ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, -Eίδηση Σοκ: Οίκοι ανοχής... για κτηνοβάτες στη Γερμανία

Συγκλονίζει η είδηση που έρχεται από τη Γερμανία, ότι σε πολλές περιοχές της χώρας, φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια...οι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες.
Η λειτουργία αυτών των οίκων ανοχής  - που έχει προκαλέσει σοκ και οργή στην παγκόσμια κοινότητα – στηρίζεται σε ένα νόμο που καθιστά νόμιμη την κτηνοβασία, έχοντας ως μοναδικό περιορισμό τον μη τραυματισμό του ζώου.
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε η ακτιβίστρια για την προστασία των ζώων, Madeleine Martin, στην εφημερίδα ''Frankfurter Rundschau'' οι κτηνοβάτες επιχειρούν να παρουσιάσουν το σεξ με ζώα ως «επιλογή τρόπου ζωής» και κάλεσε την κυβέρνηση να απαγορεύσει κατηγορηματικά την κτηνοβασία σε όλη τη χώρα.
Η Martin καταγγέλλει ότι έχουν δημιουργηθεί μέχρι και... ερωτικοί ζωολογικοί κήποι, όπου οι επισκέπτες κάνουν σεξ με ζώα όπως λάμα ή κατσίκες.
Από την πλευρά τους οι κτηνοβάτες δημιούργησαν ομάδα προκειμένου να εναντιωθούν σε οποιαδήποτε αλλαγή του νόμου και σύμφωνα με τον πρόεδρό τους, Michael Kiok, «οι απλές έννοιες της ηθικής δεν έχουν καμία δουλειά με το δίκαιο».
«Είμαστε μια μειονότητα που γινόμαστε στόχος διακρίσεων φανατικών εξ αιτίας του σεξουαλικού μας προσανατολισμού. Είμαστε φυσιολογικοί. Έτσι γεννηθήκαμε», αναφέρουν επίσης σε ανακοίνωσή τους.

10 τύποι που συναντήσαμε στο φεστιβάλ Σπούτνικ

Δεν είναι δικό μου κείμενο αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να διαβαστεί και να διαδοθεί σε κάθε ραχούλα κάθε καλύβα κάθε τόπο δουλειάς το πόνημά του Γιάννη Α-γιαννη.

Αναδημοσίευση από Κατιούσα

Εμείς στην Κατιούσα έχουμε μάτια κι αυτιά παντού. Είμαστε παντού και μέσα σας που θα λεγε και ο λαϊκός βάρδος. Στα πιο απομακρυσμένα χωριά, στα πιο ανήλιαγα υπόγεια, διάολε ακόμα και σε Φεστιβάλ που κρύβουν τους διοργανωτές τους, είμαστε.

Το πλήρωμα της Κατιούσα μπήκε λοιπόν με δημοσιογραφική κάρτα στο Φεστιβάλ Σπούτνικ για να μην αφήσει ούτε λεπτό του σεντ στους διοργανωτές και σας μεταφέρει το κλίμα. Ποιο κλίμα δηλαδή, που οι ζωντανοί οργανισμοί που έχουν ταξιδέψει στο διάστημα είναι περισσότεροι απ’ όσους βρέθηκαν στο εν λόγω φεστιβάλ.

Σε κάθε περίπτωση προτιμότερη από την (κατά)χρηση ονομάτων που παραπέμπουν σε σοβιετικά επιτεύγματα, θα ήταν η χρησιμοποίηση κάποιου πιο κοντινού στην κυβερνώσα αριστερά. Φεστιβάλ Challenger ας πούμε, που θα έκανε και τους σωστούς συνειρμούς για τη… ζωντάνια του εγχειρήματος -μετά την έκρηξη (too soon?).

Συναντήσαμε πολλούς και ωραίους τύπους και σας τους παρουσιάζουμε:
1. Το μέλος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

Σπάνιο είδος. Απαντώνται λιγότερα από 100 τέτοια θηλαστικά σε όλη την Ελλάδα κυρίως σε χώρους πέριξ υπουργείων. Δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν Λένιν, Λένον και Λίνεν, αλλά είναι βέβαιοι πως οι “θέσεις του Απρίλη” του τελευταίου οδήγησαν την ΑΕΚ στον ιστορικό συμβιβασμό. Ή η ΑΕΚ είχε τον υποβιβασμό και ο ΣΥΡΙΖΑ τον συμβιβασμό; Τέλοσπάντων, το σημαντικό είναι πως είναι χολωμένος με το κόμμα. Όλοι έχουν βρει δουλειά κι εκείνος συντηρείται ακόμα με τον πενιχρό μισθό του επαγγελματικού στελέχους. Ραπάρει τον πόνο του.

2. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος

Δηλαδή ο Γιώργος ο Παπανδρέου, που σκούπιζε το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ήταν πιο μάγκας; Ο Ευκλείδης, σερβίρει ποτά στο μπαρ, σαν τους θείους που στο πασχαλινό τραπέζι “θα κάτσουν με τη νεολαία”. Από το μπαρ βέβαια δεν περνάει κανείς και ο υπουργός Οικονομικών, πίνει μόνος τα ποτά που φτιάχνει, έχοντας γίνει “ντέφι” από τις 10 το βράδυ. Η Εύη η Καρακώστα, κάνει μια στάση στο μπαρ, ο Ευκλείδης με μια απότομη κίνηση παρασύρει 2 τσόνι κόκκινα, αλλά λεφτά έχουμε θα πάρουμε άλλα, και της φωνάζει τρελαμένος “Εύη με ξύδια, σε βλέπω Σκάρλετ ίδια”. Η Εύη κολακεύεται κι οι δυο τους καταλήγουν αγκαλιασμένοι, με τον Ευκλείδη να διηγείται ιστορίες από τότε που “έσκισε” τον Ντάισελμπλουμ με το “Ουάου”, πως πήγε με δερμάτινη καμπαρντίνα στην Αγγλία και ο Guardian τον παρομοίαζε με νταβατζή από το Μάντσεστερ και πόσο καλά πάει το καινούργιο του βιβλίο. Κυκλοθυμικός ων, τα γυρνάει. Αρχίζει να κλαίει με αναφιλητά στην αγκαλιά της και να αναρωτιέται σε άπταιστα Greeklish γιατί εκείνος δεν καραφλιάζει, γιατί φοβάται τις μοτοσυκλέτες και γιατί το όνομά του δεν έχει πολλά “ν” να κόψει το ένα από άποψη; Είναι όμως κάθετος, αν το αφορολόγητο πέσει κάτω από τις 9 χιλιάδες θα παραιτηθεί και δεν θα ξανακάνει χρέωση σε φεστιβάλ. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Μάρξ τον οποίο έχει μελετήσει ενδελεχώς, “ΠΑΟΚ είσαι, αφού”.





3. Τα τρολάκια

Φασαριόζοι στα social media, ανθρωπάκια από κοντά. Ο “στρατός των ατάκτων” όπως αρέσκεται να λέει ο επικεφαλής τους. Έχουν 3_3_33 προβλήματα καθώς η “διαφημιστική” στην οποία τους προσλαμβάνουν, τους πληρώνει όποτε το θυμάται. Και να πεις ότι παίρνουν κανένα μισθό της προκοπής; Σαν το ανέκδοτο με το πρώτο συμβόλαιο του Καραγκούνη. “Τι θα τα κάνεις τα λεφτά Γιώργο; Θα πάρω μηχανάκι. Και τα υπόλοιπα; Ε, τα υπόλοιπα θα τα βάλει η μάνα μου”. Έχουν κόντρα, αγενή άμιλλα θα την έλεγε κάποιος λιγότερο κακεντρεχής, με τον Periodista και τον FAQ και δεν κάθονται ποτέ μαζί. Αλλά και με την Ομάδα Μνήμης, δεν τα πάνε καλύτερα. Τοποθετούν τις καρέκλες τους σε κύκλο, σαν σε ψυχοθεραπεία, πίνουν από το νεράκι που τους κέρασε ο επικεφαλής, γουλιά – γουλιά για να βγει το βράδυ και γελάνε με τα αστεία τους για τον Άδωνι που τσιρίζει, τον Κούλη με τα πεταχτά μάτια και άλλα τέτοια βαθιά πολιτικά. Το κόμμα όμως τους έχει κι αυτούς πληγώσει. Γιατί δεν φέρνουν την Άντζυ τη Σαμίου κύριε ράπερ μου;





4. Το ΦΕΚόσιτο

Με διαφορά ο χειρότερος απ’ τις φυλές που κυκλοφορούν στο κυβερνητικό φεστιβάλ. Όταν βρίσκεται με παρέα που όντως δεν ψηφίζει την κυβέρνηση, δηλώνει -χαμηλόφωνα πάντα- πως εκείνος δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βιοπορίζεται από τη δουλειά στο υπουργείο ή και στο Μαξίμου για τα δόλια τα παιδάκια του. Άλλωστε όπως του αρέσει να λέει κοπιάροντας κάθε μπάτσο ή ΕΠΟΠ με τύψεις «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή». Και καμιά ντροπή δεν είναι δουλειά από την άλλη. Και αν και δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, κάνει χρέωση από… υποχρέωση στον υπουργό, που είναι καλό παιδί κατά βάθος και ούτε κι εκείνος είναι ΣΥΡΙΖΑ καλά-καλά. Και σε τελική ανάλυση, με τον Μητσοτάκη δηλαδή θα είναι καλύτερα;

5. Ο δημοσιογράφος

Πριν το 2012, δεν ήταν σίγουρος αν είναι ο ή το ΣΥΡΙΖΑ και το έγραφε με μικρά γιατί δεν είχε καταλάβει ότι πρόκειται για αρκτικόλεξο. Διάβασε τα 20 χρόνια που χρειάστηκαν του Γιάννη του Μπαλάφα και αν και δουλεύει στο γραφείο τύπου του Νίκου Παππά, (όχι του καλού, του άλλου), της ΕΥΔΑΠ και έχει θέση σχολιαστή σε ένα-δυο δελτία ειδήσεων, δεν το κάνει για τα χρήματα αλλά για τις ιδέες του, τις οποίες αν η ζωή το απαιτήσει, θα καταδικάσει χωρίς περιστροφές. Αρνείται να συνομιλήσει με οτιδήποτε κατώτερο από γραμματέα υπουργείου.

6. Ο ΕΣΠΑτζης

Αγαπημένο του κομμάτι το dΕΣΠΑcito, ακούει στα κρυφά και Θεοδωράκη (όχι Μίκη, Σταύρο). Τον συνεπήραν τα αγνά κίνητρα του κινήματος ανεξαρτησίας της Καταλονίας από την Ισπανία, την οποία για κάποιο λόγο προτιμά να γράφει ΕΣΠΑνια. Είδωλό του, ο Αλέξης. Χαρίτσης. Πήρε λεφτά από πρόγραμμα για κατασκευαστικά έργα και ανέλαβε υπεργολαβία το περίπτερο της Αυγής στο Φεστιβάλ, δηλώνοντάς το ως παρεκκλήσι για να γλιτώσει τον ΕΝΦΙΑ. Αγαπημένη του ατάκα, το “Ξέρεις από ΕΣΠΑ;”. Γυρνά κάνοντας παράπονα σε υπουργούς για την απορρόφηση του τρέχοντος κοινοτικού προγράμματος χρηματοδότησης που έχει φτάσει μόλις στο 99,8%.


7. Οι 53+

Οι 53+ είναι περίπου 20-. Εντάξει, ούτε οι τρεις σωματοφύλακες ήταν όσοι ισχυρίζονταν ο Αλέξανδρος Δουμάς. Κάνουν τις χρεώσεις στο Φεστιβάλ, γιατί δεν είναι “τίποτα ξεπουλητάρια σαν τους άλλους που ψηφίζουν τα Μνημόνια κι έχουν αστικοποιηθεί”. Πιέζουν για να εφαρμοστεί το παράλληλο πρόγραμμα. Που το εξειδίκευσαν στο πλαίσιο του φεστιβάλ στην πρόταση να παίζει παράλληλα με τον Μαργαρίτη (που θα έπαιζε αν δεν έβρεχε) και οι Gadjo Dillo, για να μην τους πουν και σκυλάδες. Ζητούν τεστ DNA για την πατρότητα του προγράμματος, γιατί όπως λέει και ο εκ των στελεχών της τάσης Χρήστος Καραγιαννίδης “Παιδιά να οργανωθούμε, έχω εισηγηθεί ένα και έχω ψηφίσει άλλο ένα”. Δηλαδή, δύο περισσότερα από τον επόμενο κύριο.





8. Ο Φώτης Κουβέλης

Θυμάστε εκείνη την ταινία με το Μίμη τον Φωτόπουλο, που επιστρέφει από το θάνατο να δει την οικογένειά του, προσπαθεί να παρέμβει και κανείς δεν τον καταλαβαίνει – προφανώς γιατί είναι φάντασμα; “Ο ουρανοκατέβατος”. Ε, αυτό. Δεν τον χαιρετά κανείς. Δεν τον αναγνωρίζει κανείς. Σιγοτραγουδά την “Κόκκινη γραμμή” της Θεοδωρίδου, μήπως και πάει κανενός το μυαλό, αλλά δεν… Έχει πια απαγκιστρωθεί πλήρως από τη δημοσιότητα. Πλησιάζει παρέες-παρέες και τις ρωτά: “Μισθούς-συντάξεις, τα έκανα κουρέλι, ποιός είμαι;”. Διάολε, ούτε καρέκλα ελεύθερη να ξαποστάσει δεν μπορεί να βρει, σε ένα χώρο που και πολυσύχναστο, δεν τον λες. Πίνει ένα κουβά και φεύγει νωρίς μονολογώντας “Σταύρος Δήμας, γαμώ το ξεσταύρι μου, Σταύρος Δήμας”.

9. Ο περαστικός

Μένει στο Γουδή και κατεβάζει κάθε βράδυ τον σκύλο του για βόλτα στο πολυσύχναστο πάρκο. Φτάνοντας στην είσοδο, αναρωτιέται “που πήγαν όλοι;” βλέποντας τη νέκρα που επικρατεί. Κι όμως φώτα, τραπέζια, ποτά, μουσική μαρτυρούν ότι κάτι σημαντικό πρέπει να έχει συμβεί. Ούτε ψυχή ζώσα όμως για να του δώσει τις απαντήσεις που ζητά και ο σκύλος γαβγίζει, εμφανώς εκνευρισμένος. Φοβούμενος τα χειρότερα -ότι η περιοχή έχει χτυπηθεί από κάποιου τύπου Zombie Apocalypse– ανοίγει το βήμα του, επιστρέφοντας προς το σπίτι, ενώ το σκυλί συνεχίζει να γαυγίζει χωρίς σταματημό. Έχουν ένστικτο τα ζώα.

10. Ο εργάτης

Άνθρωποι να στήσουν εθελοντικά το φεστιβάλ δεν υπάρχουν -εδώ δεν υπάρχουν να το επισκεφθούν θα μου πείτε- οπότε το έργο ανέλαβε ιδιωτική εταιρεία. Ο εργάτης, ο μοναδικός που βρέθηκε στο φεστιβάλ Σπούτνικ, περιμένει καρτερικά να τελειώσει η -σεμνή το δίχως άλλο- τελετή, να πάει σπίτι του. Πίνει μια μπύρα που του κέρασαν από το μπαρ που έστηνε και συζητά με το νέο προϊστάμενο του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, που του εξηγεί γιατί ο Ιβάν είναι τρομερός και πως ο Στάλιν δεν τρώγεται. Ο μισθός του μετακλητού όμως;

Η ιερά οργή της Ιεράς Συνόδου

Τις προηγούμενες μέρες έγινε πολλή συζήτηση για την "αυστηρή" -και πλημμυρισμένη με εμφανή ιερή οργή- ανακοίνωση με την οποία η Ιερά Σύνοδος ξεκαθαρίζει την στάση της απέναντι στην πολιτεία δείχνοντας τα δόντια της. Επειδή κάτι τέτοιες ανακοινώσεις θα ήσαν για γέλια αν δεν ήσαν τραγικές, ας σχολιάσουμε μερικά σημεία της, μπας και καταλάβουμε πού το πάνε οι ογδόντα ιεράρχες:

(1) Οποιαδήποτε πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος απόκειται στην πρωτοβουλία της Βουλής. Επομένως η οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από το θέμα αυτό θα γίνει με διακομματική Επιτροπή των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων και όχι με εκπροσώπους της Κυβέρνησης.
- Πάλι καλά που η διοικούσα εκκλησία "επιτρέπει" στην βουλή να ασχοληθεί με την αναθεώρηση του συντάγματος. Από κει και πέρα, ομολογώ πως αδυνατώ να καταλάβω την βάση επί της οποίας οι ιεράρχες μιλούν για διάλογο, σάμπως και είναι υποχρεωμένη η βουλή να ζητήσει την γνώμη των ρασοφόρων επί του συντάγματος. Το ίδιο ακατανόητος είναι και ο τσαμπουκάς "εμείς δεν μιλάμε με την κυβέρνηση αλλά με διακομματική επιτροπή".

Η επιστολή (αντίγραφα πρώτης και τελευταίας σελίδας) με την οποία οι αγιορείτες παρακαλούν τον Χίτλερ
να αναλάβει υπό την "υψηλήν προσωπικήν προστασίαν και κηδεμονίαν" του το Άγιο Όρος (17/7/1941).

(2) Η Εκκλησία (...) δεν γνωρίζει τον όρο "χωρισμός" στην πνευματική της αποστολή, αφού δεν μπορεί να τον εφαρμόσει στην κοινωνία έστω και αν επιβληθή μονομερώς από την Πολιτεία με ιδεολογικούς όρους, γι’ αυτό την οριστική απάντηση στο ζήτημα αυτό την δίνει πάντοτε, "θάττον ή βράδιον" ο ίδιος ο ευλαβής ελληνικός λαός. Η Εκκλησία (...) δεν μπορεί να ζητήσει ποτέ τον χωρισμό από το λαό της, γιατί αυτό επιδιώκεται. Η Εκκλησία υπήρξε, είναι και θα υπάρχει μάνα αυτού του λαού με ό,τι αυτό σημαίνει.
- Εδώ οι ιεράρχες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Ποιος θέλει να χωρίσει την εκκλησία από την κοινωνία και τον λαό της; Το ζητούμενο είναι να χωριστεί η πολιτεία από την εκκλησία κι απο κει και πέρα κοινωνία και εκκλησία ας ρυθμίσουν την σχέση τους όπως νομίζουν. Όσο για αυτή την απάντηση που δίνει "θάττον ή βράδιον" (αργά ή γρήγορα) ο ευλαβής ελληνικός λαός, κάνω λάθος ή όντως υποβόσκει εδώ κάποια απειλή για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με κάλπες που θα στηθούν στις εκκλησίες, δηλαδή κάτι σαν εκείνη την ανοησία που είχε διεξαγάγει ο Χριστόδουλος για την αναγραφή τού θρησκεύματος στις ταυτότητες;

(3) Η Εκκλησία δεν θεωρεί ότι η νομική προσωπικότητα δημοσίου δικαίου (σ.σ.: η Εκκλησία είναι ΝΠΔΔ) χορηγεί στην Πολιτεία το δικαίωμα να νομοθετεί μονομερώς.
- Άλλο πάλι και τούτο! Δεν έχει δικαίωμα η πολιτεία να νομοθετεί δίχως να έχει κάνει πρωτύτερα κάποια συμφωνία με τα ΝΠΔΔ που επηρεάζονται από την ψήφιση κάποιου νόμου! Άρα κακώς οι κυβερνήσεις της τελευταίας οκταετίας έκλεισαν δεκάδες ΝΠΔΔ νομοθετώντας μονομερώς και χωρίς να έχει προηγηθεί διάλογος με τους εργαζομένους σε αυτά.

(4) H συνταγματική και διαπιστωτική αναγνώριση της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης ως "επικρατούσας θρησκείας" διαδραματίζει ρόλο ενός πληθυσμιακού, ιστορικού και πολιτισμικού τεκμηρίου για τον νομοθέτη, τον δικαστή και την κρατική διοίκηση.
- Κατά πρώτον, δεν βλέπω να υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος να επηρεάζει το έργο οποιουδήποτε κρατικού λειτουργού το τεκμήριο της "επικρατούσας θρησκείας". Αλίμονο αν π.χ. τα δικαστήρια έβγαζαν αποφάσεις επηρεασμένες από το θρήσκευμα των πολιτών που προσφεύγουν σ' αυτά. Και κατά δεύτερον δεν αντιλαμβάνομαι ποια ανάγκη επιβάλλει την διαπιστωτική αναγνώριση της "επικρατούσας θρησκείας" μέσα από το σύνταγμα. αφ' ης στιγμής το σύνταγμα ισχύει κατά τον ίδιο τρόπο για τους πάντες, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.

(5) Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει θεοΐδρυτη προέλευση, όπως αναγνωρίζει και το άρθρο 1 του Καταστατικού Χάρτου Της, η δε κοσμική Της έκφανση και λειτουργία υπό την μορφή κοσμικού οργανισμού έχει το ποίμνιό Της ως λαϊκή και δημοκρατική βάση της νομιμοποιήσεώς Της (...) δεν μπορεί να δεχθεί οποιαδήποτε συμβολική υποβάθμιση ή θεσμική υποτίμησή Της στο πλαίσιο είτε της αναθεωρήσεως του Συντάγματος είτε τροποποιήσεως της τυπικής, κοινής νομοθεσίας.
- Η λογική του παραλόγου: την Εκκλησία της Ελλάδος την ίδρυσε ο θεός, επειδή... έτσι γράφει το καταστατικό της!! Κι όποιος έχει αντίθετη γνώμη, ας ρίξει μια ματιά στο ποίμνιό της και να το βουλώσει. Εννοείται ότι, εφ' όσον είναι "θεοΐδρυτη", η εκκλησία δεν μπορεί να επιτρέψει σε κανέναν να την μειώσει, να την υποτιμήσει ή να την θίξει καθ' οιονδήποτε τρόπο διότι έτσι θα είναι σαν να μειώνει, να υποτιμά και να θίγει τον ίδιο τον θεό.

(6) Το ελληνικό Έθνος είχε μετά τον εκχριστιανισμό του έναν ιστορικά σταθερό πυρήνα, που περιλαμβάνει και την ορθόδοξη θρησκεία. Κατά συνέπεια, η αφαίρεση των στοιχείων θρησκευτικής ταυτότητας του Έθνους από το κείμενο του Συντάγματος θα αποτελούσε προσπάθεια εισαγωγής μίας νέας "εθνολογίας", καθώς αποκόπτει το Έθνος από ένα ουσιώδες περιεχόμενο του πυρήνα της ιστορικότητάς του, της ενεργού παράδοσής του και της παρούσης συλλογικής καθημερινότητάς του.
- Άντε πάλι το γνωστό κι από τα χρόνια της τουρκοκρατίας ποιηματάκι για την σχέση της πατρίδας με "του Χριστού την πίστη την αγία". Ένα επικίνδυνα απλοϊκό ποιηματάκι που ουσιαστικά αποδέχεται τους ιεράρχες ως εκπροσώπους όχι μόνο της εκκλησίας αλλά και ολόκληρου του ελληνικού έθνους. Κατ' επέκταση, όποιος τολμήσει να τα βάλει με την εκκλησία θα είναι σαν να τα βάζει με ολόκληρο το έθνος. Αν και αποτελεί πράγματι ζητούμενο η σχέση που μπορεί να έχει η εκκλησία με ένα έθνος του οποίου την επανάσταση αφόρισε εν τη γενέσει της...

Το "ελληνικόν έθνος" (διά του επισκόπου του) ευχαριστεί τον Χίτλερ για την "άκραν
ευγένειαν" και τον "αληθή ιπποτισμόν" των "ηρωικών στρατευμάτων κατοχής".

Περιλαμβάνει κι άλλα ωραία η εν λόγω έμπλεως ιεράς οργής ανακοίνωση της ιεραρχίας αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο για να συμφωνήσουμε πως όλα τούτα θα ήσαν για γέλια αν δεν ήσαν τραγικά. Και η τραγικότητά τους έγκειται στο γεγονός ότι τα παίρνουν στα σοβαρά πολλοί εξ εκείνων από τους οποίους προσδοκούσαμε ότι θα δρομολογούσαν επί τέλους τις διαδικασίες για να τελειώνει ο τραγικός εναγκαλισμός κράτους και εκκλησίας και να αποδοθούν "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ". Δυστυχώς, στην παρούσα περίοδο της επαναλαμβανόμενης κωλοτούμπας, η "ριζοσπαστική αριστερά" δεν δείχνει διατεθειμένη να δαγκώσει τα χέρια των ιεραρχών. Κάνει καλύτερα την δουλειά της φιλώντας τα.

Δεν θέλω να πω περισσότερα. Όποιος έχει όρεξη να ψάξει περισσότερο το θεματάκι της σχέσης εκκλησίας και έθνους, ας ρίξει μια ματιά σε μια σειρά τεσσάρων κειμένων που δημοσιεύθηκαν σε τούτο το ιστολόγιο πέρυσι τον Μάιο, με γενικό τίτλο "Εκκλησία και φασισμός". 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Απαγορεύτηκαν με τροπολογία οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας!

       

Οι κραυγές των οπισθοδρομικών εναντίον του νομοσχεδίου για την αλλαγή ταυτότητας φύλου, κάλυψαν την τροπολογία η οποία κατατέθηκε μαζί με το νομοσχέδιο αλλαγής ταυτότητας φύλου και ψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία και το Ποτάμι. Δυστυχώς οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν έκαναν καμία αναφορά στην σωτηρία της πρώτης κατοικίας από την κυβέρνηση της Αριστεράς παρά προτίμησαν τις σκοταδιστικές κορώνες εναντίον του νομοσχεδίου για την αλλαγή ταυτότητας φύλου. Οι κυβερνητικοί βουλευτές προτίμησαν να μην κάνουν αναφορά στο θέμα για να μην αντιληφθούν οι «θεσμοί» την τροπολογία και αντιδράσουν!

Τελικά η Αριστερά βούλωσε τα στόματα όσων την κατηγορούσαν λέγοντας πως το νομοσχέδιο αλλαγής ταυτότητας φύλου είναι δήθεν προοδευτικός κουρνιαχτός για να καλύψει τα αντιλαϊκά της μέτρα και την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας! Καμία λαϊκή κατοικία δεν πρόκειται να αρπαχτεί, αφού η κυβέρνηση σ’ αυτό το τόσο προοδευτικό νομοσχέδιο της αλλαγής ταυτότητας φύλου εισήγαγε τροπολογία για την προστασία της πρώτης κατοικίας! Στην τροπολογία προβλέπεται ότι η προστασία ισχύει μέχρι το τέλος του 2021. Εάν μέχρι τότε αυτοί, των οποίων η πρώτη κατοικία κινδυνεύει, δεν αποκτήσουν δεύτερη κατοικία, η πρώτη κατοικία τους απαλλάσσεται από κάθε βάρος και κάθε δέσμευση εξαιτίας των χρεών τους και απαγορεύεται να ξαναδεσμευτεί! Επίσης οι τράπεζες θα είναι υποχρεωμένες να πληρώσουν με τόκο όσα δικαστικά έξοδα έκαναν οι ωφελούμενοι από την συγκεκριμένου τροπολογία, οι οποίοι θα μπορούν να ζητήσουν και χρηματική αποζημίωση από τις τράπεζες για ψυχική οδύνη!

Μετά πέρασε από έξω, η ώρα τρεις τα μεσάνυχτα, ένας ηλίθιος μαρσάροντας το μεγάλου κυβισμού όχημά του με τις πειραγμένες εξατμίσεις και το όνειρο έλαβε τέλος! Πάει η πρώτη κατοικία! Μας έμεινε όμως η αλλαγή ταυτότητας φύλου!

Οράτιος Μενιππίδης

Ο Άνθιμος, οι ομοφυλόφιλοι και οι κομμουνιστές!

        

Για τους ομοφυλόφιλους και γι’ αυτούς που αλλάζουν φύλο ήταν η κουβέντα του σπουδαίου δημοσιογράφου Παπαδάκη και του Παναγιότατου Μητροπολίτου Άνθιμου, αλλά έφτασε και στους κομμουνιστές! Ο Άνθιμος ρωτήθηκε για το αν αποκλείει η εκκλησία ανθρώπους που είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι επειδή είναι ομοφυλόφιλοι ή αριστεροί και απάντησε ότι τους δέχεται όλους! Κατόπιν ο Άνθιμος ρωτήθηκε εάν η εκκλησία παρεμβαίνει πολιτικά και απάντησε ότι δεν γίνεται τέτοιο πράγμα. Μάλιστα έφερε ως παράδειγμα ανθρώπους οι οποίοι ψηφίζουν ΚΚΕ αλλά πιστεύουν στο Θεό, τους οποίους η εκκλησία τους δέχεται με τα πολιτικά τους πιστεύω χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να τα αλλάξει!

Όλα καλά κι όλα ωραία, αλλά κρίμα που πριν δηλώσει ο καλός δημοσιογράφος Παπαδάκης χαρούμενος για την νηφάλια φωνή που άκουσε από τον Άνθιμο, δεν τον ρώτησε εάν η εκκλησία δέχεται τους κομμουνιστές όπως δεχόταν τους Μακρονησιώτες και τους άλλους πολιτικούς κρατουμένους, ευλογώντας τους ξυλοδαρμούς και τις εκτελέσεις τους! Ή αν η εκκλησία δέχεται τους κομμουνιστές όπως εκείνους τους ΕΑΜίτες Μητροπολίτες τους οποίους η εκκλησία καθαίρεσε και διαπόμπευσε, μετά την εποποιία του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, γιατί ήταν αγωνιστές κι όχι δοσίλογοι σαν τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και τους παρατρεχάμενούς του ιεράρχες!

Κρίμα που δεν ρώτησε ο καλός και ο αντικειμενικός δημοσιογράφος Παπαδάκης τον Άνθιμο αυτά τα δύο για να γελάσουμε Ορθόδοξα Χριστιανικά!

Κώστας Β.

Η χαρά της δικτατορίας – JUMBO

Κατιούσα

«Τι έχουν να χωρίσουνε λευκοί και νέγροι εργάτες;» τραγουδούσε παλιά η Φαραντούρη στα «Νέγρικα» του Λοΐζου.
Το JUMBO πιάνει το νήμα των πανανθρώπινων αυτών μηνυμάτων και το φέρνει στην εποχή μας. Τι κοινό έχουν ένας έντεχνος με έναν λαϊκό; Ένας φτωχός με έναν πλούσιο; Ένας στρέιτ με έναν γκέι; Ένας Έλληνας με έναν μετανάστη; Ένας τρίτεκνος με έναν εργένη; Βασικά είναι όλοι καταναλωτές, είναι το μήνυμα της διαφήμισης και χαίρονται όταν έρχονται στα Τζάμπο, που μας ενώνουν όλους, καταργώντας τις διαφορές: φυλετικές, σεξουαλικές και προπαντός ταξικές. Αυτή είναι η δημοκρατία της χαράς, που είναι προσιτή σε όλους.*
Τα ΤΖΑΜΠΟ δεν κάνουν διακρίσεις. Ξεζουμίζουν όλους τους υπαλλήλους τους ανεξαρτήτως φύλου, φυλής και χρώματος. Εκεί μπορείς να εργάζεσαι εποχιακά, για 150 € το μήνα, χωρίς ρεπό και διαλείμματα, χωρίς δικαιώματα και σωματείο, και να ξέρεις ότι είσαι το ίδιο σκουπίδι με το διπλανό σου, ότι δεν υπάρχουν προνομιούχοι και διακρίσεις. Αυτό θα πει εργασία και χαρά, αυτή είναι η δημοκρατία στους χώρους δουλειάς.
Όλοι οι εργάτες είναι αναλώσιμα εξαρτήματα – και ο γιος μου το ανταλλακτικό, όπως λέει ο στίχος. Αρκεί να χαίρεται ο πελάτης, να παίρνει τζούρες – ψευδαισθήσεις καταναλωτικής χαράς, σε έναν καταναλωτικό «παράδεισο», με καρφιτσωμένα χαμόγελα να μακιγιάρουν τις συνθήκες κάτεργου. Κι αυτή είναι η «χαρά» της  δικτατορίας του κεφαλαίου στους χώρους δουλειάς.
* Ίσως κάποιοι αντιδράσουν και γίνει ντόρος, αλλά τόσο το καλύτερο για τα κέρδη της επιχείρησης, που ξέρει πως δεν υπάρχει μαύρη διαφήμιση, αρκεί να ακούγεται το όνομά της.

Ταξιδιωτικές οδηγίες

«Ταξιδιωτικές» οδηγίες έχουν αρχίσει και δίνουν τα αστικά επιτελεία ενόψει του ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Για παράδειγμα, η «Καθημερινή» από το πρωτοσέλιδό της έδινε χτες το «στίγμα» των αναλύσεων και των επιδιώξεων της αστικής τάξης, λέγοντας ότι το ρήγμα ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία βαθαίνει και ότι αυτό γεννάει «γεωπολιτικές ευκαιρίες» για την Ελλάδα, που για να αξιοποιήσει το κρίσιμο «γεωπολιτικό της οικόπεδο», χρειάζεται εθνική συνεννόηση και «πρακτικές κινήσεις». Στις παραμέσα μάλιστα σελίδες, άλλος αρθρογράφος έδινε και «λίστα» με τις «πρακτικές κινήσεις», γράφοντας: «Αυτό που πρέπει να κάνει η Αθήνα, είναι να εργασθεί μεθοδικά για την ενίσχυση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συνεργασίας, να εξαργυρώσει την αυξανόμενη στρατηγική σημασία της βάσης της Σούδας, να εκμεταλλευθεί το αμερικάνικο ενδιαφέρον για το χώρο της Ενέργειας με την προώθηση των σχεδίων στην Αλεξανδρούπολη και την εμπλοκή της Exxon Mobil σε άλλα μέρη της Ελλάδας και πρωτίστως νοτίως της Κρήτης...». Σε ό,τι αφορά βέβαια την κυβέρνηση, οι επισημάνσεις αυτές είναι περιττές, αφού διεκδικεί προ πολλού ρόλο «σημαιοφόρου» στη στήριξη των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή, με στόχο να «αναβαθμίσει» τη θέση της εγχώριας αστικής τάξης και να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Σε ό,τι αφορά το λαό, φανερώνεται για μια ακόμη φορά τι σημαίνουν και τι κινδύνους γεννάνε οι «φιλοδοξίες» της αστικής τάξης και όσα συζητιούνται πίσω από τις κλειστές πόρτες τέτοιων συναντήσεων...

Μια μάχη με μεγάλη σημασία

Με την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων, που τελείωσε χτες, ολοκληρώθηκαν οι εκλογές - παρωδία στο σωματείο με την επωνυμία «Ενωση Υπαλλήλων Εμπορίου Τροφίμων και Σούπερ Μάρκετ Αθηνών». Το συγκεκριμένο σωματείο είναι παράγωγο ωμής εργοδοτικής παρέμβασης στο συνδικαλιστικό κίνημα και έχει στηθεί με πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι απολαμβάνουν τη στήριξη της ΔΑΚΕ. Πρόκειται για σωματείο - σφραγίδα, χωρίς δράση, χωρίς ανακοινώσεις, με άγνωστη έδρα, χωρίς τηλέφωνα και ιστοσελίδα, χωρίς μαζικές διαδικασίες, ποτέ και πουθενά. Και όμως, με τις τεράστιες πιέσεις που ασκούν οι εργοδότες, ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές πάνω από 5.000 εργαζόμενοι! Πρακτικά, πρόκειται για μια φάμπρικα που έχουν στήσει οι κεφαλαιοκράτες με τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές, για την παραγωγή αντιπροσώπων στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπάλληλων, στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, στη ΓΣΕΕ. Με τη σειρά τους, οι αντιπρόσωποι αυτοί συμβάλλουν καθοριστικά στη διαμόρφωση των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα, που αξιοποιούνται από το κεφάλαιο για να προωθεί τα συμφέροντά του.

***

Αυτό το εργοδοτικό όργιο που στήνεται με τη σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλθηκε εξαρχής από συνδικάτα, συνδικαλιστές, εργαζόμενους που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Βγήκαν δεκάδες ανακοινώσεις καταδίκης. Ωστόσο, παρά τα κραυγαλέα στοιχεία που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, τα αστικά ΜΜΕ «έπνιξαν» το θέμα. Η παρέμβαση του ΠΑΜΕ αποκάλυψε τις εργοδοτικές μεθοδεύσεις, τις πιέσεις που άσκησαν οι μεγάλες αλυσίδες («Σκλαβενίτης», «ΑΒ Βασιλόπουλος», «My Market» κ.ά.) στους εργαζόμενους για να συμμετάσχουν στις αρχαιρεσίες. Αποκορύφωμα ήταν το έντυπο που κυκλοφόρησε στα καταστήματα της «Μy Market», με το οποίο η εργοδοσία κατηύθυνε τους εργαζόμενους να στηρίξουν το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, που η ίδια ελέγχει απόλυτα, αφού σε αυτό φιγουράρει πλειάδα διευθυντικών στελεχών! Σ' έναν κλάδο όπου «πέφτουν κορμιά» για το ποιος θα επικρατήσει στην αγορά, οι μεγαλοεργοδότες των σούπερ μάρκετ βάζουν στην άκρη τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και συγκροτούν ενιαίο μέτωπο προκειμένου να θωρακίσουν και να δυναμώσουν την παρέμβασή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα στον κλάδο, επηρεάζοντας ευρύτερα τους συσχετισμούς.

***

Οι ωμές εργοδοτικές παρεμβάσεις και η ξεδιάντροπη στήριξη των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού φανερώνουν ότι εντείνεται η προσπάθεια βαθύτερης χειραγώγησης του συνδικαλιστικού κινήματος και των συσχετισμών, που το καθιστούν υποχείριο στα χέρια του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Οι παρεμβάσεις αυτές δεν είναι άσχετες με το «αφήγημα» της «δίκαιης ανάπτυξης» και της «επιστροφής στην κανονικότητα» που διακηρύσσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ξέρουν καλά ότι η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης και αμέτρητους αντεργατικούς νόμους, είναι ασύμβατη με την ανάκαμψη δικαιωμάτων και μισθών, πολύ περισσότερο με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Ξέρουν καλά ότι η στρατηγική του κεφαλαίου επιβάλλει να ξηλωθεί παραπέρα ό,τι έχει απομείνει όρθιο από εργασιακά και άλλα δικαιώματα, που σημαίνει συνέχιση και ένταση της αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής. Ιδιαίτερα σε κλάδους όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, όπως στο λιανεμπόριο των σούπερ μάρκετ, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη και κλιμακώνεται μια διαδικασία συγχωνεύσεων και εξαγορών, με στόχο την κατοχύρωση και τη βελτίωση θέσεων στην αγορά, η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων θα ενταθεί κι άλλο το επόμενο διάστημα. Γι' αυτό η εργοδοσία αξιοποιεί όλα τα μέσα, ώστε με μεγαλύτερη ευχέρεια να χειραγωγεί και να ενσωματώνει αντιδράσεις.

***

Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι τέτοιες εκφυλιστικές ενέργειες, με τη σφραγίδα της εργοδοσίας και των συνδικαλιστών της στο κίνημα, εντείνονται παράλληλα με την επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου στο δικαίωμα στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, στο απεργιακό δικαίωμα. Το γεγονός ότι, με την παρέμβαση και των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, δεν ήταν λίγοι τελικά οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ που «απειθάρχησαν» στις υποδείξεις της εργοδοσίας και είτε έκαναν αποχή είτε ψήφισαν λευκό - άκυρο είτε έριξαν ως ψήφο διαμαρτυρίας στην κάλπη το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ, είναι πολύ σημαντικό. Δείχνει ότι ανάμεσα στους εργαζόμενους υπάρχουν διεργασίες και αναδεικνύονται προοπτικές και στο συγκεκριμένο κλάδο να στηριχτεί η προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος, που είναι απαιτητική και κοπιώδης. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το ΠΑΜΕ απευθύνει κάλεσμα στους εργάτες και τα σωματεία να εμποδίσουν τις παρεμβάσεις της εργοδοσίας, να παλέψουν για τη χειραφέτηση του συνδικαλιστικού κινήματος, να βάλουν στην άκρη τις δυνάμεις που δρουν προς όφελος του κεφαλαίου. Παράλληλα, ο κάθε εργαζόμενος, το κάθε σωματείο να βάλει πλάτη στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Για μαζικοποίηση και ζωντάνεμα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που θα κατακτούν τη συλλογική λειτουργία, για ενιαία αγωνιστική δράση των εργατών με σαφή ταξικό προσανατολισμό, σε διαρκή ανειρήνευτη σύγκρουση και όχι σε συνεργασία με το κεφάλαιο, στην πάλη για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Κοίτα ποιος μιλάει...

Δεν ήταν καινοφανής η άποψη που υπερασπίστηκε προχτές από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός, όταν τοποθετούμενος για το νομοσχέδιο σχετικά με την «ταυτότητα φύλου», ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Για τον καθένα από μας, από όσους τουλάχιστον θέλουν να λέγονται και να είναι προοδευτικοί, ή φιλελεύθεροι, εκτός από αυτονόητο είναι και μια πράξη γενναιότητας (σ.σ. η ψήφιση του νομοσχεδίου) που θα επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει αν τα στοιχεία που αναγράφονται σε μια άλλη ταυτότητα, στην πολιτική μας ταυτότητα, αντιστοιχούν στην πραγματικότητα».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η υπερψήφιση ή η καταψήφιση του νομοσχεδίου είναι το κριτήριο που κατατάσσει τις πολιτικές δυνάμεις είτε στο στρατόπεδο της προόδου, είτε της συντήρησης! Δηλαδή, όποιος δεν είναι με το νόμο που ψηφίστηκε χτες, είναι έρμαιο των αναχρονισμών της Εκκλησίας, συνοδοιπόρος της Χρυσής Αυγής και φορέας σκοταδιστικών αντιλήψεων και απόψεων! Δηλαδή, μια επανάληψη των ΠΑΣΟΚικής έμπνευσης ψευτοδιλημμάτων περί «σκότους και φωτός» της δεκαετίας του 1980...
Ομως το τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό κρίνεται με βάση το ποιος αντιπαλεύει και ποιος υπερασπίζεται ένα σύστημα ιστορικά σάπιο μέχρι το μεδούλι, που έχει προ πολλού φάει τα ψωμιά του. Ενα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή τον καπιταλισμό. Είναι το ποιος εκφράζει πολιτικά και ιδεολογικά την εργατική - λαϊκή χειραφέτηση από την αστική τάξη, την ιδεολογία της, τον ανορθολογισμό της, τον εθνικιστικό ή κοσμοπολίτικο σκοταδισμό της.
Απ' αυτή τη σκοπιά, η «προοδευτική» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν είχε κανένα πρόβλημα να διατηρήσει και να επεκτείνει όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που είχαν φέρει από κοινού η αναχρονιστική ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, να ψηφίσει μαζί τους ένα ακόμα μνημόνιο, να ανταγωνίζεται μαζί τους για το ποιος υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, ποιος θα επιτύχει ματωμένα πλεονάσματα, ποιος θα φέρει επενδύσεις πάνω στα συντρίμμια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα τη νέα αντιλαϊκή επίθεση μπροστά στην 3η «αξιολόγηση». Αυτοί που ξεθεμελιώνουν τα κοινωνικά δικαιώματα τολμούν να μιλούν για υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων.
Η «προοδευτική» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει πάρει τα εύσημα από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ για την υλοποίηση αντεργατικών μεταρρυθμίσεων που οι προηγούμενοι δεν τολμούσαν να φέρουν. Η «προοδευτική» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναδείχθηκε στον καλύτερο φίλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή, στηρίζοντας τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια και ετοιμάζεται τις επόμενες μέρες να πάει να χειροφιλήσει τον Τραμπ στην Ουάσιγκτον.
Οι «προοδευτικοί» του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν ρεσιτάλ αντικομμουνισμού, βγαλμένου από τα επιχειρήματα των πιο σκοτεινών αντιδραστικών επιτελείων, πρωταγωνίστησαν στην επίθεση στην ΕΣΣΔ και το σοσιαλισμό, ξεπερνώντας πολλές φορές και τους χρυσαυγίτες, με τους οποίους δεν ντρέπονται να συναγελάζονται, όπως έκαναν τις προάλλες στην άσκηση «Παρμενίων».
Οι «προοδευτικοί» του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που έχουν εγκαταλείψει - παρά τον ντόρο που σηκώνουν - ακόμα και τις διακηρύξεις τους για διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, δεν τολμούν να καθιερώσουν ως υποχρεωτικό τον πολιτικό γάμο. Εξάλλου, το ίδιο το νομοθέτημα της «προοδευτικής» κυβέρνησης βρίθει ιδεαλιστικών, αντιεπιστημονικών, ανορθολογικών θέσεων, ενώ στην πραγματικότητα δεν εξασφαλίζει ούτε τις ελάχιστες κοινωνικές προϋποθέσεις για να στηριχτεί το ατομικό δικαίωμα των ατόμων που υποτίθεται ότι έρχεται να στηρίξει.
Αυτά είναι λοιπόν τα μνημεία «προοδευτισμού» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Γι' αυτό είναι κάλπικη η «ευαισθησία» της για τα ατομικά δικαιώματα. Γιατί όσο κι αν φοράνε τη μάσκα του «νέου» και «προοδευτικού», ανήκουν στον παλιό, γερασμένο κόσμο, που η λαϊκή πάλη πρέπει να γκρεμίσει.