Αποχώρησε το ΚΚΕ από τη συζήτηση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου στη Βουλή

Αποχώρησε το ΚΚΕ από τη συζήτηση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου στη Βουλή

Τσίπρας: «Στηριχτείτε πάνω μας» λεει στο Βερολινο!

Τσίπρας: «Στηριχτείτε πάνω μας» λεει στο Βερολινο! 

«Μπορείτε να στηριχτείτε» στον ΣΥΡΙΖΑ ειπε στους Γερμανους!



«Καταπίνοντας» τους αντιμνημονιακούς δεκάρικους, που εκφωνεί στο εσωτερικό της χώρας ο Αλ. Τσίπρας απ' το Βερολίνο όπου περιοδεύει, έδωσε επαρκείς διαβεβαιώσεις της προσήλωσής του στην επιτυχία του προγράμματος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και στο στόχο επαναφοράς των μονοπωλίων σε τροχιά ανάπτυξης, διαβεβαιώνοντας τη γερμανική κυβέρνηση ότι «μπορεί να στηριχτεί» στον ΣΥΡΙΖΑ!

Υπερασπίστηκε, καταρχήν, σαν ανάγκη την αποκατάσταση ενός διαύλου επικοινωνίας με την γερμανική κυβέρνηση, ενώπιον της οποίας εμφανίστηκε σαν ο πλέον αξιόπιστος συνομιλητής σε αντιπαράθεση με τα κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν στην Ελλάδα.

«Πρέπει κανείς να ορίσει το πεδίο της διαφωνίας, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε» ανέφερε, προσθέτοντας πως επιθυμεί «φυσιολογικές σχέσεις με κυβερνήσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στα ελληνικά πράγματα». 
Κάνοντας ο ίδιος το βήμα αποκήρυξε την αντιμνημονιακή ρητορεία λέγοντας «καλό είναι να καταγγέλλεις, αλλά το ζήτημα είναι να ψάξουμε για λύσεις», αναγνώρισε την ανάγκη για εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, τόνισε ότι κάποια ζητήματα που θέτουν οι δανειστές τον βρίσκουν σύμφωνο και ανέκραξε: «Η απάντηση είναι ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή και δημοκρατία».

Η κοινωνική συνοχή είναι μείζονος σημασίας ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όπως διευκρίνισε ο Αλ. Τσίπρας: «Αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε σημαντικές, ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές, που είναι αναγκαίο να συμβούν, πρέπει ο ελληνικός λαός να κατανοήσει (...) Εάν δεν πεισθεί (...) δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουν αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές, διότι θέλουν κυρίως συναίνεση».

Σε συνέντευξη στη «Deutsche Welle», ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε σε ό,τι αφορά στη συνάντησή του με τον Β. Σόιμπλε αργότερα σήμερα το μεσημέρι: «Κατ' αρχάς, δεν συνηθίζω να συναντώ μόνο ανθρώπους με τους οποίους συμφωνώ. Και δεύτερον, έχω πάντοτε την ελπίδα, όταν συνομιλώ με ανθρώπους ότι μπορώ να τους πείσω να αλλάξουν γνώμη». Ακριβώς το ίδιο πράγμα βεβαίως είχε δηλώσει προ ημερών ο εκπρόσωπος τη γερμανικής κυβέρνησης αιτιολογώντας την απόφαση του Β. Σόιμπλε να συναντήσει τον Αλ. Τσίπρα.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε σαν «επιβεβλημένο να υπάρξει μια ομαλοποίηση των σχέσεων» ανάμεσα «στην αξιωματική αντιπολίτευση της Ελλάδας με τον θεσμικό της ρόλο» και της κυβέρνησης της Γερμανίας, καθώς όπως εξήγησε: «Μπορεί αύριο να είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Αυτό το γνωρίζει η γερμανική πλευρά. Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Πρέπει να δούμε αν υπάρχει ένα πεδίο διαπραγμάτευσης κατ' αρχάς».

Ορίζοντας ο ίδιος το πλαίσιο, ουσιαστικά δήλωσε το σεβασμό του στα όσα ως σήμερα έχουν συμφωνηθεί και φυσικά στα συμφέροντα της Γερμανίας, λέγοντας: «Να συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε κάτι, δηλαδή, ότι ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλες θυσίες και ότι χρειάζεται να αναθεωρηθεί αυτό το πρόγραμμα. Χρειάζεται να δούμε όλοι τρόπους μέσα από τους οποίους, και οι δύο πλευρές, θα καταφέρουν να πετύχουν, διότι η αποτυχία του προγράμματος στην Ελλάδα και η οικονομική κατάρρευση δεν θα είναι προς όφελος της Γερμανίας και του γερμανικού λαού»!

Και απευθυνόμενος στην γερμανική κυβέρνηση εγκωμίασε το κόμμα του λέγοντας: «Αυτό είναι ένα βασικό σημείο, το οποίο θέλω να καταθέσω στις επαφές μου με την γερμανική πολιτική ηγεσία, να τους εξηγήσω ότι δεν μπορούν να βασίζονται σε ένα πολιτικό προσωπικό που οδήγησε τη χώρα στα βράχια»!

Άλλωστε, κύκλοι της Κουμουνδούρου τόνιζαν τις προηγούμενες μέρες, πως στόχος της συνάντησης με τον Β. Σόιμπλε είναι να διαλυθεί η εικόνα που υπάρχει για τον ΣΥΡΙΖΑ και να πειστεί ο συνομιλητής τους, ότι απέναντί του έχει έναν αξιόπιστο και σοβαρό συνομιλητή. Πρόσθεταν μάλιστα, πως επαφίεται στον ίδιο τον Β. Σόιμπλε αν «θέλει να ανοίξει ένα κανάλι επαφής» να εστιάσει στις «πολιτικές συμπτώσεις».

Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι τυχαίες άλλες δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα σύμφωνα με τις οποίες, για τον αντιλαϊκό ορυμαγδό στην Ελλάδα δεν ευθύνεται η αστική εξουσία και η φιλομονοπωλιακή στρατηγική της ΕΕ, αλλά το «σύστημα κλεπτοκρατίας»! Θέση, που αφενός νομιμοποιεί το σκάνδαλο της κλοπής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από μια δράκα κεφαλαιοκράτες και αφετέρου υπονοεί ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν χρειάζεται ανατροπή αλλά ...κάθαρση απ' τους κλέφτες προκειμένου να εξανθρωπιστεί. 

Ισχυρίστηκε παραπέρα πως: «Η λίστα των Ελλήνων καταθετών στις γερμανικές τράπεζες παραμένει στη Γερμανία. Κρυφή. Η λίστα των Ελλήνων καταθετών στην τράπεζα «HSBC» της Γενεύης παρέμενε επί δύο χρόνια στα συρτάρια δύο διαδοχικών υπουργών Οικονομικών. Να λοιπόν γιατί ποτέ η ελληνική πλευρά δεν διαπραγματεύτηκε στα σοβαρά τους όρους και τους στόχους του μνημονίου»! 902 gr



Το Der Spiegel γράφει σήμερα παντως «Έχε τους φίλους σου κοντά και τουςαντιπάλους σου κοντύτερα»  και σημειώνει ότι ο Σόιμπλε ακολουθεί πιστά το ρητό.



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σημερα ομως εχουμε και το αλλο θεμα της ψηφισης του “ιστορικου” ΦΕΚ 240 που καταργεί την εθνική μας κυριαρχία.. ενω η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ  απεχωρησε από τη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, όπου συζητείται με την απαράδεκτη διαδικασία του κατεπείγοντος, το νομοσχέδιο με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), που αφορούν νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Καποιος εγραψε σε σχολιο σημερα στο twitter: «Είναι και οι ...«τρομοκράτες» που δε μας αφήνουν να ψηφίσουμε τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου με την ηρεμία μας..»

  Αναρτήθηκε από Elva

Τσίπρας: «Στηριχτείτε πάνω μας» λεει στο Βερολινο!

Τσίπρας: «Στηριχτείτε πάνω μας» λεει στο Βερολινο! 

«Μπορείτε να στηριχτείτε» στον ΣΥΡΙΖΑ ειπε στους Γερμανους!



«Καταπίνοντας» τους αντιμνημονιακούς δεκάρικους, που εκφωνεί στο εσωτερικό της χώρας ο Αλ. Τσίπρας απ' το Βερολίνο όπου περιοδεύει, έδωσε επαρκείς διαβεβαιώσεις της προσήλωσής του στην επιτυχία του προγράμματος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και στο στόχο επαναφοράς των μονοπωλίων σε τροχιά ανάπτυξης, διαβεβαιώνοντας τη γερμανική κυβέρνηση ότι «μπορεί να στηριχτεί» στον ΣΥΡΙΖΑ!

Υπερασπίστηκε, καταρχήν, σαν ανάγκη την αποκατάσταση ενός διαύλου επικοινωνίας με την γερμανική κυβέρνηση, ενώπιον της οποίας εμφανίστηκε σαν ο πλέον αξιόπιστος συνομιλητής σε αντιπαράθεση με τα κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν στην Ελλάδα.

«Πρέπει κανείς να ορίσει το πεδίο της διαφωνίας, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε» ανέφερε, προσθέτοντας πως επιθυμεί «φυσιολογικές σχέσεις με κυβερνήσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στα ελληνικά πράγματα». 
Κάνοντας ο ίδιος το βήμα αποκήρυξε την αντιμνημονιακή ρητορεία λέγοντας «καλό είναι να καταγγέλλεις, αλλά το ζήτημα είναι να ψάξουμε για λύσεις», αναγνώρισε την ανάγκη για εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, τόνισε ότι κάποια ζητήματα που θέτουν οι δανειστές τον βρίσκουν σύμφωνο και ανέκραξε: «Η απάντηση είναι ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή και δημοκρατία».

Η κοινωνική συνοχή είναι μείζονος σημασίας ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όπως διευκρίνισε ο Αλ. Τσίπρας: «Αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε σημαντικές, ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές, που είναι αναγκαίο να συμβούν, πρέπει ο ελληνικός λαός να κατανοήσει (...) Εάν δεν πεισθεί (...) δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουν αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές, διότι θέλουν κυρίως συναίνεση».

Σε συνέντευξη στη «Deutsche Welle», ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε σε ό,τι αφορά στη συνάντησή του με τον Β. Σόιμπλε αργότερα σήμερα το μεσημέρι: «Κατ' αρχάς, δεν συνηθίζω να συναντώ μόνο ανθρώπους με τους οποίους συμφωνώ. Και δεύτερον, έχω πάντοτε την ελπίδα, όταν συνομιλώ με ανθρώπους ότι μπορώ να τους πείσω να αλλάξουν γνώμη». Ακριβώς το ίδιο πράγμα βεβαίως είχε δηλώσει προ ημερών ο εκπρόσωπος τη γερμανικής κυβέρνησης αιτιολογώντας την απόφαση του Β. Σόιμπλε να συναντήσει τον Αλ. Τσίπρα.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε σαν «επιβεβλημένο να υπάρξει μια ομαλοποίηση των σχέσεων» ανάμεσα «στην αξιωματική αντιπολίτευση της Ελλάδας με τον θεσμικό της ρόλο» και της κυβέρνησης της Γερμανίας, καθώς όπως εξήγησε: «Μπορεί αύριο να είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Αυτό το γνωρίζει η γερμανική πλευρά. Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Πρέπει να δούμε αν υπάρχει ένα πεδίο διαπραγμάτευσης κατ' αρχάς».

Ορίζοντας ο ίδιος το πλαίσιο, ουσιαστικά δήλωσε το σεβασμό του στα όσα ως σήμερα έχουν συμφωνηθεί και φυσικά στα συμφέροντα της Γερμανίας, λέγοντας: «Να συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε κάτι, δηλαδή, ότι ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλες θυσίες και ότι χρειάζεται να αναθεωρηθεί αυτό το πρόγραμμα. Χρειάζεται να δούμε όλοι τρόπους μέσα από τους οποίους, και οι δύο πλευρές, θα καταφέρουν να πετύχουν, διότι η αποτυχία του προγράμματος στην Ελλάδα και η οικονομική κατάρρευση δεν θα είναι προς όφελος της Γερμανίας και του γερμανικού λαού»!

Και απευθυνόμενος στην γερμανική κυβέρνηση εγκωμίασε το κόμμα του λέγοντας: «Αυτό είναι ένα βασικό σημείο, το οποίο θέλω να καταθέσω στις επαφές μου με την γερμανική πολιτική ηγεσία, να τους εξηγήσω ότι δεν μπορούν να βασίζονται σε ένα πολιτικό προσωπικό που οδήγησε τη χώρα στα βράχια»!

Άλλωστε, κύκλοι της Κουμουνδούρου τόνιζαν τις προηγούμενες μέρες, πως στόχος της συνάντησης με τον Β. Σόιμπλε είναι να διαλυθεί η εικόνα που υπάρχει για τον ΣΥΡΙΖΑ και να πειστεί ο συνομιλητής τους, ότι απέναντί του έχει έναν αξιόπιστο και σοβαρό συνομιλητή. Πρόσθεταν μάλιστα, πως επαφίεται στον ίδιο τον Β. Σόιμπλε αν «θέλει να ανοίξει ένα κανάλι επαφής» να εστιάσει στις «πολιτικές συμπτώσεις».

Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι τυχαίες άλλες δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα σύμφωνα με τις οποίες, για τον αντιλαϊκό ορυμαγδό στην Ελλάδα δεν ευθύνεται η αστική εξουσία και η φιλομονοπωλιακή στρατηγική της ΕΕ, αλλά το «σύστημα κλεπτοκρατίας»! Θέση, που αφενός νομιμοποιεί το σκάνδαλο της κλοπής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από μια δράκα κεφαλαιοκράτες και αφετέρου υπονοεί ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν χρειάζεται ανατροπή αλλά ...κάθαρση απ' τους κλέφτες προκειμένου να εξανθρωπιστεί. 

Ισχυρίστηκε παραπέρα πως: «Η λίστα των Ελλήνων καταθετών στις γερμανικές τράπεζες παραμένει στη Γερμανία. Κρυφή. Η λίστα των Ελλήνων καταθετών στην τράπεζα «HSBC» της Γενεύης παρέμενε επί δύο χρόνια στα συρτάρια δύο διαδοχικών υπουργών Οικονομικών. Να λοιπόν γιατί ποτέ η ελληνική πλευρά δεν διαπραγματεύτηκε στα σοβαρά τους όρους και τους στόχους του μνημονίου»! 902 gr



Το Der Spiegel γράφει σήμερα παντως «Έχε τους φίλους σου κοντά και τουςαντιπάλους σου κοντύτερα»  και σημειώνει ότι ο Σόιμπλε ακολουθεί πιστά το ρητό.



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σημερα ομως εχουμε και το αλλο θεμα της ψηφισης του “ιστορικου” ΦΕΚ 240 που καταργεί την εθνική μας κυριαρχία.. ενω η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ  απεχωρησε από τη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, όπου συζητείται με την απαράδεκτη διαδικασία του κατεπείγοντος, το νομοσχέδιο με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), που αφορούν νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Καποιος εγραψε σε σχολιο σημερα στο twitter: «Είναι και οι ...«τρομοκράτες» που δε μας αφήνουν να ψηφίσουμε τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου με την ηρεμία μας..»

  Αναρτήθηκε από Elva

Ανεργία, πορνεία, ναρκωτικά ...οι μόνοι αριθμοί που ευημερούν

Ανεργία, πορνεία, ναρκωτικά ...οι μόνοι αριθμοί που ευημερούν 

 Οι μόνοι αριθμοί που ευημερούν στην Ελλάδα της ΕΕ, στην Ελλάδα της Ευρωζώνης, εκτός από τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, είναι αυτοί που αφορούν στην ανεργία, στην πορνεία και τα ναρκωτικά. Αυτά μοιράζει απλόχερα ο καπιταλισμός στους νέους και τις νέες της χώρας μας, μπροστά στην αδυναμία του να ικανοποιήσει όχι τις σύγχρονες, αλλά ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.
 Η ανεργία στους νέους έως 25 ετών ξεπέρασε το 56,6%, με σαφή προτίμηση στις γυναίκες. Περισσότεροι από ένας στους δύο δεν έχουν δουλειά με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις ατομικές και τις κοινωνικές επιπτώσεις. Η αφαίρεση του δικαιώματος στην εργασία έχει να κάνει με την ίδια την επιβίωση του νέου ανθρώπου, την ικανοποίηση των βασικών αναγκών της τροφής, της στέγης, της ενδυμασίας, της δημιουργίας οικογένειας, έχει να κάνει με τις πνευματικές του ανάγκες, τον πολιτισμό, την ψυχαγωγία, τον αθλητισμό κ.ά.
 Εφιαλτικά είναι τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχετικά με τις διαστάσεις που έχει λάβει το φαινόμενο της «νόμιμης» και «παράνομης» πορνείας, το οποίο διογκώνεται στην περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα του Συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων Άκη Κατσούλα, μέσα σε ένα χρόνο η πορνεία αυξήθηκε κατά 1.500% , την ίδια ώρα που ο ετήσιος τζίρος του σεξ έχει 
εκτιναχθεί στο 1 δισ. ευρώ, κατατάσσοντας τη «βιομηχανία» του αγοραίου έρωτα στις πρώτες θέσεις των πιο κερδοφόρων παράνομων δραστηριοτήτων. Εκατοντάδες νόμιμοι και παράνομοι οίκοι ανοχής, γεμάτα τα πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας από αυτά τα θύματα του εκμεταλλευτικού συστήματος.
 Στην Ισπανία έκανε την εμφάνισή της η πρώτη σχολή πορνείας με δίδακτρα 100 ευρώ το μήνα, υποσχόμενη σίγουρη επαγγελματική επιτυχία σε άνδρες και γυναίκες, αρκεί να τελειώσουν τις θεωρητικές και πρακτικές «σπουδές» τους στην επαγγελματική πορνεία.
 Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ , η τοξικοεξάρτηση απλώνει τα δίχτυα της σε όλο και πιο νέες ηλικίες (ηλικία έναρξης < 14 έτη) , ο αριθμός των εξαρτημένων αυξάνει χρόνο με το χρόνο, η πολυτοξικομανία (> 80% των χρηστών χρησιμοποιούν παραπάνω από μία ουσίες) γίνεται κυρίαρχος τρόπος εξάρτησης.
 Τα ναρκωτικά, που έχουν γίνει εφιάλτης για τους γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, είναι το «φάρμακο της πρόληψης». Αποτελούν ένα πανίσχυρο όπλο κοινωνικού ελέγχου στα χέρια των εκμεταλλευτών που θέλουν να χαλιναγωγήσουν συνειδήσεις και να σφραγίσουν ερμητικά κάθε φωνή διαμαρτυρίας και αντίστασης.
 Μέσα σ' αυτό το εφιαλτικό τοπίο, της σαπίλας του καπιταλισμού που δεν κρύβεται πλέον με τίποτα, οι φωστήρες βρήκαν λύσεις διαχείρισης των κοινωνικών προβλημάτων μέσα στο σύστημα, χωρίς να θιγεί η τσέπη του καπιταλιστή και χωρίς να ξοδέψει ο κρατικός προϋπολογισμός για παροχές κοινωνικής πολιτικής, όπως έχει υποχρέωση.
 - Για την ανεργία
 Σοφίστηκαν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης για την υπερεκμετάλλευση των νέων που το ονόμασαν «Σχέδιο Δράσης για την ενίσχυση της Απασχόλησης και της Επιχειρηματικότητας των Νέων». Παραδίδουν τη νεολαία βορά στο μεγάλο κεφάλαιο να δουλεύει προσωρινά για ένα χαρτζιλίκι, χωρίς δικαιώματα, μέχρι να τη ρίξουν ξανά στην ανεργία. Είναι προγράμματα άμεσης χρηματοδότησης των μεγάλων επιχειρηματιών. Οι νέοι θα παίρνουν 400 ευρώ ή 460 ευρώ αν είναι πτυχιούχοι ΑΕΙ/ΤΕΙ, χωρίς ένσημα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παρά μόνο κάλυψη έναντι εργατικού ατυχήματος. Πιο πρωτοποριακή η πρόταση του πρώην υπουργού Π. Δούκα να δουλεύουν οι άνεργοι δωρεάν όπου τους χρειάζεται η πολιτεία, η Τοπική Διοίκηση και ο ιδιωτικός τομέας χωρίς επιβάρυνση στις επιχειρήσεις.
 - Για την πορνεία
 Από το 1999 που η κυβέρνηση Σημίτη καθιέρωσε την πορνεία ως επάγγελμα που μπορούν να το ασκούν νεαρές από τα 18 τους χρόνια, ήρθαν και άλλοι πορνικοί νόμοι για να λύσουν τα προβλήματα της μετατροπής της ποινής της φυλάκισης των σωματεμπόρων και των «εκτός νόμου» πορνικών κυκλωμάτων σε χρηματική ποινή ή πρόστιμο και να διακανονίσουν τις ευκολίες πληρωμής όταν δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα εφάπαξ αποπληρωμής.
 Διαλέξεις επί διαλέξεων , συνέδρια επί συνεδρίων, για το trafficking και την πορνεία. Οι ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) στη δράση και πάντα με το αζημίωτο, αρκεί το καπιταλιστικό σύστημα να μην μπει ποτέ στους προβληματισμούς.
 - Για τα ναρκωτικά
 Υποχρηματοδότηση των Κέντρων Πρόληψης και των «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων του ΚΕΘΕΑ.
 Αναγόρευση σε βασική μορφή «θεραπείας» της χορήγησης υποκατάστατων της ηρωίνης στα προαύλια των νοσοκομείων με δωρεάν «κρατική πρέζα». Χώροι «ελεύθερης χρήσης» με τη συνδρομή του δημάρχου Αθηναίων κ. Καμίνη.
 «Κώδικας Ναρκωτικών» ονομάστηκε το νομοσχέδιο που, με πρόσχημα την ελευθερία της ατομικής επιλογής που νομιμοποιεί τη χρήση - καλλιέργεια - διακίνηση ουσιών, εμπορευματοποιεί την πρόληψη – απεξάρτηση - επανένταξη, ενισχύει την προώθηση των υποκατάστατων από τα νοσοκομεία του ΕΣΥ, τα στρατόπεδα και τις φυλακές.
Να απαντήσουμε οργανωμένα σε αυτήν τη βαρβαρότητα
 Οι νέοι και οι νέες της εργατικής λαϊκής οικογένειας αυτής της χώρας έχουν το χρέος και τη δύναμη να απαντήσουν συλλογικά, οργανωμένα, ταξικά σ' αυτή τη βαρβαρότητα, μέσα από τα σωματεία τους, τις Επιτροπές Αγώνα σε κάθε χώρο εργασίας, μέσα από τις Επιτροπές Ανέργων, τις Λαϊκές Επιτροπές της κάθε γειτονιάς. Να δυναμώσουν την Κοινωνική Συμμαχία που ανοίγει το δρόμο για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εξουσία των μονοπωλίων, από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για μια κοινωνία όπου όταν οι εργαζόμενοι θα διαφεντεύουν τον πλούτο που παράγουν, τότε οι νέοι και οι νέες θα απελευθερωθούν από τα δεινά που τους φορτώνει η εκμετάλλευση, δεν θα γνωρίζουν τι θα πει ανεργία, πορνεία, θα ζουν μια ζωή γεμάτη αξιοπρέπεια, δημιουργία και όχι ζωή με δόσεις.
 902.gr
 Αναρτήθηκε απο bandiera rossa

Ο ''αμερικανικός εφιάλτης'' του Κονέκτικατ

Ο ''αμερικανικός εφιάλτης'' του Κονέκτικατ 

Αυτό που συνέβη πριν απο λίγες μέρες στο Νιούταουν του Κονέκτικατ ήταν αναμφίβολα μια πραγματική τραγωδία. Είκοσι αθώες ψυχές βρήκαν το θάνατο από τις σφαίρες του μακελάρη Άνταμ Λάνζα. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ένα τέτοιο θλιβερό περιστατικό συμβαίνει στις ΗΠΑ: Το 2007 στο Πολυτεχνείο της Βιρτζίνια ένας 22χρονος φοιτητής άνοιξε πυρ σκοτώνοντας 32 άτομα και τραυματίζοντας 17. Ένα χρόνο πριν, το 2006, ένας πατέρας εισήλθε οπλισμένος σε σχολείο της Πενσυλβάνια κρατώντας ομήρους δέκα μαθητές δημοτικού, απ' τους οποίους σκότωσε τους πέντε και αυτοκτόνησε. Το 1999, στο γυμνάσιο του Κόλουμπαϊν, στο Κολοράντο, δύο οπλισμένοι έφηβοι “καθάρισαν” εν ψυχρώ 12 συμμαθητές τους και τη δασκάλα τους, τραυματίζοντας συνολικά 24 άτομα. Το 1989, ένας 26χρονος είχε ανοίξει πυρ με ένα αυτόματο ΑΚ47 σε νηπιαγωγείο του Κλίβελαντ σκοτώνοντας πέντε μικρά παιδιά και τραυματίζοντας τριάντα. Εάν πάμε πολλές δεκαετίες παλαιότερα, το 1927, θα βρούμε την υπόθεση ενός 55χρονου που σε επιχείρηση αυτοκτονίας αφαίρεσε τη ζωή 38 παιδιών σε σχολείο του Μίσιγκαν. 

Οι παραπάνω περιπτώσεις αποτελούν ένα μικρό δείγμα της βίας που ενυπάρχει στα σπλάχνα της αμερικανικής κοινωνίας. Σε τέτοιου είδους περιστατικά, υπάρχουν δύο βασικά επιχειρήματα που δίνονται (απο μέσα ενημέρωσης, ειδήμονες και πάσης φύσεως σχολιαστές) προκειμένου να εξηγήσουν τους λόγους που οδηγούν ανθρώπους υπεράνω υποψίας σε τέτοιες πράξεις. Το σαλεμένο μυαλό του, συνήθως, “μοναχικού” και “ιδιόρρυθμου” δράστη και, κατά δεύτερον, η ύπαρξη του νόμου περί οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Η εξήγηση αυτή λέει τη μισή αλήθεια. Και αυτό διότι αφήνει έξω απ' το κάδρο του μακελειού, τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες διαμορφώνονται και οπλίζονται οι μακελάρηδες, αποφασισμένοι να δολοφονήσουν χωρίς οίκτο. Το τραγικό περιστατικό του Κονέκτικατ δε μπορεί να εξηγηθεί απλοϊκά, λαμβάνοντας υπ' όψη μονάχα την (πιθανή) σχιζοφρένεια του Άνταμ Λάνζα, ή το γεγονός ότι η οπλοχρησία είναι συνηθισμένο φαινόμενο στις αμερικανικές πολιτείες. Μπορεί να εξηγηθεί μόνο όταν δούμε τις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές δομές και βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκε – και στηρίζεται - η καπιταλιστική υπερδύναμη, η γη του περίφημου “αμερικανικού ονείρου”. 

Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτείων, από την ίδρυση τους ως ενιαίο κράτος μέχρι και σήμερα, είναι ιστορία γεμάτη ταξική εκμετάλλευση, ρατσισμό, κοινωνική και φυλετική βία, ιμπεριαλιστικούς πολέμους, πολιτισμικές αξίες βασισμένες στον τσαμπουκά, το κέρδος και τη θεοποίηση του χρήματος. Από την σφαγή των αυτοχθόνων ινδιάνικων-ερυθρόδερμων πληθυσμών το 19ο αιώνα από τους λευκούς αποικιοκράτες μέχρι το πρόσφατο περιστατικό στο Κονέκτικατ υπάρχει ένα ολόκληρο ιστορικό βίας, είτε αυτό είναι φανερό, είτε συγκεκαλυμμένο πίσω απ' τη φανταχτερή βιτρίνα του σύγχρονου αμερικανικού λάιφσταϊλ, του Χόλυγουντ και της χλιδής. Και αν το καπιταλιστικό σύστημα της υπερδύναμης προσπαθεί σήμερα να ρίξει τις ευθύνες στον Λάνζα (και στον κάθε, παράφρονα ή μη, οπλισμένο φονιά) σίγουρα δε μπορεί να αποκρύψει την πλήρη αποσύνθεση του αμερικανικού κοινωνικού ιστού. Σίγουρα δε μπορεί να κρύψει τη “γύμνια” του αμερικανικού ονείρου το οποίο ωσάν ταριχευμένο πτώμα προσπαθεί να το διατηρήσει άθικτο στο μυαλό της κοινής γνώμης το καπιταλιστικό σύστημα. 

Διότι, οι νόμοι περί οπλοκατοχής μπορεί να οπλίζουν τα χέρια των μακελάρηδων, αλλά τα δολοφονικά ένστικτα είναι “φυτεμένα” στις συνειδήσεις τους από το ίδιο το σύστημα που τους γεννά. Ένα σύστημα του οποίου ο καθρέφτης είναι η ίδια η ιστορία του αμερικανικού καπιταλισμού. Είναι με απλά λόγια, η Ιστορία: 

 Των σφαγιασθέντων ινδιάνικων πληθυσμών το 19ο αιώνα απ' τους αποικιοκράτες που αφού δολοφονούσαν μαζικά, υφάρπαζαν τα υπάρχοντα και τη γη των γηγενών.

 Των εκατομμυρίων αφρικανών σκλάβων-δουλοπάροικων που, όντας ιδιοκτησία λευκών γεωκτημόνων, αναπλήρωναν την έλλειψη εργατικού δυναμικού που είχε ανάγκη η αμερικανική φεουδαρχία του 18ου και 19ου αιώνα προκειμένου να “χτίσει” να αιματοβαμμένα κέρδη της.

 Του ρατσισμού κατά των αφροαμερικανών πολιτών που “άνθισε” στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Των δημόσιων λυντσαρισμάτων, της Κου Κλουξ Κλαν και της έλλειψης στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων.

 Της έντονης ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης που η αμερικανική εργατική τάξη υφίσταται από συστάσεως των Ηνωμένων Πολιτειών. Της ταυτόχρονης διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων που εκφράζεται με την ύπαρξη 50 εκατομμυρίων ανασφάλιστων πολιτών, την αύξηση των συσσιτίων στις καπιταλιστικές μεγαλουπόλεις, την ακατάπαυστη θεοποίηση του κέρδους πατώντας επί πτωμάτων, κυριολετικά και μεταφορικά.

 Των κοινωνικών εξεγέρσεων που καταπνίχθηκαν από την αστυνομική βία, όπως οι ταραχές του 1992 στο Λος Άντζελες. Τότε που ο νεαρός αφροαμερικανός εργάτης Ρόντνι Κινγκ είχε ξυλοκοπηθεί άγρια από αστυνομικούς ξεσηκώνοντας βίαιες αντιδράσεις (συνολικά 53 νεκροί) στη μεγαλούπολη της Καλιφόρνια.

 Των εγκληματικών ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επεμβάσεων του στρατού των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε πλειάδα χωρών όπως: Κορέα, Καμπότζη, Βιετνάμ, Χιλή, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη. Επεμβάσεις που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ είθισται να παρουσιάζουν στον αμερικανικό λαό άλλοτε ως “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, άλλοτε ως “διάδοση δημοκρατικών αξιών”, “προστασία του ελεύθερου κόσμου”, “μάχη του καλού ενάντια στο κακό” και άλλα τινά.

 Της κουλτούρας των κινηματογραφικών ταινιών δράσης που αναγάγουν, έστω και υποσυνείδητα, σε ήρωες τους “σκληρούς” ράμπο και τους κατά συρροή δολοφόνους, τους ισχυρούς που επιβιώνουν σε μια κοινωνική ζούγκλα.

 Της νομοθεσίας περί οπλοκατοχής που έχει επιτρέψει να κυκλοφορούν στις ΗΠΑ περί τα 250 εκατομμύρια όπλα (στοιχεία της Εθνικής Ένωσης Όπλων) και να υπάρχουν 88.8 όπλα ανα 100 κατοίκους στη χώρα. Ασφαλώς, ο λόγος της ύπαρξης αυτής της νομοθεσίας (ένας ανήλικος 11 χρόνων δύναται να αγοράσει όπλο) πρέπει να αναζητηθεί προτίστως στα κέρδη που αποκομίζουν οι εταιρείες που κατασκευάζουν τα όπλα και όχι στη δήθεν ανάγκη... για προστασία από εγκληματίες. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, πολιτικοί, μέλη του κονγκρέσου και της γερουσίας, είναι απόλυτα συμμέτοχοι στο έγκλημα. Από την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008 και έπειτα η εταιρεία όπλων Ruger σημείωσε αύξηση του τζίρου κατά 98%, από 117 εκατομ. δολάρια σε 232 εκατομ. δολάρια. Το άλλο μονοπώλιο όπλων, η Winchester, σημείωσε αύξηση κερδοφορίας κατά 33%. Παρ' όλα αυτά, η κερδοφορία αυτή δεν ήταν αρκετή για το λόμπυ της Εθνικής Ένωσης Όπλων, το οποίο στις εκλογές του περασμένου Νοέμβρη αποφάσισε δημόσια να στηρίξει τον ρεπουμπλικάνο Μιτ Ρόμνι στις προεδρικές εκλογές, προσδοκώντας προφανώς ακόμη μεγαλύτερα κέρδη, ευνοϊκότερες νομοθετικές ρυθμίσεις και ισχυροποίηση των μονοπωλιακών συμφερόντων τους.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, την επονομαζόμενη και “γη των γενναίων και την οικία της ελευθερίας”, δεν έχουν όλοι οι πολίτες πρόσβαση στη δωρέαν κοινωνική ασφάλιση και υγεία – όλοι όμως έχουν πρόσβαση στην αγορά όπλων. Δεν είναι στην Κούβα και τη Βόρειο Κορέα που υπάρχουν πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, αλλά στη λαμπερή καπιταλιστική υπερδύναμη. Το καπιταλιστικό, εκμεταλλευτικό σύστημα, λοιπόν, είναι αυτό που γεννά τη βία, καθώς εμπεριέχει μέσα του τον σπόρο της κοινωνικής ζούγκλας, όπου ο δολιότερος, ο κατέχων τα μέσα, ο πιο ικανός στην ίντριγκα και την “καπατσοσύνη”, κατακτά το ύψιστο ιδανικό, δηλαδή το κέρδος. Και όταν σε μια κοινωνία καλλιεργούνται ιδανικά βασισμένα στο χρήμα, τη βία και την ανισότητα τότε τραγωδίες όπως αυτή του Κονέκτικατ δε μπορούν παρά να είναι συνηθισμένο φαινόμενο. 

Νικόλαος Μόττας  via  Palmografos.com

 Αναρτήθηκε από nikos

Πολιτικά θεωρούμε απαράδεκτο να πληρώσει ο λαός τα βάρη της κρίσης

Πολιτικά θεωρούμε απαράδεκτο να πληρώσει ο λαός τα βάρη της κρίσης

Η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Βουλή, την περασμένη Παρασκευή, κατά τη συζήτηση του φορολογικού νομοσχεδίου

Ξεκινώντας, θέλω να υπενθυμίσω την πάγια θέση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και ιδιαίτερα με μεγάλη ένταση, ότι είναι απαράδεκτη η διαδικασία που μεθοδεύεται την επόμενη Δευτέρα, να φέρετε με όρους «φαστ τρακ», με τη διαδικασία δηλαδή του κατεπείγοντος, εφτά πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που αφορούν ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις και διάσπαση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου -αν και μου φαίνεται σήμερα θα βάλετε την ταφόπλακα-, που αφορούν την επικαιροποίηση του μεσοπρόθεσμου.

Οχι ότι αν μιλούσαμε δυο - τρεις μέρες θα άλλαζε η κατάσταση και θα έβγαινε κάτι διαφορετικό. Αλλά εν πάση περιπτώσει, πρέπει να γίνει μια συζήτηση μέσα στη Βουλή, παρά το ότι για μας ακόμα μεγαλύτερη αξία έχει η συζήτηση με το λαό. Είναι απαράδεκτο! Αυτή η διαδικασία δεν πρέπει να περάσει και πρέπει όλα τα κόμματα να βάλουμε όσο περνάει απ' το χέρι μας ένα εμπόδιο.

Μιλώντας για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, βεβαίως, η διαδικασία της ιδιωτικοποίησης αποδεικνύει ότι είναι ζωντανή βιώσιμη επιχείρηση. Δεν αγοράζει κανείς νεκρούς, δεν αγοράζει επιχειρήσεις οι οποίες είναι για πτώχευση. Αγοράζει κάτι το ζωντανό, κάτι από το οποίο θα κερδίσει. Και μάλιστα το ΤΤ έχει πολύ λιγότερη επισφάλεια από κάθε άλλη τράπεζα κι αυτό το καταλαβαίνετε. Η ιδιωτικοποίησή του είναι συγκεκριμένη επιλογή. Κι αυτή η επιλογή δεν είναι τώρα, στην περίοδο της κρίσης. Απλώς η κρίση επιταχύνει διαδικασίες προαποφασισμένες.

Η Αλέκα Παπαρήγα στο βήμα της Βουλής

Eurokinissi

Θυμάστε -δεν έχω υπόψη μου ποιος τραπεζίτης το είχε πει- ότι στην Ελλάδα πρέπει να μείνουμε με 2,5 τράπεζες; Αλλωστε η συγκεντροποίηση είναι η κυρίαρχη τάση. Και η συγκεντροποίηση επιταχύνεται και σε περίοδο κρίσης και σε περίοδο ανάπτυξης, αλλά ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης είναι η πιο επιλεκτική διαδικασία. Αφήστε λοιπόν τώρα αν κερδίζει ή όχι το κράτος, ο λαός απ' το Ταμιευτήριο. Η ουσία είναι αυτή.

Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι δεν μπορούμε να αναστείλουμε διαδικασίες που αφορούν τη στρατηγική του συστήματος, που αφορούν επιλογές παγκόσμιες πια. Μακάρι ο λαός στην Ελλάδα να μπορούσε -αλλά δεν έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις- να ανατρέψει μια τέτοια διαδικασία εδώ και τώρα. Ομως δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από τα συμφέροντα και τα δικαιώματα 3.300 εργαζομένων, και 72.000 μικρομετόχων.

Και μάλιστα, μικρομέτοχοι και Ταμιευτήριο είναι ένα πράγμα. Η μεγάλη πλειοψηφία των μετόχων, ξέρετε, και για ιστορικούς λόγους, έχει αγοράσει μετοχές 10, 20, 30 χιλιάδες ευρώ του Ταμιευτηρίου. Και μάλιστα πιστεύοντας, σε άλλες συνθήκες, ότι αυτή ήταν η πιο ασφαλής τοποθέτηση για το μέλλον του και κυρίως για τα παιδιά του, άλλος για την κηδεία του και δεν ξέρω τι...

Είναι απαράδεκτο. Και αρκετοί απ' αυτούς τους 72.000 μετόχους ήταν και εργαζόμενοι στο ΤΤ. Μπορεί εμείς να μην ψυχοπονάμε τους μεγάλους μετόχους, είτε διανέμουν, είτε δεν διανέμουν τα κέρδη, αλλά για τους μικρομετόχους και βεβαίως για τους εργαζόμενους, δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε.

Θέλουμε να θέσουμε και το εξής ζήτημα: Μεθοδεύεται, κ. Βορίδη, είστε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, να πάμε στη διαδικασία της παραπομπής για τη λίστα Λαγκάρντ με έναν τρόπο ο οποίος μπορεί να μη βγάλει κανένα αποτέλεσμα. Μπορεί ούτε ο κ. Παπακωνσταντίνου να μην παραπεμφθεί. Διότι άμα βάλετε κάλπη κατά κόμμα, το πράγμα μπερδεύεται. Εμείς δεν έχουμε αδιέξοδα, θα ψηφίσουμε την πρόταση του κόμματος που είναι πιο κοντά στη δική μας ή είμαστε εμείς πιο κοντά στη δική τους. Δεν έχουμε κανένα πολιτικό πρόβλημα, ξέρουμε τι θα διαλέξουμε. Αλλά υπάρχει σαφής κίνδυνος να μη γίνει καμία παραπομπή.

Πρέπει να μπουν τέσσερα ονόματα. Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Παπανδρέου και Παπαδήμος. Με όλα τα τετράγωνα που πρέπει να υπάρχουν δίπλα, γιατί τους παραπέμπεις. Γιατί μπορεί να παραπέμπεις για 4 λόγους τον ένα, για 2 ή 3 τον άλλο ή για κανένα, ανάλογα τι θέλει να ψηφίσει ο κάθε βουλευτής.

Θα είναι ένα είδος -θα το πω καθαρά- πραξικοπήματος. Δεν υπάρχει μία πρόταση, υπάρχουν τρεις, και δεν μπορεί να μπει κατά κόμμα και να μας πείτε θα πάτε σε μία κάλπη. Ξαναλέω, εμείς ξέρουμε σε ποια κάλπη θα πάμε, αλλά επί της ουσίας μπορεί να μην έχουμε και καμία παραπομπή. Ατομική είναι η ψηφοφορία, προκαταβολικά εμείς ως κόμμα δεν μπορεί να πάρουμε όρκο για τίποτα, τι μπορεί να βγάλει. Ο καθένας, ο Θεός και η ψυχή του, ξέρει τι και πώς θα ψηφίσει.

Βάζετε βαθιά το χέρι στην τσέπη του λαού

Πάμε στο φορολογικό νομοσχέδιο. Εμείς αυτό το φορολογικό νομοσχέδιο δεν το αποκαλούμε "μνημονιακό". Οχι ότι δεν είναι, αλλά γιατί η λογική και η φιλοσοφία του νομοσχεδίου αυτού δεν αλλάζει -αλλάζει η βαρβαρότητα των μέτρων βεβαίως-, δεν αλλάζει με το πώς διαμορφώνονται τα φορολογικά νομοσχέδια από καταβολής συστήματος.

Και για να πάμε τώρα από τη μεταπολίτευση και μετά. Η λογική είναι αυτή, ότι εγώ πρέπει να πάρω από το λαό ό,τι του έχει μείνει στην τσέπη για να διαμορφώσω τα έσοδα του κράτους, για να πληρώνω τον κρατικό μηχανισμό, τους υπαλλήλους του κράτους και να πληρώνω όλους τους σχετικούς μηχανισμούς, τοκοχρεολύσια κλπ. Αν μείνει και κάτι, να το επιστρέφω στο μεγάλο κεφάλαιο. Και να δίνω κι ένα ποσό, που έβαινε συνεχώς μειούμενο, για τις λεγόμενες κοινωνικές ανάγκες.

Μ' αυτό το νομοσχέδιο επίσης υπάρχει και καινοτομία. Συνήθως η πάγια τακτική ήταν να ανεβαίνουν οι έμμεσοι φόροι. Ο συσχετισμός στην Ελλάδα άμεσων και έμμεσων φόρων ήταν καταλυτικός. Οι έμμεσοι φόροι ήταν δυσβάστακτοι για το λαό, ήταν χαράτσωμα μεγάλο. Τώρα έχουμε άνοδο και των έμμεσων και των άμεσων φόρων. Φορολογείτε είδη πρώτης ανάγκης και τα είδη αυτά πρώτης ανάγκης μετά τα βγάζετε από τις αποδείξεις -δεν είναι καινούργια βέβαια επιλογή- που πρέπει να φέρουμε στην εφορία. Και μας υποχρεώνετε να φέρνουμε αποδείξεις στο 25% από τα έσοδά μας.

Κι εγώ σας λέω το εξής πράγμα: Δηλαδή η ΔΕΗ είναι έξω από την τσέπη μας; Τα καύσιμα, η ύδρευση, το τηλέφωνο; Αμα δεν μπουν αυτές οι αποδείξεις, πώς θέλετε να συγκεντρωθεί το 25%; Με τα μπρόκολα και τα λάχανα που αγοράζει ο λαός και τις σάπιες ντομάτες στο τέλος της λαϊκής; Θα μαζεύει αποδείξεις, αλλά το ποσό ποιο θα είναι; Και θα φαίνεται ότι έχουμε και περίσσευμα κάτω από το μαξιλάρι, γιατί σου λέει, βρε κύριε, δεν έχεις 25%. Δεν μπορεί να βγαίνουν απ' έξω τα έξοδα που είναι άμεσης ανάγκης και επιβίωσης. Τι θα κάνουμε; Στη λάμπα πετρελαίου; Κι όταν μάλιστα αυξάνονται αυτά. Αυτό έχει γίνει βεβαίως απ' την πρώτη στιγμή, δεν είναι καινούργιο.

Αλλο ζήτημα, κι αυτό προηγούμενη αμαρτία του συστήματος: Είναι απαράδεκτο το όριο φτώχειας. Καταρχήν εδώ, με το νέο νομοσχέδιο, μηδέν έσοδα να έχεις άμα έχεις ένα σπίτι, πληρώνεις 1.250 έως 1.500 ευρώ. Από πού κι ως πού; Θα φάμε το σπίτι; Τα τούβλα του; Αλλά όριο φτώχειας λέει 5.000, που γίνεται 9.750, κάτι τέτοιο, με πλαστογραφία.

Πριν την κρίση, όριο φτώχειας είχαμε τα 11.500 ευρώ το χρόνο για την τετραμελή οικογένεια. Αυτός ήταν μόνο φτωχός. Ολοι μπορούμε να καταλάβουμε ότι κι αυτός που έχει μηδέν εισόδημα το χρόνο κι αυτός που έχει 10.000 είναι πάμφτωχοι. Από εκεί και πάνω είμαστε πλούσιοι; Κι όταν αφαιρείται κάτι απ' αυτόν που έχει τις 5.000, το προσθέτετε σε φόρο σ' αυτόν που έχει 10.000 ή 11.000 στον... πλούσιο.

Το όριο φτώχειας πώς πρέπει να καθορίζεται; Με βάση τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Οχι τις αναπτυξιακές δυνατότητες που προσδιορίζουν τα κυβερνητικά προγράμματα και τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, αλλά με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου. Τις σύγχρονες ανάγκες, δεν μιλάμε για στρεβλή κατανάλωση. Αλλωστε αυτή την καλλιεργεί το σύστημα και γίνεται ακόμα πιο στρεβλή σε συνθήκες φτώχειας. Ποιος θα ξοδέψει τώρα για πολιτισμό, για ψυχαγωγία, για αλληλεγγύη; Αυτά είναι αστεία πράγματα.

Μ' αρέσει που λέτε και για πολιτιστική κρίση ή για οικολογική συνείδηση... Φωνάζετε ότι κόβει ο λαός τα δέντρα. Κι ένα δέντρο να έχεις στην αυλή σου σήμερα είναι προνόμιο. Με συγχωρείτε, δεν θα πάει να γραφτεί στη "Νατούρα" κάποιος που δεν έχει θέρμανση και κρυώνει το παιδί του στο σπίτι. Πώς θα γίνει; Στη "Νατούρα" θα πάει ή στις άλλες οικολογικές οργανώσεις; Δεν το καταλαβαίνετε ότι υποβαθμίζετε και αλλοιώνετε κι όποια οικολογική συνείδηση σήμερα έχουμε και όποια αγάπη στο πράσινο; Αμα εγώ είχα μικρά παιδιά και εγγόνια, θα έκοβα και τα δέντρα, σας το λέω, προκειμένου να μην κρυώνουν και πάθουν πνευμονία...

Απειθαρχία στις άδικες αποφάσεις

Το φορολογικό λοιπόν νομοσχέδιο δεν είναι γενικά βάρβαρο, δεν μπορεί να σταθεί, θα γίνουμε όλοι φοροφυγάδες. Οχι όλοι, η μεγάλη πλειοψηφία. Και θα γίνουμε όχι από ιδεολογία, όχι γιατί θέλουμε να συμπαρασταθούμε στους πολύ φτωχούς, όχι γιατί θέλουμε να μάθει ο λαός να απειθαρχεί στις άδικες αποφάσεις και εμείς αυτό κυρίως θέλουμε, αλλά γιατί δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε. Δεν μπορεί να συνάπτουμε δάνεια στις τράπεζες για να πληρώνουμε τους φόρους, δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Κι όταν τα πάντα έχουν ανέβει, Υγεία, Παιδεία, τα πάντα.

Απ' αυτό το νομοσχέδιο συντριπτικά κατάγματα υφίστανται οι μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικροί αυτοαπασχολούμενοι, αγροτιά. Και έχουμε τη μείωση φόρου στις ανώνυμες εταιρείες και σ' αυτές που είναι μέσα στο Χρηματιστήριο για να τονώσουμε το Χρηματιστήριο... Λέτε κι άμα τονωθεί το Χρηματιστήριο, θα γεμίσει το πιάτο φαγητό και θα αγοράσουμε και πετρέλαιο.

Και εν πάση περιπτώσει να ξεκαθαρίσουμε ότι εμείς δεν δεχόμαστε να πληρώσει ο λαός ούτε ένα ευρώ. Το έχει πληρώσει, πολιτικά όμως θεωρούμε απαράδεκτο να πληρώσει ο λαός τα βάρη της κρίσης. Δε τη δημιούργησε και ούτε η κρίση δημιουργείται από τη φοροδιαφυγή. Ούτε κι από τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, γιατί οι φοροαπαλλαγές και κυρίως η νόμιμη κλοπή που κάνει, είναι απείρως μεγαλύτερη από τη φοροδιαφυγή. Αλλο ότι είναι αδηφάγο το κεφάλαιο, δεν ξεδιψάει με τίποτα και θα κάνει και τη φοροδιαφυγή.

Ας πάρουμε την τριμερή χρηματοδότηση που κι εμείς υποστηρίζουμε σαν άμυνα στο ασφαλιστικό σύστημα. Πληρώνει ο εργαζόμενος ασφαλιστικές εισφορές, πληρώνει ο εργοδότης. Από που τα βρήκε ο εργοδότης; Τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι. Ενα μέρος απ' την κλοπή που κάνει απ' τον πλούτο που παράγει ο κόσμος, δίνει ως εισφορά. Βεβαίως, σαν άμυνα το υποστηρίζουμε κι εμείς, αλλά έχουμε συνείδηση τι υποστηρίζουμε. Και δίνει το και κράτος. Από που διαμορφώνονται τα έσοδα του κράτους; Κυρίως πάλι απ' την απομύζηση του ιδρώτα του λαού, απ' τους άμεσους και έμμεσους φόρους κ.λπ..

Γι' αυτό εμείς επιμένουμε - αδιαφορώντας αν θέλετε, θα σας το πω καθαρά, για τους δημοσιονομικούς δείκτες. Με ποια έννοια αδιαφορούμε; Γιατί τους εντάσσουμε σε ένα γενικότερο προσκλητήριο αντεπίθεσης του λαού - ότι πρέπει να παρθούν πίσω με απόφαση της Βουλής (κι εδώ να υπάρχει και ονομαστική τοποθέτηση), τα χαράτσια της κοινωνικής αλληλεγγύης, ο φόρος επιτηδεύματος, το χαράτσι της ΔΕΗ, το ΦΠΑ και ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τις προτάσεις του υπουργείου Περιβάλλοντος, να κάνουμε έργα στο σπίτι μας, για να ανέβει η θωράκιση από το κρύο και τη ζέστη και θα μας δώσει επιδότηση. Ρωτάτε αν μπορούμε να πληρώνουμε άλλα δάνεια; Δάνειο θα είναι κι αυτό. Οποιαδήποτε αλλαγή κι αν κάνεις σήμερα στο σπίτι, λιγότερο από 2.500 - 3.000 ευρώ δεν είναι.

Τα πάρα πολλά σπίτια που δεν έχουν τα σύγχρονα, μεταλλικά παντζούρια και πόρτες, ξέρετε πόσα χρήματα πρέπει να πληρώσουν; 'Η στο τζάκι, τα σπίτια που χτίστηκαν στις δεκαετίες του '50 και του '60 και πιο πριν, έχουν τζάκια; Οταν ο άλλος αγόραζε οικόπεδο με δόσεις και έχτιζε δωμάτιο δωμάτιο, έφτιαχνε τζάκι στο σπίτι του; Είτε ήταν παράνομο, είτε νόμιμο. Και να τα κάνουμε ενεργειακά; Αμα δεν έχουμε τζάκι, τι θα κάνουμε; Αλλους πάτε να επιδοτήσετε τώρα. Ε, αυτό το πράγμα δεν μπορεί να γίνει.

Η λίστα Λαγκάρντ αποδεικνύει ότι πλούτος υπάρχει

Κι απ' αυτή την άποψη, η λίστα Λαγκάρντ προσφέρει μια μεγάλη υπηρεσία για μας, προπαγανδιστική. Είτε είναι 20 που έχουν κλέψει την εφορία, είτε 500, είτε 600, άκρη δε θα βρούμε. Τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει, αλλά τέλεια συγκάλυψη υπάρχει. Με τόσες λίστες και να ψάχνουμε εμείς τώρα πότε έγινε η αντιγραφή και σε ποιανού τα χέρια κλπ.

Αλλά εν πάση περιπτώσει, προσφέρει μια υπηρεσία. Αν είχαμε και τις άλλες λίστες κι αυτές θα πρόσφεραν υπηρεσία. Στην Ελλάδα παράγεται πλούτος, συσσωρεύεται πλούτος και η κρίση είναι προϊόν υπερσυσσώρευσης. Λιμνάζουν τα χρήματα στις τράπεζες. Γιατί; Γιατί δεν θέλουν να τα βάλουν σε επένδυση; Οχι! Για να τα βάλουν σε επένδυση πρέπει να «αλλάξουν τα φώτα» του λαού, πρέπει να εξασφαλίσουν πάμφθηνη εργατική δύναμη και πρέπει επίσης να εξασφαλίσουν και σταθερότητα. Μέσα στη σταθερότητα, είναι ο λαός στο γύψο. Αυτό εννοούν σταθερότητα οι κύριοι επενδυτές. Φοβούνται τις απεργίες, τις κινητοποιήσεις κλπ.

Κοιτάξτε να δείτε, εμείς ως κόμμα αν είναι να διαλέξουμε επενδυτή ή το λαό στη φτώχεια, θα διαλέξουμε το λαό αγωνιζόμενο και θα υπερασπιστούμε το λαό που έχει ριχτεί στη φτώχεια. Διότι είναι φαύλος κύκλος. Κι απ' αυτή την άποψη, δεν είναι μόνο ευθύνη της τρικομματικής κυβέρνησης. Ολα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κυριολεκτικά ζαλίσει τον κόσμο, κάνοντας αντιπολίτευση στη λίστα Λαγκάρντ. Σωστά δε δέχονται να υπάρχει ούτε υπόνοια ποινικής ευθύνης και να μη δεχόμαστε και πολιτικής, άλλο αν δεν παραπέμπεται σε δικαστήριο. Αλλά δεν μπορεί τελικά ο λαός να μένει με την εντύπωση ότι αν δεν είχε γίνει αυτή η φοροδιαφυγή, δεν θα είχε χάσει τόσα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα. Θα τα είχε χάσει. Γι' αυτό να είστε βέβαιοι.

Γιατί τα μέτρα που παίρνονται, ναι μεν επιταχύνονται στην κρίση, αλλά στοχεύουν γενικότερα και στοχεύουν ακριβώς να εξασφαλίσουν ανάκαμψη κερδών σε μια περίοδο που η διευρυμένη αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι εύκολη, το ποσοστό κέρδους πέφτει ενώ η μάζα ανεβαίνει, ο ανταγωνισμός είναι οξύτατος, σήμερα οι παίχτες είναι πολύ περισσότεροι κλπ. Κι επομένως, θέλουν να «αλλάξουν τα φώτα» στο λαό και μετά θα καθορίσουν όχι να κάνουν επενδύσεις με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά εκεί που κερδίζουν.

Τσακώνεστε για την ανάκαμψη κερδών

Λίγο πριν έρθω εδώ πέρασα από τους συγκεντρωμένους των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Δηλαδή μπορείτε να μου αποδείξετε ότι οι επενδύσεις στη ναυπηγική βιομηχανία, είτε είναι επισκευή, είτε κατασκευή ή ότι άλλο μπορεί να βγει, είναι αντιπαραγωγικές;

Και με την ευκαιρία ρωτάω τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα το ΣΥΡΙΖΑ, επειδή έχει πιθανότητες να είναι αύριο κυβέρνηση και πρέπει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Τι θα πει τα χρήματα να πηγαίνουν στην πραγματική οικονομία; Και κατηγορεί και τις τράπεζες. Δηλαδή οι τράπεζες δεν έχουν σχέση με την πραγματική καπιταλιστική οικονομία; Πού είναι οι τράπεζες, απ' έξω;

Εμείς δεν υπερασπιζόμαστε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, γιατί είναι σύζευξη του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο. Δεν είμαστε ούτε με τη μια μορφή του κεφαλαίου, ούτε με την άλλη. Ούτε με το πραγματικό, ούτε με το πλασματικό που δημιουργείται. Το κεφάλαιο είναι ένα και τα αποτελέσματα της λειτουργίας του είναι συγκεκριμένα, είτε είναι χαρτιά, είτε έχουν πραγματικό αντίκρυσμα μέσα στην παραγωγή.

Αλλά τι θα πει τα χρήματα να πάνε στην πραγματική οικονομία; Αυτή η ανάκαμψη που τσακώνεστε εδώ, τι είδους ανάκαμψη θα 'ναι; Πριν απ' όλα θα είναι ανάκαμψη κεφαλαίων και κερδών σε συνθήκες όπου τα μονοπώλια επιλέγουν πού θα επενδύσουν, δεν επενδύουν για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Και η απάντηση που δώσατε χτες για τις 150.000 έως 400.000 θέσεις απασχόλησης των νέων ανθρώπων, είναι προκλητική. Ειλικρινά δε νιώθω ούτε την ανάγκη να τη σχολιάσω. Μόνο μια πλευρά να θυμίσω, γιατί εμείς χρησιμοποιούμε και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιείτε μεταξύ σας. Καλά, αυτή η επιδότηση της κατάρτισης ήταν ένα μέσο που στη δεκαετία του '90 και του 2000 χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον. Προγράμματα κατάρτισης και επανακατάρτισης, άλλα μαϊμού κι άλλα πραγματικά...

Ετσι θα πάει το ΕΣΠΑ. Που σημαίνει ότι το σύστημα μπορεί να αλλάζει τις μορφές εξαγοράς, αλλά η εξαγορά ενός μέρους του λαού θα είναι πάντα παρούσα. Μόνο που τότε η εξαγορά ήθελε περισσότερα χρήματα, γιατί ζούσε καλύτερα ο λαός. Σήμερα η εξαγορά, που απευθύνεται στη μαζική νέα φτώχεια, με ψίχουλα θα γίνεται.

Αλλωστε και το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έτσι σώζεται και έτσι θα διασωθεί και τα αμέσως επόμενα χρόνια, με εναλλαγές αριστερών και συντηρητικών κυβερνήσεων. Στην πραγματικότητα όμως, ουδέν κακό αμιγές καλού. Ισως δίνεται η ευκαιρία στο λαό να καταλάβει τι σημαίνει «αλλαγή», για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που δεν μας είναι πολύ προσφιλής, αλλά πάντα στο λαό αρέσει.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ Αντίπαλος του κεφαλαίου ή «κοινωνικός εταίρος» για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Αντίπαλος του κεφαλαίου ή «κοινωνικός εταίρος» για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του

Εξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού ή των μονοπωλίων

Ενα από τα βασικά πολιτικά καθήκοντα των κομμουνιστών είναι να πειστούν όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι να στηρίξουν το ΠΑΜΕ, τα Συνδικάτα και τους αγωνιστές που δρουν με τη γραμμή πάλης του

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση και οι μεγάλες δυσκολίες στη διαχείρισή της, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, υποχρεώνουν, εκτός των άλλων, την αστική τάξη στην αναζήτηση πιο αποτελεσματικών μορφών διακυβέρνησης, ύστερα μάλιστα και από πλήγματα που δέχθηκε ο κλασικός δικομματισμός. Στην παρ. 16 των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρεται:

«Δρομολογήθηκε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στηρίζεται από ένα μεγάλο αριθμό στελεχών του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ και συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών του».

Η διαπίστωση αυτή έχει την αντανάκλασή της και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Και στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος έχουμε ανάλογες προσπάθειες αναμόρφωσης και προσαρμογής. Βασική παράμετρος αυτής της επιδίωξης στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί η προσπάθεια των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως της Αυτόνομης Παρέμβασης (συνδικαλιστική έκφραση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ), να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ, να συσπειρώσει εργαζόμενους και συνδικάτα στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, ως ένα μοχλό για τη διεκδίκηση της κυβέρνησης και τη στήριξη του κυβερνητικού έργου της.

Αυτή η βασική παράμετρος έχει ως κύριο αντίπαλο τη γραμμή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ που χρόνια τώρα παλεύουν για την ανασύνταξη του λαϊκού και ειδικά του συνδικαλιστικού κινήματος και την απαλλαγή του από τα βαρίδια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού

• συνυπάρχει και συγκρούεται με την προσπάθεια της ΠΑΣΚΕ να συγκροτήσει δυνάμεις και να διατηρήσει τις θέσεις της, με την προσπάθεια της ΔΑΚΕ να προσαρμοστεί στις δυσκολίες που της δημιουργεί η κυβερνητική εξουσία της ΝΔ
• την προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να αποκτήσει και να διευρύνει τους «θύλακές» της στο συνδικαλιστικό κίνημα, στους τόπους δουλειάς
• την προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ να συγκροτήσει συνδικαλιστική παράταξη.

Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε κυρίως με αυτή την προσπάθεια του οπορτουνισμού, της Αυτόνομης Παρέμβασης, να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ και όχι με τη δράση των άλλων δυνάμεων, που βεβαίως και αυτή είναι σοβαρή πλευρά.

Τι χρεοκόπησε;

Θα σταθούμε σε ορισμένα βασικά σημεία των θέσεών τους και αυτών που λένε, της τακτικής τους, ξεκινώντας από τη διαπίστωσή τους ότι:

• Οι τριτοβάθμιες οργανώσεις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ συμπυκνώνουν σήμερα την εικόνα ενός συνδικαλιστικού κινήματος που κινείται σε τροχιά απαξίωσης και απονομιμοποίησης στις συνειδήσεις των εργαζομένων και των πολιτών με μια ηγεσία απόλυτα χρεοκοπημένη, όπως την χαρακτηρίζουν.

Τι είναι όμως αυτό που κυρίως χρεοκόπησε; Είναι μόνο κάποια πρόσωπα ή σχήματα και μάλιστα επιλεκτικά; (Γιατί κάποια άλλα, π.χ. Κολλάς και άλλοι, πρώην ΠΑΣΚίτες δε φαίνεται να κρίνονται χρεοκοπημένα).

Το κύριο και βασικό, που επιμελώς κρύβουν, αποφεύγουν να πουν, είναι ότι αυτό που χρεοκόπησε είναι η γραμμή της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας, των κοινωνικών διαλόγων, της στήριξης του Μάαστριχτ (δηλαδή, των όρων της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου).

Αυτό που χρεοκόπησε είναι η γραμμή αναζήτησης και συμπόρευσης του συνδικαλιστικού κινήματος με τις κυβερνητικές εναλλαγές στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, αφού η πλειοψηφία αυτής της ηγεσίας δεν ήθελε και δεν είχε απέναντί της το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την εξουσία τους στο σύνολό τους.

Οψιμα ανακάλυψαν ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ χρεοκόπησε και απαξιώθηκε. Πολέμησαν με λύσσα, όμως, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, όταν πριν από 13 χρόνια έβαλαν ζήτημα ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος και σηματοδότησαν αυτή την κατεύθυνση με αποχώρηση από τα προεδρεία της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, με διαχωρισμό από τις εκδηλώσεις της συγκεκριμένης πλειοψηφίας.

Και τι δεν είπαν (κι εξακολουθούν να λένε) για διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος, για σεχταρισμό, απομονωτισμό, φοβικά σύνδρομα, από το ΚΚΕ κ.ά. Ποια γραμμή δικαιώθηκε; Ποια δύναμη όλα αυτά τα χρόνια συνέβαλε, ώστε στο συνδικαλιστικό κίνημα να διατηρηθούν στοιχεία ταξικής προσέγγισης των προβλημάτων και των αιτιών τους, αξιοπιστίας, αγωνιστικότητας, μαχητικότητας; Το σίγουρο είναι ότι η Αυτόνομη Παρέμβαση, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού δεν ήταν ανάμεσα σε αυτές και ότι χωρίς τη δράση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ η κατάσταση θα ήταν στο συνδικαλιστικό κίνημα και για τους εργαζόμενους πολλαπλάσια χειρότερη.

Και παρότι στα κείμενά τους και στις δηλώσεις τους λένε ότι μέσα από το διάλογο, τη μελέτη των νέων φαινομένων, την ειλικρινή αυτοκριτική για όσες ευθύνες τους αναλογούν να δράσουν για να αποκτήσει το συνδικαλιστικό κίνημα τη χαμένη αξιοπιστία του, πουθενά δε φαίνεται λέξη αυτοκριτικής για το γεγονός ότι ήταν - και παραμένουν - συνδιαμορφωτές αυτής της στρατηγικής που χρεοκόπησε (Από το Συνέδριο της Αλεξανδρούπολης της ΓΣΕΕ, που αποτέλεσε στροφή στο συμβιβασμό και τη στήριξη των επιλογών του κεφαλαίου έως όλα τα κατοπινά Συνέδρια, έως τα πιο κρίσιμα ζητήματα, όπως Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, ελαστικές σχέσεις εργασίας, τον κοινωνικό διάλογο, κ.ά.)

• Με ποιες δυνάμεις θα επιδιώξουν το κίνημα να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία και να αυξήσει την αποτελεσματικότητά του; Λένε οι ίδιοι: Στην προσπάθεια αυτή συναντιόμαστε δυνάμεις με διάφορες διαδρομές και διαφορετικές απόψεις, καταφέραμε όμως να μην αυτοπαγιδευτούμε σε λογικές «αδιαπραγμάτευτων» βεβαιοτήτων, σε λογικές αδράνειας, αμηχανίας, σύγχυσης, ούτε σε λογικές μιας αδιέξοδης και ατελέσφορης «καθαρότητας». Αντίθετα, με κατανόηση στη διαφορετική άποψη, με αμοιβαίους και αναγκαίους συμβιβασμούς, όπου χρειάζονταν, συμπορευτήκαμε στην αγωνιστική δράση, έχοντας βαθιά επίγνωση της οριακής κατάστασης που βρίσκονται τα Συνδικάτα, και συμπληρώνουν λέγοντας πως οφείλουμε με κάθε τρόπο να αναζητήσουμε και να συμβάλουμε σε προωθητικές συνθέσεις που να οδηγούν σε βήματα σταθερά προς τα εμπρός απέναντι στο τέλμα της ακινησίας, της απαξίας και της οπισθοχώρησης.

Τι δε λένε και τι κρύβουν;

Δε θέλουν αλλαγή πλεύσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Θέλουν αλλαγές σε πρόσωπα, προωθούν νέα σχήματα, συσπειρώνουν ό,τι ετερόκλητο στοιχείο υπάρχει. Αλλαγές προσανατολισμού σε ταξική κατεύθυνση δε θέλουν. Θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα στην υπηρεσία των πολιτικών τους επιδιώξεων. Αυτό προκύπτει από τις θέσεις και την πρακτική τους. (Στήριξη της υγιούς οικονομίας, της ανταγωνιστικότητας των κρατικών επενδύσεων, των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μια νέα αρχιτεκτονική στην ΕΕ, κ.ά.)

Χρόνια τώρα, με σχέδιο, σε δεκάδες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα κατεβαίνουν σε ενιαία ψηφοδέλτια και συγκροτούν κοινά προεδρεία με ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, με μέτωπο απέναντι στο ΠΑΜΕ και την ταξική γραμμή πάλης, που τη βαφτίζουν «σεχταρισμό», «απομονωτισμό», κ.ά. Ανάμεσά τους οργανώσεις, όπως οι Ομοσπονδίες Τροφίμων και Ποτών, Φαρμάκου, ΠΟΘΑ, τα Εργατικά Κέντρα Καρδίτσας, Δράμας, Ναυπάκτου, Ελευσίνας, Λασιθίου, και σε πολλές 10άδες ακόμα Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Συναντιόνται με τις ίδιες δυνάμεις που χρόνια συναποτελούσαν το αναγκαίο ντεκόρ στις συγκεντρώσεις των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Είναι συλλέκτες των πιο διαβρωμένων στοιχείων της ΠΑΣΚΕ, όπου μαζί τους και μαζί με συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν τμήματα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Τα παραδείγματα πολλά (Σωματείο στο Σκλαβενίτη, Ναυτιλιακοί, κ.λπ.)

• Λένε ότι απαιτείται επανατοποθέτηση για να βγουν τα Συνδικάτα από την αναξιοπιστία, ότι αναζητούν προοδευτικές συνθέσεις για να φέρουν τα πάνω κάτω στο συνδικαλιστικό κίνημα, να αλλάξουν τους συσχετισμούς, την ηγεσία, τον προσανατολισμό από θέση ταξικής αναφοράς.

Λόγια χωρίς αντίκρισμα, κενά περιεχομένου. Δε μας λένε σε ποιο ακριβώς ζήτημα επανατοποθετούνται. Στο βασικό ζήτημα της κρίσης, των αιτιών της, της διεξόδου από αυτήν επανατοποθετούνται; Οχι.

Ποιος ευθύνεται για την κρίση; Εχουν πει και λένε πολλά. Μόνο την αλήθεια δε λένε και δεν πρόκειται να την πουν. Ευθύνεται ο καζινοκαπιταλισμός, τα golden boys, οι κλέφτες, τα λαμόγια και σε τελευταία ανάλυση το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης.

Μήπως η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος είναι η αιτία των κρίσεων; Μακριά από αυτούς τέτοια σκέψη. Και ποια θα είναι η διέξοδος, η ουσία της προωθητικής σύνθεσης και προοπτικής; Μα, φυσικά, αφού το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, το ζητούμενο είναι ένα άλλο μείγμα αστικής διαχείρισης, ένας άλλος διαχειριστής.

Εως πού θα είναι τα όρια της αντίστασης, της άμυνας σήμερα του συνδικαλιστικού κινήματος στη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής πραγματικότητας και ποια είναι η προωθητική βάση, η προοπτική;

Ο υγιής ανταγωνισμός, το σταθερό επενδυτικό κλίμα, μια δίκαιη φορολογική πολιτική με βασική επιδίωξη να οδηγηθούμε σε μια ανάπτυξη με σταθερότητα και δικαιοσύνη, απαντάνε.

Εως πού πάει ο αγώνας, λοιπόν, ενάντια στις απολύσεις, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, η διεκδίκηση αυξήσεων; Εως εκεί που δεν τίθεται σε αμφισβήτηση η ανταγωνιστικότητα. Γι' αυτό είχαν δεχτεί και δέχονται τη μερική απασχόληση. Γι' αυτό υπογράφουν πρωτοκλασάτα στελέχη τους σε δεκάδες χώρους ακόμα και μονοπωλίων, πολυεθνικών μειώσεις μισθών, χωρίς να πέσει τουφεκιά, σύμφωνα με τις επιδιώξεις της εργοδοσίας (Οπως ο Νταλακογιώργος, πρόεδρος στους Ναύτες, που έχει δεχτεί να μην ισχύουν οι κλαδικές συμβάσεις για τους αλλοδαπούς ναυτικούς, να επιτρέπονται και «ορισμένοι» Ελληνες ναυτεργάτες στα κρουαζιερόπλοια, όπως ο Βασιλόπουλος, στέλεχος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ο οποίος συμφώνησε μειώσεις μισθών στους Ναυτιλιακούς και στο Εμπόριο). Σε τι διαφέρουν από τις πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ;

• Εως πού η προωθητική σύνθεση και η προοπτική; Εως την αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του καπιταλιστικού κέρδους που είναι η μήτρα που γεννά την ανάγκη έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης; Οχι, βέβαια. Ανατροπή των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών σε Ελλάδα και Ευρώπη το ζητούμενο. Εως το ποιο κομμάτι του χρέους θα πληρώσουμε, έως την απαίτηση το χρήμα το κρατικό και από τα ευρωπαϊκά κονδύλια να δοθεί στους καπιταλιστές που θα κάνουν επενδύσεις στην υγιή (;) οικονομία.

Και έχουν το θράσος και την απαίτηση να ζητούν από το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ να επανατοποθετηθούν. Να επιλέξουν, δηλαδή, μια από τις κυρίαρχες αντιλήψεις, γραμμές, της αστικής διαχείρισης. Δεν είναι μόνο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της Αυτόνομης Παρέμβασης που ζητά μέτωπο και παλεύει ενάντια στα νεοφιλελεύθερα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Μονοπωλιακοί όμιλοι, μεγαλοαστοί, τμήματα του κεφαλαίου, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (π.χ. ΔΝΤ) ζητούν άλλο μείγμα πολιτικής, απαιτούν έως και έξοδο από την Ευρωζώνη.

Για τους συσχετισμούς και τη δομή

• Θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω, να αλλάξουν τους συσχετισμούς, την ηγεσία, τον προσανατολισμό κ.λπ.

Οι συσχετισμοί μπορεί να αλλάξουν και αλλάζουν, η ηγεσία επίσης (αν και είναι συζητήσιμο αν οι Κολλάδες αποτελούν νέα ηγεσία), αλλά ποτέ ο προσανατολισμός δεν αλλάζει, ούτε βέβαια ταξική αναφορά και αλλαγή προσανατολισμού είναι ο εγκλωβισμός του συνδικαλιστικού κινήματος στην επιλογή μιας εκ των γραμμών της αστικής διαχείρισης, της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κρίσης, η ανάδειξη μιας εκ των γραμμών αυτών σε κυβερνητική εξουσία.

• Λένε ότι διεκδικούν να αλλάξουν την οργανωτική δομή και λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος σε όλες τις βαθμίδες, με πρώτο βήμα την ενοποίηση ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, να βγάλουν το συνδικαλιστικό κίνημα από το δρόμο της καταστροφής και τη λογική του κυβερνητικού συνδικαλισμού, του κομματικού σεχταρισμού και κάθε μορφής κομματικής παρέμβασης. Οτι διεκδικούν να καθιερώσουν πραγματική δημοκρατική λειτουργία στα Συνδικάτα με διαφανείς και συμμετοχικές λειτουργίες.

Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της οργανωτικής δομής ήταν και είναι σε Σωματεία και κλάδους ανάμεσα σε αυτούς που αρνούνται να γράψουν συμβασιούχους, να προχωρήσουν σε ενοποιήσεις σωματείων και ομοσπονδιών, που δημιουργούν νέα διασπαστικά Σωματεία (Οι απόψεις Κολλά για Συνδικάτα διεκπεραιωτές μάλλον γίνονται η κυρίαρχη τάση στην Αυτόνομη Παρέμβαση).

Σε ό,τι αφορά την έξοδο από τη λογική του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού ούτε λόγος να γίνεται. Σε δεκάδες χώρους συνδικαλιστικά στελέχη της Αυτόνομης Παρέμβασης είναι ενεργητικά, μαχητικά στελέχη του εργοδοτικού και κυβερνητικού μηχανισμού, όπως για παράδειγμα στα σούπερ μάρκετ. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, τα στελέχη τους έχουν ιδιαίτερη συμβολή στα φαινόμενα του εκφυλισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα που πληθαίνουν. Είναι πρωταγωνιστές σε χώρους δουλειάς και κλάδους (π.χ. OTA, Εκπαιδευτικούς, κ.λπ.) για απεργίες χωρίς απεργούς, για απεργούς με πληρωμένα μεροκάματα, για απεργίες - μαϊμού ή με εξασφαλισμένο μεροκάματο.

Οσο για τον κομματικό σεχταρισμό, τον απομονωτισμό που λένε εννοώντας το ΠΑΜΕ και τα Συνδικάτα που δρουν με τη γραμμή του, ας απαντήσουν: Ποιες αναλύσεις, εκτιμήσεις, τακτική και στρατηγική δικαίωσαν οι εξελίξεις; Γιατί είναι σεχταρισμός και απομόνωση μια θέση που αντικειμενικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και αντιπαλεύει το κεφάλαιο; Και αυτό ανεξάρτητα αν γίνεται και πόσο από όλη την εργατική τάξη κατανοητή. Μια θέση είναι φιλολαϊκή όχι γιατί γίνεται κατανοητή ή δεκτή άμεσα αλλά γιατί αντικειμενικά είναι υπέρ της εργατικής τάξης.

Γιατί είναι σεχταριστική, απομονωμένη και φοβική η γραμμή που συσπειρώνει δεκάδες χιλιάδες στις απεργίες, στις συγκεντρώσεις και όχι αυτή που συσπειρώνει μερικές εκατοντάδες; Γιατί είναι ενωτική η τακτική της κριτικής στήριξης της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που κατά την εκτίμησή τους έστω και καθυστερημένα χρεοκόπησε και όχι η αποκάλυψη αυτής της ηγεσίας και της τακτικής της, των θέσεών της;

Γιατί είναι φοβική η τακτική που συγκρούεται και μάλιστα με κόστος με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, με τους φανερούς και κρυφούς προβοκατόρικους μηχανισμούς, με τους ιμπεριαλιστές και τους μηχανισμούς τους και δεν είναι φοβική η τακτική που υποτάσσεται κι υπηρετεί την εργοδοσία, που χαϊδεύει αυτιά κουκουλοφόρων, που αποκρύπτει ποιοι μηχανισμοί και με τι στόχους λειτούργησαν στο λεγόμενο κίνημα της πλατείας, που αποφεύγει τις γενικές συνελεύσεις όπως ο διάολος το λιβάνι και φτιάχνει συντονιστικά από τα πάνω χωρίς καν αποφάσεις ΔΣ Σωματείων;

Οσο για τις πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες, μόνο θυμό μπορεί να νιώσουν όσοι γνωρίζουν πόσο δημοκρατικά διαχειρίζονται τα ζητήματα των Σωματείων τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα σούπερ μάρκετ (και δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα) που ούτε καν συμμετοχή στις αρχαιρεσίες εργαζομένων που δεν είναι της αρεσκείας τους και της αρεσκείας της εργοδοσίας δε δέχονται.

Ο εχθρός

• Κάνουν επίκληση λέγοντας ότι ο εχθρός δεν είναι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν είναι αυτοί εχθρός, επιχειρώντας να απαντήσουν στην κριτική που τους ασκούν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.

Τους λέμε ότι και πάλι την πραγματικότητα κρύβουν και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι εργάτες.

Ο εχθρός ήταν μέσα με τη μορφή του εργοδοτικού συνδικαλιστή, της ταξικής συνεργασίας, από τη δημιουργία της πρώτης Εργατικής Ενωσης. Ηταν μέσα, όταν ηγεσίες Συνδικάτων χέρι χέρι με τους φανερούς και κρυφούς μηχανισμούς της εργοδοσίας και των αστικών κυβερνήσεων κυνηγούσαν, βασάνιζαν, δολοφονούσαν (και το έγκλημα συνεχίζεται) σε δεκάδες χώρες, δημοκράτες, κομμουνιστές κι άλλους συνδικαλιστές. Πλούσια είναι σε αυτό η πείρα του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο εχθρός ήταν μέσα, όταν οι ηγεσίες των Συνδικάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στήριζαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη «Λευκή Βίβλο», τους όρους δηλαδή για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Ο εχθρός είναι μέσα, όταν συνδικαλιστικές ηγεσίες μαζί με τους εργοδότες υπογράφουν μειώσεις μισθών και συζητούν το ποσοστό της μερικής απασχόλησης.

Ο εχθρός είναι μέσα, όταν ηγεσίες συνδικαλιστικών παρατάξεων και Συνδικάτων λένε στους εργάτες ότι ο καπιταλισμός δε χρειάζεται να ανατραπεί, γιατί υπάρχει διαχείριση που μπορεί να τον καταστήσει ανθρώπινο, φιλολαϊκό.

• Διαπιστώνουν, και σωστά, ότι στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος και ανάμεσα στους εργαζόμενους έχουν αρχίσει να συντελούνται ειλικρινείς και ανιδιοτελείς διεργασίες προβληματισμών, δημιουργικής αλληλεπίδρασης, που θα επιφέρουν σύντομα μια νέα κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να μπορέσει αυτό να ανταποκριθεί στον ιστορικό του ρόλο και με νέες δυνατότητες να αναδειχθεί ως αντίπαλος πόλος του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος μπορεί να αντιστρέψει την πορεία προς την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των εργαζομένων.

Γι' αυτό και δε διστάζουν να εκφράσουν το θαυμασμό τους για μοντέλα διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως αυτά της Βραζιλίας, της Αργεντινής, αποκρύβοντας τον αμύθητο πλούτο που συσσωρεύουν οι καπιταλιστές σε αυτές τις χώρες, την ίδια ώρα που διευρύνεται η φτώχεια και η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Η φτώχεια και η εξαθλίωση σε αυτές τις χώρες φτάνει σε πολύ ακραία όρια. Είναι τμήματα που έχουν μειώσει κατά πολύ τις απαιτήσεις τους και μπορούν κατά συνέπεια να ικανοποιούνται και με ορισμένα ψίχουλα. Ετσι σκέφτεται ο ΣΥΡΙΖΑ να καταπολεμήσει τη φτώχεια;

Και ύστερα αναρωτιούνται (αν αναρωτιούνται) γιατί οι κομμουνιστές τους έχουν απέναντι, γιατί τους θεωρούν μέρος του προβλήματος.

Περιορίζουν κι ερμηνεύουν τον ιστορικό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, άρα και της εργατικής τάξης στα όρια της ανάδειξής του (της) ως αντίπαλου πόλου του νεοφιλελευθερισμού, λέγοντας ανοιχτά όχι απλά, υπονοώντας ότι η μη νεοφιλελεύθερη διαχείριση του καπιταλισμού θα αντιστρέψει, όπως λένε και γράφουν, την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των εργαζομένων.

Θεωρούν μεγάλη ριζοσπαστική αλλαγή τη μετατόπιση τμημάτων από το ΠΑΣΟΚ ή άλλα κόμματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, όταν την ίδια ώρα αυτός ο κόσμος εξακολουθεί να έχει ελπίδες ότι μπορεί να επανέρθει στην προηγούμενη θέση με τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της μονοπωλιακής ιδιοκτησίας, της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης και γι' αυτό ακριβώς επιλέγει και ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ.

Αλήθεια, μπορούν να μας πουν πώς ακριβώς η ΙΚΕΑ, που μονοπωλεί και θα μονοπωλήσει τον κλάδο των επίπλων, του οικιακού εξοπλισμού, πώς οι πολυεθνικοί όμιλοι στα Τρόφιμα και το Εμπόριο, στο Μέταλλο και τη Ναυτιλία, θα πειστούν ότι το μέλλον τους και η ανταγωνιστικότητά τους βρίσκεται όχι στην αφαίρεση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση;

Είναι φανερό ότι στις υπάρχουσες διεργασίες:

-- Διεργασίες, που ο ορίζοντάς τους είναι κάποιοι να μη χάσουν τα προνόμια και το βόλεμά τους (π.χ. πρώην στελέχη ΠΑΣΚΕ).

-- Διεργασίες αναζήτησης διεξόδου προς όφελος του κεφαλαίου και μιας καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού, είτε από συμφέρον ταξικό, είτε από άγνοια, φόβο, κ.λπ.

-- Διεργασίες απόρριψης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και αναζήτησης άλλης εναλλακτικής λύσης ως αποτέλεσμα ωρίμανσης και συνειδητοποίησης από την ίδια την πείρα και την πραγματικότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της Αυτόνομης Παρέμβασης προς τα πού σπρώχνουν αυτές τις διεργασίες;

Τις σπρώχνουν όχι στην κατεύθυνση το συνδικαλιστικό κίνημα στη συντριπτική του πλειοψηφία να αναδειχθεί ο αντίπαλος πόλος κάθε αστικού κόμματος, κάθε αστικής διαχείρισης, αλλά να επιλέγει αστικό διαχειριστή (στην προκειμένη περίπτωση τον ΣΥΡΙΖΑ, μια κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στο «νεοφιλελεύθερο» μοντέλο διαχείρισης).

Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι βεβαίως κόμμα για να έχει το ίδιο πρόγραμμα εξουσίας, όμως δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι αδιάφορο στο ποιες δυνάμεις έχουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ποιες δυνάμεις επωφελούνται από τη διευρυμένη κοινωνική παραγωγή, ποιες δυνάμεις είναι και ασκούν την κυβερνητική εξουσία.

Το αρνητικό για την εργατική τάξη είναι ότι σήμερα η πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος (ως αντανάκλαση των συσχετισμών και βεβαίως και του επιπέδου συνείδησης της εργατικής τάξης) δεν αμφισβητεί μαζικά, για την ώρα, την καπιταλιστική ανάπτυξη και εξουσία, αστικές κυβερνήσεις ανεξάρτητα αν είναι «γαλάζιες», «πράσινες» ή «ροζ» ή από πόσα κόμματα απαρτίζονται.

Γι' αυτό ένα από τα βασικά πολιτικά καθήκοντα των κομμουνιστών το επόμενο διάστημα είναι να πειστούν όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι να στηρίξουν το ΠΑΜΕ, τα Συνδικάτα και τους αγωνιστές που δρουν με τη γραμμή πάλης του για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και τη γραμμή πάλης και συσπείρωσης ενάντια στα μονοπώλια και την ΕΕ, για άλλο δρόμο ανάπτυξης και τη γραμμή χειραφέτησης από την εργοδοσία και τα κόμματά της.

Του
Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ*
*Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος για την Εργατική Συνδικαλιστική δουλειά