8 Οκτ 2016

Μια ακόμη απόδειξη του τι σημαίνει να είναι οι κομμουνιστές στην εξουσία!

 Μια ακόμη απόδειξη του τι σημαίνει να είναι οι κομμουνιστές στην εξουσία!

 Κανένα από τα μέλη , στελέχη, οπαδούς, ψηφοφόρους του ΚΚΕ δεν εκπλήσει η δουλειά που γίνεται στο Δήμο Πάτρας. Κάπως έτσι ονειρευόμαστε την εξουσία της εργατικής τάξης, τη λαϊκή εξουσία. Όσους λόγους όμως έχουμε να είμαστε περήφανοι για τον κομμουνιστή δήμαρχο της Πάτρας, άλλους τόσους έχουμε να στενοχωριόμαστε με την παραίτηση , την αδιαφορία, την κακομοιριά , την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρεία της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας. 
Ε, όχι λοιπόν δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε.....
ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΝΑ ΑΝΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ  ΠΕΡΙΣΤΟΙΖΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΛΥΚΟΥΣ , ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΤΥΦΩΝΑ ΠΟΥ ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ...

Πάτρα:Πως οι εργαζόμενοι του Δήμου ξανα- έκαναν «στολίδι» το Παμπελοποννησιακό στάδιο, χωρίς ευρώ!

Αναδημοσίευση από thebest.gr
Το Παμπελοποννησιακό Στάδιο της Πάτρας, κληρονομιά στην πόλη από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, βρίσκεται σήμερα σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση, έτοιμο να φιλοξενήσει πολύ μεγάλες διοργανώσεις, αλλά και τους εκατοντάδες Πατρινούς που καθημερινά το χρησιμοποιούν για να αθληθούν.
Αν και το«στολίδι» της πόλης, δεν ξέφυγε από την κοινή μοίρα των ολυμπιακών εγκαταστάσεων της χώρας, οι οποίες αφέθηκαν στην τύχη τους, χωρίς κονδύλια και προσωπικό από την κεντρική εξουσία, οι εργαζόμενοι του Δήμου Πατρέων με μεράκι και προσωπική εργασία και χωρίς κόστος για τα δημοτικά ταμεία, δίνουν καθημερινή μάχη να ξαναφέρουν τις εγκαταστάσεις στην κατάσταση του 2004.
Μιλώντας στο thebest.gr, στελέχη της δημοτικής Αρχής για το θέμα, ανέφεραν:
"Η Δημοτική Αρχή κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρούνται οι εγκαταστάσεις του Παμπελοποννησιακού Σταδίου σε υψηλό επίπεδο γι’ αυτό και αναγνωρίζεται ως ένα στάδιο – κόσμημα για τον ελληνικό αθλητισμό.
Δίχως να έχει την παραμικρή οικονομική ενίσχυση από τη Γ.Γ. Αθλητισμού και σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για τη συντήρησή του και την αποκατάσταση βασικών λειτουργιών του Σταδίου.
Είναι γνωστό ότι η Δημοτική Αρχή παρέλαβε το Στάδιο σε κακή κατάσταση, με εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης και της απαξίωσης.
Από την πρώτη μέρα που παρέλαβε τη διοίκηση του Δήμου, έριξε βάρος στην αποκατάσταση του Σταδίου για να το παραδώσει στο λαό της Πάτρας για δωρεάν χρήση.
Σήμερα, χιλιάδες Πατρινόπουλα χρησιμοποιούν δωρεάν τις εγκαταστάσεις του και δεκάδες αθλητικά σωματεία του μαζικού αθλητισμού απολαμβάνουν τις δομές του Σταδίου.
Στόχος της Δημοτικής Αρχής είναι να επαναφέρει το Παμπελοποννησιακό στην κατάσταση που παραδόθηκε το 2004 και με πολύ πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις στον τομέα των ηλεκτρονικών συστημάτων, ώστε να το χαίρονται ο λαός και η νεολαία.
Τον τελευταίο χρόνο έγιναν σημαντικές εργασίες αποκατάστασης, με ελάχιστο κόστος για το Δήμο."
Ακολουθούν μερικές από τις εργασίες που έχουν γίνει στο Παμπελοποννησιακό στάδιο από τους ίδιους τους υπαλλήλους.
Μερική Αποκατάσταση Ηχητικής Εγκατάστασης κυρίως Γηπέδου και Κερκίδων
Παραμετροποίηση και επισκευή ορισμένων από τους 25 καμένους ενισχυτές Η επισκευή συνεχίζεται, προς το παρόν άνευ κόστους.
Αποκατάσταση Μικροφωνικής Εγκατάστασης Συστήματος Ανακοινώσεων λεωφορειόδρομου και περιβάλλοντος χώρου
Μετά από την αποτυχία δυο εξωτερικών εταιριών για επισκευή της μικροφωνικής εγκατάστασης του λεωφορειόδρομου, και του συστήματος ανακοινώσεων, ο Δήμος προχώρησε σε αίτημα στο τμήμα Ηλεκτρολόγων του Πανεπιστημίου Πατρών, και παραλάβαμε δωρεάν 2 Η/Υ.
Στήθηκε εξ αρχής νέο λειτουργικό και τα απαραίτητα λογισμικά για αποκατάσταση της επικοινωνίας με τους ενισχυτές.
Υλοποιήθηκε κύκλωμα σε γραφική γλώσσα προγραμματισμού για τη συλλογή και ανάλυση δεδομένων, την προσομοίωση και τον έλεγχο οργάνων.
Αποκαταστάθηκε έτσι πλήρως το σύστημα ανακοινώσεων και ενδοεπικοινωνίας (μικρό κόστος με την υποστήριξη της westia).
Επισκευή Ηλεκτρονικών Συστημάτων Χρονομέτρησης και Αποτελεσμάτων γηπέδου (Οθονών Matrix)
Πιο συγκεκριμένα: Εντοπισμός προβλήματος και αποκατάσταση βλάβης κατεστραμμένης ηλεκτρονικής πλακέτας των Matrix Οθονών.
Η αντικατάσταση έγινε με καινούργια πλακέτα, δωρεά Αθηναϊκής εταιρίας μετά από πολλαπλές επικοινωνίες, των δημοτικών υπηρεσιών. Αντικατάσταση επίσης καμένου τροφοδοτικού πλακετών (άνευ κόστους).
Επισκευή και Αναβάθμιση λογισμικού του μετατροπέα επικοινωνίας Η/Υ με οθόνες Matrix
Σύμφωνα με τις υπηρεσίες του Δήμου, η εταιρία στην Αθήνα το κοστολόγησε 700€ πλέον ΦΠΑ. Ο Δήμος τελικά ξόδεψε 30 ευρώ...
Αντικατάσταση απαρχαιωμένου Ηλεκτρονικού Υπολογιστή στο χώρο ελέγχου των οθονών matrix (booth στην κερκίδα) και αναβάθμιση του λογισμικού ψηφιακής επεξεργασίας μηνυμάτων οθονών Matrix από Η\Υ (άνευ κόστους).
Επισκευή και αποκατάσταση φωτισμού φωτεινής πινακίδας Σταδίου (άνευ κόστους).
Αποξήλωση μπαταριών των κεντρικών UPS και εγκατάσταση 65 καινούργιων μπαταριών (κόστος μόνο της αγοράς των μπαταριών).
Επισκευή ηλεκτρονικών κυκλωμάτων και αποκατάσταση ορθής λειτουργίας των τριών UPS του Σταδίου
Η εταιρία στην Αθήνα το κοστολόγησε 5.000€ πλέον ΦΠΑ. Επισκευάστηκαν από τους εργαζόμενους του Δήμου με κόστος 20€.
Αποκατάσταση ορθής λειτουργίας των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων ένδειξης των τριών Μετασχηματιστών (Μ/Σ) (άνευ κόστους).
Αποκατάσταση ορθής λειτουργίας της κύριας και εφεδρικής Γεννήτριας (άνευ κόστους).
Αποκατάσταση αυτοματισμού μετάβασης από Μ/Σ σε Γεννήτριες κατά την πτώση τάσης ΔΕΗ (άνευ κόστους).
Συντήρηση των Πινάκας Μέσης Τάσης & Χαμηλής Τάσης και των τριών Μ/Σ (κόστος υλικών).
Εγκατάσταση εξαερισμού και κλιματισμού στους χώρους του Υποσταθμού -Πίνακα Μέσης τάσης και στους χώρους των τριών Μ/Σ
Το έργο έγινε χωρίς κανένα απολύτως κόστος, καθώς οι δημοτικοί υπάλληλοι, επισκεύασαν οι ίδιοι τα παλιά κλιματιστικά και παλιούς ανεμιστήρες, ενώ οι διατρήσεις μπετόν, η απομάκρυνση των μπαζών, τα σοβατίσματα, και η εγκατάσταση έγιναν με ιδία μέσα και προσωπικό.
Αποκατάσταση Δημοσιογραφικών Θεωρείων ξυλουργικές και λοιπές εργασίες καθώς και εγκατάσταση ενσύρματου και ασύρματου δικτύου.
Ελέγχθηκαν, αποκαταστάθηκαν και ενεργοποιήθηκαν 72 πρίζες τηλεφωνίας και internet. Εγκαταστήσαμε κατανεμητή 48 θυρών (rackmount switch (με δωρεά από ΣΕΓΑΣ ) στο booth των ενισχυτών.
Ενοποιήθηκε ο κατανεμητής των θεωρείων με τα τελικά σημεία στα δημοσιογραφικά θεωρεία με patch cord καλώδια δικτύου.
Στον ίδιο χώρο, οι υπάλληλοι του Δημου προχώρησαν στην εγκατάσταση, παραμετροποίηση και στον έλεγχο καλής λειτουργίας ασύρματης δικτύωσης (εξοπλισμός δωρεά από Westia).
Έγινε έλεγχος όλων των πριζών ισχυρών ρευμάτων των θεωρείων και τοποθετήθηκαν 40 πολύμπριζα στις επιφάνειες εργασίας (εξοπλισμός από ηλεκτροφωτισμό).
Αποκατάσταση ημιαυτόματου ελέγχου 5 αντλιών άρδευσης και 5 αντλιών ύδρευσης (άνευ κόστους).
Επιδιόρθωση των δοχείων πιέσεων άρδευσης , ύδρευσης και πυρασφάλειας (άνευ κόστους)
Άνοιγμά όλων των φρεατίων του αγωνιστικού χώρου για εντοπισμό και έλεγχο λειτουργίας καλωδιώσεων ισχυρών και ασθενών ρευμάτων.
Επιδιόρθωση όλων των βλαβών των τελικών σημείων και ενεργοποίηση της ψηφιακής τους επικοινωνίας με τις καμπίνες (rack΄s) των 4 τομέων του σταδίου των 48 θέσεων το καθένα, συνολικά 338 θέσεων (άνευ κόστους).
18. Επισκευή και αποκατάσταση εσωτερικών γραμμών τηλεφωνικού κέντρου, και εγκατάσταση τηλεφώνων ενδοεπικοινωνίας των γραφείων. (άνευ κόστους).
Αποκατάσταση εκκίνησης και ορθής λειτουργίας εξωτερικών ψυκτών (αντλίες, πίνακας ελέγχου, ανεμιστήρες, αντιστροφείς κλπ) τομέα 4 (άνευ κόστους).
Αποκατάσταση βλάβης των 6 κλιματιστικών μονάδων και των 6 κυκλοφορητών του τομέα 4 (άνευ κόστους).
Επίσης από τους εργαζόμενους έγιναν και οι εξής εργασίες:
Έλεγχος και καταγραφή σημείων με προβλήματα μόνωσης στους χώρος του σταδίου & περιμετρικά του λεωφορειόδρομου, καθώς και μερική αποκατάσταση της μόνωσης (η πλήρης αποκατάσταση θα γίνει εντός των επόμενων ημερών από ανάδοχο)
Αντικατάσταση κατεστραμμένων γυψοσανίδων οροφής περιμετρικά του λεωφορειόδρομου (υλικά και εργασία από την Westia).
Αντικατάσταση 300 λαμπτήρων φθορίου 60εκ. περιμετρικά του λεωφορειόδρομου. (υλικά από . Ηλεκτροφωτισμό). 23. Ξεχωριστές γραμμές φωτισμού, νέες γραμμές UTP και εγκατάσταση ασύρματου δικτυακού εξοπλισμού (Switches και hotspots) 600 μέτρων περιμετρικά λεωφορειόδρομου (υλικά από την Westia).
Ξεχωριστές γραμμές ύδρευσης για τις ανάγκες της εκθέσεως και στους τέσσερους τομείς του Σταδίου
Ηλεκτρονική παρακολούθηση (Ιστοσελίδα) και ψηφιακή αποτύπωση της ενεργειακής κατανάλωσης του Σταδίου καθημερινά ανά ώρα.
Έλεγχος εσωτερικού και εξωτερικού φωτισμού σταδίου και καθημερινή αποκατάσταση βλαβών.
Αποκατάσταση παλαιών και προμήθεια νέου Ηλεκτρονικού Υπολογιστή Διοίκησης, και πολυμηχανήματος. Εγκατάσταση παραμετροποίηση και δικτύωσή τους στο τοπικό δίκτυο. (προμήθεια από παγία)
Αποκατάσταση λειτουργίας μικροφωνικής εγκατάστασης (Επισκευή 1 καμένου μεγαφώνου wufer και αντικατάσταση 2 tweeter) της Αίθουσας τύπου (μικρό κόστος υλικών)
Αντικατάσταση Η/Υ αίθουσας τύπου με καινούργιο τελευταίας γενιάς. (προμήθεια από τμήμα πληροφορικής), παραμετροποίηση, δικτύωση και διασύνδεση του με μικροφωνική και προβολέα.
 Φάνης Βγενόπουλος

Μια εγκληματική οργάνωση ντυμένη ”πολιτικό κόμμα”

    Μια εγκληματική οργάνωση ντυμένη ”πολιτικό κόμμα”

0
Από την Μαρία Παρέντη

Το 1980, ο Νίκος Μιχαλολιάκος- γνωστός ήδη για την εξτρεμιστική, ακροδεξιά στάση του-  ιδρύει τη Χρυσή Αυγή. Πρόκειται περί οργανώσεως με έντονο στρατιωτικό χαρακτήρα, η οποία στην αρχή περιορίζεται στην έκδοση ενός ομώνυμου εντύπου και τη μύηση νέων μελών.
Ο ιστορικός χρόνος που επιλέγεται για την ίδρυσή της δεν είναι τυχαίος. Η προβολή του εθνικιστικού και πατριωτικού φρονήματος, πίσω από το οποίο κρύβεται η οργάνωση χαίρει κάποιας αποδοχής, λόγω φλεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος αλλά και του γεγονότος ότι η Ελλάδα θα μετατραπεί από χώρα εξόδου μεταναστών σε χώρα εισόδου από αυτή τη δεκαετία.
Το 1982 λοιπόν, ξεκινούν οι πρώτες επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε μετανάστες, αλλά και κάποιες δράσεις που έχουν σκοπό τον εκφοβισμό των αριστερών και αναρχικών. Σε περιοχή του κέντρου, χαράσσεται σβάστικα στο μέτωπο έφηβης από χρυσαυγίτες προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων. Η γειτονιά τρομοκρατείται και η αστυνομία κωφεύει.
Τα χρόνια θα περάσουν στρατολογώντας νέα μέλη και δρώντας υπογείως, με μεγάλη προσοχή σε κινήσεις και μυήσεις, επαφές με αντίστοιχες οργανώσεις του εξωτερικού, τήρηση της ιεραρχίας και πίστη στο πρόσωπο του αρχηγού.
Το 1998 ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής, Αντώνης Ανδρουτσόπουλος γνωστός με το ψευδώνυμο ”Περίανδρος” , θα επιτεθεί με άλλους δέκα χρυσαυγίτες, σε τρία μέλη του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ) στο φοιτητή του Πολυτεχνείου Ηλία Φωτιάδη, στον αδιόριστο φιλόλογο Γιάννη Καραμπατσόλη και στο Δημήτρη Κουσουρή μέλος τότε της συντονιστικής επιτροπής του συλλόγου φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και των κεντρικών συμβουλίων της ΕΦΕΕ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ). Σκοπός της επίθεσης είναι η θανατηφόρος σωματική βλάβη. Ο Φωτιάδης ξέφυγε από τύχη, ο Καραμπατσόλης διέφυγε και γύρισε να σώσει τον Κουσουρή, ο οποίος είναι σήμερα ζωντανός από θαύμα. Ο Περίανδρος και οι ”δικοί’ του εγκατέλειψαν το νεαρό φοιτητή αιμόφυρτο, σίγουροι πως είναι νεκρός.
Εφτά χρόνια θα μείνει ασύλληπτος ο Περίανδρος. Το γεγονός έχει σαν αποτέλεσμα την παύση κυκλοφορίας του εντύπου της οργάνωσης και την επίρριψη ευθυνών από πλευράς της στον ίδιο τον Ανδρουτσόπουλο. Ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας και της αστυνομίας αφήνει πολλά έρωτηματικά. Τα τρία θύματα καταθέτουν μήνυση. Η αστυνομία περιορίζεται στο να χτυπήσει το κουδούνι του σπιτιού του Περίανδρου, δίχως καμία έρευνα. Μάλιστα παραπλανά την κοινή γνώμη διαδίδοντας πως ο δράστης έχει διαφύγει στο εξωτερικό. Οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής ερευνούν και απευθύνονται στην πολιτική ηγεσία, η οποία απαντά μετά βεβαιότητος ότι η περίπτωση σχέσεων μεταξύ αστυνομίας και Χρυσής Αυγής είναι απίθανη.
Το 2005 ο Περίανδρος θα παραδοθεί και θα δικαστεί ένα χρόνο αργότερα. Τα πρωτοκλασάτα μέλη της οργάνωσης δε θα εμφανιστούν στο δικαστήριο. Συνήγοροι υπεράσπισης του «Περίανδρου» ήταν ο Γιάννης Ηρειώτης, ο Θανάσης Μαντάς και ο ο αδερφός του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Τάκης Μιχαλόλιας, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να απομονώσει την πράξη αποσυνδέοντας την οργάνωση από την υπόθεση. Αυτή θα είναι η πρακτική της Χρυσής Αυγής για κάθε εγκληματική της δράση.
Ο Ανδρουτσόπουλος καταδικάστηκε ομόφωνα για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας-χωρίς κανένα ελαφρυντικό σε 21 χρόνια κάθειρξης. Στο δεύτερο βαθμό η ποινή μειώθηκε σημαντικά (12ετία) καθώς το κατηγορητήριο άλλαξε και αναγνωρίστηκε μόνο η επίθεση κατά Κουσουρή ως απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο Περίανδρος δε δέχτηκε κανένα μάρτυρα υπεράσπισης από τη Χρυσή Αυγή, αφήνοντας να εννοηθεί πως ο ίδιος τιμωρήθηκε και χρεώθηκε πράξεις και εντολές άλλων. Έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής αποφυλακίστηκε και αποσύρθηκε.
Θα περάσουν μερικά χρόνια ύποπτης αλλά συνήθους σιγής και όταν οι συγκυρίες θα ευνοήσουν η οργάνωση θα κάνει την επανεμφάνισή της. Θα είναι το 2009 λοιπόν, όταν η  περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα θα γίνει ορμητήριο της Χρυσής Αυγής. Με προκάλυμμα την προστασία των κατοίκων από τους αλλοδαπούς και την διατήρηση της ελληνικότητας των εμπορικών καταστημάτων, οι χρυσαυγίτες θα συστήσουν ”επιτροπές κατοίκων”, τάγματα εφόδου και θα αρχίσουν τις δολοφονικές και ρατσιστικές επιθέσεις.
Το 2010 θα κερδίσουν μια έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων και αυτή θα είναι η αρχή μιας μεγάλης ντροπής. Στις εθνικές εκλογές του 2012 το ναζιστικό μόρφωμα ενδεδυμένο το μανδύα του πολιτικού κόμματος θα περάσει την πόρτα του ελληνικού Κοινοβουλίου με ποσοστό 6,97 %, το οποίο θα διατηρήσει και στις επόμενες τρεις εκλογικές διαδικασίες παρά το γεγονός ότι το Σεπτέμβριο του 2013 και μετά από σωρεία επιθέσεων και εγκληματικών πράξεων, που κορυφώθηκαν με τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, εισαγγελικές έρευνες στοιχειοθέτησαν την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης και συνελήφθησαν από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία ο αρχηγός της οργάνωσης, βουλευτές και στελέχη της
Ετούτη την ώρα διεξάγεται η πολύκροτη δίκη της Χρυσής Αυγής που ξεκίνησε στις 20 Απριλίου του 2015. Ο ιστορικός αυτός δικαστικός αγώνας δυστυχώς δεν καλύπτεται από καμία κάμερα. Σε αυτήν εδώ τη στήλη χρέος μας είναι η δική σας ενημέρωση, αλλά και η καταγραφή της ιστορίας.
*Το σκίτσο είναι του Κάρλος Λατούφ

Η Ευρώπη είναι μια απόλυτη μοναρχία


Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση… Δηλαδή από τι ακριβώς. Ποια είναι εκείνα τα συστατικά, τα «δεσμευτικά» χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επιβάλλουν στο κίνημα των εργαζομένων τη διεκδίκηση της αποδέσμευσης σαν αναγκαίο συστατικό της δικής τους πάλης;
Ανατρέχοντας στον καταστατικό πυρήνα της ΕΕ, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, βρίσκουμε τρία τέτοια θεμελιακά συστατικά:
α. Την «ανοιχτή αγορά», με άλλα λόγια την ελευθερία της αγοράς, δηλαδή την τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης.
Αυτή η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης – σύμφωνα με τα λόγια του Μάρξ στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών (Α΄Διεθνής) – συνιστά την πολιτική οικονομία της αστικής τάξης. Στον αντίθετο πόλο η κοινωνική πρόβλεψη, ο κοινωνικός σχεδιασμός, συνιστά την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης.
Η πολιτική οικονομία του κεφαλαίου, η ελευθερία της αγοράς, η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης, κατά συνέπεια και η άρνηση, η απαγόρευση της κοινωνικής πρόβλεψης – της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης – αποτελεί λοιπόν καταστατική αρχή της «Ευρώπης».
Συνέπεια αυτής της καταστατικής αρχής είναι, ότι μέρος του περιεχομένου της αποτελεί και η «ανοιχτή αγορά» της εργατικής δύναμης, η ανοιχτή «αγορά εργασίας»: Στις καταστατικές αρχές της ΕΕ προβλέπεται με αυτόν τον τρόπο ότι η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που υπόκειται στους όρους της «ανοιχτής αγοράς», στην κυριαρχία της «προσφοράς και ζήτησης». Προβλέπεται, με άλλα λόγια, η άρνηση κάθε συσχετισμού της τιμής της εργατικής δύναμης, του εργατικού μισθού, με τις ανάγκες των εργαζομένων, προβλέπεται – κατά τελική συνέπεια – η θεσμοθέτηση της ατομικής σύμβασης, και η άρνηση, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Προβλέπεται η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών εργαζόμενων, η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων.
Προβλέπεται η εξαναγκαστική υπαγωγή των ευρωπαϊκών κοινωνιών στην «τυχαιότητα» (την «τυφλή κυριαρχία») των σχέσεων της προσφοράς και της ζήτησης. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να κυνηγούν το «τζάκποτ» της «προσφοράς και ζήτησης», το οποίο «τζάκποτ» νομοτελειακά δεν έχει μορφή άλλη από αυτήν της καπιταλιστικής κρίσης.
β. Πλάι στην «ανοιχτή αγορά» βρίσκουμε και την «ελευθερία του ανταγωνισμού που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων». Αυτή είναι η διατύπωση!
Φυσικά η «ελευθερία του ανταγωνισμού» στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, στον καπιταλισμό της κυριαρχίας των μονοπωλίων που έχει αφήσει οριστικά πίσω του τον καπιταλισμό του ελεύθερου συναγωνισμού, ηχεί κάπως ανεκδοτολογικά, κάπως οξύμωρα. Αλλά πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό: Πρόκειται για την ελευθερία του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, για την υπερίσχυση του ισχυρότερου μονοπωλίου απέναντι στο πιο αδύναμο, για την υπερίσχυση συνολικά των μονοπωλίων απέναντι στην μικρή παραγωγή, για τη συγκέντρωση των μέσων της παραγωγής υπό όρους κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Δεν μπορεί στο ιστορικό στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού να υπάρξει διαφορετικός ανταγωνισμός και διαφορετική ελευθερία του ανταγωνισμού, δεν μπορεί στο ιστορικό αυτό στάδιο να υπάρξει διαφορετική «κατανομή των πόρων»… Και για το μονοπωλιακό κεφάλαιο αυτή η «κατανομή των πόρων» είναι και η μόνη «αποτελεσματική».
Πρόκειται επίσης για την άρνηση, κυριολεκτικά για την απαγόρευση, έστω και της παραμικρής «υποταγής» της οικονομίας στις κοινωνικές ανάγκες, δηλαδή πρόκειται και πάλι για άρνηση της κοινωνικής πρόβλεψης, για απαγόρευση της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης. Πρόκειται για την εκχώρηση κάθε κοινωνικής παραγωγικής οικονομικής δραστηριότητας στο κεφάλαιο, για την εμπορευματοποίηση κάθε πεδίου της κοινωνικής ζωής που θα μπορούσε να αποφέρει καπιταλιστικό κέρδος, για την μετατροπή κάθε κοινωνικού οικονομικού αποθέματος  σε ιδιωτικό κεφάλαιο, για την σύνθλιψη των μισθολογικών και εργασιακών δικαιωμάτων κάτω από το πέλμα της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου.
γ. Πλάι στην «ανοικτή αγορά με ελεύθερο ανταγωνισμό, που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων» (άρθρα 3Α και 102Α της Συνθήκης του Μάαστριχτ) βρίσκουμε και την ελευθερία της κίνησης των κεφαλαίων: την «απαγόρευση οποιουδήποτε περιορισμού των κινήσεων κεφαλαίων μεταξύ κρατών – μελών και τρίτων χωρών» (άρθρο 73Β παράγραφος 1 της Συνθήκης του Μάαστριχτ), την απαγόρευση – να παράδειγμα νομοθετικής πρόνοιας!!! – οποιωνδήποτε μέτρων ακόμα και «συγκεκαλυμμένου περιορισμού της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων και των πληρωμών» (άρθρο 73Δ παρ. 3 της Συνθήκης του Μάαστριχτ).
Καμία σχέση με απαγόρευση των «capital control» ή των… διοδίων. Απλά, για άλλη μια φορά η κοινωνική παραγωγή απαγορεύεται  να υπακούει «ακόμα και συγκεκαλυμμένα» στις κοινωνικές ανάγκες, στην κοινωνική πρόβλεψη, και υποτάσσεται καταστατικά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Που είδαμε: προσδιορίζονται από τον ανταγωνισμό και την ελευθερία του, από την προσφορά και ζήτηση της «ανοιχτής αγοράς». Αυτήν την προσφορά και ζήτηση κι αυτόν τον ανταγωνισμό, που για χάρη τους ξηλώνονται ολόκληροι παραγωγικοί κλάδοι και μεταφέρονται όπου βρίσκουν χαμηλότερη τη διεθνή τιμή της εργατικής δύναμης. Που για χάρη τους οι έδρες των επιχειρήσεων μεταφέρονται σε διεθνείς φορολογικούς παραδείσους. Που για χάρη τους οι επιχειρήσεις «πτωχεύουν» προκειμένου τα συσσωρευμένα κεφάλαια να τοποθετηθούν σε περισσότερο επικερδείς (φυσικά για το κεφάλαιο) οικονομικές σφαίρες.
*
Η ιδιοκτησία είναι εξουσίαση πραγμάτων. Το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της εξουσίασης, το ουσιαστικό περιεχόμενο της ίδιας της ιδιοκτησίας – πέρα από νομικούς τύπους και μορφές –  προσδιορίζεται από την ελευθερία της. Η «προσφορά και ζήτηση» ή με τα λόγια της ΕΕ η «ανοιχτή αγορά» και με καθημερινά λόγια η ελευθερία της αγοράς, η ελευθερία του ανταγωνισμού και της κίνησης των κεφαλαίων, αποτελούν τις ελευθερίες που ολοκληρώνουν το ουσιαστικό περιεχόμενο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και που την καθιστούν ανώτατο, απόλυτο άρχοντα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παρά μια απόλυτη μοναρχία. Και στον θρόνο της κάθεται η ελευθερία του κεφαλαίου, η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η ελευθερία της.
Φυσικά ο καπιταλισμός κυριαρχεί παντού ή σχεδόν παντού. Και παντού όπου κυριαρχεί ο καπιταλισμός τα «εθνικά κράτη» αποτελούν πολιτικούς μηχανισμούς της εξουσίας (δικτατορίας έστω και «δημοκρατικής») του κεφαλαίου και της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Όμως η ιστορική καταγωγή των εθνικών κρατών, η ιστορικά προοδευτική καταγωγή τους, η ιστορικά προοδευτική αρχή τους, δεν τους έχει επιτρέψει να θεσμοθετήσουν, να ολοκληρώσουν καταστατικά τον ίδιο τους τον πραγματικό χαρακτήρα. Αντίθετα,  η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν διακρατικός πολιτικός μηχανισμός της εξουσίας του κεφαλαίου, καθώς  στην ιστορική της αρχή δεν βρίσκεται η ιστορική πρόοδος αλλά η ιστορική αντίδραση σε όλη τη γραμμή, καθώς η ιστορική καταγωγή της δεν καθορίζεται από την προοδευτική – επαναστατική αντικατάσταση ενός ξεπερασμένου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού από τον νεώτερο αλλά, αντίθετα, καθορίζεται από την αντεπανάσταση, από τον ιστορικά αντιδραστικό χαρακτήρα του τελικού, ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος, για αυτό το λόγο ίσως μόνο αυτή έχει αναγορεύσει σε ιδρυτική καταστατική της αρχή τις ελευθερίες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, έχει τοποθετήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την ελευθερία της σαν απόλυτο μονάρχη στο θρόνο της.
Από αυτή την άποψη η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά μια αντιδραστικά αναβαθμισμένη  μορφή πολιτικού μηχανισμού της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Από αυτή την άποψη, επίσης, δεν είναι άτοπος  ο χαρακτηρισμός της ΕΕ σαν πολιτικού μηχανισμού της εξουσίας του κεφαλαίου διακρατικού και ταυτόχρονα υπερεθνικού – όχι διεθνικού. Οικονομικά και πολιτικά αυτός ο χαρακτηρισμός εκφράζει την υπαγωγή των κρατών στην επιδίωξη του μονοπωλιακού κεφαλαίου να κυριαρχεί υπερεθνικά, ανεξάρτητα από κάθε εθνικό φραγμό που είναι σε τελική ανάλυση φραγμός κοινωνικός, και που σε μια παραπέρα ανάλυση καθορίζεται από τους συσχετισμούς της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε έθνους. Και αυτό δεν συνιστά οποιαδήποτε πραγματική άρνηση του γεγονότος, ότι στο πλαίσιο της ίδιας αυτής «υπερεθνικής» επιδίωξης, δεν μπορεί παρά στο πλαίσιο της νομοτελειακά ανισόμετρης καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης να αναδεικνύεται η κυριαρχία των ισχυρότερων εθνικών κεφαλαίων και καπιταλιστικών κρατών απέναντι στα λιγότερο ισχυρά. Δεν συνιστά δηλαδή πραγματική άρνηση των εθνικών ανταγωνισμών του κεφαλαίου. Δεν συνιστά άρνηση του γεγονότος αυτού, αντίθετα συνιστά πραγματικό του όρο.
Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την άρνηση της αντικατάστασης της εθνικής κοινωνικοοικονομικής ιστορικής βαθμίδας από μια νέα ανώτερη διεθνική ιστορική βαθμίδα – αντικατάσταση που προϋποθέτει την εργατική τάξη σαν ηγέτιδα τάξη των εθνών, την αντικατάσταση του έθνους των αστών από το έθνος των εργατών. Στη θέση μιας ιστορικά προοδευτικής διεθνικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης το μονοπωλιακό κεφάλαιο αντιτάσσει τη δική του διεθνοποίηση, και η μέσω αυτής συγκέντρωσή του  έρχεται να εκφραστεί πολιτικά με την υπερεθνική του κυριαρχία και την διακρατική οργανωτική της μορφή.  Αλλά γι’ αυτό, απέναντι στον πολιτικό μηχανισμό της ΕΕ τα κράτη εμφανίζονται όλο και λιγότερο σαν μορφές εθνικής κοινωνικής οργάνωσης, όλο και περισσότερο σαν δικές της απλά διοικητικές οργανωτικές υποδιαιρέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν και να υποκατασταθούν από άλλες διοικητικές υποδιαιρέσεις («περιφέρειες», «οικονομικές ζώνες» κ.ά.) ακόμα περισσότερο αποσυνδεμένες από το ιστορικό περιεχόμενο και την ιστορική καταγωγή των εθνικών σχηματισμών και ακόμα πιο άμεσα υπαγόμενες στις καταστατικές της αρχές της «ανοιχτής αγοράς», της ελευθερίας του ανταγωνισμού και της κίνησης του κεφαλαίου.
Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την επιδίωξη της διακρατικά και υπερεθνικά συγκεντρωμένης πολιτικής κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου να καταπνίξει την εξορισμού εθνική και διεθνική διεξαγωγή της πάλης της εργατικής τάξης.
Μιλώντας εντελώς γενικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν πολιτικός μηχανισμός αποτελεί θεσμοθετημένη  αντιδραστική ιστορική άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής των εθνικών σχηματισμών. Και τα σύγχρονα καπιταλιστικά εθνικά κράτη επίσης αποτελούν άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής τους, εξαιτίας όμως της οποίας δεν έχουν σταθεί ικανά να θεσμοθετήσουν την άρνησή της. Δεν είναι άσχετη από αυτό η εγκυμοσύνη του φασισμού στο εσωτερικό της ΕΕ. Είναι έκφρασή του και εναλλακτική μορφή είτε της ίδιας είτε της διάλυσής της κάτω από το βάρος των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου: Είτε υπό όρους αντιδραστικής συνένωσής της είτε υπό όρους αντιδραστικής επικράτησης των εσωτερικών της ανταγωνισμών η ίδια αυτή κυριαρχία πρέπει να παραμείνει άθικτη και να εδραιωθεί βαθύτερα…
Γι’ αυτό και απέναντι στην ελευθερία του κεφαλαίου δεν αποτελεί τον αντίποδα η «κρατική ρύθμιση» της οικονομίας. Η τελευταία άλλωστε είναι και σήμερα έντονα ενεργή και δραστήρια στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της ελευθερίας της. Και στην περίπτωση που οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων αναδειχτούν υπέρτεροι της συνένωσής τους, η «κρατική ρύθμιση» θα τεθεί στην υπηρεσία αυτών των ανταγωνισμών, στην υπηρεσία της ελευθερίας του ενός κεφαλαίου ενάντια στην ελευθερία του άλλου (και από κοινού ενάντια στους εργαζόμενους) έως την επικράτηση του ενός ή του άλλου και την εκ νέου αναγόρευση της γενικής ελευθερίας του κεφαλαίου σε υπέρτατη αρχή.
Τον μοναδικό αντίποδα στην ελευθερία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας αποτελεί η υπαγωγή και υποταγή των παραγωγικών δυνάμεων στην ικανοποίηση των κοινωνικών λαϊκών αναγκών.
*
Τα παραπάνω αφορούν γενικά την εξουσία του κεφαλαίου και την κυριαρχία των μονοπωλίων. Και αφορούν ειδικά την εξουσία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, την κυριαρχία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Την συνενωμένη πάλη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη των ευρωπαϊκών χωρών. Την συνενωμένη πάλη τους ενάντια στους ανταγωνιστές τους σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε άλλα κέντρα ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Την προσπάθεια ρύθμισης των μεταξύ τους, διεθνικών -διακρατικών μονοπωλιακών ανταγωνισμών στη βάση του μεταξύ τους συσχετισμού οικονομικής και πολιτικής δύναμης.
Τα παραπάνω επίσης εξειδικεύονται σε μια σειρά στρατηγικών υποταγής όλων των σφαιρών της κοινωνικοικονομικής ζωής κάθε χώρας σε αυτές τις καταστατικές αρχές και σε αυτούς τους οικονομικούς-πολιτικούς συσχετισμούς. Σε μια σειρά πολιτικών μέτρων, ρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων που τα υλοποιούν ως τις τελικές τους λεπτομέρειες.
Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σημαίνει παρά αποδέσμευση από αυτά, από το τέλος τους ως την αρχή τους. Από τις τελικές λεπτομέρειες ως τις καταστατικές αρχές των οποίων αποτελούν υλοποίηση. Από την πάλη για κοινωνική ασφάλιση, μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα, κλπ, έως την πάλη ενάντια στην ελευθερία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας δηλαδή ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία την ίδια.
Χωρίς αυτό το περιεχόμενο της πάλης μπορεί να γίνεται λόγος για «αποδέσμευση», για «έξοδο» κλπ, αλλά στην πράξη να πρόκειται για μορφές απορρόφησης, ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε σχεδιασμούς ανανέωσης ή αναπαλαίωσης της ίδιας στο περιεχόμενό της κυριαρχίας. Για μετασχηματισμό του ίδιου πολιτικού περιεχομένου σε διαφορετικές μορφές οικονομικής και πολιτικής πρωτοκαθεδρίας στο πλαίσιο των εσωτερικών και διεθνών ανταγωνισμών της μονοπωλιακής άρχουσας τάξης. Για διαφορετικές μορφές προσαρμογής αυτών των ανταγωνισμών στο ίδιο γενικό περιεχόμενο – όσο κι αν τέτοιες προσαρμογές και μετασχηματισμοί κοινωνικά «κομβικοί» δεν αφήνουν ανεπηρέαστους τους γενικούς όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης και οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας, τους γενικούς όρους της πάλης για το σοσιαλισμό… Όσο, επίσης, κι αν από άποψη απλού υπολογισμού τίθεται γενικά και το ζήτημα της ιεράρχησης του ταξικού, λαϊκού συμφέροντος ανάμεσα στη συνενωμένη και τη διαιρεμένη πολιτική κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου – ιεράρχηση που όμως δεν μπορεί να γίνεται αφηρημένα, αποσυνδεμένη από πραγματικές συνθήκες και συσχετισμούς, που δεν μπορεί η ίδια αυτή η ιεράρχηση να ιεραρχείται σε θέση ανώτερη από τις πολιτικές αρχές της ταξικής πάλης και το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, που δεν μπορεί να τα επισκιάζει, να επισκιάζει το πεδίο της καθημερινής πάλης, της καθημερινής ανυπακοής, της καθημερινής διεκδίκησης που είναι από το περιεχόμενό της διεκδίκηση αποδέσμευσης από την ευρωπαϊκή απόλυτη μοναρχία του κεφαλαίου, γιατί αυτή και όχι άλλη είναι σήμερα η υπαρκτή μορφή της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ

 ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ



«Αποκαταστάθηκαν εκατέρωθεν παρεξηγήσεις» ανακοινώνει το γραφείο του πρωθυπουργού  Α. Τσίπρα μετά τη συνάντησή του με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, με αφορμή τη σύγκρουση κυβέρνησης-εκκλησίας  που προκάλεσαν ανακοινώσεις του υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη για νέα  αναλυτικά προγράμματα στα Θρησκευτικά.
 Κι αφού έκαναν επίδειξη δύναμης εκκλησία και κυβέρνηση ανεβάζοντας τους τόνους σε έναν διαγωνισμό ρητορικής πειθούς – υπενθύμισε τις ευθύνες της εκκλησίας την περίοδο κατοχής και χούντας ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης,  αντέκρουσε τις επικρίσεις ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με επιχειρήματα εν είδει ερωτημάτων που αποδεικνύουν πως η εκκλησία ήταν «συνεπής και αδιάβλητος για την αποστολή της», η αντιπαράθεση έληξε με τον Ιερώνυμο μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό να δηλώνει πως «ήρθησαν οι παρεξηγήσεις» και τον Ν. Φίλη να τονίζει πως η κυβέρνηση δεν έχει δογματική αντίληψη κι επιθυμεί το διάλογο με την εκκλησία.  
             Τέτοιου είδους  «κοκορομαχίες» που δεν καταλήγουν πουθενά ανά τακτά χρονικά διαστήματα επαναλαμβάνονται στην πολιτική ζωή της χώρας, που σηματοδοτούν τις προσπάθειες να εισβάλλουν στην καθημερινή μας ζωή, που εξαθλιώνεται συνεχώς, ζητήματα που αν και φαίνονται να αμφισβητούν την ισχύουσα  καπιταλιστική τάξη δεν κάνουν άλλο από το να την υποστηρίζουν. Η αντιπαράθεση που προκλήθηκε από την κυβέρνηση με την εκκλησία μοιάζει να είναι κακή μίμηση της σύγκρουσης μ’ αυτήν προ τριακονταετίας του υπουργού  της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης του Α. Παπανδρέου Α. Τρίτση  για την εκκλησιαστική περιουσία που δεν κατέληξε πουθενά.  Τώρα το αντικείμενο της αντιπαράθεσης γίνεται το αναλυτικό πρόγραμμα των Θρησκευτικών με την κυβέρνηση να υποχωρεί …συντεταγμένα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Και μένει κυρίαρχος ο λόγος του Ιερώνυμου που  επικρίνει τον «καταρρεύσαντα υπαρκτό σοσιαλισμό» για  «διωγμό της θρησκευτικής πίστης» αλλά  και τα κόμματα  του νεοφιλελεύθερου χώρου, αναδεικνύοντας έτσι την εκκλησία μόνη σταθερά δύναμη «μάνα του λαού μας με ό,τι αυτό σημαίνει».
               Κι επειδή η κοινωνική μας ύπαρξη εμφανίζεται ως μια διαδοχή προβλημάτων που αναφέρονται σε διαφορετικά ζητήματα, τα οποία αποσυνδεδεμένα μεταξύ τους δύσκολα κατανοούμε, το να μπορούμε να τα αντιμετωπίζουμε ιστορικά, να ανακαλύπτουμε  τις ιστορικές ρίζες και συγκρούσεις που έδωσαν στους θεσμούς τη σημερινή μορφή και  λειτουργία τους, θα μας βοηθήσει να  αντιληφθούμε τη σύνδεσή τους και να κατανοήσουμε τη λειτουργία του συστήματος συνολικά. Γι’ αυτό  κι αυτές οι απομιμήσεις συγκρούσεων στο παρόν πρέπει να τις δούμε ως προς τις ιστορικές τους διαστάσεις.
               Αν στη Δύση του Μεσαίωνα η Εκκλησία υπήρξε το κατεξοχήν ηγεμονικό κέντρο, από την αναγέννηση και μετά  διαμορφώνεται το νέο ηγεμονικό κέντρο, το εθνικό και αστικό κράτος, σε πλήρη αντίθεση  με την Εκκλησία, το οποίο επιβάλλει και τους δικούς του όρους, οι οποίοι, πέρα από την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής, στο εποικοδόμημα συνοψίζονται στην εκκοσμίκευση και επικράτηση του Λόγου.
               Την ίδια εποχή στην περιοχή μας η Εκκλησία παραμένει  η κατευθυντήρια δύναμη των χριστιανικών πληθυσμών μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ο ρόλος λοιπόν της Ορθόδοξης Εκκλησίας ήταν πολύ σημαντικός στο σχηματισμό και διαμόρφωση της πολιτισμικής ταυτότητας των λαών αυτών και για μακρό χρονικό διάστημα πρωταρχικός και με μακροχρόνια επίδραση. Κι αν η ορθόδοξη εκκλησία του μεσαίωνα στην Ανατολή έμεινε πάντα υπό την κηδεμονία του βυζαντινού αυτοκράτορα, η αναγνώριση από το Οθωμανικό κράτος  του Πατριάρχη της Κων/πόλεως  ως αρχηγού και εκπροσώπου όλων των ορθοδόξων συνέβαλε στην αύξηση του κύρους του και στην παγίωσή του ως ηγετική δύναμη που αναγνωρίζεται μάλιστα σαν τέτοια από το σύνολο των μηχανισμών που μεσολαβούν μεταξύ των υποδούλων λαών  και της διοίκησης των οθωμανών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η  ορθοδοξία παραμένει τίποτε άλλο παρά μια εκκλησία ανεκτή από τον κατακτητή που λογοδοτεί όμως σ’  αυτόν. Κι αν στο κοινωνικό πεδίο οι ανώτεροι κληρικοί ταυτίζονται με τις κυρίαρχες τάξεις της κοινωνίας και του κράτους, ο κατώτερος κλήρος δεν συγκροτείται σε χωριστή κοινωνική τάξη και ταυτίζεται με το λαό του οποίου μιλά τη γλώσσα.  Και η ορθοδοξία συγχέεται περισσότερο από ποτέ με την εθνική ιδέα που την απειλούν  από τη μια  το Ισλάμ  κι από την άλλη η καθολική προπαγάνδα.
  Κι ίσως είναι αυτή μια εξήγηση γιατί η ορθοδοξία έγινε θρήσκευμα περισσότερο λαϊκό και συνδέθηκε τόσο στενά με την εθνική ζωή  αυτών των λαών. Γι’ αυτό και η επιρροή  της ορθοδοξίας στη διαμόρφωση της πολιτισμικής ταυτότητας των χριστιανικών λαών της οθωμανικής αυτοκρατορίας υπήρξε βαθιά  και καθοριστική, με δύναμη κάποτε προωθητική και τις περισσότερες φορές συντηρητική κι οπισθοδρομική.
  Στην επανάσταση που το εθνικό κίνημα επηρεασμένο από τη γαλλική επανάσταση παίρνει κι έναν χαρακτήρα φιλελεύθερο, με τις πολιτικές και κοινωνικές ιδέες της αποκτά ένα κοινωνικό περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που θα ήθελαν ο ανώτερος κλήρος, η πλειοψηφία Φαναριωτών και κοτζαμπάσηδων να του δώσουν, και γι’ αυτό προκαλεί όχι απλώς τη δυσπιστία τους αλλά και την εχθρότητά τους.
  Στο νεοϊδρυθέν κράτος η εκκλησία δεν χάνει το ηγεμονικό της ρόλο ταυτιζόμενη πάντα με την άρχουσα τάξη,  με μια αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα μέσα στον καπιταλισμό ενεργεί σαν καπιταλιστής. Στη νεώτερη ιστορία, στην Κατοχή και τη χούντα, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις, η εκκλησία δεν διαχώρισε τη θέση της από την κυρίαρχη εξουσία, όντας μέρος της, χειραγωγώντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού, συμμετέχοντας στη λήψη κατασταλτικών μέτρων και μη δείχνοντας καμιά ανοχή σε ιδέες που μιλούν για μετασχηματισμό της κοινωνίας –βεβαίως τις κομμουνιστικές.
  Ταυτιζόμενη λοιπόν με ό,τι πιο αντιδραστικό η εκκλησία, μετά την πτώση της χούντας το επίδοξο εκσυγχρονισμένο καπιταλιστικό μας κράτος θέλοντας να επιδείξει την προοδευτικότητά του και τον εξευρωπαϊσμό του εξαγγέλλει την αποδέσμευσή του απ’ αυτήν που ουδέποτε συντελείται. Είναι που στη χώρα μας με διαφορετική ιστορική πορεία η άρχουσα τάξη είχε ανάγκη την εκκλησία για την επιβολή της, ενώ μεγάλο μέρος των λαϊκών τάξεων  έχοντας τη συνδέσει και  με την εθνική ταυτότητα  δεν απομακρύνονται απ’ αυτήν.  Γι’ αυτό  ακόμα και τώρα η εκκλησία είναι αποτελεσματική στο έργο της,  να βοηθά οι  ιδέες της κυρίαρχης τάξης  να γίνονται κυρίαρχες σ’ όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Για μια κυβέρνηση λοιπόν όπως του ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει τη συναίνεση στις στρατηγικές επιλογές του καπιταλισμού δεν είναι καθόλου επιδιωκόμενο να χάσει έναν τέτοιο αποτελεσματικό σύμμαχο όπως η εκκλησία, όταν μάλιστα σε εποχές κρίσης, με το κομμουνιστικό όραμα κατασυκοφαντημένο, καταφεύγουν πολλοί άνθρωποι στη θρησκεία και τον εθνικισμό.  Για να παίξουν, εκκλησία κι εθνικισμός το ρόλο τροχοπέδης στην ανάπτυξη της απελευθερωτικής πάλης της εργατικής τάξης.

Η Πολιτική Προστασία στην Κούβα και ο τυφώνας Μάθιου


   Η Πολιτική Προστασία στην Κούβα και ο τυφώνας Μάθιου



τυφώνας Μάθιου που ξεκίνησε από την Καραϊβική και είναι ακόμα σε εξέλιξη (έχει περάσει ήδη απέναντι στη Φλόριντα) κυριάρχησε αυτήν την εβδομάδα στην ειδησεογραφία της περιοχής. Παρ ότι η ετήσια αυτή επίθεση της φύσης στους φτωχούς αποτελεί σχεδόν μετεωρολογική ρουτίνα, οι μνήμες από τον πολύνεκρο τυφώνα Κατρίνα που σάρωσε και την Νέα Ορλεάνη στις ΗΠΑ, είναι ακόμα σχετικά νωπές. Επιπλέον, ο τυφώνας Μάθιου αποδεικνύεται ο ισχυρότερος της δεκαετίας σε ένταση και διάρκεια, με ταχύτητες ανέμου 225 έως και 300 χιλιόμετρα και μετακινούμενος κατά 15 περίπου χιλιόμετρα την ώρα.
Τα δυτικά ΜΜΕ ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τον τυφώνα όταν αυτός πέρασε στο έδαφος των ΗΠΑ, φτιάχνοντας ένα κλίμα γενικού συναγερμού, παγκόσμιας συγκίνησης και θαυμασμού για το σχέδιο εκκένωσης στην πολιτεία της Φλόριντα, στην οποία τις πρώτες ώρες του τυφώνα, 600.000 οικογένειες έμειναν χωρίς ρεύμα.
Μέχρι εκείνη την στιγμή, οι “ιθαγενείς” της Καραϊβικής ήταν τα απολύτως αναλώσιμα συνήθη θύματα. Έτσι, τα 9 αρχικά θύματα σε Αϊτή και Άγιο Δομίνικο (το διπλανό νησί στην Κούβα), έγιναν χαλαρά 339 σήμερα το πρωί, 700 το βράδυ, και … έχουμε μέλλον. Σε αυτές τις χώρες οι αρχές έκαναν έκκληση στον πληθυσμό να προστατευτεί όπως μπορεί.
Αντίθετα στην Κούβα, ακόμα και τα δυτικά μέσα μετέδωσαν ότι μετακινήθηκαν πάνω από 300.000 κάτοικοι στις νοτιοανατολικές επαρχίες, αριθμός που σύμφωνα με τα κουβανικά ΜΜΕ φτάνει σχεδόν το 1.000.000, αν συνυπολογιστούν οι κεντρικές επαρχίες που εκκενώθηκαν προληπτικά. Μιλάμε δηλαδή, για περίπου το 10% του πληθυσμού της χώρας. Στην Κούβα δεν αναφέρθηκε μέχρι τώρα καμία απώλεια ανθρώπινης ζωής, αντίθετα καταγράφηκαν σοβαρές υλικές ζημιές στην παράκτια πόλη Μπαρακόα, στο Γκουαντάναμο και στο Σαντιάγκο.
baracoa
Και αυτό δεν γίνεται πρώτη φορά. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι τόσο οι αρχές όσο και ο πληθυσμός είναι εκπαιδευμένοι στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Σε 1-2 ώρες εκκενώνονται πόλεις ολόκληρες, 200.000 κατοίκων και όλοι ξέρουν που θα πάνε (σε καταφύγιο ή συγγενείς) και πως.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει την διαφορά σε αυτή την χώρα; Γιατί αν πούμε απλά ο σοσιαλισμός, αυτό το κείμενο είναι απλά περιττό. Αυτό που ξεχωρίζει πάντα λοιπόν, σε οποιαδήποτε κινητοποίηση του κουβανικού λαού, είναι οι CDR (Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης). Με άλλα λόγια, η καθολική οργάνωση των κατοίκων σε επίπεδο γειτονιάς, ανά χίλιους περίπου κάτοικους. Αυτό σημαίνει οργάνωση ανά δρόμο ή τετράγωνο ή συγκρότημα κτιρίων, ακόμα και κτίριο.
Ναι, αυτές οι Επιτροπές παίζουν σοβαρότατο ρόλο σε τέτοιες καταστάσεις. Γιατί έχουν γνώση του χώρου ευθύνης τους, των ανθρώπων, αυτών των πραγμάτων που δεν μπορούν να γνωρίζουν οι αρχές. Κάθε υπηρεσία ή οργανισμός στην Κούβα όταν θέλει κάτι στην ή για την γειτονιά, θα απευθυνθεί πρώτα στις CDR.
Aυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση με το κράτος και τα διοικητικά όργανα, που ανεβάζει τόσο την απαίτηση , όσο και την προσφορά και την αποτελεσματικότητα εκατέρωθεν.
Ωστόσο, πίσω από την υποδειγματική κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και της Πολιτικής Προστασίας (Defensa Civil/Πολιτική Άμυνα) ξεπροβάλλει ένα Κράτος, ένα καθεστώς που σέβεται τον άνθρωπο, την εργασία, την περιουσία (συλλογική και ατομική) και πάνω απ’ όλα την ζωή του. Αυτό φαίνεται από πολλά και μικρά και μεγάλα, που στην Κούβα είναι αυτονόητα ενώ εδώ είναι απλώς …αδιανόητα.
defensa
Έτσι, τρεις μέρες πριν το χτύπημα του τυφώνα, ο ίδιος ο αρχηγός του Κράτους, ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο, βρισκόταν στις ανατολικές επαρχίες, στο Σαντιάγκο, επιβλέποντας την προετοιμασία των οργανισμών της Πολιτικής Προστασίας, δηλώνοντας ότι στην φάση εκείνη η προετοιμασία ήταν το πάν.
Οι γραμματείς των επαρχιακών οργανώσεων του κόμματος είχαν τεθεί επικεφαλής της Πολιτικής Προστασίας, στην οποία έπαιρναν μέρος όλες οι εργατικές, μαζικές, επιστημονικές, κρατικές, στρατιωτικές οργανώσεις και οργανισμοί.
Δεκάδες συνεργεία και οχήματα των κουβανικών “ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ” είχαν μεταφερθεί στις υποψήφιες να πληγούν περιοχές από τις άλλες επαρχίες της χώρας και άλλα τόσα ήταν ήδη φορτωμένα στα τρένα για να μεταφερθούν σιδηροδρομικών αν θα υπήρχε ανάγκη.
Στα βίντεο που κυκλοφόρησαν στα κοινωνικά δίκτυα, μπορεί να δει κανείς ρεπορτάζ της κουβανικής τηλεόρασης, όπου συνεργεία των δήμων ή άλλων οργανισμών, ξηλώνουν και μεταφέρουν για φύλαξη σε ασφαλές μέρος, πάνελ από φωτοβολταϊκά, ταμπέλες, πινακίδες, ακόμα και τις λάμπες από τους δρόμους.
unnamed
Εντυπωσιακή ήταν και η προετοιμασία στους χώρους δουλειάς και κατοικίας για την ασφάλεια των κτιρίων, χρησιμοποιώντας απίθανα υλικά και πατέντες γι αυτό το σκοπό.
Στην παραλιακή πόλη Μπαρακόα (αρχαιότερη πόλη της Κούβας), στην πόλη και γενικότερα στην επαρχία του Γκουαντάναμο, στο Σαντιάγκο και αλλού, οι ζημιές ήταν από σοβαρότατες έως τεράστιες. Στην Μπαρακόα κόπηκε ο μόλος, κομμάτια του οδικού δικτύου, καταστράφηκε ένα μέρος του αεροδιαδρόμου, το νερό από την θάλασσα εισέβαλε δεκάδες μέτρα μέσα στην πόλη γκρέμισε σπίτια και κτίρια. Ενδεικτικό της δύναμης του νερού είναι ότι έσπρωξε ένα σιδερένιο κοντέινερ κατά ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Σχεδόν σε όλα τα κτίρια, ο τυφώνας ξήλωσε τις σκεπές.
“Όπου φτωχός και η μοίρα του”, συνηθίζεται να λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Όμως όταν οι φτωχοί έχουν πάρει την μοίρα στα χέρια τους και έχουν οργανωθεί σε άρχουσα τάξη, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
Η αποκατάσταση έχει ήδη αρχίσει, ο κόσμος δείχνει την αλληλεγγύη του στον γείτονα, τον συνάδερφο, τον συμπατριώτη. Όπως γίνεται σε κάθε τυφώνα στην Κούβα, σε λίγους μήνες θα αρχίσουν να παραδίδονται τα πρώτα καινούργια σπίτια στους πληγέντες.
Και “με κουφώματα αλουμινίου” όπως είχε γράψει η Γκράνμα για τα σπίτια που οικοδομήθηκαν και παραδόθηκαν μετά τον τυφώνα Κατρίνα.

Ένα κοσμοείδωλο (κομμουνιστικό) πλανάται πάνω από τον Αρχιεπίσκοπο…

 Ένα κοσμοείδωλο (κομμουνιστικό) πλανάται πάνω από τον Αρχιεπίσκοπο…


monaxos

Ένα κοσμοείδωλο (κομμουνιστικό) πλανάται πάνω από τον Αρχιεπίσκοπο…

    Παρατήρηση 1η: Μετά τη συνάντηση Τσίπρα – Ιερώνυμου είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός το έχει πάρει το μάθημα. Έτσι αυτή τη φορά δεν χρειάστηκαν… 17 ώρες διαπραγμάτευσης. Ήταν αρκετές λιγότερες από δυο. Και το συμπέρασμα ασφαλές: Ο κ.Τσίπρας «σκίζει Μνημόνια». Και στο θέμα των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας… 
   
 Παρατήρηση 2η: Είχαμε σημειώσει από την πρώτη στιγμή πως τα του Φίλη με τα θρησκευτικά είναι τριτεύουσας σημασίας. Όχι γιατί δεν πρέπει να επέλθει η αντικατάσταση του κατηχητικού μαθήματος των θρησκευτικών με το μάθημα της θρησκειολογίας, αλλά γιατί η κυβέρνηση του κ. Φίλη αν ενδιαφερόταν για την ουσία του θέματος – κι αυτό είναι οι σχέσεις μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας – θα το είχαμε καταλάβει. Θα το είχαμε καταλάβει και όταν η παρούσα κυβέρνηση υποδεχόταν με τιμές αρχηγού κράτους τα… λείψανα της αγίας Βαρβάρας και κυρίως θα το είχαμε αντιληφθεί με τις θέσεις του κ. Τσίπρα για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αλλά, όπως είδαμε, και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγει το υφιστάμενο καθεστώς, που σημαίνει αναπαραγωγή της σύμφυσης Κράτους – Εκκλησίας. 
   
 Ως εκ τούτου η υπόθεση με το μάθημα των θρησκευτικών δεν αποτέλεσε τίποτα περισσότερο από μια μικρογραφία της προηγούμενης υπόθεσης με τις ταυτότητες. Για μια ακόμα φορά, τα «τζαρτζαρίσματα» μεταξύ κέντρων εξουσίας που πιστεύουν στον ίδιο κοσμικό θεό, εξελίχτηκαν σε ένα περιορισμένης διάρκειας  πινγκ – πονγκ του ψευδοεκσυγχρονισμού με τον σκοταδισμό. Πρόκειται για το γνωστό πινγκ – πονγκ με επίδικο τριτεύουσας σημασίας θέματα  που μεγεθύνονται για να συγκαλύπτονται τα ουσιώδη, μέσω της συνδαύλισης δευτερεύοντος χαρακτήρα αντιθέσεων που πλασάρονται ως δήθεν «κυρίαρχες» για να έχει να ασχολείται η κατά τα άλλα γονατισμένη και εξανδραποδιζόμενη κοινωνία.
   
 Παρατήρηση 3η: Ας μην διαφεύγει της προσοχής ότι δεν είδαμε την Εκκλησία, σε μια χώρα που το ποίμνιό της σταυρώνεται καθημερινά επί χρόνια, να σηκώνει λάβαρα αντίστασης και να ζητά ραντεβού με τον πρωθυπουργό ούτε για τα Μνημόνια, ούτε για το 99ετές ξεπούλημα του τόπου, ούτε για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Για τα Θρησκευτικά ζήτησε… 
   
 Παρατήρηση 4η: Καθώς το να αντιπαρατίθεται κανείς με τον Τσίπρα ιδεολογικά και πολιτικά ισοδυναμεί με το να κλέβεις εκκλησία, είναι προτιμότερο να τοποθετηθούμε στον ιδεολογικό και πολιτικό λόγο που ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος διατύπωσε.
  
  Είπε:
«Τα κόμματα της Αριστεράς με τη γνωστή φιλοσοφικο-κοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτό ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ, που στην ουσία ήταν ο διωγμός της θρησκευτικής πίστεως, ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου κάτω από τις ντιρεκτίβες της νέας εποχής και της νέας τάξεως. Μιλούν γα χωρισμό εκκλησίας και Κράτους επικαλούμενοι δήθεν προοδευτικά συνθήματα. Οι αντιλήψεις, όμως, περί χωρισμού είναι του περασμένου αιώνα που γεννήθηκαν κάτω από μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό και αντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεύμα που δεν συμβιβάζεται με τις σημερινές πολιτειακές και θρησκευτικές αντιλήψεις».

   
 Σημείωση 1η: Οι σκέψεις αυτές που διατυπώθηκαν στη σύνοδο της Ιεραρχίας δεν ανήκουν στον κ.Ιερώνυμο. Ανήκουν στον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ. Ο Αρχιεπίσκοπος απλώς τις εκφώνησε. Τι δανείστηκε, δηλαδή, ο Αρχιεπίσκοπος; Τις απόψεις ενός «Αγίου» που μεταξύ άλλων χριστιανικών έσπευδε μαζί με τους χρυσαυγίτες Παππά και Κασιδιάρη να καταθέτει από κοινού μηνύσεις εναντίον θεατρικών παραστάσεων («Corpus Christi») το 2012. Πολύ ενδιαφέρον…
   
 Σημείωση 2η: Το να βλέπεις στον ΣΥΡΙΖΑ τον… κομμουνισμό, το να αποδίδεις  στον ΣΥΡΙΖΑ… σατανικό μαρξισμό, ε αυτό είναι θαύμα μεγαλύτερο κι από εκείνο στην Κανά.
   Σημείωση 3η:  Το να χρεώνεις στους κομμουνιστές συμπόρευση με τον… νεοφιλελευθερισμό και υποταγή τους στις ντιρεκτίβες της νέας τάξης, ε, αυτό είναι σύγχυση μεγαλύτερη κι από εκείνη που προκύπτει στα μυαλά ορισμένων από την αιώνια περιπλάνησή τους γύρω από το ερώτημα «ποιο είναι το φύλλο των αγγέλων».
  
  Σημείωση 4η: Αξιοσέβαστε Μακαριώτατε, το θέμα του χωρισμού Κράτους -Εκκλησίας δεν είναι του «περασμένου αιώνα», όπως είπατε. Είναι του προπερασμένου και του προ-προπερασμένου αιώνα. Τόσο παλιό είναι.
  
 Σημείωση 5η:  Είναι πέρα για πέρα ανιστόρητο να επιχειρείται ό,τι έγινε μετά τη Γαλλική Επανάσταση στη Δύση – ανεξαρτήτως του πως εκφράστηκε – να αποδοθεί στο «μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό και αντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεύμα». Εκεί, αγαπητέ Αρχιεπίσκοπε, η Εκκλησία την εποχή της ανόδου της αστικής τάξης ήταν με βάναυσο τρόπο – και ως συνήθως – το «δεξί χέρι» της εξουσίας των φεουδαρχών. Αυτός ήταν ο καθόλα υλικός λόγος για τον οποίο επήλθε ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας όταν το πρώτο πέρασε στα χέρια της επαναστατικής (τότε) αστικής τάξης. Το γεγονός ότι στα καθ’ ημάς δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο δεν οφείλεται στον «ελληνοχριστιανικό» μύθο, αλλά στο ότι η ανερχόμενη αστική τάξη στην Ελλάδα, αφού καθυπόταξε το πληβειακό στοιχείο, έχτισε το νεοελληνικό κράτος μετά την Επανάσταση του ’21 πάνω στο έδαφος του «κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα»
(σσ: για το θέμα των σχέσεων μεταξύ του κράτους και της Εκκλησίας προτείνουμε το εκπληκτικό βιβλίο του συντρόφου Γιώργου Καραγιάννη «Εκκλησία και Κράτος», εκδόσεις «Το Ποντίκι»).       
***
    Ας έρθουμε τώρα στο σημείο των δηλώσεων που πιστοποιούν ότι ο κ.Αρχιεπίσκοπος και η Ιεραρχία εν συνόλω κατατρύχεται από το «κομμουνιστικό κοσμοείδωλο». Κι ας αφήσουμε το… κοσμοείδωλο να μιλήσει το ίδιο για τον εαυτό του και για τις απόψεις του.
 Θρησκεία – εργαλείο
   
 Κάθε φορά που η Εκκλησία καταλαμβάνει κυρίαρχη θέση στο πεδίο της επικαιρότητας (εκκλησιαστική περιουσία, ταυτότητες, σύγκρουση Πατριάρχη – Αρχιεπισκόπου, σκάνδαλα, Βατοπέδια κοκ) λες και ένα αόρατο χέρι αποτρέπει κάθε συζήτηση για τη βάση επί της οποίας το εκάστοτε ιερατείο αναπτύσσει τις δραστηριότητές του. Και η βάση δεν είναι άλλη από τη «θρησκεία», αυτή καθαυτή.
    
Οι εμπλεκόμενοι στις συζητήσεις, πρώτα και κύρια οι συνδεόμενοι με τα κέντρα της ιερατικής εξουσίας, ακόμα κι όταν αρχίζουν να βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα (από Ρασπούτιν μέχρι Βαβύλη), υπάρχει κάτι που το φροντίζουν σαν τα μάτια τους: Να μην επιτρέπουν καμία νύξη για το μεταφυσικό τους «βασίλειο», καμία αναφορά σε κείνες τις εξόχως κοσμικές αναγκαιότητες που κατέστησαν τη θρησκεία «εργαλείο» και πλευρά των καθορισμένων κοινωνικών σχέσεων ανά τους αιώνες.
    Ένα τέτοιο «εργαλείο» είναι φυσικά και ο χριστιανισμός, όπως και όλες οι θρησκείες, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαπερνώνται από το εξής σχήμα: Ακόμα κι αν ο επίγειος βίος δεν είναι τόσο φιλικός με τον άνθρωπο, η δικαιοσύνη θα αποκατασταθεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, σε μια …άλλη ζωή. Μια ζωή, που η «επαλήθευση» της ύπαρξής της ανάγεται στη σφαίρα των ιδεών και του ιησουίτικου «πίστευε και μη ερεύνα», αφού εκείνο το «ερευνάτε τας γραφάς» έχει περάσει στη λήθη.
(σσ: ο ανορθολογισμός – και όχι μόνο – της μεταφυσικής στην οποία αναφερόμαστε περιγράφονται με εξαιρετικό τρόπο στο βιβλίο του Στέλιου Κανάκη «Η Αγρία Γραφή», εκδόσεις ΚΨΜ).
Δεξιός βραχίονας
  
  Με λίγα λόγια, αυτό το στοιχείο της μεταθανάτιας ανταμοιβής, που προβάλλεται από όλα τα θρησκευτικά δόγματα, γίνεται πολύ χρήσιμη και αξιοποιήσιμη δύναμη για την αποτροπή της αντίδρασης των καταπιεζομένων εναντίον των καταπιεστών τους σε τούτον τον «μάταιο» κόσμο.
    
Κατ’ αυτό τον τρόπο η θρησκεία λειτουργεί αντικειμενικά ως ο «δεξιός βραχίονας» της κάθε καταπιεστικής εξουσίας, η οποία μόνο οφέλη έχει από ένα «εργαλείο» όπως η θρησκεία, που καλλιεργεί στον στερημένο αυτού του κόσμου την παρηγοριά της επουράνιας ανταμοιβής, με ενέχυρο την καρτερικότητα για όσα υφίσταται επί της Γης.
    
Ειδικά σε ό,τι αφορά στον χριστιανισμό, που ο Ενγκελς αναγνώρισε ότι στην «πρωτόγονη» φάση του «υπάρχουν άξια προσοχής σημεία προσέγγισης με το σύγχρονο εργατικό κίνημα», η αξιοποίηση από τις κυρίαρχες τάξεις του «λυτρωτικού» του μηνύματος που ανάγεται στο «μεταθανάτιο υπερπέραν» (σε αντίθεση με το σοσιαλισμό, ο οποίος, όπως έλεγε ο Ενγκελς, «κηρύττει» τη λύτρωση στον επίγειο κόσμο, στο μετασχηματισμό της κοινωνίας), είναι πασίδηλη από την εποχή της αρχαίας Ρώμης.      
 Να είστε δούλοι του Θεού (αλλά όχι μόνο του Θεού)…
  
  Ο απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, ήταν ήταν πολύ σαφής:
«Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν· οἱ δὲ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἀλλὰ τῶν κακῶν θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν; τὸ ἀγαθὸν ποίει, καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστι σοι εἰς τὸ ἀγαθόν. ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν».
    
Τι μας λέει, λοιπόν, αυτός ο Άγιος άνθρωπος; Με απλά – σημερινά – λόγια: Κάθε άνθρωπος, λέει, πρέπει να υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες της πολιτείας, δηλαδή στους άρχοντες αφού αυτοί είναι οι φορείς αυτής της εξουσίας. Και γιατί αυτό; Ο απόστολος το εξηγεί: Διότι, λέει, δεν υπάρχει εξουσία στην κοινωνία που να μη απορρέει από τον Θεό. Ως εκ τούτου, οι άρχοντες που ασκούν τις εξουσίες έχουν ταχθεί από τον Θεό με συνέπεια όποιος αντιτάσσεται στην εξουσία τους να αντιτίθεται στην διαταγή του Θεού. Το καθήκον του πιστού, λοιπόν, είναι η υποταγή στους άρχοντες. Σε άλλη περίπτωση δικαίως ο άρχοντας θα πάρει την μάχαιραν και ως «υπηρέτης Θεού» θα σου την φέρει κατακούτελα, θα σου «επιβάλλη την πρέπουσαν τιμωρίαν» και θα σε πάρει ο διάολος…
   
 Κάτι τέτοια αποσπάσματα από την Αγία Γραφή θα πρέπει να οδήγησαν τον μαρκ Τουέιν να λέει: «Δεν είναι τα εδάφια της Βίβλου που δεν καταλαβαίνω που με προβληματίζουν. Είναι τα κομμάτια που καταλαβαίνω»…
     
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ανάβουμε τακτικά λαμπάδες στον απόστολο Παύλο, καθώς δεν υπάρχει καλύτερος να περιγράψει ότι ο χριστιανισμός, από θρησκεία των δούλων και των μη εχόντων δικαιώματα, έγινε επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας του Καίσαρα, του Βυζαντίου και επίσημη ιδεολογία του Μεσαίωνα.
   
 Έγινε πολύτιμος στυλοβάτης των «Αρχών» ακολουθώντας «θαυματουργές» συμβουλές, όπως του Ναζιανζηνού προς τον Άγιο Ιερώνυμο:
«Έχουμε ανάγκη όσο το δυνατόν περισσότερους μύθους για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος τόσο πιο ενθουσιώδης γίνεται»…
Χριστιανισμός – Καπιταλισμός
  
  Ειδικά στις συνθήκες του καπιταλισμού, ο Μαρξ σημείωνε ότι «ο χριστιανισμός με τη λατρεία του αφηρημένου ανθρώπου (…) αποτελεί την πιο κατάλληλη μορφή θρησκείας για μια κοινωνία εμπορευματοπαραγωγών».
  
  Ένα κοινωνικό σύστημα που επικαλύπτει την εκμεταλλευτική του φύση με ένα πέπλο φετιχισμού (οι κοινωνικές σχέσεις στον καπιταλισμό παίρνουν τη φαντασμαγορική μορφή της σχέσης των ανθρώπων απέναντι στα πράγματα), χρειάζεται μια θρησκεία που να εξηγεί τα επίγεια δεινά με ανάλογο φετιχιστικό τρόπο.    
   Μια θρησκεία που – όπως όλες οι θρησκείες αλλά πιο εκλεπτυσμένα – θα αξιοποιεί το φόβο του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο, θα δαιμονοποιεί τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα, θα «θεοποιεί» τις συμφορές της ανεργίας, της φτώχειας, της αρρώστιας και θα χρησιμοποιεί την άγνοια του ανθρώπου για να γεννήσει στη συνείδησή του το Θεό.
   Μια θρησκεία «βολική», που διακονεί την πίστη σε μια καλύτερη ζωή (αλλά μετά θάνατον), η οποία θα κατακτηθεί μέσω της εξατομικευμένης «νηστείας και προσευχής», με το άτομο να καλείται να απορρίψει την επίγεια συλλογική δράση και να μάθει ως ακίνδυνο ον να «γυρνά και το άλλο μάγουλο»…
 «Όπιο του λαού»
  
  Πώς αντιμετωπίζεται ένα τέτοιο κήρυγμα; Προφανώς όχι με τον αντικληρικαλισμό της πλάκας που αποδίδουν στους κομμουνιστές οι άσχετοι με τις θέσεις των κομμουνιστών.
   Οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι δεν γίνονται άθεοι, δηλαδή δεν θα αποτάξουν την μεταφυσική, με… διαταγή του μουφτή! Σε αντίθεση, δε, με τους αγράμματους που τσαμπουνάνε τη ρήση του Μαρξ για το «όπιο του λαού», οι κομμουνιστές γνωρίζουν και τι ακριβώς είπε και τι ακριβώς εννοούσε ο Μαρξ σε μια εποχή που το όπιο ενείχε στη συνείδηση των λαών θέση καταπραϋντικού.
«Η θρησκευτική οδύνη – γράφει ο Μαρξ – είναι έκφραση της πραγματικής οδύνης και συνάμα διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική οδύνη. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή άψυχων συνθηκών. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες για την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν εμβρυωδώς η κριτική της κοιλάδας των δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία».
  Αυτή είναι η θέση του Μαρξ. Που σημαίνει ότι το ζητούμενο είναι η αλλαγή της κοινωνίας με μια άλλη χωρίς καταπίεση όπου οι άνθρωποι δεν θα χρειάζονται καταπραϋντικά για να αντέξουν την οδύνη της πραγματικής ζωής.
Οι θεοί πεθαίνουν στη Γη,όχι στον ουρανό
  
  «Η πιο βαθιά πηγή των θρησκευτικών προλήψεων είναι η εξαθλίωση και η αμάθεια. Αυτά πρέπει να καταπολεμήσουμε», έλεγε ο Λένιν, αλλά σημείωνε πως η παραπάνω τοποθέτηση θα συνιστούσε μια ανώδυνη εξήγηση της θρησκείας για το σύστημα, αν δε συμπληρωθεί από τη θέση πως οι ρίζες της θρησκείας «στις σύγχρονες καπιταλιστικές χώρες είναι κύρια κοινωνικές».
  
  Αυτή είναι η εξήγηση και στο γιατί η τεράστια πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας – που συντελείται σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια – δεν επιφέρει αυτόματα την απαλλαγή από τα δεσμά του θρησκευτικού μυστικισμού, ακόμα και σε αρκετούς από εκείνους που κατέχουν τα επιστημονικά εφόδια. Άλλωστε, πάλι ο Λένιν είχε διαγνώσει ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί «αντιδραστικές προσπάθειες (να) γεννιούνται από την πρόοδο της επιστήμης».
   
 Ο Πάβελ Γκούρεβιτς στο βιβλίο του «Οι θεοί ξαναζούν», αναφερόμενος στη σκέψη του Λένιν, σημείωνε τη θέση του τελευταίου ότι η επίθεση των αντιδραστικών δυνάμεων και οι νίκες τους στο ζιγκ – ζαγκ της Ιστορίας οδηγούν πάντα σε προσπάθειες εκ μέρους της άρχουσας τάξης «να αναβιώσει τη θρησκεία, να αυξήσει την απαίτηση για θρησκεία, να ανακαλύψει θρησκεία, να μπολιάσει τους ανθρώπους με θρησκεία , ή να δυναμώσει την επιρροή της θρησκείας με νέες μορφές».
    
Επομένως, πώς αντιμετωπίζεται το φαινόμενο του θρησκευτικού ανορθολογισμού; Ο μαρξισμός – λενινισμός είναι σαφής: Η θρησκεία δεν πρέπει και δεν μπορεί να εξετάζεται ως υπό εξόντωση αντικείμενο. Και τούτο όχι μόνο για λόγους σεβασμού απέναντι στο θρησκευτικό δικαίωμα του καθενός. Μια τέτοια αντιμετώπιση θα ήταν άλλωστε, το λιγότερο, κουτή, με την έννοια ότι όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια που επηρεάζει τον άνθρωπο έχει γίνει μέρος της κληρονομιάς, των παραδόσεων και των αισθημάτων του, όπως σημειώνει ο Δ. Κασιούρας, στο βιβλίο του «Μαρξισμός και νεοορθόδοξοι».
    Η υπέρβαση των θρησκευτικών προκαταλήψεων δεν θα έρθει διά διαταγμάτων, αλλά μέσα από την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, που γεννούν το έδαφος για μεταφυσική απόδραση από την πραγματικότητα.
«Τις θρησκευτικές προλήψεις – συνιστούσε ο ηγέτης των Μπολσεβίκων – πρέπει να τις καταπολεμάμε με πολύ μεγάλη σύνεση. Μεγάλη ζημιά προξενούν εκείνοι που προσδίνουν στην πάλη αυτή ένα τόνο προσβολής του θρησκευτικού αισθήματος. Η πάλη αυτή πρέπει να γίνεται με την προπαγάνδα, με τη διαφώτιση. Προσδίδοντας οξύ τόνο στην πάλη αυτή, μπορούμε να ερεθίζουμε τις μάζες. Μια τέτοια πάλη επιτείνει τη διαίρεση των μαζών με βάση τη θρησκεία, ενώ η δύναμή μας βρίσκεται στην ένωση».
    
Η υπέρβαση της δοξασίας θα έρθει μέσα από την ανατροπή εκείνης της πραγματικότητας, που για τη διαιώνισή της οι άνθρωποι πρέπει να μένουν καθηλωμένοι σε ρόλο θεατή της ιστορίας, σε ρόλο θεατή εκείνων των άλλων που ορίζουν τη ζωή τους.
   Οι άνθρωποι παύουν να έχουν την ανάγκη του Θεού, όταν πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ζωής τους και για να την πάρουν πρέπει να μάθουν ότι μπορούν και πρέπει να το κάνουν. Η διατύπωση του Μαρξ παραμένει αξεπέραστη:
«Η θρησκευτική αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου μπορεί γενικά να εξαφανιστεί μόνο από τη στιγμή που οι σχέσεις της καθημερινής πρακτικής ζωής θα εκφράζουν για τους ανθρώπους καθημερινά καταφανείς λογικές σχέσεις μεταξύ τους και προς τη φύση… Οι πηγές της θρησκείας δε θα βρεθούν στον ουρανό, αλλά εδώ στη Γη. Μόλις αυτή η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, της οποίας η θρησκεία είναι αντανάκλαση, διαλυθεί, η τελευταία θα πεθάνει από φυσικό θάνατο».
«Αποκρατικοποίηση» της θρησκείας – «αποθεοποίηση του κράτους»
  
  Όσοι φυσικά αναζητούν συγχωροχάρτια για τις «αμαρτίες» που επισωρεύουν στον πολιτικό και δημόσιο βίο της χώρας, δεν έχουν καμία τέτοια πρόθεση. Και δεν προτίθενται να πάψουν να διατηρούν αναλλοίωτη τη σκοταδιστική σύμφυση κράτους – Εκκλησίας. Και τούτο διότι ουδέποτε θα παραιτηθούν από το «δικαίωμα», ως κοσμικοί θεομπαίχτες, να συναλλάσσονται και να αξιοποιούν τους άλλους, τους θεομπαίχτες του ιερατείου, σαν δεξί βραχίονα της εξουσίας τους. Ειδάλλως θα είχαν προχωρήσει, από χρόνια, σε πολύ απλά μέτρα:
«Το κράτος δεν πρέπει να ‘χει καμιά δουλειά με τη θρησκεία, οι θρησκευτικοί σύλλογοι δεν πρέπει να συνδέονται με την κρατική εξουσία. Ο καθένας πρέπει να είναι ολότελα ελεύθερος να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμία θρησκεία , δηλαδή να είναι άθεος (…). Πρέπει να καταργηθεί απόλυτα ακόμα και κάθε υπόμνηση στα επίσημα έγγραφα σχετικά με το άλφα ή βήτα θρήσκευμα των πολιτών. Δεν πρέπει να δίνεται καμία επιχορήγηση στην επίσημη εκκλησία του κράτους, καμία επιχορήγηση από τα χρήματα του δημοσίου στις εκκλησιαστικές και θρησκευτικές ενώσεις, που πρέπει να γίνουν ενώσεις πολιτών – ομοϊδεατών ολότελα ελεύθερες, ανεξάρτητες από την κρατική εξουσία (…). Ολοκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος και το σχολείο. Πλήρης και χωρίς όρους ανακήρυξη της θρησκείας σε ατομική υπόθεση».
   
 Το αίτημα για την «αποκρατικοποίηση» της θρησκείας και της συνακόλουθης «αποθεοποίησης» του κράτους, είναι υπερώριμο ήδη από την εποχή του… τσάρου και πιο πριν του Βολταίρου.
  
  Τα παραπάνω λόγια, δε, του Λένιν, δεν ειπώθηκαν μετά την επανάσταση του 1917. Ειπώθηκαν το 1905, δηλαδή μέσα στο καθεστώς της μισοφεουδαρχικής – μισοκαπιταλιστικής Ρωσίας των αρχών του αιώνα.
  
  Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό που αποτελούσε στοιχειώδες μέτρο αστικοδημοκρατικού «εκσυγχρονισμού», από την εποχή του τσάρου ακόμα, στην Ελλάδα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και – φυσικά – των ΑΝΕΛ αποτελεί «βλασφημία»…

Της μπουρδολογίας το καταπέτασμα
    Και μέσα σε αυτό το καθεστώς είναι που σπεύδουν ορισμένοι να μπουρδολογήσουν. Άλλοτε γιατί οι κομμουνιστές θέλουν «ντε και καλά» να τους κάνουν όλους άθεους (έτσι λένε οι μπουρδολόγοι), άλλοτε για να καυτηριάσουν το γεγονός ότι οι κομμουνιστές συμπορεύονται με θρησκευόμενους.
    Όμως, για μια ακόμα φορά, σημασία έχει τι λένε οι ίδιοι οι κομμουνιστές για το θέμα, και όχι τι ψευδολογούν οι άλλοι γι’ αυτούς.
   
 Όποιος, λοιπόν, θέλει να έχει μια άποψη για τι πιστεύουν οι κομμουνιστές γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, για το πώς στέκονται απέναντι στην πίστη των ανθρώπων και στα σύμβολα και στους εκπροσώπους αυτής της πίστης, δεν έχει παρά να δει τα αποσπάσματα από την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία στις 29 Οκτώβρη του 1944.  
  
  Για τους άλλους, τώρα, αυτούς που ψέλνουν το ανάποδο τροπάρι, που κατηγορούν τους  κομμουνιστές ότι ισοδυναμεί με απώλεια της ιδεολογικής τους καθαρότητας (για την οποία αυτοί κόπτονται) το να συνεργάζονται και να συμπορεύονται οι κομμουνιστές με πρόσωπα που είναι και δηλώνουν χριστιανοί (τέτοια «αμαρτήματα» τα διαπράττουν οι κομμουνιστές ενίοτε) φανταστείτε πόσο «αμαρτωλός» ήταν ο ίδιος ο Λένιν που τόνιζε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα όχι μόνο με απλούς λαϊκούς χριστιανούς, αλλά ακόμα και με παπάδες μπορεί να συνεργάζεται. Και όχι μόνο να συνεργάζεται, αλλά ακόμα και να τους κάνει δεκτούς στις γραμμές του! 
   «Αν ο παπάς έρχεται σε μας για μια από κοινού πολιτική δράση και εκπληρώνει ευσυνείδητα την κομματική δουλιά, χωρίς να δρα ενάντια στο πρόγραμμα του Κόμματος, μπορούμε να τον δεχτούμε στις γραμμές του», υπογράμμιζε ο ηγέτης του μπολσεβίκικου κόμματος (Λένιν, Απαντα – τόμος 17). Κάτι μας λέει πως οι «ψάλτες» της ολιγαρχίας θα έχουν ήδη αρχίσει να… σταυροκοπιούνται.
   
 Φυσικά για τους «φίλους» των κομμουνιστών δεν έχει και μεγάλη σημασία η λενινιστική αρχή πως εξ αντικειμένου – και δεδομένου ότι το πρόγραμμα του Κόμματος είναι θεμελιωμένο στην επιστημονική και υλιστική κοσμοθεωρία «η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού», αλλά αυτό με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι απαγορεύουμε «και δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους προλετάριους που έχουν διατηρήσει τούτα ή εκείνα τα υπολείμματα των παλαιών προλήψεων να πλησιάσουν το κόμμα μας (…). Μας είναι απαραίτητο – συμπλήρωνε ο Λένιν – να καταπολεμούμε την ασυνέπεια οποιονδήποτε «χριστιανών», αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου πως πρέπει να προωθούμε το θρησκευτικό ζήτημα στην πρώτη σειρά, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η σειρά του» και τούτο, κατέληγε, γιατί δεν πρέπει «να επιτρέπουμε το κομμάτιασμα των δυνάμεων της πραγματικά επαναστατικής, οικονομικής και πολιτικής πάλης για τριτεύουσες απόψεις και φαντασιοπληξίες».
    Επομένως οι κομμουνιστές δεν πρόκειται να κάνουν τη χάρη σε κανένα «τρίτο», ούτε καν στον Αρχιεπίσκοπο.
  
  Προτιμούν να κάνουν… τη χάρη στο Λένιν, που έλεγε πως δεν πρόκειται ούτε «να πάψουμε να απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο με ιδεολογικά όπλα», αλλά ούτε και πρόκειται να παίξουμε το παιχνίδι της αστικής τάξης με τη «συνδαύλιση διαφωνιών δευτερεύουσας σημασίας» μέσα στην εργατική τάξη. Αντίθετα προτιμούμε να επιλέγουμε «το ήρεμο, το σταθερό, το υπομονετικό (…) κήρυγμα της προλεταριακής αλληλεγγύης και της επιστημονικής κοσμοθεωρίας».

TOP READ