Κάποιοι θα πουν ότι συνιστά ύβρη να αποκαλείς «ναζί» τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Απαντάμε: Το 33% και το 44% που ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933 δεν ήταν ναζί. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν ναζί. Κατά την απαρχή του φασιστικού φαινομένου ένας γίγαντας της σκέψης, ο Αντόνιο Γκράμσι διαπίστωνε ότι «η κρίση  συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα...». Κάποιοι παραφράζοντας τον Γκράμσι είδαν στα λόγια του την προφητεία για την έλευση της «εποχής των τεράτων». Σε κάθε περίπτωση είναι η σαπίλα του συστήματος που δεν θα μπορούσε να μην επιφέρει τις αντίστοιχες τερατογεννέσεις. Η αντιμετώπιση των τερατογεννέσεων ή θα συνδυαστεί με την αντίσταση στο σύστημα που τις γεννά ή δεν θα υπάρξει.
    9) Οι δημοσκοπήσεις (εδώ γελάνε), με την επαναλαμβανόμενη αυτογελοιοποίησή τους και την καταγραφή τους ως (ατελούς) μεθόδου χειραγώγησης, έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι η μόνη δημοσκόπηση που θα άξιζε να γίνει είναι μία και με ένα και μόνο ερώτημα: Έχουν κανένα νόημα οι δημοσκοπήσεις;
    10) Η Αριστερά, αν θέλει να είναι πραγματική Αριστερά, και να μην εκλαμβάνεται ή να είναι διαχειριστικό παρακολούθημα, δεν μπορεί να έχει σαν πρόταγμα και όραμά της την αλλαγή νομίσματος. Η πραγματική Αριστερά είναι τέτοια στο βαθμό που κόντρα στις αντικειμενικές δυσκολίες κρατά ζωντανές τις «φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», γειώνει το κοινωνικά απελευθερωτικό της μήνυμα με τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων, υπερασπίζεται και πρωταγωνιστεί για την ικανοποίησή τους επειδή ακριβώς κινείται στον ανηφορικό αλλά μόνο ελπιδοφόρο δρόμο της αλλαγής συστήματος και όχι νομίσματος.   
    Ο προηγούμενος 7μηνος κύκλος έκλεισε. Ο νέος πολιτικός κύκλος που άνοιξε την Κυριακή θα είναι επίσης μικρός. Σε αυτό συνηγορούν, πρώτον η σκληρότητα των επικείμενων μέτρων που καθιστά και τη νέα κυβέρνηση εξίσου φιλάσθενη με τις προηγούμενες, δεύτερον ότι η κοινωνία διαθέτει πολιτικές δυνάμεις που θα της υπενθυμίζουν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον του αδιαμαρτύρητα συντελεσθέντα σφαγιασμού της και τρίτον – και ευτυχώς - το γεγονός ότι η ζωή δεν συνηθίζει να σταματά την κίνησή της μπροστά στο «τοτέμ» της κάλπης.  

  email: mpog@enikos.gr   

ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ

«Συχαρίκια» με νόημα...

«Συχαρίκια» με νόημα...

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος που υποδέχτηκαν την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές διάφοροι «θεσμικοί παράγοντες» μέσα κι έξω από την Ελλάδα.
Πέρα από τις διπλωματικές αβρότητες, ξεχωρίζει η προσπάθεια που κάνουν με τις συγχαρητήριες επιστολές τους είτε να κατοχυρώσουν τη νέα κυβέρνηση ως την πλέον κατάλληλη να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο, είτε να της υπενθυμίσουν με νόημα ότι αυτή είναι η αποστολή της, γεγονός που ούτε η ίδια αμφισβητεί.
Για παράδειγμα, ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Ντ. Πιρς, χαιρετίζει τους «νικητές» των εκλογών, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και σημειώνει σε μήνυμά του ότι «έχουν πολύ σκληρή δουλειά μπροστά»...
Αντίστοιχα, από τους αρχηγούς των κρατών μελών της ΕΕ ξεχωρίζει το μήνυμα του Φρ. Ολάντ, ο οποίος χαρακτηρίζει την εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ ως «ένα σημαντικό μήνυμα για την ευρωπαϊκή Αριστερά» και προβλέπει ότι η Ελλάδα θα γνωρίσει «μία περίοδο σταθερότητας με μία στέρεη πλειοψηφία».
Θυμίζουμε ότι η Γαλλία ήταν από τους καθοριστικούς παράγοντες στην επίτευξη συμφωνίας για το τρίτο μνημόνιο, ενώ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και στη συγγραφή του...
Από εκεί και κάτω, η λίστα δεν έχει τέλος: Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Μάρτενς Βέμπερ, με ανακοίνωσή του «θυμίζει» στη νέα κυβέρνηση ότι «πρέπει να σεβαστεί πλήρως τις δεσμεύσεις που ανέλαβε» και καλεί τον ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί «με τα δημοκρατικά κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού στην Ελλάδα».
Αντίστοιχα, ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, Γερούν Ντάισελμπλουμ, δηλώνει ότι «προσβλέπει στον ταχύ σχηματισμό νέας κυβέρνησης με ισχυρή εντολή για τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής διαδικασίας στην Ελλάδα».
Στο ίδιο μήκος κύματος, η Κομισιόν σχολίασε ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει εντολή να υλοποιήσει το φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στο οποίο δεσμεύτηκε τον Ιούλιο», μεταφράζοντας την ψήφο του λαού σε προσυπογραφή στο βάρβαρο τρίτο μνημόνιο.
Πιο σαφής είναι ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος σημειώνει ότι «η Ελλάδα χρειάζεται τώρα ευρεία υποστήριξη όλων των κομμάτων, θεσμική σταθερότητα και έγκαιρη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων».
Την ανάγκη να διασφαλιστούν η πολιτική σταθερότητα και η προσήλωση «στην εφαρμογή του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής» αναδεικνύει στο δικό του μήνυμα ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
«Θέση μάχης», όμως, απέναντι στους ανταγωνιστές της παίρνει και η Ρωσία, με αφορμή την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Με μήνυμά του ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλ. Πούτιν, δηλώνει διατεθειμένος «να ενισχύσει τη ρωσοελληνική συνεργασία η οποία είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές σε πολλούς τομείς, κυρίως το εμπόριο, την οικονομία, την Ενέργεια και τον ανθρωπιστικό τομέα».
Τέλος, ενδιαφέρον έχει και η στάση που κρατούν απέναντι στη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση οι φυσικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Ο ΣΕΒ αναφέρει σε ανακοίνωσή του: «Είμαστε έτοιμοι να διαθέσουμε πόρους, ιδέες και δυνάμεις στη νέα κυβέρνηση για την έγκαιρη και αποτελεσματική υλοποίηση του προγράμματος μεταρρυθμίσεων, το σχεδιασμό μιας νέας βιομηχανικής πολιτικής για την αναβίωση της μεταποίησης στη χώρα μας». Επίσης, ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ), Β. Κορκίδης, είπε ότι η νέα κυβέρνηση οφείλει να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τη δεύτερη ευκαιρία που της δόθηκε και υπενθύμισε ότι «οι προκλήσεις της εφαρμογής του νέου μνημονίου είναι μεγάλες, καθώς θα πρέπει να υλοποιηθούν 65 προαπαιτούμενες δράσεις»...
Τι δείχνουν όλα αυτά για το λαό; Οτι από την επομένη κιόλας της κάλπης «άρχισαν τα όργανα» σε βάρος του. Με την εφαρμογή της αντιλαϊκής συμφωνίας. Με την αναζωπύρωση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα με αιχμή το ζήτημα της Ελλάδας.
Και, βέβαια, με την «πίεση» από την πλευρά της εργοδοσίας να προχωρήσουν ταχύτατα όλες οι ανατροπές που μπορούν να συνδράμουν την ανάκαμψη της κερδοφορίας της.
Απέναντι σ' όλους αυτούς μία διέξοδος υπάρχει: Λαός οργανωμένος, ανασύνταξη του κινήματος, πάλη για να εμποδιστούν τα βάρβαρα μέτρα, στο δρόμο της πραγματικής ανατροπής.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ Οι πρόσφυγες «μπαλάκι» στους ανταγωνισμούς της

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Οι πρόσφυγες «μπαλάκι» στους ανταγωνισμούς της

Χιλιάδες προσφύγων πέρασαν και χτες στην Κροατία από την Ουγγαρία

Η ταλαιπωρία για τους χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες και μετανάστες, θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, συνεχίζεται στα Βαλκάνια - συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας - και στην Κεντρική Ευρώπη (Ουγγαρία, Κροατία και Αυστρία). Την ίδια ώρα, εντείνονται και τα παζάρια μεταξύ των θυτών της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, που αντιπαρατίθενται για το πώς θα γίνει η κατανομή των προσφύγων. Σήμερα (σ.σ. και όχι χτες, όπως γράψαμε εκ παραδρομής στο χτεσινό έκτακτο φύλλο) γίνεται η συνάντηση των υπουργών Εσωτερικών της ΕΕ για το θέμα αυτό και αύριο, Τετάρτη, γίνεται η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής, όπου θα μεταβεί και ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας.
Χτες, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, ανέφερε πως αναμένει από τους υπουργούς Εσωτερικών της ΕΕ να καταλήξουν σε συμφωνία για το πρόγραμμα μετεγκατάστασης 160.000 προσφύγων, ενώ η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκ. Μέρκελ δήλωσε ότι η «έκβαση της Συνόδου θα δείξει πολλά για την ικανότητα της Ευρώπης να κοιτάζει στο μέλλον» και κάλεσε τους 28 ηγέτες να αναλάβουν από κοινού την ευθύνη, γιατί υποτίθεται ότι η ΕΕ είναι «μία ένωση αξιών, με κοινή πολιτική ασύλου, μία ένωση με ανοικτά σύνορα μεταξύ των μελών της». Μόνο που οι αξίες της είναι τα κέρδη των μονοπωλίων που υπερασπίζεται από τα ...γενοφάσκια της, γι' αυτό πρώτα διαλύει χώρες, σφαγιάζει λαούς και μετά τους ...σώζει.
Στην αντιπαράθεση των αστικών τάξεων πρωτοστατεί η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουγγαρίας, που και με την έγκριση της Βουλής ενισχύει με στρατό τα σύνορα, ενώ ζητάει από την Ελλάδα να σταματήσει τη ροή των ξεσπιτωμένων που φτάνουν από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν.
Χτες, επίσης, είχε προγραμματιστεί συνάντηση της λεγόμενης ομάδας του Βίσεγκραντ στην Πράγα, δηλαδή των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία), καθώς και των Ρουμανίας, Λετονίας και του Λουξεμβούργου που είναι προεδρεύουσα χώρα στην ΕΕ, προκειμένου να βρεθεί ένας συμβιβασμός για τις ποσοστώσεις σχετικά με τη μετεγκατάσταση των προσφύγων (όσοι δεν πάρουν αυτό το καθεστώς, ουσιαστικά πρέπει να φύγουν από το έδαφος της ΕΕ για τις χώρες που θεωρούνται ασφαλείς). Η Πολωνία φέρεται να δηλώνει ότι μπορεί να υποδεχτεί περισσότερους πρόσφυγες, με την προϋπόθεση ότι θα σφραγιστούν τα σύνορά της.
Ενταση με χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες παρατηρείται εκτός από την Κεντρική Ευρώπη και στην Τουρκία, στην Εντιρνέ (Αδριανούπολη), όπου η τουρκική αστυνομία σταμάτησε χτες 700 πρόσφυγες κυρίως από τη Συρία, για να τους αποτρέψει να φτάσουν στα σύνορα είτε με την Ελλάδα είτε με τη Βουλγαρία, που επίσης αποφάσισε να πραγματοποιεί πολύ αυστηρούς ελέγχους.

Αλλα δύο ναυάγια στο Αιγαίο

Αλλα δύο ναυάγια προσφύγων ανοιχτά της Λέσβου σε διάστημα μιας ώρας σημειώθηκαν χτες. Συγκεκριμένα, 52 Σύροι πρόσφυγες διασώθηκαν έπειτα από ναυάγιο ανάμεσα στη Λέσβο και τις τουρκικές ακτές, μόλις μία ώρα μετά το ναυάγιο ενός άλλου σκάφους, από το οποίο διασώθηκαν 45 πρόσφυγες. Στο πρώτο περιστατικό, μια φουσκωτή λέμβος ανατράπηκε σε τουρκικά χωρικά ύδατα ανοιχτά της Λέσβου και η τουρκική Ακτοφυλακή περισυνέλεξε 45 άτομα. Ο ακριβής αριθμός των επιβαινόντων είναι άγνωστος και οι έρευνες για τον εντοπισμό τυχόν επιζώντων συνεχίζονταν από το ελληνικό Λιμενικό.
Το δεύτερο ναυάγιο συνέβη στη θαλάσσια περιοχή της Εφταλούς, μεταξύ της Λέσβου και των μικρασιατικών ακτών. Οι 52 ναυαγοί είχαν ξεκινήσει από την περιοχή του Μπεχράμ Καλέ (αρχαία Ασσος) της βόρειας ακτής του Αδραμυτινού κόλπου. Δεν υπήρχαν πληροφορίες για άλλους αγνοούμενους και όλοι οι διασωθέντες που μεταφέρθηκαν στο λιμάνι του Μόλυβου, ήταν καλά στην υγεία τους.
Στο μεταξύ, ως μη νόμιμο κρίνεται από το Συμβούλιο της Επικρατείας σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, με το οποίο προβλέπονταν ταχείες διαδικασίες για παροχή προσωρινής προστασίας σε πρόσφυγες για ανθρωπιστικούς λόγους. Το σχέδιο επιστράφηκε στους εννέα υπουργούς που το συνυπογράφουν.