Ο επικίνδυνος ρόλος των ΜΚΟ

Με αφορμή την χτεσινοβράδυνη συναυλία που διοργάνωσε στο Καλλιμάρμαρο η Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) του Γιάννη Αλαφούζου "Όλοι μαζί μπορούμε", με την συνδρομή του Διονύση Σαββόπουλου, σκέφτηκα να καταγράψω μερικές σημειώσεις. Όχι για τον Νιόνιο, παρ' ότι ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με τον τροβαδούρο της "Ρεζέρβας", προβληματίστηκε από την επικίνδυνη στροφή που έκανε είκοσι χρόνια αργότερα οδηγώντας το "Φορτηγό" του και έκοψε τα σούρτα-φέρτα μαζί του όταν τον είδε με ένα απαράδεκτο "Κούρεμα". Οι σημερινές σημειώσεις μου έχουν να κάνουν με τις περίφημες ΜΚΟ.

Ευθύς εξ αρχής πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η έννοια "ΜΚΟ" δεν είναι καθόλου μα καθόλου αθώα, μολονότι ως τέτοια ξεκίνησε το 1945, όταν ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο "non-governmental organizations (NGO)" για να χαρακτηρίσει τους διάφορους μη κρατικούς οργανισμούς που παρευρίσκονταν ως παρατηρητές στις συνελεύσεις του. Πολύ σύντομα, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ανακάλυψαν τα πλεονεκτήματα που έχει η εκχώρηση στις ΜΚΟ ορισμένων δραστηριοτήτων αλλά και υποχρεώσεων του κράτους.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις: Βραβείο από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ για την "ΜΚΟ της χρονιάς" στην Ινδία.

Το σημαντικώτερο πλεονέκτημα είναι ότι οι ΜΚΟ μπορούν να επηρεάζουν αποτελεσματικά την κοινή γνώμη. Κλασσικό παράδειγμα αποτελούν οι γνωστές πανίσχυρες ΜΚΟ Greenpeace και WWF, οι οποίες έχουν καθοριστική συμβολή στην διαμόρφωση γνώμης πολλών εκατομμυρίων οπαδών και μελών τους σε όλες τις χώρες του κόσμου. Από την δεκαετία του '50 κιόλας οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ κατάλαβαν ότι η εξωτερική τους πολιτική έχει πλέον στην διάθεσή της ένα εξαιρετικό εργαλείο αφού οι ΜΚΟ μπορούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη των διαφόρων χωρών, διευκολύνοντας το σχέδιο σταδιακής μετατροπής κυρίαρχων κρατών σε δορυφόρους ή υποτελείς τής Ουάσινγκτον.

Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε μια σταθερή διαδικασία ενίσχυσης και εξάπλωσης των ΜΚΟ σε όλον τον κόσμο, βασισμένη στην ψευδή φιλοσοφική βάση ότι το κράτος συνιστά ανωμαλία του συστήματος, οπότε οι ΜΚΟ είναι απαραίτητες για να συμπληρώνουν τα κενά, να αμβλύνουν τις ανωμαλίες και να αποκαθιστούν την εύρρυθμη λειτουργία σε όποιον τομέα απαιτείται. Φαίνεται πως το κόλπο ήταν εμπνευσμένο, αφού τα αποτελέσματα δείχνουν ότι πέτυχε. Σήμερα, υπολογίζεται ότι σε όλον τον κόσμο δραστηριοποιούνται αμέτρητα εκατομμύρια ΜΚΟ, με τις ΗΠΑ να φιλοξενούν σχεδόν ενάμισυ εκατομμύριο ενώ στην Ρωσσία καταγράφηκαν το 2008 περίπου 277.000 τέτοιες οργανώσεις. Πρωταθλήτρια, πάντως, φαίνεται πως αναδεικνύεται η Ινδία, όπου το 2009 δραστηριοποιούνταν 3,3 εκατομμύρια ΜΚΟ, ήτοι μία ΜΚΟ ανά 400 κατοίκους! (*)

Κατ' επέκταση, ο ρόλος των ΜΚΟ μπορεί (;;;) να είναι μη κυβερνητικός, όμως είναι βαθύτατα πολιτικός. Ακόμη κι όταν η δράση τους ενδύεται ανθρωπιστικό μανδύα (κάτι που συγκινεί πολύ αποτελεσματικά μεγαλύτερα πλήθη), ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα και επικίνδυνα καθοριστικός, εφ' όσον στοχεύουν στην υποκατάσταση λειτουργιών που εξ ορισμού αποτελούν αρμοδιότητα και ευθύνη της κεντρικής κρατικής διοίκησης. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι ΜΚΟ βοηθούν καταλυτικά στην σταδιακή αντικατάσταση των κρατικών θεσμών από κάποιες "ανεξάρτητες αρχές", οι οποίες δεν υπόκεινται σε κανέναν κρατικό έλεγχο.

Ας κάνουμε τα πράγματα πιο καθαρά. Το να έχει κάθε άνθρωπος πρόσβαση σε πόσιμο νερό και σε ένα πιάτο φαΐ ή να έχει στοιχειώδη ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη ήταν ανέκαθεν υποχρέωση κάθε ευνομούμενης πολιτείας. Δική της υποχρέωση ήταν, επίσης, να ικανοποιεί το δικαίωμα όλων των παιδιών στην μόρφωση, όλων των νέων στην δουλειά, όλων των ηλικιωμένων στην αξιοπρεπή διαβίωση κατά τας δυσμάς του βίου τους. Σήμερα, όλες αυτές οι δεδομένες κρατικές υποχρεώσεις μεταβιβάζονται στις ΜΚΟ, οι οποίες μάλιστα χρηματοδοτούνται αφειδώς για να κάνουν αυτή την δουλειά.

Στην Ελλάδα, οι ΜΚΟ πρέπει να ανάβουν λαμπάδες ίσα με το μπόι του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος τις προώθησε αποφασιστικά την εποχή που ήταν υπουργός εξωτερικών. Την προσπάθειά του συνέχισαν αντάξια οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή και την ολοκλήρωσε ο ίδιος όταν έγινε πρωθυπουργός. Επί των ημερών του αποψιλώθηκαν οι διπλωματικές υπηρεσίες, αντικαθιστώμενες από μη κυβερνητικές συμβουλευτικές οργανώσεις, οι οποίες χρηματοδοτούνταν (εν μέρει) και από διάφορα πολιτειακά ιδρύματα εξωτερικής πολιτικής. Χάρη σ' αυτούς τους "μη κυβερνητικούς" συμβούλους, η χώρα εμφανίζεται διεθνώς με θέσεις που δεν αντανακλούν ούτε τα πραγματικά συμφέροντά της ούτε τις πεποιθήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της, όπως έγινε π.χ. με το σχέδιο Ανάν, με τις εξελίξεις στα Βαλκάνια (Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, Μακεδονία κλπ) ή με το πρόβλημα των προσφύγων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε απαυδίσει κάποτε ακούγοντας το προσωπικό στο υπουργείο εξωτερικών να μιλάει αγγλικά αντί για ελληνικά.

Κάπως έτσι, λοιπόν, ζούμε πλέον στον αστερισμό της τρέλλας όπου αναρίθμητες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις φυτρώνουν και αναπτύσσονται χάρη σε κυβερνητικές επιδοτήσεις και ενισχύσεις, όπου οι κυβερνήσεις δέχονται να υπονομεύσουν την ισχύ τους πληρώνοντας μη κυβερνητικούς θεσμούς και όπου η κοινωνική πολιτική μετασχηματίζεται σε φιλανθρωπία. Και κάπως έτσι προβάλλονται ως άξια χειροκροτήματος εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους γεγονότα, όπως π.χ. το κλείσιμο μονάδων εντατικής θεραπείας σε κάποια νοσοκομεία αλλά και η σύσταση εξοπλισμένων τέτοιων μονάδων από ΜΚΟ στα ίδια νοσοκομεία ή το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας αλλά και η ταυτόχρονη χρηματοδότηση κάποιων ΜΚΟ που μοιράζουν συσσίτια σε απόρους.

Πριν κλείσουμε, ας δώσουμε ένα τελευταίο παράδειγμα τέτοιας τρέλας. Προσέξτε το εξής δελτίο τύπου της 19/4/2016 από την ιστοσελίδα της Κομμισσιόν: "Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοινώνει σήμερα τη χορήγηση 83 εκατ. ευρώ, στο πλαίσιο του νέου μέσου στήριξης έκτακτης ανάγκης που πρότεινε στις 2 Μαρτίου, για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων στην Ελλάδα. Το ποσό αυτό θα διατεθεί άμεσα στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), στη Διεθνή Ομοσπονδία του Ερυθρού Σταυρού και σε έξι διεθνείς ΜΚΟ. Οι εταίροι αυτοί θα συνεργαστούν με ελληνικές ΜΚΟ που διαθέτουν την απαιτούμενη γνώση της κατάστασης επί τόπου".

Πόσοι έλληνες γνωρίζουν ότι οι ΜΚΟ διαχειρίζονται όλα τα ποσά που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση για τους πρόσφυγες και η ελληνική κυβέρνηση δεν ακουμπάει ούτε σεντς; Έχετέ το αυτό υπ' όψη σας την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να ισχυρίζεται ότι "οι συριζαίοι φάγανε τα λεφτά για τους πρόσφυγες". Έχουμε πολλούς άλλους λόγους να κατηγορούμε την κυβέρνηση, δεν χρειάζονται και ανύπαρκτοι.

Από την κρατική κοινωνική πολιτική στην μη κυβερνητική φιλανθρωπία, μερικά εκατομμύρια δρόμος...

Επίλογος. Δεν ξέρω κατά πόσο η χτεσινή συναυλία της ΜΚΟ "Όλοι μαζί μπορούμε" κατάφερε να εκπληρώσει τον σκοπό της, που ήταν να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα τρόφιμα για να μοιραστούν σε πεινασμένους. Ξέρω όμως ότι επιβάλλεται να απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας ως λαός την ανάθεση της λύσης του προβλήματος της πείνας στην καλοπληρωμένη "φιλανθρωπία" της οποιασδήποτε ΜΚΟ. Αλίμονό μας αν επιτρέψουμε να γίνουν αντικείμενα φιλανθρωπίας τα ζητήματα των μαζικών κοινωνικών διεκδικήσεων και να αφεθούν στην διαχείριση είτε ιδρυμάτων τύπου Νιάρχου, Λάτση, Ωνάση κλπ είτε του Φιλανθρωπικού Οργανισμού "Αποστολή" (ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος, που ιδρύθηκε όταν έκλεισε η αμαρτωλή "Αλληλεγγύη" λόγω μιας τρύπας μεγέθους 9,5 εκατομμυρίων ευρώ).

Στο μεταξύ, το ερώτημα γιατί τα κράτη πληρώνουν για να παραδώσουν κομμάτια της δύναμής τους σε οργανώσεις που δεν μπορούν να ελέγξουν, παραμένει αναπάντητο. Ή μήπως όχι;


-----------------------------------------------------------------
(*) Σύμφωνα με στοιχεία από τα εξής δημοσιεύματα:
- "Fact Sheet: Non-Governmental Organizations (NGOs) in the United States", Bureau of Democracy, Human Rights and Labor U.S. Department of State, Washington D.C., 16/01/2016
- Alex Rodriguez, "Hobbled NGOs wary of Medvedev: Watchdogs are civil lifeline in lawless Russia", Chicago Tribune, 7/5/2008
- Archna Shukla, "First official estimate: An NGO for every 400 people in India", 7/7/2010

Τιμώντας τον Μπελογιάννη ξυλοφορτώνοντας τους κομμουνιστές!

       

Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να εκδράμει στην Αμαλιάδα για να τιμήσει τον Μπελογιάννη! Μόλις έγινε γνωστή η πρόθεση των Συριζόπουλων γέλασε και το παρδαλό κατσίκι, αφού η νεολαία των παλιών και νέων μνημονίων, η νεολαία της κυβέρνησης που έχει ισοπεδώσει τον Ελληνικό λαό, παριστάνει πως θέλει να τιμήσει τον ήρωα κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη! Οι Συριζαίοι αντέδρασαν έντονα στους χλευασμούς και στην κριτική που ασκήθηκε στο γεγονός ότι τα Συριζόπουλα δεν θέλουν να τιμήσουν τον Νίκο Μπελογιάννη αλλά θέλουν να τον μαγαρίσουν, όπως μαγάρισε ο αρχηγός τους, τους 200 του Σκοπευτηρίου, την Μακρόνησο και άλλους τόπους θυσίας, καπηλευόμενος αγώνες και θυσίες για να υπογράφει μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους! Οι Συριζαίοι αντέδρασαν έντονα γιατί (τρομάρα να τους έρθει) θεωρούν τον Νίκο Μπελογιάννη «κτήμα» όλων των αριστερών! Έλα όμως που ο Μπελογιάννης δεν δήλωσε ποτέ Αριστερός, αλλά κομμουνιστής! Αλλά και Αριστερός να δήλωνε τι σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ των βάρβαρων μνημονίων και της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής με την Αριστερά;! Ότι σχέση έχει ο Γλέζος που κατέβασε την σβάστικα από την Ακρόπολη, με τον Γλέζο του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, των μνημονίων και των αντιλαϊκών νόμων!

Επειδή όμως οι Συριζαίοι έχουν πείσμα, θέλησαν να αποδείξουν σε όλους τους κακεντρεχείς ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι απόγονοι του Μπελογιάννη και έχουν δικαιώματα στην μνήμη του, θέλησαν να αποδείξουν ότι όχι μόνο έχουν δικαίωμα εν ονόματι του Μπελογιάννη να ψηφίζουν μνημόνια και να βασανίζουν τον Ελληνικό λαό, αλλά έχουν ακόμα δικαίωμα να ισχυριστούν ότι αν ζούσε ο Μπελογιάννης θα ψήφιζε και ο ίδιος τα μνημόνια! Οι Συριζαίοι για να αποδείξουν την σχέση τους με τον Μπελογιάννη και να υπερασπιστούν την δικαιωματική μετάβαση της νεολαίας τους στο μουσείο Μπελογιάννη, ξυλοφόρτωσαν τους κομμουνιστές τους πολιτικούς απογόνους του Μπελογιάννη κι άλλους αγωνιστές εργαζόμενους στα Κοίλα της Κοζάνης που διαμαρτύρονταν ενάντια στην βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική που και ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει!

Τα Συριζόπουλα σφράγισαν το διαβατήριο της μετάβασής τους στο μουσείο Μπελογιάννη ξυλοφορτώνοντας κομμουνιστές κι άλλους αγωνιστές!

Νίκος Αποστολίδης

Οι «κοινωνικές ευαισθησίες» των πολυεθνικών

«...Σε λίγο τα σχολεία μας θα γράφουν "Coca - Cola"», είναι ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν στις κινητοποιήσεις μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών, δίπλα στις διεκδικήσεις για αύξηση της χρηματοδότησης στο ύψος των αναγκών, για ολόπλευρη μόρφωση, διαβλέποντας και καταδικάζοντας την πολιτική που σπρώχνει τα σχολεία στην αγκαλιά των «χορηγών», που ανοίγει τις πόρτες τους στις επιχειρήσεις για να παρέμβουν άμεσα στο περιεχόμενο της μόρφωσης και στις συνειδήσεις των παιδιών. Σήμερα, για την ακρίβεια από το 2012, υπάρχουν σχολεία που φέρουν τη «σφραγίδα» της συγκεκριμένης πολυεθνικής, χωρίς βέβαια να είναι η μοναδική που αναπτύσσει τέτοια δραστηριότητα στο χώρο της Εκπαίδευσης. Ο λόγος για το πρόγραμμα «Το σχολείο που Θέλεις» της «Coca - Cola», που από την εταιρεία πλασάρεται ως «μια δράση για τη νέα γενιά και για ένα καλύτερο μέλλον». «Το πρόγραμμα "Το Σχολείο που Θέλεις" προβλέπει την επιχορήγηση επισκευαστικών και βελτιωτικών εργασιών σε σχολικά κτίρια και υλοποιείται με μεγάλη επιτυχία από το 2012, στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές. Μέχρι σήμερα, μέσα από μία επένδυση που ξεπερνά το 1,1 εκατομμύριο, έχουμε ανακαινίσει 13 σχολεία σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, βελτιώνοντας την εκπαιδευτική εμπειρία 4.500 μαθητών κάθε χρόνο!», αναφέρει η εταιρεία στην ιστοσελίδα της.

***

Πατώντας πάνω σε πραγματικές ανάγκες, σε προβλήματα που έχει συσσωρεύσει η χρόνια υποχρηματοδότηση, σε μία στρατηγική που θέλει τα σχολεία ανοιχτά στις επιχειρήσεις, που ανάγει τη χορηγία σε σημαντικό συντελεστή και στο χώρο της Εκπαίδευσης, οι επιχειρήσεις βρίσκουν το έδαφος να μπαινοβγαίνουν στα σχολεία. Και όσο βαθαίνει η υποβάθμιση, όσο μειώνεται η απαιτητικότητα στις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, τόσο ευκολότερα οι πολυεθνικές εμφανίζονται ως ο «από μηχανής θεός» που θα δώσει λύση σε οξυμένα προβλήματα, με τις ευλογίες του κράτους και με την ανοχή, αν όχι την ενεργό στήριξη μεγάλης μερίδας των γονέων. Είναι χαρακτηριστικό πως το πρόγραμμα έχει δημιουργήσει συνθήκες ανταγωνισμού ανάμεσα στα σχολεία, για το ποιο θα επικρατήσει, με καμπάνιες στις οποίες επιστρατεύονται και οι μαθητές, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο απαραίτητος αριθμός ψήφων που θα κρίνει ποιο σχολείο θα εξασφαλίσει την πολυπόθητη ανακαίνιση. Μετατρέπονται έτσι γονείς και μαθητές σε ζωντανοί διαφημιστές της πολυεθνικής και του ...φιλανθρωπικού της έργου, προκειμένου το δικό τους σχολείο να κερδίσει την ανακαίνιση. Συμπρωταγωνιστές και ιδιαίτερα χρήσιμοι, ώστε να γίνει πράξη αυτή η χορηγία, αποδεικνύονται δημοτικές αρχές που παίζουν με ευχαρίστηση το ρόλο του πλασιέ της πολυεθνικής και υποδεικνύουν τα υποψήφια σχολεία προς ανακαίνιση και πελατεία της πολυεθνικής.

***

Πρόκειται για ένα από τα πολλά παραδείγματα της λεγόμενης «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης», στο πλαίσιο της οποίας μονοπωλιακοί όμιλοι αναλαμβάνουν όλο και πιο συστηματικά δράσεις για την κάλυψη μέρους των οξυμένων αναγκών σε διάφορους τομείς, στην προκειμένη περίπτωση στην Εκπαίδευση. Τα οφέλη, βέβαια, είναι πολύ περισσότερα από το κόστος, που είναι ψίχουλα μπροστά στα τεράστια κέρδη τους, αφού το ύψος της χορηγίας επιστρέφει πολλαπλάσιο μέσα από μέτρα που οι κυβερνήσεις προωθούν «ντε φάκτο» για λογαριασμό τους, όπως τις φοροαπαλλαγές, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης κ.λπ. Ενώ συμβολή στην κερδοφορία τους έχει και η διαφήμιση που γίνεται σ' αυτές τις εταιρείες, μέσα από τις χορηγίες και τα προγράμματα που αναλαμβάνουν. Μάλιστα, το σχολείο είναι προνομιακός χώρος για τέτοιου είδους «ευεργεσίες», καθώς συνθλίβεται κυριολεκτικά κάτω από βάρος της υποχρηματοδότησης, κάτι που κάνει περισσότερο «καλοδεχούμενες» τέτοιες παρεμβάσεις, αλλά και συγκεντρώνει μικρές ηλικίες, στις συνειδήσεις των οποίων το κεφάλαιο επιδιώκει σταθερά να παρεμβαίνει.

***

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι γονείς χρειάζεται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να αποτελέσει η στάση τους και η οργανωμένη παρέμβαση, μέσα και από τους Συλλόγους Γονέων, μάθημα διεκδίκησης στα παιδιά. Οι χορηγοί δεν είναι ούτε «εύκολη» ούτε «λύση» στα προβλήματα στέγασης και υποδομών των σχολείων. Πάει πολύ, δε, εταιρείες που κλείνουν και ανοίγουν τα εργοστάσιά τους ανάλογα με τα κέρδη τους, που τσακίζουν τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων, να εμφανίζονται ως «κοινωνικά ευαίσθητες» για τα παιδιά του λαού! Δεν γίνεται από τη μια να βάφουν τα σχολεία των παιδιών και από την άλλη να αφήνουν τους γονείς τους χωρίς δουλειά, και να απαιτούν και την ευγνωμοσύνη τους από πάνω! Δεν είναι δυνατόν οι γονείς να συμβιβαστούν με τη λογική των «τυχερών» σχολείων και των «τυχερών» μαθητών, που επιλέχθηκαν να ανακαινιστούν με χρήματα της πολυεθνικής, αλλά να διεκδικήσουν το καθολικό δικαίωμα των παιδιών, να κάνουν μάθημα ισότιμα σε ασφαλή σύγχρονα σχολικά κτίρια, με αποκλειστική ευθύνη και εποπτεία από το κράτος.

Στο «κάδρο» ισχυρών ανταγωνισμών

Οι εξελίξεις στο Κυπριακό, μετά και την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης στην Ελβετία, πάνω στο σχέδιο της διχοτομικής «λύσης», που ολοκληρώθηκε σ' αυτήν τη φάση χωρίς συμφωνία, δεν μπορούν να ιδωθούν έξω από το «κάδρο» της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη και μονοπώλια, που μαίνεται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και αφορά τεράστια οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα.
Αυτό επιβεβαιώνουν ο «συνωστισμός» ενεργειακών μεγαθηρίων στην ευρύτερη περιοχή (γαλλική «Τοtal», αμερικανική «Exxon Mobil», ιταλική «ENI», αμερικανο-ολλανδική «Νoble», βρετανική BP, ρωσική «Rosneft», εταιρεία του Κατάρ, κορεατική «Kogas» και εταιρείες του Ισραήλ και της Αιγύπτου), η τεράστια συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων, όπως των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Ρωσίας, η σφοδρή διαπάλη για την «επόμενη μέρα» στη Συρία και το Ιράκ.
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, βάση για συζήτηση θεωρείται το διχοτομικό σχέδιο που συμφώνησαν το 2014 οι Αναστασιάδης - Ερογλου και αυξάνονται οι πιέσεις για να κλείσει το ζήτημα. Με τις αστικές τάξεις της Ελλάδας της Τουρκίας ενταγμένες στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να ανταγωνίζονται για το ποιος θα αποσπάσει καλύτερα αποτελέσματα σε αυτό το επικίνδυνο για τους λαούς παζάρι.
Το σίγουρο είναι ότι κάθε βήμα στη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό κατοχυρώνει ένα προς ένα τα διχοτομικά συστατικά της «λύσης» και ρίχνει το σπόρο μελλοντικών εντάσεων, αντιθέσεων και ανταγωνισμών, σε βάρος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, συνολικά των λαών της περιοχής.
Για παράδειγμα, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία των ΗΠΑ, της Βρετανίας (που δεν διαπραγματεύεται τις βάσεις της στο νησί), του ΟΗΕ, με τη συναίνεση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς, επεξεργάζονται για την επόμενη μέρα σχέδια εγκαθίδρυσης «μηχανισμού παρακολούθησης» της «λύσης», που θα αντικαταστήσουν το σημερινό σύστημα των εγγυήσεων, ή και σχέδια συγκρότησης διεθνούς αστυνομικο-στρατιωτικής δύναμης στο νησί, στο όνομα της «ασφάλειας», με τη συμμετοχή τουρκικών δυνάμεων, ουσιαστικά με την ομπρέλα του ΝΑΤΟ.
Ολες αυτές οι προτάσεις έπεσαν για να μείνουν, και φυσικά θα αξιοποιηθούν σε επόμενο γύρο του παζαριού. Απώτερος πραγματικός τους στόχος είναι να παγιωθούν τα τετελεσμένα και να ανοίξει απρόσκοπτα ο δρόμος για την «ασφαλή» εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων του νησιού, η αξιοποίηση της στρατηγικής του θέσης, η προώθηση των ευρύτερων ευρωατλαντικών σχεδιασμών στον ανταγωνισμό με άλλες δυνάμεις όπως η Ρωσία ή η Κίνα, που έχουν επίσης συμφέροντα στην περιοχή.
Γι' αυτό έχει ιδιαίτερη αξία για τους λαούς σε Ελλάδα, Κύπρο, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, να συνειδητοποιηθεί ότι η διχοτομική «λύση» που προωθείται, όχι μόνο δεν εγγυάται βιώσιμη λύση υπέρ του λαού της Κύπρου, αλλά συνδέεται με νέα όξυνση των αντιθέσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, με αρνητικές συνέπειες για τους λαούς.
Από αυτήν την άποψη, είναι τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και της ΝΔ, των άλλων κομμάτων που προπαγανδίζουν το μονόδρομο της ευρωΝΑΤΟικής «στρούγκας», του ΝΑΤΟ που στήριξε την κατοχή στην Κύπρο, της ΕΕ, που όσο κι αν προσπαθούν να την εξωραΐσουν, έχει μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή εξέλιξη στο Κυπριακό.
Οπως επιβεβαίωσε και η συζήτηση την Τρίτη στη Βουλή, μόνο μία Κύπρος στην οποία πραγματικός αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες, μπορεί να εγγυηθεί τα πραγματικά τους συμφέροντα.
Μέσα από εκεί προβάλλει η αναγκαιότητα του συντονισμού της πάλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων για την εξάλειψη των συνεπειών της κατοχής στην Κύπρο, για την απελευθέρωση συνολικά από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Για μια Κύπρο Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, μία Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.