Μη μιλάς, μη γελάς, κινηματογραφεί η ΕΛΑΣ!

Κατιούσα

Οι δυνάμεις των ΜΑΤ θα χρησιμοποιούν πλέον και «σκηνοθέτη» για το κινηματογραφημένο υλικό από τους εικονολήπτες που διαθέτουν για να στοιχειοθετούν κατηγορίες εναντίον πολιτών που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις. Η είδηση δόθηκε λίγες μόνο ημέρες μετά την καταγγελία της Ένωσης Φωτορεπόρτερ πως αστυνομικοί «υποδύονταν» τους φωτογράφους -καμεραμέν και βιντεοσκοπούσαν συμμετέχοντες στις συγκεντρώσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς. Η χρήση τηλεοπτικής κάμερας από ΕΛΑΣ και ΜΑΤ είναι ήδη γεγονός από το 2013 – είχαν κυκλοφορήσει μάλιστα σε φωτογραφία τα ειδικά κράνη με την ενσωματωμένη κάμερα. Το νέο είναι ότι οι κάμερες θα είναι υψηλής ευκρίνειας και ότι το υλικό θα σκηνοθετείται από το αρμόδιο τμήμα στο υπουργείο και με βάση αυτό θα παραπέμπονται κατηγορούμενοι διαδηλωτές.

Η λειτουργία ειδικού τμήματος σκηνοθεσίας-μοντάζ στην αστυνομία δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο φαινόμενο. Είναι η εξέλιξη στην καλά οργανωμένη επιχείρηση προπαγάνδας και χειραγώγησης  ΜΜΕ και δημοσιογράφων. Δε διαθέτει μόνο η αστυνομία κάμερες και σκηνοθέτες για να στηρίξει το ρόλο της ως δύναμη καταστολής. Άλλοι, πιο αρμόδιοι, έχουν ανοίξει το δρόμο. Το Μαξίμου και οι γενικές γραμματείες στον μηχανισμό επικοινωνίας διαθέτουν δικούς τους καμεραμέν, σκηνοθέτες, παραγωγούς και οργανωμένα τμήματα διαχείρισης Μέσων, μέσω των οποίων εφοδιάζονται με εικόνα, ήχο και φυσικά με δελτία τύπου ή non paper τα κρατικά ελεγχόμενα Μέσα, τα οποία διαδίδουν και αναπαράγουν την ελεγχόμενη είδηση-ρεπορτάζ.
Το κράτος κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Αυτοί που δεν την κάνουν είναι τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι, τα συνδικαλιστικά όργανά τους και οι επαγγελματικές ενώσεις που ποτέ δεν έθεσαν το ζήτημα του ελέγχου ως μείζον και σημαντικό. Όλοι τους βολεύονται με το έτοιμο υλικό προς χρήση που παρέχει το κράτος και οι μηχανισμοί του, το αναπαράγουν χωρίς καμία περαιτέρω έρευνα, συντηρώντας με αυτό τον τρόπο την προβληματική λειτουργία των Μέσων τους και τις άθλιες εργασιακές σχέσεις σε αυτά. Το πολύ-πολύ να χρησιμοποιηθεί το υλικό αυτό με ξεχωριστό σχολιασμό από τις γραφίδες και τις «φωνές» των ιδιοκτητών, αναλόγως της πολιτικής ή κομματικής ταυτότητας και κατεύθυνσης των ΜΜΕ και των στελεχών του.

Ευγένιος Ο ‘Νιλ : “Οι ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη αποτυχία που έχει δει ποτέ ο κόσμος”

Κατιούσα

Ο νομπελίστας και κάτοχος του βραβείου Πούλιτζερ Ευγένιος Ο’ Νιλ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, που σημάδεψε την αμερικανική μα και τη διεθνή δραματουργία με έργα που εξακολουθούν να ανεβαίνουν σε σκηνές όλου του κόσμου, για τη ζωντάνια και τη διαχρονικότητα με την οποία αποτυπώνουν τραγικά πάθη, σαν αυτά με τα οποία είχε να παλέψει ο ίδιος ο ο δημιουργός.
Γεννήθηκε σαν σήμερα στο Μπρόντγουει της Νέας Υόρκης το 1888 κι ήταν γιος ενός γνωστού ζεύγους ηθοποιών του Τζέιμς Ο’ Νιλ και της Μαίρη Έλεν Κουίνλαν. Ο ίδιος πέρασε τα παιδικά του χρόνια μετακινούμενος διαρκώς λόγω της δουλειάς των γονιών του, οι οποίοι ήταν εξαρτημένοι, ο πατέρας του από το αλκοόλ και η μτέρα του από τη μορφίνη. Μπήκε υπότροφος σε σχολείο μοναχών στο οποίο δεν μπορούσε να προσαρμοστεί. Μετά το σχολείο πέρασε από την Ακαδημία Μπετς στο Κονέτικατ κι από εκεί στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον, απ’όπου αποβλήθηκε, σύμφωνα με ένα ιστορικό ανέκδοτο, επειδή πέταξε μπουκάλι στο μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον. Από τα φοιτητικά του χρόνια πάντως υπέφερε από κατάθλιψη κι άρχισε να πίνει πολύ, χαρακτηριστικό που τον συνόδεψε ως το τέλος της ζωής του.
Αγαπώντας από μικρός τη θάλασσα, μπάρκαρε και πέρασε πολλά χρόνια στα καράβια, ενώ δραστηριοποιήθηκε και συνδικαλιστικά, ως μέλος της Ένωσης Εργατών Ναυτικών Μεταφορών. Το 1909 παντρεύτηκε την Καθλίν Τζένκις με την οποία απέκτησαν ένα γιο, αλλά η αποτυχία οτυ γάμου τους τον οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας. Μετά την ανάρρωσή του διαπίστωσε πως έπασχε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε σε σανατόριο, απ’όπου πήρε εξιτήριο τον Ιούνη του 1913 αποφασισμένος να γίνει θεατρικός συγγραφέας. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου ενέπνευσαν αργότερα το σπουδαίο έργο του “Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα”.
Ο Ο’ Νιλ μετακόμισε στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης, όπου ήρθε σε επαφή με τον κύκλο ριζοσπαστών διαννουμένων γύρω από το δημοσιογράφο Τζον Ριντ, ιδρυτή του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος ΗΠΑ και συγγραφέα του εμβληματικού “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”. Εκείνος τον βοήθησε πολύ στα πρώτα του βήματα ως συγγραφέα, συμβάλλοντας μεταξύ άλλων το ποίημα του Νιλ “Αδελφοκτονία” να δημοσιευτεί στη σοσιαλιστική εφημερίδα “New York Call” το 1914. Η θεατρική ομάδα του Provincetown την οποία συνίδρυσε ο Ριντ μαζί με άλλους κομμουνιστές συγγραφείς ανέβασε το έργο του Ο’ Νιλ “Bound East for Cardiff”, εμπνευσμένο από τη ζωή του στη θάλασσα. Στο θίασο συμμετείχε και η σύζυγος του Ριντ, η δημοσιογράφος και ριζοσπαστική φεμινίστρια Λουίζ Μπράιαν με την οποία το ο συγγραφές το 1916 είχε μια σύντομη παθιασμένη σχέση.
Δυο χρόνια μετά παντρεύτηκε την Άγκνες Μπούλτον, με την οποία απέκτησε δυο κόρες, αλλά τα επόμενα χρόνια σημαδεύτηκαν από το θάνατο των γονιών και του επίσης αλκοολικού αδερφού του Τζέιμι.
Τα επόμενα χρόνια ο Ο’ Νιλ καθιερώθηκε ως συγγραφέας, με έργα όπως το “Πέρα από τον Ορίζοντα” (1920) για το οποίο πήρε το βραβείο Πούλιτζερ, “Ο μαλλιαρός πίθηκος”, (1922), Πόθοι κάτω από τις λεύκες (1924), Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα (1931), αλλά και η μοναδική του κωμωδία “Ερημιά!”. Το 1929 εγκατέλειψε την οικογένειά του για χάρη της ηθοποιού Καρλότα Μοντερέι με την οποία μετακόμισε για ένα διάστημα στη Γαλλία. Τη δεκαετία του ’30 ο αλκοολισμός του χειροτέρεψε, ενώ εμφανίστηκαν και τα πρώτα συμπτώματα της νόσου του Πάρκινσον.
Το έργο του “Ο Παγοπώλης” έρχεται, παρουσιάστηκε το 1946, το πρώτο μετά από 12 χρόνια. Είχε γραφτεί τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η προοπτική του οποίου είχε συνταράξει το συγγραφέα, κάνοντάς τον να επιστρέψει στις συγγραφικές αναζητήσεις της νιότης του. Στο έργο περιγράφεται  η ζωή ιδιοκτητών και θαμώνων σε ένα μπαρ του Γκρίνουιτς Βίλατζ το 1912. Ο ίδιος το θεωρούσε ένα από τα καλύτερά του έργα και το χαρακτήριζε ως μια απόπειρα απεικόνισης του ανθρώπου ως “θύματος της ζωής και του εαυτού του”.
Το 1943 είχε αποκληρώσει την κόρη του Ούνα Ο’ Νιλ λόγω του γάμου της, σε ηλικία 18 ετών, με τον τότε 54χρονο Τσάρλι Τσάπλιν. Τα δυο άλλα του παιδιά υπέφεραν από εξαρτήσεις και αυτοκτόνησαν. Πέθανε όπως είχε γεννηθεί, σε δωμάτιο ξενοδοχείου, στις 27 Νοέμβρη 1953. Παρά την εντολή του το έντονα αυτοβιογραφικό “Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα” να ανέβει 25 χρόνια μετά το θάνατό του, η Καρλότα Μοντερέι κανόνισε να ανέβει το 1956.
Παρά τις συναναστροφές του με τους κομμουνιστές, ο Ο’ Νιλ δεν ασπάστηκε ποτέ μαρξιστικές ιδέες. Ήταν όμως πολιτικά ανήσυχος, όπως δείχνει και η ψήφος του το 1912 στο σοσιαλιστή υποψήφιο Ευγένιο Ντεμπς (πήρε το 6% των ψήφων), όχι επειδή πίστευε ότι θα κερδίσει την προεδρία, αλλά “επειδή αντιπαθώ την καράφλα του Τζον Ροκφέλερ”. Ο ίδιος εξέπληξε το κοινό του όταν με την ευκαιρία της παρουσίασης του “Ο Παγοπώλης έρχεται”, στην πρώτη του δημόσια εμφάνιση μετά από 20 χρόνια, δε δίστασε να αποδομήσει το Αμερικάνικο Όνειρο, σε μια εποχή που οι ΗΠΑ ζούσαν την ευφορία της νίκης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: “Κάποια μέρα η χώρα αυτή θα την πληρώσει, θα την πληρώσει στ’αλήθεια. Τα είχαμε όλα για να αρχίσουμε – όλα – αλλά είμαστε καταδικασμένοι να πληρώσουμε το τίμημα. Ακολουθήσαμε τον ίδιο εγωιστικό, άπληστο δρόμο όπως κάθε άλλη χώρα σε αυτό τον κόσμο. Μιλάμε για το Αμερικανικό Όνειρο και θέλουμε να πούμε στον κόσμο για το Αμερικανικό Όνειρο, αλλά τι είναι αυτό το όνειρο, παρά, στις περισσότερες περιπτώσεις, το όνειρο υλικών αγαθών; Για το λόγο αυτό πιστεύω κάποιες φορές, πως οι ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη αποτυχία που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Καταφέραμε να πάρουμε μια πολύ καλύ τιμή για τις ψυχές μας σε αυτή τη χώρα – ίσως το ψηλότερο τίμημα που έχει πληρωθεί ποτέ”.
Ο κομμουνιστής εκείνη την περίοδο Άρθουρ Μίλερ, παρακολουθώντας την πρεμιέρα του “Ο Παγοπώλης έρχεται” το 1946 εξεπλάγη γιατί είδε πως αντί για απολίτικο συγγραφέα που θεωρούσε τον Ο’ Νιλ ως τότε, υπήρχε στα έργα του “ριζική εχθρότητα στον πολιτισμό των αστών”. “Ήταν ο ο’Νιλ που έγραψε για τους εργάτες, τις πόρνες και τους περιθωριακούς, ακόμα και για τους μαύρους σε ένα λευκό κόσμο, αλλά μια και δεν υπήρχε πια σύνδεση του μαρξισμού με τον ίδιο, τα έργα του δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ ως η κριτική του καπιταλισμού που πράγματι ήταν.”, πρόσθετε ο Μίλερ.

Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΟ YouTube ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ?!!

Το YouTube συνεχίζει να βάζει εμπόδια στα βίντεό μας, ώστε να μην μαθαίνει τα εγκλήματα του φασισμού η νέα γενιά !! Δες την απάντησή του για βίντεό μας:

Σας επισυνάπτουμε σε αυτοκόλλητα τις απαντήσεις:

Για το Βίντεο:  https://www.youtube.com/watch?v=v-TGEJK75ek

Ας το διακινήσουμε για να μην τους περάσει.. και να το μάθει η νέα γενιά: https://www.youtube.com/watch?v=v-TGEJK75ek

Κάλπικη ζωή…

Γιώργος Μπίμης

Εσύ μου μιλούσες κι εγώ σώπαινα κι ας ήξερα πως τούτες οι ύστατες στιγμές θα μας χώριζαν για πάντα… Το τραπέζι μας ήταν τοποθετημένο στην άκρη του δρόμου κι είχα τη δυνατότητα να κατοπτεύω την κίνηση της λεωφόρου, τα ψηλά και σιωπηλά κτήρια, τα ασθενικά δένδρα με τα αραιά φυλλώματα, την σκόνη και τον καπνό των αυτοκινήτων, τις σκυφτές σκιές των ανθρώπων που χάνονταν βιαστικά μέσα στη θολή αχλή, στη μελαγχολική αμφιλύκη του φθινοπωρινού απόβραδου. Κι έβλεπα κι εκείνο τον αόμματο ζητιάνο με τα λεκιασμένα ρούχα, με το σκονισμένο κασκέτο και με τα φθαρμένα του υποδήματα ακουμπισμένο στην αντικρινή γωνιά, να ικετεύει τη συμπόνια και τον οίκτο των συνανθρώπων του…
‘’Τούτη η χώρα, μου ‘λεγες, είναι το θύμα μιας φθονερής και χαιρέκακης μοίρας… Τα τρένα αναχωρούν από τους σταθμούς, τα πλοία σηκώνουν τις άγκυρες στα λιμάνια, οι άνθρωποι εκπατρίζονται κι ο χρόνος μισεύει κι αυτός κι εξαντλείται στ’ ασήμαντα γεγονότα της καθημερινότητας, στο χάσμα, στην ασάφεια και στην παρανόηση… Τα πουλιά αποδημούν, τα ποτάμια στερεύουν, τα κλαριά εκτεθειμένα στην κακοκαιρία ρίχνουν τα φύλλα τους στη γη, τίποτα πια δεν περισσεύει σε τούτο τον ανερμάτιστο κι αλλοπρόσαλλο τόπο… Ένας απόκοσμος και βίαιος αγέρας στοιχειώνει τις λαχτάρες, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις βεβαιότητες των απλών ανθρώπων… Το ανεμικό φως του ήλιου μαραίνεται, ξεθωριάζει και καταλαγιάζει μέσα στην πυκνή ομίχλη και στη γκρίζα συννεφιά… Πείνα, δίψα, κακουχίες, παίδεμα δίχως αναπαμό κι ο πόνος πάντα βαθύς κι ανέκκλητος, δίχως μια ρονιά δάκρυ στις κόγχες των ματιών του κι ο πλούτος κι η αφθονία της ψυχής, μέσα σε τούτες τις θανατηφόρες συντεταγμένες, έχει αναλωθεί κι εξαντληθεί προ πολλού… Οι νύχτες γογγύζουν ασυνάρτητα, φθίση, εκφυλισμός, και ακραία κατάπτωση μας περιστοιχίζουν κι ένα σκαιό χέρι σηκώνει ξανά το δίκοπο μαχαίρι για να κόψει βάναυσα και προκλητικά, μικρά –μικρά κομμάτια τ’ όνειρο,… γιατί να μείνω; ‘’
Αναμετρήθηκα με το θλιμμένο βλέμμα σου κι αντίκρισα τις ψηλές φωτιές, τις πληγές και τα αίματα, όμως μια συναισθηματική ουδετερότητα με είχε καθηλώσει, γιατί εγώ ήμουν αποφασισμένος να μείνω εδώ, να δώσω την ύστατη μάχη, να διασφαλίσω έναν αξιοπρεπή θάνατο για μένα, ένα συνετό τέλος για την ασήμαντη κι ανάξια παρουσία μου… Και δεν ένιωσα την ανάγκη ν’ αλλάξω στάση τούτη την οριακή στιγμή, να αποκρούσω με έλλογα επιχειρήματα τους συλλογισμούς σου, να κρίνω τον τρόπο της σκέψης σου, να καταδικάσω τις επιλογές σου, να ματαιώσω την οριστική κι αμετάκλητη απόφασή σου… Μου έσφιξες το χέρι δυνατά, μ’ αγκάλιασες τρυφερά σαν τη μάνα του Χριστού, τα χείλη σου άγγιξαν απαλά τους δυο γκρίζους κροτάφους μου… Κι αν μπορούσες να με κοιτάξεις στα μάτια, την ώρα που μου ‘λεγες το στερνό αντίο κι έπαιρνες το δρόμο του μισεμού, θα ‘βλεπες τα θραύσματα και τα συντρίμμια της δικής μου ζωής, την αγαλήνευτη θλίψη της ψυχής μου, την ασύχαστη οδύνη για τις στυγερές ώρες που μας φραγγελώνουν αλύπητα, για τις φρικαλέες στιγμές της σημερινής μέρας που έγιναν κιόλας χτες στα θολά δάκρυα της καρδιάς μου…
Κι όταν ενσωματώθηκες μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας που ‘πεφτε τούφες – τούφες από τον ουρανό, τότε σηκώθηκα κι εγώ, προσπέρασα το απλωμένο χέρι του τυφλού ζητιάνου αφήνοντας ένα πενιχρό φιλοδώρημα και του ευχήθηκα καλή βραδιά… Μ’ ένα εξανεμισμένο χαμόγελο μου ανταπέδωσε την ευχή και με ανανεωμένο πλέον το ψυχικό του σθένος συνέχισε να επαιτεί στην αφέγγαρη και κακοφωτισμένη νύχτα, εκλιπαρώντας τους λιγοστούς διαβάτες στ’ όνομα του θεού, για μια τρύπια δεκάρα, για μια κάλπικη ελπίδα, για μια ζωή θλιβερή κι επουσιώδη, ναυαγισμένη από την αρχή στο σκοτεινό, μελαγχολικό κι ανελέητο πέλαγο της ανυπαρξίας του!!!
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ.

Στεπάν Μπαντέρα – Νεκρανασταίνοντας τα βαμπίρ του ουκρανικού δοσιλογισμού

Κατιούσα

Κάθε άρχουσα τάξη κατασκευάζει τους ήρωες που της αξίζουν και δε θα μπορούσε να υπάρχει πιο ταιριαστός ήρωας για τη σύγχρονη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, από το Στεπάν Μπαντέρα, ηγετική μορφή του ουκρανικού εθνικισμού και συνεργάτη των Ναζί, συνυπεύθυνο για πολλές χιλιάδες θανάτους κομμουνιστών, Εβραίων και Πολωνών. Η επιχείρηση αποκατάστασής του μεθοδευόταν για χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, πήρε όμως δυναμική ώθηση “επί πορτοκαλί επανάστασης” κι ακόμα περισσότερα από το Ευρωμεϊντάν ως σήμερα.
Γεννήθηκε το 1909 στην τότε αυστροουγγρική Γαλικία, που αργότερα έγινε τμήμα της Πολωνίας. Γιος Ουνίτη Ουκρανού κληρικού, ενεπλάκη από νεαρή ηλικία σε ουκρανικές εθνικιστικές ενώσεις, ιδίως την Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), στην ιεραρχία της οποίας αναδείχτηκε γρήγορα, από την εποχή που ήταν φοιτητής Πολυτεχνείου στο Λβοφ. Συνελήφθη το 1934 για συμμετοχή στη συνωμοσία κατά της ζωής του Πολωνού Υπουργού Εσωτερικών Μπράνισλαβ Πιεράκι και καταδικάστηκε σε θάνατο ως τρομοκράτης.
Η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια, αλλά τελικά απελευθερώθηκε μετά τη ναζιστική εισβολή στην Πολωνία. Ο Μπαντέρα εγκαταστάθηκε στην Κρακοβία, έδρα της “Γενικής Κυβέρνησης” των Ναζί, όπου ήρθε σε ρήξη με τον αρχηγό της OUN, Αντρέι Mέλνικ ιδρύοντας την OUN-B, που μετερχόταν ακόμα πιο βίαιες μεθόδους για την επίτευξη των στόχων της.
Στενός συνεργάτης των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, ο Μπαντέρα ανακήρυξε ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος λίγο μετά την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, κράτος αφοσιωμένο στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Η οργάνωση του Μπαντέρα κυκλοφόρησε φυλλάδια που καλούσαν σε εξόντωση Σοβιετικών, Πολωνών, Ούγγρων και Εβραίων, με τους άντρες της OUN-Β να δραστηριοποιούνται στο πλευρό των Γερμανών, σε σειρά επιχειρήσεων κατά Εβραίων και κομμουνιστών.
Σύντομα όμως ο εθνικισμός του συνεργάτη τους άρχισε να γίνεται ενοχλητικός για τους Γερμανούς, που τον συνέλαβαν και τον έστειλαν στο στρατόπεδο του Σαξενχάουζεν, όπου ζούσε σχετικά άνετα υπό ειδικό καθεστώς. Τον Απρίλη του 1944 οι Ναζί τον επαναπροσέγγισαν με στόχο να διοργανώσει αντισοβιετικό αντάρτικο, προτείνοντάς του συνεργασία με το γνωστό δοσίλογο τέως αξιωματικό του Κόκκινου Στρατού στρατηγό Βλασόφ, κάτι στο οποίο φέρεται να απάντησε πως ποτέ δε θα συνεργαζόταν “με Ρώσο”. Το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς απελευθερώθηκε και έστησε το αρχηγείο του στο Βερολίνο.
Το 1946 η OUN-B επανασυστάθηκε με στήριξη της βρετανικής ΜΙ6, ενώ ακολούθησε η συνεργασία του Μπαντέρα τόσο με τη CIA, όσο και με τις δυτικογερμανικές μυστικές υπηρεσίες, παρότι η οργάνωσή του βαρυνόταν με δολοφονίες, απαγωγές και παραχάραξη. Στις 15 Οκτώβρη 1959, ο Μπαντέρα κατέρρευσε σε δρόμο του Μονάχου, που ήταν το άντρο της OUN-B μεταπολεμικά. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε δηλητηρίαση, για την οποία καταδικάστηκε το 1962 ο αυτόμολος στη Δυτ. Γερμανία, πρώην πράκτορας της KGB, Μπογκντάν Στσασίνσκι, σε οχτώ χρόνια φυλάκισης.
Παρότι σύμφωνα με παλιότερες έρευνες, ακόμα και στο προπύργιο του ουκρανικού εθνικισμού στη Δυτική Ουκρανία, οι οπαδοί του Μπαντέρα δεν υπερέβαιναν το 1/3 του πληθυσμού, η αντεπανάσταση συνοδεύτηκε από μια σταδιακή, ολοένα εντονότερη προσπάθεια αναγωγής του σε ήρωα της “εθνικής απελευθέρωσης της Ουκρανίας”.
Το 2006 τα οστά του ίδιου και άλλων ηγετών της OUN μεταφέρθηκαν στο κοιμητήριο του Λβοφ, ενώ το 2007 ο δήμος ανήγειρε άγαλμα προς τιμήν του, μετά από δύο ακόμα απόπειρες που είχαν ως αποτέλεσμα την ανατίναξη των γλυπτών με εκρηκτικά. Η κεντρική ουκρανική κυβέρνηση που προέκυψε μετά την “πορτοκαλί επανάσταση” επίσης τίμησε τον Μπαντέρα με εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, έκδοση γραμματοσήμων με τη μορφή του και το 2010 με την απονομή του τίτλου του “Ήρωα της Ουκρανίας”, που ακυρώθηκε τελικά το 2011 μετά από έντονες αντιδράσεις διεθνώς, ιδίως από τη Ρωσία και εβραϊκές οργανώσεις.
Οι νοσταλγοί του Μπαντέρα βρήκαν γόνιμο έδαφος στα γεγονότα του Ευρωμεϊντάν κι έκτοτε η μνήμη του καλλιεργείται με κάθε τρόπο, μαζί με το σύνολο του ουκρανικού δοσιλογισμού. Δεν είναι τυχαίο που ο χαιρετισμός των Ουκρανών εθνικιστών “Δόξα στην Ουκρανία” έχει υιοθετηθεί στην εμφάνιση της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, ενώ πριν λίγες βδομάδες ψηφίστηκε ως χαιρετισμός του ουκρανικού στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Απάντηση στο λίβελο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

• 
  

Φωτό αρχείου

«Έλα παππού μου να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφά σου». Με αυτή τη λαϊκή παροιμία απαντά το Εργατικό Κέντρο Νομού Σάμου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ «που ανέλαβε να σωφρονίσει το Εργατικό Κέντρο και να το επαναφέρει στη σωστή γραμμή, με αφορμή την αγωνιστική πρωτοβουλία του, για να σταματήσει η αθλιότητα των hot spot και να απεγκλωβιστούν οι πρόσφυγες και μετανάστες που παρά τη θέλησή τους βρίσκονται ουσιαστικά φυλακισμένοι στη Σάμο, στα άλλα νησιά και στην Ελλάδα..». Παράλληλα το ΕΚΣ καλεί σε μαζική συμμετοχή στη συγκέντρωση αλληλεγγύης για πρόσφυγες και μετανάστες που διοργανώνει την Τετάρτη 17 Οκτώβρη, στις 7 μ.μ., στην πλατεία Πυθαγόρα.
Το ΕΚΣ στην ανακοίνωσή του αναφέρει τα εξής:
«Μιλάει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έκανε "λιτανείες" στο Σύνταγμα τον Αύγουστο του 2015, για να πετύχει η διαπραγμάτευση του Τσίπρα στις Βρυξέλλες, αφού πρώτα διαπραγματευόταν τη συμμετοχή της στην "αριστερή κυβέρνηση".
Την ίδια ώρα το ταξικό εργατικό και το αντιιμπεριαλιστικό - φιλειρηνικό κίνημα "έσπαγαν" και "σπάνε" τα ποδάρια τους σε διαδηλώσεις και πορείες καταγγέλλοντας τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΝΑΤΟ, ΕΕ κλπ.) αλλά και τα αστικά κόμματα κυβερνητικά και μη για την εγκληματική τους πολιτική όπου Γης και στη χώρα μας.
Κι επειδή αυτά που καταμαρτυρά θέλουν και τεκμήρια, τα "ανακαλύπτει" στο κεντρικό σύνθημα όλων των πρωτοβουλιών των ταξικών Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ: "Μπροστά οι δικές μας ανάγκες". Όπου βέβαια εννοούν τις ανάγκες της εργατικής τάξης χωρίς διάκριση Ελλήνων, μεταναστών ή προσφύγων.
Όσο για το αποκορύφωμα της λαθροχειρίας και συκοφαντίας ότι τα αιτήματα του Εργατικού Κέντρου θα τα συνυπέγραφε και η ΣΑΜΟΣ ΣΟΣ, μάλλον "αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες".
Η ΣΑΜΟΣ ΣΟΣ, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απ' ό,τι φαίνεται -ή μήπως για την "ταμπακιέρα" τίποτα;- υποκλίνονται στο λεγόμενο εφικτό και συνυπογράφουν σήμερα το αίτημα να μείνει το hot spot αλλά να πάει κάπου στο κέντρο του νησιού μακριά από τον "αστικό ιστό"…για να μη μας ενοχλεί ο νέος "σκουπιδότοπος" ανθρώπων που ετοιμάζει η κυβέρνηση.
Εν τέλει, το αίτημα "Να κλείσει το hot spot και απεγκλωβισμός προσφύγων και μεταναστών" με όλα όσα το συνοδεύουν είναι η μοναδική λύση που συγκρούεται ευθέως, χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα, με την πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης, με τη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, με τη Συνθήκη του Δουβλίνου που προβλέπει μεταξύ άλλων τις επαναπροωθήσεις μεταναστών στην πρώτη χώρα εισόδου κλπ.
Είναι το άμεσο αίτημα-αιχμή για το Προσφυγικό, της συνολικής αντιιμπεριαλιστικής - αντικαπιταλιστικής πάλης που δίνουμε καθημερινά στους δρόμους και όχι στα λόγια.
Όλοι στη συγκέντρωση του ΕΚΣ, Τετάρτη 17 Οκτώβρη, στις 7 μ.μ. στην πλ. Πυθαγόρα».

Μηδέν από μηδέν

Την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί με τις εξαγγελίες για τον κατώτατο μισθό και την ενδεχόμενη αναβολή των περικοπών στις συντάξεις να καλλιεργήσει ψεύτικες προσδοκίες στο λαό, οι τιμές του πετρελαίου θέρμανσης χτυπάνε κατακούτελα χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά, το ίδιο και τα ραβασάκια της ΔΕΗ (όπου μάλιστα προαναγγέλλονται και νέες αυξήσεις), οι τράπεζες εξαπολύουν νέο κυνηγητό πλειστηριασμών και πιέσεων στα λαϊκά σπίτια, το ίδιο και οι εφορίες σε αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες, η φορολεηλασία με τον ΕΝΦΙΑ και τα υπόλοιπα χαράτσια καλά κρατεί, ενώ όλο και βαθύτερα βάζουν το χέρι στην τσέπη τα λαϊκά στρώματα για Παιδεία, Υγεία και πάει λέγοντας. Η πραγματικότητα αυτή δείχνει πόσο «κούφιες» είναι οι κυβερνητικές υποσχέσεις για το λαϊκό εισόδημα, που τάχα θα αυξηθεί με τις «στοχευμένες» παρεμβάσεις που σχεδιάζει. Ούτε για «ζήτω» δεν φτάνουν όλα αυτά που υπόσχεται η κυβέρνηση, με μεγάλη δόση αβεβαιότητας, μετά από 8 χρόνια μειώσεων και ενώ η αντιλαϊκή επίθεση συνεχίζει να «καταπίνει» αμάσητο το λαϊκό εισόδημα. Εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να περιμένουν πότε θα πέσει κανένα ψίχουλο για να μπαλώσουν καμιά από τις τρύπες του οικογενειακού προϋπολογισμού, αλλά χρειάζεται να οργανώσουν χωρίς καθυστέρηση τον αγώνα τους, να διεκδικήσουν την επαναφορά των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Αποθέωση της γραμμής κυβέρνησης και εργοδοσίας

Την περασμένη βδομάδα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής της Επιτροπής, απέρριψε την πρόταση της ΔΑΣ για κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης στις 8 Νοέμβρη. Προχτές, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, «Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή», που προέρχεται από την ΠΑΣΚ, και ΕΑΕ, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ) στην πανελλαδική της συνδιάσκεψη απέρριψε την ίδια πρόταση, για την οποία υπάρχουν ήδη αποφάσεις από δεκάδες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Συνδικάτα. Αντ' αυτού, αποφάσισε απεργία για τις 14 Νοέμβρη, υπονομεύοντας και με αυτόν τον τρόπο την προσπάθεια να δοθεί ενιαία απάντηση από τους μισθωτούς του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου που κλιμακώνεται.
Την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωρά στην εφαρμογή του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, με τον οποίο ενταφιάζονται οριστικά οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτερο μισθό, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ απορρίπτει την προκήρυξη απεργίας και αντ' αυτού δηλώνει ότι κάπου, κάποτε «θα εξετάσει τρόπους αντίδρασης»! Θυμίζουμε ότι με τον συγκεκριμένο νόμο, μετά από επτά ολόκληρα χρόνια που ο κατώτερος μισθός παραμένει «παγωμένος» στα 586 και 511 ευρώ μεικτά, προβλέπεται να αυξηθεί κατά μερικά μόλις ευρώ με απόφαση της κυβέρνησης, με κριτήριο τη θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας και την τήρηση των συμφωνηθέντων με τους δανειστές. Επίσης, στο όνομα της κατάργησης του υποκατώτερου μισθού, η κυβέρνηση ετοιμάζει «δωράκι» στους εργοδότες την επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών για τους νεοπροσλαμβανόμενους νέους μέχρι και 100%, κόστος που θα επωμιστεί τελικά ο λαός, μέσα από τη φορολογία.

* * *

Με τη στάση της απέναντι στην πρόταση για απεργία, η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιβεβαιώνει ότι παίζει το παιχνίδι της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν έναν από τους χειρότερους και πιο αντεργατικούς νόμους των μνημονίων, με στόχο να παραμείνουν οι εργατικοί μισθοί στα Τάρταρα, να βελτιωθεί η προσαρμοστικότητά τους στα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας και στις ανάγκες του κεφαλαίου, να απαξιωθεί ο ρόλος των συνδικάτων, συνολικά του συνδικαλιστικού κινήματος στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, είτε αυτές αφορούν τον κατώτερο μισθό είτε τον κλαδικό, ο οποίος έτσι κι αλλιώς αξιοποιείται ως βάση από τους εργοδότες. Απέναντι σ' αυτήν την επίθεση, η ΓΣΕΕ κάνει σήμα στους εργαζόμενους «να βάλουν την ουρά στα σκέλια», να μην αντιδράσουν, να αφεθούν έρμαια στο κλίμα αναμονής και ψεύτικων προσδοκιών που καλλιεργεί η κυβέρνηση για τη «μεταμνημονιακή εποχή».
Το ίδιο υπονομευτική ήταν η στάση της ΓΣΕΕ και όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περνούσε τον νόμο για το χτύπημα της απεργίας. Το ίδιο έκανε, όμως, και απέναντι στην προσπάθεια των ταξικών συνδικάτων και άλλων δυνάμεων να οργανωθεί η πάλη για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων. Ηταν τότε που η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υπέγραφε «κοινές δηλώσεις» με τους εργοδοτικούς φορείς για την ανάγκη να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με σκοπό να διασφαλιστεί η «ανάκαμψη». Ηταν τότε που η ΓΣΕΕ έβαζε την υπογραφή της στην ανανέωση της Εθνικής Γενικής ΣΣΕ μαζί με τον ΣΕΒ, νομιμοποιώντας τον κατώτερο μισθό της πείνας και δίνοντας συγχωροχάρτι στους αντεργατικούς μνημονιακούς νόμους.
Αλλωστε, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ήταν αυτός που μέσα στο Γενικό Συμβούλιο ξεστόμισε το αμίμητο: «Ποιος εργοδότης θα δώσει 751 ευρώ;». Ηταν αυτός που δήλωνε ότι «η απεργία έφαγε τα ψωμιά της» και ότι «μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης» και όχι «όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση»... Αν όλα αυτά δεν είναι αποθέωση της γραμμής της εργοδοσίας στο κίνημα, τότε τι είναι;

* * *

Για άλλη μια φορά γίνεται φανερό ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και όσοι στα συνδικάτα υπηρετούν την ίδια γραμμή, στέκονται απέναντι από τα εργατικά συμφέροντα, βάζουν εμπόδια στην αναγκαία οργάνωση της εργατικής πάλης. Εχουν συγκεκριμένο ρόλο και αποστολή. Είναι πλέον καιρός κάθε εργαζόμενος να βγάλει συμπεράσματα. Είναι η ώρα κάθε τίμιος συνδικαλιστής, που τιμά την εμπιστοσύνη των συναδέλφων του, να πάρει θέση.
Μπροστά στην απεργία στις 8 Νοέμβρη, οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές που κατανοούν τη σημασία αυτής της αναμέτρησης, την ανάγκη η εργατική τάξη να δώσει τη δική της αποφασιστική απάντηση, να κάνουν το βήμα. Να συμπαραταχθούν με τις ζωντανές, με τις μαχητικές δυνάμεις στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, να βάλουν πλάτη στην οργάνωση και την επιτυχία της απεργίας. Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχουν «σωτήρες». Μόνο η ενότητά τους και η οργάνωση της πάλης στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων, ο αγώνας για τις σύγχρονες ανάγκες τους και όχι για τα κέρδη των λίγων μπορούν να δώσουν διέξοδο και προοπτική.

Ψεύτικα διλήμματα

Ως τον «πρώτο προϋπολογισμό που δεν θα υπάρχουν μέτρα παρά μόνο αντίμετρα» επιχειρεί να παρουσιάσει η κυβέρνηση τον προϋπολογισμό που έφερε - σε δύο εξίσου αντιλαϊκές εκδοχές - για την επόμενη χρονιά.
Επιχειρεί έτσι να καλλιεργήσει προσδοκίες χωρίς κανένα αντίκρισμα για τα λαϊκά στρώματα, ότι τάχα «αργά και σταδιακά», με τις «στοχευμένες» της παρεμβάσεις, το «παιχνίδι γυρνάει» για τα ίδια.
Πρόκειται για απάτη στο τετράγωνο.
Αν κάτι επιβεβαιώνεται και από το προσχέδιο του προϋπολογισμού, είναι ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πρόκειται να πειράξει «ούτε τρίχα» από τους πάνω από 1.000 μνημονιακούς νόμους των περασμένων χρόνων - καλώντας το λαό να τους αποδεχτεί ως δεδομένους - αλλά αντίθετα θα επεκτείνει παραπέρα την αντιλαϊκή επίθεση, όσο και συνολικά την πολιτική που θωρακίζει τα κέρδη του κεφαλαίου.
Αλλωστε, είναι προκλητικό η κυβέρνηση να λέει ότι δεν υπάρχουν νέα μέτρα, όταν αυτά καταγράφονται «χαρτί και καλαμάρι» στις συμφωνίες της με τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς», που περιλαμβάνουν συνέχιση των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών ανατροπών, γενίκευση της φοροληστείας, απαρέγκλιτη «δημοσιονομική πειθαρχία», δηλαδή νέες περικοπές ακόμα και για κονδύλια που αφορούν βασικές κοινωνικές ανάγκες και όλα αυτά με ορίζοντα πολλών δεκαετιών.
Πάνω σε αυτούς και ανάλογους στόχους, η σημερινή και οι επόμενες κυβερνήσεις θα «αξιολογούνται» για τις επιδόσεις τους στη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας από την ΕΕ και τους υπόλοιπους «θεσμούς», όπως δείχνει και η κατάθεση του προσχεδίου του προϋπολογισμού στην Κομισιόν στο πλαίσιο του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», και πρώτα απ' όλα βέβαια από το ίδιο το κεφάλαιο και τις «αγορές». Απάτη άρα αποτελούν και τα περί «τέλους της επιτροπείας», αφού μόνιμη είναι η «εποπτεία» σε βάρος των λαϊκών αναγκών.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα λεγόμενα «αντίμετρα», που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως το «άπαν» της λεγόμενης «κοινωνικής» πολιτικής της. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα συνονθύλευμα ορισμένων ελάχιστων μέτρων, που θα αναδιανέμουν τη φτώχεια ανάμεσα σε φτωχούς και εξαθλιωμένους και που ούτε κατά διάνοια δεν θα ανακουφίζουν από τη συνολική αντιλαϊκή επίθεση, και μέτρων που αποτελούν καραμπινάτη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, όπως π.χ. αυτά για την επιδότησή τους, για να «προσλαμβάνουν» εργαζόμενους που θα δουλεύουν τζάμπα.
Μάλιστα, όπως δείχνουν και τα δύο σενάρια του προϋπολογισμού, το πρώτο κομμάτι - αυτό που αφορά τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα - θα είναι πάντα «υπό την αίρεση» των δημοσιονομικών στόχων, ενώ το δεύτερο, που αφορά τα μέτρα για τη στήριξη των επιχειρηματιών ομίλων, μόνιμα και σταθερά σε κάθε σενάριο.
Με δυο λόγια, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν νομοθετεί για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν τα λαϊκά στρώματα όλα τα προηγούμενα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά αντίθετα νομοθετεί για να επεκτείνει την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες, των αναγκών για αύξηση της ανταγωνιστικότητάς του μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης με αύξηση της παραγωγικότητας, θωράκιση της κερδοφορίας του, προσέλκυση επενδύσεων.
Γι' αυτό και το «κεντρικό πολιτικό δίλημμα» που παρουσίασε από το βήμα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός, περί «αέναης λιτότητας ή ανάπτυξης», είναι ψευτοδίλημμα για το λαό, αφού η πολιτική που υπηρετεί την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου σημαίνει συνεχές «κουτσούρεμα» των εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Το πραγματικό ερώτημα είναι ανάπτυξη για ποιον. Ανάπτυξη προς όφελος του λαού μπορεί να υπάρξει μόνο με ριζικές ανατροπές στην οικονομία και την κοινωνία, σε σύγκρουση με την πολιτική κεφαλαίου, κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων.