Το ΚΚΕ και τα γυρίσματα της Ιστορίας!!!!

 Το ΚΚΕ και τα γυρίσματα της Ιστορίας!!!!

Η αλήθεια είναι πικρή. Όσοι ενοχλούνται με τη στάση του ΚΚΕ, ενοχλούνται επειδή ανομολόγητα αποδέχονται (και πολύ σύντομα θα αναγκαστούν να το αποδεχτούν φωναχτά) το μνημόνιο Τσίπρα των 8 δις (όπως αποτυπώνεται στην 47σέλιδη αντιπρόταση της ελληνικής κυβέρνησης).

Eίναι οι ίδιοι που πριν μερικούς μήνες παραληρούσαν για την “πρώτη φορά Αριστερά” κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όμως αποδείχθηκε μια κυβέρνηση που δίνει βάσεις στο ΝΑΤΟ και αποδέχεται κατά 70% το μνημόνιο.

Είναι οι ίδιοι που παλαιότερα θεωρούσαν το ΚΚΕ “σεχταριστικό και δογματικό” επειδή από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έγιναν τον ίδιο πράγμα. Ενώ ο τότε ΣΥΝασπισμός, ο “ανοιχτόμυαλός” και ο “σύγχρονος”, συνεργαζόταν ανοικτά με το ΠΑΣΟΚ, ξεπλένοντας τη αντιλαϊκή βαρβαρότητα των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Σημίτη.

Είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το ΚΚΕ ως “απομεινάρι άλλης εποχής” επειδή την ώρα που υποστελλόταν το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο, αυτό επέμενε ότι ο καπιταλισμός θα γίνεται ολοένα και πιο βάρβαρος, ότι το όραμα του σοσιαλισμού ζει και ότι θα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.

Είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το ΚΚΕ ως “απομονωμένο και ξεκομμένο από το λαό” επειδή στις αρχές της δεκαετίας του 90 αρνήθηκε να συμμετέχει στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία όπου όλα τα κόμματα έβγαλαν το λαό στους δρόμους να φωνάζει “φωτιά-φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά” και άλλα τέτοια.

Είναι οι ίδιοι που θεωρούσαν το ΚΚΕ απολιθωμένο επειδή καταψήφισε το Μάαστριχ, της ΕΟΚ και της ΕΕ, αυτά δηλαδή που επί 25 χρόνια διαλύουν το λαό και την οικονομία της Ελλάδας.

Είναι οι ίδιοι που έλεγαν το ΚΚΕ “μίζερο” επειδή προειδοποιούσε για το ποιες θα ήταν οι συνέπειες για το λαό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν το φαραωνικό υπερθέαμα της Γιάννας το πλήρωσε μετά ο λαός;

Σε όλες αυτές τις φάσεις, το ΚΚΕ έμενε “μόνο του” απέναντι σε φοβερές πιέσεις, σε λάσπη, συκοφαντία και εισέπραττε “βροχή δεκάρικα” ακόμα και από την εξέδρα της Αριστεράς.

Η αλήθεια όμως δεν κρίνεται στα ποσοστά, αλλά στην φοβερή κρίση της Ιστορίας.

Ποιος άραγε επαληθεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια και ποιοι διαψεύστηκαν πανηγυρικά;

Όπως και τότε, έτσι και τώρα υψώνεται θεόρατο το δίλημμα της ιστορίας:  Ποιοι θα ξαναμεθύσουν με το “μισό δημοψήφισμα” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως ξαναμέθυσαν παλιά με το ΠΑΣΟΚ “που είναι καλυτερο από τη Δεξιά”, την ΕΕ “που θα είναι το σπίτι των λαών”, τον Γκορμπατσόφ “που φέρνει την ανανέωση και τη δημοκρατία”, την “εθνική ομοψυχία” για τη Μακεδονία;

Και ποιοι θα είναι αυτοί που θα μείνουν όρθιοι στους ανέμους και στις θύελλες των στιγμών;

Αυτοί που θα επιμείνουν ότι οι αλυσίδες του λαού δεν “επιχρυσώνονται” αλλά σπάζουν. Σπάζουν με ένα βροντερό και ενιαίο “ΟΧΙ” σε όλα τα μνημόνια. Με αποδέσμευση από την ΕΕ. Με μονομερή διαγραφή του χρέους, που δεν δημιούργησε ο λαός αλλά οι ΝΑΤΟϊκοί εξοπλισμοί, οι φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, οι μίζες όσων κυβέρνησαν τη χώρα 40 χρόνια.

-Μα δεν είναι αυτά παραφροσύνη;

-‘Είναι το τέλος της παραφροσύνης’!

πηγή: Αγκάρρα T.

Tο ενδεχόμενο Grexit: θετικό ή αρνητικό;

 Tο ενδεχόμενο Grexit: θετικό ή αρνητικό;

Ποια είναι η κατάσταση

Το ενδεχόμενο μιας εξόδου της Ελλάδας από την ζώνη του Ευρώ είναι πλέον πολύ πιθανό και δεν φαίνεται να αποτελεί μια τόσο ζημιογόνα, από την μεριά της Ευρωπαικής Ένωσης, επιλογή.
Το κυβερνητικό μπλόκ έχει καταφέρει επικοινωνιακά να πλασάρει την ιδέα ότι πρόσφερε στους Ευρωπαικούς λαούς την δυνατότητα να αμφισβητηθεί το Θατσερικό TINA (δεν υπάρχει εναλλακτική), χωρίς το ίδιο να αμφισβητήσει αυτό το δόγμα. Μάλιστα πρωτοστατεί στην ανοικοδόμησή του δικού του TINA με τον εγκλωβισμό των μαζών που ψήφισαν ΟΧΙ σε μια λογική του μικρότερου κακού στα πλαίσια του Ευρωενωσϊακού καπιταλισμού, αντί της εναλλακτικής της ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση οργανωμένα, συνειδητά εναντιωμένος στα μνημόνια και τη λιτότητα.

Η έξοδος από το Ευρώ ήταν αίτημα διάφορων οργανώσεων τα τελευταία χρόνια και αντιμετωπίζεται σήμερα θετικά από αριστερές οργανώσεις εκτός Σύριζα. Υπάρχει έτσι ήδη το υπόβαθρο, στην περίπτωση που η ΕΕ πετάξει την Ελλάδα έξω, να πλασαριστεί από την κυβέρνηση σαν επιλογή ρήξης, σαν μια φιλολαική εξέλιξη, σαν ένα αποτέλεσμα βαθιάς σύγκρουσης με το κατεστημένο.
Είναι όμως εύκολο να κατανοήσει κάποιος ότι αν οι δανειστές επιλέξουν Grexit τότε θα γίνει όχι απλώς με τους δικούς τους όρους και με τα ανάλογα μέτρα για να θωρακιστεί το Ευρώ, αλλά στο έδαφος μιας καπιταλιστικής οικονομίας σε βαθεία κρίση, με την αστική τάξη να κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας και μια κυβέρνηση Σύριζα – Ανελ που κάθε άλλο παρά έτοιμη ή πρόθυμη είναι να τα βάλει με την εγχώρια αστική τάξη. Και βεβαίως δεν θα συνιστά έξοδο από ΕΕ. Μπορεί τα πράγματα να μην έρχονται όπως τα προγραμματίζεις, αλλά πάντως επανάσταση κατα λάθος δεν γίνεται.

Το Grexit συνιστά χρεοκοπία. Είναι δυνατόν η αστική τάξη να αποδεχτεί να πληρώσει αυτή τον λογαριασμό μιας τέτοιας χρεοκοπίας; Όχι. Ποιος κρατάει στα χέρια του την βάση της οικονομίας; Τα μέσα παραγωγής; Τις τράπεζες; Η αστική τάξη. Η κυβέρνηση τον τελευταίο καιρό άδειασε τα αποθεματικά για να πληρώσει το ΔΝΤ (που θα ήταν σε μια τέτοια περίπτωση αναγκαία), οι τράπεζες είναι στο χείλος της κατάρρευσης, τα αγαθά παρουσιάζουν ελλείψεις και η έξοδος από το Ευρώ θα ερχόταν να συμβάλει σε μια χαώδη για τον λαό κατάσταση η οποία μεταξύ άλλων θα περιλάμβανε άγρια υποτίμηση των μισθών και εξαγορά των πάντων από αυτούς που θα έχουν αρκετό χρήμα. Αυτή λοιπόν η κυβέρνηση που έχει προσφέρει τα πάντα στους δανειστές θα επιβάλει πάγωμα κεφαλαίων, κρατικοποίηση τραπεζών (όχι μόνο των προβληματικών, αυτό είναι κόλπο παλιό), απαλλοτριώσεις και επίταξη κρίσιμων παραγωγικών τομέων, αγαθών, διαγραφή χρεών κτλ ούτως ώστε να μην πληρώσει τα πάντα ο λαός; Έχει μήπως ετοιμάσει καθόλου τον λαό ή το ίδιο το κράτος;

Αυτή η χαώδης κατάσταση θα απαιτεί την γερή οργάνωση του λαού για να αντιμετωπίσει τις άμεσες ανάγκες που θα του δημιουργηθούν καθώς και την τρομοκρατία από τους εργοδότες που θα βρούνε ξανά ευκαιρία για μειώσεις, απολύσεις κ.ο.κ. και με αναγκαία προοπτική την πάλη για την ίδια την εξουσία. Ήδη οι ταξικές δυνάμεις γύρω από το ΠΑΜΕ έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες για μια τέτοιου είδους οργάνωση σε όλες τις πόλεις (1,2,3,4,5,6,7,8,9,10) αντί να οργανώνουν πανηγύρια υποδεχόμενοι το Grexit.

Δεν έχει ριζοσπαστική διάσταση ένα Grexit; Δεν ανοίγει διόδους, δεν δημιουργεί ρευστότητα που ευνοεί ανατροπές;

Προϋπόθεση για οποιαδήποτε ριζοσπαστική ‘’εκμετάλλευση’’ της κατάστασης, για οποιαδήποτε θετική έκβαση της, είναι η οργάνωση του λαού σε ταξική βάση και με στόχο την έξοδο από ΕΕ με κοινωνικοποίηση βασικών μέσων παραγωγής και τραπεζών.
Καταρχάς δεν θα γίνει ένα οποιοδήποτε Grexit, θα γίνει έτσι όπως το θέλουν αυτοί που θα το επιβάλουν και θα έχει τις παραπάνω συνέπειες για τον λαό. Ένα Grexit δεν σημαίνει έξοδο από την ΕΕ. Είναι όμως η ΕΕ που υποχρεώνει διαρκή μνημόνια (άσχετα αν δεν λέγονται έτσι) για αναδιάρθρωση της οικονομίας για ακόμα μεγαλύτερα οφέλη του κεφαλαίου και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Τα βασικά των μνημονίων σε Ελλάδα και Κύπρο περιέχονται ήδη στις Συνθήκες και στις ντιρεκτίβες της ΕΕ που τα κράτη έχουν υποχρέωση να εφαρμόσουν.
Αλλά ας λάβουμε υπόψη εδώ το ενδεχόμενο μια έξοδος από το Ευρώ να συνιστά μια μικρή απομάκρυνση από την ΕΕ και μια ευκαιρία μέσα από την κατάσταση αυτή να στραφεί ο λαός σε ριζοσπαστική κατεύθυνση:

Είναι λοιπόν θετικό ή αρνητικό ένα Grexit με αυτή την λογική;

Αυτό εξαρτάται από το αν μπει στο παιχνίδι οργανωμένα το υποκείμενο της ιστορίας. Μόνο μηχανιστικές λογικές μπορούν να θεωρούν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο οδηγεί απαραίτητα στην ριζοσπαστικοποίηση. Μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει στο αντίθετο και ο καλύτερος τρόπος να οδηγήσει στο αντίθετο είναι να προετοιμάζεις τον λαό να το υποδεχτεί με πανηγύρια και σαν κάτι απαραίτητα θετικό και αναίμακτο για αυτόν και σαν μια αστική επιλογή την οποία πρέπει να στηρίξει (δλδ την επιλογή ενός Grexit με παραμονή στην ΕΕ). Προυπόθεση για μια θετική για το κίνημα εξέλιξη ενός τέτοιου γεγονότος είναι λοιπόν η οργάνωση του λαού σε ταξική βάση και με στόχο την εξουσία και την έξοδο από ΕΕ. Αλλιώς οι αστοί θα γλυτώσουν τις ζημιές με όποιο τρόπο μπορούν.

Αλλά είναι αδύνατον να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι ευνοϊκό για τον λαό να έρθει η χρεοκοπία αυτού του Grexit γιατί ίσως να ανοίγει διόδους. Και η οικονομική κρίση ίσως να ανοίγει διόδους. Αυτό σημαίνει ότι θα προπαγανδίσεις και θα πανηγυρίσεις την οικονομική κρίση; Θα πανηγυρίσεις περισσότερα βάσανα, περισσότερες κακουχίες, αβεβαιότητα και τρομοκρατία για τον λαό επειδή ίσως να ανοίγουν διόδους ριζοσπαστικοποίησης;

Είναι γνωστό ότι πολλές επαναστάσεις έγιναν μετά ή κατά την διάρκεια εθνικών πολέμων, που στην συνέχεια μετατράπηκαν σε εμφύλιο. Μήπως θα έπρεπε το ταξικό κίνημα και ένα ριζοσπαστικό κόμμα να προπαγανδίζει, να στηρίζει ή να δέχεται με ανοιχτές αγκάλες το ενδεχόμενο π.χ. ενός Ελληνο-Τουρκικού πολέμου; Δεν θα ανοίξει και αυτό πιθανές διόδους; Δεν θα φέρει την αστική σου τάξη σε σημείο δύσκολο; Δεν θα δημιουργήσει πιθανός τριγμούς στην καπιταλιστική σου οικονομία και στις δομές του αστικού κράτους αναλόγως της έκβασης; Σαφώς ναι. ‘Ομως αν ένα κόμμα έβγαινε από μια σύσκεψη πολιτικών αρχηγών με την αρνητική θέση ‘όχι στον πόλεμο’, θα το κριτικάραμε σαν να αρνείται την πιθανότητα ριζοσπαστικοποίησης του λαού; Θα μας χαροποιούσε ο πολέμος και η προσφυγία γιατί η κατάρρευση των κρατικών δομών μας δίνει την δυνατότητα να αποκτήσουν πρακτικό νόημα οι συλλογικές κουζίνες και τα μποστάνια; Μήπως θα έπρεπε να υποστήριζαμε την ναζιστική κατοχή για να δημιουργηθούν προυποθέσεις για ΕΑΜ-ΕΛΑΣ;

Η άρνηση της προπαγάνδισης ή της υποστήριξης αυτού του Grexit εντός ΕΕ σε τέτοιες χαώδεις για τον λαό συνθήκες δεν σημαίνει παράλληλα ότι δεν ετοιμάζεσαι διαρκώς για το πώς θα πράξεις σε τέτοιες συνθήκες με την μεγαλύτερη σοβαρότητα και για το πώς θα μετατρέψεις τους συσχετισμούς υπέρ σου, για το πως θα μετατρέψεις την εξέλιξη σε θετική. Η άρνηση του διλήμματος ”μνημόνια ή Grexit” είναι κάθε άλλο παρά φυγομαχία. Και η απόδειξη για αυτό είναι ότι οι ταξικές δυνάμεις με το ΠΑΜΕ έδειξαν αυτή την βδομάδα ότι είναι οι μόνες δυνάμεις που ήδη οργανώνουν επιτροπές και ομάδες για την οργάνωση της αλληλεγγύης και του αγώνα, την ώρα που άλλοι γιορτάζουν και υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες την καταιγίδα που ετοιμάζεται να εξαπολύσει στον λαό η αστική τάξη, είτε λέγεται έντιμη συμφωνία είτε Grexit.

Πηγή: Αγκάρρα

Η "εθνική ενότητα" και οι ψωριάρηδες

 Η "εθνική ενότητα" και οι ψωριάρηδες

Την περασμένη Δευτέρα, οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης (πλην Μιχαλολιάκου μεν αλλά αυτός είναι αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης, όχι κόμματος) μαζεύτηκαν για να δουν τί θα κάνουν με τις διαπραγματεύσεις και την ποθούμενη συμφωνία για καινούργια δανειακή σύμβαση. Άπαντες, πλην Κουτσούμπα (όλοι-όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια) συνυπέγραψαν μια κοινή ανακοίνωση που διαλαλούσε την εθνική τους ενότητα. Κι έτσι, εθνικά ενωμένοι, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως "η πρόσφατη ετυμηγορία του ελληνικού λαού δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας".

Και καλά τα δυο συγκυβερνώντα κόμματα. Ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει σε όλους τους τόνους πως ζητούσε το "Όχι" για να το χρησιμοποιήσει ως ισχυρό στήριγμά του στις διαπραγματεύσεις, άρα το περιμέναμε πως έτσι θα ερμήνευε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Έλα, όμως, που την ίδια ερμηνεία αποδέχτηκαν με την υπογραφή τους και οι άλλοι τρεις (Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι, ΠαΣοΚ), οι οποίοι μέχρι δυο εικοσιτετράωρα νωρίτερα βροντοφωνούσαν πως το "Όχι" θα σήμαινε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, έξοδο από το ευρώ, πέταγμα της χώρας εκτός Ευρώπης και άλλα τέτοια νόστιμα! Τί άλλαξε μέσα σε λιγώτερες από 48 ώρες και συμφώνησαν με την κυριακάτικη δήλωση Τσίπρα πως "ξέρω ότι η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για την επίτευξη συμφωνίας"; Μπουρδολογούσαν επί μια βδομάδα ή δεν πήραν χαμπάρι ότι ο πιτσιρικάς τούς έβαλε στο τσεπάκι του; 

Μάλλον συνέβησαν και τα δυο. Αναμφισβήτητα, η κοινή δήλωση όλων των πολιτικών αρχηγών (πλην ψωριάρη) απέδειξε ότι ο Τσίπρας ελέγχει απόλυτα (σχεδόν) το εγχώριο πολιτικό παιχνίδι. Έχοντας απέναντί του έναν ολίγιστο Μεϊμαράκη, έναν σαχλαμάρα Θεοδωράκη και μια αστεία Γεννηματά (ο ψωριάρης αποδείχτηκε σκληρό καρύδι), βρήκε την ευκαιρία να τους τσουβαλιάσει και να τους βάλει να προσυπογράψουν την άποψή του πως το "Όχι" ήταν ουσιαστικά "Ναι". Κατάφερε, δηλαδή, με την βοήθεια εκείνων πού ίσαμε προχτές ούρλιαζαν ότι το δημοψήφισμα δημιουργεί εθνικό διχασμό, να στήσει μια "εθνική ενότητα", η οποία αλλοίωσε τελείως την βούληση του λαού. Γιατί, όταν ο λαός ψήφιζε "Όχι", εννοούσε "Όχι". Δεν εννοούσε "Όχι σε τούτο το μνημόνιο αλλά ναι στο άλλο". Κι εν πάση περιπτώσει, αν αυτό ήταν που ζητούσε ο Τσίπρας από τον λαό, ας διατύπωνε έτσι το ερώτημα του δημοψηφίσματος. 

Παρένθεση. Είναι τουλάχιστον κωμικό (για να μη το χαρακτηρίσω κωμικοτραγικό) το φαινόμενο να βλέπεις να μιλούν για "εθνική ενότητα" αστοί πολιτικοί που είτε έχουν ήδη εκχωρήσει είτε συνεχίζουν να εκχωρούν την εθνική μας κυριαρχία σε διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, οι οποίοι όχι μόνο δεν διστάζουν να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά μας αλλά και την μόνη "εθνική ενότητα" που παραδέχονται είναι εκείνη που συμφωνεί με τα σχέδιά τους. Κλείνει η παρένθεση.

Και κάπως έτσι, σφυρηλατήθηκε η "εθνική ενότητα" από όλους (πλην ψωριάρη). Μόνο που αυτή είναι η εθνική ενότητα της δημοκρατίας τους, η δική τους εθνική ενότητα. Κι αυτή η εθνική ενότητά τους είναι τεχνητή, καμωμένη ερήμην του λαού και με σκοπό να παγιδέψει τον λαό. Όλα αυτά τα τσιτάτα περί ενωμένων ελλήνων που μπορούν να καταφέρουν τα πάντα δεν είναι παρά καλοπλασαρισμένα τερτίπια που επιχειρούν να αποκρύψουν πως είναι άλλο η εθνική ενότητα κι άλλο η λαϊκή ενότητα. Σαφώς και ο λαός είναι -ή, τουλάχιστον, πρέπει να είναι- ενωμένος αλλά από πού κι ως πού πρέπει αυτός ο λαός να ενωθεί εθνικά με τους εκμεταλλευτές του, τους κεφαλαιοκράτες που απομυζούν την ζωή του, τα αφεντικά του που τον βλέπουν ως σκλάβο ή την αστική εξουσία που τον αντιμετωπίζει ως φορολογικό υποζύγιο;

Για να τελειώνουμε: η εθνική τους ενότητα είναι κούφιο κατασκεύασμα, μια απέραντη κενολογία δίχως ουσιαστική υπόσταση. Αν θέλετε να το πω πιο "ξύλινα": όσο υπάρχει η πάλη των τάξεων, εθνική ενότητα αποκλείεται να υπάρξει. Κι αν μου επιτρέπετε να γίνω πιο προκλητικός: όσο υπάρχει λόγος να συνεχίζεται η πάλη των τάξεων, εθνική ενότητα δεν πρέπει να υπάρξει. Εμείς, οι "ψωριάρηδες", θα συνεχίσουμε αφ' ενός μεν να επιμένουμε ότι ετούτος ο τόπος αποκλείεται να δει άσπρη μέρα αν ο λαός δεν πάρει την εξουσία στα χέρια του αφ' ετέρου δε να αρνούμαστε την όποια "εθνική ενότητά" μας μ' εκείνους που έχουν αντίθετη άποψη. Είμαστε "ξύλινοι", τί να κάνουμε;

- ΑΤΜ σημαίνει «Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο»;

 - ΑΤΜ σημαίνει «Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο»;

Πρώτο: Χτες την ώρα που η ειδησιογραφία κατακλυζόταν από τις πληροφορίες για το αίτημα της κυβέρνησης Τσίπρα για την επιβολή ενός τρίτου Μνημονίου με νέα αβάσταχτα μέτρα εναντίον του λαού που έχει ήδη γονατίσει υπό το βάρος των δυο προηγούμενων Μνημονίων, ο κ.Τσίπρας επιδιδόταν στο Ευρωκοινοβούλιο σε μια ρητορική βγαλμένη από την προεκλογική περίοδο. Το βλέπουμε, λοιπόν, να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας: «Άλλαξε ο Μανολιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς». Που σημαίνει ότι μέχρι τώρα είχαμε «δεξιά» Μνημόνια που συνοδεύονταν από δηλώσεις εθελοδουλείας. Τώρα αιτούμαστε τα ίδια και χειρότερα Μνημόνια, αλλά – και εφόσον υπογραφούν – αυτά τα Μνημόνια θα είναι… «αριστερά». Η απόδειξη για το «αριστερόν» του πράγματος είναι ότι αυτά τα – ίδια και χειρότερα – Μνημόνια, συνοδεύονται, πλέον, από δηλώσεις «λεβεντιάς»… Δεύτερο: Η κυβερνητική προπαγάνδα οδηγεί πολλούς καλόπιστους να μας επισημαίνουν: «Μα δεν βλέπετε ότι η σημερινή κυβέρνηση λέει “όχι” στις απαιτήσεις των εταίρων, πώς μπορείτε να την τσουβαλιάζετε με την προηγούμενη κυβέρνηση;». Απαντάμε:Μα δεν βλέπετε ότι η τακτική της ΕΕ τσουβαλιάζει τον ελληνικό λαό ανεξαρτήτως κυβερνήσεων; Μα δεν βλέπετε ότι ανεξαρτήτως των «ναι» των προηγούμενων και των «όχι» των σημερινών, το θυσιαστήριο των Βρυξελλών συνεχίζει να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος»; Δεν βλέπετε ότι το «Όχι» του λαού στην λιτότητα και στους εκβιασμούς, το μετατρέπουν σε «ναι»; Δεν βλέπετε ότι ζούμε σε ριμέικ το πάλαι ποτέ «φεύγουν οι βάσεις που μένουν»και ότι προσπαθούν να ντύσουν τα «ναι στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ» με τα απομεινάρια εκείνου του παπατζίδικου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»; Τρίτο: «Η EE αλλάζει». Αυτό το παραμύθι τέλειωσε. «Η ΕΕ είναι το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι». Κι αυτό το παραμύθι τέλειωσε. «Η ΕΕ είναι οικοδομημένη στην αρχή της Δημοκρατίας». Αυτό κι αν είναι ένα παραμύθι που τέλειωσε. «Η ΕΕ μπορεί να υπάρξει χωρίς μνημόνια και λιτότητα». Στο άκουσμα αυτού του παραμυθιού (θα έπρεπε να) γελάνε ακόμα και οι παραμυθάδες που το σερβίρουν. Τέταρτο: Η Μέρκελ, ο Ντράγκι, ο Ολάντ, ο Γιούνκερ, ο Σουλτς και όλα αυτά τα κύμβαλα των πολυεθνικών που μετά από 5 χρόνια μνημονιακών «Νταχάου» έφτασαν να αλαλάζουν τελεσίγραφα χρεοκοπίας, αφανισμού και υποταγής στον ελληνικό λαό, φιλοτεχνούνται από τους κάθε λογής εγχώριους μακιγιέρ, δεξιούς και «αριστερούς», σαν «φίλοι», σαν «εταίροι», σαν «σύμμαχοι». Αλλά εφόσον αυτοί είναι εκβιαστές, τι να πει κανείς για τους ντόπιους μακιγιέρ τους, που άλλοτε ποζάρουν δίπλα τους σαν «σωτήρες» κι άλλοτε σαν «διαπραγματευτές»; Πέμπτο: Οι εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων το αποκαλύπτουν περίτρανα: Το «Όχι» του ελληνικού λαού αποτελεί μεν την αναγκαία συνθήκη για την σωτηρία αλλά με μια προϋπόθεση που χωρίς αυτήν το αναγκαίο δεν μπορεί να καταστεί και ικανό για να φέρει τη λύτρωση. Προϋπόθεση είναι: Οι διαχειριστές του «Όχι»να μην το εντάσσουν στο πλαίσιο και τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί τότε το μετατρέπουν σε «Ναι» που οδηγεί σε ενίσχυση των εκβιασμών σε βάρος του λαού. Εκβιασμοί που είτε με την όψη του ευρώ είτε με την όψη της δραχμής συνιστούν το ίδιο νόμισμα με το ίδιο αποτέλεσμα: Λαϊκός αποδεκατισμός. *** Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και ωρών «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Το έχουμε γράψει και το επαναλαμβάνουμε: Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ» της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το «σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες «επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας» και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού. Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών! Στο Κολοσσαίο της ΕΕ τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου. Είναι ψευδαίσθηση, αυταπάτη και απάτη ότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση. Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις. Στο Κολοσσαίο το πολύ – πολύ που μπορείς να ελπίζεις είναι να αγωνιστείς για το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις. *** Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ. Προσοχή: Αυτή η προοπτική σημαίνει τέτοια συθέμελη ανατροπή που είναιανόητο να προσπαθούν κάποιοι να την περιγράψουν με το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή». Είναι μια προοπτική που ή θα την πορευτεί ο λαός με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων ή θα επιβληθεί στον λαό «από τα πάνω» με όρους όπου η ευρωχρεοκοπία του θα παραδώσει τη σκυτάλη στην δραχμοχρεοκοπία του. Μετά από την εμπειρία σχεδόν 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της. Δεν εννοούμε, βέβαια, μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος. Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός. Μιλάμε για την «ιχνηλάτηση» της πορείας αποδέσμευσης από την ευρω-αρένα με πρώτο βήμα την αφαίρεση των κλειδιών της οικονομίας από τα μονοπώλια. Μιλάμε για μια έξοδο που δεν θα διευκολύνει την διατήρηση των προνομίων της εγχώριας ολιγαρχίας, αλλά θα σημάνει την ασυνέχεια του καθεστώτος της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας στα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού λαού, αφού χωρίς αυτή την ασυνέχεια είτε μέσα είτε έξω από την ΕΕ οι κανόνες της ΕΕ θα συνεχίσουν να ισχύουν. Μια τέτοια πορεία, που θα συγκρουστεί με τον καπιταλιστικό κανόνα που λέει ότι ή με ευρώ ή με δραχμή «η πλουτοκρατία κερδίζει, ο λαός πληρώνει»,συνεπάγεται: Τον σχεδιασμό μιας οικονομίας στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας που δεν θα επιτρέπει τον πλούτο που παράγεται σε αυτόν τον τόπο να τον οικειοποιούνται τρίτοι. Την διαμόρφωση ενός οικονομικού προγράμματος που θα αξιοποιεί όλο το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας στο πλαίσιο της παραγωγικής αναγέννησης του τόπου. Την ένταξη της παραγωγικής βάσης, από τον ορυκτό πλούτο και τις βιομηχανικές δυνατότητες μέχρι τον τραπεζικό τομέα και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε ένα σχεδιασμό με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και με πολιτική πυξίδα οι παραγόμενες αξίες να μην γίνονται κέρδη ή τοκοχρεολύσια για τους λίγους αλλά κοινωνικό όφελος που θα διανέμεται στους πολλούς. Την οικοδόμηση διεθνών σχέσεων όπου ο δανεισμός και οι κάθε λογής σχέσεις της χώρας στο «παγκόσμιο χωριό» θα αποφασίζονται στη βάση του κοινού οφέλους και όχι στη βάση της υποταγής στο δίκιο του εκμεταλλευτή. Και κυρίως: Την οργάνωση του λαϊκού παράγοντα που με την μορφή ενός εσωτερικού αρραγούς και ακατάβλητου μετώπου, απέναντι στους εκβιασμούς θα αντιτάξει με αποφασιστικότητα την δύναμη της ενότητάς του. *** Πίσω από την τρομοκρατία, τους εκβιασμούς και την καταστροφολογία, τα γεγονότα βοούν. Κάθε άλλο «δεξιό ή αριστερό αφήγημα» σημαίνει αποδοχή της «θηλιάς» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν. Οτιδήποτε άλλο θα σημάνει ότι ο λαός που νίκησε τις εικόνες με τις ουρές στα ΑΤΜ θα κληθεί πια να αναμετρηθεί με ένα άλλο ΑΤΜ που αυτή τη φορά θα μεταφράζεται έτσι: «Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο». Η διατήρηση του λαού στην ευρω-αρένα προσδοκώντας την συνεννόηση με τον Κύκλωπα, παίζοντας με τους κανόνες του Κύκλωπα και ζώντας μέσα στη σπηλιά του Κύκλωπα, σημαίνει ότι αφοπλίζεις, ακινητοποιείς και αποδυναμώνεις τον μόνο παράγοντα που μπορεί να διασώσει τον τόπο από τον Κύκλωπα: Τον λαϊκό παράγοντα. Ορισμένοι θα μας κατηγορήσουν ότι όλα αυτά που προτείνουμε είναι αδιανόητα διότι θα επιφέρουν τη σύγκρουση με την ΕΕ και με τα πολιτικοοικονομικά τους στηρίγματα εντός και εκτός Ελλάδας. Είναι μια καλοδεχούμενη «κατηγορία». Ναι, το ομολογούμε: Αυτό ακριβώς είναι που προτείνουμε! Και το προτείνουμε κόντρα στην τρομοκρατία, έχοντας ως εφόδιο το «Όχι» του ελληνικού λαού. Αλλά το «Όχι» όπως ο ίδιος το εννοεί και όχι όπως το διαστρέφουν - από την επομένη κιόλας του δημοψηφίσματος - οι συνυπογράφοντες το κοινό ανακοινωθέν μετά τη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αναδημοσίευση από το Enikos.gr

 Νίκος Μπογιόπουλος

http://kke4ever.blogspot.com/2015/07/blog-post_9.html

   ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΠΑΝΤΟΥ

Από Οικοδόμος

Γράφει η Ελένη Κακναβάτου //

Χωρίς διάθεση τρομοκράτησης, δεν είναι καλός σύμβουλος ο φόβος σε τέτοιες περιστάσεις, διαπιστώνουμε ότι τμήματα της εργατικής τάξης, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαία, άνεργοι ακόμη και μεσαίοι αγρότες και εργαζόμενοι το προσεχές διάστημα θα βρεθούν αντιμέτωποι με καθολική πτώχευση. Στις οικονομικές καπιταλιστικές κρίσεις, όχι ανθρωπιστικές, όπως αρέσκονται ορισμένοι να τις ονομάζουν για να αποκρύψουν τις πραγματικές αιτίες που τις γεννάνε, ο λαός βρίσκεται εκτεθειμένος στα κύματα της κρίσης που σαν σίφουνες, αγριεμένα έρχονται και τον χτυπάνε. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, εξαθλιώνονται, οι μικρομεσαίοι φτωχαίνουν. Η απογοήτευση κι η μοιρολατρία μπορεί πλέον να κυριαρχούν, ο εκφασισμός της κοινωνίας να βρίσκεται προ των πυλών.
Ο λαός μας έχει δείξει στο παρελθόν και φυσικά θα το ξανακάνει και τώρα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η ταξική αλληλεγγύη έφερε άμεσα αποτελέσματα. » Το ΕΑΜ μας έσωσε από τη πείνα» λέει το γνωστό μας τραγούδι, ο ύμνος του.  Η μάχη κατά της πείνας, η μάχη της σοδειάς, η μάχη  κατά της πείνας των εξόριστων, η λαϊκή αλληλεγγύη που οργανώθηκε στις γειτονιές της Αθήνας σε όλη την περίοδο της γερμανικής κατοχής, είναι κάποια παραδείγματα που αποδείχνουν ότι ο λαός μπορεί να οργανωθεί και να αντιμετωπίσει τις δύσκολες καταστάσεις διαβίωσης, που του επιβάλλουν τα ντόπια και ξένα μονοπώλια.
Μια λύση υπάρχει: Ταξική αλληλεγγύη παντού! Οργάνωση για να μην πτωχεύσει ο Λαός!

Στην πρώτη γραμμή, όπως και στο παρελθόν, πρέπει να βρεθούν όλοι οι κομμουνιστές κι οι φίλοι τους.  Μαζί με την πάλη και την οργάνωση της αντεπίθεσης στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι από εχθρούς και «φίλους», πρέπει να οργανωθεί ένα πλατύ μέτωπο αλληλεγγύης για όσους έχουν ανάγκη.

Θα σταθούμε ορθοί. Έτσι, ορθοβαδίζοντες, θα παλέψουμε ενάντια στη λαίλαπα των μέτρων που έρχονται, ενάντια στην ΕΕ, το κεφάλαιο και τα ντόπια τσιράκια τους μέχρι να δικαιωθούν οι αγώνες, να πάρουμε την εξουσία στα χέρια μας και τον πλούτο που παράγουμε.

«ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΙΣΟΔΟΥ» ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ «Χρυσάφι» για τις επιχειρήσεις η απασχόληση τζάμπα προσωπικού

 «ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΙΣΟΔΟΥ» ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ «Χρυσάφι» για τις επιχειρήσεις η απασχόληση τζάμπα προσωπικού

Ο νέος γύρος του προγράμματος αφορά σε 8.000 άνεργους νέους, που θα δουλέψουν το καλοκαίρι για λίγους μήνες

Χιλιάδες νέοι θα προσφέρουν τζάμπα τις υπηρεσίες τους σε ξενοδοχεία και άλλες επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια της σεζόν

Με ένα δελτίο Τύπου που έκανε λόγο για «ανασχεδιασμό» του προγράμματος, με σκοπό «την παροχή των μέγιστων δυνατών ωφελημάτων στους ανέργους», το υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε την έναρξη της υποβολής αιτήσεων για το πρόγραμμα «Επιταγή Εισόδου για νέους έως 29 ετών σε ιδιωτικές επιχειρήσεις στον κλάδο του Τουρισμού για απόκτηση εργασιακής εμπειρίας», την περασμένη βδομάδα.

Παρά την προσφιλή στο υπουργείο φιλολογία για τον «ανασχεδιασμό» των χρηματοδοτούμενων από κοινοτικά κονδύλια προγραμμάτων, η ουσία τους παραμένει η ίδια: Μέσα από τη «δεξαμενή» τους, οι επιχειρήσεις αντλούν τζάμπα εργαζόμενους, χωρίς να καταβάλλουν ούτε ευρώ για μισθούς και ασφάλιση, ενώ οι άνεργοι αναζητούν από τα «πεντάμηνα» στα «voucher» και πάει λέγοντας, ένα διάλειμμα από την ανεργία και έναν μισθό - φιλοδώρημα, που ακόμα κι αυτός καταβάλλεται με μεγάλες καθυστερήσεις.

Δίπλα στα παραπάνω, πρέπει να σημειωθεί πως η περίπτωση της «Επιταγής Εισόδου» για τις τουριστικές επιχειρήσεις, είναι ένα πρόγραμμα που βρίσκεται στα χέρια των εργοδοτικών ενώσεων, δηλαδή σχεδιάζεται και υλοποιείται από αυτές. «Δικαιούχοι» είναι ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και η Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ), πράγμα που όχι μόνο δεν αλλάζει, αλλά, όπως φαίνεται από πλευρές του τρέχοντος προγράμματος, ο ρόλος τους ενισχύεται ακόμα περισσότερο.

Εξάλλου, το ίδιο το υπουργείο κάθε άλλο παρά αρνείται τον πρώτο λόγο στους εργοδότες. «Το συγκεκριμένο πρόγραμμα ανασχεδιάστηκε από την αναπληρώτρια υπουργό (σ.σ. Ράνια Αντωνοπούλου) σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ)», αναφέρει στο ίδιο δελτίο Τύπου, ενώ σαν μια από τις «βελτιώσεις» που επήλθαν στο πρόγραμμα αναφέρει: «Δημιουργείται ειδικό Μητρώο των επιχειρήσεων του κλάδου που θα ζητούν άνεργους για πρακτική άσκηση (ανά ειδικότητα και περιοχή). Ετσι εξασφαλίζεται πλέον η άμεση εμπλοκή των επιχειρήσεων του κλάδου στην υλοποίηση του προγράμματος».

«Ανασχεδιασμός» στο ίδιο «πατρόν»

Ο νέος γύρος υλοποίησης της «Επιταγής Εισόδου» αφορά σε 8.000 εγγεγραμμένους στα μητρώα του ΟΑΕΔ άνεργους, από 18 έως 29 ετών. Από το σύνολο των «ωφελούμενων», οι 1.100 θα είναι απόφοιτοι ΑΕΙ/ΤΕΙ, ενώ οι 6.900 θα είναι απόφοιτοι δευτεροβάθμιας και μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι αιτήσεις των ανέργων ξεκίνησαν την περασμένη Πέμπτη και θα συνεχιστούν έως και τις 30 Ιούλη.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει θεωρητική κατάρτιση 80 ωρών και πρακτική άσκηση 420 ωρών, μέσα σε διάστημα που δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι μήνες, σε επιχειρήσεις του κλάδου του Τουρισμού. Οι «ωφελούμενοι», όπως αποκαλούνται οι άνεργοι σε όλα τα προγράμματα «voucher», λαμβάνουν για τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα, δηλαδή τη θεωρητική κατάρτιση και την πρακτική άσκηση, «εκπαιδευτικό επίδομα» ύψους 2.458 ευρώ στην περίπτωση των αποφοίτων ΑΕΙ/ΤΕΙ και 2.248 ευρώ στην περίπτωση των αποφοίτων Δευτεροβάθμιας - Μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένων των νόμιμων κρατήσεων.

Στην ουσία, λαμβάνουν 400 ευρώ, δηλαδή πέντε ευρώ την ώρα, για τις 80 ώρες της θεωρητικής κατάρτισης. Κατά τι μικρότερη είναι η αμοιβή τους για κάθε ώρα της πρακτικής τους άσκησης. Το ποσό του επιδόματος καταβάλλεται σε τρεις δόσεις: Η πρώτη μετά τη θεωρητική κατάρτιση, η δεύτερη μετά τις πρώτες 200 ώρες πρακτικής άσκησης, η τρίτη και τελευταία μετά τις υπόλοιπες 220 ώρες πρακτικής άσκησης.

Οσο για τους «παρόχους κατάρτισης», δηλαδή τα διάφορα ΚΕΚ, αυτοί τσεπώνουν 1.060 ευρώ για κάθε άνεργο που καταρτίζουν, ενώ στην περίπτωση που η πρακτική άσκηση μετατραπεί σε σύμβαση εργασίας με εξάμηνη τουλάχιστον διάρκεια, η αμοιβή τους ανεβαίνει στα 1.360 ευρώ.

Ενισχυμένος ο ρόλος των επιχειρήσεων

«Σκοπός της δράσης είναι η επίτευξη μιας δομημένης πορείας εισόδου των άνεργων νέων στην αγορά εργασίας, η οποία δυνητικά καταλήγει στην τοποθέτησή τους σε θέσεις απασχόλησης σε επιχειρήσεις που εξυπηρετούν και ενισχύουν άμεσα ή έμμεσα τον τουρισμό και το τουριστικό προϊόν της χώρας», αναφέρει η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος.

Τέτοιες επιχειρήσεις είναι, για παράδειγμα, οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, οι επιχειρήσεις εστίασης, τα τουριστικά γραφεία, αεροπορικές και ακτοπλοϊκές επιχειρήσεις, εταιρείες μεταφορών και επιχειρήσεις ενοικίασης αυτοκινήτων, επιχειρήσεις κρουαζιέρας, επαγγελματικών σκαφών, λειτουργίας μαρίνων, επίγειας εξυπηρέτησης αεροσκαφών.

Με βάση την αντιστοιχία απασχολούμενων - καταρτιζόμενων που προβλέπει η πρόσκληση ενδιαφέροντος, οι μεγάλες επιχειρήσεις εποχικής λειτουργίας θα μπορούν να λειτουργούν με ακόμα περισσότερους πρακτικάριους. Το ποσοστό των καταρτιζόμενων, για τις επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω από πέντε εργαζόμενους και προσδιορίζονται ως «εποχικής λειτουργίας» ανεβαίνει στο 50% των απασχολούμενων, ενώ διατηρείται στο 30% των απασχολούμενων για τις μη εποχικές επιχειρήσεις με πέντε ή περισσότερους εργαζόμενους.

Παράλληλα, «κλείνουν το μάτι» στις επιχειρήσεις στις οποίες εκτός από τζάμπα εργαζόμενους για το διάστημα της πρακτικής άσκησης, υπόσχονται και επιπλέον «μπόνους», στην περίπτωση που προχωρήσουν σε κάποια πρόσληψη: «Στο πλαίσιο μελλοντικής δράσης, επιχειρήσεις που θα προβούν στην πρόσληψη του ωφελουμένου μετά τη λήξη της πρακτικής άσκησης, δύνανται να επιχορηγηθούν», αναφέρει η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος.

Προσπάθεια για δημιουργία εντυπώσεων

Διαφημίζοντας τον «ανασχεδιασμό» του προγράμματος, το υπουργείο κομπάζει ότι «για πρώτη φορά αντιμετωπίζεται η υποκατάσταση εργασίας κατά τη διάρκεια της πρακτικής άσκησης των ανέργων στις επιχειρήσεις». Συγκεκριμένα, αναφέρει πως «οι επιχειρήσεις στις οποίες θα κάνουν πρακτική οι άνεργοι δεν θα επιτρέπεται να προβούν σε μείωση του προσωπικού τους, από την ημερομηνία υπογραφής της ένταξής τους στο έργο και για όσο διάστημα διαρκεί η υλοποίηση της πρακτικής άσκησης».

Μια ματιά στις «λεπτομέρειες», αρκεί για να δείξει πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, αφού όπως διευκρινίζεται «στην έννοια της μείωσης του προσωπικού» δεν περιλαμβάνονται μια σειρά περιπτώσεις. Ανάμεσα σε αυτές οι οικειοθελείς αποχωρήσεις, οι συνταξιοδοτήσεις, οι παραιτήσεις, η εθελουσία έξοδος, αλλά και η λήξη των συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Με απλά λόγια, μείωση προσωπικού δε θεωρείται το πέταγμα στην ανεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων που στη μεγάλη τους πλειοψηφία εργάζεται με τέτοιες συμβάσεις, ακόμα και με συμβάσεις μιας μέρας ως «έξτρα» προσωπικό!

Τέλος, οι άνεργοι που θα πάρουν μέρος στο τρέχον πρόγραμμα θα λάβουν πιστοποίηση για μια από επτά ειδικότητες τουριστικών επαγγελμάτων, που έχει προσδιορίσει ο ΣΕΤΕ, ή άλλες που θα διαμορφώσουν οι πάροχοι κατάρτισης και θα υποβάλουν για έγκριση στο ΣΕΤΕ. Πάντως, όπως εύγλωττα σημειώνεται «οι πάροχοι κατάρτισης οφείλουν να σχεδιάσουν το εκπαιδευτικό μέρος του προγράμματος με βάση τις ανάγκες των επιχειρήσεων»...

«Ωφελούμενοι» μόνο στα λόγια

«Ωφελούμενοι» μόνο κατ' ευφημισμόν είναι οι άνεργοι και οι άνεργες που παίρνουν μέρος στο πρόγραμμα «Επιταγή Εισόδου», υπογραμμίζουν μέλη της διοίκησης του Συνδικάτου Εργαζομένων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής. Οπως εξηγούν, η πείρα που υπάρχει από τους όρους εργασίας κάτω από τους οποίους δούλεψαν οι νέοι και οι νέες που συμμετείχαν στην προηγούμενη προκήρυξη του προγράμματος, δίνουν μια σαφή εικόνα της κατάστασης που θα αντιμετωπίσει και η επόμενη «φουρνιά» τους.

«Μπαλαντέρ» και άνθρωποι για όλες τις δουλειές γίνονται σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα στις περιοχές και τους μήνες που η τουριστική κίνηση χτυπά «κόκκινο», οι νέοι που δουλεύουν κάτω από την ταμπέλα της «πρακτικής άσκησης». Οπως εξηγεί το Συνδικάτο, μεταφέρονται από τμήμα σε τμήμα, από θέση σε θέση, κατά πως εξυπηρετεί τις ανάγκες της επιχείρησης. «Βούτυρο στο ψωμί» των εργοδοτών, που με τον τρόπο αυτό αποφεύγουν να προσλάβουν εργαζόμενους και «παρακάμπτουν» τις Συλλογικές Συμβάσεις και συνολικά τα εργασιακά δικαιώματα.

Οσο για το ενδιαφέρον κυβέρνησης και υπουργείου για τους ανέργους, οι συνδικαλιστές επισημαίνουν πως οι 8.000 τζάμπα εργαζόμενοι προσφέρονται απλόχερα στους εργοδότες, την ίδια στιγμή που τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις άνεργων και απολυμένων βρίσκουν «τοίχο».

Υπενθυμίζουν την περίπτωση των εργαζομένων στο ξενοδοχείο «Πεντελικόν», που τα αλισβερίσια προηγούμενων και επόμενων ιδιοκτητών τους πέταξαν στην ανεργία, στους οποίους δεν έχει δοθεί ούτε καν ένα έκτακτο βοήθημα, παρά τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις τους. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί πως το χειμώνα που μας πέρασε χιλιάδες εποχικά εργαζόμενοι ξενοδοχοϋπάλληλοι σε όλη τη χώρα έμειναν χωρίς επίδομα από το Γενάρη, σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής μνημονιακού νόμου που περιόρισε τις ημέρες επιδότησης.

Τέλος, τα μέλη της Διοίκησης του Συνδικάτου θυμίζουν πως ο υπουργός Εργασίας είχε απαντήσει στις διαμαρτυρίες τους για τον «μποναμά» στις επιχειρήσεις και την ανυπαρξία μέτρων στήριξης των ανέργων, κατά τη διάρκεια κινητοποίησης στις 19 Φλεβάρη, με τον ισχυρισμό πως η «Επιταγή Εισόδου» δε θα αφορά τους μεγαλοξενοδόχους, αλλά τις μικρές επιχειρήσεις του κλάδου.

Η ίδια η προκήρυξη του προγράμματος τον διαψεύδει, αφού ανεβάζει από το 30% στο 50% την αντιστοιχία των «πρακτικάριων» και των απασχολούμενων στις εποχικές επιχειρήσεις με περισσότερα από πέντε άτομα προσωπικό, χωρίς κανένα «ταβάνι» φυσικά προς τα πάνω.

"Ριζοσπάστης" Πέμπτη 09 Ιούλη 2015

"Όταν μας έριξαν στο «λάκκο των λεόντων"

"Όταν μας έριξαν στο «λάκκο των λεόντων"

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ• 9 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 (Πηγή: Ριζοσπάστης )

Σαν σήμερα στις 9 Ιουλίου 1961 υπογράφηκε η Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ

Ήταν το 1961, στις 9 του Ιούλη, όταν η τότε κυβέρνηση του κόμματος της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση), με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ήταν το κατεξοχήν κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου και απ” αυτό προήλθε μετά τη δικτατορία η ΝΔ, την οποία συγκρότησε ο βασικός πυρήνας των στελεχών της ΕΡΕ) υπέγραψε τη Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) – ή, διαφορετικά, «Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά».

Η συγκεκριμένη Συνθήκη υπογράφτηκε στην Αθήνα, στην αίθουσα της Βουλής, και προπαγανδίστηκε ως τεράστια εθνική επιτυχία, όπως άλλωστε προπαγανδίστηκαν όλοι οι λεγόμενοι μεγάλοι «εθνικοί στόχοι», δηλαδή η ένταξη στην ΕΟΚ και μετέπειτα η ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη πρωθυπουργό.

Γιατί ήθελαν την Ελλάδα στην ΕΟΚ 

Εδώ χρειάζεται να ανοίξουμε μια παρένθεση. Γιατί η ΕΟΚ δέχτηκε την Ελλάδα στους κόλπους της, αρχικά με τη Συνθήκη Σύνδεσης και μετά ως πλήρες μέλος;

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, με τα κόμματά της, επέλεξε και συμμετέχει στην ΕΟΚ, ενισχύοντας και προωθώντας τα οικονομικά συμφέροντά της και έχοντας ένα διεθνές στήριγμα της εξουσίας της. Ας μην ξεχνάμε πως παρά την ήττα του λαϊκού κινήματος στα 1949, και με το ΚΚΕ να δρα παράνομα, τα μετεμφυλιοπολεμικά καθεστώτα επιδίωκαν, μάταια, να ξεκόψουν τις ρίζες του λαϊκού κινήματος από την ιστορία του, να το τσακίσουν. Δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν. Έτσι κι αλλιώς και τα κοινά σύνορα με τα σοσιαλιστικά Βαλκάνια επιδρούσαν θετικά στην ανάπτυξή του, αλλά και οι ρίζες του ήταν βαθιές. Έπρεπε λοιπόν και το κεφάλαιο να δυναμώσει και η εξουσία του να ενισχύεται έχοντας διεθνή στηρίγματα. Ήδη είχε προηγηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ από το 1953.

Να πώς το παρουσιάζει προπαγανδιστικά ο Κ. Τσάτσος στα 1961: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι… η σύνδεσις της Ελλάδος με τας δημοκρατικάς χώρας της Δύσεως αποτελεί τον μόνον ασφαλή τρόπον διά την επιβίωσιν. Δεν είναι σοβαρόν να επιδιώκη τις την εθνικήν επιβίωσιν με λύσεις αι οποίαι ιστορικώς είναι αδύνατοι. Θα εκλέξομεν… την καλυτέραν και ασφαλώς η καλυτέρα είναι εκείνη, την οποίαν ήδη επέλεξεν η Ελλάς».

Η Ελλάδα, επομένως, έγινε δεκτή στην τότε ΕΟΚ, αφ” ενός, γιατί το ζήτησε η πλουτοκρατία της για τους παραπάνω λόγους, αφ” ετέρου, γιατί ήταν η μόνη καπιταλιστική χώρα στα σοσιαλιστικά Βαλκάνια, η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ σε μια περιοχή που είχε κηρυχτεί ως εχθρική για το δυτικοευρωπαϊκό και αμερικανικό καπιταλισμό. Μια χώρα – γέφυρα του διεθνούς καπιταλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά και γέφυρά του στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, περιοχή με πηγές ενέργειας, τις οποίες επιδίωκαν να εξασφαλίσουν τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά και γενικότερης γεωστρατηγικής σημασίας.

Ποιοι υπέγραψαν 

Τη Συνθήκη Σύνδεσης από την ελληνική κυβέρνηση της ΕΡΕ υπέγραψαν ο αντιπρόεδρός της, Παν. Κανελλόπουλος, ο υπουργός Συντονισμού, Αριστ. Πρωτοπαπαδάκης, ο υπουργός Εξωτερικών, Ευ. Αβέρωφ – Τοσίτσας. Από την πλευρά της ΕΟΚ, υπογράφτηκε και από κάθε κράτος – μέλος της και από την ΕΟΚ. Από τα κράτη – μέλη της την υπέγραψαν: Ο Πολ Χένρι Σπάακ, αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου, ο Γκέμπχαρτ Ζέελος, πρεσβευτής της Γερμανίας στην Αθήνα, ο Μορίς Κουβ ντε Μιρβίλ, υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, ο Εμίλιο Κολόμπο, υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου της Ιταλίας, ο Ευγένιος Σάους, αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, ο Ι.Ρ. βαν Χιούτεν, υφυπουργός Εξωτερικών της Ολλανδίας.

Από την ΕΟΚ υπέγραψε: Ο Λούντβιγκ Ερχαρτ, αντικαγκελάριος, υπουργός Οικονομικών, επικεφαλής του συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών της Κοινότητας, ο Βάλτερ Χαλστάιν από την Κομισιόν, ο Ζαν Ρέι, μέλος της Κομισιόν και διαπραγματευτής της Συνθήκης Σύνδεσης.

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που συνδέθηκε με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα με βάση το άρθρο 238 της Συνθήκης της Ρώμης, που όριζε ότι η Κοινότητα μπορεί να συνάψει συμφωνίες με μια τρίτη χώρα, «μια σχέση σύνδεσης που χαρακτηρίζεται από αμοιβαίες υποχρεώσεις και δικαιώματα, κοινές ενέργειες και ειδικές διαδικασίες».

Η Συνθήκη προέβλεπε: 1) Την εγκαθίδρυση δασμολογικής ένωσης. 2) Την ανάληψη κοινών ενεργειών και την εναρμόνιση της πολιτικής της Κοινότητας και της Ελλάδας σε διάφορους τομείς, όπως η αγροτική πολιτική, το δικαίωμα εγκατάστασης και ελεύθερης κυκλοφορίας των εργατών, οι μεταφορές, η φορολογία, οι κανόνες ανταγωνισμού. 3) Τη διάθεση στην Ελλάδα πόρων για την επιτάχυνση ανάπτυξης της οικονομίας της.

Η δασμολογική ένωση (ελάττωση έως κατάργηση δασμών) άνοιγε το δρόμο των ελεύθερων εισαγωγών εμπορευμάτων, που σε συνδυασμό με τη διάθεση πόρων για την ανάπτυξη της οικονομίας, δηλαδή των μεγαλοεπιχειρηματιών, οδηγούσε στη γοργότερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

ΕΟΚ και Αριστερά  

Το ΚΚΕ σε ανακοίνωση της ΚΕ στις 4/4/1961, λίγο μετά τη μονογραφή της Συνθήκης, εκτιμά:«Για την εργατική τάξη της χώρας μας, η σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Αγορά θα σημαίνει πιο άγρια εκμετάλλευση, μεγαλύτερη ανεργία, αύξηση της μετανάστευσης… Για την αγροτιά μας η σύνδεση θα σημαίνει καινούριες δυσκολίες στην τοποθέτηση των εξαγώγιμών της προϊόντων γιατί… θα εμποδίσουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη των συναλλαγών μας με την απέραντη αγορά των σοσιαλιστικών χωρών. Αλλά και τα μη εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα (σιτάρι, κτηνοτροφικά προϊόντα) θα αντιμετωπίσουν, με την άρση των δασμών, τον αθέμιτο ανταγωνισμό των φτηνότερων δυτικοευρωπαϊκών… Το ξεκλήρισμα των φτωχών και μεσαίων αγροτών θα ενταθεί». «Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα», τ. 8ος 1956-1961, σελ 612-614.

Πράγματι, αυτή η πορεία κυρίως για τους εργάτες και τους αγρότες εντάθηκε και αν δεν εμφανίστηκε ως οξύ πρόβλημα οφείλεται στο μεγάλο κύμα μετανάστευσης της 10ετίας του ’60, κυρίως στη Γερμανία.

Η Συνθήκη Σύνδεσης, που άρχισε να ισχύει από την 1η Νοέμβρη του 1962, ήταν η πρώτη προσπάθεια, το προοίμιο της προσαρμογής της καπιταλιστικής Ελλάδας στον ΕΟΚικό ιμπεριαλισμό και της πορείας ως την πλήρη ένταξη.

«Η συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ υπογράφηκε στην Αθήνα στις 9.7.1961. Κυρώθηκε με το Νόμο 4226 (14.3.1962) και τέθηκε σε ισχύ την 1.1.1962.

Το περιεχόμενο της συμφωνίας καθόριζε τη διαδικασία (υποχρεώσεις και δικαιώματα χρονικά προσδιορισμένα) της τελωνειακής ένωσης της Ελλάδας με τα τότε 6 κράτη – μέλη της ΕΟΚ. Στόχευε στη σταδιακή κατάργηση όλων των δασμών και περιορισμών του εμπορίου μέσα από μεταβατική περίοδο 22 χρόνων από την έναρξη της συμφωνίας. Η μεταβατική περίοδος περιλάμβανε δύο φάσεις δασμολογικού αφοπλισμού: Την πρώτη, δώδεκα χρόνων, βραδύτερου ρυθμού, και τη δεύτερη, δέκα χρόνων, με ταχύτερο ρυθμό. Προέβλεπε διάκριση στη διαδικασία δασμολογικού αφοπλισμού των βιομηχανικών προϊόντων, κατατάσσοντάς τα σε δύο κατηγορίες: Σε αυτά που όμοιά τους παράγονταν στην ελληνική αγορά και σε εκείνα που δεν παράγονταν. Ο δασμολογικός αφοπλισμός των πρώτων προβλεπόταν ταχύτερος από εκείνον των δευτέρων.

Οι κοινοτικές δασμολογικές ρυθμίσεις αφορούσαν και τις εμπορικές συναλλαγές με τρίτες χώρες. Η Ελλάδα αναλάμβανε την υποχρέωση να προσαρμόζει σταδιακά το δασμολογικό της καθεστώς έναντι τρίτων χωρών προς το κοινό εξωτερικό δασμολόγιο της ΕΟΚ. Ακόμα, προσδιοριζόταν η σταδιακή εναρμόνιση της αγροτικής πολιτικής της Ελλάδας προς την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΟΚ. Με πρωτόκολλο ρυθμιζόταν η χορήγηση δανείων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Η Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ πραγματοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος έγκαιρα και σταθερά τάχθηκε υπέρ της ένταξης. Τη συμφωνία χαιρέτισε ο ΣΕΒ. Την πολιτική σημασία της σύνδεσης με την ΕΟΚ υπογράμμισε και ο βασιλιάς Παύλος σε μήνυμά του την 1.11.1962:

«Ο προσανατολισμός μας προς την κατεύθυνσιν ταύτην στερεώνει έτι μάλλον τους ελευθέρους μας θεσμούς και συντείνει εις την περαιτέρω σταθεροποίησιν του επικρατούντος κλίματος τάξεως και ασφαλείας».

Στη Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ, καθώς και στις διαπραγματεύσεις γι” αυτήν, αντέδρασαν το ΚΚΕ και η ΕΔΑ, που τις κατήγγειλαν.

Το ΚΚΕ με ανακοίνωση της ΚΕ, στις 4.4.1961, χαρακτήρισε τη Συμφωνία Σύνδεσης ως αντεθνική ενέργεια:

«…Η μονογράφηση της συμφωνίας με την Κοινή Αγορά αποτελεί μεγάλης ολκής αντεθνική ενέργεια. (…) Σημαίνει ξεπούλημα της χώρας στα ευρωπαϊκά τραστ, πίσω από τα οποία κρύβονται το αμερικάνικο και το δυτικογερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο».

Η ΕΔΑ κάλεσε το λαό σε αγώνα για την ακύρωση της συμφωνίας. Με ανακοίνωση της Διοικούσας Επιτροπής χαρακτήρισε την ΕΟΚ «λάκκο των λεόντων».

Συμφέροντα και αντιθέσεις 

Από την πλευρά τμήματος των αστικών δυνάμεων εκφράστηκαν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις, που εστιάζονταν κυρίως στο ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη, από την άποψη της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, ώστε να πετύχει «ισότιμη» συμμετοχή (από την άποψη δικαιωμάτων και υποχρεώσεων) και ότι θα μετατρεπόταν σε «απλή αποικία».

Ενα τμήμα των καπιταλιστικών συμφερόντων και της αστικής πολιτικής αναδείκνυε τον αγροτικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος δεν μπορούσε να ωφεληθεί από τα πλεονεκτήματα της Κοινής Αγοράς, ενώ αντίθετα θα δεχόταν πλήγματα η ασθενής και μη ανταγωνιστική εγχώρια βιομηχανική παραγωγή. Θεωρούσε ότι η σύνδεση με την ΕΟΚ θα ανέκοπτε τη διαδικασία εκβιομηχάνισης της ελληνικής οικονομίας, που στηριζόταν στην έντονη προστασία της εγχώριας παραγωγής και στη χρήση (κατ” άλλους υπερβολική) αναπτυξιακών κινήτρων, όπως η επιδότηση των εξαγωγών. Υπήρχε και η εμπειρία του 1958, όταν μια ορισμένη άρση των περιορισμών στις εισαγωγές οδήγησε στην όξυνση των συνθηκών ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά σε βάρος εγχώριων εμπορευμάτων.

Οπωσδήποτε η σύνδεση συνεπαγόταν σταδιακή άρση της προστασίας της εγχώριας παραγωγής με τις ανάλογες αρνητικές επιπτώσεις γι” αυτήν, λόγω χαμηλότερης συγκεντροποίησης της παραγωγής και επομένως παραγωγικότητας με λιγότερο ανταγωνιστικές τιμές.

Το 1961 η μέση επιβράδυνση των εισαγωγών από την ΕΟΚ ανερχόταν στο 20% της δασμολογητέας αξίας και στο 12,5% της συνολικής τους αξίας. Με τη σύνδεση, η επιβράδυνση μειώθηκε σταδιακά και έφτασε το 1981 στο 5% της δασμολογητέας και στο 3,3% της συνολικής αξίας των εισαγομένων, ενώ το 1986 εξαλείφθηκε εντελώς.

Αναδείχτηκαν τα εμπόδια που θα προέκυπταν από το κοινοτικό δασμολογικό καθεστώς στο εξωτερικό εμπόριο της Ελλάδας με τα βαλκανικά και άλλα κράτη του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, εμπόριο που βρισκόταν σε διαδικασία ανάπτυξης. Αλλωστε, οι εμπορικές σχέσεις της Ελλάδας με τα σοσιαλιστικά κράτη υπήρξαν αντικείμενο μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων και αντιθέσεων μεταξύ Ελλάδας και ΕΟΚ. Μια από τις εκδηλώσεις αυτών των αντιθέσεων ήταν η αντίδραση της ΕΟΚ στην πρόθεση της κυβέρνησης Καραμανλή να ενθαρρύνει την επέκταση της καπνοκαλλιέργειας με στόχο τις εξαγωγές προς τα σοσιαλιστικά κράτη.

Κριτική και από τμήμα της αστικής τάξης

Από το ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών), επίσημο συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης, εκδόθηκε το 1961 μελέτη η οποία, αφού εξέταζε τα υπέρ και τα κατά της ένταξης, κατέληγε ως εξής:

«Η παρούσα σύνδεση και προσδοκώμενη πλήρης προσχώρηση της Ελλάδας στην ΕΟΚ δε θα βοηθούσε στην προαγωγή της οικονομικής ανάπτυξης – αντιθέτως, είναι πιθανόν να προκαλέσει σημαντικές ταλαιπωρίες, να βλάψει ζωτικά ελληνικά συμφέροντα και, εν συντομία, να θέσει σε κίνδυνο τη χώρα, όσον αφορά το ισοζύγιο πληρωμών και την οικονομική πρόοδο».

Ωστόσο, οι διαφωνίες για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ δεν είχαν την ίδια ταξική αφετηρία με τη διαφωνία του ΚΚΕ. Δεν αναδείκνυαν γενικώς τον καπιταλιστικό αντεργατικό χαρακτήρα της διακρατικής ένωσης, αλλά το πρόωρο της σύνδεσης με αυτή μιας λιγότερο αναπτυγμένης οικονομίας και τον κίνδυνο «απώλειας της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας».

Αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί, που τάσσονταν γενικώς υπέρ της καπιταλιστικής οικονομίας (της αγοράς), επισήμαιναν τη δυσχέρεια εξισορρόπησης πλεονεκτημάτων – μειονεκτημάτων από τη σύνδεση. Επίσης, αναδείκνυαν ότι η ελληνική κυβέρνηση, ακριβώς εξαιτίας αυτής της δυσχέρειας, τοποθετούσε το ζήτημα της σύνδεσης με την ΕΟΚ κυρίως σε πολιτικό επίπεδο.1

Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή (Γενάρης 1962) για την επικύρωση της Συμφωνίας, ο υπουργός Συντονισμού Παναγής Παπαληγούρας τόνισε χαρακτηριστικά:

«Ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας μας (…) είναι απλούστατα, εντός της στενής περιοχής της ελληνικής αγοράς, ανέφικτος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επεδιώξαμεν την ταχυτέραν δυνατήν σύνδεσιν της χώρας με την Κοινότητα».

Χρησιμοποίησε μάλιστα γλώσσα ιδιαίτερα αιχμηρή, προκειμένου να κατακρίνει τις αντιρρήσεις για τη Συμφωνία Σύνδεσης, οι οποίες προέρχονταν από επιχειρηματίες (τους χαρακτήρισε «καλοκαθισμένους, στρογγυλοκαθισμένους», επιχειρηματίες που κατά περίεργο τρόπο συμμαχούσαν με την άκρα Αριστερά, γιατί δεν ήθελαν να γίνουν ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις τους).

Δηλαδή, λίγο – πολύ ορισμένες άμεσες οικονομικές συνέπειες για τμήμα του κεφαλαίου στην Ελλάδα αναγνωρίζονταν ευρύτερα. Ωστόσο, το τμήμα της αστικής πολιτικής που τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της άμεσης σύνδεσης και ηγήθηκε αυτής, επέδειξε μια πιο μακροπρόθεσμη ταξική επιλογή υπέρ του κεφαλαίου. Η σύνδεση ενίσχυσε την πορεία του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, την ενσωμάτωση στους νέους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, αν και μεσοπρόθεσμα έφερε απώλειες σε σημαντικά μέχρι τότε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, που είχαν αναπτυχθεί κυρίως υπό καθεστώς προστασίας.

ΚΚΕ: Διακρατική ένωση των μονοπωλίων 

Ένα περίπου χρόνο μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ και με αφορμή την επικύρωσή της από τη Βουλή, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δημοσιοποίησε απόφαση στην οποία χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ως «διακρατική ένωση των μεγαλύτερων μονοπωλίων της Δυτικής Ευρώπης για την ανακατανομή της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, των πηγών πρώτων υλών και των σφαιρών εξαγωγής κεφαλαίου, για τη μεγαλύτερη διείσδυσή τους στην οικονομία των πιο αδύνατων συνεταίρων τους και την αρπαγή του εθνικού τους πλούτου, για την εντατικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων».

Η απόφαση επισήμαινε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Κοινότητας, τονίζοντας ότι η συγκρότησή της στρεφόταν κατά της Σοβιετικής Ενωσης, των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αλλά και του ίδιου του εργατικού και προοδευτικού κινήματος στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών.

Ακόμα, η απόφαση επισήμαινε ότι η σύνδεση με την ΕΟΚ συνεπαγόταν την επιδείνωση των εμπορικών σχέσεων της Ελλάδας με τις σοσιαλιστικές χώρες, βασικό προορισμό για πολλά από τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα. Ολοι αυτοί οι παράγοντες θα οδηγούσαν σε ραγδαία επιδείνωση της ζωής των αγροτών και «στην καταστροφή δεκάδων χιλιάδων φτωχών και μεσαίων αγροτικών νοικοκυριών». Η εκτίμηση επιβεβαιώθηκε από τη ζωή.

Επίσης το ΚΚΕ εκτιμούσε:

«Η χώρα μας, θα παραμείνει αγορά τοποθέτησης ξένων βιομηχανικών προϊόντων, αγροτικό εξάρτημα – προμηθευτής πρώτων υλών και φτηνής εργατικής δύναμης των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών».

Στην κοινή δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων Μ. Βρετανίας και Ελλάδας έγινε η εξής αναφορά:

«Τα δύο Κόμματα διαπιστώνουν ότι οι λαοί της Βρετανίας και της Ελλάδας δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν, αντίθετα έχουν πάρα πολλά να χάσουν, με την είσοδο των χωρών τους στην Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά».

Κάτω από το πρίσμα των μετέπειτα εξελίξεων, η εκτίμηση του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται ως προς το χαρακτήρα της ΕΟΚ, τις συνέπειες για τα φτωχά αγροτικά και βιοτεχνικά τμήματα και τη γενικότερη αντεργατική επιθετική πολιτική. Ωστόσο, δεν κατόρθωσε να αναλύσει όλες τις πλευρές του νέου φαινομένου, κυρίως να προβλέψει τη δυνατότητα προσαρμογής και επιτάχυνσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας μέσα στην ΕΟΚ.

Η ίδια γραμμή προσέγγισης συσχέτιζε τις επιπτώσεις της σύνδεσης με το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Η ΕΔΑ αντιτάχθηκε στη συμφωνία χαρακτηρίζοντάς την «ολέθριον γεγονός» και «πελώριον κίνδυνον» για τη χώρα, ενώ ζήτησε να ξεκινήσει σταυροφορία για να αποφευχθεί η ένταξη της χώρας. Την ίδια περίπου περίοδο (1962) δημοσιεύτηκαν σε συλλογικό τόμο, με την επιμέλεια του Νίκου Κιτσίκη, και υπό τον τίτλο Η θύελλα της Κοινής Αγοράς, κείμενα που υποστήριζαν ότι η ένταξη της χώρας στην EΟΚ θα είχε ολέθριες συνέπειες για την ελληνική οικονομία.

Οταν μονογράφηκε η σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ, όπως και όταν ενεργοποιήθηκε, στην Ελλάδα λειτουργούσαν ακόμα στρατοδικεία, υπήρχαν πολλοί φυλακισμένοι και εξόριστοι και γενικώς ίσχυε το καθεστώς των «έκτακτων μέτρων». Ωστόσο, από την πλευρά της ΕΟΚ δε φαίνεται να έγινε κάποια δημόσια ουσιαστική κριτική για την υφιστάμενη κατάσταση. Πολύ περισσότερο δεν τέθηκε ως όρος για τη σύνδεση η «δημοκρατικοποίηση» της χώρας, αν και η κυβερνητική και κρατική πολιτική που ασκούνταν ερχόταν σε αντίθεση με τις τοπικές αναφορές στην ιδρυτική Συνθήκη της ΕΟΚ.

ΕΛΣΤΑΤ: Το πλουσιότερο 20% έχει 6,5 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 20%

Το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την κρίση και τις πολιτικές αντιμετώπισής της από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα αναδεικνύουν τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ) για το 2013.

Σύμφωνα με αυτά, το πλουσιότερο 20% του ελληνικού πληθυσμού είχε κατά 6,5 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 20% του πληθυσμού.

Από τα ίδια στοιχεία προκύπτει πως περισσότεροι από 1 στους 3 πολίτες, δηλαδή συνολικά 3.884.700 άτομα βρέθηκαν το 2013 σε καθεστώς φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

Το ποσοστό του πληθυσμού που με βάση τα εισοδήματα του 2013 ήταν υπό τον κίνδυνο της φτώχειας ανήλθε στο 22,1% (από 23,1% το 2012 και 19,7% το 2008), ενώ το ποσοστό του πληθυσμού που ήταν υπό τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού διαμορφώθηκε το 2013 στο 36% από 35,7% το 2012 και 27,6% το 2008.

Συνολικά, τα νοικοκυριά που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ανήλθαν σε 888.452 σε σύνολο 4.266.745 και τα μέλη τους σε 2.384.035 από το σύνολο των 10.785.312 του πληθυσμού της Ελλάδας.

Υπενθυμίζεται ότι το όριο της φτώχειας υπολογίζεται στα 4.068 ευρώ ετησίως για ένα άτομο και στα 9.677 ευρώ το χρόνο για δύο άτομα.

Το μέσο ετήσιο ατομικό εισόδημα το 2013 ήταν στα 8.879 ευρώ και το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών της χώρας στα 17.270 ευρώ.

902.gr

ΕΛΣΤΑΤ: Κίνδυνος φτώχειας για το 37,6% των πολιτών από 18 έως 64

Σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό  βρίσκεται το 37,6% του ελληνικού πληθυσμού ηλικίας 18 έως 64 ετών, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). 

Στα ευρήματα  της έρευνας αυτής ακόμη επισημαίνονται: 

- Η παιδική φτώχεια ανέρχεται στο 25,5%, παρουσιάζοντας μείωση κατά 3,3% σε σχέση με το 2013.

- Ο κίνδυνος φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών ανέρχεται σε 14,9%.

- Ο πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό ανέρχεται σε 3.884.700 άτομα.

Διαβάστε ολόκληρη την έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για τον κίνδυνο φτώχειας

tovima.gr