Ο μαγικός υπόκοσμος του ποδοσφαίρου

 Ο μαγικός υπόκοσμος του ποδοσφαίρου

Χτες αναλύσαμε το αξιακό τρίπτυχο της χούντας των συνταγματαρχών, αφήσαμε όμως απέξω το σύγχρονο όπιο του ποδοσφαίρου, που αντικατέστησε σταδιακά το θρησκευτικό, έχοντας πάντως και αυτό ιδιαίτερη θέση κατά τη διάρκεια της επταετίας. Τόση μπάλα (και μπάτσους) από την χούντα είχαμε να δούμε, λέει ένα σύνθημα των αναρχικών στους τοίχους, που αναφέρεται μεταξύ άλλων στη μυθική πορεία του παο στο χ-ου(ντ)έμπλεϊ και τον αστικό μύθο (;) για τη δωροδοκία των παικτών του ρεβιζιονιστικού ερυθρού αστέρα στον επαναληπτικό της λεωφόρου.

Στη σημερινή ελλάδα, που τη δονεί χωρίς να την ενώνει, η θέα της στρογγυλής θεάς, το πολιτικό σκηνικό εξελίσσεται κατ’ εικόνα κι ομοίωση της (ούνα φάτσα ούνα ράτσα) γειτονικής ιταλίας. Ο μαρινάκης είναι ο εκκολαπτόμενος έλληνας μπερλουσκόνι –εκεί δηλ που είχε αποτύχει ο βγενόπουλος με τον παο, ελέω μαρφίν· χάσαμε στο τσακ την υποψηφιότητα του λαζόπουλου με το σύριζα, δίκην νέου πέπε γκρίλο· και μένει να πειστεί τώρα η τζούλια αλεξανδράτου να κατέβει στον πολιτικό στίβο, για να καλύψει το κενό της τσιτσιολίνας αλά γκρέκα –κάτι που ‘χε προσπαθήσει κι η βάνα μπάρμπα με το λαος.

Προς το παρόν ευοδώθηκε μόνο το πρώτο σκέλος του σεναρίου, με την υποψηφιότητα μώραλη στο δήμο πειραιά να έχει όλα τα φόντα να διοικήσει την πόλη με μεθόδους ναπολιτάνικης μαφίας, για να παραμείνει ο παραλληλισμός μας σε ιταλικό έδαφος. Κι ο εκφρασμένος στόχος –δια στόματος του λαγού της χρυσής αυγής, σε ρόλο λαγού της χρυσής αυγής, ερυθροπράσινοι λαγοί οε-οε-οε...- είναι να καθαρίσει η ζώνη, το λιμάνι, ο πειραιάς ευρύτερα από «τους λακέδες του παμε» και γενικώς κάθε εργατική αντίσταση. Όλα για τους ευεργέτες εφοπλιστές, που ο ύψιστος να μς κόβει ανάσες και να τους δίνει ούριο άνεμο για τα σαπάκια τους.

Βέβαια, αν αυτό το λέει ένας χρυσαυγίτης, πολύς κόσμος θα αντιδράσει και θα ξεσηκωθεί. Αν όμως το επιβάλλει στην πράξη –χωρίς να το λέει απαραίτητα και δημόσια- ο ιδιωτικός στρατός του προέδρου (ένας είναι ο πρόεδρος), μπορεί να γίνει χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και προπαντός κανένα στόμα –παρά μόνο τα αγύριστα κεφάλια ορισμένων κομμουνιστών, που πάνε γυρεύοντας. Άσε που προωθούμε και τη σύμπραξη δημοσίου κι ιδιωτικού τομέα (σδιτ) ως πρότυπο αναπτυξιακό μοντέλο.

Το κατάπτυστο ‘no política’ των οργανωμένων συνδέσμων του ολυμπιακού για τη δολοφονία του παύλου φύσσα, είναι καθαρά πολιτική στάση, όπως και κάθε μορφή απολιτίκ άλλωστε, και αυτό δεν αλλάζει, ούτε μετριάζεται, αν το πούμε σε άλλη γλώσσα, για να φαίνεται πιο ψαγμένο. Το πόσο αντιδραστική είναι αυτή η στάση, θα έχουμε πιθανότατα την ευκαιρία να το δούμε από πρώτο χέρι το επόμενο διάστημα και στις εκλογές του μαΐου.

Αν πάντως ο μαρινάκης ήταν το ρόδι (το ρο με βήτα) που έπεσε κάτω από τη ροδιά του εφοπλιστή πατέρα του, που ήταν φίλος του (πρόσφατα εκλιπόντα και παλιού προέδρου του ολυμπιακού) νταϊφά, δεν μπορεί να πει κανείς (ακριβώς) το ίδιο για τη στήριξη του πέτρου κόκκαλη, που ντροπιάζει το όνομα του κομμουνιστή παππού του. Αυτοί είναι οι καλύτεροι όμως, από τη σκοπιά του συστήματος, γιατί όταν έχεις ξεπουλήσει ένα τέτοιο βαρύ ιστορικό φορτίο και όνομα, είσαι ο πλέον αδίστακτος κι ικανός για όλα –πόσο μάλλον αν κουβαλάς μαζί σου και την (πρωτοπόρα για την εποχή της) τεχνογνωσία της λδγ στις τηλεπικοινωνίες.

Το σκηνικό συμπληρώνεται: με το μικρό συνονόματο αδερφάκι του ολυμπιακού στο βόλο και την υποψηφιότητα του αγωνιστή της δημοκρατίας αχιλλέα μπέου –που το κατεστημένο τον είχε κλείσει προσωρινά και φυλακή. Με τον άρη (όχι θεσσαλονίκης, ούτε το βελουχιώτη) να ανακοινώνει τη μεταγραφή του κριστόφ βαζέχα στο ψηφοδέλτιό του, για να πάρει ψήφους από τον καμίνη και την καυτή πατάτα του γηπέδου της λεωφόρου. {Έχω την υποψία μάλιστα ότι ο κύριος λόγος που δεν τον είπαμε εξ αρχής βαρτζίχα, όπως είναι το κανονικό του όνομα δηλ, είναι για να παραπέμπει συνειρμικά στο «βαζέλα» και τον βαλέσα}. Με το ζαγοράκη στο ευρωψηφοδέλτιο της νδ να έχει μπροστά του μια προεκλογική περίοδο για να μάθει να μιλάει στρωτά ελληνικά –κι όπως γράφουν κάποιοι στο τουίτερ, μπορεί να πάρει συμβουλές και μαθήματα από το γιάννη ιωαννίδη και το γιώργο ανατολάκη.

Ο σύριζα δεν μπόρεσε να κάνει ρελάνς με τον πιστό στρατιώτη κωφίδη, αλλά έχει τη δούρου να ανασκευάζει τις δηλώσεις της για το γήπεδο της νέας φιλαδέλφειας, προκειμένου να μην έρθει σε σύγκρουση με το μελισσανίδη (που έχει και το πεσκέσι του οπαπ από το σαμαρά) και να μην χρεωθεί το εκλογικό κόστος στην περιφέρεια της αττικής. Ενώ μαζί μας κατεβαίνει στο ευρωψηφοδέλτιο ο παλιός διαιτητής νικάκης, που είναι μόνιμος υποψήφιός μας στην αιτωλοακαρνανία. Βέβαια τους διαιτητές κανείς δεν τους συμπαθεί συνήθως, αλλά κι εμείς ως κόμμα ποτέ δεν κάνουμε επιλογές με ιδιαίτερη επικοινωνιακή λογική.

Όπως είχαμε σημειώσει σε μια πρόσφατη ανάρτηση, ο καμί έλεγε πως το ποδόσφαιρο είναι αυτό που του έχει διδάξει ό,τι γνώριζε περί ηθικής. Εάν αναλογιστούμε όμως τη δήλωση του μαρινάκη «σήμερα διδάξαμε ήθος», μετά από ένα επεισοδιακό ντέρμπι αιωνίων και όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα στον όμορφο ηθικό κι αγγελικά πλασμένο κόσμο του ελληνικού πρωταθλήματος, θα δούμε πως το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορεί μόνο να μας διδάξει τα πάντα περί λαμογιάς κι ανηθικότητας.

Ο 2310 ανέλυε πρόσφατα σε ένα κείμενο την ειδοποιό διαφορά (ντεμέκ) των συνδεσμιτών του παοκ από του ολυμπιακού, αλλά ατύχησε να το γράψει λίγες ώρες πριν από τον πρόσφατο ημιτελικό της ντροπής. Και δεν το λέω τόσο για τις ψαροκασέλες, οι οποίες είχαν έως και πλάκα μπορεί να πει κανείς, όπως και το σύνθημα στον τοίχο του σχολείου απέναντι από την τούμπα, που λέει: έξω οι οικογένειες από τα γήπεδα.

Την περασμένη τετάρτη είχε κανείς την εντύπωση πως βλέπει δύο πανομοιότυπες ομάδες, δύο ολυμπιακούς μες στο γήπεδο. Παοκάρα είμαι χάλια, βλέπω έναν έφηβο με δυο κεφάλια. Ο παοκ επιχείρησε να νικήσει (και τα κατάφερε) με στρατηγική «πηδώ και δέρνω» και να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ο επόμενος ολυμπιακός ή πιο ολυμπιακός από την ομάδα του πειραιά. Κι αυτό επικροτήθηκε –στη βάση του τελικού αποτελέσματος- από παίκτες, προπονητή, τον τοπικό τύπο και τον πρόεδρο –που δίδαξε.. ηθική αυτουργία. Και δυστυχώς και από την κερκίδα που πανηγύριζε την πρόκριση.

Η βασική ιδέα είναι παρμένη από τους ιππείς του αριστοφάνη, όπου δύο στρατηγοί (δημοσθένης και νικίας) αποφαίνονται πως ο μόνος που θα μπορούσε να διώξει τον κεκράκτη κλέωνα από την ηγεσία της πόλης είναι ένας αντίπαλος ακόμα πιο βδελυρός, διεφθαρμένος και τιποτένιος. Και τον βρίσκουν στο πρόσωπο ενός αλλαντοπώλη, του αγοράκριτου. Στη διασκευή του έργου σε κόμικ, το δίδυμο αποστολίδη-ακοκαλίδη κάνει μια καυστική σάτιρα της δικομματικής πόλωσης της δεκαετίας με τις βάτες, που παραμένει επίκαιρη μέχρι σήμερα –αλλά αυτό απαιτεί ειδική ανάλυση σε ξεχωριστή ανάρτηση.

Σήμερα όλοι οι οπαδοί ψάχνουν το δικό τους αγοράκριτο, για να εκτοπίσουν με κάθε μέσο τον ολυμπιακό του μαρινάκη από την κορυφή και να πάρει τη θέση του η ομάδα τους. Το πρωτάθλημα γίνεται σκακιέρα συμφερόντων κι ανταγωνισμών, σα μια ουκρανία σε μικρογραφία. Αλλά ο μέσος οπαδός δεν έχει καν αισθητικό κριτήριο –πόσο μάλλον ταξικό και πολιτικό- για να προστατέψει την καψούρα του, αυτό που αγαπά και του δίνει διέξοδο, και να τα βάλει με όσους το εκφυλίζουν και το καταστρέφουν.

Ούτως ή άλλως αν ζεις στην τούμπα πχ και πέφτεις κάθε τόσο πάνω στα λεφούσια των εξαρτημένων οπαδών με τις φανέλες των βυζαντινών, το χαμένο, αδειανό βλέμμα και τη φασίζουσα νοοτροπία, δεν περιμένεις κάτι δραματικά καλύτερο από αυτό. Γιατί είναι φασίζουσα νοοτροπία το «η ομάδα πάνω απ’ όλα» και τα μυαλά στα κάγκελα του αόρατου εχθρού. Το εκπληκτικό είναι πως πολλοί είχαν απεύσει να χαιρετίσουν από τη δική μας σκοπιά, ως ελπιδοφόρα την κόντρα ανακοινώσεων των οργανωμένων οπαδών του παοκ με την χρυσή αυγή. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι χρυσαυγίτης για να είσαι και εσύ φασιστόμουτρο. Κι αυτό προφανώς δεν το λέω μόνο για τους παοκτζήδες –αυτούς απλά τους βλέπω στη γειτονιά μου, πιο συχνά από τους άλλους.

Είναι μεγάλη κουβέντα βέβαια τι παρέμβαση θα μπορούσαμε πιθανόν να έχουμε εμείς στο... «συνδεσμικό-οπαδικό κίνημα». Το πιο τραγικό πάντως δεν είναι ότι ο οπαδός παθιάζεται με το ποδοσφαιρικό όπιο, που είναι η καρδιά ενός άσπλαχνου κόσμου, για να θυμηθούμε ολόκληρο το τσιτάτο του μαρξ για τη θρησκεία, κι αποκούμπι για πολλούς στην κοιλάδα των δακρύων. Ούτε καν ότι παθιάζεται με ένα τόσο χάλια πρωτάθλημα σαν το ελληνικό. Το πιο τραγικό είναι ότι ψηφίζει κιόλας τους πρωταγωνιστές του, που κατεβαίνουν υποψήφιοι, αντί να τους μαυρίσει κι αυτούς, για να ‘ναι ασορτί με τη μαυρίλα του ποδοσφαιρικού σκηνικού ή έστω με τα χρώματα της ομάδας του –εφόσον μιλάμε για παοκτζήδες- και να τους κάνει να το σκεφτούν δυο και τρεις φορές πριν πάρουν την απόφαση να σκεπάσουν με τη λάμψη τους το μαύρο μπλοκ της κυβέρνηση.

Ή για να κοκκινίσει η κάλπη –εφόσον μιλάμε για ολυμπιακούς- όχι από το συνδυασμό του μώραλη, αλλά με κόκκινα ταξικά ψηφοδέλτια. Γιατί στον πειραιά η ελπίδα γράφεται με κόκκινο και τη λένε παντελάκη. Το άλλο κόκκινο, εκείνο με τους μπλε και πράσινους κόκκους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πολύχρωμη απόχρωση του μαύρου.

Γερμανοί βιομήχανοι: Διαπιστώνουν «πρόοδο» στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα

 Γερμανοί βιομήχανοι: Διαπιστώνουν «πρόοδο» στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα

Ο Ούλριχ Γκρίλο με την καγκελάριο Μέρκελ.

Πηγή: 902.gr

Ικανοποίηση για την πορεία των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων στις χώρες της ευρωζώνης που βρίσκονται σε πρόγραμμα «στήριξης» αλλά και συστάσεις για συνέχιση αυτής της βάρβαρης πολιτικής εξέφρασε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών Ούλριχ Γκρίλο. 

Σε επιστολή που έστειλε σε Γερμανούς επιχειρηματίες ενόψει των ευρωεκλογών, ανέφερε ότι «η πρόοδος που σημείωσαν οι χώρες της κρίσης είναι μεγαλύτερη απ' ό,τι ανέμεναν πολλοί».

Ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων έκανε ειδική αναφορά στην περίπτωση της Ελλάδας δηλώνοντας:«Προς έκπληξή μου, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στην κατάταξη των μεταρρυθμίσεων του ΟΟΣΑ, ακολουθούμενη από την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία», είπε.

Ο Ούλριχ Γκρίλο απέδωσε εύσημα στη «συνεπή στάση της τρόικας», ενώ τόνισε ότι η διαδικασία αυτή θα πρέπει να συνεχιστεί μέσω της παραχώρησης επιπλέον αρμοδιοτήτων στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ( ESM).

Επιβεβαιώνοντας ότι το πραγματικό ζητούμενο των σκληρών μέτρων που εφαρμόζονται είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, πρότεινε να ενισχυθεί ο ESM με «πραγματικές αρμοδιότητες στην κατεύθυνση της ανταγωνιστικότητας και της δημοσιονομικής πολιτικής». 

Ενόψει των ευρωεκλογών κάλεσε τους Γερμανούς βιομηχάνους να προβάλουν την «επιτυχημένη ιστορία» της ΕΕ, προφανώς γιατί αυτή η λυκοσυμμαχία όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται στα μάτια των λαών.

Τσίρκο

 Τσίρκο

Η Iskra παραθέτει αυτούσια την απάντηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην ερώτηση του Σπύρου Κάραλη από την Κυρ. Ελευθεροτυπία (19/4) όσον αφορά το κάλεσμα του Αλ. Αλαβάνου για συνεργασία προς την Αριστερή Πλατφόρμα:

Ερώτ: Με αφορμή τη θέση που εσείς προσωπικά και τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας διατυπώνετε, υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη αν χρειαστεί, ο Αλέκος Αλαβάνος κάλεσε σε συνεργασία την Αριστερή Πλατφόρμα. Πως το σχολιάζετε;

Απάντ: Κατ' αρχάς η Αριστερή Πλατφόρμα είναι μια τάση του ΣΥΡΙΖΑ και όχι κόμμα ή κόμμα μέσα στο κόμμα, ώστε να μπορεί να συνεργαστεί με άλλες οργανώσεις και πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Πέραν αυτού, για μας η ενότητα και η ριζοσπαστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες και γι' αυτό «ενωτικές» προτάσεις που αποβλέπουν σε «διασπάσεις» δεν θα έλεγα ότι είναι καθόλου εύστοχες. Το αντίθετο. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα όσο ποτέ μέσα στην Αριστερά και αναφέρομαι γενικά στις δυνάμεις της, δεν είναι νέες διασπάσεις, περισσότερες εμφυλιοπολεμικές διαμάχες και άγονες αντιπαραθέσεις αλλά την ευρύτερη συνεργασία, τη συμπόρευση και τη συμπαράταξη όλης της Αριστεράς, μέσα από αμοιβαίες μετατοπίσεις και μέσα από τις όποιες διαφορές και αντιθέσεις, για μια προοδευτική ανόρθωση και αναγέννηση της πατρίδας μας.

Ίσκρα, 19 Απριλίου 2014

Η «Αριστερή Πλατφόρμα» είναι ένα πολιτικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ που υπερασπίζεται με πάθος την ανάγκη μιας δεύτερης ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και προωθεί με όλες τις δυνάμεις της τη ζωτική υπόθεση των καιρών για την κοινή δράση, συνεργασία και συμπαράταξη όλων των αριστερών δυνάμεων σε ένα κοινό προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής, το οποίο μπορεί, ότι και αν λένε οι «φανατικοί» και υπερασπιστές κάθε λογής «καθαροτήτων» απ’ όλες τις πλευρές, να υπάρξει υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, αν υπάρξει ισχυρή ενωτική πολιτική βούληση απ' όλες τις αριστερές δυνάμεις και δεύτερον αν υπάρξει διάθεση για αμοιβαίες προγραμματικές μετατοπίσεις από όλους, υπογραμμίζοντας το όλους! [...]

Όλοι σήμερα στην Αριστερά οφείλουμε να αλλάξουμε σελίδα και να δούμε τις μεταξύ μας σχέσεις με ένα διαφορετικό μάτι και προσανατολισμό.

Όλοι μας πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα από το γεγονός ότι τόσα χρόνια η χώρα ρημάζει και ο λαός λεηλατείται, χωρίς να υπάρχουν οι ανάλογες κοινωνικές αγωνιστικές αντιδράσεις και πολύ περισσότερο πολιτικές ανατροπές και χωρίς η Αριστερά να μπορεί (ακόμα) να εμπνεύσει και να κερδίσει τη μεγάλη πλειοψηφία του χειμαζόμενου λαού.

Μήπως σε κάτι φταίμε και μεις ως Αριστερά γι’ αυτό; Μήπως κάτι πρέπει να αλλάξει στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις άλλες δυνάμεις της μη κοινοβουλευτικής Αριστεράς, διαφορετικό φυσικά στην κάθε μία; 

Ίσκρα,  10 Σεπτεμβρίου 2013

“Τα διδάγματα της κρίσης”

 “Τα διδάγματα της κρίσης”

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων...» (1).

   Αυτά δεν τα έγραψε κάποιος «όποιος κι όποιος». Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ και τον Λένιν προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν!  Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς. Την τοποθέτηση του Ρόμπερτς (έγινε πριν από 4 χρόνια και ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) την θυμηθήκαμε με αφορμή ότι σήμερα είναι η επέτειος της γέννησης του Λένιν, στις 22 Απρίλη του 1870.

 Να, λοιπόν, που ο τόσο «παλιός» Λένιν, μπορεί να είναι τόσο επίκαιρος. Γεγονός που άθελά τους το επιβεβαιώνουν με τις διαρκείς αναφορές στο όνομά του, από τον Σαμαρά, τον Στουρνάρα και τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ.Δασκαλόπουλο μέχρι τον… Φαήλο Κρανιδιώτη.

   Φυσικά ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το βραβείο Νόμπελ. Ίσως επειδή ακριβώς είναι ο άνθρωπος που με διεξοδικό τρόπο προσδιόρισε αυτό που ζούμε (και) σήμερα: Δηλαδή τον ζυγό του «αποικιακού» και «τοκογλυφικού ιµπεριαλισµού» (2).  Ο Λένιν θα συνεχίσει να βαφτίζεται «ξεπερασμένος» από τους αδαείς, αλλά θα είναι πάντα εκείνος που ανέλυσε ότι: «Χαρακτηριστικό του καπιταλισµού γενικά είναι ότι χωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου από την χρησιµοποίηση του κεφαλαίου στην παραγωγή, ότι χωρίζει το χρηµατικό κεφάλαιο από το βιοµηχανικό ή το παραγωγικό (…). Ο ιµπεριαλισµός ή η κυριαρχία του χρηµατιστικού κεφαλαίου είναι η ανώτατη εκείνη βαθµίδα καπιταλισµού όπου ο χωρισµός αυτός παίρνει πελώριες διαστάσεις. Η υπεροχή του χρηµατιστικού κεφαλαίου πάνω σε όλες τις υπόλοιπες µορφές κεφαλαίου σηµαίνει κυρίαρχη θέση του εισοδηµατία και της χρηµατιστικής ολιγαρχίας, σηµαίνει ξεχώρισµα µερικών κρατών που κατέχουν τη χρηµατιστική δύναµη, απ’ όλα τα υπόλοιπα» (3).

   Ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το Νόμπλελ. Βλέπετε όσα είχε να μας πει (από τότε!) για την κυρία… Μέρκελ και για τα «χαιδεμένα παιδιά» των εκάστοτε «Μέρκελ» που είναι σπαρμένα στις «μισοαποικίες» των μεγάλων Δυνάμεων, είναι ενοχλητικά. Έγραφε: «Το κεφάλαιο έγινε διεθνές και μονοπωλιακό. Ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή Δυνάμεις που έχουν επιτυχίες στη μεγάλη καταλήστευση και καταπίεση των εθνών (...) η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν τοποθετήσεις στο εξωτερικό όχι μικρότερες από 70 δισεκατομμύρια ρούβλια. Για να εισπράττουν το "θεμιτό" εισοδηματάκι τους από το στρογγυλούτσικο αυτό ποσό - ένα εισοδηματάκι που ξεπερνάει τα τρία δισεκατομμύρια ρούβλια το χρόνο - υπάρχουν οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις, που διαθέτουν στρατό και πολεμικό στόλο και "τοποθετούν" στις αποικίες και στις μισοαποικίες τα χαϊδεμένα παιδιά και τα αδέλφια "του κυρίου δισεκατομμυρίου" σαν αντιβασιλείς, προξένους, πρεσβευτές, κάθε λογής υπαλλήλους, παπάδες και άλλες βδέλλες» (4).

   Ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το Νόμπελ. Πράγμα που προφανώς ουδόλως θα τον ενδιέφερε και θα τον απασχολούσε. Είναι, όμως, ενδιαφέρον για μας, τους βουλιαγμένους στις «μισοαποικίες» και στις «μητροπόλεις», τα θύματα των τοκογλύφων ιμπεριαλιστών,  τα υποζύγια των «χαιδεμένων παιδιών» της ολιγαρχίας, να πάρουμε υπόψη μας τις σκέψεις του Λένιν για «Τα διδάγματα της κρίσης». Και –κυρίως - να σκεφτούμε την άποψη του μεγαλύτερου επαναστάτη του 20^ου αιώνα γύρω από τα πολιτικά συμπεράσματα που απορρέουν από την κρίση. Ο Λένιν, ο γεννημένος σαν σήμερα πριν από 144 χρόνια, έγραφε: 

  «Για να βγει κέρδος από μια επιχείρηση, πρέπει να πουληθούν τα εμπορεύματα, να βρεθούν αγοραστές. Και αγοραστής πρέπει να είναι κατ' ανάγκην όλη η μάζα του πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες επιχειρήσεις παράγουν βουνά ολόκληρα από προϊόντα. Σ' όλες όμως τις κεφαλαιοκρατικές χώρες τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς: από εργάτες που παίρνουν ένα πενιχρότατο μεροκάματο, από αγρότες που, στη μεγάλη τους μάζα, ζουν χειρότερα κι από τους εργάτες.

   Και να που, όταν η μεγάλη βιομηχανία σε περίοδο άνθησης παίρνει φόρα για να παράγει όσο το δυνατό περισσότερα, ρίχνει στην αγορά τόσο μεγάλη ποσότητα προϊόντων, που δεν είναι σε θέση να τα πληρώσει η φτωχή πλειονότητα του λαού. Αυξάνει ολοένα ο αριθμός των μηχανών, των εργαλείων, των αποθηκών, των σιδηροδρόμων κτλ., όμως, από καιρό σε καιρό διακόπτεται αυτή η αύξηση, γιατί η μάζα του λαού, για την οποία, σε τελευταία ανάλυση, προορίζονται όλοι αυτοί οι βελτιωμένοι τρόποι παραγωγής, παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης.

   Η κρίση δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου,αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση.

   Η κρίση δείχνει ότι οι εργάτες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πάλη για μερικές παραχωρήσεις από μέρους των κεφαλαιοκρατών: στην περίοδο της αναζωογόνησης της βιομηχανίας μπορούν να καταχτηθούν τέτοιες παραχωρήσεις (...) όμως επέρχεται η κρίση και οι κεφαλαιοκράτες όχι μόνο παίρνουν πίσω τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από την αδυναμία των εργατών για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα. Κι αυτό θα συνεχίζεται αναπότρεπτα, ώσπου οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτουνα γκρεμίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου (…)» (5).

*

[1].Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς, υπουργός Οικονοµικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρίγκαν, περιοδικό Counter Punch, Τα Νέα, 9.10.2010.

2.Λένιν, Άπαντα, τόµος 27, σελ. 367, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

3.Λένιν, Άπαντα, τόµος 27, σελ. 362, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

4.Λένιν, Άπαντα, τόμος 26, σελ. 360 - 363, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

5.Λένιν, απόσπασμα από το άρθρο «Τα διδάγματα της κρίσης», δημοσιεύτηκε στην «Ισκρα» τον Αύγουστο του 1901, «Απαντα», τόμος 5ος, σελ. 85 - 86, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΙΑ ΧΡΗΣΙΜΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 ΜΙΑ ΧΡΗΣΙΜΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Του Θέμελη  Άγγελου

                    Υποψήφιου Δήμαρχου Ωραιοκάστρου με τη «ΛΑΪΚΗ  ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ»

Το απερχόμενο δημοτικό συμβούλιο είχε 27 εκλεγμένους συμβούλους με 5 παρατάξεις. Από αυτούς, 6 ανεξαρτοποιήθηκαν, 2 παραιτήθηκαν, 3 μεταπήδησαν πριν κλείσει η θητεία τους σε «αντίθετους» συνδυασμούς, ένας αποδεσμεύτηκε, ένας εξέπεσε και μία ήταν συνεχώς απούσα. Αποτελέσματα όλων αυτών ήταν να διαλυθούν τελείως δύο παρατάξεις (η μία της μείζονος αντιπολίτευσης), να χάσει τυπικά την πλειοψηφία η παράταξη του δημάρχου και να μείνει μόνο με έναν σύμβουλο η παράταξη του κ. Γαβότση. Συνολικά 14 επί συνόλου 26 των άλλων παρατάξεων (το 54%) μεταλλάχτηκαν ποικιλοτρόπως. Πέραν αυτών, πολλοί από  τους συμβούλους δεν συμμετείχαν σε περισσότερα από τα μισά συμβούλια, σε αριθμό  και σε χρόνο. Πολλών ο χρόνος  ομιλίας δεν ξεπέρασε τα 2 λεπτά ανά συμβούλιο. Χωρίς ντροπή, χωρίς  φιλότιμο οι  περισσότεροι  είναι ξανά υποψήφιοι.

          Όλα αυτά έγιναν γιατί αφενός δεν έχουν διακριτά όρια μεταξύ τους, παρά μόνο όσον αφορά τις φιλοδοξίες τους. Ουδόλως ενδιαφέρονται  οι περισσότεροι (Ωρ/στρο τώρα, με όραμα, δύναμη, ανατροπή κ.α. παραμύθια) για τον τόπο  και τους ανθρώπους του. Γιατί  όλοι τους υπηρετούν  την Τ.Δ. της Ανταποδοτικότητας, της επιχειρηματικότητας, των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων και των μειωμένων απαιτήσεων αρχόντων και  δημοτών (αυτά τα ονομάζουν «οικονομική αυτοτέλεια της Τ.Α.»). Υπηρετούν & θα υπηρετούν όσο τους ψηφίζετε μία δημοτική αρχή που την καθορίζουν ντόπια & ξένα συμφέροντα. Γιατί όλοι  τους κρύβουν τον πραγματικό χαρακτήρα των τοπικών εκλογών, συγκαλύπτουν στο όνομα λίγων τοπικών ιδιαιτεροτήτων που και γι αυτές δεν κάνουν ουσιαστικά τίποτα, την υπεύθυνη και για τα τοπικά  πολιτική της κυβέρνησης - Ε.Ε., των κομμάτων τους και της τάξης την οποία υπηρετούν ή στην οποία ανήκουν.

          Τέλος, σε αυτές τις τοπικές εκλογές έχει σχεδόν επικρατήσει ο αποκλεισμός των λαϊκών στρωμάτων από τους αστικούς συνδυασμούς (dimogerontes). Ποιος εργάτης, άνεργος, συνταξιούχος, μικροεπαγγελματίας, αγρότης, ποια γυναίκα, ποιος νέος έχει τη δυνατότητα να κάνει προεκλογικά έξοδα & αν εκλεγεί πώς θα ανταπεξέλθει στα έξοδα ενός δημοτικού συμβούλου;                                                

                                       Ωραιόκαστρο 19 Απρίλη 2014                                                                Θεμελής Θ. Αγγελος

                     Υποψήφιος Δήμαρχος με τη «ΛΑΪΚΗ  ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ»

         

Τυμπανα πολεμου στην Ουκρανια

 Τυμπανα πολεμου στην Ουκρανια

                     
                                           Πηγή φωτογραφίας A.P.

Τα τύμπανα του πολέμου χτυπάνε όλο και πιο δυνατά στην Ανατολική Ουκρανία, με την πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου, που έχει τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των ΗΠΑ, ΕΕ και του ΝΑΤΟ, να απειλεί με αιματοχυσία το λαό της χώρας.
Βεβαίως μέχρι τώρα τα στοιχεία δείχνουν ότι η λαϊκή κινητοποίηση στις ανατολικές περιοχές έχει καταφέρει να αποτρέψει τα σχέδια του Κιέβου, εμποδίζοντας την προέλαση των στρατευμάτων, προκαλώντας αυτομολήσεις στρατιωτών με τη μεριά των διαδηλωτών.
Ο ευρωαντλαντικός ιμπεριαλισμός που έσπρωξε στην ανατροπή της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης, στηρίζοντας εκείνο το τμήμα της αστικής τάξης που αντιδρούσε στην πρόσδεση με τη Ρωσία, δε δίστασε να αναδείξει στην κυβέρνηση εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις. Σήμερα, υποκριτικά, αυτές οι δυνάμεις μιλάνε για «πάταξη των τρομοκρατών», όπως αποκαλούν τους ρωσόφωνους πληθυσμούς της Ανατολής που αντιδρούν στα εθνικιστικά κηρύγματα της κυβέρνησης του Κιέβου και απαιτούν σεβασμό των δικαιωμάτων τους.
Το «ψητό» βεβαίως στην όλη υπόθεση, όσον αφορά την αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ και Ρωσίας, είναι ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς τους, οι καλύτερες θέσεις για τους καπιταλιστές στη γεωστρατηγική σκακιέρα.
Σε αυτό το επικίνδυνο «σπιράλ», ενεργή συμμετοχή διεκδικεί η σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, αξιοποιώντας τη θέση της ως προεδρεύουσα της ΕΕ.
Θυμίζουμε ότι ο υπουργός Εξωτερικών, Ευ. Βενιζέλος, βρέθηκε στις αρχές Μάρτη στο Κίεβο και συναντήθηκε με την πραξικοπηματική κυβέρνηση των εθνικιστών και νεοναζί. Και στην πρόσφατη Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε κείμενο που καλούσε τη Ρωσία να σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, επιρρίπτοντας σε αυτήν τις ευθύνες των εξελίξεων. Ενώ ο Ευ. Βενιζέλος έχει δηλώσει επανειλημμένως την προσήλωση της Ελλάδας στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό στο συγκεκριμένο ζήτημα. Φυσικά, η στάση αυτή περιπλέκεται από αντιδράσεις τμήματος του κεφαλαίου, που έχει σχέσεις με ρώσικα κεφάλαια και ιδιαίτερα του τουριστικού τομέα και ανησυχεί για πιθανή μείωση των Ρώσων τουριστών στη χώρα μας, αντιδράσεις τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται να παίρνει υπόψη.
Ο λαός μας, όπως και οι λαοί όλου του κόσμου, από τη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία, μπορεί και πρέπει να αντλήσει σημαντικά συμπεράσματα. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι η ΕΕ, το ΝΑΤΟ δεν αποτελούν εγγύηση για την ειρήνη και την ασφάλεια. Αποτελούν παράγοντα πολέμου και ανασφάλειας για τους λαούς. Το ΚΚΕ γι' αυτό καλεί τον ελληνικό λαό, συνειδητοποιώντας αυτήν την αλήθεια, να βάλει πλώρη για να οργανώσει τη δική του εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα καταργήσει την εξουσία των καπιταλιστών και την αιτία των ιμπεριαλιστικών πολέμων, να αποδεσμευτεί από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να μην εγκλωβίζεται κάτω από «ξένες σημαίες», να μην επιλέγει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 18 Απρίλη 2014.

Ερώτηση προς κ. Παπαδάκη – ant1

Ερώτηση προς κ. Παπαδάκη – ant1

Βεβαίως δικό σου είναι το κανάλι, όποιον θέλεις φωνάζεις και όποτε θέλεις το κάνεις !

Στο κάτω κάτω, σ΄αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να υπηρετεί τα συμφέροντα μιας χούφτας ολιγαρχών !

Όμως, ρε φίλε κύριε Παπαδάκη, πες μας :

ΜΕ ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ καλείς πρώι πρώι Τρίτη λίγες ώρες μετά το Πάσχα αυτόν τον παράξενο τύπο που ακούει στο όνομα Σταύρος Θεοδωράκης ;;;;;

Μπορείς να απαντήσεις ;

Φαντάζομαι πως όχι …

Μόνο αν είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επιλογή του ιδιοκτήτη του σταθμού – που είπαμε, αυτοί, κάνουν ό,τι θέλουν στη χώρα που λέγεται Ελλάδα και λογαριασμό δεν δίνουν σε κανέναν !

υ.γ. 1: Μην πει κανείς ότι επειδή είναι αρχηγός κόμματος …
Κατ΄αρχή ΔΕΝ είναι αρχηγός κόμματος …
Επειτα, αρχηγοί κόμματος είναι καιμιά … διακοσαριά στην Ελλάδα !
Δεν είδαμε να φωνάζει κανέναν άλλον ο Παπαδάκης !

υ.γ. 2: Αν δεν ήταν ένα μήνα μόλις πριν από τριπλές εκλογές, δεν θα μιλούσα καθόλου !

«Best Workplaces»: «Υποδειγματικοί» εργοδότες για «ευγνώμονες»

 «Best Workplaces»: «Υποδειγματικοί» εργοδότες για «ευγνώμονες» εργαζόμενους

Στη συνείδηση των εργαζομένων στοχεύει η «μαγική εικόνα» που παρουσιάζει η έρευνα για τις επιχειρήσεις με το «καλύτερο εργασιακό περιβάλλον»

Πίσω από τη βιτρίνα της επιχείρησης-πρότυπο, προβάλλει η προσπάθεια να καλλιεργηθεί ένα άλλο «πρότυπο»: Αυτό του εργαζόμενου που ταυτίζει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα του εργοδότη και θεωρεί δική του υπόθεση τα κέρδη της επιχείρησης

Maxwell Photography

«Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τη χώρα η εταιρεία αυτή συνεχίζει να επενδύει στην Ελλάδα», «Η διοίκηση λειτουργεί με απόλυτη συνέπεια απέναντι στους υπαλλήλους όσον αφορά τη μισθοδοσία, αλλά και άλλες παροχές», «Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες γι' αυτά που νιώθω για την εταιρεία μου».

Ολα τα παραπάνω, που μοιάζουν να έχουν βγει από το στόμα των ιδιοκτητών, των μεγαλομετόχων και των διευθυντών επιχειρήσεων, αποδίδονται σε εργαζόμενους των 54 εταιρειών που συμμετείχαν στην ετήσια έρευνα «Best Workplaces», αξιολογώντας με τις απαντήσεις τους σε ανώνυμο ερωτηματολόγιο το εργασιακό τους περιβάλλον. Τις εταιρείες που διακρίθηκαν φέτος μέσα από τη διαδικασία αυτή, παρουσίασε στις αρχές του μήνα σε ειδικό ένθετο η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», χορηγός επικοινωνίας της διοργάνωσης, ενώ θα ακολουθήσει στα τέλη του Απρίλη η βράβευσή τους σε σχετική εκδήλωση.

Ως στόχος της πρωτοβουλίας παρουσιάζεται η αξιολόγηση του εργασιακού περιβάλλοντος και η επιβράβευση των επιχειρήσεων που εμφανίζονται ως «υποδειγματικές» όσον αφορά τις συνθήκες που εξασφαλίζουν στους υπαλλήλους τους.

Πίσω όμως από τη βιτρίνα της επιχείρησης-πρότυπο, προβάλλει η προσπάθεια να καλλιεργηθεί ένα άλλο «πρότυπο»: Αυτό του εργαζόμενου που ταυτίζει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα του εργοδότη και θεωρεί δική του υπόθεση τα κέρδη της επιχείρησης. Του εργαζόμενου που αντιμετωπίζει την εταιρεία στην οποία εργάζεται σαν μια «οικογένεια», στην οποία αυτός και οι συνάδελφοί του μοιράζονται την εκμετάλλευση, όχι όμως και τα κέρδη, που καταλήγουν στην τσέπη του εργοδότη...

«...όχι σαν υπάλληλος, αλλά σαν να σου ανήκει»

Το όλο εγχείρημα απευθύνεται στους εργαζόμενους και στοχεύει τη συνείδησή τους με διπλό τρόπο. Από τη μια προπαγανδίζει πως υπάρχουν «καλοί εργοδότες», δηλαδή επιχειρηματικοί όμιλοι που «νοιάζονται» για τους υπαλλήλους τους, φροντίζουν για αυτούς με μια σειρά τρόπους και γίνονται «φωτεινά παραδείγματα» σε μια περίοδο ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας για την πλειοψηφία των εργαζομένων.

Από την άλλη, φέρνει στο προσκήνιο το παράδειγμα των «σωστών» εργαζομένων που δείχνουν ευγνωμοσύνη για όσα τους παρέχει η επιχείρηση, κατανόηση για τις δυσκολίες που αυτή αντιμετωπίζει και διάθεση να τη στηρίξουν. Αυτό αποτυπώνουν και οι αναφορές εργαζομένων όπως η παρακάτω: «Η κουλτούρα και οι αξίες της εταιρείας σε προδιαθέτουν να δουλέψεις γι' αυτήν όχι σαν υπάλληλος αλλά σαν να σου ανήκει».

Με άλλα λόγια, όπως εξηγεί η διευθύντρια Ανθρώπινου Δυναμικού μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας, «δίνουμε μεγάλη έμφαση στην ανοικτή επικοινωνία, στον ειλικρινή διάλογο και στην ενεργό συμμετοχή όλων των εργαζομένων σε θέματα που διαμορφώνουν την καθημερινότητα ή το μέλλον της εταιρείας μας. Το αποκαλούμε κουλτούρα Own It».

Η παρέμβαση δεν στοχεύει μόνο το προσωπικό των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, αλλά προσανατολίζεται στο σύνολο των εργαζομένων. Στόχος της είναι να βλέπει ο εργαζόμενος την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα των συμφερόντων του εργοδότη, να σκέφτεται και να συμπεριφέρεσαι με αντίστοιχο τρόπο, να απέχει από την οργάνωση, τη συλλογική πάλη και διεκδίκηση σε κόντρα με τον εργοδότη, όπως επιτάσσει το ταξικό του συμφέρον.

Να πείθονται οι εργαζόμενοι πως απέναντί τους δεν έχουν μια τάξη, την τάξη των κεφαλαιοκρατών που πλουτίζει από την εκμετάλλευση της δικής τους δουλειάς, αλλά το δικό τους εργοδότη, να κατηγορούν το πολύ-πολύ αυτόν για την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματά τους, όταν δεν τον εκθειάζουν επειδή πληρώνει στην ώρα του, τους χαμογελάει όταν τους συναντάει και πού και πού τους πάει και μια εκδρομή...

Χαμηλώνουν τον πήχη των απαιτήσεων

Στις αξιολογήσεις των εργαζομένων αποτυπώνεται σε ένα βαθμό η μείωση των απαιτήσεών τους σε σύγκριση με τις σύγχρονες ανάγκες τους, ο συμβιβασμός με το «μικρότερο κακό», ο φόβος και η ανασφάλεια που δημιουργούν οι συνθήκες της εργασιακής ζούγκλας και της μεγάλης ανεργίας.

Οπως εξηγεί στο εισαγωγικό σημείωμα στο ένθετο του «ΒΗΜΑΤΟΣ» ο γενικός διευθυντής του ινστιτούτου που διεξάγει την έρευνα (Great Place to Work Institute Hellas), οι φετινές αξιολογήσεις είναι θετικότερες σε σύγκριση με προηγούμενες χρονιές. Πράγμα που όμως δεν οφείλεται τόσο στη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών των επιχειρήσεων, όσο στην «αλλαγή της οπτικής θεώρησης των εργαζομένων τους».

Οσο για τα στοιχεία τα οποία αξιολογούνται θετικά, αυτά αφορούν περισσότερο από ποτέ τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της εταιρείας απέναντι στους εργαζόμενους. Ετσι, η τακτική και έγκαιρη καταβολή του μισθού, η πληρωμή των υπερωριών, η τήρηση του ωραρίου, μετατρέπονται από αυτονόητα δικαιώματα των εργαζομένων σε σημεία που στοιχειοθετούν ένα «καλό εργασιακό περιβάλλον», για το οποίο μάλιστα η εργοδοσία πρέπει να πιστωθεί τα εύσημα!

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα μεγάλης αλυσίδας εμπορίας ηλεκτρικών ειδών, η οποία το προηγούμενο διάστημα εφάρμοσε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις της τάξης του 25% στους εργαζομένους της, βρίσκεται όμως μεταξύ των επιχειρήσεων που βραβεύονται για το εργασιακό τους περιβάλλον. Στο ένθετο της εφημερίδας οι εργαζόμενοι εμφανίζονται, μέσω των απαντήσεών τους στα ερωτηματολόγια της αξιολόγησης, να βλέπουν με κατανόηση και συγκατάβαση την πολιτική της εταιρείας, της οποίας ο τζίρος ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Αναγνωρίζουν πως «οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι», σημειώνουν ότι η εταιρεία «είναι συνεπής πάντα στις πληρωμές», ότι «δεν γίνονται εύκολα μειώσεις» και οι απολύσεις αποτελούν την «έσχατη λύση και αφού έχουν δοκιμαστεί οι τυχόν εναλλακτικές επιλογές». Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο δηλαδή από όσα θα μπορούσε να πει η εργοδοσία για να υπερασπιστεί τις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις.

«Παροχές» και «κοινωνική δράση»

Οι επιχειρήσεις οι οποίες συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των εταιρειών με το καλύτερο εργασιακό περιβάλλον, διαφημίζουν μια σειρά παροχές προς το προσωπικό τους. Πρόκειται για παροχές όπως συνταξιοδοτικά προγράμματα, προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης, επιδόματα παιδικού σταθμού, εκπαιδευτικές άδειες και άλλα παρόμοια.

Και όσον αφορά τις παροχές αυτές, το σκηνικό του «εργασιακού παράδεισου» μπορεί εύκολα να ανατραπεί με μια πιο κοντινή ματιά στην πραγματικότητα. Στην πράξη, τα όποια προνόμια όχι μόνο δεν αφορούν το σύνολο των εργαζομένων, αλλά πηγαίνουν χέρι-χέρι με τις θρυμματισμένες εργασιακές συνθήκες που αντιμετωπίζει ένα μεγάλο μέρος τους.

Επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον κλάδο των τροφίμων, συμπεριλαμβάνονται στη λίστα και πρόκειται να βραβευθούν για το εργασιακό τους περιβάλλον, διαφημίζουν κάποιες παροχές όπως οι παραπάνω, οι οποίες αφορούν κατά κύριο λόγο τους εργαζόμενους στα γραφεία τους. Ασφαλώς το τοπίο είναι διαφορετικό για τους εργαζόμενους στην παραγωγή, όπου κατά πάσα πιθανότητα δεν ισχύει η δυνατότητα για «πρόωρη αναχώρηση την Παρασκευή», για «μαθήματα γυμναστικής» στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης και άλλα παρόμοια.

Πρόκειται για τις ίδιες επιχειρήσεις που προχωρούν στην εργολαβοποίηση τμημάτων της παραγωγής για να αυξήσουν τα κέρδη τους και χρησιμοποιούν όλο και περισσότερους «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενους, που δουλεύουν χωρίς βασικά μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Είναι οι ίδιες επιχειρήσεις στις οποίες οι εποχικοί εργαζόμενοι υπέγραψαν φέτος σύμβαση για 3ήμερη εργασία, ενώ περιφέρουν το προσωπικό στις μονάδες τους σε Αττική και Βοιωτία ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής.

Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι επιχειρήσεις συμπληρώνουν το τοπίο της προσφοράς τους με την «κοινωνική δράση» που αναπτύσσουν και τις «εθελοντικές» δράσεις που οργανώνουν στο πλαίσιο της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης». Ενα παράδειγμα για το περιεχόμενο που έχει το ενδιαφέρον των πολυεθνικών για τα «κοινωνικά ζητήματα», είναι η πρωτοβουλία πολυεθνικής επιχείρησης παραγωγής και εμπορίας τροφίμων για την ανεργία των νέων.

Οπως έχει εξαγγείλει, η συγκεκριμένη πολυεθνική προτίθεται να δημιουργήσει «ευκαιρίες απασχόλησης» για 500 νέους στην Ελλάδα μέσα στα επόμενα 3 χρόνια. Η εν λόγω δέσμευση εντάσσεται στην πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να συγκροτήσει «Ευρωπαϊκή Συμμαχία για τις θέσεις Μαθητείας».

Ετσι, η προώθηση της μαθητείας, της εκμετάλλευσης δηλαδή των νέων και του ψαλιδίσματος των δικαιωμάτων τους, γίνεται και με το μανδύα της «κοινωνικής προσφοράς» στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας. Ενας ακόμα λόγος για να καλέσουν τους εργαζόμενους να αισθάνονται «τυχεροί» και «περήφανοι» για την εταιρεία «τους»...

Ευ.

Ριζοσπάστης