Σοβαρή καταγγελία για τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής

Σοβαρή καταγγελία για τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής

Άλλη μια σοβαρή καταγγελία για τη δολοφονική δράση νεοναζί της Χρυσής Αυγής και τις επιθέσεις τους κατά ηλικιωμένων και παιδιών, έρχεται στο φως της δημοσιότητας.

Με επιστολή στο ηλεκτρονικό «ΒΗΜΑ» και που ο αποστολέας αποκαλύπτει μόνο την ιδιότητά του (αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού) περιγράφει όσα είδε κι έζησε την Τετάρτη 10 Ιούλη στη διάρκεια «καταδρομικής» επίθεσης νεοναζί στην κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης, σε αποκαλούμενο «ελεύθερο κοινωνικό χώρο». Επιτέθηκαν ενώ στον χώρο λειτουργούσε μάθημα αγγλικών. Κινήθηκαν εναντίον παιδιών, κατά της 60χρονης καθηγήτριάς τους και ενός ακόμη ενήλικα που βρισκόταν στον χώρο. Με καδρόνια και λοστούς προκάλεσαν σημαντικές ζημιές στους χώρους του κτιρίου. Σύμφωνα με καταγγελίες, οι χρυσαυγίτες έχουν «χτυπήσει» τον συγκεκριμένο χώρο άλλες δύο φορές.

Ο αξιωματικός γράφει μεταξύ άλλων στην επιστολή του: «Περίπου 30-40 μηχανάκια με δύο άτομα το καθένα (60-80 άτομα), φορώντας κράνη και μπλούζες της Xρυσής Aυγής, εξοπλισμένοι με καδρόνια και ξεφτιλίζοντας την ελληνική σημαία που κρατούσαν στα χέρια τους (είτε δεμένη στα καδρόνια τους), εμφανίστηκαν στην πλατεία και φώναζαν τα συνθήματά τους, πετώντας ταυτόχρονα διάφορα φυλλάδια.


Eγώ έτυχε να πίνω τον καφέ μου με παρέα σε μία καφετέρια της πλατείας (...) Όταν όμως κινήθηκαν εναντίον παιδιών, κατά της 60χρονης καθηγήτριάς τους και ενός ακόμη ενήλικα που βρισκόταν στον χώρο, δεν άντεξα και προφανώς σηκώθηκα και έφυγα από την καφετέρια και έτρεξα αμέσως προς τα εκεί.

Tότε διαπίστωσα ότι έξω από τον χώρο που κατέστρεψαν, είχαν ρίξει έναν μεσήλικα στο έδαφος και ένα ένα τα "πρόβατα" περνούσαν και έδειχναν τη μαγκιά τους και τον βαρούσαν, ενώ ήταν ήδη πεσμένος και μέσα στα αίματα. Πήγα λοιπόν να τον σώσω φωνάζοντας, να τον προστατεύσω από τα χειρότερα και μετά να τον ηρεμήσω καθώς είχε πάθει σοκ.

Tα μηχανάκια συνέχισαν επιδεικτικά να κάνουν τον "γύρο του θριάμβου", όταν ένα από αυτά ξανασταμάτησε και ο ψευτόμαγκας συνοδηγός με ρώτησε "Eσύ τι κοιτάς;". "Eσένα" του απάντησα ορμώμενος από τον θυμό μου και την υπερένταση. Bέβαια, αυτό παρ' ολίγον θα προκαλούσε και τον δικό μου ξυλοδαρμό.(...)»


902

Περιμενεις τη σειρα σου;

“Φυσικοί θάνατοι” στην Ελλάδα της πτώχευσης: μια αναίμακτη γενοκτονία

ΑΥΓ 2

Αναρτήθηκε από τον/την ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Μόνιμη επωδός της “δικής μας πλευράς” είναι οι περίπου 4.000 αυτοκτονίες των 3 τελευταίων χρόνων.
Τις χρησιμοποιούμε ως απόδειξη του επιχειρήματος πως “το Μνημόνιο σκοτώνει”.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα τραγικό φαινόμενο που απασχολεί και τρομάζει φυσικά όλους μας.

Ξέρετε, όμως, κάτι;
Θεωρώ πως κάνουμε μεγάλο λάθος που επικεντρωνόμαστε μόνο εκεί.

Δε θα έπρεπε οι αυτοκτονίες να είναι η προμετωπίδα της αντίδρασής μας.
Υπάρχει ένα φαινόμενο πολύ χειρότερο, κατ’ εμέ, και αποδεικνύει σαφέστερα και περίτρανα πως “το Μνημόνιο σκοτώνει”.
Και είναι η ραγδαία αύξηση των θανάτων.

Των “φυσικών θανάτων”, που λένε, μα δεν είναι καθόλου φυσικοί.

Μπορεί να μην έχουν την αμεσότητα του αίματος, όπως οι αυτοκτονίες, αλλά έχουν το ίδιο αποτέλεσμα και έχουν πολύ μεγαλύτερη έκταση.

“Θα συνέβαιναν έτσι κι αλλιώς” θα έλεγε διαφωνώντας κάποιος εμμονικός.
Όχι, δεν είναι έτσι.

Η τραγική αύξηση της θνησιμότητας και η επαπειλούμενη μείωση του προσδόκιμου ζωής είναι φαινόμενα που κανείς δε δικαιούται να παραβλέπει.

Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, εξ αυτών των “φυσικών θανάτων” δε θα συνέβαιναν “φυσικώς”, αν δεν βυθίζονταν στην απελπισία οι συνάνθρωποί μας.

Και αν στις αυτοκτονίες μπορεί κανείς να εκφράσει μία ένσταση περί “επιλογής”, στους αμέτρητους “φυσικούς” θανάτους, όμως, που προκλήθηκαν άμεσα ή έμμεσα από εγκληματικές επιλογές των κυβερνώντων και των παρατρεχάμενών τους, δεν μπορεί κανείς να εκφράσει καμία ένσταση.

Τι μπορεί να πει κανείς για την καθηγήτρια που πέθανε προχθές από έμφραγμα στη Λάρισα, μία μέρα μετά τη γνωστοποίηση της ώθησής της σε “διαθεσιμότητα”;

Την Παρασκευή ουσιαστικά την απέλυσε ο Μητσοτάκης, το Σάββατο έπαθε έμφραγμα και πέθανε.

Ξέρετε πόσες άλλες περιπτώσεις μπορώ να σας πω;
Για ανθρώπους, η καρδιά των οποίων δεν άντεξε την ασφυκτική πίεση της επιβίωσης μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, και έσβησαν πριν την ώρα τους;

Δε θέλω να αναφερθώ περαιτέρω σε περιπτώσεις.
Τις ξέρετε και τις ξέρω.

Και τις ξέρουν και τις αναφέρουν και πολλές έρευνες που έχουν γίνει από αρμόδια υγειονομικά ινστιτούτα ερευνών και συχνά φωνάζουν για το ανθρωπιστικό έγκλημα που διεξάγεται στη χώρα μας.

Αυτή η επελαύνουσα θνησιμότητα είναι μία απ’ τις πολύ μεγάλες πληγές της κοινωνίας μας σήμερα.
Η οποία φυσικά αποδίδεται σε ”φυσικά αίτια”.

Όσο “φυσικό” δηλαδή μπορεί να είναι το εγκεφαλικό, ο καρκίνος ή το έμφραγμα…

• την επομένη της απόλυσής σου

• ή τη μέρα που ήρθε το χαράτσι και δεν είχες να το πληρώσεις

• ή τη μέρα που σου έκοψαν το ρεύμα

• ή τη μέρα που δεν είχες να ταΐσεις το παιδί σου

• ή τη μέρα που ο σπιτονοικοκύρης σου σού ανακοίνωσε πως θα σου κάνει έξωση αν δεν πληρώσεις τα χωστούμενα

• ή τη μέρα που η εισπρακτική εταιρεία σε απείλησε με φυλακή επειδή δεν είχες να εξοφλήσεις το δάνειό σου στην τράπεζα

• ή τη μέρα που ο εργοδότης σου σε εκβίασε για να δεχτείς πετσόκομμα του μισθού σου

• ή τη μέρα που τσακώθηκες γι’ άλλη μια φορά με τον άντρα σου λόγω των συνεχών προβλημάτων που αντιμετωπίζετε

• ή τη μέρα που είδες το συνταξιούχο πατέρα σου να υποφέρει απ’ τους πόνους και να μην έχει λεφτά για φάρμακα

• ή τη μέρα που είδες το 30χρονο άνεργο παιδί σου να κλαίει και να κλείνεται στο παιδικό του δωμάτιο…

Οι ηθικοί αυτουργοί αυτών των χιλιάδων άδικων και πρόωρων θανάτων είναι serial killers της πολιτικής που πρέπει να λογοδοτήσουν γι’ αυτήν την αναίμακτη γενοκτονία που διεξάγεται στη χώρα μας.

Έχουμε μιλήσει αρκετά για τις χιλιάδες αυτοκτονίες.

Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να ουρλιάξουμε και για τους χιλιάδες “φυσικούς θάνατους” από καρκίνο, εγκεφαλικά και εμφράγματα στην Ελλάδα της διεστραμμένης φτωχοποίησης;

Πηγή : toixo-toixo

About these ads

ΣΟΥΗΔΙΑ: Οι..μειωτές μισθών! (Lönesänkarna)

ΣΟΥΗΔΙΑ: Οι..μειωτές μισθών! (Lönesänkarna)

Oλο και μικροτερο ποσο του πλούτου που παραγεται πηγαινει στους απλούς μισθωτούς. Αυτο υποστηριζει το Σουηδικο ντοκυμαντερ που προβληθηκε χθεςαπο την SVT.  

Ποτέ αλλοτε σ ενα διαστημα 100 ετων, οι Σουηδοι μισθωτοί δεν πληρωθηκαν τοσο λιγο γι αυτό που πραγματικά παράγουν, οσο σημερα! Κατά τα τελευταία 30 χρόνια, η οικονομική πολιτική έχει κάνει τη Σουηδία μια χώρα με μια ταχέως αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα.  

Ο χρηματιστης Rune Andersson είναι ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της Σουηδίας. Περιγράφει πώς η Σουηδία έχει γίνει μια εντελώς διαφορετική χώρα κατά τα 30 χρονια που ο ιδιος εργάστηκε στον επιχειρηματικο κοσμο.

- Σε αυτό το κλασικό διαχωρισμό μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, το κεφάλαιο, τις τελευταίες δεκαετίες, έχει αποκτησει ένα υψηλότερο ποσοστό των εισοδήματων. Είναι μια αξιοσημείωτη αύξηση, αυτό είναι σίγουρο, λεει. 

Μεσα σ ενα διαστημα 100 ετων, κάθε γενιά Σουηδών βιωσε σημαντικά υψηλότερους πραγματικους μισθους και ενα ολοενα αυξανομενο βιοτικο επιπεδο. Αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 όλο και λιγότερος παραγομενος πλούτος έχει περιελθει στα χερια των μισθωτων. Τα έσοδα της χώρας έχουν μετατοπιστεί από τους μισθούς στα κέρδη!

Σύμφωνα με τον Lennart Schön, καθηγητή οικονομικής ιστορίας, η αλλαγή αυτη δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία!

-Το μερίδιο των μισθων του συνολικού εισοδήματος στη χώρα έχει μειωθεί δραματικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Πρέπει να πάμε πίσω στην δεκαετία του 1910 για να βρουμε ένα τόσο χαμηλό ποσοστό του εισοδήματος που πηγαίνει στους εργαζόμενους λεει ο Lennart Schön. 

Στο πρώτο επεισοδιο του προγραμματος Dokument inifrån, o  Erik Sandberg, εξετάζει πώς μια σειρά από συνειδητές πολιτικές αποφάσεις εκαναν τους πολύ πλούσιους ακόμη πλουσιότερους, ενώ το βιοτικό επίπεδο των πολιτών δεν επιτραπηκε να αυξηθεί με τον ίδιο ρυθμό, όπως και στις προηγούμενες γενιές.  

Η βάση γι αυτην την οικονομική πολιτική ήδη τεθηκε 30 χρόνια πριν και οτι και οι συντηρητικες οπως και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις έχουν λάβει μέτρα για να κρατήσουν χαμηλα το ρυθμό ανάπτυξης των μισθών στη χώρα! 

Αλλά η κατευθυνση της πολιτικής είναι ένα ευαίσθητο θέμα και οι πολιτικοί αποφεύγουν να μιλήσουν ξεκάθαρα στους ψηφοφόρους τους.

-Θα έλεγα ότι εκφράστηκαν εξαιρετικά ασαφως, λέει ο Lars Calmfors,καθηγητής Οικονομικών. 

Ελπίδα των πολιτικων ήταν οτι η αυτοσυγκράτηση των μισθων θα εδινε ..ώθηση στις επενδύσεις και τη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας, αλλά η ανεργία έχει αυξηθεί και το ποσοστό των επενδύσεων εξακολουθεί να είναι χαμηλο. Ίσως είναι καιρός να αναρωτηθούμε αν αυτη η πολιτική έχει φέρει αποτελέσματα και αν αξιζε το κοπο. 

Στο μεταξυ, διαβαζω οτι υπηρχαν αντιδρασεις μετα το ντοκυμαντερ αυτο που να πουμε οτι πρωτοπροβληθηκε, στη Σουηδια, τον περασμενο χειμωνα, στις14 Φεβρουαρίου. 

Λιγες μερες μετα, στις 26 Φεβρουαριου, ομως, ο καθηγητης Lars Calmforsισχυρίστηκε, με αρθρο του που δημοσιευτηκε στην εφημεριδα DN, ότι το ντοκυμαντερ ήταν ..παραπλανητικο, αμφισβητώντας κάποια από τα συμπεράσματα του ντοκιμαντέρ. 

Οπως διαβαζω η καθηγητρια Μέσων Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, στο Πανεπιστήμιο του Halmstad, Veronica Stoehrel, ως απαντηση, αναφερει σε αρθρο της, απο το οποιο παραθετω αποσπασματα πιο κατω, οτι ο καθηγητηςCalmfors παραβλεπει διάφορους σημαντικούς παράγοντες πίσω από το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ των μισθών των εργαζομένων και των εταιρικών κερδών, λεγοντας μεταξυ αλλων οτι  στην επόμενη σελίδα του αρθρου του καθηγητη και σε ιδιαίτερα κατάλληλο σημειο τοποθετηθηκε στην εφημερίδαενα άλλο άρθρο με τίτλομε τιτλο «Δεν υπάρχουν περιθώρια για υψηλές αυξήσεις των μισθών στη νέα σύμβαση", γραμμένο από εκπροσώπους των επιχειρηματιων!  Στο άρθρο των επιχειρηματιων και χωρίς ντροπή, ριχνονται ευθυνες στην ...ανεργία και τον «αποκλεισμο» (βλ. «ρατσισμό») σχετικά μετα αιτήματα των εργαζομενων για αυξηση μισθων! 

Στο αρθρο της λοιπον η Veronica Stoehrel,λεει οτι oτι «ο Lars Calmfors ισχυριζεται οτι οι πραγματικοί μισθοί στη Σουηδία αυξήθηκαν ταχύτερα "από ό, τι πριν," αλλά δεν δίνει στοιχεία. Κρατά κλειστο το στομα του για το γεγονός ότι, προκειμένου να βρει κανεις μια εξίσου άνιση κατανομή εισοδήματος, όπως το 2007 (το τελευταίο έτος που ανατέθηκε στη Σουηδικη στατιστικη υπηρεσια (SCB) να κάνει αυτου του είδους τη σύγκριση – και αναρωτιέται κανείς γιατί) πρέπει να πάμε πίσω στο 1962. 
Ουτε φυσικα λεει τίποτα ο καθηγητης για το γεγονός ότι το 10% εκατό των πλουσιότερων στη Σουηδία κατέχουν το 66% του συνόλου του πλούτου, ενώ το 50% δεν διαθέτουν τίποτα στη κατοχη τους! Στο άρθρο επισημαίνει οCalmfors οτι ο λόγος που οι μισθοί σήμερα ως ποσοστό του ΑΕΠ πέφτουν κυρίως έχει να κάνει με την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών και στη συνέχεια, ακόμη και με την εξωτερική ανάθεση της παραγωγής σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους, εισαγωγες, κερδοσκοπικές εταιρείες και την αλλαγη ισορροπίας των δυνάμεων μεταξύ των συνδικάτων και των εργοδοτών.

Όλα αυτά είναι αλήθεια, λεει η καθηγητρια στο αρθρο της και λεει οτι οCalmfors επισημαίνει ότι οι εταιρείες φαίνεται να προσαρμοζουν την παραγωγή συμφωνα με τη ζήτηση και αν αυτη μειωθει επηρεάζεται αρνητικά και η απασχόληση. Και αυτο είναι επίσης αλήθεια. Δεν πιστεύει, ομως, στο μεταξυ ότι αυτο συμβαίνει στη Σουηδία επειδη η Σουηδική οικονομία κατ αυτον στηρίζεται κυρίως στις εξαγωγές. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι, γιατί ενα ξενο ενδιαφερον για σουηδικά προϊόντα να  μη περιλαμβάνεται στις επιπτωσεις της απασχόλησης στη Σουηδία;  Ο Calmfors υποστηρίζει μια μείωση του κόστους των επιχειρήσεων, προκειμένου να ανταγωνιστούν σε διεθνές επίπεδο.  

Αυτό, ομως, που δεν λέει, είναι ότι οι επιχειρήσεις μειώνουν το κόστος παραγωγής τους, με το να παγωνουν / μειωνουν τους μισθους, με την εξωτερική ανάθεση της παραγωγής και την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών που κάνουν το εργατικό δυναμικό περιττο.

Μακροπροθεσμα ο Calmfors ισχυριζεται οτι οι εταιρείες παράγουν μόνο οσο διαστημα αυτες εχουν κερδος. Αν η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά, οι εταιρείες να πρέπει να αυξήσουν τις τιμές τους, πραγμα που οδηγεί την κεντρικη τραπεζα (Riksbank) να αυξήσει τα επιτόκια για να ελέγξει τον πληθωρισμό. Αυτό oμως που δεν λέει είναι ότι αυτή η «ανάγκη» δεν ειναι επιτακτική, αλλά μια επιλογή που γίνεται από την επιχειρηση, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους. Η λύση είναι γι 'αυτόν ειναι να κρατήσουν τους πραγματικούς μισθούς χαμηλά, ώστε να μπορέσουν οι επιχειρήσεις να αυξήσουν την παραγωγή τους. 

Γιατί θα επρεπε οι μειωμενοι μισθοι να οδηγησουν τις επιχειρήσεις να παράγουν περισσότερο; Όπως λέει και ο ίδιος, οι εταιρείες πρωτίστως ενδιαφέρονται για την αύξηση των κερδών και όχι για να παραγουν περισσότερο. Κατωτεροι μισθοί δεν οδηγούν σε αύξηση της παραγωγής, αλλά μόνο σε υψηλότερα κέρδη για την εταιρεία! ».

Θεότητες της Γονιμότητας και Θεότητες της Ισχύος

 Θεότητες της Γονιμότητας και Θεότητες της Ισχύος

του Neil Faulkner (μτφ. Proletariates)

Εν αρχή ην ο Λόγος, Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο

Εν αρχή ην η Πράξη, Γκαίτε - Φάουστ


Ο μύθος, η τελετουργία και η θρησκεία είναι πολυδιάστατες έννοιες. Οι βαθύτερες ρίζες τους βρίσκονται στη χρόνια ανασφάλεια που βασάνιζε την ύπαρξη του αρχέγονου κυνηγού – τροφοσυλλέκτη. Το άγχος που σχετιζόταν με την αναζήτηση τροφής ανακουφιζόταν μέσω της μαγικής αναπαράστασης των θηραμάτων στη ζωγραφική, το χορό, τη μουσική και τη προσωπική διακόσμηση.

Οι πρώιμοι αγρότες προσεύχονταν επίσης προς τη φύση, την οποία τη θεωρούσαν τη θεά – μητέρα, πηγή της γονιμότητας και της τροφής και από την οποία, μέσω ικεσιών και ταμάτων, μπορούσε να ζητήσεις την εύνοιά της και τα αγαθά της.

Οι θεές της γονιμότητας των πρώιμων αγροτών ήταν χωρίς καμιά διαφοροποίηση θηλυκές θεότητες. Η εμμηνόρροια, η εγκυμοσύνη, η γέννα και ο θηλασμός ήταν σύμβολα της γονιμότητας. Αλλά υπήρχε ακόμη ένας λόγος που η θεότητα ήταν γυναίκα.

Στις προ-ταξικές κοινωνίες η θέση των γυναικών ήταν ισχυρή. Η καταγωγή ήταν μητριαρχική (ακολουθούσε τη μητρική συγγένεια και τα κληρονομικά δικαιώματα μεταβιβάζονταν στα θηλυκά μέλη της κάθε οικογένειας), ο τόπος διαμονής επίσης (στο χωριό της γυναίκας και όχι του άνδρα), η εξουσία επίσης (οι γυναίκες ήταν αρχηγοί των χωριών).

Γιατί αυτό; Γιατί στις απλές κοινωνίες που βασίζονταν στην συνεργατική εργασία και την κοινοκτημοσύνη, οι γυναίκες ήταν τα βασικά στηρίγματα της. Η διαπαιδαγώγηση και η ανατροφή των παιδιών τις έκαναν λιγότερο ευκίνητες, τόσο γεωγραφικώς όσο και κοινωνικώς και η απουσία ιδιωτικής περιούσιας - και των προνομίων που δίνει – απέκλειε εναλλακτικές πηγές κοινωνικής ισχύος.

Οι γυναίκες ήταν οι πυρήνες των κοινωνιών αυτών. Οι άνδρες ήταν απλοί δορυφόροι τους. Η μεγάλη θεά μητέρα – γη των πρώιμων αγροτών ήταν μια πνευματική αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας.

Η ιδιοκτησία, η ταξική διαίρεση και η κρατική εξουσία αναδύθηκαν παράλληλα και με αμοιβαία εξάρτηση στο ιστορικό προσκήνιο. Η κοινοκτημοσύνη και ισότητα ήταν φυσικά χαρακτηριστικά των πρωτόγονων κοινωνιών. Η διαίρεση όμως της γης σε ιδιόκτητους αγρούς και των ζώων σε ξεχωριστά κοπάδια, έδωσε τη δυνατότητα σε κάποιους να πλουτίσουν εις βάρος των άλλων. Αποτέλεσμα αυτού ήταν και η εμφάνιση κοινωνικών εντάσεων οι οποίες έπρεπε να τεθούν υπό έλεγχο για να μην καταρρεύσει η κοινωνία. Και έτσι προέκυψαν οι κρατικοί στρατοί που είχαν ως αποστολή τους τη διαφύλαξη του νέου και βασισμένου στην ιδιοκτησία στάτους κβο.

Τώρα, τη εξουσία την είχαν οι άνδρες. Και ήταν οι άνδρες που όργωναν τους αγρούς και συγκέντρωναν τα αποθέματα. Όταν οι αγροί ήταν κοινοί, επωφελούνταν το ίδιο όλοι. Όταν διαχωρίστηκαν ως ιδιωτικές περιουσίες, έδιναν πλούτο και ισχύ σε αυτούς που τους δούλευαν. Αυτό που ο Ένγκελς αποκάλεσε «κοσμοϊστορική ήττα του γυναικείου φύλου» συμβολοποιείται μέσα στο μύθο και την τελετουργία. Η αρχαία μητέρα – θεά εκθρονίστηκε. Και αντικαταστάθηκε από ισχυρές αρσενικές θεότητες. Ο ελληνικός Δίας (και ως Jupiter στους Ρωμαίους), ο εβραϊκός Γιαχβέ, ο αραβικός Ντουσέρα. Και παντού στον κόσμο, αντίστοιχες θεότητες.

Και ενώ οι θηλυκές θεότητες συμβόλιζαν τις δυνάμεις της φύσης, οι αρσενικές συμβόλιζαν τη δύναμη της φυλής, της πόλης – κράτους και της αυτοκρατορίας. Αντίστοιχα με τη στρατιωτική υπερδομή της πραγματικότητας, μια μυθική υπερδομή εμφυτεύτηκε στη διάνοια.

Οι θεότητες αυτές συμβολοποιούσαν είτε την ισχύ μιας αυτοκρατορίας (Jupiter) είτε την αντίσταση των καταπιεσμένων και διωγμένων (Γιαχβέ). Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η δεύτερη περίπτωση θα δώσει δύο νέες θρησκείες που κι αυτές θα βρουν την έκφραση τους μέσα στις μάζες των καταπιεσμένων.

Οι τρεις συγγενείς μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλαμισμός), αν και μετασχηματίστηκαν σε βαθιά συντηρητικές ιδεολογίες στο πέρασμα του χρόνου, είναι προϊόντα των κοινωνικών αντιθέσεων και αντιφάσεων του αρχαίου κόσμου έχουν τις ρίζες τους στους μύθους και τις ιεροτελεστίες των καταπιεσμένων μαζών. Ο Δίας ήταν ο θριαμβευτής της Τιτανομαχίας. Μετά από ένα 10χρονο πόλεμο, οι Ολύμπιοι του Δία νίκησαν τους Τιτάνες του Κρόνου και μοίρασαν μεταξύ τους τα λάφυρα, δίνοντας στον Δία την εξουσία στον αέρα και τον ουρανό, στη θάλασσα και όλα τα υδάτινα σώματα στον Ποσειδώνα, και στον Κάτω Κόσμο στον Άδη. Η γη αφέθηκε ως κυριαρχία κοινή όλων των θεών. Έπειτα έκλεισαν τους Τιτάνες στα Τάρταρα.

Η μητριαρχία ταυτίστηκε με έναν κόσμο ανηθικότητας και αναρχίας. Όταν ο Αγαμέμνονας επέστρεψε από την Τροία, δολοφονήθηκε από την σύζυγό του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο, η οποία εν τω μεταξύ είχε πάρει την εξουσία των Μυκηνών. Η ηθική τάξη είχε καταρρεύσει. Και αποκαταστάθηκε όταν μετά από κάποια χρόνια, ο Ορέστης επέστρεψε στις Μυκήνες και εκδικήθηκε το θάνατο του πατέρα του σκοτώνοντας την Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της. Ο φόνος γεννάει φόνο. Ένας κύκλος αίματος είναι το τίμημα της θηλυκής εξουσίας.

Ο μισογυνικός αυτός μύθος συμβολίζει την πατριαρχική δομή του ελληνικού πολιτισμού. Ο οίκος, διοικούμενος από τον άνδρα, ήταν η βασική μονάδα της κοινωνικής δομής. Η γυναίκα είναι αποκλεισμένη, προορισμένη μόνο για γέννηση και ανατροφή των παιδιών και τις οικιακές δουλειές. Στην περίπτωση αυτή δεν έκανε εκπτώσεις ούτε η άμεση δημοκρατία των 30000 Αθηναίων ανδρών.

Στη μυθολογία εκφράζονταν και άλλες κοινωνικές διεργασίες και εντάσεις. Οι μύθοι προσφέρουν τρόπους έκφρασης, αφήγησης και ανάλυσης των κοινωνικών καταστάσεων. Δείχνουν και την κοινωνική τάξη και ιεραρχία αλλά και την αμφισβήτησή τους.

Ποιοι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Ποιοι είναι φίλοι μας και ποιοι εχθροί μας; Σε ένα κόσμο εχθρικό, τι είναι αυτό που μας ορίζει, που μας ενώνει και μας δίνει τη δύναμη να αγωνιστούμε και να παλέψουμε για αυτό; Οι πολιτισμικές ταυτότητες δημιουργούνται μέσα από συγκρούσεις και στον αρχαίο κόσμο οι μύθοι τις μορφοποιούσαν κα τις εξέφραζαν.

Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, και Ισλαμισμός

 Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, και Ισλαμισμός

του Neil Faulkner (μτφ. Proletariates)

Ο Εβραίοι αποτελούν γένος του Αρμενοειδούς ή Προσωασιατικού φύλου. Τα αρχαιότερα ίχνη τους ανάγονται στην εποχή του 1800 πΧ (Αβραάμ κ.λπ.), αργότερα δε τους βρίσκουμε διασκορπισμένους μέσα στην αρχαία Αίγυπτο, από όπου εκδιώκονται (1580 πΧ), αλλά υπό την ηγεσία των διαδόχων του Μωυσή κατακτούν την Παλαιστίνη. Ακολουθούν περίοδοι πολέμων και αιχμαλωσιών με Ασσυρίους, Βαβυλωνίους και Πέρσες. Το 587 πΧ, ο βασιλιάς της Περσίας Κύρος επιτρέπει σε μια ομάδα της εβραϊκής αριστοκρατίας να επιστρέψει στην Παλαιστίνη επιδιώκοντας τον έλεγχο της περιοχής από μια νομιμόφρονα άρχουσα τάξη. 

Η επιστροφή από τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία είναι ένα από τα κεντρικά γεγονότα της ιουδαιοχριστιανικής ιστορικής παράδοσης. Η πραγματικότητα αφορούσε στην επανεγκατάσταση της εβραϊκής ελίτ στην Παλαιστίνη ως διοίκηση «κουίσλιγκ» για λογαριασμό της αυτοκρατορίας.

Μαζί τους έφεραν και μια ιδεολογική πυρίτιδα. Πλαστουργημένη μέσα σε δεκαετίες απομόνωσης, διασκορπισμού και ήττας, η εβραϊκή λατρεία μιας υπέρτατης θεότητας, του Γιαχβέ, είχε μετατραπεί σε ένα δογματικό μονοθεϊσμό που αρνιόταν την ύπαρξη άλλων θεοτήτων.

Στο παρελθόν, οι εβραίοι προφήτες είχαν καταφερθεί ματαίως εναντίον των πλαστών ειδώλων. Αλλά τώρα, ο καταπιεσμένος εθνικισμός της εξόριστης ελίτ έβρισκε τρόπους έκφρασης στις απαιτήσεις του Γιαχβέ για παγκόσμια κυριαρχία. Η πολιτική αδυναμία έβρισκε το θρησκευτικό της alter-ego στη θεϊκή μεγαλομανία.

Αν αντί για ένα πάνθεον αντιμαχόμενων θεοτήτων υπήρχε μόνο ένας πανίσχυρος θεός, τότε η ιστορία κινούνταν προς ένα και μοναδικό θεϊκό σκοπό, και αυτοί που επιλέχτηκαν από τον Θεό ως εκλεκτοί του, αν παρέμειναν πιστοί και υπάκουοι, ήταν προορισμένοι να επικρατήσουν στο τέλος της ιστορίας.

Ο μύθος του Μωυσή – κατασκευασμένος τον 6ο πΧ αιώνα – ήταν η επιθετική αντίδραση των σκληροπυρηνικών εθνικιστών απέναντι στην ίδια τους την αδυναμία και πολυδιάσπαση. Ολόκληρη της εβραϊκή ιστορία ξαναγράφτηκε υπό υο πρίσμα των νέων θρησκευτικών «αληθειών». Ο Γιαχβέ ήταν ο ένας και μοναδικός θεός. Οι εβραίοι ήταν ο Εκλεκτός Του Λαός. Η Παλαιστίνη ήταν η Γή της Επαγγελίας.

Αλλά αυτή ήταν η άποψη μόνο μιας περιθωριακής φατρίας, μια μικρής εξόριστης ομάδας της οποίας η φιλοδοξία για αποκατάσταση πήρε τη μορφή θρησκευτικής φαντασίωσης. Από μόνοι τους δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε πέρα από το να προσεύχονται και να ελπίζουν. Ήταν ο περσικός ιμπεριαλισμός που τους έβγαλε από την ιστορική αφάνεια και τους έβαλε στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας. Ήταν ο βασιλιάς Κύρος αυτός που έσπειρε το Νέο Ιουδαϊσμό στην Παλαιστίνη και τον επέτρεψε να ανθίσει.

Αποδείχτηκε ότι ήταν ένα πολύπλοκο υβρίδιο. Οι εβραίοι ήταν μια μικρή μειοψηφία, επισκιασμένη από μεγαλύτερους λαούς – τους πέρσες, τους έλληνες και τους ρωμαίους. Η Παλαιστίνη ήταν μια μικρή χώρα, κατά καιρούς μόνο ανεξάρτητη και τον περισσότερο καιρό υπόδουλη σε ξένες αυτοκρατορίες.

Η εβραϊκή αριστοκρατία ήταν διασπασμένη μεταξύ του αγώνα για ανεξαρτησία και της συνεργασίας με τον ιμπεριαλισμό. Τα ρίσκα του αγώνα ήταν μεγάλα. Μια ήττα μπορεί να σήμαινε απώλεια των πάντων. Αλλά το ίδιο μπορεί να σήμαινε και μια νίκη – αν η μαζική κινητοποίηση για αγώνα για ανεξαρτησία οδηγούσε και ένα επαναστατικό κίνημα από τα κάτω.

Η εβραϊκή αγροτιά ήταν επίσης διασπασμένη – μεταξύ του φόβου προς την εξουσία και ενός ανελέητου μίσους για τους εκμεταλλευτές.

Έτσι ο Ιουδαϊσμός διασπάστηκε σε ανταγωνιζόμενες φατρίες: άλλες αριστοκρατικές άλλες συνεργατικές, άλλες λαϊκές, άλλες ριζοσπαστικές και άλλες που καθαρά καλούσαν το λαό σε αντίσταση.

Ο Ιουδαϊσμός συνένωσε τις εβραϊκές μάζες σε ισχυρή επαναστατική δύναμη τουλάχιστον τέσσερις φορές. Όταν ένας έλληνας βασιλιάς της δυναστείας των Σελευκιδών προσπάθησε να αντικαταστήσει τη λατρεία του Γιαχβέ με τη λατρεία του Δία, προκάλεσε γενική αντίσταση. Η Επανάσταση των Μακκαβαίων (167-142 πΧ) έδωσε τέλος στη διαδικασία εξελληνισμού των ιουδαϊκών κοινοτήτων και εξασφάλισε την ανεξαρτησία του εβραϊκού κράτους.

Καθώς η ρωμαϊκή κυριαρχία γινόταν πιο καταπιεστική, οι εβραίοι εξεγέρθηκαν τρεις φορές: το 66-73, το 115-117 και το 132-136 μΧ. Κάθε φορά επρόκειτο για μακρόχρονο, σκληρό και αιματηρό αγώνα. Κάθε φορά, δεκάδες χιλιάδες σκοτώνονταν και εκατοντάδες χιλιάδες εξορίζονταν, Η τελευταία εξέγερση καταπνίγηκε στο αίμα με τέτοια σφοδρότητα που ο εβραϊκός πληθυσμός μειώθηκε σε ένα πολύ μικρό ποσοστό αυτού που ήταν. Από τότε, τα 10 εκατομμύρια εβραίων του αρχαίου κόσμου ήταν, σχεδόν εξ ολοκλήρου, ένας λαός της διασποράς που ζούσε σε γκέτο της ανατολικής Μεσογείου.  

Ένας από τους εβραίους που συμμετείχε στα αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα ήταν ένας ιεροκήρυκας από τη Ναζαρέτ ονόματι Ιησούς. Ήταν ένας χαρισματικός ριζοσπάστης που δημιούργησε μια σημαντική ομάδα ακόλουθων του μεταξύ των φτωχών χωρικών και γι΄ αυτό συνελήφθη και εκτελέστηκε. Η ομάδα που είχε δημιουργήσει επέζησε ως μια ασήμαντη αίρεση. Η οποία, σύντομα, διασπάστηκε σε δυο διαφορικές τάσεις.

Η μια τάση παρέμεινε πιστή στο εβραϊκό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα. Διαλύθηκε κατά την εξέγερση του 66-73 μΧ. Η άλλη τάση, καθοδηγούμενη από τον Παύλο από την Ταρσό, έναν εξελληνισμένο εβραίο έμπορο και ρωμαίο πολίτη, αποχώρησε από το εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα και υιοθέτησε μια συντηρητική ιδεολογία πνευματικής – και όχι υλικής – εξιλέωσης. Και αυτό, υποστήριζαν οι παύλειοι χριστιανοί, ήταν ένα μήνυμα όχι μόνο για τους εβραίους αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Η Καινή Διαθήκη – η οποία καταγράφει τη διδασκαλία του Ιησού και την ιστορία των πρώτων εκκλησιών – είναι ένα αναθεωρητικό έργο, γραμμένο από παύλειους χριστιανιούς της διασποράς μέσα στα συντρίμμια της εξέγερσης του 66-73 μΧ. Παρουσιάζει τον Ιησού να είναι και άνθρωπος και θεός, ως βασιλιά του οποίου η βασιλεία δεν είναι στη γη αλλά στους ουρανούς και με ένα μήνυμα γενικό και πνευματικό μάλλον παρά επαναστατικό.

Οι συγγραφείς των ευαγγελίων δημιούργησαν ένα απολιτικό και χωρίς εθνική ταυτότητα Ιησού που μπόρεσε να επιβιώσει της τρομοκρατίας που είχε εξαπολύσει η ρωμαϊκή αυτοκρατορία λόγω των εξεγέρσεων.

Αλλά παρέμειναν κάποια στοιχεία γνησιότητας. Με έναν τρόπο που οι τρομεροί θεοί του παγανιστικού πανθέου δεν μπορούσαν, ο πανίσχυρος και καλοπροαίρετος χριστιανικός θεός έδωσε «καρδιά σε έναν άκαρδο κόσμο» και είχε μεγάλη επιρροή σε όλους τους φτωχούς και καταπιεσμένους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Ο παύλειος χριστιανισμός είχε εξαιρετικό δυναμικό σύνθεσης. Ήταν μια σύνθεση εβραϊκών προφητειών και δημοφιλών κηρυγμάτων με την ελληνική παράδοση της σωτήριας λατρείας. Ο Ιησούς, από εβραίος προφήτης μεταμορφώθηκε σε πανανθρώπινο θεό – σωτήρα.

Σε αυτά προστέθηκαν και δυο ιδιαιτέρως χριστιανικά στοιχεία τα οποία προέρχονταν από τις θρησκευτικές ρίζες του εβραϊκού επαναστατικού κινήματος: στη θέση της αυστηρά ταξικά δομημένης ρωμαϊκής κοινωνίας, το ιδανικό της εξισωτικής και δημοκρατικής κοινότητας. Και στη θέση εγωισμού, της απληστίας και της βίας που αναγνώριζε ο επίσημος παγανισμός, η φροντίδα, η συμπόνια και η  σύμπραξη.

Η εκμετάλλευση και η καταπίεση από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία σήμαινε μιζέρια για τις μάζες αλλά η κρατική βία απέτρεπε την αποτελεσματική αντίσταση. Αυτή η αντίφαση ήταν που επέτρεψε στην χριστιανική εκκλησία να μεγεθυνθεί. Αφού στρατολογούσε τα μέλη της από τους σκλάβους, τις γυναίκες και τους φτωχούς, η εκκλησία προκαλούσε πολλές υποψίες και κυνηγήθηκε πολλές φορές. Αλλά η τρομοκρατία δε δούλεψε. Οι γυναίκες και οι άνδρες που παραδίδονταν στις φλόγες, στα δόντια λιονταριών και σταυρώνονταν, προσέφεραν ένα κατάλογο μαρτύρων τόσο εντυπωσιακό όσο και ο κάθε κατάλογος μαρτύρων στην ιστορία.

 

Στις αρχές του 4ου αιώνα, η εκκλησία είχε γίνει το πιο ισχυρό ιδεολογικό σύστημα του μεσογειακού κόσμου με ένα πλήρες υπόγειο δίκτυο ιερέων, εκκλησιάσματος και τόπους συναντήσεων και λατρείας σε όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας.

Πολλοί στρατιωτικοί, κρατικοί αξιωματούχοι και πλούσιοι γαιοκτήμονες είχαν προσηλυτιστεί στο χριστιανισμό. Το 312 μΧ, ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος αποφάσισε τη νομιμοποίηση της θρησκείας και την υιοθέτηση της ως επίσημης θρησκείας του κράτους. Πριν το τέλος του αιώνα, ο διάδοχός του Θεοδόσιος απαγόρευσε την ειδωλολατρία και παρέδωσε όλους τους ναούς στην εκκλησία.

Ο Ιουδαιοχριστιανικός μονοθεϊσμός είχε γίνει πλέον θρησκεία και ιδεολογία της κρατικής εξουσίας, της αυτοκρατορίας και του πολέμου. Ο ρωμαίος αυτοκράτορας έγινε με μιας υπερασπιστής του πολιτισμού από τους βάρβαρους, σταυροφόρος της εκκλησίας απέναντι στους άπιστους και φύλακας της ορθοδοξίας απέναντι στους αιρετικούς.

Ο Χριστιανισμός διασπάστηκε, όπως και ο Ιουδαϊσμός πιο πριν, λόγω των κοινωνικών αντιφάσεων που τον χαρακτήριζαν. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των αντίπαλων παρατάξεων και κρατών και οι αντιθέσεις των ανταγωνιζόμενων τάξεων, κατέστρεψαν το ιδανικό της μιας ενιαίας και αδιαίρετης εκκλησίας.

Η διαίρεση της αυτοκρατορίας σε ανατολική και δυτική (μετά το 395 μΧ) εκφράστηκε αργότερα και με το σχίσμα των δυο εκκλησιών – της ανατολικής ορθόδοξης και της δυτικής καθολικής.

Και τα δυο μέρη, το καθένα για διαφορετικούς και συγκρουόμενους μεταξύ τους λόγους, επικαλούνταν τον ένα και μοναδικό θεό ως σύμμαχό τους. Στις πιο ακραίες μορφές του, ο ιδεολογικός αυτός αναβρασμός μπορούσε να γεννήσει νέους επιγόνους, όπως ακριβώς ο Ιουδαϊσμός γέννησε τον Χριστιανισμό. Ήταν προδιαγεγραμμένο μια τέτοια κατάσταση να παραγάγει μια άλλη παγκόσμια θρησκεία.

Από το πολιτισμικό χωνευτήρι δυο αραβικών πόλεων όπου οι αρχαίες παγανιστικές παραδόσεις της ερήμου αναμείχθηκαν με τις μορφές της ιουδαιοχριστιανικής πίστης, προέκυψε μια νέα επαναστατική σύνθεση: το Ισλάμ.

Η ΑΥΤΟΙ ΄΄Η ΕΣΥ

Μπόμπολας: Όλες οι προτάσεις της τρόικας είναι σωστές και αποδεκτές, εκτός από μία από ciaoant1

http://ciaoant1.blogspot.gr/2013/07/blog-post_9487.html -Εντάξει ρε παιδιά, είπαμε και εμείς ως ντόπιοι ολιγάρχες να φέρουμε την τρόικα για να μας βοηθήσει (με το αζημίωτο βέβαια και για αυτούς) να ρημάξουμε τους εργάτες, αλλά όχι και να μας πάρουν και την Εθνική Τράπεζα. Αυτό είναι απαράδεκτο [σε αντίθεση με όλα τα άλλα που προφανώς μας βρίσκουν σύμφωνους] Σε αυτό το blog έχουμε αναφερθεί αρκετά αναλυτικά στο θέμα του ποιος θα αρπάξει την Εθνική Τράπεζα, με τους ξένους πιστωτές και τους ντόπιους ολιγάρχες να τσακώνονται έντονα για το ποιος θα την ελέγξει, μιας και η τράπεζα αυτή είναι η μεγαλύτερη στη χώρα, και άρα όποιος ελέγχει την Εθνική, ελέγχει σε μεγάλο βαθμό ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα της χώρας (και κατά συνέπεια και την ίδια τη χώρα). Ενδεικτικά παραθέτουμε κάποια παλιότερα άρθρα για το θέμα, που αξίζει τον κόπο να διαβαστούν: Τραπεζικό σύστημα Ελλάδας: Η επόμενη μέρα (και ποιος θα το ελέγχει) Πρέπει να' ναι πολύ απελπισμένοι - επιστράτευσαν μέχρι και τη μούμια τον Παπούλια Περιληπτικά, αυτό που έχει γίνει ως τώρα είναι ότι η Εθνική, όπως και όλες οι τράπεζες βέβαια, έχει "γονατίσει" από τα κουρέματα, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που έχει, κτλ, και χρειάζεται ένα νέο "πακέτο σωτηρίας". Οι ξένοι πιστωτές ξέρουν ότι η ντόπια ολιγαρχία τους έχει ανάγκη, ώστε να χρηματοδοτήσουν την "ανακεφαλαιοποίηση" αυτή της Εθνικής. Εκμεταλλεύονται λοιπόν την κατάσταση, προκειμένου να θέσουν την Εθνική υπό τον έλεγχο τους, ελέγχοντας μέσω αυτής ΑΚΟΜΑ περισσότερο την κατάσταση στη χώρα. Για να το πετύχουν αυτό, οι ξένοι πιστωτές (τρόικα) μπλόκαραν την επιχειρούμενη συγχώνευση Εθνικής -Eurobank, ώστε ουσιαστικά να αναγκάσουν την Εθνική να πέσει στα χέρια τους, μην έχοντας άλλη πηγή χρηματοδότησης. Τότε, η "Ημερησία" του Μπόμπολα είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο "Casus beli οι απαιτήσεις της τρόικα για Εθνική-Eurobank", στο όποιο έλεγε μεταξύ άλλων πράγματα όπως [...] Οτι κι αν συμβαίνει αν δεν τρελαθούμε με τα καμώματα της τρόικα, δεν θα τρελαθούμε ποτέ. Και αν η οικονομία αντέξει τη φθοροποιό δράση της, θα αποδείξει ότι είναι εφτάψυχη. Η ψύχραιμη και ορθολογική οικονομική αντιμετώπιση, το εθνικό συμφέρον επιβάλουν στην κυβέρνηση όχι απλώς να τραβήξει μία κόκκινη γραμμή, αλλά να προειδοποιήσει την τρόικα ότι μία τέτοια παράλογη και ανορθολογική απαίτηση μπορεί να αποτελέσει casus beli. Επιτέλους, ας βάλουμε ένα τέλος σε απαιτήσεις της τρόικα που είναι βλακώδεις και αντί να βοηθούν τη χώρα, τη βυθίζουν στην παρακμή [...] Με λίγα λόγια, ο Μπόμπολας δεν έχει κανένα πρόβλημα ούτε με τους μισθούς πείνας, ούτε με το ξεπούλημα των "ασημικών του κράτους", ούτε με την συρρίκνωση της υγείας και της εκπαίδευσης,ούτε με κανένα άλλο μέτρο από αυτά που προωθεί η κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα. Τίποτα από αυτά τα πράγματα δεν είναι "casus beli" ("αιτία πολέμου") για τους ντόπιους ολιγάρχες όπως ο Μπόμπολας. Το μόνο που όντως το αντιμετωπίζουν ως αιτία πολέμου είναι το να χάσουν τον έλεγχο της Εθνικής, που ως τώρα την είχαν και τους έδινε δάνεια με προνομιακούς όρους, μιας και είναι γνωστό ότι οι περίφημοι "νταβατζήδες" (Μπόμπολας, Κόκκαλης, κτλ) μπορούν άνετα να "συναλλάσσονται" με την Εθνική, με το Δημόσιο, κτλ, και να τσεπώνουν ένα σωρό λεφτά εις βάρος των κορόιδων. Οπότε έχουν θορυβηθεί από την προσπάθεια των ξένων πιστωτών να αρπάξουν μέσα από τα χέρια τους την Εθνική. Βέβαια, δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά έγινε μια κοινή προσπάθεια από ένα σωρό τέτοιους Έλληνες ολιγάρχες να μαζέψουν λεφτά ώστε να στηρίξουν την Εθνική και να την κρατήσουν υπό τον έλεγχο τους. Και όντως μάζεψαν αρκετά χρήματα, και η προσπάθεια συνεχίζεται. Το νεότερο επεισόδιο στο "σίριαλ" για το ποιος θα ελέγχει την Εθνική (και άρα όλη τη χώρα) ήταν ότι η τρόικα επανήλθε δριμύτερη, και μέσα στα νέα μέτρα που ζητάει, προωθεί και την υποχρεωτική πώληση της Eurobank σε ξένους επενδυτές (αυτό προφανώς το κάνει ώστε να χρησιμοποιήσει τη -ξένη πλέον- Eurobank ως πολιορκητικό κριό για να αρπάξει στη συνέχεια και την Εθνική, μέσω μιας μελλοντικής συγχώνευσης τους). Μόλις το άκουσε αυτό ο Μπόμπολας όμως άρχισε να βγάζει καπνούς από τον θυμό τους, και έτσι στην "Ημερησία" δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες ένα ένα άρθρο-κάλεσμα στα όπλα. Εννοείται βέβαια ότι όλα τα υπόλοιπα που ζητάει η τρόικα δεν τον ενοχλούν ιδιαίτερα τον Μπόμπολα (κάθε άλλο - γιατί να τον ενοχλήσει η εξαθλίωση του εργάτη; Ίσα ίσα που τον συμφέρει και την προωθεί και αυτός, διότι θα έχει έτσι φτηνότερα εργατικά χέρια για την κατασκευαστική του εταιρία, και άρα μεγαλύτερα κέρδη από τα έργα που αναλαμβάνει). Αλλά το ζήτημα της Εθνικής είναι φανερό ότι ο Μπόμπολας το έχει πάρει πολύ στα σοβαρά, γιατί προφανώς θέλει να συνεχίσει να παίρνει εύκολα και φτηνά δάνεια από αυτήν, αντί να την χάσει και να καταλήξει στα χέρια των ξένων πιστωτών. Οπότε ο Μπόμπολας δεν έχει κανένα πρόβλημα με όλα τα υπόλοιπα που προωθεί η τρόικα, αλλά για την Εθνική η "Ημερησία" έγραψε το παρακάτω άρθρο στις 26 Ιουλίου, έχοντας ως τίτλο (με κεφαλαία μάλιστα) "εξοργιστική απαίτηση": ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ Τρόικα: Η Eurobank να πουληθεί σε ξένους Είναι εξοργιστικό. Η τρόικα επιβάλει την πώληση της Eurobank μόνο σε ξένο επενδυτή. Η αναφορά στο επικαιροποιημένο μνημόνιο είναι σαφής και αποκλείει τυχόν ενδιαφερόμενους Ελληνες επενδυτές, δικαιώνοντας όσυς εξέφραζαν υπόνοιες για αφελληνισμό του τραπεζικού συστήματος. Στελέχη τραπεζών εκτιμούν ότι η ρητή αναφορά σε ξένο στρατηγικό επενδυτή γίνεται για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εμπλοκής στη διαδικασία άλλης εγχώριας τράπεζας, ουσιαστικά για να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα αναβίωσης της συγχώνευσης Εθνικής - Eurobank. Σε άλλο σημείο του Mνημονίου επαναλαμβάνεται η δέσμευση της κυβέρνησης για την ύπαρξη τεσσάρων συστημικών τραπεζών, οι οποίες θα λειτουργούν με καθαρά ιδιωτικά - εμπορικά κριτήρια. Θα δούμε το πως θα εξελιχθεί αυτή η μάχη - για το ότι ο κλάδος των τραπεζών γίνεται εντελώς ολιγοπώλιο, με 3-4 τράπεζες να κυριαρχούν και να ελέγχουν όλες τις πιστώσεις (και μέσω αυτών όλη τη χώρα, μιας και ο σημερινός, εντελώς σαπισμένος καπιταλισμός, βασίζεται κυρίαρχα στα δάνεια για να συνεχίσει να αναπτύσσεται) δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω, τα έχουμε ξαναδεί. Ως συμπλήρωμα, δύο ενδιαφέρουσες ειδήσεις: Εξπρές κατάσχεση καταθέσεων από την Εφορία Στην άμεση κατάσχεση καταθέσεων από ειδικά διαβαθμισμένους υπαλλήλους θα προχωρά η Εφορία από τις αρχές Σεπτεμβρίου. Το νέο μητρώο καταθετών επιτρέπει στους εφοριακούς να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή το ύψος των καταθέσεων και έτσι ύστερα από την έκδοση της εντολής ανοίγματος λογαρισμού οφειλέτη προς το Δημόσιο θα μπορεί με μία απλή κίνηση να εισπράττει την οφειλή από την κατάθεση. Η προοπτική αυτή προκαλεί στις τράπεζες φόβους για εκροή καταθέσεων, αφού οι πολίτες που χρωστούν στο Δημόσιο ξεπερνούν τα 2,5 εκατομμύρια. Οι τράπεζες έχουν σοβαρό πρόβλημα, με πολλά μη εξυπηρετούμενα δάνεια, ακάλυπτες επιταγές, κουρέματα ομολόγων, κτλ. Θέλουν να βρουν φρέσκα κεφάλαια, και παρότι έχουν ήδη αρπάξει ένα σωρό δις ως "πακέτα σωτηρίας", δεν τους φτάνουν και θέλουν κι άλλα. Τώρα που ο κόσμος θα αρχίσει να σηκώνει και όποιες καταθέσεις έχει τυχόν ακόμα στην τράπεζα για να μην τους τις κατάσχουν, οι τράπεζες θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Από την άλλη πλευρά όμως, το κράτος φροντίζει να "θρέψει" τις τράπεζες, καθώς εξωθεί τον κόσμο να συναλλάσσεται ολοένα και περισσότερο μέσω τραπεζών.Δείτε το παρακάτω άρθρο και μετά αναλύουμε:   Επιστροφή ΦΠΑ για αγορές με πιστωτικές κάρτες [...] όσοι χρησιμοποιούν πιστωτικές κάρτες θα έχουν μπόνους (έκπτωση από τον ΦΠΑ) σε κάθε τους συναλλαγή. Στόχος ο περιορισμός της φοροδιαφυγής μέσω της χρήσης πλαστικού χρήματος, όπου ελέγχονται όλες οι συναλλαγές, και κατ’ επέκταση η αύξηση των δημοσίων εσόδων. Τα ίδια κυβερνητικά στελέχη αναφέρουν ότι στόχος είναι να χρησιμοποιείται η πιστωτική ή χρεωστική κάρτα ακόμα και στα περίπτερα όπως γίνεται σε αρκετές χώρες της Ε.Ε. Το υπ. Οικονομικών εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση και όπως όλα δείχνουν η σχετική διάταξη θα συμπεριληφθεί στο σχέδιο νόμου με τα επενδυτικά κίνητρα που θα κατατεθεί τον Σεπτέμβριο στη Βουλή. Σύμφωνα με πληροφορίες, το νομοσχέδιο θα προβλέπει: Την έκπτωση στον ΦΠΑ κατά 10%. Με τον κωδικό της απόδειξης οι φορολογούμενοι θα μετέχουν σε κληρώσεις δώρων που θα διενεργεί σε τακτά χρονικά διαστήματα το υπουργείο Οικονομικών. Ακόμα και δώρα θα δίνει το κράτος, διότι θα βγει και αυτό ωφελημένο, καθώς θα -προσπαθήσει να] χτυπήσει την παραοικονομία, εξωθώντας του πάντες να συναλλάσσονται νόμισμα, και να τσεπώνει έτσι και το κράτος το ΦΠΑ (έστω και με έκπτωση). Παράλληλα βέβαια, κερδισμένες θα βγουν και οι τράπεζες, καθώς αυτές είναι που εκδίδουν τις πιστωτικές κάρτες, και θα δουν αύξηση των χρημάτων που περνάνε σε αυτές μέσω της αύξησης των συναλλαγών με τις πιστωτικές. Σε παλιότερο άρθρο που είχαμε γράψει πριν 2 χρόνια, είχαμε αναφερθεί στην κίνηση των κυβερνήσεων, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως, να καταργούν σταδιακά τις συναλλαγές με μετρητά, και να προωθούν τις συναλλαγές μέσω των τραπεζών (για τον ίδιο λόγο που αναφέραμε και πιο πάνω). Αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από το άρθρο αυτό: Τέλος οι συναλλαγές με μετρητά-υποχρεωτικά στην τράπεζα (γιατί οι τράπεζες ωφελούνται;) Πριν λίγες μέρες είχαμε μία ακόμα αρκετά σημαντική είδηση, με την κυβέρνηση να ανακοινώνει ότι οι συναλλαγές άνω των 3.000 απαγορεύεται πλέον να πραγματοποιούνται με μετρητά, και είναι υποχρεωτικό να γίνονται μέσω του τραπεζικού συστήματος [...] Η κίνηση λοιπόν αυτή της κυβέρνησης ουσιαστικά αναγκάζει το χρήμα (το μέσο των συναλλαγών) να κινείται υποχρεωτικά και μόνο μέσω του τραπεζικού συστήματος. Αντίθετα, ως τώρα (συναλλαγές μέσω μετρητών) μπορούσε να κινείται και με μια σχετική "αυτονομία", δηλαδή χωρίς να περνάει μέσα από τις "φλέβες και τις αρτηρίες" του τραπεζικού συστήματος. Αυτό έχει δύο συνέπειες: Μακροπρόθεσμα, θα ενισχύσει τη θέση των τραπεζών, καθώς τίποτα σχεδόν δε θα "κινείται" χωρίς αυτές. Επιπλέον, θα έχουν περισσότερα κέρδη, καθώς θα μπορούσαν να λαμβάνουν προμήθειες, κτλ, αλλά -κυρίως- ωφελούνται από το ότι το χρήμα αυτό αποτελεί στην ουσία μια "μετάγγιση αίματος" (κεφαλαίου) για αυτές, ενισχύοντας τα αποθέματα κεφαλαίου που έχουν στη διάθεση τους. Βραχυπρόθεσμα, αυτή ακριβώς η μετάγγιση κεφαλαίου αποτελεί ένα έμμεσο "πακέτο σωτηρίας", διότι όπως έχουμε δει πολλές φορές, οι τράπεζες είναι χρεωκοπημένες (τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς), και κρατιούνται "στη ζωή" μέσω των "πακέτων σωτηρίας", των επιδοτήσεων των κρατών της FED, της ΕΚΤ, κτλ, κτλ, κτλ. Με το να παίρνουν πχ 3.000 ευρώ (ή και περισσότερα), σημαίνει πως έστω και για λίγο, μέχρι να τα αποσύρει ο παραλήπτης αυτού του ποσού, η τράπεζα θα έχει στα ταμεία της αυτά τα 3.000 ευρώ, και άρα η "κεφαλαιακή επάρκεια" της θα είναι μεγαλύτερη. Πολλαπλασιάστε αυτό το ποσό επί τον αριθμό των συναλλαγών που πραγματοποιούνται, και θα διαπιστώσετε ότι είναι μια διόλου ευκαταφρόνητη ενίσχυση για τις τράπεζες, που ψάχνουν απεγνωσμένα να αρπάξουν "αίμα" (κεφάλαιο), προκειμένου να αποφύγουν τη χρεωκοπία, έστω και αυτό βυθίζει στη χρεωκοπία ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία...

Κερδοφόρα μπίζνα η δήθεν «διάσωση»

Κερδοφόρα μπίζνα η δήθεν «διάσωση»

ASSOCIATED PRESS

Σύμφωνα με τη γερμανική επενδυτική εταιρεία «Allianz Global Investors», η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) αναμένεται να έχει κέρδη 70 έως 80 δισ. ευρώ από τις αγορές κρατικών ομολόγων των χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης, κατά την περίοδο 2009 - 2012, εκ των οποίων τα 9 δισ. ευρώ θα προέλθουν από τα ελληνικά ομόλογα. Τα ποσά αυτά αντιστοιχούν στους τόκους που καταβάλλουν τα κράτη - μέλη στην ΕΚΤ, η οποία τυπικά διακρατά τα ομόλογα που αγοράζει μέχρι τη λήξη τους. Παρόμοια είναι τα κέρδη και άλλων κεντρικών τραπεζών, όπως για παράδειγμα της Fed στις ΗΠΑ. Δηλαδή, πέραν όλων των άλλων, η «διάσωση», όπως την ονομάζουν οι ιμπεριαλιστές, καπιταλιστικών οικονομιών της Ευρωζώνης, είναι και μια κερδοφόρα μπίζνα για την ΕΚΤ, την αναβάθμιση της οποίας ζητάνε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, προκειμένου να γίνει τάχα πιο «φιλολαϊκή» η διαχείριση της κρίσης. Η γερμανική επενδυτική εταιρεία μάλιστα, συστήνει απροκάλυπτα στην Ευρωζώνη να χρηματοδοτήσει από αυτά τα κέρδη το νέο πρόγραμμα που ενδεχόμενα να χρειαστεί για την Ελλάδα, προκειμένου «να περιοριστεί η λαϊκή αντίθεση στα προγράμματα διάσωσης». Πάνε δηλαδή να πετάξουν στάχτη στα μάτια του λαού για το ποιον πραγματικά εξυπηρετούν τα λεγόμενα δανειακά πακέτα και τα μέτρα που τα συνοδεύουν. Παράλληλα, να εξωραΐσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τους θεσμούς του ευρωενωσιακού οικοδομήματος και τη διαχείριση της κρίσης που ασκούν για λογαριασμό των μονοπωλίων.