…ΚΑΛΟΤΑΪΣΜΕΝΗ Η ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

 …ΚΑΛΟΤΑΪΣΜΕΝΗ Η ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Για ποιο λόγο άραγε τα ντόπια και ξένα μεγαλοσυμφέντα μπουκώνουν με χρήμα το ναζιστικό έκτρωμα Χρυσή Αυγή;;; 

 

Για ποιο λόγο άραγε αυτό το ναζιστικό έκτρωμα σωρεύει κι επιπλέον χρήμα, βάζοντας τα μέλη και τα στελέχη της να κάνουν (με μεγάλη τους χαρά) διάφορες εγκληματικές πράξεις;;;

 

Για ποιο λόγο άραγε διάφορες τράπεζες χρηματοδοτούν ναζιστικού εμετού site;;;

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΔΟΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΕΠ’ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΠΟΛΛΩΝ, ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ.

 

ΘΕΛΕΤΕ ΚΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΑ ΜΕΓΑΛΟΑΦΕΝΤΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΘΕΣΕΙ ΣΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ;

ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΑ ΝΑ ΡΙΞΕΤΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ. 

Αναφέρεται τίποτα καινούριο σε τούτη την ανάρτηση; Όχι.

Όχι, γιατί όλα αυτά είναι κοινά μυστικά...

Οι πάντες γνωρίζουν πώς, γιατί και πότε "προσλαμβάνει" ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός το φασισμό και τους φασίστες.

 

«Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΣΗΨΗ» Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν.

Όμοια γνωρίζουν οι πάντες, γιατί και πώς χρησιμοποιεί ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός το φασισμό και τους φασίστες. Τους εγκληματίες. Τους ναζίδες...

 

 

Άρα...

Απλά, κανένας εφησυχασμός!

Επαγρύπνηση, διότι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός έχει πάρει φόρα στην κατηφόρα, 

και για να κερδίσει χρόνο ...λουστράρει και πάλι τη σιδερένια φτέρνα του, 

να τσαλαπατήσει στο λαρύγγι τούς λαούς απανταχού τής Γης, 

να ρουφήξει μονομιάς τεράστια ποσότητα λαϊκού αίματος, 

αυγατίζοντας μ' αυτό τα μονοπωλιακά κέρδη...

Τυχαία μαίνονται τόσοι πόλεμοι σήμερα;;;

Τυχαία πρωταγωνιστούν με την όποια "φορεσιά" εγκληματίες ναζίδες σ' αυτούς τούς πολέμους;;;

Τυχαία ξεσαλώνουν οι ναζίδες, Χρυσαυγήτες και άλλοι στην Ελλάδα;;;

Ή μήπως τυχαία τούς ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΕΤΣΙ;;;

Offshore της Χρυσής Αυγής και χρηματοδότηση από ιδιοκτήτη ναυπηγείου αποκαλύπτει το υπόμνημα της Πολιτικής Αγωγής

 Offshore της Χρυσής Αυγής και χρηματοδότηση από ιδιοκτήτη ναυπηγείου αποκαλύπτει το υπόμνημα της Πολιτικής Αγωγής

Για off-shore εταιρείες και χρηματοδότηση από τον πρόεδρο της Ένωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά Αθανάσιο Πυρίνη, κάνει λόγο το τελικό υπόμνημα της Πολιτικής Αγωγής των Αιγυπτίων ψαράδων που είχαν δεχθεί επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής και η υπόθεσή τους συμπεριλαμβάνεται στη Δίκη της Χρυσής Αυγής.

Το υπόμνημα ανάρτήθηκε στην ιστοσελίδα jailgoldendawn.com. Σε σχέση με την χρηματοδότηση και τις υπεράκτιες εταιρείες αναφέρει χαρακτηριστικά στην σελίδα 112:

"Από την αντιπαραβολή του εγγράφου που προσκόμισε ο μάρτυρας (στο ΦΑΚΕΛΟ ΠΑΜΕ - ΜΑΡΤΥΡΕΣ – ΠΟΥΛΙΚΟΓΙΑΝΝΗΣ/3-11-2013) με τα ονόματα που υπογράφουν το από 03/09/2013 ιδρυτικό Καταστατικό του Σωματείου της Χρυσής Αυγής με την επωνυμία “Σωματείον Ελλήνων Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου Ναυπηγοεπισκευαστικών Ζωνών Πειραιά, Αττικής και Νήσων” (προσκομισθέν στη δικογραφία από τον Ιωάννη Λαγό,αρχείο 2277), προκύπτει ότι πράγματι στις 19/09/2013, τεσσερις μέρες μετά την επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και μία μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, προσλήφθησαν στην επιχείρηση Κουτρουλός Ευάγγελος και Σια ΕΕ, συμφερόντων του προέδρου της Ένωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά Αθανάσιου Πυρινή οι υπογράψαντες την ίδρυση του “Σωματείου”: Κυριτσόπουλος Χρήστος, Μιχάλαρος Αναστάσιος, Αντώναρος Παναγιώτης, Ξανθάκης Ιωάννης, Λούβαρης Σταμάτης, Κολιαδήμας Χρήστος, Δρούγκας Βασίλειος, Γαρδικιώτης Κωνσταντίνος, Γαρδικιώτης Σωτήρης, Χατζησταύρου Χρήστος και Μαυροειδόγγονας Πιέρρος, δηλαδή 11 από τους 30 ιδρύσαντες το “Σωματείο” (και 11 από τους 21 που εργάζονταν σε έργο της εν λόγω επιχείρησης).

Η Χρυσή Αυγή και οι κατηγορούμενοι ισχυρίζονται ότι τα ανωτέρω αποδεικτικά στοιχεία για τη χρηματοδότηση της οργάνωσης δεν ευσταθούν, φέρνοντας ως επιχείρημα ότι το ΣΔΟΕ που διενήργησε σχετικούς ελέγχους δεν εντόπισε τα χρηματικά αυτά ποσά στους λογαριασμούς της οργάνωσης που τηρούνται στην Τράπεζα “EUROBANK”.

Πέραν της αυτονόητης παρατήρησης ότι το τελευταίο σημείο στο οποίο θα ανευρίσκονταν τα παραπάνω ποσά θα ήταν οι νόμιμοι τραπεζικοί λογαριασμοί της οργάνωσης, από τις Εκθέσεις του ΣΔΟΕ προκύπτει (βλ. ιδίως αρχείο 5432) ότι, μέσω του οικονομικού διευθυντή του “κόμματος” Βλαχόπουλου Δημήτριου και της συζύγου του και λογίστριας του “κόμματος” Γεννατά Αγγελικής, αμφοτέρων μελών της Χρυσής Αυγής και εξ απορρήτων συνεργατών της οικογένειας Μιχαλολιάκου (η Γεννατά Αγγελική είναι ήδη διορισμένη κοινοβουλευτή συνεργάτης του Νικόλαου Μιχαλολιάκου), η οργάνωση είχε ήδη φροντίσει να οικοδομήσει παράνομες διόδους για την φυγάδευση μαύρου χρήματος που έρρεε στα ταμεία της. Έτσι, ο Βλαχόπουλος Δημήτριος, οικονομικός διευθυντής του “κόμματος” με έδρα τα γραφεία του στην Λεωφόρο Μεσογείων αρ. 131, διατηρεί δύο ασφαλιστικές εταιρείες, την “Εξέλιξη ΕΠΕ” και την “Κίνηση Sub Agent ΕΠΕ”, με τις φερόμενες ως έδρες τους να είναι ανύπαρκτες, και με συμμετοχή στα κεφάλαιά τους δύο κυπριακών off- shore εταιρειών: της Palmsun Holdings Ltd (στο κεφάλαιο της “Εξέλιξη ΕΠΕ”) υπό διεύθυνση της Γεννατά Αγγελικής και της Stormia Investments Ltd (στο κεφάλαιο της ““Κίνηση Sub Agent ΕΠΕ”) ομοίως. Αμφότερες οι κυπριακές αυτες εταιρείες off-shore με φερόμενη εγκατάσταση στη χώρα μας βρέθηκαν ανύπαρκτες σε επιτόπιο έλεγχο.
Πρόκειται δηλαδη για εταιρείες φαντάσματα που αποτελούν κλασικό όχημα φυγάδευσης μαύρου χρήματος.

Κατόπιν αιτήματος των ελληνικών αρχών προς την Κυπριακή Διοίκηση να συνδράμουν τον έλεγχο των ανωτέρω εταιρειών, τέθηκε υπόψιν στο ΣΔΟΕ η πληροφορία ότι οι δύο κυπριακές εταιρείες δεν έχουν συμμορφωθεί με τις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Άνευ περαιτέρω πληροφοριών για τις off-shore κυπριακές εταιρείες συμφερόντων των δύο ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής, κάθε ισχυρισμός ότι οι εκθέσεις του ΣΔΟΕ απαλλάσσουν την οργάνωση από υπόνοιες μαύρου χρήματος και παρανομων ενεργειών είναι απλά ανυπόστατος".

Διαβάστε ολόκληρο το τελικό υπόμνημα της πολιτικής Αγωγής των Αιγυπτίων ψαράδων στη δίκη της Χρυσής Αυγής

Πηγή: ΚτΠ

Βλέπε ακόμη:

• Η διαβολοβδομάδα της Χρυσής Αυγής

Μορφή και περιεχόμενο - Εισαγωγή

 Μορφή και περιεχόμενο - Εισαγωγή

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε για άλλη χρήση (γι' αυτό και τελειώνει κάπως απότομα, ενώ στην πραγματικότητα συνεχίζει με κάτι διαφορετικό, που δεν άπτεται άμεσα του ενδιαφέροντός μας). Καλή ανάγνωση και κάθε παρατήρηση ευπρόσδεκτη.

Μορφή και περιεχόμενο συγκροτούν ένα δίπολο που συναντάμε συχνά στην καθημερινή μας ζωή, σε μια σειρά τομείς της κοινωνικής μας δραστηριότητας: την τέχνη, την ιστορία, την πολιτική, τη φιλοσοφία.

Η μορφή συνδέεται ετυμολογικά με την ομορφιά, όπως και το σχήμα με την ασχήμια (με την προσθήκη ενός στερητικού α-). Η ομορφιά ενός ανθρώπου μπορεί να είναι εσωτερική ή εξωτερική, να πηγάζει εξίσου από την εμφάνισή του ή το χαρακτήρα του, δηλ απ’ τη μορφή ή το περιεχόμενο, τα οποία μπορεί να συμπληρώνουν αρμονικά ή να υποκαθιστούν το ένα το άλλο και να συγκρούονται, όπως σε μια διαλεκτική σχέση.

Ένα παλιό φεμινιστικό σύνθημα σημειώνει εύστοχα: «καμιά μας δεν είναι άσχημη, όλες μας έχουμε σχήμα». Δεν ισχύει απαραίτητα όμως κι η αντίστροφη ανάγνωση, ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος είναι όμορφος, επειδή έχει μια ορισμένη μορφή. Η μορφή μπορεί να αναδείξει ή να αποκρύψει και να υποβαθμίσει το περιεχόμενο. Συνεπώς δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους, ούτε όμως να επισκιάζει και να υποκαθιστά την ουσία, να γίνεται φετίχ και να οδηγεί σε ένα είδος φορμαλισμού, που τείνει να μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων.

Η ομορφιά συνδέεται με τη σειρά της με την έννοια της αισθητικής, που αποτελεί μορφή κοινωνικής συνείδησης. Κι εδώ γίνεται φανερό πώς αλληλοδιαπλέκονται η μορφή και το περιεχόμενο, ως πόλοι μιας σχέσης που προϋποθέτουν ο ένας τον άλλο. Ένας όμορφος, αγγελικά πλασμένος κόσμος απαιτεί δομικές κοινωνικές αλλαγές, ένα ριζικό, εσωτερικό μετασχηματισμό κι όχι έναν απλό, εξωτερικό καλλωπισμό, που καμουφλάρει τη μιζέρια και τη δυστυχία. Η ομορφιά δεν υπάρχει παρά μόνο ως εξαίρεση και άλλοθι σε έναν άσχημο, αλλοτριωμένο κόσμο, γεμάτο φτώχια κι εκμετάλλευση, που ενδιαφέρεται μόνο για τη βιτρίνα. Αλλά θα πηγάζει από κάθε κύτταρο της κοινωνίας του μέλλοντος, όπου η αισθητική θα είναι εσωτερική ανάγκη και τρόπος ύπαρξης, θα απορρέει αυθόρμητα από κάθε δραστηριότητα του μελλοντικού ανθρώπου, που θα συνδυάζει αρμονικά τη φύση του και τις αισθήσεις του με το περιβάλλον του.

Αυτά προϋποθέτουν με τη σειρά τους μια τελείως διαφορετική παιδεία και μόρφωση, που συνδέεται κι αυτή ετυμολογικά με τη μορφή, διαμορφώνει συνειδήσεις και προσωπικότητες, διαπλάθει χαρακτήρες. Αποτελεί μια αμφίδρομη διαδικασία, που γεμίζει το μαθητή (αλλά και το δάσκαλο) με γνώσεις, παραστάσεις κι εμπειρίες, με κριτική ικανότητα, καλλιέργεια κι ευαισθησίες, για να μη μείνει άδειος, κενός περιεχομένου.

Η αξία της αισθητικής γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή στους αρχιτέκτονες, που δέχονται συχνά-πυκνά την χλεύη άλλων ειδικών ότι καταπιάνονται με πράγματα άχρηστα και περιττά. Όμως η τέχνη είναι η «επιστήμη του περιττού», που δεν έχει καταναγκαστικό χαρακτήρα, δε στοχεύει στην εξασφάλιση των προς των ζην, αλλά στο ευ ζην. Οι αρχιτέκτονες δε σχεδιάζουν απλώς άχαρα κουτιά, για να προστατευτούν οι ένοικοί τους από το κρύο και τις ακραίες καιρικές συνθήκες, αλλά όμορφα κτήρια, λειτουργικές κατοικίες που ικανοποιούν τις ανάγκες τους και τους προσφέρουν παράλληλα ένα όμορφο, ζεστό μέρος, για στεγαστούν στιγμές, όνειρα κι αναμνήσεις.

Κι η τέχνη δεν ανήκει στις δευτερεύουσες, τις μη ζωτικές και «περιττές» ανάγκες του ανθρώπου. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί έναν άνθρωπο που να μην τραγουδάει ποτέ, να μη σφυρίζει κάποιο σκοπό, να μην κινείται ρυθμικά ή να χορεύει, να μην έχει προσπαθήσει να φτιάξει κάτι, ακόμα κι αν είναι μια τρύπα-γέφυρα δίπλα στο νερό της θάλασσας ή ένα κάστρο-παλάτι στην άμμο, να μην έχει διακοσμήσει το χώρο του σύμφωνα με τα γούστα του, όσο λιτά κι αν είναι τα μέσα που διαθέτει, να μην έχει ζωγραφίσει κατί στη ζωή του, έστω ένα απλό σχέδιο με γραμμές κι ανθρωπάκια. Χωρίς αυτά, θα ήταν μεν ζωντανός, αλλά δε θα ήταν άνθρωπος, δε θα είχε όλα αυτά που κάνουν το ανθρώπινο είδος να ξεχωρίζει από τα ζώα και τους άλλους ζωντανούς οργανισμούς, θα ήταν το πολύ ένα ανθρωπάκι, σαν κι αυτά που ζωγραφίζουν τα μικρά παιδιά, άψυχο κι ούτε καν χαμογελαστό.

Η τέχνη είναι και το κατεξοχήν πεδίο εφαρμογής της διαλεκτικής σύνδεσης μορφής-περιεχομένου, των υψηλών νοημάτων και της φόρμας που χρησιμοποιείται, για να τα αναδείξει, όπου μπορεί να βρει κανείς ρεύματα με τις πιο διαφορετικές αντιλήψεις και τεχνοτροπίες, ως προς τη σύθεση και τη «δοσολογία» μεταξύ των δύο πόλων. (Αναφέρω ενδεικτικά το σκηνοθετικό «δόγμα 95’» και που απογυμνώνει τη σκηνή από περιττά στοιχεία, στολίδια κι οτιδήποτε μπορεί να αποσπάσει την προσοχή του θεατή από την πλοκή του έργου. Και την αντίστροφη λογική της «τέχνης για την τέχνη», χωρίς να υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα).

Όπως γίνεται αντιληπτό, το δίπολο αυτό επεκτείνεται και στην «τέχνη του έρωτα», τις έμφυλες σχέσεις και τα πρότυπα ομορφιάς που διαμορφώνει κι αποδέχεται κανείς, ενώ μπορεί να μας δώσει τους πιο διαφορετικούς τύπους ανθρώπων: εγωπαθείς νάρκισσους που ενσαρκώνουν φαντασιακά τον Ντόριαν Γκρέι, επιστήμονες της αφηρημένης διανόησης που «εγκαταλείπουν» τα εγκόσμια και δεν ενδιαφέρονται καν για το αν φοράνε ίδιο χρώμα κάλτσες σε κάθε πόδι, και άλλους, λιγότερο πνευματικούς ανθρώπους, που (επιδιώκουν να) περνιούνται για βαθυστόχαστοι, επειδή φόρεσαν ένα κασκόλ, κάτι εκκεντρικό, κτλ.

Η σχέση αυτή διαπερνά και το ιστορικό γίγνεσθαι, τη μεθοδολογική του προσέγγιση και τη θεώρηση της πραγματικότητας. Ο ιστορικός μελετητής καλείται να διερευνήσει τόσο τις βαθύτερες αιτίες πίσω από τα (ενίοτε απατηλά) φαινόμενα, διεισδύοντας στην ουσία, όσο και τις μορφές με τις οποίες εκδηλώνονται κάποιες κοινωνικές τάσεις κι αντιθέσεις και τον ιδεολογικό μανδύα με τον οποίο περιβλήθηκε πχ η σύγκρουση κατά την περίοδο της Εικονομαχίας στο Βυζάντιο.

Κομβική θέση κατέχει η σχετική προβληματική στον τομέα της επικοινωνιολογίας, όπου πολλές φορές «το μέσο είναι το μήνυμα», ενώ ο πομπός του μηνύματος αναζητά συνεχώς τις μορφές και τα μέσα που θα το αναδείξουν και θα το διαδώσουν πιο αποτελεσματικά. Εφόσον, όμως, αυτοί οι κανόνες συνδέονται με την άσκηση πολιτικής και την προπαγάνδιση πολιτικών ιδεών και θέσεων, χρειάζεται οξυμένη προσοχή για να εντοπιστεί και να διαχωριστεί η ουσία από τις περίτεχνες διατυπώσεις, τα φραστικά πυροτεχνήματα, τους θεατρινισμούς, τα παχιά λόγια και τις ψεύτικες υποσχέσεις.

Σημειώνεται εν κατακλείδι κι η ευθεία αντιστοιχία αυτής της σχέσης με τη Χεγκελιανή φιλοσοφία και τις διαλεκτικές κατηγορίες της Ουσίας και του Φαινομένου.

Η ΒΡΩΜΟΔΟΥΛΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ...

 Η ΒΡΩΜΟΔΟΥΛΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ολοκληρώνει τη βρώμικη δουλειά που άφησαν στη μέση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ

Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε και αποτελεί μόνο το 30% των συνολικών προαπαιτούμενων, η φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, τα νέα χαράτσια στους αυτοαπασχολούμενους, ΕΒΕ και αγρότες και η πρωτοφανής σε βαναυσότητα και σκληρότητα επίθεση στο Ασφαλιστικό, που σχεδιάζεται, είναι οι αποδείξεις ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ολοκληρώνει τη βρώμικη δουλειά που άφησαν στη μέση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, καθώς και ότι ο εργαζόμενος λαός θα συνεχίσει να πληρώνει το βαρύ λογαριασμό για να διασφαλιστούν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

ΣΕΛ.  5

   ILYA EHRENBURG, ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ (ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ)

Από Οικοδόμος

Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου //

Σύντομο βιογραφικό
Ο σοβιετικός δημοσιογράφος, συγγραφέας και ποιητής Ιλιά  Έρενμπουργκ γεννήθηκε στο Κίεβο το 1891 και πέθανε στη Μόσχα το 1967. Στα 1906-1908 διώχθηκε ως μπολσεβίκος, αναγκάστηκε να φύγει από τη Ρωσία και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία. Πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα το 1916 με τη συλλογή Ποιήματα για τις παραμονές, έργο που διέπεται έντονα από τη δυσανασχέτησή του με την καταστροφή της Ευρώπης από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Το 1917 γυρίζει στη Ρωσία. Στην αρχή δεν κατανοεί τί σήμαινε Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά γρήγορα οι δισταγμοί του ξεπερνιώνται. Το 1921-1924 ζει στο Βερολίνο. Συνεργάζεται με το σοβιετικό Τύπο και εξελίσσεται σε παγκόσμιας εμβέλειας δημοσιογράφο. Το 1922 δημοσιεύεται το πρώτο του μυθιστόρημα Οι ασυνήθιστες περιπέτειες του Χούλιο Χουρενίτο και των μαθητών του, στο οποίο εμφανίζεται ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος με όλες τις αντιφάσεις και τις φρικαλεότητές του. Το ίδιο κλίμα αποπνέουν και τα άλλα έργα της δεκαετίας του 1920, όπως Η ζωή και ο θάνατος του Νικολάι Κουρμπόφ (1923), Η αγάπη της Ζάνας Νέι (1924) με τη σύγκρουση χρέους-συναισθήματος, την αντιπαράθεση του ανθρώπου προς την κοινωνία, την κριτική της αστικής ηθικής και άλλα ως βασικό μοτίβο, ιδιαίτερα οξυμένο στο Μεσοπόλεμο.
Στις αρχές του 1930 ο  Έρενμπουργκ επιστρέφει στη Μόσχα. Η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη δίνει μια νέα διάσταση και νέα ορμή στα έργα του σ’ ό, τι αφορά τη συνειδητοποίηση  των καταστάσεων. Το 1941 δημοσιεύεται το μυθιστόρημά του Η πτώση του Παρισιού (πήρε το Κρατικό Βραβείο της ΕΣΣΔ) στο οποίο αναλύονται τα πολιτικά, ηθικά και ιστορικά αίτια της συντριβής της Γαλλίας στο Β’΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακολουθεί η Θύελλα (1946, Κρατικό Βραβείο ΕΣΣΔ), στο οποίο μέσα από τον αντιφασιστικό αγώνα τονίζεται η ηθική ανάταση και ο αποφασιστικός ρόλος των απλών ανθρώπων στις μεγάλες καμπές της ιστορίας.
Στα μεταπολεμικά χρόνια ο  Έρενμπουργκ δημοσιεύει Το ένατο κύμα (1952, εκδόσεις ‘Καστανιώτης’, μετάφραση: Περικλής Ροδάκης) που διαδραματίζεται στα χρόνια της έξαρσης του Ψυχρού Πολέμου και δείχνει με ποιό τρόπο «στήνεται» ο αντικομμουνισμός/αντισοβιετισμός για να ανακοπεί η πορεία των λαών της Ευρώπης- και όχι μόνο – προς τη ριζική κοινωνική αλλαγή. Μέσα από τις σελίδες αυτού του ιστορικού μυθιστορήματος η Εθνική Αντίσταση που εμφανίζεται στο Θύελλα πιασμένη στη μέγγενη της αμερικανικής στρατιωτικής παντοδυναμίας, αγωνίζεται για να εμποδίσει ένα νέο αιματοκύλισμα. Επίσης κυκλοφορεί το Τα χιόνια λειώνουν (1956) που αναφέρεται στην ίδια εποχή. Πρόκειται για ιστορικά μυθιστορήματα στα οποία μια φοβερή πραγματικότητα που σφράγισε το παγκόσμιο γίγνεσθαι του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, μετουσιώνεται σε τέχνη. Το 1960 κυκλοφορεί το Ξαναδιαβάζοντας τον Τσέχοφ και το 1965 τα απομνημονεύματα του ‘Ερενμπουργκ ‘Ανθρωποι Χρόνια Ζωή (εκδ. ‘Νεφέλη’, μετάφραση:  Άρης Αλεξάνδρου).
Το 2002 δημοσιεύεται στα ελληνικά Το χρονικό της αντρειοσύνης (εκδόσεις ‘Σύγχρονη Εποχή’, μετάφραση: Γιάννης Στυλιάτης) με δημοσιογραφικά άρθρα του Έρενμπουργκ στον ξένο Τύπο και στα πρακτορεία ειδήσεων για την εποποιία του σοβιετικού λαού και του Κόκκινου Στρατού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα έργα του πολύ σημαντική θέση καταλαμβάνουν οι σκέψεις του για τη λογοτεχνία, την τέχνη γενικότερα, για πολλούς καλλιτέχνες και συγγραφείς, τα έργα τους και τη ζωή τους. Στην έκδοση  ‘Ερενμπουργκ Ισακόφσκι Χικμέτ, η λογοτεχνία και η αισθητική της (1985, εκδ. ‘Σύγχρονη Εποχή’, μετάφραση: Γιάννης Χαρατσίδης) περιλαμβάνεται το δοκίμιο του ‘Ερενμπουργκ Η δουλειά του συγγραφέα με ενδιαφέρουσες και καμιά φορά και πρωτόγνωρες απόψεις για τη λογοτεχνία στα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας.
Το μυθιστόρημα Γράκχος Μπαμπέφ, ο υπερασπιστής του λαού (εκδόσεις ‘Ηριδανός’, μετάφραση: Αντώνης Μοσχοβάκης) αναδεικνύει το χαρακτήρα και τη δράση αυτού του Γάλλου επαναστάτη του τέλους του 18ου αιώνα. Στην έκδοση αυτή περιλαμβάνεται και ένα άρθρο του Ζαν Καταλά με τίτλο Η σοβιετική λογοτεχνία και η κριτική που πρωτοδημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση Τέχνης και στον τόμο 1961.
Ο Ιλιά ‘Ερενμπουργκ διατέλεσε βουλευτής στο Ανώτατο Σοβιέτ και αντιπρόεδρος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης από το 1950. Τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Λένιν «για την εδραίωση της ειρήνης μεταξύ των λαών» και παρασημοφορήθηκε με δύο παράσημα Λένιν, καθώς και με άλλα παράσημα και μετάλλια.
Άνθρωποι Χρόνια Ζωή
Έτσι ο Ερενμπουργκ τιτλοφόρησε τα απομνημονεύματά του που αποτελούνται από έξι τόμους/μέρη. Είχε σκοπό να γράψει και έβδομο τόμο, αλλά τελικά δεν το έκανε. Ο ίδιος μας εξηγεί:
«Ωστόσο, προσθέτοντας το 1965 μερικές λεπτομέρειες στο έκτο μέρος, τόβλεπα κιόλας πως τα χρόνια που είχα ζήσει μετά το 1953, μου δίνανε τη δυνατότητα να γράψω έναν ακόμα τόμο – τον έβδομο – των απομνημονευμάτων μου…Γιατί διέκοψα τα απομνημονεύματά μου; Μου χρειαζόταν η προοπτική του χρόνου για να δω καλύτερα, να καταλάβω ορισμένα πράγματα. Τώρα, ξέρω πως στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας γίνανε πολλές αλλαγές, τόσο σ’ ολόκληρο τον κόσμο όσο και μέσα μου. Έχω πολλά να πω και η σιωπή μου θα μπορούσε δικαιολογημένα να ερμηνευτεί σαν μια πνευματική φυγομαχία»…
«Στον τόμο αυτό θα μιλήσω για γεγονότα, για ανθρώπους και για τον εαυτό μου. Φτάνοντας στο βράδυ της ζωής μου πέρασα δύσκολες και ανήσυχες μέρες, παρατηρούσα όμως επίμονα τους νέους: είναι ίδιον του ανθρώπου να σκέφτεται το μέλλον, ακόμα κι όταν ξέρει πως όταν έρθει αυτό το μέλλον, η δική του θέση θα έχει μείνει άδεια».
Ο έβδομος τόμος έμεινε ημιτελής, γιατί ο Έρενμπουργκ πέθανε στη Μόσχα το φθινόπωρο του 1967. Τα απομνημονεύματα ξεκινούν από τα παιδικά χρόνια του στην τσαρική Ρωσία. Ο συγγραφέας αφήνει τη σκέψη του να αναπολεί ελεύθερα, ο λόγος του κυλάει δίνοντας εικόνες των γεγονότων. Πράγματι δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο κατάλληλος τίτλος, διότι μπροστά στα μάτια μας περνούν άνθρωποι, χρόνια και μια ζωή στον πολυτάραχο 20ο αιώνα. Ο Έρενμπουργκ έζησε από κοντά δύο παγκόσμιους πολέμους και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Γνώρισε απίστευτα πολλούς ανθρώπους και «νόον έγνω», ταξίδεψε σε πολλές χώρες, ευαίσθητος αποδέκτης των μηνυμάτων της εποχής του χωρίς να εξωραϊζει, ούτε να απαξιώνει χωρίς λόγο.
Ένας «ανόητος» νέος συναντάει τον Λένιν
Χωρίς αμφιβολία το χωρίο στο οποίο ο Έρενμπουργκ περιγράφει την πρώτη του συνάντηση με τον εξόριστο στο Παρίσι Λένιν το 1909 στον πρώτο τόμο του Άνθρωποι Χρόνια Ζωή δεν στερείται χιούμορ και αυτογνωσίας: «Η μπολσεβίκικη ομάδα μαζευόταν σ’ ένα καφενείο της Αβενύ ντ’ Ορλεάν, λίγο παρακάτω από τον λέοντα του Μπελφόρ. Στο δεύτερο πάτωμα υπήρχε μια μικρή αίθουσα. Στη συγκέντρωση είχαν έρθει καμιά τριανταριά άνθρωποι. Εγώ είχα καρφώσει το βλέμμα μου στο Λένιν. Φόραγε σκούρο κοστούμι και όρθιο σκληρό κολάρο, φαινόταν άψογος. Δεν θυμάμαι τι είπε όταν μίλησε, εγώ όμως, όντας παιδί ακόμα και αρκετά θρασύς, ζήτησα το λόγο και έφερα κάποια αντίρρηση. Μου απάντησε σε ήπιο τόνο, δεν με έβρισε, μου εξήγησε μονάχα πως δεν είχα καταλάβει το τάδε πράγμα…Όταν η συνεδρίαση τελείωσε, ο Βλαντίμιρ Ίλιτς με πλησίασε: «Είστε απ’ τη Μόσχα;…» του εξήγησα πως είχα δουλέψει στη μοσχοβίτικη οργάνωση ως τον Ιανουάριο, ύστερα με συλλάβανε, προσπάθησα να βολευτώ στην Πολτάβα, βρήκα εκεί μερικούς συντρόφους. Ο Λένιν είπε να περάσω απ’ το σπίτι του».
«Μου έκανε κατάπληξη το κεφάλι του. Το θυμήθηκα δεκαπέντε χρόνια αργότερα , όταν είδα το Λένιν στο φέρετρο. Πολλή ώρα κοίταζα το καταπληκτικό του κρανίο: σ’ ανάγκαζε να σκεφτείς όχι την ανατομία, μα την αρχιτεκτονική»…Όταν πήγα στο σπίτι του Βλαντίμιρ Ίλιτς, η θυρωρός μου είπε αυστηρά: «Σκουπίστε τα πόδια σας» να φανταζόταν τάχα ποιος ήταν ο νοικάρης της; Να φανταζόταν τάχα ο σερβιτόρος του καφενείου της Αβενύ ντ’ Ορλεάν πως σε οχτώ χρόνια όλος ο κόσμος θα μίλαγε για τον κύριο που του παρήγγελνε ένα ποτήρι μπίρας; Να φανταζόντουσαν τάχα οι αναγνώστες της βιβλιοθήκης, πως ο άνθρωπος που αντιγράφει προσεχτικά απ’ το βιβλίο του νούμερα και ονόματα, θ’ αλλάξει το ρου της ιστορίας, πως θα γράψουν γι αυτόν δεκάδες χιλιάδες συγγραφείς σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου; Μα μήπως κι εγώ που κοίταζα τότε το Βλαντίμιρ Ίλιτς με ευλάβεια, μπορούσα τάχα να φανταστώ πώς είχα τότε μπροστά μου έναν ανθρωπο που η ζωή του θα συνυφαινόταν με τη γέννηση μιας νέας εποχής της ανθρωπότητας;» (Άνθρωποι Χρόνια Ζωή, Εκδ. Νεφέλη, τόμος Α’, σελ. 75,76, 77, 78).
Κάνοντας ένα άλμα στο χρόνο πάμε για λίγο στη δεκαετία του 1930. Ο Ίλια Έρενμπουργκ μας δίνει πολύ πειστικές εικόνες και προπαντώς είναι ειλικρινής. Δεν προσπαθεί να κολακέψει κανέναν, περιγράφει την ίδια την πραγματικότητα διαπιστώνοντας όσο αντικειμενικά μπορεί: «Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1932 ταξίδεψα πολύ στη Σοβιετική Ένωση. …Οι καιροί δεν ήταν απ’ τους συνηθισμένους. Για δεύτερη φορά η χώρα μας σαρώθηκε από λαίλαπα. Μα ενώ η πρώτη – στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου – φαινόταν να είναι ένα αυθόρμητο ξέσπασμα  και είχε άμεση σχέση με την πάλη των τάξεων, με την οργή, με το μίσος και τη νοσταλγία, η κολλεκτιβοποίηση και τα πρώτα βήματα της βαρειάς βιομηχανίας που αναμόχλευσαν τη ζωή δεκάδων εκατομμυρίων, βασίζονταν σ΄ ένα μελετημένο σχέδιο, εξαρτιόντουσαν απ’ τη στατιστική και υποτάσσονταν όχι πια στις εκρήξεις των λαϊκών παθών, μα στους άτεγκτους νόμους της ανάγκης. Είδα και πάλι σιδηροδρομικούς κόμβους γεμάτους ανθρώπους με τα μπογαλάκια τους. Συντελείτο μια μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών. Οι αγρότες απ’ την περιοχή του Ορέλ ή του Πενζέν παρατάγανε τα χωριά τους και ταξιδεύανε μ’ όλα τα διαθέσιμα μέσα προς Ανατολάς: τους λέγανε πως εκεί μοιράζουν ψωμί, παστό ψάρι, ακόμα και ζάχαρη. Τα μέλη της κομμουνιστικής νεολαίας, φλεγόμενα από ενθουσιασμό, ξεκινάγανε για το Μαγκνιτογκόρσκ ή το Κουζνέτσκ. Πιστεύανε πως αρκεί να χτίσουν εργοστάσια – γίγαντες και η γη θα μεταβληθεί σε παράδεισο. Με τις παγωνιές του Γενάρη, το σίδερο σούκαιγε τα χέρια. Είχες την εντύπωση πως οι άνθρωποι είχαν παγώσει ως το μεδούλι. Δεν υπήρχαν ούτε τραγούδια, ούτε σημαίες, ούτε ρητορείες. Η λέξη «ενθουσιασμός», όπως και πολλές άλλες, έχασε την αξία της απ’ την πολλή χρήση. Μα για τα χρόνια του πρώτου πεντάχρονου είναι αδύνατο να βρεις πιο κατάλληλη λέξη. Τότε, ο ενθουσιασμός ήταν που ενέπνεε τη νεολαία και την έσπρωχνε σε καθημερινές και σχεδόν απαρατήρητες ηρωικές πράξεις. Πολλοί εργάτες φερνόντουσαν στα εργοστάσια σαν να τάχανε ερωτευτεί. Ονομάζανε την υψικάμινο Καμίνα Ιβάνοβνα και το σύστημα Μαρτέν «μπάρμπα Μαρτίνο» (Άνθρωποι Χρόνια Ζωή, τ. Γ’, σελ. 257/258).
Συνεχίζεται.

ΚΕΡΚΥΡΑ- Όλοι στο συλλαλητήριο την Πέμπτη 22 Οκτώβρη, στο Σαρόκο, στις 19:00

 Όλοι στο συλλαλητήριο την Πέμπτη 22 Οκτώβρη, στο Σαρόκο, στις 19:00

Το ΠΑΜΕ απευθύνει κάλεσμα αγωνιστικού ξεσηκωμού. Να οργανώσουμε την εργατική λαϊκή απάντηση με στόχο την παρεμπόδιση της νέας επίθεσης σφαγιασμού των δικαιωμάτων μας. Για την κατάργηση των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων, την κάλυψη των απωλειών που είχαμε στην κρίση για τα κέρδη της καπιταλιστικής μεγαλοεργοδοσίας. Με στόχο τη διεκδίκηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, της ζωής που μας αξίζει.

Να μην περάσει η προσπάθεια της κυβέρνησης να μας αιφνιδιάσει, να μας βρει απροετοίμαστους, ανήμπορους. Να μην περάσει η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια που ωφελεί την μεγαλοεργοδοσία και την κυβέρνηση για να περάσει μέτρα πρωτοφανούς σκληρότητας χωρίς αντιδράσεις.

Διαλύουν και καταργούν τον κοινωνικό χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, καταργούν αυτή τη μεγάλη κατάκτηση για τις νεότερες γενιές, πετσοκόβουν ξανά τις συντάξεις. Εξαπολύουν φοροεπιδρομή στο ήδη πενιχρό λαϊκό εισόδημα. Έρχονται ιδιωτικοποιήσεις που θα τις πληρώσει πανάκριβα ο λαός με νέες απολύσεις, πανάκριβα τιμολόγια και υπηρεσίες, παράδοση δημόσιου πλούτου σε καπιταλιστές. Απελευθέρωση των πλειστηριασμών και για την πρώτη κατοικία! Οι άνεργοι εκβιάζονται, στη δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί ανασφάλιστοι! Πληρώνουμε, όσοι μπορούμε, πανάκριβα την υγεία και την εκπαίδευση των παιδιών μας.

Εμείς έχουμε τη δύναμη! Μπορούμε να τους σταματήσουμε!

Τα μέτρα δεν έχουν την έγκρισή μας! Δεν συναινούμε στον σφαγιασμό!

Όλοι στον ΑΓΩΝΑ!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 22 ΟΚΤΩΒΡΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΑΡΟΚΟ ΣΤΙΣ 7.00μ.μ.

Προετοιμαζόμαστε ταυτόχρονα για ΑΠΕΡΓΙΑ στις 12 Νοέμβρη!

Κοίτα ποιοι μιλάνε...

Κοίτα ποιοι μιλάνε...

«Το ΠΑΜΕ συνεχίζει την ίδια διασπαστική και ανθενωτική τακτική του, ανατροφοδοτώντας την αναποτελεσματικότητα των αγώνων και την ηττοπάθεια, δε λειτουργεί με τους όρους και τις ανάγκες της μαζικότητας και της διεύρυνσης του αγωνιστικού διεκδικητικού μετώπου, αλλά με τις ανάγκες και τις κομματικές προτεραιότητες και ιεραρχήσεις, μεταθέτοντας την επίλυση των επιμέρους προβλημάτων και την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών στο σοσιαλιστικό αύριο, που όλο και θα απομακρύνεται με την πολιτική του». Αυτά γράφει σε ανακοίνωσή του το ΜΕΤΑ, η κοινή συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ και της Λαϊκής Ενότητας. Είναι πραγματικά να γελάνε και οι πέτρες με τις αερολογίες τους σε βάρος του ΠΑΜΕ. Πολύ περισσότερο σε μια περίοδο προετοιμασίας των συλλαλητηρίων στις 22 Οκτώβρη και της απεργίας στις 12 Νοέμβρη, για τα οποία πάνω από 350 σωματεία έχουν ήδη πάρει αποφάσεις, πολλά από τα οποία δε συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Οσο για το ποιος αγωνίζεται για να πάρουν ανάσες οι εργαζόμενοι και να αποκρούσουν μέτρα, ας αφήσουν τα κάλπικα οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ. Είναι οι ίδιοι που όταν το ΠΑΜΕ οργάνωνε την πάλη των εργαζόμενων, μια ντουζίνα απ' αυτούς (τόσους συγκίνησε το κάλεσμά τους...) διαδήλωναν έξω από τη Βουλή τον περασμένο Ιούλη με αίτημα ν' αλλάξει έστω και την τελευταία στιγμή η πολιτική της κυβέρνησης και να μη φέρει το τρίτο μνημόνιο. Για τέτοιο «ρεντίκολο» μιλάμε...

Ριζοσπάστης

   Άρτος και θεάματα

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Επί τέλους, ηρεμήσαμε! Ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης κατέθεσε τροπολογία «για την παράταση κατά ένα έτος της δυνατότητας του Δημοσίου να διενεργήσει φορολογικό έλεγχο σε όσες υποθέσεις έχουν ήδη εκδοθεί εντολές ελέγχου ή εισαγγελικές παραγγελίες ή θα εκδοθούν εντολές ελέγχου ή εισαγγελικές παραγγελίες μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015». Με απλά λόγια και σε ελεύθερη μετάφραση: παίρνει παράταση για έναν χρόνο η παραγραφή των υποθέσεων μ’ εκείνα τα φυντάνια που περιλαμβάνονται στην περίφημη «λίστα Λαγκάρντ».
Βέβαια, η παράταση θα ισχύσει μόνο για όσες υποθέσεις έχουν εκδοθεί ή θα εκδοθούν εντολές ελέγχου ή εισαγγελικές παραγγελίες μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015 αλλά εμείς ευελπιστούμε ότι θα εκδοθούν για όλους. Ευελπιστούμε, δηλαδή, ότι η δικαιοσύνη θα κάνει σε 2,5 μήνες όσα δεν έκανε σε 5 χρόνια. Αν μη τι άλλο, σ’ αυτόν τον τόπο η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Για να πω την αλήθεια, αυτή την παράταση της παραγραφής την περίμενα. Καθ’ όσον η αριστερή μας κυβέρνηση έχει παντιέρα της την διαφάνεια, την κοινωνική δικαιοσύνη και την πάταξη της φοροδιαφυγής ενώ, παράλληλα, κάνει ό,τι μπορεί ώστε να πληρώσουν πια κι εκείνοι που τόσα χρόνια δεν πλήρωναν. Κι αφού το λέει η κυβέρνηση, ποιος είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τις προθέσεις της;

Να σοβαρευτούμε λιγάκι. Όλο τούτο το σκηνικό τής «κάθαρσης» και της «διαφάνειας», το οποίο έχει στηθεί εδώ και κάμποσα χρόνια, μου θυμίζει ρωμαϊκή αρένα. Γύρω-τριγύρω βρίσκονται όλοι οι «αναμάρτητοι», έτοιμοι να «βάλουν τον λίθον» στο δοξαπατρί τού αμαρτωλού. Στην μέση τής αρένας, άθυρμα στις ορέξεις των «αδιάφθορων», εκείνος του οποίου κάθε φορά το αίμα κοστίζει φτηνότερα. Στις εξέδρες, το μαινόμενο για θεάματα (αν και δεν έχει άρτο) πλήθος, περιμένει να κορέσει την πείνα του μ’ αυτό το αίμα, μιας και δεν μπορεί να χορτάσει με φαΐ. Στο γενικό πρόσταγμα ο κάθε φορά «μέγας μεταρρυθμιστής» τής χώρας: πότε κάποιος σεμνός και ταπεινός, πότε κάποιος λαοπρόβλητος που ανακαλύπτει λεφτά εκεί που δεν υπάρχουν, πότε κάποιος που ονειρεύεται να φέρει μια πολιτική άνοιξη σε μια νέα Ελλάδα, πότε κάποιος που βγαίνει πρώτη (και δεύτερη μη σου πω) φορά από αριστερά… Στην ορχήστρα τα λογής-λογής μουμουέδια βαστάνε τον ρυθμό. Και η παράσταση αρχίζει:
Ντέφια, νταούλια, κρόταλα αχολογούν στο βάθος.
Ανηφορίζουνε πομπές και μπαίνει ο μέγας τράγος, 
ο πρωταγωνιστής, μ’ ένα πριόνι.
Φοράει τενεκεδένιο στέμμα κι ένα ζευγάρι παρωπίδες.
Ραντίζει μ’ αίμα τις πέτρινες κερκίδες,
κάνοντας το τοπίο να μεγαλώνει….
(Διονύσης Σαββόπουλος, «Μπάλλος»)
Μόνο που κάτι δεν πάει καλά. Η παράσταση είναι χιλιοπαιγμένη και αποδεδειγμένα δεν έχει αποτέλεσμα. Θυμηθείτε πόσο αίμα έχει χυθεί με τέτοιες παραστάσεις σε τούτο τον τόπο. Μόνο τα τελευταία χρόνια μού ‘ρχονται, έτσι πρόχειρα, στο μυαλό ο Ζαχόπουλος, ο Ρουσόπουλος, ο Βουλγαράκης, ο Πάχτας, ο Μαντέλης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Παπακωνσταντίνου, ο Τσουκάτος… Όλοι θυσία στον βωμό τής κάθαρσης, όλοι θέαμα προορισμένο να κρύψει την έλλειψη άρτου. Μα τούτη η ρημάδα η κάθαρση φαίνεται πως δεν χορταίνει όσοι κι αν θυσιαστούν για χατήρι της.
Και να πεις πως τούτες οι θυσίες πιάνουν τόπο; Το «βρόμικο ’89», για παράδειγμα, θυσιάστηκαν οι διοικητές των ΔΕΚΟ (Τόμπρας, Βουρνάς κλπ) γιατί έσπρωξαν στην Τράπεζα Κρήτης του Κοσκωτά τα διαθέσιμα των οργανισμών που διοικούσαν. Όμως, δέκα χρόνια αργότερα, οι διάδοχοί τους έκαναν τα ίδια και χειρότερα, σπρώχνοντας τα διαθέσιμά τους στο φουσκωμένο χρηματιστήριο του Γιάννου και του κινέζου λογιστή με τις ελιές. Άλλη μια δεκαετία πιο μετά, όσα διαθέσιμα είχαν μείνει, εξαχνώθηκαν με το διαβόητο «κούρεμα» του Βενιζέλου. Ύστερα από πέντε χρόνια, ήρθε η αριστερή κυβέρνηση να μαζέψει «εθελοντικά» τα τελευταία ψίχουλα. Και τώρα ετοιμάζεται νόμος που θα απαγορεύει στους οργανισμούς του δημοσίου να έχουν διαθέσιμα. Οι εποχές αλλάζουν αλλά το αποτέλεσμα μένει ίδιο. Τα μόνα που αλλάζουν είναι ότι αφ’ ενός μεν το σύστημα εκσυγχρονίζεται (τότε τα φράγκα διακινούνταν με κουτιά Πάμπερς, σήμερα διακινούνται μέσω οφσόρ) αφ’ ετέρου δε γίνεται νόμιμο ό,τι έστειλε κάποτε εκείνους τους διοικητές στην φυλακή.
Απ’ την άλλη, θα μου πείτε ότι όλοι οι επίορκοι, οι κλέφτες, οι προδότες κλπ. πρέπει να τιμωρούνται. Δεκτόν. Επιτρέψτε μου, όμως, να επιμείνω ότι τέτοιου είδους παραστάσεις δεν συνιστούν τιμωρία. Θα ήταν τιμωρία αν παράλληλα θεσμοθετούνταν οι απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας που θα απέτρεπαν την επανεμφάνιση τέτοιων φαινομένων. Όσο το σύστημα επιτρέπει (για να μη πω ότι ενθαρύννει) την δράση όλων αυτών, οι λεγόμενες «καθάρσεις» δεν συνιστούν τιμωρία των ενόχων αλλά θυσία τους στα πλαίσια μιας παράστασης για το πόπολο.
Να κάνω έναν παραλληλισμό; Πριν 2-3 χρόνια, σε δημόσιο χώρο, λογομάχησα με κάποιον ηλικιωμένο, ο οποίος τα είχε βάλει με θεούς και δαίμονες για τα απανωτά χαράτσια που έπρεπε να πληρωσει. Αφορμή για την έκρηξή μου ήταν η -γνωστή και μη εξαιρετέα- αποστροφή τού ηλικιωμένου «θέλουν κρέμασμα και οι τριακόσιοι». «Και τί θα αλλάξει αν τους κρεμάσουμε;», πετάχτηκα, σχετικά ήρεμα. «Θα ξεβρομίσει ο τόπος», απάντησε κατηγορηματικά ο ηλικιωμένος. «Σκατά θα ξεβρομίσει», αντιγύρισα οργισμένος, «αφού αυτούς που θες να κρεμάσεις, εσύ τους ψήφισες αλλά κι αφού τους κρεμάσεις, πάλι τους ίδιους θα ψηφίσεις. Με το να κρεμάς τον Λάκη και να ψηφίζεις τον Σάκη, πώς θα ξεβρομίσει ο τόπος; Μια ζωή στα σκατά είσαι, άσπρισαν τα μαλλιά σου και μυαλό δεν έβαλες». «Καλά τώρα…», μονολόγησε ο ηλικιωμένος και συνέχισε τον δρόμο του.
Ας κλείσω, βάζοντας το ίδιο ερώτημα προς όσους θα ικανοποιηθούν αν δουν κρεμασμένους στο Σύνταγμα όσους περιλαμβάνονται στην λίστα Λαγκάρντ: και τί θα αλλάξει αν τους κρεμάσουμε; Δεν λέω, από θέαμα θα χορτάσουμε, όπως χορτάσαμε με το ντιβιντί τού Θέμου και την βουτιά τού Ζαχόπουλου, όπως χορτάσαμε με τον Εφραίμ και τον Θόδωρο, όπως χορταίνουμε χρόνια τώρα με τον Άκη και την Βίκυ. Όμως, από άρτο τί θα κάνουμε; Όσο καρπώνονται άλλοι τον πλούτο που παράγουμε, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα βρίσκονται σε τέτοιες λίστες.

Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία

Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία

Στο πολυνομοσχέδιο (κεφάλαιο ΣΤ') αναφέρεται πως με απόφαση των συναρμόδιων υπουργών Οικονομικών και Υποδομών, διαγράφονται τα χρέη της ΤΡΑΙΝΟΣΕ προς τον όμιλο ΟΣΕ, όπως επίσης και τα χρέη του ΟΣΕ προς το Δημόσιο. Επίσης, το Δημόσιο αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις και τα χρέη του ΟΣΕ έναντι της EUROFIMA (ευρωπαϊκής εταιρείας για τη χρηματοδότηση σιδηροδρομικού υλικού), καθιστάμενο «πρωτοφειλέτης και μισθωτής του οικείου τροχαίου υλικού, τα δε δικαιώματα του Ελληνικού Δημοσίου έναντι της EUROFIMA (...) είναι ιδιωτικής φύσης», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Σύμφωνα δε με όσα δήλωσε ο υπουργός Υποδομών, Χρ. Σπίρτζης, τα χρέη του ομίλου ΟΣΕ συνολικά φτάνουν τα 3,3 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 800 εκατ. οφείλονται στην EUROFIMA από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ο Χρ. Σπίρτζης ισχυρίστηκε, μάλιστα, ότι η διαγραφή των χρεών αποσκοπεί στην αποφυγή επιβολής προστίμου από την Κομισιόν, η οποία θεωρεί «κρατική ενίσχυση» τα παραπάνω ποσά. Βλέπετε, πάντα υπάρχουν παράθυρα δικαιολόγησης κρατικών - κυβερνητικών ενεργειών στήριξης των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων. Γιατί εδώ πρόκειται για παράδοση, μέσω αποκρατικοποίησης, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ σε ιδιωτικό επιχειρηματικό όμιλο. Βέβαια, την ιδιωτικοποιούν χωρίς χρέη, αφού με τα χρέη δεν μπορεί να πουληθεί. Βρήκε, λοιπόν, η κυβέρνηση τη δικαιολογία αποφυγής προστίμου από την Κομισιόν για να πουλήσει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ καθαρή σε ιδιωτικό επιχειρηματικό όμιλο. Μια επιχείρηση με τεράστια σημασία για την ανάπτυξη της οικονομίας αφού γενικά οι μεταφορές είναι στρατηγικός τομέας της οικονομίας, ιδιαίτερα δε τα μέσα σταθερής τροχιάς, όπως ο σιδηρόδρομος.

***

Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο είναι η μεταφορά των χρεών στο Δημόσιο. Που σημαίνει ότι τα χρέη θα τα πληρώσει ο λαός. Αυτό δα έλειπε να μην τα πληρώσει ο λαός... Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να τα πληρώσει το κεφάλαιο. Αλλά αυτό αντιβαίνει στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Το κεφάλαιο, γενικά, πρέπει να απαλλάσσεται από τέτοια βαρίδια. Αυτό κάνουν το κράτος και οι κυβερνήσεις του εφαρμόζοντας πολιτική διαχείρισης της κρίσης που μεταφέρει τις συνέπειές της στην εργατική τάξη, στο λαό, για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Γι' αυτό το κράτος ανέλαβε να πληρώσει τα χρέη της ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει, προσαρμοσμένα βεβαίως στις σημερινές συνθήκες, την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τότε ήταν που μια σειρά από εργοστάσια, στο πλαίσιο της κρίσης πολλών κλάδων της οικονομίας, όπως το μέταλλο, η κλωστοϋφαντουργία, κ.ά. δημιούργησαν τις λεγόμενες «προβληματικές επιχειρήσεις». Δηλαδή, επιχειρήσεις με τεράστια χρέη, τις οποίες οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους απειλούσαν με κλείσιμο που θα οδηγούσε σε τεράστια ανεργία.

***

Τότε, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, προώθησε τη λεγόμενη πολιτική «κοινωνικοποίησης των προβληματικών επιχειρήσεων», την οποία πλάσαρε ως προοδευτική πολιτική, αφού διατηρούσε τις επιχειρήσεις, τα εργοστάσια, με κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία, και βεβαίως τις θέσεις εργασίας. Πώς το έκανε; Ανέλαβε το Δημόσιο, δηλαδή το κράτος, την πληρωμή όλων των χρεών τους προς τις τράπεζες και σε άλλους καπιταλιστές. Αυτό το ονόμασε μετοχοποίηση των χρεών, δηλαδή μέσω της έκδοσης κρατικών μετοχών στην αξία των χρεών έγινε το κράτος ιδιοκτήτης τους. Τα χρέη τους όμως αφού τα ανέλαβε το Δημόσιο, τα φορτώθηκε όλα ο λαός. Ετσι, οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους απαλλάχτηκαν από τα βάρη των χρεών των χρεοκοπημένων τους επιχειρήσεων, την πληρωμή των οποίων η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τη φόρτωσε στο λαό. Στη συνέχεια η κυβέρνηση προχώρησε στην εξυγίανσή τους, δηλαδή πλήρωσε τα χρέη, συνέβαλε στην κερδοφορία τους, και τις ιδιωτικοποίησε, όπως π.χ. τα «Τσιμέντα Χαλκίδος». Κάποιες, φυσικά, έκλεισαν στη συνέχεια αφού δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό στις συγκεκριμένες συνθήκες, όπως κάποιες κλωστοϋφαντουργίες. Ομοιότητες με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ πολλές, διαφορές ελάχιστες, ο πυρήνας της πολιτικής ο ίδιος. Με βασικό χαρακτηριστικό ότι το κεφάλαιο ωφελείται, ενώ οι εργαζόμενοι, ο λαός πληρώνουν τα σπασμένα της κρίσης του και την πολιτική ανάκαμψής του.
Στην προκειμένη περίπτωση, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, μιας κρατικής καπιταλιστικής επιχείρησης στρατηγικής σημασίας, όπως και για κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, η λύση για το λαό, δηλαδή για να μπει στην υπηρεσία κάλυψης των λαϊκών αναγκών, είναι να γίνει τμήμα ενός φορέα μεταφορών κοινωνικής ιδιοκτησίας που μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία μπορεί να κάνει και με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο να την αναπτύσσει.

Ι.

Αντιλαϊκός «οδικός χάρτης»

Αντιλαϊκός «οδικός χάρτης»

Από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης, κάθε κυβέρνηση που ψήφιζε και «σέρβιρε» μνημόνια τα συνόδευε και με έναν «οδικό χάρτη», σύμφωνα με τον οποίο θα έφεγγε τάχα φως στην άκρη του τούνελ για το λαό.
Με τον τρόπο αυτό και με την απειλή «αποδεχτείτε τα μέτρα, αλλιώς χανόμαστε», επιχειρούσαν ν' αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση σε θυσίες δίχως τέλος, στην αφαίρεση ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Βέβαια, στο τέλος κάθε «προγράμματος», αυτοί που έβγαιναν κερδισμένοι ήταν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, για λογαριασμό των οποίων παίρνονταν τα μέτρα. Οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα μετρούσαν μόνο απώλειες και χώνονταν βαθύτερα στο πηγάδι της χρεοκοπίας.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με τη δεύτερη θητεία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Από τη μία ψηφίζει νόμους που αποτελειώνουν ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι και από την άλλη υπόσχεται «τέλος της ύφεσης» στα μέσα του 2016, αφού ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και διευθετηθεί το χρέος.
Αυτό είναι το νέο «τυράκι», για να σύρουν το λαό στη φάκα του συμβιβασμού με τα μέτρα του τρίτου μνημονίου.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η διαχείριση που άσκησαν οι προηγούμενοι ήταν αδιέξοδη, για να κρύψει ότι η δική της πολιτική αποτελεί πιστή συνέχειά της.
Δεν χρειάζεται πολλά για να το συμπεράνει κανείς. Δεν είναι μόνο τα μέτρα και οι νόμοι των προηγούμενων που διατηρεί στο ακέραιο η νέα συγκυβέρνηση. Προπάντων, είναι οι ανατροπές που προσθέτει, κάνοντας πράγματι ένα άλμα στη χειροτέρευση της ζωής του λαού με μέτρα που υπηρετούν το κεφάλαιο.
Ας πάρουμε το παράδειγμα του Ασφαλιστικού. Ολες οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά το 1990, προώθησαν ανατροπές που καταργούσαν βήμα βήμα τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, ακολουθώντας τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Στα χρόνια της κρίσης, οι ανατροπές επιταχύνθηκαν με μια σειρά από νόμους των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Τώρα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έρχεται να ολοκληρώσει το έγκλημα σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων, αξιοποιώντας γι' αυτό το σκοπό δοκιμασμένες συνταγές των προηγούμενων: Τα πορίσματα των «ειδικών» και τον «κοινωνικό διάλογο».
Δηλαδή, «τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου» για το λαό, με την ανέξοδη υπόσχεση ότι έτσι τάχα θα σωθεί το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που παύει πλέον ακόμα και στα λόγια να είναι «κοινωνική».
Επομένως, ο «οδικός χάρτης» όλων των κομμάτων και των κυβερνήσεων που υπηρετούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δεσμεύονται απέναντι στην ΕΕ και στοχεύουν στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, έχει την ίδια αφετηρία και την ίδια κατάληξη για το λαό, που πληρώνει ακριβά την ανάκαμψη των επιχειρηματικών ομίλων από την κρίση.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, καμιά εντύπωση δεν προκαλεί που ο ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζει τους στενούς συμμάχους του στη νέα σφαγή, όπως ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρ. Ολάντ. Τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι, επιλέγοντας στρατόπεδο στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και διαμάχες μέσα κι έξω από την ΕΕ.
Οπως δεν ξενίζει και το γεγονός ότι η κυβέρνηση κατηγορεί τα αστικά κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης ότι θέλουν να «αποτύχει η Ελλάδα» και ότι γι' αυτό δεν βάζουν πλάτη όσο θα 'πρεπε για την εφαρμογή των μέτρων. Η αντιστροφή των ρόλων βγάζει μάτι.
Το θέμα είναι, θα ανεχτεί ο λαός να τον κοροϊδεύουν, να τον χτυπάνε από παντού, να του αφαιρούν και τα τελευταία δικαιώματα που απέσπασε με αγώνες και αίμα; Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη και να ακουστεί δυνατά, με αφορμή και τα συλλαλητήρια της Πέμπτης, αλλά και την απεργία στις 12 Νοέμβρη: Καμιά ανοχή! Πάλη για να ανατραπούν τα μέτρα!

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Καταγγελίες για νέους βομβαρδισμούς

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Καταγγελίες για νέους βομβαρδισμούς

ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Την παραβίαση της συμφωνίας εκεχειρίας στην Ανατολική Ουκρανία από την πλευρά των δυνάμεων της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου και παραστρατιωτικών φασιστικών ομάδων κατήγγειλαν, χτες, οι αρχές της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ. Οι πολιτοφυλακές κάνουν λόγο για 9 παραβιάσεις με χρήση όλμων, τεθωρακισμένων οχημάτων και αυτόματων όπλων στις θέσεις τους κοντά στις πόλεις Ντονέτσκ και την Γκορλόφκα. Στο Ντονέτσκ έγινε χτες διαμαρτυρία έξω από τα γραφεία του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), που έχει την ευθύνη για την επίβλεψη της συμφωνίας εκεχειρίας του Μινσκ από τις 12 Φλεβάρη 2015. Οι διαδηλωτές απαίτησαν να σταματήσουν οι προκλήσεις από την πλευρά του ουκρανικού στρατού, τα βίαια επεισόδια στα σημεία ελέγχου κατά άμαχων κατοίκων του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) αλλά και να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία των σχολείων.
Το υπουργείο Αμυνας της Ουκρανίας, πάντως, από την άλλη, ισχυρίζεται ότι δεν έχει παραβιάσει τη συμφωνία και ότι προχωρά η απόσυρση των οπλικών συστημάτων από την περιοχή. Ωστόσο, σε συνέντευξή του ο αντιδραστικός πρωθυπουργός, Αρσένι Γιάτσενιουκ, απείλησε με κλιμάκωση αν, όπως είπε, «δεν φύγουν οι Ρώσοι γκάνγκστερς από την περιοχή», κάτι που θεωρεί και «βασική προϋπόθεση για να γίνουν οι τοπικές εκλογές στο Ντονμπάς με βάση τον ουκρανικό νόμο».