Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

 Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Ο κ.Τσίπρας, κατά την παρουσία του Ολαντ στην Αθήνα, μιλώντας για το δικό του, για το «αριστερό» Μνημόνιο, ισχυρίστηκε: 

«Υπογράψαμε συμφωνία και όχι σύμφωνο παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας».

Η αλήθεια όσον αφορά τι υπέγραψε και τι εφαρμόζει ο κ.Τσίπρας προκύπτει αντικειμενικά.

Προκύπτει κατ’ αρχάς από τα όσα βιώνουν οι Έλληνες με την εφαρμογή όλων εκείνων που «θα καταργούσε» ο κ.Τσίπρας: ΕΝΦΙΑ, σούρτα φέρτα της τρόικας, «αξιολογήσεις», νέα δάνεια, νέες «ανακεφαλαιοποιήσεις» για τράπεζες, πλειστηριασμοί (και) πρώτης κατοικίας, νέες μειώσεις συντάξεων, νέοι φόροι, νέες περικοπές, νέα «μάλιστα», γιές» και «γιαβόλ» προς «συμμάχους» και «εταίρους». 

Προκύπτει, όμως, και από μια απλή ανάγνωση του κειμένου που φέρει την υπογραφή του κ.Τσίπρα. Του κειμένου που μετετράπη με τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ – μαζί με τις ψήφους και όλων των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων της χώρας - σε υπέρτατο νόμο του κράτους. 

Σύμφωνα, λοιπόν, με την «συμφωνία» - που κατά τον κ.Τσίπρα δεν είναι «σύμφωνο παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας» - η Ελλάδα και η εκάστοτε κυβέρνησή της υποχρεούνται και συμφωνούν στα ακόλουθα:   

1. Η πολιτική της κυβέρνησης θα αξιολογείται και θα επικαιροποιείται από την τρόικα σε «τριμηνιαία βάση».

2. Η κυβέρνηση είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη «να λάβει οποιαδήποτε μέτρα» θα της υποδειχτούν από τους «θεσμούς».

3. Η κυβέρνηση «δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου».

4. Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι η εφαρμογή της πολιτικής του Μνημονίου θα είναι «συνεχής» και θα διαρκέσει «επί πολλά έτη».

5. Η κυβέρνηση δεσμεύεται «επίσημα ότι θα ενισχύσει τις προτάσεις της σε ένα σύνολο τομέων που έχουν προσδιοριστεί από τους Θεσμούς (…)».

6. Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι «το ταμείο (σσ: το λεγόμενο υπερΤΑΥΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών Θεσμών».

7. Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι «πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου».

8. Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι κάθε της κίνηση θα είναι «σε συμφωνία με τους Θεσμούς» και ότι για κάθε νόμο θα ζητά την έγκριση της τρόικας «πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».   

Αυτά καταγράφονται μέσα στο Μνημόνιο του κ.Τσίπρα.

Υπέγραψαν, ψήφισαν και εφαρμόζουν ένα Μνημόνιο που σε κάθε σελίδα του επαναλαμβάνεται μονότονα ότι τα πάντα τελούν υπό την έγκριση της τρόικας. Αλλά αυτοί μιλούν για… αντιαποικιακό Μνημόνιο.

Έφεραν ένα Μνημόνιο με το οποίο η εγχώρια και η διεθνής ολιγαρχία εντείνουν το καθεστώς της εσωτερικής μπανανίας, αλλά ο κ.Τσίπρας εκτοξεύει αντιολιγαρχικές κορώνες και καμώνεται ότι πρόκειται για Μνημόνιο… εθνικής ανεξαρτησίας.

Κατέστησαν την επιτροπεία, την εποπτεία, την επιτήρηση και τον εξευτελισμό σε «κανονικότητα», αλλά την ίδια ώρα μιλούν περί εθνικής κυριαρχίας και περί εξόδου από την εποπτεία και την επιτήρηση! 

Θα πείτε ότι και οι προηγούμενοι για τα ίδια θέματα τα ίδια ψέματα και τα ίδια ανέκδοτα λέγανε. Συμφωνούμε. Η διαφορά είναι ότι σήμερα στο ανέκδοτο περί εθνικής κυριαρχίας, ο «Τοτός» έγινε… «αριστερός».  

Γ. Μαργαρίτης: Ο,τι είχε κατακτήσει με σκληρούς αγώνες υπερασπίστηκε ο λαός το 1940 - 1941

Γ. Μαργαρίτης: Ο,τι είχε κατακτήσει με σκληρούς αγώνες υπερασπίστηκε ο λαός το 1940 - 1941

Ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ Γιώργος Μαργαρίτης, μίλησε την Τετάρτη στο ραδιοφωνικό σταθμό της Κρήτης «Ράδιο 9,84», στο δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη.

Γιορτάζουν κι αυτοί;

 Νίκος Μπογιόπουλος: Γιορτάζουν κι αυτοί;

Σήμερα συμπληρώνονται 75 χρόνια από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στον φασίστα εισβολέα.

Ένα «Όχι» που ο ανθός του τόπου το έγραψε με το αίμα του στην Πίνδο και αμέσως μετά την ναζιστική κατοχή με το ΕΛΑΣίτικο ντουφέκι στα βουνά της χώρας, με την ΕΑΜική Αντίσταση και το ΕΠΟΝίτικο χωνί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Ένα «Όχι» που μετά την απελευθέρωση από τις χιτλερικές ορδές συνεχίστηκε όταν οι γερμανοτσολιάδες, οι ταγματασφαλίτες, οι δοσίλογοι και οι απόντες από το έπος της Εθνικής Αντίστασης βρήκαν τη θέση τους στην αγκαλιά της αγγλοκρατίας και της αμερικανοκρατίας.

Ήταν αυτοί και οι πάτρωνές τους που για να διατηρήσουν την Ελλάδα κάτω από την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία, ξεκίνησαν έναν μονομερή εμφύλιο ενάντια στην ίδια την ελπίδα για μια Ελλάδα της δημοκρατίας και της κοινωνικής προκοπής.

Σήμερα, 75 χρόνια μετά, η Ελλάδα, που κατ’ αναλογία του πληθυσμού της πλήρωσε στο φίδι του ναζισμού το μεγαλύτερο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές από κάθε άλλη στον κόσμο, που η καταστροφή της από το πέρασμα των βαρβάρων υπήρξε ολοκληρωτική, γιορτάζει το «Όχι». Και θυμάται:

Καλάβρυτα, Δίστομο, Χορτιάτης, Βιάνος, Κάνδανος, Καισαριανή, Καλογρέζα, Κοκκινιά, Βύρωνας…

Γιορτάζει και θυμάται τους ήρωες του ‘40, τους αμέτρητους νεκρούς από την πείνα του ’41, τους χιλιάδες εκτελεσμένους …

Γιορτάζει και θυμάται ότι η ηθική και η οικονομική της αποκατάσταση, είτε αφορούν στο κατοχικό δάνειο, είτε στις γερμανικές επανορθώσεις για τις ναζιστικές θηριωδίες, μένουν ακόμα ανεκπλήρωτες…   

Όμως, στην Ελλάδα του 2015, στην Ελλάδα που 75 χρόνια μετά γιορτάζει και θυμάται, υπάρχουν κι αυτοί:  

 Υπάρχουν κι αυτοί:

«Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί [...] με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού,υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και τα οράματά μας: HEIL HITLER!» (Νίκος Μιχαλολιάκος, περιοδικό «Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987)

«Θα κατεβαίναμε στις εκλογές για να μετρηθούμε και για το 0,2%. Για να πούμε ότι υπάρχει 0,2% φασίστες, αμετανόητοι χρυσαυγίτες… Είναι εθνικοσοσιαλισμός ελληνικός στα μέτρα του 2011. Έχω μεγάλο σεβασμό σ’ αυτό που υπήρξε η Γερμανία του Χίτλερ… Εμείς πιστεύουμε στην πατρίδα και όχι στη δημοκρατία. Αν είναι να σωθεί η πατρίδα, ας πάει στο διάολο η δημοκρατία… Τι καταλάβατε από τους δημοκράτες; Τι χειρότερο θα σας κάνουν οι φασίστες;» (Νίκος Μιχαλολιάκος, ομιλία στη Σπάρτη, 6/7/2011)   

  Υπάρχουν κι αυτοί:

Ο υποφυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Χρήστος Παππάς, σε μια από τις πολλές επισκέψεις του στον τάφο του Μουσολίνι στο χωριό Πρεντάπιο της Ιταλίας. Ο «πατριώτης» χρυσαυγίτης αποδίδει φόρο τιμής στο ίνδαλμά του: Τον Μουσολίνι! Ο Παππάς, ευλαβικός προσκυνητής στον τάφο του φασίστα, του δικτάτορα που επιτέθηκε στην Ελλάδα, σαν σήμερα, στις 28 Οκτωβρίου 1940…

Υπάρχουν κι αυτοί:

 Υπάρχουν κι αυτοί:

«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού;(…). Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)» (Η.Κασιδιάρης, εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», 20/4/2011) 

 Αλήθεια,

ο Κασιδιάρης, ο υμνητής του «ανανεωτικού» και «πνευματικού» ναζισμού, ο λάτρης του «ρομαντισμού» των «Ες – Ες» και των Άουσβιτς,

ο Παπάς, ο ταπεινός προσκυνητής του Μουσολίνι, ο τύπος που διασκεδάζει εκπαιδεύοντας μωρά να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ»,

ο Μιχαλολιάκος, ο φυρερίσκος της «σποράς των ηττημένων του ‘45», ο τρέφων «μεγάλο σεβασμό για την Γερμανία του Χίτλερ», ο κραυγάζων με πάθος «Χάιλ Χίτλερ» ένεκα το «εθνικοσοσιαλιστικό καθήκον» του,

    γιορτάζουν κι αυτοί σήμερα;…   

enikos.gr

Χρυσή Αυγή: Οι απόγονοι των Ναζί και το Έπος του 40

 Χρυσή Αυγή: Οι απόγονοι των Ναζί και το Έπος του 40

Ήταν χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 όταν ο Εθνικός κυβερνήτης Μεταξάς είπε το ΟΧΙ στον Ιταλό πρέσβη. Ένα ΟΧΙ που αγκάλιασε σύσσωμος και ενωμένος ο Ελληνικός Λαός, ο οποίος έδωσε τον υπέρ βωμών και εστιών αγώνα γράφοντας μία χρυσή σελίδα δόξας της Ελληνικής Ιστορίας. Ήταν επίσης ένας αγώνας άνισος, αφού η μικρή Ελλάς αντιμετώπισε μία από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής όπως ήταν η Ιταλία και όχι μόνον αντιμετώπισε, αλλά ενίκησε με το αίμα των παιδιών της, αλλά και κάτω από την εμπνευσμένη ηγεσία ενός κυβερνήτη πολέμαρχου, όπως υπήρξε ο Ιωάννης Μεταξάς! Ήταν η γενιά του 1940, η γενιά της Νίκης και είναι σήμερα στα 2015 η γενιά της λήθης! (Πηγή)

Τάδε έφη για το έπος του 40 ο αρχηγός της ναζιστικής συμμορίας "Χρυσή Αυγή", της συμμορίας που δολοφόνησε δύο ανθρώπους και χτύπαγε τους ναυτεργάτες που διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους. 

Επειδή μας αρέσει να τους θυμίζουμε το ιστορικό τους παρελθόν και τον ιστορικό τους ρόλο, αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως "ηττημένοι του 1945" ορίστε μια πολύ επίκαιρη φωτογραφία: 

Ο υπαρχηγός της συμμορίας Παπάς στον τάφο του δικτάτορα Μουσολίνι σε ναζιστικό χαιρετισμό.

Τόση τιμή νιώθουν για τους αλβανομάχους συμπατριώτες τους. (Δεν λέω προγόνους γιατί οι δικοί τους πρόγονοι ήταν στα Τάγματα Ασφαλείας ή κάτω από κουκούλες)

ΕΥΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΔΑΕΙΣ;

 ΕΥΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΔΑΕΙΣ;

Εορτάζεται μια ακόμα  επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου, έναρξης από τον λαό του αντιφασιστικού του αγώνα,  με το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής να φαίνεται πως έχει ριζώσει στο πολιτικό σύστημα. Κι αν βέβαια δεν έχει καταστεί ο αποφασιστικός παράγων στην πολιτική σκηνή αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την επηρεάζει ή ότι δεν συντελεί στη διαμόρφωση αυτών των προϋποθέσεων που θα επιβάλλουν, αν χρειαστεί, αυτή ή  άλλο φασιστικό μόρφωμα  ως εταίρο του πολιτικού συστήματος.  Οι αποκαλύψεις και η δημοσιοποίησή τους, παρόλη την υποτονική κάλυψή από τα ΜΜΕ, στη δίκη των κατηγορουμένων μελών της Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία του Π. Φύσσα  δεν δείχνουν παρά αυτό που είναι, «μια ναζιστική  εγκληματική οργάνωση …το μαχαίρι και η σιδερογροθιά του συστήματος που στρέφεται ενάντια στο δίκιο του λαού». Και βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίες οι προκλήσεις της Χρυσής Αυγής προς τον ΚΚΕ, τον κύριο εχθρό του φασισμού, με  κατηγορίες εναντίον του για αδιαφάνεια στα οικονομικά του και οι χαρακτηρισμοί της σαν «τα τσιράκια του συστήματος».

Η  Χρυσή Αυγή δεν κάνει τίποτε άλλο παρά σαν γνήσιο φασιστικό μόρφωμα να τρέφει ψεύτικες προσδοκίες στο λαό, προβάλλοντας ένα εθνικό -κοινωνικό κήρυγμα που καταγγέλλει το   «σάπιο» κοινοβουλευτισμό  και τη δημοκρατία γενικά, όχι μόνο την αστική,  και τον καπιταλισμό σ’ ένα  αφηρημένο και γενικό επίπεδο. Γιατί οι φασίστες δεν κάνουν άλλο παρά να εκμεταλλεύονται επιδέξια την οικονομική κρίση και τον ενστικτώδη  και αφηρημένο αντικαπιταλισμό των εξαθλιωμένων εργαζομένων και των κατεστραμμένων μικρομεσαίων στρωμάτων, την αγανάκτηση εναντίον του πολιτικού συστήματος  χρησιμοποιώντας τα σκάνδαλα πολιτικών. Μεσοπρόθεσμα αυτή η τακτική αποβλέπει να στραφεί η οργή και η  αγανάκτηση των μαζών για την καπιταλιστική κρίση και τη δυστυχία τους  κατά του  αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος και της δημοκρατίας που έχει  χρεοκοπήσει στη συνείδηση του λαού, όχι για να την αντικαταστήσουν με ένα πραγματικά δημοκρατικό-λαϊκό σύστημα, αλλά  για να καταργηθεί κάθε έννοια δημοκρατικότητας και  αντιπροσωπευτικότητας των θεσμών και όλα τα δικαιώματα του λαού. Έτσι η  χρεωκοπία του αστικού κοινοβουλευτισμού να μετατραπεί σε απόρριψη του κοινοβουλίου και κάθε δημοκρατίας με την εκμετάλλευση προπαγανδιστικά από τους φασίστες   και όλης της γνωστής  παθογένειας του αστικού κοινοβουλευτισμού. Κι όταν η εξαθλίωση μονιμοποιηθεί στην πλειοψηφία του λαού  οι εργαζόμενες μάζες θα είναι έτοιμες πια να διαλέξουν όχι ανάμεσα σε μια λαϊκή δημοκρατία και την αστική δημοκρατία, αλλά  ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό, για  να διαλέξουν τον δεύτερο, αφού η αστική δημοκρατία θα είναι υπεύθυνη για την φτωχοποίησή τους.

Και μένει βέβαια η απορία πώς μάζες εργαζομένων, ένα τσιμενταρισμένο 7% προς το παρόν, επιδεικνύουν τέτοια άγνοια για το ίδιο το φασιστικό φαινόμενο, προβάλλουν παιδαριώδη επιχειρήματα για την ανταπόκρισή τους στο φασιστικό λόγο, επικαλούνται τον πατριωτισμό για να δικαιολογήσουν, όταν την ομολογούν,  την επιλογή τους ακυρώνοντας την ίδια την ιστορία κι εθελοτυφλώντας σχετικά με το παρελθόν του φασισμού.

        Η αστική τάξη σε κανονικές  ομαλές συνθήκες, όταν δεν απειλείται η πολιτική της κυριαρχία από το κομμουνιστικό κίνημα και μπορεί να κυβερνήσει  με την εναλλαγή αστικών κομμάτων στην κυβέρνηση, ενδιαφέρεται και επιδιώκει τη νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας της και της πολιτικής που εφαρμόζει, αμβλύνοντας μάλιστα τις ταξικές συγκρούσεις. Η νομιμοποίηση μέσα από το σύνταγμα του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, η νομιμοποίηση της αστικής πολιτικής μέσα από τη βουλή, είναι όρος για την ομαλή λειτουργία του αστικού πολιτεύματος, τη νομιμοποίηση των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης, την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Ο φασισμός γίνεται  η λύση που προκρίνεται από τον καπιταλισμό όταν χρειάζεται έναν τρόπο να ξεπεράσει τις κρίσεις του.

Γι’ αυτό και προέχει στο φασιστικό λόγο η  κατασυκοφάντηση των κομμουνιστών σαν τσιράκια του συστήματος, με συνεχή αναφορά στα τεκταινόμενα του Μάη του 2010 που «απετράπη» η έφοδος στη βουλή, για να μεταθέσουν τη σύγκρουση στο πεδίο που ευνοεί τον καπιταλισμό, όταν έρχονται στην επιφάνεια επιτακτικά τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα και  γίνεται φανερό πως η διατήρηση του καπιταλισμού εξαρτάται από την εξαθλίωση των εργαζομένων. Μπολιάζεται έτσι ο λαός με ιδέες εθνικιστικές για να καταλαγιάσει η ταξική πάλη και γίνεται αποδεκτό από τη μεγάλη πλειοψηφία η χρησιμοποίηση του κράτους σαν μιας πολεμικής μηχανής που αυθαιρετώντας και τρομοκρατώντας θα αγωνιστεί ενάντια σε εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς –στην προκειμένη περίπτωση των κακών καπιταλιστών στο εξωτερικό, των υπηρετών του συστήματος που είναι οι κομμουνιστές στο εσωτερικό.  Στη βάση των  εμπρηστικών λόγων, που περιλαμβάνει και την ψευδεπίγραφη εναντίωση στον καπιταλισμό,  και της συμπεριφοράς μπράβων των μελών της Χ.Α υπάρχει η ιδέα ότι ο φασισμός, εθνικισμό λέει η Χ.Α, θα χαλιναγωγήσει τους καπιταλιστές της Ευρώπης και θα τους υποχρεώσει να σεβαστούν τον ελληνικό λαό. Ο αντιδραστικός και πολλές φορές συγκεκαλυμμένα αντεργατικός λόγος που στηρίζεται στο μύθο της κατάργησης της ταξικής πάλης με την έξαρση, ακόμα και απροκάλυπτα,  της βίας και την εφαρμογή πολιτικής της βίας και ισχύος απομακρύνουν την προοπτική του αγώνα για  μια κοινωνική ανατροπή προς όφελος των εργαζομένων.

¨Όμως, και η απαξίωση του κομμουνιστικού λόγου σε συνδυασμό με την ιδεολογική σύγχυση και τη χρεοκοπία  του γενικώς κι αορίστως αριστερού λόγου που η πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ επιφέρει, συντελούν κι αυτά στην καλλιέργεια γόνιμου  εδάφους για το φασιστικό λόγο. Το φασισμό τον γεννά το μεγάλο κεφάλαιο κι είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι η πολιτική συμπόρευσης με τις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου μπορεί να τον αποτρέψει από τη στιγμή που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Χειροπόδαρα δένεται το εργατικό κίνημα από τη «θεωρία της χρυσής μεσοβέζικης θέσης που προσπαθεί να δικαιολογήσει με μαρξιστικές λέξεις την οπορτουνιστική πράξη».  Και όταν  σκέφτεται κανείς πως και η ίδια η ιστορία έχει δείξει πως δεν είναι  «ο οπορτουνισμός «νόμιμη απόχρωση» ενός ενιαίου κόμματος ξένου προς τις «ακρότητες» και ότι  «έχει γίνει ο καλύτερος τρόπος εξαπάτησης των εργατών και το μεγαλύτερο  εμπόδιο για το εργατικό κίνημα» δεν μπορεί να χρεώσει στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε αφέλεια ούτε ευπιστία. Γι’  αυτό δεν είναι ούτε τυχαίες ή αφελείς οι συνεχείς μεταμορφώσεις του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, οι επανειλημμένες διαψεύσεις υποσχέσεών του και η προσπάθειά του να επιδείξει αριστερό προφίλ με ενδυματολογικές επιλογές και μαρξιστικό λεξιλόγιο υπονομεύοντας ύπουλα και επίμονα την κομμουνιστική προοπτική της κοινωνίας.

Πώς τώρα πια  στα χρόνια μας μπορεί να δικαιολογείται κανείς για την ευπιστία και άγνοιά του;

Πουλήστε, ψωνίστε, τελειώσαμε...

 Πουλήστε, ψωνίστε, τελειώσαμε...

[Όταν, το πρωί της Κυριακής, έγραφα το κείμενο που δημοσιεύεται σήμερα στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Ατέχνως" (Ολάντ: Ρεπετισιόν μιας επίσκεψης), δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζω το περιεχόμενο του κειμένου που θα ανέβαζε στο enikos.gr το ίδιο βράδυ ο Νίκος Μπογιόπουλος. Επειδή εκτιμώ ότι τα δυο άρθρα αλληλοσυμπληρώνονται, αποφάσισα να αναδημοσιεύσω σήμερα το άρθρο του Μπογιόπουλου, αφήνοντας τις υπογραμμίσεις του και συνοδεύοντάς το με τις φωτογραφίες που εκείνος επέλεξε.]


Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια «εταιρεία» γαλλογερμανικών συμφερόντων από την οποία, παράλληλα, «αρδεύονται» και όλες οι κυρίαρχες τάξεις, τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές των κρατών μελών της.

Η Γαλλία, ειδικότερα, αυτή που μας «έσωσε» από τον κακό Σόιμπλε και από τα σχέδιά του για «Grexit», είναι ο πλασιέ της Μέρκελ που μας έσπρωξε στο τρίτο Μνημόνιο με τον δικό της, τον γαλλικό – και πιο φινετσάτο είναι η αλήθεια – τρόπο.

Όσο για τον κ.Ολαντ, η «αριστερή» μας κυβέρνηση τον υποδέχτηκε και τον φιλοξένησε με όλους τους κανόνες της μπανανίας: Ντύνοντάς τον με τη φουστανέλα του «φιλελληνισμού» και μοιράζοντας «τσολιαδάκια» και «καθρεφτάκια» στους ιθαγενείς.

Όμως, την ίδια ώρα που ο Ολάντ αποβιβαζόταν στην Αθήνα και ενώ εδώ έδιναν και έπαιρναν τα «Ελλάς – Γαλλία – συμμαχία», στην Γαλλία η είδηση μεταδιδόταν με έναν… ελαφρώς διαφορετικό τρόπο.

Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων των 8μμ, λοιπόν, στο τηλεοπτικό κανάλι «FRANCE 2» (και έχει σημασία ότι πρόκειται για κανάλι του κρατικού τηλεοπτικού δικτύου της Γαλλίας) ο τίτλος που δέσποζε στο ρεπορτάζ για τον ερχομό του Ολάντ στην Ελλάδα ήταν ο εξής: «La France fait son marché». Μετάφραση: «H Γαλλία κάνει τα ψώνια της»…

Την ώρα που η γαλλική τηλεόραση  έδειχνε τις εικόνες με τις αγκαλιές Τσίπρα – Ολάντ, ο τίτλος του ρεπορτάζ ήταν ακριβώς αυτός:  «La France fait son marché» - «H Γαλλία κάνει τα ψώνια της»…

Όποιος θέλει να παρακολουθήσει - επιστρατεύοντας και τα μάτια του και τα αυτιά του – το πώς και το τί μετέδωσε η κρατική τηλεόραση της Γαλλίας για την επίσκεψη του Ολάντ στην Ελλάδα δεν έχει παρά να πάει στην ακόλουθη διεύθυνση: http://www.francetvinfo.fr/monde/grece/en-grece-la-france-vient-chercher-de-nouveaux-contrats_1140381.html

Εμείς περιοριστήκαμε σε μια απομαγνητοφώνηση του εν λόγω ρεπορτάζ. Θωρακιστείτε με εθνική περηφάνια και απολαύστε:

«Στις αποσκευές του Φ. Ολάντ 5 μεγάλοι Γάλλοι επιχειρηματίες ήρθαν να σφίξουν το χέρι του Α. Τσίπρα και να πάρουν το μερίδιό τους από την ελληνική πίτα.

Η χώρα είναι προς πώληση και υπάρχουν επιχειρηματικές ευκαιρίες. Πωλήθηκε ήδη  ένα τμήμα του λιμένα του Πειραιά στους Κινέζους. Πωλήθηκαν επίσης 14 περιφερειακά αεροδρόμια στους Γερμανούς έναντι 1,23 δις ευρώ. Εκποιήθηκαν επίσης παραλίες και μαρίνες, όπως αυτή εδώ σε προάστιο των Αθηνών, σε Τούρκους και Άραβες επενδυτές έναντι 450 εκατ. Ευρώ. Αλλά δεν αρκούν για να αποπληρώσει η Ελλάδα τους δανειστές της. Πρέπει να πουλήσει κι άλλα κι εδώ ακριβώς είναι που θέλουν να μπουν οι Γάλλοι στο χορό. Απομένουν προς πώληση οι δρόμοι και οι αυτοκινητόδρομοι, μια μεγάλη αγορά που θα ενδιέφερε τη γαλλική κατασκευαστική εταιρεία VINCI. Προς εκχώρηση επίσης και ο σιδηρόδρομος. Ήδη η κορυφαία εταιρεία  Alstom βρίσκεται σε ετοιμότητα για την ανάληψη της συντήρησής του».

Στην συνέχεια του ρεπορτάζ ακούμε και βλέπουμε τον κ.Philippe Delleur, πρόεδρος της «Alstom International» να δηλώνει: «Μελετάμε το φάκελο και περιμένουμε να οριστεί η ημερομηνία κατάθεσης προσφορών». Ακολούθως ο κ.Eric Ghebali, της εταιρείας «Suez», δηλώνει: «Αναμφισβήτητα, είναι η κατάλληλη στιγμή να έρθει κανείς να επενδύσει στην Ελλάδα»…

Και το ρεπορτάζ της κρατικής γαλλικής τηλεόρασης κλείνει έτσι: «Οι επενδυτές είναι σε θέση ισχύος. Η Ελλάδα υφίσταται πιέσεις. Δεσμεύτηκε να συγκεντρώσει 50 δισ. ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις».

Αυτά μεταδίδονταν την περασμένη Πέμπτη στην Γαλλία από την (κρατική της) τηλεόραση για την επίσκεψη Ολάντ. Έτσι προσεγγιζόταν το ζήτημα της «ελληνικής εθνικής κυριαρχίας». Έτσι περιγραφόταν η Ελλάδα, σαν «μια χώρα προς πώληση»…

Aντίθετα, εδώ, η ελληνική (πρωτίστως η κρατική) τηλεόραση, προσέδωσε στην επίσκεψη Ολάντ εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Φρόντισε, δε, να επιμείνει στην προβολή της δήλωσης του κ.Τσίπρα για το Μνημόνιο. Μιλάμε για την εσωτερικής κατανάλωσης φράση του πρωθυπουργού κατά την κοινή συνέντευξη με τον Γάλλο πρόεδρο ότι «υπογράψαμε συμφωνία και όχι σύμφωνο παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας».

Δυο διαφορετικές προσεγγίσεις, δυο διαφορετικές εκδοχές, δυο διαφορετικές απόψεις με αφορμή την ίδια επίσκεψη. Ποια λέτε να είναι η έχουσα μεγαλύτερη συγγένεια με την αλήθεια;

Σιδεροκέφαλος σ. Νικόλα!

 Σιδεροκέφαλος σ. Νικόλα!

Πραγματοποιήθηκε η 9η Σύνοδος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και εξέλεξε νέο Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ τον σ. Νίκο Αμπατιέλο, μέχρι τώρα μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

Ο απερχόμενος Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρής Χιώνης, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, αναλαμβάνει νέα καθήκοντα στη δουλειά του Κόμματος.

Ο σ. Νίκος Αμπατιέλος είναι 29 χρόνων, απόφοιτος του Τμήματος Ναυτιλιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά. Μεγάλωσε στον Πειραιά και οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 2001. Είναι μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ από το 9ο Συνέδριο της ΚΝΕ το 2006 και μέλος του Γραφείου του ΚΣ από το 2011.

Αναρτήθηκε από loutsiano

Αρον- άρον έφυγε ο Κατρούγκαλος από σύσκεψη στην Καλαμάτα -Απέκλεισαν το χώρο μέλη του ΠΑΜΕ [βίντεο]

 Αρον- άρον έφυγε ο Κατρούγκαλος από σύσκεψη στην Καλαμάτα -Απέκλεισαν το χώρο μέλη του ΠΑΜΕ [βίντεο]

Ενταση επικράτησε στην Καλαμάτα, σε προγραμματισμένη σύσκεψη με τη συμμετοχή του Γιώργου Κατρούγκαλου, για τις αλλαγές στο ασφαλιστικό.

Μέλη του ΠΑΜΕ απέκλεισαν το Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας- όπου θα γινόταν η σύσκεψη με τους εκπροσώπους σωματείων- και φωνάζοντας συνθήματα ουσιαστικά ακύρωσαν τη σύσκεψη και ανάγκασαν τον υπουργό να αποχωρήσει εσπευσμένα από το χώρο, καθώς ζητούσαν να συγκληθεί το ΔΣ του Εργατικού Κέντρου για να ζητηθεί η αποχώρηση του κ. Κατρούγκαλου, σύμφωνα με την «Ελευθερία».

Τελικά, μετά από αρκετή ώρα διαμαρτυριών, ο υπουργός Εργασίας αποχώρησε και πήγε σε ξενοδοχείο της πόλης, για να συναντηθεί με μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή: iefimerida.gr

Ακολουθούν τα βίντεο:

Βλέπε ακόμη:

• Η είδηση από το 902

Με τη «φωνή» των μεγαλοαγροτών

Με τη «φωνή» των μεγαλοαγροτών

Καθώς οι μικρομεσαίοι αγρότες «ζεσταίνουν» τις μηχανές των τρακτέρ και ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις με πανελλαδικό συντονισμό, πληθαίνουν οι παρεμβάσεις ορισμένων «αγροτοσυνδικαλιστών» που πρωτοστατούν σε «σχήματα» αλλότρια προς τα πραγματικά συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς, που ξεκληρίζεται κυριολεκτικά από τα μέτρα του τρίτου μνημονίου και της νέας ΚΑΠ.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών, Χρήστος Γκόντιας, ο οποίος έδωσε συνέντευξη ...στους «New York Times» και πρότεινε «ισοδύναμα» για να μειωθούν οι συνέπειες του τρίτου μνημονίου στους αγρότες. Ποια ήταν αυτά; Να υπολογίζονται ως «αγρότες» όσοι έχουν το 70% του εισοδήματός τους από αγροτικές εργασίες. Σήμερα, το ποσοστό αυτό βρίσκεται στο 35% και η κυβέρνηση συζητάει να το ανεβάσει στο 50%. Ο αγροτοσυνδικαλιστής ισχυρίζεται ότι με την πρόταση που κάνει, «ο αριθμός των αγροτών στην Ελλάδα θα περιοριζόταν στις 150.000 από τις 900.000 που είναι σήμερα».

***

Επομένως, η «λύση» που προτείνει στα οξυμένα προβλήματα της αγροτιάς, είναι να επιταχυνθούν τα μέτρα που πετάνε εκτός παραγωγής τους μικρούς, οι οποίοι, επειδή δεν τα βγάζουν πέρα από την ενασχόληση με τη γη, αναγκάζονται να κάνουν και άλλες δουλειές. Με τον τρόπο αυτό, θα γίνουν ακόμα δυνατότεροι οι λίγοι μεγαλοαγρότες, καθώς εκτός όλων των άλλων, θα νέμονται ακόμα μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων και των άλλων ενισχύσεων.
Θυμίζουμε ότι σήμερα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 80% των επιδοτήσεων/ενισχύσεων της ΕΕ πάνε στο 20% των δικαιούχων στη χώρα μας, που είναι μεγαλοαγρότες και μεγαλοεπιχειρηματίες του αγροτικού τομέα, ενώ το υπόλοιπο 20% μοιράζεται το 80% των δικαιούχων που είναι μικρομεσαίοι αγρότες. Επίσης, το 75% των αγροτών παίρνουν επιδοτήσεις κάτω από 10.000 ευρώ. Τα μεγάλα ποσά πηγαίνουν στους μεγαλοαγρότες και αφορούν κατά βάση δράσεις για την ενίσχυση της καπιταλιστικοποίησης της αγροτικής παραγωγής.

***

Τώρα, μάλιστα, που σύμφωνα με τη νέα ΚΑΠ, ως το 2019 οι επιδοτήσεις/ενισχύσεις αναμένεται να περικοπούν σε ποσοστό μέχρι και 50%, είναι φανερό ότι οι μεγαλοαγρότες δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν ούτε δεκάρα τσακιστή για τους μικρούς καλλιεργητές.
Να, λοιπόν, γιατί «σχήματα» όπως αυτά καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των μικρών και μεσαίων αγροτών. Αυτό που επιδιώκουν είναι μια καλύτερη προσαρμογή της ΚΑΠ και των μνημονίων στις ανάγκες μιας χούφτας μεγαλοαγροτών και επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο διατροφικό τομέα, ανταγωνιστικά προς τα μονοπώλια άλλων κρατών - μελών, αλλά και προς τους μικρούς και μεσαίους αγρότες στη χώρα μας.
Αλλωστε, οι ίδιοι ομολογούν ότι καλούν σε αγώνα για τη βελτίωση και όχι την κατάργηση των μνημονίων. Οπως σημειώνει ο συγκεκριμένος αγροτοσυνδικαλιστής, διάβασε το μνημόνιο και αντιλήφθηκε ότι τα μισά απ' όσα περιέχονται είναι πράγματα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι μας εδώ και χρόνια, «όμως τα άλλα μισά είναι καταστροφικά και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη συμβούν»...

Π.

28η ΟΚΤΩΒΡΗ 1940 Πείρα για το σήμερα από την περίοδο της ιταλικής φασιστικής εισβολής

28η ΟΚΤΩΒΡΗ 1940

Πείρα για το σήμερα από την περίοδο της ιταλικής φασιστικής εισβολής

Για «υπεραισιόδοξο κοινή γνώμη» έκανε λόγο ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς και για «μερικές τουφεκιές δια την τιμήν των όπλων» ο αρχιστράτηγος Αλ. Παπάγος (φωτ. από συνομιλία μεταξύ των δύο)

Την 28η Οκτώβρη η αστική τάξη την καθιέρωσε ως «εθνική γιορτή». Και την προβάλλει ως τέτοια, αφού αποτελεί για την ίδια μοχλό στην επιδίωξή της να καλλιεργεί το ιδεολόγημα της «εθνικής ενότητας», προκειμένου να υποτάσσει την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στην πολιτική του κεφαλαίου, δηλαδή στην πολιτική της ολοένα και πιο βαθιάς εκμετάλλευσης και σφαγής της ζωής τους. Πρέπει να γίνεται καθαρό στο λαό πως εθνική ενότητα σε μια ταξική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σε καιρό ειρήνης, ούτε στον πόλεμο. Αυτό απέδειξε όλη η ιστορική περίοδος 1940-1944, που χαρακτηρίζεται από την εισβολή αρχικά της Ιταλίας που ανήκε στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό του φασιστικού - ναζιστικού άξονα με τη Γερμανία. Γιατί ένα τμήμα των αστών επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές. Ενα άλλο, το μεγαλύτερο, ανήκει στους «απόντες» του αγώνα, αφού έφυγε για τη Μέση Ανατολή, πιο συγκεκριμένα την Αίγυπτο, μαζί με τους Αγγλους συμμάχους του.

Ο λαός μας, βεβαίως, αντιστάθηκε σύσσωμος στην ιταλική φασιστική εισβολή, τρέποντας τον ιταλικό στρατό σε φυγή έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. Στη συνέχεια, βεβαίως, τον Απρίλη του 1941 έγινε και εισβολή των Γερμανών ιμπεριαλιστών και η τετράχρονη κατοχή. Αλλά και τότε, η εργατική τάξη, ο λαός με μπροστάρη το ΚΚΕ οργάνωσαν την αντίσταση στην τριπλή φασιστική κατοχή (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία) και απελευθέρωσαν την Ελλάδα.
Οταν ο Ιταλός πρέσβης Ε. Γκράτσι επέδωσε στον Ελληνα δικτάτορα Ι. Μεταξά τη διακοίνωση με την οποία η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας, που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Βρετανία, απαιτούσε να της επιτραπεί να καταλάβει στρατιωτικά ορισμένες θέσεις στρατηγικής σημασίας στο ελληνικό έδαφος, με περιθώριο 3 ώρες για την αποδοχή ή την απόρριψή τους, ο Μεταξάς απάντησε: «Ωστε έχουμε πόλεμο».

Τι καθόρισε τις επιλογές των αστών;

Την 28η Οκτώβρη η άρχουσα τάξη τη γιορτάζει με περιεχόμενο τους δικούς της ταξικούς σκοπούς, που δεν είναι άλλοι από την υποταγή του λαού στη διαιώνιση της ταξικής της κυριαρχίας και της εξουσίας της. Και στις τότε συνθήκες ανάλογο ταξικό περιεχόμενο έδινε η ίδια στο «ΟΧΙ».
Γιατί, όμως, η ταυτόσημων ιδεολογικών απόψεων με τις τότε γερμανική και ιταλική κυβερνήσεις δε συμμάχησε με το συνασπισμό του φασιστικού - ναζιστικού άξονα;
Ο Γεώργιος Καφαντάρης, αστός «κεντρώος» πολιτικός, είχε πει για τη στάση του Μεταξά απέναντι στο ιταλικό τελεσίγραφο: «Είπε το ΟΧΙ ο μόνος Ελληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ» (Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 - 1940», εκδόσεις «Κ. Καπόπουλος», τόμος 4ος, σελ. 344).
Αλλά το «ΟΧΙ» του Μεταξά αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι σε τέτοιες ιστορικές στιγμές, τις αποφάσεις δεν τις επιβάλλουν οι ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις των ηγετών, αλλά τα γενικότερα συμφέροντα του κεφαλαίου. Που ήταν συνυφασμένα μ' αυτά του αγγλικού ιμπεριαλισμού, ενάντια στο γερμανο-ιταλικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, στο μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό, που οδήγησε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό, λοιπόν, καθορίστηκε από την επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου, σ' έναν πόλεμο που ξεπήδησε μέσα από τους οξύτατους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για το ξαναμοίρασμα σφαιρών επιρροής, με πρωταρχικό στόχο την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Το ελληνικό κεφάλαιο που στήριξε τη μεταξική δικτατορία - και κυρίως το ναυτιλιακό - είχε ιστορικά αναπτύξει, αμέσως μετά τη συγκρότηση του ελληνικού αστικού κράτους (μετά την Επανάσταση του 1821), άρρηκτες σχέσεις με το αγγλικό κεφάλαιο. Τα συμφέροντά του συνδέονταν κυρίως με το αγγλικό κεφάλαιο και λιγότερο τότε με το γαλλικό και το αμερικανικό. Βεβαίως, στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, βελτιώθηκαν οι σχέσεις με το γερμανικό κεφάλαιο, αλλά αυτό σε τίποτα δεν άλλαζε τις παραδοσιακές σχέσεις ελληνικού και αγγλικού κεφαλαίου. Η δικτατορία του Μεταξά, που βεβαίως επομένως υπηρετούσε πιστότατα τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, έκανε επιλογές συμμάχων με βάση τα συμφέροντά του, επομένως όχι μόνο δεν αμφισβητούσε τις σχέσεις με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, αλλά τις στήριζε κιόλας. Ο ίδιος, μάλιστα, ο Μεταξάς, στο «Τετράδιο των σκέψεων» που κρατούσε παράλληλα με το ημερολόγιό του, στις 6/5/1940 έγραφε:
«Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Αγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο, γιατί και το Αγγλικό το δρόμο μας θα ακολουθήση. Γι' αυτό είναι τραγική η θέσις της Ιταλίας... Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί»(Ι. Μεταξά: «Το προσωπικό του ημερολόγιο», τόμος Δ', σελ. 467). Ακόμη πιο σαφής ήταν ο Μεταξάς, όταν εξηγούσε τη θέση της Ελλάδας απέναντι στην Αγγλία - και σε ό,τι αφορούσε την περιβόητη ουδετερότητα - μιλώντας στις αρχές Μάη του '40 με το Βρετανό δημοσιογράφο Αρθουρ Μάρτον και ενώ ήδη η Γερμανία είχε εξαπολύσει τον πόλεμο: «Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτε δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές, ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης»(«Τα μυστικά αρχεία του Φόρεϊν Οφις», εκδόσεις «Πάπυρος», σελ. 76).
Επίσης, στις 3 Μάρτη του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, έλεγε: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»(Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 77).
Δύο μέρες, επίσης, μετά την έναρξη του πολέμου, στις 30 Οκτώβρη 1940, ο Μεταξάς εξήγησε στους ιδιοκτήτες και στους αρχισυντάκτες του αθηναϊκού Τύπου ότι «θα έπρεπε, διά να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν... με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από τη Βουλγαρίαν. Φυσικά, δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Αγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των... Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρεις αυτήν τη φοράν Ελλάδες. Το Εθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τον Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου τοιαύτην πολιτικήν (Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστη», τόμος Δ' σελ. 522-524).

Ντουφεκιές για την «τιμή των όπλων»

Βεβαίως, ο Μεταξάς είπε το «όχι» στους Ιταλούς στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών της εποχής που οδήγησαν στο Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και της συμμαχίας των Ελλήνων αστών με τους Αγγλους, αλλά δεν είχε καμιά πίστη στην ανεξάντλητη δύναμη του λαού να υπερασπίσει το έδαφος της Ελλάδας και να νικήσει τους Ιταλούς εισβολείς.
Την επομένη της κήρυξης του πολέμου, στις 29 Οκτώβρη του 1940, ο δικτάτορας Μεταξάς έγραφε στο ημερολόγιό του: «Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος Κοινή Γνώμη».Επίσης, ο αρχιστράτηγος Αλ. Παπάγος, λίγες μέρες πριν την ιταλική εισβολή, έλεγε πως αν μας επιτεθούν, «θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων».
Ουσιαστικά, οι αστοί είχαν αποφασίσει πριν ακόμη την ιταλική εισβολή να πουν το «όχι», αν αυτή γίνει, αλλά «για την τιμή των όπλων», χωρίς να αντισταθούν και στη συνέχεια να παραδώσουν την Ελλάδα στο φασιστικό - ναζιστικό άξονα, να συμβιβαστούν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου με την κατοχή (ουσιαστικά αυτό έκαναν, αφού ένα τμήμα τους υπηρέτησε τη γερμανική κατοχή, ενώ ένα άλλο εγκατέλειψε τον αγώνα για την απελευθέρωση), περιμένοντας τη λήξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου με την προσδοκία της νίκης των συμμάχων της, Αγγλων. Για παράδειγμα, ο Γ. Καφαντάρης, σε πρόταση που του έγινε από το ΚΚΕ να προσχωρήσει στην Αντίσταση, απάντησε: «Οι Ελληνες να μη νοιάζονται, το ζήτημα θα το λύσουν οι σύμμαχοι» (δηλαδή οι Αγγλοι) (Π. Ρούσου, «Η μεγάλη πενταετία» τ. Α, σελ. 137, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Από τη Νίκαια της Γαλλίας όπου είχε μετεγκατασταθεί, ο Ν. Πλαστήρας καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: «Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)», έγραψε. («Η Καθημερινή», 14 Σεπτέμβρη 1998).
Ετσι η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα με καθοδηγητή το ΚΚΕ, οργάνωσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, την ΟΠΛΑ, την Εθνική Αλληλεγγύη και απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Χωρίς ΚΚΕ δε θα υπήρχε ΕΑΜ και χωρίς ΕΑΜ δε θα υπήρχε το έπος της Αντίστασης και της Απελευθέρωσης.

Ο λαός με τη δική του σημαία

Τι συμπεράσματα βγαίνουν απ' όλα αυτά για το σήμερα, που οι αστοί της Ελλάδας συμμετέχουν, μέσω της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και με στρατηγικές συνεργασίες με τις ΗΠΑ, στην πολυμέτωπη ιμπεριαλιστική δράση στην ευρύτερη περιοχή μας, όπου οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και υπάρχουν διάφορες πολεμικές εστίες;
Αποδεικνύεται ότι η εργατική τάξη, ο λαός, δεν μπορούν να εμπιστευθούν την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας τους στα αστικά κόμματα και στην αστική τάξη.
Στο ενδεχόμενο, λοιπόν, συμμετοχής της Ελλάδας σ' έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, επιτιθέμενη ή αμυνόμενη η Ελλάδα, ο λαός πρέπει να σκεφτεί όχι αν χρειάζονται θυσίες για την εδαφική ακεραιότητα και κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αυτές δεν τις παζαρεύει. Αλλωστε, η ιστορία έχει δείξει ότι θυσιάζεται. Πρέπει, όμως, να σκεφτεί: Θα πολεμήσει μαζί με τους αστούς και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να σηκώσουν τη δική τους σημαία, με το δικό μέτωπο, για τη δική τους προοπτική και όχι να θυσιάζονται με τη σημαία των αστών, είτε είναι αμυνόμενοι είτε επιτιθέμενοι. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της με τη σημαία του επαναστατικού κινήματος για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

ΗΠΑ Αστυνομικός επιτίθεται σε μαθήτρια μέσα σε τάξη

ΗΠΑ

Αστυνομικός επιτίθεται σε μαθήτρια μέσα σε τάξη

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Νέο βιντεοσκοπημένο κρούσμα αστυνομικής βίας, σε βάρος Αφροαμερικανίδας μαθήτριας μέσα σε σχολική αίθουσα τη Δευτέρα, είδε το φως της δημοσιότητας.
Οπως φαίνεται σε βίντεο που τραβήχτηκε από το κινητό τηλέφωνο μαθητή που ήταν παρών στο περιστατικό, αστυνομικός με την ιδιότητα του «μέλους της μόνιμης ασφάλειας» λυκείου στο Σπρινγκ Βάλεϊ, συμπεριφέρθηκε στο κορίτσι βάναυσα όταν κλήθηκε στην αίθουσα από τον καθηγητή της τάξης για να συνοδέψει έξω την μαθήτρια, στην οποία είχε επιβληθεί ωριαία αποβολή. Ο αστυνομικός της ζήτησε με απειλητικό τρόπο να βγει από την αίθουσα και όταν δεν τον υπάκουσε, της έπιασε το ένα χέρι, της έκανε κεφαλοκλείδωμα για να τη σηκώσει από το θρανίο με τη βία, και την πέταξε κάτω σέρνοντάς την προς την πόρτα. Ο ίδιος αστυνομικός δε δίστασε στη συνέχεια να συλλάβει και έναν άλλον μαθητή που αντέδρασε στο βίαιο γεγονός.
Ο σερίφης της κομητείας του Ρίτσλαντ, όπου υπάγεται το Σπρινγκ Βάλεϊ, ανακοίνωσε ότι πρωταγωνιστής της επίθεσης στη μαθήτρια ήταν ο λευκός υπαστυνόμος Μπεν Φιλντς, στον οποίο δε θα επιτραπεί να ξαναδουλέψει σε σχολείο έως ότου και εφόσον βγει από καθεστώς διαθεσιμότητας, μετά τη διενέργεια σχετικής έρευνας. Το βίντεο κυκλοφόρησε γρήγορα στο διαδίκτυο, προκαλώντας νέες αντιδράσεις για τα όρια της αστυνομικής βαναυσότητας, κυρίως σε βάρος φτωχών Αφροαμερικανών.