Οι μπολσεβίκοι της Πετρούπολης μοιράζουν κ Ξενόγλωσσα Βιβλία στους Μαθητές,,

 

Ο ΔΗΜΟΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΤΑ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ

Στην αγορά των ξενόγλωσσων βιβλίων για όλους τους μαθητές των Λυκείων της πόλης για δεύτερη συνεχή χρονιά προχωράει ο δήμος Πετρούπολης, κατόπιν ομόφωνης απόφασης από το δημοτικό συμβούλιο της πόλης.

Στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, την Πέμπτη 02/11/2017, εκ μέρους της δημοτικής αρχής τονίστηκε ότι παρά την κίνηση αυτή του δήμου δεν πρέπει κανείς μαθητής, εκπαιδευτικός και γονιός να εφησυχαστεί. 

Η αρμοδιότητα και η ευθύνη, όπως ανέφερε η αντιδήμαρχος Παιδείας & Κοινωνικής Πολιτικής, Ανθή Ζορμπά είναι αποκλειστικά του κράτους και με ευθύνη της κυβέρνησης η αγορά των ξενόγλωσσων βιβλίων είναι στην ατομική ευθύνη των γονιών, κατ΄ επέκταση η τσέπη του καθενός καθορίζει τη μόρφωση των παιδιών του.

Η δημοτική αρχή κατήγγειλε ότι από τις 19/9/2017 έχει ζητήσει συνάντηση με τον υπουργό Παιδείας, προκειμένου να εκθέσει το πρόβλημα που υπάρχει, καθώς επίσης και να απαιτήσει από το υπουργείο και την κυβέρνηση να αναλάβουν το κόστος και να διανεμηθούν δωρεάν τα εν λόγω βιβλία, ανεξάρτητα από το αν κάποιος μπορεί ή όχι να τα αγοράσει. Η απάντηση από την πλευρά του Υπουργείου ήταν ότι δεν προκύπτει η ανάγκη για συνάντηση, αφού για το συγκεκριμένο θέμα δεν υπάρχει εγκύκλιος που να επιτρέπει στο Υπουργείο να καλύπτει τέτοιο κονδύλι!

Η δημοτική αρχή, τέλος, κάλεσε τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να οργανώσουν τον αγώνα τους και να διεκδικήσουν από κοινού με τον δήμο, το υπουργείο να αναλάβει τη δωρεάν διανομή των ξενόγλωσσων βιβλίων.

Πηγή 

Ο άνθρωπος που λαχταρούσε να δει τον κόσμο διαφορετικό…

Κατιούσα

Ένας άνθρωπος μία φορά,
τον κόσμο ήθελε να τον δει αλλαγμένο.
Ξύπναγε, κοιμόταν, κάθε μέρα
το ίδιο πρόγραμμα είχε η ζωή του.
Κάθε μέρα άνοιγε παράθυρα,
πόρτες και λαχταρούσε να δει
διαφορετικό τον κόσμο.
Απογοητευόταν – γιατί
δεν αλλάζει τίποτα; Όλα ίδια, τίποτα
καινούργιο.
Με μία απορία ξύπναγε και κοιμόταν:
Μα γιατί δεν αλλάζει κάτι; Γιατί δεν έρχεται
κάτι καλύτερο, γιατί η κοινωνία αυτή χειροτερεύει;
Για χρόνια ολόκληρα
αυτή η κατάσταση συνέβαινε.
Εκείνος παρέμενε αδρανής,
γύρναγε στο σπίτι και απλώς έβριζε
τους πάντες, Θεό, κοινωνία, τους άλλους.
Αλλά το σημαντικότερο δεν είχε καταλάβει:
πως η αλλαγή ξεκινάει από εμάς τους ίδιους
και όχι από κανέναν άλλο.
Και έτσι, συνέχισε να ελπίζει
πως ο κόσμος θα αλλάξει χωρίς εκείνος
να κάνει τίποτα…
Το λάβαμε από τη Μαρία

Αποκρουστικές όψεις του ίδιου βάρβαρου συστήματος

 

Το νέο έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, με τους 16 νεκρούς και τους 6 αγνοούμενους από τις πλημμύρες στις εργατογειτονιές της Δυτικής Αττικής, ήρθε να αποκαλύψει για μια ακόμα φορά το αποκρουστικό πρόσωπο που έχει η ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

 Με τις ξεδιάντροπες δηλώσεις που προσπαθούν να παρουσιάσουν τα θύματα ως υπεύθυνους, με την «κολοκυθιά» και τους ψευτοκαβγάδες για το ποιος διαχειρίζεται καλύτερα το σάπιο σύστημα, με τις «παραινέσεις» ότι τώρα τάχα δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών, με τις εξοργιστικές αναλύσεις περί «κλιματικής αλλαγής», «ακραίων καιρικών φαινομένων» και «ανθρώπινης ύβρεως», κυβέρνηση και αστικά επιτελεία προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τις τεράστιες, εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και διαχρονικά όλων των αστικών κυβερνήσεων. Προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματική αιτία που γεννάει τη μία πίσω από την άλλη τις τραγωδίες για την εργατική τάξη: Το κυνήγι του κέρδους, για το οποίο το κεφάλαιο δεν διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα.


Οι καταστροφικές πλημμύρες, όπως χτες οι πυρκαγιές και τα ναυάγια, για να θυμηθούμε μόνο τα πλέον πρόσφατα, δεν δείχνουν την «απουσία του κράτους», όπως λέγεται, αλλά το ακριβώς αντίθετο: Δείχνουν την «παρουσία» του αστικού κράτους, που σχεδιάζει και ιεραρχεί με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Που σε κάθε επίπεδο, από την κεντρική κυβέρνηση έως την Τοπική Διοίκηση, υλοποιεί έργα με βάση την «ανταποδοτικότητα» που έχουν για το κεφάλαιο. Που γι' αυτόν το λόγο θεωρεί τα αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά, αντισεισμικά και τα υπόλοιπα έργα που διασφαλίζουν εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που θα προστάτευαν ανθρώπινες ζωές, δημόσιες υποδομές, λαϊκές περιουσίες, το περιβάλλον και την υγεία των λαϊκών στρωμάτων «μη επιλέξιμα», αφού δεν φέρνουν κέρδη σε βάθος χρόνου για τους επιχειρηματικούς ομίλους, δεν πουλιούνται, δεν νοικιάζονται, δεν αποφέρουν έσοδα μετά την κατασκευή τους. Κι έτσι την ίδια ώρα που ο κρατικός προϋπολογισμός, οι προϋπολογισμοί των Περιφερειών περιλαμβάνουν δεκάδες κωδικούς εκατοντάδων εκατομμυρίων για την πολύμορφη ενίσχυση του κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων, προβλέπουν μηδαμινά κονδύλια για τα έργα αυτά.

Η αναρχία στη χωροταξία και στα σχέδια, στις χρήσεις γης, τα ρέματα που καταλήγουν σε μάντρες εργοστασίων και αποθήκες logistics, η αποσπασματικότητα των όποιων έργων που «σώζουν» τη μια περιοχή πνίγοντας την επόμενη, δεν αποτελούν απλά κάποια «αμαρτήματα» των προηγούμενων διαχειριστών ή κάποιου «στρεβλού» μοντέλου ανάπτυξης που παίρνει γιατρειά, όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά απόδειξη του ίδιου του άναρχου χαρακτήρα της παραγωγής στον καπιταλισμό. Η ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου δεν αποτελεί τη λύση, αλλά την αιτία των προβλημάτων.

Η κατάσταση στη Δυτική Αττική αποτελεί επιβεβαίωση: Η υποβάθμιση της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, τα απανωτά εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης αποτελούν απλά την «άλλη όψη» του νομίσματος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι το τίμημα που καλείται να πληρώσει ο λαός της περιοχής για να πάρουν σάρκα και οστά τα «φιλόδοξα» πρότζεκτς του κεφαλαίου, που υπηρετούν κυβέρνηση και αστικά κόμματα, για μετατροπή της περιοχής στο μεγαλύτερο εμπορευματικό - διαμετακομιστικό κόμβο πανελλαδικά, με υπερσύγχρονα σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα για τη μεταφορά εμπορευμάτων προς τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη, «αξιοποίηση» των σημαντικών ναυπηγοεπισκευαστικών υποδομών που αποτελούν πόλο έλξης ανταγωνιστικών κεφαλαίων, με επιχειρηματικούς ομίλους - «υποδείγματα» κερδοφορίας, όπως είναι τα ΕΛΠΕ.

Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, από τα δεκάδες που έχει καταγράψει ο «Ριζοσπάστης» τις τελευταίες μέρες, αποτελεί αυτό της υπερσύγχρονης κατά τ' άλλα Εθνικής οδού Αθηνών - Κορίνθου, μιας βασικής «αρτηρίας» για τη μεταφορά εμπορευμάτων, που όπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι, φτιάχτηκε χωρίς αντιπλημμυρικές προδιαγραφές, «συμβάλλοντας» καθοριστικά στο μέγεθος της καταστροφής.

Ξεδιάντροπη προπαγάνδα...

 

Το «ρέμα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας παρασέρνει στο διάβα του τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, τα δικαιώματα των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Το κυβερνητικό παραμύθι για τη λεγόμενη δίκαιη ανάπτυξη, που αναμασούν καθημερινά τα στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πως τάχα η ανάπτυξη θα φέρει ανακούφιση του λαϊκού κόσμου, καταρρέει μπροστά στη βαρβαρότητα που καθημερινά ζει ο λαός, για τη διασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων.

Γι' αυτό και την ώρα που η κυβέρνηση προετοιμάζει το νέο γύρο αντιλαϊκών προαπαιτούμενων, που τσακίζει και τα τελευταία προνοιακά επιδόματα, που φέρνει στη Βουλή έναν προϋπολογισμό φοροληστείας, που εγκαινιάζει τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς λαϊκών περιουσιών, ενώ βάζει στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία, επιστρατεύει την ξεδιάντροπη προπαγάνδα και τον αντιπερισπασμό των «κοινωνικών μερισμάτων», από τις «υπεραποδόσεις» και το πλεόνασμα φτώχειας του λαού.

Επιστρατεύει, δηλαδή, ξανά την άθλια απάτη ότι το απαύγασμα της «δικαιοσύνης» και της «κοινωνικής πολιτικής» είναι η αναδιανομή της φτώχειας: Από τα εκατό που παίρνει από τα λαϊκά στρώματα, με το κόψιμο ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών Υγείας και Πρόνοιας, με τη φοροληστεία, με τα μέτρα που διασφαλίζουν «ματωμένα πλεονάσματα» στο διηνεκές, να επιστρέφει το ένα στους εξαθλιωμένους που αφήνει πίσω της η αντιλαϊκή πολιτική.

Η κυβερνητική εξαπάτηση δεν έχει όρια, αφού φτάνει στο σημείο να παρουσιάζει ως «παροχές» στους συνταξιούχους την απόδοση όσων παράνομα κατακρατούσε και ως ανακούφιση από τους δυσβάσταχτους λογαριασμούς ρεύματος την κάλυψη του κόστους των Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας της ΔΕΗ, την ώρα που με τα νέα κριτήρια χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά θα πεταχτούν εκτός κοινωνικού τιμολογίου και η περαιτέρω «απελευθέρωση» της Ενέργειας θα βυθίσει σε ακόμα μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια το λαό.

Η προκλητική κυβερνητική προπαγάνδα συμπληρώνεται από την αμήχανη κριτική που της κάνουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, κριτική που επί της ουσίας λέει στο λαό να διαλέξει ποιες ανάγκες του θα θυσιάσει, ενώ βγάζει «στον αφρό» αξιώσεις του κεφαλαίου που υπηρετεί και η κυβέρνηση για ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και «ελαφρύνσεις», ως προϋπόθεση της ανάπτυξης, από την οποία τάχα έχει να περιμένει ο λαός.

...επικίνδυνη εμπλοκή

 

Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης θέλουν να εξοικειώσουν το λαό με τη φτώχεια του, με τις μειωμένες απαιτήσεις.
Να τον πείσουν ότι από τον τεράστιο πλούτο που παράγει, το καλύτερο που έχει να περιμένει είναι κανένα ξεροκόμματο και πάντα με την προϋπόθεση ότι θα υπομένει χωρίς τέλος τις θυσίες για την ανάκαμψη του κεφαλαίου.

Ακόμα περισσότερο, να τον στρατεύσουν με τον τρόπο αυτό στους στόχους του κεφαλαίου, που πλάι στην ένταση της εκμετάλλευσης και την αλυσίδα των αντιλαϊκών μέτρων, σημαίνουν ακόμα βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στα δολοφονικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για το μοίρασμα των πηγών και δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων, αγορών.
Το δισέλιδο που φιλοξενεί στο σημερινό φύλλο ο «Ριζοσπάστης» για το «ντόμινο» των ανταγωνισμών που βάζουν ξανά φωτιά στη Μ. Ανατολή, τις καταιγιστικές εξελίξεις σε Λίβανο, Σαουδική Αραβία, Συρία, Ιράκ κ.α., για την εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, που ολοένα και βαθαίνει με ευθύνη της κυβέρνησης, είναι αποκαλυπτικό.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να υπηρετήσει τους στόχους της αστικής τάξης για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας πηγαίνει χέρι - χέρι με τις δεσμεύσεις για επέκταση της βάσης της Σούδας, εγκατάσταση και νέων όπως στην περίπτωση της Αλεξανδρούπολης, ακόμα και τη «φιλοξενία» πυρηνικών, τους υπέρογκους εξοπλισμούς για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, τη διεκδίκηση επικίνδυνων στρατιωτικών και άλλων ρόλων, ρόλων «σημαιοφόρου» στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ και ΕΕ στα Βαλκάνια και αλλού.

Η «σταθερότητα» για να «τρέξουν» οι επενδύσεις και τα σχέδια του κεφαλαίου αποτελεί μόνιμη πηγή αστάθειας και κινδύνων για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Οδηγεί σε νέους πολέμους και επεμβάσεις, νέες αλλαγές συνόρων, νέα κύματα προσφύγων.

Η αντιιμπεριαλιστική πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία την Παρασκευή στέλνει ηχηρό μήνυμα καταδίκης της εμπλοκής και των εγκληματικών σχεδίων στα οποία συμμετέχει με τα μπούνια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και στηρίζουν τα άλλα αστικά κόμματα.

Η εργατική - λαϊκή πάλη χρειάζεται να δυναμώσει, να στοχεύσει στην καρδιά του το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που θάβει κάτω απ' τις λάσπες της «δίκαιης» ανάπτυξης ή στα ερείπια του πολέμου τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών και επιχειρηματικών ομίλων.

Ριζοσπάστης

Η εμπειρία της ΕΣΣΔ δείχνει ότι είναι δυνατό να ηττηθεί η μαζική πείνα

1

Κατιούσα

Απόσπασμα από τη μπροσούρα “Η Σοβιετική Ένωση σήμερα και αύριο – Αγροτική Οικονομία”, του Λεβ Βοσκρεσένσκι (εκδ. Πρακτορείου Τύπου Νοβόστι, 1983).

Η στατιστική του ΟΗΕ μαρτυράει, ότι στην υδρόγειο κάθε δευτερόλεπτο πεθαίνει ένα άτομο από την πείνα. Σήμερα, στη δεκαετία του ’80, εποχή της επιστημονικό-τεχνικής επανάστασης 200 τουλάχιστον εκατομμύρια παιδιά σ’ ολόκληρο τον κόσμο πεινάνε και 460 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό. Η πάλη με την πείνα είναι ένα από τα πιο φλέγοντα προβλήματα της εποχής μας.
Ανάλυση που πραγματοποιήθηκε το 1974 στην Παγκόσμια Διάσκεψη επισιτισμού της Ρώμης, βεβαίωσε, ότι οι λόγοι της πείνας δεν πρέπει ν’ αναζητηθούν ούτε στη «δημογραφική έκρηξη», ούτε στην πενιχρότητα της φύσης και τις συγκυριακές διακυμάνσεις της αγοράς, αλλά στα κοινωνικο-οικονομικά και κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα.
Η εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης δείχνει, ότι είναι δυνατό να ηττηθεί η μαζική πείνα και ν’ απομακρυνθεί αυτή η απειλή, κι αυτό μπορεί να γίνει γρήγορα, στη διάρκεια της ζωής μιας γενιάς ανθρώπων.
Σπάνια θυμούνται σήμερα — παρόλο που θ’ άξιζε να το θυμούνται — ότι η μαζική πείνα και οι επιδημίες που συνδέονταν μ’ αυτή αποτελούσαν μόνιμο και αναπόσπαστο στοιχείο της οικονομικής ζωής της Ρωσίας μέχρι την εποχή, κατά την οποία άρχισαν να πραγματοποιούνται οι σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί στην αγροτική της οικονομία. Τον 18ο αιώνα υπήρξαν 34 χρόνια πείνας, τον 19ο αιώνα πάνω από 40 και στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι το 1917, σημειώθηκαν 7 χρόνια πείνας.
Με την ίδια συνέπεια μεγάλωνε και η μαζικότητα της πείνας:
1880-1890 — στα άφορα χρόνια αυτής της δεκαετίας η πείνα ξαπλώθηκε από 6 μέχρι 18 νομούς.
1890-1900 — από 9 μέχρι 29.
1900-1910 — από 19 μέχρι 49.
Η χώρα, όπως έγραφε ο Ρώσσος καθηγητής Ταρασέβιτς, βρίσκονταν μόνιμα «σε κατάσταση «της αρρώστιας του λαού» — του υποσιτισμού». Να η επίσημη εκτίμηση του τσαρικού Υπουργείου Εσωτερικών (1908): «Η απειλή θανάτου από την πείνα είναι κάθε χρόνο πολύ πιθανή μοίρα για ένα μεγάλο αριθμό γεωργών της Ρωσσίας».
Το 1911-1912 η πείνα ξαπλώθηκε σε 60 νομούς. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους Ρώσους εμπόρους σιτηρών να εξάγουν κάθε χρόνο από 13,5 εκατ. τόνους σιτηρών, το ένα πέμπτο περίπου της μέσης ετήσιας παραγωγής. Σ’ αυτά ακριβώς τα χρόνια η Ρωσία έσπασε ρεκόρ: σ’ αυτή αντιστοιχούσε το ένα τέταρτο των παγκόσμιων εξαγωγών σιτηρών. Η πεινασμένη Ρωσία έτρεφε με ψωμί και βούτυρο την Ευρώπη και οι πλούσιοι τσιφλικάδες γίνονταν ακόμα πιο πλούσιοι. Προτιμούνταν όχι οι άνθρωποι, μα τα ζώα: στη Σιβηρία για παράδειγμα, το 1911 η κυβέρνηση παρείχε αρκετά μεγάλα δάνεια (μέχρι 30 ρούβλια για κάθε αγελάδα) για την αγορά ζωοτροφών, για να διατηρηθούν στο προηγούμενο επίπεδο οι εξαγωγές του σιβηριανού βούτυρου. Τα δάνεια όμως για τη διατροφή των ανθρώπων ήταν πρώτα-πρώτα μικρά, και δεύτερο, βραχυπρόθεσμα, και σε τελευταία ανάλυση οδηγούσαν στον εξανδραποδισμό των αγροτών. Το δάνειο, που έπαιρνε στο χρόνο ανόδου των τιμών των σιτηρών (λόγω της κακής σοδειάς) ο αγρότης μπορούσε να το επιστρέψει μόνο σε ένα χρόνο καλής σοδειάς, τότε όμως πέφτανε οι τιμές. Στην πράξη δηλαδή, για κάθε κιλό σταριού που αγόραζε ο αγρότης στο χρόνο της πείνας, όταν ξοφλούσε το δάνειο, έδινε τα χρήματα, που έβγαζε από την πούληση 3-4 κιλών. Ο μικροκτηματίας δημιουργούσε όλο και μεγαλύτερα χρέη.
Όλα τούτα τα γεγονότα από τη ζωή της προεπαναστατικής Ρωσίας ωφελεί να τα θυμόμαστε ακριβώς τώρα, γιατί στις μέρες μας εκατομμύρια πεινασμένοι του πλανήτη μας μπορούν να δουν σ’ αυτά, σα σε καθρέφτη, τη δική τους σημερινή μέρα.
Στην προεπαναστατική Ρωσία καταναλώνονταν κατά μέσο όρο 29 κιλά κρέας και 200 κιλά ψωμί κατά άτομο. Η παρατήρηση «κατά μέσο όρο» είναι πολύ σημαντική: οι αγρότες, που αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού της Ρωσίας, έτρωγαν πολύ λιγότερο κρέας από αυτό που πρόβλεπε η μέση νόρμα — μόνο 20 περίπου κιλά κατά άτομο κάθε χρόνο, και περισσότερο ψωμί από τα 200 κιλά, αν εννοείται το χρόνο εκείνο η σοδειά ήταν καλή, και υπήρχε αρκετό ψωμί.
Ο εμφύλιος πόλεμος (1918-1920), στη διάρκεια του οποίου η ρωσική αστική τάξη με τη βοήθεια των ξένων επεμβασιών προσπαθούσε να ξαναπάρει την εξουσία και να καταλύσει τις κατακτήσεις της Οκτωβριανής επανάστασης του 1917, προξένησε στην αγροτική οικονομία, όπως και σ’ όλους τους άλλους κλάδους της οικονομίας, τεράστιες ζημιές.
Η συνολική παραγωγή σιτηρών το 1920 ήταν 45,2 εκατ. τόνοι (2,2 στατήρες κατά άτομο). Η ανομβρία του 1921 τη μείωσε μέχρι τα 36,2 εκατ. τόνους. Στη χώρα πεινούσαν 23 εκατομμύρια άτομα. Η κατάσταση σε ορισμένες περιοχές της χώρας ήταν πιο βαριά, από την κατάσταση που διαμορφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 στις χώρες της Δυτικής Αφρικής, που υπόφεραν από την ανομβρία και την μαζική πείνα.

Η εμπειρία της ΕΣΣΔ δείχνει ότι είναι δυνατό να ηττηθεί η μαζική πείνα

Στην ιστορία της χώρας μια τέτοια καταστροφή δεν επαναλήφθηκε, παρόλο που ανομβρίες υπήρξαν ακόμα και πιο μεγάλες. Το 1975 λόγου χάρη η παραγωγή σιτηρών ήταν μόνο 140 εκατ. τόνοι (το 1974— 195,7 εκατ. τόνοι, το 1976 — 223,8 εκατ. τόνοι), κι αυτή όμως η ποσότητα έφτασε για να εξασφαλιστεί πλήρως η χώρα με ψωμί.
Ο σοσιαλισμός γιάτρεψε μια για πάντα τη χώρα από την προαιώνια «αρρώστια του λαού».
Έτσι λοιπόν, ο πληθυσμός της ΕΣΣΔ έχει εξασφαλιστεί με ψωμί. Γιατί όμως η αύξηση της παραγωγής σιτηρών παραμένει όπως και προηγούμενα το πρόβλημα-κλειδί της αγροτικής οικονομίας;
Μπροστά στα μάτια μας συντελείται μια αλλαγή αρχών στο τρόπο ζωής των Σοβιετικών ανθρώπων, και μάλιστα στο τομέα, που διακρίνεται συνήθως από ιδιαίτερη σταθερότητα. Πρόκειται για τη δομή της διατροφής, που διαμορφώνεται επί αιώνες και παραμένει ουσιαστικά αμετάβλητη στη διάρκεια μιας μεγάλης χρονικής περιόδου.
Και πραγματικά, μπορούμε να συμβιβαστούμε πρόθυμα με το γεγονός, ότι η ιδιότροπη μόδα αλλάζει αρκετά γρήγορα την εξωτερική μας εμφάνιση και τις συνήθειες. Σε ό,τι όμως αφορά τη τροφή, το μενού της μέρας, το τρόπο διατροφής είμαστε συντηρητικοί.
Κοιτάξτε στα βιβλία για να δείτε τι έτρωγαν οι πρόγονοί σας; Σχεδόν, ότι τρώτε και σεις…
Το γεγονός αυτό αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εφόσον στη Σοβιετική Ένωση η δομή της διατροφής άλλαξε σε μεγάλο βαθμό και αρκετά γρήγορα, στα χρόνια ζωής μιας μόνο γενιάς.
Οι Ρώσοι έχουν πληθώρα παροιμιών για τη «σι» (σούπα από φρέσκο είτε λάχανο τουρσί), την «κάσα» (είδος πιλαφιού) και ιδιαίτερα για το ψωμί. «Η «σι» και η «κάσα» είναι η τροφή μας», «Το ψωμί είναι η κεφαλή όλων», «Αν δεν υπάρχει ψωμί στο τραπέζι, αυτό είναι σκέτο σανίδι»… Το κρέας δεν υπάρχει καθόλου στο φολκλόρ. Οι Ρώσσοι έτρωγαν λίγο κρέας, τις γιορτές κατά κανόνα. Αυτό αφορά και πολλές άλλες εθνικότητες της χώρας μας.
Στα χρόνια της Σοβιετικής εξουσίας το ψωμί, η «κάσα» και οι πατάτες χάσανε την πρωταρχική τους σημασία στο καθημερινό διαιτολόγιο των ανθρώπων, και αυξήθηκε πολύ η κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων. Αυτό αφορά ιδιαίτερα την περίοδο μετά το 1965, όταν έτυχε επεξεργασίας και μπήκε σ’ ενέργεια η νέα αγροτική πολιτική, που αποσκοπούσε στη συνδυασμένη εντατικοποίηση της αγροτικής παραγωγής. Οι αλλαγές που έγιναν είναι σημαντικές, οι επιστημονικά τεκμηριωμένες νόρμες διατροφής όμως απαιτούν μια πιο γρήγορη εκδήλωση της τάσης αυτής. Έχουμε ήδη φτάσει τη νόρμα κατανάλωσης ζάχαρης. Οι άνθρωποι πρέπει να τρώνε λιγότερα ζυμαρικά, και περισσότερο κρέας, γάλα, αυγά από σήμερα. Γι’ αυτό το λόγο η αύξηση της παραγωγής κτηνοτροφικών προϊόντων στη Σοβιετική Ένωση θεωρείται σήμερα βασικό καθήκον της αγροτικής οικονομίας.
Πως εκπληρώνεται αυτό το καθήκον;
Υπενθυμίζουμε, ότι στις πρώτες δεκαετίες της ύπαρξής τους τα κολχόζ και σοβχόζ έδιναν περισσότερη προσοχή στην παραγωγή σιτηρών και τεχνικών καλλιεργειών— βαμβακιού, ζαχαρότευτλων, ηλίανθου κλπ. Οι προσπάθειες του κοινωνικού τομέα της αγροτικής οικονομίας εξασφάλισαν τη χώρα με στάρι, που χρησιμοποιείται για την παρασκευή ψωμιού, και επέτρεψαν το πέρασμα από τις εισαγωγές στις εξαγωγές βαμβακιού.
Δίνοντας στους αγρότες γη για τη δημιουργία του δικού τους βοηθητικού νοικοκυριού, το κράτος υπολόγιζε, ότι μέχρι ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ο αγρότης όχι μόνο θα εφοδιάζει την οικογένειά του με κρέας και γάλα, μα και θα πουλάει τα περισσεύματα στην πόλη. Ο κοινωνικός τομέας δεν είχε τότε τις δυνατότητες να εφοδιάσει ολόκληρο τον πληθυσμό της χώρας με κτηνοτροφικά προϊόντα. Είναι δύσκολη υπόθεση να εκσυγχρονίσει κανείς ταυτόχρονα όλους τους κλάδους της αγροτικής οικονομίας.
Με την εδραίωση της υλικής και τεχνικής βάσης των κολχόζ και σοβχόζ άλλαξε η κατάσταση: ο κοινωνικός τομέας (κολχόζ και σοβχόζ) μετατράπηκε σε σημαντικό παραγωγό κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων.
Η παραγωγή κρέατος στην ΕΣΣΔ
(σε εκατ. τόνους)
1940        1965       1981
Στα νοικοκυριά όλων των κατηγοριών    4,7          10           15,2
Στον κοινωνικό τομέα                                 1,3          6              10,5
Στα βοηθητικά νοικοκυριά                         3,4         4              4,7
Η εντατική ανάπτυξη της κτηνοτροφίας πρέπει να στηρίζεται σε σταθερά θεμέλια: την σίγουρη βάση ζωοτροφών. Στο μεταξύ βάση των συνδυασμένων ζωοτροφών είναι τα δημητριακά.
Η ουσία δηλαδή, είναι ότι η χώρα πρέπει να διαθέτει αρκετή ποσότητα σιτηρών, για να εξασφαλίσει την γρήγορη αύξηση της παραγωγής κτηνοτροφικών προϊόντων.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

Η αθλιότητα της “αναρχίας”

Φραγκίσκος Λαγωνικάκης (Poexania)

Παρακολουθούσα χθες μια γερμανική ταινία που αναφερόταν στη νεαρή περίοδο και τη γνωριμία του Μαρξ με τονΈνγκελς. Μεταξύ άλλων, το φιλμ παρουσίαζε και την σχέση των δυο διανοητών με τους υπόλοιπους σοσιαλιστές της εποχής και την ιδεολογική τους σύγκρουση με τους αναρχικούς (Προυντόν, Μπακούνιν, κ.α.) καθώς διαμορφωνόταν και ωρίμαζε στο μυαλό τους η κομμουνιστική θεωρία. Αυτό που γίνονταν ξεκάθαρο στην ταινία ήταν η διαφορά της επιστημονικά θεμελιωμένης σκέψης των Μαρξ και Ένγκελς, σε αντίθεση με τους αναρχικούς και λοιπούς σοσιαλιστές της εποχής, των οποίων οι οπτικές και τα προγράμματα στερούνταν ψυχραιμίας, βάθους, οξυδέρκειας, και δυνατοτήτων. Ο Μαρξ, για παράδειγμα, κατηγορούσε το Βάιτλινγκ για υπερβολικό συναισθηματισμό που δεν υποστηρίζονταν από κάποιο αντικειμενικά επεξεργασμένο σχέδιο, κάτι που θα οδηγούσε όσους τον ακολουθούσαν σε αδιέξοδο. Παράλληλα, παρακολουθούμε την κριτική που ασκούν στον Προυντόν, με αποκορύφωμα το έργο τους «η αθλιότητα της φιλοσοφίας», και τελικά τον αποφασιστικό διαχωρισμό της κομμουνιστικής ιδεολογίας από τα υπόλοιπα ουτοπικά ρεύματα της εποχής στο συνέδριο της «Ένωσης των Δικαίων» και τη μετονομασία της ένωσης σε «κομμουνιστική». Στο έργο υπήρχαν ουσιαστικές λεπτομέρειες οι οποίες ίσως χρειάζονταν ένα πιο προσεχτικό μάτι για να γίνουν αντιληπτές, όπως για παράδειγμα η γοητεία που ασκεί στα μικροαστικά στρώματα η αναρχική ιδεολογία, κάτι που φαίνονταν στο σημείο που έβγαζε λόγο ο Προυντόν, ενώ αργότερα φαίνεται ότι ο Μαρξ αντιμετωπίζει τον κολαούζο του Βάιτλινγκ ως ρουφιάνο.

Και όλα αυτά μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα, κάτι που δικαίως μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο να αναρωτηθεί γιατί άραγε αυτές οι από τότε ουτοπικές αναχρονιστικές θεωρίες συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν; Δε θα αναλύσουμε εδώ τους λόγους που οδηγούν στην διαιώνιση της αναρχικής ιδεολογίας ακόμα και σήμερα που η ψαλίδα μεταξύ αυτής και της πραγματικότητας έχει ανοίξει σπαγκάτο. Αυτό όμως που μπορούμε να παρατηρήσουμε πολύ εύκολα είναι η αθλιότητα στην οποία έχει φτάσει το αναρχικό κίνημα στις μέρες μας και ως πρόσφατο παράδειγμα θα αναφερθούμε ακροθιγώς στη χτεσινή «κατάληψη του Πολυτεχνείου».
Η εν λόγω κατάληψη πραγματοποιήθηκε από μια αναρχική γκρούπα αγνώστων περεταίρω στοιχείων η οποία κατσικώθηκε στο χώρο του ΕΜΠ αυτές τις μέρες και δεν αφήνει κανέναν να πλησιάσει. Οι ανακοινώσεις τους προβάλλονται από το Indymedia και θα ήταν απλά αστείες αν δεν ήταν και τραγικές:

Σε εγρήγορση απέναντι στην κομματική καταστολή

από Κατάληψη Πολυτεχνείου
15/11/2017 2:20 μμ.
Τοπικά Νέα
Η Στουρνάρα παραμένει ανοιχτή προς όποιον και όποιαν επιθυμεί να επισκεπτεί το πολυτεχνείο ή να κάνει εκδηλώσεις, εκτός αν πρόκειται για εκδήλωση κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων
Πηγή indymedia
Αλήθεια, η Χούντα των συνταγματαρχών δεν ήταν αυτή που απαγόρευε τα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις στο πολυτεχνείο, τις δικές της αντιλήψεις δεν αναπαράγει η «κατάληψη», και αν ναι τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει και τόσο αν οι εν λόγω καταληψίες είναι ασφαλίτες που έχουν φορέσει την προβιά του αντιεξουσιαστή ή αν είναι γνήσιοι στόκοι. Και αυτό γιατί απολαμβάνουν τουλάχιστον την ανοχή των υπολοίπων του «χώρου» ενώ τα αιτήματά τους προβάλλονται κανονικά από το Indymedia που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο το μαζικό μέσο ενημέρωσης και προπαγάνδας των αναρχικών στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια, αν είναι τόσο εύκολο ασφαλίτες να κινούνται και να δρουν στο όνομα της αναρχίας, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο [ευρύτερο] βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Αξίζει όμως να σταθούμε και σε μια δυο εικόνες που προδίδουν τον ιδεολογικό προσανατολισμό τον καταληψιών:
Έχουμε λοιπόν αλλοίωση του συνθήματος «έξω το ΝΑΤΟ» στην πύλη, αλλά ανάρτηση πανό το οποίο φέρει το πολύ σχετικό με την επέτειο του Πολυτεχνείου σύνθημα «Καμιά ανοχή στην βιομηχανία κρέατος […]». Ποιος ξέρει, ίσως να πρόκειται για την ίδια γκρούπα που σπάει κρεοπωλεία. Ανεχόμαστε τους χασάπηδες των λαών αλλά δεν ανεχόμαστε τους χασάπηδες των αρνιών.

Σε κάθε περίπτωση, όλο αυτό το σκηνικό βρωμάει παρακράτος, και είναι ικανό να οδηγήσει σε ακραία μέτρα καταστολής για την παρεμπόδιση των κινητοποιήσεων της επετείου του Πολυτεχνείου. Δίνει άλλοθι στην κυβέρνηση και εξυπηρετεί όλους εκείνους που θέλουν να αμαυρώσουν τόσο τον συμβολισμό, όσο και το επίκαιρο μήνυμα της εν λόγω επετείου, αλλά και την δημοφιλία της και τη δυνατότητα της να εμψυχώσει.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Νατοϊκοί στρατιώτες τραμπουκίζουν τους πολίτες των Χανίων

…….ς πρέπει να μας δέρνουν κιόλας…

Φραγκίσκος Λαγωνικάκης (Poexania)

Νατοϊκοί στρατιώτες έστειλαν εχθές το βράδυ στο νοσοκομείο 37χρονο Χανιώτη. Σύμφωνα με τον «Αγώνα της Κρήτης» οι 4 βρετανικής καταγωγής ναύτες ξυλοφόρτωσαν αναίτια τον 37χρονο την ώρα που εκείνος προσπαθούσε να μπει στο αυτοκίνητό του, καταφέρνοντάς του συντριπτικά κατάγματα στην μύτη και στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο. Οι δυο από τους δράστες έχουν συλληφθεί και έχει ασκηθεί εναντίον τους δίωξη.

Πηγή φωτογραφίας: “Αγώνας της Κρήτης”

Οι στρατιώτες βρίσκονταν στην πόλη στα πλαίσια της νατοϊκής άσκησης «ΝΗΡΗΙΣ» που ξεκίνησε στις 17/11 και αναμένεται να ολοκληρωθεί  στις 25 του ίδιου μήνα. Το περιστατικό αυτό δεν είναι το μοναδικό, αφού πριν από μερικές μέρες στρατιώτης είχε επιτεθεί σε οδηγό ταξί προσπαθώντας να τον πνίξει με τα χέρια του. Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι σπάνια στην πόλη των Χανίων, αφού οι νατοϊκοί, είτε βρίσκονται στην πόλη για άσκηση είτε για αναψυχή, μεθούν και δημιουργούν προβλήματα. Βλέπετε δεν τους αρκεί να «ξεχαρμανιάσουν» γ…….ς πρέπει να μας δέρνουν κιόλας.
Φυσικά οι τοπικοί παράγοντες και πολλοί επιχειρηματίες δείχνουν ανοχή, αφού βλέπετε τους γυαλίζουν τα δολάρια και οι κάλπικες λίρες, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες επιπτώσεις του φαινομένου ΝΑΤΟ στην περιοχή.  Να  σημειωθεί δε, ότι πριν από δυο μέρες ένας εκκωφαντικός κρότος ξάφνιασε την πόλη των Χανίων και ακούστηκε από το Ακρωτήρι ως το Μάλεμε. Κανένας επίσημος φορέας δεν έχει δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις, όμως δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός αφού συνέβη κατά τη διάρκεια της νατοϊκής άσκησης.
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ, εδώ και εδώ.

Εδώ μερικές εικόνες από την επίσκεψη του αεροπλανοφόρο USS George Bush στα Χανιά στις αρχές του έτους:

Ποιος κάνει τις υποκλοπές;

Η συγκρότηση «συντονιστικού» των παρακολουθήσεων (βλέπε «Διεύθυνση Διαχείρισης και Ανάλυσης Πληροφοριών») και ο ρόλος του επικεφαλής του, Αθανάσιου Κοκκαλάκη...

Ο «Ριζοσπάστης», σχεδόν ένα χρόνο μετά τις καταγγελίες του ΚΚΕ για συνακροάσεις στο τηλεφωνικό κέντρο της έδρας της ΚΕ του Κόμματος στον Περισσό, και με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι με πρόταση της εισαγγελέα Πρωτοδικών Βάιας Ακριβού η δικογραφία οδεύει προς το αρχείο, φέρνει στην επιφάνεια στοιχεία για το πλέγμα των κρατικών μηχανισμών που κάνει τις υποκλοπές.

Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα. Είναι άραγε άγνωστες για τους κρατικούς μηχανισμούς και θεσμούς οι διαδρομές των υποκλοπών; Δεν ξέρουν άραγε σε ποιες κατευθύνσεις να ψάξουν και επικαλούνται τον «δυσχερή έως αδύνατο εντοπισμό των καλούντων»;
Η προσπάθεια να απαξιωθούν και να μπουν άρον άρον στο αρχείο οι καταγγελίες του ΚΚΕ γεννά σοβαρά ερωτήματα για τις προθέσεις κυβέρνησης και αστικής Δικαιοσύνης, δημιουργεί υπόνοιες για συγκάλυψη και αφήνει σκιές και σε ό,τι αφορά τη διασφάλιση του απορρήτου των τηλεφωνικών επικοινωνιών, που είναι ευθύνη της κυβέρνησης.
Παρουσιάζουμε λοιπόν σήμερα στοιχεία που είναι άλλωστε γνωστά σε όλους τους αρμόδιους.

Πολυπλόκαμοι κρατικοί μηχανισμοί

Με την τεχνολογική πρόοδο που υπάρχει σήμερα, υποκλοπές και συνακροάσεις μπορεί να κάνει θεωρητικά οποιοσδήποτε διαθέτει τα απαραίτητα τεχνικά μέσα.

Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, άρα η υποψία δεν διαχέεται γενικώς. Επειδή τα πιο σύγχρονα και αποτελεσματικά μέσα δεν διατίθενται γενικά στην αγορά, η δυνατότητα για μαζικές και εξελιγμένες υποκλοπές τηλεπικοινωνιών παραμένει «προνόμιο» κρατικών υπηρεσιών και μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων του τομέα της τεχνολογίας των επικοινωνιών, που προμηθεύουν με μέσα τα κράτη και συνεργάζονται μαζί τους στην ανάπτυξη της σχετικής τεχνολογίας και στις εφαρμογές.
Στην Ελλάδα, μαζικές υποκλοπές και συνακροάσεις έχουν τη δυνατότητα να κάνουν η ΕΥΠ, η λεγόμενη Αντιτρομοκρατική, η Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων και η Διεύθυνση Διαχείρισης και Ανάλυσης Πληροφοριών (ΔΙΔΑΠ), που ιδρύθηκε το 2014 και στην οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Τεχνική υποδομή υποκλοπών διαθέτουν επίσης η Διεύθυνση Στρατιωτικών Πληροφοριών (γνωστή ως «Στρατιωτική ΕΥΠ») και το 2ο Γραφείο (ΥΕΘΑ).
Πρόκειται για μηχανισμό υπηρεσιών που αναπτύσσεται σε όλη τη χώρα, αυξάνοντας τις επιχειρησιακές του δυνατότητες, και που βεβαίως έχει διασυνδέσεις. Για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη, πέρα από το κλιμάκιο της ΕΥΠ υπάρχουν η Υποδιεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων και περιφερειακό τμήμα της ΔΙΔΑΠ. Τμήματα της ΔΙΔΑΠ υπάρχουν και σε κάθε έδρα Περιφέρειας, ενώ σε ορισμένες πόλεις υπάρχουν κλιμάκια της ΕΥΠ.

Σύμφωνα με ανθρώπους με καλή γνώση του χώρου, μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τις μεγαλύτερες δυνατότητες μαζικών υποκλοπών στην Ελλάδα τις είχε η ΕΥΠ, ενώ η Αντιτρομοκρατική δεν μπορούσε να ξεπεράσει τις 5.000 ταυτόχρονες υποκλοπές. Ετσι, η ΕΛ.ΑΣ. χρησιμοποιούσε τους παρόχους τηλεπικοινωνιών για μαζικές υποκλοπές που αφορούσαν το οργανωμένο έγκλημα, ή ζητούσε την υποστήριξη της ΕΥΠ.
Από τότε, σταδιακά άρχισαν να αυξάνονται οι δυνατότητες της ΕΛ.ΑΣ., με την ενίσχυση σε τεχνικό εξοπλισμό της Αντιτρομοκρατικής και την ίδρυση υπηρεσιών με αντικείμενο το διαδίκτυο (ηλεκτρονικό έγκλημα) και τη συλλογή και ανάλυση πληροφοριών (κέντρο πληροφοριών) και πλέον σύγχρονο εξοπλισμό. Μάλιστα, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, το 2009 άρχισε η συνολική αναβάθμιση των τεχνικών μέσων παρακολούθησης της ΕΛ.ΑΣ., με χρήση κονδυλίων της ΕΕ, για τη μετανάστευση, το οργανωμένο έγκλημα και την «τρομοκρατία».

Η ίδρυση του συντονιστικού ...των «κοριών»

Κομβικό ρόλο στην αναβάθμιση των μηχανισμών παρακολούθησης στην Ελλάδα έπαιξε η ίδρυση της ΔΙΔΑΠ το 2014, με βρετανική και αμερικανική συνδρομή. Η ΔΙΔΑΠ αποτελεί τον κεντρικό κόμβο ενός πανελλαδικού δικτύου συλλογής και επεξεργασίας πληροφοριών, με δυνατότητα πολλών χιλιάδων υποκλοπών ταυτόχρονα. Μεταξύ των δυνατοτήτων της είναι και η καταχώρηση όλων των επιβατών των διεθνών πτήσεων.
Η ΔΙΔΑΠ καλύπτει και άλλα Σώματα Ασφαλείας στον τομέα των πληροφοριών, όπως το Λιμενικό και την Πυροσβεστική. Ως κόμβος συνδέεται, συνεργάζεται και ανταλλάσσει πληροφορίες με τους αντίστοιχους κόμβους των κρατών της ΕΕ, αλλά και της Αμερικής. Οπως η Αντιτρομοκρατική, έτσι και η ΔΙΔΑΠ ελέγχεται απευθείας από τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. και υποτίθεται ότι εποπτεύεται η νομιμότητα του έργου της από εισαγγελέα. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αστυνομικοί της έχουν υποχρεώσεις εχεμύθειας αντίστοιχες των πρακτόρων της ΕΥΠ.

Παρακολουθήσεις με χρήμα από την ΕΕ

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη υπηρεσία χρηματοδοτήθηκε το 2016 με 820.000 ευρώ, μόνο από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Εσωτερικής Ασφάλειας, για την προμήθεια εξοπλισμού διασύνδεσης βάσεων δεδομένων, χωρίς να υπολογίζονται οι εθνικοί πόροι. Μάλιστα, την περίοδο αυτή, η συγκεκριμένη υπηρεσία μετακομίζει από τη ΓΑΔΑ (Αλεξάνδρας) στο Περιστέρι, σε δικό της χώρο, που θα διπλασιάσει - όπως φημολογείται - τις δυνατότητές της στη συλλογή και ανάλυση πληροφοριών.

Διευθυντής με «βαρύ» βιογραφικό

Από τον περασμένο Γενάρη, διευθυντής της ΔΙΔΑΠ είναι ο Ταξίαρχος της ΕΛ.ΑΣ. Αθανάσιος Κοκκαλάκης, αξιωματικός Ασφαλείας με προϋπηρεσία και κατάλληλη εκπαίδευση για μια τέτοια θέση.
Οπως προκύπτει από το βιογραφικό του, έχει εκπαιδευτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε πολυάριθμα και ποικίλης ύλης προγράμματα και σεμινάρια στη Διαχείριση Μεγάλων Καταστροφών σε επίπεδο ΕΕ, Διαχείριση Πληροφοριών, Προστασία Υποδομών, Αντιτρομοκρατία, Προστασία Επισήμων, Αντιπαρακολούθηση και Εντοπισμό Υπόπτων, Ασφάλεια Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, Διαχείριση Βομβιστικών Απειλών, Ερευνα και Εξερεύνηση, Διοίκηση Σκηνής, Ελεγχο Πρόσβασης, Αμυντικής Σκοποβολής και Αστυνομικής Αυτοπροστασίας.
Εκπαιδεύτηκε επίσης σε θέματα διαχείρισης κρίσεων από ειδικούς στο Ηνωμένο Βασίλειο (Home Office) και τις ΗΠΑ (National Defense University). Πριν αναλάβει διευθυντής της ΔΙΔΑΠ, είχε υπηρετήσει ως εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. επί κυβέρνησης ΝΔ (2009) και σε θέσεις - κλειδιά στην Αντιτρομοκρατική, στη Διαχείριση Κρίσεων/Τμήμα Πληροφοριών, στην Ασφάλεια και στην Ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Διασυνδέσεις με εξωτερικό...

Πέραν βεβαίως των ελληνικών κρατικών υπηρεσιών, μαζικές υποκλοπές και συνακροάσεις έχουν τις τεχνικές δυνατότητες να κάνουν και πολλές ξένες υπηρεσίες. Πολλές φορές έχουν κατηγορηθεί οι υπηρεσίες των ΗΠΑ (CIA, DEA, NSA, FBI) για υποκλοπές στη χώρα μας. Εκτός όμως από τις ΗΠΑ, στους χώρους των κρατικών υπηρεσιών είναι κοινό μυστικό ότι υποκλοπές γίνονται και από τις βρετανικές MI6 και «Scotland Yard», την ισραηλινή «Μοσάντ», την τουρκική ΜΙΤ, τις γερμανικές FSB και BND, καθώς και άλλες υπηρεσίες ευρωπαϊκών και όχι μόνο κρατών (Γαλλία, Ρωσία κ.ά.). Αυτονόητη είναι επίσης η συνεργασία και κατανομή έργου μεταξύ ελληνικών και ξένων υπηρεσιών στην τεχνολογία, τις εφαρμογές και τις υποκλοπές, ειδικά για αυτές «συμμάχων» κρατών, εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Κ.

Πολιτικό έγκλημα με ενόχους τους συνήθεις υπόπτους

Οι 16 νεκροί άνθρωποι, οι τραυματίες, οι τεράστιες καταστροφές σε Μάνδρα, Νέα Πέραμο, Μαγούλα, είναι το αποτέλεσμα ενός προδιαγεγραμμένου πολιτικού εγκλήματος με έναν και βασικό υπεύθυνο. Την πολιτική που εφαρμόζουν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μαζί με την Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση. Ολοι τους, ενώ ξέρουν καλά τον επείγοντα χαρακτήρα των έργων αντιπλημμυρικής προστασίας, ειδικά σ' αυτήν την περιοχή, προτεραιότητά τους έχουν άλλα έργα, με μοναδικό κριτήριο την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Από την πρώτη στιγμή των πλημμυρών, κυβέρνηση και άλλα αστικά κόμματα, αστικά Μέσα Ενημέρωσης, ξεκίνησαν μια άθλια εκστρατεία απόκρυψης των πραγματικών αιτιών της καταστροφής. Μιλούσαν και μιλούν για αυθαίρετη και άναρχη δόμηση, μπάζωμα ρεμάτων και φρόντιζαν να φωτογραφίζουν ως υπεύθυνους τους ανθρώπους που έφτιαξαν αυθαίρετα σπίτια για να βάλουν μέσα την οικογένειά τους. Αυτή η λογική είναι ένα εύπεπτο για το λαό άλλοθι, για να κουκουλώσει την υπόθεση. Και πάνω σε αυτό το πραγματικό γεγονός χτίζεται μια άθλια προπαγάνδα, που σε τελική ανάλυση οδηγεί στο «τα 'θελε και τα 'παθε»...
Και είναι όλοι αυτοί που από κοινού:

• Προώθησαν και προωθούν συνειδητά την αλόγιστη επέκταση των πόλεων προς όφελος των κερδοσκόπων, φυσικά χωρίς την εξασφάλιση των αναγκαίων έργων υποδομής.
• Επέτρεψαν, νομιμοποίησαν την καταπάτηση, την κάλυψη των ρεμάτων, το κτίσιμο σ' αυτά, την εξαφάνισή τους ή τον βαρύ «τραυματισμό» τους από οδικά έργα.
• Νομιμοποίησαν την αυθαίρετη δόμηση μέσα σε δάση, δασικές εκτάσεις και καταπατημένη δημόσια γη.
• Αντί για την προστασία και ανάπτυξη του δασικού πλούτου, βασικού παράγοντα για την αποτροπή ή την άμβλυνση πλημμυρικών φαινομένων, υιοθέτησαν δασοκτόνα νομοθεσία. Εξαιρούν από τις αναδασώσεις τεράστιες καμένες περιοχές. Δάση δίνονται στο κεφάλαιο για εκμετάλλευση.
• Αντί για την προστασία των ελεύθερων χώρων, προχώρησαν στην τσιμεντοποίησή τους, αλλά και σχεδιάζουν κτίσιμο σ' αυτούς ολόκληρων πόλεων, όπως το Ελληνικό.

Αποκαλυπτικά στοιχεία

Eurokinissi

Ο «Ριζοσπάστης» την περασμένη Παρασκευή έφερε στη δημοσιότητα στοιχεία που αφορούν ακριβώς αυτό. Σήμερα θα προσθέσουμε ορισμένα ακόμα, που επιβεβαιώνουν το ποιοι είναι εκείνοι που ευθύνονται και γιατί.
Τον Ιούλη του 2017 αναρτήθηκε από το υπουργείο Περιβάλλοντος το λεγόμενο «Προσχέδιο Διαχείρισης Κινδύνων Πλημμύρας» του Υδατικού Διαμερίσματος Αττικής. Το προσχέδιο αυτό, όπως και η συνολική μελέτη του Σχεδίου, εκπονήθηκε με βάση παραδοχές, μαθηματικά μοντέλα και μεθοδολογία σύμφωνα με την «Ευρωπαϊκή Οδηγία 2007/60/ΕΚ για την Αξιολόγηση και τη Διαχείριση των Κινδύνων Πλημμύρας», που ενσωματώθηκε στο Εθνικό Δίκαιο.
Το συγκεκριμένο προσχέδιο, λοιπόν, που θυμίζουμε ότι είναι επίσημο κυβερνητικό ντοκουμέντο, γράφει πως η Νέα Πέραμος δεν κινδυνεύει από πλημμυρικά φαινόμενα, ακόμα και από τέτοια φαινόμενα που συμβαίνουν μια φορά στα 100 χρόνια!
Λέει συγκεκριμένα:
Η Νέα Πέραμος εντάσσεται στη «Χαμηλή ζώνη Μεγάρων - Ν. Περάμου. (...) δεν υπάρχει υψηλός ή πολύ υψηλός κίνδυνος πλημμύρας» ακόμη και «για πλημμυρική βροχόπτωση 100ετίας»!
Για τη Μάνδρα διαπιστώνει υψηλό και πολύ υψηλό κίνδυνο αλλά κατά περίπτωση και σε κάποια τμήματα!
Οσον αφορά τη Σύμη, που πριν λίγες μέρες δοκιμάστηκε σκληρά από καταστροφική πλημμύρα, δεν περιλαμβάνεται καθόλου στις ζώνες δυνητικά υψηλού κινδύνου πλημμύρας στη μελέτη του υπουργείου!

Η Περιφέρεια Αττικής

Αν ρίξουμε μια ματιά στον προϋπολογισμό της Περιφέρειας Αττικής, θα διαπιστώσουμε ότι σΣτις προτεινόμενες πιστώσεις για το 2017, σε σύνολο πληρωμών 237,1 εκατ. ευρώ για έργα, οι προβλέψεις για τα αντιπλημμυρικά έργα περιορίζονται μόλις στα 12,9 εκατ. (5,5%), με τα περισσότερα από αυτά να πηγαίνουν σε συνεχιζόμενα μικροέργα και κάποια άλλα να μην απορροφώνται καν...
Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που τα πραγματικά κονδύλια για αντιπλημμυρικές μικροπαρεμβάσεις πάνε στην κατηγορία έργων με τίτλο «Αστικές Αναπλάσεις» - που είναι το «αγαπημένο παιδί» των απανταχού αιρετών της άρχουσας τάξης ακριβώς γιατί πίσω τους κρύβονται μικρότερα ή μεγαλύτερα επιχειρηματικά συμφέροντα - οι πληρωμές φτάνουν στα 84 εκατ. ευρώ!

Το ΕΣΠΑ

Στο «ΕΣΠΑ 2014 - 2020» ελάχιστοι πόροι διατίθενται για την αντιπλημμυρική προστασία της Αττικής.
Συγκεκριμένα:
-- Στο ΠΕΠ Αττικής (εκπονήθηκε επί Διοίκησης Δούρου) προβλέπονται για όλη την επταετία παρεμβάσεις (κωδ. 087) οι οποίες σχετίζονται μόνο με την «κλιματική αλλαγή» και προσδιορίζονται ως εξής (σ. 150): «Προσαρμογή σε μέτρα για την κλιματική αλλαγή και πρόληψη και διαχείριση κινδύνων σχετικών με το κλίμα, π.χ. διάβρωση, πυρκαγιές, πλημμύρες, καταιγίδες και ξηρασία, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης της ευαισθητοποίησης, της πολιτικής προστασίας και συστημάτων και υποδομών διαχείρισης καταστροφών».
Η χρηματοδότηση για όλα τα παραπάνω προέρχεται από το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης» (ΕΤΠΑ), ύψους 72,5 εκατ. ευρώ (συμμετοχή 80%) που μαζί με την εθνική συμμετοχή ανέρχεται σε 90,6 εκατ. ευρώ.
Περαιτέρω εξειδίκευση ανά τομέα παρέμβασης, συνεπώς και για έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης, δεν υπάρχει. Αναφέρεται, πάντως, ότι «λοιπές αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις και δράσεις μετριασμού και προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή δρομολογούνται από το ΕΠ ΥΜΕΠΕΡΑΑ» (εκπονήθηκε επί κυβέρνησης Σαμαρά). Η περιφερειακή αρχή του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπει, λοιπόν, στο σχεδιασμό της κυβέρνησης Σαμαρά...

Το σχέδιο της προηγούμενης κυβέρνησης της ΝΔ

Τι προβλέπεται όμως στο ΕΠ ΥΜΕΠΕΡΑΑ («Υποδομές, Μεταφορές, Περιβάλλον και Αειφόρος Ανάπτυξη») για την Αττική;
Αποκαλυπτικό του αντιλαϊκού χαρακτήρα του ΥΜΕΠΕΡΑΑ είναι το γεγονός ότι σε σχέση με το συνολικό προϋπολογισμό του, ύψους 5,18 δισ. ευρώ, για το σύνολο των δράσεων και έργων που αναφέρεται σε όλο το φάσμα των φυσικών κινδύνων και καταστροφών (και όχι μόνο των πλημμυρικών φαινομένων), διατίθεται μόλις 115,5 εκατ., δηλαδή το 2,23%.
Για να σχηματίσουμε μια πρακτική εικόνα τού τι σημαίνει το ποσό αυτό, αναφέρουμε ότι σε απάντηση Ερώτησης του ΚΚΕ (27.10.14) για την αντιπλημμυρική προστασία της Αττικής, ο αρμόδιος υπουργός είχε προσδιορίσει σε 275,5 εκατ. ευρώ τον προϋπολογισμό για 7 μόνο έργα στην Αττική, χωρίς να περιλαμβάνονται οι Κηφισός, Ιλισός, Πικροδάφνη και έργα αρμοδιότητας της Περιφέρειας Αττικής!

Γιατί δεν είναι προτεραιότητα;

Στο εύλογο ερώτημα γιατί τα αντιπλημμυρικά έργα βρίσκονται στον πάτο των προτεραιοτήτων των αστικών κυβερνήσεων και των τοπικών αρχών, ενώ θα προστάτευαν ανθρώπινες ζωές, η απάντηση είναι μία και μοναδική:
Η ίδια η φύση των έργων είναι τέτοια, που δεν αφήνει περιθώριο στον όμιλο που το κατασκευάζει να το «λειτουργεί», δηλαδή να εισπράττει περίπου για μια 25ετία ανταποδοτικά τέλη χρήσης, εξασφαλίζοντας για σημαντικό διάστημα το επιδιωκόμενο ποσοστό κέρδους. Από την άλλη μεριά, τα έργα αυτά, για διάφορους λόγους, ανατίθενται με μεγάλες εκπτώσεις στον μειοδότη ανάδοχο, με αποτέλεσμα το κέρδος να μην είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για το κεφάλαιο. Να γιατί προηγούνται άλλα έργα, μακριά από τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Κατεύθυνση προς την οποία και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει τον «καλύτερό της εαυτό».

Ακόμα στις μελέτες

Το «ιστορικό» των έργων αντιπλημμυρικής προστασίας βρίθει από πλήθος παραδειγμάτων ως έργων «τρίτης κατηγορίας». Τα περισσότερα έργα, για τα οποία σε ημερίδα του ΤΕΕ από το 2004 είχε επισημανθεί ότι έπρεπε προ πολλού να έχουν υλοποιηθεί, καρκινοβατούν ακόμη. Ας δούμε συγκεκριμένα, σε ποιο σημείο βρίσκονται τα έργα στην περιοχή που τις τελευταίες μέρες χτυπήθηκε από τις πλημμύρες.
-- Κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων στην Εθνική Οδό Αθηνών - Κορίνθου στην περιοχή της Χαλυβουργικής, σε συνδυασμό με τη διευθέτηση και την εκτροπή του χειμάρρου Αγ. Ιωάννη στον Σαρανταπόταμο: Υστερα από 12 χρόνια, από το 2004, τα μεν έργα της εκτροπής, στην περιοχή της Χαλυβουργικής, «έχουν δημοπρατηθεί και κατασκευάζονται». Οσο για τη διευθέτηση του ρέματος, αυτή βρίσκεται σε φάση δημοπράτησης της μελέτης του έργου από την Περιφέρεια.
-- Εκτροπή του ρέματος Αγία Αικατερίνη της Μάνδρας στο ρέμα Σούρες. Εκεί δηλαδή που εντοπίζεται το πρόβλημα των τελευταίων ημερών. Χρειάστηκαν άλλα 12 χρόνια, όχι για την κατασκευή των έργων ή για τη δημοπράτησή τους, αλλά για την «Επικύρωση καθορισμού οριογραμμών που αφορά τη Μελέτη εκτροπής χειμάρρου Αγ. Αικατερίνης και διευθέτησης χειμάρρου Σούρες Θριασίου Πεδίου», με απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής. Οσο για την παραπέρα εξέλιξη του έργου, μαθαίνουμε, ύστερα από δυόμιση ακόμη χρόνια (13.5.17), διά στόματος αντιπεριφερειάρχη Δυτικής Αττικής, ότι το έργο «είναι έτοιμο προς δημοπράτηση από την Περιφέρεια Αττικής μόλις ολοκληρωθούν οι διαδικασίες των αδειοδοτήσεων από το Δασαρχείο».
-- Διευθέτηση των ρεμάτων Μικρό και Μεγάλο Κατερίνη για την προστασία της Μαγούλας και της περιοχής ΠΥΡΚΑΛ: Μετά από 13 χρόνια, από το 2004 (13.5.17), ανακοινώνεται από τον αντιπεριφερειάρχη ότι δεν έχει καν ολοκληρωθεί ο φάκελος για τη δημοπράτηση της μελέτης (!) του έργου.
Σε αυτές τις περιοχές, που είτε βρισκόμαστε σε φάση μελέτης είτε περίπου στο πουθενά, πνίγηκαν 16 άνθρωποι...

Αποσπασματικός σχεδιασμός

Η κατασκευή των μεγάλων έργων που γίνονται (οδικοί άξονες, αεροδρόμια κ.λπ.) δεν λαμβάνει υπόψη της την αντιπλημμυρική θωράκιση των γύρω περιοχών, τα έργα δεν είναι ενταγμένα σε έναν συνολικό σχεδιασμό για κάθε περιοχή και γενικότερα για κάθε λεκάνη απορροής, επηρεάζοντας την αντιπλημμυρική προστασία. Τα παραδείγματα της Αττικής Οδού και του αεροδρομίου του Σπάτων είναι χαρακτηριστικά. Οι κάτοικοι των περιοχών που γειτνιάζουν με αυτά τα έργα, πολύ συχνά έρχονται αντιμέτωποι με καταστροφές μετά από μια δυνατή μπόρα.
Βέβαια, δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν γίνονται καθόλου αντιπλημμυρικά έργα. Είναι, όμως, τόσο αποσπασματικός ο σχεδιασμός από δήμο σε δήμο, ακόμα και από περιφέρεια σε περιφέρεια που, πολύ συχνά, ακόμα κι αυτά τα έργα που γίνονται σώζουν ένα δήμο ή μια περιοχή και πνίγουν το γειτονικό δήμο...

Το παράδειγμα του ρέματος της Εσχατιάς

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός αποσπασματικού έργου, που με τον τρόπο που σχεδιάζεται και υλοποιείται μέχρι να ολοκληρωθεί, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει, είναι η διευθέτηση του ρέματος της Εσχατιάς. Σε κάθε νεροποντή, τα νερά που κατεβαίνουν με ορμή από τους πρόποδες της Πάρνηθας και του Ποικίλου Ορους, λόγω απουσίας υποδομών ανάσχεσης, διοχετεύονται σε διευθετημένα και μη τμήματα και τεχνικά στοιχεία της κοίτης, ακόμη και σε τμήματα του ρέματος που έχουν εγκιβωτιστεί χωρίς να έχουν προηγηθεί τα έργα παροχέτευσης των αγωγών ομβρίων σε αυτό ή όσων νερών απορρέουν επιφανειακά, με συνέπεια να μετατρέπονται δρόμοι σε χείμαρρους και λαϊκές συνοικίες σε λίμνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια και το βιος των νοικοκυριών. Αυτός, για παράδειγμα, είναι ένας από τους λόγους που η οδός Φυλής στο ύψος του Καματερού μετατρέπεται σε ποτάμι κατά τις έντονες βροχοπτώσεις.
Η όλη κατάσταση του ρέματος συνοψίζεται στο παρακάτω εδάφιο της Μελέτης του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για το «Σχέδιο Διαχείρισης Κινδύνων Πλημμύρας». Λέει λοιπόν: «Το ρέμα της Εσχατιάς, μήκους 11 χιλιομέτρων, ξεκινά από τους πρόποδες της Πάρνηθας και φθάνει στον Κηφισό. Το ρέμα σε όλο το μήκος του, από το δυτικό όριο του Δήμου Ζεφυρίου έως και το σιδηροδρομικό σταθμό Καματερού, είναι κλειστό και διευθετημένο, σε αντίθεση με το ρέμα στα ανατολικά όρια του Δήμου Ζεφυρίου, όπου από την περιοχή των Αγίων Τεσσαράκοντα, μέχρι και τη συμβολή του με το ρ. Ευπηρίδων, είναι ανοικτό και μη διευθετημένο. Από εκεί μέχρι και τους Αγ. Αναργύρους, είναι ανοικτό και μη διευθετημένο, ενώ εξαίρεση αποτελούν λίγα κλειστά διευθετημένα τμήματα, λίγο πριν τη συμβολή του με το ρέμα Αλφειού». Το απόλυτο αλαλούμ, λοιπόν. Για ένα έργο που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ενιαία από την αρχή μέχρι το τέλος, διαπιστώνουμε ότι αλλού είναι ανοιχτό και διευθετημένο, αλλού κλειστό, αλλού μισάνοιχτο, αλλού μισόκλειστο.

Οι εργαζόμενοι να μην ανεχτούν άλλο αυτήν την κατάσταση

Ολα όσα συμβαίνουν, ξανά, αυτές τις μέρες, θέτουν ως επιτακτική ανάγκη να παρθούν επείγοντα μέτρα για την ανακούφιση των πληγέντων και για την αποκατάσταση των ζημιών. Κι επειδή βροχές, πλημμύρες και σεισμοί θα έρθουν και θα ξανάρθουν, έρχεται ξανά στο προσκήνιο η ανάγκη ο λαός να αγωνιστεί και να διεκδικήσει έργα και υποδομές που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες του, θα προστατεύουν τη ζωή του. Αγώνας που για να έχει ελπιδοφόρα προοπτική θα πρέπει να δένεται με την πάλη για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, να φωτίζει το δρόμο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και εργατικό έλεγχο. Στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών θα σχεδιάζει και θα υλοποιεί έργα που θα καλύπτουν το σύνολο των κοινωνικών αναγκών, συνδυάζοντας αρμονικά την κάλυψη των αναγκών για ασφαλείς και ποιοτικές υποδομές κατοικίας, εργασίας, άθλησης, διασκέδασης, μεταφοράς κ.λπ. με την προστασία της δημόσιας υγείας και ασφάλειας και του περιβάλλοντος από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές.

Μια Ελλάδα..

 Από μέρα σε μέρα

.

«Αγώνα ενάντια στη λήθη» δίνει λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως μάθαμε με αφορμή την επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οσοι βιάστηκαν να γελάσουν ή πολύ περισσότερο να αηδιάσουν, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν, αφού μιλάνε τα έργα της κυβέρνησης που έχει γεμίσει τον τόπο με «μνημεία» για να θυμούνται και να μαθαίνουν ο λαός και η νεολαία τι εστί αμερικανοΝΑΤΟική βαρβαρότητα και εμπλοκή της χώρας στα σχέδια αυτά. Ετσι, με βάση τις άοκνες προσπάθειες της κυβέρνησης, όσοι είναι στην Κρήτη μπορούν να βλέπουν κάθε μέρα τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα και αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται - πιο πολλά από ποτέ - για να θυμούνται ότι ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ μοιράζουν με το αίμα των λαών τους δρόμους του πετρελαίου, της Ενέργειας, του εμπορίου. Οι Πελοποννήσιοι όχι μόνο μπορούν να βλέπουν τα ισραηλινά αεροπλάνα να απογειώνονται από το «εκπαιδευτήριο» της Καλαμάτας και να εκπαιδεύονται σε προσομοιώσεις βομβαρδισμών στο Ιράν, αλλά σύντομα θα νιώθουν και την ανατριχίλα που προκαλεί η ύπαρξη πυρηνικών δίπλα τους, εκεί στον Αραξο, για να θυμούνται μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών.

Ετοιμάζονται για εκμετάλλευση ανθρώπων και φυσικών πόρων και στο Διάστημα

Καλλιτεχνική απεικόνιση της εξόρυξης μεταλλευμάτων από αστεροειδή

Η Συνθήκη για το Απώτερο Διάστημα, που συντάχθηκε πριν από 50 χρόνια, στις 27 Γενάρη του 1967, είναι ο διεθνής νόμος που τυπικά διέπει και σήμερα τις ανθρώπινες δραστηριότητες στο διαστημικό χώρο. Συντάχθηκε και υπογράφτηκε αρχικά από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την ΕΣΣΔ και στη συνέχεια επικυρώθηκε από 107 χώρες, ενώ άλλες 23 την έχουν υπογράψει, αλλά δεν έχουν ολοκληρώσει την επικύρωση. Η Συνθήκη έγινε εφικτή την εποχή που υπήρχαν η ΕΣΣΔ και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες, όταν η Σοβιετική Ενωση πρωτοπορούσε στην εξερεύνηση του Διαστήματος, προκαλώντας φόβο στους ιμπεριαλιστές για ενδεχόμενη αξιοποίηση αυτής της πρωτοπορίας και για στρατιωτικούς σκοπούς, την περίοδο που δεν είχε καταλήξει ακόμη η κούρσα για το ποιος θα πατήσει πρώτος στην επιφάνεια της Σελήνης. Και βέβαια, σε μια περίοδο που οι διαστημικές δυνάμεις ήταν μόνο δύο και η όποια δραστηριότητα στο Διάστημα μπορούσε να προέρχεται μόνο από κράτη και όχι από ιδιωτικά κεφάλαια. Τα πράγματα σήμερα είναι διαφορετικά και τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους δεν θα μπορούσαν να αφήσουν το πεδίο του Διαστήματος ανεκμετάλλευτο.

Στα σκαριά

Σήμερα, η εξόρυξη μεταλλευμάτων και άλλων υλικών από αστεροειδείς δεν είναι απλά μια δυνατότητα για κάποιο μακρινό μέλλον, αλλά σχεδόν μια πραγματικότητα. Δύο εταιρείες, η «Deep Space Industries» και η «Planetary Resources», ήδη εργάζονται προς την κατεύθυνση αυτή. Αυτό που θα εμπορευτούν σε πρώτη φάση είναι το νερό, τα καύσιμα πυραύλων και τα οικοδομικά υλικά για αποστολές βαθέος Διαστήματος, που όλα έχουν τεράστιο κόστος αν μεταφερθούν από τη Γη. Και οι δύο εταιρείες λένε ότι θα εκτοξεύσουν το πρώτο σκάφος προς αστεροειδείς έως το τέλος του 2020, κάνοντας τις πρώτες δοκιμές των απαραίτητων τεχνολογιών σε τροχιά γύρω από τη Γη, ήδη από φέτος. Στοχεύουν να έχουν βάλει τις διαστημικές τους εξορυκτικές δραστηριότητες σε πλήρη λειτουργία το δεύτερο μισό της επόμενης δεκαετίας.

Η εκτόξευση του OSIRIS-REx από το ακρωτήριο Κανάβεραλ, το 2016

Ενώ προετοιμάζεται η αποστολή της αμερικανικής NASA προς τον μεταλλικό αστεροειδή Ψυχή, στον δρόμο προς τον πλούσιο σε νερό αστεροειδή Μπενού βρίσκεται ήδη η διαστημοσυσκευή OSIRIS-REx, στοχεύοντας να φέρει πίσω στη Γη ένα δείγμα του διαστημικού βράχου για ανάλυση. Ερευνητές της αποστολής, που είναι ταυτόχρονα και σύμβουλοι της «Planetary Resources», θεωρούν ότι σχεδόν όλη η τεχνολογία της αποστολής θα αξιοποιηθεί και από τις εταιρείες. Προηγούμενες αποστολές έχουν δώσει σχεδόν ό,τι είναι απαραίτητο για την προσέγγιση σε αστεροειδείς, αν όχι για την προσεδάφιση σ' αυτούς.

Υλικό - κλειδί

Ο ευκολότερος στόχος εξόρυξης είναι το νερό, που γνωρίζουμε πια ότι υπάρχει σε διάφορα μικρά ουράνια σώματα (μέχρι και 10% της μάζας ορισμένων αστεροειδών) και το οποίο με ηλεκτρόλυση μπορεί να δώσει υδρογόνο και οξυγόνο για καύσιμα. Ψήνοντας με ηλιακό φούρνο την επιφανειακή σκόνη - ακόμη και της Σελήνης - μπορούν να ανακτηθούν υδρατμοί και άλλες πτητικές ουσίες, όπως το άζωτο και ενώσεις του θείου. Ομως, για να εξορύξουν οτιδήποτε, τα δύο αμερικανικά μονοπώλια θα χρειαστούν να συλλέξουν πρώτες ύλες από τον αστεροειδή, διαδικασία που, σύμφωνα με ορισμένες χώρες, όπως η Ρωσία και η Βραζιλία, αλλά και το Βέλγιο, θεωρούν καταπάτηση της Συνθήκης του 1967. Η άλλη πλευρά ερμηνεύει τις σχετικές προβλέψεις της Συνθήκης υπό το πνεύμα της Συνθήκης για τις θάλασσες: Κανένας δεν μπορεί να τις αποικήσει, αλλά όλοι μπορούν να ψαρεύουν τα ψάρια τους. Αυτήν τη διεσταλμένη ερμηνεία της Συνθήκης για το Απώτερο Διάστημα έχει υιοθετήσει και η κυβέρνηση των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες. Μάλιστα, η κυβέρνηση Ομπάμα ψήφισε νόμο που αναγνωρίζει στους Αμερικανούς δικαιώματα ιδιοκτησίας σε αστεροειδείς και επιτρέπει να κάνουν εξόρυξη σ' αυτούς. Παρόμοιο νόμο πέρασε πρόσφατα και το Λουξεμβούργο!

Απεικόνιση του OSIRIS-REx πάνω από το στόχο του

Η μικρή χώρα - μέλος της ομάδας των 6 κρατών που είχαν συστήσει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα, πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, που μετεξελίχθηκε σε ΕΕ, επιδιώκει πρωτοπόρο ρόλο, στην εξόρυξη μεταλλευμάτων και στο Διάστημα. Ηδη οι δύο προαναφερθείσες αμερικανικές εταιρείες άρχισαν να δραστηριοποιούνται και στο Λουξεμβούργο. Η «ispace», μια ιαπωνική εταιρεία με στόχο τη ρομποτική εξόρυξη στην επιφάνεια της Σελήνης, επίσης εγκαταστάθηκε στο Λουξεμβούργο, ενώ η κυβέρνηση του δουκάτου ανακοίνωσε ότι θα δώσει 200 εκατομμύρια ευρώ για την υποστήριξη ερευνητικών δραστηριοτήτων και επενδυτικών δράσεων σε αυτές και τις άλλες περίπου 50 εταιρείες που έχουν έδρα στη χώρα και σχετίζονται με την εξόρυξη στο Διάστημα.

Ανταγωνισμοί και νέες συμφωνίες

Από τις 17 Νοέμβρη 2005, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε εκδώσει ψήφισμα σχετικά με τη μη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής, που όμως είχε και μια άλλη πτυχή. Το ψήφισμα υπενθυμίζει τις διατάξεις του άρθρου IV της Συνθήκης του 1967 για το Απώτερο Διάστημα, μέσω της οποίας τα συμβαλλόμενα μέρη δεσμεύονται να μη θέσουν σε τροχιά γύρω από τη Γη ή γύρω από άλλα ουράνια σώματα πυρηνικά όπλα ή αντικείμενα που φέρουν Οπλα Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ), να μην εγκαταστήσουν ΟΜΚ σε ουράνια σώματα και να μην τοποθετήσουν ΟΜΚ στο απώτερο Διάστημα με κανέναν άλλο τρόπο, να μην ιδρύσουν στρατιωτικές βάσεις ή εγκαταστάσεις, να μην διεξαγάγουν δοκιμές όπλων ούτε στρατιωτικές ασκήσεις στη Σελήνη ή σε άλλα ουράνια σώματα. Ταυτόχρονα, όμως, καλούσε την Ευρωπαϊκή Ενωση και τα κράτη - μέλη να εξετάσουν το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης νέων συμφωνιών για το απώτερο Διάστημα, ώστε να διασφαλιστεί η ειρηνική εκμετάλλευση και χρήση του Διαστήματος.
Το αν κάποιοι βάζουν μπροστά το «Μεγάλο Δουκάτο» για να ανοίξει το δρόμο ή αν είναι προσπάθεια αποκλειστικά της αστικής τάξης στη μικρή χώρα να παίξει πρωτοπόρο ρόλο ανοίγοντας ένα νέο βιομηχανικό τομέα και να βρει παραγωγική διέξοδο στα κεφάλαια που συσσωρεύει κυρίως από τις τραπεζικές δραστηριότητές της, είναι δευτερεύον ζήτημα. Σημασία έχει ότι η ΕΕ έχει βάλει πλώρη να μη μείνει πίσω σε σύγκριση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, να πάρει ένα καλό, μεγάλο κομμάτι και από αυτήν την ξένη «πίτα». Γιατί οι φυσικοί πόροι στη Γη, κατ' επέκταση και στο ηλιακό σύστημα, ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους (τη νοήμονα ζωή σε αυτήν την περιοχή του σύμπαντος) και όχι στο λουξεμβουργιανό ή άλλης εθνικότητας ή πολυεθνικό κεφάλαιο. Τα ορυχεία - κάτεργα σε άλλους πλανήτες και οι αναλώσιμοι αστροναύτες - εργάτες των εμπορικών διαστημοπλοίων πρέπει να παραμείνουν μόνο αντικείμενο των έργων επιστημονικής φαντασίας.
Η αξιοποίηση κοντινών ουράνιων σωμάτων χρειάζεται να γίνει τόσο για την εξεύρεση επιτόπου πόρων για αύξηση του βεληνεκούς και των δυνατοτήτων της επανδρωμένης και ρομποτικής εξερεύνησης του Διαστήματος, όσο και για τον εμπλουτισμό του γήινου περιβάλλοντος με δυσεύρετους υψηλής αξίας χρήσης φυσικούς πόρους και προϊόντα που κατασκευάζονται πιο εύκολα στο Διάστημα. Αυτό όμως να γίνει σε όφελος όλης της ανθρωπότητας, όχι της εκμεταλλεύτριας τάξης. Προϋπόθεση είναι, βέβαια, να πάψει να υπάρχει το σύστημα της εκμετάλλευσης. Καμιά ρύθμιση ή συμβιβασμός δεν μπορεί να σταματήσει την ασίγαστη δίψα του κεφαλαίου για περισσότερο κέρδος, στη Γη, στο Διάστημα, παντού, όπου φτάνουν οι αρπάγες του.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»