Η Ευρώπη του Διαφωτισμού βουλιάζει στις λάσπες της Ειδομένης. Τα ανθρώπινα δικαιώματα φυλακίζονται στα ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης που οικοδομούνται στην ελληνική επικράτεια. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια απέραντη νήσο Έλις, όπου διαχωρίζονται οι πρόσφυγες από τους “παράτυπους” μετανάστες, με τους πρώτους να αποστέλλονται στην Τουρκία και από εκεί δυνητικά, στην υπόλοιπη Ευρώπη και τους δεύτερους, να απελαύνονται.
Ταυτόχρονα παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα 40.000 περίπου πρόσφυγες -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- που προωθούνται από τα νησιά του Αιγαίου σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ηπειρωτική χώρα, καθώς ξεκινά η τουριστική περίοδος, και δεν πρέπει να αμαυρωθεί ο μύθος της Ελλάδας, ως ιδανικού τουριστικού προορισμού, όπως και να μην προκληθούν αντιδράσεις από τις ¨παραγωγικές τάξεις” της τουριστικής βιομηχανίας που έχουν -στα χρόνια της κρίσης- κερδοσκοπήσει σε δυσθεώρητο βαθμό, επιβάλλοντας μεταξύ άλλων, μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας, στους εργαζόμενους του κλάδου.
Το κριτήριο διαχωρισμού προσφύγων και μεταναστών είναι η εθνική καταγωγή. Οι Σύριοι θεωρούνται πρόσφυγες οι υπόλοιπες εθνικότητες, συνιστούν “παράτυπη” μετανάστευση. Όσοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα και ανήκουν στην κατηγορία των “παράτυπων”, μπορούν φυσικά να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα, αλλά είναι κάτι που δεν επιθυμούν, και δικαίως. Ο ρόλος της Ελλάδας ως μέλος της ΕΕ, είναι να λειτουργήσει ως ένα αχανές στρατόπεδο συγκέντρωσης που θα εγκλωβίζει τους πρόσφυγες εντός της επικράτειας της σε πολυάριθμα “hot spots” , τα οποία θα αποτελέσουν πεδίο κερδοφορίας για πλειάδα ΜΚΟ, όπως και χώρος εκμετάλλευσης άνεργων, που θα τους δοθεί η “ευκαιρία” να θητεύσουν ως ανθρωποφύλακες μέσω voucher.
Η ολέθρια συνάντηση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού με την εγχώρια εκδοχή “αριστεράς”, ξερνάει όπως ήταν αναμενόμενο, την αποπνικτική δυσωδία της ελεύθερης αγοράς.
Ενώ το πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστικών ελίτ της Ευρώπης συνδιαλέγεται για το προσφυγικό και το Hollywood κάνει τουρισμό φιλανθρωπίας, αμφότεροι πάνω στα κουφάρια των προσφύγων, τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού διαφωτισμού βρίσκονται σε διαρκή όσμωση με τον δολοφονικό φασισμό της τουρκικής κυβέρνησης, η οποία δωροδοκείται αδρά, για να απαλλάξει την πολιτισμένη Ευρώπη, από τους ρυπαρούς πρόσφυγες. Αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά μπροστά στα έκπληκτα μάτια των άλαλων αδαών, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ατομικά δικαιώματα, συνιστούν δικαιώματα, μόνο για όσους μπορούν να τα χρηματοδοτήσουν.
Το προσφυγικό ζήτημα είναι ενδημικό ζήτημα του καπιταλιστικού καθεστώτος. Όπως ακριβώς είναι ενδημική η βία και η κτηνωδία που αυτό παράγει, ώστε να μπορέσει να αναπαραχθεί.
Οι πρόσφυγες συνιστούν για τις καπιταλιστικές ελίτ , αναμενόμενες παράπλευρες απώλειες ενός πολεμικού καπιταλισμού, που κατασκευάζει πολεμικές ζώνες αποσυμπίεσης της κρίσης του, σε μια απόπειρα ανασύστασης των όρων εμπέδωσης του κυρίαρχου καθεστώτος. Ακριβώς για αυτό τα δακρύβρεχτα φληναφήματα περί απαξίωσης και αμαύρωσης του ευρωπαϊκού πολιτισμού με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα, αναδεικνύουν είτε την αφελή άγνοια των εκφραστών τους, είτε την συνειδητή απόκρυψη της πραγματικής κατάστασης, η οποία είναι αφόρητα πεζή και άρρηκτα δεμένη με τον συσχετισμό δύναμης όπως αυτός πραγματώνεται, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Η κατάσταση που βιώνουμε περιγράφεται εξαιρετικά από τον Ανατόλ Φρανς που σκωπτικά παρατηρούσε, “ Απαγορεύεται εξίσου σε πλούσιους και φτωχούς η διανυκτέρευση κάτω από γέφυρες”.
Οι πλούσιοι , οι ελίτ δεν έχουν λόγο να ζουν κάτω από τις γέφυρες. Οι φτωχοί, οι απόκληροι, οι πρόσφυγες θα μπορούσαν εκεί να βρουν μια προσωρινή κατοικία. Ωστόσο το κράτος δεν μπορεί να επιτρέψει κάτι τέτοιο, όπως η ΕΕ και το ελληνικό κράτος σε αντιστοιχία, δεν μπορούν να επιτρέψουν την ελεύθερη κίνηση των προσφύγων, αν αυτή δεν υπακούει σε ένα συγκεκριμένο νομοκανονιστικό πλαίσιο. Ακριβώς για αυτό κατασκευάζονται ζώνες εγκλεισμού εντός του καθεστώτος, με ευφάνταστες ονομασίες όπως “hot spots”, και χορηγείται πακτωλός χρημάτων στις εξαιρετικά “φιλάνθρωπες” ΜΚΟ, ώστε να αναλάβουν την φύλαξη και την εύρυθμη λειτουργία των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης με την αρωγή του αστυνομικού κράτους, όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο.
Οι άνθρωποι, όπως οι κάτοικοι της Ελλάδας στην προκειμένη περίπτωση, θεωρούν ότι πρόκειται για μια εξαιρετική κατάσταση. Θα χρειαστεί λίγο ακόμα μέχρι να συνειδητοποιήσουν, ότι από το παράθυρό τους ατενίζουν μια επικείμενη και ταυτόχρονα πραγματωμένη, νέα κανονικότητα.
Μα γιατί να επωμίζεται όλο αυτή την κατάσταση η Ελλάδα αναρωτιούνται πολλοί που έχει ήδη τεράστια οικονομικά προβλήματα; Μήπως υπάρχει κάποιο σχέδιο αφανισμού του ελληνικού κράτους ;
Δυστυχώς η πραγματικότητα του καπιταλιστικού καθεστώτος σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο είναι πολύ πιο ρηχή από τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, που λειτουργούν ως μέσο απόκρυψης του αληθινού μεγέθους της πραγματικότητας. Η Ελλάδα οικονομικά βρίσκεται στο δυσχερέστερο σημείο των τελευταίων χρόνων με την εγχώρια πολιτική και οικονομική τάξη να αδυνατεί να αντεπεξέλθει στο βάρος του ευρωπαϊκού συσχετισμού δύναμης, ενώ γεωπολιτικά βρίσκεται μια ανάσα από τις πολεμικές συρράξεις στην Μέση Ανατολή, άρα πολύ κοντά στα έλλογα αυξανόμενα προσφυγικά ρεύματα, που προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς τις μεγάλες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης. Η Τουρκία ως μη μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσπαθεί να εξαργυρώσει την ικανότητά της να ελέγξει τις προσφυγικές ροές αποκτώντας μια ειδικά και αναβαθμισμένη οικονομική και γεωπολιτική σχέση με την ΕΕ. Ο μόνος ρόλος που μπορεί να διαδραματίσει το ελληνικό κεφάλαιο και επαγωγικά και το πολιτικό προσωπικό που το εκφράζει, είναι διττός, και αφορά στην επαναπροώθηση προσφύγων προς την Τουρκία που περνούν τα ελληνικά σύνορα, όπως και η γκετοποίηση των προσφύγων που βρίσκονται ήδη στην ελληνική επικράτεια,και δεν μπορούν να αποδράσουν από αυτή.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Εξαιρετικά ωμή όπως ακριβώς και το πραγματικό πρόσωπο της καπιταλιστικής κανονικότητας.
Δεν υπάρχει εθνική απάντηση, όπως και εθνική λύση στο προσφυγικό ζήτημα, που τελικά είναι μια οξυμένη μορφή του κοινωνικού ζητήματος, όσο η κυριαρχία παραμένει στα χέρια των εγχώριων καπιταλιστικών ελίτ, όσο οι ευρωπαϊκοί λαοί και ο ελληνικός λαός παραμένουν έρμαιο στις επιδιώξεις και στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Η λύση που προωθούν οι καπιταλιστικές ελίτ, είναι η ανακύκλωση του προσφυγικού ζητήματος, ως πλευρά της διαρκούς και άοκνης ενσωμάτωσης του κοινωνικού ζητήματος, με την κατασκευή ενδοταξικών εμφυλίων, που στην περίπτωση του προσφυγικού, αναφύονται ως ψευδείς συρράξεις μεταξύ προσφυγικών και γηγενών πληθυσμών, ώστε να αναστέλλεται στο διηνεκές η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος της εργασίας κάθε εθνικότητας και φυλής, βρίσκεται στην ίδια πλευρά της ιστορίας.
Όσο φτωχοί θα φυλακίζονται επειδή ακριβώς είναι φτωχοί, όσο φτωχοί θα προσλαμβάνονται ως επιστάτες των φυλακισμένων, τόσο η καπιταλιστική κανονικότητα, απρόσκοπτα θα διαιωνίζεται.
Η διάσωση των προσφύγων από τους σχεδιασμούς της ΕΕ, της κυβέρνησης και των ΜΚΟ είναι ζήτημα του κόσμου της εργασίας και κανενός άλλου. Ο κόσμος της εργασίας τους υποδέχεται, ο κόσμος της εργασίας ανοίγει τα σπίτια του, ο κόσμος της εργασίας τους υπερασπίζεται από τους φασίστες και τους ναζιστές. Ακριβώς γιατί, το προσφυγικό ζήτημα, είναι το εργατικό ζήτημα. Είναι η ιστορική προσπάθεια της εργατικής τάξης να αποβάλλει από το σώμα της, την μικροαστική αδιαφορία, τον αγοραίο ατομικισμό, την ενσωμάτωση και την ήττα, ως προϋπόθεση ώστε να απαλλαγεί από ένα καθεστώς που παράγει βία και δυστυχία.
Η χειραφέτηση από τα καπιταλιστικά δεσμά, η διάρρηξη της καπιταλιστικής κυριαρχίας, διαμεσολαβείται από την διάσωση, φυσική και πολιτική των πιο αδύναμων ανθρώπων, του κόσμου της εργασίας. Οι πρόσφυγες, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι της καπιταλιστικής κανονικότητας, είναι σάρκα από την σάρκα του κόσμου της εργασίας.
Η υπεράσπιση, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της ζωής των προσφύγων όπως και κάθε απόκληρου, είναι ταυτόχρονα δικαίωμα και καθήκον, οφειλή σε ένα ολέθριο παρόν, και επένδυση σε ένα μέλλον απελευθέρωσης από την παρασιτική ηγεμονία, της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Πρόκειται για μια πρόκληση, που δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη από την εργατική τάξη.
του Χρήστου Μιάμη
Πηγή Εργατικό περιοδικό Praxis
