Τα “έξυπνα” αυτοκίνητα χωρίς οδηγό χτυπούν συχνότερα ανθρώπους με σκούρο δέρμα

Κατιούσα

Η τεχνητή νοημοσύνη μπαίνει ολοένα και πιο δυναμικά στη ζωή μας κι όπως είναι λογικό το επιστημονικό ενδιαφέρον για τους τρόπους και τις συνέπειες της εφαρμογής της στην καθημερινότητά μας προσελκύουν διαρκώς το επιστημονικό ενδιαφέρον. Σοκαριστικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα ευρήματα έρευνας του Πολυτεχνείου της Τζώρτζια στις ΗΠΑ, που εντόπισαν ότι οι αλγόριθμοι στους οποίους βασίζονται τα συστήμα εντοπισμού αντικειμένων των “έξυπνων” αυτόματων αμαξιών χωρίς οδηγό, έχουν “ρατσιστικές προκαταλήψεις”. Κι αυτό γιατί έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να χτυπήσουν οποιονδήποτε δεν είναι λευκός, καθώς οι ανιχνευτές τους, όπως αισθητήρες και κάμερες είναι προγραμματισμένες να εντοπίζουν ευκολότερα ανθρώπους με πιο ανοιχτό τόνο δέρματος.

Σοβαρότερο ακόμα είναι ένα δεύτερο ζήτημα που αναδεικνύει η έρευνα, δηλαδή πως οι κατασκευάστριες εταιρείες δε δημοσιεύουν τα δεδομένα τους στους επιστήμονες, παρότι υπάρχουν σαφή ζητήματα δημόσιου συμφέροντος και ασφάλειας.

“Σ’ έναν ιδανικό κόσμο, οι ακαδημαϊκοί θα ήλεγχαν τα πραγματικά μοντέλα και τα δοκιμαστικά περιβάλλοντα των επιμέρους αυτοκινητοβιομηχανιών”, ανέφερε στο τουίτερ η διευθύντρια του Ινστιτούτου “Τεχνητή Νοημοσύνη Τώρα”, Κ¨ειτ Κρόφορντ. “Δεδομένου όμως ότι αυτά ποτέ δε δίνονται στη δημοσιότητα (ένα πρόβλημα αυτό καθεαυτό, τέτοιες έρευνες φωτίζουν πολύ πραγματικούς κινδύνους”. Ο “ιδανικός κόσμος” που περιγράφει η επιστήμονας, είναι, χωρίς να το ξέρει, ο σοσιαλισμός, όπου η επιστημονική έρευνα βρισκόταν στο σύνολό της στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου και όχι της κερδοφορίας ιδιωτικών επιχειρήσεων, που βλέπουν την έρευνα ως “προσωπική τους περιουσία”, που πρέπει να διαφυλάξουν από ανταγωνιστές, αλλά και “ενοχλητικές” κρατικές παρεμβάσεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η τεχνητή νοημοσύνη βρίσκεται στο στόχαστρο για ρατσιστικές πρακτικές. Τ0 2015 είχε ξεσπάσει σάλος, όταν το σύστημα αναγνώρισης εικόνων εμφάνιζε τη λεζάντα “γορίλας”, κάτω από πρόσωπα Αφροαμερικανών.
Σύμφωνα με την έρευνα τα μοντέλα αναγνώρισης αντικειμένων των αυτοκινήτων δοκιμάστηκαν κυρίως στη βάση λευκών πεζών, αλλά και δε δόθηκε αυξημένη έμφαση στην εκμάθηση από τα λιγοστά παραδείγματα πιο σκούρων πεζών που συμπεριλήφθηκαν, ζήτημα που θα λυνόταν ευκολότερα αν απλώς είχαν εξαρχής συμπεριληφθεί περισσότεροι.
Αυτό συμβαίνει γιατί τα αλγοριθμικά συστήματα “μαθαίνουν” στη βάση των πληροφοριών που λαμβάνουν. Αν δεν τους δοθεί επαρκής αριθμός μαύρων γυναικών στη φάση “εκμάθησης”, θα δυσκολευτούν να τις αναγνωρίσουν όταν αρχίσει η κανονική τους χρήση.
Η Joy Buolamwini, Αμερικανίδα επιστήμονας πληροφορικής  στο ΜΙΤ με καταγωγή από την Γκάνα, έχει ιδρύσει την οργάνωση “Λίγκα Δικαιοσύνης στους Αλγόριθμους”, ώστα να αντιμετωπιστούν οι προκαταλήψεις σε λογισμικά λήψεις αποφάσεων.
“Καθώς η τεχνητή νοημοσύνη συνεχίζει να αναπτύσσεται, οι τεχνολογικές εταιρείες έχουν ευθύνη να διασφαλίσουν πως τα προϊόντα τους χρησιμοποιούνται για να ενισχύσουν τις κοινότητες, όχι για να βαθύνουν τις φυλετικές ανισότητες” ανέφερε η ίδια προς το Ίδρυμα Φορντ. Όσο η διασφάλιση μιας τέτοιας ισότητας εναπόκειται απλώς στην καλή διάθεση των εταιρειών, το μέλλον δεν προδιαγράφεται και τόσο αισιόδοξο σε αυτό το θέμα.
Με πληροφορίες από telesur

“Έξω οι φασίστες από τη γειτονιά μας” – Συνθήματα στα γραφεία του ΚΚΕ στην Κυψέλη από τα αποβράσματα του Χίτλερ

«Έξω οι φασίστες από τη γειτονιά μας», επισημαίνουν σε ανακοίνωσή τους οι Κομματικές Οργανώσεις Κυψέλης του ΚΚΕ και οι Οργανώσεις της ΚΝΕ καταγγέλλοντας πως «το τελευταίο διάστημα κάποια φασιστοειδή φαίνεται να έχουν βγει από τις τρύπες τους και σαν τους ποντικούς μέσα στο σκοτάδι επιδίδονται σε θρασύδειλες ενέργειες, όπως το να γράφουν εμετικά συνθήματα έξω από τα γραφεία του ΚΚΕ στην Κυψέλη».
Στην ανακοίνωσή τους οι Κομματικές Οργανώσεις αναφέρουν επίσης:
«Η περίοδος, την οποία επέλεξαν, δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για μια περίοδο, όπου το ΚΚΕ πραγματοποιεί ένα τεράστιο πολιτικό άνοιγμα μπροστά και στην τριπλή εκλογική μάχη. Συζητάει με την πλειοψηφία των εργαζομένων, των ανέργων, των επαγγελματιών, των μεταναστών τις θέσεις του για να δυναμώσει η κοινή πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες μας. Είναι η περίοδος που εκφράζεται συμπόρευση με το ΚΚΕ από λαϊκό κόσμο.
Τέτοιου είδους ενέργειες δεν έχουν στόχο αποκλειστικά το ΚΚΕ. Έχουν στόχο το ίδιο το εργατικό κίνημα, τον άνεργο, τον μετανάστη. Επιτίθενται στο ΚΚΕ, γιατί είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να αντιμετωπίσει τον φασισμό, τον εθνικισμό, να βάλει φρένο στη ΧΑ, γιατί αντιπαλεύει και το σύστημα που την γεννά, τον καπιταλισμό.
Απάντηση στον εθνικισμό και τον φασισμό δεν μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ψευτοπροοδευτικά του μέτωπα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συγκυβερνήσει για 4 χρόνια με την ακροδεξιά, κρατάει τη δίκη της ΧΑ για 4 χρόνια με γελοίες δικαιολογίες, γιατί με την αλλαγή του ποινικού κώδικα ρίχνει τη ΧΑ στα μαλακά. Απάντηση δεν μπορούν να δώσουν ούτε και οι ΝΔ – ΚΙΝΑΛ που βαδίζουν από κοινού με την κυβέρνηση τον δρόμο της ΕΕ και υλοποιούν την απάνθρωπη πολιτική της για το μεταναστευτικό.
Οι κομμουνιστές της Κυψέλης με τη δράση μας στη γειτονιά, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, θα δυναμώσουμε την πάλη μας για τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας κόντρα σε όσους μας τα στερούν. Οι φασίστες, ως γνήσια μαντρόσκυλα του συστήματος, θα μας βρίσκουν απέναντί τους, μέχρι να γυρίσουν εκεί που τους αρμόζει…σαν τα σκουλήκια μέσα στις τρύπες τους».
Από 902.gr

Ακροδεξιοί του Ιερού Λόχου μπούκαραν σε παράσταση του ΚΘΒΕ επειδή “έβριζε τα θεία”

Κατιούσα

Σκηνές σκοταδισμού έζησε χθες η Θεσσαλονίκη, καθώς μετά ομάδα 4 ακροδεξιών της οργάνωσης Ιερός λόχος εισέβαλε στο ΚΘΒΕ την ώρα της παράστασης «Πυρκαγιές», του Λιβανοκαναδού συγγραφέα Ουαζντί Μουαουάντ. Ο λόγος, σύμφωνα με την ανάρτηση των φασιστοειδών στο φβ και του βίντεο που ανέβασαν, ήταν πως θεώρησαν ότι η παράσταση προσβάλλει τα θεία.
Αφού λοιπόν οι τέσσερις μπήκαν με το έτσι θέλω στο θέατρο, άρχισαν να φωνάζουν και να γιουχάρουν επί τρία λεπτά, εξαναγκάζοντας τους συντελεστές σε προσωρινή διακοπή της παράστασης. Οι θεατές όμως δεν πτοήθηκαν, ούτε εκφοβίστηκαν, παραμένοντας στις θέσεις τους. Έτσι, μετά το πέρας του «χάπενινγκ», η παράσταση συνεχίστηκε ως το τέλος.
Εντύπωση προκαλεί πως παρά την άμεση άφιξη αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ στο θέατρο, δεν πραγματοποιήθηκε καμία προσαγωγή ή σύλληψη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε εισβολή σε θέατρο επειδή θίχτηκαν τα ιερά και τα όσια της ακροδεξιάς. Ένα από τα γνωστότερα παραδείγματα ήταν εκείνο της Χρυσής Αυγής στο Χυτήριο το 2012, όταν με επικεφαλής τον Παναγιώταρο ένα νεοναζιστικό πλήθος προκάλεσε επεισόδιο με αφορμή την παράσταση Corpus Christi, περιλούζοντας τους συντελεστές με ακατανόμαστες εκφράσεις.
Σε επικοινωνία του με τον τοπικό τύπο, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ δήλωσε τα εξής:

 “Λογοκρισία στην τέχνη και τη δημοκρατία δεν υπάρχει. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράσει τη γνώμη του. Εξάλλου, η παράσταση “Πυρκαγιές” επιτρέπεται αυστηρά σε άτομα άνω των 15 ετών. Και σε ό,τι αφορά την αντίδραση των 4… είπαν ότι εξυβρίζονται τα θεία σε μια φράση του κειμένου και πως ο συγγραφέας είναι μουσουλμάνος. Πρόκειται ωστόσο για έναν Λιβανοκαναδό ο οποίος μέσω του λόγου του εκφράζει την οργή του για όσα του συμβαίνουν και σε αυτόν τον λόγο δεν υπάρχει καμία απολύτως προσβολή των θείων. Επίσης, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ιστορικά έχει αποδείξει πως σέβεται και το κείμενο των έργων που ανεβάζει και το κοινό του προστατεύοντας σε κάθε περίπτωση τα παιδιά – όπως στη συγκεκριμένη παράσταση- ή όποιον άλλον χρειάζεται”. Κατέληξε δε επαναλαμβάνοντας το ότι: “Λογοκρισία στην τέχνη και τη δημοκρατία δεν υπάρχει”.

Με πληροφορίες από makthes.gr

Η τραπεζική για αρχαρίους

 (2)

Πήραμε, λοιπόν, την άδεια για να λειτουργήσει η τράπεζά μας και είμαστε έτοιμοι να βγούμε στην αγορά. Βάζω στοίχημα ότι το -δυσεπίλυτο, αν όχι άλυτο- πρόβλημά σας είναι τι στα κομμάτια μπορούμε να κάνουμε εμείς στην αγορά, με μόλις πέντε εκατομμύρια κεφάλαιο. Ελάτε καλέ! Πού πήγαν τόσα μαθήματα που σας έχω κάνει; Αφού έχουμε τράπεζα, έχουμε και λεφτά. Κι αν δεν έχουμε, μπορούμε να φτιάξουμε. Σας φαίνονται λίγα τα πέντε; Ε, πάμε να βρούμε τον τρόπο να τα πολλαπλασιάσουμε!

Την ευκαιρία μάς την δίνει το ελληνικό κράτος. Τώρα που η αριστερή μας κυβέρνηση μας έβγαλε από τα μνημόνια, όποτε το κράτος χρειάζεται χρήμα πρέπει να προσφεύγει στις αγορές. Εκδίδει ομόλογα κάποιας διάρκειας και τα βγάζει στο σφυρί, για να τα πάρει όποιος ζητάει το χαμηλότερο επιτόκιο. Να, όπως τώρα, στα τέλη Γενάρη, που βγήκαμε να ζητήσουμε δυόμισυ δισ. και βρέθηκαν επενδυτές διατεθειμένοι να μας δώσουν δέκα δισ., με επιτόκιο 3,4%. Βέβαια, τα δικά μας πέντε εκατομμύρια είναι ψίχουλα μπροστά σ' αυτά τα ποσά αλλά έχουμε μέλλον, δεν απογοητευόμαστε! Έτσι, την επόμενη φορά που ο Τσακαλώτος βγαίνει στην γύρα για δανεικά, εμείς είμαστε εκεί για να τον βοηθήσουμε. Του δίνουμε, λοιπόν, τα πέντε μας εκατομμυριάκια και παίρνουμε ίσης αξίας ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, με επιτόκιο 3,4% και διάρκεια πέντε χρόνια.

Τράπεζες: "Χρειαζόμαστε χρήματα για να δώσουμε δάνεια σε κόσμο που χρειάζεται χρήματα."

Βάζω στοίχημα ότι δεν καταλαβαίνετε για ποιον λόγο δώσαμε ζεστό χρήμα και πήραμε χαρτιά. Λογικός ο προβληματισμός σας, διότι δεν ξέρετε τι θα κάνουμε τώρα. Θα πάρουμε υπό μάλης αυτά τα χαρτιά (όπως τα αποκαλέσατε, παρ' όλο που δεν είναι απλά χαρτιά) και θα πάμε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να πάρουμε πέντε εκατομμύρια δανεικά. Φυσικά, η ΕΚΤ θέλει εγγυήσεις για να δώσει δανεικά αλλά γι' αυτό πήραμε μαζί μας τα ομόλογα του Τσακαλώτου. Τα δίνουμε στον Ντράγκι κι εκείνος αυτομάτως καταθέτει στον λογαριασμό μας στην ΕΚΤ πέντε εκατομμύρια, τα οποία μπορούμε να τα πάρουμε όποια ώρα θέλουμε.

Αν και ξαναβρεθήκαμε με πέντε εκατομμύρια διαθέσιμα, ακόμη αναρωτιέστε γιατί στο καλό κάναμε όλη αυτή την βαβούρα. Μα είναι απλό, φτωχά μου παιδιά! Τα πέντε εκατομμύρια που δώσαμε δανεικά στην Ελλάδα, τα δώσαμε με επιτόκιο 3,4% αλλά τα πέντε εκατομμύρια που πήραμε δανεικά από την ΕΚΤ, τα πήραμε με επιτόκιο... μηδέν! Καταλάβατε τώρα; Είχαμε πέντε που κάθονταν, έχουμε πέντε που γεννάνε. Καλό; Χαρήκατε; Γιατί χαρήκατε, καλέ; Επειδή από το χιλιάρικο που βάλατε ως συμμετοχή στο κεφάλαιο, θα βγάζετε 34 ευρώ τον χρόνο, μείον τους φόρους και τα έξοδα; Φτωχά μου παιδιά...

Παρένθεση. Αν δεν καταλαβαίνετε γιατί δεν πάει το ελληνικό κράτος κατ' ευθείαν στην ΕΚΤ να πάρει λεφτά με 0% αλλά η ΕΚΤ τα δίνει σε μας για να τα πουλήσουμε εμείς στο κράτος με 3,4%, μάλλον δεν γνωρίζετε ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύεται τα κράτη να δανείζονται απ' ευθείας από τις κεντρικές τράπεζες. Γιατί; Ε, τι να σας πω; Αυτοί που έβγαλαν αυτόν τον κανόνα, κάτι παραπάνω θα ξέρουν από μένα. Κλείνει η παρένθεση.

Θυμάστε που σας είπα στην αρχή ότι πρέπει να βρούμε τρόπο να πολλαπλασιάσουμε τα πέντε εκατομμύριά μας; Μπράβο! Θυμηθείτε τώρα αυτό που έχουμε πει πολλές φορές εδώ, ότι δηλαδή οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα με λογιστικό τρόπο μέσω της χορήγησης δανείων. Τί πρέπει να κάνουμε, λοιπόν; Να δώσουμε δάνεια! Μέχρι πόσα; Μέχρι πέντε εκατομμύρια. Γιατί πέντε; Γιατί τόσα έχουμε. Λάθος! Άμα έχω πέντε και δανείσω πέντε, τί κάνω; Πού είναι ο πολλαλασιασμός;

Είναι σαφές ότι δεν έχετε ιδέα για το πόσα δάνεια μπορεί να δώσει μια τράπεζα. Λοιπόν, για να μαθαίνετε και να μη με σκάτε: κάθε τράπεζα επιτρέπεται να διαχειρίζεται ποσά ίσα με το εκατονταπλάσιο των καταθέσεών της στην ΕΚΤ! Κατανοητό; Μπράβο! Πάμε πάλι από την αρχή τις προηγούμενες ερωτήσεις. Τί πρέπει να κάνουμε για να δημιουργήσουμε χρήμα; Να δώσουμε δάνεια! Μέχρι πόσα; Μέχρι πεντακόσια εκατομμύρια. Γιατί πεντακόσια; Γιατί τόσα έχουμε δικαίωμα, με βάση τα πέντε που έχουμε κατατεθειμένα στην ΕΚΤ. Μπράβο και πάλι! Είδατε πόσο δίκιο είχα όταν σας έλεγα χτες ότι αυτή η δουλειά μαθαίνεται εύκολα;

Σήμερα, το επιτόκιο των διαφόρων επιχειρηματικών δανείων στην χώρα μας κυμαίνεται από 5,85% μέχρι 6,45%. Αυτό σημαίνει ότι αν εμείς προσφέρουμε στην αγορά επιχειρηματικά δάνεια με επιτόκιο 5%, θα σπρώχνονται ποιος θα πρωτοπάρει. Κι όταν ακουστεί στα πέριξ το "δώσε κι εμένα μπάρμπα", όλο και κάποιον μεγάλο νταραβεριτζή θα βρούμε διατεθειμένο να απορροφήσει τα πεντακόσια που δεν είχαμε αλλά τα φτιάξαμε με μια λογιστική εγγραφή. Έτσι κι αλλιώς, όλοι οι μεγάλοι νταραβεριτζήδες με ξένο χρήμα κάνουν δουλειές. Έχετε την εντύπωση ότι η εταιρεία που θα φτιάξει το Ελληνικό, θα το φτιάξει με λεφτά που θα βγάλει από τα συρτάρια της; Κούνια που σας κούναγε! Από μας θα τα πάρει, δανεικά. Κι αν, μάλιστα, της τα δώσουμε με 4%, θα μας ανάψει το αφεντικό της και μια λαμπάδα ίση με το μπόι όλων μας μαζί στον άγιο Ματθαίο, τον προστάτη τής οικονομίας!

Ας κάνουμε μια σούμα ως εδώ, να δούμε πού βρισκόμαστε και τι βάζουμε στις τσέπες. Από την μία, βάζουμε τα ψίχουλα από τα πέντε εκατομμύρια που έχουμε και τοκίσαμε με 3,4%: 170.000 τον χρόνο από τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Από την άλλη, βάζουμε τα χοντρά από τα πεντακόσια εκατομμύρια που δεν έχουμε αλλά φτιάξαμε και τοκίσαμε με 4%: άλλα 20.000.000 και τα σκυλιά δεμένα. Δηλαδή, το χιλιαρικάκι που βάλαμε ο καθένας μας μια κι έξω ως κεφάλαιο, θα μας γεννάει 4.034 ευρώ κάθε χρόνο. Απόδοση ίση με 403,4%. Pas mal, που λένε και οι γάλλοι.

Ενθουσιαστήκατε, το καταλαβαίνω, όμως πρέπει να σας συνεφέρω λίγο, να μη πάρουν πολύ αέρα τα μυαλά σας. Ναι, έτσι όπως τα είπαμε είναι τα πράγματα αλλά περίπου έτσι κι όχι ακριβώς έτσι. Η όλη διαδικασία δεν είναι τόσο απλή όσο σας την παρουσίασα. Έχει μερικά αγκαθάκια, τα οποία πρέπει να προσέξουμε για να μη μας αγκυλώσουν. Θα μιλήσουμε και γι' αυτά. Ως τότε, διατηρείστε την προσοχή σας αμείωτη.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Στήριξη των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες

«Αγωνιστής δεν είναι εκείνος που συμβιβάζεται και διαχειρίζεται αλλά εκείνος που παλεύει και δημιουργεί»

Νομίζουμε ότι γεννιόμαστε ελεύθεροι αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι η σκλαβιά μας έχει ξεκινήσει προτού καν γεννηθούμε. Με το που γεννιόμαστε μας χρεώνουν επίθετο, ιθαγένεια, υπηκοότητα και, λίγο αργότερα, όνομα και θρήσκευμα. Μεγαλώνουμε με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να σκεφτόμαστε όπως θέλουμε χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι έγκλειστοι και ότι οι πιο τυχεροί από εμάς έχουν απλώς κατακτήσει το δικαίωμα ενός περιστασιακού προαυλισμού. Η ελευθερία από μόνη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Πόσο ελεύθερος είναι αυτός που έχει συνηθίσει να θεωρεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, την υποταγή στα συμφέροντα των ισχυρών αναπόφευκτα φυσικά φαινόμενα;

Όλοι μας ονειρευόμαστε μεγάλα και όμορφα ταξίδια που ποτέ όμως δεν θα κάνουμε. Και λίγο πριν κλείσουμε τα μάτια μας θα διαπιστώσουμε ότι δεν ταξιδέψαμε γιατί φοβηθήκαμε. Γιατί συμβιβαστήκαμε και ζήσαμε τις ζωές μας όχι όπως τις θέλαμε αλλά όπως μας έκαναν να πιστέψουμε ότι τις θέλαμε. Γιατί γεννηθήκαμε σκλάβοι, ζήσαμε σα σκλάβοι και δεν κάναμε τίποτα για ν’ αλλάξουμε τη μοίρα μας. Γιατί εκεί βρίσκεται όλο το νόημα της ελευθερίας: στην προσπάθεια να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας φόρεσαν τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Γιατί οι αλυσίδες δεν μας πάνε, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Γιατί σ’ αυτό τον κόσμο ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν αντιστέκεται. Και η αντίσταση είναι επιλογή.

Στις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές επιλέγω να υποστηρίξω τους υποψήφιους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζονται από το ΚΚΕ γιατί ποτέ μου δεν θεώρησα μονόδρομο την επιλογή του λιγότερο κακού. Γιατί οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι πολιτικές εκλογές. Τα προβλήματα των Δήμων και των Περιφερειών είναι απότοκα της εφαρμογής συγκεκριμένων πολιτικών, των ίδιων πολιτικών που κάνουν κάθε μέρα τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Γιατί το ερώτημα είναι πώς θέλουμε τους Δήμους και τις Περιφέρειες: στηρίγματα των επιχειρηματικών ομίλων, μηχανισμούς επιβολής φόρων και αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών ή εργαλεία διεκδίκησης ενός καλύτερου αύριο για εμάς και τα παιδιά μας; Για τους ίδιους ακριβώς λόγους στις ευρωεκλογές αλλά και στις βουλευτικές εκλογές όποτε κι αν αυτές γίνουν θα στηρίξω τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Γιατί αγωνιστής δεν είναι εκείνος που συμβιβάζεται και διαχειρίζεται αλλά εκείνος που παλεύει και δημιουργεί δίπλα σε όσους δοκιμάζονται. Γιατί δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς δημιουργία και δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς αγώνα.

Παναγιώτης Κελάνδριας

Καθηγητής στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου και τραγουδοποιός

Η κυβέρνηση γράφει έτσι κι αλλιώς στο παλμαρέ της άλλη μια αθλιότητα

Από iraklis3

Χωρίς τέλος είναι η «μάχη» του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην ακροδεξιά. Αφού πρώτα συγκυβέρνησε επί 4 χρόνια με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, αφού μετά έβαλε στελέχη με γνωστές και καταγεγραμμένες απόψεις για τους μετανάστες στις κυβερνήσεις του, αφού τα στελέχη του φωτογραφήθηκαν «σε πόλεις και χωριά» με τους χρυσαυγίτες δολοφόνους, τραπεζώνοντάς τους σε όλες τις εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού από κοινού δήλωσαν υποψηφιότητα ΣΥΡΙΖΑίοι με ακροδεξιούς σε μια σειρά ψηφοδέλτια για τις ερχόμενες τοπικές εκλογές, και αφού πρώτα με αστείες δικαιολογίες η δίκη της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής «σύρθηκε» επί τέσσερα χρόνια, τώρα φέρνουν για διαβούλευση και έναν Ποινικό Κώδικα που με τα όσα λέει για τα περί συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης, αντικειμενικά ρίχνει στα μαλακά τους ναζιστές δολοφόνους. Είτε η σχετική διάταξη αποσυρθεί τελικά μετά την κατακραυγή, είτε όχι, η κυβέρνηση γράφει έτσι κι αλλιώς στο παλμαρέ της άλλη μια αθλιότητα. Και επιβεβαιώνει ότι κανέναν αγώνα ενάντια στο φασισμό και την ακροδεξιά δεν πρόκειται να δώσουν όσοι υπηρετούν το σύστημα που γεννάει και θρέφει το φασισμό. Ο αγώνας αυτός είναι υπόθεση του λαού και γι’ αυτό πρέπει να ενισχύσει το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη που με συνέπεια μπαίνει μπροστά σε αυτόν.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Ιταλία: Η πόλη του Μπέργκαμο διαγράφει τον φασίστα Μουσολίνι από το μητρώο επίτιμων δημοτών

Από atexnos3

Ο «Ντούτσε»- ένα από τα ινδάλματα των αποβρασμάτων της εγκληματικής Χρυσής Αυγής, που «πίνουν νερό» στο όνομα του – δεν είναι πλέον επίτιμος δημότης της πόλης Μπέργκαμο, στη βόρειο Ιταλία. Ήταν στις 24 Μαΐου του 1924, όταν ο περιφερειακός επίτροπος Αλφρέντο Φραντσεσκέλι απένειμε στο Μπενίτο Μουσολίνι τον τιμητικό αυτό τίτλο. Έκτοτε, κανένας δεν είχε ενδιαφερθεί να του τον αφαιρέσει.

Σχεδόν έναν αιώνα μετά, δύο δημοτικοί σύμβουλοι, εκλεγμένοι με το ψηφοδέλτιο της Ενωτικής Αριστεράς κι έχοντας τη στήριξη μίας πάνδημης αίτησης που κατατέθηκε στη δημαρχία του Μπέργκαμο το 2016, ζήτησαν να ακυρωθεί η εγγραφή του Μουσολίνι από το μητρώο των επίτιμων δημοτών, διότι «έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες του Συντάγματός μας».

Το θέμα συζητήθηκε στο χθεσινό δημοτικό συμβούλιο κι εγκρίθηκε με 13 ψήφους υπέρ, 10 κατά, ενώ δηλώθηκαν και 10 αποχές.

Με την απόφαση αυτή ο αρχιφασίστας «Ντούτσε» διαγράφεται από το σχετικό μητρώο του Μπέργκαμο. Ωστόσο, ο δήμαρχος Τζόρτζιο Γκόρι, εκλεγμένος με το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, επέλεξε να απέχει της ψηφοφορίας.

Althusser: Φιλοσοφία και Διανοούμενοι, Όπλα της Επανάστασης

Κατιούσα

Ο Αλτουσέρ, κάνει από την αρχή κιόλας στο έργο -απάνθισμα κειμένων- του, Θέσεις, μια θεμελιακή παραδοχή, δηλώνοντας χωρίς περιστροφές πως η φιλοσοφία είναι βασικά πολιτική. Αυτός ο κατεξοχήν πολιτικός χαρακτήρας, είναι κι ο άξονας γύρω από τον οποίο θα εκδιπλωθεί η θεωρητική πραγματεία του Γάλλου διανοητή, σε μια ειλικρινή προσπάθεια επιστροφής στον αυθεντικό Μαρξ, μακριά από τις κατοπινές στρεβλώσεις και τις ενέσεις αστισμού, που ήδη όσο ζούσε, είχαν κάνει τις πρώτες τους εμφανίσεις, εξωθώντας τον εισηγητή του επιστημονικού σοσιαλισμού να διατυπώσει την περίφημη πλέον ρήση:αν αυτό είναι ο μαρξισμός, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής.
Η εργατική τάξη, στην σύμφυτη -κατά Αλτουσέρ- με τη γέννησή, της πάλη που διεξάγει απέναντι στην ισχυρότερη και σαφώς καλύτερα οργανωμένη (εξαιτίας ακριβώς της ισχύος της), αστική τάξη και τους μηχανισμούς της (ιδεολογικούς και κατασταλτικούς), καλείται να αυτοοργανωθεί σε έναν γενικευμένο πόλεμο θέσεων που έγραφε κι ο Γκράμσι, επιστρατεύοντας όλα τα δυνατά μέσα, με στόχο την ανατροπή της αστικής ιδεολογικής ηγεμονίας, και την αντικατάστασή της από την προλεταριακή. Ο κεντρικός πυρήνας, από τον οποίο κι εκπορεύονται τα μέσα αυτά, δεν είναι άλλος από την μαρξιστική θεωρία, που ο Αλτουσέρ διχοτομεί, επιμερίζοντάς την αφενός στην μαρξιστική επιστήμη που αντιστοιχεί στον ιστορικό υλισμό, κι αφετέρου στην μαρξιστική φιλοσοφία που αντιστοιχεί στον διαλεκτικό υλισμό. Μάλιστα, είναι καίριας σημασίας η θέση που εκφράζει, σύμφωνα με την οποία ο Μαρξ θεμελιώνει για πρώτη φορά την επιστήμη της ιστορίας, μια επιστήμη που συνίσταται στην γνώση των παρελθόντων κοινωνικών σχηματισμών και της διαδικασίας υπέρβασής τους.
Η διάκριση αυτή σε επιστήμη και φιλοσοφία, μολονότι φαινομενικά αιρετική, θέτει ως στόχο την προστασία του μαρξισμού, από τον εμμενή λανθάνοντα κίνδυνο της παρέκκλισης, είτε προς τα δεξιά, που εκφράζεται με την κατάργηση της φιλοσοφίας ένεκα της επιστήμης, είτε προς τα αριστερά, που οδηγεί στον παραγκωνισμό της επιστήμης, οδηγώντας στην φιλοσοφική προσήλωση. Ο Αλτουσέρ, ταυτίζει την πρώτη παρέκκλιση με το επιστημονικό ρεύμα του θετικισμού, ενώ τη δεύτερη στηλιτεύει, θεωρώντας την αιτία του υποκειμενισμού.
Φιλοσοφία κι επιστήμη, ως οργανικά και άρα αναφαίρετα στοιχεία του μαρξισμού, δεν αναπτύσσονται στον ίδιο χρόνο, καθώς μέσα στην αντικειμενική κίνηση της ιστορίας, οι επιστημονικές ανακαλύψεις προηγούνται της φιλοσοφικής επεξεργασίας και της συνακόλουθης αναγωγής σε φιλοσοφικό σύστημα των μεταβολών που οι ανακαλύψεις αυτές εγκαινιάζουν. Ο Αλτουσέρ, το διατυπώνει ρητά: Οι
μεταμορφώσεις της φιλοσοφίας αποτελούν πάντα τον αντίκτυπο μεγάλων επιστημονικών ανακαλύψεων. Στην ουσία, έρχονται λοιπόν κατόπιν εορτής. Γι’ αυτό, στη μαρξιστική θεωρία, η φιλοσοφία καθυστερεί σε σχέση με την επιστήμη.
Φιλοσοφία κι επανάσταση, στον άρρηκτο συσχετισμό τους, αποτελούν τη μεταφορά της ταξικής πάλης στο θεωρητικό επίπεδο. Εκεί, το εργατικό κίνημα είναι επιφορτισμένο με το ιερό ιστορικό καθήκον να καταλύσει την αναμφισβήτητη ηγεμονία της αστικής ιδεολογίας, ως κυρίαρχης ιδεολογίας, η οποία και αναπαράγεται από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς κράτους, (ΙΜΚ) με κυριότερο μηχανισμό -κατά τον Αλτουσέρ- το σχολικό. (Αξίζει να σημειωθεί πως η χρήση της έννοιας της ηγεμονίας, πιστοποιεί την επίδραση του Γκράμσι στην αλτουσεριανή σκέψη). Έτσι, ο χώρος των ιδεών, των επιστημών του ανθρώπου, ακόμη και οι ίδιοι οι κομμουνιστές, διακατέχονται εκτός εξαιρέσεων από την αστική ιδεολογία.
Ακριβώς αυτή η καθολική και ολιστική ιδεολογική κατίσχυση, ελλοχεύει πίσω από την διαρκή απειλή, για τη μαρξιστική θεωρία, άρα και για την υλική της αποτύπωση στη κινηματική πορεία του προλεταριάτου, να καταστεί αυτή εξουδετερωμένη, δηλαδή ακίνδυνη, αλλά και ανίκανη να μετασχηματιστεί σε μοχλό ιδεολογικής ζύμωσης και σύμπηξης των τμημάτων της εργατικής τάξης. Η αστική και μικροαστική κοσμοαντίληψη όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Αλτουσέρ, μετουσιώνονται και αποκρυσταλλώνονται στις γενικές μορφές του
οικονομισμού και του ανθρωπισμού. Και οι δυο αυτές εκφάνσεις της κυρίαρχης κοσμοαντίληψης, αναδύονται την ίδια στιγμή με τη γέννηση της αστικής τάξης, ως δομικοί πυλώνες που την στηρίζουν και που παράλληλα διεισδύουν στη μαρξιστική σκέψη, αλλοιώνοντας το περιεχόμενό της. Ο οικονομισμός, ιδωμένος κι εναλλακτικά υπό τη μορφή ενός συγκαιρινού τεχνοκρατισμού κι ο ανθρωπισμός ως
συστηματοποίηση ενός ηθικού ιδεαλισμού, είναι τα ιδεολογήματα-καρκινώματα που καλείται η εργατική τάξη να ξεριζώσει από τις θεωρητικές της αναφορές και προσλαμβάνουσες.
Στα πλαίσια αυτής της συλλογιστικής, ο Αλτουσέρ πραγματεύεται τον φιλοσοφικό αντιανθρωπισμό, σε μια απόπειρα απεμπόλησης όλης της ιδεαλιστικής φιλολογίας περί ανθρώπου που επικρατούσε στους μαρξιστικούς κύκλους της εποχής του. Οι βασικές του θέσεις συνοψίζονται στο ότι η κατηγορία του ανθρώπου δεν παίζει κανένα θεωρητικό ρόλο στο έργο του Μαρξ, ο Μαρξ μπόρεσε να θεμελιώσει την επιστήμη της ιστορίας του ακριβώς επειδή ήρθε σε ρήξη με τις θεωρητικές αξιώσεις κάθε ανθρωπισμού, και ότι ολόκληρη η κλασική
μαρξιστική παράδοση αρνείται να χαρακτηρίσει τον μαρξισμό σαν έναν Ανθρωπισμό. Γιατί; Επειδή πρακτικά[…] η λέξη Ανθρωπισμός γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από την αστική ιδεολογία που τη χρησιμοποιεί για να καταπολεμήσει, δηλαδή για να
σκοτώσει μια άλλη λέξη αληθινή και ζωτική για την εργατική τάξη: την πάλη των τάξεων.
Επιστρέφοντας στην ανάλυση, ο Αλτουσέρ επαναλαμβάνει εμφατικά την αδήριτη συνθήκη, το προλεταριάτο να εμπεδώσει και να ενσωματώσει στην επαναστατική του πρακτική, την ουσία και το χαρακτήρα της μαρξιστικής επιστήμης και φιλοσοφίας, έχοντας συνείδηση του γεγονότος ότι το μαρξικό και μαρξιστικό έργο εξοπλίζει και ισχυροποιεί επομένως τη θέση του στον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων και την ταξική πάλη.
Το ζήτημα ωστόσο της πάλης και στο θεωρητικό επίπεδο, που τόσο ορθά συνέλαβε ο Αλτουσέρ, δεν δύναται να προσληφθεί σαν μια απλή μετωπική σύγκρουση δυο αντίθετων ιδεολογικοφιλοσοφικών αναπαραστάσεων ως προέκταση της εν γένει ταξική πάλης. Η στράτευση στις λεγεώνες της πρωτοπόρας εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προϋποθέτει την μετάβαση από το ταξικό ένστικτο που υφίσταται εγγενώς στους προλετάριους λόγω της αντικειμενικής τους θέσης στη παραγωγική διαδικασία, προς την ταξική θέση. Ουσιαστικά, αυτό το πέρασμα αντιστοιχεί στο ανάλογο σχήμα του περάσματος από την καθεαυτή τάξη στη τάξη δι’ αυτή, την υποκειμενική συνειδητοποίηση δηλαδή της εργατικής τάξης ως τέτοιας, ως ειδικής κατηγορίας τάξης, συγκεκριμένων συμφερόντων,
διακριτών από των άλλων τάξεων. Στον αγώνα, και ιδιαίτερα λοιπόν στο θεωρητικό επίπεδο, είναι καθοριστικός ο ρόλος των  διανοουμένων. Είτε αναφερόμαστε στον ιδεολόγο της εργατικής τάξης του Λένιν, είτε στον οργανικό διανοούμενο του Γκράμσι, οι
διανοούμενοι είναι μια ειδική πραγματικότητα, μια μάζα ανθρώπων που για τον Αλτουσέρ, παρουσιάζουν κάποιες ιδιοτυπίες, ως απόρροια του μικροαστισμού τους.
Γράφει ο Αλτουσέρ: Ξέρεις τι λέει ο Λένιν για τους διανοούμενους. Ορισμένοι μπορεί, ατομικά και πολιτικά, να είναι δηλωμένοι  επαναστάτες, και ίσως θαρραλέοι. Στο σύνολο όμως παραμένουν, από την ιδεολογία τους, ολοκληρωτικά μικροαστοί. Σε καταφανή αντίθεση επομένως προς τους εργάτες οι οποίοι διαθέτουν όπως προλέχθηκε ταξικό ένστικτο, οι διανοούμενοι διαθέτουν ταξικό μικροαστικό ένστικτο, το οποίο και τους παρωθεί σε αντιδραστικές θέσεις, αντί να τους οδηγεί στη συνένωση με τις εργατικές μάζες. Προκειμένου συνεπώς να αναχαιτιστεί αυτή η αντιδραστική τάση και να θετικοποιηθεί, απαιτείται αυτό το μικροαστικό ένστικτο να
επαναστατικοποιηθεί. Άλλωστε, όπως έχουμε δει κατά κόρον, ο Αλτουσέρ επισημαίνει μετ’ επίτασης την αναγκαιότητα ανάληψης δράσης στην επαναστατική διαδικασία, από μαρξιστές επιστήμονες (ιστορικός υλισμός), αλλά κι από φιλοσόφους (διαλεκτικός υλισμός).
Στη μετατροπή όμως του μικροαστικού ενστίκτου, ανακύπτει μια διπλή προβληματική.
Πρώτον, εγείρεται ζήτημα πολιτικής φύσης: ο επαγγελματίας φιλόσοφος που στρατεύεται στο εργατικό-επαναστατικό κόμμα, εφόσον παραμένει ιδεολογικά εγκλωβισμένος στον μικροαστισμό του, καλείται εκ των πραγμάτων να ριζοσπαστικοποιήσει τη σκέψη του. Εδώ, ο Αλτουσέρ δεν μας εισφέρει κάτι καινούριο, παρά προχωρεί σε μια ταυτολογία. Δεύτερον, τίθεται ζήτημα θεωρητικής φύσης, που σημαίνει ότι έχει να κάνει με την ανάπτυξη και επικαιροποίηση της φιλοσοφίας σε σχέση με την ανισόμετρη ανάπτυξη της επιστήμης. Στο μέτρο βέβαια που η θεωρία κινείται κι αυτή όπως κι η ιστορία διαλεκτικά, φαίνεται ίσως κάπως παράδοξη αυτή η τοποθέτηση, εκτός κι αν
εννοείται μια ταυτόχρονη με τις υλικές μεταβολές θεωρητικοποίηση κι ανάλυση των υπαρχουσών συνθηκών, που τότε το αίτημα του Αλτουσέρ θα αφορά στην ενεργότερη συμμετοχή της επαναστατικής διανόησης στη φιλοσοφική παραγωγή.
Η προβληματική της διανόησης, δεν σταματάει όμως εδώ. Ο Αλτουσέρ με έναν αφοπλιστικό αφορισμό, δηλώνει την πραγματιστική ανεπάρκεια των επαγγελματιών φιλοσόφων να εκτιμήσουν το μέγεθος της τομής που άνοιξε ο Μαρξ στην παγκόσμια σκέψη: Ποιος κατάλαβε την εκπληκτική φιλοσοφική επανάσταση που προκλήθηκε από την ανακάλυψη του Μαρξ; Μόνον οι προλετάριοι ηγέτες και απλοί αγωνιστές. Αντίθετα, στο σύνολό τους, οι επαγγελματίες φιλόσοφοι, ούτε που την υποψιάστηκαν, για να τους ψέξει ύστερα, ότι όποτε επιχείρησαν να τον επεξεργαστούν (πλην των Λένιν, Γκράμσι και λίγες ακόμα εξαιρέσεις) το μόνο που πέτυχαν, ήταν να καταλήξουν σε έναν χυδαίο ρεβιζιονισμό.
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία κινείται με τους δικούς της νόμους, με την οικονομική βάση να καθορίζει πάντα σε τελευταία ανάλυση το εποικοδόμημα, κι αυτό με τη σειρά του να αναδρά πάνω στη βάση (επικαθορισμός), και με τις μάζες να είναι αυτές που δημιουργούν την ιστορία τους, όχι ως υποκείμενα της ιστορίας κατά τον Αλτουσέρ, αλλά ως υποκείμενα μέσα στην ιστορία. Οι διανοούμενοι πρέπει
φυσικά να είναι επαναστάτες, πρέπει όμως να είναι και οι θεωρητικοί εκφραστές τόσο της ανάγκης, όσο και της ίδιας της ιστορικής μεταβολής από ένα περιορισμένο, προς ένα ανώτερο σύστημα, δίχως ανισότητες, φτώχεια κι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Βιβλιογραφία
Αλτουσερ Λουι, Θέσεις, εκδόσεις Θεμέλιο, 1999
Τεύχος 87, περίοδος: Απρίλιος – Ιούνιος 2004, Ο ΑΛΤΟΥΣΣΕΡ ΚΑΙ Ο «ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ» ΤΟΥ ΜΑΡΞ,

της Marta Harnecker,  Περιοδικό Θέσεις

Λευτέρης Στάικος

Πηγή: solidaritywebradio.gr

Δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα…

        

13-03-2019

Σάλος σε όλη την Ελλάδα προκλήθηκε με το απαράδεκτο «ραβασάκι» της περιφερειακής διευθύντριας στο «My Market». Εκατοντάδες σωματεία έβγαλαν ανακοινώσεις, αποτέλεσε βασικό θέμα συζήτησης στους χώρους δουλειάς, ασχολήθηκαν όλες οι εφημερίδες, τα δελτία ειδήσεων, εκατοντάδες ιστοσελίδες, έγινε πρώτο θέμα σε μέσα «κοινωνικής δικτύωσης»… Υπάρχουν όμως ορισμένοι που δεν πήραν χαμπάρι, δεν έβγαλαν μια ανακοίνωση ούτε για τα μάτια του κόσμου: Το επιχειρησιακό σωματείο στο «My Market», δηλαδή εκεί που η εν λόγω περιφερειακή διευθύντρια και η προϊσταμένη της είναι… εξέχοντα μέλη, εκεί που πλειοψηφούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, τα κλαδικά «σωματεία» των σούπερ μάρκετ στην Αττική και το πανελλαδικό των εμποροϋπαλλήλων (ΠΑΣΥΕ)… Εκεί δηλαδή που η περιφερειακή διευθύντρια, η προϊσταμένη της και καμιά 400αριά ακόμα διευθυντικά στελέχη εμφανίζονται ως μέλη. Τώρα το γιατί δεν είπαν κουβέντα, ακόμα διερευνάται… Επειδή τα «σωματεία» αυτά είναι ανύπαρκτα; Επειδή οι «μαϊμούδες» δεν έχουν μάθει ακόμα γραφή και ανάγνωση; Ως ένδειξη αλληλεγγύης στην «συναδέλφισσα» διευθύντρια; Επειδή και εκεί «εκλέγονται» κατά αποκλειστικότητα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Ίσως όλα μαζί. Τσιμουδιά δεν έβγαλε ούτε η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων… Καλά, αυτοί δεν προλαβαίνουν. Είχαν «συνέδρια» – μαϊμού να κάνουν …και κοστίζουν! Όσο για τη «αφωνία» της ΓΣΕΕ… Εντάξει, της απάντησε η «Αυγή», με το γνωστό πια «ραβασάκι», ότι θέλουν να χτυπήσουν τον «Σκλαβενίτη». Τι κι αν οι Παναγόπουλος, Καραγεωργόπουλος (ΠΑΣΚΕ), Κιουτσούκης (ΔΑΚΕ), Βασιλόπουλος (ΣΥΡΙΖΑ), τοποθέτησαν χωρίς καμία συλλογική απόφαση της ΓΣΕΕ ως εκπρόσωπο των εργαζομένων στον ΟΑΕΔ έναν από τους γενικούς διευθυντές του «Σκλαβενίτη» στη θέση ενός συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ… Για τέτοιο «χτύπημα» μιλάμε! Τέλος, το υπουργείο Εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα θεώρησε fake news τα περί μισθών 300 ευρώ, αφού ορκίζονται ότι ο κατώτατος μισθός είναι 650 ευρώ. Τι άλλο να πει κανείς…

ΓΙΑ ΤΑ "ΑΡΙΣΤΕΡΑ" ΠΛΥΝΤΗΡΙΑ ΤΟΥ #SyrizaXeftila !!

 Κατιούσα:

 

Κάποτε ο Έντι Μέρφι είχε γυρίσει μια κωμωδία όπου ένας μικρο-λωποδύτης εκλεγόταν γερουσιαστής, αξιοποιώντας απλώς τη συνωνυμία του με ένα μακαρίτη προκάτοχο του αξιώματος και το σύνθημα: το όνομα που εμπιστεύεστε…

Κάποτε τραγουδούσαμε το στίχο της “γεια και χαρά σας βρε πατριώτες, και με οι παππούδες μου ήταν αγρότες”. Που σήμερα, για τις ανάγκες της περίστασης και της τόνωσης του “αριστερού προφίλ” του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να γίνει κάτι σαν: είχα κι εγώ κομμουνιστή γονιό…
Το σημαντικό άλλωστε είναι να υπάρχει απλώς το επίθετο, ως κύριο (αν όχι αποκλειστικό) προσόν…

Κάποτε ο Σαραμάγκου έγραφε: ιδωτικοποιήστε και την π… τη μάνα που σας γέννησε. Αλλά η κυβέρνηση έχει ξεπουλήσει τα πάντα και τώρα της αρκεί να πουλήσει ως προεκλογικό χαρτί ονόματα βαριά σαν ιστορία, που να ξυπνάνε αριστερούς συνειρμούς και αναμνήσεις…

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται το καλύτερο μνημονιακό πλυντήριο για υποψήφιους όπως η Τσάτσου, που ήταν περιφερειακός σύμβουλος του μνημονιακού Σγουρού. Γι’ αυτό χρειάζεται κάποια ονόματα ως αριστερό άλλοθι. 

Κι επειδή δεν υπάρχουν σοβαροί αριστεροί που να δεχτούν να συνδεθούν με το κυβερνών κόμμα και να λερώσουν το δικό τους όνομα, επιλέγει άλλα πρόσωπα, με όνομα βαρύ σαν ιστορία και πλούσια παρακαταθήκη, μακριά από θεσούλες και ζεστά έδρανα.

Κανείς δεν περίμενε βέβαια κάτι καλύτερο από μια κυβέρνηση που εμπορεύεται τα πάντα προεκλογικά. Το ζήτημα είναι για αυτούς που δέχτηκαν την πρόταση. Κάποτε η Μυρσίνη Λοΐζου είχε απαγορεύσει στο ΠΑΣΟΚ να παίζει στις συγκεντρώσεις του τραγούδια του πατέρα της, θεωρώντας πως καπηλεύονται τη μνήμη του και τη δουλειά του. Σήμερα η ίδια συμφιλιώνεται με το νέο ΠΑΣΟΚ του ΣΥΡΙΖΑ που έχει γίνει πλυντήριο για δεκάδες μνημονιακούς Πασόκους.

Ο καθένας φυσικά έχει δικαίωμα να αλλάξει γνώμη και να πολιτευτεί με όποιο κόμμα θέλει. Αλλά κι εμείς έχουμε δικαίωμα να τους θέσουμε κάποια ερωτήματα.

-Πιστεύουν άραγε πως ο ΣΥΡΙΖΑ τους επέλεξε με κάποιο άλλο κριτήριο πλην του ονόματος;
-Τα δικά τους κίνητρα είναι πολιτικά κι ανιδιοτελή, άσχετα με τη θέση που τους προσφέρεται;
-Πώς νιώθουν στο ρόλο του αριστερού άλλοθι για μια σειρά γκεσέμια του μνημονιακού μπλοκ;
-Τι πιστεύουν πως μπορεί να προσφέρει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάποτε προσέφερε σανό κι αυταπάτες, φρόντισε όμως να τις κάψει και να στερήσει ένα άλλοθι από όσους το επικαλόυνταν.

Σε κάθε περίπτωση, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε το όνομα την αριστερή χάρη, ακόμα κι αν είναι βαρύ σαν ιστορία. Ακριβώς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά, επειδή έτσι αυτοπροσδιορίζεται…

Όπως λέει και η εικόνα με το πανό (που αλιεύσαμε από το προφίλ της Μαρίας Παπαγιάννη): η ιδιότητα του αριστερού δεν είναι νομική, είναι ηθική. Δεν κληρονομείται, δεν κληροδοτείται, τη διεκδικείς σταθερά.

Κι ευτυχώς ούτε λερώνεται. Ούτε εξαργυρώνεται, ό,τι κι αν κάνουν οι επίγονοι…

Υστερόγραφο: ο υιός (Νίκος) Μπελογιάννης άραγε πώς τους ξέφυγε;

Όταν το ΠΑΜΕ τρολάρει τον αποτυχημένο εργατοπατέρα Καραγεωργόπουλο

Κατιούσα

Ούτε την ψήφο του δεν κατόρθωσε να βρει ο γνωστός και μη εξαιρετέος εργοδότης – εργατοπατέρας Καραγεωργόπουλος, καθώς, παρότι προσπάθησε να εκλεγεί αντιπρόσωπος στο αυριανό συνέδριο της ΓΣΕΕ από 4 Ομοσπονδίες και 4 Εργατικά Κέντρα, τελικά έφυγε με άδεια χέρια.
Με αφορμή αυτό το “χαρμόσυνο γεγονότο” που θα έλεγε κι ο Σημίτης, τον οποίο ίσως και να θαυμάζει το στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, το ΠΑΜΕ εξέδωσε μια ανακοίνωση με την οποία εύχεται καλή επιτυχία στη νέα σταδιοδρομία που ανοίγεται μπροστά του, ως εκπροσώπου των εργοδοτών, που του ταιριάζει και πολύ καλύτερα:
«Η προσπάθεια του εργοδότη Καραγεωργόπουλου στελέχους της ΠΑΣΚΕ να εκλεγεί αντιπρόσωπος στο 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ από 4 Ομοσπονδίες και 4 Εργατικά Κέντρα απέτυχε», αναφέρει η ανακοίνωση, προσθέτοντας πως  «οι εργαζόμενοι τον “έστειλαν” αδιάβαστο. Δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί από καμία συνδικαλιστική οργάνωση.
Με βάση την εγκύκλιο της ΓΣΕΕ με αριθμό 7 στις 12 Σεπτέμβρη του 2018 και με βάση το άρθρο 18 του Καταστατικού της, έπρεπε να είχε καταθέσει τα νομιμοποιητικά έγγραφα της οργάνωσης από την οποία δήθεν εξελέγη (Καζίνο). Η ημερομηνία κατάθεσης των εγγράφων έχει παρέλθει, κανένα έγγραφο δεν έχει κατατεθεί, καμία παραίτηση αντιπροσώπου.
Επομένως, το στέλεχος της ΠΑΣΚΕ Καραγεωργόπουλος δεν μπορεί να είναι πλέον αντιπρόσωπος στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Του ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία στον νέο του ρόλο στην Ένωση των Εργοδοτών, που διευρύνεται με ένα ακόμη μέλος.
Και… καλές δουλειές!».

«Μάχες» και μάχες

Ως μια «μάχη εξαιρετικής σημασίας» για το λαό περιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Στην προσπάθειά τους να οξύνουν την κάλπικη αντιπαράθεση με τις υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις, να θέσουν ξανά στο λαό ψεύτικα, εκβιαστικά διλήμματα εγκλωβισμού στα προτάγματα της αστικής τάξης, τα κυβερνητικά επιτελεία παρουσιάζουν ως διακύβευμα το αν θα επικρατήσουν στην ΕΕ η ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός, ή αν αντίθετα θα υψωθεί ανάχωμα, με μια συμμαχία «προοδευτικών» και «αριστερών» δυνάμεων και ένα σχέδιο που θα υπερασπίζεται τάχα την εργασία, την αλληλεγγύη και τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα.

* * *

Πρόκειται για απάτη ολκής και παγίδα για το λαό. Πρώτα - πρώτα, εκείνο που παρουσιάζουν ως αντιπαράθεση ανάμεσα στη «συντήρηση» και την «πρόοδο» στην ΕΕ είναι ένας τσακωμός που δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα. Αντίθετα, έχει ως βάση τα συγκρουόμενα συμφέροντα των αστικών τάξεων που συγκροτούν την ιμπεριαλιστική ένωση, τον «καβγά» τους για τα κέρδη και τη χασούρα από την περίοδο της κρίσης, για το πώς θα «κλείσει» η ψαλίδα ανάμεσά τους, η οποία άνοιξε ακόμα περισσότερο τα προηγούμενα χρόνια.
Για παράδειγμα, πίσω από τα περί «τέλους της λιτότητας», «δικαιότερης κατανομής κονδυλίων» και πόρων, δεν βρίσκεται καμία ...μονομαχία για τις ανάγκες του λαού, αλλά οι κόντρες τους για τα περιθώρια που αφήνουν οι συμφωνίες και οι συνθήκες της ΕΕ στη στήριξη των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων με ζεστό χρήμα και άλλα προνόμια, ιδιαίτερα σ' εκείνες τις οικονομίες που έχασαν έδαφος έναντι των ανταγωνιστών τους και τώρα επιζητούν μεγαλύτερη ευελιξία στη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική για να στηρίξουν τα μονοπώλιά τους.
Πίσω από τις «ευαισθησίες» τους για τάχα περισσότερη δημοκρατία δεν κρύβονται μόνο οι προσπάθειες για δημοκρατικό «φερετζέ» στις αντιλαϊκές αποφάσεις και στην ενσωμάτωση των λαών στην αστική πολιτική, αλλά και οι «γκρίνιες» εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν να «ακούγεται» η φωνή και της δικής τους αστικής τάξης στα διάφορα όργανα της ιμπεριαλιστικής ένωσης.

* * *

Ετσι κι αλλιώς, «δημοκρατική» και «κοινωνική» ΕΕ ούτε υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει. Η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου και ως εκ τούτου εχθρική απέναντι στο λαό. Γι' αυτό και όλη η έως τώρα πείρα δείχνει ότι αλλάζει μόνο προς το χειρότερο, γίνεται ακόμα πιο επιθετική απέναντι στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Ετσι, παρά τους καβγάδες, το σχέδιο «συντηρητικών» και «προοδευτικών» αστικών πολιτικών δυνάμεων είναι κοινό και αφορά τη θωράκιση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Γι' αυτό σηματοδοτεί την ακόμα σκληρότερη επίθεση στους λαούς. Είναι σχέδιο «χαραγμένο» στις κοινές τους αποφάσεις για τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», την «εμβάθυνση» της ΕΕ και το «Ευρωπαϊκό ΔΝΤ», δηλαδή στα μνημόνια διαρκείας για τους λαούς της ΕΕ. Στις ανατριχιαστικές Οδηγίες της ΕΕ για την ένταση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, στις αποφάσεις τους για παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και ανάπτυξη δυνατοτήτων για «αυτοτελείς» ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Στα δεκάδες μέτρα έντασης της καταστολής και για τη θωράκιση της αστικής εξουσίας, στην απάνθρωπη πολιτική της για το Μεταναστευτικό.
Αυτή η πολιτική, την οποία υπηρέτησαν και υπηρετούν από κοινού «νεοφιλελεύθερες» και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και κυβερνήσεις, σαν αυτές της σάπιας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που ο ΣΥΡΙΖΑ «σαπουνίζει» τις μέρες αυτές, για να τις ξεπλύνει απ' όλες τις αντεργατικές αμαρτίες τους, έστρωσε και στρώνει το χαλί σε κάθε είδους ακροδεξιά και φασιστικά «λουλούδια» του συστήματος.

* * *

Γι' αυτό, λοιπόν, κανέναν αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά και το φασισμό δεν μπορούν να δώσουν όσοι κρατάνε τη σημαία της ΕΕ, του αντικομμουνισμού και της εξίσωσης κομμουνισμού - φασισμού, τη σημαία του ΝΑΤΟ και του κεφαλαίου.
Ο λαός μας και συνολικά οι λαοί της Ευρώπης έχουν όντως μεγάλες και κρίσιμες μάχες μπροστά τους. Για να ανακτήσουν τις απώλειες, όσα έχασαν τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, για να διεκδικήσουν όχι ζωή με ψίχουλα αλλά την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών, για να ανοίξουν τον μόνο ελπιδοφόρο δρόμο για τους ίδιους, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις, φτώχεια και πολέμους, χρειάζεται σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ. Σε αυτές τις μάχες, μπροστάρης και αποκούμπι είναι ένα ισχυρό ΚΚΕ παντού, και στην Ευρωβουλή, για να δυναμώσουν η αλληλεγγύη και η κοινή πάλη των λαών ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Τ. Γαλ.

«Λίαν καλώς»...

Τα «καλά λόγια» των «θεσμών» για τις επιδόσεις της στην αντιλαϊκή πολιτική, το διάστημα που μεσολάβησε από την πρώτη «μεταμνημονιακή» «αξιολόγηση», και το «κλίμα συναίνεσης» στο Γιούρογκρουπ αντιπαραθέτει η κυβέρνηση στην κριτική των άλλων αστικών κομμάτων, που την κατηγορούν για καθυστερήσεις στην εφαρμογή των «προαπαιτούμενων», άρα και στην εκταμίευση του 1 δισ. ευρώ από τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων.
Αν η ΝΔ και οι άλλοι πιέζουν για ταχύτερη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στον «μεταμνημονιακό» «τσελεμεντέ» του κεφαλαίου, η κυβέρνηση αξιοποιεί την έκθεση της Κομισιόν ως απόδειξη ότι συνεχίζει να κάνει καλά τη δουλειά της και γι' αυτό αποσπά τα εύσημα. Και πράγματι, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, βλέποντας ορισμένα από τα βασικότερα μέτρα που νομοθέτησε η κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες.
Εχουμε και λέμε: Παράλληλα με την κατάργηση του «υποκατώτατου» μισθού, μετά από εφτά χρόνια εφαρμογής του μέτρου (τα τέσσερα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), νομοθέτησε την επιδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για τους νεοπροσλαμβανόμενους, ανοίγοντας την όρεξη των επιχειρηματικών ομίλων για συνολικότερη μείωση της συνεισφοράς τους στα ασφαλιστικά ταμεία.
Μόλις πριν από λίγες μέρες, με συναίνεση μάλιστα των άλλων αστικών κομμάτων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε τη μείωση της φορολογίας στα κέρδη για τους κατόχους μετοχών από 15% σε 10%. Το «δημοσιονομικό κενό» που θα προκύψει, θα καλυφθεί με ισοδύναμα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτό, άλλωστε, οι «θεσμοί» επιμένουν στη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», με την εφαρμογή της προψηφισμένης μείωσης του αφορολόγητου από την επόμενη χρονιά, ώστε να μεγαλώσει η ευχέρεια του κράτους να κάνει φοροαπαλλαγές και φορομειώσεις στο κεφάλαιο.
Την περασμένη βδομάδα, επίσης, η κυβέρνηση νομοθέτησε την αύξηση κατά 10% των τιμών στα «φάρμακα αναφοράς», που παρασύρουν προς τα πάνω τις τιμές συνολικά των φαρμάκων. Η αύξηση αυτή αργά ή γρήγορα θα περάσει στην τσέπη των ασθενών και τα κέρδη στην τσέπη των φαρμακοβιομηχάνων. Και όχι μόνο αυτό: Χάρισε επιπλέον στις φαρμακοβιομηχανίες 20 εκατ. ευρώ, ρυθμίζοντας προς όφελός τους την επιστροφή στο κράτος των χρημάτων από την υπέρβαση της ετήσιας κρατικής φαρμακευτικής δαπάνης. Και είναι πραγματικά προκλητικό, στο φόντο αυτής της απόφασης, να αλληλοκατηγορούνται κυβέρνηση και ΝΔ, όταν και οι δυο έχουν στο ενεργητικό τους τέτοιες «χαριστικές ρυθμίσεις», την ώρα που ο λαός «ξεπαραδιάζεται» για να έχει την υγεία του.
Οι εφοπλιστές επίσης, σαν αντάλλαγμα προς την κυβέρνηση που διατηρεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο καθεστώς της φοροασυλίας τους (με 57 διαφορετικές φοροαπαλλαγές) και που τους «ανοίγει δουλειές» και πεδία για τα κέρδη τους με τη συμμετοχή σε διάφορα επικίνδυνα παζάρια στην περιοχή, υπέγραψαν το συνυποσχετικό - πρόκληση, με το οποίο συμφώνησαν να παραδίδουν εθελοντικά (!) ορισμένα ψίχουλα από τα υπερκέρδη τους στο κράτος.
Η ενισχυμένη εποπτεία και η «μεταμνημονιακή» «αξιολόγηση» με τα προαπαιτούμενά τους - που υποτίθεται θα τέλειωναν με τα μνημόνια - είναι εδώ και ήρθαν να υπενθυμίσουν στην κυβέρνηση όσα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.
Ενα απ' αυτά είναι η πλήρης διάλυση της όποιας προστασίας υπήρχε έως σήμερα για την πρώτη κατοικία από πλειστηριασμούς. Η «συναίνεση» που εκφράστηκε, όμως, στο Γιούρογκρουπ για γρήγορη διευθέτηση του θέματος, σημαίνει ότι το νέο πλαίσιο θα είναι ακόμα χειρότερο απ' αυτό που άφησε να διαρρεύσει η κυβέρνηση, κλιμακώνοντας παραπέρα τους εκβιασμούς στα λαϊκά νοικοκυριά να πληρώσουν απ' αυτά που δεν έχουν και τις απειλές για χιλιάδες νέους πλειστηριασμούς.
Αυτό είναι λοιπόν το «πανόραμα» της δεύτερης «μεταμνημονιακής» «αξιολόγησης», που όπως όλα δείχνουν θα ολοκληρωθεί στις αρχές Απρίλη. Και αν τα μέτρα τόνωσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που νομοθέτησε η κυβέρνηση τις προηγούμενες βδομάδες, προκάλεσαν τέτοιον ενθουσιασμό στους «θεσμούς», φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν λήξει και το θέμα των «κόκκινων» δανείων, με χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά να δένονται στην ηλεκτρική καρέκλα των ρυθμίσεων που ετοιμάζει η κυβέρνηση...