Η μαύρη λίστα των Σούπερ Μάρκετ – Τριψήφιος αριθμός κρουσμάτων και ένας θάνατος σε 30 καταστήματα!

 

Την εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο των εργαζόμενων στα Σούπερ-Μάρκετ ανέδειξε η σημερινή συνέντευξη Τύπου του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας. Τα στοχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα είναι τραγικά και καταδεικνύουν τις εγκληματικές ευθύνες κράτους και εργοδοσίας, που επιχειρούν να κρυφτούν πίσω από την “ατομική ευθύνη”.

Η συνέντευξη Τύπου ξεκίνησε με τα συλλυπητήρια στην οικογένεια του συναδέλφου που εργαζόταν στον Πειραιά και έχασε τη ζωή του. Σημειώθηκε πως δεν ήταν τυχαίο γεγονός, ούτε οφειλόταν σε “ατομική ανευθυνότητα” του υπαλλήλου. Και το λιγότερο που μπορεί να γίνει είναι να χαρακτηριστεί εργατικό ατύχημα.

Στο ίδιο κατάστημα, υπήρχαν άλλα τέσσερα κρούσματα. Η εργοδοσία δεν έκρινε σκόπιμο να ενημερώσει τους εργαζόμενους για τον θάνατο του συναδέλφου τους ή τους πελάτες για τα κρούσματα και την επόμενη μέρα άνοιξε κανονικά το συγκεκριμένο κατάστημα, σα να μη συμβαίνει τίποτα!

Τα μέλη του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων σημείωσαν, συμπληρωματικά, μεταξύ άλλων, τα εξής.

Δε γίνεται οι εργαζόμενοι να είναι διαρκώς εκτεθειμένοι στον κίνδυνο και να μένουν ξεκρέμαστοι σε τέτοιες περιπτώσεις. Δουλεύουν ασταμάτητα, σε συνθήκες θανάτου, δε γνωρίζουν καν αν θα γυρίσουν υγιείς στο σπίτι τους. Τα κυβερνητικά λόγια περί ηρωισμού καίγονται καθημερινά. Δεν είναι ανεκτό εν έτει 2021 να πεθαίνουν εργαζόμενοι μόνοι στο σπίτι τους.

Μας προκαλούν οργή και θυμό, όταν λένε πως όλα γίνονται σύμφωνα με τα πρωτόκολλα. Τα υγειονομικά πρωτόκολλα αλλοιώνονται, μετατρέπονται σε πρωτόκολλα της εργοδοσίας, σε “πρωτόκολλα δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα τίποτα”. Μοναδική προτεραιότητα είναι η ομαλή λειτουργία των καταστημάτων.

Δε γίνεται να τραβάμε από το μανίκι τους ελεγκτικούς οργανισμούς, για να έρθουν στους χώρους δουλειάς. Η κυβέρνηση αφήνει αυτές τις υπηρεσίες γυμνές, χωρίς στελέχη. Από τον ΕΟΔΔΥ μας έστελναν στην Πολιτική Προστασία και με ένα ατελείωτο γαϊτανάκι καταλήξαμε σε ένα τηλέφωνο του Υπουργείου Πολιτισμού (!) και άλλα τηλέφωνα που δεν ισχύουν!

Δεν εμφανιζόμαστε ως μετά Χριστόν προφήτες, είχαμε προειδοποιήσει εγκαίρως για αυτή την κατάσταση και παραθέτουμε συγκεκριμένα στοιχεία. Έχουμε χάσει το μέτρημα πόσοι συνάδελφοί μας νοσούν, λόγω της άθλιας τακτικής της εργοδοσίας να κρύβει και να θάβει την κατάσταση. Τα κρούσματα βγαίνουν στο προσκήνιο μετά από πίεση. Η διασπορά του ιού στους εργασιακούς χώρους είναι εκτός ελέγχου Από τη Δευτέρα ως σήμερα, τριψήφιο αριθμό κρουσμάτων.

Ακολουθεί το κείμενο με τα αποκαλυπτικά στοιχεία.

Από τη Δευτέρα ως σήμερα μπορούμε με ευθύνη να παρουσιάσουμε πως αυτή τη στιγμή και μόνο από καταγγελίες των εργαζομένων που φτάνουν σε εμάς έχουμε τριψήφιο αριθμό κρουσμάτων σε πάνω από 30 καταστήματα, σε κεντρικά γραφεία και αποθήκες όλων ανεξαιρέτως των επιχειρηματικών ομίλων. Και αφήνουμε εκτός καταστήματα που υπάρχουν προληπτικές καραντίνες λόγω συμπτωμάτων σε εργαζόμενους.

Μπορούμε ενδεικτικά να δώσουμε κάποια στοιχεία αυτών των ημερών απ’ όλους τους επιχειρηματικούς ομίλους των super market αλλά και μεγάλων χώρων δουλειάς, χωρίς αυτό να δείχνει το συνολικό μέγεθος της κατάστασης:

• -Σκλαβενίτης: 54 κρούσματα σε 12 καταστήματα και ένας θάνατος
• -LIDL: σε 2 καταστήματα έχουμε 3 κρούσματα
• -ΑΒ Βασιλόπουλος: Σε 3 καταστήματα, 6 κρούσματα
• -ΜΥ ΜΑΡΚΕΤ–ΜΕΤΡΟ: 5 κρούσματα στις κεντρικές αποθήκες και επιπλέον 7 κρούσματα σε κατάστημα των Β. Προαστίων
• -Market in: 3 κρούσματα στα κεντρικά γραφεία
• -Γαλαξίας: 4 κρούσματα σε κατάστημα νοτίων προαστίων
• -Πρακτικερ: 7 κρούσματα που βρίσκονται και στα 4 καταστήματα στην Αττική
• -Leroy Merlin, 7 κρούσματα
• -Κρούσματα υπάρχουν και σε αποθήκες πχ ΑΝΕΔΗΚ ΚΡΗΤΙΚΟΣ, ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ

Είμαστε στη διάθεση των ελεγκτικών μηχανισμών να πάμε σε ένα προς ένα (καθώς γνωρίζουμε ακριβώς ποια καταστήματα και σε ποιες περιοχές υπάρχουν κρούσματα με βάση τις καταγγελίες) σε όλα τα καταστήματα που έχουμε εικόνα ότι υπάρχει συρροή κρουσμάτων για να δούμε τα μέτρα προστασίας και τις περίφημες πολιτικές ιχνηλάτησης, τι γίνεται με τη μετακίνηση εργαζομένων από κατάστημα σε κατάστημα, τι καθεστώς ισχύει με εργαζόμενους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.

Μαζί με όλα τα παραπάνω είμαστε σε θέση να πούμε πως δεν υπάρχει καμία προστασία και μέριμνα για τις ευπαθείς ομάδες εργαζομένων.

Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος από τους αρμόδιους ελεγκτικούς μηχανισμούς με την εργοδοσία πραγματικά να κάνει ότι θέλει και να παίζει κορώνα–γράμματα με την υγεία εργαζομένων και καταναλωτών. Ακόμα και το μέτρο που αναφέρει για 1 άτομο ανά 25 τμ δεν τηρείται, χώρια που σε αυτό το μέτρο δεν υπολογίζονται οι εργαζόμενοι των super market.

Αυτά και πολλά άλλα τα έχουμε καταγγείλει, έχουμε απαιτήσει να παρθούν μέτρα, έχουμε ζητήσει ενημέρωση για το πόσοι συνάδελφοι μας νοσούν, πόσοι νοσηλεύονται, πόσοι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Έχουμε προτείνει συγκεκριμένα μέτρα αλλά συγκεκριμένη απάντηση δεν πήραμε ποτέ ούτε από τους κρατικούς φορείς, πόσο περισσότερο από την εργοδοσία.

Πέρα από τις δεκάδες καταγγελίες που δεχόμαστε καθημερινά όλη αυτή την περίοδο και την αναγνώριση του σωματείων ως αποκούμπι για να βρίσκουν οι εργαζόμενοι το δίκιο τους και να καταγγέλλουν την εργοδοτική αυθαιρεσία, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πέρα από την απόκρυψη κρουσμάτων και τα ανεπαρκή μέτρα, υπάρχει εντατικοποίηση, υπάρχει πλήρης ασυδοσία και τα εργατικά δικαιώματα συντρίβονται καθημερινά στις μυλόπετρες του κέρδους.

Υπάρχει οργή και αγανάκτηση να βλέπουμε συναδέλφους να σέρνονται από την κούραση, να εργάζονται ενώ η υγεία τους είναι επιβαρυμένη, να τους στερείται το δικαίωμα να ξεκουράζονται έστω και μια ημέρα.

Σε πάρα πολλά καταστήματα και αποθήκες, μέλη μας, μας καταγγέλλουν το γεγονός ότι η εργοδοσία προχώρησε σε ανάκληση αδειών και ρεπό, επιβάλλει 10ωρη έως και 14ωρη απασχόληση, ασκεί πιέσεις για να πάνε οι συνάδελφοί για δουλειά στις αποθήκες τις Κυριακές και την Καθαρά Δευτέρα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα κι αν δε νοσήσουμε από τον κορωνοϊό ή την εποχική γρίπη, την υπερκόπωση και τη φυσική εξάντληση δεν την γλιτώνουμε. Η περαιτέρω εντατικοποίηση, που ούτως ή άλλως υπάρχει λόγω του μειωμένου προσωπικού, επιβαρύνει επιπλέον την υγεία μας. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε..Το έχουμε βιώσει στα capital control αλλά και σε περιόδους αυξημένης ζήτησης με πολλούς συναδέλφους να καταπονούν τον οργανισμό τους, με ανεπανόρθωτες συνέπειες για την υγεία τους, με τα εργατικά ατυχήματα και τις «επαγγελματικές» ασθένειες σε αυτές τις περιόδους να πολλαπλασιάζονται.

Δεν τα βάφουμε όλα μαύρα. Μέσα από τον αγώνα μας, μέσα από την αφοβία, βγαίνει φως. Όποια μέτρα έχουν παρθεί ως σήμερα είναι κάτω από την δική μας, διαρκή ανυποχώρητη παρέμβαση. Μας μετρούν και τους μετράμε καθημερινά. Κανένας εργαζόμενος να μην κάνει βήμα πίσω μπροστά στα ζητήματα της υγείας του, των εργατικών του δικαιωμάτων. Οργανωμένα, συλλογικά μπορούμε να απαντάμε, να διεκδικούμε.

Γι’ αυτό καλούμε τους συναδέλφους πιο θαρρετά να σπάσουν τη σιωπή. Να έρθουν σε επαφή με το κλαδικά τους σωματεία, τον Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, τα σωματεία ιδιωτικών υπαλλήλων και εμποροϋπαλλήλων στον Πειραιά και τη Δυτική Αττική αλλά και σε όλη τη χώρα, να μας ενημερώσουν για ζητήματα που χρήζουν άμεση παρέμβαση και λήψη επιπλέον μέτρων.

Να μην δεχτούν να δουλέψουν για δέκα, να απαιτήσουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό. Μαζικά και οργανωμένα να διεκδικήσουμε να μην καταπατηθεί κανένα μας δικαίωμα, να διεκδικήσουμε την τήρηση των όρων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

Η πάλη για να μην πληρώσουμε οι εργαζόμενοι ακόμα και με την ίδια μας τη ζωή την πανδημία, είναι υπόθεση όλων και πρέπει να κλιμακωθεί, στοχεύοντας στον πραγματικό αντίπαλο και να κοντράρουμε στα ίσα αυτούς που βάζουν τη ζωή μας σε κίνδυνο.

Ψάχνοντας τον ουσιαστικό ένοχο

 

Τις τελευταίες ημέρες η ελληνική κοινωνία μοιάζει με καζάνι που βράζει και όχι άδικα. Οι αποκαλύψεις στον καλλιτεχνικό χώρο έχουν ταράξει συθέμελα την εικόνα ορισμένων “καθώς πρέπει” ηθοποιών και σκηνοθετών με τεράστια εμπειρία στο χώρο και έχουν προκαλέσει την οργή ακόμα και των πιο ψύχραιμων.

Μέσα σε όλη αυτή την αναταραχή ευτυχώς ορισμένοι έγκριτοι δημοσιογράφοι έχουν αναλάβει το δύσκολο και ιερό έργο της έγκυρης και αποτελεσματικής μας ενημέρωσης. Είναι οι ίδιοι που τα τελευταία χρόνια έχουν αυτοανακηρυχθεί ως ειδικοί σε ζητήματα διεθνών σχέσεων, νομικής, πολιτικής, οικονομίας και ηθικής. Τώρα τελευταία μάλιστα ειδικεύονται και σε θέματα δημόσιας υγείας, υπενθυμίζοντάς αρκετά συχνά στο λαό το πόσο πολύ φταίει για την πανδημία, σε περίπτωση που το έχει ξεχάσει. Καλοντυμένοι και περιποιημένοι μετά περισσής σοβαρότητας με ύφος που θα ζήλευε ακόμα και ο Πλάτωνας, βγάζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα περίφημους λόγους, που θα ζήλευε μέχρι και ο Δημοσθένης. Αν και μπορεί να διαφωνούν σε πολλά, το σίγουρο είναι ότι συμφωνούν και σε κάτι. Με ένα στόμα και με μία φωνή, καθώς νιώθουν να θίγεται η κατά τα άλλα ακλόνητη και απροσπέλαστη ηθική των νοικοκυραίων που κρύβουν μέσα τους, καλούν τους δικαστές και τους πολιτικούς να αυστηροποιήσουν τις ποινές. Εκτός από αυτό συμφωνούν και σε κάτι άλλο. Το ζήτημα του βιασμού δεν πρέπει επ’ ουδενί να πάρει πολιτικές διαστάσεις.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Έστω ότι αυξάνονται οι ποινές για τους βιαστές και τους παιδεραστές. Φυσικά αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Είναι όμως αρκετό; Μήπως την επόμενη ημέρα θα εξαφανιστούν αμφότεροι με κάποιον μεταφυσικό τρόπο; Η απάντηση είναι όχι. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν μπορεί μία κοινωνία που νοσεί βαθιά, από τη μία μέρα στην άλλη να φορέσει ένα φωτοστέφανο και να αποβάλλει ως δια μαγείας με έναν νόμο όλα της τα κουσούρια. Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Αφού λοιπόν οι νέοι και πιο αυστηροί νόμοι δεν πρόκειται να δώσουν μία οριστική λύση (αν και είναι αναγκαίοι), τότε τι πρέπει να γίνει;

Για να απαντήσει κανείς θα πρέπει να εντοπίσει τα αίτια του προβλήματος και όχι να ψάχνει εύκολες και επιφανειακές λύσεις. Γιατί κάποιοι άνθρωποι γίνονται βιαστές, δολοφόνοι και παιδεραστές; Μήπως φταίει η ανθρώπινη φύση; Αυτή η απάντηση φαίνεται εντελώς ανυπόστατη και δεν προκύπτει από καμία έρευνα στα τόσα χρόνια που έχει καταπιαστεί η επιστήμη με το ζήτημα. Πλέον αυτή η αναχρονιστική θέση επικρατεί μόνο στον τομέα της παραψυχολογίας, αλλά και σε γόνους γνωστών πολιτικών οικογενειών, σύμφωνα με τους οποίους η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση. Φαίνεται λοιπόν πως είναι το κοινωνικό περιβάλλον που φταίει. Όμως τι πάει λάθος με δαύτο;

Στην καπιταλιστική κοινωνία μία χούφτα καπιταλιστών κυριαρχεί πάνω στη μεγάλη πλειοψηφία. Από μικροί οι καπιταλιστές μαθαίνουν τόσο από τα ιδιωτικά κολλέγια, όσο και από τις οικογένειές τους, ότι είναι πανίσχυροι και μπορούν να έχουν τα πάντα, με όποιο κόστος. Η αίσθηση της δύναμης και της εξουσίας, τους τυφλώνει και αντιλαμβάνονται τους “κατωτέρους” τους (και ειδικά τους εργάτες) ως πιόνια και γιατί όχι και ως σκεύη ηδονής. Το πράγμα μπορεί να γίνει πολύ χειρότερο όταν ένας εργάτης ή ένας άνθρωπος που προέρχεται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα αποκτά ξαφνικά κάποια θέση εξουσίας. Έτσι φαίνεται πως η εξουσία και η δυνατότητα για οικονομική και ηθική εκμετάλλευση που απορρέει από αυτήν, πολλές φορές μπορούν να δημιουργήσουν αληθινά τέρατα. Δεν είναι τυχαίο ότι καθημερινά λαμβάνουν χώρα υπεράριθμα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης από εργοδότες σε εργαζόμενους και κυρίως σε εργαζόμενες.

Στην κοινωνία όπου κυριαρχούν οι αγορές, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε υποχείριά τους. Η προσωπικότητα των ατόμων αλλοτριώνεται. Στους εργάτες επικρατεί ο ανταγωνισμός για μία θέση στην αγορά εργασίας, η πείνα, η ανεργία και η καθημερινή μάχη για επιβίωση. Η μετατροπή της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα συμβάλλει στην εμπορευματοποίηση των σχέσεων των εργατών. Η οικονομική καταπίεση μπορεί να οδηγήσει ακόμα και τον πιο ευγενή άνθρωπο στις πιο αποτρόπαιες πράξεις. Όσον αφορά τους καπιταλιστές, υπάρχει ακόμα μεγαλύτερος ανταγωνισμός στις δικές τους αγορές, όπου το απρόσκοπτο κυνήγι του κέρδους δεν αφήνει τον παραμικρό χώρο για ευγενή αισθήματα. Αντιθέτως ευνοεί τον εγωισμό, την ανθρωποφαγία, τον σαδισμό, καθώς και κάθε μορφής ψυχική ασθένεια.

Σε επίπεδο εποικοδομήματος ο ανορθολογικός τρόπος σκέψης που διδάσκεται από τα πρώτα έτη των σχολείων μέχρι τα πανεπιστήμια μειώνει τις ηθικές και πνευματικές αντιστάσεις των παιδιών σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το ίντερνετ συμβάλλουν στην αποβλάκωση και στην αναισθητοποίηση και αποτελούν εύφορο έδαφος για την ανάδυση του σεξισμού και της ομοφοβίας, που είναι βαθιά ριζωμένα σε πολλές συνειδήσεις. Παντού το σύστημα προωθεί το κυνήγι της ατομικής επιτυχίας και ευημερίας χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι κοινωνικές συνέπειες. Όλα αυτά δημιουργούν φόβο σε αυτούς που καταλαβαίνουν κάτι παραπάνω, αλλά και έναν φετιχισμό, δηλαδή μία κατάσταση όπου ο άνθρωπος βλέπει τον άνθρωπο ως πράγμα. Το δεύτερο αφορά κυρίως τους θύτες, ενώ το πρώτο αυτούς που μπορεί να ξέρουν, αλλά να μην μιλούν.

Ποιος είναι λοιπόν ο πραγματικός ένοχος σε τελευταία ανάλυση; Είναι το ίδιο το σύστημα που κάθε μέρα σαπίζει όλο και πιο πολύ. Σε αντίθεση λοιπόν με αυτά που ισχυρίζονται οι έγκριτοι δημοσιογράφοι, το ζήτημα είναι κυρίως πολιτικό. Όποιος το βλέπει αποκομμένα, δηλαδή εντοπίζει το πρόβλημα σε μία μεμονωμένη προβληματική συμπεριφορά ξέχωρα από το κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι, αφενός δεν το κατανοεί, αφετέρου βγάζει λάδι ένα ολόκληρο σύστημα που κρύβεται από πίσω του. Ευτυχώς σήμερα είναι πιο εύκολο να κατηγορηθεί και να μπει στη φυλακή ένας βιαστής σε σχέση με παλαιότερα έτη. Ωστόσο παραμένει δύσκολο να βρεθεί τι τον δημιούργησε. Σίγουρα δεν μπορούμε να απαιτήσουμε μία τέτοια αναζήτηση από καλοπληρωμένους υπαλλήλους που υπηρετούν συνειδητά το σύστημα και ζουν από αυτό. Για όλους τους άλλους όμως αυτό δεν είναι απλά κάτι αναγκαίο, αλλά είναι μία ηθική υποχρέωση απέναντι στα θύματα, που στο κάτω κάτω θα μπορούσαν  να είναι παιδιά μας, αδέρφια μας, φίλοι μας, δικοί μας άνθρωποι.

Η χαλέπιος πεύκη και ο χιονιάς

Ο τελευταίος χιονιάς, εκτός από τη διακοπή ρεύματος και νερού, είχε ως αποτέλεσμα και την πτώση τουλάχιστον 1.500 - 2.000 δέντρων μόνο στα όρια του δήμου Διονύσου. Τα σπασμένα κλαριά και οι κορμοί παρέσυραν καλώδια της ΔΕΔΔΗΕ μέσης και χαμηλής τάσης, βυθίζοντας την πόλη και τις γειτονιές της στο σκοτάδι για τουλάχιστον μια βδομάδα. Καταπλάκωσαν αυτοκίνητα, προκάλεσαν σοβαρότατες ζημιές σε σπίτια και υποδομές, έριξαν και ξερίζωσαν ολόκληρες μπετονένιες κολώνες της ΔΕΗ. Μέχρι και η νέα ηλεκτροκίνηση του ΟΣΕ χτυπήθηκε από σπασμένους κορμούς και διακόπηκε η ηλεκτρική κίνηση των συρμών. Η εικόνα ήταν τραγική.

Βασικό δασικό είδος στα φυσικά χερσαία οικοσυστήματα της Αττικής είναι η χαλέπιος πεύκη (ως δευτερογενής εγκατάσταση, μετά την Αριά). Είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα είδη δέντρων που συναντάμε στις περιοχές της Μεσογείου, της κεντρικής και νότιας Ελλάδας, καθώς είναι πολύ ανθεκτικό στην ξηρασία και στα θερμά αυτά κλίματα.

Η χαλέπιος πεύκη συγκρατεί τα κουκουνάρια της κλειστά και ανοίγουν αμέσως μετά από φωτιά, δημιουργώντας μια «βροχή» σπόρων, που βοηθούν στη φυσική αναγέννηση του πευκοδάσους μετά από δασική πυρκαγιά. Το είδος της έχει υποβαθμιστεί, ως αποτέλεσμα αρνητικής φυσικής επιλογής λόγω της ανθρωπογενούς δραστηριότητας στα αρχαία χρόνια. Φύεται σε φτωχά από θρεπτικά συστατικά ασβεστολιθικά και αβαθή εδάφη και είναι δέντρο ευάλωτο στις καιρικές συνθήκες. Γι' αυτό οι μεγάλες ποσότητες χιονιού οδηγούν συχνά σε σπασίματα κλαδιών ή του κορμού τους, ακόμα και σε ξερίζωμά του.

* * *

Ολα αυτά, που είναι από παλιά γνωστά, τα γνωρίζει και η Πολιτική Προστασία. Θα έπρεπε επομένως να οδηγούν σε συγκεκριμένο σχέδιο όλους τους αρμόδιους κρατικούς φορείς και πρώτα απ' όλα τις αστικές κυβερνήσεις, στο πλαίσιο της πρόληψης. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για ένα είδος το οποίο βρίσκεται κοντά και μέσα σε κατοικημένες περιοχές, άρα χρειάζεται φροντίδα για να μειωθούν οι πιθανότητες μετάδοσης της πυρκαγιάς το καλοκαίρι, να μη δημιουργούνται προβλήματα με σπασμένα κλαδιά ή και πεσμένα δέντρα το χειμώνα.

Υπάρχει επιστημονική γνώση και τεχνογνωσία για τη διαχείριση και αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, τη στιγμή μάλιστα που στον καπιταλισμό η μεικτή ζώνη κατοικίας και δάσους αποτελεί παράγοντα λειτουργίας της «αγοράς», πηγή κέρδους για τους εμπόρους της γης και το κατασκευαστικό κεφάλαιο.

Η «Μήδεια» πλούτισε τις εμπειρίες μας και επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις μας. Υπήρξαν ολόκληρες οικογένειες που έμειναν αβοήθητες για τέσσερις συνεχόμενες μέρες, εγκλωβισμένες σε περιοχές όπου οι δρόμοι ήταν αδιάβατοι ακόμα και για τα ειδικά οχήματα της ΕΜΑΚ και της Πυροσβεστικής. Οικογένειες έμειναν από νερό και ρεύμα για έξι μέρες, αναγκάστηκαν να λιώνουν χιόνι ώστε να έχουν νερό για τις βασικές ανάγκες. Αξιοποίησαν το χιόνι για να συντηρήσουν τρόφιμα και φάρμακα. Οι μαρτυρίες είναι συγκλονιστικές.

Κυβέρνηση, Περιφέρεια και δήμος ήταν για άλλη μια φορά απλοί θεατές του φαινομένου. Εφάρμοσαν την τακτική «η πυρκαγιά να φτάσει στη θάλασσα», περιμένοντας τη λήξη της κακοκαιρίας την Τετάρτη για να αναλάβουν δράση. Πραγματικά είναι θαύμα το ότι δεν θρηνήσαμε θύματα. Επαιξε ρόλο και η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε στις γειτονιές, με ένα πιάτο ζεστό φαΐ, με τη φιλοξενία σε σπίτια με τζάκι και απόθεμα ξύλων, με τα πενιχρά μέσα που είχε ο κόσμος για τις δουλειές του κήπου να κόβει τα σπασμένα κλαριά και να απεγκλωβίζει οικογένειες από τα σπίτια τους.

* * *

Επιβεβαιώθηκαν οι θέσεις μας, αφού η τακτική είναι γνωστή από άλλες κυβερνήσεις και από άλλες καταστροφές: Κήρυξη έκτακτης ανάγκης, όλοι οι εργολάβοι μέσα και να βγάζουν κέρδη από τα προβλήματα που άφησε ο χιονιάς. Εφτασαν σε σημείο εργολάβοι που έκοβαν τα σπασμένα δέντρα να απαγορεύουν στον κόσμο να παίρνει τα ξύλα για το τζάκι, ενώ οι ίδιοι τα φόρτωναν σε φορτηγά για να μας τα πουλήσουν ξανά με το κυβικό ως καύσιμη ύλη!

Από τους προαναφερόμενους εργολάβους, μέχρι τα οχήματα της «Νέας Οδού», της εταιρείας που έχει αναλάβει τη λειτουργία της Εθνικής Οδού και θέλει να βάλει διόδια στον κόμβο της Εθνικής Οδού, για να χαρατσώνει τους κατοίκους και τους εργαζόμενους της περιοχής, όλοι δουλεύουν με γνώμονα το μέγιστο δυνατό κέρδος και όχι την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, μέρες μετά τον χιονιά, δεν είχε δοθεί οριστική λύση στην ύδρευση και την ηλεκτροδότηση των λαϊκών νοικοκυριών της περιοχής.

Εμπλουτίστηκε η πείρα μας, όπως και από τις δασικές πυρκαγιές που έχουν χτυπήσει πολλές φορές την περιοχή, με χαρακτηριστικότερη αυτή του 2008, που πέρασε μέσα στον οικισμό, καίγοντας σπίτια και αυτοκίνητα.

* * *

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της εμπορευματοποίησης της γης, που οδηγεί σε άναρχη συνύπαρξη πευκοδάσους και οικισμών και αναδεικνύει ότι το κράτος εξυπηρετεί και θωρακίζει την εξουσία και τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, ενώ αφήνει στο έλεος της πανδημίας, της περιβαλλοντικής καταστροφής τα λαϊκά στρώματα. Με το κριτήριο του «κόστους - οφέλους», δεν θέλει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα στοιχειώδη, όπως είναι το συστηματικό, οργανωμένο και επιστημονικό κλάδεμα των πεύκων, οι καθαρισμοί από ξερά κλαδιά, η απομάκρυνση των επικίνδυνων για πτώση δέντρων.

Η ευθύνη όλων των κρατικών υπηρεσιών (δήμου, Περιφέρειας, Δασικής Υπηρεσίας) και πρώτα απ' όλα της κυβέρνησης είναι τεράστια.

Στο δήμο Διονύσου αυτή η διαδικασία δεν υπήρξε ποτέ. Τα αιτήματα για απομάκρυνση δέντρων ξερών και επικίνδυνων προωθούνται αποσπασματικά σε εργολάβους, καθώς η ανταποδοτική λειτουργία των δήμων έχει οδηγήσει στη διάλυση των υποδομών σε έμψυχο δυναμικό, σε εργαλεία και μηχανήματα. Οι εργολάβοι παρέχουν με βάση το κέρδος τους, όπως πάντα, κακής ποιότητας ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες, με αποτέλεσμα όλες αυτές οι απαραίτητες φροντίδες να μετατρέπονται πάλι σε «ατομική υπόθεση». Ετσι, όσοι έχουν τη δυνατότητα και πληρώνουν υπέρογκα ποσά για γερανοφόρα και κλαδευτικά, προστατεύονται. Η πλειοψηφία όμως τα αφήνει όλα στη μοίρα τους, με αποτέλεσμα να βλέπουμε αυτές τις εικόνες που περιγράψαμε παραπάνω...

(Ολόκληρο το άρθρο στον «902.gr»)

Τεύκρος ΠΑΝΤΕΛΟΓΛΟΥ
Γεωπόνος - γεωτεχνικός, δημοτικός σύμβουλος Διονύσου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και μέλος του ΔΣ του ΓΕΩΤΕΕ

Σήψη σε κάθε του πτυχή

Οι σοβαρές καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στο χώρο της Τέχνης και του Πολιτισμού σηκώνουν το «καπάκι» μιας κατάστασης δύσοσμης, καθρεφτίζουν τη σήψη του συστήματος η οποία έχει απλωθεί σε κάθε του πτυχή.

Το «δεν άκουσα - δεν ήξερα» της κυβέρνησης και η κατόπιν εορτής προσπάθεια να εμφανιστεί με τη ρομφαία της κάθαρσης, ενώ μέχρι χτες προσπαθούσε να περάσει «άβρεχτη» από τον ορυμαγδό των καταγγελιών, προδίδουν τις μεγάλες ευθύνες της. Δεν τους ξεπλένει - ούτε την κυβέρνηση ούτε προσωπικά τον πρωθυπουργό - το «άδειασμα» της υπουργού Πολιτισμού, ούτε οι διάφοροι αντιπερισπασμοί και οι «θεσμικές πρωτοβουλίες» που προαναγγέλλουν.

Τι ακριβώς «δεν ήξεραν» η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, που κάνουν σαν να έπεσαν από τα σύννεφα μετά τις αποκαλύψεις;

Δεν γνωρίζουν τους όρους εμπορευματοποίησης και ανταγωνισμού που κυριαρχούν και στον Πολιτισμό, «αλέθοντας» τα όνειρα και τις προσδοκίες χιλιάδων νέων καλλιτεχνών να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και ταυτόχρονα να βιοποριστούν απ' αυτό;

Δεν γνωρίζουν άραγε το κοινωνικό, οικονομικό και νομοθετικό πλαίσιο, που παράγει δράστες και θύματα, ενώ ταυτόχρονα εκβιάζει τη σιωπή τους;

Δεν άκουσαν τίποτα για την άγρια εργασιακή ζούγκλα στο θέατρο και στις άλλες τέχνες, όπου για την πλειοψηφία των εργαζομένων κυριαρχούν η ανεργία, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα, που τους κάνουν ακόμα πιο ευάλωτους όταν έρθουν αντιμέτωποι με τη βία κάθε μορφής και θελήσουν να την καταγγείλουν;

Μήπως δεν είναι το ίδιο πλαίσιο που «θρέφει» την πολύμορφη βία, με δράστες που αξιοποιούν τη θέση, το κύρος, την καριέρα, την «καλλιτεχνική» και πολιτική τους επιρροή για να εκτονώσουν τις πιο άγριες διαθέσεις τους σε βάρος - συνήθως - νέων παιδιών, εκβιάζοντας μετά τη σιωπή τους με απειλές για οικονομική, επαγγελματική και κοινωνική απαξίωση;

Ολα αυτά είναι περισσότερο από γνωστά στη σημερινή και σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Γιατί με δικούς τους νόμους και στο έδαφος της δικής τους αντιλαϊκής πολιτικής διατηρείται και αναπαράγεται το σάπιο υπόβαθρο και στον Πολιτισμό, πάνω στο οποίο ευδοκιμούν φαινόμενα σαν αυτά που βλέπουν τώρα το φως.

Οσο για τα περί «κάθαρσης» που διακηρύσσει η κυβέρνηση, είναι αστείο και να τα ακούει κανείς, έχοντας μάλιστα την εμπειρία και από άλλους χώρους, όπου οι πραγματικές αιτίες και οι ευθύνες για ανάλογα «σκάνδαλα» έγινε προσπάθεια να κρυφτούν πίσω από παραιτήσεις υπουργών, αποσύρσεις στελεχών και «θεσμικές πρωτοβουλίες», που όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν το πρόβλημα, αλλά έγιναν καταλύτης και για πιο αντιδραστικές αλλαγές.

Το ίδιο ισχύει με τους «κώδικες δεοντολογίας» που προωθεί τώρα η κυβέρνηση στο θέατρο και συνολικά στον Πολιτισμό, όταν αφήνει ανέγγιχτο όλο το θεσμικό, αντεργατικό πλαίσιο που υποθάλπει την πολύμορφη βία.

Η πολιτική που υπερασπίζεται τη σαπίλα, που βαθαίνει την εμπορευματοποίηση τομέων της κοινωνικής ζωής όπως ο Πολιτισμός, που παραδίδει σε χορηγούς και μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα την παραγωγή του πολιτιστικού έργου. Που διευρύνει το καθεστώς εργασιακής ζούγκλας και σε αυτόν το χώρο...

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο τα θύματα της βίας σκέφτονται διπλά και τρίδιπλα την όποια καταγγελία, αφού καμία ουσιαστική στήριξη δεν υπάρχει από το κράτος, όπως αποδείχθηκε κι άλλες φορές στο παρελθόν. Πολύ περισσότερο που πολλές φορές βλέπουν τις καταγγελίες τους, αντί να γίνονται αφορμή για να ξεπατωθούν οι αιτίες της σαπίλας, να αξιοποιούνται για ξεκαθαρίσματα πολιτικών και επιχειρηματικών «λογαριασμών», σε βάρος τελικά των ίδιων των θυμάτων της βίας και γενικότερα του λαού.

Το σπάσιμο λοιπόν της σιωπής είναι σε ατομικό επίπεδο η γενναία και αναγκαία πράξη για την τιμωρία των ενόχων. Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι η αποκάλυψη και η αναμέτρηση με όλους εκείνους τους κοινωνικούς καταναγκασμούς, που διευκολύνουν τους δράστες και επιβάλλουν τη σιωπή. Αλλά και με όσους συντηρούν ή ενισχύουν αυτούς τους πολύμορφους καταναγκασμούς. Αυτή η ασπίδα προστασίας χτίζεται συλλογικά, διεκδικητικά, και αυτό είναι που πρέπει να γίνει τώρα.