Τρομοκρατική επίθεση στο Στρασβούργο – Ένα πολύ βολικό, ύποπτο χτύπημα

Κατιούσα

Οι πληροφορίες που έρχονταν από το Στρασβούργο είναι συγκεχυμένες. Ο δράστης είναι γνωστός στις αρχές, εντοπίστηκε, αλλά παρέμενε ελεύθερος. Ο επίσημος απολογισμός έκανε λόγο για τουλάχιστον 3 νεκρούς και 12 τραυματίες, αλλά δε γνωρίζουμε αν είναι ο τελικός. Το ματοκύλισμα προήλθε από τυφλούς πυροβολισμούς στο πλήθος, στην καρδιά της χριστουγεννιάτικης αγοράς, που τέτοιες μέρες ήταν γεμάτη κόσμο, και όχι πχ στο Ευρωκοινοβούλιο, που θα ήταν -υποτίθεται- ένας πολιτικός στόχος. Τα κίνητρα του δράστη παραμένουν αδιευκρίνιστα.
Αυτό που μοιάζει βέβαιο είναι η αξιοποίηση της επίθεσης από τις αρχές και τα ΜΜΕ που έχει ήδη ξεκινήσει. Οι υπεύθυνοι ζητάνε από τον κόσμο να κλειστεί στο σπίτι του και να μείνει εκεί. Τρομάξτε ρε, τι σας ζητάνε;
Οι Έλληνες ευρωβουλευτές με τις συνεχείς αναρτήσεις-μαρτυρίες τους για τον εγκλωβισμό τους και τις αγωνιώδεις στιγμές που ζούνε, επιτείνουν το κλίμα, για την εγχώρια κοινή γνώμη -αν και σε κάποιες περιπτώσεις καταφέρνουν μάλλον να το ελαφρύνουν με την υπερβολή τους (όπως το “έσπασα κάθε ρεκόρ ταχύτητας, όταν άκουσα τους πυροβολισμούς”, που έγραψε ο Κύρτσος).
Η γαλλική κυβέρνηση που ασκεί ωμή βία, που χτυπά στην ψύχρα μαθητές, άμαχους διαδηλωτές, που ενοχοποιεί αθώους, που συλλαμβάνει προληπτικά, που “αναδεικνύει” τις αξίες του Διαφωτισμού… βρήκε τώρα ένα βολικό περιστατικό, για να ρίξει όλο το βάρος, την ευθύνη, για να λειτουργήσει σαν έξοδος κινδύνου για αυτήν, για να στήσει ένα βολικό αντίπαλο: να ο ένοχος, να η απειλή, να η βία. Συσπειρωθείτε όλοι μαζί, για να τον αντιμετωπίσουμε.
Ή τουλάχιστον “φοβηθείτε” για να αναδιπλωθείτε και να υποχωρήσετε. Η τρομοκρατία είναι το καλύτερο μέσο για να κυριαρχήσει το κράτος τρόμου που έχει την ίδια ακριβώς ρίζα, ετυμολογικά -και όχι μόνο.
Ο Μακρόν δε θα μπορούσε να βρει, ούτε παραγγελιά να το είχε, καλύτερο επικοινωνιακό αντιπερισπασμό σε αυτή τη συγκυρία και μια χείρα βοηθείας από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται. Η σκοτεινή, τρομοκρατική ενέργεια του δίνει αχτίδα φωτός και μια βολική διέξοδο απ’ το αδιέξοδο που τον απειλούσε.

ΝΔΟΝΗΣΙΑ: Η "ΕΡΓΑΣΙΑ" EKEI ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙ ΟΥΤΕ ΦΥΤΟ ΟΥΤΕ ΕΝΤΟΜΟ !!

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Στο ηφαί­στειο Kawah Ijen στην Ανα­το­λι­κή Ιάβα λει­τουρ­γεί το πιο παλιό ορυ­χείο θεια­φιού και το τε­λευ­ταίο που το θειά­φι συλ­λέ­γε­ται μόνο χει­ρω­να­κτι­κά.

Μια σύγ­χρο­νη κό­λα­ση μέσα στον κρα­τή­ρα του ηφαι­στεί­ου ανα­δύ­ει θειού­χες δη­λη­τη­ριώ­δεις ου­σί­ες. Η μικρή μπλέ λίμνη νερού μέσα στον κρα­τή­ρα βρά­ζει από τις χη­μι­κές διερ­γα­σί­ες.



Δεν ζει ούτε φυτό ούτε έντο­μο στην πε­ριο­χή. Ο κα­πνός τσού­ζει τα μάτια, καίει τα πνευ­μό­νια. Οι ερ­γά­τες κα­τε­βαί­νουν ένα χι­λιό­με­τρο μέσα στον κρα­τή­ρα, σε θερ­μο­κρα­σί­ες πάνω από 40 βαθ­μούς, και συλ­λέ­γουν κομ­μά­τια από στε­ρεό θειά­φι σε κα­λά­θια που ζυ­γί­ζουν 40 κιλά.

Θα το κου­βα­λή­σουν στην άκρη έξω από τον κρα­τή­ρα σε ανη­φό­ρα με κλίση 45 μοι­ρών, βή­χο­ντας από τις ανα­θυ­μιά­σεις και μετά με κα­ρο­τσά­κι θα δια­νύ­σουν τα 17 χι­λιό­με­τρα μέχρι τον χώρο του ορυ­χεί­ου. Αυτό γί­νε­ται 3-4 φορές την ημέρα. Φο­ρούν μά­σκες μιας χρή­σης χωρίς φίλ­τρο εδώ και μόλις 5 χρό­νια.



Από τον καιρό που δεν είχαν κα­ρο­τσά­κια φαί­νο­νται οι πλη­γές που δη­μιούρ­γη­σε η επαφή τους με το θειά­φι που κου­βα­λού­σαν στην πλάτη.

Μέσα στην δου­λειά των ερ­γα­τών του ορυ­χεί­ου είναι να ρί­χνουν νερό για να ψύ­χουν τους αγω­γούς που οδη­γούν το διο­ξεί­διο του θείου πάλι κάτω στον κρα­τή­ρα ώστε να στε­ρε­ο­ποιεί­ται μόλις έρθει σε επαφή με τον κρύο αέρα.

Η θερ­μο­κρα­σία των αε­ρί­ων φτά­νει τους εκα­το­ντά­δες βαθ­μούς. Την δε­κα­ε­τία του 80 μια με­γά­λη έκρη­ξη αγω­γού κό­στι­σε την ζωή σε 40 ερ­γά­τες.

«Στοι­βιά­ζα­με τα πτώ­μα­τα όπως τότε με το τσου­νά­μι» λέει ένας ερ­γά­της που την νύχτα απο τις 11 μέχρι τις 7 το πρωί κου­βα­λά­ει θειά­φι και την ημέρα ψύχει τους αγω­γούς και που δεν θέλει να πεί το ονομά του στην Σου­η­δι­κή εφη­με­ρί­δα Arbetet Global. «Κα­λύ­τε­ρα να με φω­νά­ζε­ται κύριο Θειά­φι», λέει. «Πού αλλού να βρώ δου­λεια” προ­σθέ­τει με από­γνω­ση. “Υπάρ­χει με­γά­λη προ­σφο­ρά χε­ριών και φο­βά­μαι μην χάσω την δου­λειά μου και πει­νά­σουν τα παι­διά μου, γιαυ­τό κάνω δύο δου­λειές».



Το θειά­φι χρη­σι­μο­ποιού­νταν πα­λιό­τε­ρα για να κα­τα­σκευα­στεί μπα­ρού­τι και σή­με­ρα για λεύ­καν­ση ζά­χα­ρης, κα­τα­σκευή σπίρ­των και στην κα­τα­σκευή ελα­στι­κών αυ­το­κι­νή­των. Η πα­ρα­γω­γή μπα­ρου­τιού άρ­χι­σε από τον 17ο αιώνα από τους Ολ­λαν­δούς αποι­κιο­κρά­τες που έφυ­γαν το 1949. Το 1968 άρ­χι­σε η βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή. Ιδιο­κτή­τες είναι Κι­νέ­ζοι επεν­δυ­τές με ντό­πιους υπερ­γο­λά­βους.

Οι ερ­γά­τες στο ορυ­χείο αμοί­βο­νται με 100.000 ρού­πιες δη­λα­δή πε­ρί­που 6 ευρώ την ημέρα, ποσό που δεν φτά­νει για επι­βί­ω­ση. Ανα­γκά­ζο­νται να κά­νουν και δεύ­τε­ρη δου­λειά όπως δη­λώ­νουν οι συ­νο­λι­κά 30 στα­θε­ροί ερ­γά­τες. Υπάρ­χουν εκα­το­ντά­δες άλλοι που δου­λεύ­ουν με 0,70 σέντς το κιλό. Δεν μπο­ρούν να μα­ζέ­ψουν πάνω από 100 κιλά την ημέρα. Κα­νείς δεν φτά­νει την ηλι­κία των 60 χρο­νών.

Δίπλα τους στρι­μώ­χνο­νται του­ρί­στες από τα­ξι­διω­τι­κά πρα­κτο­ρεία που δια­φη­μί­ζουν την ερ­γα­σία των ερ­γα­τών θεια­φιού και βγά­ζουν σέλφι. Η με­τα­φο­ρά τους κο­στί­ζει 24 ευρώ, ίσα με 4 ερ­γα­τι­κά με­ρο­κά­μα­τα. «Ελάτε να δείτε την πιό επι­κίν­δυ­νη δου­λειά του κό­σμου και την μπλέ λίμνη» δια­φη­μί­ζουν οι αφί­σες.



Μι­κρές εκρή­ξεις γί­νο­νται συχνά και κρύ­βουν τον ου­ρα­νό με επι­κίν­δυ­νο διο­ξεί­διο του θείου και στέλ­νουν δε­κά­δες ερ­γα­ζό­με­νους με ανα­πνευ­στι­κά προ­βλή­μα­τα στο Νο­σο­κο­μείο όπως τον πε­ρα­σμέ­νο Μάρ­τιο. Κό­στι­σε τον θά­να­το στα πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­τοι­κί­δια ζώα της πε­ριο­χής. Δεν υπάρ­χει καμία προ­στα­σία για τους ερ­γα­ζό­με­νους ούτε γί­νε­ται κά­ποια συ­ζή­τη­ση γιαυ­τό.

Σ’ αυτή την σύγ­χρο­νη κό­λα­ση της Ιν­δο­νη­σί­ας τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης και της ερ­γο­δο­σί­ας προ­στα­τεύ­ο­νται με Νόμο που προ­βλέ­πει ο στρα­τός να πυ­ρο­βο­λεί εν ψυχρώ τους απερ­γούς σε πε­ρί­πτω­ση απερ­γί­ας. Ο Νόμος είναι κα­τά­λοι­πο μετά από την σφαγή 1 έως 3 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κομ­μου­νι­στών και άλλων αγω­νι­στών το 1965-66 όταν ο δι­κτά­το­ρας Σου­χάρ­το κα­τέ­λα­βε την εξου­σία με το πιό αι­μα­τη­ρό πρα­ξι­κό­πη­μα στην ιστο­ρία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Στην νη­σιω­τι­κή Ιν­δο­νη­σία με 262 εκα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κους, τέ­ταρ­τη στον κόσμο, επι­κρα­τεί η φτώ­χεια και η ανέ­χεια στην συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία. Πα­ράλ­λη­λα έχει και με­ρι­κούς από τους πλου­σιό­τε­ρους αν­θρώ­πους στον κόσμο στον τομέα του πε­τρε­λαί­ου. 

Το πα­ρά­δειγ­μά της δεν πα­ρα­τί­θε­ται για να σκε­φτού­με πως «υπάρ­χουν και χει­ρό­τε­ρα» αλλά για να δια­φα­νεί ότι όπου η ερ­γα­τι­κή τάξη, οι ερ­γα­ζό­με­νοι, δεν αγω­νι­στούν για τα δι­καιώ­μα­τά τους αλλά και για να ξε­μπερ­δέ­ψουν με την εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο μπο­ρεί ο άν­θρω­πος να κα­τα­λή­ξει δού­λος όπως οι ερ­γά­τες στο ηφαί­στειο.

 Στο χέρι μας είναι να το απο­τρέ­ψου­με.
_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Πάνος Αλε­πλιώ­της

Αυτόνομα Ρομπότ Δολοφόνοι, σκοτώνουν ανάλογα με την φυλή, το χρώμα, την θρησκεία αλλά και ότι παλεύει τον ιμπεριαλισμό

 

Αυτόνομα Ρομπότ Δολοφόνοι,σκοτώνουν ανάλογα με την φυλή, το χρώμα, την θρησκεία αλλά και ότι παλεύει τονιμπεριαλισμό 

Από Panos στο Δεκ 12, 2018 Διεθνή

 

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //

Οι ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Ισραήλ, Νότια Κορέα έχουν προχωρήσει στις έρευνες για την ανάπτυξη ρομπότ-δολοφόνους με δική τους νοημοσύνη σύμφωνα πάντα με τον αρχικό προγραμματισμό τους.

Η συνεχής έρευνα για την αντικατάσταση των ανθρώπων στην παραγωγική διαδικασία είναι γνωστή και δεν είναι καθόλου αθώα όπως ακούγεται. Τα μονοπώλια προχωρούν όμως στην κατασκευή ρομπότ εξολοθρευτών που θα έχουν δική τους πρωτοβουλία στην επιλογή των στόχων ανάλογα με τον προγραμματισμό που θα έχει προηγηθεί.

Οι δολοφονίες από απόσταση γίνονται και σήμερα με τα drones των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στο Ιράκ και στην Συρία από τα στοιχεία που έχουμε. Κάποιος όμως πατάει το κουμπί, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και σκοτώνει σκιές, βλέπει το αποτέλεσμα στην οθόνη και στην πραγματικότητα παύει να είναι άνθρωπος μην βλέποντας και νοιώθοντας, το αίμα, τον πόνο στα πρόσωπα των ανθρώπων που είναι και γυναίκες και παιδιά. Εξακολουθεί όμως να έχει την ευθύνη.

Αυτονομία στην απόφαση δολοφονίας 

Με τα ρομπότ με την τεχνητή νοημοσύνη όμως, ο αλγόριθμος είναι που αποφασίζει ποιός θα πεθάνει και πατάει την σκανδάλη σύμφωνα πάντα με τον αρχικό σχεδιασμό του.

Μπορούν να προγραμματίσουν την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης των Ρομπότ δολοφόνων ώστε να εξολοθρεύει αυτούς που απειλούν την εξουσία τους. Άλλοι παράμετροι προγραμματισμού μπορεί να είναι η φυλή, η θρησκεία, το χρώμα και ότι άλλο σκεφτεί η νοσηρή και επικίνδυνη πραγματικότητα που πλάθουν.

Καταδίκη και από την Κούβα 

Οι αντίθετοι στην ανάπτυξη αυτών των δολοφονικών μηχανών είναι πολλοί. Ήδη 26 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κούβα με πρόταση ψηφίσματος στον ΟΗΕ ζητούν να έρθει για ψήφιση η απαγόρευση της ανάπτυξής τους. Ο ΓΓ του ΟΗΕ χαρακτηρίζει «ανηθικη πράξη» την ανάπτυξη των όπλων και τον Σεπτέμβριο το Ευρωπαικό κοινοβούλιο ψήφισε για την απαγορευσή τους.

Οι ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Ισραήλ, μπλοκάρουν τα σχέδια ψηφίσματος στον ΟΗΕ και ήδη έχουν προχωρήσει με τις πρόδρομες κατασκευές όπως οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών.

Τον Αύγουστο 100 γνωστοί επιστήμονες στον κλάδο της τεχνητής νοημοσύνης για ειρηνικούς σκοπούς με ανακοινωσή τους ζητούν την καταδίκη της χρησιμοποιήσης της για στρατιωτικούς σκοπούς και την απαγόρευση κατασκευής των αυτόνομων δολοφονικών μηχανών.

Πόλεμος ανταγωνιστών

Ο Terminator, με τον Arnold Schwarzenegger στον ρόλο, είναι ήδη εδώ. Τότε είχε προγραμματιστεί και αναπτύξει τεχνητή νοημοσύνη για να προστατεύσει αυτούς που θα διαιώνιζαν τους «καλούς» και θα εξολόθρευαν τους «κακούς». Κανείς δεν ξέρει, σε αντίθεση με τον Σβαρτσενέγκερ ποιούς θέλουν σήμερα να προστατεύσουν και ποιούς να εξολοθρέυσουν. Η λογική της σημερινής κατάστασης πραγμάτων μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θέλουν να εξολοθρεύσουν τα αντίπαλα μονοπώλια και μαζί με αυτά και τους λαούς.

Θα αναρωτηθεί κανείς, μα με τόσα όπλα που ήδη υπάρχουν, συμβατικά, χημικά, θανατηφόρων αερίων και μικροβίων αλλά και ατομικά, τι είναι αυτό που ωθεί τον ιμπεριαλισμό να εφευρίσκει καινούργια καταστροφικά και δολοφονικά ενάντια στην ανθρωπότητα όπλα;

Η πρώτη σκέψη είναι για να αποκτήσει υπεροπλία ακόμη και για την περίπτωση ειρήνης με το όπλο στον κρόταφο του ανταγωνιστή και να σπείρει τον τρόμο στους λαούς για να παραμείνουν «καλοί».

Μια δεύτερη είναι πως σήμερα δεν μπορεί ακόμη να προγραμματίσει όπλα που θα σκοτώνουν τους «κακούς» επειδή αντιδρούν, αντιστέκονται και παλεύουν ενάντια στην σημερινή σαπίλα. Ένας λόγος παραπάνω για να προλάβουν οι λαοί να ματαιώσουν μια για πάντα τα σχέδιά τους.

Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ – Ο πιο θανάσιμος εχθρός μου είναι εκείνος που ξαπολύει τον πόλεμο

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 12 Δεκέμβρη του 1928, γεννήθηκε ο μεγάλος Σοβιετικός λογοτέχνης, Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ, που είχε καταγωγή από την Κιργιζία. Πολλά βιβλία του κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, απ’ τις εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή”. Τιμώντας τη μνήμη του, επιλέξαμε να αντιγράψουμε και να δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο “το χωράφι της μάνας”, όπου η μητέρα ταυτίζεται με τη μάνα γη, και διατρανώνει το μίσος της ενάντια στον πόλεμο και τους φασίστες που τον εξαπέλυσαν, σκορπίζοντας το θάνατο και τη δυστυχία. Θεωρούμε πως το απόσπασμα είναι ενδεικτικό, αλλά φτωχό για να αποδώσει τη δύναμη και το συναισθηματικό πλούτο της γλώσσας του Αϊτμάτοφ, για αυτό και το παραθέτουμε απλώς ως προτροπή προς τον αναγνώστη να προμηθευτεί και να μελετήσει το βιβλίο.

-Και συ, Τολγκονάη, ρωτάς αν μπορούν οι άνθρωποι να ζουν χωρίς πόλεμο. Αυτό δεν εξαρτάται από μενα, εξαρτάται από σας, από τους ανθρώπους, από τη θέληση και την κρίση σας.
-Τι έχεις να πεις, αγαπημένη γη, τους καλύτερους δουλευτές σου, τους πιο έμπειρους τεχνίτες σου, τους σκοτώνει ο πόλεμος! Εγώ δεν είμαι σύμφωνη μ’ αυτό, δε θα συμφωνήσω όσο ζω. Μπορούν οι άνθρωποι, πρέπει οι άνθρωποι να φράξουν το δρόμο του πολέμου.
-Νομίζεις, Τολγκονάη, πως εγω δεν υποφέρω από τους πολέμους; Υποφέρω πολύ. Έχω ανάγκη μεγάλη από τα μπράτσα του αγρότη και κλαίω αιώνια τα παιδιά μου, τους ζευγίτες. Όταν μένω χέρσα, όταν τα χωράφια μου μένουν αθέριστα και τα σιτάρια μου αλώνιστα τους καλώ: “Πού είστε καλοί μου ζευγίτες, που είστε σποριάδες μου; Σηκωθείτε παιδιά μου, ζευγίτες, κι ελάτε να με βοηθήσετε, πνίγομαι, πεθαίνω!” Όμως αυτοί δεν απαντούν στο κάλεσμά μου.
-Σ’ ευχαριστώ μανούλα γη. Κι εσύ υποφέρεις για αυτούς όπως και γω. Σε ευχαριστώ μητέρα γη.

-.-

Ο τρίτος και ο τέταρτος χρόνος του πολέμου μας έφεραν χαρές και λύπες. Οι δικοί μας κυνηγούσαν τον εχθρό βήμα-βήμα. Αναγάλιαζε η ψυχή μου από τη χαρά. Όμωςω, μέρα με τη μέρα η ζωή γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Το φθινόπωρο τα βολεύαμε κάπως, μαζεύαμε στάχια στα θερισμένα χωράφια, ξεθάβαμε πατάτες από τους κήπους. Από τα μέσα του χειμώνα άρχιζε η πείνα. Μα την άνοιξη και τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού ήταν πολύ δύσκολα. Μερικοί μόλις κρατιούνταν στα πόδια τους. Τρώγανε μόνο ρίζες, αγριόχορτα και νερό ανακατεμένο με λίγο γάλα. Ήταν αβάσταγο να βλέπεις τους άλλους, τις πολυμελείς οικογένειες, τα παιδάκια με τις πρησμένες κοιλιές και τα ρουφηγμένα μάγουλα να σε κοιτάζουν στα χέρια, να ζητούν σιωπηρά λίγο ψωμάκι. Αν μου έλεγαν: “πήγαινε και συ στο μέτωπο, να πεθάνεις εκεί, για να τελειώσει ο πόλεμος, και να χορτάσουν τα παιδάκια ψωμί” δε θα σκεφτόμουν καθόλου. Μόνο να μη βλέπω τα λιμασμένα μάτια.
Όλα ανήκαν στον πόλεμο: κι η ζωή κι η δουλειά κι η θέληση, ακόμα και το κουρκούτι των παιδιών, όλα, ως το τελευταίο σπειράκι. Και πήγαιναν στην αχόρταγη λάμια, τον πόλεμο.
(…)
Στο κολχόζ δεν είχε μείνει ούτε σπειρί. Ο,τι είχαμε το σπείραμε. Το σκέφτηκα, το βασάνισα το ζήτημα και μάζεψα όλα τα συνεργεία, όλους, από το μικρό ως το μεγάλο. Δεν ήταν συνέλευση, ήταν κάτι σαν οικογενειακό συμβούλιο.
-Ελάτε να σκεφτούμε τι θα κάνουμε, είπα. Να μη στηριχτούμε σε αυτά που σπείραμε στα χωράφια. Οι ίδιοι ξέρετε ότι όλα όσα είναι εκεί θα πάνε στο μέτωπο, και αν μείνει κάτι, θα πάει για σπόρο. Αν βρούμε όμως σπόρο, μπορούμε να σπείρουμε σιτάρι για τις πολυμελείς οικογένειες, τους γέρους και τα ορφανά. Αν έχετε εμπιστοσύνη σε μένα, εγώ αναλαβαίνω την ευθύνη. Το ζήτημα είναι να δώσει ο καθένας μας για σπόρο λίγα χρυσά σπειράκια, αυτό που έμεινε στον πάτο των σακιών και στο βάθος των αμπαριών. Μη θυμώνετε, κι αν γάλουμε την μπουκιά από το στόμα μας, κι αν πεινάσουμε, θα τα καταφέρουμε με γάλα ως το θέρο, σφίχτε τα δόντια. Και τότε για κάθε σπειρί θα πάρουμε εκατονταπλάσιο. Κάντε μια προσπάθεια, τολμήστε για τον εαυτό σας και τα παιδιά σας και δε θα μετανιώσετε. Βοηθήστε με όσο είναι ακόμα καιρός για σπορά.
Στη συγκέντρωση σα να συμφώνησαν όλοι μαζί μου. Όταν έφτασε όμως η υπόθεση στο ψητό, ήταν δύσκολο, τρομερό. Ιδιαίτερα τρομερό ήταν για μένα, όταν πετιούνταν από τα σπίτια οι μάνες με τα πολλά παιδιά και καταριούνταν τα πάντα στον κόσμο: και τον πόλεμο και αυτή τη ζωή και τα παιδιά και το κολχόζ κι εμένα. Ωστόσο, όλοι, κόβοντας την μπουκιά τους, έδινε άλλος ό,τι μπορούσε κι άλλος ό,τι είχε, άλλος μισό τενεκέ, άλλος μια χούφτα. Ήξερα πως έδιναν την τελευταία τους μπουκιά, κι ωστόσο το έπαιρνα. Μάζευα όσο μου έδιναν, το έβαζα χούφτα-χούφτα στα σακιά. Πέρασα με το κάρο σπίτι-το σπίτι. Παρακαλούσα, ικέτευα, συγκέντρωνα, παίρνοντάς το απ’ τα χέρια. Και μόνο μια σκέψη με καθησύχαζε. Το φθινόπωρο ο κόσμος θα με ευγνωμονεί, το φθινόπωρο η κάθε χούφτα θα δώσει έναν τενεκέ σιτάρι.
(…)
-Έτσι είναι, Τολγκονάη! Όχι μονάχα εσύ, αλλά κι εγώ, η γη, ένιωθα τον πόνο αυτό. Όλο το καλοκαίρι με στενοχωρούσε εκείνο το έρημο χωράφι, που έμοιαζε με ανοιχτή πληγή και πέρασε πολύς καιρός ώσπου να ξεχάσω τη θλίψη. Νιώθω σα νάχω φοβερές πληγές, Τολγκονάη, όταν βλέπω πως ο κάμπος μου μένει χέρσος. Πόσα χωράφια τότε δεν έδωσαν καρπό εξαιτίας του πολέμου! Ο πιο θανάσιμος εχτρός μου είναι εκείνος, που ξαπολνά τον πόλεμο.

Αλεξάντρ Σολζενίτσιν: Αντισοβιετικό Αρχιπέλαγος

Κατιούσα

100 χρόνια από τη γέννηση του «πρώτου των πρώτων» μεταξύ των αντιφρονούντων συγγραφέων της ΕΣΣΔ και του υπαρκτού σοσιαλισμού, Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, κι όπως είναι φυσικό τα αφιερώματα, στην Ελλάδα, αλλά κυρίως σε ξένα ΜΜΕ είναι αρκετά. Όπως συμβαίνει συνήθως, αυτά κυμαίνονται μεταξύ αγιογραφίας ενός «ασυμβίβαστου μαχητή κατά του ολοκληρωτισμού», με πλήρη απάλειψη των σκοτεινών πλευρών της σκέψης και δράσης του, ή με δειλές αναφορές σε αυτές, σε ένα πνεύμα υποβάθμισής τους. Δε λείπουν κι εκείνοι εξάλλου, που υπονοούν ότι η «βαρβαρότητα» του εγκλεισμού στο γκούλαγκ του σάλεψε το μυαλό. Μια ματιά στο βίο του βέβαια πείθει ότι οι βαθιά αντιδραστικές του πεποιθήσεις δε γεννήθηκαν λόγω της δίωξης του από τις σοβιετικές αρχές, ούτε ήταν καν αυτές μόνες τους που προκάλεσαν τη σύλληψη και την καταδίκη του, αλλά η ανοιχτή του πρόθεση να συνωμοτήσει κατά της ΕΣΣΔ.
Γεννήθηκε σε οικογένεια κοζάκων διανοουμένων και μεγάλωσε με τη μητέρα του, έχοντας χάσει τον πατέρα του σε ατύχημα πριν γεννηθεί. Άρχισε να σπουδάζει μαθηματικά και φιλοσοφία λίγο πριν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος και στη συνέχεια υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό. Το Φλεβάρη του 1945, κι ενώ υπηρετούσε στην Ανατολική Πρωσία, συνελήφθη από την SMERSH για απαξιωτικά σχόλιά του για το Στάλιν σε επιστολή προς το φίλο του Νικολάι Βίτκεβιτς, ενώ παράλληλα συνομιλούσε με τον φίλο αυτό για την αναγκαιότητα της δημιουργίας μιας αντισοβιετικής οργάνωσης.
Αυτές οι πράξεις, εν καιρώ πολέμου μάλιστα, θα θεωρούνταν αιτία καταδίκης σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, στη σοβιετική περίπτωση βέβαια ερμηνεύονται μέχρι σήμερα ως «στυγνή σταλινική καταπίεση». Κατηγορήθηκε για «δημιουργία εχθρικής οργάνωσης σύμφωνα με την παράγραφο 58 του σοβιετικού Ποινικού Κώδικα και οδηγήθηκε στη φυλακή της Λουμπιάνκα στη Μόσχα. Γράφοντας αργότερα για το πώς υποδέχτηκε τη συντριβή του φασισμού στις 9 Μάη 1945, περιέγραφε πώς κοιτούσαν οι κρατούμενοι από τα παράθυρά τους τον ουρανό της Μόσχας καλυμμένο με πυροτεχνήματα, χωρίς να νιώθει καμία χαρά: «Δεν υπήρχαν πανηγυρισμοί στα κελιά μας, ούτε αγκαλιές και φιλιά για μας. Αυτή η νίκη δεν είναι δική μας».
Ο Σολζενίτσιν δεν έκρυψε ποτέ την προτίμησή του για τους συνεργάτες των ναζί, ιδιαίτερα τον προδότη στρατηγό Βλασόφ, ενώ δε δίσταζε να δυσφημεί σε κάθε ευκαιρία τον Κόκκινο Στρατό για «αγριότητες» και «βιασμούς» κατά Γερμανών αμάχων, όπως στο ποίημα του «Πρωσικές νύχτες».
Μετά την καταδίκη του σε 8 χρόνια στα γκούλαγκ, μεταφέρθηκε αρχικά σε ειδικό στρατόπεδο επιστημόνων, ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο του Καζακστάν, όπου εργάστηκε σε χυτήριο. Την περίοδο εκείνη κατά δήλωσή του μετατράπηκε σε πιστό χριστιανό. Η σύζυγός του τον χώρισε για χάρη ενός άλλου άντρα (αργότερα ξαναπαντρεύτηκαν και ξαναχώρισαν οριστικά το 1972), ενώ ο ίδιος είχε αρρωστήσει από καρκίνο, για τον οποίο χειρουργήθηκε στη διάρκεια της κράτησής του.
Αφέθηκε ελεύθερος λίγο πριν το θάνατο του Στάλιν, το Φλεβάρη του 1953, του επιβλήθηκε ωστόσο μόνιμος εκτοπισμός στην περιοχή Κοκ – Τερέκ του Καζακστάν. Μετά την άνοδο του Χρουτσόφ διορίζεται καθηγητής σε σχολείο, ενώ ως το 1955 υποβλήθηκε σε νέα θεραπεία για τον καρκίνο, έχοντας μόνο 30% πιθανότητες επιβίωσης θεωρητικά. Τις εμπειρίες του αυτές τις κατέγραψε αργότερα σε μυθιστόρημα με τίτλο «Ογκολογική Κλινική».
Στα πλαίσια της «αποσταλινοποίησης», ο Σολζενίτσιν αποκαταστάθηκε το 1957 και αφιερώθηκε στη συγγραφή του πρώτου του έργου, “Μια μέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς”, όπου δίνεται η δική του εκδοχή για την καθημερινότητα των κρατούμενων στα γκούλαγκ. Το βιβλίο εκδόθηκε με προσωπική άδεια του Χρουτσόφ, που είχε προσκαλέσει προσωπικά το Σολζενίτσιν, μαζί με άλλους αντιφρονούντες συγγραφείς στη ντάτσα του στη Μαύρη Θάλασσα. Ο σοβιετικός ηγέτης μάλιστα το υπερασπίστηκε προσωπικά ενώπιον του ΠΓ του ΚΚΣΕ λέγοντας: “Υπάρχει ένας σταλινιστικής μέσα στον καθένα από σας, υπάρχει ένας σταλινιστική ακόμα και μέσα μου. Πρέπει να ξεριζώσουμε το κακό”. Όπως είναι φυσικό, με τόση προώθηση το βιβλίο ξεπούλησε στην ΕΣΣΔ, ενώ μεταφράστηκε γρήγορα και στη Δύση, γνωρίζοντας επίσης μεγάλη επιτυχία. Τέτοια ήταν η στήριξη που απολάμβανε ο Σολζενίτσιν εκείνη την περίοδο που το βιβλίο αυτό, όπως τρία ακόμα συντομότερα έργα του, αποτελούσε μέρος της διδακτέας ύλης στο σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Η ανατροπή του προστάτη του το 1964 σήμανε και αλλαγή τύχης για το συγγραφέα, που είδε τα χειρόγραφα του μυθιστορήματος “Ο πρώτος κύκλος της κόλασης”, βασισμένο επίσης στις προσωπικές του εμπειρίες, να κατάσχεται από την KGB. Ένα χρόνο μετά αποκλείστηκε από την Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων, ενώ το 1970 του απονεμήθηκε το νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο αρνήθηκε να παραλάβει, φοβούμενος ότι οι σοβιετικές αρχές δε θα του επέτρεπαν να γυρίσει από τη Στοκχόλμη. Ζήτησε μάλιστα να το παραλάβει σε ειδική τελετή στη σουηδική πρεσβεία της Μόσχας, κάτι που η σουηδική κυβέρνηση αρνήθηκε για να μην υπονομεύσει τις σχέσεις της με την ΕΣΣΔ.
Το 1973 κυκλοφόρησε στη Δύση το magnum opus του “Το Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ”, που έγινε διεθνές μπεστ σέλερ και αποτελεί μέχρι σήμερα μια πραγματική “Βίβλο” της αντισοβιετικής και αντικομμουνιστικής μυθολογίας. Στη Σοβιετική Ένωση όπως είναι φυσικό το έργο προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, που αποτυπώνονται σε κεντρικό άρθρο της “Πράβντα” στις 14 Γενάρη 1974, όπου τονίζονται οι φιλοχιτλερικές συμπάθειες του συγγραφέα, οι “δικαιολογίες για τα εγκλήματα των ακολούθων του Βλασόφ και του Μπαντέρα” και επισημαίνεται πως ο Σολζενίτσιν “πνίγεται από παθολογικό μίσος για τη χώρα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, για το σοσιαλιστικό σύστημα και το σοβιετικό λαό”.
Αν και αρχικά υπήρχαν σχεδιασμοί για εξορία του Σολζενίτσιν σε άλλη σοσιαλιστική χώρα, τελικά, με πρωτοβουλία του επικεφαλής της KGB Γιούρι Αντρόποφ και ενθάρρυνση του καγκελαρίου της ΟΔΓ Βίλι Μπραντ, αποφασίστηκε η απέλασή του στη Δ. Γερμανία. Μετά από ένα διάστημα στη Φρανκφούρτη και στην Ελβετία, ο Σολζενίτσιν προσκλήθηκε από τις ΗΠΑ κι εγκαταστάθηκε στη χώρα, όπου αντιμετωπίστηκε ως ίνδαλμα και δε σταμάτησε να συσσωρεύει βραβεία και διακρίσεις.
Ο ίδιος, αν και βαθιά καχύποπτος απέναντι στον “υλισμό” της Δύσης, δε φάνηκε αχάριστος απέναντι στη νέα του πατρίδα, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να κατηγορήσει τις χώρες του τρίτου κόσμου που καταφέρονταν κατά των αμερικανικών επεμβάσεων. Κατηγόρησε επίσης τις ΗΠΑ που συντάχθηκαν με τον αντιφασιστικό συνασπισμό στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, αντί “να πολεμήσουν πρώτα τον έναν ολοκληρωτισμό και μετά τον άλλο”. Ιδιαίτερα λάβρος υπήρξε μετά την ήττα των Αμερικανών στο Βιετνάμ, προβλέποντας εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια έγκλειστους στα στρατόπεδα.
Αυτού του είδους οι ιερεμιάδες ήταν σήμα κατατεθέν του Σολζενίτσιν, που διέβλεπε παντού τον κίνδυνο του “ολοκληρωτισμού”, ιδιαίτερα στην ιβηρική χερσόνησο, όπου στήριξε ανοιχτά τους δικτάτορες Σαλαζάρ και Φράνκο. Στην περίπτωση της επανάστασης των Γαρυφάλλων μάλιστα προέβη και στην αμίμητη πρόγνωση πως “αναπόφευκτα” η Πορτογαλία “πρέπει να θεωρείται μελλοντικό μέλος του συμφώνου της Βαρσοβίας”. Τέτοιο ήταν το αντικομμουνιστικό του μένος, που κατηγορούσε ακόμα και την καθ’όλα αντισοβιετική Διεθνή Αμνηστία ως υπερβολικά ελαστική και φιλελεύθερη.
Τα αντιδραστικά του οράματα, ριζωμένα στον πανσλαβισμό και τη νοσταλγία του τσάρου έγιναν ακόμα πιο φανερά μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ενώ το 2007, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Der Spiegel, εξέφραζε την ελπίδα πως οι συμπατριώτες του κάποια στιγμή θα καταλάβαιναν πως ο κομμουνισμός φταίει για όλες “τις πικρές σελίδες της ιστορίας τους”.
Ένα από τα τελευταία του έργα ήταν το δίτομο “200 χρόνια μαζί” , που εξετάζει τις σχέσεις Εβραίων και Ρώσων και αναζωπύρωσε την παλιά συζήτηση για τον αντισημιτισμό του Σολζενίτσιν, τον οποίο οι θαυμαστές του, ανάμεσά τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος, προσπάθησαν να σχετικοποιήσουν. Το έργο φέρει ομοιότητες με ένα παλιότερο, αδιαμφισβήτητα αντισημιτικό δοκίμιο με τίτλο “Οι Εβραίοι στην ΕΣΣΔ και τη μελλοντική Ρωσία”, το οποίο ο ίδιος είχε καταγγείλει ως παραχάραξη, βασισμένη σε “κλεμμένα” κείμενά του. Ωστόσο, μετέπειτα αναλύσεις απέδειξαν χωρίς αμφιβολία τη γνησιότητά του.
Ο Σολζενίτσιν έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών στις 9 Αυγούστου 2008. Τάφηκε στο μοναστήρι Ντονσκόι της Μόσχας, όπως ήταν η επιθυμία του.

ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Κι αν οι πιθανότητες διάψευσης των προβληματισμών, των  ερμηνειών και κυρίως των προβλέψεων σε καταστάσεις ρευστές, με δράσεις αντίρροπες, μπορεί να είναι μεγάλες, αυτό δεν σημαίνει παραίτηση από την προσπάθεια ανάλυσης αιτιών και συνεπειών  κι ένταξής τους σε μια σφαιρική προοπτική.

         Έτσι, παρόλο που οι πληροφορίες για το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία, οι οποίες αντλούνται από την ειδησεογραφία, μπορεί να είναι περιορισμένες ή και κάποιες διαστρεβλωμένες, δεν ανακόπτεται η προσπάθεια για κατανόηση είτε στόχων του είτε  δράσεών του και συνεπειών τους που προκύπτουν ή κατασκευάζονται.

         Αναφέρεται πως το κοινωνικό προφίλ της πλειοψηφίας των κίτρινων γιλέκων περιλαμβάνει δυσαρεστημένους, χαμηλά αμειβόμενους εργαζομένους στην ευρύτερη περιφέρεια των Παρισίων που μάλιστα δεν έχουν παρελθόν συμμετοχής σε κινήματα και διαμαρτυρίες, αλλά ακόμα ότι περιλαμβάνει και ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, έμπορους, επιχειρηματίες κλπ.  Εστιάζεται το ενδιαφέρον στο γεγονός  πως το κίνημα δεν προκύπτει από τις παραδοσιακές μορφές διαμαρτυρίας,  είναι ένα ακέφαλο, αυθόρμητο μαζικό κίνημα που συνδέεται με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και θέτει τις δικές του ιδέες για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας. Δίνονται ερμηνείες για τον πολιτικό προσανατολισμό του –αριστερός λαϊκισμός κάποιοι,  επανεμφάνιση του Μάη του ’68 άλλοι, επιρροή φασιστική κάποιοι τρίτοι. Κι είναι αξιοσημείωτο πως, όπως και σε κάθε διαμαρτυρία ή κινητοποίηση τα τελευταία χρόνια,  και σ’ αυτή αναγνωρίζονται στοιχεία από εξεγέρσεις του παρελθόντος, σε μια προσπάθεια ενσωμάτωσής της στην επαναστατική παράδοση, θεωρώντας πως ο ίδιος ο  θυμός είναι επαναστατικός, και υπενθύμισης της βίας ως βασικού τρόπου αντιπαράθεσης.  

Κι αν μοιάζει δύσκολο να προβλέψει κανείς με βεβαιότητα την εξέλιξη που θα έχουν οι διαμαρτυρίες κι αν θ’ αποκτήσουν το βηματισμό ενός εξεγερτικού κινήματος τις προσεχείς εβδομάδες, οι αντιδράσεις όμως της εκτελεστικής εξουσίας είναι ενδεικτικές της τακτικής που φαίνεται πως δεν διστάζει πια να ακολουθήσει το αστικό κράτος. Μοιάζει η βίαιη καταστολή, η ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των κατασταλτικών μηχανισμών, η αυταρχική αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων να σημαδεύουν στο εξής  την πολιτική της κυρίαρχης εξουσίας.

Οι σκηνές χάους, στην καρδιά του Παρισιού την προηγούμενη εβδομάδα, που κυριάρχησαν στα ΜΜΕ, απεικόνισαν τη διαμαρτυρία των κίτρινων γιλέκων ως μια διαδοχή εικόνων βίας που εντυπωσιάζουν και  φοβίζουν. Κι ήταν η ένταση των βιαιοτήτων περισσότερο παρά η μαζικότητα των κινητοποιήσεων που επιστρατεύτηκε για δικαιολόγηση  της χρήσης της  τεράστιας αστυνομικής δύναμης την επόμενη φορά της διαμαρτυρίας των κίτρινων γιλέκων.  Γι’ αυτό και η απορία παραμένει. Γιατί η κρατική εξουσία, ενώ για τα δεδομένα της Γαλλίας  έχει να αντιμετωπίσει περιορισμένο αριθμό διαδηλωτών που φαίνεται πως δεν έχουν κοινή πολιτική βάση αλλά κυρίως συναισθήματα θυμού και οργής που τους ενώνουν, κάνει ό,τι μπορεί να τα διατηρήσει ενισχύοντας τα με τις βιαιότητες της καταστολής;

Και αν ο βασικός προβληματισμός έχει να κάνει με την αντίδραση του κράτους και το μέγεθος και ένταση της καταστολής, είναι γιατί φαίνεται πως στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης δεν αποτελεί πια την κύρια επιδίωξη η συναίνεση μέσω ραφιναρισμένων μεθόδων ελέγχου, αλλά μέσω καταστολής και εκφοβισμού. Έχοντας εδώ και χρόνια υποσυνείδητα υπονομεύσει η αστική  δημοκρατία με τον κυρίαρχο λόγο της εκλεπτυσμένης προπαγάνδας τις εμπειρίες, επιθυμίες κι αντιλήψεις μας για να ελέγχονται οι αντιδράσεις μας, όταν ο θυμός και η οργή οδηγούν σε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις η καταστολή μπορεί να γίνει καθοριστική για εκφοβισμό και υποταγή.

Οι δυο εικόνες, η μια με τους μαθητές στα γόνατα και τα χέρια πίσω από το σβέρκο σαν αιχμάλωτοι πολέμου και  η άλλη από βίντεο με διαδηλωτή με τα χέρια ανοιχτά να δέχεται πλαστική σφαίρα από τις δυνάμεις καταστολής, είναι χαρακτηριστικές όχι μόνο για την ένταση της καταστολής αλλά για τη σκοπιμότητά της.

Η κρατική εξουσία χρησιμοποίησε για τις δικές της σκοπιμότητες τις εικόνες χάους στο Παρίσι, χάριν των οποίων όμως το κίνημα των κίτρινων γιλέκων αναβαθμίστηκε και θεωρήθηκε ισχυρό.  Επιπλέον, η ένταση της καταστολής μοιάζει να μην είναι απλά επίδειξη δύναμης πια αλλά επιβολή της κρατικής δύναμης για πρόκληση φόβου αδιαφορώντας και για τα προσχήματα. Κι επειδή το μέγεθος των κινητοποιήσεων δεν δικαιολογεί το μέγεθος της έντασης της καταστολής δεν είναι εκτός πραγματικότητας οι υποψίες για μονιμοποίηση αυταρχικών κυβερνητικών επιλογών.

Η ταπεινωτική συμπεριφορά προς εφήβους –με δημοσιοποίηση του βίντεο όπου απεικονίζονται ανήλικοι μάλιστα- δεν μπορεί να εξηγηθεί απλά με εκφοβισμό των μαθητών ούτε και ο αναίτιος τραυματισμός του διαδηλωτή. Η εκτελεστική εξουσία που συνεχάρη την αστυνομία, και γι’ αυτές φυσικά τις πράξεις της, δημιουργεί τους όρους εκείνους που θα την επιτρέψουν απερίσπαστα να εφαρμόσει την πολιτική της άρχουσας τάξης χωρίς προσκόμματα. Τις μέρες αυτές στο Παρίσι οι πραγματικές σχέσεις  εξουσίας βρέθηκαν εντός ορατού πεδίου και απεικονίζονται θεαματικά στους γονατισμένους εφήβους.

Μοιάζει να ευσταθεί η εκτίμηση πως ο αυταρχισμός θα ενταθεί, τα γεγονότα στη Γαλλία δείχνουν πως η καταστολή δεν έχει πια όρια, και  η αναζήτηση ευθυνών για άλλες χειρότερες καταστάσεις θα αποτελούν πια πολυτέλεια. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε λιγότερο από εντονότερη χρήση  των μηχανισμών καταστολής, δηλ. επαύξηση του  αυταρχισμού και μονιμοποίησή του. Γι’ αυτό και ο προβληματισμός δεν είναι για τη χρήση της βίας, αφού η βία είναι η βάση κάθε ταξικής κοινωνίας και η άρνησή της είναι άρνηση του βίαιου χαρακτήρα της ταξικής αντιπαράθεσης. Το ζήτημα είναι αν τα βίαια ξεσπάσματα ομάδων, που στηρίζονται στον αυθορμητισμό, μπορούν τα αντιπαρατεθούν με το πάνοπλο κράτος και τις φασιστικές εφεδρείες του χωρίς να καταστραφούν ενισχύοντας την κρατική δύναμη.

«Καλύτερα να σε σκοτώνει μια γυναίκα με μαχαίρι, παρά ένας άντρας με όπλο» – Η ομιλία του Τσε στον ΟΗΕ το 1964 και η τρομοκρατική απόπειρα εναντίον του

Κατιούσα

H Συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 11 Δεκέμβρη 1964 παραλίγο να μη γίνει ποτέ. Οι αναβολές ήταν συνεχείς επί μήνες καθώς οι ΗΠΑ απειλούσαν πως θα απέκλειαν την ΕΣΣΔ, λόγω καθυστέρησης στην αποπληρωμή 52,6 εκ. δολαρίων για την ειρηνευτική αποστολή του οργανισμού στο Κογκό και τη Μέση Ανατολή. Η σύγκληση αυτής της Γενικής Συνέλευσης, μετά από την επίλυση του ζητήματος, έμεινε όμως ιστορική κυρίως για την παρουσία του μεγάλου επαναστάτη Τσε Γκεβάρα. Με το πούρο στο χέρι και τη στρατιωτική του περιβολή, ήταν μια ασυνήθιστη παρουσία στην αίθουσα. Ο ίδιος άκουσε την ομιλία του Αμερικανού πρέσβη Αντλάι Στίβενσον, εκείνος όμως αποχώρησε όταν ο Αργεντίνος κομμουνιστής πήρε το λόγο.
Κίνηση καθ’όλα αναμενόμενη, καθώς ήδη είχαν μεσολαβήσει οι πολλαπλές προσπάθειες των Αμερικανών να ανατρέψουν το Φιντέλ Κάστρο, με αποκορύφωμα την εισβολή στον κόλπο των χοίρων, η επιβολή του εξοντωτικού εμπάργκο, αλλά και η κρίση των πυραύλων, όπου ως γνωστόν ο Τσε είχε τηρήσει «σκληρή» στάση.
Ο ίδιος δεν έχασε χρόνο με διπλωματικές φιοριτούρες, καταγγέλλοντας ευθέως την αμερικανική ιμπεριαλιστική επιθετικότητα σε κάθε γωνιά της γης: Στη Νότια Αφρική, το Πουέρτο Ρίκο, το Κογκό, το Βιετνάμ, την Κύπρο, το Λάος και τη Λατινική Αμερική.
Κάλεσε τη Γενική Συνέλευση να «κουνηθεί από τη συγκατάβασή της και να πάει μπροστά, […]Ο ιμπεριαλισμός θέλει να μετατρέψει αυτή τη συνάντηση σε ανούσιο ρητορικό διαγωνισμό, αντί να λύσει τα σοβαρά προβλήματα του κόσμου. Πρέπει όμως να το αποτρέψουμε αυτό.»
Αναφέρθηκε διεξοδικά στις προσπάθειες της Κούβας για ειρήνη και τις σχετικές προτάσεις της κυβέρνησης Κάστρο που είχαν απορριφθεί συλλήβδην από τις ΗΠΑ δίνοντας παράλληλα και το ιδεολογικό στίγμα της Κουβανικής Επανάστασης:
«Θέλουμε να οικοδομήσουμε τον σοσιαλισμό. Έχουμε κυρηχτεί αλληλέγγυοι μ’ εκείνους που αγωνίζονται για την ειρήνη, πήραμε θέση – μολονότι είμαστε μαρξιστές-λενινιστές – στο πλευρό των αδέσμευτων χωρών, γιατί και οι αδέσμευτοι αγωνίζονται όπως και μεις ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Θέλουμε την ειρήνη. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη ζωή για το λαό μας. Και γι’ αυτό το λόγο αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, να απαντήσουμε στις προκλήσεις που μας κάνουν οι γιάνκηδες”.
Το πιο δυνατό σημείο της ομιλίας του ωστόσο ήταν ίσως το σημείο όπου στηλίτευσε τη συμπεριφορά των ΗΠΑ έναντι των αφροαμερικανών, καταδεικνύοντας πώς ο ιμπεριαλισμός στρέφεται πάντα όχι μόνο προς το εξωτερικό, αλλά και στα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμό της στο εσωτερικό:

«Αυτοί που σκοτώνουν τα ίδια τους τα παιδιά και κάνουν κάθε μέρα διακρίσεις εναντίον τους λόγω του χρώματος του δέρματός τους. Αυτοί που αφήνουν τους δολοφόνους μαύρων ελεύθερους, που τους προστατεύουν και τιμωρούν τους μαύρους γιατί απαιτούν τα νόμιμα δικαιώματά τους ως ελεύθερων ανθρώπων – πώς μπορούν αυτοί να θεωρούν τον εαυτό τους φύλακα της ελευθερίας; […] Πρέπει να γίνει σαφές ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν είναι μαχήτρια της ελευθερίας, αλλά ο δράστης εκμετάλλευσης και καταπίεσης ενάντια στους λαούς του κόσμου και μεγάλου τμήματος του δικού τους πληθυσμού.»

Η ομιλία του Τσε Γκεβάρα διακόπηκε προς στιγμήν από έναν ισχυρό κρότο. Οι αντεπαναστάτες Κουβανοί στις ΗΠΑ, με τη στήριξη της CIA είχαν απεργαστεί ένα σχέδιο αποτροπής της ομιλίας, αν όχι εξόντωσης του τότε υπουργού Βιομηχανίας της Κούβας. Το γυάλινο κτίριο με τους 39 ορόφους δέχτηκε πυρά από μπαζούκα διαμέτρου 3,5 ιντσών, την ώρα που παράλληλα γινόταν διαδήλωση αντικαθεστωτικών έξω από την έδρα του ΟΗΕ στη συμβολή της Πρώτης Λεωφόρου και της οδού 42.
Τελικά ο πύραυλος αστόχησε, προκάλεσε τριγμούς στα παράθυρα κι έπεσε στο ποτάμι λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το κτίριο.
Σύμφωνα με τις αναφορές του τύπου, επρόκειτο για «ένα από τα πιο άγρια επεισόδια από τότε που ο ΟΗΕ μετέφερε την έδρα της στο Ιστ Ρίβερ το 1952». Πράγματι ήταν μια από τις πρώτες τρομοκρατικές επιθέσεις με στόχο τον οργανισμό. Ο ίδιος ο Τσε αντιμετώπισε με χιούμορ την επίθεση, δηλώνοντας πως «Η έκρηξη έδωσε πιο πολλή γεύση στο όλο πράγμα».
Με την ίδια χαλαρότητα αντέδρασε κι όταν ρεπόρτερ τον ενημέρωσε πως η αστυνομία είχε συλλάβει μια γυναίκα, γνωστή αντικαθεστωτική εξόριστη, που είχε τραβήξει κυνηγετικό μαχαίρι με στόχο να τον δολοφονήσει: «Καλύτερα να σε σκοτώνει μια γυναίκα με μαχαίρι, παρά ένας άντρας με όπλο».

Με τερτίπια εξαπατώνται χιλιάδες νοικοκυριά που έχουν πάρει σπίτι από τον ΟΕΚ

Ο «Ριζοσπάστης» αποκαλύπτει σήμερα πως χιλιάδες οικογένειες αντί να παίρνουν πίσω χρήματα που έχουν καταβάλει για τα σπίτια τους, όπως προβλέπει Κοινή Υπουργική Απόφαση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, επιβαρύνονται για πολλά χρόνια ακόμα με πολλές χιλιάδες ευρώ

Μια επιχείρηση που κυριολεκτικά αγγίζει τα όρια της εξαπάτησης χιλιάδων οικιστών δικαιούχων του πρώην Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ), που έχουν πάρει σπίτι μέσω των στεγαστικών προγραμμάτων, αποκαλύπτει σήμερα ο «Ριζοσπάστης».
Για την ακρίβεια, μιλάμε για 35.000 με 40.000 εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά σε όλη τη χώρα που έχουν πάρει σπίτι, έχουν αποπληρώσει ένα μεγάλο μέρος του ποσού προς τον ΟΕΚ και με βάση υπουργικές αποφάσεις και ρυθμίσεις του 2017 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, θα έπρεπε να μένουν πλέον στα σπίτια τους χωρίς την αγωνία και το άγχος της εξόφλησης του χρέους.
Ομως, κυβέρνηση, υπουργείο Εργασίας και Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ) (διαχειρίζεται το χαρτοφυλάκιο του πρώην ΟΕΚ) αντί να υλοποιήσουν τις δικές τους ρυθμίσεις και να απαλλάξουν αυτούς τους ανθρώπους από την οικονομική θηλιά που τους έχουν βάλει, τη σφίγγουν ακόμα περισσότερο, κάνουν διάφορα ανεξήγητα και απίθανα τερτίπια και βάζουν τον κοσμάκη στη διαδικασία να πληρώνει δόσεις δανείου για τα επόμενα 30 χρόνια και για ποσά πολλών χιλιάδων ευρώ!
Η απίστευτη αυτή υπόθεση - για την οποία ο «Ριζοσπάστης» έχει σωρεία στοιχείων στη διάθεσή του - έχει ως εξής:
-- Το Φλεβάρη του 2017 δημοσιεύεται κοινή υπουργική απόφαση με θέμα: «Ρύθμιση ληξιπρόθεσμων και μη ληξιπρόθεσμων οφειλών δικαιούχων εργατικής κατοικίας στους οικισμούς του τ. Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής των ως άνω οφειλών». Την απόφαση υπογράφουν η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, και η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, αρμόδια για την καταπολέμηση της ανεργίας, Ράνια Αντωνοπούλου.

Σε αυτήν προβλέπεται: «Αν μέσω των προβλεπόμενων στο συμφωνητικό παραχώρησης χρήσης (προσωρινό παραχωρητήριο), κατά την ημερομηνία έκδοσης του οριστικού παραχωρητηρίου, έχει καταβληθεί ποσό που φτάνει ή υπερβαίνει το 60% της ως άνω οριζόμενης τιμής παραχώρησης, τότε πραγματοποιείται έκπτωση 40% επί αυτής και ο δικαιούχος αιτείται άρση της υποθήκης της κατοικίας του.
Το τυχόν υπερβάλλον καταβληθέν ποσό, πέραν του 60%, επιστρέφεται στον δικαιούχο εντός χρόνου που ορίζεται από το ΔΣ του ΟΑΕΔ, ανάλογα του προς επιστροφή ποσού και όχι πέραν των πέντε ετών».
Με απλά λόγια, εάν ένας οικιστής του ΟΕΚ τη μέρα που παίρνει το παραχωρητήριο έχει πληρώσει το 60% του ποσού που οφείλει στον Οργανισμό, τότε το υπόλοιπο ποσό διαγράφεται, γίνεται άρση της υποθήκης και το σπίτι τού ανήκει εξολοκλήρου. Επιπλέον, εάν κάποιος έχει καταβάλει παραπάνω από το 60%, η διαφορά τού επιστρέφεται σε χρήμα.
Εκείνη την περίοδο, στελέχη της κυβέρνησης και του ΟΑΕΔ σε επισκέψεις τους σε πόλεις όλης της χώρας όπου παρουσίαζαν ακριβώς όλα τα παραπάνω, έκαναν θριαμβευτικές δηλώσεις για τις φιλολαϊκές ρυθμίσεις. Οπως για παράδειγμα η διοικήτρια του ΟΑΕΔ, Μ. Καραμεσίνη, όταν το Μάη του 2017 σε εκδήλωση στην Καρδίτσα δήλωνε: «Σε πολλές δε περιπτώσεις ο ΟΑΕΔ θα επιστρέψει και χρήματα στους οικιστές που έχουν τυχόν καταβάλει ποσό μεγαλύτερο από τη χρεούμενη αξία της κατοικίας». Οπως ακόμα του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας, Αν. Νεφελούδη, ο οποίος τον Οκτώβρη του 2017 δήλωνε από την Καλαμαριά: «Ενώ μέχρι πριν από τις ρυθμίσεις υπήρχε ως μόνη μέριμνα για τους δικαιούχους του πρώην ΟΕΚ η έκπτωση του 50% για τους πολυτέκνους, έχουν πλέον προστεθεί στην κατηγορία των εκπτώσεων και άλλες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, που αυξήθηκαν μέσα στην κρίση, π.χ. τωρινοί χαμηλοσυνταξιούχοι, οικογένειες με ΑμεΑ, τρίτεκνοι, μονογονεϊκές οικογένειες, που έχουν έκπτωση 20%».

Εκατοντάδες ιδιοκτήτες σπιτιών στο Ολυμπιακό Χωριό φεσώνονται με τεράστια ποσά από τον ΟΑΕΔ

Αντίστοιχες δηλώσεις έκαναν και σε άλλες περιοχές όπως στη Λάρισα, στο Ολυμπιακό Χωριό, στη Μεσσήνη, στην Κέρκυρα, στα Γρεβενά, στην Ελευσίνα και αλλού, όπου δηλαδή υπήρχαν ή δημιουργούνταν νέα στεγαστικά προγράμματα.

Τι γίνεται στην πραγματικότητα

Ο «Ριζοσπάστης» αποκαλύπτει σήμερα πως όλα τα παραπάνω όχι μόνο δεν έχουν καμία εφαρμογή, αλλά προφανώς με πολιτική απόφαση, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, λαϊκές οικογένειες, επιβαρύνονται για πολλά χρόνια ακόμα.
Οπως στην περίπτωση δικαιούχου εργατικής κατοικίας στο Ολυμπιακό Χωριό στο Μενίδι, ο οποίος, ακούγοντας και γνωρίζοντας όλες αυτές τις ευνοϊκές ρυθμίσεις, πήγε στον ΟΑΕΔ, αφού είχε αποπληρώσει περισσότερο από το 60% του ποσού για το σπίτι του, προκειμένου να κάνει την αίτηση ώστε να αρθεί η υποθήκη και επιπλέον να εισπράξει τη διαφορά που είχε καταβάλει πάνω από το 60%, όπως προβλέπει η υπουργική απόφαση. Ο συγκεκριμένος συνταξιούχος για ένα ποσό 20.860 ευρώ που ήταν το τελικό τίμημα παραχώρησης είχε καταβάλει μέχρι τη στιγμή που πήρε το οριστικό παραχωρητήριο (30.11.2018) ποσό ύψους 15.276 ευρώ. Δηλαδή, είχε καταβάλει 2.760 ευρώ παραπάνω από το 60%! Και σύμφωνα με την υπουργική απόφαση θα έπρεπε να πάρει πίσω αυτά τα λεφτά και φυσικά το σπίτι να του ανήκει εξολοκλήρου χωρίς καμία υποθήκη.
Υπέβαλε, λοιπόν, την αίτηση αλλά τον περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη. Διαπίστωσε ότι όχι μόνο δεν έχει λαμβάνειν τίποτα, αλλά πως θα πρέπει να πληρώσει και 5.584 ευρώ! Η μόνη ...«διευκόλυνση» ήταν ότι αυτό το ποσό μπορεί να το καταβάλει σε 360 από 240 δόσεις που προβλεπόταν αρχικά... Πιο συγκεκριμένα, ο ΟΑΕΔ που εξέτασε την αίτηση που υπεβλήθη απάντησε με έγγραφό του την ίδια μέρα που του εδόθη το παραχωρητήριο (30/11/2018), δηλαδή πριν από λίγες μέρες, ότι «με βάση τις διατάξεις της Υπουργικής Απόφασης και το αίτημα του δικαιούχου οικιστή η υπηρεσία εγκρίνει: ΝΕΑ ΟΦΕΙΛΗ 5.584,61 ευρώ. Δόσεις καταβολής 360 άτοκες μηνιαίες. Ποσό δόσεως 359Χ15,5 και 1Χ20,11».
Το γιατί συμβαίνει αυτό, πρέπει να το απαντήσει ο ΟΑΕΔ. Εάν ισχύει μόνο η Κοινή Υπουργική Απόφαση και δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό, τότε εύλογα δημιουργούνται πολλά ερωτήματα. Μήπως αυτό συμβαίνει με στόχο να μην επιστραφούν χρήματα σε όσους τα δικαιούνται και να μη διαγραφούν τα υπόλοιπα των οφειλών;
Η ουσία, πάντως, είναι ότι αντίστοιχες περιπτώσεις με την παραπάνω (και για τις οποίες ο «Ριζοσπάστης» έχει όλα τα στοιχεία στη διάθεσή του) υπάρχουν εκατοντάδες σε όλη τη χώρα. Περιπτώσεις που είτε θα έπρεπε να διαγραφεί το υπόλοιπο χρέος προς τον ΟΕΚ είτε να επιστραφούν ακόμα και χρήματα σε όσους έχουν καταβάλει πάνω από το 60% του συνολικού ποσού.

Κλιμάκωση των πλειστηριασμών

Ολα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο κατά την οποία βρίσκεται σε εξέλιξη το ξήλωμα και στα τελευταία απομεινάρια στο όποιο καθεστώς δικαστικής προστασίας και για την πρώτη κατοικία των λαϊκών νοικοκυριών. Κάτι που έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση, αφού το λεγόμενο «πλαίσιο προστασίας» που διαφημίζει, έγκειται σε «παρεμβάσεις» όπως η ενεργοποίηση της νομοθετικής ρύθμισης για την επιδότηση στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας.
Πρόκειται για μια ακόμη απάτη ολκής, καθώς η θηλιά των εκβιασμών θα σφίγγει, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί που διευκολύνονται είναι οι τράπεζες, προκειμένου, σε κάθε περίπτωση, να βάλουν στο χέρι τις απαιτήσεις τους από τα στεγαστικά δάνεια. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τα πλέον οικονομικά αδύναμα λαϊκά νοικοκυριά - και με προϋπόθεση ότι έχουν εξασφαλίσει τη δικαστική απόφαση για προστασία από πλειστηριασμούς - υποχρεώνονται στην καταβολή ελάχιστης δόσης στις τράπεζες στο 5% του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος μέχρι 8.000 ευρώ και 10% στο κλιμάκιο πάνω από τα 8.000 ευρώ.
Μεταξύ άλλων, η σημερινή κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε παρεμβάσεις όπως:
-- Αυτόματη άρση (με απόφαση των ίδιων των τραπεζών) της παρεχόμενης προστασίας, σε περιπτώσεις καθυστερήσεων στις αποπληρωμές των δόσεων. Μάλιστα, η αποβολή από το καθεστώς «προστασίας» επέρχεται σε περίπτωση που το συνολικό ποσό της καθυστέρησης ξεπερνά την αξία τριών μηνιαίων δόσεων, είτε αυτές είναι διαδοχικές είτε όχι.
-- Απόρριψη της αίτησης, πριν από τη δικαστική προσφυγή, σε περιπτώσεις όπως μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων σε συγγενικά πρόσωπα ή πώληση ακίνητης περιουσίας σε τρίτα πρόσωπα.
-- Αυτόματη έξοδο από τις διαδικασίες δικαστικής προστασίας σε περιπτώσεις οφειλετών που αιτούνται και πετυχαίνουν την αναβολή των δικαστικών αποφάσεων.
-- Εγκαινίασε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς καθώς και την ένταση της κρατικής καταστολής, με αυστηροποίηση του αντιλαϊκού οπλοστασίου που εφαρμόζεται για την «απρόσκοπτη» διενέργειά τους κ.ά.
-- Θωράκισε παραπέρα το νομοθετικό πλαίσιο, ώστε με συνοπτικές διαδικασίες να πωλούνται τα «κόκκινα» δάνεια από τις τράπεζες στα διάφορα funds και άλλα «κοράκια».

«Σύμφωνο για τη Μετανάστευση» με πολλές χρήσεις...

Το Σύμφωνο του ΟΗΕ για «ασφαλή, νόμιμη και με κανόνες μετανάστευση» που υπογράφηκε προχτές στο Μαρόκο από 164 χώρες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (σε σύνολο 193), προβλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση ως ένα «προοδευτικό βήμα» για τη διασφάλιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ως «μια συμμαχία των δυνάμεων της αλληλεγγύης ενάντια στην ξενοφοβία και το ρατσισμό». Πέρα απ' όλα τα άλλα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εντάξει προπαγανδιστικά την υπογραφή του Συμφώνου στα κάλπικα δίπολα, που στήνει μαζί με άλλες δυνάμεις ενόψει και των ευρωεκλογών. Η πραγματικότητα είναι ότι το (μη δεσμευτικό για τα κράτη) «Σύμφωνο για τη Μετανάστευση» έρχεται να νομιμοποιήσει το άγριο κυνηγητό και την καταστολή σε βάρος των μεταναστών, αλλά και τη σκληρή εκμετάλλευση για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, που αποτελούν κοινό στοιχείο της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από διακηρύξεις. Ταυτόχρονα, με το Σύμφωνο αυτό εντείνεται το ξέπλυμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των ανταγωνισμών, των τεράστιων ανισοτήτων και της ανισομετρίας, που αναπαράγονται στον καπιταλισμό και αποτελούν βασικές αιτίες της μετανάστευσης και του εκτοπισμού εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους, στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

* * *

Αυτό κρύβεται πίσω και από τη διαπίστωση του Ελληνα πρωθυπουργού ότι «οι ανισότητες εντός και μεταξύ των χωρών διευρύνονται γρήγορα», χωρίς βέβαια να λέει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι συνένοχη, λόγω της ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής της και της ενεργότερης εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Στο διά ταύτα, η Συμφωνία έχει ως στόχο να διαμορφώσει σε παγκόσμιο επίπεδο ένα γενικό «πλαίσιο αρχών» για «ρυθμισμένη», «νόμιμη» και «ελεγχόμενη» μετανάστευση, στο μέτρο που συμβάλλει στην «ευημερία» των καπιταλιστικών κερδών, και παράλληλα για ακόμη μεγαλύτερη καταστολή της «παράνομης» μετανάστευσης, με φύλαξη συνόρων, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης σε διάφορες χώρες που αποτελούν κόμβο για τις μεταναστευτικές ροές (π.χ. Βόρεια Αφρική), απελάσεις κ.λπ. Ας δούμε ορισμένους βασικούς άξονες όσων αποφάσισαν οι ...«δυνάμεις της αλληλεγγύης» στο Μαρακές: «Συνεργασία των κρατών σε όλες τις πτυχές της μετανάστευσης, λαμβάνοντας υπόψη τις δυνατότητες και τις ανάγκες των εθνικών αγορών εργασίας». Ενδεικτικό ως προς αυτό είναι το πώς σκιαγράφησε το Σύμφωνο η Γερμανίδα καγκελάριος, μιλώντας στη διάσκεψη του ΟΗΕ: «Λόγω της δημογραφικής εξέλιξης, η Γερμανία θα χρειάζεται όλο και περισσότερους εξειδικευμένους εργαζόμενους και από χώρες εκτός ΕΕ. Επομένως, μας συμφέρει η νόμιμη μετανάστευση εξειδικευμένων και θα μιλάμε με άλλες χώρες (σ.σ. θα παζαρεύουμε) για ό,τι είναι προς το συμφέρον μας». Με τον ίδιο στόχο, προβλέπει να δοθεί βάρος «στην (εργασιακή, κοινωνική) ενσωμάτωση των νόμιμων μεταναστών».

* * *

Οσοι δεν είναι αναγκαίοι για την «ευημερία» της καπιταλιστικής οικονομίας χαρακτηρίζονται «παράνομοι» και ενεργοποιούνται σε βάρος τους τα κλειστά σύνορα και ο κατασταλτικός μηχανισμός. Ετσι, το Σύμφωνο υπερθεματίζει της ανάγκης συνεργασίας των κρατών για καταπολέμηση της «παράνομης» μετανάστευσης, σαν αυτή να γίνεται από επιλογή και όχι από ανάγκη. Δεσμεύεται για «ενίσχυση της προστασίας των συνόρων», που συμβαίνει ήδη στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και αλλού, με τις δυνάμεις καταστολής να αλωνίζουν στη Μεσόγειο, το ΝΑΤΟ να περιπολεί στο Αιγαίο, τις κυβερνήσεις να χτίζουν χερσαία τείχη για να αποτρέψουν τις μεταναστευτικές ροές, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία να καλλιεργούνται από διάφορα «κανάλια». Το Σύμφωνο δεσμεύει ταυτόχρονα να ενταθούν οι απελάσεις και οι επανεισδοχές όσων διαμένουν «παράνομα» σε άλλο κράτος και τονίζει ότι όλοι οι μετανάστες πρέπει να έχουν στοιχειώδη προσωπικά έγγραφα, δίνοντας το έναυσμα και το πρόσχημα για ακόμα μεγαλύτερη καταστολή. Σε όλα αυτά, ο Ελληνας πρωθυπουργός βλέπει μια «ανθρωποκεντρική» προσέγγιση της μετανάστευσης! Ακριβώς όπως αυτήν που εφαρμόζει η κυβέρνηση στη Μόρια και αλλού, υλοποιώντας κατά γράμμα την απάνθρωπη συμφωνία Τουρκίας - ΕΕ για το Μεταναστευτικό - Προσφυγικό.

***

Ταυτόχρονα, στο Σύμφωνο του ΟΗΕ γίνεται λόγος για «ευκαιρίες ανάπτυξης» με επενδύσεις μονοπωλιακών ομίλων σε Αφρική και αλλού, ως «αντίδοτο» στη μετανάστευση πληθυσμών. Η υποκρισία των ιμπεριαλιστών ξεχειλίζει. Καλύπτουν πίσω από το Μεταναστευτικό τη δίψα των μονοπωλίων τους να διευρύνουν τη δράση σε χρυσοφόρους για τα κέρδη τους τομείς, εντείνοντας τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, αλλά και την εκμετάλλευση των λαών, με αντιλαϊκά μέτρα που αποτελούν «κράχτες» για την προσέλκυση επενδύσεων. Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ως προς το περιεχόμενο και τους πραγματικούς στόχους του Συμφώνου, είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι ανάμεσα στις ...«δυνάμεις αλληλεγγύης» που το υπέγραψαν είναι και η κυβέρνηση της Δανίας, η οποία ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες ότι οι ανεπιθύμητοι μετανάστες θα εξορίζονται σε ένα απομακρυσμένο νησί της χώρας, μέχρι να γίνει δυνατή η απέλασή τους. Τέτοια «λουλούδια» μαζεύτηκαν στο Μαρακές και τόσο «ανθρωποκεντρικές» ήταν οι αποφάσεις τους...

Ε.

Πολυδιάστατα παραμύθια

Με την «άχνη ζάχαρη» της «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής, που δεν σηκώνει τάχα «στο σπαθί της» καμία πίεση από τρίτες χώρες, πασπάλισαν τα κυβερνητικά στελέχη την επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Μόσχα και τη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Ρωσίας.
Και αμέσως μετά... ετοίμασαν τις βαλίτσες τους για τις ΗΠΑ, όπου ξεκινάει αύριο ο «Στρατηγικός Διάλογος», ένα πραγματικό ορόσημο για την ακόμα βαθύτερη και επικίνδυνη εμπλοκή της Ελλάδας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι η μία και βασική «διάσταση» της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, είναι η προσπάθεια «αναβάθμισης» του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή, που υπηρετείται με την ενεργότερη εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Μέσα απ' αυτό το πρίσμα διαμορφώνονται και οι σχέσεις με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως η Ρωσία, η Κίνα κ.τ.λ.
Αυτό, εξάλλου, σημαίνουν και οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση «δεν αντιμετωπίζει τα κρίσιμα εθνικά θέματα υπό το πρίσμα τρίτων δυνάμεων», αλλά «υπό το πρίσμα των εθνικών μας συμφερόντων και μόνο», παρουσιάζοντας ως τέτοιο παράδειγμα τη ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών, που υπεγράφη «με γνώμονα την αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή».
Την «αναβάθμιση», δηλαδή, της αστικής τάξης, μέσα από την υλοποίηση των σχεδίων της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», που συσσωρεύουν κι άλλη «καύσιμη ύλη» στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και φουντώνουν εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς.
Αλλωστε, η «γεμάτη περιφερειακή ατζέντα σε Βαλκάνια, Μαύρη Θάλασσα, Νοτιοανατολική Μεσόγειο και Μ. Ανατολή», που κατά τον Αμερικανό πρέσβη θα συζητήσουν την Πέμπτη τα κυβερνητικά επιτελεία με τους Αμερικανούς αξιωματούχους, έχει ως βασικό της στοιχείο την αντιπαράθεση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία.
Σ' αυτήν την αντιπαράθεση που δυναμώνει, η κυβέρνηση αναλαμβάνει ρόλο «προκεχωρημένου φυλακίου», είτε μιλάμε για τα Ενεργειακά, είτε για τις «διευθετήσεις» και τα σχέδια ευρωατλαντικής «ασφάλειας και σταθερότητας», που προωθούν τη ΝΑΤΟική «περικύκλωση» της Ρωσίας, είτε για τη μετατροπή της χώρας σε απέραντη βάση εφόρμησης για τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, στην αντιπαράθεσή τους με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Ολα τα παραπάνω κάθε άλλο παρά αντιφάσκουν με τους ρόλους «γέφυρας» - ή «γεωπολιτικού μεντεσέ» - που διεκδικεί και αναλαμβάνει η κυβέρνηση στο πλαίσιο του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού και καταμερισμού.
Και βέβαια, οι ρόλοι «μαντατοφόρου» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ κάθε άλλο παρά προστατεύουν το λαό μας από τους κινδύνους που σηματοδοτεί η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αντίθετα, τον φέρνουν στην πρώτη γραμμή, τον βάζουν στο «μάτι του κυκλώνα» των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, κάνουν τον λαό μας στόχο τους.
Χαρακτηριστικό, εξάλλου, παράδειγμα είναι και ο αντίστοιχος ρόλος «διαύλου» που έχει αναλάβει η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά την προσπάθεια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ να κρατήσουν την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο.
Ρόλος που όχι μόνο δεν «άμβλυνε» την τουρκική επιθετικότητα και τις πάγιες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά, όπως δείχνουν και οι εξελίξεις, έχει ως «αντάλλαγμα» πολύ μεγάλους κινδύνους για τον λαό μας, είτε στην περίπτωση μιας παραπέρα κλιμάκωσης, είτε στην περίπτωση ενός πρόσκαιρου συμβιβασμού, με ανταλλάγματα που σε κάθε περίπτωση θα «ακουμπάνε» τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Τα παραμύθια περί «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής, που τάχα αποτελεί εγγύηση «σταθερότητας» και «ασφάλειας» για τον λαό, δεν αντέχουν στη σύγκριση με την πραγματικότητα της επικίνδυνης εμπλοκής στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που όλο βαθαίνει.
Η σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, η πάλη για απεμπλοκή της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ πρέπει τώρα να δυναμώσει. Ειρήνη, ευημερία, φιλία με τους γείτονες λαούς, μπορεί να εξασφαλίσει μόνο η λαϊκή πάλη που θα σπάσει τα δεσμά κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικών ενώσεων.