Την Τρίτη διαδηλώνουμε μαζικά σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε δεκάδες ακόμα πόλεις

Την Τρίτη διαδηλώνουμε μαζικά σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε δεκάδες ακόμα πόλεις

Στην Ομόνοια στις 6.30 μ.μ. το ραντεβού στην Αθήνα, την ίδια ώρα στο Αγαλμα Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη

Eurokinissi

Δύο μέρες έμειναν μέχρι τα συλλαλητήρια Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων και Επιτροπών Αγώνα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε πολλές ακόμα πόλεις, σε όλη τη χώρα. Δύο μέρες που χρειάζεται να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να φτάσει σε ακόμα περισσότερους το κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στις εργατικές - λαϊκές διαδηλώσεις.
Αλλωστε, η προετοιμασία του συλλαλητηρίου «πατάει» σε μια μεγάλη προσπάθεια που έχει προηγηθεί σε χώρους δουλειάς το τελευταίο διάστημα, με τους εργαζόμενους να διεκδικούν συλλογικές συμβάσεις, να παλεύουν ενάντια στην απληρωσιά, για τα κοινωνικοασφαλιστικά τους δικαιώματα και για μια σειρά ακόμα αιτήματα και διεκδικήσεις.
Τέτοιες αγωνιστικές εστίες είχαμε, για παράδειγμα, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, με τις στάσεις εργασίας των εργαζομένων για την υπογραφή σύμβασης, στις καθαρίστριες του ΕΜΠ, που έκαναν απεργία ενάντια στις μειώσεις των μισθών, στους εργολαβικούς εργαζομένους στα δημόσια νοσοκομεία, στη ΛΑΡΚΟ, στο ξενοδοχείο «Athens Ledra», στην «Καρυπίδης ΑΒΕΕ» και αλλού.
Στα άλλα μέτωπα ξεχώρισαν οι κινητοποιήσεις της μικρομεσαίας αγροτιάς στα μπλόκα, στα χωριά και στις πόλεις, που κορυφώθηκαν με το συλλαλητήριο της περασμένης Τρίτης στην Ομόνοια, μαζί με εργάτες και φτωχούς αυτοαπασχολούμενους της πόλης.
Από τα ίδια τα πράγματα, λοιπόν, τα συλλαλητήρια της Τρίτης αποτελούν βήμα κλιμάκωσης των εργατικών - λαϊκών αγώνων, σε μια περίοδο που είναι αναγκαίο να οξυνθεί η σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα κόμματα και την πολιτική του, καθώς ένας νέος γύρος της αντιλαϊκής επίθεσης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με τη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη «αξιολόγηση».
Η ίδια η οργάνωση του συλλαλητηρίου είναι σημαντική και δύσκολη ταξική αναμέτρηση. Η επιτυχία του θα είναι μια απάντηση στο εμπόριο φόβου και ελπίδας που επιδίδονται η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, μαζί με την εργοδοσία και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, προσπαθώντας να παραλύσουν τη λαϊκή οργάνωση και πάλη.

Να αμφισβητήσουμε τη βαρβαρότητα

Από εξόρμηση του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας για το συλλαλητήριο

«Κανένας φόβος, καμιά υποταγή - Αγώνας για δουλειά με δικαιώματα, ζωή με αξιοπρέπεια», είναι το σύνθημα του ΠΑΜΕ για το συλλαλητήριο. Γι' αυτό χρειάζεται τα συλλαλητήρια να αξιοποιηθούν στη γενικότερη προσπάθεια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει νέες δυνάμεις, να διευρυνθεί το τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που συγκρούεται με την ηττοπάθεια και δεν παραιτείται από τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών του.
Που επιστρέφει άφοβα τα ψευτοδιλήμματα στους εμπνευστές τους, παίρνοντας την απόφαση να μη συμμετάσχει στο θρίλερ της «αξιολόγησης», δηλαδή στην αγωνία για το πώς και πότε θα ολοκληρωθεί ο νέος γύρος της αντιλαϊκής επίθεσης, που διευθύνει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Τώρα είναι ανάγκη να απαντηθεί με τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση το παιχνίδι της κυβέρνησης, που αξιοποιώντας υπαρκτές αντιθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, καλεί το λαό να επιλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και να εναποθέσει τις ελπίδες του στην έκβαση των μεταξύ τους ανταγωνισμών, όταν όλοι αυτοί οι οργανισμοί συμφωνούν στο τσάκισμα των εργαζομένων ως όρο για να επέλθει η περιβόητη ανάκαμψη.
Η μαζική συμμετοχή εργατοϋπαλλήλων στο συλλαλητήριο θα αποτελέσει την καλύτερη απάντηση και στα καλέσματα για «εθνική συναίνεση» που απευθύνουν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, με στόχο να περάσουν τα μέτρα με τις λιγότερες αντιδράσεις και να εξασφαλιστεί η απαραίτητη ρευστότητα για το κεφάλαιο στην κούρσα της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Αλλωστε, η «εθνική υπόθεση» στην οποία καλούν το λαό να συστρατευθεί, δεν είναι τίποτα άλλο από το γενικό συμφέρον του κεφαλαίου, απέναντι στο οποίο η εργατική τάξη χρειάζεται να αντιτάξει το δικό της σχέδιο, τις δικές της διεκδικήσεις, τις δικές της σύγχρονες ανάγκες, η ικανοποίηση των οποίων σκοντάφτει στην καπιταλιστική παραγωγή για το κέρδος, στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από μια χούφτα πλουτοκράτες.
Με τον παλμό, τη μαζικότητα, τα συνθήματα και το αγωνιστικό κλίμα της κινητοποίησης, κυρίως όμως με μεθοδική, σταθερή και σχεδιασμένη δουλειά μέσα στους κλάδους και στους χώρους εργασίας, οι εργαζόμενοι μπορούν να τσαλακώσουν το «δεν αλλάζει τίποτα». Για να δυναμώσει το ρεύμα που παλεύει να τα αλλάξει όλα, ανατρέποντας τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ολοι απέναντι στους εργαζόμενους

Από τις παρεμβάσεις στους τόπους δουλειάς, είναι αισθητό το κλίμα αγανάκτησης για την κατάσταση που ζει η εργατική τάξη. Ομως η εργοδοσία δεν είναι καθόλου αδιάφορη απέναντι σε αυτό το γεγονός. Δεν παραιτείται από την προσπάθεια να σύρει τους εργαζόμενους να σηκώνουν τις δικές της σημαίες, κόντρα τάχα στην κυβέρνηση, που με τους χειρισμούς της καθυστερεί την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» και άρα δεν εξασφαλίζει ζεστό χρήμα για τις επιχειρήσεις και την ανάκαμψη, από την οποία υποτίθεται ότι έχουν να λαμβάνουν και οι εργαζόμενοι...
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι καθόλου έτσι. Αλλωστε, η κυβέρνηση δεν δίνει μάχη για κανέναν άλλο παρά για τους καπιταλιστές, για την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους. Για το δικό τους συμφέρον εφαρμόζει τα μνημόνια που ψήφισαν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και άλλοι, ενώ υλοποιεί και το τρίτο μνημόνιο που ψήφισαν όλοι μαζί. Για ποιόν τα συμφέροντα καταργήθηκαν οι Συλλογικές Συμβάσεις, επιβλήθηκε το πετσόκομμα των συντάξεων, πέρασε ο αναπτυξιακός νόμος; Ποιοι θα πληρώσουν την ακόμα μεγαλύτερη μείωση του αφορολόγητου;
Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι απ' όλους εκείνους (κυβέρνηση, αστικά κόμματα, εργοδοσία κ.λπ.) που ζητούν θυσίες για να επέλθει η καπιταλιστική ανάπτυξη, δεν υπάρχει ούτε ένας που να θεωρεί δίκαιο το εργατικό αίτημα για ανάκτηση των απωλειών των τελευταίων χρόνων. Ολοι μαζί, σαν ένας άνθρωπος, χαρακτηρίζουν τις κατακτήσεις που ξηλώθηκαν μεθοδικά «παθογένειες», «καθυστερήσεις», «συντεχνιακές λογικές», «λαϊκίστικες παραχωρήσεις» κ.λπ.
Μάλιστα, ο ΣΕΒ δεν έχασε την ευκαιρία και κάλεσε την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα όχι απλά να υλοποιήσουν «συναινετικά» όλα τα σκληρά μέτρα που έχουν αποφασίσει, αλλά να προχωρήσουν και σε ένα «μνημόνιο plus», δηλαδή να κλιμακωθεί ακόμα περισσότερο η επίθεση.
Ταυτόχρονα, το τροπάρι των εργοδοτών αναπαράγεται μόνιμα τόσο από τους ίδιους όσο και από τα όργανά τους, τα αστικά ΜΜΕ: Οπου δεν πιάνει η αυταπάτη, η αναμονή για τις «καλύτερες μέρες» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τη σκυτάλη παίρνει ο εκβιασμός, ο φόβος, οι συστάσεις να κάτσουν οι εργαζόμενοι ήσυχοι, για να μη χάσουν κι αυτά που έχουν... Είναι χαρακτηριστική η τοιχοκόλληση των «δέκα εντολών» της εργοδοσίας μεγάλης εμπορικής αλυσίδας παιχνιδιών, που με νόημα υπενθύμιζε στο προσωπικό: «Η εποχή είναι δύσκολη και σίγουρα ένα σταθερό εισόδημα είναι καλύτερο από την ανεργία, ιδιαίτερα για όσους έχουν υποχρεώσεις...».

Να δυναμώσει η προοπτική

Η εργατική τάξη έχει άπειρους λόγους να διαδηλώσει μαζικά, να βρεθεί στους δρόμους μαζί με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά. Να γίνει η επιτυχία της κινητοποίησης αφετηρία νέων ταξικών αγώνων. Να αποτελέσει βήμα για την είσοδο νέων δυνάμεων στην πάλη, για την όξυνση της αντιπαράθεσης με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο. Για να δυναμώσει ο ταξικός προσανατολισμός, να προχωρήσει πιο αποφασιστικά η προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Μετά το επιτυχημένο κοινό συλλαλητήριο εργατών - αγροτών - αυτοαπασχολούμενων, να δοθεί νέα ώθηση στο στέριωμα της κοινωνικής συμμαχίας, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, της μόνης ελπιδοφόρας προοπτικής για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.