Προπονητής ακύρωσε τελικό Κ1 γιατί πήγαν ο Κασιδιάρης και μέλη της Χρυσής Αυγής

 Προπονητής ακύρωσε τελικό Κ1 γιατί πήγαν ο Κασιδιάρης και μέλη της Χρυσής Αυγής

"Οι σχολές και τα γυμναστήρια μας δε χωρούν τους φασίστες και τους ναζί". Το μήνυμα του Ηλία Λάμπρου από το White Tiger Camp 

Ο Ηλίας Λάμπρου είναι δάσκαλος και προπονητής του αθλητικού συλλόγου White Tiger Muay Thai Camp.

Με ανάρτηση του στον προσωπικό του λογαριασμό στο fb, αναφέρει πως προχώρησε σε ακύρωση αγώνα Κ1 αποσύροντας την αθλήτρια του, καθώς αποφάσισαν να βρεθούν στον χώρο που διεξαγόταν, ο Η. Κασιδιάρης, ο Γ. Λαγός και άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής.


"Επειδή ο αθλητισμός δε μας ενώνει (και καλά κάνει), επειδή οι σχολές και τα γυμναστήρια μας δε χωρούν τους φασίστες και τους ναζί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμείνουμε στον ίδιο χώρο με αυτούς, νομιμοποιώντας την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους. Δεν έχω τη λογική του no politica στον αθλητισμό, πολύ περισσότερο όταν αφορά μισάνθρωπους νοσταλγούς του Χίτλερ, των κρεματορίων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης", αναφέρει μεταξύ άλλων.


Η ομάδα του Ηλία Λάμπρου έχει άλλωστε λάβει μέρος στο διεθνές αντιφασιστικό τουρνουά πολεμικών τεχνών.


Η ανάρτηση του Ηλία Λάμπρου στο Facebook:


"Σήμερα μια αθλήτρια του White Tiger Camp έπαιζε αγώνα Κ1 για μια ζώνη σε μεγάλη διοργάνωση, αγώνα που τελικά ακυρώσαμε.


Για λόγους σεβασμού προς την αντίπαλη αθλήτρια, τη γωνία και το δάσκαλό της αλλά και το διοργανωτή που μας έκανε την τιμή και μας προσέφερε αυτή την ευκαιρία διεκδίκησης ζώνης θα πρέπει να εξηγήσω αυτή τη ενέργειά μας. Με το που φτάσαμε στο χώρο διεξαγωγής των αγώνων, αντιληφθήκαμε πως "πρώτο τραπέζι πίστα" ήταν μεγάλη παρέα αποτελούμενη από τον Κασιδιάρη, το Λαγό και άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής, αντίστοιχου ή μικρότερου βεληνεκούς.


Επειδή ο αθλητισμός δε μας ενώνει (και καλά κάνει), επειδή οι σχολές και τα γυμναστήρια μας δε χωρούν τους φασίστες και τους ναζί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμείνουμε στον ίδιο χώρο με αυτούς, νομιμοποιώντας την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους. Δεν έχω τη λογική του no politica στον αθλητισμό, πολύ περισσότερο όταν αφορά μισάνθρωπους νοσταλγούς του Χίτλερ, των κρεματορίων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης.


Δεν υπάρχει κανένας λόγος για χάρη ενός περιέργως εννοούμενου επαγγελματισμού, να συμμετέχουμε σε οτιδήποτε αντίστοιχο. Θέλουμε έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για αυτό…


Ειλικρινά είμαι περήφανος για τους μαθητές/αθλητές μου και μακάρι να είναι και αυτοί περήφανοι για τις επιλογές μας και τη στάση ζωής μας...


Ηλίας Λάμπρου


White Tiger Muay Thai Camp".

Πηγή news247.gr

Μια τρύπα στο νερό

 Μια τρύπα στο νερό

Σκεφτόμουν τι παραπάνω, τι καινούριο και πρωτότυπο θα μπορούσε να γραφεί για τη σημερινή επέτειο του περσινού δημοψηφίσματος. Και κατέληξα σε ένα συνειρμό και ένα μικρό ποτ-πουρί. Ο συνειρμός συνδυάζει τη σημερινή με τη χτεσινή επέτειο, από την κατάκτηση του Γιούρο, τη γλυκιά φωνή του Βερνίκου να τρυπάει τα αυτιά μας και τη νοσταλγία για το (μεγάλο) χαμένο καλοκαίρι της (μεγάλης) Ελλάδας, που νικούσε και θριάμβευε, σε όλα τα μήκη και πλάτη.

Είναι αλήθεια, είναι αλήθεια! Στο τρίτο μνημόνιο όλοι αδέλφια!

Ακολουθεί η αναδημοσίευση του κειμένου που ανέβηκε χτες στο Ατέχνως, λόγω της ημέρας, κάτι σαν ετήσιο μνημόσυνο για την προδομένη ελπίδα και τα στάδια του πένθους που την ακολούθησαν.

Ένα χρόνο μετά από το δημοψήφισμα, κάποια πράγματα μοιάζουν ήδη πολύ μακρινά. Όχι τόσο γιατί μεσολάβησε συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος, αλλά γιατί τα πράγματα (βασικά η επιφάνειά τους) έχει αλλάξει δραματικά και δε θυμίζει σχεδόν σε τίποτα το κλίμα που δημιουργούνταν εκείνη την περίοδο και όσα έλεγαν οι πρωταγωνιστές της (οι περισσότεροι τουλάχιστον).

Η (τότε) ΠΦΑ έστησε μια θεαματική, επικοινωνιακή παράσταση, με σκοπό να εγκλωβίσει το λαό και τους πολιτικούς της αντιπάλους, κι εξεπλάγη ίσως κι η ίδια από το αποτέλεσμα, ξεκαθαρίζοντας βέβαια από την πρώτη αρχή (για όσους διάβαζαν προσεκτικά τις δηλώσεις στελεχών ή πίσω από τις γραμμές) ότι ήθελε την απόφαση ως ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο πετάχτηκε πολύ γρήγορα (ή έστω μετά από 17 ολόκληρες ώρες) στο καλάθι των αχρήστων. Κι έτσι, παρά τον έρπη και τη στενοχώρια του, ο Τσίπρας αποδείχτηκε “πρωθυπουργός παντός καιρού”, που μπορεί να ψηφίσει και να εφαρμόσει ένα μνημονιακό πρόγραμμα, κι ας μην το πιστεύει (στα λόγια).

Η κυρίαρχη τάξη χρησιμοποίησε κάθε δυνατό μέσο, για να τρομοκρατήσει την κοινή γνώμη από τα κανάλια και τις δημοσκοπήσεις μέχρι τον έλεγχο κεφαλαίων (capital control) στις τράπεζες και τον καλλιεργούμενο πανικό. Ωστόσο, απέδειξε ότι διαθέτει χρυσές πολιτικές εφεδρείες και μπορεί να διαχειριστεί υπέρ της κάθε πιθανό αποτέλεσμα. Ένα μήνα αργότερα ψηφιζόταν (με συντριπτική πλειοψηφία ρεκόρ) το τρίτο μνημόνιο, που δρομολόγησε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και όσων λιγοστών εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει όρθια.

Η “συμμαχία των προθύμων” της κυβέρνησης (που όμως πρόδωσε τον κοινό αγώνα) παρουσίασε τραγική εικόνα. Έκανε τον κομπάρσο στην καμπάνια του ΟΧΙ, χειροκροτώντας Τσίπρα και Καμμένο, σε αυτό που αποδείχτηκε πως ήταν απλώς μια άτυπη προεκλογική συγκέντρωση του Σύριζα. Έδιωχνε τους κομμουνιστές από τα εκλογικά κέντρα, καλώντας σε κάποιες περιπτώσεις και τα όργανα της τάξης, για να συνδράμουν. Έσπειρε αυταπάτες, για να θερίσει θύελλες (αυτή που μέχρι τότε δεν έβλεπε να ερχόταν). Και αυτές τις μέρες ετοιμάζεται να γιορτάσει τον ένα χρόνο κινηματικής κατάθλιψης κι εκκωφαντικής απουσίας από μια σειρά αγωνιστικά μέτωπα, στα οποία δεν καταφέρνει να κινητοποιήσει ούτε καν την οργανωτική της, δηλ τα μέλη της.

Ο λαός είδε πώς αποκοιμήθηκε το ΟΧΙ του στην αγκαλιά του ΝΑΙ, αλλά εμπιστεύτηκε τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που τον πρόδωσαν, εγκλωβισμένος στις αυταπάτες του (περί εύκολης λύσης) και στην απογοήτευσή του: “αφού δε βγήκε κάτι ούτε με αριστερή κυβέρνηση, ούτε καν με δημοψήφισμα (ή παλιότερα με τους αγανακτισμένους), ε τότε δε γίνεται τίποτα” φαίνεται να είναι το βασικό σκεπτικό ενός κόσμου. Αλλά μετά από το πρώτο μούδιασμα, και την απάθεια ως στάδιο του πένθους, ξαναρχίζει δειλά-δειλά να κινείται κάτι, να υπάρχουν αντιδράσεις και οργή, που εκφράζεται μαζικά στο δρόμο.

Το ΚΚΕ τέλος, κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή τη συμπαιγνία, ήταν το μόνο κόμμα που υπερασπίστηκε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και δικαιώθηκε από την επόμενη κιόλας μέρα για όσα τον προειδοποιούσε. Πλήρωσε όμως εν μέρει αυτή τη στάση του στις επόμενες εκλογές, γιατί ελάχιστοι συμπαθούν αυτόν που τους δείχνει μια δυσάρεστη αλήθεια και (αφού διαλυθεί το σύννεφο) φαίνεται πως είχε δίκιο.

Ξεκαθάρισε πάντως πως ανεξάρτητα από το τι ψήφισε ο καθένας και σε ποιον εκβιασμό υπέκυψε, κριτήριο είναι τι θα κάνει στην πράξη, την επόμενη μέρα, οργανώνοντας τον αγώνα και την αντίσταση του λαϊκού κινήματος, ενάντια στην αντιλαϊκή θύελλα που ερχόταν. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι θέμα του γνωστού “σας-τα-λεγα-κισμού”, με το δάχτυλο υψωμένο δασκαλίστικα, αλλά ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί καλόπιστα και να απαντήσει στον εαυτό του.

Τελικά, είχε δίκιο το ΚΚΕ στην εκτίμησή του και στις προειδοποιήσεις του; ΟΧΙ ή ΝΑΙ; (για να θυμηθούμε και το φαιδρό του πράγματος, με τη διατύπωση του δημοψηφισματικού ερωτήματος).

-.-.-

Ακολουθεί ένα εύστοχο και καίριο σχόλιο ενός σφου από τους θρυλικούς επτά (οσονούπω αφιέρωμα) από το προσωπικό του προφίλ στο ΦουΒου.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει κάνει πολλά και κρίσιμα λάθη στην 100χρονη ιστορία του. Παρόλα αυτά, αργά ή γρήγορα, είχε πάντα την λενινιστική αρετή να κάνει την αυτοκριτική του, να τα αναγνωρίζει, και να διδάσκεται από αυτά, και μάλιστα σε βαθμό παρεξηγήσεως που έκανε πολλούς να μιλούν για “λαθολογία”. Σε πλήρη αντίθεση, άλλοι χώροι στην αριστερά, με το φανατισμό του νεοπροσηλυτισμένου και το ναρκισισμό της νεανικής αρρώστιας, δεν παραδέχτηκαν ποτέ ούτε ένα λάθος τους. Έφταιγαν πάντα οι συνθήκες, ο λαός που είναι ηλίθιος, οι εχθροί που τους την έφεραν κλπ κλπ, αλλά ποτέ η πολιτική, η στρατηγική και η τακτική τους.

Ένα χρόνο μετά το Δημοψήφισμα, του καλύτερου ελιγμού της ελληνικής αστικής τάξης εδώ και δεκαετίες, που στόχευσε και κατέληξε σε μια δραματική ενίσχυση των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος αυτών της εργασίας, κάποιοι εξακολουθούν με ξεροκεφαλιά δεκάχρονου να υπερασπίζονται το ότι καλώς έφαγαν την μπανανόφλουδα και έδωσαν άλοθι στους αστούς να παίξουν την μπάλα τους αναίμακτα... Όπως έλεγε και ο Αλβέρτος “δύο πράγματα είναι άπειρα, το Σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα.. και για το πρώτο δεν είμαι σίγουρος”...

-.-.-

Και για φινάλε το προφητικό "πολιτικό σχόλιο" της Πωλίνας

Εδώ είναι παράδεισος
και χώρα της Ευρώπης,
καλά δεν πάει τίποτα
και γίνεται της Πόπης.
Και με το «έχει ο Θεός!»
θα πάμε παραπέρα.
Εμένα να με φτύσετε
αν δούμε άσπρη μέρα.

Φοβερό!
Ψηφίζουμε και κάνουμε
μια τρύπα στο νερό.
Μωρό μου, τι μας κάνουνε;

(Ντάξει, μετά λέει ότι γεμίσαμε απεργίες και αργίες, αλλά δεν μπορεί να συμφωνεί κανείς σε όλα. Τα έχει αυτά το πολιτικό τραγούδι...)

Εκβιαστές και λιμοκοντόροι

 Εκβιαστές και λιμοκοντόροι

Καθώς σκάλιζα τα συρτάρια μου, βρήκα ένα αρθρίδιο που το είχα κόψει από μια εφημερίδα πριν δυο χρόνια με σκοπό να το σχολιάσω σε τούτο το ιστολόγιο. Δυστυχώς, τότε βρισκόμουν σε διακοπές κι έτσι το αρθρίδιο στριμώχτηκε σ' έναν φάκελλο και ξεχάστηκε, ώσπου χτες ξαναβγήκε στο φως κατά τύχη. Αν κι από την δημοσίευσή του έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια, το περιεχόμενό του παραμένει επίκαιρο. Το παραθέτω αυτούσιο και σας προκαλώ να μαντέψετε τον συντάκτη του:

Ιούλιος 1965: Διαδηλωτές καίνε φύλλα των εφημερίδων "Τα Νέα" και "Αθηναϊκή"

Το περιστατικό είναι αληθινό και συνέβη πριν από περίπου πενήντα χρόνια. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, καθηγητής Ξενοφών Ζολώτας, παρακολουθούσε έκπληκτος το παραλήρημα ενός "εκδότη" μιας, συνήθως εβδομαδιαίας, "οικονομικής εφημερίδας". Απαιτούσε ο εν λόγω... "λειτουργός του Τύπου" διαφημιστικές καταχωρίσεις της τράπεζας για το λαθρόβιο έντυπό του. Ο καθηγητής-τραπεζίτης του απαντούσε αρνητικά. Και ο "εκδότης" είπε στον Ζολώτα:
- Στον (Τάδε) γιατί δίνεις;
- Μα αυτός είναι εκβιαστής!
- Και εγώ τι είμαι;

Η αφήγηση τελειώνει εδώ γιατί το σημαντικό δεν είναι πώς αντέδρασε ο Ζολώτας αλλά το ότι, όσο και αν δεν ομολογείται, υπάρχουν και σήμερα Μέσα Μαζικής Εκβιάσεως. Είναι διάφοροι μικροαπατεώνες που τριγυρίζουν ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις ζητώντας, άλλοτε με ικεσίες και άλλοτε με εκβιασμούς, χρηματικά ποσά υπό τύπον διαφημίσεως. Βεβαίως όσο εκπολιτίζεται ο τόπος λιγοστεύουν οι ιδιότυποι αυτοί εκβιαστές. Στη μείωση του αριθμού των εκβιαστών συμβάλλει επίσης και η αναπότρεπτη βιολογική εξέλιξη. 

Στον καθημερινό βίο όμως συχνά ώσπου να πεις "Δόξα τω Θεώ" αναγκάζεσαι να αναφωνήσεις "Βοήθα, Παναγιά μου!". Τους παλαιούς, αμόρφωτους εκβιαστές διαδέχονται οι λιμοκοντόροι νέας τεχνολογίας. Το ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να αντιδράσει και να δημιουργήσει συνθήκες δικαστικού ελέγχου διαφόρων ηλεκτρονικών sites/blogs κ.λπ. γεννά την ελπίδα ότι ο χώρος των μέσων ενημερώσεως θα απαλλαγεί από τα νεοπλάσματα. Η κάθαρση μοιάζει να είναι, ευτυχώς, κοινός τόπος για τους κυβερνώντες, σημερινούς και αυριανούς.

Το σχόλιο που ήθελα να κάνω τότε που πρωτοδιάβασα τα παραπάνω, είχε να κάνει με την εικόνα που παρουσιάζουν τα περισσότερα κυριακάτικα (και όχι μόνο) φύλλα των εφημερίδων με την κίτρινη χαρακτηριστική διαφημιστική καταχώρηση της Τράπεζας Πειραιώς στην πρώτη τους σελίδα ή της Εθνικής Τράπεζας στην τελευταία. Αναρωτιέμαι τί στα κομμάτια διαφημίζουν οι μισοπεθαμένες τράπεζές μας, σε μια εποχή που αυτές κάνουν (αν κάνουν) χορηγήσεις με το σταγονόμετρο κι ο πολίτης δεν μπορεί ούτε καινούργιο τραπεζικό λογαριασμό να ανοίξει (λόγω κάπιταλ κοντρόλ).

Κι όταν μιλάμε για τραπεζική διαφήμιση, δεν μιλάμε για πενταροδεκάρες. Με βάση τις διατάξεις του άρθρου 6 του Ν.4374/2016, οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να δώσουν στην δημοσιότητα αναλυτική κατάσταση με την διαφημιστική τους δαπάνη για το 2015. Η δημοσίευση αυτών των στοιχείων έγινε τον περασμένο Μάιο και είναι αποκαλυπτική (τα ποσά σε ευρώ):
- Πειραιώς:  Διαφήμιση 19.373.160 - Χορηγίες, δωρεές κλπ 5.216.490
- Εθνική: Διαφήμιση 6.394.599 - Χορηγίες, δωρεές κλπ 8.702.080
- Alpha: Διαφήμιση 8.869.119 - Χορηγίες, δωρεές κλπ 2.121.871
- Eurobank: Διαφήμιση 11.303.058 - Χορηγίες, δωρεές 4.304.476

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις χορηγίες και τις δωρεές, μιας και κάποιος μπορεί να πει ότι κάποια απ' αυτά τα λεφτά μπορεί να έπιασαν τόπο (π.χ. είδα ένα δημοτικό σχολείο που πήρε 300 ευρώ, έναν Δήμο που πήρε 500 ευρώ κι ένα επαρχιακό αθλητικό σωματείο που πήρε 110 ευρώ) κι ας μείνουμε στα περισσότερα από 46 εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες για διαφήμιση. Ποιός μπορεί να μας εξηγήσει τι ακριβώς διαφημίστηκε με τόσα λεφτά;

Η απάντηση είναι απλή και θα την καταλάβουμε διαβάζοντας το παραπάνω αρθρίδιο τόσο από την όψη όσο κι απ' την ανάποδη. Μια τέτοια ανάγνωση θα αποκαλύψει ότι η διαφήμιση χρησιμοποιείται εδώ ως όχημα μεταφοράς χρημάτων, σε μια συναλλαγή με αμοιβαίο όφελος. Για να χρησιμοποιήσω την ορολογία τού παραπάνω αρθριδίου, θα μπορούσα να πω ότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ιδιότυπο "αμφίδρομο εκβιασμό", ο οποίος δεν μας επιτρέπει να δούμε ποιος είναι ο εκβιαστής και ποιος ο εκβιαζόμενος. Αλήθεια, ποιός εκβιάζει; Ο εκδότης που λέει στον τραπεζίτη "δώσε για να μη γράψω" ή ο τραπεζίτης που λέει στον εκδότη "αν γράψεις δεν θα σου ξαναδώσω";

Αυτά ήθελα να πω. Δεν ξέρω αν καταφέρατε να μαντέψετε τον συντάκτη του αρθριδίου, ο οποίος δεν διστάζει να κάνει λόγο για "Μέσα Μαζικής Εκβιάσεως". Αν όχι, θα σας βοηθήσω αποτελεσματικά, παραθέτοντας το υστερόγραφο που υπήρχε στο αρθρίδιο αλλά σας το απέκρυψα προηγουμενως για λόγους... σασπένς (προσοχή στην φράση που υπογράμμισε ο ίδιος ο συντάκτης):

ΥΓ.: Οσοι νομίζουν ή προσδοκούν συγχωνεύσεις μέσων ενημερώσεως εννοώντας μείωση της δημοσιογραφικής ακτινοβολίας του "Βήματος" και των "Νέων", ματαίως ελπίζουν. Ο μεγαλύτερος εκδοτικός οργανισμός της χώρας, παρά την κρίση, ανακάμπτει εντυπωσιακά. Και πολιτικά ισχύει πάντοτε η φράση του νεαρού δημοσιογράφου που απάντησε σε υπουργό της χούντας "Κύριε υπουργέ, εγώ θα είμαι και αύριο εδώ!".

[Σταύρος Ψυχάρης, "Οι λιμοκοντόροι της ενημέρωσης", εφημ. Το Βήμα, 10/8/2014] 

Σωτήρες

Σωτήρες

Η είδηση από την «Αυγή της Κυριακής» έχει ως εξής: Ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλία κυβερνήσεων σε ομάδα χωρών του Νότου, αλλά και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων άλλων ευρωπαϊκών κρατών με αντικείμενο η ΕΕ των «27» να βγει από τη στασιμότητα της λιτότητας, να αποθαρρύνει φυγόκεντρες τάσεις κ.λπ. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Αλ. Τσίπρας έχει κάνει επαφές με τον Φρ. Ολάντ, τον Μ. Ρέντσι, τον Α. Κόστα, ενώ φαίνεται ότι ανάλογο περιεχόμενο είχαν και οι συζητήσεις με τον Γερμανό αντικαγκελάριο, Ζ. Γκάμπριελ κ.ά. Το πραγματικό περιεχόμενο μιας τέτοιας πρωτοβουλίας, σε συνθήκες που οξύνονται οι αντιθέσεις για το μέλλον και τις προοπτικές της ΕΕ στο φόντο του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, είναι η άσκηση πίεσης για αλλαγή μείγματος, έτσι ώστε να στηριχθεί με καλύτερους για το κεφάλαιο όρους ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία αντιμετωπίζει πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Αυτό που περιγράφεται ως λιτότητα είναι η σκληρή σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, στο πλαίσιο της ΕΕ και των συνθηκών της, και όχι βεβαίως το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα υποχρεώνονται να ζουν «λιτό βίο», εξαιτίας της έντασης της εκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο με τη στήριξη των κυβερνήσεων που εφαρμόζουν αντιλαϊκές - αντεργατικές αναδιαρθρώσεις.
Βεβαίως, ένα ερώτημα που τίθεται είναι σε ποιο βαθμό αυτές οι δυνάμεις έχουν την οικονομική και πολιτική ισχύ να επιβάλουν μια αλλαγή μείγματος στην ΕΕ χωρίς ρήξη στο εσωτερικό της με τις αστικές τάξεις ή τα τμήματα των αστικών τάξεων αυτών των κρατών που θεωρούν αναγκαίο για τα συμφέροντά τους όχι τη χαλάρωση, αλλά το σφίξιμο της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Το επόμενο διάστημα είναι σίγουρο ότι θα γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν διάφορες εκδοχές συμβιβασμών, με κύριο στόχο την εξασφάλιση της συνοχής της ΕΕ. Ταυτόχρονα, όμως, δυναμώνουν και οι φωνές που είτε μιλούν για αποχώρηση κρατών είτε για ΕΕ δύο ταχυτήτων. Δεν υπάρχουν όμως πολιτικά σχέδια που να μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα των δυσκολιών της καπιταλιστικής ανάκαμψης που βρίσκεται ουσιαστικά πίσω από αυτές τις διεργασίες. Αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη αφορά το αντιλαϊκό περιεχόμενο αυτών των σχεδιασμών. Οι επίδοξοι σωτήρες της ΕΕ που εμφανίζονται και ως σωτήρες για τους λαούς είναι αυτοί που εφαρμόζουν στις χώρες τους αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση, όχι βεβαίως γιατί αναγκάστηκαν από τη «κακιά Γερμανία», αλλά γιατί το κεφάλαιο των κρατών τους απαιτεί αίμα, προκειμένου να ξεπεράσει την κρίση και να περάσει στην ανάκαμψη. Σε αυτό, άλλωστε, πρωτοστατεί και η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που προετοιμάζει το έδαφος για τη νέα επίθεση στα Εργασιακά. Επίσης, μια αλλαγή στο μείγμα με μεγαλύτερα περιθώρια δανεισμού, πρόσβασης σε κρατικό και κοινοτικό χρήμα, στήριξης επενδυτικών σχεδίων που ζητάνε οι κεφαλαιοκράτες των λεγόμενων «χωρών του νότου» (αυτό εννοούν ως τέλος της λιτότητας) δεν πρόκειται να φέρει αποκατάσταση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα ούτε να αντιμετωπίσει την ανεργία, τις επιπτώσεις της κρίσης. Αντίθετα, η αντεργατική επίθεση θα είναι διαρκείας. Μια τελευταία πλευρά αφορά την προσπάθεια συνολικά αναστήλωσης της ικανότητας της σοσιαλδημοκρατίας - και με «νέο αίμα» στις γραμμές της σαν αυτό που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ - να χειραγωγεί μαζικά την εργατική τάξη σε αντιλαϊκούς στόχους, στο όνομα μάλιστα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της δημοκρατίας. Αλλωστε, αυτό θα είναι, μεταξύ άλλων, και το αντικείμενο των συζητήσεων στη συνάντηση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στο Παρίσι, που εξαγγέλλεται ότι θα πραγματοποιηθεί μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα σχέδιο σωτηρίας για το κεφάλαιο αυτών των κρατών που βρίσκονται σε πιο αδύναμη θέση σε σχέση με τη Γερμανία και τους συμμάχους της, ένα σχέδιο αναστήλωσης της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας. Ενα σχέδιο χειραγώγησης και εξαπάτησης που κάθε άλλο παρά συμφέρει τους λαούς, τους εργαζόμενους στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Με αφορμή τις εξελίξεις στην «Μαρινόπουλος»

Με αφορμή τις εξελίξεις στην «Μαρινόπουλος»

Πολλά ακούγονται και γράφονται αυτές τις μέρες με αφορμή την υπαγωγή της «Μαρινόπουλος» σε καθεστώς προσωρινής προστασίας από τους πιστωτές, μέχρι την εκδίκαση της κύριας αίτησης για ένταξη στο άρθρο 99, που θα γίνει στα τέλη Σεπτέμβρη. Η είδηση που επαναλαμβάνουν όλα σχεδόν τα δημοσιεύματα, είναι ότι η απόφαση του δικαστηρίου διασφαλίζει τάχα τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, επειδή τους εξαιρεί από το καθεστώς προστασίας της εταιρείας από τους άλλους πιστωτές.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι σε περίπτωση μη καταβολής του μισθού, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να προσφύγουν δικαστικά σε βάρος της εταιρείας και να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα. Σημειώνουμε ότι η δικαστική απόφαση δεν υποχρεώνει την εργοδοσία να καταβάλει κανονικά τους μισθούς, ούτε βέβαια να διατηρήσει όλες τις θέσεις εργασίας που έχει σήμερα. Δηλαδή, ο Μαρινόπουλος έχει το «δικαίωμα» να μην καταβάλει μισθούς και να απολύει, στο πλαίσιο του σχεδίου «εξυγίανσης» που καταρτίζει μαζί με τις τράπεζες.
Από την άλλη, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να του πουν κι «ευχαριστώ», επειδή η απόφαση τους δίνει τη δυνατότητα να διεκδικήσουν δικαστικά τυχόν δεδουλευμένα! Είναι φανερό ότι μια τέτοια απόφαση, για την οποία μάλιστα πανηγυρίζει το επιχειρησιακό σωματείο, μαζί με την εργοδοσία, καμιά προστασία δεν τους παρέχει. Ακόμα κι αν σκεφτούν κάποιοι να προσφύγουν για τα δεδουλευμένα, οι πιέσεις που θα τους ασκηθούν θα είναι αφόρητες, στο όνομα τού να κάνουν λίγη ακόμα υπομονή, μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση, να μη δημιουργήσουν άλλα προβλήματα, τώρα που η επιχείρηση πάει να «εξυγιανθεί» και άλλα παρόμοια.

***

Αλλά και σε περίπτωση που τελικά υπάρξει κάποια δικαστική προσφυγή, αυτή δεν πρόκειται να δικαστεί σύντομα και η εταιρεία έχει όλο το χρόνο να κάνει τα «κουμάντα» της. Επομένως, στο βαθμό που δεν διασφαλίζονται η μισθοδοσία και οι θέσεις εργασίας, η απόφαση του δικαστηρίου για την «Μαρινόπουλος» τίποτα καλό δεν περιέχει για τις 13.000 οικογένειες που βγάζουν το μεροκάματο, δουλεύοντας στα σούπερ μάρκετ της εταιρείας.
Το αντίθετο, μάλιστα, συμβαίνει: Η εργοδοσία κερδίζει χρόνο να προωθήσει τα σχέδια αναδιοργάνωσης, σε συνεννόηση με τις τράπεζες και τους πιθανούς αγοραστές, ώστε το νέο σχήμα να είναι «λειτουργικό» και «βιώσιμο». Ηδη, πλευρές αυτού του επιχειρησιακού σχεδίου περιέχονται στην αίτηση της «Μαρινόπουλος» για ένταξη στον πτωχευτικό κώδικα, αλλά και σε διαρροές στον Τύπο.
Για παράδειγμα, γράφεται ότι ανάμεσα στα μέτρα για την εξυγίανση, περιλαμβάνονται το κλείσιμο καταστημάτων, που σημαίνει απολύσεις. Πολύ περισσότερο που η αρχική συμφωνία με τη «Σκλαβενίτης», προέβλεπε τη συν-λειτουργία μόνο των 33 σούπερ μάρκετ της «Μαρινόπουλος», σε σύνολο 823 καταστημάτων που διατηρούσε η εταιρεία σε Ελλάδα, Κύπρο και ΝΑ Ευρώπη μέχρι και τον Μάρτη του 2016. Εκτοτε, βέβαια, με συγχωνεύσεις και λουκέτα, πολλά από αυτά έκλεισαν. Επίσης, η «Μαρινόπουλος» και οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές ζητάνε «κούρεμα» των χρεών της εταιρείας προς τις τράπεζες και τους προμηθευτές. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι δε θα γίνει το ίδιο και με τους μισθούς των εργαζομένων που θα απομείνουν να δουλεύουν στην εταιρεία, αν δεν κλείσει οριστικά.

***

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα «κανόνια» σε εταιρείες όπως η «Μαρινόπουλος», η «Jet Oil», η «Ηλεκτρονική» και το «Athens Ledra», άλλα που προηγήθηκαν ή θα ακολουθήσουν, θα αξιοποιηθούν για νέες ανατροπές σε βάρος των εργαζομένων. Ηδη τέτοια παραδείγματα αξιοποιούνται εκβιαστικά από εργοδότες σε «υγιέστερες» οικονομικά επιχειρήσεις - τουλάχιστον για την ώρα - να ρίξουν ακόμα πιο κάτω την απαιτητικότητά τους οι εργαζόμενοι, ενώ «προληπτικά» συζητιέται και το κατά πόσον η νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις χρειάζεται να γίνει πιο ελαστική, για να μη φτάνουν στο όριο τέτοιες επιχειρήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο γύρο ξεκαθαρίσματος στην αγορά, ως συνέχεια του «σκοτωμού» που γίνεται στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, όπου κάποιες εταιρείες θα κλείσουν, άλλες θα συγχωνευτούν, άλλες θα γίνουν ακόμα πιο ισχυρές. Το συμφέρον των εργαζομένων δεν είναι να ταυτιστούν με τον εργοδότη τους, να συνδέσουν την τύχη τους με τη μάχη που δίνει ο ένας ή ο άλλος μεγαλοεπιχειρηματίας, για να περισώσει ή να επεκτείνει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του. Οποτε το έκαναν στο παρελθόν, οι εργαζόμενοι βγήκαν χαμένοι, τόσο οι ίδιοι, όσο και συνολικά η εργατική τάξη.
Ο δρόμος για την υπεράσπιση των δικών τους πραγματικών συμφερόντων βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Χρειάζεται οργάνωση και αντιπαράθεση με την εργοδοσία και το κράτος της, απεγκλωβισμό από τα ιδεολογήματα και από την επιρροή του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτό που τώρα επείγει για τους εργαζόμενους στην «Μαρινόπουλος», είναι η συσπείρωση στα κλαδικά συνδικάτα και στο πλαίσιο των αιτημάτων που προβάλλουν: Να καταβληθούν κανονικά οι μισθοί, να μη χαθεί καμιά θέση εργασίας, να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι προτεραιότητα έναντι όλων των πιστωτών σε περίπτωση πτώχευσης.

Αποτελεσματική η καταδίκη της ΕΕ μόνο εάν συνδεθεί με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου

Αποτελεσματική η καταδίκη της ΕΕ μόνο εάν συνδεθεί με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου

Αποσπάσματα σχετικά με το Brexit και τις θέσεις των κομμάτων, από την ομιλία του Γ. Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση στο Αλιβέρι

Στο βήμα ο Γ. Μαρίνος

Μιλώντας σε εκδήλωση της ΚΟ Αλιβερίου του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις, την Πέμπτη 30/7, στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου, ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μεταξύ άλλων, σημείωσε τα εξής σε ό,τι αφορά τις θέσεις των κομμάτων για το δημοψήφισμα στη Βρετανία:
«Αυτές τις μέρες που η συζήτηση για την ΕΕ, το δημοψήφισμα στη Βρετανία και το Brexit έχει φουντώσει, πολλοί επιχειρούν να γίνουν "μετά Χριστόν προφήτες".
Πολιτικές δυνάμεις που έχουν υπηρετήσει χρόνια, με πάθος, την ΕΕ, ανακαλύπτουν τώρα τα τρωτά της σημεία και προσπαθούν στις νέες συνθήκες να στηρίξουν αυτό το κατασκεύασμα του κεφαλαίου και να καλλιεργήσουν και πάλι συγχύσεις στο λαό μας ότι μπορεί να αλλάξει, να βελτιωθεί, να μετατραπεί σε χώρο που θα υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα.
Στη νέα επιχείρηση εξαπάτησης του λαού μας πρωτοστατεί ο ΣΥΡΙΖΑ κι από κοντά ακολουθούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Δεν μπορεί να κρυφτεί ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της στρατηγικής της ΕΕ

Ολα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης και του οπορτουνισμού έχουν κάνει μεγάλη ζημιά στο λαό μας και στους άλλους λαούς, έχουν συνεισφορά στην επίθεση της ΕΕ κατά των εργαζομένων, κατά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Ο,τι και να πούνε σήμερα, δεν μπορούν να σβήσουν την αλήθεια που τονίζει ότι η ΕΕ είναι δημιούργημα του καπιταλισμού, οικονομικός, πολιτικός χώρος συνένωσης των δυνάμεων του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγάλων οικονομικών ομίλων της Ευρώπης για να καταληστεύουν πιο σκληρά την εργατική τάξη, τους λαούς, να επεκτείνουν τη δράση τους, να διεκδικούν νέα πεδία κερδοφορίας και να ανταγωνίζονται με τα αμερικάνικα, τα γιαπωνέζικα, τα ρωσικά, τα κινεζικά και άλλα μονοπώλια.

Από την εκδήλωση της ΚΟ Αλιβερίου

Ο,τι και να πούνε σήμερα, δεν μπορούν να κρύψουν ότι η στρατηγική της ΕΕ έχει προσανατολισμό την πιο έντονη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και για το λόγο αυτό επιμένει στην επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και την αντικατάστασή τους από ατομικές συμβάσεις, στην ανατροπή κοινωνικών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στην εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας.
Ο,τι και να πούνε σήμερα, δεν μπορούν να κρύψουν ότι η ΕΕ είναι με τα μπούνια μέσα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, συγκρότησε τον Ευρωστρατό και σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ επεμβαίνει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της υδρογείου.
Δεν μπορούν να κρύψουν ότι η ΕΕ είναι μηχανισμός του αντικομμουνισμού, του αυταρχισμού, της καταστολής, κυνηγός και εκμεταλλευτής των μεταναστών και των προσφύγων που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και η φτώχεια, χώρος που ευνοεί το ρατσισμό και τις φασιστικές αντιλήψεις.
Να είστε περήφανοι γιατί το ΚΚΕ αντιπαλεύει αποφασιστικά, με σταθερότητα, για πολλά χρόνια την ΕΕ και διαφωτίζει τους εργαζόμενους για τον ταξικό της χαρακτήρα, τεκμηριώνοντας ότι πρόκειται για ένωση του κεφαλαίου στην Ευρώπη, που δεν είναι αιώνια και ο λαός μας μπορεί να απαλλαγεί από αυτή τη λυκοσυμμαχία όπως και από το ΝΑΤΟ και να οικοδομήσει διεθνείς σχέσεις βασισμένες στο αμοιβαίο όφελος, με εργαλείο την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια στην ΕΕ να αποκτήσει ριζοσπαστικά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά

Διάφορες οπορτουνιστικές ομάδες προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ γιατί δεν πανηγυρίζει για το Brexit, υποστηρίζοντας πως το Κόμμα μας τα φορτώνει όλα στο σοσιαλισμό, μη δίνοντας την αναγκαία σημασία στην καθημερινή πάλη ενάντια στην ΕΕ και την αντιλαϊκή της στρατηγική.
Οι δυνάμεις αυτές έχουν τροφή το ψεύδος και την εξαπάτηση.
Ψεύδονται συνειδητά και αποκρύπτουν σκοπίμως ότι πολλές δεκαετίες μόνο το ΚΚΕ, με τόλμη και αποφασιστικότητα, αποκαλύπτει διαρκώς και τεκμηριωμένα τον ταξικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΟΚ και της ΕΕ, μιλάει για διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία, καταψήφισε στη Βουλή και αντιπάλεψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη στρατηγική και τη Συνθήκη της Λισαβόνας, τη στρατηγική "Ευρώπη 2020", τη λεγόμενη νέα Οικονομική Διακυβέρνηση και τα άλλα οικονομικά - πολιτικά εργαλεία της λυκοσυμμαχίας.
Το ΚΚΕ καταδικάζει την επιθετική φύση της Εξωτερικής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ, παλεύει ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στους οποίους συμμετείχε και η ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία.
Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες επεξεργάζονται, προτείνουν και στηρίζουν στο εργατικό - λαϊκό κίνημα αναγκαίους, σημαντικούς στόχους πάλης ενάντια στην ΕΕ και τη στρατηγική που σαρώνει εργατικά δικαιώματα, ενάντια στην Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) που ξεκληρίζει τη φτωχή αγροτιά.
Το ΚΚΕ, για πολλά χρόνια, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ξεμπρόστιασε το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) - φίλο των εγχώριων οπορτουνιστικών σχημάτων - και πολεμούσε τις αυταπάτες που παρουσίαζαν παραπλανητικά την ΕΕ ως αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Το Κόμμα μας με σαφήνεια προσπάθησε να ενημερώσει τους εργαζόμενους για τη δική του πρόταση, την επιβεβλημένη από τις εξελίξεις γραμμή πάλης, που συνδέει την καθημερινή καταδίκη της λυκοσυμμαχίας με την πάλη για την εξουσία και την αποδέσμευση, αποκαλύπτοντας την έντονη διαπάλη τμημάτων της αστικής τάξης στη Βρετανία, επιχειρήσεων, μηχανισμών της πλουτοκρατίας που βγήκαν με την ταμπέλα της παραμονής ή της αποχώρησης από την ΕΕ.
Το Κόμμα μας μετράει καλά, εκτιμάει κάθε λαϊκό σκίρτημα και προσπαθεί να δυναμώνει η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, χωρίς να μπαίνει κάτω από τη σημαία κανενός τμήματος της αστικής τάξης, καμιάς ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον τόπο μας, αλλά και τη διεθνιστική πάλη, γιατί εξετάζουν μελετημένα, αντικειμενικά ότι το αποτέλεσμα αναδεικνύει την αυξημένη δυσαρέσκεια εργατικών - λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της και επισημαίνει πως αυτή η δυσαρέσκεια πρέπει να απεγκλωβιστεί από τις επιλογές τμημάτων και πολιτικών δυνάμεων της αστικής τάξης και να αποκτήσει ριζοσπαστικά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Το αποτέλεσμα καταγράφει τη διάψευση των προσδοκιών, που για χρόνια καλλιεργούσαν όλα τα αστικά κόμματα - και στην Ελλάδα - μαζί με τα ευρωενωσιακά επιτελεία, ότι δήθεν θα μπορούσαν οι λαοί να ευημερήσουν στο πλαίσιο της ΕΕ.

Να μην παγιδευτούν οι εργαζόμενοι στις επιδιώξεις τμημάτων του κεφαλαίου

Η αναγκαία καταδίκη της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από αυτή, για να είναι αποτελεσματικές, πρέπει να συνδεθούν με την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ανασύνταξη κι ισχυροποίηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι όρος για ν' ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος.
Αυτό το συμπέρασμα, αυτή η κατεύθυνση φωτίζει το δρόμο της ανατροπής και όχι οι θέσεις που ψάχνουν διαρκώς για "σκαλοπάτια" και "στάδια" στο έδαφος του καπιταλισμού, προβάλλοντας διάφορα υποκατάστατα υποταγής στο σύστημα ως ριζοσπαστικές λύσεις, βάζοντας εμπόδια στην αναγκαία αντικαπιταλιστική πάλη και "πλάτη" για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Τοποθετήσεις που παρουσιάζουν ως αντι-ΕΕ κατάκτηση τον καπιταλισμό με εθνικό νόμισμα και άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οδηγούν στην παγίδευση των εργαζομένων στους στόχους και τις επιδιώξεις τμημάτων του κεφαλαίου που αναζητούν συμμαχίες, συνεργασίες εκτός ΕΕ, με βάση τα δικά τους συμφέροντα και τους δικούς τους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς».

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Δυναμώνουν οι βομβαρδισμοί από το στρατό

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Δυναμώνουν οι βομβαρδισμοί από το στρατό

Πυκνώνουν τις τελευταίες μέρες οι παραβιάσεις της λεγόμενης συμφωνίας εκεχειρίας του Μινσκ του Φλεβάρη του 2015, στην Ανατολική Ουκρανία, καθώς είναι καθημερινοί οι βομβαρδισμοί κατοικημένων περιοχών από δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου (στρατό και δυνάμεις εθνικιστών και φασιστών). Οι πολιτοφυλακές των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, που αντιτάχθηκαν στην πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου, όταν ανέτρεψε το Φλεβάρη του 2014 την προηγούμενη κυβέρνηση του Β. Γιανουκόβιτς, κάνουν λόγο μόνο τις τελευταίες δύο μέρες για ρίψη πάνω από 360 βομβών διαφόρων διαμετρημάτων.
Χτυπήθηκαν κατοικημένες περιοχές κοντά στην περιοχή Πετρόφσκι και το αεροδρόμιο της πόλης του Ντονέτσκ και σε πολλούς συνοικισμούς και χωριά κοντά στη λεγόμενη γραμμή αντιπαράθεσης, που επιτηρεί, με βάση τη συμφωνία εκεχειρίας που έχει μείνει στα χαρτιά, ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).
Στο Λουγκάνσκ καταγγέλλεται η παρουσία μηχανοκίνητων μονάδων που βάλλουν κατά κατοικημένων περιοχών και με όπλα, που υποτίθεται έπρεπε να είχαν απομακρυνθεί.
Σε διπλωματικό επίπεδο φαίνεται ότι προετοιμάζεται μια νέα συνάντηση του λεγόμενου «σχήματος της Νορμανδίας», που είναι οι εγγυήτριες δυνάμεις της συμφωνίας του Μινσκ (Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Ουκρανία), αμέσως μετά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία αυτή τη βδομάδα. Οι υπουργοί Εξωτερικών της Ρωσίας και της Γερμανίας, Σεργκέι Λαβρόφ και Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγιερ, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν, συζήτησαν την ανάγκη της συνάντησης αυτής. Ωστόσο, η ρωσική πλευρά σημειώνει ότι βασική προϋπόθεση είναι να γίνουν βήματα από την πλευρά της ουκρανικής κυβέρνησης για την εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ, που δεν συναινεί ούτε στην ουσιαστική κατάπαυση του πυρός, ούτε στη λεγόμενη πολιτική διευθέτηση που προβλέπεται στη συμφωνία, η οποία αναφέρει τη δυνατότητα εκλογής τοπικών αρχών στις περιοχές του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) που δεν ελέγχει η κυβέρνηση του Κιέβου.