1 Μαΐ 2018

Επιβλητική η Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση και πορεία στη Θεσσαλονίκη

        


Ισχυρό μήνυμα κλιμάκωσης του αγώνα ενάντια στα μέτρα που τσακίζουν το λαό σε καιρό «ειρήνης», και την εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς, έστειλαν χιλιάδες εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, γυναίκες και νέοι, μέσα από τη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση και πορεία του ΠΑΜΕ, για την 1η του Μάη, στη Θεσσαλονίκη.
Από νωρίς, άρχισαν να παίρνουν τη θέση τους πίσω από τα πανό των σωματείων και των συλλόγων τους στο χώρο της συγκέντρωσης στο Άγαλμα Βενιζέλου.
Στη συγκέντρωση μίλησε ο Λεωνίδας Στολτίδης, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στην επιχείρηση καταστολής του εργατικού κινήματος που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός, την ώρα που η επίθεση στα δικαιώματα κλιμακώνεται και ο κίνδυνος πολεμικής εμπλοκής αυξάνεται.
Όπως είπε, «στο ΕΚΘ οι ίδιες πλειοψηφίες παρεμβαίνουν όπου ξυπνά η φλόγα των αγώνων, μη προλάβει και επεκταθεί ταξικά. Με τελευταίο παράδειγμα τους 93 με μπλοκάκι απολυμένους στην ΕΥΑΘ. Τους απομόνωσαν από τους υπόλοιπους εργαζόμενους εργαζόμενους της ΕΥΑΘ. Τους απομόνωσαν από την προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων να ανοίξουν τη συσπείρωση με άλλους κλάδους που κινητοποιούνται στην περιοχή, όπως οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, αλλά και από τους κοινούς αγώνες με τους εργαζόμενους υπό καθεστώς ομηρείας και στην Αθήνα στην ΕΥΔΑΠ. Τους απομονώνουν μέχρι να απογοητευτούν και να παραιτηθούν.
Ακόμη και χτες ο πρόεδρος του ΕΚΘ στα ΜΜΕ της πόλης έκανε το μνημόσυνο της εργατικής τάξης, είπε τελειώσαμε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, το κίνημα είναι καταδικασμένο, απέδωσε την απομαζικοποίηση των απεργιακών συγκεντρώσεων στην διάσπαση του κινήματος η οποία οφείλεται στο ΠΑΜΕ και τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Για αυτό που κλαίγονται είναι ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους, το ΠΑΜΕ γιγαντώνεται μέρα με την μέρα, αποσπά κόσμο από τη μοιρολατρία και την απογοήτευση, δυναμώνει τους αγώνες στους κλάδους, ετοιμάζει την αντεπίθεση της εργατικής τάξης».
Χαιρετισμό απηύθυνε ο Γιώργος Ευθυμιάδης, γενικός γραμματέας του Σωματείου «Coca Cola» Θεσσαλονίκης και μέλος του ΔΣ της ΠΟΕΕΠ. Μεταφέροντας τον αγωνιστικό χαιρετισμό των απεργών της «Coca Cola» σημείωσε: «Και από αυτό το βήμα δηλώνουμε για μια ακόμη φορά ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι την τελική δικαίωση, μέχρι την επαναλειτουργία του εργοστασίου. Ας το βγάλουν από το νου τους τα στελέχη της “Coca Cola” ότι θα μας κάμψει η κόπωση, η οικονομική αδυναμία και η ποινικοποίηση του αγώνα. Θα είμαστε στους δρόμους μέχρι την τελική δικαίωση».
Στη μαχητική πορεία που ακολούθησε στους δρόμους της πόλης, με ενδιάμεσο σταθμό το Αμερικάνικο Προξενείο, εργάτες από όλους τους κλάδους και μια σειρά χώρους δουλειάς, Επιτροπές Αγώνα, αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, φοιτητές και μαθητές, γυναίκες μέλη των Συλλόγων της ΟΓΕ, όσοι συσπειρώνονται στην ΕΔΥΕΘ, με τα πανό και τα συνθήματά τους πρόβαλαν τις διεκδικήσεις τους, έδειξαν καθαρά το δρόμο που πρέπει να τραβήξει ο λαός για να οικοδομήσει ένα μέλλον χωρίς εκμετάλλευσης, φτώχεια, ανεργία και πολέμους.
«Φτώχεια πόλεμοι αυταρχισμός, αυτός είναι ο καπιταλισμός», «Χρέος στο Σικάγο και στην Καισαριανή είναι ο αγώνας για την ανατροπή», «Ζήτω ο Μάης των εργατών, όχι στους πολέμους των ιμπεριαλιστών», «Εργατιά μπροστά τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά».
Η πορεία κατέληξε στο χώρο θυσίας των εργατών το Μάη του ’36, όπου πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνων από δεκάδες εκπροσώπων σωματείων και φορέων. Στεφάνι κατέθεσαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, η Γραμματεία Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ, το Πανκαπνεργατικό Σωματείο, η ΕΔΥΕΘ, κ.λπ.
Δόθηκε επόμενο αγωνιστικό ραντεβού, στις δράσεις των Σωματείων για το Μάη του ’36:

  • Το Σάββατο 5 Μάη, στις 11 το πρωί στον ιστορικό περίπατο των Σωματείων, που θα ξεκινήσει, στις 11 το πρωί από την πλατεία Ελευθερίας.
  • Την Τετάρτη 9 Μάη, στην πρωινή κατάθεση στεφάνων στο χώρο θυσίας των εργατών το Μάη του ’36 στη συμβολή Εγνατία και Βενιζέλου.
  • Επίσης στις δράσεις του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στις 6 και στις 13 Μάη.

Εργοδοτικό έγκλημα σ’ όλο του το μεγαλείο…

        


Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο «newsbomb.gr»! Με αυτά τα λάστιχα κυκλοφορούσε το απορριμματοφόρο που «γλίστρησε» από το οδόστρωμα και παρέσυρε σε γκρεμό 120 μέτρων τρεις εργαζόμενους και στο θάνατο δύο! Παραμονή εργατικής Πρωτομαγιάς του 2018 και κυβέρνηση μαζί με την εργοδοσία δεν σαρώνουν απλά τις εργατικές κατακτήσεις, για τις οποίες εργάτες έδωσαν το αίμα τους, αλλά αφαιρούν και ζωές εργαζομένων με την εφαρμοζόμενη πολιτική και την εργοδοτική ασυδοσία! Γιατί αυτό το χάλι των λάστιχων της σκουπιδιάρας όπως και το χάλι με τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει να λαμβάνονται για τους εργαζόμενους και δεν λαμβάνονται, όπως και το χάλι γενικότερα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην εργασία τους, είναι αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης, του ελλιπούς προσωπικού, της εντατικοποίησης της εργασίας και της κακής συντήρησης των τεχνικών μέσων που διατίθενται στους εργαζόμενους για να κάνουν τη δουλειά τους! Εάν λοιπόν αυτό που βλέπουμε δεν είναι εργοδοτικό έγκλημα τότε ποιο είναι;! Βέβαια κυβέρνηση και εργοδοσία ξέρουν τη λύση! Θα φταίνε οι νεκροί, θα φταίει ο προϊστάμενος, θα φταίει ο διευθυντής, θα φταίει ο συντηρητής, οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους με τα πενιχρά μέσα που τους διατίθενται. Στο χέρι των εργατών είναι να αποδώσουν τις ευθύνες εκεί που πρέπει και να στείλουν στον αγύριστο και το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό που τους πίνει το αίμα και τους οδηγεί στο θάνατο για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Κώστας Β.

Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ-Ένας ναζί των σαλονιών

Ο Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ συνέδεσε το όνομά του κυρίως με το συκοφαντημένο γερμανοσοβιετικό σύμφωνο του 1939, ο ρόλος του όμως ως υπουργού εξωτερικών του Γ’Ράιχ έμελε να συνεχιστεί ως το τέλος του πολέμου. Αστός ο ίδιος, βοήθησε το Χίτλερ και υλικά πριν την άνοδό του στην εξουσία, για να αντιμετωπίσει τελικά την “αχαριστία” του τελευταίου, όταν του αφαίρεσε στη διαθήκη του τον υπουργικό του θώκο. Γεννήθηκε σα σήμερα στο Βέσελ της Κάτω Ρηνανίας ως γιος αξιωματικού. Αποφοιτώντας από το σχολείο πήγε στο Μόντρεαλ του Καναδά μαζί με τον αδερφό του, ξεκινώντας να εκπαιδεύεται ως τραπεζοϋπάλληλος. Δούλεψε στους καναδικούς σιδηροδρόμους, αλλά το 1913 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε ως ρεπόρτερ σε διάφορες αμερικανικές εφημερίδες. Τον επόμενο χρόνο άνοιξε δική του εισαγωγική εταιρεία γερμανικών κρασιών στην Οττάβα του Καναδά, επέστρεψε όμως στη Γερμανία ως εθελοντής του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου και τραυματίστηκε, λαμβάνοντας το Σιδηρούν Σταυρό. Το τέλος του πολέμου τον βρίσκει στη γερμανική στρατιωτική αποστολή της Κωνσταντινούπολης, όπου γνωρίζεται με τον Φραντς φον Πάπεν, μετέπειτα αντικαγκελάριο του Χίτλερ.
Μετά τον πόλεμο συνέχισε την επιχειρηματική του δραστηριότητα στο χώρο του κρασιού, η οποία εκτοξεύθηκε μετά το γάμο του με την κόρη ενός εργοστασιάρχη σαμπάνιας. Το 1925 υιοθετείται από έναν μακρινό συγγενή κι έτσι λαμβάνει τίτλο ευγενείας. Τα επόμενα χρόνια ο ματαιόδοξος σύμφωνα με μαρτυρίες Ρίμπεντροπ προσπαθεί να εδραιώσει μετά την επιχειρηματική του επιτυχία και την αποδοχή του από την υψηλή κοινωνία και τη γερμανική αριστοκρατία. Δεν δραστηριοποιούνταν ενεργά στην πολιτική εκείνα τα χρόνια, ωστόσο είναι γνωστό πως βρισκόταν κοντά σε ακροδεξιούς εθνικιστικούς κύκλους, ενώ το 1930 χρονολογείται η πρώτη του συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ, στον οποίο αρχίζει να χορηγεί σημαντική οικονομική βοήθεια. Δυο χρόνια γίνεται μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και λειτουργεί ως μεσάζον για τη συμφωνία Χίλτερ και Φον Πάπεν, ώστε να τερματιστεί η πρωθυπουργία του Κουρτ φον Σλάιχερ. Λειτούργησε επίσης ως κρίκος μεταξύ παραδοσιακών συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων και των δυναμικά ανερχόμενων ναζί.
Μετά την άνοδο των ναζί στην εξουσία και την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ ο Ρίμπεντροπ γίνεται βουλευτής Πότσνταμ, αναδεικνυόμενος παράλληλα σε σύμβουλο του Χίτλερ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής αλλά και σημαίνων στέλεχος των Ες-Ες. Τον επόμενο χρόνο πρωτοστατεί στην αποχώρηση της Γερμανίας από τη Συμφωνία της Γενεύης για τους εξοπλισμούς. Ο ρόλος του στην εξωτερική πολιτική ήταν αντικείμενο ανταγωνισμού με τον Άλφρεντ Ρόζενμποργκ, πετυχαίνει όμως τελικά να γίνει επικεφαλής της υπηρεσίας ειδικών εξωτερικών υποθέσεων, στα πλαίσια της οποία αποστέλλεται ως ειδικός απεσταλμένος στο Λονδίνο για την υπογραφή της γερμανοβρετανικής συμφωνίας για το στόλο, μια συμφωνία που εγκαινιάζει κι επίσημα την πολιτική κατευνασμού (appeasement) από πλευράς Μεγάλης Βρετανίας. Τον επόμενο χρόνο διορίζεται επίσημα ως πρέσβης, για να προλειάνει το έδαφος μιας συμφωνίας μεταξύ Γερμανίας και Βρετανίας, σχέδιο που ναυαγεί καθιστώντας τον εχθρό της χώρας, αλλά και πεπεισμένο παράλληλα ότι οι Βρετανοί δε θα προέβαλαν αντίσταση στην εξάπλωση της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Κατά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό στις 4 Φλεβάρη 1938 διορίζεται υπουργός Εξωτερικών, λαμβάνοντας λίγους μήνες μετά μέρος στη διαβόητη Συμφωνία του Μονάχου.
Τον επόμενο χρόνο υπογράφει για λογαριασμό του Ράιχ τη συνθήκη Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, ενώ είναι απόλυτα σύμφωνος με την εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτέμβρη 1939, ακόμα σίγουρος πως η Βρετανία θα αποδεχόταν, όπως στην Τσεχοσλοβακία τα τετελεσμένα. Υπήρξε πρωταγωνιστής του άξονα μεταξύ Ιταλίας, Ιαπωνίας και Γερμανίας στις 27 Σεπτέμβρη 1940, ενώ μετέπειτα η επιρροή του άρχισε να φθίνει, πρωταγωνίστησε ωστόσο στην εξόντωση των Εβραίων της κατεχόμενης Ευρώπης αλλά και των συμμαχικών προς τον Άξονα χωρών, όπως της Ιταλίας. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και το Φλεβάρη του 1945 παραπονούνταν στο Μουσολίνι για την αργή διαδικασία μεταφοράς των Εβραίων από το ιταλοκρατούμενο τμήμα της Γαλλίας στα στρατόπεδα εξόντωσης. Παρότι ο Χίτλερ δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, τον δέχτηκε στις 23 Απρίλη ως έναν από τους τελευταίους επισκέπτες στο καταφύγιό του στο Βερολίνο, για να τον αποχαιρετίσει.
Η πολιτική διαθήκη του Φύρερ όριζε ως νέο υπουργό εξωτερικών τον Άρτουρ Ζέις-Ίνκβαρτ, κι ο Ρίμπεντροπ προσπαθεί να βρει το ναύαρχο Καρλ Ντένιτς, νέο αρχηγό της κυβέρνησης, χωρίς να γίνει δεκτός από εκείνον. Μετά την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας βγαίνει στην παρανομία κάπου στη Βόρεια Γερμανία, όπου όμως εντοπίζεται λίγο καιρό μετά στις 14 Ιούνη από τη βρετανική στρατιωτική διοίκηση στο Αμβούργο, τελευταίος μεταξύ των ακόμα ζώντων ναζί υπουργών. Στη δίκη της Νυρεμβέργης αποτελεί έναν από τους βασικούς κατηγορούμενους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κηρύσσεται ένοχος για όλα. Καταδικάζεται σε θάνατο την 1η Οκτώβρη 1946 και δυο βδομάδες μετά θα είναι ο πρώτος από τους καταδίκους που θα εκτελεστεί δι’απαγχονισμού.

TOP READ