Παίξ’ το ξανά, Ρόρι

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος

Αν είχε μεγαλώσει εδώ (γεννήθηκε στις 2 του Μάρτη 1948) θα τον αποκαλούσαν παιδί-θαύμα». Όταν στα εννιά λες θα γίνω κιθαρίστας, μαθαίνεις μελετώντας μόνος κιθάρα, κερδίζεις διαγωνισμούς, στα δεκάξι φτιάχνεις μπάντα και στα είκοσι ασχολούνται με την περίπτωσή σου εκατομμύρια άνθρωποι σε πολλές γωνιές του πλανήτη, ε, τότε με το δίκιο τους.
Όμως, αντίθετα με τη ζωή που είναι ένα θαύμα η ίδια, θαύματα δε γίνονται. Γιατί η ζωή δεν είναι σκηνή· όταν ο Ρόρι ανέβαινε στη σκηνή, ζούσε, ανέπνεε μόνο για τη μουσική, αγκάλιαζε την αγαπημένη του και δεν ξαναπάταγε  στα σανίδια μέχρι τα φώτα και το χειροκρότημα να σβήσουν. Σκορπούσε ηλεκτρική αγαλλίαση και ρίγη ενθουσιασμού κι ένιωθες δέος όταν τ’ ακροδάχτυλά του «καίγονταν» στα τάστα με την ταχύτητα που το ιρλανδέζικο ουίσκι έκαιγε το λαρύγγι του, με την ίδια ευκολία που οι δαίμονες κυριεύουν το ένα μετά το άλλο τα κάστρα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ήταν ο Ρόρι Γκάλαχερ, ένας ημίθεος που άπλωνε βάλσαμο στις ψυχές των κοινών θνητών χωρίς να τολμά ν’ αγγίξει τη δική του αχίλλειο φτέρνα.

Παίξ’ το ξανά, Ρόρι…

Συμβαίνει κάποιες φορές να περνάνε δίπλα σου οι μεγάλες στιγμές και να μη μπορείς να τις αγγίξεις κι άλλοτε να τις παρακολουθείς από απόσταση, με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου να σε αλώνει. Όπως εκείνο το μακρινό Σεπτέμβρη του ΄81 (όταν εσύ ήσουν «μικρός για τέτοια») που η δυτική όχθη φουρτούνιασε απ’ τα μαγικά σολαρίσματα του Ρόρι, για να πνιγεί στα δακρυγόνα των κρανοφόρων που «φτιάχνονται» όταν μελανιάζουν κορμιά κι ανοίγουν κεφάλια με τα ρόπαλά τους. Χρόνια τριάντα εφτά πέρασαν από τότε, κι αν κάποιοι δεν «ξεκόλλησαν» ακόμα, είναι γιατί η μαγεία δε χάθηκε, παραμένει ζωντανή κι ας μην είναι πια εδώ, από καιρό, ο ίδιος ο Ρόρι. Το δικό του ταξίδι σταμάτησε πρόωρα (14 του Ιούνη 1995) σε κάποιο σκοτεινό «σταθμό», χιλιόμετρα μακριά απ’ τον αρχικό του προορισμό.
Ο Ρόρι νικήθηκε απ’ τους αιώνιους δαίμονες. Αυτούς που σε κάνουν το ίδιο εύκολα να νιώθεις θεός και διάβολος, σε μεταμορφώνουν με ταχύτητα αστραπής από είδωλο σε αποδιοπομπαίο, και σου δίνουν την ψευδαίσθηση του ισότιμου συνομιλητή μέχρι να σε πατήσουν και να σε λιώσουν. Τι θα ήταν άραγε χωρίς αυτούς; Μπορεί κάποιος μανάβης σε μια τυπική συνοικία του Μπέλφαστ ή υπάλληλος πολυεθνικής, με γκρι σακάκι  και μπριγιαντίνη στο κοντοκουρεμένο του μαλλί· μπορεί κι ένας απ’ τους αμέτρητους λούζερ της γενιάς του, απ’ αυτούς που έπνιγαν την οργή και τα όνειρά τους στη μπύρα, μπροστά στην οθόνη της παμπ που έδειχνε το χαμόγελο του Μπόμπι Σαντς να ψυχορραγεί και γι’ αυτούς. Μπορεί και όχι… Δεν θα γινόταν πάντως ο Ρόρι Γκάλαχερ, ο θρύλος της μπλουζ και ροκ που πρόσφερε αφειδώλευτα στους κοινούς θνητούς αγγίγματα αθανασίας, κάνοντάς τους να νιώθουν δυνατοί για μεγάλα πράγματα.
Ο Ρόρι «έφυγε» μα το φως του δεν έσβησε. Η μαγεία δεν χάθηκε. Εκείνα τα ιλιγγιώδη ανεβοκατεβάσματα των δαχτύλων του που έκαναν τις χορδές της Fender να σπινθηρίζουν, θα οργώνουν μαζί με τη βραχνάδα της φωνής του τις τριάντα τρεις στροφές, νυν και αεί, και στα βαθιά σκαμμένα αυλάκια του βινυλίου, θα βρίσκουν απάγκιο τα πρωτόνειρα κι οι έρωτες που δεν πρόλαβαν να γεράσουν· θ’ ανασαίνουν με τους χτύπους της ίδιας καρδιάς και θα διώχνουν τους δαίμονες μακριά.

Κανένας δαίμονας, ποτέ, δεν θα μπορέσει να υποκαταστήσει τις μελαγχολικές εκρήξεις  απ’ το γλυκά οργισμένο παίξιμο του Ρόρι, που θα κυλάει σε κάποιες φλέβες μέχρι να στερέψουν…

Χιτλερικό καρναβάλι για πάντα – Μάσκα Μιχαλολιάκου σε γνωστό πολυκατάστημα παιχνιδιών

Μπορεί κάποιοι από σας να θυμάστε τότε που ο Παππάς και οι υπόλοιποι χρυσαυγίτες ισχυρίζονταν πως οι φωτογραφίες τους με ναζιστικές στολές και σβάστικες ήταν στα πλαίσια του καρναβαλιού ή πιο πρόσφατα βιοτεχνία στη Θεσσαλονίκη που διέθετε παιδικά κουστούμια Χίτλερ.
Αν τώρα που πλησιάζουμε στην κορύφωση της Αποκριάς δεν έχετε αποφασίσει ακόμα τι να ντυθείτε, μια βόλτα στο πλησιέστερο κατάστημα γνωστής αλυσίδας παιχνιδιών μπορεί να σας βγάλει από τον προβληματισμό, καθώς διαθέτει μάσκες γνωστών πολιτικών προσωπικοτήτων που σίγουρα θα σας κάνουν να ξεχωρίσετε.
Μαζί λοιπόν με μάσκες του Σόιμπλε και της Κωνσταντοπούλου, που μοιάζουν να έχουν ξεμείνει από το στοκ των Αποκριών του 2015, οι επίδοξοι καρναβαλιστές μπορούν να βρουν και τη γλυκιά φατσούλα του αρχηγού της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου.
Μπορείτε να φανταστείτε κάτι πιο κεφάτο από κάποιον που σκάει μύτη στο πάρτι μασκέ με τη μάσκα του ανθρώπου δήλωσε σπορά των ηττημένων του 1945 και ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, αλλά και στα όσα σημειώνει ο Ελευθέριος Ριλοάδης, από τον τοίχο του οποίου αλιεύσαμε και το γεγονός, η μάσκα του φυρερίσκου σε αντίθεση με τις άλλες δύο φαίνεται να έχει μοσχοπουλήσει. Κι όπως προσθέτει ο ίδιος για τα κίνητρα όσους αγόρασαν το χρυσαυγίτικο προσωπείο: “Δηλαδή την φοράς και για την υποστηρίξεις λες αστειάκια για τους φούρνους του Άουσβιτς και για τα κουμμούνια που θα γίνουνε σαπούνια; Και γελάει η παρέα. Και χαιρετάς ναζιστικά κάθε λίγο και λιγάκι, έτσι για πλάκα βέβαια, όχι στα αλήθεια. Και ξαναγελάει η παρέα. Κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει ε;”.
Δυσκολεύεται πάντως κανείς ν’ αποφασίσει αν αξίζουν περισσότερα μπράβο στον αγοραστή που κάνει χαβαλέ(;) ντυμένος φασίστας ή στο κατάστημα (που πιθανόν να μην είναι το μόνο της αλυσίδας, ή να πωλείται και σε άλλα μαγαζιά) που έκρινε σκόπιμο να το διαθέσει στο κοινό. Οι προσπάθειες κανονικοποίησης του φασισμού είναι εδώ και θα συνεχίζονται με κάθε τρόπο και μόνο μία είναι αρμόζουσα απάντηση: Ούτε σε καρναβάλι, ούτε πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε αποκριά…

Προοδευτικό μέτωπο» ΣΥΡΙΖΑ: Τα ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας… σε νέες περιπέτειες

«

Από atexnos3

Μια μεγάλη «μπουγάδα» έχει βάλει το διάστημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπλένοντας για τα καλά τα ρετάλια της υπόλοιπης σοσιαλδημοκρατίας, για να συγκροτήσουν όλοι μαζί τον «αστερισμό των προοδευτικών δυνάμεων» που θα δώσει τάχα τη μάχη ενάντια στη «συντήρηση», την «οπισθοδρόμηση» και την ακροδεξιά εκδοχή της πολιτικής που και οι ίδιοι υπηρετούν για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Η υπόθεση βέβαια αφορά πολλά παραπάνω από τα αλισβερίσια, τις υπουργικές καρέκλες και τις μεταγραφές με ταχύτητες και κωλοτούμπες που… ζαλίζουν, ενδεικτικά κι αυτά της βρώμας και δυσωδίας του αστικού πολιτικού συστήματος, όσο και της σύμπλευσης όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου. Σύμπλευση που κάνει το «χάος», που τάχα τους χωρίζει, ένα απλό ρυάκι που τα στελέχη τους διαβαίνουν κατά το δοκούν, όποτε «τους καλεί το καθήκον».

Και το «καθήκον» δεν είναι άλλο από την «επόμενη μέρα» του αστικού πολιτικού συστήματος και την προσπάθεια να αποκρυσταλλωθούν τα ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα για να εγκλωβίσουν το λαό στη λογική τού τάχα «μικρότερου κακού», που αποδεικνύεται κάθε φορά το ίδιο και μεγαλύτερο κακό για τον ίδιο. Αυτά τα ψευτοδιλήμματα και οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές αποτελούν άλλωστε τη «σκαλωσιά» γύρω από την οποία χτίζεται ο νέος διπολισμός για να τσακίζει «εναλλάξ» το λαό.

Ανανέωση… ψευτοδιλημμάτων

Τα διλήμματα αυτά και οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που «ζυμώνονται» εδώ και πολύ καιρό από τα κυβερνητικά επιτελεία, συνοδευόμενα και από τις αντίστοιχες διεργασίες και μεταγραφές από τους «όμορους» πολιτικούς χώρους του ΠΑΣΟΚ και της «μετριοπαθούς δεξιάς», γνωρίζουν τώρα «νέες δόξες» ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων της επόμενης περιόδου.

Αυτό άλλωστε θα είναι και το «στίγμα» που θα δώσει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεδριάζει την Κυριακή με θέμα τις ευρωεκλογές, με τον πρωθυπουργό να απευθύνει ήδη από την Τρίτη «ειλικρινές» όσο και «δραματικό» κάλεσμα σε «όλες τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως δυνάμεις προοδευτικού χώρου και αντιλαμβάνονται τις ανάγκες», «για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου (…) προκειμένου να αποτραπεί ενόψει των κρίσιμων ευρωεκλογών η επέλαση στην Ευρώπη της ακροδεξιάς, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό, αλλά και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές».

Κάλεσμα που σε κάθε περίπτωση δεν αφορά ούτε τις «προοδευτικές δυνάμεις» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που εφάρμοσαν τις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» και έστρωσαν το χαλί στην ακροδεξιά όσο κανείς άλλος (βλέπε και σχετικό θέμα σελ. 4) και με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να στήσει τη Δευτέρα μια ακόμα φιέστα στην εκδήλωση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών με το ελληνικό γραφείο του ιδρύματος «Friedrich – Ebert», ούτε τους διάφορους μόνιμα πρόθυμους να ρίξουν «γέφυρες» για τα επόμενα σχήματα αστικής διαχείρισης, όπως τα απολειφάδια του «παλιού καλού» ΠΑΣΟΚ, που έστησαν την ομώνυμη μάζωξη στην αρχή της βδομάδας, αλλά απευθύνεται πρώτα και κύρια σε λαϊκές δυνάμεις, προκειμένου να τις εγκλωβίσει ξανά «εντός των τειχών» της «προοδευτικής» αστικής διαχείρισης, με «σκιάχτρο» τη «συντηρητική» και ακροδεξιά εκδοχή της ίδιας πολιτικής.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην προαναφερόμενη μάζωξη της «Γέφυρας», οι Ν. Μπίστης, Μ. Ρεπούση, Π. Παναγιώτου, Ν. Μουζέλης και άλλοι εκφραστές του… νέου, ενώπιον του μισού υπουργικού συμβουλίου και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισαν υπέρ το δέον ότι τώρα είναι ώρα να παραμερίσουν την «κριτική» τους προς την κυβέρνηση για τους «δισταγμούς και τις ολιγωρίες» της (!), και «να δημιουργήσουμε γέφυρες που θα υπερβούν τις διαφορές μας και θα οδηγήσουν σε μια προοδευτική διακυβέρνηση», λέγοντας ότι «αυτή η υπέρβαση είναι αναγκαία γιατί στον διεθνή ορίζοντα, αλλά και στην ίδια την Ευρώπη, αναδύονται απειλές που θέτουν σε κίνδυνο δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών». Και καλώντας το λαό να δει «τη μεγάλη εικόνα και κυρίως τους αναδυόμενους κινδύνους, πέρα από συναισθήματα που προκάλεσαν οι πρόσφατες ιστορικές εξελίξεις», παραπέμποντας φυσικά στη διάψευση των κάλπικων ελπίδων που καλλιέργησε μαζικά ο ΣΥΡΙΖΑ σε λαϊκά στρώματα.

Αυτή την «ανανέωση» των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών για τον εγκλωβισμό του λαού επικαλείται σταθερά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, απευθυνόμενος τόσο στον «παρτενέρ» του στον δικομματικό καβγά – τη ΝΔ – όσο και, πολύ περισσότερο, στις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως το ΚΙΝΑΛ. Καλώντας τους να αντιληφθούν ότι το «παιχνίδι» που έχει για κλωτσοσκούφι το λαό δεν παίζεται πλέον «με τους όρους του χτες» και με τις διαχωριστικές γραμμές των «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» που ξέφτισαν, μιας που αποκαλύφτηκε πως όλοι μνημονιακοί είναι, αλλά ότι πλέον είναι αναγκαία το ανακάτεμα της τράπουλας και τα νέα «αφηγήματα» για τον εγκλωβισμό του λαού.

«Εγγύηση» η… προοδευτική πολιτική τους

Τα παραπάνω αποτυπώνουν μια υπαρκτή ανάγκη της αστικής τάξης, που αφορά τη στοίχιση του λαού στην «επόμενη πίστα» των αστικών σχεδιασμών, που περιλαμβάνει τη μόνιμη επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα για την ανάκαμψη του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και τα κυβερνητικά στελέχη δεν κουράζονται να λένε πως το τάχα μεγάλο διακύβευμα για το λαό είναι το «ποιος θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα» που «τρέχει» πάνω στις ράγες της αντιλαϊκής επίθεσης διαρκείας.

Χαρακτηριστικό, εξάλλου, του τι εννοούν είναι το ότι επικαλούνται ως εχέγγυο της «προοδευτικότητάς» τους την πολιτική που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό εννοούσε και ο πρωθυπουργός όταν στο χαιρετισμό που έστειλε σε ημερίδα της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Documento» για τον «κίνδυνο της ακροδεξιάς» μέσα στη βδομάδα, έλεγε ότι η τετράχρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε τάχα ότι «σε περιόδους κρίσης, προκύπτει ένα ύψιστο καθήκον για την Αριστερά και τις προοδευτικές δυνάμεις στο πολιτικό επίπεδο. Το καθήκον να ξεβολευτούν από τη θεωρητική τους ασφάλεια. Να τολμήσουν, να πάρουν ρίσκα, να “λερώσουν τα χέρια τους” και να συγκροτήσουν συνολική εναλλακτική απάντηση».

Οσο για τα… λερωμένα χέρια της κυβέρνησης που αποτελούν «εχέγγυο» και για το νέο εγχείρημα εγκλωβισμού του λαού, όντως δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: Από το 3ο μνημόνιο που από κοινού ψήφισαν με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τους υπόλοιπους, τις δεσμεύσεις για τη «μεταμνημονιακή» βαρβαρότητα έως το 2060, μέχρι την τετράχρονη διακυβέρνησή του με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και από τις «Μόριες» των εξαθλιωμένων μεταναστών έως το ρόλο «σημαιοφόρου» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του «διαβολικά καλού» Τραμπ σε όλη την περιοχή, ο ΣΥΡΙΖΑ «τόλμησε» πέρα από κάθε φαντασία να φέρει σε πέρας όλες τις βρωμοδουλειές του κεφαλαίου. Σε συνδυασμό και με την ικανότητα να ντύνει τις βρωμοδουλειές αυτές με «προοδευτικό» μανδύα, αυτή είναι και η «εγγυητική επιστολή» που καταθέτει στην αστική τάξη, διεκδικώντας ανανέωση του χρίσματος της αστικής διαχείρισης.

Στον «αστερισμό» του κεφαλαίου

Στο σκηνικό αυτό εντάσσονται και οι «ενστάσεις» που τάχα ακούγονται από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τη λεγόμενη «ΠΑΣΟΚοποίησή» του, με αφορμή και τις νέες μεταγραφές στο υπουργικό συμβούλιο υπουργών της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου. Αυτές καμία σχέση δεν έχουν με την παραπέρα πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει προ πολλού εξάλλου μεταλλαχτεί στη βασική δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας. Αντίθετα, το όλο ζήτημα αφορά το πώς η «κινητικότητα» αυτή θα αποτυπωθεί όπως λένε και σε «κοινωνικό επίπεδο», στήνοντας δηλαδή τα κατάλληλα «δόκανα» στο λαό και όχι μόνο σε «επίπεδο κορυφών».

Αυτό αφορά και η συζήτηση για το ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος για τη «διεύρυνση» του «πόλου» που στήνουν, αν δηλαδή ο στόχος για τον εγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων υπηρετείται αποτελεσματικότερα μέσα από ένα νέο πιο «ευρύχωρο» αλλά ενιαίο σχήμα ή μια «συμπαράταξη», έναν «αστερισμό» με τις υπόλοιπες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις πάνω σε «μεγάλα ζητούμενα» του κεφαλαίου.

Αλλά μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα πρέπει να διαβαστούν και οι απαντήσεις των στελεχών του ΚΙΝΑΛ στην επιχείρηση διεμβολισμού του κόμματός τους, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από τον ΣΥΡΙΖΑ, που επί της ουσίας και παρά τους υποτιθέμενους «υψηλούς τόνους», απλά δίνουν «μετεκλογικό ραντεβού», παραπέμποντας σε επόμενο χρόνο τη σχετική συζήτηση. Χαρακτηριστική π.χ. είναι η απάντηση μέσα στη βδομάδα του Γιώργου Παπανδρέου στην κατηγορία ότι βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Ας αξιολογήσει τα λάθη του, ας κάνει την αυτοκριτική του γιατί συγκάλυψε τον καραμανλισμό, είχε προσωπική συνεργασία με τον κ. Παυλόπουλο και τον κ. Καμμένο και εδώ είμαστε».

Το πόσο κάλπικη, άλλωστε, είναι η διαχωριστική γραμμή στο δίλημμα «πρόοδος – συντήρηση», που διαπερνά όλες αυτές τις διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, έχουν τη δυνατότητα να το διαπιστώσουν και από την ίδια τους την πείρα οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ανέδειξε και ο «Ριζοσπάστης», όπου πρώην υποψήφιοι της ΝΔ στην Τοπική Διοίκηση βρίσκουν στέγη σε δημοτικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, με ολίγον από ΠΑΣΟΚ, στη βάση της κοινής στρατηγικής, για ανάδειξη της Τοπικής Διοίκησης σε «μοχλό» της περιφερειακής ανάπτυξης.

Ενώ και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις όλων των αστικών κομμάτων δεν διστάζουν να παραμερίσουν τη μάχη της καρέκλας για να δώσουν ενιαία τη μάχη ενάντια στον κοινό αντίπαλο κυβέρνησης – εργοδοσίας – εργατοπατέρων: Τις ταξικές δυνάμεις και τον αγώνα που δίνουν για την ανασύνταξη του κινήματος, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο Συνέδριο της ΟΙΥΕ, όπου η «προοδευτικότητα» όλων έλαμψε στα πρόσωπα των κουμπουροφόρων μπράβων που κουβάλησε η διοίκηση για να νομιμοποιήσει τη νοθεία και την ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα.

Το πραγματικά σύγχρονο και νέο

Οι αποδείξεις είναι παραπάνω από πολλές: Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που έτσι κι αλλιώς είναι «χαραγμένες στην άμμο» της πολιτικής του κεφαλαίου όπου στέκονται όλοι μαζί, και γι’ αυτό τις παίρνει το κύμα.

Εκείνοι που κρατάνε τη σημαία του κεφαλαίου, των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, που παραδίδουν μαθήματα υποταγής στους καπιταλιστές και στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, που τσακίζουν το λαό για να αυγαταίνουν τα κέρδη των καπιταλιστών, πάει πολύ να μιλάνε για το «προοδευτικό» και το «νέο».

Απάντηση στον κάλπικο διπολισμό ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ είναι η ενίσχυση του πόλου της ελπίδας και της ανατροπής, η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, για να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του, την ΕΕ, ο αγώνας για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας και της προοπτικής, ο δρόμος του σοσιαλισμού. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το σύγχρονο, το νέο και το προοδευτικό για τους εργαζόμενους και το λαό.

«Βαμβακάρης κατά Ξαρχάκο» στο Gazarte

Κατιούσα

Ο Σταύρος Ξαρχάκος συνεχίζει στο Gazarte με τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων και με μία ακόμη ανατρεπτική πρόταση. Από τις 2 Μαρτίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή, θα ξεκινήσει ένα πρωτόγνωρο μουσικό ταξίδι αφιερωμένο στον Πατριάρχη του ρεμπέτικου και πρόδρομο του κατοπινού λαϊκού τραγουδιού Μάρκο Βαμβακάρη.
Μια τολμηρή προσέγγιση από τον Σταύρο Ξαρχάκο, που προσκάλεσε τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Μιχάλη Μυτακίδη (a.k.a. B.D. Foxmoor των Active Member), σε μία αναπάντεχη σύμπραξη.
Τα εμβληματικά τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη θα αντηχήσουν στην κεντρική σκηνή του Gazarte μέσα από την αφοπλιστική φωνή της Δήμητρας Γαλάνη και την ιδιαίτερη ερμηνεία του Μιχάλη Μυτακίδη.
Ιστορικής σημασίας τραγούδια θα ακουστούν όπως δεν έχουν ακουστεί ξανά, μέσα από τη μοναδική μουσική γραφή του Σταύρου Ξαρχάκου, διευθύνοντας την εννεαμελή ορχήστρα εξαίρετων μουσικών. Συμμετέχει ο γιος του Μάρκου, Στέλιος Βαμβακάρης.
Αυτή βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που ο μεγάλος μας συνθέτης μιλά με ευλάβεια και σεβασμό για τη μουσική και το έργο του πρωτομάστορα Συριανού. Σίγουρα όμως είναι η φορά που ξεπερνά τα δεδομένα και μας αποκαλύπτει ένα νέο ορίζοντα.
Ένα αφιέρωμα πέρα από κάθε μουσικό στερεότυπο στη μουσική της Ελλάδας, στο ρεμπέτικο τραγούδι  και στο θεμελιωτή του, Μάρκο Βαμβακάρη.

Μαζί τους οι μουσικοί:
Νεοκλής Nεοφυτίδης – Πιάνο
Βασίλης Δρογκάρης – Ακορντεόν
Αλέξανδρος Καψοκαβάδης – Κλασική Κιθάρα, Νυκτά Έγχορδα
Γιώργος Λιμάκης – Κιθάρα
Ηρακλής Ζάκκας – 1ο Μπουζούκι , Μπαγλαμάς , Τζουράς
Δημήτρης Ρέππας – Μπουζούκι , Μπαγλαμάς , Τζουράς
Μιχάλης Δήμας – Μπουζούκι , Μπαγλαμάς
Αντώνης Τζίκας – Κοντραμπάσο

Επιμέλεια ήχου:  Χάρης Κρεμμύδας, Στέφανος Χατζόπουλος
Φωτισμοί: Δημήτρης Λάιος

Προπώληση: Α’ Ζώνη 45€ Ι Β’ Ζώνη 35€ Ι Γ’ Ζώνη 25€ Ι Βar 12€
Ταμείο: Α’ Ζώνη 48€ Ι Β’ Ζώνη 38€ Ι Γ’ Ζώνη 28€ Ι Bar 16€
*** Τα εισιτήρια είναι θεάματος & δεν περιλαμβάνουν ποτό

Δήμος στη Γερμανία κατέσχεσε κατοικίδιο οικογένειας για χρέη και το πούλησε στο ebay

Κατιούσα

Ένα πρωτοφανές περιστατικό σημειώθηκε στη γερμανική πόλη Άαλεν, όπου οι δημοτικές αρχές κατέσχεσαν το θηλυκό μπουλντόγκ μιας οικογένειας λόγω ανεξόφλητων χρεών στο δήμο. Μάλιστα, σύμφωνα με τον τύπο, αρχικά στόχος ήταν η κατάσχεση του αναπηρικού αμαξιδίου ενός από τους κατοίκους.
Η σκυλίτσα, ονόματι Έντα είναι ένα μπουλντόγκ με pedigree, δηλαδή πιστοποίηση της ράτσας του κι ως εκ τούτου τελικά κρίθηκε πως ήταν ό,τι πολυτιμότερο διέθετε το σπίτι. Στη συνέχεια, οι υπεύθυνη ανέβασαν το κατοικίδιο στο ebay για την τιμή των 750 ευρώ, που θεωρείται η μισή από τη συνήθη τιμή πώλησης της περιζήτητης αυτής φυλής.
Νέα ιδιοκτήτρια είναι η αστυνομικός Μιχαέλα Τζόρνταν, που καχύποπτη λόγω της χαμηλήτς τιμής, επικοινώνησε με τους πωλητές, δηλαδή το δήμο Άαλεν και πληροφορήθηκε πως το σκυλί είχε κατασχεθεί λόγω χρεών, μεταξύ των οποίων και ο ανεξόφλητος «φόρος σκύλου». Η γυναίκα έκρινε νόμιμη και ηθική τη διαδικασία και αγόρασε την Έντα, στη συνέχεια όμως ένιωσε … ριγμένη, καθώς το μπουλντόγκ παρουσίασε προβλήματα υγείας για τα οποία δεν είχε ενημερωθεί. Από το Δεκέμβριο που άλλαξε ιδιοκτήτες, η Έντα χρειάστηκε 4 εγχειρήσεις λόγω οφθαλμολογικών προβλημάτων, μεταξύ των οποίων ένα έκτακτο χειρουργείο τα Χριστούγεννα. Η Τζόρνταν τώρα ζητά από το δήμο να της καλύψει τα κτηνιατρικά έξοδα ύψους 1800 ευρώ, γεγονός το οποίο και έφερε το περιστατικό στην προσοχή του τοπικού τύπου.
Το έντυπο Ahlener Tageblatt εντόπισε την πρώην ιδιοκτήτρια της Έντα, η οποία, αν και παραδέχτηκε τη νομιμότητα της διαδικασίας δήλωσε πικραμένη πως «Ο τρόπος που τελείωσαν όλα, δεν ήταν καθόλου εντάξει». Η ίδια υποστήριξε πως ένας δικαστικός κλητήρας και δυο αξιωματούχοι της πόλης ήρθαν στο σπίτι της τον περασμένο Νοέμβρη με στόχο να βρουν πολύτιμα αντικείμενα για την αποπληρωμή των δημοτικών χρεών. Αρχικά σκέφτηκαν να κατάσχουν το αναπηρικό αμαξίδιο του συζύγου της, το οποίο όμως αποδείχτηκε πως ήταν περιουσία ασφαλιστικής εταιρείας. Από την πλευρά της, ο δήμος αποκαλεί τον ισχυρισμό «μοχθηρή φήμη», υποστηρίζοντας πως τα μέσα μετακίνησης ΑμεΑ είναι ακατάσχετα, αντιθέτως η κατάσχεση ακριβών κατοικίδιων είναι νόμιμη. Σε κάθε περίπτωση η Έντα τελικά κρίθηκε το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο και κατασχέθηκε.
«Ξέρω πως η Έντα τώρα είναι σε καλά χέρια», λέει η πρώην ιδιοκτήτρια, προσθέτοντας πάντως πως τα τρία παιδιά της έχουν πεθυμήσει τη σκυλίτσα.
Μετά το κύμα αντιδράσεων στα γερμανικά μέσα, οι αρχές δεσμεύτηκαν πάντως πως θα εξετάσουν το ζήτημα, δεδομένου ότι δεν έχει ξανασυμβεί κατάσχεση κατοικιδίου, διερευνώντας επίσης αν ήταν σωστή η χρήση ενός ιδιωτικού λογαριασμού στο ebay για την πώληση ενός ζωντανού πλάσματος.
Με πληροφορίες από: bbc.com

Και ένα και δύο και τρία… νούμερα (κι εκατομμύρια από κάτω)

Και ένα και δύο και τρία…νούμερα (κι εκατομμύρια από κάτω) – του Στέλιου Κανάκη

Από iraklis3 στο Μαρ 2, 2019 Απόψεις

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Πριν από χρόνια στη Γαλλία, μια σαραντάρα καθηγήτρια, γονέας 2 και φύλου 2, παιδόφιλη και ανισόρροπη, που είχε δυο ανήλικα παιδιά καταχωρημένα ως φύλου 1 (εμείς κάτι τέτοιο το τραγουδάμε: Δυο γιους έχεις μανούλα μου…) με γονέα 1, βίασε και κατέστησε ομοκρέβατό της ένα χαζοχαρούμενο δεκαπεντάχρονο μαθητή φύλου 1, κατά τι μικρότερο των παιδιών της, που δεν ξέρουμε σήμερα τον ακριβή αριθμό του φύλου τους. Σε κάποια άλλη κοινωνία και άλλη τάξη, η γονέας 2 θα είχε βρεθεί στη φυλακή και ο μαθητής σε καθεστώς κοινωνικής συνδρομής και ψυχολογικής στήριξης.

Στην… προοδευτική Γαλλία και στην τάξη που διαφεντεύει τα εκεί πράγματα, τα… πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

Οι γονέας 1 και 2 του Εμμανουέλ τον βούτηξαν και τον πήγαν στην εξοχή, αλλά εκεί το ζαβό ντυνόταν κοκκινοσκουφίτσα και τράβαγε στο δάσος.

Τελικά η μεσήλικη γονέας 2 αποκατέστησε τον μαθητή φύλου 1 κι έγινε για τον αποπλανημένο σύζυγος 1 και συγχρόνως γονέας 3. Ο μαθητής έγινε σύζυγος 2, μιας και στο δίδυμο της σχέσης ήταν το ζαβό της υπόθεσης, γονέας 1 αλλά χωρίς γόνους και παιδί 3, αφού η γονέας 3 αλλά και γονέας 2 στον προηγούμενο γάμο της και σύζυγος του 2, είχε τα άλλα δύο παιδιά φύλου 1 (μέχρι τότε), με τον γονέα 1.

Κατά τον ρουν των γεγονότων, ο πρώην βιασμένος μαθητής φύλου 1 και σύζυγος 2, αντί της ρόδινης μεγάλης αγάπης, γνώρισε την καταπίεση από τη μεσήλικη βιάστριά του, σύζυγο 1 και γονέα 3, και όταν ζητούσε σοκολάτα ως παιδί 3 και σύζυγος 2, η σύζυγος 1 και γονέας 3 (γαμώ τον δικό μου γονέα ανεξαρτήτως αριθμού) δεν του ‘παιρνε, γιατί κάνει κακό Εμανουέλ, του έλεγε και θα πέσουν τα δόντια του, όπως της ίδιας που δεν άφηνε σοκολάτα για σοκολάτα. Ο Μανωλάκης – δεν ξέρω για τους γονέα 1 και 2 που είχε πριν, αλλά πειθαρχούσε στη γονέα 3 και δεν έτρωγε σοκολάτα. Έτσι η ανάπτυξη του βιασμένου και αποπλανημένου μαθητή μπλοκαρίστηκε πρόωρα στην εφηβεία και παρέμεινε ένα μαλακισμένο στη ζωή του.

Μπροστά στα μάτια του παιδιού 3, που λογιζόταν φύλο 1 παρ’ όλες τις κακιές γλώσσες που τον κατατάσσουν σε φύλο 3, τόσο το ταμπού όσο και το όριο που θέτει το ταμπού παραβιάστηκαν, ενθαρρύνθηκε η ιδέα της παντοδυναμίας – χαρακτηριστικό ειδικά στα κακομαθημένα της τάξης του που πρέπει να εκλείψει και το αποπλανημένο θεώρησε πως όλα επιτρέπονται και κατέστην ένα γαλλικό ναρκισσιστικό κακόβουλο κωλόπαιδο και μετ’ ου πολύ εξελίχθη σε ψυχοπαθή με πατέντα.

Η βιάστρια καθηγήτρια όμως δεν ήταν η γυναικάρα Anne Bancroft, αλλά μια ξεπεσμένη και άφυλη γονέας 2, το κωλόπαιδο σε καμιά περίπτωση ο ενήλικος και καταπληκτικός πρωτάρης (Dustin Hoffman) και φυσικά δεν μιλάμε για την ταινία που έκανε πάταγο το 1967 (The Graduate) και εκλείπει από το ανώμαλο στόρι μας το άκουσμα του «Mrs. Robinson».Κι έτσι το κωλόπαιδο της ιστορίας μας μπορεί να μην κέρδισε μια Alfa Romeo Spider 1600 όπως ο Ντάστιν Χόφμαν για την αποφοίτησή του στην ταινία, αλλά οι Γάλλοι, που από καιρό έχουν καταντήσει αμερικανάκια, ζήλευαν τους Αμερικανούς που μόλις δουν βλαμμένο ή ψυχασθενή τον κάνουν πρόεδρο ή σύμβουλο του προέδρου όπως ο κηπουρός Τσανς της προφητικής ταινίας Being There (Να είσαι εκεί κε Τσανς – ο ελληνικός τίτλος) με τον Πήτερ Σέλλερς. Έτσι τον ανέδειξαν από ψυχοπαθητικό 1, παιδί 3 και γονέα 2 (άνευ γόνων) σε πρόεδρο 8 της δημοκρατίας 5 και σε μέγα κακοποιό που όταν δεν επιστρέφει τη βία που γνώρισε στους εργαζόμενους της χώρας του την ταχυδρομεί με πυραύλους στη Συρία.

Μάλιστα τον υποστήριξαν καταφανώς από Ομπάμα μέχρι Μέρκελ και ντροπαλά ο πατριώτης του Μελανσόν που είναι «κομμουνιστής» με αριθμό (στα) 3 (μας) και χάρηκαν και κάποιοι χαζοχαρούμενοι εδώ, αναχωματικοί και τέτοιοι, σαν τον πατριώτη μας Λαφαζάνη (δηλαδή εντελώς ζαβοί κι επικίνδυνοι) που έμειναν στα παράθυρα να φυσήξει πάλι δροσερός άνεμος απ’ τη Γαλλία και τελικά ήταν λίβας.

Κι όσο η αστική τάξη θα φτωχαίνει τον γλωσσικό και συναισθηματικό πλούτο, θα ισοπεδώνει ρόλους, θα αποστερεί νοηματικά, θα αμβλύνει, θα διαβρώνει, θα αποκοιμίζει συνειδήσεις, διαμορφώνοντας απανταχού γαλλάκια κι αμερικανάκια, εμείς θα επιμένουμε:

Μάνα, μητέρα, μαμά… μπαμπάς, πατέρας… κόρη και γιος.

Νεοναζιστική πρόκληση – Έκαναν διαδήλωση με πυρσούς στη Νυρεμβέργη

Από iraklis3

Σε μια μεγάλη πρόκληση προχώρησαν στις αρχές Φεβρουαρίου Γερμανοί νεοναζί  στη Νυρεμβέργη, όταν εισήλθαν στην εγκαταλειμμένη αρένα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έκαναν διαδήλωση με πυρσούς. Πρόκειται για το χώρο που πραγματοποιούσε τα συνέδρια του -με εντυπωσιακές παρελάσεις- το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ και το οποίο από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έως και σήμερα παραμένει εγκαταλελειμμένο και περίκλειστο.
Η συγκέντρωση των νεοναζί δεν ήταν δηλωμένη στην αστυνομία και συνεπώς ήταν και παράνομη και οι αρχές δεν κατάφεραν να τους σταματήσουν, καθώς, όπως ισχυρίζονται, αιφνιδιάστηκαν (αστυνομικοί με πολιτικά τούς παρακολουθούσαν χωρίς όμως να επέμβουν). Οι νεοναζί, αφού τράβηξαν βίντεο, το οποίο και ανάρτησαν στο διαδίκτυο, προσπάθησαν στη συνέχεια να κατευθυνθούν σε συγκρότημα όπου και διαβιούν πρόσφυγες, όμως εκεί η αστυνομία κατάφερε να τους σταματήσει και να συλλάβει 18 από αυτούς.
Η αποκάλυψη έχει προκαλέσει σοβαρά ερωτήματα, καθώς οι ακροδεξιοί διαδηλωτές χρησιμοποίησαν ως σκηνικό τον τόπο πραγματοποίησης του κομματικού συνεδρίου των εθνικοσοσιαλιστών.  Λίγο νωρίτερα, η ομάδα των νεοναζί είχε περάσει από ένα ξενώνα προσφύγων και είχε μάλιστα υποβληθεί σε αστυνομικό έλεγχο. Οπως αναγνώρισαν χθες οι Αρχές, επρόκειτο για λάθος εκτίμηση της κατάστασης.
Ο πρόεδρος του Κεντρικού Εβραϊκού Συμβουλίου Γιόζεφ Σούστερ αποκάλεσε την πορεία «ανυπόφορη πρόκληση» και υπογράμμισε ότι οι νεοναζί θα έπρεπε να τελούν υπό διαρκή παρακολούθηση το συγκεκριμένο βράδυ, με δεδομένο ότι είναι γνωστοί στις Αρχές. «Το ζητούμενο δεν είναι να κατηγορήσουμε μεμονωμένους αστυνομικούς, αλλά να εμποδίσουμε μελλοντικά τέτοιου είδους πορείες», σχολίασε ο Σούστερ.

"…Δια την τήρησιν λοιπόν της δημοσίας ησυχίας και ασφαλείας...."

 1η Μαρτη 1943 εκτελέστηκαν 

46 κομμουνιστές

 

Από τις αρχές του 1943 έχουμε μία γοργή ανάπτυξη τους κινήματος της ΕΑΜικής αντίστασης στη χώρα μας, στην ανάπτυξη ιδιαίτερα του ένοπλου χαρακτήρα της μέσω του ΕΛΑΣ γεγονός που οδηγεί στην ένταση της τρομοκρατίας από μέρους των δυνάμεων κατοχής (στη συνέχεια θα έχουμε και τις περίφημες «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις») που
συνοδεύεται ταυτόχρονα από την όξυνση της αντικομουνιστικής προπαγάνδας.

Στην εφημερίδα «Νέα Ευρώπη» στις 2 Μαρτίου 1943 δημοσιεύεται η παρακάτω γνωστοποίηση :

«Προς τους κατοίκους της Μακεδονίας

Μια εγκληματική κλίκα που τιτλοφορείται «Κομουνιστική Κεντρική Επιτροπή» δια προκηρύξεως της προς τον gnostopoiisiπληθυσμόν εκάλεσε τούτον εις ανυπακοήν απέναντι των διαταγών των δυνάμενων κατοχής  εις σαμποτάζ και εις επανάστασιν νε συνεργασία μετά των εις τα όρη ευρισκομένων κομμουνιστικών συμμοριών.

Οι Έλληνες οι οποίοι παραπλανώμενοι από  την Μόσχαν πίπτουν τόσον χαμηλά ώστε να μεταβάλλωνται εις όργανα της κομμουνιστικής τρομοκρατίας δεν έχουν θέσιν ούτε εις την ιδίαν πατρίδα των. Είμαι σταθερός αποφασισμένος χάριν της ιδίας αυτού προστασίας,να απελευθερώσω από τους εγκληματίας αυτούς κομουνισάς τον ελληνικόν πληθυσμόν τον αγαπώντα την ήρεμην ζωήν.

Δια την τήρησιν λοιπόν της δημοσίας ησυχίας και ασφαλείας διάταξε την 1η Μαρτίου 1943 τον τυφεκισμόν 46 κομμουνιστών.

Αναμένω από όλα τα στρώματα του πληθυσμού της Μακεδονίας ν’ απομακρυνθώσιν από τα ανωφελή και ανόητα συνθήματα των μπολσεβίκων υποκινητών των οποίων τα αποτελέσματα τελικώς βλάπτουν μόνον τον ελληνικόν λαόν.
 
Ο Στρατιωτικός Διοικητής Θεσσαλονίκης-Αιγαίου»

Και πραγματικά. Στις 1 Μαρτίου 1943 στη θέση Μίκρα της Θεσσαλονίκης εκτελούνται 46 αγωνιστές. Πρόκειται για 38 κομμουνιστές – αγωνιστές που κρατούνταν από την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, ενώ οι υπόλοιποι ήταν στα δεσμωτήρια της Μυστικής Αστυνομίας.

Πιο συγκεκριμένα οι 18 ήταν εξόριστοι από την Ανάφη (καταγόμενοι από Α.Μακεδονία – Θράκη που αρνήθηκαν να πάρουν Βουλγαρική υπηκοότητα) και οι υπόλοιποι 20 φυματικοί που τους είχαν πάρει από το στρατόπεδο Πέτρας –Ολύμπου, που είχαν μεταφερθεί στου «Παύλου Μελά».
 Σύμφωνα όμως με την έκδοση της Κ.Ε  του ΚΚΕ «Έπεσαν για τη ζωή» τελικά στις 1/3/1943 εκτελέστηκαν 56 αγωνιστές.

Τα ονόματα των 38 ήταν:

Οθωνέρος Ονούφριος,40 χρονών από το Πανόραμα

Παπαγαβριήλ Λυσίμαχος 38 χρονών από Βιτάστα Σερρών

Πανταζίδης Δημήτρης 29 χρονών από Σέρρες

Γούλιος Δημήτρη ,32 χρονών καπνεργάτης από Χωριστή Δράμας

Ζώτος Δημήτρης,32 χρονών γραμματέας Εργατικής βοήθειας Καβάλας

Τσιτράκος Γιάννης,από Σέρρες ή Δράμα

Ταταρίδης Βαγγέλης από Λάβαρα Έβρου

Τάσιος Ζήσης,32 χρονών από Σέρρες

Μαλαίος Μιχάλης, 37 χρονών από Δοξάτο Δράμας

Σπανός Βαγγέλης,30 χρονών, από Λάρισα

ΠαπόγλουΧρήστος, 26 χρονών από Πειραιά

Χρονόπουλος Νίκος,33 χρονών, από Λάβδη

Νικολαίδης Γιώργος,44 χρονών,από Κοκκινιά

ΚατσίβελοςΝίκος,31 χρονών,από Θάσο

Πασχαλίδης Πασχάλης,27 χρονών, φοιτητής  ιατρικής από Αθήνα

Βούλγαρης Κώστας,40 χρονών, δάσκαλος, στέλεχος ΚΚΕ από Χιλιαδού Δομοκού

Βέττας Γιώργος, 53 χρονών, από Στυλίδα

Κρίτσας Δημήτρης,44 χρονών, από Μέτσοβο

Κουβελιώτης Παναγιώτης,32 χρονών, από Πήδασο Πύλου Μεσσηνίας

Τσίτσος χαράλαμπος,37 χρονών, από Βουνοπλαγιά Ιωαννίνων

Αξαρλής Ανδρέας,34 χρονών, από Καλλίπολη

Τσατσάρης Σωτήρης ,35 χρονών, από Κρανιές.

Τιμογιαννάκης Μιλτιάδης,42 χρονών από Κοκκινιά

Σαραντίδης Γιώργος,28 χρονών,απόΝ. Φιλαδέλφεια

Βουγιουκλίδης Παναγιώτης,30χρονών, από Ανδριανούπολη

Μοσχονίδης Αριστοτέλης , 30 χρονών, από Λυγμό Μουδανιών

Παπαδιαμάντης Νίκος, 33 χρονών,φοιτητής Ιατρικής από Ζίτσα Ιωαννίνων

Κολιός Ξενοφών, 30 χρονών, από Ανω Πέτρα Αρτας

Δούμας Κώστας, 41 χρονών, από Αγρα

Λαζάνας Θανάσης,25 χρονών, από Κόρινθο

Αστερίου Δημήτρης, 37 χρονών, στέλεχος ΚΚΕ δημόσιος υπάλληλος,από Αγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας

Τόνος Αριστείδης, 48 ετών, από Μυτιλήνη

Ανδριώτης Κώστας, 45 χρονών, από Ιμβρο

Φανουδης Βασίλης, 45 χρονών, από Τένεδο

Μιχελιδάκης Μιχάλης, 28 χρονών, από Κρήτη

Χρήστου Στέργιος, 17 χρονών,από Αθήνα

Τίτος Νίκος, 30 χρονών,ΕΛΑΣιτης από Ραψάνη

Κανάτος Γιώργος, 30 χρονών,ΕΛΑΣιτης από Ραψάνη.

Από  τα αρχεία του στρατοπέδου αναφέρονται στις 1 Μαρτίου 1943 ως εκτελεσθέντες και οι:

Αυγετίδης Νίκος,23 χρονών,από Μ.Βρύση Κιλκίς

Βαφειάδης Πέτρος, 30χρονών,κηνματογραφιστής,  στέλεχος ΕΑΜ Φλώρινας από

το Ικόνιο

Παπαγιαννακόπουλος Αργύρης, από Δράμα

Σταματιάδης Αρτικ, μέλος του ΚΚΕ από Θεσσαλονίκη

Τούρπας Παναγιώτης,δάσκαλος από Σουφλί, μέλος του ΚΚΕ, εξόριστος από Ανάφη

Κανλής Στέργιος, μέλος του ΚΚΕ, από Κρηνίδα Σερρών

Τομίδης Χρυσόστομος

Ιωαννίδης Αλέξανδρος,28 χρονών, από Τραπεζούντα

Ανδρεάδης Νίκος,21 χρονών από Ευκαρπία Κιλκίς

Κρομοτής  Γιώργος, 19 χρονών, από Τέρπυλο Κιλκίς

Μητσικόνας Νίκος,26 χρονών, από Τσαριτσάνη

Βαφειάδης Λάζαρος, 34 χρονών, δάσκαλος, από Μοναστήρι

Ρισβής Μανώλης, 29 χρονών, στέλεχος ΕΑΜ Φλώρινας, από Αθήνα

Κροζώνης Γιώργος

Τσακαλής Στέφανος

Τσακίρης Νίκος

Γκουλιός Θόδωρος

Φωτίου,31 χρονών από Θεσσαλονίκη

Φωστερόπουλος, μέλος του ΚΚΕ από Α.Μακεδονία

Αλέκος Α. Χατζηκώστας

 
Αναρτήθηκε από Γκαγκάριν

ΗΠΑ: Φυλακίζουν μωρά κάτω από 1 χρονών χωρίς ιατρική φροντίδα

Από Panos

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 

Τουλάχιστον 9 μωρά κάτω από 1 χρονών ακόμη και 5 μηνών κρατούνται φυλακισμένα μαζί με τις μητέρες τους από την Υπηρεσία Μετανάστευσης των ΗΠΑ, σε αγροτική περιοχή του Τέξας χωρίς την απαραίτητη ιατρική φροντίδα.
Αυτό καταγγέλουν τρεις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΗΠΑ μεταδίδει το κανάλι CBS News.
Οι οργανώσεις καλούν με επιστολή τους το υπουργείο Δημόσιας Τάξης των ΗΠΑ να παρέμβει άμεσα.
«Έκφράζουμε την ανησυχία μας αφού στην μικρή πόλη Dilley δεν υπάρχει εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα για ευάλωτα άτομα» καταγγέλουν οι οργανώσεις Δικηγόρων, το συμβούλιο Μετανάστευσης και η Ένωση Καθολικών Κληρικών για την Μετανάστευση.
Καταγγέλουν ακόμη την καθυστέρηση στην παραλαβή ιατρικών βοηθημάτων και την άρνηση μετακίνησης ενός από τα βρέφη για 20 ημέρες παρόλο που αντιμετώπιζε προβλήματα Υγείας.
Το κανάλι CBS News απευθύνθηκε στο Υπουργείο για κάποιο σχολιασμό αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.
Οι μητέρες, παράνομοι μετανάστες κατά τις Αμερικάνικες Υπηρεσίες, καταγγέλουν πως τα μωρά τους έχουν χάσει βάρος και έχουν δυσκολία στον ύπνο από τις συνθήκες κράτησης.
Η μικρή πόλη των 4000 δεν μπορεί να τους προσφέρει την απαραίτητη φροντίδα και όταν ζητούν να μεταβούν στην πόλη Σαν Αντόνιο, που απέχει μια ώρα από την μικρή πόλη, όπου υπάρχει παιδίατρος και Νοσοκομείο για εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα, τότε τους το αρνούνται.
Η καταγγελία στηρίζεται και από την οργάνωση Γιατρών για τα ανθρώπινα δικαιώματα που απαιτεί την άμεση απελευθέρωση των οικογενειών.
Τι σχόλιο να κάνει κανείς για την πολιτική των ΗΠΑ;
Οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται με ένα απαράδεκτο και απάνθρωπο τρόπο ακόμη και οι μητέρες και τα βρέφη. Από το καλοκαίρι οι εικόνες των παιδιών που κρατούνται φυλακισμένα μακριά από τους γονείς τους στα σύνορα με το Μεξικό συγκλόνησαν την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Παρά τις καταγγελίες της ΟΥΝΕΣΚΟ και του ΟΗΕ οι Αμερικάνοι συνεχίζουν να φερονται στους μετανάστες και στα μικρά παιδιά σαν σε ζώα.
Αυτοί που κόπτονται υποκριτικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις άλλες χώρες και τα επιβάλουν με πολέμους, εξόντωση, καταστροφές και δυστυχία δείχνουν και στο εσωτερικό της χώρας τους το ίδιο απαίσιο πρόσωπο.

‘’Δε διεκδικούμε ποσόστωση στη ζωή και στα δικαιώματα. Διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει.’’

Σε αυτό κατέληξε με την ομιλία της, η υποψήφια περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων με τη «ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ» Μπαλού Αλεξάνδρα, στο συνέδριο αιρετών γυναικών της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας, στο οποίο συμμετείχε ως ομιλήτρια, στις 25/2/19 με θέμα ‘’Αυτοδιοικητικές εκλογές - Ευρωεκλογές: Οι γυναίκες μπροστά”.

ΟΜΙΛΙΑ

Το σύνθημα “Οι γυναίκες μπροστά” μπορεί να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο μόνο αν υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες των γυναικών εργατοϋπαλλήλων, των μισθωτών επιστημόνων, των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτισσών, των άνεργων και συνταξιούχων γυναικών, των φοιτητριών, των νέων μητέρων, των γυναικών προσφύγων- μεταναστριών.

Αν υπηρετεί δηλαδή την ικανοποίηση των δικαιωμάτων της γυναίκας στην εργασία, στην κοινωνική προστασία της μητρότητας, στη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου.

Από αυτή τη σκοπιά, το ΚΚΕ, οι εκλεγμένοι και εκλεγμένες στην Ευρωβουλή, στη Βουλή, στα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια με το ψηφοδέλτιο της “Λαϊκής Συσπείρωσης” παλεύουν με συγκεκριμένα αιτήματα, με συγκεκριμένες προτάσεις νόμου για να δοθεί ανάσα ανακούφισης στην εργατική, λαϊκή πλειοψηφία των γυναικών.

Όμως, οι συγκεκριμένες προτάσεις συνήθως απορρίπτονται ως “μη ρεαλιστικές”, ως “μαξιμαλιστικές”, ως “εκτός θέματος”, πολλές φορές μάλιστα χαρακτηρίζονται και ως ‘’μη σύγχρονες’’

Κατά τη γνώμη μας, η ολόπλευρη κοινωνική ανάπτυξη της γυναίκας, η ισοτιμία και η χειραφέτησή της προϋποθέτει την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών στο σύνολό τους. Και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, που αντικειμενικά μπορούν να συμβάλουν στην ικανοποίηση των ιδιαίτερων κοινωνικών αναγκών της γυναίκας, με βάση το ρόλο της στην αναπαραγωγική διαδικασία/ στη μητρότητα.

Σήμερα, η επιστημονική, τεχνολογική ανάπτυξη μπορεί να εξασφαλίσει

·        την καθολική και ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική εργασία με βάση το αντικείμενο ειδίκευσης, ώστε με τη δραστηριότητά μας να συμβάλουμε δημιουργικά στην κοινωνική πρόοδο.

·        Υπάρχει δυνατότητα να δουλεύουμε λιγότερες ώρες με άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου, μέσα από αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ζωής. Δηλαδή, μπορούν να διασφαλιστούν μέτρα για την προστασία της μητρότητας, του γυναικείου οργανισμού στο χώρο εργασίας, με άδειες μητρότητας για όλες τις εργαζόμενες και με όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες στα 55 και στα 50 για όσες εργάζονται σε ΒΑΕ, με αξιοπρεπείς συντάξεις.

·        Μπορεί να ικανοποιηθεί η ανάγκη της γυναίκας στην πραγματικά ελεύθερη, δημιουργική αξιοποίηση του μη εργάσιμου χρόνου σε κάθε πεδίο των ενδιαφερόντων της, στη σχέση με το παιδί, την οικογένεια μέσα από την ανάπτυξη ενός ενιαίου δικτύου αποκλειστικά κρατικών και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών για την υγεία, την πρόνοια, για την προσχολική και ειδική αγωγή, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.

Τι εμποδίζει λοιπόν να λυθούν αυτά τα προβλήματα? Πως μπορεί να αυξηθεί η συμμετοχή των γυναικών στην οποία όλες αναφέρεστε, αν δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος για αυτό?

Εμπόδιο στη δυνατότητα μιας αξιοπρεπούς ζωής αποτελεί ο ματωμένος δρόμος ανάπτυξης, με κριτήριο το κέρδος των επιχειρηματικών κολοσσών και όχι με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτός ο δρόμος πλέον οδηγεί σε παρασιτικά κοινωνικά φαινόμενα, όπως η αύξηση των ποσοστών βίας απέναντι στις γυναίκες και στα παιδιά μέσα στην οικογένεια.

Αναφερθήκατε στις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ, τους νόμους που υποτίθεται προωθούνται  από τη σημερινή κυβέρνηση ,για τη δυνατότητα συμμετοχής της γυναίκας. Μιλήσατε για ‘’αόρατα προβλήματα’’ . Για μας όμως είναι πολύ ορατά ,ας αποκαλύψουμε  μερικά για να φανούν και τα εμπόδια.

1. Εργαλεία της  ΕΕ περί “εναρμόνισης οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής” κατακερματίζουν τη ζωή της γυναίκας, φέρνοντας σε αντιπαράθεση το δικαίωμά της στην εργασία με την κοινωνική ανάγκη προστασίας της μητρότητας, της οικογένειας. Προκλητικά παρουσιάζουν ως ζήτημα ατομικής ευθύνης και ικανότητας της γυναίκας την “επιλογή” ανάμεσα στην “επαγγελματική ανέλιξη” και στη δημιουργία οικογένειας.

2. Όλοι μαζί “βαφτίζουν” ως “ίσες ευκαιρίες” για άνδρες και γυναίκες την εργασιακή ζούγκλα, τη ζωή λάστιχο των εργαζόμενων γυναικών, την επίθεση στο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, με σταθερό ωράριο εργασίας.

3. “Ίσες ευκαιρίες” στην πολιτική της ΕΕ, που υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι προηγούμενες, και εξειδικεύουν οι Περιφέρειες και οι Δήμοι που εναρμονίζονται με την ΕΕ, σημαίνει:

·        Ευέλικτη εργασία, δηλαδή, μερική απασχόληση, δουλειά από το σπίτι, δουλειά με το μπλοκάκι, “ευέλικτα” δικαιώματα, σπαστά και ακανόνιστα ωράρια, δουλειά τις Κυριακές. Σε επίπεδο ΕΕ  το 31,5% των εργαζόμενων γυναικών να είναι με μερική απασχόληση

·        Περιπλάνηση από την ανεργία στα προγράμματα ολιγόμηνης, κακοπληρωμένης εργασίας.

·        Δουλειά χωρίς μέτρα προστασίας του γυναικείου οργανισμού, με κίνδυνο εργατικών ατυχημάτων, όπως συμβαίνει στην καθαριότητα των Δήμων που οι γυναίκες δουλεύουν πίσω από τα απορριμματοφόρα στις πιο άθλιες συνθήκες.

·        Περιπλάνηση από πόλη σε πόλη, ακόμα και από χώρα σε χώρα. Αυτή την πραγματικότητα βιώνουν χιλιάδες γυναίκες υγειονομικοί, αναπληρώτριες και ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, άλλες μισθωτές επιστήμονες, χωρίς μέτρα στήριξη της οικογένειας.

·        Πετσοκομμένα δικαιώματα σε άδειες μητρότητας και τα αντίστοιχα επιδόματα για τις εργαζόμενες με συμβάσεις και σε εργολαβίες.

·        Απολύσεις εγκύων και προσλήψεις νέων με υποκατώτατα δικαιώματα. Σημαίνει “ευελιξία” στη δημιουργία οικογένειας που φτάνει μέχρι τον εκβιασμό της εργοδοσίας ότι δε θα μείνει η νεοπροσλαμβανόμενη έγκυος ή τα προγράμματα της Apple και Google για να βάλουν οι εργαζόμενες στο “ψυγείο”- στην κρυοσυντήρηση τη χαρά της μητρότητας. 

Για το κράτος και τους επιχειρηματικούς κολοσσούς, η μητρότητα αποτελεί “κόστος”.

Όταν η πολιτική της ΕΕ, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ χτες κλείνει την κάνουλα της κρατικής χρηματοδότησης για δημόσιες κοινωνικές υποδομές στήριξης της οικογένειας, προστασίας της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος για ποια συμμετοχή, για ποια γυναίκα στα αλήθεια ενδιαφέρονται;

Όταν από την άλλη αυξάνονται τα προνόμια και φοροαπαλλαγές σε βιομηχάνους, σε εφοπλιστές, σε τραπεζίτες και σε επιχειρηματικούς ομίλους στο Εμπόριο, στον Τουρισμό, στην Υγεία, όταν δίνεται το 2% του ΑΕΠ στο ΝΑΤΟ για ποια συμμετοχή, για ποια γυναίκα ενδιαφέρονται;

Οι κατευθύνσεις της ΕΕ αφορούν στην ανάπτυξη “οικονομικά προσιτές και προσβάσιμες” υπηρεσίες φροντίδας της οικογένειας. Δηλαδή, υπηρεσίες που θα λειτουργούν ανταποδοτικά.

Τα προγράμματα που προωθούνται από την κεντρική, περιφερειακή και τοπική διοίκηση, κυρίως μέσω του ΕΣΠΑ π.χ για τη δωρεάν “φιλοξενία” παιδιών στους δημόσιους ή ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς δεν αντιμετωπίζουν ούτε το πρόβλημα συμμετοχής ή αποκλεισμού των παιδιών από τις δομές, ούτε τα προβλήματα στους όρους και τις προϋποθέσεις για τη διαπαιδαγώγησή τους, ούτε καταργούν τα τροφεία στους παιδικούς σταθμούς. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat για την Ελλάδα, ποσοστό μικρότερο του 10% των παιδιών έως 3 ετών και μικρότερο του 60% των παιδιών 3 έως 6 ετών πηγαίνουν σε δομές παιδικής φροντίδας.

Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι με τον αναβαθμισμένο ρόλο τους ‘’των μικρών πρωθυπουργών που είναι κοντά στον πολίτη’’ ουσιαστικά προωθούν τη λογική της εξάρτησης των δικαιωμάτων μας από τα προγράμματα.

Ως “καλά παιδιά” της ΕΕ και της κυβέρνησης, μέσα από εργολαβίες με επιχειρηματίες, με ΜΚΟ και με Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις, υποκαθιστώντας την κρατική ευθύνη και υποχρέωση για ανάπτυξη και αναβάθμιση ενός κρατικού και δωρεάν δικτύου κοινωνικών υπηρεσιών. Ακόμα και η πρόληψη, η προστασία των κακοποιημένων γυναικών και παιδιών επαφίεται σε προγράμματα της ΕΕ με ημερομηνία λήξης και ανακυκλώσιμους εργαζόμενους.

Βαφτίζουν σύγχρονο και νέο να γίνεται ατομική υπόθεση ό,τι θα έπρεπε να είναι κοινωνικό δικαίωμα. Για μας αυτό είναι παλιό και βαθειά οπισθοδρομικό.

Δε θα συμφωνήσουμε με τοποθετήσεις που λένε ‘’γυναίκες ψηφίστε γυναίκες’’ ή ότι τα ‘’γυναικεία προβλήματα δεν έχουν χρώμα και κόμμα’’. Δε θα σας θυμίσουμε τη Μέρκελ ή τη Θάτσερ, όμως με απόλυτη ειλικρίνεια και στα ίσια και σταράτα, σας λέμε ότι  όταν γυναίκες εκλεγμένες ή υποψήφιες, με το ένα χέρι ψηφίζουν το τσάκισμα κάθε εργασιακού, ασφαλιστικού, κοινωνικού δικαιώματος της γυναίκας και με το άλλο χέρι υποστηρίζουν  την άνοδο της συμμετοχή των γυναικών στα ψηφοδέλτια, στα όργανα των κρατικών θεσμών τότε το σύνθημα “Γυναίκες μπροστά” είναι το λιγότερο υποκριτικό .

Κατά τη γνώμη μας οι δυσκολίες στη ζωή και στη συμμετοχή της γυναίκας της λαϊκής οικογένειας ,δεν οφείλεται στο βαθμό εκπροσώπησης των γυναικών στο Ευρωκοινοβούλιο, στα υπουργικά συμβούλια, στα όργανα των αστικών κομμάτων. Έχει αφετηρία τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούν αυτά τα όργανα.

Με ποιον είναι, για ποιον δουλεύουν, ποιον υπηρετούν.

Αναφέρθηκαν εδώ, ως θετικά μέτρα για τη γυναίκα, από την  κυβέρνηση και την ΕΕ το ‘’Βαρόμετρο’’, το ‘’παρατηρητήριο’’  η ‘’Ευρωπαϊκή Χάρτα”, η αύξηση της ποσόστωσης στα ψηφοδέλτια και άλλα τινά.

Για μας βαρόμετρο είναι το πόσες περισσότερες γυναίκες παίρνουν τη θέση τους μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Πόσες περισσότερες θα βαδίσουν στο δρόμο του αγώνα για μια αξιοπρεπή ζωή με βάση τις δυνατότητες του 21 αιώνα. Πόσο πιο ισχυρή θα βγει η Λαϊκή Συσπείρωση στην Τοπική Διοίκηση, πόσο πιο ισχυρό θα βγει το ΚΚΕ στις πολιτικές εκλογές.

Η 8 Μάρτη που αγωνιστικά θα τιμήσουμε σε λίγες μέρες, έρχεται τραγικά να θυμίσει ότι μετά από τόσα χρόνια ‘’ελεύθερης οικονομίας’’ η ‘’ξύλινα’’ καπιταλισμού, συνεχίζουμε να παλεύουμε  για τα ίδια προβλήματα, με τα ίδια αιτήματα. Έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η ισοτιμία και η χειραφέτηση των γυναικών γίνεται πράξη σε ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γι’ αυτό:

Δε διεκδικούμε ποσόστωση στη ζωή και στα δικαιώματα. Διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει

Πώς στο φεγγάρι ο ηλιακός άνεμος παρασκευάζει ένα συστατικό του νερού

Ο ηλιακός άνεμος βομβαρδίζει τις επιφάνειες όλων των ουράνιων σωμάτων του ηλιακού συστήματος που δεν διαθέτουν ατμόσφαιρα, μαγνητικό πεδίο ή και τα δύο

Οταν ο ηλιακός άνεμος, μια «βροχή» φορτισμένων σωματιδίων προσκρούει στην επιφάνεια της Σελήνης με ταχύτητα 450 χλμ. το δευτερόλεπτο (περίπου 1,6 εκατ. χλμ. την ώρα!), το ανώτερο στρώμα εδάφους εμπλουτίζεται με συστατικά που θα μπορούσαν να σχηματίσουν νερό. Αυτό συμπέραναν επιστήμονες της NASA, προσομοιώνοντας το φαινόμενο σε υπολογιστή. Τα σωματίδια, πολλά από τα οποία είναι πρωτόνια, δηλαδή πυρήνες υδρογόνου, αλληλεπιδρούν με ηλεκτρόνια των ατόμων από τα οποία αποτελούνται τα μόρια των πετρωμάτων και σχηματίζουν ουδέτερα άτομα υδρογόνου. Επιπλέον, η ηλιακή ακτινοβολία αποσπά άτομα οξυγόνου από τα πυριτικά ορυκτά (SiO₂) που υπάρχουν σε μεγάλο ποσοστό στο σεληνιακό ρεγόλιθο. Τα άτομα οξυγόνου και υδρογόνου ενώνονται και σχηματίζουν τη χημική ρίζα υδροξύλιο (OH). Αν τα υδροξύλια ενώνονταν με επιπλέον άτομα υδρογόνου, τότε θα σχηματιζόταν νερό.
«Θεωρούμε το νερό ως κάτι το εξαιρετικό, μια μαγική χημική ένωση», λέει ο φυσικός Γουίλιαμ Φάρελ, του Κέντρου Διαστημικής Πτήσης Γκόνταρντ της NASA, που συνέβαλε στην προσομοίωση. «Αλλά εδώ είναι το εκπληκτικό: Κάθε βράχος έχει το δυναμικό να φτιάξει νερό, ιδίως όταν ακτινοβοληθεί από τον ηλιακό άνεμο». Οι Αμερικανοί επιστήμονες προσπαθούν να εξακριβώσουν πόσο νερό μπορεί να υπάρχει σε σκοτεινά σημεία κρατήρων στη Σελήνη, αλλά και πώς να τα εντοπίσουν, γι' αυτό μελετούν τη δυναμική της μεταφοράς κρίσιμων στοιχείων, όπως το υδρογόνο, τόσο μέσα στο σεληνιακό έδαφος, όσο και στην εξώσφαιρα (την πολύ αραιή ατμόσφαιρα του φεγγαριού).
Πλειάδα διαστημοσυσκευών που στάλθηκαν στη Σελήνη ή πέρασαν κοντά της στην πορεία τους προς κάποιο άλλο σώμα, διαπίστωσαν φασματοσκοπικά την ύπαρξη νερού. Είναι πιθανό μέρος του να προέρχεται από προσκρούσεις κομητών, αλλά οι περισσότεροι επιστήμονες εκτιμούν ότι η κύρια αιτία είναι ο ηλιακός άνεμος, που γίνεται αιτία συνεχούς σχηματισμού νέων μορίων νερού.
Η προσομοίωση έλαβε υπόψη το υδρογόνο (πρωτόνια) που έρχεται με τον ηλιακό άνεμο, το υδρογόνο που έχει μετρηθεί στη σεληνιακή εξώσφαιρα και το υδροξύλιο που έχει μετρηθεί στην επιφάνεια και ενισχύει αυτήν τη θεωρία, αποκαλύπτοντας πώς συνδέονται και εξηγούνται οι μετρούμενες τιμές. Εξήγησε, επίσης, γιατί στις περιοχές κοντά στον ισημερινό της Σελήνης το υδρογόνο είναι λιγότερο απ' ό,τι στις περιοχές κοντά στους πόλους, καθώς η θερμοκρασία στον ισημερινό είναι υψηλότερη και ανάλογα μεγαλύτερη είναι η τάση του υδρογόνου να διαφύγει στο Διάστημα. Το υδρογόνο καθώς διαχέεται προς την επιφάνεια ενώνεται με ένα ελεύθερο άτομο οξυγόνου σχηματίζοντας υδροξύλιο, μετά με το επόμενο που θα συναντήσει, παγιδευόμενο για περισσότερο χρόνο όσο χαμηλότερη είναι η θερμοκρασία, μέχρι τελικά να φτάσει στην επιφάνεια και να διαφύγει.

«BERESHEET» Ιδιωτική ισραηλινή αποστολή στη Σελήνη

Καλλιτεχνική απεικόνιση της διαστημοσυσκευής «Beresheet» στη Σελήνη

Εκτοξεύτηκε την περασμένη βδομάδα με πύραυλο «Falcon 9» της «SpaceX» από το ακρωτήριο Κανάβεραλ η διαστημοσυσκευή «Beresheet» («Γένεσις»), της ισραηλινής φερόμενης ως μη κερδοσκοπικής οργάνωσης «SpaceIL». Η συσκευή, που είναι απότοκο του άγονου διαγωνισμού «Google Lunar X Prize» για κατασκευή σκάφους που θα κάνει επιτυχή προσεδάφιση στη Σελήνη, επιδιώκει να κάνει ακριβώς αυτό, έστω κι αν πέρασε η προθεσμία του διαγωνισμού. Επειδή εκτοξεύτηκε μαζί με άλλα φορτία (τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους κ.τ.λ.) και η αποστολή είναι χαμηλού κόστους (περίπου 100 εκατ. δολαρίων), το ταξίδι δεν θα γίνει απευθείας, διαρκώντας μερικές μέρες, αλλά θα διαρκέσει έως το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη του 2019, καθώς θα κάνει επανειλημμένες ελλειπτικές τροχιές γύρω από τη Γη, πυροδοτώντας τον κινητήρα της, ώστε να ανεβαίνει κάθε φορά ψηλότερα. Οταν φτάσει στην περιοχή όπου κυριαρχεί η έλξη της Σελήνης, θα κάνει μερικές τροχιές γύρω της μέχρι τελικά να προσεδαφιστεί.
Την περασμένη Τρίτη, η πρώτη πυροδότηση αναβλήθηκε καθώς ο υπολογιστής της συσκευής έκανε αυτόματα επανεκκίνηση, επειδή, όπως ανακοίνωσε η «SpaceIL», διαπιστώθηκε ότι το σύστημα προσανατολισμού με βάση τα άστρα τυφλώνεται από τις ακτίνες του Ηλιου. Η οργάνωση προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα με τη βοήθεια και των Ισραηλινών Αεροδιαστημικών Βιομηχανικών (IAI), αλλά υπάρχουν δικαιολογημένες ανησυχίες, καθώς λόγω του χαμηλού προϋπολογισμού δεν υπάρχουν εναλλακτικά υποσυστήματα στο «Beresheet». Δεν μπορεί να αποκλειστεί και το σχεδιαστικό λάθος, καθώς το Ισραήλ δεν έχει μεγάλη εμπειρία σε διαστημικές πτήσεις μεταξύ ουράνιων σωμάτων. Προς το παρόν, το σκάφος διατηρεί την επικοινωνία με το κέντρο ελέγχου και σύμφωνα με τη «SpaceIL» προετοιμάζεται για νέα προσπάθεια πυροδότησης.
Ανεξάρτητα από τον ιδιωτικό μανδύα της αποστολής, το ισραηλινό κράτος συμμετέχει και υποστηρίζει την αποστολή αυτή και με απευθείας χρηματοδότηση. Αν έχει επιτυχία, το Ισραήλ θα είναι η τέταρτη χώρα, μετά τη Σοβιετική Ενωση, τις ΗΠΑ και την Κίνα, που θα έχει πετύχει προσεδάφιση συσκευής της στη Σελήνη, έστω κι αν η εκτόξευση δεν έγινε με δικά της μέσα, όπως των άλλων τριών. Ουσιαστικά, τα μοναδικά επιστημονικά όργανα που φέρει το «Beresheet» είναι για τη μέτρηση του μαγνητικού πεδίου της Σελήνης. Μεταφέρει όμως σε κάψουλα ένα δίσκο, που μοιάζει με δίσκο DVD, αλλά είναι πολύ πιο πυκνογραμμένος, σε πολλαπλά επίπεδα και περιέχει τόσο αναλογικό περιεχόμενο (υπερμικροφωτογραφίες), όσο και ψηφιακό (το περιεχόμενο της Wikipedia και όχι μόνο). Παρότι η κάψουλα παρουσιάζεται ως κιβωτός της ανθρώπινης γνώσης σε περίπτωση καταστροφής, ή για ενδεχόμενη ανεύρεσή της από εξωγήινους, έχει ιδιαίτερο επιπλέον περιεχόμενο μόνο για μια χώρα: Το Ισραήλ.
Η NASA, που συμμετέχει στην αποστολή με πολλαπλούς τρόπους, έδωσε συγχαρητήρια στην ισραηλινή αντίστοιχη υπηρεσία και εξέφρασε την ελπίδα ότι το Ισραήλ θα συμμετάσχει στο μέλλον πιο ενεργά σε διαστημικές αποστολές. Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία πρόσφερε το δεύτερο, απολύτως παθητικό (ακίνητο και μη τροφοδοτούμενο με Ενέργεια) επιστημονικό όργανο που μεταφέρει το «Beresheet», έναν ανακλαστήρα ακτίνων λέιζερ. Πρόκειται για δίσκο με κάτοπτρα, που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα φτάσει στη Σελήνη, προσφέροντας έναν ακόμη ανακλαστήρα για να μελετώνται με ακρίβεια οι κινήσεις του δορυφόρου της Γης.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.nasa.gov

«Σαν χρέος να μιλήσω γι' αυτά που έζησα»

Ενα μικρό αφιέρωμα στην λογοτέχνη και αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, Βικτώρια Θεοδώρου, που «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή

Η Βικτώρια Θεοδώρου γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1926. O πρόωρος θάνατος του πατέρα της - όταν ήταν μόλις οχτώ χρόνων - και η φτώχεια της μητέρας της την υποχρέωσαν να μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο στο Ηράκλειο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, στα μαθητικά της χρόνια οργανώνεται στην ΕΠΟΝ. Mε την Απελευθέρωση έρχεται στην Αθήνα, όπου τελειώνει το Γυμνάσιο και εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή. Οι σπουδές της διακόπτονται, μιας και η Βικτώρια ακολουθεί τον δρόμο χιλιάδων αγωνιστών στις φυλακές και τις εξορίες. Μένει κρατούμενη από το 1948 έως το 1952, από τα 22 έως τα 26 της χρόνια, στη Χίο, στο Τρίκερι, στη Μακρόνησο και ξανά στο Τρίκερι - ως «ανεπίδεκτη αναμορφώσεως». Το 1952 επιστρέφει στην Αθήνα ως αδειούχος εξόριστη και καταφέρνει να ολοκληρώσει τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο. Παντρεύτηκε με τον Χαρίδημο Σπανουδάκη και το 1956 απέκτησε τις κόρες της.

Κάθε στίχος της είναι ποίηση αληθινή και ανθρώπινη

Στα Γράμματα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1955, με ποιήματά της που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης». «Η ποίηση ήταν για εμένα ένα καταφύγιο ενάντια στις δυσκολίες που αντιμετώπισα αλλά και κάτι σαν χρέος να μιλήσω για αυτά που έζησα... Ηταν όμως και χαρά, αφού μπόρεσα να ακουμπήσω τις αναμνήσεις μου και να τις μεταδώσω. Δεν πήγαν χαμένες», έχει αναφέρει η ίδια. Και πράγματι, με δώδεκα ποιητικές συλλογές, εφτά πεζά, σκόρπια ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά, μεταφράσεις κυρίως σλαβόφωνων ποιητών, η Β. Θεοδώρου αναγνωρίζεται από την αρχή κιόλας ως μια από τις πιο γνήσιες και ανεπιτήδευτες φωνές που παρουσιάστηκαν στην πρώτη γενιά της μεταπολεμικής ποίησης.
Αν και σαφώς η ποίησή της έχει επηρεαστεί από την ήττα του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας, εντούτοις δεν παραιτείται. «Στ' αλήθεια ευτύχησα γιατί δεν έγινα / δούλος κι αφέντης κανενός». Και αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που την διαφοροποιεί από πολλούς άλλους σύγχρονούς της ποιητές. Στο έργο της δεν διακρίνεται η απογοήτευση, αλλά η ελπίδα και η σιγουριά ότι στο μέλλον αυτοί οι αγώνες θα βρουν τη δικαίωσή τους. Μέσα από τα έργα της διαφαίνεται η αγάπη της για τον απλό άνθρωπο, ο θαυμασμός της για το μεγαλείο του ανθρώπου και του αγώνα του. Η σημασία τού να στέκει κανείς ορθός και όχι προσκυνημένος, όπως αναφέρει σε ποιήματά της. Η ποίησή της είναι εμπνευσμένη από τις μεγάλες στιγμές της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Αντλεί υλικό από τα συνταρακτικά γεγονότα της ίδιας της ζωής της. Θέλει να κρατήσει τη Μνήμη ζωντανή, τόσο για τη δικιά της γενιά, όσο και γι' αυτές που θα έρθουν. Γνωρίζει ότι αυτό είναι το Χρέος της. «Δε τραγουδώ, δεν κλαίω, μόνο θυμίζω / σημάδι έχω τη φωλιά μου εδώ, δε φεύγω / μαζί με τ' άλλα τα πουλιά για να ξεχειμωνιάσω».

Το χαρακτικό στο εξώφυλλο είναι του Γιώργη Βαρλάμου

«Ονειρεύομαι να κάνω ποίηση κι ομορφιά καθαρή, τη ζωή, τα αισθήματα, τις ελπίδες των ασήμαντων ανθρώπων, σαν τη μάνα μου, που δεν τους προσέχει κανείς, μα που αξίζουν», έλεγε σε συνέντευξή της στην «Επιθεώρηση Τέχνης» το 1961. Και πράγματι, σε πολλά από τα ποιήματά της «πρωταγωνιστεί» η μάνα, η συναγωνίστρια, η συνεξόριστη, πολλές φορές αναφέρει τα ονόματά τους, για να μείνουν «ζωντανά»... «Κάθε στίχος σου είναι ποίηση - ποίηση αληθινή, ουσιαστική, ανθρώπινη», της έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος το 1962. Αυτή λοιπόν είναι η ποίηση της Β. Θεοδώρου, η απλή και λιτή μορφή των ποιημάτων της αντιστοιχεί στο περιεχόμενο, που δεν είναι άλλο από την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Ας έχουμε επίγνωση της ανεπάρκειάς μας.
Ας μην ταυτίζουμε το γήρας μας μ' αυτό
του Κόσμου.
Μην όλα τα μετράμε με τα μέτρα μας.
Γεγονός πως φεύγουμε αδικαίωτοι.
Ομως οι δρόμοι καθόλου δεν τελειώνουν.
Τα οράματα θα συνεχίσουν την τροχιά τους
κι οι εξεγέρσεις αλλεπάλληλες
σαν τις εκρήξεις του άστρου της ημέρας
αέναα θα ξεσπούν.
Ολα θα οικοδομούνται και χωρίς εμάς
Ολα θα βαίνουν στην αρχή τους και
στο τέλος τους.
(«Χωρίς εμάς», Μειλίγματα, 1990)

«Στρατόπεδα γυναικών»

Ξεχωριστά αναφέρουμε το βιβλίο «Στρατόπεδα γυναικών», που επιμελήθηκε και εξέδωσε η Β. Θεοδώρου, στο οποίο περιλαμβάνονται οι μαρτυρίες των εξόριστων Ευαγγελίας Φωτάκη, Αθηνάς Κωνσταντοπούλου, Στάσας Κεφαλίδου, Βικτώριας Θεοδώρου, Ρόζας Ιμβριώτη, Αφροδίτης Μαυροειδή (Παντελέσκου) στα στρατόπεδα Χίου, Τρίκερι και Μακρονήσου από το 1947 έως το 1951. Ενα ντοκουμέντο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αλύγιστη στάση των γυναικών που συνδεόμενες με την πιο πρωτοπόρα ιδεολογία πέρασαν από την αφάνεια στο προσκήνιο της Ιστορίας.
Πώς όμως γράφτηκαν; Πώς διασώθηκαν; Να τι αφηγείται η Βικτώρια στον πρόλογο του βιβλίου:
«Πριν από 25 χρόνια, λίγες κρατούμενες γυναίκες στο νησάκι του Τρίκερι συνάχτηκαν και αποφάσισαν να καταγράψουν τα βάσανα και τις περιπλανήσεις των γυναικών στα στρατόπεδα "πειθαρχημένης διαβιώσεως".
Μόλις είχαν επιστρέψει στο Τρίκερι από τη Μακρόνησο "ανεπίδεκτες μορφώσεως", κι έζησαν εκεί πια χωρίς πολλές ελπίδες για απελευθέρωση. Οργάνωσαν τη ζωή τους με πνεύμα αλληλεγγύης και οικονομίας δυνάμεων για να επιζήσουν.
Οι γυναίκες έκριναν πως δε θαπρεπε να παραδοθούν στη λήθη όσα ζήσανε και να γραφούν τώρα που είναι φρέσκα ακόμα και ζωντανά, πριν γίνουν ξέθωρες μνήμες.
Μοιράστηκαν την εργασία κατά χρονικές περιόδους στα διάφορα νησιά κι άρχισαν να γράφουν μέσα στις σκηνές τους με δυσεύρετο μελάνι και χαρτί, με το φόβο του χωροφύλακα. Φύλαγαν τα χειρόγραφά τους πότε στη γη, πότε στο στρώμα τους ή και κατάσαρκα στο στήθος για να τα σώσουν από τους αιφνιδιασμούς και τις έρευνες.
Μαζεύονταν σ' ένα κελί απόμερο και διάβαζαν μεταξύ τους τα γραφτά τους για να ελέγξουνε την αντικειμενικότητα των γεγονότων μα και για να παίρνουνε κουράγιο η μία από την άλλη. Αργότερα άλλες έφυγαν από τον Αη Στράτη, άλλες για τα σπίτια τους και σκορπίστηκαν σ' όλη τη χώρα.
Απανωτά γεγονότα κι ο πόθος της ανασυγκρότησης της ζωής τους παραμέρισαν προγράμματα και καθήκοντα. Τα τετράδια ξεχάστηκαν θαμμένα στο χώμα του Τρίκερι, άλλα φυγαδεμένα έξω, άλλα φυλαγμένα στο εσωτερικό, άγνωστο πού (...).
Το 1973 η Ρόζα Ιμβριώτη με κάλεσε και μου παρέδωσε εννιά από τα χαμένα μας τετράδια! Τα είχε φυλάξει με ευλάβεια στα δύσκολα χρόνια η γενναία κι ευγενικιά μας συντρόφισσα. Μ' ενθουσιασμό και για χάρη της σεβαστής κι αγαπημένης μας Ρόζας, που ήταν άρρωστη τώρα και πραγματικά ηλικιωμένη, επιδόθηκα στην ανάγνωση κι αντιγραφή τους. Μπροστά στα μάτια μου ζωντάνεψαν τα πλήθη εκείνων που υπόφεραν με τη βεβαιότητα πως παλεύουν για μια καλύτερη και δικαιότερη ζωή. Τους έβλεπα πάλι σένα σκληρό και ντροπιαστικό ζυγό, αμίλητους, απελπισμένους. Θέλησα να τους κάνω να μιλήσουν και ν' ακουστούν. Δεν άλλαξα τίποτα στα κείμενα αυτά, δεν έκανα διορθώσεις, τα έδωσα όπως γράφτηκαν το 1950 και 1951 από τις εξόριστες, για να διατηρηθεί το πνεύμα εκείνο, με την υπερηφάνεια, την εγκαρτέρηση... Η δήλωση μετανοίας, ή η αποκήρυξη που για μην την υπογράψουν υπόφεραν τόσα πάθη, δεν αφορούσε μόνο το κατατρεγμένο Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κι υπερηφάνεια...».
Τα τετράδια της Β. Θεοδώρου καταπιάνονται με τα εξής θέματα: Οι «προληπτικά» εξόριστες στο Μοναστήρι του Τρίκερι. Οι γυναίκες του στρατοπέδου Χίου φτάνουν στο Τρίκερι - η ζωή τους στο νησί. Το στρατόπεδο γυναικών του Τρίκερι στα χέρια του νικητή στρατού. Μέσα από τα τετράδιά της «ζωντανεύει» αυτό το μικρό ακατοίκητο σχεδόν νησάκι, που από το 1947 έως τις αρχές της δεκαετίας του '50 μετρούσε πέντε και έξι χιλιάδες εξόριστους, και μαζί η δύσκολη ζωή στο στρατόπεδο, οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης, τα βασανιστήρια και οι εξευτελισμοί. Από την άλλη, αναδεικνύονται το μεγαλείο αυτών των γυναικών, η συντροφικότητα, η επιμονή τους να ζήσουν. Οι γιορτές που έστηναν, η φροντίδα τους για τις ανταρτομάνες και τα μικρά παιδιά που ζούσαν στο νησί μαζί με τις κρατούμενες μητέρες τους...