ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ Σ΄ΕΝΑΝ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΑΤΗ:

Προλετάριε.

Εργάτη απαλλοτριωμένε, στο μυαλό ευνουχισμένε,

εργάτη εσύ, που την ταξική σου συνείδηση,

την έπνιξες, στα μαύρα λασπόνερα της ζωής σου,

την ξεπούλησες, στων μικροαστικών σου συμφερόντων 

την αγορά.

Εργάτη, εσύ, που κλείνεις,

μάτια κι στόμα σε κάθε βρωμιά,

αρκεί να βρίσκεις, οπουδήποτε, μια μπουκιά,

άκουσε, συλλογίσου κι' απάντησε στον εαυτό σου. 

Ζεις μια ζωή, χαμοζωή, μια μίζερη ζωή,

σε συνθήκες, που ο πλούτος αυξάνεται συνεχώς,

μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά σου'

πιστεύεις πως αυτό είναι φυσικό ή λογικό;

Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες σαν εσένα,

γιατί δεν μπορούνε να βρούνε δουλειά,

αν και το θέλουνε και μπορούνε να δουλέψουν,

ζώντας στο περιθώριο της ζωής; 

Γιατί δεν έχεις πια σταθερή και μόνιμη δουλειά,

παρά ευκαιριακή, όταν κι' όπου σε χρειάζονται,

μισό μεροκάματο, μισό ασφάλιστρο, μισή ζωή'

πως ανέχεσαι τον εαυτό σου σ' αυτή την πληγή;

Δουλεύεις περισσότερες ώρες απ' όσες πληρώνεσαι,

μ' ένταση τέτοια, που πια δεν μπορείς,

να πεις μια λέξη, ν'ανασάνεις, να σκεφτείς'

γιατί άραγε έφτασες μέχρι εδώ; 

Πως γίνεται τα κέρδη των αφεντικών ν' αυγαταίνουν,

με τα εμπορεύματα που εσύ παράγεις,

αν κι' ελάχιστα χρήματα ξοδεύουν γι' αυτό,

κι' αυτοί με τον κόπο σου ν' απολαμβάνουν;

Πως εξηγείς πως κάποια αγαθά,

ιδιαίτερα κρίσιμα για την ζωή,

που θά 'πρεπε στους ανθρώπους να δωρίζονται,

πρόνοια, υγεία, παιδεία.....

γίναν εμπορεύματα κι πουλιούνται στην αγορά;

Με την μεγάλη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης,

πως δικαιολογείς το παράλογο γεγονός,

εκατομμύρια εξαθλιωμένων ανθρώπων να πεθαίνουν,

απο ασιτία, αρρώστιες, έλλειψη νερού;

Κάθε φορά, που τα πράγματα δεν παν καλά,

οικονομική κρίση, λεν τ' αφεντικά,

αυτά γιατί εξακολουθούν να καλοζωούν,

ενώ μεγάλες μάζες ανθρώπων πεινούν;

Κι΄όταν τα πράγματα φτάσουν στ' απροχώρητο,

τα ίδια τ'αφεντικά σου λένε, σε πείθουν,

πως η πατρίδα κινδυνεύει' πόλεμος!

και σε στέλνουνε να σκοτωθείς,

με όπλα, που εντατικά, παράγεις εσύ'

αυτό σου λέει κάτι;

Εργάτη, σου μαθαίνουν το ελάχιστο,

να μην ερευνάς και μόνο να πιστεύεις,

ν' αφήνεις τα πράγματα, όπως τα βρήκες'

σκέφτηκες άραγε γιατί γίνονται όλα αυτά;

Εργάτη, πέρασε ποτέ απ' το μυαλό σου,

ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς αφεντικά;

να γίνεις κυρίαρχος του πλούτου, που εσύ παράγεις,

αρκεί να το καταλάβεις κι να τ' αποφασίσεις;

Σ' εναν καινουργιο συντροφο

Ηρθες απ' τα περα δαση,

απ' το σπιτι που κοιμασαι,

Συντροφε μου μην φοβασαι!

καθε συνορο εχει σπάσει,

εδω περα εχουμε πλασει 

και του αυριο το τασι,

Μη φοβασαι!

Δες ο ιμαντας μην μπλοκαρει,

απο βραχο γιγας να σαι,

Συντροφε μου μην φοβασαι!

κοιτα ο τροχος μην "παρει"

ετσι η ταξη μας "στανιαρει"

ενα μ' ολους μας για να σαι,

μη φοβασαι!

Αleksei Mashirov

μπολσεβικος μεταλλουργος εργατης

απο τα ιδρυτικα μελη της Proletkult το 1917

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΚΑΙ 'Η ΖΕΙΣ Ή ΕΞΑΘΛΙΩΝΕΣΑΙ!

Η ανάπτυξη που τώρα ευαγγελίζεται η κυβέρνηση
θα οικοδομηθεί στα συντρίμμια
των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων,
αφού ο σάπιος καπιταλισμός δεν έχει πια
τη δυνατότητα να κάνει την παραμικρή παραχώρηση.
Αλλα στον κύκλο αυτής της αναιμικής ανάκαμψης,
θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για
την επόμενη κρίση, που θα είναι πιο βαθιά και ακόμα
πιο δύσκολο για τους αστούς να τη διαχειριστούν.
Διέξοδος για το λαό υπάρχει και είναι να πάρει ο ίδιος
στα χέρια του την εξουσία, να αφαιρέσει από τους αστούς
τα μέσα παραγωγής.

Φιλολαϊκή ανάπτυξη σημαίνει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός της οικονομίας, εργατικός - κοινωνικός έλεγχος
στα μέσα παραγωγής. Σημαίνει αμοιβαία επωφελείς και ισότιμες σχέσεις με τα άλλα κράτη και τους λαούς τους.
Κι αυτό μόνο η λαϊκή εξουσία και οικονομία μπορούν
να το πετύχουν.

Από: Κώστας Κόκκινος !!

Ιουλιανός ο “Αποστάτης”- Ο τελευταίος των Εθνικών αυτοκρατόρων

Κατιούσα

O Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, ανηψιός του Κωνσταντίνου Α’ είναι μια από τις γοητευτικότερες μορφές της ύστερης αρχαιότητας. Η σύντομη παραμονή του στον αυτοκρατορικό θρόνο της ενιαίας τότε ακόμα Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σημαδεύτηκε από την προσπάθειά του να αναβιώσει την εθνική θρησκεία σε βάρος του χριστιανισμού, που μετά τα μέτρα του Κωνσταντίνου και τον διαδόχων του είχε πάρει τεράστια ώθηση, κυρίως στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας. Η απόπειρά του αυτή του στοίχισε τον τίτλο του “Παραβάτη” ή “Αποστάτη”, ο οποίος του αποδόθηκε από χριστιανούς συγγραφείς και για πολλούς αιώνες τον συνόδευε και στην ιστοριογραφία, η οποία βέβαια σήμερα αποφεύγει τέτοιους ιδεολογικά φορτισμένους όρους.
Η θρησκευτική του πολιτική επισκίασε τα επιτεύγματα αλλά και τις αποτυχίες του σε άλλα πεδία της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, με κυριότερη από τις δεύτερες την εκστρατεία του κατά των Περσών που κόστισε και τη δική του ζωή. Μορφωμένος και με προσωπικά χαρίσματα, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι η πολιτική αποφασιστικότητα δεν αρκεί για να αντιστρέψει κανείς τη φορά της ιστορίας, αφού η εδραίωση του χριστιανισμού πήγαινε χέρι-χέρι με τις τεκτονικές αλλαγές που βίωνε από τα τέλη του 3ου μΧ αι.  η οικουμενική αυτοκρατορία της Ρώμης, και που θα οδηγούσαν σταδιακά στην εμφάνιση αυτού που εκ των υστέρων ονομάστηκε “Μεσαίωνας”. Παρόμοια καταδικασμένο εγχείρημα ανασύστασης ενός χαμένου πια κόσμου ήταν εξάλλου και η “Reconquista” του -αυστηρά ορθόδοξου και διώκτη των εθνικών – Ιουστιανιανού περίπου 2 αιώνες αργότερα, με στόχο την αποκατάσταση των παλιών συνόρων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην ακμή της.
Ο Ιουλιανός ήταν γιος του Ιούλιου Κωνστάντιου και τις Βασιλίνας, κόρης ενός αξιωματούχου της Αιγύπτου. Είχε τρία ετεροθαλή αδέλφια κι έχασε τη μητέρα του σε βρεφική ηλικία. Ως τα έξι του χρόνια έζησε μια γαλήνια παιδική ηλικία, μέχρι που ο νέος αυτοκράτορας Κωνστάντιος δολοφόνησε τους συγγενείς του προκατόχου του, μεταξύ των οποίων και τον πατέρα του Ιουλιανού, ενώ ο ίδιος και ο αδελφός του Γάλλος σώθηκαν μόνο λόγω της μικρής τους ηλικίας. Ο Ιουλιανός έζησε στη Νικομήδεια και έλαβε χριστιανική ανατροφή, υπό το αρειανικό δόγμα που τότε κυριαρχούσε στην αυτοκρατορική αυλή. Το 345 ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του εθνικού ρητοροδιδασκάλου Λιβάνιου, που αργότερα συνέθεσε τον επικήδειο του ίδιου. Συνδέθηκε με τους νεοπλατωνιστές και φοίτησε κοντά τους στην Πέργαμο, και παρότι δεν είναι σαφές πότε στράφηκε οριστικά στον παγανισμό, είναι βέβαιο πως η απόφαση του ενισχύθηκε από την αιχμαλωσία του στα χέρια του Κωνστάντιου που στο μεταξύ είχε εκτελέσει το Γάλλο. Το 355, ελεύθερος πλέον, μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια, ενώ την ίδια περίοδο υπήρξε συμμαθητής των πατέρων της Εκκλησίας Γρηγόριου Ναζιανζηνού και Βασιλείου της Καισαρείας στη νεοπλατωνική σχολή του Πρίσκου στην Αθήνα.
Μετά από λίγους μήνες τον καλούν πίσω στην αυλή της Κωνσταντινούπολης και ανακηρύσσεται Καίσαρας με στόχο την εδραίωση της αυτοκρατορικής εξουσίας στη Δύση. Πράγματι σημείωσε μια σειρά επιτυχιών κατά γερμανικών φύλων στην περιοχή του Ρήνου και της Γαλατίας. Οι επιτυχίες του Ιουλιανού τον καθιστούσαν ιδιαίτερα δημοφιλή μεταξύ των στρατιωτών, κάτι που θορύβησε τον Κωνστάντιο. Μετά τη διαταγή του να επιστρέψουν τα στρατεύματά του κατά πλειοψηφία στην Ανατολή για πόλεμο κατά των Περσών, μια λεγεώνα στασίασε και τον ανακήρυξε αυτοκράτορα, σύμφωνα με ορισμένους με δική του παραίνεση και υπόσχεση ανταμοιβής. Πριν προλάβουν ωστόσο να συγκρουστούν οι δυο αυτοκράτορες ο Κωνστάντιος πέθανε ξαφνικά, χωρίς άλλο διάδοχο, κάτι που άφηνε το θρόνο στον Ιουλιανό.
Εξαρχής προσπάθησε να υλοποιήσει το σχέδιο αποκατάστασης της εθνικής θρησκείας. Αρχικά απέλυσε υψηλόβαθμους χριστιανούς στρατιωτικούς και υπαλλήλους, ενώ παράλληλα αναστήλωσε κατεστραμμένους ναούς της παλιάς θρησκείας, αποκαθιστώντας τους ιερείς της. Σταθμός της εκστρατείας του κατά των χριστιανών ήταν το διάταγμα του 362 που απέκλειε τη διδασκαλία των αρχαίων γραμμάτων από χριστιανούς, παρότι η διατύπωση ήταν τόσο γενικόλογη που υιοθετήθηκε κι από τους χριστιανούς αυτοκράτορες μετέπειτα. Στην πράξη ωστόσο φαίνεται πως το μέτρο εφαρμόστηκε σε αυτή την κατεύθυνση, προκαλώντας την αντίδραση ακόμα και του επίσης εθνικού και ένθερμου υποστηρικτή του Ιουλιανού, του ιστορικού Αμμιανού Μαρκελίνου.
Παρότι δεν προχώρησε επισήμως σε διωγμούς, ανέχτηκε την κατά τόπους έξαρση αντιχριστιανικής βίας. Ανακάλεσε από την εξορία διάφορους χαρακτηρισμένους ως αιρετικούς επισκόπους, με στόχο να υποθάλψει τις δογματικές έριδες που ήλπιζε να υπονομεύσουν περαιτέρω τη χριστιανική εκκλησία. Επίσης προχώρησε και ο ίδιος σε συγγραφή έργων αντιχριστιανικής πολεμικής, όπως το γνωστό Κατά Γαλιλαίων, αλλά και σειρά επιστολών, όπου καταδείκνυε όσα θεωρούσε σφάλματα της χριστιανικής πίστης και παρουσίαζε τους Χριστιανούς ως παρίες του ιουδαϊσμού.
Αντιλαμβανόμενος ότι μέρος της επιτυχίας του χριστιανισμού οφειλόταν στη θεσμική του οργάνωση, δηλαδή του δίκτυου των εκκλησιών κι επισκοπών,  αλλά και την κοινωνική πολιτική που αυτές ασκούσαν, προσπάθησε να ενσωματώσει αυτά τα στοιχεία σχεδιάζοντας μια “εθνική εκκλησία” υπό κρατική αιγίδα. Αυτή η εκκλησία θα μιμούνταν τα οργανωτικά πρότυπα των χριστιανικών και θα έδινε έμφαση στη φιλανθρωπία, ενώ φιλοσοφικό της υπόβαθρο ορίζονταν ο νεοπλατωνισμός. Η πλήρης έλλειψη εξοικείωσης των εθνικών με οποιαδήποτε έννοια οργανωμένου δόγματος και εκκλησίας καταδίκασε αυτό το σχέδιο εν τη γενέσει του, αφού οι “εθνικοί” επίσκοποι που διόρισε κατά τόπους δεν κατόρθωσαν να συσπειρώσουν ικανοποιητικά ούτε τους προϋπάρχοντες πιστούς της παλιάς θρησκείας.
Εξάλλου, το κράμα νεοπλατωνισμού και ανατολίτικου μυστικισμού που ευαγγελιζόταν ο Ιουλιανός, όπως και η εμμονή του σε αιματηρές θυσίες ζώων ξένισαν τους υπηκόους του, ιδιαίτερα στην Αντιόχεια, όπου ο κυρίως χριστιανικός πληθυσμός αντιμετώπιζε λιμό την ώρα που έβλεπε να προσφέρονται απλόχερα σφάγια στους θεούς. Ούτε όμως και οι εθνικοί της πόλης τον καλοδέχτηκαν, λόγω του ηθικολογικού του προγράμματος (προσπάθεια απαγόρευσης της ερωτικής λογοτεχνίας) και της αντιπαλότητάς του με την τοπική σύγκλητο. Ο ίδιος μάλιστα έγραψε μια δηκτική σάτιρα κατά των Αντιοχέων με τον Μισοπώγωνα. Στα πλαίσια της αντιχριστιανικής του πολιτικής έδειξε εύνοια στο εβραϊκό στοιχείο, προσβλέποντας παράλληλα σε στήριξη των Εβραίων της Βαβυλώνας κατά των Σασανιδών της Περσίας.
Στους υπόλοιπους τομείς της εσωτερικής πολιτικής αποδείχτηκε επίσης δραστήριος, καταπολεμώντας τη διαφθορά κι ανανεώνοντας τη διοίκηση, τη δικαιοσύνη και το στρατό, ενώ έθεσε το θεμέλιο λίθο της βιβλιοθήκης της Κωνσταντινούπολης προσφέροντας και την προσωπική του συλλογή σε αυτή.
Αρχή του τέλους για τον Ιουλιανό ήταν η εκστρατεία του κατά των Περσών, μία από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της ύστερης αρχαιότητας, πιθανόν για διασφάλιση των συνόρων ή από προσπάθεια μίμησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ρόλο έπαιξε και η προσπάθεια βελτίωσης της σχέσης του με τους στρατηγούς του μέσω της επίτευξης νικών στα πεδία της μάχης και του συνεπαγόμενου κύρους που αυτές θα επέφεραν. Οι πηγές δε συμφωνούν για τον ακριβή αριθμό του στρατεύματος, ανερχόταν πάντως σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες. Αρχικά γνώρισε μεγάλη επιτυχία, διασφαλίζοντας την υποταγή Περσών και άλλων τοπικών ηγεμόνων. Φτάνοντας στην πρωτεύουσα Κτησιφώντα, οι στρατηγοί του τον συμβούλευσαν να αποφύγει την πολιορκία της πόλης, λόγω της αυξανόμενης περσικής αντίστασης, αλλά και της πολιτικής καμένης γης που εφάρμοζαν οι Πέρσες, δυσκολεύοντας τον ανεφοδιασμό του στρατεύματος. Ο Ιουλιανός αναγκάστηκε να ενδώσει, καίγοντας μάλιστα το στόλο του για να μην πέσει σε εχθρικά χέρια.
Η εξάντληση των στρατιωτών καθιστούσε αναγκαία μια στάση, αλλά το στρατόπεδο που δημιουργήθηκε γινόταν στόχος Περσών ατάκτων. Σε μία από αυτές τις επιθέσεις ο Ιουλιανός ενεπλάκη σε μάχη και χτυπήθηκε θανάσιμα από δόρυ στην κοιλιά. Μεταφέρθηκε στη σκηνή του, μίλησε με τους στρατηγούς του για τελευταία φορά κι άφησε λίγο αργότερα την τελευταία του πνοή σαν σήμερα το 363.
Με τον Ιουλιανό έληξε η πρώτη δυναστεία του Βυζαντίου, που καταγόταν από τον Κωνσταντίνο, καθώς η μοναχοκόρη του πέθανε πιθανότατα σε παιδική ηλικία. Τον διαδέχτηκε ο Ιοβιανός, ένας κατώτερος χριστιανός αξιωματικός που έκλεισε μια βαριά για την αυτοκρατορία ειρήνη με τον Σασσανίδη ηγεμόνα. Έμελλε να περάσουν τρεις ακόμα αιώνες πριν Ρωμαίος ηγεμόνας κατορθώσει να επιτύχει εκεί που απέτυχε ο Ιουλιανός, δηλαδή να υποτάξει οριστικά τους Πέρσες, όπως έκανε ο Ηράκλειος τις πρώτες δεκαετίες του 7ου μΧ αι., λίγο πριν αναδυθεί ένας νέος, κι όπως αποδείχτηκε σαφώς πιο επικίνδυνος αντίπαλος, οι Άραβες.

Λένιν, Στάλιν και τσάρος οι αγαπημένοι ήρωες των Ρώσων

2

Κατιούσα

Μια ενδιαφέρουσα, όσο και αντιφατική έρευνα έρχεται στο φως από το Εθνικό Κέντρο Μελετών της Κοινής Γνώμης στη Ρωσία. Αφορμή ήταν τα 100 χρόνια από το Ρωσικό Εμφύλιο, επέτειος στα πλαίσια της οποίας Ρώσοι πολίτες ρωτήθηκαν για προσωπικότητες της περιόδου και τη γνώμη τους γι’αυτές, Την πρώτη τριάδα αποτελούν ο Τσάρος Νικόλαος Β’ με 54% θετικές και 23% αρνητικές γνώμες, ο Στάλιν, που την περίοδο του εμφυλίου δεν ήταν βέβαια ακόμα τόσο ευρέως γνωστός με 51% και 28% αντίστοιχα και ο Λένιν με 49% θετικές και 29% αρνητικές απόψεις. Στον αντίποδα, θετική στάση απέναντι στον Τρότσκι τηρεί μόνο το 20%, ενώ 46% τον αντιπαθούν. Δεν διακρίνεται από τα στοιχεία αυτά σε ποιο βαθμό αλληλοκαλύπτονται τα ποσοστά όσων συμπαθούν τόσο τον τσάρο όσο κι αυτού που τον ανέτρεψε και τον άφησε να εκτελεστεί επί ημερών του, μαθηματικά όμως είναι σαφές πως δεν είναι αμελητέος.
Ο γενικός διευθυντής του Κέντρου Μελετών χαρακτήρισε “παράδοξα” τα αποτελέσματα, ίσως όμως με μια δεύτερη ματιά εξηγούνται ως ένα βαθμό. Η νοσταλγία και ο θαυμασμός για την ΕΣΣΔ και τους πρωταγωνιστές της δεν είναι φυσικά κάτι καινούριο, καθώς έχει επιβεβαιωθεί από πληθώρα ερευνών από τα πρώτα χρόνια της αντεπανάστασης μέχρι σήμερα, με αυξανόμενη σε κάποιες περιπτώσεις την εκτίμηση της σοβιετικής κληρονομιάς. Από την άλλη, είναι σαφές ότι από την πρώτη στιγμή των ανατροπών επιχειρήθηκε μια τεράστια εκστρατεία αποκατάστασης του τσαρικού παρελθόντος της χώρας, στα πλαίσια της οποίας υπήρξε μέχρι και αγιοποίηση των τελευταίων Ρομανόφ, δηλαδή και του Νικολάου Β’. Τα τελευταία χρόνια, αφού οι κυρίαρχοι στην καπιταλιστική Ρωσία είδαν ότι η αμαύρωση της ΕΣΣΔ δεν αρκούσε για να σβήσει από τη μνήμη του λαού τα επιτεύγματά της, ακολουθούν πλέον μια παράλληλη στρατηγική ένταξης της ιστορίας και βασικών ηγετών της σε ένα μετασοσιαλιστικό εθνικό αφήγημα, ως συντελεστές “εθνικού μεγαλείου”, χωρίς ταξικό και σοσιαλιστικό πρόσημο, στη λογική του “όλοι οι καλοί (Ρώσοι ή και…Γεωργιανοί) χωράνε”. Υπό αυτό το πρίσμα η συνύπαρξη τσάρων και κομμουνιστών φαντάζει αρκετά πιο ερμηνεύσιμη. Μόνο που ζωντανό κομμάτι των αγώνων του ρωσικού λαού και στο σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν οι μπολσεβίκοι, κι όχι ο Νικόλαος, ούτε κανένας προκάτοχός του…
Με πληροφορίες από reader.gr

Ο Πατούλης, ο Πονοψυχούλης και ο Εμετούλης

.

Κατιούσα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Πονοψυχούλης, που ήταν πολύ ευαίσθητος και πονούσε πολύ η ψυχή του, κάθε φορά που αργούσε να κάνει ντόρο στα κανάλια.

Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινά (και να τελειώνει) το παραμύθι της Λίας Λιάππα με τον κεντρικό της ήρωα που βασίστηκε στο δήμαρχο Αμαρουσίου, καθώς ο πληθωρικός του χαρακτήρας και η ματαιοδοξία του δεν καλύπτονταν από το δήμαρχο Χαρχούδα ή έστω το Μάικ το Φασολάκη της Ζαν Μαρί πρώην Κυριακού.

Είμαι ο δήμαρχος Χαρχούδας,
ο φουντωτός και παχουλός,
που το χορό της πεταλούδας
χορεύω στο λιβάδι σαν τρελός

Η λύση είναι μόνο μία,
το πράγμα είναι φανερό,
χαρχουδική δημοκρατία
με μένα το Χαρχούδα αρχηγό.
Μια καλή ιδέα για την επόμενη περιπέτεια, θα ήταν να προστεθεί κι ο Εμετούλης, από την ίδια πηγή έμπνευσης και η ιστορία να τελειώνει κάπως έτσι:

Και ζήσανε οι αστοί καλά κι εμείς χειρότερα…

Μια ιδέα ρίχνουμε.

«Νέες μυρωδιές σαπίλας»

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ  

Aπό χθες, μετά την ανεξαρτητοποίηση Λαζαρίδη από τους ΑΝΕΛ, έχει ακολουθήσει με μεγάλες ταχύτητες ένας πόλεμος ανακοινώσεων και κατηγοριών, μεταξύ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ΝΔ, όπου – σύμφωνα με λεγόμενα και τα γραφόμενα της κυβέρνησης – εμπλέκονται επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα από Πειραιά και Θεσσαλονίκη που σκοπό έχουν «σχέδιο νέας αποστασίας» και «πολιτικής ανωμαλίας» «με τα λεφτά ολιγαρχών και τρίτων παραγόντων».

Η ΝΔ ανταπαντά πως η «κυβέρνηση ανακαλύπτει εχθρούς σε επιχειρηματικά συμφέροντα με τα οποία απροκάλυπτα συναλλασσόταν» και αναφέρει πως «έφτασε χθες στο σημείο να αναφερθεί σε δήθεν «ανοιχτά θέματα με τη Δικαιοσύνη» του  αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προαναγγέλλοντας μια ακόμη παρακρατική παρέμβαση στη Δικαιοσύνη». 

Όλα αυτά, με παρεμβάσεις υπουργών της κυβέρνησης και στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με non paper και επίσημες ανακοινώσεις, συνεχίζονται. 


Σε ένα σύστημα που το πολιτικό προσωπικό χτίζει «σχέσεις αίματος» με τους ολιγάρχες και την πλουτοκρατία, εφαρμόζοντας μια πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα τους, με μοναδικό σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας τους, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση δίνουν τη δική τους θεατρική παράσταση καταγγέλλοντας τα …αφεντικά τους.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος (μέσω twitter) έγραψε:  «Την ώρα που ο βουλευτής Κώστας Κατσίκης ήταν στον ΑΝΤ1 κουκουλοφόροι προσπάθησαν να εισβάλουν στο γραφείο του. Τι άλλο περιμένει ο εισαγγελέας για την τεκμηρίωση του αδικήματος των προκαταρκτικών πράξεων για ανατροπή του πολιτεύματος. ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΟΡΙΟ».  

Την ευθύνη της …εισβολής που καταγγέλλει ο Π. Καμμένος, λίγο αργότερα ανέλαβαν τα μέλη του «Ρουβίκωνα» δίνοντας τροφή σε πολλούς πυλώνες του συστήματος για να δημιουργήσουν σενάρια. 

Δεν είναι τυχαίο ο Κ. Κατσίκης, υποστήριξε ότι οι «κουκουλοφόροι» του ζήτησαν να ρίξει την κυβέρνηση απειλώντας τον για τη ζωή του…

***

Ένα σχόλιο έχουμε να κάνουμε, προς το παρόν, για όλα τα παραπάνω. Οι δύο πλευρές αλληλοκατηγορούνται για εκπροσώπηση του «παλιού» και ευαγγελίζονται το «νέο». Σε αυτή την αντιπαράθεση, όπως οι ίδιοι την περιγράφουν, εμείς βλέπουμε εκείνους τους στίχους του Μπρεχτ:

«…είδα το Παλιό να πλησιάζει
Μα ερχόταν σα Νέο.
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια
Που κανένας δεν είχε ξαναδεί
Κι απέπνεε νέες μυρωδιές σαπίλας
Που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει…».

Εκπαιδεύοντας τα ναζιστικά τάγματα εφόδου με τη σβάστικα στο δέρμα

Οι φωτογραφίες που βλέπετε (αριστερά και στο κέντρο) είναι από τον σκληρό δίσκο του ναζί Κασιδιάρη και προβλήθηκαν στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Η φωτογραφία δεξιά είναι η γνωστή, αυτή με τη σβάστικα στο δέρμα.
Ακολουθούν φωτογραφίες από τον σκληρό δίσκο του Κασιδιάρη, μεταξύ των οποίων και από εκπαίδευση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, όπως τις δημοσίευσε το omniatv. com σε κείμενο που υπογράφει ο Λουκάς Σταμέλλος κι έχει τίτλο «Ναζισμός, ιεραρχία, τρομοκρατία». Διαβάστε το ολόκληρο εδώ. 

 

 

Στοιχείο άξιο ιδιαίτερης προσοχής είναι ένας χάρτης των Εξαρχείων που βρέθηκε στα ψηφιακά αρχεία Κασιδιάρη, ο οποίος απεικονίζει – και μάλιστα με υπόμνημα – τις τοποθεσίες διαφόρων καταστημάτων, γραφείων πολιτικών οργανώσεων, κοινωνικών χώρων και στεκιών:

 

Χάρτης των Εξαρχείων με σημειωμένα σημεία «ενδιαφέροντος» για τους χρυσαυγίτες, από τα αρχεία Κασιδιάρη

Τα στοιχεία αυτά δένουν απόλυτα με τις μαρτυρίες που έχουν ακουστεί στην αίθουσα του δικαστηρίου κι έχουν τοποθετήσει τον εκπρόσωπο Τύπου του ναζιστικού κόμματος σε ρόλο επιβλέποντος στις εκπαιδεύσεις νέων μελών.

Αξιοσημείωτη είναι επίσης δυο φωτογραφίες που φαίνεται να δείχνουν πλαστογράφηση ταυτότητας αστυνομικού με την φωτογραφία του αδελφού του Ηλία, Αλέξανδρου Κασιδιάρη:

Ούτε Νίκο ούτε Άρη, μόνο τα λάθη ανήκουνε στο Κόμμα!

Περί «ιδιοκτησίας» των ηρώων και μιας αποκατάστασης

Η χτεσινή ανακοίνωση για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για τον Α’ Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος προκάλεσε ήδη πολλά σχόλια κι αντιδράσεις, που επικεντρώνουν σχεδόν αποκλειστικά στην απόφαση για την κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη.

Το ζήτημα δεν είναι πως εστιάζουν σε ένα μόνο σημείο από τα πολλά κι ενδιαφέροντα με τα οποία καταπιάστηκε η Συνδιάσκεψη, για μια εξ ορισμού μεστή σε γεγονότα περίοδο, ούτε πως ασχολούνται με μία μόνο από τις τρεις αποκαταστάσεις.

Έτσι κι αλλιώς, αυτά πρέπει να τα δούμε τυπωμένα στον τόμο για να τα κρίνουμε καλύτερα και ως τότε είναι λογικό να συγκεντρώνει πιο πολύ ενδιαφέρον η περίπτωση του Άρη.

Αυτό όμως – δηλαδή να περιμένουμε να δούμε – ισχύει και για τις κομματικές αποκαταστάσεις και το αναλυτικό σκεπτικό τους, που αναμένεται με εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον.

Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν το ειδικό ενδιαφέρον για την Άρη, αλλά τα σαν έτοιμα από καιρό κι ετοιματζίδικα σχόλια, που ψάχνουν απλώς μια αφορμή και βγαίνουν κάθε τόσο από την κατάψυξη, ίδια κι απαράλλαχτα, έξω από τις εξελίξεις και το δοσμένο πλαίσιο, είτε πχ το ΚΚΕ αποκαθιστά τον Άρη, είτε όχι, ένα και το αυτό.

Ποια είναι αυτά; Ας ξεκινήσουμε με τη μόνιμη επωδό:

«Ο Άρης δεν είναι ιδιοκτησία του κόμματος».

Σε ποιον ανήκει ο Άρης;

Ο Άρης ανήκει στο λαό του. Δηλαδή στο λαϊκό κίνημα, τη συλλογική μνήμη. Ανήκει σε όσους παλεύουν σήμερα για να αλλάξουν τον κόσμο.

Ο Άρης δεν ανήκει σε αυτούς που έβαλαν το κάδρο του στις τοπικές του ΠΑΣΟΚ και στα υπουργικά τους γραφεία, για το θεαθήναι.

Δεν ανήκει σε όσους τον φαντάζονται ως επικεφαλή ενός μπουλουκιού ατάκτων κι όσους τον περιγράφουν ακριβώς ως εικόνισμα, για να αφαιρέσουν καθετί ζωντανό κι επαναστατικό από τη μορφή του.

Σε κάποιο κόμμα έδρασε όμως ο Άρης. Δεν ήταν σπορά της τύχης, αλλά ώριμο τέκνο της οργής και της οργάνωσης, της πρωτοπορίας του κινήματος, του κόμματος που έγραψε με το αίμα του την ιστορία του τόπου.

Όποιος κρύβει ότι ήταν κομμουνιστής, τον ευνουχίζει πολιτικά, για να τον φέρει στα μέτρα του.

Μιλάμε για τον Άρη που ήταν συγκινημένος και περήφανος για την ένταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα, για όσα του έδωσε:

«Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες».

Μιλάμε για το κόμμα και το Ριζοσπάστη, που αποχαιρέτησε τον Άρη, λίγες μόλις μέρες αφού είχε δημοσιεύσει την απόφαση της διαγραφής του, ως εξής:

«Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες και αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο ‘Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της αντίστασης, από τους πρωταθλητές για την οργάνωση του αντάρτικου κινήματος».

Δεν υπάρχει θέμα «ιδιοκτησίας».

Άρτα – Μεσούντα, Ιούνιος 2015 – Εκδήλωση του ΚΚΕ στα 70 χρόνια από το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη

Καλό είναι να γνωρίζουμε όμως ποια πολιτική δύναμη έβγαλε Μπελογιάννηδες και Βελουχιώτηδες μέσα από τις γραμμές της, ποιο κόμμα έδωσε το αίμα των μελών και των στελεχών του για το δίκαιο του αγωνιζόμενου λαού, χιλιάδες παραδείγματα αυταπάρνησης κι αυτοθυσίας, που το έκαναν αυτό που είναι:

Το πιο ιστορικό πολιτικό κόμμα στη χώρα μας.

Επιτέλους, δεν μπορεί να μην «ανήκει» κανείς και τίποτα, ούτε ο Άρης, ούτε ο Μπελογιάννης, ούτε ο Πλουμπίδης, ούτε το ΕΑΜ, ούτε η Αντίσταση, παρά μόνο η Βάρκιζα, τα λάθη και η ήττα, και για αυτά μόνο να φέρει ακέραια την ευθύνη.

Όσοι του χρεώνουν το δεύτερο σκέλος, ας είναι στοιχειωδώς έντιμοι να του αναγνωρίσουν και το πρώτο.

«Ναι, αλλά του πήρε 73 χρόνια να τον αποκαταστήσει. Γιατί τόσο αργά;»

73 χρόνια, ναι. Εκ των οποίων τα πρώτα 30, μες στη μάχη της φωτιάς και την παρανομία.

Ενώ στη συνέχεια δεν είχε υπάρξει ποτέ κάποια αντίστοιχη προσπάθεια να γραφτεί η ιστορία του κόμματος -πέρα από ένα αρχικό προσχέδιο.

Μια τέτοια συλλογική διαδικασία, με πολύπλευρη συμβολή μελών και ιστορικών, σε αντίθεση με όσους λένε:

«τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες»

73 χρόνια μετά το θάνατό του, αν και η έμπρακτη αυτοκριτική του ΚΚΕ είναι εξίσου παλιά, μόλις ένα χρόνο μετά απ’ τη Βάρκιζα, με την Ολομέλεια που έδωσε τη γραμμή για το ξεκίνημα του ένοπλου αγώνα, και οδήγησε στην εποποία του ΔΣΕ.

Στην τελική, ο καθένας κινείται με ό,τι έχει σημαδέψει την ιστορία του. Το ΚΚΕ αποκαθιστά το Βελουχιώτη κι άλλοι αποκαθιστούν το… Μάκη Κοψίδη.

Ο Χέγκελ λέει πως το πουλί της σοφίας δεν πετάει παρά μόνο στο τέλος της νύχτας. Κι η ιστορία απαιτεί ιστορική και συναισθηματική απόσταση για να είναι ακριβής κι αντικειμενική. Και η ιστορική έρευνα δε σταματά ποτέ.

Δε χρειάζεται όμως να είναι ειδικός κανείς, για να καταλάβει τον οργανικό δεσμό μεταξύ του Άρη Βελουχιώτη και του κόμματός του.

Να καταλάβει πως το ΚΚΕ είχε λάθος γραμμή για τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ κι έχει κάνει πολλές φορές την αυτοκριτική του.

Και ότι ο Άρης ήταν μεγάλο κεφάλαιο για τον αγώνα, που δεν έπρεπε να δράσει και να χαθεί με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να έχει δει το κόμμα το δίκιο του.

Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε το σκεπτικό της απόφασης για την κομματική αποκατάσταση, τι μεσολάβησε σε σχέση με την προηγούμενη Συνδιάσκεψη, που είχε αποφασίσει να αποκαταστήσει πολιτικά – και όχι κομματικά – τον Άρη,

αν έχουν προκύψει καινούρια στοιχεία από το αρχείο του ΚΚΕ κι αν θεωρείται πως στις συνθήκες της εποχής δε λειτουργούσε ούτως ή άλλως σωστά ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός, για να τον υπακούσει ο Βελουχιώτης.

Υπάρχουν λοιπόν μια σειρά ενδιαφέροντα ζητήματα, τροφή για σκέψη και προβληματισμό γύρω από την περίπτωσή του, για να αναλωθεί η σχετική συζήτηση σε εύκολα στερεότυπα και ξύλινα κλισέ,

που μυρίζουν μούχλα, αντίδραση και μικροαστισμό, για την κακή ηγεσία που πρόδωσε τον αγώνα, το κόμμα που τρώει τα παιδιά του, και άλλα τέτοια που βγαίνουν κάθε φορά από την κατάψυξη και μας πλασάρονται για φρέσκα…

Πηγή: Κατιούσα

(Visited 1 times, 3 visits today)