Η Κέρκυρα των κομμουνιστών ηρώων

Στη φωτογραφία Κερκυραίοι κομμουνιστές και φίλοι του ΚΚΕ στη Μακρόνησο

Οι στίχοι «Μη καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή, έχουμε τη ζωή πάρα πολύ αγαπήσει…» ποιήματος που ο Φώτης Αγγουλές έγραψε στις φυλακές της Κέρκυρας μια Πρωτοχρονιά της δεκαετίας του 1950, εναλάσσονταν στα μεγάφωνα με άλλους ακόμη πιο φορτισμένους συναισθηματικά.
Αρκετοί τραγουδούσαν κιόλας τους στίχους «Στ’ αγιασμένο τούτο χώμα που ‘πιεν αίμα ποταμό μάς κρατάει το χρέος ακόμα για τον μέγα λυτρωμό…» του Κώστα Βάρναλη, όπως ακούγονταν μελοποιημένοι από τον μουσικοσυνθέτη Σπύρο Σαμοΐλη με τη φωνή του Πέτρου Πανδή, ο πατέρας του οποίου, ο φιλόλογος καθηγητής Δημήτρης Πανδής από την ηρωική και ιερή για το ΚΚΕ περιοχή της Λευκίμμης όπου δέκα περίπου δρόμοι φέρουν τα ονόματα κομμουνιστών του τόπου, συγκαταλέγεται στους πιο φλογερούς αγωνιστές του ΚΚΕ που γέννησε η Κέρκυρα αυτά τα 100 χρόνια της ζωής και δράσης του και γνώρισε γι’ αυτό διωγμούς και κολαστήρια, όπως εκείνο της Μακρονήσου.
Αντάξια της ηρωικής Ιστορίας των Κερκυραίων κομμουνιστών, αλλά και του γεγονότος ότι η Κέρκυρα αποτελεί έναν από τους πιο ένδοξους τόπους της 100χρονης Ιστορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν η μεστή σε πολιτικό περιεχόμενο και συγκινητική εκδήλωση της Τομεακής Επιτροπής Κέρκυρας του ΚΚΕ την Κυριακή 11 Νοεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης της Κέρκυρας για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυσή του.
Μόνο και μόνο η εκτέλεση 118 κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας από κάθε γωνιά της Ελλάδας τη χρονική περίοδο 1947-1949 στο μαρτυρικό νησάκι-του θανάτου σπίτι Λαζαρέτο κοντά στην πόλη της Κέρκυρας, οι οποίοι λοιδωρούσαν τον θάνατο και διατράνωναν την εμμονή τους στο δίκιο, θα αρκούσε, άλλωστε, για να γράψει ίσως κανείς «Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το νησάκι…», παραφράζοντας τον Διονύσιο Σολωμό, για την αναστήλωση του σπιτιού του οποίου στα Μουράγια της πόλης, ειρήσθω εν παρόδω, οι κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Κέρκυρας το 1957 είχαν οργανώσει έρανο. 
Πράγματι! Δύσκολα θα βρει κανείς άλλον επαρχιακό τουλάχιστον τόπο ανά την Ελλάδα που να είναι τόσο στενά, τόσο πολύμορφα και τόσο αδιάρρηκτα δεμένος με την αδάμαστη, πλούσια Ιστορία του ΚΚΕ όσο η Κέρκυρα. Δεμένος από τα πρώτα του κιόλας βήματα. Ακόμα και από την περίοδο των ζυμώσεων που σαν σήμερα πριν από 100 χρόνια, στις 17 Νοεμβρίου 1918, οδήγησαν στην ίδρυσή του στον Πειραιά με την αρχική ονομασία Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ).
Στην Κέρκυρα γράφτηκε άλλωστε από τον Νικόλαο Κονεμένο το 1860 η πρώτη στην Ελλάδα ευμενής κριτική για την ιδέα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Από τον ίδιο μάλιστα αργότερα, το 1893, προήλθε η πρόταση, αν και ουτοπική, να δοκιμαστεί πειραματικά η λειτουργία κομμουνιστικής δημοκρατίας στο νησάκι Βίδο του νομού «σε πείσμα της σκουριασμένης της παλαιάς» ήδη από τότε αστικής δημοκρατίας που βασιζόταν, όπως και σήμερα, στη μεγάλη ατομική ιδιοκτησία. Στην Κέρκυρα εξάλλου είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά εφημερίδα με τον τίτλο «Ριζοσπάστης», το 1850.
Η σοσιαλιστική οργάνωση της Κέρκυρας με επαναστατικό προσανατολισμό, που είχαν ιδρύσει το 1911 ο κορυφαίος λογοτέχνης Ντίνος Θεοτόκης από το χωριό Καρουσάδες και ο καθηγητής ιταλικής φιλολογίας Νίκος Βαρότσης από το χωριό Καμάρα, μαζί με πρωτοπόρους αγωνιστές εργάτες και υπαλλήλους, όπως ο διευθυντής της εφημερίδας της «Σοσιαλιστική Δημοκρατία» Τίτος Ρέγγης και οι Σπύρος Τράνακας, Κώστας Βιτουλαδίτης, Γρηγόρης Φάντης, Σπύρος Ράλλης, Πλάτων Μπονέλλος και Γιώργος Πρίφτης, καθώς και με άλλους διανοούμενους, ήταν ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ, που μετονομάστηκε Κομμουνιστικό το 1924. Είχε εκπροσωπηθεί μάλιστα από τον ίδιο τον Ντίνο Θεοτόκη στην Α’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σοσιαλιστικών οργανώσεων στην Αθήνα το 1915 για την προπαρασκευή της συγκρότησης του νέου κόμματος.
Φωτογραφίες τους εμφανίζονταν κάθε τόσο στην υπέροχη μουσικοαφηγηματική παράσταση που πλαισίωσε στην εκδήλωση στο Δημοτικό Θέατρο την έκθεση αρχειακού υλικού και ντοκουμέντων, εικαστικών δημιουργιών και φωτογραφικού υλικού αγώνων για ψωμί και αξιοπρέπεια, καθώς και τις μεστές και σεμνές μα δυναμικές ομιλίες που έκαναν νωρίτερα η Γραμματέας της τοπικής Οργάνωσης του ΚΚΕ Μυρσίνη Χαραλάμπους και ο Νίκος Καραθανασόπουλος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και κοινοβουλευτικό στέλεχος του ΚΚΕ, ενώ στον εξώστη του θεάτρου δέσποζε το σύνθημα «Ο σοσιαλισμός είναι το αύριο».
Αμφότεροι οι ομιλητές απέτισαν φόρο τιμής σε όλους τους Κερκυραίους που έπεσαν αγωνιζόμενοι για τα ιδανικά του. Επίσης, σε όλους όσους και όλες όσες υπέφεραν σε εξορίες και σε άλλους τόπους φυλάκισης μακριά απ’ το νησί και βέβαια στις φυλακές της Κέρκυρας, συχνά μαζί με κορυφαίες μορφές του ελληνικού επαναστατικού κινήματος. Ο δολοφονημένος στις φυλακές της πόλης Χρήστος Μαλτέζος, ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Άρης Βελουχιώτης, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο έγκλειστος στο Λαζαρέτο μετέπειτα πρόεδρος του ΚΚΕ Απόστολος Γκρόζος, ο Αντώνης Αμπατιέλος, ο Γιάννης Ζεύγος, αργότερα και ο Χαρίλαος Φλωράκης και πόσοι και πόσοι άλλοι εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, Έλληνες κομμουνιστές φυλακίστηκαν στον τόπο που «μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη» μόνο και μόνο επειδή δεν πρόδιδαν το λαό, δεν ξεπουλούσαν τα δίκια και τα συμφέροντά του για να σωθούν. Κι ήταν ικανοί, μέσα στα σίδερα,  να κάνουν «τη μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι»,  όπως ο Νίκος Ζαχαριάδης γράφοντας μελέτη για τον Κωστή Παλαμά και ο Νίκος Μπελογιάννης ετοιμάζοντας μελέτη για ολόκληρη τη νεολελληνική λογοτεχνία!
Παιδί ακόμα είδε αυτά τα σίδερα και η γυναίκα που το 1991 πρώτη μεταξύ ίσων κράτησε όρθιο, περήφανο και αξιόμαχο το Κάπα Κάπα Έψιλον όταν παντού σχεδόν στον υπόλοιπο κόσμο πολλοί δίπλωναν τις σημαίες, η Αλέκα Παπαρήγα, Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του μέχρι το 2013. Περί το 1950, τότε που σύμφωνα με τους στίχους του Ιάσονα Δεπούντη έσκιζε τον αέρα της πόλης από τις φυλακές «σαν ουρλιαχτό η φωνή του πληγωμένου» και «τ’ αδικημένου η κραυγή» και στο Λαζαρέτο «είπανε δικαιοσύνη τις δολοφονίες» και «τη σφαγή το κάψιμο τις σφαίρες μ’ άλλα ονόματα», ενώ ήταν-δεν ήταν ακόμη έξι ετών είχε επισκεφθεί με τη μητέρα της τις φυλακές για να συναντήσουν τον φυλακισμένο κομμουνιστή πατέρα της Νίκο Δρόσο. Στην ίδια αποτρόπαια φυλακή της Αγγλοκρατίας, εκεί όπου φυλακίζονταν Επτανήσιοι ριζοσπάστες αγωνιστές και ο λαός διέσωσε το τραγούδι τους «στην Κέρκυρα μας πάνε να μας δικάσουνε, μα ‘μεις θα τραγουδάμε…», ήταν φυλακισμένος νωρίτερα επί τρία χρόνια στη φοβερή «Ακτίνα Θ» και σε απομόνωση ο πεθερός της ηγέτης του ελληνικού εργατικού κινήματος και Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ Μήτσος Παπαρήγας, που είχε δολοφονηθεί στην Αθήνα το 1949.
Σαρξ εκ της σαρκός του ΚΚΕ η τοπική Οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας ανέδειξε μέλη, στελέχη και φίλους που τίμησαν και δόξασαν αυτές τις ιδιότητες όσο λίγοι. Σαρξ εκ της σαρκός της τοπικής Οργάνωσης εν μέρει και το ίδιο το ΚΚΕ, θα ‘λεγε κανείς, αφού οι σοσιαλιστές – κομμουνιστές της Κέρκυρας συνέβαλαν δραστήρια στην ίδρυσή του, στη διαμόρφωση του επαναστατικού χαρακτήρα του σύμφωνα με τις αρχές της Οκτωβριανής Επανάστασης του ρωσικού λαού και του ηγέτη της Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν, σε όλη την πορεία του, είτε έμειναν ως το τέλος στις γραμμές του είτε όχι. 

Σε χωριά έδιναν το όνομα Λένιν

Με λόγια όπως «Τιμή και δόξα και στις οικογένειες που γέννησαν τέτοιους ήρωες» οι οργανωτές της εκδήλωσης διατράνωσαν ότι πάντα θα θυμούνται και πάντα θα τιμούν όσους και όσες αγωνίστηκαν τίμια και με σθένος για τους σκοπούς του ΚΚΕ, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους.
Ορισμένοι από αυτούς είχαν λάβει και το όνομα του κορυφαίου Ρώσου επαναστάτη, είχαν βαφτιστεί Λένιν. Ήταν ο Λένιν Κοντάλιπος από το χωριό Βελονάδες και ο Λένιν Γισδάκης από το χωριό Σπαρτύλας. Αμφότεροι αγωνίστηκαν για τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία και γνώρισαν φυλακίσεις, εξορίες, διώξεις.
Ένας άλλος Γισδάκης, Στέφανος το όνομα επίσης από τον Σπαρτύλα, που κάθε τόσο συλλαμβανόταν και κλεινόταν στις φυλακές του νησιού, είχε συναντήσει τον Λένιν στην Ελβετία, είχε πάρει μέρος σε διεθνή Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη στην ίδια χώρα το 1915 με συμμετοχή του Λένιν κι είχε αγωνιστεί σκληρά για να μην καταντήσει το νεοσύστατο τότε ΣΕΚΕ-ΚΚΕ… ΣΥΡΙΖΑ ή ΔΗΜΑΡ της εποχής του. «Αυτός που βρίσκεται επικεφαλής της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι ο πιο γνήσιος και ο πιο αυθεντικός επαναστάτης», είχε συμπεράνει.
Κι ο γιος του Έκτορας Γισδάκης, με ακλόνητη πίστη στο σύνθημα του Λένιν «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε» και στην παγκόσμια Επανάσταση είχε στρατευτεί αργότερα στο πλευρό του Μάο Τσε Τουνγκ και της μεγαλειώδους Επανάστασης στην Κίνα, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Πριν απ’ αυτόν, το 1936, τρεις άλλοι Κερκυραίοι υποστηρικτές των ίδιων ανθρωπιστικών ιδανικών από την περιοχή της Λευκίμμης, τα αδέλφια Αντώνης και Χρήστος Καββαδίας και ο Σωκράτης Μοναστηριώτης, ναυτεργάτες κι οι τρεις, είχαν βρεθεί στην Ισπανία και έπεσαν ηρωικά πολεμώντας με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στον ισπανικό Εμφύλιο εναντίον του φασίστα Φράνκο.    
Από τότε! Από το 1918, ακόμη, στο ιδρυτικό συνέδριο του ΚΚΕ Κερκυραίοι είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επικράτηση των γνήσια αριστερών, των επαναστατικών ιδεών στις γραμμές του. Σώζεται ακόμη έγγραφο του 1918 της τοπικής Επιτροπής της Σοσιαλιστικής Ομάδας Κέρκυρας, που υπογράφεται από τους Ν. Βαρότση, C. Satorta και Ζ. Βεντούρα, σχετικά με εκείνο το ιστορικό συνέδριο, όπου είχε γίνει πολύς λόγος και για τη θέση των κομμουνιστών στο ζήτημα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα πρακτικά του συνεδρίου είναι αποτυπωμένα, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα λόγια του Κερκυραίου αντιπροσώπου Φραγκίσκου Τζουλάτη που φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας: «Οι πόλεμοι κατά του φεουδαλικού συστήματος ήσαν προοδευτικοί. Προ 30 και δεν ξέρωμεν πόσων ετών (…) οι πόλεμοι γίνονται για την μοιρασιά, την αρπαγή αποικιών, είναι πόλεμοι ιμπεριαλιστικοί. Και ο πόλεμος κατά του αστικού καθεστώτος είναι πόλεμος προοδευτικός. Για κάθε άλλο, ό,τι όνομα κι αν φέρει, αλλά αποβλέπει στην εξυπηρέτηση αστικών συμφερόντων, πρέπει να είμεθα κατά». Ο ίδιος, μαζί με άλλους Κερκυραίους, είχε συμβάλει αποφασιστικά στην υιοθέτηση αντικαπιταλιστικών επαναστατικών θέσεων, στη συμπαράταξη με την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και τους Μπολσεβίκους του Λένιν, στην επικράτηση της θέσης για αντικατάσταση της αστικής τάξης από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην εξουσία. 
Κερκυραίος, ο καθηγητής Αριστοτέλης Σίδερις, ήταν ο ένας από τους δύο πρώτους Έλληνες βουλευτές του κομμουνιστικού χώρου  το 1915 στη Θεσσαλονίκη, έστω με αποκλίνουσες θέσεις. Κερκυραίος επίσης και από τους πρωτεργάτες των προσυνεδριακών εκείνων διαδικασιών στο νησί, ο Ζακ Βεντούρας -στην οικογένεια του οποίου ανήκει ο ήρωας τυπογράφος Ιωσήφ Βεντούρας που ξεψύχησε από τα βασανιστήρια των Ιταλών κατακτητών στις φυλακές της Κέρκυρας το 1943 αρνούμενος να καταδώσει του συντρόφους του τού παράνομου τυπογραφείου του ΚΚΕ και άλλων οργανώσεων Αντίστασης- ήταν ο πρώτος Γραμματέας της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) το 1922, όπως και ο μεταγενέστερος Γραμματέας της Σπύρος Θεοδώρου. Ένας άλλος Κερκυραίος, ο Μιχάλης Οικονόμου, υποστηρικτής και αυτός του επαναστατικού χαρακτήρα του νέου κόμματος τότε, ήταν ο γραμματέας του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΕΚΕ, εκπροσωπώντας τις Σοσιαλιστικές Νεολαίες της χώρας. Ακόμη κι αν κάποιοι διαχώρισαν αργότερα τη θέση τους, προσχωρώντας σε άλλες θέσεις, άφησαν έντονη τη σφραγίδα τους στη δημιουργία και την ανάπτυξη του νέου κόμματος της εργατικής τάξης.
Στην Κέρκυρα, εξάλλου, φαίνεται ότι είχε γεννηθεί ή έρθει μικρός, ζήσει και πάρει μέρος στα πρώτα δυνατά επαναστατικά σκιρτήματα στο νησί ο πρώτος δολοφονημένος ήρωας του ΚΚΕ, ο καλύτερος υπερασπιστής των αρχών της Οκτωβριανής Επανάστασης στην εποχή του Δημοσθένης Λιγδόπουλος, που σκοτώθηκε το 1920, ενώ επέστρεφε από την επαναστατημένη Ρωσία. Στο συνέδριο του ΣΕΚΕ εκπροσώπησε τη Σοσιαλιστική Οργάνωση Αθήνας, ενώ νωρίτερα ήταν μαζί με τον Φρ. Τζουλάτη και τον Μιχ. Οικονόμου πρωταγωνιστής της ίδρυσης και ενδυνάμωσης της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Αθήνας.   
Τα αναστατικά μηνύματα της Ρωσίας και του Λένιν, οι απελευθερωτικές ιδέες της Οκτωβριανής Επανάστασης, ήχησαν στην Κέρκυρα δυνατότερα ίσως από παντού αλλού στην Ελλάδα. Για χρόνια ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευε και για χρόνια εργάτες στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις στο νησί απήγγειλαν τα ιστορικά, αθάνατα ποιήματα «Χαίρε Ρωσία» του γεννημένου στην πόλη της Κέρκυρας Νίκου Λευτεριώτη και «Λένιν» του Σπύρου Νικοκάβουρα από το χωριό Σφακερά. Τις ίδιες ιδέες σάλπιζε στην Αθήνα Γεράσιμος Σπαταλάς από το χωριό Σιναράδες με «κόκκινο» ποίημά του και με το περιοδικό του «Μαύρος Γάτος».
«Σηκώθη τ’ άγιο δίκιο της να λάβει / Όλη η αργατιά με φρόνημα γενναίο / Ισονομίας κηρύχνει νόμο νέο», ύμνησε ο Ντίνος Θεοτόκης σε σονέτο του την κοσμοϊστορική Οκτωβριανή Επανάσταση λίγες ημέρες μόνο μετά το ξέσπασμά της το 1917.
Από Σαμοΐλης σε Κόκκινος είχε αλλάξει το επίθετό του, αργότερα, κομμουνιστής της Λευκίμμης, αλύγιστος από τις διώξεις και υπερήφανος για την πίστη του στην Κόκκινη Σημαία. 
Συγκλονιστικές ήταν στην εκδήλωση της περασμένης Κυριακής, επίσης, οι αναφορές σε ανταποκρίσεις από την προπολεμική Κέρκυρα για τον εργατόκοσμο, τους φτωχούς και κατατρεγμένους του νησιού και τους αγώνες τους για αξιοπρεπή ζωή, που είχαν δημοσιευτεί στην εφημερίδα του ΚΚΕ «Ριζοσπάστης».

Σπύρος Καλοδίκης: Κήρυξε την Αντίσταση στην Αθήνα

Σπύρος Καλοδίκης

Οι μνήμες από την κατοχική περίοδο, τότε που το ΚΚΕ αριθμούσε στο νησί σύμφωνα με ορισμένα στοιχεία 51 γερές Οργανώσεις με 4.000 περίπου μέλη, «ζωντάνεψαν» δυνατά ακόμη και σε πανελλαδική κλίμακα. Εμμέσως, με αναφορές στην πρωτοπόρα συμβολή του, ήρθε στο προσκήνιο η μορφή του Κερκυραίου λιμενεργάτη Σπύρου Καλοδίκη, ο πατέρας του οποίου Νικόλαος από τον οικισμό Καλοδικάδικα του νησιού Παξοί του νομού Κέρκυρας ήταν δάσκαλος και παπάς συγχρόνως, ιερουργούσε στην πόλη της Κέρκυρας και τα οστά του έχουν τιμητικά ενταφιαστεί μπροστά από το ιερό της εκκλησίας των αγίων Ιάσονος και Σωσιπάτρου στο προάστιο Ανεμόμυλος.
Το σθένος του δεν το είχε ίσως κανείς. Αυτός ο μακράν ίσως σημαντικότερος Κερκυραίος κομμουνιστής ήταν που το 1941, καθώς τα τανκς των Ναζί έφταναν ως την Ακρόπολη και άρχιζε ο τρόμος, σάλπισε στην Αθήνα την Αντίσταση!
Ενώ οι οργανώσεις του ΚΚΕ στην Αθήνα λόγω των αθρόων συλλήψεων ήταν αποδεκατισμένες και το αισχρό καθεστώς Μεταξά είχε δημιουργήσει ελεγχόμενα από την Ασφάλεια δήθεν «καθοδηγητικά όργανα» του Κόμματος, ο Σπύρος Καλοδίκης είχε την ευφυία και το θάρρος, νωρίτερα, να δημιουργήσει νέα, ανεξάρτητη Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας. Δρώντας ως Γραμματέας της αληθινής Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ κάλεσε στο άψε-σβήσε πατριωτική αντιχιτλερική-αντικατοχική συγκέντρωση στην πλατεία της Ομόνοιας, αψηφώντας την κυριαρχία των τανκς των Ναζί και κηρύσσοντας την Εθνική Αντίσταση με τα συνθήματα «Αντίσταση στους επιδρομείς», «Όπλα στο λαό». 
Ο ίδιος πάλι είχε πρωταγωνιστήσει, εκ μέρους των κομμουνιστών της Αθήνας, στην οργάνωση των παλλαϊκών συλλαλητηρίων που ακολούθησαν το 1943 και το 1944 στην κατεχόμενη Αθήνα, ενάντια στην πολιτική επιστράτευση και την κάθοδο των Βουλγάρων φασιστών στη Μακεδονία. Ήταν ο πιο φλογερός, ο πιο δραστήριος κι ο πιο αποτελεσματικός οργανωτής των αγώνων της εργατικής τάξης της πρωτεύουσας. Ηγετική και επιβλητική φυσιογνωμία, πιστός, χαρισματικός και αφοσιωμένος στα ιδανικά του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, «διαμάντι του Κόμματος» όπως έχει χαρακτηριστεί, αναδείχθηκε ηγετικό στέλεχος του Κάπα Κάπα Έψιλον.
Πριν συμπληρώσει τα είκοσι χρόνια του, ο γεννημένος γύρω στο  1910 Σπ. Καλοδίκης έγινε μέλος του ΚΚΕ στην Κέρκυρα, όπου και δούλεψε. Η μεταξική δικτατορία τον συνέλαβε και τον έκλεισε στις φυλακές της Ακροναυπλίας. Το 1939 μεταφέρθηκε ως φυματικός στο Σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου και στη συνέχεια στον Άη Στράτη, απ’ όπου τον Ιούλιο του 1940 δραπέτευσε και πήγε στην Αθήνα. Το 1942 εκλέχτηκε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Ήταν Γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ της Αθήνας και συμμετείχε με όλες τις δυνάμεις του στον αγώνα των αντιστασιακών οργανώσεων και του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944. Ο ίδιος ήταν επικεφαλής της επιχείρησης ανατίναξης του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία» όπου στεγαζόταν τα βρετανικά και ελληνικά επιτελεία καταστολής του λαϊκού κινήματος, η οποία «πάγωσε» την τελευταία στιγμή λόγω της απροσδόκητης άφιξης του Βρετανού πρωθυπουργού Τσόρτσιλ στην Αθήνα, ενώ λίγο μετά αποκαλύφθηκε.
Δεν έχει μιλήσει ίσως για κανέναν άλλο με τόσο θερμά λόγια καρδιάς και εκτίμησης ο Γραμματέας της ΚΟΑ του ΚΚΕ την περίοδο της Κατοχής Βασ. Μπαρτζώτας. Είχε σημειώσει για τον Σπύρο Καλοδίκη το 1984 στο βιβλίο του «Η Εθνική Αντίσταση στην αδούλωτη Αθήνα» για τους αγώνες της εργατικής τάξης και του αθηναϊκού λαού για την επιβίωση: «Στους μεγάλους αυτούς αγώνες ένας από τους κύριους καθοδηγητές τους ήταν ο Σπύρος Καλοδίκης. Στάθηκε ο πιο δραστήριος οργανωτής των μαζικών αγώνων του αθηναϊκού προλεταριάτου (…) Δεν υπάρχει απεργία, μαζική διαδήλωση και πανεθνικό συλλαλητήριο στα χρόνια αυτά της κατοχής στην Αθήνα, που να μην είναι συνδεμένα με το όνομα του Σπύρου Καλοδίκη».
Ο Κερκυραίος εργάτης δολοφονήθηκε πισώπλατα από συνεργάτη της Ασφάλειας στις 24 Νοεμβρίου 1947 σε δρόμο της Λάρισας, ενώ είχε επιλεγεί επικεφαλής των οργανώσεων του ΚΚΕ στη Θεσσαλία, λόγω του πραγματικού πογκρόμ διώξεων που είχαν εξαπολύσει κρατικές και παρακρατικές αντιδραστικές οργανώσεις στην περιοχή. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φώναξε δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ». Επίσης, σύμφωνα με μαρτυρίες που είχε υπόψη του ο Βασ. Μπαρτζώτας, πρόλαβε να φωνάξει «Ζήτω το ΚΚΕ».
Ο Στάθης Καραγιώργης είχε γράψει για τον Κερκυραίο κομμουνιστή: «Ο Σπύρος Καλοδίκης ήταν μια επιβλητική φυσιογνωμία του κινήματός μας. Ευθύς στο κορμί, ευθύς στην ψυχή, ευθύς στο χαρακτήρα…».
Σύμφωνα με τον Κερκυραίο επαναστάτη, «ο κομμουνιστής, ο αγωνιστής ζει, δουλεύει, παλεύει σαν να είναι να ζήσει χίλια χρόνια και είναι έτοιμος να πεθάνει κάθε στιγμή».
Ο ρόλος που έπαιξε το 1941 είναι ανεκτίμητος. «Με κορμό τα εξόριστα στελέχη του που απέδρασαν από τους τόπους κράτησης και με λίγες δυνάμεις στην παρανομία, σκόρπιες και ασύνδετες μεταξύ τους, όπως η “Ανεξάρτητη Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας”, με επικεφαλής τον Σπύρο Καλοδίκη, το ΚΚΕ προσπάθησε να ανασυγκροτηθεί, να οργανώσει το λαό και να διαμορφώσει την πολιτική του γραμμή στις νέες συνθήκες», είχε γράψει ο «Ριζοσπάστης» το 2000, εξαίροντας τον ιστορικό ρόλο του.
Στην Αθήνα, στην έδρα του ΚΚΕ στον Περισσό, το όνομα του Κερκυραίου αγωνιστή-ήρωα περιλαμβάνεται σε τιμητική επιγραφή με τα ονόματα των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος που έπεσαν στις επάλξεις του αγώνα.
Επίσης, στα γραφεία του ΚΚΕ στην πόλη της Κέρκυρας το όνομά του περιλαμβάνεται σε αντίστοιχη επιγραφή με τα ονόματα Κερκυραίων που έπεσαν μαχόμενοι για τα ιδανικά του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.

Ο Νάσος Βλάσσης και οι εκτελέσεις

Νάσος Βλάσσης

Όπως κι ο αξέχαστος επικεφαλής της Κομματικής Οργάνωσης Λευκίμμης του ΚΚΕ Νάσος Βλάσσης που για τους αγώνες του για τα συμφέροντα της φτωχής κερκυραϊκής αγροτιάς είχε εκλεγεί πρόεδρος της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών και εκτελέστηκε με ψηλά το κεφάλι, μαζί με τον επίσης πρωτοπόρο αγωνιστή-συντοπίτη του Θρασύβουλο Βλάσση, τον Φεβρουάριο του 1949, στα Γιάννενα. Στη διάρκεια της Κατοχής εξέδιδε τη χειρόγραφη εφημερίδα «Κόκκινη Λευκίμμη.
Τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος κρίθηκαν από ατιμασμένο Στρατοδικείο υπεύθυνοι για το γεγονός ότι στα βουνά της Ηπείρου έγραφαν λαμπρές σελίδες ηρωισμού με τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) νέοι της Λευκίμμης, που για να φτάσουν στα βουνά είχαν κατασκευάσει καΐκι και είχαν μεταβεί εκεί τον Οκτώβριο του 1947, μέσω των αλβανικών ακτών.
Προικισμένος με ηγετικές αρετές και υποδειγματική ανθρωπιά, ο Νάσος Βλάσσης αρνήθηκε μέχρι τέλους να αποκηρύξει το ΚΚΕ. Το ίδιο και ο Θρασύβουλος Βλάσσης, τους οποίους δυνάμεις του ΕΔΕΣ από την Ήπειρο, μετά την απελευθέρωση, απειλούσαν έξω από τα σπίτια τους στη Λευκίμμη με πολυβόλα, επειδή είχαν ηγηθεί του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. «Πηγαίνω στο θάνατο κι’ έχω τη συνείδηση αναπαυμένη πως σ’ όλη μου τη ζωή μέχρι σήμερα δεν πείραξα κανένα και μόνον καλό έκαμα όταν μου ήταν δυνατό», έγραψε o Νάσος Βλάσσης στους δικούς του μισή ώρα πριν τον πάρουν για το ντουφέκισμα.

Νίκος Λούβρος

Αθάνατη η μνήμη και του εκτελεσμένου επαναστάτη Νίκου Λούβρου από το χωριό Αγρός, στερνό γράμμα του οποίου από τις φυλακές του Αργοστολιού της Κεφαλονιάς αναδείκνυε η έκθεση αρχειακού υλικού στο Δημοτικό Θέατρο. Η νίκη μπορεί ν’ αργούσε, αλλά θα ‘ρθει, διαμήνυε στους δικούς του!… Λίγο πριν τον εκτελέσουν είχε τη δύναμη να γράψει και ζεστούς, τρυφερούς, παρηγορητικούς στίχους στη μικρή αδελφή του. Εκτελέστηκε για τη δράση του με το ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1949, ενώ ο αδελφός του Βαγγέλης Λούβρος είχε σκοτωθεί τον Ιούλιο του 1944, πολεμώντας στην πρώτη γραμμή με τον ΕΛΑΣ στη νικηφόρα μάχη της Αμφιλοχίας εναντίον των Γερμανών. Στην ίδια, περίφημη εκείνη μάχη στην οποία είχε αφήσει την τελευταία του πνοή και ο 20χρονος περίπου κομμουνιστής Άγγελος Κονοφάος από τη Λευκίμμη.
Στην ίδια αυτή μάχη ηρώων όπου έμεινε βαριά ανάπηρος ο κομμουνιστής Γιάννης Τσαγκάρης από το χωριό Γαρδελάδες, επιλοχίας λόχου που έφερε το όνομα του βασιλιά των Φαιάκων «Αλκίνος» και μετέπειτα πρόεδρος των Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Ελλάδας και γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αντιστασιακών Οργανώσεων, που φεύγοντας αργότερα από τη ζωή άφησε τους στίχους «Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει» σαν «η φλόγα του ιδανικού μένει αναμμένη» και πήρε μαζί του, σύμφωνα με επιθυμία του, μια Κόκκινη Σημαία.  
Ο Νίκος Λούβρος εκτελέστηκε στην Κεφαλονιά, όπως τον Μάιο του 1949 για ίδιους λόγους στην Αρκαδία ο Λευκιμμιώτης κομμουνιστής Γιάννης Ασπιώτης. Μαζί του στην Κεφαλονιά εκτελέστηκε το 1949 και ο καταδικασμένος συνολικά σε 26 φορές σε θάνατο ομοϊδεάτης τους εργάτης γης Θοδωρής Παραμυθιώτης από το χωριό Γαβράδες. 

Σίμος Βλάσσης

Σε βουνοκορφές-σύμβολα γενναιότητας, αγωνιζόμενοι, είχαν αφήσει τη στερνή τους πνοή, εν τω μεταξύ, ο Σπύρος Λάσκαρης από το χωριό Βάτος, οι Σίμος Βλάσσης, Νίκος Κάντας, Βασίλης Καββαδίας, Αντώνης Γαρδικιώτης, Σπύρος Κουλούρης, Βασίλης Ράντος και άλλοι νεολαίοι κυρίως από τη Λευκίμμη, μαχητές άξιοι του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Όπως και ο Γιάννης Σέρβος από την ευρύτερη περιοχή της Κορακιάνας σε μάχη του ΕΛΑΣ, νωρίτερα, στη Μεσσηνία. Όπως και ο Λευκιμμιώτης Κάιζερ Χρυσικόπουλος, που εκτελέστηκε ενώ διέφευγε από τον κρατικό Στρατό για τον Δημοκρατικό στη Θράκη. Όπως ο Σπύρος Γαστεράτος, που είχε εκτελεστεί εν ψυχρώ στο σπίτι του στη Λευκίμμη από βόλια Ιταλών κατακτητών.

Οδυσσέας Κοτινάς

Όπως νωρίτερα, τον Μάιο του 1943, από βόλια Ιταλών καραμπινιέρων είχε δολοφονηθεί σε καλύβα στη Λευκίμμη, όπου είχε καλέσει σύσκεψη για τη φυγάδευση καταζητούμενου συντρόφου τους σε ακτές της Ηπείρου, ο πρωτοπόρος του κινήματος Εθνικής Αντίστασης ναυτεργάτης κομμουνιστής Οδυσσέας Κοτινάς, που νεότερον όμοιο του σε θάρρος κι ανθρωπιά δεν έχει ίσως ακόμα βγάλει ξανά ο τόπος, όπως λένε στην περιοχή. Έμεινε στη συλλογική μνήμη ως κομμουνιστής-σύμβολο κοινωνικής προσφοράς, αυταπάρνησης για τα ιδανικά του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, μπολσεβίκου, αποφασισμένου επαναστάτη.
Όπως και ο ατρόμητος ομοϊδεάτης τους Γιάννης Μακρής από το χωριό Μεσαριά, που Ναζί τον έβαλαν, λένε, να σκάψει τον λάκκο του για να θαφτεί πριν ακόμα ξεψυχήσει από τα βόλια τους έξω από το χωριό Δουκάδες τον Σεπτέμβριο του 1944. Οργάνωνε σαμποτάζ εις βάρος του γερμανικού φυλακίου στο χωριό από κοινού με κομμουνιστές και άλλους αντιφασίστες στρατιώτες της κατοχικής δύναμης. 

Αλέκος Πρίφτης

Όπως κι ο γεννημένος στην πόλη του νησιού στρατιωτικός διοικητής του 15ου Συντάγματος του εφεδρικού ΕΛΑΣ της Κέρκυρας Αλέκος Πρίφτης, αξιωματικός που εντάχθηκε στο ΚΚΕ  το 1935 και είχε τεθεί επικεφαλής ηρωικών επιχειρήσεων του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ στο νησί συνεργαζόμενος και με τον Απ. Γκρόζο -που είχε απελευθερωθεί από το Λαζαρέτο με πολλούς άλλους κομμουνιστές και είχε πάρει δραστήρια μέρος στη δράση του κινήματος Αντίστασης- μεταξύ άλλων για τη μεταφορά και διάσωση στην Ήπειρο Αμερικανών αεροπόρων, σε μια επιχείρηση που Βρετανοί και Αμερικανοί δεν πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί με επιτυχία. Σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία του αξιωματικού του ΕΛΑΣ στο χωριό Σκριπερό Κίμωνα Καλοδίκη, αδελφού του Σπύρου Καλοδίκη, σαν άλλος Άρης Βελουχιώτης ο Αλέκος Πρίφτης αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα μετά την απελευθέρωση. Στο χωριό Κορακιάνα, εξάλλου, εξέδιδε την εφημερίδα «Επανάσταση».
Ηγήθηκε στρατιωτικά της πρώτης αντάρτικης ομάδας του κατοπινού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στην Ήπειρο και σκοτώθηκε από πυρά πολυβόλου σε μάχη τον Ιούλιο του 1946. Το όνομά του έγινε θρύλος στο νησί και πολλοί έλεγαν αργότερα, όταν ψήφιζαν για βουλευτή της ΕΔΑ στην Κέρκυρα τον τηλεγραφητή αδελφό του Γεράσιμο Πρίφτη, ανέντακτο κομμουνιστή-καπετάνιο του 24^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στην Πάργα και στο Σούλι και αντιπρόεδρο μεταπολεμικά της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αντιστασιακών, ότι εκδικούνται με την ψήφο τους για τον σκοτωμό του! Έχουν σωθεί γι’ αυτόν, όπως και για τον Νάσο Βλάσση, λαϊκά ποιήματα, απλών ανθρώπων.
Η Οργάνωση Κέρκυρας του ΚΚΕ, κόντρα σε διωγμένες από την Ήπειρο δυνάμεις του ΕΔΕΣ που «κάθισαν στο σβέρκο» του κερκυραϊκού λαού εν ονόματι της συμφωνίας της Καζέρτας, είχε συνεργαστεί άλλωστε με αντιφασίστες στρατιώτες τόσο των ιταλικών όσο και των γερμανικών-ναζιστικών δυνάμεων, κατορθώνοντας να περιορίσει σημαντικά την καταστροφή ζωτικών εγκαταστάσεων και των εκτεταμένων λιμενικών μονάδων της πόλης από τους Γερμανούς, λίγο πριν φύγουν.
Σώζεται η περήφανη επιστολή που είχε απευθύνει τότε, στις 9 Οκτωβρίου 1944, η Κομμουνιστική Οργάνωση Κέρκυρας σε άλλες δυνάμεις και Αρχές του νησιού, υπογεγραμμένη από τον τραπεζοϋπάλληλο εξορισμένο στην Ακροναυπλία επί Μεταξά και αργότερα στο Λαζαρέτο Γραμματέα της Βασίλη Άνθη:

«Κύριοι, έχουμε την τιμή να σας γνωρίσουμε τα παρακάτω:

Η Κομμουνιστική Οργάνωση Κέρκυρας από καιρό, έχοντας θετικές πληροφορίες ότι οι Γερμανοί φεύγοντας θα ανατινάξουν το λιμάνι και ότι οι εκρηκτικές ύλες που έχουν ετοιμαστεί θα φέρουν σοβαρές καταστροφές, έκαμε κάθε προσπάθεια για να ματαιώσει την ανατίναξη.

Χτες τη νύχτα η Κ.Ο.Κ. έκοψε τα καλώδια σύνδεσης των υπονομεύσεων και η ανατίναξη που ήταν να γίνει σήμερα το πρωί ματαιώθηκε.

Στο μεταξύ ο Καπετάνιος του ΕΛΑΣ ειδοποίησε χτες στις 6 μ.μ. τους δύο Στρατιωτικούς Διοικητές κ.κ. Σπύρο Τριβιζά και Ν. Μουρτίκα να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για να εμποδίσουν την προσπάθεια των Γερμανών να ξαναενώσουν τις συνδέσεις. Οι δύο Στρατιωτικοί Διοικητές δεν ενόμισαν ότι έπρεπε να λάβουν μέτρα. Έχουμε τη γνώμη ότι ακόμα και τώρα είναι καιρός να εμποδίσουμε το φασιστικό έγκλημα κατά της Κέρκυρας. Οι Γερμανοί που μένουν ακόμα στην πόλη είναι περί τους 50 και πιστεύουμε ότι θα ήταν εγκληματικό και ατιμωτικό συγχρόνως να τους αφήσουμε ανενόχλητους να συμπληρώσουν το έργο της καταστροφής της πόλης μας.

Η Κ.Ο.Κ. (…) πιστεύει ότι έκαμε το καθήκον της και είναι έτοιμη να παρουσιαστεί αύριο στον κερκυραϊκό Λαό με το μέτωπο ψηλά».

Σπύρος Μπαλός

Η θυσία και οι αρετές των Κερκυραίων κομμουνιστών του παρελθόντος συνεχίζουν να εμπνέουν, όπως έδειξε η συγκέντρωση της περασμένης Κυριακής στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης. Ήταν εκεί, μεταξύ άλλων, απόγονοι και συγγενείς αυτών που έδωσαν και τη ζωή τους για τα λαϊκά συμφέροντα και τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία. Ανάμεσά τους η Κερκυραία συνδικαλίστρια τραπεζοϋπάλληλος, στέλεχος και υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ στις εκλογές του 2015 Αλεξάνδρα Μπαλού, ο θείος της οποίας Σπύρος Μπαλός, κομμουνιστής φυματιολόγος γιατρός στο «Σωτηρία» από τη Μεσαριά, είχε αφήσει την τελευταία πνοή του στις μάχες της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944 εναντίον των βρετανικών δυνάμεων υπό τον διαβόητο Σκόμπι και Ελλήνων συμμάχων τους ενώ, όπως θυμούνται στην Ηλιούπολη όπου κατοικούσε, μετέφερε τραυματίες του ΕΛΑΣ.

Ο Κώστας Χυτήρης

Κώστας Χυτήρης

Ήταν και συγχωριανοί του αθάνατου στη μνήμη κομμουνιστή δάσκαλου από το χωριό Κουραμάδες Κώστα Χυτήρη, συντρόφου του Νίκου Πλουμπίδη στους αγώνες των δασκάλων. Μ’ αυτόν η Κέρκυρα «συμμετείχε» στις πρώτες γραμμές και στο έπος της Καισαριανής.
Γέννημα-θρέμμα της Κέρκυρας, ο Κώστας Χυτήρης ήταν ένας από τους 200 περίπου κομμουνιστές που φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάδα – Ζήτω το ΚΚΕ» εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944. Δίδασκε σε σχολείο της Ξάνθης όταν επισκέφτηκε για τελευταία φορά τη γενέτειρά του για τον γάμο του αδελφού του στις αρχές του 1936. Στη συνέχεια τον συνέλαβε το καθεστώς Μεταξά, το οποίο και τον παρέδωσε τελικά στους Γερμανούς.
Ήταν και απόγονοι και συγγενείς Μακρονησιωτών, αφού η Κέρκυρα συνέχισε και μετά να συμμετέχει δραστήρια στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνο και μόνο από το χωριό Άη Μαθιάς, άλλωστε, μεταπολεμικά είχαν σταλεί στη Μακρόνησο 22 αγρότες, εργάτες, επαγγελματίες και επιστήμονες.

  Λέων Αυδής                                    Σταύρος Κωνσταντάς

Ήταν στο Δημοτικό Θέατρο, ακόμη, συγγενείς, φίλοι, συνεχιστές της δράσης εκείνων των Κερκυραίων κομμουνιστών που εξακολούθησαν και στα χρόνια μέχρι τη Χούντα να καταδιώκονται παντοιοτρόπως και τον Απρίλιο του 1967, ενώ ο τόπος έκανε τη λιτανεία των Βαΐων, οδηγήθηκαν κακήν-κακώς στο Παλαιό Φρούριο και στις φυλακές και πήραν πάλι τον δρόμο για τα ξερονήσια, μαζί με νεότερους Κερκυραίους κομμουνιστές της Αθήνας. Όπως, μεταξύ άλλων, ο μετέπειτα υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ και στην Κέρκυρα Λέων Αυδής, το όνομα του οποίου έχει δοθεί σε πλατεία των Αθηνών. Όπως και ο καταδικασμένος δις εις θάνατον παλαιότερα και αλύγιστος απ’ τα φρικτά βασανιστήρια της χουντικής σπείρας Θεοφιλογιαννάκου στα μπουντρούμια της ΕΣΑ και στον Ωρωπό κομμουνιστής, υποψήφιος βουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς στην Κέρκυρα το 1974 Σταύρος Κωνσταντάς από το χωριό Αγραφοί, η οικογένεια του οποίου για τέταρτη συνεχόμενη γενιά κοσμεί τις τάξεις του Κάπα Κάπα Έψιλον και της ΚΝΕ.
Ήταν εκεί αγωνιστές του Πολυτεχνείου, παλαιότεροι και νεότεροι από εκείνους που «έχτισαν» μεταπολιτευτικά το ΚΚΕ και την ΚΝΕ απ’ το ένα άκρο της Κέρκυρας ίσα με το άλλο, νέοι, χτεσινοί φίλοι του ΚΚΕ, αυριανοί…
Αρκετοί σήκωσαν περήφανα τις γροθιές τους, συγκινημένοι, όταν μέλος της ΚΝΕ-γιος κομμουνίστριας από το λαϊκό προάστιο της Γαρίτσας δήλωσε περήφανα από το βήμα ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, ακόμα κι όταν όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα, το ΚΚΕ δεν έλειψε ούτε στιγμή από το νησί και τους αγώνες του κερκυραϊκού λαού για τα πιο μικρά και τα πιο μεγάλα προβλήματά του. «Πάντα θα θυμόμαστε, πάντα θα τιμούμε τη μνήμη των πρωτοπόρων των σοσιαλιστικών ιδεών και των ιδανικών του κομμουνισμού στην Κέρκυρα, όλων αυτών που από το 1918 κράτησαν διαρκώς “αναμμένο το καντήλι” των ιδεών και των ιδανικών του σοσιαλισμού – κομμουνισμού στην Κέρκυρα», υποσχέθηκε.
Ήταν στο Δημοτικό Θέατρο άνθρωποι ασυμβίβαστοι με το άδικο καπιταλιστικό σύστημα. Σαν από ‘κείνους που ενέπνευσαν τον Ντίνο Θεοτόκη στο μυθιστόρημά του «Οι Σκλάβοι στα δεσμά τους» να βάλει στο στόμα του ήρωά του Άλκη Σωζόμενου, με αμφιβολίες και αντιφάσεις και ταλαντεύσεις έστω, τα λόγια: «Επανάσταση…  Επανάσταση». Αν ο Κερκυραίος εισηγητής του σοσιαλισμού στην ελληνική πεζογραφία δήλωνε «Οι σοσιαλιστικές ιδέες μού ξεσκέπασαν έναν κόσμο που δεν τον εφανταζόμουν» αλλά αμφέβαλλε για την ικανότητα των ανθρώπων να αγωνιστούν όσο πρέπει για να τις κάνουν πράξη, υπάρχουν πια πολλοί συμπατριώτες του που αγωνίζονται κιόλας γι’ αυτές με πλήρη επίγνωση και συνείδηση, συχνά καθημερινά, με επιμονή, για κάθε λαϊκό πρόβλημα, με όσες δυνάμεις έχουν. «Ο δρόμος είναι ο δρόμος», ο αγώνας, ο δύσκολος και κάποτε πικρός ή απογοητευτικός μα και μοσχοβολισμένος κι ελπιδοφόρος γιατί είναι ο μοναδικός κι ο πιο ωραίος, φαίνεται να πιστεύουν. Κάποιοι άλλωστε ξέρουν ίσως από τον Νίκο Καζαντζάκη ότι ο αγώνας για τη νίκη είναι νίκη, ότι η Ιστορία πάει μπροστά αλλά και πίσω για λίγο, ότι χρέος μας δεν είναι τόσο να ρωτάμε γιατί όσο ν’ ανηφορίζουμε. Κι είναι βέβαιοι ότι πιο ώριμοι και πιο σοφοί πια μετά το πρώτο κοσμογονικό πείραμα του 20ού αιώνα την επόμενη φορά οι κομμουνιστές εδώ στη χώρα μας ή αλλού πρώτοι θα το ξανακάνουν μια για πάντα καλύτερα!
Δεν χρειαζόταν να είσαι κομμουνιστής στην εκδήλωση στο Δημοτικό Θέατρο για να παραδεχτείς ότι το ΚΚΕ ήταν «παρών» σε ό,τι έχει κερδηθεί κι επιτευχθεί στο νησί τον αιώνα που πέρασε ή σε ό,τι άδικο κι ασύμφορο για τους πολλούς αποτράπηκε και να καταλάβεις ότι ετοιμάζεται να δώσει δυναμικά το «παρών» και στις επερχόμενες τοπικές, περιφερειακές και εθνικές εκλογές, κόντρα σε επιλογές που όλα δείχνουν ότι ήδη επεξεργάζονται στο παρασκήνιο για το νησί πετρελαϊκές, τουριστικές και άλλες αλλοδαπές και εγχώριες κοινοπραξίες εξαγωγής πλούτου τύπου Total-ELPE, Rotchild και Ikos-Andreadis για να επιβάλουν υποταγή και υποβάθμιση της ζωής των πολλών σε επίπεδα που ήδη αρχίζουν να παραπέμπουν, τηρουμένων των αναλογιών, στην περίοδο της Αγγλοκρατίας, αν όχι και της Ενετοκρατίας στο νησί. Επίσης δύσκολα θα εμπόδιζες τον εαυτό σου να θυμηθεί τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Είμαι μ’ εσάς που κρατάτε ψηλά τις σημαίες μεσ’ στον ενάντιο άνεμο».

(*) Το κείμενο του Χρήστου Κορφιάτη («Αφιέρωμα στη συμπλήρωση ενός αιώνα δράσης του ΚΚΕ στην Κέρκυρα – 100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΚΕ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ») γράφτηκε για τον «Ημεροδρόμο» και την εφημερίδα «Η Κέρκυρα Σήμερα»

• 
  

Ιστορική Λήθη…

Μαρία Παρέντη

Σαράντα πέντε χρόνια από την πτώση του απριλιανού πραξικοπήματος κι όμως πολλές αποφάσεις και νομοθετήματα των συνταγματαρχών εξακολουθούν να ισχύουν ακόμη. Στελέχη που ποτέ δεν έκρυψαν τη συμπάθεια ή ακόμη και την εμπλοκή τους στο καθεστώς  βρίσκονται σε ύπατα αξιώματα  (Πανεπιστήμια, Δικαστήρια, Στρατός, Κεντρική Διοίκηση, Εκκλησία).

Την ίδια στιγμή τέσσερις στους δέκα Έλληνες θεωρούν πως η στρατιωτική τυραννία στάθηκε ευεργετική ή έστω ανώδυνη, ενώ ένας στους πέντε πιστεύει πως μια νέα δικτατορία θα ήταν “εθνοσωτήριος’”. Μνήμες αμβλύνθηκαν και σκέψεις αλλοιώθηκαν.
Φτάσαμε στο σήμερα λοιπόν, που η εκάστοτε εξουσία βαφτίζει μεταρρυθμίσεις τα αντιλαϊκά μέτρα , αποκαλεί “αναδιοργάνωση” την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και  αποδομεί τις όποιες κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος στο όνομα της “ανάπτυξης” και της “σωτηρίας του κράτους”. Μια επικίνδυνη αυτοαποκαλούμενη “αριστερά”, κυβερνά και οι όποιες προεκλογικές υποσχέσεις για αλλαγή όχι μόνο διαψεύστηκαν, αλλά και κατάφεραν να απογοητεύσουν και να κοιμίσουν ένα κίνημα που έβραζε! Τα “δικά της παιδιά” βολεμένα σε θεσμικές θέσεις, διατυμπανίζουν το ευεργέτημα της αξιοκρατίας κατηγορώντας για λαϊκισμό  όλους όσοι αντιδρούν σε αυτή την παρωδία, όλους όσοι παλεύουν για τα αυτονόητα.
Η εξέγερση των φοιτητών στις 17 του Νοέμβρη, ήταν η άοπλη, αλλά μαζική λαϊκή σύγκρουση με την τυραννία.  Μια περιφρόνηση στη βία και στο θάνατο που εκπορεύθηκε από το πλέον υγιές κομμάτι εκείνης της κοινωνίας, τη νεολαία. Πολλά έχουν ειπωθεί για αυτή με τελευταία τη σύγκρισή της με την σημερινή αιτιολογημένη αντίδραση του φοιτητικού και μαθητικού κινήματος  και την άγρια καταστολή της.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να ψάχνουμε ομοιότητες και διαφορές, η επανάσταση, η εξέγερση, ή αντίδραση του κάθε καταπιεσμένου δεν αναζητούν μανιχαϊστικά κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες. Η επανάληψη της ιστορίας προκαλείται συνήθως από την ίδια την εξουσία καθώς αυτής τα συμφέροντα εξυπηρετεί, αναπαράγοντας  τις ίδιες μεθόδους, μετερχομένη τα ίδια μέσα, ανακαλώντας την ίδια αφήγηση.
Χρέος δικό μας είναι η ανατροπή της. Και η ευθύνη της μνήμης.
Οφείλουμε να μην ξεχνάμε πια. Να θυμόμαστε εκείνους που υπηρέτησαν πιστά τις συντηρητικές πολιτικές, που βόλεψαν και βολεύτηκαν, που μας αποκάλεσαν “τεμπέληδες και χαμένη γενιά”, που έκαναν το παρόν μας θλιβερό και το μέλλον μας αβέβαιο,εκείνους που μας χτυπάνε στο δρόμο, εκείνους που προσπαθούν να μας κάνουν να σωπάσουμε.
Ας διδάξει πια κάτι αυτή η περιβόητη ιστορική πείρα!

Χίλια φερετράκια…

Δημήτρης Καντ.

Το 1848, έγραφαν ο Μαρξ κι ο Ένγκελς: «Οι αστικές φλυαρίες για την οικογένεια και τη διαπαιδαγώγηση, για τις προσφιλείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά, γίνονται τόσο πιο αηδιαστικές, όσο περισσότερο, εξαιτίας της μεγάλης βιομηχανίας, σπάνε όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί για τους προλετάριους και τα παιδιά μεταβάλλονται σε απλά εμπορικά είδη και όργανα εργασίας.»[1] Μα δεν επρόκειτο μόνο για τη διάλυση της προλεταριακής οικογένειας και τη χρησιμοποίηση των παιδιών της ως εργαλείων στη βιομηχανική παραγωγή. Η λεγόμενη «βιομηχανική επανάσταση» στην καπιταλιστική Δύση, από τα μέσα του 18ου ως τα μέσα του 19ου και περισσότερο, στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο στην παιδική εργασία, αλλά και στην καταστροφή της υγείας και στην ανελέητη εξόντωση της ίδιας της ζωής των παιδιών του προλεταριάτου και εν γένει των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων.

Ένα παράδειγμα της εφιαλτικής ζωής των παιδιών αυτών μας το δίνει ένα ποίημα της εποχής εκείνης, που αφορά τα παιδιά που εξαναγκάστηκαν να καθαρίζουν τις καμινάδες που υψώθηκαν κατά χιλιάδες στις στέγες των μεγάρων και των εργοστασίων της Αγγλίας και τελικά όλου του κόσμου:

«Όταν πέθανε η μαμά μου,/ ήμουνα πολύ μικρό/ και με πούλησε ο μπαμπάς μου,/ πριν αρχίσω να τσιρίζω./ Τζάκια τώρα καθαρίζω / και κοιμάμαι όπου βρω / στάχτη, σκόνη και καπνό…» Τσίριζε ο μικρός ο Δάκρης / που του κόβαν τα μαλλιά. /

«Είναι όμορφα» του είπα, / «και σγουρά, μα μη σε νοιάζει. / Κάτσε, Δάκρη, δεν πειράζει./ Στα μαλλιά δε θα ’χεις πια / στάχτη, σκόνη και καπνιά!»
Έκατσε, λοιπόν, ο Δάκρης / και του κόψαν τα μαλλιά,/ μα το βράδυ, στ᾿ όνειρό του,/ είδε χίλια φερετράκια / με κατάμαυρα καπάκια.

Είχαν όλα τους παιδιά / πεθαμένα απ᾿ την καπνιά…» [2]

Η περίπτωση του μικρού καπνοδοχοκαθαριστή Δάκρη και των φτωχών παιδιών που καταναγκασμένα να δουλεύουν σε  απάνθρωπες συνθήκες για να επιζήσουν κατέληγαν να πεθάνουν απ’ την καπνιά, απασχόλησε ως ασθένεια και ως κοινωνικό πρόβλημα τον γιατρό Πέρσιβαλ Ποτ (Percivall Pott, 1714-1788), που «οι ασθενείς του ήταν σχεδόν στο σύνολό τους καπνοδοχοκαθαριστές, τα “παιδιά των καμινάδων” όπως ήταν γνωστά — φτωχά ορφανά που μάθαιναν να καθαρίζουν καμινάδες, στις οποίες ανέβαιναν συχνά ημίγυμνα και αλειμμένα με λάδι για να γλιστρούν.» [3]

Το 1775, καθώς εξέταζε τα άρρωστα αυτά παιδιά που συνέρρεαν στην κλινική του στο Λονδίνο, ο Πέρσιβαλ Ποτ παρατήρησε μια ευρύτερη τάση: απειροελάχιστα, αόρατα σωματίδια της αιθάλης μπορούσαν να βρεθούν εγκατεστημένα επί μέρες κάτω από το δέρμα των παιδιών που έρχονταν επί ώρες σε σωματική επαφή με τη μουτζούρα και τη στάχτη. Η συνέπεια ήταν να αρρωστήσουν από ένα είδος καρκίνου που συνήθως εκδηλωνόταν με μια επιφανειακή πληγή του δέρματος, την οποία οι τεχνίτες αποκαλούσαν «κρεατοελιά της αιθάλης». Τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζονταν στη γεωργιανή Αγγλία «ως εστίες μόλυνσης —βρόμικα, φυματικά, συφιλιδικά, σημαδεμένα από την ευλογιά— και ως “τραχιά, αποκρουστική πληγή”· εύκολα λοιπόν μπορούσαν να τους καταλογιστούν κάποιες σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, στις οποίες χορηγούνταν συνήθως τοξικά χημικά με βάση τον υδράργυρο, και κατά τα άλλα δεν απασχολούσαν απολύτως κανέναν.»[4]

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς αφελώς ότι, αφού με τις παρατηρήσεις και τα επιστημονικά συμπεράσματα του Ποτ είχε βρεθεί πια ότι η αιθάλη, η «καπνιά» που σκότωνε τα παιδιά στη ζωή και στον εφιάλτη του Δάκρη, ήταν η αιτία που προκαλούσε τον καρκίνο των παιδιών-καπνοδοχοκαθαριστών, τότε ο θάνατός τους θα μπορούσε να αποτραπεί, απλώς με τη νομική απαγόρευση απασχόλησής τους σ’ αυτή την καρκινογόνο εργασία. Κάτι τέτοιο σκέφτηκε κι ο Πέρσιβαλ Ποτ, αγνοώντας ότι τα συμφέροντα των καπιταλιστών ήταν εκείνα που μετρούσαν πάνω από τις παιδικές ζωές. Η Αγγλία της εποχής εκείνης «ήταν μια χώρα με εργοστάσια, άνθρακα και καμινάδες — κατ’ επέκταση, χώρα εκμετάλλευσης του παιδικού μόχθου»[5] από τους διάφορους εργοστασιάρχες και όχι μόνο εκμετάλλευσης μέχρι θανάτου στις καπνοδόχους των εργοστασίων. Κι ενώ θα περίμενε, ίσως, κανείς που πιστεύει στον «αστικό ευρωπαϊκό πολιτισμό» και στις «ανθρωπιστικές ιδέες»  της άρχουσας αστικής τάξης ότι θα απαγορευόταν έστω και τυπικά μια τέτοια δολοφονική εργασία για τη ζωή των παιδιών, αντιθέτως στα μέσα του επόμενου αιώνα, δηλαδή το 1851, τρία τέταρτα του αιώνα αργότερα από τότε που διαπιστώθηκε επιστημονικά η αιτία του θανάτου των παιδιών των καμινάδων, «η Βρετανία διέθετε έντεκα χιλιάδες καπνοδοχοκαθαριστές περίπου ηλικίας μικρότερης  των 15 ετών», γεγονός εμβληματικό για μια οικονομία που βασιζόταν στην παιδική εργασία. «Τα ορφανά, συχνά από την ηλικία των τεσσάρων ή πέντε ετών μάθαιναν να καθαρίζουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις καπνοδόχους με ελάχιστα χρήματα.» [6] Τελικά, έπρεπε να φτάσει το 1875, για ν’ απαγορευτεί «τυπικά» η χρησιμοποίηση των νεαρών αγοριών για το θανατηφόρο καθάρισμα των καμινάδων.

Οι πρώτες νομοθετικές πράξεις στην Αγγλία για τη ρύθμιση των συνθηκών απασχόλησης στη βιομηχανία (Factory Acts) [7] αφορούσαν συγκεκριμένα τη ρύθμιση των ωρών της εργασίας των μικρών παιδιών που απασχολούνταν σε βαμβακομηχανές, αλλά ουσιαστικά δεν εκτελέστηκαν μέχρις ότου ο νόμος του 1833 καθιέρωσε μια επαγγελματική επιθεώρηση εργοστασίων. Η επιβολή των νομοθετικών πράξεων πριν από το νόμο του 1833 είχε αφεθεί στους τοπικούς δικαστές, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα ότι η συμμόρφωση με αυτές τις πράξεις στο πλαίσιο της βιομηχανίας βαμβακιού ήταν πραγματικά εθελοντική. Ο αρχικός ρόλος της Εργοστασιακής Επιθεώρησης ήταν να εξασφαλίσει την τήρηση των ορίων ηλικίας και των ωρών εργασίας των παιδιών στη βιομηχανία βαμβακιού, προστατεύοντάς τα έτσι από την υπερβολική εργασία και τους τραυματισμούς.

Αυτό, όμως, που διαπιστωνόταν συνέχεια στις εκθέσεις των επιθεωρητών εργασίας για τα εργοστάσια (factory reports) και στις αντίστοιχες εκθέσεις για τα ορυχεία (reports of mines) ήταν ακριβώς η εγκληματική αδιαφορία και η παραβίαση των ωραρίων και των οποιωνδήποτε κανόνων προστασίας της παιδικής εργασίας. Οι εργοστασιάρχες παραβίαζαν με κάθε μέσο όχι μόνο τους νομοθετικούς κανόνες που θεσπίστηκαν το 1833 αλλά και όλους όσοι εκδόθηκαν τις επόμενες δεκαετίες προς «βελτίωση» των συνθηκών εργασίας στο σύνολο των τομέων της παραγωγής. Αυτό που αποδείχτηκε στην πράξη και πιστοποιείται στις δικαστικές αποφάσεις και στις διάφορες εκθέσεις των επιθεωρητών εργασίας ήταν ότι η τυπική απαγόρευση και γενικότερα η οποιαδήποτε αστική νομική ρύθμιση, στο βαθμό που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ξεχωριστών καπιταλιστών, συναντάει πάντα στην πράξη την παραβίαση του νόμου εκ μέρους τους και την καταπάτηση του οποιουδήποτε δικαιώματος. Κι ύστερα, δεν ήταν μόνο η εργασία στις καπνοδόχους που προκαλούσε τον θάνατο των παιδιών, αλλά και πλήθος άλλων εργασιών, ακόμα και εκείνες, για παράδειγμα, που είχαν ως αντικείμενο την «ευγενή» παραγωγή δαντελών, μεταξωτών υφασμάτων και πολυτελών ενδυμάτων. Κι αν σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν υπήρχε η «καπνιά», για να ενοχοποιηθεί ως νοσογόνος και θανατηφόρος αιτία, υπήρχαν στην πράξη οι ίδιες οι παραγωγικές σχέσεις υπερεκμετάλλευσης και οι συνθήκες εργασίας που επέβαλαν οι ιδιοκτήτες των βιομηχανιών, που επέφεραν σε πλείστες περιπτώσεις την θανάσιμη βλάβη της υγείας των παιδιών και τελικά το θάνατό τους.

«[Το 1833 οι εργοστασιάρχες επεξεργασίας μεταξιού] είχαν κλαψουρίσει απειλητικά», γράφει ο Μαρξ, «ότι “εάν τους στερηθεί η ελευθερία να καταπονούν παιδιά κάθε ηλικίας 10ώρες καθημερινά, τότε κλείνουν τα εργοστάσιά τους” («if the liberty of working children of any age for 10 hours a day was taken away, it should stop their works»). Ήταν αδύνατο γι’ αυτούς να αγοράσουν επαρκή αριθμό παιδιών άνω των 13 ετών. Εκβίασαν την παροχή του απαιτούμενου προνομίου. Η πρόφαση αποδείχτηκε σε μια κατοπινή έρευνα σκέτο ψέμα, πράγμα το οποίο, όμως, δεν τους εμπόδισε επί μία δεκαετία να κλώθουν καθημερινά μετάξι επί 10 ώρες από το αίμα μικρών παιδιών, τα οποία για να επιτελέσουν την εργασία τους έπρεπε να σταθούν πάνω σε καρέκλες. Ο νόμος του 1844 τους «έκλεβε» μεν την «ελευθερία» να απασχολούν παιδιά κάτω των 11 ετών περισσότερο από 6½ ώρες, αλλά απεναντίας τους εξασφάλιζε το προνόμιο να απασχολούν παιδιά μεταξύ 11 και 13 επί 10 ώρες την ημέρα, και ακύρωνε την απαραίτητη παρακολούθηση του σχολείου που ήταν υποχρεωτική για τα άλλα εργοστασιακά παιδιά. Αυτή τη φορά η πρόφαση ήταν ότι: “Το εύθραυστο των ινών απαιτεί μια λεπτότητα δακτύλων η οποία μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο με είσοδο στο εργοστάσιο από μικρή ηλικία”.

»Για τα ευαίσθητα δάκτυλά τους τα παιδιά σφαγιάζονταν ολόκληρα, όπως τα κερασφόρα ζώα στη νότια Ρωσία σφάζονται για το δέρμα και το λίπος τους. Τέλος, το 1850 το προνόμιο που είχε παραχωρηθεί το 1844 περιορίστηκε στα τμήματα των μεταξοκλωστηρίων και του μεταξοτυλίγματος, εδώ όμως, προς υποκατάστατο της ζημίας του κεφαλαίου που είχε στερηθεί την “ελευθερία” του, ο εργάσιμος χρόνος των παιδιών μεταξύ 11 και 13 ετών αυξήθηκε από 10 σε 10½ ώρες. Πρόφαση: “Η εργασία είναι ελαφρότερη σε μεταξουργεία απ’ ό,τι σε άλλα εργοστάσια, και δεν είναι επ’ ουδενί τόσο βλαβερή για την υγεία”. Μια επίσημη ιατρική έρευνα απέδειξε αργότερα ότι, αντιστρόφως “ο μέσος όρος θνησιμότητας στις μεταξουργικές περιφέρειες είναι εξαιρετικά υψηλός, μεταξύ δε του γυναικείου τμήματος του πληθυσμού είναι υψηλότερος ακόμη και από τις βαμβακουργικές περιφέρειες του Λάνκασιαρ”. Παρά τις ανά εξάμηνο επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες των εργοστασιακών επιθεωρητών η παρεκτροπή διαρκεί ακόμη στο παρόν».[8]

Και τα χρόνια περνούσαν, οι νόμοι που «προστάτευαν» την παιδική εργασία άλλαζαν, αλλά η καταστροφή της υγείας και οι θάνατοι από τις συνθήκες εργασίας στους «ευγενείς» κλάδους παραγωγής, όπως αυτός των δαντελών, συνεχίζονταν. Σε δημοσίευμα της Daily Telegraph, Λονδίνο, 17 Ιανουαρίου 1860, αναφέρεται: «Ο κύριος Μπρόουτον, ένας ειρηνοδίκης κομητείας, ανακοίνωσε ως πρόεδρος μιας συγκέντρωσης που πραγματοποιήθηκε στο δημοτικό μέγαρο του Νότιγκχαμ στις 14 Ιανουαρίου 1860, ότι στα τμήματα του αστικού πληθυσμού που ασχολούνται με την κατασκευή δαντελών κυριαρχεί αθλιότητα και στέρηση σε βαθμό άγνωστο στον πολιτισμένο κόσμο… Στις 2, 3, 4 η ώρα το πρωί αρπάζονται από τα βρώμικα κρεβάτια τους παιδιά από 9 έως 10 ετών και αναγκάζονται να εργάζονται για την απλή επιβίωση μέχρι τις 10, 11, 12 η ώρα τη νύχτα, ενώ τα σωματικά μέλη τους φθείρονται, η μορφή τους συρρικνώνεται, τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους αμβλύνονται και η ανθρώπινη οντότητά τους απολιθώνεται τελείως με τρόπο ο οποίος προκαλεί φρίκη στο απλό αντίκρισμά τους. […] Διαδηλώνουμε ενάντια στους ιδιοκτήτες φυτειών της Βιρτζίνια και της Καρολίνας. Είναι, όμως, το πυρακτωμένο σημάδι που επιβάλλουν στους Νέγρους, με όλες τις φρικωδίες του μαστιγίου και του παζαρέματος ανθρώπινης σάρκας, πιο τερατώδες από αυτή την αργή ανθρώπινη σφαγή που πραγματοποιείται για να παράγονται πέπλα και γιακάδες προς όφελος των κεφαλαιοκρατών;» [9]

Για τους θανάτους από υπερεργασία στο κλάδο παραγωγής των πολυτελών ενδυμάτων σχετική είναι η ακόλουθη είδηση που παραθέτει ο Μαρξ: «Τις τελευταίες εβδομάδες του Ιουνίου 1863 όλα τα ημερήσια φύλλα του Λονδίνου είχαν μια είδηση με τον “sensational” τίτλο: “Death from simple Overwork” (Θάνατος από απλή υπερβολική εργασία). Επρόκειτο για το θάνατο της κορδελιάστρας Μαίρη Αν Γουόκλυ, είκοσι ετών, απασχολούμενης σε μια περιώνυμη βιοτεχνία που προμήθευε την αυλή, εκμεταλλευόμενη από μια κυρία με το χαριτωμένο όνομα Ελίζε. Είχε ανακαλυφθεί εκ νέου η παλιά χιλιοειπωμένη ιστορία, ότι αυτά τα κορίτσια εργάζονταν κατά μέσο όρο 16½ ώρες, αλλά κατά τη διάρκεια της σαιζόν εργάζονταν συχνά 30 ώρες χωρίς διάλειμμα, ενώ διατηρούσαν τη φθίνουσα “εργασιακή δύναμή” τους ρευστή με την παροχή σέρυ, πόρτο ή καφέ. Και ήταν ακριβώς στο μέσο της σαιζόν. Έπρεπε να ετοιμαστούν εν ριπή οφθαλμού οι τουαλέτες των ευγενών κυριών για το χορό που θα δινόταν προς τιμήν της νεοαφιχθείσης από το εξωτερικό Πριγκήπισσας της Ουαλίας. Η Μαίρη Αν Γουόκλυ είχε εργαστεί χωρίς παύση 26½ ώρες μαζί με άλλες 60 κοπέλες, ανά 30 σε ένα δωμάτιο που δεν είχε καν το 1/3 των απαραίτητων κυβικών μέτρων αέρα, ενώ τη νύχτα μοιράζονταν ανά δύο ένα κρεβάτι σε μια από τις ασφυκτικές τρύπες όπου είναι χωμένος ένας κοιτώνας χωρισμένος με διάφορες σανίδες. Και αυτός ήταν ένας από τους καλύτερους οίκους υψηλής ραπτικής του Λονδίνου. Η Μαίρη Αν Γουόκλυ αρρώστησε την Παρασκευή και πέθανε την Κυριακή χωρίς, προς έκπληξη της κυρίας Ελίζε, να έχει αποτελειώσει την τελευταία τουαλέτα.

»Ο γιατρός, κύριος Κιζ, που κλήθηκε πολύ αργά στο νεκροκρέββατο, ομολόγησε στην “Coroner’s Jury” με λιτά λόγια: “Η Μαίρη Αν Γουόκλυ πέθανε λόγω πολλών ωρών εργασίας σε υπερπλήρη χώρο εργασίας και λόγω της διαμονής σε ένα στενότατο κοιτώνα που είχε κακό εξαερισμό”, Οι “λευκοί δούλοι” μας, φώναζε η Morning Star [την 23η Ιουνίου 1863], το όργανο των οπαδών του ελεύθερου εμπορίου Cobden και Bright, “ωθούνται με την εργασία μέχρι το χείλος του τάφου, εξαθλιώνονται και πεθαίνουν χωρίς επικήδειο”» [10]

«Η παράταση της εργάσιμης ημέρας πέρα από τα όρια της φυσικής ημέρας μέσα στη νύχτα δρα μόνο ως καταπραϋντικό, σβήνει μόνο κατά προσέγγιση τη δίψα του βαμπίρ για ζωντανό εργατικό αίμα. Ως εκ τούτου η ιδιοποίηση εργασίας κατά τη διάρκεια όλων των 24 ωρών της ημέρας είναι η εγγενής ορμή της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής», γράφει ο Μαρξ. «[…] Εκτός από τις 24 ώρες των 6 εργάσιμων ημερών η εργασιακή διαδικασία περιλαμβάνει εδώ σε μεγάλο βαθμό και τις 24 ώρες της Κυριακής. Οι εργάτες είναι άνδρες και γυναίκες, ενήλικοι και παιδιά και των δύο φύλων. Η ηλικία των παιδιών και των νεαρών ατόμων διατρέχει όλες τις ενδιάμεσες βαθμίδες από το 8ο (σε ορισμένες περιπτώσεις από το 6ο) μέχρι το 18ο έτος» [11]

Η φυσική συνέπεια για όσους εργάζονταν τόσες ώρες ήταν να «πεθαίνουν με αξιοθαύμαστη ταχύτητα», έγραψε ο E. G. Wakefield, προσθέτοντας ότι «οι θέσεις εκείνων που πεθαίνουν πληρούνται αμέσως, και μία συχνή εναλλαγή των προσώπων δεν επιφέρει καμία αλλαγή στο σκηνικό». [12]

Θα λέγαμε ότι καμιά αλλαγή στο παραπάνω σκηνικό δεν επήλθε στους δυο αιώνες που πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα, αν κοιτάξουμε το θέμα της παιδικής εργασίας και της καταστροφής της υγείας και της ζωής τον παιδιών στο παγκόσμιο πια επίπεδο, όπου κυριάρχησε ο ιμπεριαλισμός και οι καπιταλιστικές σχέσεις εργασίας και εκμετάλλευσης σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Και μπορεί στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και, κυρίως, όσον αφορά τα παιδιά της αστικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων να τηρείται σε μεγάλο βαθμό η προστασία της υγείας και της ζωής, όπως και γενικότερα των λεγόμενων παιδικών δικαιωμάτων, αλλά το κεφάλαιο στην αποικιοκρατική και στην ιμπεριαλιστική του φάση που συνεχίζει να επικρατεί μέχρι σήμερα, μετέφερε και επέβαλε το παραπάνω σκηνικό παιδικής εργασίας, αρρώστιας και θανάτου στα παιδιά των εξαρτημένων και υποταγμένων φτωχών χωρών κυρίως της Αφρικής, της Ασίας και της Νότιας Αμερικής και, μάλιστα, συχνά επιβαρυμένο με συνθήκες δουλοκτητικής εκμετάλλευσης.

Η έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών (2016) έδειξε ότι 151.600.000 παιδιά είναι θύματα παράνομης ως και δουλοκτητικής εργασίας σε όλο τον κόσμο. Και ένα παράδειγμα, όσον αφορά τις καπιταλιστικές εταιρείες στις οποίες παρέχουν τα παιδιά την εργασία τους, μια έρευνα του 2016 από την Διεθνή Αμνηστία έδειξε ότι παιδιά ηλικίας έως επτά ετών εργάζονται σε επικίνδυνες συνθήκες στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό για να εξορύξουν κοβάλτιο που καταλήγει σε smartphones, αυτοκίνητα και υπολογιστές που πωλούνται σε εκατομμύρια σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα ορυχεία προμηθεύουν εταιρείες όπως η Apple, η Microsoft και η Vodafone…» [13]

Σύμφωνα με τη μελέτη, λιγότερο από το ήμισυ των παιδιών στην παιδική εργασία (72,5 εκατομμύρια) εκτελούν επικίνδυνες εργασίες που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία, την ασφάλεια και την ηθική τους ανάπτυξη. Πάνω από 19 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας μεταξύ 5 και 11 ετών, πάνω από 16,3 εκατομμύρια μεταξύ 12 και 14, και 37 εκατομμύρια μεταξύ 15 και 17 εμπλέκονται σε επικίνδυνες εργασίες. Περίπου το 63,3% των παιδιών μεταξύ 15 και 17 ετών που ασκούν παιδική εργασία αναγκάζονται να εργαστούν 43 ώρες ή περισσότερο την εβδομάδα.

Από το παραπάνω παράδειγμα των παιδιών της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό καταλαβαίνει κανείς ότι το δουλοκτητικό καθεστώς και γενικότερα οι επικίνδυνες συνθήκες εργασίας των παιδιών σε όλο τον κόσμο συνδέεται άμεσα με το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης. Κι αυτό παρά τους νόμους που έχουν θεσπιστεί διεθνώς για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων των παιδιών. Έτσι, η 20ή του Νοέμβρη κάθε έτους που έχει οριστεί ως «Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού» είναι, στην πραγματικότητα, ημέρα καπιταλιστικής εξόντωσης εκατομμυρίων παιδιών, αν σκεφτεί κανείς τις συνθήκες ζωής και εργασίας που ζουν τα εκατομμύρια των φτωχών παιδιών σε όλον τον κόσμο και ιδιαιτέρως στην Ασία, στην Αφρική και στη Νότια Αμερική: δουλοκτητικές και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας εκατομμυρίων παιδιών, «παράπλευρες απώλειες» χιλιάδων παιδιών από νατοϊκές επιδρομές, πνιγμοί εκατοντάδων παιδιών που προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο για να ξεφύγουν με τους δικούς τους απ’ τους πολέμους και την πείνα, χιλιάδες καθημερινοί θάνατοι παιδιών από πολέμους, λιμούς και ασθένειες… Έτσι, η σχετική διεθνής σύμβαση των παιδικών δικαιωμάτων Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και άλλων ηχηρών μπλα-μπλα…, έχουν πραγματική ισχύ μόνο για τα παιδιά των μεσαίων και ανώτερων τάξεων.

Όσον αφορά τα παιδιά της εργατικής τάξης, των χαμηλόμισθων, της φτωχής αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων,  αν και τα ίδια ακόμα δεν το ξέρουν, αλλά θα το μάθουν αύριο που θα ψάχνουν για δουλειά και δε θα βρίσκουν, και που αν βρουν δε θα φτάνει για την επιβίωσή τους (κι ας μην κάνουμε λόγο για την υγεία, τη στέγη… και τις άλλες «πολυτελείς» τους ανάγκες, όπως θα είναι η σύνταξη), τέτοιες διεθνείς συμβάσεις και τέτοιοι αστικοί νόμοι που τις επικυρώνουν έχουν την αξία του ψευδεπίγραφου, εκτός και αν προλάβουν οι λαοί και ανατρέψουν όλο αυτό το βρόμικο σύστημα κι αποκτήσουν πραγματικό νόημα όλα αυτά τα σημερινά αστικοπολιτικά μπλα μπλα περί παιδικών αλλά και γενικότερα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1994, σελ. 39 Βλ. και μετάφραση του ίδιου αποσπάσματος στην έκδοση του ίδιου βιβλίου από Ερατώ, Αθήνα 1997, σελ. 61: «Οι αστικές φλυαρίες περί οικογενείας και ανατροφής, περί προσφιλών και καθαγιασμένων σχέσεων μεταξύ γονέων και παιδιών γίνονται όλο και πιο αηδιαστικές όσο πιο πολύ σπάνε οι οικογενειακοί δεσμοί στη μάζα των προλεταρίων εξαιτίας της σύγχρονης βιομηχανίας, και τα παιδιά μετατρέπονται σε απλά εμπορευματικά είδη και σε απλά εργαλεία παραγωγής».

2. Απόσπασμα από το ποίημα του William Blake (1757-1827), «The chimney sweeper» (Ο καπνοδοχοκαθαριστής) (1789), σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα. Βλ. William Blake, Τα τραγούδια της αθωότητας, Ερατώ, Αθήνα 2002.

3. Όπως παρατίθεται από τον Σιντάρτα Μούκερτζι (Siddhartha Mukherjee) ερευνητή ογκολόγο, καθηγητή ιατρικής στο πανεπιστήμιο Columbia, στο βιβλίο του The Emperor of All Maladies, A Biography of Cancer, Scribner, New York 2011, (ελληνική έκδοση Η Μεγάλη Ασθένεια, Βιογραφία του Καρκίνου, μτφρ. Στέλλα Τσιλεδάκη, Νέλλη Φασούλη, Μεταίχμιο, Αθήνα 2013, σελ. 279)

4. Στο ίδιο.

5. Μούκερτζι ό.π., σελ. 281

6. Στο ίδιο.

7. Βλ. Αγγλική Βικιπαίδεια, «Factory Acts».

8. Καρλ Μαρξ, α) «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, μτφρ. Παναγιώτη Μαυρομάτη, 8^ο κεφάλαιο, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002. Ολόκληρο το 8^ο κεφάλαιο («Η Εργάσιμη Ημέρα») σελ. 242-316, βρίθει, μεταξύ άλλων, από παραπομπές και παραθέσεις των αναφορών αυτών των Επιτροπών Επιθεώρησης Εργασίας, όπου καταγράφεται το πλήθος των εγκληματικών παραβάσεων των βιομηχάνων σε βάρος της εργασίας, της υγείας και της ίδιας της ζωής των παιδιών.

β) «Το Κεφάλαιο», πρώτος τόμος, Εκδόσεις ΚΨΜ , μτφρ. Θανάσης Γκιούρας, Αθήνα 2016, σελ. 291-293. Οι παραθέσεις αποσπασμάτων από τον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου» σχετικά με την παιδική εργασία έγιναν από αυτή την έκδοση.

9. Μαρξ, ό.π. σελ. 223-224, υποσημ. 187.

10. ό.π., σελ. 240-241.

11. «Children’s Employment Commission. Third Report, Λονδίνο 1864, σελ. IV, V, VI», (βλ. Μαρξ, ό.π., σελ. 243-244 υποσημ. 214).

12. E. G. Wakefield England and America, Λονδίνο 1833, τόμος I, σελ. 55, όπως παρατίθεται από τον Μαρξ, ό.π., σελ. 260 υποσημ. 233.

13. Βλ. α) έκθεση «Global Estimates of Child Labour», στη διεύθυνση:

https://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/@dgreports/@dcomm/documents/publication/wcms_575499.pdf και

β) Global Research https://www.globalresearch.ca/nearly-200-million-people-are-modern-slaves-or-child-laborers/5619242

Άλκης Αλκαίος, Μπουμπουλίνας και ΕΑΤ- ΕΣΑ

Κατιούσα

«Ο Αλκης έπασχε από σπονδυλαρθρίτιδα. Μου το είπε κάποια στιγμή που θεώρησα κατάλληλη να τον ρωτήσω, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας, όταν ήμουν πλέον βέβαιος ότι η σχέση μας δεν κινδύνευε από δύσκολες ερωτήσεις.
Το έθεσα ακαριαία και σχεδόν αδιάφορα, σαν να ρωτούσα τι καιρό νομίζει ότι θα κάνει αύριο. Απάντησε στον ίδιο ακριβώς τόνο. Με τρεις λέξεις-γλωσσοδέτες. “Ρευματοειδή και αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα”. “Το είχες από παιδί;” πίεσα λίγο παραπάνω τη συζήτηση. “Οχι. Η υγεία μου επιδεινώθηκε ραγδαία στη χούντα “. Μου δέθηκε η γλώσσα κόμπος. Η λέξη που άρχισε να αναβοσβήνει σαν κόκκινο φωτάκι στο μυαλό μου ήταν: βασανιστήρια. Υστερα, η μια λέξη έφερε την άλλη. Δεν το έκανα επίτηδες, οι συνειρμοί μου είναι συνήθως ακούσιοι και ακατάσχετοι. Προκρούστης, φάλαγγα, Σίνης ο Πιτυοκάμπτης, ηλεκτροσόκ. Λέξεις – κόκκινα φωτάκια, αμείλικτα».

Ο Αλκης έπιασε δουλειά ως ασκούμενος δικηγόρος στο γραφείο του θείου του, αδερφού της μητέρας του, Ζήκου Ντίνου. Ο Ζήκος Ντίνος ήταν κομμουνιστής, η χούντα τον έστειλε εξορία, γύρισε το 1970 και άνοιξε το δικηγορικό του γραφείο (Πανεπιστημίου 46, Β’ όροφος), στο οποίο παράλληλα συστεγαζόταν και ένας τομέας του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ. Ο Αλκης συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Με την ομάδα του έκρυβαν τους κυνηγημένους σε υπόγεια, τους φρόντιζαν και τους φυγάδευαν στο εξωτερικό. Συνελήφθη το καλοκαίρι του ’72, κρατήθηκε και βασανίστηκε άγρια για πέντε μήνες, πρώτα στην Μπουμπουλίνας και ύστερα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Δε μίλησε… Κι όταν η ανάγκη γίνεται Ιστορία, τότε η ιστορία γίνεται σιωπή. Μπήκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ όρθιος και βγήκε με φορείο. Σακατεμένος. Για πολύ καιρό ήταν κατάκοιτος και τον τάιζαν με καλαμάκι. Κάποια στιγμή συνήλθε κάπως και επέστρεψε στην ενεργό δικηγορία. Εντάχθηκε στο Κόμμα, στην Οργάνωση των δικηγόρων, και παρέμεινε ενεργό μέλος για πολλά χρόνια. Από το ’74 και μετά άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα. Η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία… Το πάλεψε όσο μπορούσε. Για ένα διάστημα επέστρεψε και στη μάχιμη δικηγορία. Εφυγε απ’ το γραφείο του θείου του και άνοιξε δικό του, στη Βερανζέρου. Παρέμεινε ανοιχτό μέχρι το ’84. Μετά δεν μπορούσε άλλο. Οχι να δικηγορήσει, καλά καλά ούτε να σταθεί όρθιος για πολλή ώρα. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Ηταν τότε λοιπόν που ξεκίνησε η καινούργια του εξορία, η εξορία του κλειστού δωματίου, όπως σπαραχτικά την περιγράφει στο “Σαράκι του Ρεμπώ”:
[…] τέσσερις τοίχοι η καινούργια μου εξορία.
Δε φταις εσύ, δε λέει συγγνώμη ο κεραυνός».
Απο το βιβλίο του Μίλτου Πασχαλίδη
”ΑΓΥΡΙΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ Ο Αλκης Αλκαίος που γνώρισα ”

Αντιδικία Σαουδικής Αραβίας – Τουρκίας για την υπόθεση Κασόγκι

        

Η πρόταση του γενικού εισαγγελέα της Σαουδικής Αραβίας για επιβολή θανατικής ποινής σε πέντε άτομα που εμπλέκονται στη δολοφονία του Σαουδάραβα αρθρογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στο προξενείο της Σ. Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη δεν φάνηκε να ικανοποιεί την Άγκυρα. Σύμβουλος του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε πως τα σχόλια του Σαουδάραβα εισαγγελέα έχουν στόχο να συγκαλύψουν τον φόνο του Κασόγκι, προσθέτοντας ότι οι δράστες είναι απίθανο να βρεθούν με την έρευνα που διεξάγει η Σαουδική Αραβία.

Τα γεγονότα αποκαλύπτουν τον ρόλο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Τις τελευταίες βδομάδες ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ στις ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και Εργατικών Κέντρων πράγματι «έδωσε τα ρέστα του» στον ρόλο που έχει αναλάβει, για λογαριασμό της άρχουσας τάξης και του κράτους της, ως μηχανισμός ενσωμάτωσης, υπονόμευσης αλλά και καταστολής του ταξικού εργατικού κινήματος. Αυτήν τη δράση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που «αναβαθμίζεται» μπροστά στη δυνατότητα ανασύνταξης και αντεπίθεσης της εργατικής τάξης, σταθερά και αταλάντευτα αντιπαλεύουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δεκαετίες τώρα, είτε από θέσεις πλειοψηφίας είτε από θέσεις μειοψηφίας, στις διοικήσεις Συνδικάτων - Ομοσπονδιών - Εργατικών Κέντρων και στη διοίκηση των τριτοβάθμιων οργάνων.
Ωστόσο, μπροστά στο τελευταίο σχέδιο των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - ΕΚΑ εμφανίστηκαν ως πρόθυμοι βοηθοί συνδικαλιστές των ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με αφορμή τον καθορισμό ημερομηνίας της πανεργατικής απεργίας επικαλέστηκαν την πίστη τους στις μαζικές διαδικασίες και τις αποφάσεις των σωματείων και κατηγόρησαν το ΠΑΜΕ για «ανοχή και υποταγή στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό» (!!). Ομως, πέρα από τον διασκεδαστικό χαρακτήρα τέτοιων αστείων κατηγοριών, περισσότερο αποκαλυπτική είναι η στάση των δυνάμεων αυτών σε σωματεία που είναι πρώτη δύναμη στη διοίκηση, όπως στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ), όλο το τελευταίο διάστημα. Ας δούμε τα γεγονότα.

Η πείρα του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιχείρησαν από την πρώτη στιγμή να υπονομεύσουν την πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ για ενιαίο απεργιακό μέτωπο με ταξικό προσανατολισμό. Πρόταξαν τη διασπαστική κίνηση για μια «απεργία - φάντασμα» την 1η του Νοέμβρη. Ακριβώς η πρότασή τους αυτή ηττήθηκε στη ΓΣ του ΣΜΤ, στην οποία πλειοψήφησε η πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, για ευρύ συντονισμό με εργατικά σωματεία και Ομοσπονδίες με συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης και κλιμάκωσης.
Στη συνέχεια, από την «πίσω πόρτα» επιχείρησαν με απόφαση του ΔΣ να αλλάξουν την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης. Πράγματι, στο ΔΣ του ΣΜΤ δοκίμασαν να πάρουν «απόφαση» για 3ωρη στάση εργασίας την 1η Νοέμβρη και συμμετοχή στην «κινητοποίηση - φάντασμα» του «συντονισμού». Την «απόφαση» αυτή του ΔΣ δεν τόλμησαν ποτέ να τη δημοσιεύσουν, γιατί την έλαβαν με πλειοψηφία που εξασφάλισαν με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και την ψήφο του συνδικαλιστή του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν η παράταξη του «Ριστάρτ» (κυρίως συνδικαλιστές της ΛΑΕ), που είχε συμπορευτεί με τον σχεδιασμό των ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν στήριξε μια τέτοια απόφαση στο ΔΣ, αντίθετα χαρακτήρισε την προσπάθεια ανατροπής της απόφασης της ΓΣ με απόφαση ΔΣ ως «παραβίαση» και «πολιτικά προβληματική». Την ίδια ώρα που με απόφαση ΔΣ επιχείρησαν να εντάξουν το Σωματείο στον δικό τους σχεδιασμό, παρά και ενάντια στη ΓΣ, απεύθυναν την κριτική ότι δήθεν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ (ΕΣΑΚ) στο ΣΜΤ, στη βάση της ΓΣ, μετατρέπουν το Σωματείο σε «ενεργούμενο του ΠΑΜΕ» για «μικροκομματικούς λόγους». Συμπορεύτηκαν αντικειμενικά με τη γραμμή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ περί «κομματικοποίησης» των αγώνων και «κομματικών απεργιών» από το ΠΑΜΕ.
Το πιο αποκαλυπτικό όμως στοιχείο για το πώς αντιλαμβάνονται οι δυνάμεις των ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη λεγόμενη «δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων», είναι ότι η παράταξή τους στο ΣΜΤ εκμεταλλεύτηκε τις ημερομηνίες προσπαθώντας να αποσιωπήσει το γεγονός ότι η Γενική Συνέλευση του ΣΜΤ δεν ψήφισε απλά μια ημερομηνία αλλά πλαίσιο και γραμμή πάλης με συγκεκριμένα αιτήματα (κατάργηση του νόμου Αχτσιόγλου - Βρούτση για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, την επαναφορά των ΣΣΕ και του κατώτερου μισθού με κατάργηση ολόκληρου του μνημονιακού αντεργατικού οπλοστασίου κ.ά.). Επίσης ότι η Γενική Συνέλευση αποφάσισε για τον προσανατολισμό, τον συντονισμό και τη συμπόρευση με τα υπόλοιπα ταξικά σωματεία και Ομοσπονδίες στον κλάδο και στο εργατικό κίνημα, το σχέδιο οργάνωσης και κλιμάκωσης της πάλης. Στο σχέδιο αυτό συνέκλιναν εκατοντάδες δευτεροβάθμιες και πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Οι ταξικές δυνάμεις στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών πάλεψαν μαχητικά για την επιτυχία της κλαδικής απεργίας της 14/11, με όπλο την απόφαση μιας μαζικότατης Γενικής Συνέλευσης της 10ης Οκτώβρη, που με σαφήνεια καθόρισε: Τον προσανατολισμό της πάλης στη βάση του συνθήματος «μπροστά οι δικές μας ανάγκες - όχι τα κέρδη των λίγων», το πλαίσιο διεκδίκησης για νέα κλαδική ΣΣΕ, αλλά και για το Ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις, το σύνολο των αναγκών μας, τον αναγκαίο συντονισμό με τις ταξικές δυνάμεις στον κλάδο για τη ΣΣΕ και γενικότερα τις μάχες του επόμενου διαστήματος. Προμετωπίδα σε αυτήν τη μάχη αποτέλεσε η διεκδίκηση υπογραφής ΣΣΕ στον κλάδο Κατασκευής και Μελέτης, σε συντονισμό με το Συνδικάτο Οικοδόμων και τις υπόλοιπες ταξικές δυνάμεις στον κλάδο.
Ωστόσο, οι δυνάμεις των ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΣΜΤ αντί να δουλέψουν για την επιτυχία της κλαδικής απεργίας της 14ης Νοέμβρη και της πανεργατικής της 28ης Νοέμβρη, επιδόθηκαν σε προκλητικές - για τον κόσμο που δίνει την ταξική απεργιακή μάχη στους χώρους δουλειάς - τοποθετήσεις. Με ανακοίνωση της παράταξής τους («Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών») «κάλεσαν» τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο ΣΜΤ «να υπερασπιστούν την απεργία της 14ης Νοέμβρη», ενώ η σχετική αρθρογραφία των δυνάμεων ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλούσε περί «κωλοτούμπας» του ΠΑΜΕ σχετικά με την ημερομηνία της απεργίας!
Προσπάθησαν προκλητικά να αντιστρέψουν την πραγματικότητα: «Κάλεσαν» τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ «να υπερασπιστούν την απεργία» που οι ίδιες πρωτοστάτησαν να κηρυχτεί. Μια απεργία που συζήτησαν, οργάνωσαν, προετοίμασαν με Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις σε χώρους δουλειάς και προπαγάνδισαν με μαζικές εξορμήσεις.
Δηλαδή τις δυνάμεις αυτές που συνέβαλαν στο να κινητοποιηθούν σε απεργιακή κατεύθυνση 27 δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις και 237 πρωτοβάθμια σωματεία, εξαναγκάζοντας τον υποταγμένο εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να κηρύξει πανελλαδική απεργία, μετά από τις γνωστές υπονομευτικές παλινωδίες για την 28η Νοέμβρη.
Τις δυνάμεις πίεσαν και υποχρέωσαν τη διοίκηση του ΕΚΑ να πάρει απόφαση για απεργία στις 14 Νοέμβρη. Αλλωστε αυτή η απόφαση λήφθηκε με την ψήφο και των δυνάμεων της ΑΤΕ (ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Την απόφαση αυτή αναίρεσαν οι εργοδοτικές δυνάμεις στη συνέχεια, για να υπονομεύσουν την επιτυχία της απεργίας.
Η παράταξη του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΣΜΤ ταυτόχρονα ισχυρίστηκε με θράσος ότι τάχα μόνο αυτή έδωσε τη μάχη για την επιτυχία της απεργίας στις 14 Νοέμβρη. Ξέχασε (;;) ότι σε μια σειρά κλάδους που απήργησαν (Κατασκευές, Δημόσιος Τομέας, ΟΕΝΓΕ, Ιδιωτική Υγεία κ.ά.) τη μάχη για την επιτυχία της απεργίας έδωσαν οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Ιδιαίτερα στον κλάδο των Κατασκευών η Ομοσπονδία και το Συνδικάτο Οικοδόμων έδωσαν με επιτυχία την απεργιακή μάχη, καθώς στις 14 Νοέμβρη «νέκρωσαν» όλα τα μεγάλα εργοτάξια και τα γιαπιά. Οσο για την παρουσία των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην απεργιακή διαδήλωση, ας πούμε επιεικώς ότι ήταν συμβολική.

Οι κρυφοί σύμμαχοι του κυβερνητικού συνδικαλισμού

Κατηγορούν το ΠΑΜΕ ότι στηρίζει την απεργία της 28ης Νοέμβρη, καθώς θεωρεί ότι η απεργία που προκηρύσσει η ΓΣΕΕ είναι «διευκολυντική». Ρίχνουν νερό στο μύλο της υπονόμευσης, όταν εμφανίζουν την απεργία της 28ης Νοέμβρη ως «απεργία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ». Χαρίζουν προκλητικά την απεργία στους 30 εργατοπατέρες που συγκεντρώνονται σε κάθε τέτοια απεργία στην Κλαυθμώνος. Επιχειρούν να συσκοτίσουν ότι όπως σε κάθε διαδικασία και μάχη του εργατικού κινήματος, έτσι και μπροστά στην απεργία της 28ης Νοέμβρη υπάρχει διαπάλη στο πλαίσιο και στη γραμμή πάλης, στα αιτήματα και στον προσανατολισμό. Ουσιαστικά προσπαθούν να συσκοτίσουν τη διακριτή ταξική γραμμή και πλαίσιο των Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και εκατοντάδων πρωτοβάθμιων Σωματείων που οργανώνουν την επιτυχία της γενικής απεργίας με συσκέψεις, παρεμβάσεις και εξορμήσεις σε εργασιακούς χώρους.
Αδυνατούν να απαντήσουν ότι εάν αυτοί είναι τάχα ο μόνος αντίπαλος της γραμμής του υποταγμένου εργοδοτικού συνδικαλισμού, γιατί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αναβαθμίζει την επίθεσή της στο ΠΑΜΕ απαιτώντας και εξασφαλίζοντας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αστυνομική παρουσία στα συνέδρια και τις άλλες διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος, ζητάει την «προστασία» της Αστυνομίας και του «συνδικαλιστικού» της Ασφάλειας απέναντι στους «κομματικούς τραμπούκους» του ΠΑΜΕ; Αποτέλεσμα αυτής της κλιμάκωσης δεν είναι οι ασφαλίτες στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στα συνέδρια άλλων Εργατικών Κέντρων, όπως στην Κατερίνη, και η ένταση της καταστολής με εφόδους του ΣΔΟΕ και εισαγγελικές παραγγελίες σε βάρος συνδικαλιστών και συνδικάτων, για να διασφαλίζονται τα συμφέροντα της εργοδοσίας; Γιατί μέχρι τώρα δεν έχουν βγάλει ούτε μια επίσημη ανακοίνωση - τοποθέτηση καταγγελίας για τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη και την αποκάλυψη της παρουσίας των ασφαλιτών, την εισαγγελική κλήση για την Ομοσπονδία Οικοδόμων;
Κατηγορούν το ΠΑΜΕ ότι «αντιμετωπίζει τη ΓΣΕΕ ως την παλιά γραφειοκρατία και όχι ως αστικοποιημένο συνδικαλισμό». Τι κρύβει αυτός ο διαχωρισμός; Είχε ταξικές, αγωνιστικές περγαμηνές η σοσιαλδημοκρατική συνδικαλιστική γραφειοκρατία των προηγούμενων δεκαετιών; Μήπως ο Πρωτόπαππας και ο Πολυζωγόπουλος, της «παλιάς» Σοσιαλδημοκρατίας, είχαν αγωνιστικό και ταξικό προσανατολισμό και ο εκφυλισμός ξεκίνησε τώρα που οι ίδιοι τον κατάλαβαν και αποφάσισαν να διαχωριστούν μέχρι και από τις κοινές συγκεντρώσεις; Να τους θυμίσουμε ότι το ΠΑΜΕ μετράει ήδη 20 χρόνια ζωής και δράσης.

Ολοι στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας της 28ης Νοέμβρη!

Με βάση την απόφαση της ΓΣ του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, οι ταξικές δυνάμεις (ΕΣΑΚ) στο ΣΜΤ καλούν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στη μάχη για την επιτυχή κλιμάκωση με την Πανελλαδική - Πανεργατική Απεργία της 28ης Νοέμβρη, μαζί με τις ταξικές δυνάμεις, στις Κατασκευές και τους άλλους κλάδους. Να φτάσει το μήνυμα της γενικής απεργίας, του πλαισίου πάλης και αιτημάτων σε περισσότερους εργασιακούς χώρους στον κλάδο. Εχουμε καλύτερες προϋποθέσεις, να χτίσουμε ένα μεγάλο μέτωπο κόντρα σε κυβέρνηση - εργοδοσία, να ξεμπροστιάσουμε τον φανερό και κρυφό κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, τους κάθε λογής εργατοπατέρες! Να αδυνατίσουμε τον υπονομευτικό ρόλο τους στον αποπροσανατολισμό, στην επιχείρηση περιχαράκωσης των εργαζομένων και των συνδικάτων που επηρεάζουν, προβοκάροντας προκειμένου να διατηρήσουν τις θέσεις και τα προνόμιά τους.

Του
Ηλία ΤΣΙΜΠΟΥΚΑΚΗ*
* Ο Ηλ. Τσιμπουκάκης είναι μέλος του ΔΣ του ΣΜΤ / Υπεύθυνος της Κομματικής Ομάδας Μηχανικών

Μύθοι και πραγματικότητα στο σήμερα...

Αγγλοι στρατιώτες στο Σατώ - Βαλντ του Υπρ, κατά τη διάρκεια των μαχών του 1917. Οι κατεστραμμένοι κορμοί των δένδρων σκιαγραφούν με τον πιο φρικαλέο τρόπο τη σκληρότητα των μαχών που διεξήχθησαν σε αυτήν την περιοχή

Το 1914 ο κόσμος και ιδίως η Ευρώπη έβγαινε από την εποχή της λεγόμενης «Μπελ Επόκ». Τότε επικρατούσαν διάφορες αστικές θεωρίες που εξηγούσαν γιατί ένας πόλεμος ανάμεσα στα αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης είναι αδύνατος, γιατί είναι τέτοια η σύμπλεξη των οικονομικών τους συμφερόντων που δεν θα συμφέρει κανέναν.

Τέτοιες θεωρίες είχαν μάλιστα υιοθετηθεί και από ηγεσίες των εργατικών σοσιαλιστικών κομμάτων της εποχής, που βούλιαζαν αργά αλλά σταθερά στον οπορτουνισμό.
Οι αιτίες που όμως γέννησαν τον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο ήταν εκεί εδώ και πολλά χρόνια. Μεταβολές στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της εποχής, έφεραν στην επιφάνεια οξυμένους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις που δεν μπορούσαν πια να λυθούν με συμβιβασμούς και συμφωνίες και έτσι λύθηκαν με τη στρατιωτική δύναμη.
Πάνω σε αυτό το έδαφος διαμορφώθηκαν διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, που μέσα από συνεχείς αναδιατάξεις και αλλαγές στους συσχετισμούς, μέσα από εντάσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό τους, τελικά αποκρυσταλλώθηκαν στους δύο μεγάλους συνασπισμούς, που συγκρούστηκαν αφήνοντας 20 εκατομμύρια νεκρούς σε όλο τον κόσμο:
Τις Κεντρικές Δυνάμεις, από τη μία, και την Αντάντ, από την άλλη. Ετσι όλες αυτές οι θεωρίες και οι ευχές διαψεύστηκαν από μια μεγάλη ανθρωποσφαγή που διήρκεσε 4 χρόνια.
Τα αναθέματα για τις «διαιρέσεις των εθνών», «τους εθνικισμούς» και τη «μισαλλοδοξία» που ακούστηκαν στο «Φόρουμ για την Ειρήνη», με αφορμή τα 100 χρόνια από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, δεν είναι αρκετά για να τιθασεύσουν τις πραγματικές αιτίες των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που όπως τότε, έτσι και τώρα είναι παρούσες, και μάλιστα όσο περνάει ο καιρός κάνουν ακόμα πιο έντονη την παρουσία τους.

Τα γεράκια ντυθήκαν περιστέρια...

Ποιοι είναι αλήθεια αυτοί που μαζεύτηκαν να μιλήσουν για την «ειρήνη που κινδυνεύει» και για τα διδάγματα από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο;
Ηγέτες καπιταλιστικών κρατών, που δουλεύουν για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους επιχειρήσεων, στελέχη ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ενώσεων όπως της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, που έχουν βάλει τη σφραγίδα τους σε εκατοντάδες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους εδώ και δεκαετίες και τα τελευταία 27 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Αυτοί που ευθύνονται για το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, την Παλαιστίνη, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και άλλα μικρά και μεγάλα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, είναι οι ίδιοι που έψαλαν το «επί Γης ...ειρήνη».
Και από δίπλα και οι δικοί μας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που παίρνουν άριστα στην εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, την μετατρέπουν σε απέραντη ΝΑΤΟική βάση, ορμητήριο για τα σχέδιά τους στην περιοχή.
Και μάλιστα, την ίδια στιγμή που οι αντιθέσεις τους χτυπάνε κόκκινο! Οι οξυμένες κόντρες για το Brexit, οι «διαπραγματεύσεις» για την αλλαγή του ιταλικού προϋπολογισμού έφεραν ξανά στην επιφάνεια τις πολύ μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. H Σαουδική Αραβία, μετά την άκαρπη σύνοδο του ΟΠΕΚ για την τιμή του πετρελαίου που κατρακυλάει, περιορίζει μονομερώς την παραγωγή, προκαλώντας την αντίδραση των ΗΠΑ, οι οποίες, σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, εξέταζαν την επιβολή δασμών στην εισαγωγή αυτοκινήτων από την ΕΕ, που αποτελεί «αιτία πολέμου» για τη Γερμανία.
Την ίδια στιγμή, όμως, που και η άμεση πολεμική προετοιμασία γίνεται όλο και πιο καθαρή, με το ΝΑΤΟ να κάνει «ασκήσεις» με χιλιάδες στρατιώτες στα σύνορα με τη Ρωσία, με τις ΗΠΑ να δηλώνουν πως θα αποχωρήσουν από τις συμφωνίες για τον έλεγχο των πυρηνικών όπλων.
Είναι επίσης χαρακτηριστική η δήλωση Μακρόν, που προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ΗΠΑ και του Προέδρου Τραμπ, για τη σημασία «δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού στρατού», με στόχο «να προστατευτούμε απέναντι στην Κίνα, τη Ρωσία και ακόμη απέναντι στις ΗΠΑ». Κοινώς, «όλοι εναντίον όλων»...

Οι «προοδευτικοί»...

Σύμφωνα με το αφήγημα που κυριάρχησε στο «Φόρουμ για την Ειρήνη», οι λαοί - για να μην ξαναζήσουν πόλεμο - πρέπει να στοιχηθούν πίσω από τις «μετριοπαθείς», «προοδευτικές», «φιλειρηνικές δυνάμεις», που αποτελούν δήθεν «ανάχωμα» στην ακροδεξιά, στον «λαϊκισμό» και τον εθνικισμό. Αυτό υποτίθεται ότι είναι το συμπέρασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου...
Η ιστορική αλήθεια όμως, που διαστρεβλώνεται από τους θιασώτες του Φόρουμ, είναι πολύ διαφορετική. Στον σοβινισμό των ημερών του πολέμου πλειοδότησαν όλες οι πτέρυγες της αστικής πολιτικής. Φιλελεύθεροι, δημοκράτες, μοναρχικοί, εθνικιστές, όλοι τους, ακόμα και οι «αριστεροί» της εποχής... Δηλαδή οι σοσιαλδημοκράτες.
Εχουμε και λέμε λοιπόν: Στη Μ. Βρετανία, κατά τη διάρκεια του πολέμου σχηματίστηκαν κυβερνήσεις Φιλελευθέρων (Liberals) που υποτίθεται ότι εξέφραζαν πιο «προοδευτικές» αστικές θέσεις από τους Συντηρητικούς και κυβερνήσεις συνασπισμού Φιλελεύθερων και Συντηρητικών με πρωθυπουργό τον Λόιντ Τζωρτζ. Ακόμα άλλωστε το Εργατικό Κόμμα (Labour Party) δεν είχε αναδειχθεί σε πόλο διακυβέρνησης, έγινε όμως λίγα χρόνια μετά το Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1924, όταν συγκροτήθηκε η πρώτη «Εργατική» κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ράμσεϊ Μακ Ντόναλντ. Το Εργατικό Κόμμα, με ηγέτη τον Χέντερσον, την περίοδο του πολέμου στήριξε ενεργά τη συμμετοχή της Βρετανίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Στη Γαλλία, την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου σχηματίστηκαν κυβερνήσεις με τη συμμετοχή ριζοσπαστών και σοσιαλδημοκρατών. Συγκεκριμένα, πρόκειται για κυβερνήσεις των Ριζοσπαστών Δημοκρατών και των Ριζοσπαστών Σοσιαλιστών, πότε χώρια πότε μαζί, συγκροτώντας συνασπισμούς και με άλλα κόμματα. Κόμματα που συμμετείχαν στο λεγόμενο «Μπλοκ της Αριστεράς» στη Γαλλία, που στις αρχές του 1900 αποτελούσε συνασπισμό «αριστερών» αστικών και μικροαστικών κομμάτων της εποχής.
Μάλιστα, ο Κλεμανσό, ο πρωθυπουργός της τελευταίας γαλλικής «πολεμικής» κυβέρνησης συνασπισμού, προερχόμενος από τη δεξιά πτέρυγα των Ριζοσπαστών, υπήρξε από τους πρωτεργάτες του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος... Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές στήριξαν σταθερά τις κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», τις κυβερνήσεις συνασπισμού κατά τη διάρκεια του πολέμου και βεβαίως τα πολεμικά μέτρα που αυτές πήραν.
Στη Γερμανία βεβαίως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι κυβερνήσεις διαμορφώνονταν από τον θεσμό της βασιλείας με πρωθυπουργούς συνήθως άστους πολιτικούς ή αριστοκράτες. Ομως και εκεί θα δούμε πολλών φιλελεύθερων, δημοκρατικών και μετριοπαθών απόψεων πολιτικούς και μέλη κομμάτων, όπως π.χ. του Κόμματος του Κέντρου (Zentrum).
H καθυστέρηση στην ανάπτυξη του αστικού κοινοβουλευτισμού δεν επέτρεπε την ανάδειξη των σοσιαλδημοκρατών σε κυβερνητική δύναμη, όμως οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ψήφιζαν και με τα δυο χέρια τους πολεμικούς προϋπολογισμούς, ενώ συμμετείχαν στην τελευταία «πολεμική κυβέρνηση», του πρίγκιπα Μαξ Φον Μπάντεν.
Ολοι μαζί λοιπόν, ακροδεξιοί, «δεξιοί», «αριστεροί», κεντρώοι και σοσιαλδημοκράτες, έπαιξαν ρόλο στην ανθρωποσφαγή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια και επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα του σήμερα.
Ολοι μαζί, «προοδευτικοί» και «συντηρητικοί», «αριστεροί» και «δεξιοί» στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στα διάφορα φόρουμ του ιμπεριαλισμού εξυφαίνουν σχέδια, επεμβάσεις, ο καθένας υπερασπίζεται τα συμφέροντα των δικών του μονοπωλίων.
Εξάλλου, στο έδαφος της δικιάς τους πολιτικής και στο έδαφος των δικών τους ανταγωνισμών δυναμώνει η ακροδεξιά που αναθεματίζουν. Στο έδαφος του αντικομμουνισμού, που είναι επίσημη ιδεολογία της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών τους οργανισμών, στο έδαφος της αναγόρευσης των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων ως «εθνικού συμφέροντος», στο έδαφος της εναλλαγής κοσμοπολίτικων και εθνικιστικών θέσεων.
Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι ιστορικά μια σειρά κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας έδωσαν χεράκι βοήθειας για να δυναμώσουν ακροδεξιές δυνάμεις. Δεν είναι άγνωστο π.χ. ότι ο Λεπέν στηρίχτηκε από τον σοσιαλιστή Μιτεράν για να γίνει υπολογίσιμη δύναμη.

...και τα βρωμόνερα

Οταν ρωτήσανε τον πρίγκιπα Μαξ Φον Μπάντεν πώς και παρέδωσε τη διακυβέρνηση στους Σοσιαλδημοκράτες της Γερμανίας το Νοέμβρη του 1918 και έκανε καγκελάριο τον σοσιαλδημοκράτη Φρ. Εμπερτ, απάντησε ως εξής κυνικά: «Οταν καίγεται το σπίτι σου κοιτάς να το σβήσεις με νερό, ακόμα και με τα βρωμόνερα»...
Τα βρωμόνερα, λοιπόν, οι Σοσιαλδημοκράτες, έπαιξαν στη Γερμανία το Νοέμβρη του 1918, πριν από 100 χρόνια, τον δικό τους «βρώμικο» αλλά χρήσιμο για τον καπιταλισμό ρόλο. Εδωσαν όλες τους τις δυνάμεις να πνίξουν τη Γερμανική Επανάσταση στη γέννησή της... Η στάση τους αυτή ήταν συνέχεια της στάσης τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπου δούλεψαν σταθερά ώστε οι εργαζόμενοι να μείνουν υποταγμένοι στα σοβινιστικά συνθήματα της αστικής τάξης.
Αυτή η δράση αξιολογήθηκε από την αστική τάξη, που κατάλαβε ότι όχι μόνο δεν έχει τίποτα να φοβάται από τα αστικοποιημένα πρώην εργατικά κόμματα, αλλά ότι μπορεί να τα εντάξει στο σύστημα κυβερνητικής εναλλαγής της εξουσίας της ως κόμματα ειδικά σε βρωμοδουλειές. Οπως και έκανε αργότερα, όπως κάνει και σήμερα.
Βεβαίως το πρόβλημα είναι ότι σε συνθήκες όπου οι αντιθέσεις οξύνονται, που η τάση για συμφωνίες αδυνατίζει, που όλο και περισσότερο πυκνώνουν οι φωνές για δυναμική επίλυση των διαφορών... η αστική τάξη βγάζει από το ντουλάπι της και τη ναφθαλίνη και όλες αυτές τις εθνικιστικές, ακροδεξιές δυνάμεις που μπορούν να πουν ανοιχτά και καθαρά αυτά που κάποιες πιο κοσμοπολίτικες και «προοδευτικές» δυνάμεις δυσκολεύονται να πουν πρώτες... ότι χρειάζεται δηλαδή να σπάσουν συμφωνίες, ότι χρειάζεται να ετοιμάζονται για σύγκρουση... Σε αυτήν την κατεύθυνση, ανεξάρτητα το ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα, θα συνταυτιστούν όλοι για ακόμα μια φορά...

Πώς τελείωσε αυτός ο πόλεμος;

Οι εμβριθείς αναλύσεις για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο «ξέχασαν» το πιο βασικό, το πιο σημαντικό... Το πώς έληξε ο Α' ιμπεριαλιστικός Πόλεμος. Ξέχασαν, γιατί μάλλον δεν θέλουν να θυμούνται. Να θυμούνται ότι πριν από την ανακωχή του Νοέμβρη του 1918, είχε προηγηθεί η εξέγερση των ναυτών στο Κίελο, που επεκτάθηκε σε όλη τη Γερμανία. Επίσης η επανάσταση των εργατών και στρατιωτών στην Ουγγαρία στα τέλη του Οκτώβρη του 1918.
Και πάνω απ' όλα, την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία με τη νίκη των μπολσεβίκων ένα χρόνο πριν τη λήξη του. Τα κομβικά αυτά γεγονότα ήταν που επίσπευσαν τις διαδικασίες για τον τερματισμό των εχθροπραξιών.
Ουσιαστικά η έξοδος από τον πόλεμο έγινε εφικτή όταν οι εργαζόμενες και οι λαϊκές μάζες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, όταν σταμάτησαν να ακολουθούν τις αστικές τάξεις διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για ανατροπή των πραγματικών αιτιών που γεννάνε τον πόλεμο.
Βεβαίως, στη Ρωσία αυτό το βήμα ολοκληρώθηκε, ενώ στη Γερμανία και την Ουγγαρία όχι. Αυτό δεν είναι τυχαίο, γιατί στη Ρωσία οι εργαζόμενοι δεν σταμάτησαν να ακολουθούν μόνο τα αστικά κόμματα, αλλά και τα «αριστερά», «προοδευτικά» κόμματα της εποχής που τους ξεγελούσαν με διάφορα τερτίπια. Εχασαν την εμπιστοσύνη τους στην «επαναστατική» κυβέρνηση, στην οποία συνασπίζονταν σοσιαλδημοκρατικά και μικροαστικά κόμματα. Αυτό ήρθε ως αποτέλεσμα της σκληρής διαπάλης των μπολσεβίκων και του Λένιν με τους μενσεβίκους σοσιαλδημοκράτες ήδη από το 1905.
Αντίθετα οι κομμουνιστές στη Γερμανία και την Ουγγαρία δεν είχαν διαμορφώσει αυτοτελή πολιτική οργάνωση, βρίσκονταν ακόμα μέσα στα παλιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ή σε «ειρηνιστικές» διασπάσεις τους. Το Γερμανικό ΚΚ ιδρύθηκε μόλις στις 30 Δεκέμβρη του 1918, ενώ το Ουγγρικό το Μάρτη του 1919, έτσι λοιπόν δεν ήταν έτοιμοι να αξιοποιήσουν νικηφόρα τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, αφού οι εργαζόμενοι εξακολουθούσαν να έχουν εμπιστοσύνη στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που τους πρόδωσαν...
Τα διδάγματα είναι προφανή: Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας δεν έχουν τίποτα να προσμένουν από μεταμορφώσεις κοσμοπολιτών και εθνικιστών, «προοδευτικών» και συντηρητικών, που όλοι μαζί θα τους «σφάζουν» με το γάντι στην περίοδο της ειρήνης και με τα όπλα την περίοδο του πολέμου. Μόνο η χειραφέτησή τους μαζικά από το αστικό πολιτικό σύστημα σε όλες τις εκδοχές και η συμπόρευση με το ΚΚΕ μπορεί να δώσει διέξοδο προς όφελος των συμφερόντων τους, ακόμα και στο ενδεχόμενο ενός νέου πολέμου.