Ένα σου σημάδι μόνο

 Ένα σου σημάδι μόνο

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως

Σε πολλές συζητήσεις πριν και μετά τις εκλογές, η μόνιμη επωδός που μπορούσε να ακούσει κανείς για το ΣΥΡΙΖΑ ήταν: έστω κι ένα μόνο να κάνει απ’ όσα λέει… Ο φόβος του μη χειρότερα, ντυμένος τη λεοντή της ελπίδας, έριχνε τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεων από τη νέα συγκυβέρνηση περίπου στο ύψος μιας εφημερίδας. «Ε, δεν μπορεί, θα τον περάσει…» σκεφτόσουν. Και μετά, περνάνε οι μέρες (οι μήνες, τα χρόνια) κι αρχίζεις να μονολογείς σαν τον Μπέζο σε εκείνο το προεκλογικό σποτάκι της ΔΗΜΑΡ: Μπορεί; Δεν μπορεί… Μπορεί!

Όσοι παρακολούθησαν εν τω μεταξύ την πρόσφατη κοινοβουλευτική ενημέρωση για την πορεία της ηρωικής διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης στο Brussels Group (δηλ με τους εταίρους μας, δηλ με τους θεσμούς, δηλ με την τρόικα), έμειναν πιθανότατα με την απορία για ποιο λόγο έγινε και τι σκοπό εξυπηρετούσε. Δεν έχουμε παράπονο βέβαια. Είδαμε πχ την Χρυσή Αυγή να παίζει το ρόλο της… συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης· το Θεοδωράκη να προτείνει κοινοπραξίες για την καλύτερη μοιρασιά στα μονοπώλια και να κερδίζει το ενδιαφέρον του Αλέξη Τσίπρα· και το Σαμαρά να επιδεικνύει το βαρύ αντρισμό του, μετά το στιλ καλαματιανού βαρύμαγκα, που είχε υιοθετήσει από πριν ως πρωθυπουργός.

Αυτό το τελευταίο παίζει να ήταν κι ο πραγματικός λόγος που η κυβέρνηση επιδίωξε τη συζήτηση στη βουλή. Να υπενθυμίσει δηλαδή στο εκλογικό σώμα πως, ό,τι και να κάνει, οι προκάτοχοί της ήταν (οι) χειρότεροι (ο χαμηλός πήχης που λέγαμε). Κι αν αυτός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός της, τότε επιτεύχθηκε με το παραπάνω (και δε θα δυσκολευτεί να τον πετυχαίνει, όσο γαντζώνεται στην ηγεσία της ΝΔ ο Σαμαράς). Σκοντάφτουμε και πάλι όμως στο αρχικό ζητούμενο: έστω κι ένα να κάνει απ’ όσα λέει…
Προς το παρόν ο λογαριασμός γράφει μηδέν, αλλά μας μένει η φρούδα παρηγοριά πως σταμάτησε ο κατήφορος και τουλάχιστον δεν παίρνονται νέα, χειρότερα μέτρα. Δείγμα ίσως πως «δεν πηγαίνει παρακάτω, τώρα φτάσαμε στον πάτο». Ή ότι τέλος πάντων, τον πλησιάζουμε επικίνδυνα.

Ακόμα και αν υποθέσουμε καλόπιστα πως από τη συγκυβέρνηση δε λείπει η πολιτική βούληση να προχωρήσει στις απαραίτητες ρήξεις, έχει δεμένα τα χέρια της, καθώς δεν μπορεί να προβεί σε μονομερείς ενέργειες, χωρίς την έγκριση των δανειστών της. Κι ως τέτοιες δε θεωρούνται πχ μια πιθανή έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ, η διαγραφή του χρέους, κτλ, αλλά και απλά μέτρα, όπως πχ η επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ. Μα επιτέλους, «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» αναρωτιέται κανείς, όπως ο Καραμανλής, που εσχάτως έχει κερδίσει αρκετά εγκωμιαστικά σχόλια και κριτικές από το βασικό κυβερνητικό εταίρο (οι Ανελ τον έχουνε έτσι και αλλιώς κορόνα στο κεφάλι τους). Αλλά αν αυτός είχε χαρακτηριστεί κάποτε ως «σοσιαλμανής», υπάρχει έστω και ένας (κατά το «έστω κι ένα να κάνει…») που θα μπορούσε να πει το ίδιο για την πρώτη φορά Αριστερά –έστω και καθ’ υπερβολή;

Το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (που από άμεσο πρόγραμμα εκατό ημερών απέκτησε ορίζοντα τετραετίας και βλέπουμε) και οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας συγκυβέρνησης, θα μπορούσαν να διαβαστούν ξανά αυτούσιες και ως πρωταπριλιάτικο διάγγελμα-φάρσα. Κάποιοι φαίνεται να διατηρούν παλιότερες οικουμενικές αυταπάτες, πως μπορούν δηλ να παγώσουν τα κρίσιμα ζητήματα (μισθολογικό, ασφαλιστικό, κτλ), χωρίς να εφαρμοστεί καμία πολιτική-στρατηγική κατεύθυνση, για να κερδηθεί χρόνος. Αλλά η ζωή κι η ταξική πάλη δε γνωρίζει από ανακωχές, ενώ το κυρίαρχο πλαίσιο (που δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό) καθορίζει πάντα τη γενική κατεύθυνση.

Πάλι καλά δηλ που η σημερινή συγκυρία δεν παρουσιάζεται ως μια ιδιότυπη δυαδική εξουσία, με δύο κέντρα αποφάσεων και επαναστατική κατάσταση. Ακόμα και αν ήταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ η επανάσταση που θα άλλαζε την Ευρώπη κι η Ελλάδα αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της ΕΕ, τι θα γίνει μετά τα πρώτα μέλια, όταν χαθεί η αρχική φόρα απ’ την «επαναστατική ορμή» -που δεν έχει παρασύρει απολύτως τίποτα; Και αν η Οχτωβριανή επανάσταση έλυσε με τα πρώτα διατάγματά τα ζητήματα της γης και της ειρήνης, ποιο ακριβώς είναι το αντίστοιχο διάταγμα της νέας συγκυβέρνησης; Το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση; Οι εκατό δόσεις για εισπρακτικούς ουσιαστικά λόγους; Η ηθική δικαίωση που διεκδικούμε αντί για τις γερμανικές αποζημιώσεις;

Πολλοί σύντροφοι προσπαθούν να αποφανθούν αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει κάποιου είδους κυβίστηση (κωλοτούμπα, για να συνεννοούμαστε) σε σχέση με τις εξαγγελίες του, ή αν είχε λειάνει ούτως ή άλλως προεκλογικά τον πολιτικό του λόγο, αφαιρώντας κάθε υποψία αιχμής προς το κυρίαρχο πλαίσιο, ώστε κανείς να μην μπορεί να προφασιστεί πως ξεγελάστηκε. Δεν μπαίνουν όμως αντιπαραθετικά αυτές οι πλευρές· η μία δεν αναιρεί την άλλη.

Το βασικό εξάλλου δεν είναι αυτή καθαυτή η συγκυβέρνηση κι οι αυταπάτες που καλλιεργεί, αλλά ο κόσμος που τις καταναλώνει. Σε αυτόν απευθυνόμαστε, για να του πούμε το εξής απλό: ποιο είναι αυτό το –έστω κι ένα- συγκεκριμένο βήμα, που είδε να γίνεται προς τη σωστή κατεύθυνση; Και αν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει μονομερώς έστω και σε αυτό το ένα, το επιμέρους, σε κάτι συμβολικό, εντός αυτού του γενικού πλαισίου, τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για να μας πείσει πως ήρθε ο καιρός να σκεφτούμε έξω από τα όρια του συστήματος;

   «Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις…»

Από Οικοδόμος 

Τάσσος, Ο Βαρύς Πόνος

Επιμέλεια: ofisofi //

Άνοιξη, Πάσχα και Απρίλης. Εποχή με συμβολικές διαστάσεις, πηγή έμπνευσης για τους ποιητές. Η φύση στην καλύτερη της ώρα.
«Έστησ”  ο  Έρωτας  χορό  με  τον  ξανθόν  Απρίλη,
Κι  η  φύσις  ηύρε  την  καλή  και  τη  γλυκιά  της  ώρα…» [1]
«Μάγεμα  η  φύσις  κι  όνειρο  στην  ομορφιά  και  χάρη,
Η  μαύρη  πέτρα  ολόχρυση  και  το  ξερό  χορτάρι·
Με  χίλιες  βρύσες  χύνεται,  με  χίλιες  γλώσσες  κραίνει·
Όποιος  πεθαίνει  σήμερα  χίλιες  φορές  πεθαίνει.» [2]
Η Φύση – Πειρασμός υμνεί την ομορφιά και τη νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο καθώς  αναγεννιέται και βλασταίνει μέσα από τη νεκρή γη. Τη Σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση. Αυτό είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα του κύκλου της Φύσης και όσο πιο όμορφη η φύση τόσο πιο σκληρή η απώλεια της ζωής.
«»Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει
τώρα π΄ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζ΄ η γη χορτάρι». [3]
Ο θάνατος είναι ακόμα πιο τραγικός όταν δεν είναι φυσικός αλλά αποτέλεσμα ποινής που επιβλήθηκε σε ανθρώπους που αγάπησαν πολύ τη ζωή και το μόνο τους παράπτωμα ήταν ότι ήθελαν να αγωνιστούν για να είναι αυτή η ζωή όμορφη όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τους συνανθρώπους τους.
« Δε θέλαμε να πεθάνουμε. Κανένας δεν ήθελε να πεθάνει.
Δεν είτανε εύκολο – μην πεις – δεν είταν εύκολο.» [4]
« Ερχόταν η Άνοιξη –
καθόταν στο σκουριασμένο ντεπόζιτο της αυλής μας
και κουνούσε τα πόδια της» [5]
« Κι είταν πολλές οι φυλακές. Κι είταν γεμάτες οι φυλακές» [6]
Απρίλιος 1949. Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ.

«Τη λέγαν Νίκα Μαρτοπούλου. Από τη Σπάρτη. Φοιτήτρια της Ανωτάτης Εμπορικής.  Είχε καταδικαστεί, από το Στρατοδικείο της Αθήνας, σε θάνατο. Όπως γινόταν τότε, την Τρίτη μέρα μετά την απόφαση έπρεπε να εκτελεστεί. Οι δικοί της όμως, για να τη σώσουν, έκαναν αίτηση χάριτος στη Φρειδερίκη και η Νίκα περίμενε τη χάρη ή το θάνατο.
Θυμάμαι, έχουν περάσει από τότε σαρανταπέντε χρόνια, ακόμα τη βλέπω ολοζώντανη να τριγυρίζει ανάμεσα στις γυναίκες σαν κυνηγημένη. Κι όλο αδυνάτιζε και τα μάτια της μεγάλωναν και σκοτείνιαζαν. Δεν μας μιλούσε. Περπατούσε ανάμεσά μας, περήφανη, στητή, με την καπαρντίνα της δεμένη σφικτά στη λεπτή της μέση. Στα μαλλιά της είχε δεμένο ένα κόκκινο κορδελάκι.
Οι μέρες περνούσαν. Τα πρωινά είχε την ελπίδα ότι θ’ άκουγε από τους κράχτες το όνομά της για χάρη και το σούρουπο αγωνιούσε μήπως την πάνε στην απομόνωση και το πρωί στο Γουδί.
Την έβλεπα να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες βιαστική. Κι όταν κουραζόταν γαντζώνοταν σε ένα μεγάλο καγκελόφρακτο παράθυρο και κοιτούσε για πολλή ώρα τη μακρινή για μας πολιτεία ακούγοντας τους ήχους της…
Άλλοτε, ξεχνιόταν με τα ωραία της μάτια στραμμένα στο γαλάζιο τ’ ουρανού. Πόσος πόνος στα μάτια της…
Άνοιξη, Απρίλης. Να’ σαι εικοσιέξι χρονώ, γερή, όμορφη και να περιμένεις να σε σκοτώσουν μόνο γιατί πίστεψες σε έναν κόσμο καλύτερο...[7]
«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
νάρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις,
νάρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι, και συ να λείπεις,
ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
ν’ ανεβαίνει μια παρέλαση την οδό Σταδίου,
χιλιάδες κόσμος κρατώντας στα χέρια του κόκκινες σημαίες,
κρατώντας επί τέλους τα όνειρά του μέσα στα χέρια του,
να λένε δυνατά τη λέξη σύντροφος, και συ να λείπεις,
ύστερα ένα κλειδί να στρίβει – η κάμαρα νάναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις,
σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ’ το χώμα,
και τα κουμπιά του σακκακιού σου ν’ αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ’ το χώμα
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θάχει λιώσει.[8]
… «Να λείπεις-
δεν είναι τίποτα να λείπεις·
αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θάσαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα
που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θά’ σαι για πάντα
μέσα σ’ όλο τον κόσμο». [9]
Παραπομπές:
1,2 : Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
3  : Δημοτικό τραγούδι
4, 5, 6, 8, 9 : Γιάννης Ρίτσος , Οι γειτονιές του κόσμου . Τα Επικαιρικά. Κέδρος 1981 9η έκδοση
7  : Δήμητρα Μάρα – Μιχαλακέα, Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ, Αθήνα 12- 13 Απριλίου 1949. Ελεγεία. Εκδόσεις Άγρα, 1995

O Θόδωρας και τα .....πιτόγυρα

 O Θόδωρας και τα .....πιτόγυρα

"Ο τρίτος γύρος θα ειναι ο ΤΕΛΙΚΟΣ ! Με τους δυο προηγούμενους δεν χόρτασα ..."

Διαβάζοντας αυτη την ατάκα του Θόδωρα αυθόρμητα μας ήρθε στο μυαλό ενα παλιό επικό αρθρο του "Σφυροδρέπανου".... Όποιος έχει φάει γύρο στον Μάκη στην Τούμπα θα καταλάβει..

Ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός

Το κακό είναι ότι εσύ μιλάς στον εργάτη για σοσιαλισμό, για το μέλλον, για ταξική συνείδηση κι αυτός σκέφτεται τι θα φάει σήμερα.
Η αυθόρμητη συνείδηση μπορεί να φτάσει μέχρι τον οικονομισμό, όχι παραπέρα.
Το καλό είναι ότι αυτά τα δυο πάνε μαζί.
Κι η ταξική συνείδηση θα έρθει απ' έξω μαζί με τα σάντουιτς που παραγγείλαμε.

Αλλά στο δρόμο είχε κίνηση κι αντικειμενικές συνθήκες και το ντελίβερι άργησε. Τα σάντουιτς έφτασαν παγωμένα, η συνείδηση το ίδιο κι άντε να σπάσει ο πάγος για να χαράξουμε το δρόμο.
Πρέπει να τα βάλουμε στο φουρνάκι.

Τζάμπα οι ψήφοι που δώσαμε πουρμπουάρ. Την επόμενη φορά θα μαγειρέψουμε μόνοι μας.
Αλλά κάτι η ρουτίνα κι η κούραση, κάτι η αλλοτρίωση, πάλι απ' έξω θα παραγγείλουμε και το ξέρουμε.

Στην τούμπα έχουμε τον γύρο του μάκη που τον αγαπάμε σαν σοβιετία.
Το βασικό του προσόν είναι το μέγεθος (σχεδόν το ένα έκτο του πλανήτη) κι ότι βάζει μεγάλες ποσότητες υπερκαλύπτοντας τις νόρμες.
Πρόσφατα έκανε μια στροφή σε κριτήρια κέρδους αλά κοσύγκιν μειώνοντας κάπως το μέγεθος, αλλά παραμένει τεράστιος και νόστιμος.

Οι αντιμακικοί λένε ότι υστερεί σε ποιότητα.
Αλλά τι να συζητήσεις για ποιότητα με αριστερούς και στομαχάκια του σαλονιού; Ή με άτομα που προτιμούν το cd από το βινύλιο;
Το λάδι και το λίπος είναι βασικές νομοτέλειες του γύρου, όχι άρνησή του.

Ο γύρος είναι σαν την πολιτική. Έχει βρωμιές, πολλά μπαχαρικά για να μη φαίνονται, μαγειρέματα και κομπρεμί.
Ο λένιν είχε δώσει εντολή στους σοβιετικούς διπλωμάτες να βγάλουν όλα τα σάπια κρέατα στη φόρα, αλλά μετά τον θάνατό του κανείς δεν τον άκουγε. Η διαφάνεια του γκόρμπι ήταν ίσα-ίσα για να φάει το παληκάρι τον λιγκατσόφ.

Αυτό έδωσε πάτημα στην προπαγάνδα των αντι-μακικών.
Πληρωμένοι ψευδομάρτυρες κάνουν λόγο για ψόφιες κατσαρίδες που βρήκαν μέσα στα σάντουιτς. Η κλασική πτωματολογία με τα φουσκωμένα νούμερα και τα γνωστά αντιμακικά ψεύδη.

Κάποιοι το πάνε πιο πέρα και λένε ότι αυτό που φάγαμε δεν ήταν γνήσιος σοσιαλισμός από χοιρινό, αλλά δυσφήμηση του υψηλού ιδανικού του γύρου.
Άλλοι λεν ότι είναι από σκύλο (χοτ ντογκ) άλλοι από αδέσποτες γάτες κι ο όργουελ λέει ότι ήταν γουρούνια που είχαν βγάλει προγούλια όπως στη φάρμα των ζώων κι είχανε γίνει άνθρωποι.
Μας λέει δηλαδή κανίβαλους. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.

Πολλοί σύντροφοι λένε ότι αν είχαμε δημοκρατία στον χώρο δουλειάς θα αποφεύγαμε τις υπερβολές και δεν θα 'χαμε κατσαρίδες μές στα σάντουιτς.
-Ναι ρε σύντροφε, αλλά αν ήταν έτσι θα βγάζαμε ένα σάντουιτς το δεκάλεπτο και ο απέναντι θα μας έπαιρνε όλη την πελατεία.

Κάποιοι λεν και για την τυροσαλάτα του που χάλασε ενώ παλιά ήταν η καλύτερη στην πιάτσα.
-Ναι ρε σύντροφοι, χάλασε η τυροσαλάτα του, αλλά αυτό πρέπει να το δούμε συγκεκριμένα στο πλαίσιο της εποχής και τις αντικειμενικές συνθήκες.
-Και πού ακριβώς κολλάνε οι αντικειμενικές συνθήκες;
-Δεν ξέρω. Αλλά κάπου θα κολλάνε, έτσι δεν είναι;

Απέναντι από εμάς είναι ο ταξικός εχθρός, το Γυράδικο.
Παλιά ήμασταν μαζί, αλλά χωρίσαμε τα τσανάκια μας κι αυτός μετακόμισε απέναντι.
Καλό γύρο έχει κι αυτός, αλλά θέμα σύγκρισης δεν τίθεται, τουλάχιστον όχι δημόσια. Όποιος έχει αμφιβολίες τις κρατάει μέσα του, ή τις λέει στα όργανα. Όπου δεν αλλάζει τίποτα, απλά τις λέει για να ξαλαφρώσει, όπως στην ψυχανάλυση και στην εξομολόγηση.

Όπως και να 'χει οι πρώην είναι ο χειρότερος εχθρός.
Το κατάλαβα από πρώτο χέρι όταν έγινα κι εγώ τέτοιος κι είδα πώς το παίρνουν οι άλλοι.

Ο δικός μας γύρος είναι βαρύς, σταλινικός και μερακλίδικος.
Ο άλλος απέναντι ξεγελάει με τη βιτρίνα του. Αγόρασε το δίπλα κατάστημα κι έφτιαξε μεγαλύτερο χώρο.
Αν συνεχίσει να μας παίρνει έτσι κόσμο θα χτίσουμε ένα τείχος κατά μήκος της λαμπράκη για να σταματήσουν οι διαρροές.
Κι όταν κάποτε το γκρεμίσουν ο κόσμος θα μας νοσταλγεί και θα θυμάται ότι σε μας έτρωγε καλύτερα.

Στο σοσιαλισμό όμως θα υπάρχουν γυράδικα;
Αυτές είναι οι κλασικές παιδικές απορίες που έχει ο κόσμος και σε αφήνουν κάγκελο.
Υπαρξιακά ερωτήματα πέφτουν σαν πιστολιές: θα υπάρχουν περίπτερα, κρουαζιερόπλοια, γιοτ, κρις-κραφτ, νοβα, γυναίκες, εξωγήινοι, χαρδαβέλας;
Οπότε βρίσκεις μια κλασική απάντηση για όλα και καθαρίζεις.
Θα υπάρχουν γυράδικα αλλά σιγά-σιγά θα απονεκρώνονται και στον κομμουνισμό θα εξαλειφθούν πλήρως.
Και στο καπάκι του εξηγείς για το μέτωπο και τη λαϊκή εξουσία.

Οι αναθεωρητές βάζουν απ' όλα, ένα τουρλού με όλες τις τάξεις και τα συστήματα και συνοδευτικό κοκα-κόλα light. Αποφεύγουν τζατζίκι-κρεμμύδι γιατί έχουν φετίχ με το ανθρώπινο πρόσωπο.
Οι αντικαπιταλιστές θέλουν μέτωπο σκέτο με γύρο, χωρίς ηγεμονία των μικροαστών και των μπαχαρικών.
Αλλά το λαϊκό μέτωπο παραμένει ανάγκη των καιρών. Και σε αυτό χωράνε κάθε αγνός αγωνιστής και υλικό.

Στρατηγικός στόχος του μετώπου είναι το σάντουιτς.
Το οποίο για εμάς τους εαμοβούλγαρους είναι το κλασικό πιτόγυρο, αλλά για το σύμμαχο χαμουτζή μπορεί να σημαίνει τοστ, σουβλάκι, καλαμάκι, πουρουφάν κι άλλα πολλά.
Δε μπαίνει ως προϋπόθεση να συμφωνήσει για να 'ναι στο μέτωπο.

Αν με τα σάντουιτς υπάρχει μια δυσκολία να συνεννοηθούμε με τους συμμάχους και μπορεί να φάμε άλλα αντ' άλλων τώρα που κατεβαίνουμε αθήνα, με τη λαϊκή εξουσία δε βλέπω τι λάθος μπορεί να γίνει στην παραγγελία.

Για εμάς η λαϊκή εξουσία είναι ο σοσιαλισμός, η δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά για τους συμμάχους μας μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο.
-Για κάτσε ρε πατριώτη, για τους άλλους δηλ τι μπορεί να σημαίνει λαϊκή εξουσία και θα συμμαχήσει μαζί μας;
Το 'χα απορία από παλιά.

Το θέμα δεν είναι να πεις στον κόσμο το σοσιαλισμό με άλλα λόγια για να μην τρομάξει.
Το θέμα είναι να του μιλήσεις ανοιχτά για την κοινωνία που ονειρεύεσαι και να τον εμπνεύσεις να παλέψει μαζί σου.
Άλλο πράγμα αν δεν το βάζεις προϋπόθεση για τη συμμαχία.

Οι διεθνείς ανταγωνισμοί για την Ενέργεια έχουν μεγάλη γεωγραφική έκταση

Οι διεθνείς ανταγωνισμοί για την Ενέργεια έχουν μεγάλη γεωγραφική έκταση

Σε αποκλειστική του συνέντευξη στο ρωσικό πρακτορείο ΤΑΣΣ, ενόψει της επίσκεψής του στη Μόσχα και της συνάντησής του στις 8 Απρίλη με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Αλ. Τσίπρας είπε ανάμεσα σε άλλα («Τα Νέα» 1/4/2015): «Βρισκόμαστε σε γεωπολιτική κατάσταση ιδιαίτερης έντασης, υπάρχουν κοινές προκλήσεις και χρειάζεται να δούμε πώς θα τις αντιμετωπίσουμε (...) Πρέπει να δούμε, πώς οι λαοί και οι χώρες μας μπορούν πραγματικά να συνεργαστούν σε πολλούς τομείς στην οικονομία, την ενέργεια, το εμπόριο, την αγροτική παραγωγή, να διευκρινίσουμε πού μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και κυρίως, να μελετήσουμε κατά πόσον η συνεργασία μας μπορεί να είναι εποικοδομητική, καθόσον πραγματικά πιστεύω ότι η Ελλάδα, ως χώρα - μέλος της ΕΕ, μπορεί να καταστεί συνδετικός κρίκος, γέφυρα μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας».

Το επικίνδυνο γεωπολιτικό χαρτί και οι κόντρες για τους αγωγούς

Η κυβέρνηση «παίζει το γεωπολιτικό χαρτί». Εχουν ήδη μιλήσει για «ρευστότητα και αποσταθεροποίηση στο τρίγωνο Ουκρανία - Λιβύη - Μ. Ανατολή, όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να συμβάλει». Αυτό το τρίγωνο περικλείει και τα Βαλκάνια. Αλλά σε όλα αυτά τα σημεία εκδηλώνονται οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία, αλλά και ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία - Γερμανία. Η ελληνική κυβέρνηση αναζητά ρόλο και μάλιστα αναβαθμισμένο σ' αυτές τις περιοχές εμπλεκόμενη στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Να θυμίσουμε ότι πρόσφατα η Βικτόρια Νούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, στη συνάντηση με την κυβέρνηση συζήτησε όλη την ατζέντα των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, από την κρίση στην Ουκρανία, το Σκοπιανό και το Κυπριακό, έως την εκστρατεία εναντίον των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους».
Η κυβέρνηση επιμένει στο να γίνει η Ελλάδα «γέφυρα μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας».
Σύμφωνα με ρεπορτάζ αστικών ΜΜΕ, γίνεται αναφορά στο «ναυάγιο» του ρωσικού αγωγού «South Stream», μετά από άρνηση ουσιαστικά συμμετοχής της Βουλγαρίας και την άρνηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη δημιουργία του. Η Ρωσία τον αντικατέστησε με τον «Turkish Stream» σε συμφωνία με την Τουρκία. Και τα δύο σχέδια στοχεύουν να παρακάμψουν την «προβληματική» Ουκρανία μεταφέροντας από το 2019 και μετά 63 δισ. κυβικά μέτρα ρωσικού φυσικού αερίου ετησίως στην Κεντρική Ευρώπη μέσω της Μαύρης Θάλασσας. Η Ρωσία εισπράττει 20 δισ. δολάρια το χρόνο από την πώληση του φυσικού της αερίου μέσω Ουκρανίας στην Ευρώπη. Βασικός κρίκος για τον αγωγό μετά τη Μαύρη Θάλασσα ήταν η Βουλγαρία. Τώρα όμως επειδή η κυβέρνηση της Βουλγαρίας συνέβαλε στη ματαίωση του «South Stream», η Ρωσία θέλει να περάσει ο «Turkish Stream» από την Ελλάδα.
Τα «Νέα», 1/4/2015, έγραψαν ότι η ελληνική κυβέρνηση «πιθανότατα επιδιώκει να χρησιμοποιήσει το γεωπολιτικό χαρτί του ρωσικού αγωγού - που άλλωστε μπορεί και να μη γίνει ποτέ εφόσον ΗΠΑ, Βρυξέλλες και Ρωσία βρουν τελικά μια λύση στο Ουκρανικό - και ως ένα επιπλέον "όπλο" στη διαπραγμάτευση που κάνει η χώρα με τους εταίρους.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ελληνικό επιχείρημα προς τους εταίρους θα μπορούσε να περικλείεται στη φράση "δεν θα ταχθώ αναφανδόν υπέρ των ρωσικών σχεδίων, αλλά θέλω κι εσείς να δείξετε κατανόηση σε αυτά που ζητάω".
Τι στάση θα τηρήσει η Ευρώπη; Αν και συχνά - πυκνά οι Βρυξέλλες χαρακτηρίζουν ως μη βιώσιμο το σχέδιο "Turkish Stream", στην πραγματικότητα γνωρίζουν καλά πως αν αποτύχουν να βρουν λύση στη ρήξη Κιέβου - Μόσχας, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να υποκαταστήσουν τα 63 δισ. κυβικά που καταναλώνουν ετησίως μέσω άλλων αγωγών, παρακάμπτοντας τους ουκρανικούς. Τέτοιοι έτοιμοι δρόμοι σήμερα δεν υπάρχουν, επομένως ο "Turkish Stream" μοιάζει ως μονόδρομος, με μια όμως ουσιώδη διαφορά. Η Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζει να προτιμά τη διέλευση του ρωσικού αερίου από τη Βουλγαρία (και από εκεί σε Σκόπια, Σερβία, Ουγγαρία, κ.λπ.) όπου και ευνοεί τη δημιουργία κόμβου, και όχι από την Ελλάδα. Προς το παρόν, αυτό που ξέρουμε είναι η πρόθεση της κυβέρνησης, όπως είπε ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Π. Λαφαζάνης, να υποστηρίξει τη συμμετοχή της χώρας στο σχέδιο κατασκευής του "Turkish Stream" ο οποίος προορίζεται να μεταφέρει ρωσικό αέριο μέσω Μαύρης Θάλασσας, Τουρκίας και Ελλάδας και από εκεί στα Σκόπια, τη Σερβία, την Ουγγαρία, μέχρι και τα σύνορα με την Αυστρία».
Επικίνδυνα παιχνίδια, στα οποία η ελληνική κυβέρνηση μπλέκεται βαθιά, πιστεύοντας ότι θα αναβαθμιστεί και ως καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας.

Οξυνση με τους ίδιους «παίκτες» στην Αν. Μεσόγειο

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με μελέτη που εκπόνησαν οι Sarah Vogler και Eric V. Thompson για λογαριασμό του German Mashall Fund of the United States, με θέμα τα αποθέματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και τις επιπτώσεις στην ασφάλεια της τοπικής ναυτιλίας, «τα μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου που έχουν εντοπισθεί στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά το ενεργειακό, οικονομικό και γεωπολιτικό μέλλον των χωρών της περιοχής. Ωστόσο μια σειρά από διενέξεις όπως η εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στο Λίβανο και το Ισραήλ, η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, το Κυπριακό και οι τεταμένες σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ εμποδίζουν την εκμετάλλευσή τους.
Σύμφωνα με τη μελέτη, η Ρωσία, που διατηρεί στενές σχέσεις με Ισραήλ και Κύπρο, διεκδικεί ρόλο στην ανάπτυξη, μεταφορά και εμπορία του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά δεν έχει βρει τον τρόπο.
Την ίδια ώρα, η αμερικανική "Noble Energy" διαδραματίζει καίριο ρόλο στην εκμετάλλευση και παραγωγή. Οι ΗΠΑ έχουν συμφέρον να υπάρχει ενεργειακή σταθερότητα αλλά και γενικότερη σταθερότητα σε Ισραήλ, Ιορδανία και Αίγυπτο, και πολλώ δε μάλλον τώρα που έχουν επεκταθεί οι συγκρούσεις από τη Συρία και το Ιράκ.
Η ΕΕ εμπλέκεται στην Ανατολική Μεσόγειο για πολλούς λόγους. Κύπρος και Ελλάδα είναι μέλη της και η Τουρκία υποψήφιο κράτος - μέλος. Η κρίση στην Ουκρανία έχει εντείνει το ενδιαφέρον της για την Ανατολική Μεσόγειο ως δυνητική εναλλακτική πηγή ενέργειας» («Καθημερινή», 22/3/2015).

Πεδίο διαπάλης η Αρκτική

Αλλά η οξύτατ διαπάλη Ρωσίας - ΗΠΑ - Γερμανίας με επίκεντρο εκτός των άλλων την Ουκρανία, τα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσσόγειο επεκτείνεται.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Ρόιτερς», οι οξύτατοι ανταγωνισμοί ΗΠΑ - Ρωσίας εκδηλώνονται και στην Αρκτική.
Στην περιοχή υπάρχουν άφθονοι ανεκμετάλλευτοι φυσικοί πόροι, τόσο στη θάλασσα όσο και στην ξηρά. Εκτιμάται ότι το ένα τέταρτο των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν εντοπιστεί στον κόσμο βρίσκεται στην Αρκτική, ότι στην περιοχή βρίσκονται το 13% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων πετρελαίου στον κόσμο, το 30% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και το 20% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων φυσικού υγραερίου.
Ετσι, στη συγκεκριμένη περιοχή ανταγωνίζονται βασικά ΗΠΑ - Ρωσία - ΕΕ - Καναδάς και άλλα κράτη. Αλλωστε, τα κράτη που περιβάλλουν την Αρκτική είναι Καναδάς, Δανία, που εκπροσωπεί επίσης τη Γροιλανδία και τις Φερόες Νήσους, Φινλανδία, Νορβηγία, Ισλανδία, Ρωσία, Σουηδία, ΗΠΑ. Απ' αυτά Δανία, Σουηδία, Φινλανδία ανήκουν στην ΕΕ.
Τα ρωσικά μονοπώλια έχουν βάλει στο στόχαστρό τους τα 15,5 δισεκατομμύρια τόνους πετρελαίου και 84,5 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, που υπολογίζεται ότι βρίσκονται στη ζώνη αποκλειστικής τους εκμετάλλευσης. Πρόκειται για το 75% του ενεργειακού πλούτου, που υπολογίζεται ότι βρίσκεται στην Αρκτική. Κόντρα στη Ρωσία βρίσκονται οι ΗΠΑ, η Νορβηγία, ο Καναδάς, η ΕΕ.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) και η πρώην ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, Κάθριν Αστον, είχαν παρουσιάσει στις 3/7/2012 τα επόμενα βήματα για την «εποικοδομητική δέσμευση» της ΕΕ για την Αρκτική, όπου «διανοίγονται νέες οικονομικές ευκαιρίες σε τομείς όπως η ναυτιλία, η εξορυκτική βιομηχανία, η παραγωγή ενέργειας και η αλιεία», τονιζόταν στη σχετική ανακοίνωση.
Ο επικεφαλής της «Rosneft», Ιγκόρ Σέτσιν, είχε πει ότι μόνο στις έρευνες στην «Ουνιβερσιτέτσκαγια» - 1 «μπορεί να ανακαλύψει μια τεράστια ποσότητα πετρελαίου που μπορεί να συγκριθεί με τα μεγάλα αποθέματα της Σαουδικής Αραβίας και σίγουρα ξεπερνάει τις δυνατότητες τόσο του Κόλπου του Μεξικού, όσο και της Αλάσκας και του Καναδά». Και αν ισχύουν τα στοιχεία που έδωσε, γίνεται λόγος για 30,7 δισεκατομμύρια τόνους πετρελαίου σε βάθος 7 χιλιομέτρων.

Ανταγωνισμοί, πόλεμοι και συμβιβασμοί σε μια κλωστή

Σε πρόσφατο άρθρο του το «Ρόιτερς» έγραφε: «Θα δυσκολευτούν οι ΗΠΑ να υλοποιήσουν απειλές για περισσότερες κυρώσεις σε βάρος του ενεργειακού κλάδου της Ρωσίας λόγω των οικονομικών φόβων της Ευρώπης για μεγαλύτερες επιπτώσεις στις οικονομίες της. Ο ενεργειακός κλάδος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ρωσικής οικονομίας και άμεσος ανταγωνιστής των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας. Είναι ο κεντρικός στόχος των κυρώσεων που έχει επιβάλει η Δύση σε βάρος της Μόσχας για τον ρόλο που έχει διαδραματίσει στις συγκρούσεις στην Ανατολική Ουκρανία. Μια επιλογή θα ήταν να επιβάλει κυρώσεις στις εξαγωγές πετρελαίου της Ρωσίας, όπως έπραξε στην περίπτωση του Ιράν. Η Μόσχα θα μπορούσε να αντιδράσει με τη διακοπή της προσφοράς φυσικού αερίου στην Ευρώπη. "Εάν η Δύση αρχίσει να παίζει με τις τιμές του πετρελαίου, η Ρωσία θα αρχίσει να παίζει με το φυσικό αέριο, και η Ευρώπη δεν πρόκειται να ανεχτεί αυτήν την κατάσταση", δηλώνει ο Κάρλος Πασκάλ, αρμόδιος επί ενεργειακών ζητημάτων στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έως και τον περασμένο Αύγουστο.
Βαριές, όμως, είναι μέχρι σήμερα οι επιπτώσεις και για εταιρείες της Δύσης. Απέκλεισαν την αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία "Exxon Mobil" από ερευνητικά προγράμματα στην Αρκτική και τερμάτισαν τη συνεργασία της με τη ρωσική εταιρεία "Rosneft"».(«Καθημερινή», 24/3/2015).
Η «Exxon Mobil» - η «πιο επικερδής αμερικανική εταιρεία στην ιστορία των αμερικανικών εταιρειών» - και η «Rosneft» είχαν υπογράψει το 2011 συμφωνία - μαμούθ, μισού τρισ. δολαρίων, για τη γεώτρηση σχιστολιθικού αερίου στη Σιβηρία, για γεωτρήσεις σε ζώνη του Αρκτικού Ωκεανού με μέγεθος μεγαλύτερο από την πολιτεία του Τέξας και την κατασκευή ενός τεράστιου τερματικού σταθμού φυσικού αερίου στη ρωσική Απω Ανατολή.
Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλα τα παραπάνω γεωγραφικά σημεία αναδεικνύει όντως το γεωστρατηγικό πεδίο ως κυρίαρχο στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας με επίκεντρο την Ενέργεια. Αλλά οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, οι οποίοι εκφράζουν μονοπωλιακά συμφέροντα αλλά με εκατέρωθεν αντίποινα που σπάνε και κοινοπραξίες, όπως αυτή στην Αρκτική ανάμεσα σε «Exxon Mobil» και «Rosneft», σε συνδυασμό με τις πολεμικές εστίες σε Ουκρανία, Ανατολική Μεσόγειο, Βόρεια Αφρική, αποκαλύπτουν ότι οι ανταγωνισμοί με συνέπεια τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και οι συμβιβασμοί απέχουν όσο το πάχος της κλωστής. Και μέσα σ' όλ' αυτά η ελληνική κυβέρνηση θέλει να κάνει τη «γέφυρα». Η αστική τάξη της Ελλάδας, από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έως τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, πάντα ήταν πρόθυμη να μπει μέσα στην ιμπεριαλιστική διαπάλη και να την υπηρετήσει. Με όλους τους κινδύνους καταστροφής για το λαό.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Με συμβιβασμούς και προκλήσεις συνεχίζεται η σύγκρουση

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Με συμβιβασμούς και προκλήσεις συνεχίζεται η σύγκρουση

Παρά την εκεχειρία, σε θέσεις μάχης είναι οι αντιμαχόμενες πλευρές στην Ανατολική Ουκρανία

Παρότι και αυτήν τη βδομάδα στις περισσότερες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας με ορισμένες σποραδικές συγκρούσεις γενικά τηρήθηκε η συμφωνία εκεχειρίας από τις 12 Φλεβάρη στο Μινσκ, ανάμεσα στην αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου και τους πολιτοφύλακες των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι οι αντιθέσεις που υπάρχουν είναι ισχυρότατες και εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Τις αντιθέσεις αυτές, ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης της Ουκρανίας με διαφορετικές επιλογές για συμμαχίες με ιμπεριαλιστικά κέντρα ΕΕ, ΗΠΑ και καπιταλιστική Ρωσία και τις αντιθέσεις μεταξύ αυτών των δυνάμεων για λογαριασμό των συμφερόντων των μονοπωλίων τους, έχει πληρώσει έως τώρα με βαρύ φόρο αίματος ο ουκρανικός λαός, με πάνω από 6.000 νεκρούς και πολλαπλάσιες χιλιάδες τραυματίες και ξεσπιτωμένους. Τίποτα, επομένως, δεν προμηνύει ότι αυτό το μακελειό θα τελειώσει. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με το δυνάμωμα του εθνικισμού και στις δύο πλευρές και την προετοιμασία και τη στρατιωτική, με μεγάλες ασκήσεις σε στεριά και θάλασσα του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.

«Συνεννόηση» και νέες προκλήσεις

Παρά τις κινήσεις «συνεννόησης», όπως η τηλεδιάσκεψη της Ομάδας Επαφής (ουκρανική κυβέρνηση, πολιτοφύλακες, Ρωσία και Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη - ΟΑΣΕ), που έγινε μέσα στη βδομάδα, παρά τη νέα πιθανολογούμενη συνάντηση σε λίγες μέρες του λεγόμενου «σχήματος της Νορμανδίας» των υπουργών Εξωτερικών Ουκρανίας, Ρωσίας, Γαλλίας, Γερμανίας, που είναι εγγυητές της συμφωνίας του Μινσκ, παρά τη νέα συμφωνία Ουκρανίας - Ρωσίας με μειωμένη τιμή στο φυσικό αέριο, η κόντρα για τη γεωστρατηγική θέση της Ουκρανίας, τον ανεκμετάλλευτο φυσικό της πλούτο, την αξιοποίησή της από τα μονοπώλια ως «ενεργειακού κόμβου» δεν μπορεί παρά να συνεχιστεί.
Στοιχεία, επίσης, που δείχνουν ότι η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου θα συνεχίσει τις ενέργειες που διατηρούν την αντιπαράθεση και ουσιαστικά υποσκάπτουν τους όρους της συμφωνίας είναι και τα ακόλουθα:
Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο κατέθεσε σχέδιο νόμου στη Βουλή σχετικά με τις νομικές διαδικασίες για την εφαρμογή του λεγόμενου νόμου έκτακτης ανάγκης, δηλαδή στρατιωτικού νόμου. Σύμφωνα με αυτές, προβλέπεται ότι «ο στρατιωτικός νόμος είναι μια ειδική νομική διαδικασία που μπορεί να εισαχθεί στην Ουκρανία ή σε τμήματα της επικράτειάς της σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης ή απειλής επίθεσης, ή κινδύνου της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητάς της». Φυσικά, αυτό επιδέχεται διαφόρων ερμηνειών. Επίσης, με την «πρόνοια της προστασίας εγκαταστάσεων της εθνικής οικονομίας υποχρεώνονται όλα τα αρτιμελή άτομα εκτός από αυτά στον τομέα της άμυνας, σε στρατιωτική υπηρεσία, επιτάσσονται περιουσίες και μέσα ακόμα και με τη βία, επιβάλλεται η απαγόρευση της κυκλοφορίας, απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις».
Επίσης, την Πέμπτη ο Ποροσένκο παραβρέθηκε στην παραλαβή στρατιωτικών οχημάτων που ήρθαν από τις ΗΠΑ και δήλωσε, για άλλη μια φορά, ότι δε θα σταματήσει «ως την απελευθέρωση των κατεχόμενων από τη Ρωσία περιοχών», εννοώντας την Κριμαία και τις αυτοαποκαλούμενες ΛΔ του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Ακόμα, την περασμένη Τρίτη, ο αντιδραστικός πρωθυπουργός Α. Γιάτσενιουκ κατέθεσε σχέδιο νόμου για την «απαγόρευση της προπαγάνδας του κομμουνισμού και του φασισμού» στο πλαίσιο της αντιστόρητης ταύτισης που κάνει και η ΕΕ, βάζοντας στο στόχαστρο τη δράση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών που αντιτάχτηκαν στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία. Την ίδια στιγμή, εντείνονται οι διεργασίες για την και τυπική ένταξη των φασιστών του «Δεξιού Τομέα» και των ταγμάτων θανάτου που διαθέτουν στις επίσημες δομές του στρατού. Αυτοί οι φονιάδες έως τώρα δρουν με τάγματα εθελοντών και μετά την πρόταση που τους έγινε ο ηγέτης τους Ντμίτρι Γιάρος παζαρεύει την ένταξή τους, αλλά και πάλι με ανεξάρτητη δομή.

Και ...ενδοκυβερνητικές τριβές

Οπως όμως όλα δείχνουν, οι αντιπαραθέσεις και μέσα στην αντιδραστική αστική κυβέρνηση δεν λείπουν. Την Παρασκευή, έγινε γνωστό ότι γίνονται κινήσεις από βουλευτές του «Μπλοκ Ποροσένκο» του προέδρου και του εθνικιστικού κόμματος «Σβόμποντα» για την απομάκρυνση του Αρσένι Γιάτσενιουκ από τη θέση του πρωθυπουργού. Προετοιμάζουν, όπως δήλωσε ο Σεργκέι Καπλίν, εκπρόσωπος του πρώτου κόμματος, τη συγκέντρωση υπογραφών βουλευτών που θα ζητήσουν τη διενέργεια ψηφοφορίας για την παραίτηση του Γιάτσενιουκ ως κατηγορούμενου για διαφθορά και επίσης θα απαιτούν τη δημιουργία εξεταστικής επιτροπής που θα διερευνήσει την υπόθεσή του.
Το όλο ζήτημα προκύπτει από την καταγγελία που έκανε ο πρώην επικεφαλής της Κρατικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου, Νικολάι Γκορντιένκο, ο οποίος παύτηκε για διαφθορά από τον πρωθυπουργό στις αρχές Μάρτη, ότι ακριβώς ο Γιάτσενιουκ ήταν αυτός που κάλυπτε το κύκλωμα διαφθοράς. Το ζήτημα ήρθε στην επιφάνεια, με αφορμή τις ατασθαλίες που διαπιστώθηκαν στην κρατική εταιρεία κατασκευής αεροσκαφών «Αντόνοφ» καθώς και στη τηλεπικοινωνιακή εταιρεία «Ukrtelecom» που ιδιωτικοποιήθηκε.
Το όλο ζήτημα με την ενδοκυβερνητική φαγωμάρα δεν ξενίζει, καθώς οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, αλλά και μεγαλοκαπιταλιστών μεταξύ τους (αυτών που αποκαλούνται ολιγάρχες) είναι μόνιμο και συνεχές φαινόμενο από την καπιταλιστική παλινόρθωση στη χώρα και μετά. Τότε που διάφοροι πρώην κρατικοί υπάλληλοι και στελέχη και του διαβρωμένου κόμματος εξουσίας βρέθηκαν με τεράστιες περιουσίες από τη λεηλασία της λαϊκής περιουσίας. Τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Γιούλια Τιμοσένκο, γνωστή και ως «βασίλισσα του φυσικού αερίου» γιατί θησαύρισε στο συγκεκριμένο τομέα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Επίσης, και ο σημερινός πρόεδρος Ποροσένκο, μεγαλοκαπιταλιστής είναι, γνωστός ως «βασιλιάς της σοκολάτας» (ιδιοκτήτης της σοκολατοβιομηχανίας «Roshen», αλλά και άλλων επιχειρήσεων όπως αυτοκινητοβιομηχανία, μέσα ενημέρωσης κ.λπ.) και τόσοι άλλοι που συγκαταλέγονται στους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.
Επίσης, η κόντρα, που θα δούμε πόσο και αν θα εξελιχθεί, είναι πιθανό να σχετίζεται και με συμφέροντα δυνάμεων του εξωτερικού, καθώς είναι πασιφανές ότι τα κεντρικά στελέχη της αντιδραστικής κυβέρνησης «τρέχουν» και για διαφορετικά ανταγωνιστικά συμφέροντα π.χ. Γερμανίας και ΗΠΑ.

Διαβατήρια στο Λουγκάνσκ

Ενδεικτικό, επίσης, της διαπάλης που διευρύνεται είναι και το γεγονός ότι στην αυτοαποκαλούμενη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ, τα λεγόμενα όργανα εξουσίας όπου επίσης κυριαρχούν εκπρόσωποι της ντόπιας αστικής τάξης που επιδιώκει προνομιακές σχέσεις με τη Ρωσία (γιατί εκεί είναι πρωτίστως η αγορά των επιχειρήσεών τους) ενέκριναν τη δημιουργία ενός επίσημου συμβόλου του «κράτους» και νέο διαβατήριο. Ο νέος κανονισμός τίθεται σε εφαρμογή από τις 21 Απρίλη και ταξιδιωτικό έγγραφο που θα περιέχει όλα τα στοιχεία στη ρώσικη γλώσσα θα μπορούν να παίρνουν οι κάτοικοι με ηλικία πάνω από 16 ετών.
Με την κίνηση αυτή η περιοχή αυτή αποκτά ακόμα ένα στοιχείο «κρατικής οντότητας» μετά την εθνική σημαία (από το Νοέμβρη του 2014), το έμβλημα (από τον Οκτώβρη του 2014), τον ύμνο και ένα σύνταγμα (από το Σεπτέμβρη του 2014). Επίσης, από τον Απρίλη του 2014 ανακήρυξε την ανεξαρτησία από την Ουκρανία και από το Μάη του ίδιου χρόνου μαζί με την γειτονική περιοχή του Ντονέτσκ υπέγραψαν συμφωνία για τη δημιουργία της Ενωσης των Δημοκρατιών της «Νοβοροσίας». Ολα αυτά βέβαια, ενώ με τη συμφωνία του Μινσκ οι αρχές των περιοχών αυτών έχουν δεχτεί να γίνουν τοπικές εκλογές, με βάση τον ουκρανικό νόμο - μάλιστα προχτές ο Πρόεδρος Ποροσένκο προσδιόρισε τη διεξαγωγή τους στις 25 Οκτώβρη φέτος, και να τους αποδοθεί καθεστώτος μερικής αυτονομίας με βάση νέο σύνταγμα. Είναι βέβαιο ότι αυτά είναι αντιφατικά στοιχεία που καθιστούν τη συμβίωση εξαιρετικά δύσκολη και πιο πιθανή τη συνέχιση της σύγκρουσης. Αλλωστε, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και του σημαντικού ορυκτού πλούτου, όπως και των βιομηχανικών μονάδων που υπάρχουν στην ανατολική Ουκρανία, οι αστοί είναι αυτοί έχουν το πάνω χέρι.

Η μόνη προοπτική στην αυτοτελή πάλη του λαού για την εξουσία

Τα λαϊκά στρώματα σε όλη την Ουκρανία δεν μπορούν να εναποθέτουν τις ελπίδες για καλύτερη ζωή ούτε στην πρόσδεση στις ΗΠΑ και την ΕΕ ούτε στην καπιταλιστική Ρωσία. Οσο διαχωρίζονται μεταξύ τους με εθνοτικά ή γλωσσικά κριτήρια η αιματοχυσία θα συνεχίζεται για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Μονόδρομος για τους εργαζόμενους και τους άλλους εκμεταλλευόμενους είναι η οργάνωση της δικής τους αυτοτελούς πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία για την κατάργηση των δυναστών τους ανεξαρτήτως εθνικότητας, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Δ. Κ.

Παλεύοντας ενάντια στη νέα σοσιαλδημοκρατία

Παλεύοντας ενάντια στη νέα σοσιαλδημοκρατία

Τέρμα στις αυταπάτες με την «επανάσταση» των μικροαστών

Από φετινή κινητοποίηση του ΚΚ Λαών της Ισπανίας και των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών στην Ανδαλουσία ενάντια στην αντεργατική μεταρρύθμιση και την ταξική συνεργασία

Σε έναν κόσμο σε αναταραχή και κρίση η διαχείριση των εναλλακτικών πολιτικών είναι πάντα πολύπλοκη και πολλά φαινόμενα εκφράζονται με διάφορες μορφές που δεν αντανακλούν το πραγματικό τους περιεχόμενο. Σε αυτό το άρθρο, θα κάνουμε μια προσπάθεια να αποκαλύψουμε την πραγματική ταυτότητα ορισμένων αναδυόμενων κινημάτων που παρουσιάζονται ως η αναγκαία εναλλακτική στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, που όμως επί της ουσίας προβάλλουν ένα ψευτοκίνημα που δε θα επιφέρει καμιά αλλαγή στην υλική βάση αυτής της τάξης πραγμάτων που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ως βαθιά άδικη.

Ουτοπικές και ανεδαφικές προτάσεις αλλά ξεκάθαρα ταξικές

Εμβαθύνουμε στο πρόγραμμά τους που συνεχώς αλλάζει, σα να πρόκειται για παλίμψηστο χειρόγραφο (σ.σ. περγαμηνές στην αρχαιότητα που γράφονταν, σβήνονταν και ξαναγράφονταν) και στις αδύναμες αρχές τους που τροποποιούνται ανάλογα με τις δηλώσεις των αρχηγών τους, για να δώσουμε την πραγματική ταυτότητα των προτάσεων και των στόχων τους. Καταλήγουμε, λοιπόν, γρήγορα στο συμπέρασμα ότι το πραγματικό ιστορικό τους καθήκον περιορίζεται σε αυτό που με τόση σαφήνεια προσδιορίζει ο φιλόσοφος και μέλος του «Podemos», Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο, ο οποίος σε μια πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε ότι «χρειάζεται μια επανάσταση, μια επανάσταση που δε θα αποστραγγίξει όλες τις πηγές καταπίεσης και αλλοτρίωσης, αλλά θα μας επιτρέψει να είμαστε - επιτέλους - μερικές φορές ρεφορμιστές και σχεδόν πάντα συντηρητικοί».
Ενας εύστοχος προσδιορισμός που όχι μόνο επισημαίνει τα πραγματικά όρια της πολιτικής τους πρότασης, αλλά και καθιστά απολύτως σαφή τον ταξικό της χαρακτήρα. Μια μικρή και μεσαία αστική τάξη, μη ολιγαρχική, καταδικασμένη να εξαφανιστεί σε μια γοργή και προοδευτική διαδικασία καπιταλιστικής συγκέντρωσης και που στους κόλπους της υπάρχει πλήθος κοινωνικών αντιθέσεων που δημιουργούνται και εντείνονται από έναν παρακμάζοντα καπιταλισμό που θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη, που επιδιώκει να γυρίσει πίσω τον τροχό της Ιστορίας και αρνείται τις αναγκαιότητες του καπιταλισμού, προκειμένου να συνεχίσει να αναπαράγεται ως ηγεμονικό σύστημα. Ενας καπιταλισμός με «ανθρώπινο πρόσωπο», ελεύθερο ανταγωνισμό, όπου τα μονοπώλια υποχωρούν μπροστά στις ανάγκες καταστηματαρχών και μεσαζόντων και στο πλαίσιο του οποίου αυτοί, προς όφελος της συνύπαρξης μεταξύ λευκών και ισότιμων πολιτών, εκχωρούν μέρος των κερδών τους, μέσω της άμεσης προοδευτικής φορολογίας, για να διατηρήσουν καλές κοινωνικές υπηρεσίες και σημαντικές δωρεές στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ώστε, με αυτό τον τρόπο, να προσπαθήσουν να ανακόψουν το κύμα των πεινασμένων που καταστρέφουν την ευημερία του κυριακάτικου τραπεζιού της αστικής πατριαρχικής οικογένειας περνώντας το φράχτη της Μελίγια ή καταλήγοντας πνιγμένοι στη Μεσόγειο.
Πρόκειται για έναν ιδιοτελή ιδεαλισμό, σε ευθεία αντίθεση με τις ιστορικές ανάγκες της τάξης που παράγει τα πάντα, που τον αξιοποιεί ή/και τον διαχειρίζεται η διανόηση του συστήματος για να διαιωνίζεται αναπαράγοντας αντικατοπτρισμούς μιας πραγματικής και εφικτής κοινωνικής εναλλακτικής μακριά από την προοδευτική συσσώρευση δυνάμεων στην πάλη των τάξεων και στην κατάκτηση της Εξουσίας από την εργατική τάξη.
Η ανάλυση αυτή αφορά το «Podemos», τη νέα σοσιαλδημοκρατία, που με τον πανταχού παρόντα μοβ κύκλο του (το σύμβολό της) μάς θυμίζει πολύ τις περίφημες πολύχρωμες επαναστάσεις που από τη Γεωργία μέχρι τη Βενεζουέλα, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, λειτούργησαν ως αντανάκλαση της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού στη λεγόμενη «αραβική άνοιξη» όπου, παρά τις σημαντικές διαφορές ανάμεσα στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη και τη Συρία, στο τέλος ο λαός μέτρησε θύματα, ενώ ο ιμπεριαλισμός βγήκε ενισχυμένος ως προς τη γεωστρατηγική του θέση. Μια απαράδεκτη τακτική, με τόσο σύντομη πορεία όπως των Ελλήνων αδερφών τους που διαπραγματεύονται με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και που, για να συνεχίσουν να επιβιώνουν, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να αποδεχτούν τη στρατηγική της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, για να παραμείνουν εφικτή εναλλακτική στο πλαίσιο του συστήματος.
Κατά την άποψη του Εστέμπαν Ερνάντεθ στο βιβλίο του «Το τέλος της μεσαίας τάξης», που τη συνοψίζει ο Αλμπα Ρίκο, η μεσαία τάξη γίνεται οικονομικό και ιδεολογικό εμπόδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και η αριστερά χρειάζεται να την εξετάσει και να την καθοδηγήσει ώστε να απελευθερώσει τον «ισχυρό» και «συντηρητικό» χαρακτήρα της που πλέον δεν προσφέρει τίποτα. Εκεί βρίσκεται η ιδεολογική μήτρα του πολιτικού αυτού ρεύματος που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, κερδίζοντας οπαδούς με τον ίδιο ρυθμό που αυξάνεται η παρουσία του στις οθόνες των τηλεοράσεων και προχωράει η αποϊδεολογικοποίηση του εργατικού κινήματος και των πολιτικών και συνδικαλιστικών του οργανώσεων.

Πραγματική κοινωνική απελευθέρωση σημαίνει ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου

Αυτά είναι πραγματικά τα βασικά στοιχεία της συζήτησης που θα έπρεπε να κάνει σήμερα κάθε αντικαπιταλιστής αγωνιστής και στα οποία οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες καλούμε ολόκληρη την τάξη μας και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα να πάρουν θέση, για να ξεκινήσει μια πραγματική αντεπίθεση ενάντια στο σύστημα που, για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του, μας αρνείται όλα αυτά που έχουμε κερδίσει με αγώνες. Αυτό το πλαίσιο, που δεν έχει σύντομο μονοπάτι και που είναι αναμφισβήτητα δύσκολο και συνεπάγεται δεσμεύσεις, είναι το μόνο που θα μας επιτρέψει να πορευτούμε στο δρόμο της πραγματικής κοινωνικής απελευθέρωσης και το μόνο που μπορεί να ενσωματώσει το σύνολο των επιμέρους συγκρούσεων που εκφράζονται στην κοινωνία ως παγκόσμια πηγή της Επανάστασης και στήριγμα της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας.
Γι' αυτό, αν εκτιμούμε ότι οι ιδέες είναι δύναμη μόνο όταν διεισδύουν στις μάζες, πρέπει να θέσουμε ως επείγον καθήκον, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να είναι ικανό να ενσωματώνει στο σχέδιο πάλης για το Σοσιαλισμό και την εργατική - λαϊκή εξουσία πλατιά τμήματα του πληθυσμού που αντικειμενικά πλήττονται από τον καπιταλισμό στην παρούσα φάση ανάπτυξής του (τον ιμπεριαλισμό). Ο στόχος αυτός επιβάλλει την ώρα που παρεμβαίνουμε δημόσια να υπερβαίνουμε τα όριά μας και, υπερασπιζόμενοι το συνεπές επαναστατικό μας πρόγραμμα, να αναπτύσσουμε μια τακτική που να συντονίζεται πλήρως με το γενικό συμφέρον των ανθρώπων (που αντικειμενικά είναι αντικαπιταλιστικό) και να πετύχουμε έτσι την αποτελεσματική στοίχιση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με το επαναστατικό καθήκον, επειδή το ταυτίζουν με τη συνεπή υπεράσπιση συγκεκριμένων αναγκών και συμφερόντων τους.
Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχυση που υπάρχει στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα, που, ενώ παρέχει διαρκώς νέες ανάσες στο σύστημα, καλεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να πάρουν μέρος στο δήθεν συλλογικό εγχείρημα των πολιτών, που μπορεί σε επίπεδο τακτικής στα άμεσα ζητήματα να κατευθύνεται από τη μικρή και μεσαία αστική τάξη, στρατηγικά όμως το προσανατολίζουν και καθορίζουν ο ιμπεριαλισμός και τα μεγάλα μονοπώλια.
Ο Ομπάμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, το «Ποδέμος», ο Ολάντ, η Ντίλμα Ρουσέφ, η Μαϊντάν της Ουκρανίας, η Ταχρίρ της Αιγύπτου, η Αλταμίρα στη Βενεζουέλα, η Χομς στη Συρία, η Βεγγάζη στη Λιβύη, το καθένα με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του ανάλογα με το ρόλο που έχει προσχεδιαστεί να διαδραματίσει ο λαός (να γεμίσει πλατείες, να ανατρέψει αναχρονιστικούς σατράπηδες, να αλλάξει κυβερνήσεις στις κάλπες, με πραξικοπήματα ή παίρνοντας τα όπλα) ενώνουν τις φωνές τους στο ίδιο υπερταξικό σύνθημα Yes we can («Ναι μπορούμε») να μεταρρυθμίσουμε το σύστημα και να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής όλου του «κόσμου». Ωραίο όνειρο αλλά στον καπιταλισμό σε περίοδο κρίσης η πραγματικότητα δείχνει άμεσα τα όρια των μεταρρυθμίσεων και υποχρεώνει τον καθένα να παίξει το ρόλο που του αντιστοιχεί χωρίς να ξεφεύγει ούτε στο ελάχιστο από αυτό που προβλέπεται.
Από το 1789, όταν στους δρόμους της επαναστατημένης Γαλλίας ο λαός γέμισε με πτώματα τις πλατείες για να φέρει την τότε ανερχόμενη αστική τάξη στην εξουσία, είναι πολλές οι εμπειρίες και οι νεκροί που έδωσε ο εργαζόμενος λαός προς όφελος εντέλει της αστικής τάξης. Ας βάλουμε τέλος σε αυτόν τον καταστροφικό φαύλο κύκλο στον οποίο εμπλέκονται όλοι οι ηττημένοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι, ακολουθώντας το δρόμο που άνοιξε η Κομμούνα και επισφράγισε το 1917, είναι δυνατό να γίνει έφοδος στον ουρανό και να έρθει η εργατική τάξη στην Εξουσία με την ιστορική αποστολή να καταστρέψει ό,τι δε χρειαζόμαστε από αυτό το σύστημα - δηλαδή σχεδόν όλα - και να οικοδομήσουμε από τις στάχτες το νέο πραγματικό παράδειγμα χειραφέτησης και απελευθέρωσης που χρειάζεται επιτακτικά η Ανθρωπότητα. Παλεύοντας ενάντια στη νέα σοσιαλδημοκρατία.

***

Σημ: Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας

Του
Χούλιο ΝΤΙΑΖ μέλους της ΚΕ του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας

Κινδύνεψε αλλά ανέκαμψε η «Ροζέτα»

Κινδύνεψε αλλά ανέκαμψε η «Ροζέτα»

Νέες φωτογραφίες του κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο, από πέρασμα του σκάφους σε χαμηλό ύψος, μέσα από τα αέρια και τη σκόνη

Μια αραιή ατμόσφαιρα έχει σχηματιστεί γύρω από τον κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο, καθώς αυτός θερμαίνεται όλο και περισσότερο πλησιάζοντας στον Ηλιο. Από αυτά τα ρεύματα αερίων και σκόνης πέρασε η «Ροζέτα» την περασμένη Τετάρτη και έχασε τον προσανατολισμό της. Στο κάτω μέρος διακρίνεται η σκιά του κομήτη στην ψευδοατμόσφαιρα

Στις 28 Μάρτη, στο πιο πρόσφατο κοντινό πέρασμα της «Ροζέτας» πάνω από τον κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο, όταν το σκάφος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) πέρασε σε απόσταση 14 χιλιομέτρων από την επιφάνεια, εμφανίστηκαν σοβαρές δυσκολίες στην πλοήγησή του. Ως αποτέλεσμα η κεραία επικοινωνίας με τη Γη άρχισε να αποκλίνει από τη σωστή κατεύθυνση και όταν ο υπολογιστής διαπίστωσε κίνδυνο έθεσε αυτόματα τη «Ροζέτα» σε «λειτουργία ασφαλείας». Η διαστημοσυσκευή έχει επανέλθει σε κανονική λειτουργία, αλλά θα χρειαστεί λίγο καιρό ακόμα μέχρι να επαναλάβει τις επιστημονικές παρατηρήσεις.
Η «Ροζέτα» πραγματοποιεί κοντινά περάσματα από το Φλεβάρη, ώστε να γίνει λήψη επιστημονικών δεδομένων από διάφορες αποστάσεις. Το κοντινότερο πέρασμά της ήταν σε ύψος μόλις 6 χιλιομέτρων, στις 14 Φλεβάρη. Η δραστηριότητα του κομήτη αυξάνεται διαρκώς καθώς θερμαίνεται όλο και περισσότερο πλησιάζοντας στο περιήλιο κι έτσι η «Ροζέτα» σε κάθε νέο κοντινό πέρασμα πρέπει να διασχίσει όλο και πιο πυκνές περιοχές αερίων και σκόνης που εκλύονται. Αυτά τα αέρια και η σκόνη αλληλεπιδρούν με την επιφάνεια του σκάφους και ιδίως με τα εκτεταμένα φωτοβολταϊκά του στοιχεία επιβραδύνοντάς το, μεταβάλλοντας την τροχιά του.

Είδε αστεράκια...

Σύνθετη φωτογραφία του Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο

Ακόμα χειρότερα, οι ανιχνευτές άστρων με βάση τους οποίους προσανατολίζεται η «Ροζέτα» παρερμηνεύουν μεγάλα φωτισμένα από τον ήλιο σωματίδια σκόνης, θεωρώντας ότι είναι άστρα και μπερδεύονται. Οι ανιχνευτές αυτοί συνδέονται σε ένα αυτόνομο σύστημα αναγνώρισης άστρων, που ενεργοποιεί τους προωθητήρες και τα υπόλοιπα συστήματα προσανατολισμού του σκάφους. Οταν λειτουργούν κανονικά, οι ανιχνευτές επιτρέπουν στη «Ροζέτα» να «γνωρίζει» τον προσανατολισμό της σε σχέση με τον Ηλιο και τη Γη, έτσι ώστε να έχει στραμμένα τα φωτοβολταϊκά κάθετα προς τον Ηλιο και την κεραία μακρινών επικοινωνιών προς τη Γη. Αν οι ανιχνευτές δυσλειτουργήσουν τότε η κεραία αποκλίνει και η επικοινωνία με τη Γη μπορεί να χαθεί. Σε περίπτωση τέτοιας δυσλειτουργίας, ο έλεγχος προσανατολισμού γίνεται αποκλειστικά με βάση τα γυροσκόπια, αλλά δεν είναι πια ακριβής.
Στο πέρασμα της 28 Μάρτη, πριν ακόμα φτάσει στη μικρότερη απόσταση από τον Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο, ο κύριος ανιχνευτής άστρων δυσκολευόταν να «κλειδώσει» σε άστρα. Εγιναν προσπάθειες για να επανέλθει σε κανονική λειτουργία, αλλά υπήρχε πολύς «θόρυβος» εξαιτίας εκατοντάδων ψευδοάστρων (κόκκων σκόνης) που εξαπέλυε ο κομήτης στο οπτικό του πεδίο. Χρειάστηκαν 24 ώρες μέχρι να επανέλθει σε κανονική λειτουργία.

Κίνδυνος διακοπής επικοινωνίας

Φωτογραφία μιας από τις περιοχές του κομήτη με τα πιο ενδιαφέροντα μορφολογικά χαρακτηριστικά, στο φόντο της διαστημικής αβύσσου

Στο μεταξύ, το σκάφος είχε πάρει τέτοιο προσανατολισμό, ώστε η κύρια κεραία να μην είναι στραμμένη ακριβώς προς τη Γη. Οι ελεγκτές της αποστολής παρατήρησαν σημαντική μείωση του λαμβανόμενου σήματος. Μετά την ανάκτηση λειτουργίας του συστήματος ανίχνευσης άστρων, ο προσανατολισμός του σκάφους διορθώθηκε αυτόματα και το σήμα επέστρεψε στη μέγιστη ισχύ. Ωστόσο, όπως ανακοίνωσε η επιστημονική ομάδα της «Ροζέτας», τα ζητήματα με τα ψευδοάστρα συνέχιζαν να εμφανίζονται. Διασταύρωση των στοιχείων με άλλους μηχανισμούς πλοήγησης έδειξε ασυνέπειες στις ενδείξεις των ανιχνευτών και έγινε αναπρογραμματισμός του συστήματος. Σε αυτό το σημείο το πρόβλημα παρουσιάστηκε και πάλι, οδηγώντας αυτή τη φορά σε αυτόματη «λειτουργία ασφαλείας». Ο υπολογιστής βάζει το σκάφος σε αυτή την κατάσταση για να το προστατεύσει, όταν διαπιστώσει απόκλιση ορισμένων παραμέτρων πέρα από κάποια όρια. Στην κατάσταση αυτή παύει η λειτουργία όλων των επιστημονικών οργάνων.

Λιγότερο ριψοκίνδυνοι

Από την περασμένη Κυριακή έως τη Δευτέρα, η ομάδα ελέγχου της αποστολής στη Γη προχώρησε σε ενέργειες που επανέφεραν στο σκάφος σε κανονική λειτουργία. Η «Ροζέτα» μετακινήθηκε σε ασφαλή απόσταση 200 χιλιομέτρων από τον κομήτη, αλλά οι επιστημονικές παρατηρήσεις δεν προβλέπεται να επαναληφθούν σε όλο τους το εύρος πριν περάσουν αρκετές μέρες. Την Πέμπτη έγινε νέα μανούβρα, ώστε το σκάφος που ήδη βρισκόταν σε απόσταση 400 χιλιομέτρων να πλησιάσει την ερχόμενη Τετάρτη στα 140 χιλιόμετρα. Οι επιστήμονες, που πρόσφατα είχαν εμπλουτίσει με επιπλέον κοντινά περάσματα το πρόγραμμα της «Ροζέτας», ενθαρρυμένοι από τη μικρότερη του αναμενόμενου δραστηριότητα του κομήτη, τώρα επανασχεδιάζουν τις διαδρομές, ώστε να είναι πιο ασφαλείς, καθώς πρωτεύουσα σημασία έχει να παρατηρηθούν τα φαινόμενα της όλο και μεγαλύτερης δραστηριοποίησης του Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο, αλλά και να διαπιστωθεί τι θα έχει συμβεί σ' αυτόν, μετά το κοντινότερο πέρασμά του από τον Ηλιο, τον ερχόμενο Αύγουστο.

Το κάτω δεξιά τμήμα της σύνθετης φωτογραφίας του κομήτη σε μεγαλύτερη ανάλυση

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: http://blogs.esa.int

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2016 - ΡΙΟ Με αφορμή το κόστος ασφαλείας ετοιμάζουν υπερ-στρατό

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2016 - ΡΙΟ

Με αφορμή το κόστος ασφαλείας ετοιμάζουν υπερ-στρατό

Οι διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, έχουν αποτελέσει πεδίο πειραματισμών όσον αφορά τα μέτρα καταστολής και παρακολούθησης

Μετά το λογαριασμό των περίπου 322 εκατ. δολαρίων που κλήθηκε να πληρώσει ο βραζιλιάνικος λαός το προηγούμενο έτος για τα μέτρα ασφαλείας που αφορούσαν τη διοργάνωση του Μουντιάλ, η κυβέρνηση της χώρας ανακοίνωσε πρόσφατα ένα ακόμη χαράτσι. Αυτό αφορά το ποσό για τα μέτρα ασφαλείας που θα κληθεί να λάβει η χώρα το καλοκαίρι του 2016 ενόψει της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Σύμφωνα λοιπόν με τους αρμοδίους ο πρώτος σχεδιασμός για την τήρηση της τάξης πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων αναμένεται να κοστίσει 170 εκατ. δολάρια. Το ποσό προέκυψε απ' την κοστολόγηση των πρώτων σχεδίων για τα μέτρα ασφάλειας που έχουν μπει στο τραπέζι εδώ και περίπου 1,5 χρόνο. Ωστόσο, εκείνο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής είναι το σημείο που αφορά τα σχέδια προκειμένου το κόστος της ασφάλειας να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα. Σύμφωνα με αυτά οι αρμόδιοι της διοργάνωσης σε συνεργασία με κυβερνητικούς παράγοντες προωθούν τη δημιουργία ενός υπερ-στρατού, που θα περιλαμβάνει μεικτά σώματα από στρατιωτικές δυνάμεις, αντίστοιχες της αστυνομίας και της ασφάλειας, προκειμένου να έχει την επίβλεψη των μέτρων ασφαλείας.

Τα σχέδια επί χάρτου και η πραγματικότητα

Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε το υπέρογκο κόστος της διοργάνωσης του Μουντιάλ η κυβέρνηση της Βραζιλίας προσπαθεί να κρατήσει χαμηλά τον πήχη των εξόδων όσον αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Μάλιστα, σε ένα ευαίσθητο (αλλά παράλληλα και ιδιαίτερα πολυέξοδο) τομέα, όπως είναι τα μέτρα ασφαλείας, οι κυβερνώντες της Βραζιλίας αναζητούν τρόπους προκειμένου να μην ξεπεράσουν το ποσό που δαπανήθηκε για το Μουντιάλ. Ετσι, η ανακοίνωση για κόστος 170 εκατ. δολαρίων, που είναι περίπου το μισό του ποσού για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, έγινε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα στη χώρα. Ωστόσο, όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν, στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις ουδέποτε μέχρι σήμερα ένα κοστολόγιο που ανακοινώνεται για κάποιον τομέα (υποδομές, μέτρα ασφαλείας, μεταφορές) παραμένει στα επίπεδα που είχε αρχικά προσδιοριστεί. Αντίθετα, ο τελικός... λογαριασμός είναι αρκετές φορές πάνω, φτάνοντας να είναι διπλάσιος και τριπλάσιος. Και φυσικά, απ' την άλλη, θα ήταν τουλάχιστον αφελές παρά τις όποιες λύσεις παρουσίασαν οι αρμόδιοι να πιστέψει κάποιος ότι το κόστος ασφάλειας θα μείνει στο κόστος που έχουν προσδιορίσει.

Στα σκαριά ο... υπερ-στρατός

Στη μεγαλύτερη καταστολή διαδηλώσεων, όπως αυτές εναντίον του Μουντιάλ, προσδοκούν οι αρμόδιοι της Βραζιλίας ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο

Associated Press

Οπως ανακοίνωσαν οι αρμόδιοι, το σχέδιο προκειμένου να κρατηθεί χαμηλά το κόστος προβλέπει εγκατάλειψη των αρχικών ιδεών για τη χρησιμοποίηση περίπου 15.000 ανδρών ασφαλείας από ιδιωτικές εταιρείες. Αντίθετα, στρατός και αστυνομία θα επωμιστούν το μεγαλύτερο βάρος της ασφάλειας τόσο των 159 Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων όσο και της αντίστοιχης των θεατών καθ' όλη τη διάρκεια των αγώνων. Σύμφωνα με τον νέο σχεδιασμό θα υπάρχει ένα κέντρο συντονισμού της δράσης των δύο δυνάμεων ενώ το πλάνο προβλέπει δημιουργία ειδικών σωμάτων στα οποία θα συνεργάζονται μέλη του στρατού, της αστυνομίας, της πολιτικής αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών. Οπως προκύπτει απ' τις πρώτες πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, το μεγαλύτερο μέρος του στρατεύματος θα βρίσκεται στο Ρίο, όπου θα διεξαχθεί το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των αγωνισμάτων. Εντούτοις, στρατιώτες θα αναπτυχθούν και στις πόλεις Μπραζίλια, Σάο Πάολο, Μανάους και Σαλβαδόρ, όπου έχει προγραμματιστεί να γίνουν τα ματς για το τουρνουά ποδοσφαίρου. Πάντως, το όλο θέμα προκαλεί αρκετά ερωτήματα και απορίες για την όποια μελλοντική χρήση του συγκεκριμένου υπερ-στρατού αφού παραδείγματα του παρελθόντος έχουν δείξει ότι ιδιαίτερα στους τομείς της καταστολής οι διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις λειτουργούν ως πεδίο πειραμάτων με απώτερους στόχους.